სიზმრებს ყოველთვის ვხედავ თანაც მკაფიოდ და ყველა სიზმარი ერთმანეთისგან განსხვავებულია, მარა ბოლო სიზმარმა ცოტა არ იყოს დამაფიქრა...



სიზმარი ასეთი იყო.. ვარ მუსიკალურ ფესტივალზე, დასრულების შემდეგ ვბრუნდები სახლში ფეხით და გასავლელი გზა არის მოძრავი მანქანებით სავსე და უცაბედად ეს გზა იცვლება მინდორ ველად ყოველგვარი მანქანების გარეშე, ვაგრძელებ სიარულს და უცბად ვხვდები რომ ეს ის გზა არ არის რომლითაც სახლში უნდა დავბრუნდე,, მიხვედრის თანავე მარტყავს მანქანა (ტკივილი არ განმიცდია) და ვხვდები უდაბნოში ღამეა, ცაში ავიხედე და ვარსკვლავების ნაცვლად ვხედავ მოკაშკაშე ჯვრებს და ამ უდაბნოში ჩემს გარშემო მოძრაობდნენ და სწრაფად მიახლოვდებოდნენ ათასობით შავი ადამიანის ფორმის ლანდები რომლებსაც სახე არ ქონდათ (საკმაოდ არასიასიამოვნო შეგრძნება იყო) და გამოღვიძება გამოიწვია ჩემს ყვირილმა უდაბნოში..

არა საბერზნეთში ვცხოვრობ, ისე იმ დროს ამათ მითოლოგიასაც შევეხე, ერთ მომენტში ზევსი მეგონა თავი ხან ჰადესი და პოსეიდონს ვეძებდი, მარა მართმადიდებლობიდან ყურანზე რატომ მინდოდა გადასვლა არ ვიცი, აჯაბსადალია რა

ვაა რამხელა პარალელს ვხედავ ჩემსასა და დავითის შორის, მხოლოდ ასაკობრივი ზღვარია, მეც მინდოდა მხოლოდ ბავშვებად მექცია ეს სამყარო და მხოლოდ პატარები დამეტოვა))) სხვათაშორის, მე რაც დავინახე იყო ის რომ ჩვენ ადამიანები დედამიწაზე რეპტილიებიდან მოვდივართ, ანუ ევოლუციის სახით

ჩვეულებრივი ადამიანი ვარ, რკინის ნერვებით და მიზან დასახულობით, მარა იმ მომენტში მე ნამდვილად არ ვარ ვიღაცა შემოდის და ჩორტაობს რაგაცეებს, ეხლაც ადია მომცეს შვებულება 5 დღიანი ამ წამლებმა ხო შემიკიკინა პიზიკურად გადამღალა ზიპრექსაზე ვარ, ბოლო გაბერვიდან პოლიციამ მიმაბრძანა კოლეგებთან ზაგლივით მაბავენ, 2 ჯერ გავიქეცი პსიქიატრიულიდან, და სად გავრბორდი მეც არ ვიცი, მეგობარი მყავს ერთი რომელიც ძალიან გათვიცნობიერებულია მსგავს თემებში და ის ჩამომიყალიბებს ზუსტად რა მემართება, პირამიდებსაც კი შევეხე ბოლოს და სხვა ცივილიზაციას, და იმე დევილოს თქო და გუშინ კიდე კვეთებულის ლოცვა ჩამიტარეს მარა რეაქცია 0. ბოლოს კარგი რაც მახსოვს ის იყო რომ მეგონა სიმღერა სადაც გაჟერდებოდა ჩემზე მღეროდა და ტირილი მინდებოდა მელოდიის პონზე, ტაშს რომ ვუკრავდი ეხოსავით მესმოდა, და ადამიანებს პიქრებით ველაპარაკებოდი ( მე ასე მეგონა ყოველშემთხვევაში) რიცხვებთანაც მქონდა შეხება რაგაც მითითებებს მაძლევდა, ამჟამად სრულიად გამოსული ვარ მდგომარობიდან, და ნამდვილად არ მინდა იგივე განმეროდეს ისე რომ კონტროლი დავკარგო, ერთ ერთი გამომწვევი მიზეზი უძილობა ყოფილა როგორც ექიმა მითხრა, მახსოვს განმეორებამდე 4 დღე და ღამე არ მეძინა, არ მეკარებოდა ძილი და რა მექნა

დიაგნოზი შიზოიდი :/ რომელიც განმეორებას ექვემდებარება

Existence

ოშო სად ვნახო ? მასე ვარ ზუსტად როცა იმ ცნობიერში ვიმყოფები.

დიდი მადლობა რჩევისთვის. 25 ის ვარ თითქმის ყველა სფეროში გაათვიცნობიერებული რისი ინტერესიც მქონდა მარა ჩემთვის სასარგებლო და გულის გადასაყოლებელი ვერაფერი ვერ ვნახე. ბავშობიდან მითოლოგია მიზიდავდა და ზღაპრები, ამჯერად გრეციაში ვცხოვრობ და შენ რაც აღნიშნე მედიტაციები საითკენ გავეშურო რომ მოვიპოვო სულიერი სიმშვიდე თორე ადგილს ვერ ვპოულობ გულწრფელად ვიძახი, სასაწაული ჯილკის ადამიანი ვარ, შემიძLია მიზნის მიღწევისთვის დარჩენილი ცხოვრება დავთმო. ერთფერობება მტაჯავს მინდა სულ მოზრაობაში და რამის კეთებაშI ვიYო. მინდა მსოფლიო მოქლაქე ვიყო და დღევანდელი სისტემა ამას რომ კრძალავს ვიგრუზები. ძალიან ცუდ დროში დავიბადე ზოგჯერ საკუთარ ტავს ვეუნები ან მომავალშI ან ღრმა წარსულში დავბადებულიკავი ჯობდა. თან ოჯახიც შეშფოთებულია ხომ არ იციან რას ვგრზნობ იმ მომენტში როცა ეს მემართება. დღეს დღეობით ყველაფერს რასაც ვაკეთებ ფაქტიურად რობოტივით ვარ, 12 წლის ასაკსშI გადრდავიცვალე და განვლილი ცხოვრება კადრებივით დავინახე და მხოლოდ სინანულის შეგრძნება მქონდა. ერთი ჩემი ჩკუის და სამყაროს ფეხით შემოვლივლიდი

აცნობიერებ რომ რახაც იცვლება მარა იმას ვერ ხვდები რამდენად მავნებელია ან პირიქით, თან ყოველივე იმაში რაც შენს თავს და შენს გარშემო ხდება ისე ხარ დარწმუნებული მამა ზეციერი ვერ დაგაჯერებს სხვა ვერაფერს თუ შენ არ გინდა, ისე ვარ ერთი სული მაქ როდის განმერდება კიდე. პიზიკურად შეურაცხადი ვარ როგორც ჩემებმა მითხრეს ადამიანებს არ ვერჩი მარა შინაგადან ძალიან ძალიან მაგარია, გავარტყი ყველა მიწიერ ნაკროტიკს ისეთი რაღაცაა, მე მეორედ 1 წამში შევიცვალე ერთ წერტილს ვუყურებდი და იქიდან წამოვიდა ყველაფერი. არ ვიცი რა არის ექიმების ენაზე შიზიკი ვარ რელიგის ენაზე ბრძოლები მაქ მარა ისეთI მაგარი რამეა გავარტყი დღევანდელ ცნობიერებას, ნეტა სულ არ გამოვსულიყავი მდგომარეობიდან ხელი მაქ ჩაქნელი აწმყოზე იმ ყველაფრის მერე გულს ვერ ვუდებ ვერაფერს და ვეძებ გასაღებს საკუთარ ქვეცნობიერშI რომ კიდე შევიდე იმ მდგომარეობაში ოღონდ სამუდამოდ. მოკლედ გეტყვი როგორი რამე. old_man xo gaceria forumze da amaShi xar darcmunebuli? igivenairad ro iyo darcmunebuli imashi rom yvelaperi xar yvelaperi shegizlia da es samyaro shenia? am yvelapers dgevandelobaze gacvlidi? rame mishvelet tore yovel dge im imedit vcvvebi rom neta agar gavigvizo

დეტალურად მახსოვს ამჯერად ყველაფერი, მოკლედ გეტყვი მიუხდავად იმისა რომ ყველა რელიგიის მიმართ ლოიალურად ვარ განწყობილი ჯვარცმა განვასახიერე შიშველი გავედი ქუჩაში და სირცხვილის შეგრძნება 0 პირიქთ სამყარო ისევ ჩემი მეგონა და გარდაცვლილებს ვესაუბრებოდი გონებაში მე ასე მგონია ხოლმე მაგ მომენტში არა მარტო მანთ აწმყოში მოსიარულე სულებსაც და გაბრაზებული ვხდები მათ მიერ ჩადენილ ცოდბვენზე.. და 1 რიგში საკუთარ სულიერებაზე ისე მეშლება ნერვები რომ მზად ვარ სამჯავროზე წავრსდგე და პასუხი ვაგო ყველაფერზე.. ვრცლად დასვით კითხვები და გიპასუხებთ მატრიცის პონტია

K-Pax ივით ვიჩითები ხოლმე

ისევ გამიმეორდა 3 დღით ოღონდ ამჯერად რაღაც დონეზე დამკვირვებელი ვიყავი და ეს იყო რაღაც სულ სხვა ზე ემოცია. ექიმებმა ისე გამაბრუეს წამბლებით დორბლი გამდის საკუთარი ხმის ეხო ეხლას ჩამესმის ყურში. ორ ცეცხლ შუა ვარ, ან დღევანდელ სოციუმს უნდა შევუერთდე ან გუდანაბადი ავიკრა და სამდე ბუნებაში დავსახლდე სადაც თეთრ ხალათიანები ვერ მომაგნებენ ავადმყოფობის პერიოდში ძალიან ცუდ პარალელებს ვავლებ და ეს ძალას მმატებს სულიერად. მარა პიზიკურად შეურაცხადი ვარ როგორც მეუნებიან

კი მქონდა ერთხელ იმ ადამიანთან ვირტუალური კავშირი მას შემდეგ რაც ამ რეალობას დავუბრუნდი.. ავუხსენი თუ რა გადამხდა თავს და მისგან ასეთი პასუხი მივიღე მე მეორე ადამიანი ვიყავი რომელემაც განიცადა მასთან კონტაქთიდ ამგვარი ტრანსფორმაცია.. ""ჟარგონულად რომ ვთქვათ გაუბერა"" ნუ მერე ეს ადამიანი გაქრა ვეღარ მივაკვლიე მის კვალს არადა ცივ გონებაზე უფრო მეტს გავიგებდი მის შესახებ..

დაბადებული ზუსტად მაგ თარიღში ვარ 1988 2 სექტემბერი. მარა როგორც წესია როცა ადამიანს ეკითხებიან დაბადების წელს ის პასუხსობს შემდეგნარირად ხომ " დავიბადე 1988 წელს. ჩემი პასუხი კი იყო სხვაგვარი.. სრული თარირიღი მამის სახელი + თვე წელი ენკენის თვე. რატომღაც ვამჯობინე ასეთი პასუხი როცა ის მხოლოდ წელს მეკითხებოდა, სეართოდ არ ვიცოდი ენკენის თვე თუ სექტემბერს მიეკუთვნებოდა..

ზევითაც ავღნიშნე რომ მქონდა დაწოლამდე ერთ ადამიანთან კონტაქტი რომელმაც ჩემში ასეთი ზეგაგვლენა, უსაზღვრო გაოცება და ბედნიერება გამოიწვია. ეს უბრალოდ ჩემი წარმოსახვა იყო თუ მას ნამდვილად ქონდა მესამე თვალი?? ფაქტიურად იმ ადამიანმა ყველაფერი იცოდა ჩემს შესახებ.. და თუ რა ხდებოდა ჩემს გარშემო

სხვათაშორის პირველად ვსაუბრობ ამ თემაზე ასე ღიად.. მიჭირს ცხოვრებაში ვინმესთვის გაზიარება ისინი ხვაგვარად ხედავენ ამ ყველაფერს.

ფრიად საინტერესო დიალოგია.. მაგრამ სამწუხაროა რომ ამ რასას ახასიათებს უდიდესი ეგოიზმი რაც ადამიანში იწვევს მისი რეალობის ჩახშობას..

რაც შეეხება იმას რომ ის თავს ბოროტად თვლის. ეს მიუთითებს იმაზე რომ ის თავს დამნაშავედ გრძნობს ჩვენ რეალობაში ჩადენილ შეცდომაზე და ფიქრობს ასევე პასუხისმგებლობაზე რასაც დღევანდელი საზოგადოება ცოდვას უწოდებს. მისი ამჯამინდელი რეალობის (ცოდვა გადადის მის იმჯამინდელ ცნობიერებაში ფართო სპექტრით) და ამ ყველაფერს აღიქვამს უფრო ძლიერ.. აი როგორ ავხსნა რ ვიცი. იმედი მაქვ მიხვდები "" მაგარი ცუდი რაღაცააა""

აქვე დავამატებ იმასაც რომ. ამ ყველაფერს მოძღვარი ხედავდა როგორც სატანის მოარულებს. " მეღიმება ამ სიტყვაზე" ამ ყველაფრის მიუხედავად მწმას ჩვენი შემოქმედის არსებობის. მარა რელიგიასთან ცოტა სხვა დამოკიდებულება მაქვს, ვერ ვიღებ ისეთს როგორიც არის ან ჩემთვის უინტერესოა.. არ ვიცი...

old_man

სწორედ მაგას ვფიქრობ მეც რომ არ შეიძლება ეს იყოს დაავადება რომელსაც ასე ვთქვათ გადავყავართ სხვა სამყაროში სადაც გონებრივი შესაძლებობლები აღემატება ამჟამინდელ რეალობას.. რაც შეეხება მისი კონტროლის დაკარგვას ეს მეტყველებს ალბათ იმაზე რომ არ ვიყავი ამისთვის სულიერად თუ გონებრივად მზად. რაც შეეხება განცდებს და ხედვას იმ რეალობაში დღითი დღე ვდილობ ხოლმე დავძაბო გონება და გავიხსენო თუ რა ხდებოდა ჩემს თავს. იყო შემთხვევა როცა ვხედავდი ადამიანს ამ რეალობისთვის არარსებულ ადამიანს რომელიც ერთი შეხედვით ერთი ჩვეულებრივი მოხუცი იყო რომელიც რაღაცისკენ მიმითითებდა.. დრო და დრო მქონდა შეგრძნება და აკვიატებული აზრი რომ ეს ყველაფერი ხდებოდა იმიტომ რომ რაღაც ასე ვთქვათ მისია მქონდა დაკისრებული რომ რაღაც უნდა შემეცვალა, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი რა გზით.. ადამიანების მიმართ დაჟინებული ცქერით ასე ვთქვათ შევდიოდი მის შინაგან სამყაროში და ვხედავდი მის შინაგანნს. მახსოვს ერთი პაციენტი დააწვინეს რომელმაც თავის მოკვლა სცადა ჩემ პალატაში იწვა. ვუყურებ ამ ადამიანს გაშტერებული მზერით "" და უცბად გარშემო იცვლის ყველაფერი ფერს კედლები თითქოს ლპებოდა და ვხედავდი მის ჩონჩხს.. ეს კიდევ უფრო იწვევდა ჩემში შიშს.. ველაპარაკებოდი აზრებით ცხოველებს ფრინველებს და მწერებს " ყოველშემთხვევაში მე ასე მეგონა" შემეძლო ერთი პატარა წერტილიდან შემქმნა უსაზღვრო სამყარო.. მახსოვს ჩემი მეგობრები რომ მოდიოდნენ ვეუნებოდი და ვარწმუნებოდი რომ შემეძლო მთვარეც კი ჩამომეწია, ასე ხდებოდა ოღონდ იმ რეალობაში და არა აქ. რატომღაც რამოდენიმე პაციენტს მივუჩინე რელიგიური გმირები.. წმინდა გიორგი ნიკოლოზი და ა.შ მე იმ პაციენტებს ვემორჩილებოდი რაღაც მომენტში. დრო და დრო უფრო ძლიერდებოდა რწმენა, ვხადავდი ჯვრებს " ვაცნობიერებდი იმ რეალობაში რომ მარხვა უნდა დამეცვა და ვაკეთებდი. მახსოვს თვალებს ვხუჭავდი და ისე დავიდოდი პალატებში ხოლმე სულაც არ მიჭირდა გზის გაკვლევა. როდესაც მე ვიწექი მაშინ იწვა გურამ შარაძის ბიჭიც და ვცდილობდი მასთან კონტაქტი მქონოდა კედლიდან რადგან მის პალატაში არ მიშვედბნენ.. ერთ დღეს დააწვიეს ერთი ფაციენტი რომელიც იყო საშინლად აგრესიული " ცხონებული დაიგუპა"" კაი კაცი იყო ალექსანდრე"" ეს კაცი არავის იკარებდა მაღალი და ზალღონით სავსე იყო.. ხოდა რატომღაც მე ამომირჩია დამისვამდა და მალაპარაკებდა და ასე იძინებდა ხოლმე, თითქოს ჩემი საუბრიდან დადეით ენერგიას იღებდა.. სულ გაიზახოდა ხმები მესმის გამაგიჯებენო.. იყო შემთხვევა როცა რაღაც ხმა ვიღაცის მოკვლისკენ მომიწოდებდა.. ერთხელ ჩემი ოჯახის წევრსაც მივაყენე ზიანი. გინდა თუ არა ეშმაკი ხარ თქო.. ერთ ერთ მოხუცი პაციენტი იწვა რომელსიც რაღაც დაავადებისგან იყო, და სიკვიდილს პირას იყო. შევედი და ასეთ რამეს ვეკითხები ვინ გინდა რომ შემდეგ ცხოვრებაში დაიბადო თქო ქალი თუ ისევ კაცი.. და ამ კაცმა დაჟინებული პასუხით ქალიო, მეთქი დაიძინე და შენ ქალად დაიბადები თქო, იმასაც სჯეროად რომ ასე იქნებოდა რადგან ისიც მსგავს მდგომარეობაში იყო.. ყველაზე საშინელი იყო ის რომ, თავიდან ვერანაირი წამალი ვრ მომარგეს მოდიოდა ჩემდან მოძღვარი. და ყველაზე მეტად იმაზე მეშლებოდა ნერვები რომ ვერ ვუმტკიცებდი ამ ექიმს თუ რა ხმები მესმოდა... ასე ვთქვათ ცდებს ატარებდა ჩემზე.. მახსოვს რომ გამომწერეს გაბრუებული ვიყავი საერთოდ ვერ ვლაპრაკობდი ვჩლიფინებდი ამდენი წამლებისგან. დროთა განმავლობაში დავუბრუნდი ამ რეალობას საბოლოვოდ მაგრამ მიჭირს ამასთან შეგუება..

Lashapoli

წავიდა და მჯერა რომ ამ ყველაფრის კონტროლი ადამიანს სძალუძს. რათქმაუნდა მინდა რომ შემეძლოს იმ საყაროში ხელმეორედ შეხწევა ოღონდ კონტროლის საშუალებიტ რადგან მერწმუნეთ დღევანდელი რეალობა მართლაც არაფერია იმ განცდილ რეალობასთან, ეს იყო ყველაზე ძლიერი ნარკოტიკი ალბათ. უბრალოდ ამისთვის სულიერად თუ გონებრივად ძლიერი უნდა იყო. ამ ყველაფრის მერე მიჭირს დღევანდელ რეალობასთან ადაპტაცია, თითქოს რობოთივით ვარ ყველაფერს ვაკეთებ მექანიკურად.. მაგრამ ჩემი დღევანდელი რეალობა ისეთივე როგორც ყველა რიგითი ადამიანის, ვაზროვნებ ვცხოვრობ ვსწავლობ, და როცა მახსენდება ის ყველაფერი ვცდილობ ღიმილით შევხედო..


daliela
პერიოდულად ჩემთანაც მოდიოდა მსგავსი აზრები, და მერწმუნე როგორც არ გინდა აუხსნა მას თუ რა არის რეალობა, ვერანაირად ვერ დააჯერებ თუ მას ეს არ უნდა.. რაც უფრო შეეწინააღმდეგები მას საპირისპიროში მით უფრო გამოიჩენს აგრესიას.. პირიქით თავი უნდა დაუქნიო რომ ის მართალია და დააკვირდე, აი უკვე რომ მისი ზლიერი სულიერება გადალახავს ამ ყველაფერს, მერე თვითონ გაანალიზებს რა არის რეალობა და მისტიკა.. ჩემ დროს იყვნენ პაციენტები რომლებიც წლები იყვნენ ამ მდომარებოაში ჩარჩენილები წამლებისგან გაბრუებულნი.. როგორ მიუყვარდა მათთან თამაში

საინტერესოა ვისაბროთ მსგავს შემთხვევებზე თუ საიდან მოდის ეს ყველაფერი

მოგესალმებით, მინდა გითხრათ რომ სულ რაღაც ერთი კვირაა გავიგე ამ საიტის არსებობის შესახებ და ძალიან მოხარული ვარ, ბევრ საინტერესო რამეს გავეცანი, ასე ვთქვათ ცოდნა ავიმაღლე

ხოლო რაც შეეხება ამ თემას, პატარა ბიოგრაფიასავით გამომივა მაგრამ იმედი მაქვს ასე უფრო გასაგები იქნება. პირადად ვიყავი შიზოფრენიით შეპყრობილი თუ არ ვიცი რა დავარქვა ამას. ადრეული ასაკიდან რატომღაც ყოველთვის საკუთარ სამყაროში ვიყავი ჩაკეტილი, ალბათ იმიტომ რომ არ მეგულებოდა ჩემს გარშემო ისეთი ადამიანი ვისაც ჩემს მეს გავუზიარებდი. ამიტომ თუ რამე მაწუხებდა ვცდილობდი საკუთარ თავში მომეკლა ეს.. ეს იწვევდა დროთა განმავლობაში კარგვეულ წილად ნერვიულ შემოტევებს, უაზრო აგრესიას რაც უარყოფიდად ისახებოდა პიროვნების განვითარებაზე სხვადასხვა კუთხით... 12 წლის ასაკში თამამად შემიძლია ვთქვა რომ გავიგე რას გრძნობს და რას ხედავს ადამიანი სიკვდილის წინ. ხედავს წამიერად მის განვლივ ცხოვვრებას და გრძნობს უდიდეს სინანულს. ალბათ მედიცინის ენაზე ამ ყველაფერს კლინიკურ სიკვდილს ეძახიან. მოკლედ ჩაიარა ამ ამბავმა ჩვეულ რიტმში გავნაგრძე ცხოვრება პატარ პატარა დაბკროლებებით რამაც ალბათ გამოიწვია ეს ფსიქიკური აშლილობა.. ((აქვე ავღნიშნავ იმასაც რომ აქ ერთ ერთი იუზერი შეეხო რეპტილიებთან კონტაქტს არ ვიცი რა არის მაგრამ ალბათ ჩემ შემთხვევაშიც ასე იყო)) ყოველთვის ბევრს ვფიქრობდი ადრეული ასაკიდან ყველაფერზე ცხოვრებაზე მომავალზე ვუღრმავდებოდი ამ ყველაფერს რაც იწვებდა ხშირად უძილობას და არასწორი ცხოვრების რეჟიმს. ერთ დღესაც რატომღაც გამიჩნდა სურვილი რელიგიით დავინტერესებულიყავი, "აქამდე არ ვიყავი ასე ვთქვათ ეკლესიური" მაგრამ ამ დროს ჩემ თავს ვატყობდი რო რაღაც უცნაური ხდებოდა ასე ვთქვათ მოუსვენრად და შეშფოთებულად ვგრზნობდი თავს. ავიღე ბიბლია ძველი აღთქმა და დავიწყე კითხვა მახსოვს დაბადების 3 ფურცელს 6 საათი ვკითხულობდი რაღაცა მინოდა მეპოვა. მოვლენებს ერთმანეთს ვუკავშირებდი დაჯე იმ დასკვნამდეც მივედი რომ მტვარეზე ღმერთის სახეა გამოსახული თქო.. ნუ ეს კიდე სხვა თემააა. მოკლედ ოჯახში შემატყვეს რომ ნიტოდ ვიყავი ეს ხდებოდა 18 წლის ასაკში. მახსოვს ბიბლიის წაკითხივდან 4 დღე და ღამე არ მეძინა.. ვფიქრობდი ძალიან ბევრს და მქონდა შიშები იმის რომ დაძინებისთანავე გაგვიძება არ მეღირსებოდა.. ნუ სიკვიდილს შიში.. პ.ს (მაგარი ოხერი რამეა) ერთი დღის მერე შემთხვევით ინტერეტში გავიცანი ადანიამი "შეიძლება რეპტილია თუ რა ჯანდაბა არ ვიცი" ჩვენი საუბარი საკმაოდ საინტერესოდ წარიმათა მსოფმხედველობაზე და გადავწყითეთ ერთმანეთი ცხოვრებაში გაგვეცნო და უკეთ გაგვეზიარა ჩვენი შეხედულებები ამ სამყაროზე. გავიცანი ეს ადამიანი მეორე დღესვე, თან უძილო ვარ, ჩვენი საუბარი გაგრძელდა 1 დღე, ვგრზნობდი რომ ეს ადამიანი ფლოდა რაღაც ზებუნებრივს, კერძოდ მან ყველაფერი იცოდა ჩემი ცხოვრების ოცნებების შესახებ.. ის ადამიანი იჯდა და ჩემ ლაპარაკს უსმენდა და იმ მომენტში მე ისეთი შეგრძნება მქონდა რომ ყველაზე ბედნიერი ადამიანი ვიყავი'' არ ვიცი რისგან მაგრამ ვიყავი. ბოლოს მეკითხება ასეთ რამეს რა გინდა ამ ცხოვრებაშიო და ტიპმა ყველაფერი მითხრა ჩემი ოცნებიდან თუ რა შეიძლებოდა მდომებოდა.. გეგონება საკუთარი მე მედგა წინ რამაც გამოიწვია ჩემში უსაზღვრო გაოცება და კითხვის შებრუნება ღმერთი ხარ??? მან კი ღიმილით ჩაიცინა არა როგორ გეკადრება.. მე მას მივუგე რომ არ ვიცოდი რა მინდოდა რადგან იმ მომენტში უსაზღვრო ბენდიერი ვიყავი და საიდან ან რატომ მოდიოდა ეს ბედნიერება დღესაც ვერ ვხსნი.. ჩვენი საუბრის მიწურულს მეგონა რომ ეს იყო ვიღაც ვინც გამიძღვებოდა სიკვდილის მერე. და ამაში 100% ვიყავი დარწმუნებული. იმ დონეზე რომ საკუთარ ოჯახსაც გამოვემშვიდობე.. როდესაც ამ ადამიანს დავშორდი. სახლისკენ მიმავალს დავიწყე ქადაგება ხმამაღლა. ქუჩაში და ტრანსპორტში ხალხს რწმენისკენ მოვუწოდებდი.. ხალხი გაოცებული მიყურებდა გეგონება მოსემ წარსულიდან სკუპი გააკეთაო სახლში რომ დავბრუნდი როგორც იქნა მეწვია ძილი მაგრამ აღარ მეშინოდა სიკვდილის რადგან უსაზღვრო ბედნიერებას ვფლობდი.. გაღვიძებისთანავე მახსოვს უცნაურად ვიქცეოდი და ისეთი საკვები მოვითხოვე რასაც მტელი ცხოვრება ვუარყოფდი.. საღამოსკენ სიგარეტი რომ გამომელია გადავწყვიტე მაღაძიაში ჩავსულიყავი და აი მაშინ დაიწყო. ზამთარია დეკემბერი კარგად მახსოვს.. უეცრად სურვული გამიჩნდა შუა ქუჩაში სულ გავშიშვლებულიყავი.. ასეც მოვიქეცი გავიხადე ყველაფერი დავყარე დაბლა ეს ფულიც გადავხიე დავყარე და დავრბოდი შუა ქუჩაში.. და ვგრძნობდი უსაზღვრო ბედნიერებას და თავისუფლებას.. არც სიცივის შერგძნება მქონდა არც სირცხვილის თავი ედემის ბაღში მეგონა.. ვღრიალებდი და ექო მესმოდა საკუთარი ხმის, მაგრამ სახლის კარი მახსოვდა რომ დავბრუნდი სახში ჩემები სახტად დარჩნენ, მახსოვს ფეში გვედგა მივედი და გავარვარებულ ფეჩს ხელი დავადე ტკივილს ვერ ვგრზნობდი, გამოიზახეს სასწრაფო და ამ ჩემისემბა რაგაცეები გამიკეთეს დამამშვიდებელი მაგრამ აზრი? რეაქცია 0. ყველაზე საინტერესო ისაა რომ ხმები მესმოდა. გახდის მომენტიდან უამრავი ხმა ჩამესმოდა და გუგუნი.. მეგონა რომ სხვის აზრებს ვკითხულობდი'' მახსოვს ექიმს რაგაცას ვეკითხებოდი და იმ წამსვე ამაზე პასუხს მე ვცემდი.. იმ ღამეს თავის სუიციდის მცდელობაც მქონდა.. მეორე დღესვე გამაქანეს ჩვენს ელიტარულ ასათიანზე და ისეთი განცდები და შერძებები მქონდა დღესაც მიჭირს ამის ახსნა. კონკრეტულად

1. მეგონა რომ ყოვლის შემძლე ვიყავი და ამაში ეჭვიც არ მეპარებოდა. რაღაც არამქვეყნირუი შეგძნებაა "

2. მომენტებში მქონდა ისევ სიკვიდილს შიშები, საშინელებაა ლოგინის ქვეშ ვიმალებოდი ხოლმე..

3. ზოგჯერ თავი სხვადასხვა არსებები მეგონა მაგალითად გველი ქორი და ასე შემდეგ..

4. ჯვარცმაც განვასახიერე კლინიკაში წოლისას..

5. შემეძლო მზისთვის თვალი გამესწორებინა..

6. ხმები ჩამესმოდა მაგრამ ვერ ვარჩევდი ვინ რას მეუნებოდა.

7. სხვადასხვა პაციენტებს სხვადასხვა როლი მივუჩინე... ზოგი საკუთარი ოჯახის წევრი ან თუნდაც ცნობადი სახე მეგონა.

8. ყველაფერზე მქონდა პასუხი. უაზროდ წამოვხტებოდი ხოლმე და ვტირდი ვიცინოდი. კედელზე რაღაცეებს ვჟღაპნიდი..

9. პერიოდულად ამნეზიაც მემართებოდა,

10. მახსოვს ისეთი რაღაცეები ვიცოდი რაც ცხოვრებაში არ გამიგონია.. რუსულად და ინგლისურად გამართულად დავიწე ლაპარაკი.

და კიდევ უამრავი სხვა.

ერთ ერთი ასეთი შემთხვევა კურიოზივით გამოვიდა, მიღებისას პსიქიატრი რომ მსინჯავდა, მეკითხება როდის დაიბადეო. და ჩემი სწრაფი პასუხი მოყვა.. 1988 წლის 2 რიცხვში ენკენის თვეს დავიბადე თქო ექიმი და ჩემი ოჯახი გაოცებული სახით მიყურებენ... აქამდე მართლა არ ვიცოდი ენკენის თვე როდის იყო. და უამრავი კიდე

3 თვე ნახევარი დავყავი მეხუთე განყოფილებაში. არავის მიმართ აგრესიას არ ვიჩენდი.. უბრალოდ ჩემს გამოგონილ თუ ილუზიურ სამყაროში ვიყავი. სადაც ყველაფერი შემეძლო გამეკეთებინა და ამაში ეჭვიც არ მეპარებოდა.. მკურნალობის პერიოდის მერე ყველაფერი გაქრა, მაგრამ როგორც იძახიან გამეორებას ექვემდებარება. ამ ყველაფერმა დამარობოტა რასაც ქვია. თითქოს ყველანაირი ემოცია გამომაცალა.

დიაგნოზი შიზოფრენია+მწვავე ნერვოზი ეს ექიმის ენით მარა ვინ იცის ამ ყველაფრის კონტროლი სადამდე მიგვიყვანს