ხშირად ვამბობ ხოლმე ,,მე ეს შემიძლია"

სითბო მიყვარს ბუხართან კითხვა, თოვლი როცაა გარეთ უზომოდ ძილი, მარტოობა მიყვარს, ადამიანებთან ვურთიერთობ მაგრამ ეს თითქოს რაღაცნაირადაა, ანუ საზოგადოეაში ყოფნი შემდეგ აუცილებლად განმარტოვება მიყვარს, ზოგადად სიყვარულის მხრივ ძალიან წუწკი ვარ პატივისცემა კი ბატონო არაა პრობლემა მაგრამ სიყვარულში ცოტა ვჭედავ, ეხლა ერთი ადამიანი იმდენად მიყვარს რომ ჩემი ცხოვრების სტიმულია

წერილი არვიცი მაგრამ რაც საკუთარი თავი მახსოვს მხოლოდ ერთი სურვილი მაქვს, მინდა შემეძლოს ვღმერთის შეცნობა, ვფიქრობ ესაა სულის ყველაზე საბოლოო მიზანი, თუ შეგიძლია ღმერთის წარმოდგენა იქ ყველაფრი ახსნა და ყველა დეტალში ჩაწვდომაა შესაძლებელი, არანაირი კითხვები აღარ შეგვაწუხებდა,,,,,,,,,,,,,,როდესაც იცი ,,რისთვის" ყოველი ,,როგორ" შესაძლებელია

არვიცი რატომ მაგრამ სურვილი გამიჩნდა ამ თემის კითხვის შემდეგ ეს დამეწერა, პატარაობაში როცა სოფლად მივდიოდი ხოლმე მშობლებს გამუდმებით ვანიშნებდი ერთ სახლზე და ვეკითხებოდი რატომ არ ვცხოვრობთ ჩვენს სახლში მეთქი, ისინი სულ მიხსნიდნენ რომ ეს ჩვენი სახლი არ იყო და იქ ვერ ვიცხოვრებდით, მაგრამ მე სულ გავიძახოდი რომ იქ ჩემს დასთან ერთად ვცხოვრობდი ადრე და ეხლა რატომ არ შეიძლება მეთქი, და მახსოვს ის სახლი როგორია, საკმაოდ პატარა ვიყავი და ნამდვილად ვიცი რომ იმ სახლში არცერთი ჩვენი ნაცნობი არასოდეს ყოფილა, როცა ოთახები ავღწერე აღმოჩნდა რომ ზუსტად ისეთივე იყო. ამ სახლში მახსოვს ერთი დღე, გასაკვირი ისაა რომ მე და არ მყავს ყოველშემთხვევაში სანამ ამას დედაჩემს ვეტყოდი ვიცოდი რო არ მყავდა, შემდეგ ამიხსნა რომ სინამდვილეში და მყავს რომელიც ძალიან ადრე წავიდა. ამ ამბავზე ბევრი მიფიქრია მაგრამ ვერაფერს ვხვდები ხოლმე, ეხლაც ძალიან უცნაურ შეგრძნებას იწვევს ეს სახლი როცა ვხედავ, იმ პატარა გოგოს გარეგნობაც კი მახსოვს ისეთი შეგრძნება მაქვს მის სურნელსაც კი ვგრძნობ ხოლმე

გამარჯობათ, თქვენს პოსტებს ვკითხულობდი და ძალიან დამაინტერესა, რაც შეეხება ხმებს, რამოდენიმეჯერ მქონდა შემთხვევა, ეს ხმა იმდენად მკაფიოდ მესმოდა რომ კარგა ხანი გაკვირვებული ვიყავი