რა ხდება ჩემს ტავს, ამოუცნობი Options

[anouk]

მოდერს ვხტოვ ცოტა ხანს არ დახუროს, თუ ვინმეს პასუხი გაქვტ, მერე სადაც გინდატ იქ შეაერტეთ

ეს უკვე მესამედ ხდება

ჩემს შვილთან დავა მომივიდა(ჩემტან არ არის ხოლმე ამ დროს), გამინაწყენდა და ღამე მაღვიძებს კომპიუტერის კლავიშებზე კაკუნი(ჩემს ოტახში). ძალიან ძლიერად რომ ჩაარტყავ. ასე 2 ღამე გაგრძელდა სანამ ნაწყენობა გადაუვიდა და შევირიგე.

ეს პირველი არ არის, ადრე მომივიდა კიდევ, მაშინ უფრო სერიოზული ჩხუბი, ძალიან ვიტირე იმ ღამეს. ღამე მაღვიძებს დიდი ხმა კომპიუტერიდან მოდის, ანუ, კლავისებზე აკაკუნებს უფრო სწორად ურტყავს. ეს ამბები ასე 1 კვირა მაინც გაგრძელდა, ანუ, სანამ წყენამ გადაუარა.

ახლა რა მაინტერსებს, ვიცი რომ სიზმარი ამოუცნობია, ამ მოვლების მიხედვით თუ ვიმსჯელებთ სული ღამე მოგზაურობს, ანუ ის მოვიდა ჩემთან და ასე გადამიხადა რომ 1 კვირა არ დამაძინა?

არადა რატომ ვფიქრობ ის ჩემი შვილი იყო? ხომ სეიძლება სხვა რამე/ვინმე იყოს (დამავოი...ამბობენ არ უყვარს ჩხუბიო...ან სხვა ვინ)
გავიფიქრე გამაგებინე ვინ ხარ და რა გინდა....ამ დროს კაკუნზე რომ გამეღვიძა ჩამესმის ჩემი ბიჭის სახელი მაგარია! არადა ბავშვობაში იცოდა ასე...ჩემმა ძმიშვილმაც ასე იცოდა, ანუ უთქმელი ბავშვები ასე არიან...წერენ რასაც არ ამბობენ...1 ფურცელი გაავსო 5-6 წლის რომ იყო: ალექსანდრეა აქ უფროსი!!!! რომელიც მე მერე ვიპოვე და ეს სიტყვებიც მიტომ მეცნო ალექსანდრე მაგარია

ასევე, ვჭვობ რომ ეს შეიძლება იყოს მისი (არდაბადებული) ძმა(ვფიქრობ რომ ბიჭია), გიჟი არ გეგონოთ და არის ვინმე დერეკ ოგილვი შოტლანდიელი რომელიც იმ ქვეყნიდან ბავშვებს ესაუბრება და ამბობს რომ მუცლის მოშლისაც კი ეს ბავშვები მუდმივად ტავის დედასტან არიან, არ შორდებიან და მათი აბსოლიტრად ყველაფერი იციან, ისეტ რარაცეებს ეუბნებათ მშობლებს, რომელიც მათ გარდა არავინ იცის, ტავადაც რომ არ ახსოვთ ხოლმე (აუცილებლად წაიკიტხეტ და უყურეტ http://startgoogle.startpagina.nl/index.ph...derek%20ogilvie )

ხოდა ვინმემ ტუ რამე იცით, ეგებ, გამარკვიოთ რა ხდება ჩემს თავს

[kate]

anouk

მე პირადად დედაჩემისგან მოფერრბაც და კოცნაც კი არ ვიცი,

არც დედისგან მიგვრძვნია სიყვარული არც ამისგან, არ ვიცი რა ვიფიქრო, ეს ძალიან მოქმედებს ჩემს ცხოვრებაზე

სიმართლე რომ ვტქვა არც მე მიყვარს დედაჩემი ძალიან, ალბათ მასე ვისჯები, მე ვამბობ არ მიყვარს როგორც საჭიროა.
არარ არის დიდი ხანია, მაგრამ არ მენატრება დიდად, ვწუხვარ ამას რომ ვამბობ, იმედია არ გამკიცხავტ, მე მიზეზი მაქვს

შევეცადე კარგი დედა ვყოფილიყავი, ანუ, დედაჩემის შეცდომები გამომესწორებინა, რაცა დამაკლო (სიყვარული, მოფერება) უხვად მიმეცა,

არ გეწყინოს, რასაც ახლა დაგიწერ.
პრობლემები შენს შვილთან (გარდა კარმულისა, რა თქმა უნდა, მაგრამ კარმულსაც ხომ აქვს მიზეზი, და ის უნდა გამოვასწორუთ ზუსტად), შენი და დედაშენის ურთიერთობიდან იწყება. სანამ არ შეძლებ აპატიო დედას, შვილთან ურთიერთობას ვერ მოაგვარებ. ეხლაც გეტყობა ბავშვობის ტკივილი.
შენ ცდილობდი ის შეცდომა გამოგესწორებინა, რაც დედაშენმა შენთან დაუშვა, ამოსავალი თავი შენ იყავი, რაც შენ გაკლდა, რაც შენ გინდოდა და არ გქონდა ის გინდოდა მიგეცა შვილისთვის, ამ დროს შენ შვილზე კი არ ზრუნავდი, საკუთარ დანაკლისს ივსებდი, დედაშენს ეჯიბრებოდი უმტკიცებდი (არა აქვს მნიშვნელობა, მაშინ ცოცხალი იყო თუ არა), როგორი უნდა იყოს კარგი დედა, შენი კარგი დედობა შვილის მიმართ, გაუცნობიერებლად ეგოიზმი უფრო იყო, ვიდრე მოსიყვარულე დედის ზრუნვა (გთხოვ, სწორად გამიგე. მე იმას არ ვამბობ რომ საკმარისად არ გიყვარს შვილი, შეიძლება მეტადაც), თან, რახან ფიქრობდი რომ დედა საკმარისად არ გიყვარს, იმის შიშიც გქონდა ქვეშეცნეულად, ვაითუ ჩემს შვილსაც ისევე არ ვუყვარდე როგორც მე არ მიყვარს დედა, რაც არ უნდა გავაკეთოო, და უფრო მეტად ცდილობდი. მაგრამ ამასთანავე თავი რომ დაგეზღვია კიდევ ერთი დიდი ტკივილისაგან, ნელ-ნელა, შეუმჩნევლად თავს აჩვევდი, რომ შვილსაც არ ეყვარებოდი. ბავშვები კი, მითუმეტეს სულ პატარები, ყველაფერს გრძნობენ, მათ სიტყვები არ ჭირდებათ, ისინი ყველა ემოციას, ყველა ეჭვს შიშვლად ხედავენ და აღიქვამენ და ეს გაუუცხოებაც ამის გამოძახილია. თორემ, დარწმუნებული ვარ გულის სიღრმეში უყვარხარ.
პირველ რიგში, აღარასოდეს არ იფიქრო რომ შენი ბრალია, რომ დედას არ უყვარდი და შვილს არ უყვარხარ. შეწყვიტე თავის დადანაშაულება, თავის მართლება, საკუთარი თავის შეცოდება. და რაც მთავარია, ეცადე დედას აპატიო, ადვილი არ იქნება, რადგან, ალბათ , ფიქრობ უკვე აპატიე, მაგრამ ნამდვილად არ არის ასე. გაიხსენე ყველაფერი, თუნდაც ის ძალიან მტკივნეული, რისი დავიწყებაც გინდა, გაიხსენე ყველა ტკივილი და ყველა შენი ცრემლი, იტირე თუ გინდა კიდეც და გაბრაზდი, მაგრამ მერე ეცადე გაიხსენო ყველაფერი კარგი შენი და დედაშენის ურთიერთობაში, რის გახსენებასაც შეძლებ, არ შეიძლება არ გახსოვდეს არაფერი კარგი, მოძებნე, გაიხსენე და იმ კარგზე იფიქრე მხოლოდ, იფიქრე იმაზე რომ კარგი უნდოდა შენთვის მხოლოდ, მაგრამ სხვანაირად არ შეეძლო, მერე ეცადე, გულით ეცადე აპატიო, ადი საფლავზე თუ გინდა და იქ ელაპარაკე, ოღონდ მთელი შენი არსებით ეცადე აპატიო. როცა დედის გახსენებას ტკივილის გარშე შეძლებ, მაშინ იცი რომ მართლა გიპატიებია და თავისუფლებას იგრძნობ. შენ შვილთანაც ამის შემდეგ, ურთიერთობა თავისით, ნელნელა უმტკივნეულოდ მოგვარდება.

[anouk]

anouk
არ გეწყინოს, რასაც ახლა დაგიწერ.
პრობლემები შენს შვილთან (გარდა კარმულისა, რა თქმა უნდა, მაგრამ კარმულსაც ხომ აქვს მიზეზი, და ის უნდა გამოვასწორუთ ზუსტად), შენი და დედაშენის ურთიერთობიდან იწყება. სანამ არ შეძლებ აპატიო დედას, შვილთან ურთიერთობას ვერ მოაგვარებ. ეხლაც გეტყობა ბავშვობის ტკივილი.
შენ ცდილობდი ის შეცდომა გამოგესწორებინა, რაც დედაშენმა შენთან დაუშვა, ამოსავალი თავი შენ იყავი, რაც შენ გაკლდა, რაც შენ გინდოდა და არ გქონდა ის გინდოდა მიგეცა შვილისთვის, ამ დროს შენ შვილზე კი არ ზრუნავდი, საკუთარ დანაკლისს ივსებდი, დედაშენს ეჯიბრებოდი უმტკიცებდი (არა აქვს მნიშვნელობა, მაშინ ცოცხალი იყო თუ არა), როგორი უნდა იყოს კარგი დედა, შენი კარგი დედობა შვილის მიმართ, გაუცნობიერებლად ეგოიზმი უფრო იყო, ვიდრე მოსიყვარულე დედის ზრუნვა

რა უნდა მეწყინოს რაც არანაიარად არ წარმოადეგნს სიმარტლეს რასაც წერ. არ მიცნობ და წარმდგენაც არ გაქვს რანაირ ადამიანი ვარ.
სრულიად აბსურდს წერ. მარტალი გიტხრა შენს ადგილზე შემრცხვებოდა უცნობ ადამიანს, რომელსაც არ იცნობ ასეტ რამეს რომ უწერ, თან მის მერე როცა მე ასე გავიხსენი და ჩემი გულისტკვილი დავწერე, მე ასეთ სიტყვებს უცნობს არ დავუწრდი ნამდვლად, რატომ აძლევ თავს უფლება აქ ფსიქოლოგი იტამაშო და უცნობს ასე მიმართო, მიცნპბდე მაიცნ.
ვარ უაღრესად მოსიყვარულე ადამიანი, ეგოიზმის 1 გრამიც არ არის ჩემში და არც ყოფილა არასოდეს! ამასტანვე ვარ უაღრესად კეთილშობილი, ბოდიში ტავზე რომ ამას ვამბობ, მაგრამ ფაქტის კონსტანტირებას ვახდენ, დიახ, ასე მახასიატებს ყველა ის ვიცნ მე მიცნობს, ადამიანებს უანგაროდ ვუკეტებ იმას რასაც საკუტარი დედა და და არ უკეტებს, შენ კი გამოგყავარ საშინელოი ვინმე და უარესი დედა! ნურას უკაცრავად, ასეტ რამეს არ მივიღებ მისგან ვინც საერეტოდ არ მიცნობს. გტხოვ ნუღარ დაწერ ნურაფერს, საკმარისზე მეტად გამოტქვი აზრები რომლეიც არანაირ სიმარტლეს არ წარმოადგენს.

პ.ს. რაც სეეხება დედაჩემის არსიყვარულს ანუ უფრო სწრად ისე არ სიყვარულს როგორც ბავშვებს დედა უყვართ, საბაბი არც მაქვს , მისგნა 1 კარგიც არ მაგონდება და როგორ უნდა მოყვარდეს, მიყვარს ისე როგორც ბიოლოგიორი დედა, რომელმაც გამაჩინა.