სოციალური წნეხი Options

[brevalo]

არ ვიცი ვინ როგორ იღებს სოციუმს ცნობიერების განვითარების პროცესში, მაგრამ მე აშკარად მიშლის ხელს. ისიც ვცადე რომ შინაგანად არ შევწინააღმდეგებოდი ჩემს გარშემომყოფებს, მაგრამ როდესაც მათთან ურთიერთობაში შევდივარ (სოციალური თემებით და ყოველდღიური უსარგებლო თემებით რომ გიტენიან ტვინს), შემდეგ ჩემს თავზე მუშაობის დროს ვგრძნობ, რომ გონება თითქოს სხვა "ნოტაზე ეწყობა". იმ გარემოს, რომელსაც ჰქვია ეზოთერიკა, საკუთარ თავზე დაკვირვება, კონცენტრაცია და ა.შ. ხალხთან ხშირი ურთიერთბის შემდეგ ვგრძნობ რომ ვშორდები და გონება სოციალურ მხარეზე გადადის და შემდეგ მჭირდება რამოდენიმე დღე რომ ფიქრები და გონება გავწმინდო სოციალური ფიქრებისგან და ისევ ჩემს "მიკრო გარემოში" დავბრუნდე.

ამიტომ ვცდილობ, რომ ბევრ ადამიანთან არ ვიურთიერთო და მხოლოდ აუცილებელ მინიმუმთან ვარ ურთიერთობაში.

მაგრამ არის მაინც რამე გამოსავალი ამ სიტუაციიდან?
თქვენ როგორ ახერხებთ ერთდროულად ორივეს? რჩევები დაწერეთ ან ვინმე ჭკვიანი ეზოთერიკოსის/ეზოთერიკოსების აზრები გააზიარეთ.

[ichi]

რა არის სოციუმი? რისგან შედგება? ადამიანებისგან.
ამ ადამიანებს აქვთ დადგენილი 'ნორმები'. ეს ნორმები იცვლება დროსთან და კულტურებთან ერთად, ესეიგი სხვადასხვა დროს სხვადასხვა კულტურაში სხვადასხვა რამე იყო ნორმა.
მაგალითად: ადამიანების არ დამარხვა რამოდენიმე თვე, ადამიანების ჭამა, ინცესტი, ლოცვა უსულო საგნებზე და ა.შ. ანუ ამ სოციუმებში რომ დავბადებულიყავით იგივე რაღაცას ჩვენც ვიზავდით და ეს იქნებოდა ნორმალური. ესეიგი ჩნდება კითხვა რა არის ნრმალური და არანორმალური და ვინ აწესებს ამას? პასუხი პირველ კითხვაზე ძალიან რთულია და მეორე კითხვაზე ძალიან მარტივი-ჩვენ ანუ საზოგადოება.
ესეიგი პირობითად კუნძUლ ა-ზე 100დან 99მა რომ დავუშვათ ინცესტი და ჯოკერში ბოლოზე გასულის შამფურზე წამოგება ეს იქნება ნორმა და ყველა ვინც გაჩნდება მიიღებს ამას სანამ არ აუჯანყდება საკუთარ თავში ამ წესს.
დღეს ჩვენს საზოგადოებაში უამრავი ასეთი ვითომ ნორმაა რასაც ყოველდღე ვაწყდები. მაგალითად: ადამიანი გეკითხება როგორ ხარ? და ამ დროს საერთოდ არ აინტერესებს ეს, მაგალითი2: ადამიანები მიდიან პანაშვიდებზე და საერთოდ არ აინტერესებთ ჭირისუფლის დარდი. მაგალითი3: საუბრობენ ქრისტიანობაზე და პირველივე შემხვედრს ისე მიაყენებენ შეურაწყოფას არც დაფიქრდებიან. ეს მაგალითები უამრავია, ეს არის არაგულწრფელობის და ტყუილის ბევრი ჩვევა რაც გამჯდარი გვაქვს.
კითხვა რა არის ნორმალური და რა არ არის ნორმალური საკმაოდ რთული მგონია. ვინ აწესებს ნორმას? და ვინ აწესებს არანორმალურს? განპირობებული ადამიანი განპირობებული ცოდნით. ამიტომ სოციალური წნეხი არსებობს, მაგრამ მისი მორალი რეალურად ამორალურია, ის ქმნის სამსახიობო თეატრს, სადაც გულწრფელი ადამიანების რიცხვი ძალიან მცირეა. ჩემს სამსახურში 4 წელი მეგობრობდა ერთი წრე და ისე მარტივად დაიშალნენ და ლანძღავენ ერთმანეთს თითქოს 2 დღე იცნობდნენ ერთმანეთს. ასევე მაგალითად ერთი თანამშრომელი უცინის მეორეს და ზურგს უკან ლანძღავს, ეს უკანასკნელი საკმაოდ მორალურ ადამიანათ ითვლება.
ჩემი აზრით ეს საზოგადოება რყვნის ადამიანს, თუ არ ხარ ყურადღებით და ვერ ხედავ მაშინ ყველა ვარიანტში აიზელები და მალე სარკეში საკუთარ თავს ვეღარ იცნობ, მაგრამ თუ ყურადღებით ხარ ეგ წნეხი ადვილი გადასატანია. წნეხი ყველა შემთხვევაში მოდის თუ ამ საზოგადოებაში კიდევს საქმის დაჭერა, ამგრამ მეგობრებთან ან სადმე სასეირნოდ გასულს გეცინება ამ ყველაფერზე.
საკუთარ თავზე დაკვირვება-რეფლექსია კი ძალიან კარგია წნეხის დროს, სარკეში ხედავ რაზე ღიზიანდები და რა არის შენი სუსტი წერტილი. მე მაგალითად ვხედავ ჩემსას მკაფიოდ. უსაქმური ადამიანი A როცა ემეგობრება საქმიან B-ს და როცა B არ არის ოთახში ასე ვთქვათ ცუდად მოიხსენიებს მას, ეს მირტყავს ნერვულ სისტემაში. (A ენათესავება B-ს)
მოკლედ სიმახინჯეები არ გვაკლია მეგობარო და წნეხი საშენოდ გამოიყენე. რატომ არის რომ ერთი და იგივე სხვის საქციელი ხან გაღიზიანებს ხან საერთოდ ვერ გეხება? ესეიგი მთავარი მიზეზი რეაქციისა შენ ხარ. შენ ხარ ვინც ფსიქოლოგიურ წნეხში გამყოფებს.