პოემა, ლექსი..., ჩვენი, სხვისი, ხალხური Options

[TeO]

FEBRUARY WOW!!! მომეწონააა

[Zet]

აი ხალხო ყველაზე მაგარი ლექსები, რუსულად წაიკითხეთ!!!

Цифровые стихи
(читать вслух, с выражением)

Пушкин
17 30 48
140 10 01
126 138
140 3 501

Маяковский
2 46 38 1
116 14 20!
15 14 21
14 0 17

Есенин
14 126 14
132 17 43.
16 42... 511
704 83.
170! 16 39
514 700 142
612 349
17 114 02

Веселые:
2 15 42
42 15
37 08 5
20 20 20!
7 14 105
2 00 13
37 08 5
20 20 20!

Грустные:
511 16
5 20 337
712 19
2247

Частушки:
117 117

[Shou]

რა მაგარია. ყველას თავისი განწყობა აქვს. სიტყვები საჭირო არ არის თურმე

[tikoroma]

შეყვარებულნი ოდეს ქარები...

იასამანი სველ კიბეებთან
რაზე ფიქრობდა?
მისი გაძრცვილი რტო, უყვავილო,
ქარს არ მიჰქონადა...
გულდახურული
მისი რტოები
თავს ძირს იხრიდნენ...
შეყვარებულნი ოდეს ქარები
მუხლს არ იყრიდნენ...
უკვე ზიზღი და სიცივე კრთოდა
მათი თვალებით...
როგორ გულგრილად,
ო, რა გულგრილად
ქროდნენ ქარები...

ლამის მეტირა იასამნების საცოდაობით...

[tikoroma]

ბროლს მოამსხვრევს ...

ბროლს მოამსხვრევს თეთრახევა,
ბროლს მოამსხვრევს ბროლიანსა,
შხეფს შეაფრქვევს ვარდკაჭკაჭას,
ლამაზს, ცისფერთოლიანსა,
წამო ჩემთან!
უკაცრავად,
ვერ გაგყვები ცოლიანსა! –
ესალმება ფხოვის ტყეებს,
ტყეებს მწვანე მოლიანსა,
დაჯირას და უკადრისას,
სატყრობელას ჭორიანსა...
არაგვისკენ გზას მიიკვლევს,
გზას ძალიან შორიანსა.

[TeO]

Частушки:
117 117

ეს მომეწონა ძალიან სუფთა საჩემოა!!

[Kaspar Hausser]

ხვიარა

ცათამბჯენებივით

“ლიმონები და ფორთოხალები – წმინდა კლემენტის რეკენ ზარები”

ჯორჯ ორუელი

ჩვენ დავემსგავსეთ შიშველ ცათამბჯენებს,
ინდუსტრიული კარმის ენერგიით გამოკვებილ
ტალახისფერ ფაბრიკა-ქარხნებს,
ჩვენ დავემსგავსეთ ეკლებდამტვრეულ
გამხმარ კაქტუსებს – წითელ პრერიებში.
ყოველი ჩვენი ამოსუნთქვა გავს ძველისძველი
ავტომობილების ნაცრისფერ გამონაბოლქვს
და ყოველ დილით, გაღვიძებისას,
ვრახრახებთ და ვწრიპინებთ,
როგორც გაზონსაკრეჭი მანქანები.
ჩვენ დავემსგავსეთ საკუთარ ფრჩხილებს,
უპეგადიდებულ თვალების მიღმა დარჩენილ სივრცეს
და ქაოსს, რომელიც ვიწრო ქუჩებში
დასრიალებს ჩხრიალა გველივით.
სანაგვე ურნებში აღმოჩენილ საჭმლის ნარჩენებივით
გვტკივა და გვიხარია, რომ ვიღაცისთვის
ჯერ კიდევ წარმოვადგენთ სასიცოცხლო მნიშვნელობის,
თუმცაღა ჯანმრთელობისთვის საშიშ წარმონაქმნებს.
ჩვენ დავემსგავსეთ ცათამბჯენების ფანჯრებიდან
უდროო დროს გადმოყრილ გაფუჭებულ საათებს,
გვიჭირს დავინახოთ სამყარო საკუთარ ქუთუთოებს მიღმა.
როგორ შეიცვალნენ ბავშვობისას,
ღრუბლების ფორმებში დანახული არსებები,
როგორ გაეზარდათ დინგები, რქები, ჩლიქები..
სადღაც არსებობს პლასტმასის ზარების სამრეკლო,
პოლიეთილენის გუმბათებით
და მათი ხმები ლეიტმოტივად ედებიან ჩვენს გაღვიძებას,
ჩვენს ღიმილებს, იავნანებს და შემდეგ სიზმრებს.
ჩვენ დავემსგავსეთ კლავიშაცვენილ როიალებს,
რომლებიც უკაცრიელ გზებზე
მარტოდ დარჩენილი ჰიჩჰაიკერებივით
დაგორავენ ქვაფენილიან დაღმართებზე,
ხანდახან გვესმის საიდანღაც ძაღლების ქშენა,
ხანდახან გვესმის.
და უფრო ხშირად სიჩუმეა, სრული სიჩუმე,
რომლის გარეშეც ჩვენ ვერ ვხვდებით ვსუნთქავთ თუ არა,
რომლის გარეშეც ვეღარ ვხედავთ
ერთმანეთის ტუჩებს შორის დარჩენილ ნაპრალს
და უსასრულოდ გაკივიან ჯართის ქარხნების საკვამურები,
როგორც დედები, ომში დახოცილი შვილების სასაფლაოზე.
ჩვენ დავემსგავსეთ ერთმანეთის უნაკლო კლონებს
და შენ კი მაღლა, ალბათ ახლა
ვეღარც კი არჩევ მომაკვდავებს ჩვილებისაგან,
რომ საგვამე ორმოები გაუნაწილო ადამიანებს.
როგორ ცივა ყოველთვის, როცა თიბავენ ქუჩებს..
როგორ ცივა ყოველთვის, როცა მოთიბული ქუჩების მიღმა
ჩანან ქაღალდის ეკლესიები
და ღმერთი, რომელიც უკვე რა ხანია ჩვენ დაგვემსგავსა.

[Kaspar Hausser]

http://www.link.ge/file/244008/Anjelika-Ak...--Hope.mp3.html

[Shou]

Сколько их сидит у тебя в подрёберье,

бриллиантов, вынутых из руды,

сколько лет ты пишешь о них подробные,

нескончаемые труды,

да, о каждом песенку, декларацию,

книгу, мраморную скрижаль –

пока свет очей не пришлет дурацкую

смску «Мне очень жаль».

Пока в ночь не выйдешь, зубами клацая,

ни одной машины в такой глуши.

Там уже их целая резервация,

этих мальчиков без души.

Детка-детка, ты состоишь из лампочек,

просто лампочек в сотню ватт.

Ты обычный маленький робот-плакальщик,

и никто здесь не виноват.

Символы латинские, буквы русские,
глазки светятся лучево,

а о личном счастье в твоей инструкции

не написано ничего.

Счастье, детка – это другие тетеньки,

волчья хватка, стальная нить.

Сиди тихо, кушай антибиотики

и пожалуйста, хватит ныть.

Черт тебя несет к дуракам напыщенным,

этот был циничен, тот вечно пьян,

только ты пропорота каждым прищуром,

словно мученик Себастьян.

Поправляйся, детка, иди с любыми мсти,

божьи шуточки матеря;

из твоей отчаянной нелюбимости

можно строить концлагеря.

Можно делать бомбы – и будет лужица

вместо нескольких городов.

Эти люди просто умрут от ужаса,

не останется и следов.

Вот такого ужаса, из Малхолланда,

Сайлент Хилла, дурного сна –

да, я знаю, детка, тебе так холодно,

не твоя в этот раз весна.

Ты боишься, что так и сдохнешь, сирая,

в этот вторник, другой четверг –

всех своих любимых экранизируя

на изнанке прикрытых век.

Так и будет. Девочки купят платьишек,

твоих милых сведут с ума.

Уже Пасха, маленький робот-плакальщик.

Просто ядерная зима.

[TeO]

Shou ეს რა არის? საიდანა?

[Shou]

მეგობრისგან სატიკია მაგრამ კარგად ანჯღრევს და იქნებ უკეთესი შედეგი მოაქვს ვიდრე შაქარლამებს. ვინ იცის მერი..

[Shou]

Полночных солнц к себе нас манят цветы…
В колодцах труб пытливый тонет взгляд.
Алмазный бег вселенные стремят:
Системы Звезд, туманности, планеты,

От Альфы Пса до Веги и от Беты
Медведицы до трепетных Плеяд –
Они простор небесный бороздят,
Творя во тьме свершенья и обеты.

О, пыль миров! О, рой, священных пчел!
Я исследил, измерил, взвесил, счел,
Дал имена, составил карты, сметы…..

Но ужас звезд от знанья не потух,
Мы помним все: наш древний, темный дух,
Ах, не крешëн в глубоких водах Леты!

Максимилиан Ворошин

Из венка сонетов “Corona Astralis” 1909 г.

[Kaspar Hausser]

ჰირან!

ოვვა იალა!
დილა იწყება კვნესით..
რა უცნაური სიყვარული სცოდნიათ აღმოსავლეთში,
ფიქრის ღრუბლებით მოქუფრული,
ყოველ გამოხედვას ფერი აქვს წვიმის და წვიმა კი არ ჩანს..
ეს სამეფოა განწირული ემბრიონების..
ოვვა იალა!

მინარეთებზე შემომჯდარი პატიოსნება
ხარბად ეტანება ამერიკულ წყურვილს..
რა უცნაური ფიქრი სცოდნიათ აღმოსავლეთში,
თითქოს აქ მხოლოდ ცაა წყნარი, მზეა ღიმილის,
მაგრამ სულ მიწას ჩასჩერებიან ტირიფებივით
და ბავშვი, ცრემლით ხელ-პირს რომ იბანს განთიადისას,
ოცნებობს მხოლოდ ავტომატზე, ბევრი ტყვიებით..
და აქ თოჯინებს მიუჩინეს რა ხანია მყუდრო ადგილი,
ცეცხლის ზვინებში, მიწის ღრმულებში..
ჰირან! ოვვა იალა!
გაკივლებული ვნებებით
და მზის ჩასვლისას მიძინებული ანგელოსებით..
აქ ყოველ წამს სჭედავენ თვალების ამბოხს,
თქრიალით ღვრიან საკუთარ სისხლს გასამრავლებლად,
სერავენ ღურბლებს წვეტიანი მზერის ისრებით
და არც ელიან ცისგან შვებას..

ოვვა იალა!
დღე სრულდება კვნესით დაღლილი ქალებით
და ბავშვები ტალახებში იბანენ ფეხებს..
ჰირან! ოვვა იალა!
დაწნეხილი ოცნებებით გაზიპულ თმებსაც
ხშირად ეტყობათ წუხანდელი ნაოცნებარი ამერიკაზე..
ეს სამყაროა დაჩეხილი ემბრიონების,
და გამოჭვარტლულ თვალის გუგებს დანით ხეთქავენ,
რომ აღარასდროს დაინახონ ბავშვების ომი
და მინარეთზე შემომდგარი მოლა მძინარე..
ოვვა იალა! ჰირან! ოვვა იალა!
რა უცნაური სიყვარული სცოდნიათ აღმოსავლეთში..
გაყვითლებული კოცნებით და რაჰათლუჰუმით..
და სიტკბო აღწევს მხოლოდ პირის გამოქვაბულში,
იმის იქით კი მთები მწარედ იგრიხებიან..
ჰირან! ოვვა იალა!
ოვვა იალა, ჰირან! არ ჩაგეძინოს!


Download ავტორივე კითხულობს..

[Untitled_14]

Kaspar Hausser

ნუ შეგვჭამე კაცო ამ ხვიარათი, ისედაც ყველას გვიყვარს ვახ.. მოგვბეზრდება იცოდე "ხშირად შევევა გულცივობის არის მიზეზი"


აი ჩემი სყვარელი ლექსი

რილკე


პატარა ბიჭო, თვალები გაქვს ისეთი დიდი,
ღამით აჩრდილებს უნდა ხედავდე,
მოჩვენებანი მოჰყვებიან ბინდის სიგრილეს
და ფიქალივით თეთრ ხელებში გათენებამდე
აელვარებენ სიზმარეულ წითელ გვირგვინებს.
მერე კი,დღისით,თითქოს თვალზე ლიბრი გედება,
დღიურ ყოფასთან სული შენი აღარ მიგიშვებს,
და იმდაგვარი სურვილები დაგებედება
რომელთაც სხვანი მიგითვლიან სნება-სიგიჟედ.

ვგრძნობ ფართო თვალებს მალე შენსავ სულში მიაქცევ
და ამაოთა ხმამაღლობას განერიდები,
ამაყი სევდით გაეცლები ქვეყნის ღრიანცელს
და ამ ცხოვრებას, უმძიმესი ტყვიიის თითებით
ნაზად მოვერცხლილი შენი სულის სიმს რომ აწვალებს
და ცდილობს მასზე წარმავალი ჰანგი დაუკრას,
მდუმარ ღამეზე გასცვლი,იქნებ კიდეც გასცვალე
და ჩვეულებრივ სურვილებსაც ბაგეს აუკრავ
იზეიმებენ ღამის ტევრში შენს დაბრუნებას
კენწეროები, გამოკრთება შორი ნუგეშიც,
შენი სხეულის გააშიშვლებ ჩუმ საგალობლებს
და იმათ ბრწყინვას წაიკითხავ მთვარის გუბეში.

[Untitled_14]

Zet

ვაა.. არ ველოდი რო წავიკითხე მართლა ქონდა ეფექტი


ნეტავ სად იბადები მშვენიერებავ
ლურჯი ზეცა გაქვს სათავედ თუ შავი ქვესკნელი
შენი მზერიდან თითქოს გულში ღვინო გვეღვრება
ღვინო სიკეთის და სიავის ერთად მთესველი..

ალიონია შენ თვალებში, თანაც დაისი..
აფრქვევ სურნელებს, ვით საღამო ამოდ მშფოთვარი
ყრმა განადიდე, ტიტანი კი მუხლზე დაისვი,
ოდეს იგემეს ბაგე შენი, ხიბლის მთხოვარი..

უფსკრულით მოხვალ თუ ვარსკვლავთა მხრიდან ეშვები-
ფინიასავით გდევს იღბალი, ქალურო კალთავ..
უბედურებას და სიხარულს აბნევ პეშვებით,
პასუხს არ აგებ არაფერზე, ყოველს კი მართავ..

მკვდარ სხეულებზე დააბიჯებ, ღიმმორეული,
შიშიც ხიბლია თუ დაჰკიდებ შენს სამკაულებს,
და თვით მკვლელობა, სამშვენისი შენი რჩეული,
მაგ ზვიად ფაშვზე სატრფიალო როკვას ასრულებს..

შენსკენ სანთელო, ბრმა ფარვანა მოექანება,
იხრუკება და ამბობს: "ვლოცოთ ეს ჩირაღდანი"..
ჰგავს იმ მომაკვდავს , თავის საფლავს რომ ეტმასნება,
სატრფოს გარშემო მოფარფატე მიჯნურის ტანი..

ან რა აზრი აქვს - ცით მოდიხარ, თუ ჯოჯოხეთით..
მშვენიერებავ, საზარელო, ჩვილო ურჩხულო!
თუკი მაგ სახის , მაგ ღიმილის, მაგ ტერფთა ხედვით,
ვხედავ უსაზღვროს, რას ვერ ვხსნი და რითაც ვსულდგმულობ..

ჰო, რა აზრი აქვს, ო, ფერიავ ხავერდისთვალა,
სერაფიმი გშობს, სირინოზი, ღმერთი თუ ეშმა,
თუ გქმნის, სურნელო, რიტმო, ელვავ,ჩემს დედოფალად,
და მწედ - ვითმინო წუთისოფლის უღელქვეშ შებმა...

ბოდლერი.

[Kaspar Hausser]

anuchi

დავიწყებ მაშინ ეხლა კოშკას... და დამადებენ კიდეც სამ წლიან ბანს.. D:

[Shou]

"Предчувствие"

Глухими тропами, среди густой травы,
Уйду бродить я голубыми вечерами;
Коснется ветер непокрытой головы,
И свежесть чувствовать я буду под ногами.

Мне бесконечная любовь наполнит грудь.
Но буду я молчать и все слова забуду.
Я, как цыган, уйду -- все дальше, дальше в путь!
И словно с женщиной, с Природой счастлив буду.

Артюр Рембо

[Untitled_14]

Kaspar Hausser

არა დადე, მაგრამ სხვებსაც ნუ დაივიწყებ

ალექსა


ვარდისფერი აბსურდი

1
მუშტების მაგივრად, ბუშტები ვურტყათ ერთმანეთს და ვიცინოთ
ბევრი. ეს არის ცხოვრების ერთადერთი აზრი. ალბათ.

ცხოვრება ხომ ვარდისფერი ბუშტია ცაში.
ცხოვრება ხომ შენ ხარ და მე ვარ.
ცხოვრება ხომ კოსმიური ვეილს კონცენტრაციაა.
ცხოვრება ხომ ბავშვია, ნაყინს რომ ლოკავს.
ცხოვრება ხომ ვარდისფერი აბსურდია.
ცხოვრება ხომ კატაა, წინ რომ გადაგირბენს.

ყველაფერი მარტივია, როგორც ჰაიკუ. ეს წუთიც ჰაიკუა წვი-
მის წვეთებზე, ჩემს პოზაზე, გალუმპულ ბეღურაზე, ნაცნობი
ადამიანის სიარულის მანერაზე, გაკრულ ნაწერზე. დრო თითქ-
მის არასდოს არ ჩერდება. კოსმოსში მილიონობით ბოთლი
დაცურავს, რომელშიც წერილებია: “მიშველეთ, მარტო ვარ
დედამიწაზე . . .” ჩემი ყოფნის ჩემეული კონცეფცია კი იმდენად
ალოგიკურია, რომ მეც მეშინია მარტოობის. ეგოისტი ვარ? ალ-
ბათ ყველაზე ნაკლებად. იდიოტი, გიჟი? ეგ კიდევ შეიძლება

ფანჯრის ქვეშ ვზივარ და ძალიან მიყვარს ამ სიმღერის და-
საწყისი, “სარკალური ნირვანა” რომ ჰქვია. ნოსტალგია მაქვს.
ვფიქრობ რომ ყველაფერ მაღალფარდოვანს აზრი ეკარგება,
როცა შენზე ვფიქრობ და მინდა დავწერო ეს: “მე გავურითმავ
ტუჩებს, შენს ნაკვთებს. . . ” რაში გვარგია სრულყოფილება?
როცა აღარაფერი მაინტერესებს და მხოლოდ ფურცლეზე ვხ-
ატავ კეთილი სახის, პატარა კაცუნებს. დეპრესიაში ვარ.

უცნობმა გოგომ მითხრა, თუ დეპრესია გაქვს, საკუთარ თავს
ჩაუღრმავდიო. ვერ მივხვდი როგორ. ალბათ გავმარტივდი
ძალიან

უბრალოდ მეოცნებე ვარ. გავნსხვავდები სხვებისგან. დიდი
ხანია თავში ამივარდა და აცილდა კიდეც ჩემს სხეულს. ავა-
რდა სადღაც ვარდისფერი პლანეტისკენ, რომელიც გულზე
მკიდია და ხელში მიჭირავს. არაფერი არ ვიცი. გაფრენა მინდა!
არ მინდა ვიყო ამ სამხედრო მანქანის ნაწილი. არ მინდა ვიყო
მზრუნველი მამა, მოსიყვარულე ქმარი და სიყვარული მხოლოდ
ხანმოკლე სიზმარი იყოს ჩემთვის. სიყვარული ჩემი ცხოვრების
წესია და მე ვიცი რასაც ვამბობ. მე მეოცნებე ვარ. ადამიანების
უმრავლესობა კი გავს დამსკდარ ასფალტზე, კატაფალკიდან
გადმოვარდნილ ყვავილს, ისევ კატაფალკას რომ მისდევს.

მომბეზრდა ამდენი უაზრო პასუხისმგებლობა. გამოზომილი,
გათვლილი, დაგეგმილი კვირეები უნდა გავცვალო ერთ ლამაზ
დღეზე, როცა გაიქცევი იქ, სადაც ცხოვრობენ შენი ოცნებები . . .

2.
მზე გავიდა და ღამე ისე მოიჯახუნა, რომ ძაღლები აყეფდნენ.
წვიმაც წავიდა და დატოვა მხოლოდ მოწყენილება, გუბეები
და ელექტროსადენებზე, სკამებზე, ფოთლებზე მოსრიალე
წვეთები, რომელთაც სიბნელეში ვეღარ ხედავ. ლუდი მომინდა
ან რამე უფრო მაგარი
სიკვდილი?

3.
მე მისანი ვარ, საიდუმლოს გაგანდობთ:
არსებობს წიგნი და ეს წიგნი კოსმიური სივრცეა.
ჩვენი გალაქტიკა იმ დამწერლობის ერთი ასოა,
რომლითაც ეს წიგნი იწერება.
თითოეული ადამიანი ერთი წინადადებაა ამ წიგნიდან.
წინადადების ყოველი სიტყვა მტრედის სიზმარია.
მტრედი – ვარდისფერი ნათებაა.
მტრედის სიზმარი – სიტუაციებია,
რომელთაც ადამიანი ან ქმნის ან ვერ ქმნის.
მტრედი წიგნია დიდი, ვარდისფერი აბსურდის არსი.
ყოველი მომენტი ცხოვრების, წიგნის ერთი თავია.
დაბადება და სიკვდილი, მხოლოდ გზაა – არარსებული.
ყოველი დღე ჩვენთვის ტალღაა სიცარიელიდან.
ბუნების კანონები – სისულელეა.
სიცარიელე – ვარდისფერი აბსურდია.
ვარდისფერი აბსურდი – “ოქროს უსასრულობა”

4.
გავაღე კარი. ორპირმა ქარმა ფარდა ააფრიალა. მომინდა ორივე
ხელის გაშლა და გაფრენა. თვალები დავხუჭე. კარი ქარმა მია-
ჯახუნა. ხმაური აღვიქვი, როგორც სამუდამოდ მიტოვებულის ფიქრები ამოხვნეშა. ფიქრები გაფრინდნენ სადღაც შორს, თუმცა ჩემგან
არც წასულან, სიკვდილთან ერთად დაიწყეს სეირნობა და აუტა-
ნელი ხმით ძახილი ამიტეხეს. ფანჯარაში დავდექი, ქარიშხალი
ვაჩუქე სხეულს. მთვარე დავინახე უზარმაზარი და კიდევ ერთი
შორეული ვარსკვლავი მომეჩვენა, რომ შენ მომეჩვენე, როგორც
კადრი დაუვიწყარი: ხიდი ზღვისკენ მიმავალი და კიბეები. შენი
ფეხები, თმები, ზურგი. შენი ხმა და სირბილი ზღვისკენ. შენ
ერთადერთი გესმის ჩემი და ზღვის. ველოდებით ჩასვლას მზის.
გვეჩქარება ღამეში. გვეჩქარება ჩვენს ვარდისფერ ოთახში, საიდა-
ნაც არასოდეს გამოვდივართ. ჩვენი ოთახი – ზღვის სანაპიროა,
ჩვენი ოთახი – სკამია, მიტოვებულ ბაღში. ჩვენი ოთახი – კიბეებია,
ძველი ბიბლიოთეკის. ჩვენი ოთახი – ერთმანეთის ტუჩებია . . .

გახსოვს? გითხარი: ეს ბავშვი, ჩვენი შვილი რომ იყოს. შენ
შემომხედე და გვირილებს მოკიდე ხელი. გახსოვს? გაიღვიძე
და გამიღიმე. დალიე ჩაი, ჩამეხუტე. მე გაკოცე. გახსოვს?
წყალი მთხოვე და დამემალე. სულელო, მე მოვალ შენთან მალე
გახსოვს? ერთად ვიჯექით და ვფიქრობდით სახლზე, ტბის
პირას ტყეში.

ნაწვიმარ ტყეში შეპარული მზის სხივები. ტოტიდან ტოტზე სხ-
ლტებიან წვეთები. ჩიტები. ტბა ლივლივებს, ირეკლავს ხეებს და
სახლს. ნავი ტბაში, ჰგავს მოწყენილ სახლს, რომელიც გველო-
დება. სახლი ჰგავს შენს სევდიან თვალებს . . .

შენი თვალები არ მინახავს, უკვე მეორე კვირაა. უფრო ხშირად
ვფიქრობ შენზე.

5.
“ რას შვები ვარდისფერო ბაბუაწვერავ? მე ვარდისფერმა
ციცინათელებმა მთვარეზე ამიყვანეს და გამჭირვალე პეპლებს
ვეთამაშები. მოციმციმე ვარსკვლავებს კი შენზე ვეჭორავები.
მაგრამ რომ მცივა, რა ვქნაა?”

6.
არაფერი არ არის მნიშვნელოვანი და ყველაფერს თავისი
მნიშვნელობა აქვს. ყოველი დღე გვაახლოებს დასასრულს,
დასასრულს, რომელიც არ არსებობს. მატარებელი სადგურისკენ
მიდის, ავარია გარდაუვალია

როცა დაინახავ როგორ ხტება შავი მინებით შემინული ბიზ-
ნესცენტრის სახურავიდან შენი ოცნების ქალი, შიშველი და
აპათიური. როცა მიახლოვდები მის გვამს და სისხლის გუბეში
დაინახავ შენს ანარეკლს, მიხვდები რომ ერთადერთი რაც შე-
გიძლია სიყვარულია . . .

და რომ სიყვარული უკვდავება არ არის, მას შეუძლია მხოლოდ
განაპირობოს დანაპირების უნაპირობა. დანაპირების რომელსაც
ყოველწამს ვაძლევთ თავს, მაგრამ არ ვიცით ამის შესახებ.

როცა მთელი ღამე წვიმა არ წყდება, დილას აღებ ფანჯარას
და ხედავ ხეზე დაკიდებულ სველ, დაწყვეტლ გულებს . . . ხედავ
მიწას მიმოფანტულს დაჭმუჭნული ქაღალდებით, ორქიდეებით
და დახოცილი მტრედებით, მუზების მუზეუმის ექსპონანტებს
რომ ჰგვანან. ხვდები, რომ ცხოვრება წყვეტილია.

როცა დაინახავ შაქრის გზას, რომლითაც მიყვები გოგონას
რომელიც ბრუნდება მაღაზიიდან სახლში გახვეული ცელოფ-
ნით იგრძნობ რომ საოცრად კეთილი, ჭკვიანი და ზარმაცი
ჭიანჭველა ხარ.

წადი ვარდებით უფსკრულისკენ!
საკრალურია, ნაკვალევი რომ მიდის ცისკენ,
რომელიც წითელი ფრინველებით არის დაფარული.
გაჩერდი უფსკრულთან !
გაჩერდი მზის სხივებით ფარდამსხვრეული ფარაონივით,
გაჩერდი ბრმა ბალერინასავით,
გაჩერდი უსახლკარო ლოკოკინასავით
და თქვი: მე მინდა გაფრენა !

მე ვიფარფატებ, პეპელად რომ გადავიქცევი. გვირილებით მორ-
თული ციდან კი დაეშვება ვარდისფერი ანგელოზი და შეეცდება
ჩემს დაჭერას . . .

7.
ვუყურებ ზღვას და ზღვაში მზეს,
მზეში ვარდს და ვარდში შენ.
ვუყურებ ცას და ცაში მტრედს,
მტრედში ბავშვს და ბავშვში შენ.
გიყურებ შენ და შენში . . .

8.
მინდორი. გვირილები.
ვარდისფერი ბაბუაწვერა.
მოწყენილი ვარდისფერი ბეკეკა.

9.
საიდუმლო მეორე: მე ვბაძავ ჯეკ კერუაკს, იმიტომ რომ ისიც
მომბაძავდა, ჩემს შემდეგ რომ ეცხოვრა.

10.

და ბოლოს, როგორც ჩემი მეგობარი ქრისტე იტყოდა: გიყვარდეთ
ერთმანეთი . . .


(ზეპირად უნდა ისწავლოთ ყველამ )

[Untitled_14]

Kaspar Hausser

აჰა შენ გიძღვნი ამეებს


მეო
........................................

ჩემი ფიქრები ოქროსფერ ლაბირინთებად იქცნენ,
რომლებშიც უსასრულოდ დავხეტიალობ
და კარს ვერ ვპოულობ..
ჩემი სიტყვები მგლების ყმუილია,
გაურკვეველი და უმისამართო,
მაგრამ საოცრად მგრძნობიარე..
ჩემი თვალები შენი სარკეა
და მათში ყოველდღიურად მილიონი “შენ” ირეკლება,
მაგრამ მათგან მხოლოდ სამს სურს “მე”:
მზეს, მთვარეს და ნაგვის ურნას...
ჩემი შარვლის ჯიბეები ნაგავსაყრელებია,
რომლებშიც ინახება მთვარის ფოტოსურათი,
ჭუჭყიანი ირემი დახლართული რქებით
და სიამაყე..

რად გინდა ლირიკა,
როცა ცას ვერ მართავ,
ვიცი გამირიყავ,
ვიცი გადამმარხავ,
რად გინდა ჭაობი,
ბგერების მკვლელობა,
მე - არარაობა,
შენ - მიმზიდველობა..
რად გინდა მორალი
ხმლით ამოქარგული,
მე - ნამათხოვრალი,
შენ - გადაკარგული..

მე მწვავს ცხელი ქარის ნექტრიანი პირი..
მე მწვავს ყინულების ცივი სურნელი..
მე მწვანე ფიფქების სამშობლოში დავიბადე..
მე მწოლიარე ოცნებების ეზოში გავიზარდე..
მე მწუხარე გვირილების ქვეყანაში ვცხოვრობ..
მე უმწიკვლო ვარ, როგორც პოეტი
და გახრწნილი, როგორც გალაკტიონი..
შენ კი ადამიანო ჩონჩხებს ეტრფი..
ლორწოვან სხეულებს ემონები..
დუჟჩაქცეული თვალების გჯერა..

გამოდით, დადექით ოცნების საზღვარზე,
გამოდით, შეხედეთ ტალახის ქვეყანას,
აქ არვინ არ ფიქრობს მომავლის საგზალზე,
აქ გვირგვინს ეკლების ტყე შემოეხანა..
გამოდით, ჩახედეთ თვალებში მათხოვრებს,
გამოდით, იგემეთ სისხლის კოქტეილი,
თქვენგან დღეს სინდისი ფიქრებს ინათხოვრებს,
თქვენგან დღეს ჯოჯოხეთს მიუვა წერილი..

ოქროს ოკეანე ასი ათასჯერ ბევრ ვულკანს ინახავს,
ვულკანები გრძნობენ ზეწოლას,
კრატერები ფართოვდებიან,
შიგნით დუღს უსამართლობა..
დუღს ტკივილი..
დუღს სული..
ოკეანეს ეცოდება თავისი შვილები
და ერთხელაც გადაწყვეტს რომ გაათავისუფლოს ისინი,
ის მოიგლეჯს საკუთარ საშოს
და ათასწლეულებით ნადუღარი ლავა
თითოეული თქვენგანის ტვინებს გადაეღვრება..
და დაწვავს როგორც დაწვით ბრუნო..
და დაახრჩობს
როგორც უამრავ, ქვეყნად მიმობნეულ იუდას ნაწილაკებს..
მე კი მიყვარს იუდა..
რადგან მან აღიარა და შეიყვარა სიკვდილი..

დუმილი მიხეთქავს დანაცრულ ბაგეებს,
პირიდან მასკდება მაგმური ცხელება,
მალე თქვენ დალეწავთ ჩემს თვალებს - სარკეებს,
მალე თქვენი თმები შემომეთელება,
ოქროს ვულკანები დახრავენ კიდურებს,
დაანაკუწებენ თვალების უპეებს,
მე თქვენი ცრემლები ვერ გამაბითურებს,
მე უკვე ვუყურებ ცრუ სისხლის გუბეებს..

ჩემი ფიქრები ოქროსფერ ლაბირინთებად იქცნენ,
რომლებშიც უსასრულოდ დავხეტიალობ
და ვეძებ მინოტავრს...
და ვეძებ საკუთარ ანარეკლს..
და გეძებ შენ, მეო...



* * *

სადაც არ არსებობს დრო..
ჩვენ ვერითმებით სარკეებს
და პელევდიკეის არილთა არმია ჩვენი სათაურია..
სადაც არ არსებობს სინათლე..
გახსოვდეს,
სიცოცხლის იქით რომ სულთა სამეფოა
და იმ სამეფოს იქით რომ კიდევ სიცოცხლე სჩანს
ჩვენ იქაც სარკეებს ვემსგავსებით,
ერთმანეთში ჩასახულ და არეკლილ სარკეებს,
რომლებიც ბადებენ და ითავსებენ სხვებს
და იმ სხვებში საკუთარ თავს
და რომ არ არსებობს ზღვარი,
ეს მხოლოდ ჩვენი ეპიგრაფია..

დღეებს გაღმა ფარდებია,
დანალექი იონები..
ხმები წარსულს ბარდებიან,
ჩუმი აპპასიონები,
მხოლოდ განცდებს ავიწყდებათ
გარიყული ღამეები..
ხანდახან რომ წამი წყდება,
რატომ სდუმან კამეები?
დღეებს გაღმა თვალებია,
სევდიანი კელიები,
შენი სუნთქვა მყვარებია,
როგორც ცისკრის რელიეფი

სადღაც არ არსებობს ფიქრი..
გრძნობების იმპერიაში გონება პერსონა ნონ გრატაა,
ეს ჩვენი სამყაროა..
შენი და ჩემი..
მხოლოდ თვალების..
ფერების..
ფერების ფერების..
და ფერების ფერებით ჩვენ ვფრინდებით
სიძნელეთში..
სადაც მთავარი კანონი სიმარტივეა..
ოდესმე შენი კანისფერი ოკეანეს აღაფრთოვანებს
და ის წყალს შეიღებავს,
მერე მე გავიცნობ შენი ფიქრისფერ ქალთევზებს,
შენი სულისფერ თვალებს გავახელ
და სულ შენს გრძნობისფერ სამეფოში ვიცხოვრებ..
და რომ არ არსებობს ფიქრი,
ეს მხოლოდ ჩვენი პროლოგია..

სვიებით მოხატულ ნაცრისფერ წარსულში
ქარებმა აწამეს ფერადი მთვარე..
იხილეთ ლეგენდა კასანდრას სიმართლის,
მე ვერ მოვასწარი რომ დამეთვალე..
მე მხოლოდ ვღებავდი მიწიერ ბიბლიას
და ღმერთმა მიამბო ამბავი შენი,
გახსოვდეს, სიცოცხლე უსრული ციფრია,
ხან წარღვნის მომტანი, ხან დილის მშვენი..
გახსოვდეს, სინათლე ყრუ ლექსის სტროფია,
ქარებად შენიღბა ეკლების კიბე,
მზის დაავადება უბრალოდ ცოფია..
მე ვერ მოვახერხე, რომ შემეკრიბე..
და ნისლის ქუჩაზე ფიქრების კუთხეში
თმაზე ცისარტყელით გიხილე ისევ..

სადაც არ არსებობს დრო..
ჩვენ ვერითმებით ერთმანეთს
და ოკეანური სარკეთა დარბაზი ჩვენ რომ გვცემს თაყვანს,
ჩვენი სიყვარულის პოემაა, დედა..


ხვიარა

[Untitled_14]

_ საა..
გძინავს?
ჯერ არ დაიძინო რა, სა..
შენთან ლაპარაკი მინდა..
სა,
იცი, მე ისევ მაწუხებს სუიციდი,
დღეს გიყურებდი და ვერც..
სა, იცი, ისე რთულია გაძვრე უდაბნოში,
რომ მე ისევ უწყლოდ ვრჩები..
სიცივემ ხელები დაისერა და სისხლი სულ მე მასვა,
მერე კი შენზე მელაპარაკა, სა..
ჩემი თვალები თაღებად ეფარებიან ტკივილს
და მე სულ ვსველდები, როცა წვიმს,
რადგან შენ მახსენდები და ვტირი..
სა,
ვიცი ისევ გაწუხებს სუიციდი..
ვიცი, რწმენამდე გზებია, რომლებზეც შენ ჩაგქოლავენ,
სულ 3 გზაა, სა,
ტკივილი, სიცივე და სევდა,
იცი, მე სულ მინდოდა შენთან ერთად მეფრინა ცაში,
სა, მოდი რა, ნუ ვივლით გზებით,
უბრალოდ ერთხელაც დავიკიდოთ ეს დედანატირები მიმართულებები:
მარჯვნივ, მარცხნივ, წინ და უკან..
მოდი რა, დავიკიდოთ და უბრალოდ ზემოთ წავიდეთ..
შენ ხომ იცი ფრენა?
ხომ შემპირდი გასწავლიო,
ჰოდა..
სა..
იცი, გუშინ შენი დღიური წავიკითხე,
ვიცი..
ვიცი ისევ გაწუხებს წვივების ტკივილი,
მე კი სულ მინდა დაგარწმუნო, რომ
ჩემთვის არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს იმას,
რომ შენ ფეხს მოგაჭრიან..
მე მაშინაც მიყვარდი, როცა მანქანამ დაგარტყა
და 3 დღის განმავლობაში, ექიმები მხოლოდ შენს სიკვდილს ვარაუდობდნენ..
სა..
ალბათ დღესაც არაფერი გიჭამია..
იცი, გუშინ ქუდი მოგიქსოვე,
მინდა, რომ სულ თავზე გეფაროს, თორემ გამიცივდები..
შენ ხომ ისეთი სუსტი ხარ, რომ სულ ავადმყოფობ..
სა..
მოიხსენი რა ეგ სათვალე,
მოიხსენი ეგ შავი სათვალე,
არ გიხდება,
შენს თავს ვფიცავარ, არ გიხდება..
შეხედე მზეს და იფიქრე..
ჩემზე ნუ იფიქრებ,
უბრალოდ, მიხვდი, რომ მარტო არ ხარ
და ის ხმელი ჭადარიც, რომელზეც ბავშვობიდან ცდილობ აძვრე,
მხოლოდ ილუზიაა,
და არანაირი ნატვრის ხე არ არსებობს..
სა..
გამიგონე რა..
მე ისევ ვთოვ და არასოდეს მოგცემ იმის საშუალებას,
რომ შენი ახალი პალტო ჩაიცვა,
არ გიხდება შავი, სა.. არა..
ვიცი, ყოველ დილით უყრი ბეღურებს
შენი საუზმიდან გადარჩენილ ნამცეცებს,
არადა ამ ბოლო დროს სულ აღარ ჭამ, ხომ ვიცი..
ვიცი..
ვიცი, სა, მეც გახსოვარ,
ვიცი შენ უკვე ისე შეეჩვიე უდაბნოს,
რომ აღარც კი გახსოვს ბოლოს როდის იყავი მყინვარზე,
მე კი სულ გელოდები..
ჩემი სახლის უკან რომ ქუჩაა, იქ გელოდები..
ქაშუეთის წინ რომ მათხოვარია, იქ გელოდები..
ცაში ნაწვიმარზე გელოდები
და ხვალ, მთაწმინდას რომ პანთეონში დაასაფლავებენ,
იქაც დაგელოდები..
და ვიცი, მოხვალ,
ისევ ისეთი სევდიანი და მკრთალი,
ვიცი მოხვალ და თვალებში ჩამაწვეთებ შენს კაპრიზებს,
ვიცი..
მოხვალ და ძველებურად მეტყვი:
_ სანდრო, მოვედი, გახსოვარ? მე საქართველო ვარ..

და მე გაკოცებ..

ხვიარა