ამ ფორუმზე რამოდენიმე თემა გაიხსნა თუ როგორ უნდა დავაგროვოთ ენერგია იმისთვის, რომ განვავითაროთ ჩვენი ცნობიერება. ასევე ბევრი რამ დაიწერა სხვადასხვა ტექნიკების შესახებ, რომელიც ასევე ცნობიერების განვითარებაში დაკვეხმარება სხვადასხვა მიმართულებით.
ეხლა მე მინდა ყურადღება გავამახვილო ძალიან ნატიფ და ამავე დროს ძალიან მნიშვნელოვან საკითხზე. ვარჯიშების კეთებისას თითქოს ყველაფერი იცი, რაღაც მიზნის მისაღწევად კარგად იცი ესა თუ ის ტექნიკა, ენერგიაც საკმარისი გაქვს, მაგრამ არ არის რაღაც ბიძგი, სურვილი ან მოტივაცია, რომელიც იმ მისტიურ გარემოში შეგიყვანს, გამყოფებს და შენი საყვარელი საქმიანობის კეთების სურვილს გაგიჩენს. ეს მუხტი მისტიკურ პროექციას ქმნის. ამ პროექციის ანუ ამ გარემოს გარეშე სავარჯიშიების კეთება ზედაპირულად და უხარისხოდ გამოდის. გონებით ამ მუხტის გამოწვევა შესაძლებელია. უცბად მოდის ხოლმე, მაგრამ დიდხანს არ გრძელდება და ისევ სადღაც ქრება. ზოგჯერ არის პერიოდი, როდესაც ეს მუხტი და მოტივაცია დიდი ხნის განმავლობაში გრძელდება, დაახლოებით 2-3 კვირა. შემდეგ ოდნავ ნელდება.
შეიძლება ეს ისევ და ისევ სოციუმის ბრალია. როგორც კი შენი გონებით მოწყდები სოციუმს, ადამიანები ამას ქვეცნობიერად გრძნობენ და ისევ თავისკენ გექაჩებიან და სხვადასხვა ხერხებით ცდილობენ რომ მათ ენერგეტიკულ ველში დაგაბრუნონ. ამ ქმედებებს ისინი გაუცნობიერებლად აკეთებენ. ეს იქნება აგრესია, დადანაშაულება რომ ცივი გახდი და ა.შ.
იმედია მიხვდით თემის არსს.
გამოთქვით თქვენი აზრები
brevalo
earth
მე მაინც მგონია, რომ ადამიანი ეგრეგორებთან სტერილური რომ დარჩეს, აუცილებლად უნდა ავარჯიშოს ასტრალური სხეული, კერძოდ შიშები დაძლიოს. როდესაც ასტრალური სხეული კარგ ფორმაშია უკვე სხვის ზემოქმედების ქვეშ ნაკლებად ექცევი.
ერთ საქმეზე კონცენტრირება და ამის დახვეწა, ანუ გაქვს პრიორიტეტები დალაგებული ჯერ ეს მერე ის, და როცა იმ საქმეს აკეთებ რაც იცი რომ პირველ რიგში ეს უნდა გააკეთო და უცებ გონება გაგექცევა სხვა რამეზე და სხვა რაღაის კეთებას დაიწყებ ან ფიქრს ეს არის დამაბრკოლებელი ხელის შემშლელი და დროში იწელება მიზნის მიღწევა,
არ გამოვრიცხავ გარე ფაქტორების ზემოქმედებას, მაგრამ ადამიანი მაინც თავადაა საკუთარ ცხოვრებაზე პასუხისმგებელი, გარემოებებზე და სხვებზე დაბრალება კიდევ უფრო დაგვაშორებს მიზანს,
როდესაც გადაწყვეტ გააკეთო ეს და აკეთებ ამ დროს მთელი ყურადღება და კონცენტრაცია ეთმობა ამ ერთ საგანს ხოლო თუ გონება გაიქცა ვაბრუნებთ ადგილას, ანუ ერთგვარ მედიტაციად ვაქცევთ საქმეს, პლიუს ვხდებით მეტად დაკვირვებული, და მატულობს სასიცოცხლო ენერგია, რაც უფრო იზრდება დამკვირვებელი იზრდება ენერგია, გამოვდივართ ეგრეგორების და მიჯაჭვულობების გავლენებიდან....
ano
როგორც იტყვიან RESPECT შენ
ძალიან კარგი პოსტი იყო. კონცენტრაცია უმინშვნელოვანესია, მაგრამ ამის გარდა რაღაც ჯადოსნური შეგრძნება. რომ მიგახვედრო რას ვგულისხმობ ასეთ მაგალითს მოგიყვან: ბავშვობაში მარტო თუ შესულხარ ტყეში ან რამე ცარიელ ვიწრო და უხალხო ქუჩაზე თუ გაგივლია, ხომ დაგუფლებია მისტიურობის შეგრძნება? თითქოს სხვა მიწაზე, სადღაც ზღაპრულ ქვეყანაში მოხვდი, სადაც ზღაპრის ერთ-ერთი მტავარი გმირი შენ ხარ...
აი ამ შეგრძნებას ვგულისხმობ
ეს მომენტი მქონდა ახლახანს რასაც ახლა აღწერ თითქოს ჯადოსნურ ზღაპარში ხარ მიდიხარ მისტიურ ქუჩებში სადაც არავინ გიცნობს ყველა გკიდია რას იფიქრებს, ხარ სრულიად თავისუფალი, ბედნიერი და საოცრად სუფთა და გემრიელ ჰაერს სინთქავ თითქოს ჭამ.
მაგრამ ესეთი სიღრმისეული მისტიური შეგრძნება არ მქონია რაიმე საქმის კეთების დროს თუმცა ნამდვილად კარგი იქნებოდა.
საქმისგან სიამოვნება კი მიმიღია როცა იმას ვაკეთებ რაც მიყვარს, მაგრამ ზოგჯერ არის ოსეთი რაღაცეების გასაკეთებელი რაც არ გვიყვარს, ასეთ მომენტებში ჯერ ჩემ თავს მოვურიგდებოდი რომ ეს საქმე შევიყვაროთ და მერე გავაკეთოთ,
უნდა შევიყვაროთ რასაც ვაკეთებთ აი ეს არის შვება.
სიყვარული, კონცენტრაცია, სტაბილურობა,
ყოველდღე თითო აგურს ამატებ შენი ოცნების კოშკს, ანუ ყოველდღე სტაბილურად ერთსა და იმავე დროს და ნელნელა მოდის შედეგი, თავშიც მოდიან გენიალური იდეები რაც შენია და არავის გავს, პოულობ საკუთარ თავს ამ საქმეში ინდივიდუალური და არა ვინმეს მიმბაძველი,
ერთბაშად ვერ განთავისუფლდები, თუ გავითვალისწინებთ რომ ჩვენ ვართ მანქანები როგორც ადრინდელი პროგრამა წლების განმავლობაში იწერებოდა ჩვენში, მის წაშლა ჩამაცვლებასაც დრო უნდა ყოველდღიური სტაბილური მუშაობით
Powered by Invision Power Board (/)
© Invision Power Services (/)