დეპრესია, მე-20 საუკუნის სენი Options

[FEBRUARY]

ძვირფასო ეზოთერიკებო იქნებ იცოდეთ რაიმე ორიგინალური და იმავდროულად ეფექტური საშუალება: რით ვუშველოთ დეპრესიას?!

[DISCIPLINE]

tikoroma

1 წელი გავიდა ამ თემის გახსნიდან. რა ქენი, დააღწიე თავი? როგორ მდგომარეობაში ხარ ახლა?

მოკლედ, მე ბოლო ზაფხულს მივანგრიე ჩემი ფანატიკური რწმენა, თავის სამშობლოს და ყველაფრის სიყვარულთან ერთად. ზოგადად, რაც უფრო ძლიერია შენობა, მით უფრო ძლიერად ინგრევა. ამიტომ ამას ყველაფრისადმი ეჭვი მოყვა, ჩემივე თავის ჩათვლით. შემიძლია გაუზვიადებლად ვთქვა, რომ იმის ჩრდილიც არ ვარ ახლა, რაც 2 წლის წინ ვიყავი...

ამ თემაზე ბევრი ვიბურღე ტვინი და "ძირამდე" ჩავედი, მერე ერთ-ერთ ფორუმზე ჩავაგდე ორი პოსტი, დავაკოპირებ:

პირველში შევეცადე ზოგადად ჩამომეყალიბებინა პრობლემა, რომ უაზრო რჩევები კი არ მოეცათ, თემაზე ფილოსოფიურად ემსჯელათ და გამოსავალი ეპოვათ, მაგრამ ვერ მოახერხეს...


"Dec 10 2009, 19:28
ადამიანები ღირებულებებს ესწრაფვიან.

ყოველთვის იცოდნენ ადამიანებმა რისთვის ცოცხლობდნენ, ეს იყო მათი რწმენა ღვთისადმი, მათი სიყვარული ტრადიციებისა და ქვეყნისადმი. იესომ შეძლო ადამიანების ცხოვრებისთვის აზრი მიეცა, იგივე შეძლეს სხვა დიდმა მოძღვრებმა, მასწავლებლებმა, ღმერთკაცებმა (თუმცა მისნაირი სიდიადის არცერთი არ იყო). ადამიანებმა იცოდნენ რა უნდოდათ, იქნებოდა ეს სიკეთის კეთება, სამშობლოს გაძლიერება თუ საკუთარი რეალური, ჭეშმარიტი რწმენის სხვებისთვის ჩანერგვა.

ახლა ვიყურები გარშემო და ვხედავ ყველაფრისადმი აგდებულ დამოკიდებულებას, ღირებულებები აღარ დარჩნენ, თითქოს ყველა განადგურდა, ადამიანი უმიზნო გახდა, აღარაფერი აინტერესებს ცხოველური ინსტინქტების გარდა. მას გონია რომ ასეც უნდა იყოს, ადამიანებს მხოლოდ მათი ცხოველური ინსტინქტების (ჭამა, სმა, სექსი...) დაკმაყოფილება ანიჭებთ სიამოვნებას, თუმცა არ ესმით რომ დიადი ღირებულებებისთვის (რწმენისთვის, რომელიც სხვადასხვა დიდმა იდეოლოგებმა ჩანერგეს) სწრაფვას 100ჯერ უფრო დიდი სიამოვნება მოაქვს. სწორედ ამიტომ თუნდაც წამების დროს მორწმუნეები გაცილებით უფრო ბედნიერები იყვნენ ვიდრე დღეს ტიპიური "მოცინარი" სულელი კაცია.

ნიცშეს თემას წავაწყდი ქვევით, უაზრო პოსტებით სავსეს (როგორც ყოველთვის). ნიცშემ, ისევე, როგორც თავისი ძველი რწმენა დაანგრია, შეძლო სხვების ღირებულებებიც დაენგრია თავისი ზარატუსტრას ერთი შეხედვით თვალწარმტაცი სახით. მისი ღირებულება რწმენის ჩამნერგავებზე არანაკლები იყო - დაენგრია ილუზიები, სწორედ ამიტომ შეძლო შეექმნა ასეთი ნამუშევარი, შედევრი, მაგრამ არაფერი უთქვამს იმაზე, მას შემდეგ რაც ყველა ილუზია, რწმენა გაქრებოდა და აღარაფერი იქნებოდა დასანგრევი, ადამიანებს რისთვის უნდა ეცოცხლათ. თვითონაც, ძველი ძლიერი რწმენის გარეშე (მამამისი პასტორი იყო და დედა პასტორის შვილი) ვერ გაუძლო სიცოცხლის უაზრობას და სიკვდილამდე თერთმეტი წლით ადრე გაგიჟდა, გონება დაუბნელდა. ნიცშე ან იდიოტი იყო, ან ძალიან ბოროტი - იცოდა რასაც აკეთებდა და მაინც აკეთებდა. მე პირველი მგონია."


"Jan 1 2010, 21:09
"ადამიანს მისჯილი აქვს თავისუფლება". ადამიანი მუდმივი შემოქმედებით ხდება არარაობიდან იმად, რაც არის. ის თვითონ ქმნის ღირებულებებს და ამ გზით ადამიანის არარაობა იქცევა "აზრის" მატარებლად. ადამიანი ხდება დეტერმინირებული.

ჩვენ მხოლოდ უკუპროცესს ვიცნობთ. მას შემდეგ, რაც დეტერმინირებულმა ადამიანმა დაიწყო ყოფიერებაზე ფიქრი, მივიდა "საზღვრით სიტუაციამდე", გააცნობიერა საკუთარი არარაობა და "სიკვდილისაკენ ყოფნა", გახდა არადეტერმინირებული და მისი ერთადერთი არჩევანი არაფრის არჩევა, უმოქმედობა გახდა.

ექსისტენციალისტები ცდილობდნენ ყოფიერების აზრის მიგნებას, თუმცა მათი ყველა მცდელობა კრახით დამთავრდა. ისინი ნიჰილიზმმა "ჩაყლაპა". ამის გამო, არადეტერმინირებულმა, შესაბამისად ბედნიერების არმცოდნე მოაზროვნეების ერთმა ნაწილმა, რომელთა ერთადერთი არჩევანიც უმოქმედობა იყო, გადაწყვიტა საზოგადოების დეტერმინირებული, შესაბამისად ბედნიერების განცდის მეტ-ნაკლებად შემძლე ადამიანების ღირებულებების დანგრევა, რათა ეზიარებინათ "ჭეშმარიტებასთან", ე. ი. არარაობასთან და ნიჰილიზმთან. ამის ერთ-ერთი მაგალითია ცნობილი მოაზროვნე ოშო, რომელმაც სახელი ერთადერთი ფრაზის - "Your morality is not real" - სხვადასხვა "ლამაზად" აწყობილ ნააზრევებში ძახილით გაითქვა და ამით თავისი ცხოვრებაც ცხოველურ დონეზე უზრუნველყო.

ის ადამიანები, რომლებიც ყოფიერების საზრისს ჩაუღრმავდნენ, ბედნიერების განცდის არმქონე, ხშირ შემთხვევაში არარაობის, გარდაუვალი სიკვდილისა და ამაოების განცდის გამო უბედურ, არადეტერმინირებულ, თავისუფლებით "დაწყევლილ" ადამიანებად იქცნენ.

მათ გამოსავალი ვერ იპოვნეს. მათმა ნაწილმა გამოსავლად ტრანსცენდენტი, მარადიული აბსოლუტი, ღმერთი დაუშვა, ღირებულებების შექმნა და მათით საკუთარი თავების დეტერმინირება. თუმცა არარაობის გაცნობიერების შემდეგ მათ ვეღარ შეძლეს ღირებულებებისთვის თავის დაქვემდებარება და ბოლომდე ნიჰილისტური განწყობა შეინარჩუნეს, რასაც მოწმობს სიცოცხლის ბოლომდე ყოფიერებაზე ფიქრი, ე. ი. თავიანთი დაშვებით სრული დაუკმაყოფილებლობა.

ათეისტური გადმოსახედიდან, შეუძლებელია ისეთ დიდ ადამიანს, როგორიც იესო იყო, ვერ გაეგო ყოფიერების არარაობის გაცნობიერების მძიმე შედეგები. სავარაუდოდ, ამის გამო, მან (და არა მარტო) გადაწყვიტა ადამიანები "საღვთო" ღირებულებებისთვის დაექვემდებარებინა, რათა ამით შეენარჩუნებინა მათთვის ბედნიერების განცდის შესაძლებლობა. ამიტომ არ არის სწორი რელიგიის წინააღმდეგ ბრძოლა და "Your morality is not real" - ის ძახილი.

რა ვქნათ ჩვენ, ვისაც ნიჰილისტური განწყობა დაგვეუფლა და ბედნიერების განცდის შესაძლებლობა დავკარგეთ? ვინც ამას მძაფრად განვიცდით? წესით ყველაზე მეტად Doom Metal - ის მსმენელები გამიგებენ but damn it. Seems there's no escape from here."

ნაღვლიანი არ ვარ...
უიმედოდ ვარ,უსურვილოდ, უამბიციოდ...გულგრილი ყველაფრის მიმართ. აღარ ვიცი რა სიტყვებით ავხსნა

მიზნები და სურვილები გამომდინარეობენ ღირებულებებიდან... მგონი სწორად გესმის პრობლემა.

ამ ერთი წლის მერე, რამე დამაიმედებელს მიაგენი? დააღწიე თავი შენს მდგომარეობას?