შრიმად-ბჰაგავატამი Options

[Atman]

ამ თემაში შემოგთავაზებთ "შრიმად-ბჰაგავატამის" ა.ჩ. ბჰაკტივედანტა სვამი შრილა პრაბჰუპადას თარგმანს თავისი განმარტებებით. დავიწყებ პირველი სიმღერით. შეძლებისდაგვარად ვეცდები მალ-მალე დავამატო ახალი ტექსტები...



ამ ლინკზე თითქმის მთლიანი ტექსტია (რუსულ ენაზე):

http://vyasa.ru/books/ShrimadBhagavatam/

აქ აუდიოწიგნებია შრიმად-ბჰაგავატამზე (ასევე რუსულად):

http://www.svirel.com/bhagavata_purana_tales/




დავიწყოთ პირველი სიმღერის ქართული თარგმანით:



შრიმად-ბჰაგავატამი
სიმღერა პირველი



ავტორისაგან



ჩვენ უნდა გვესმოდეს, რაში მდგომარეობს თანამედროვე საზოგადოების მოთხოვნილება. რა სჭირდება მას? გეოგრაფიული საზღვრები უკვე აღარ ყოფს საზოგადოებას გარკვეულ ქვეყნებად ან ერთობებად. ის აღარ არის ისე ჩაკეტილი, როგორც შუა საუკუნეებში იყო და მსოფლიოში ერთიანი ქვეყნის ან ერთიანი საზოგადოების ჩამოყალიბების ტენდენტია შეიმჩნევა. “შრიმად-ბჰაგავატამის” თანახმად, სულიერი კომუნიზმის იდეალები მეტ-ნაკლებად ადამიანთა მთელი საზოგადოების ერთიანობაზე და, უფრო მეტიც, ყოველი ცოცხალი არსების ენერგიის ერთიანობაზეა დამყარებული. დიადი მოაზროვნეები ხვდებიან ამ იდეოლოგიის გავრცელების აუცილებლობას. “შრიმად-ბჰაგავატამს” შეუძლია კაცობრიობის ასეთი მოთხოვნილების დაკმაყოფილება. ამიტომ იგი იწყება ვედანტას ფილოსოფიის აფორიზმით ჯანმადი ასია იატიჰ, რომელიც ერთიანი პირველწყაროს იდეას ამკვიდრებს.

დღეისათვის ადამიანთა საზოგადოება აღარ იმყოფება უმეცრების წყვდიადში. მთელ მსოფლიოში სწრაფი პროგრესი იქნა მიღწეული მატერიალური კეთილდღეობის, განათლებისა და ეკონომიკური განვითარების სფეროებში. მაგრამ საზოგადოების სხეულში, სადღაც მცირედი გაღიზიანების წყარო არსებობს, ამიტომ უმნიშვნელო საკითხებზეც კი ფართომასშტაბიან კონფლიქტებს აქვს ადგილი. უნდა მოიძებნოს საერთო საქმით გაერთიანებული კაცობრიობის მშვიდობის, ძმობისა და კეთილდღეობის გზა. “შრიმად-ბჰაგავატამი” დააკმაყოფილებს ამ მოთხოვნილებას, რადგან იგი ადამიანთა მთელი საზოგადოების სულიერი აღორძინების კულტურულ პროგრამას წამოადგენს.

ადამიანთა საზოგადოების დემონური სახის შესაცვლელად “შრიმად-ბჰაგავატამის” შესწავლა სკოლებსა და უმაღლეს სასწავლებლებშიც უნდა იქნას შემოღებული, რადგან ამას გვირჩევს დიდი ერთგული მოსწავლე პრაჰლადა მაჰარაჯა.

ადამიანთა საზოგადოების დისჰარმონიის მიზეზი უღმერთო ცივილიზაციისათვის დამახასიათებელ უპრინციპობაში მდგომარეობს. არსებობს ღმერთი, ანუ ყოვლისშემძლე პიროვნება, რომლისგანაც ყველაფერი მომდინარეობს, რომელიც ყველაფერს უნარჩუნებს არსებობას და რომელშიც განსასვენებლად ყველაფერი შედის. სამყაროს თავდაპირველი წყაროს აღმოჩენისთვის მატერიალისტური მეცნიერების მიერ გაწეული მცდელობა საკმარისი არ აღმოჩნდა, მაგრამ ფაქტია, რომ არსებობს ყოველივე არსებულის ერთი თავდაპირველი წყარო. ეს თავდაპირველი წყარო ლოგიკურად და ავტორიტეტულად არის განმარტებული მშვენიერ ბჰაგავატამში”, ანუ “შრიმად-ბჰაგავატამში”.

“შრიმად-ბჰაგავატამი” ტრანსცენდენტული მეცნიერებაა, რომლითაც შეიძლება არა მხოლოდ ყველაფრის თავდაპირველი წყაროს, არამედ მასთან ჩვენი ურთიერთობის შეცნობაც. იგი გვასწავლის აგრეთვე ჩვენს მოვალეობას, სრულვქმნათ ადამიანთა საზოგადოება ამ სრულყოფილი ცოდნის საფუძველზე. ეს სანსკრიტზე დაწერილი ძლევამოსილი ნაწარმოებია და ამჯერად ზედმიწევნით წარმოდგენილია ინგლისურ ენაზეც, ისე, რომ უბრალოდ მისი კითხვითაც კი მკითხველი იმდენად სრულყოფილად შეიცნობს ღმერთს, რომ საკმარის განათლებას მიიღებს ათეისტების შემოტევებისგან თავდასაცავად. გარდა ამისა, მკითხველი ღმერთის რეალურობაში სხვების დარწმუნებას შეძლებს.

“შრიმად-ბჰაგავატამი” თავდაპირველი წყაროს განმარტებით იწყება. ეს “ვედანტა-სუტრს” ავტორიტეტული კომენტარია, დაწერილი იგივე ავტორის, შრილა ვიასადევას მიერ, იგი თანდათანობით ვითარდება ცხრა სიმღერის სახით, რასაც ადამიანი ღმერთის შემეცნების უმაღლეს საფეხურამდე მიჰყავს. ტრანსცენდენტული ცოდნის ამ დიადი წიგნის შესწავლისათვის საჭიროა მხოლოდ ის, რომ ადამიანმა თანმიმდევრულად, დაკვირვებით იკითხოს და არ გადახტეს ალალბედზე, როგორც უბრალო წიგნის კითხვისას. მისი თავები ერთი მეორის მიყოლებით უნდა იქნას შესწავლილი. წიგნი შედგება სანსკრიტული ორიგინალის ტექსტების, ინგლისური ტრანსლიტერაციის, სიტყვა-სიტყვითი მნიშვნელობების, თარგმანისა და განმარტებებისგან. და იგი ისეა აგებული, რომ პირველი ცხრა სიმღერის დასრულების შემდეგ მკითხველი აუცილებლად შეიცნობს ღმერთს.

მეათე სიმღერა განსხვავდება პირველი ცხრა სიმღერისგან, რადგან იგი უშუალოდ ღმრთეების პიროვნებას, შრი კრშნას ტრანსცენდენტულ საქმიანობებს ეხება. მეათე სიმღერის შინაარსს ვერ გაიგებს ის, ვისაც პირველი ცხრა სიმღერა არ წაუკითხავს. წიგნი შეიცავს თორმეტ სიმღერას, რომელთაგან თვითოეული დამოუკიდებელია, მაგრამ უმჯობესია მისი თანმიმდევრულად, პატარა ნაწილებად კითხვა.

უნდა ვაღიარო, რომ შრიმად-ბჰაგავატამის” წინამდებარე გამოცემას ნაკლოვანებები ახასიათებს, მაგრამ მაინც ვიმედოვნებ, რომ “შრიმად-ბჰაგავატამის” (1.5.11) შემდეგი განცხადების საფუძველზე საზოგადოების მოაზროვნენი და ლიდერები კარგად მიიღებენ მას:

“მეორეს მხრივ, ნაწარმოები, რომელიც უსაზღვრო უზენაესი უფლის სახელის, დიდების, ფორმისა და გართობების ტრანსცენდენტული ქება-დიდებით არის აღსავსე, წარმოადგენს ტრანსცენდენტულ თხზულებას, რომელიც გზააბნეული ცივილიზაციის ბიწიერ ცხოვრებაში გადატრიალების მოსახდენად არის განკუთვნილი. არასწორადაც რომ იყოს შედგენილი, ასეთ ტრანსცენდენტულ ნაწარმოებს ისმენენ, მღერიან და აღიარებენ განსპეტაკებული ადამიანები, რომლებიც სრულიად პატიოსნები არიან.”

ომ ტატ სატ

ა.ჩ. ბჰაკტივედანტა სვამი

დელი 1962 წ. 15 დეკემბერი

[Atman]

თავი პირველი
ბრძენთა შეკითხვები

ლექსი 1

ომ ნამო ბჰაგავატე ვასუდევაია
ჯანმადი ასია იატო ნვაიად იტარატაშ ჩართჰეშვ აბჰიჯნაჰ სვარატ
ტენე ბრაჰმა ჰრდა ია ადი-კავაიე მუჰიანტი იატ სურაიაჰ
ტეჯო-ვარი-მრდამ იათჰა ვინიმაიო იატრა ტრი-სარგო მრშა
დჰამნა სვენა სადა ნირასტა-კუჰაკამ სატიამ პარამ დჰიმაჰი

ო უფალო ჩემო, შრი კრშნა, ძეო ვასუდევასი, ო ყოვლისგამჭოლო ღმრთეების პიროვნებავ, მოწიწებით გეთაყვანები შენ. მე ვმედიტირებ უფალ შრი კრშნაზე, რადგან იგი აბსოლუტური ჭეშმარიტება და გამოვლენილ სამყაროთა შექმნის, არსებობის შენარჩუნებისა და განადგურების ყოველ მიზეზთა თავდაპირველი მიზეზია. მას უშუალოდ და არაუშუალოდ გაცნობიერებული აქვს ყოველი გამოვლინება და დამოუკიდებელია, რადგან არ არსებობს მის მიღმა მდგარი რაიმე მიზეზი. მხოლოდ მან ერთადერთმა გადასცა გულში ვედური ცოდნა ბრაჰმაჯის, თავდაპირველ ცოცხალ არსებას. იგი დიდ ბრძენებსა და ნახევარღმერთებსაც კი აქცევს ილუზიაში, ისევე როგორც ადამიანს ატყუებს ცეცხლში დანახული წყლის, ან წყალში დანახული მიწის ცრუ გამოსახულება. მხოლოდ მისი მიზეზით ჩანს რეალური ბუნების სამი მოდუსის ურთიერთქმედების შედეგად დროებით გამოვლენილი მატერიალური სამყაროები, თუმცა ისინი არარეალურია. ამიტომ მე ვმედიტირებ მასზე, უფალ შრი კრშნაზე, რომელიც მარად არსებობს მატერიალური სამყაროს ილუზორულ სახეებს მუდამ მოკლებულ ტრანსცენდენტალ სავანეში. მე ვმედიტირებ მასზე, რადგან იგი აბსოლუტური ჭეშმარიტებაა.

განმარტება: ღმრთეების პიროვნების, ვასუდევას წინაშე ქედის მოხრა უშუალოდ მიგვანიშნებს უფალ შრი კრშნაზე, რომელიც ვასუდევასა და დევაკის ღვთაებრივი შვილია. ეს ფაქტი უფრო დაწვრილებით ამ ნაშრომის ტექსტში იქნება განმარტებული. აქ შრი ვიასადევა ამტკიცებს, რომ შრი კრშნა ღმრთეების თავდაპირველი პიროვნებაა და ყველა სხვა მის უშუალო ან არაუშუალო სრულ ნაწილებს ან ნაწილთა ნაწილებს წარმოადგენენ. შრილა ჯივა გოსვამიმ ეს საკითხი კიდევ უფრო დაწვრილებით განიხილა თავის “კრშნა-სანდჰარბჰაში”. ბრაჰმამ კი, თავდაპირველმა ცოცხალმა არსებამ, საფუძვლიანად განმარტა შრი კრშნას მეცნიერება თავის ტრაქტატში “ბრაჰმა-სამჰიტა”. “სამა-ვედა უპანიშადშიც” უფალი შრი კრშნა დევაკის ღვთაებრივ შვილად არის აღიარებული. ამიტომ ამ ლოცვის პირველ წინადადებაში ნათქვამია, რომ უფალი შრი კრშნა არის თავდაპირველი უფალი და თუკი ღმრთეების აბსოლუტურ პიროვნებას რაიმე ტრანსცენდენტული განსაზღვრება მიეწერება, ეს უნდა იყოს სახელი კრშნა, რომელიც ყოვლისმიმზიდველს ნიშნავს. “ბჰაგავად-გიტაში” უფალი მრავალგან ადასტურებს, რომ იგი ღმრთეების თავდაპირველი პიროვნებაა და ამასვე ამტკიცებენ არჯუნაც, ნარადაც, ვიასაც და სხვა დიდი ბრძენებიც. “პადმა პურანაშიც” ნათქვამია, რომ უფლის ურიცხვ სხელთა შორის მთავარი სახელი არის კრშნა. ვასუდევა ღმრთეების პიროვნების სრულ ნაწილს ნიშნავს და რაკი უფლის მრავალფეროვანი ფორმები ვასუდევას იდენტურნი არიან, ამ ტექსტში ყოველი მათგანი იგულისხმება. სახელი ვასუდევა კონკრეტულად ნიშნავს ვასუდევასა და დევაკის ღვთაებრივ შვილს. შრი კრშნაზე მუდამ მედიტაციას ახდენენ პარამაჰამსები, რომელთაც განდეგილის ცხოვრების წესში მყოფთა შორის უმაღლესი სრულყოფილების საფეხურისთვის აქვთ მიღწეული.

ვასუდევა, ანუ უფალი შრი კრშნა ყოველ მიზეზთა მიზეზია. ყოველივე არსებული უფლისგან მომდინარეობს. ეს საკითხი ამ ნაშროის მომდევნო თავებშია განმარტებული. მაჰაპრაბჰუ შრი ჩაიტანიამ ამ ნაწარმოებს უნაკლო პურანა უწოდა, რადგან მასში ღმრთეების პიროვნების, შრი კრშნას ტრანსცენდენტული ამბავია მოთხრობილი. “შრიმად-ბჰაგავატამის” შექმნის ისტორიაც დიდებულია. იგი დაწერა შრი ვიასადევამ, ტრანსცენდენტულ ცოდნაში სიმწიფის მიღწევის შემდეგ. მან იგი თავისი სულიერი მოძღვრის, შრი ნარადაჯის დარიგებით შეადგინა. ვიასადევას ეკუთვნის მთელი ვედური ლიტერატურე, რომელშიც შედის ოთხ ვედა, “ვედანტა-სუტრა” (ანუ “ბრაჰმა-სუტრა”), პურანები, “მაჰაბჰარატა” და სხვ. მაგრამ იგი მაინც უკმაყოფილო იყო. მისი უკმაყოფილება შეამჩნია მისმა სულიერმა მოძღვარმა ნარადამ და ურჩია, უფალი შრი კრშნას ტრანსცენდენტული საქმიანობების შესახებ დაეწერა. ნაწარმოების მეათე სიმღერა მთლიანად ამ ტრანსცენდენტული საქმიანობების აღწერას ეთმობა. მაგრამ თავად სუბსტანციის გასაგებად ჯერ თანმიმდევრულად კატეგორიები უნდა შევისწავლოთ.

ბუნებრივია, რომ ფილოსოფიური აზროვნების მქონე პიროვნებას სამყაროს წარმოშობის გაგება სურს. ღამით ცაზე ვარსკვლავებს ხედავს და იმაზე ფიქრობს, თუ ვინ სახლობს მათზე. ასეთი კითხვები ბუნებრივია ადამიანისთვის, რადგან ადამიანს ცხოველზე განვითარებული ცნობიერება ახასიათებს. “შრიმად-ბჰაგავატამის” ავტორი პირდაპირ პასუხობს ასეთ შეკითხვებს. იგი ამბობს, რო უფალი შრი კრშნა ყოველი სამყაროს წყაროა. იგი არის არა მარტო სამყაროს შემოქმედი, არამედ მისი გამანადგურებელიც. უფლის ნებით, გარკვეულ დროს გამოვლენილი კოსმოსური ბუნება იქმნება. იგი ერთხანს არსებობს, შემდეგ კი უფლის ნებით ნადგურდება. ამიტომ მთელი კოსმიური საქმიანობის მიღმა უზენაესი ნება დგას. ცხადია, არსებობენ ათასგვარი ათეისტები, რომელთაც არა სწამთ შემოქმედისა, მაგრამ ეს მათი მცირე ცოდნის ბრალია. მაგალითად, თანამედროვე მეცნიერებმა შექმნეს ხელოვნური თანამგზავრი და გარკვეული მოწყობილობით კოსმოსში უშვებენ, შორს მყოფი მეცნიერების კონტროლის ქვეშ. ასევე, ურიცხვი ვარსკვლავებისა და პლანეტების მომცველი ყველა სამყაროც ღმრთეების პიროვნების გონების კონტროლის ქვეშ იმყოფება.

ვედურ ლიტერატურაში ნათქვამია, რომ აბსოლუტური ჭეშმარიტება, ღმრთეების პიროვნება, მთავარი პიროვნებაა ყოველ ცოცხალ არსებას შორის. ყოველი ცოცხალი არსება, დაწყებული პირველად შექმნილი ბრაჰმათი, დამთავრებული უმცირესი ჭიანჭველით, ინდივიდუალური ცოცხალი არსება გახლავთ. ბრაჰმაზე მაღლა სხვა ინდივიდუალური ცოცხალი არსებებიც არიან. ღმრთეების პიროვნებაც ასეთივე ცოცხალი არსებაა. სხვა ცოცხალი არსებების მსგავსად იგიც ინდივიდუალურია. მაგრამ უზენაეს უფალს, ანუ უმაღლეს ცოცხალ არსებას ყველაზე დიდი გონება აქვს და იგი მრავალფეროვან უმაღლეს წარმოუდგენელ ენერგიებს ფლობს. თუკი ადამიანის ტვინს შეუძლია ხელოვნური თანამგზავრის შექმნა, ადვილი წარმოსადგენია, ადამიანის ტვინზე გაცილებით მაღალ ტვინს, რაოდენ საოცარი რამეების შექმნა ძალუძს. გონიერი ადამიანი ადვილად დაეთანხმება ამ არგუმენტს, მაგრამ ჯიუტი ათეისტები არასოდეს ცნობენ ამას. შრილა ვიასადევა კი თავიდანვე აღიარებს უმაღლეს გონებას პარამეშვარად. იგი მოწიწებით ეთაყვანება უმაღლეს გონებას, რომელსაც მიმართავს როგორც პარას, პარამეშვარას, ანუ ღმრთეების უზენაეს პიროვნებას. ეს პარამეშვარა არის შრი კრშნა, რაც აღიარებულია ბჰაგავად-გიტასა და შრი ვიასადევას მოცემულ სხვა წმინდა წერილებში, განსაკუთრებით კი “შრიმად-ბჰაგავატამში”. “ბჰაგავად-გიტაში” უფალი ამბობს, რომ არ არსებობს მის გარდა სხვა პარა-ტატტვა (სუმუმ ბონუმ). ამიტომ შრი ვიასადევა თავიდანვე თაყვანს სცემს პარა-ტატტვას, შრი კრშნას, ვისი ტრანსცენდენტული საქმიანობებიც მეათე სიმღერაშია აღწერილი.

უსინდისოები პირდაპირ მეათე სიმღერას მიმართავენ, განსაკუთრებით კი იმ ხუთ თავს, რომელიც უფლის რასა ცეკვის აღწერილობას იძლევა. “შრიმად-ბჰაგავატამის” ეს ნაწილი ამ დიადი ნაწარმოების ყველაზე საკრალური ნაწილია. თუკი ადამიანს ბოლომდე არ ესმის უფლის ტრანსცენდენტული ცოდნა, აუცილებლად არასწორად გაიგებს უფლის სათაყვანებელ ტრანსცენდენტულ გართობებს – რასა ცეკვას და მის სასიყვარულო საქმიანობებს გოპებთან. ეს საკითხი უაღრესად სულიერია და რასა ცეკვით ტრანსცენდენტულად დატკბობა შეუძლიათ მხოლოდ განთავისუფლებულ პიროვნებებს, რომელთაც თანდათანობით პარამაჰამსას საფეხურს მიაღწიეს. ამიტომ, სანამ მკითხველი მართლა გამოცდის უფლის გართობათა გემოს, შრილა ვიასადევა სულიუერ შემეცნებაში თანდათანობითი განვითარების საშუალებას აძლევს მას. ამ მიზნით იგი განგებ წარმოთქვამს გაიატრი მანტრას – დჰიმაჰი. გაიატრი მანტრა სულიერად განვითარებული ხალხისთვის არის განკუთვნილი. გაიატრი მანტრის გალობაში წარმატებას მიღწეული ადამიანი უფლის ტრანსცენდენტულ მდგომარეობას მიაღწევს. ამიტომ გაიატრი მანტრის წარმატებით გალობისთვის ადამიანმა ბრაჰმანული თვისებები უნდა შეიძინოს, ანუ სრულყოფილად დამკვიდრდეს სათნოების მოდუსში და შემდეგ ტრანსცენდენტულ დონეზე შეიცნობს უფალს, მის სახელს, დიდებას, თვისებებს და ა.შ.

“შრიმად-ბჰაგავატამი” მოგვითხრობს უფლის შინაგანი პოტენციით გამოვლენილი მისი სვარუპას შესახებ და ეს პოტენცია განსხვავდება გარეგანი პოტენციისგან, რომელიც ჩვენი გამოცდილების ფარგლებში მყოფ კოსმიურ სამყაროს ავლენს. ამ შლოკაში შრილა ვიასადევა მკვეთრად განასხვავებს ამ ორს. იგი ამბობს, რომ გამოვლენილი შინაგანი პოტენცია რეალურია, მატერიალური ყოფიერების სახით გამოვლენილი გარეგანი ენერგია კი უდაბნოში მირაჟის მსგავსად წარმავალი და ილუზორულია მხოლოდ. უდაბნოში რეალური წყალი არ არსებობს, იგი მხოლოდ გვეჩვენება. ნამდვილი წყალი სადღაც სხვაგანაა. გამოვლენილი კოსმიური სამყარო მხოლოდ გვეჩვენება. მაგრამ ეს მხოლოდ აჩრდილს წარმოადგენს რეალობისა, რომელიც სულიერ სამყაროში გვხვდება. აბსოლუტური ჭეშმარიტება სულიერ ზეცაზეა და არა მატერიალურზე. მატერიალურ ზეცაზე ყველაფერი ფარდობით ჭეშმარიტებას წარმოადგენს. ეს იმას ნიშნავს, რომ ერთი ჭეშმარიტება მეორეზეა დამოკიდებული. ეს კოსმიური გამოვლინება ბუნების სამი მოდუსის ურთიერთქმედებისგან აღმოცენდება და წარმავალი გამოვლინება ისეა მოწყობილი, რომ ილუზია რეალობად მოაჩვენოს დაბნეულ განპირობებულ სულს, რომელიც უამრავ სახეობაში მოდის, ბრაჰმას, ინდრას, ჩანდრასა და სხვ. მსგავსი მაღალი ნახევარღმერთების ჩათვლით. სინამდვილეში, გამოვლენილ სამყაროში რეალობა არ არსებობს. მაგრამ იგი რეალობას ჰგავს, იმ ჭეშმარიტი რეალობის გამო, რომელიც სულიერ სამყაროშია, სადაც ღმრთეების პიროვნება მარადიულად არსებობს თავის ტრანსცენდენტულ ატრიბუტებთან ერთად.

დიდი მშენებლობის მთავარი ინჟინერი პირადად არ მონაწილეობს მშენებლობაში, მაგრამ მან ყოველი კუთხე-კუნჭული იცის, რადგან ყველაფერი მისი ხელმძღვანელობით სრულდება. მშენებლობის შესახებ მან ყველაფერი იცის, უშუალოდაც და არაუშუალოდაც. ასევე, ღმრთეების პიროვნება, რომელიც ამ კოსმიური ქმნილების მთავარი ინჟინერია, ყოველ კუთხე-კუნჭულს იცნობს, თუმცა საქმეებს ნახევარღმერთები ასრულებენ. დაწყებული ბრაჰმადან დამთავრებული უმნიშვნელო ჭიანჭველით, არავინ არ არის დამოუკიდებელი მატერიალურ სამყაროში. უფლის ხელი ყველგან შეიმჩნევა. ყოველი მატერიალური ელემენტი, აგრეთვე ყოველი სულიერი ნაპერწკალიც მხოლოდ მისგან მომდინარეობს. და რაც კი მატერიალურ სამყაროში იქნება, მხოლოდ და მხოლოდ ურთიერთქმედებაა ორი ენერგიის – მატერიალურისა და სულიერის, რომლებიც აბსოლუტური ჭეშმარიტების, ღმრთეების პიროვნების, შრი კრშნასგან მომდინარეობს. წყალბადისა და ჟანგბადის შეერთებით ქიმიკოსს ქიმიურ ლაბორატორიაში წყლის შექმნა შეუძLია. სინამდვილეში კი ცოცხალი არსება ლაბორატორიაში უზენაესი უფლის ხელმძღვანელობით მოქმედებს. სამუშაო მასალასაც კი უფალი აძლევს. უფალმა ყველაფერი იცის, უშუალოდ და არაუშუალოდ და გაცნობიერებული აქვს ყოველი წვრილმანი და სრულიად დამოუკიდებელია. იგი შედარებულია ოქროს საბადოს, ათასგვარი ფორმების მქონე კოსმიური სამყაროები კი – ოქროსგან დამზადებულ საგნებს: ბეჭდებს, ძეწკვებს და სხვ. ოქროს ბეჭედი და ოქროს ძეწკვითვისობრივად ტოლია საბადოს ოქროსი, მაგრამ რაოდენობრივდ ისინი განსხვავდება. ამიტომ აბსოლუტური ჭეშმარიტება ერთდროულად ერთიცაა და განსხვავებულიც. არაფერია აბსოლუტური ჭეშმარიტების აბსოლუტურად ტოლი, მაგრამ, ამავე დროს, არაფერი განსხვავდება აბსოლუტური ჭეშმარიტებისგან.

სამყაროს ინჟინრიდან, ბრაჰმადან მოყოლებული, უმნიშვნელო ჭიანჭველათი დამთავრებული, ყოველი განპირობებული სული რაღაცას ქმნის, მაგრამ არც ერთი მათგანი არ არის დამოუკიდებელი უზენაესი უფლისგან. მატერიალისტს შეცდომით მიაჩნია, რომ მის გარდა სხვა შემოქმედი არ არსებობს. ამას მაია, ანუ ილუზია ეწოდება. ამ უსუსური ცოდნის გამო მატერიალისტი ვერაფერს ხედავს თავისი არასრულყოფილი თვალსაწიერის მიღმა და თვლის, რომ მატერია თავისთავად, უმაღლესი გონების დახმარების გარეშე ღებულობს ფორმას. შრილა ვიასადევა უარყოფს ამას ამ შლოკაში: “რადგან სრული მთელი, ანუ აბსოლუტური ჭეშმარიტება, ყველაფრის წყაროა, ვერაფერი იქნება აბსოლუტური ჭეშმარიტების სხეულისაგან დამოუკიდებელი.” სხეულში მყოფი პიროვნება სწრაფად გებულობს იმას, რაც სხეულს მოსდის. ასევე, სამყარო აბსოლუტური მთელის სხეულია. ამიტომ აბსოლუტმა უშუალოდ და არაუშუალოდ იცის ყველაფერი, რაც ქმნილებაში ხდება.

შრუტი მანტრაშიც დადასტურებულია, რომ აბსოლუტური მთელი, ანუ ბრაჰმანი არის ყოვლის თავდაპირველი წყარო. ყველაფერი მისგან მომდინარეობს და ყველაფერს ის უნარჩუნებს არსებობას. დასასრულს ყველაფერი მასში შედის. ასეთია ბუნების კანონი. იგივე დადასტურებულია სმრტი-მანტრაშიც. ნათქვამია, რომ წყარო, რომლისგანაც ბრაჰმას ეპოქის დასაწყისში ყველაფერი მომდინარეობს და საცავი, რომელშიც საბოლოოდ ყველაფერი შედის, არის აბსოლუტური ჭეშმარიტება, ანუ ბრაჰმანი. მატერიალისტი მეცნიერები თავისთავად ცხადად თვლიან, რომ პლანეტარული სისტემის თავდაპირველ წყაროს მზე წარმოადგენს, მაგრამ არ შეუძლიათ მზის წყაორს ახსნა. აქ განმარტებულია თავდაპირველი წყარო. ვედური ლიტერატურის თანახმად, ბრაჰმა, რომელიც მზეს შეიძლება შევადაროთ, თავდაპირველი შემოქმედი არ გახლავთ. ამ შლოკაში ნათქვამია, რომ ბრაჰმას ვედური ცოდნა ღმრთეების პიროვნებამ ასწავლა. ვინმე შეიძლება შეგვეკამათოს, რომ ბრაჰმას, როგორც თავდაპირველ ცოცხალ არსებას ვერავინ შთააგონებდა, რადგან იმ დროს სხვა ცოცხალი არსება არ იყო. აქ ნათქვამია, რომ უზენაესმა უფალმა შთააგონა მეორადი შემოქმედი ბრაჰმა, რათა ბრაჰმას თავისი შემოქმედებითი დანიშნულება შეესრულებინა. ამრიგად, ყოველი ქმნილების მიღმა მდგარი უმაღლესი გონება არის აბსოლუტური ღმრთეება, შრი კრშნა. “ბჰაგავად-გიტაში” უფალი შრი კრშნა ამბობს, რომ მხოლოდ იგი ზეგანმგებლობს შემოქმედებით ენერგიაზე, პრაკრტიზე, რომელიც მთლიანობაში აღებულ მატერიას წარმოადგენს. ამიტომ შრი ვიასადევა თაყვანს სცემს არა ბრაჰმას, არამედ უზენაეს უფალს, რომელიც შემოქმედებით საქმიანობებში ხელმძღვანელობს ბრაჰმას. ამ შლოკაში მნიშვნელოვანია სიტყვები აბჰიჯნაჰ და სვარატ. ეს ორი სიტყვა უზენაეს უფალს ყოველი სხვა ცოცხალი არსებისგან განასხვავებს. არც ერთი სხვა ცოცხალი არსება არ არის აბჰიჯნაჰ ან სვარატ. ეს იმას ნიშნავს, რომ არც ერთი სხვა ცოცხალი არსება არ არის სრულიად ცნობიერი ან სრულიად დამოუკიდებელი. რაიმეს სესაქმნელად ბრაჰმამაც კი მედიტაცია უნდა შეასრულოს. მაშ, რაღა გვეთქმის ისეთ დიდ მეცნიერებზე, როგორიც აინშტაინია! ცხადია, ასეთ მეცნიერთა ტვინები ადამიანის შრომის ნაყოფი არ არის. მეცნიერებს არ ძალუძთ ასეთი ტვინის შექმნა, რომ არაფერი ვთქვათ სულელ ათეისტებზე, რომლებიც უფლის ავტორიტეტს უარყოფენ. მაიავადი იმპერსონალისტებიც კი, რომლებიც თავს იიმედებენ, უფალს შევერწყმებითო, არ არიან არც აბჰაჯნაჰ და არც სვარატ. ასეთი იმპერსონალისტები მკაცრ ეპითიმიებს გადიან, რათა ცოდნა შეიძინონ და უფალს შეერწყან. მაგრამ, საბოლოო ჯამში, დამოკიდებულნი ხდებიან რომელიღაც მდიდარ მოსწავლეზე, რომელიც ფულს აძლევთ მონასტრებისა და ტაძრების ასაშენებლად. რავანას ან ჰირანიაკაშიპუს მსგავს ათეისტებს მკაცრი ეპითიმიების გავლა მოუხდათ, სანამ უფლის ავტორიტეტის არად ჩაგდებას შეძლებდნენ. მაგრამ საბოლოო ჯამში, ისინი უმწეონი აღმოჩნდნენ და თავს ვერ უშველეს, როდესაც უფალი უმოწყალო სიკვდილის სახით მოვიდა მათთან. იგივე ეხებათ თანამედროვე ათეისტებსაც, რომლებიც ასევე ბედავენ უფლის ავტორიტეტის აბუჩად აგდებას. ასეთ ათეისტებსაც იგივე ბედი ელით, რადგან ისტორია მეორდება. როგორც კი ადამიანი უფლის ავტორიტეტს უგულვებელყოფს, ბუნება და მისი კანონები მზად არიან მის დასასჯელად. ეს დადასტურებულია “ბჰაგავად-გიტას” ცნობილ ლექსში: იადა იადა ჰი დჰარმასია გლანიჰ – “როდესაც დჰარმა ეცემა და ადჰარმა მატულობს, ო არჯუნა, მაშინ მე თავად ვევლინები” (ბ.გ.4.7)

მთელ შრუტი-მანტრებში დადასტურებულია, რომ უზენაესი უფალი ყოვლად სრულყოფილია. შრუტი-მანტრაში ნათქვამია, რომ ყოვლად სრულყოფილმა უფალმა მზერა მოავლო მატერიას და შექმნა ყოველი ცოცხალი არსება. ცოცხალი არსებები უფლის განუყოფელი ნაწილაკები არიან და უფალი სულიერი ნაპერწკლებით ჩასახავს ვრცელ მატერიალურ სამყაროს. ამის შემდეგ შემოქმედებითი ენერგიები მოძრაობას იწყებენ და უამრავ საოცარ რამეს ქნიან. ათეისტი შეიძლება შემოგვედაოს, რითი სჯობია ღმერთი საათის შემკეთებელსო, მაგრამ ცხადია, რომ ღმერთი საათის შემკეთებელზე დიდია, რადგან წყვილ ფორმაში – მამრობითსა და მდედრობითში შეუძლია მანქანების შექმნა. ღმერთის შემდგომი ჩარევის გარეშე კი სხვადასხვა სახის მამრობითი და მდედრობითი მექანიზმები ურიცხვ მსგავს მექანიზმებს ქმნიან. ადამიანს რომ შეეძლოს ისეთი მანქანების გაკეთება, მის ჩაურევლად რომ შექმნიდა სხვა მანქანებს, მაშინ მისი გონება ღმერთის გონებას მიუახლოვდებოდა, მაგრამ ეს შეუძლებელია, რადგან თითოეული მანქანა ინდივიდუალურ მართვას საჭიროებს. ამიტომ ღმერთივით შექმნა არავის ძალუძს. ღმერთის ერთ-ერთი სახელია ასამაურდჰვა, რაც ნიშნავს მას, ვისი სწორი ან ვისზე მაღალი პიროვნება არ არსებობს. სწორედ პარამ სატიამ, ანუ უზენაეს ჭეშმარიტებას არა ჰყავს ტოლი ან თავისზე მაღალი. ეს დადასტურებულია შრუტი-მანტრებში. ნათქვამია, რომ მატერიალური სამყაროს შექმნამდე არსებობდა მხოლოდ უფალი, რომელიც ყველას ბატონია. ამ უფალმა ბრაჰმას ვედური ცოდნა გადასცა. უფალს ყოველმხრივ უნდა დავემორჩილოთ. ყველა, ვისაც მატერიალური მიჯაჭვულობიდან თავის დაღწევა სურს, მას უნდა მიენდოს. ესეც დადასტურებულია “ბჰაგავად-გიტაში”.

სანამ ადამიანი უზენაესი უფლის ლოტოსის ტერფებს არ მიენდობა, აუცილებლად მოტყუებული იქნება. როდესაც გონიერი ადამიანი კრშნას ლოტოსის ტერფებს მიენდობა და ბოლომდე მიხვდება, რომ კრშნა ყოველ მიზეზთა მიზეზია, როგორც ეს “ბჰაგავად-გიტაშია” დადასტურებული, მხოლოდ მაშინ ხდება ასეთი გონიერი ადამიანი მაჰატმა, ანუ დიადი სული. მაგრამ ასეთი დიადი სული ძალზე იშვიათია. მხოლოდ მაჰატმებს ესმით, რომ უზენაესი უფალი არის ყოველი ქმნილების თავდაპირველი მიზეზი. იგია პარამა, ანუ უმაღლესი ჭეშმარიტება, რადგან ყოველი სხვა ჭეშმარიტება მასზეა დამოკიდებული. იგი ყოვლისმცოდნეა. მისთვის ილუზია არ არსებობს.

ცალკეული მაიავადი სწავლულები ცდილობენ იმის მტკიცებას, რომ “შრიმად-ბჰაგავატამი” შრი ვიასადევას მიერ არ არის შედგენილი. ზოგიერთი მათგანი კი თვლის, რომ ეს წიგნი ვიღაც ვოპადევას თანამედროვე ნაწარმოებია. ასეთი უაზრო არგუმენტების გასაქარწყლებლად შრი შრიდჰარა სვამი აღნიშნავს, რომ “ბჰაგავატამი” მოხსენიებულია მრავალ უძველეს პურანაში. “ბჰაგავატამის” პირველი შლოკა იწყება გაიატრი მანტრით. ეს მოხსენიებულია “მატსია პურანაში”, რომელიც უძველეს პურანას წარმოადგენს. “ბჰაგავატამის” გაიატრი მანტრის დამოწმებით ამ პურანაში ნათქვამია, რომ არსებობს სულიერი დარიგების შემცველი მრავალი მოთხრობა, რომელიც გაიატრი მანტრით იწყება. მასში აღწერილია ვრტრასურას ამბავი. ვინც ამ დიად ნაწარმოებს სავსე მთვარის დღეს გააჩუქებს, უმაღლეს სრულყოფილებას მიაღწევს – ღმრთეებასთან დაბრუნდება. “ბჰაგავატამი” მოხსენიებულია სხვა პურანებშიც, სადაც გარკვევითაა ნათქვამი, რომ ეს ნაშრომი თორმეტ სიმღერას მოიცავს და თვრამეტი ათასი შლოკისგან შედგება. “ბჰაგავატამი” “პადმა პურანაშიც”, გაუტამასა და მაჰარაჯა ამბარიშას საუბარშიცაა ნახსენები. მასში მეფეს რჩევა მიეცა, რეგულარულად ეკითხა “შრიმად-ბჰაგავატამი”, თუკი მატერიალური ტყვეობიდან განთავისუფლება სურდა. ამგვარად, “ბჰაგავატამის” ავტორიტეტულობაში ეჭვი არავის ეპარება. “ბჰაგავატამს” დაწვრილებითი კომენტარები დაურთო ბოლო ხუთი საუკუნის მრავალმა დიდმა სწავლულმა და აჩარიამ, როგორებიც არიან ჯივა გოსვამი, სანატანა გოსვამი, ვიშვანათჰა ჩაკრავარტი, ვალლაბჰაჩარია და უფალი ჩაიტანიას შემდგომი მრავალი გამოჩენილი სწავლული. სერიოზული შემსწავლელი მეტს მოიგებს, თუკი ტრანსცენდენტული ეპისტოლეების გემოს უკეთ აღსაქმელად გაეცნობა მათ.

შრილა ვიშვანათჰა ჩაკრავარტი თჰაკურა განსაკუთრებით იხილავს თავდაპირველ და წმინდა სექსუალურ ფსიქოლოგიას (ადი-რასას), რომელიც მოკლებულია ყოველგვარ მატერიალურ ილუზიებს. მთელი მატერიალური სამყაროს მამოძრავებელ ძალას სექსი წარმოადგენს. თანამედროვე ცივილიზაციაში ყოველი საქმიანობა სექსის ირგვლივ არის თავმოყრილი. საითაც არ უნდა გაიხედოთ, ყველგან სექსი ბატონობს. ამიტომ სექსი ყალბი არ არის. რეალური სახით იგი სულიერ სამყაროში განიცდება. მატერიალური სექსი თავდაპირველი ფაქტის დამახინჯებული ანარეკლია მხოლოდ. თავდაპირველი ფაქტი აბსოლუტურ ჭეშმარიტებაშია, ამიტომ აბსოლუტური ჭეშმარიტება უპიროვნო ვერ იქნება. შეუძლებელია წმინდა სექსი გააჩნდეს მას, ვინც პიროვნება არ არის. ამიტომაც იმპერსონალისტმა ფილოსოფოსებმა ირიბად შემზარავ მატერიალურ სექსს მისცეს ბიძგი, რადგან ხაზს უსვამდნენ უმაღლესი ჭეშმარიტების უპიროვნო ბუნებას. აქედან გამომდინარე, ჭეშმარიტი სულიერი სექსის უცოდინარმა კაცმა დამახინჯებული მატერიალური სექსი სიცოცხლის ერთადერთ მიზნად მიიჩნია. არსებობს განსხვავება დაავადებული მატერიალური პირობებისთვის დამახასიათებელ სექსსა და სულიერ სექსს შორის.

“შრიმად-ბჰაგავატამი” მიუკერძოებელ მკითხველს თანდათანობით უმაღლესი სრულყოფილების ტრანსცენდენტულ საფეხურზე აამაღლებს. იგი საშუალებას მისცემს მას, გადალახოს სამი სახის მატერიალური საქმიანობები: კარმიული შრომა, სპეკულაციური ფილოსოფია და ვედურ ლექსებში რეკომენდებული მოქმედ ღვთაებათა თაყვანისცემა.