ბიბლიური ისტორიები როგორც სიმბოლო Options

[Untitled_13]

სამოთხეში ცხოვრობდნენ პირველი ადამინები, ბედნიერად უდარდელად, ბუნებასთან ჰარმონიაში. მოპრუტუნდა გველი და აცდუნა "სიცოცხლის ხის" ნაყოფით ჩვენი ადამი და ევა, რის შემდეგაც მათ შეიცნეს პირველ რიგში სირცხვილი, შემდეგ შიში და ისწავლეს ტყუილის თქმაც.


გველი ანუ რეპტილია, რეპტილოიდი.
ერთი რეპტილოიდი ინტერვიუში ამბობს, რომ ბიბლიაში ის დაამცირეს და გველად მოიხსენიეს, თუმცა რეალურად არ აქვთ არაფერი საერთო ამ ქვეწარმავლებთან, მხოლოდ ფიზიკური მცირე მსგავსება

" ადამიანური გრძნობები"
ანუ, მათ გონებაში შემოიჭრა ეს პროგრამები, რომელთაც შემდგომ ემორჩილებოდნენ ადამიანები და დღემდე ათას საშინელებას ვაკეთებთ და გვაკეთებინებს და ჩვენს თავსაც და სხვებსაც იმაზე უფრო მეტ "ჯოჯოხეთში" ვაცხოვრებთ ვიდრე ისედაც დავიბადეთ.
ატლლნტიდის ადამიანები დაიპყრეს რეპტილოიდებმაო და გონებაში ჩაუნერგეს რაღაცეები, რითაც დაამდბლეს მისი აზროვენბა


და ქრისტე როგორ განმანთავისუფლებელი გვაძლევს ყველაფრის გასაღებს, უბრალოდ არ დღედე არავინ ასრულებს იმ ელემნტარულებსაც.. მოკლედ, მე ამ მხრივ უფრო მაინტერესებს "ბიბლია" და ვფიქრობ ყველაფერი კავშირშია.. თუ ვინმეს სხვა პარალელებიც გაგივლიათ ძალიან გმამიხარდებოდა რომ დაგეწერათ

[Plasmodium]

narilla

ღმერთის წარმოდგენა ადამიანის რადაც და მსგავსად, უფრო განეკუთვნება თვითონ ადამიანის მიერ თავის თავში მის წარმოდგენას და მისი ხატის შექმნას. ძველი ტრადიციები, რომლეიც ამა თუ იმ რელიგიებში არის, ადამიანი სწორედ ამგვარად წარმოიდგენდა ღმერთს _ ეს ქრისტიანობაში, როგორც მონოთეიზმში, თორე აი თუნდაც პოლითეისტურ რელიგიებში ღმერთებს თვით ადამიანური თვისებებიც კი მიეწერებოდა, რითად მას ადამიანის თვალში გარკვეულწილად რაღაც ღირსება კი ეკარგებოდა და ადამიანურ დონეზე დაიყვანებოდა. ისევ რო დავუბრუნდეთ ქრისტიანობას, აქაც ღმერთი ანთროპომორფულად არის წარმოდგენილი, როგორც ამას უწოდებენ და ეს უცხო არაა, მხოლოდ რაღაც კითხვებს მაინც აჩენს. პირადად მე ერთი კითხვა მიჩნდება "ხატად და მსგავსად" ადამიანის შექმნის შესახებ: თუ ადამიანი უნდა ემსგავსოს ღმერთს, მაშინ თვითონ ღმერთის ერთადერთობის გაგებაც ხომ იკარგება? ანუ უფრო ზუსტად რომ ვთქვათ _ მსგავსება საგნებს შორის აკნინებს თითოეული საგნის ინდივიდუალურ ბუნებას და მათი უნიკალურობის გაგებას ეჭვქვეშ აყენებს. ტუ ამ ანალოგიას გადავიტანთ ღმერთისა და ადამიანის მიმართ, მათ შორის მსგავსების მირწევა ადამიანის მხრიდან, ხომ არ გამოიწვევს ღმერთის, როგორც უზენაესი, ერთადერთი სრულყოფილი არსების ცნების დაკნინებას. თუმცა მე ამას ცნების დონეზე ვმსჯელობ.

საინტერესოა, საერთოდ რა არის ინდივიდუალური ბუნება? შესაძლებელია იქ სადაც აბსოლუტური ჭეშმარიტებაა ინდივიდი არსებობდეს? ხშირად მიფიქრია ამაზე და უფრო იქით ვიხრები რომ თუ ჭეშმარიტებას შეიცნობ თავად ხდები ჭეშმარიტება. ვერ ვხვდები როგორ შეიძლება ერთი ჭეშმარიტება უფრო ჭეშმარიტი იყოს ვიდრე მეორე ან ორს ორი ორიგინალურად მიუმატო სავარაუდოდ როგორც წვეთი ოკეანეს ისე უერთდება ჩვენი ინდივიდუალური არსებობა აბსოლუტს, ღმერთს, დაოს, იმას რასაც ჩვენს ენაზე სახელი არ აქვს.

[narilla]

საინტერესოა, საერთოდ რა არის ინდივიდუალური ბუნება?

ინდივიდუალური ბუნება ისაა, რასაც ჩვენ ცნებაში "მე" მოვიაზრებთ და ვაერთიანებთ. მაგრამ ეს ინდივიდუალური "მე"-ა. ჩემი აზრით არაა ის საბოლოო ინსტანცია, რასაც ადამიანი უნდა ვეძებდეთ საკუთარ თავში. იმიტომ, რომ თუ ჩვენ ჩვენ მას შევიმეცნებთ და ფაქტობრივად, საკუთარ თავს გავშიფრავთ, ამით თითქოს ყველაფერი სრულდება. არადა ეს ინდივიდუალური მე ისაა, რად უნდა დავძლიოთ, ანუ მივაღწიოთ იქამდე რო ინდივიდულაურ მესაც გავცდეთ, რადგან მისი შეცნობით არ სრუდლება ყოველივე და რაც მთავარია, არ სრულდება ჩვენი არსება.

შესაძლებელია იქ სადაც აბსოლუტური ჭეშმარიტებაა ინდივიდი არსებობდეს?

ზუსტად დასმული საკითხია: ნამდვილად, იქ სადაც აბსოლუტური ჭეშმარიტებაა, ან ისევ ჩემს აზრს რო გავყვე, აბსოლუტური "მე"-ა, იქ ინდივიდუალური მე უკვე დაძლეულია. აქაა ერთიანი ცნობიერება და ინდივიდუალურ მესა და აბსოლუტურ მეს შორის ზღვარი წაშლილია

ხშირად მიფიქრია ამაზე და უფრო იქით ვიხრები რომ თუ ჭეშმარიტებას შეიცნობ თავად ხდები ჭეშმარიტება. ვერ ვხვდები როგორ შეიძლება ერთი ჭეშმარიტება უფრო ჭეშმარიტი იყოს ვიდრე მეორე ან ორს ორი ორიგინალურად მიუმატო სავარაუდოდ როგორც წვეთი ოკეანეს ისე უერთდება ჩვენი ინდივიდუალური არსებობა აბსოლუტს, ღმერთს, დაოს, იმას რასაც ჩვენს ენაზე სახელი არ აქვს.

ერთ "ადამიანს" რომ მეორე "ადამიანი" მიუმატო, ჯამში ორს ვერ მოგვცემს _ ეს მაგალითი გამახსენდა, თავისებური რამეა...

საერთოდ, იქამდეც შეიძლება დავიყვანოთ ყველაფერი, რომ ვთქვათ, რამდენი ადამიანიც არსებობს, იმდენი ჭეშმარიტებაა!.. მე ჩემი ჭეშმარიტება მაქვს, მას _ სხვა და ა. შ. , ისე, რომ ჩვენი "ჭეშმარიტებები" თანხმობაში არ მოდის ერთმანეთთან. ეს ხომ აუფასურებს "ჭეშმარიტებას", მისი დანიშნულება, თუ დავაკვირდებით, მისივე საყოველთაობაში მდგომარეობს თუ რაღაც საერთო ჭეშმარიტ აზრებამდე არ მივიდნენ ადამიანები, , ისე ჭეშმარიტება, ცაკლე, განკერძოებით და ინდივიდუალურად, ყოველ ადამიანში არსებული ხომ ფასს დაკარგავს... თუ სხვამაც არ გაიზიარა ის _ ეს ხომ იმას ნიშნავს, რომ ეს შენი ინდივიდუალური ჭეშმარიტება მხოლოდ შენთვის არსებობს და სხვაზე არ ვრცელდება... მაშ, ექნება ამგვარ განკერძოებულ ჭეშმარიტებას რამე გამოყენება, თუნდაც მხოლოდ თქვენი საკუთარი თავისთვის... ვფიქრობ, რომ არსებობს ისეთი უძრავი და ურყევი ჭეშმარიტებები, რომელიც არის და არის... როგორც მარადიული იდეები, მაგრამ მათი გაგებადობა და ამ იდეებამდე მისვლა უკვე ინდივიდუალურია და ჩვენივე სუბიექტურ აღქმადობაზეა დამოკიდებული. მაგრამ საოცარი ისაა, რომ ასე სუბიექტურად და ინდივიდულაურად აღმოჩენილი ჭეშმარიტებები ხშირად სხვადასხვა ადამიანში ემთხვევა ერთმანეთს. ამის გამოა, რომ ისევ და ისევ იმ აზრამდე მივდივართ, რომ ჭეშმარიტება ერთია და თავის თავში სხვაგვარ ჭეშმარიტებას ვერ იგულისხმებს. როგორც აზრს როცა გადმოცემ ადამიანი და დაუშვებელია ორაზროვანი რამე თქვა, ანუ ისეთი რამ, რაც ერთმანეთთან წინააღმდეგობაში მოდის. ვთქვათ, ორი ადამიანი გამოთქვამს ორ სხვადასხვა აზრს, ორივე თვლის, რომ თავიანთი აზრი არის ჭეშმარიტი _ამ დროს ერთი აზრი უნდა აღმოჩნდეს ჭეშმარიტი, მეორე მცდარი, მაგრამ ესეც სანდო არაა და მე ვფიქრონ, რომ იმის გარკვევას, რომელ აზრს მივანიჭოთ უპირატესობა, ჯობია, საერთოდ ვეცადოთ ორივე აზრი უარვყოთ. ამას იმიტომ არ ვამბობ, რომ ეს თითქოს უფრო მარტივი გამოსავალია, არა! ჭეშმარიტებად რაიმეს შეფასება სუბიექტურია და შეიძლება ისევ მცდარ დასკვნებამდე მიგვიყვანოს.

ჭეშმარიების ყველაზე უტყუარი საზომი მაინც დროა!

დროს ბევრი რამე არ უძლებს და განსაკუთრებით ეს არაჭეშმარიტ აზრებს ეხებათ და რაც მთავარია, ეს რელიგიებსაც ეხებათ. რამდენი რელიგია გამქრალა?! აქაც დიდ როლს ის ფაქტორი თამაშობს, რომ დროის სვლასთან ერთად, რელიგიაში ჩადებული ჭეშმარიტებები უფასურდება, ან აღარ პასუხობს თანამედროვე ადამიანის სულიერ მოთხოვნებს. რამდენი რელიგია გადაკეთებული და ინტერპრეტირებული სახით გაჩენილა?! _ ესეც იმის გამო, რო მავანი ეცადა ამ სულიერი მოთხოვნილებებისთვის მოერგო ის...

და კიდევ ერთი მომენტი, რომელზედაც შეიძლება ყურადღების გამახვილება: თუ ადამიანი შეშმარიტებას შეიცნობს, ის თავად ხდება ჭეშმარიტება... ეს თვისობრიობის დონეზეა თითქოს, ანუ რისი თქმა მინდა _ რა თვისებასაც შეიცნობ ის თვისება ხდები ასე ვთქვათ, მაგრამ ეს არის კი ადამიანის მთლინად მომცველი? _ მგონი არა. რა ქმნის ადამიანში ადამიანობას? ჩვენი ცნობიერება? ინდივიდუალური მე? რელიგია ქმნის ადამიანს? ამაზე მაქვს ჩემი უარყოფითი აზრი. არ ქმნის ეს ყოველივე ადამიანში ადამიანობას.