Printable Version of Topic

Click here to view this topic in its original format

ეზოთერიული ცოდნის ფორუმი _ ბიბლიოთეკა _ გზა შინისაკენ

Posted by: Atman Oct 15 2011, 10:47 AM

http://pix.ge/
http://pix.ge/
http://pix.ge/
http://pix.ge/
http://pix.ge/


წიგნის ოფიციალური საიტი:
http://www.thejourneyhomebook.com/

მცირე ვიდეოები ამ წიგნის შესახებ:

http://www.youtube.com/watch?v=6KuW1Uz5jKc
http://www.youtube.com/watch?v=Byse_tDqPVY
http://www.youtube.com/watch?v=spMjvvrfW9U

აქ რადჰანათჰა სვამი თავის ახალგაზრდობას იხსენებს smile.gif

http://www.youtube.com/watch?v=fL9pee5MsqA&feature=related


ამ წიგნის აუდიო-ვერსია (რუსულ ენაზე):

http://www.dxarma.ru/2010/03/16/audiokniga-puteshestvie-domojj.html
http://www.blagoda.com/audio/3178.html

(სამწუხაროდ წიგნის აუდიო-ვერსია ბოლომდე ჯერ არაა გამოსული, თუმცა საკმაოდ დიდი ნაწილია და გირჩევთ მოუსმინოთ)


მე კი, თქვენი მონა-მორჩილი, ან ამ წიგნის საინტერესო მონაკვეთებს შემოგთავაზებთ ქართული თარგმანით, ან თუ სურვილი გექნებათ თავიდანვე მივყვები და ნელ-ნელა ვთარგმნი (ოღონდ არ ვიცი რამდენად მალე გამომივა და დავასრულებ თუ არა საერთოდ...)

დავიწყებ ავტორის ბოლოსიტყვაობით:


"მთელი ეს წლები მრავალი ადამიანი დაჟინებით მარწმუნებდა, რომ გამომექვეყნებინა ეს ისტორია. მე ვეწინააღმდეგებოდი, რადგანაც ცუდ ტონად ვთვლიდი წიგნების წერას საკუთარ თავზე. მაგრამ მოულოდნელად მოხდა შემთხვევა, რომელმაც ჩემი გადაწყვეტილების გადახედვა მაიძულა. 2005 წლის მაისში დამირეკა ჩემმა ძვირფასმა მეგობარმა ბჰაკტი ტირთჰა სვამიმ. იგი სასიკვდილოდ იყო ავად და ჩემი ნახვა უნდოდა. ბჰაკტი ტირთჰა სვამი წარმოშობით აფრო-ამერიკელი იყო; მან რთული გზა გაიარა კლივლენდის გეტოდან პლანეტის ყველაზე ცნობილი ადამიანების სულიერ მოძღვრობამდე: მათ შორის იყვნენ ნელსონ მანდელა, მუჰამედ ალი და ელის კოლტრეინი.

მე ჩავედი ფერმაში, პენსილვანიაში, სადაც მცირე სხლში კვდებოდა ბჰაკტი ტირთჰა სვამი. იგი საწოლზე იწვა, შემომხედა და სხივმფენი ღიმილით მითხრა: "მე მინდა შენს ხელებში მოვკვდე. გთხოვ, დარჩი ჩემთან ბოლომდე." შემდგომი ორი თვის განმავლობაში მის საწოლთან ვიჯექი, სულიერ საიდუმლოებებზე და სასწაულებზე ვსაუბრობდით და სხვადასხვა ისტორიას ვუკითხავდი წმინდა სანსკრიტული წერილებიდან.

ბჰაკტი ტირთჰა სვამიზე უკეთ არავინ მიცნობდა. იგი გარკვეული იყო ჩემი სულიერი ძიების ყველა წვრილმანში და იცოდა ჩემი ეჭვების შესახებ წიგნის დაწერის თაობაზე. ერთ დღეს, თვალებშI მიყურებდა და ისე მითხრა: "ეს შენი ისტორია არაა. ეს არის ამბავი იმის შესახებ, თუ როგორ წაიყვანა ღმერთმა ერთი ყმაწვილი გასაოცარ მოგზაურობაში იმ საიდუმლოებების საძებნელად, რომლებიც ყველა ჩვენგანშია. ნუ იქნები ძუნწი. გაუზიარე სხვებსაც, რაც შენ გებოძა." მას ხმა ჩაუწყდა და ცრემლი ჩამოუგორდა თვალებიდან. "პირობა მომეცი, - მითხრა მან, - აქ, ჩემს სასიკვდილო სარეცელთან, რომ გამოაქვეყნებ ამ ისტორიას". რამდენიმე დღის შემდეგ, 2005 წლის 27 ივნისს, მან დატოვა ეს სამყარო. ეს წიგნი ჩემი მცდელობაა მისი უკანასკნელი სურვილის შესრულებისა."

Posted by: Atman Oct 15 2011, 11:02 AM

დავიწყებ სხვადასხვა ცნობილ პიროვნებებთან შეხვედრებით:

შეხვედრა კრიშნამურტისთან

"იმავე საღამოს მე და ბჰკუ ვივეკანანდა მსოფლიოში განთქმული მწერლის და ორატორის - ჯიდუ კრიშნამურტის ლექციას დავესწარით. შევედით და მეორე რიგში დავჯექით. პანდალი მალე გაივსო ხალხით, და ჩვენს გვერდით სამოც წლამდე ასაკის მამაკაცი დაჯდა. მას ერქვა დილიპი. "გინდათ დოქტორ კრიშნამურტიზე მოგიყვეთ? - შემოგვთავაზა მან. - ის ჩემი მასწავლებელია".

"რა თქმა უნდა", - ვუპასუხეთ ჩვენ.

დილიპმა ფეხები გადააჯვარედინა, სკამიზ საზურგეს მიეყრდნო და მოყოლა დაიწყო. კრიშნამურტი დაიბადა სამხრეთ ინდოეთში 1895 წელს. როცა ჯერ კიდევ ბავშვი იყო, მას ყურადღება მიაქცია ცნობილმა ნათელმხილველმა ჩარლზ ლედბიტერმა. ლედბიტერმა და ანნა ბეზანტმა, რომელიც იმ დროს თეოსოფიურ საზოგადოებას ხელმძღვანელობდა, განაცხადეს, რომ ეს ბავშვი - "ჭურჭელია" სამყაროს იმავე მასწავლებლისა, რომელიც კაცობრიობას ქრისტეს მეშვეობით მიმართავდა. ანნა ბეზანტი დაეხმარა ყმაწვილს, რომ ინგლისში მიეღო განათლება და მთელს მსოფლიოში თან ატარებდა მას. ათასობით ადამიანმა მიიღო იგი როგორც ახალი მესია და მის გარშემო შექმნილ ვარსკვლავის ორდენში შედიოდნენ. ოცდაშვიდი წლის ასაკში კრიშნამურტიმ ოფიციალურად მიიღო გასხივოსნებული მასწავლებლის ტიტული. იმ დროისთვის მას უკვე სამოციათასზე მეტი ორდენის წევრი ეთაყვანებოდა.

დილიპი ჩვენსკენ გადმოიხარა: "მაგრამ 1929 წელს მან უარი თქვა მასწავლებლის მდგომარეობაზე, დაშალა თავისი რელიგიური მოძრაობა და..."
უეცრად ყველა წამოდგა და სცენაზე ახლადგამოჩენილ კრიშნამურტის მიესალმა. ეს იყო უზადოდ ჩაცმული სამოცდათხუთმეტი წლის მოხუცი, არა მაღალი და გამხდარი. მას ეცვა პიჯაკი ნერუს სტილში და ფართე შარვალი. სუფთად გაპარსულ სახეს მოხუცებულობის ნაოჭები უფარავდა, ხოლო ჭაღარა თმა მეცნიერს ამსგავსებდა. იგი ბრწყინვალე ინგლისურით მიესალმა შეკრებილებს. მისი თვალები ენთუზიაზმს და კეთილგანწყობას ასხივებდა.

მოკლედ, საკმაოდ მალე იგი გადავიდა რევოლუციურ მოწოდებებზე: "ინდოეთში მეტისმეტად ბევრი გურუა. ისინი გვკარნახობენ, რა ვაკეთოთ, რაზე ვიფიქროთ და რით დავკავდეთ. ისინი - დიქტატორები არიან." ხალხი სუნთქვაშეკრული უსმენდა მას. "ჭეშმარიტება - ეს ამოუცნობი ქვეყანაა, ხოლო იოგა, თავისი სუნთქვითი და გიმნასტიკური ვარჯიშებით - მხოლოდ და მხოლოდ ფსიქოსომატური აკრობატიკაა. აშრამები და მონასტრები - საკონცენტრაციო ბანაკებია ჭკუისათვის." მან პაუზა გააკეთა და პირდაპირ მე შემომხედა: "და თუ თქვენ ჩამოგიყალიბდათ მედიტაციის რაღაც სისტემა, ეს უკვე მედიტაცია აღარაა, არამედ სრული უაზრობა და დროის ტყუილად ფლანგვაა."

კრიშნამურტიმ ასეთი იგავი მოყვა. ერთხელ ეშმაკი თავის მეგობართან ერთად სეირნობდა. მათ წინ გზაზე ერთი კაცი მიდიოდა. უცებ ის დაიხარა და გზიდან რაღაც მბრწყინავი საგანი აიღო. მეგობარი მიბრუნდა ეშმაკისკენ და ჰკითხა, თუ რა იყო ეს. ეშმაკმა უპასუხა:

"მან ჭეშმარიტება იპოვა".
"ცუდადაა შენი საქმე!"
"სულაც არა, - მშვიდად უპასუხა ეშმაკმა. - მე დავეხმარები, რომ ამ ჭეშმარიტებას მოწესრიგებული სახე მისცეს."

იმისათვის, რომ ხაზი გაესვა თავისი მომდევნო აზრისთვის, კრიშნამურტიმ თვალები დახუჭა და სპეციალურად ნელა, თვითოეულ სიტყვაზე მახვილით გაიმეორა:
"ჩვენ საკუთარ თავში უნდა მოვახდინოთ ცვლილება. მაგრამ როგორ გავაკეთოთ ეს, როცა ჩვენს ცხოვრებაში ამდენი თავსმოხვეულია? ჩვენ წლობით ვმუშაობთ და უაზროდ, სიცარიელეში ვცხოვრობთ..."

იგი წინ დაიხარა: "ვერც ერთი ორგანიზაცია და ვერც ერთი რელიგია ვერ მოგვიტანენ გასხივოსნებას. თქვენ ვერ მოიპოვებთ მას ვერც რომელიმე დოგმით, ვერც მღვდელმსახურებით ან რიტუალებით, ვერც ფილოსოფიის შესწავლით და ვერც ფსიქოლოგიური პრაქტიკებით. გასხივოსნება საკუთარ ჭკუაში უნდა ვეძებოთ, დავაკვირდეთ რა მის მუშაობას. ეს მოდის ჭვრეტის მეშვეობით და არა ინტელექტუალური ანალიზით ან ლოგიკური ჭკუისმიერი მსჯელობებით."

მე შეძრული ვფიქრობდი იმაზე, თუ როგორ შთაბეჭდილებას მოახდენდა ეს ლექცია ჩემს მეგობარ ბჰიკუ ვივეკანანდაზე. ის ხომ გურუ იყო მრავალი ათასი ბერისათვის, რომლებიც მონასტერში ცხოვრობდნენ მკაფიო სტრუქტურით და განრიგით და მედიტაციასა და რიტუალებს სწავლობდნენ მისგან. მე დავიხარე მისკენ და ჩავჩურჩულე: "ბჰიკუ, ის უარყოფს ყველაფერს, რასაც მთელი თქვენი ცხოვრება მიუძღვენით. როგორი მოსასმენია ეს თქვენთვის?"

ბჰიკუს გაუკვირდა ჩემი კითხვა, ფართოდ გაახილა თვალები და თქვა: "ის ყველაფერს სწორად ამბობს!"

მე განცვიფრებულმა შევეკითხე: "და რას აპირებთ ამის შემდეგ ბჰიკუ?"

უცებ ის ძალიან სერიოზული გახდა: "მე კარგად უნდა გავიაზრო მოსმენილი".

შემდგომ დღეებში კრიშნამურტის კიდევ რამდენიმე ლექციას დავესწარით, რომლებზეც იგი გასაოცარი თავდაჯერებულების და რკინის ლოგიკის დემონსტრირებას ახდენდა. იგი სახელი ჰქონდა განთქმული, როგორც ადამიანს, რომელსაც შეუძლია პასუხი გასცეს ნებისმიერ კიტხვას და გააბათილოს ნებისმიერი არგუმენტი, მაგრამ ამასთან ერთად პირად ურთიერთობაში რბილ, კეთილ და ჭკუამახვილობით გამორჩეულ პიროვნებად რჩებოდა. მე ჩავუფიქრდი მის სწავლებას. აღმოსავლეთის წმინდა წერილები სავსეა გასხივოსნებული წმინდანების მაგალითებით, რომლებიც თავისი რელიგიის მცნებებს და თავიანთი გურუების დარიგებებს შეუპოვრად მიჰყვებოდნენ. როგორ შეიძლება ამ ყველაფრის უკუგდება მხოლოდ იმის გამო, რომ კრიშნამურტიმ ასე თქვა? ამასთან ჩემში ცხარე გამოძახილი ჰპოვა მისმა აზრმა იმის შესახებ, რომ სულიერი ცხოვრებისთვის მიუღებელია ზედაპირული დამოკიდებულება. ჩვენ მზად უნდა ვიყოთ საკუთარ თავზე პასუხისმგებლობის ასაღებად. და თუკი ზედმეტად გავერთობით სულიერი ცხოვრების გარეგნული მხარით, შეიძლება მისი მთავარი მიზანი - გულის გაწმენდა - დაგვავიწყდეს.

მოგვიანებით, როცა ბჰკუსთან ერთად პიპალის ხის ჩრდილში ვიჯექი, ვკითხე, მიიღო თუ არა გადაწყვეტილება იმის შესახებ, თუ რას გააკეთებდა მომავალში.
"დიახ, რიჩარდ, - მიპასუხა მან. - მე დავბრუნდები ტაილანდში, ჩემს მონასტერში."

"მართლა? - გამიკვირდა მე - მე კი ვფიქრობდი, რომ კრიშნამურტის მიმდევარი გახდებოდით".

ბჰიკუმ ჩაფიქრებულმა შორს გაიხედა, შემდეგ კი უეცრად თქვა:
"დიახ, მე მივყვები მისტერ კრიშნამურტის დარიგებებს, - მის ტუჩებზე ცელქური, ბავშვური ღიმილი ათამაშდა. - გინდა გითხრა, როგორ?"
"რა თქმა უნდა!"
"მე უარვყოფ იმ მასწავლებლის სწავლებას, რომელიც ყველა მასწავლებლის და მათი სწავლებების უარყოფას მოგვიწოდებს", - ღიმილით, მისთვის დამახასიათებელი სასიამოვნო ტაილანდური აქცენტით მიპასუხა მან.

Posted by: Atman Oct 15 2011, 11:08 AM

შეხვედრა დედა ტერეზასთან

"როგორც იქნა მივაღწიე დედათა მონასტერს, სადაც დედა ტერეზა მსახურობდა. მონასტერს ერთსართულიანი უბრალო შენობა წარმოადგენდა. კარებთან მოკრძალებული ღიმილით შემხვდა კათოლიკე მონაზონი: "მოგესალმებათ მოწყალების ორდენი. რით შემიძლია გემსახუროთ?"

მე ხელისგულები ერთმანეთს მივადე და ვთხოვე: "შემიძლია დედა ტერეზა ვნახო?"
"გამომყევით. გავიგებ, მიგიღებთ თუ არა."

მონაზონმა ერთ-ერთ ოთახში წამიყვანა: "ეს ჩვენი სამლოცველო ოთახია. აქ დედა ტერეზასთან ერთად ღვთისმსახურებას ვატარებთ." მე მუხლებზე დავიჩოქე და ლოცვა წარმოვთქვი. როცა წამოვდექი, მონაზონმა კორიდორის გავლით წამიყვანა. უეცრად ღია კართან გაჩერდა: "აი დედაოც! ის ახლა დაკავებულია."
მე შევიხედე სუსტად განათებულ ოთახში და დავინახე დედა ტერეზა, რომელიც დიდ ქვაბს ხეხავდა. ამ სურათმა სულის სიღრმემდე შემძრა.
"დედაო, - მიმართა ჩემმა მეგზურმა, - ეს რიჩარდია, სადჰუ ამერიკიდან. მას თქვენთან ლაპარაკი უნდა."

დედა ტერეზა შეტყუპებული ხელისგულებით მომესალმა: "ნებას მომცემთ, ჯერ ჩემი მსახურება დავამთავრო? უმორჩილესად გთხოვთ, მაპატიეთ, რომ გალოდინებთ."
"რა თქმა უნდა დედაო", - მივუგე მე.

მონაზონმა ერთ პატარა ოთახში წამიყვანა და მთხოვა, რომ აქ დავლოდებოდი დედა ტერეზას. რამდენიმე წუთში იგი შემოვიდა და შორიახლოს სკამზე დაჯდა. მიუხედავად ხანდაზმული ასაკისა და სუსტი აღნაგობისა, მასში სულის უდრეკი ძალა იგრძნობოდა. განსაცდელებით სავსე ცხოვრებამ ღრმა ნაოჭები დაამჩნია მის სახეს, მაგრამ ამასთან ერთად თვალები ისეთი სუფთა და უმანკო ჰქონდა, როგორც ბავშვს. მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან დაკავებული იყო, დრო გამონახა ისეთი უმნიშვნელო მნახველისათვის, როგორიც მე ვიყავი. მისი ხმა დაბალი იყო, მაგრამ გულიდან მოდიოდა: "ყველაზე დიდი პრობლემა მსოფლიოში შიმშილია. არა ხორცის შიმშილი, არამედ გულის შიმშილი. ამით ყველა იტანჯება - ღარიბიც და მდიდარიც. ყველას ერთნაირად სწყურია სიყვარული". მისმა გამჭოლმა მზერამ ჩემი გულის კარი გააღო და მისი სიტყვები ჩემი ცნობიერების ყველაზე მეტ სიღრმეში შევიდა.

"მხოლოდ ღმერთის სიყვარულს შეუძლია დააცხროს გულის შიმშილი. სხვა საშუალება არ არსებობს. მშიერთა დაპურება სულაც არაა ძნელი, - მან გააკეთა ჟესტი, რომლითაც თითქოს ყველა თავის დამსახურებას ხაზი გადაუსვა ამ მხრივ. - გაცილებით უფრო ძნელია ღმერთისადმი სიყვარულით მშიერი გულების დაპურება. სირთულე იმაშია, რომ სხვებისათვის ამ სიყვარულის მიცემა მხოლოდ იმას შეუძლია, ვისაც თავად აქვს სუფთა გული."

დედა ტერეზამ ბოლომდე მიუძღვნა თავი იესო ქრისტეს საქმეს. მისი ერთგულება ღრმა იყო, როგორც ოკეანე, და ყოველი სიტყვა, რომელიც მის ბაგეს სწყდებოდა, ტალღას ჰგავდა მისი ერთგულების ოკეანეში. ის აგრძელებდა: "სიღარიბე - ეს მხოლოდ ტანსაცმლის უკმარისობა არაა, ეს ასევე ადამიანური ღირსებისა და სისუფთავის ნაკლებობაცაა. ნამდვილი სიღარიბე იქ სუფევს, სადაც ადამიანებმა ერთმანეთისადმი პატივისცემა დაკარგეს." ხელები გულთან მიიდო და ღრმად ჩაისუნთქა: "როცა კალკუტელი ღატაკები ჩემს ხელებში კვდებიან, მათ თვალებში იმედის სხივს ვხედავ. მაგრამ ვერ ვხედავ ამ იმედს დასავლეთის ბევრი მდიდარი და გავლენიანი მცხოვრების თვალებში. ჭეშმარიტი სიმდიდრის პოვნა მხოლოდ მათ გულებში შეიძლება, ვისაც სჯერა, რომ ღმერთს ვუყვარვართ. და მსოფლიოს უცილობლად სჭირდება ის, ვისაც ამ სიმდიდრის გაზიარება შეუძლია და იმედის მიცემა შეუძლია ხალხისთვის, ვინც გულით ღატაკია."

ამ დროს ოთახში სხვა მნახველებიც შემოვიდნენ. ერთმა ინგლისელმა ქალმა გაკვირვებულმა ჰკითხა დედა ტერეზას: "თავად რატომ რეცხავთ ქვაბებს? ნუთუ სხვას არ შეუძლია ამის გაკეთება?"
დედა ტერეზამ ლმობიერად შეხედა ქალს და უთხრა: "ღმერთისა და კაცობრიობის მსახურება - ეს პრივილეგიაა და არა სასჯელი. ღმერთის ნებისმიერი მსახურება - ეს წყალობაა. არ არსებობს საპატიო ან დაბალხარისხოვანი მსახურება."

"კი მაგრამ, დედაო, - საუბარში ჩაერთო ამ ქალის ქმარი, - საიდან იღებთ ამდენ ძალას?"

დედა ტერეზამ თავისი კრიალოსანი აჩვენა. შემდეგ კი წარმოთქვა სიტყვები, რომლებიც უკვე არაერთხელ გამიგია სხვადასხვა რელიგიური ტრადიციის წმინდა ადამიანებისგან: "მე ღმერთის წმინდა სახელისგან ვიღებ ძალას".

ის ჩემსკენ შემობრუნდა და მითხრა: "მორჩილს ვერ შეეხება ვერც ქება და ვერც ძაგება, რადგანაც მორჩილმა იცის, თუ რას წარმოადგენს სინამდვილეში. ღმერთი ყველაფერს ხედავს. არასოდეს ჩავარდე სასოწარკვეთილებაში, როცა წარუმატებლობა შეგემთხვევა, თუკი იცი, რომ ყველაფერი გააკეთე, რაც შეგეძლო". მისი სიტყვები ჩემს გულს ეხმიანებოდა.

ინგლისელმა ქალმა წასვლის წინ ყველაფრისთვის მადლობა გადაუხადა, რასაც აკეთებს. "ყველაფერს ღმერთი აკეთებს, - შეეწინააღმდეგა დედა ტერეზა, - მე მხოლოდ უბადრუკი იარაღი ვარ მის ხელში." შემდეგ ბოდიში მოიხადა და თქვა, რომ ქვაბების რეცხვა უნდა დაემთავრებინა...

დედა ტერეზა დაიბადა 1910 წელს მაკედონიაში, ალბანელების ოჯახში. ჩვიდმეტი წლის ასაკში მონაზვნების ორდენშI შევიდა და მალე მარიამ ღვთისმშობლის სკოლაში გაგზავნეს კალკუტაში, მასწავლებლად. შემდეგ იგი ამ სკოლის დირექტორი გახდა. 1948 წელს მის ცხოვრებაშI მნიშვნელოვანი მოვლენა მოხდა: მან იპოვა თავისი მოწოდება, დაიწყო რა ღატაკების მოვლა კალკუტას უღარიბეს უბნებში. 1950 წელს სულ რაღაც თორმეტ დამხმარესთან ერთად დედა ტერეზამ დააარსა მონაზვნური კონგრეგაცია "სიყვარულის მისიონერის დის" სახელწოდებით. შემდგომ წლებში მისმა უანგარო მსახურებამ ათასობით ადამიანის ყურადღება მიიპყრო, რომლებსაც სურვილი გაუჩნდათ დახმარებოდნენ ღმერთის ამ მისიის განხორციელებაში.

მე ვთხოვე მონაზონს ავადმყოფთა და მომაკვდავთა თავშესაფრამდე მივეცილებინე. ვგრძნობდი რა, რომ უძლური ვიყავი როგორმე დავხმარებოდი მათ, ყველაზე უბრალო მსახურებას ვითხოვე - იატაკი მოვწმინდე და ჭურჭელი დავარიგე. მალე თავშესაფარში დედა ტერეზა მოვიდა. მისმა ყოფნამ ტანჯვის და სიკვდილის ეს მძიმე ადგილსამყოფელი სიხარულის და იმედის სინათლით აავსო. მან ხელში აიღო ავადმყოფობით გატანჯული ქალის ხელი და ნაზად გაუღიმა. ქალი მაშინვე შეიცვალა. თვალები სიხარულით გაუბრწყინდა და საპასუხოდ გაუღიმა.

შემდეგ დედა ტერეზა ერთი საწოლიდან მეორესთან მიდიოდა, ამასთან ჩანდა, რომ ამ ყველაფერს აკეთებდა არა მოვალეობის გამო, არამედ გულწრფელი სიყვარულით. ერთ საწოლზე ძალიან გამოფიტული მამაკაცი იწვა. იგი სისხლით ახველებდა, და ჩანდა, რომ დიდხანს სიცოცხლე აღარ ეწერა. როცა დედა ტერეზამ თავზე გადაუსვა ხელი, მან ისე შეხედა, თითქოს ანგელოზი იყო, მასთან ციდან ყველაზე საჭირო მომენტში მოვლენილი. თავი მოაბრუნა და გაუღიმა მას. "ღმერთს უყვარხარ, - ხმადაბლა წარმოთქვა დედა ტერეზამ. - მადლიერებით გაიხსენე იგი." სანუგეშო სიტყვები სხვა მომაკვდავი ქალისთვისაც გამონახა, რომელიც ყველა ახლობელმა და ნათესავმა მიატოვა: "თუ გინდა, რომ მართლა შეიყვარო ღმერთი, პატიება უნდა ისწავლო." ჩანდა, როგორ მოხსნა ამ უბრალო სიტყვებმა მძიმე ტვირთი, რომელიც გულზე ჰქონდა ამ ქალს. დედა ტერეზა იმედს და სიყვარულს აძლევდა ყველას, ვისაც ეხებოდა. ყველას, ინდოელი იქნებოდა იგი, მუსულმანი, იუდეველი თუ ქრისტიანი, ერთნაირი სიყვარულით და სინაზით ეპყრობოდა. რაღაც მომენტში ჩემსკენ შემობრუნდა და მითხრა: "მე ჩემ საყვარელ იესოს ყველა ამ ტანჯულ სულში ვხედავ. და უფალი მოწყალედ იღებს ჩემს სიყვარულს მათი მეშვეობით."

"დედაო, - დაბნეულმა ვკითხე მე, - ისინი ხედავენ, თუ როგორ ვლინდება თქვენი მეშვეობით იესოს სიყვარული."
დედა ტერეზამ ფართოდ გაიღიმა: "რა არის ეს, თუ არა სასწაული ღვთაებრივი სიყვარულისა?"

Posted by: Atman Oct 15 2011, 11:16 AM

შეხვედრა დალაი-ლამასთან

http://pix.ge/

რამდენიმე წუთის შემდეგ კარი გაიღო და ჩემი მზერა დალაი-ლამას შეხვდა. სათვალეებს მიღმა მისი სიხარულით გაბრწყინებული თვალები მოჩანდა. მსხვილი თავი სუფთად გადაეპარსა, სახეზე გამომხატველი ნაკვთები ეტყობოდა, ხოლო ცხვირი დიდი და მომრგვალებული ჰქონდა. ლამას ბორდოსფერი სამოსა ეცვა, რომელზეც მკაფიო ყვითელი მოსაცმელი ჰქონდა მოხვეული. გადამდები ღიმილით გაეღიმა და ჩემსკენ გამოემართა. ხმამაღალი სიცილით ორივე ხელზე მომკიდა ხელები და მძლავრად ჩამომართვა. თან გულითადად მომესალმა: “თქვენ შორიდან ჩამოხვედით. კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება ჩვენთან!”

ჩვენ ერთმანეთის პირისპირ, სკამებზე დავჯექით. ბავშვური ცნობისმოყვარეობით გამომკითხა ჩემი ცხოვრების შესახებ ამერიკაში და იმის შესახებ, თუ რატომ გავხდი სადჰუ. გულწრფელი ინტერესით ისმენდა ჩემს მონაყოლს და არც ერთი სიტყვა არ ეპარებოდა. ყოველთვის, როდესაც ჩემს თხრობაში იუმორის თუნდაც ჩრდილი გაიელვებდა, ლამა ძალიან ცოცხლად რეაგირებდა, ხელისგულებს ერთმანეთზე ურტყამდა და სიცილისგან მთელი სხეული უთრთოდა. ასე გავიდა დაახლოებით ნახევარი საათი და მე ვკითხე ლამას მის ქვეშევრდომებზე ტიბეტში. მოწოლილი მოგონებები მოქუფრული ჩრდილივით დააწვა მის სახეს, თვალებში კი ცრემლებმა გაიბრწყინა. მცირე ხნის სიჩუმის შემდეგ თქვა: “როცა ჯერ კიდევ ბავშვი ვიყავი, ჩემი სამშობლო თავისუფალი იყო. ჩვენ ბედნიერად ვცხოვრობდით, ერთიანი ქვეყანა ვიყავით, და ჩვენი რელიგიაც ყვაოდა.” დალაი-ლამა გაჩუმდა და ჩაიდნიდან ტიბეტური ჩაი დაასხა ჩემს ჭიქაში. შემდეგ ჩაიდანი დადგა და ღრმად ჩაფიქრებულმა დახარა თავი. ჩანდა, თითქოს აზრობრივი ხედვით ხედავდა, თუ როგორ იბრძვის მისი ხალხი ჰიმალაების მეორე მხარეს, ტიბეტში, და თანაუგრძნობდა მათ. შემდეგ კი ხმადაბლა წარმოთქვა: “ჩვენ უზარმაზარ ვალში ვართ ინდოეთთან, რომელმაც ათასობით ჩვენი დევნილი შეიფარა.”

თანაგრძნობა სხვა ცოცხალი არსებების მიმართ, - დაიწყო მან ახსნა, - ყველა რელიგიის განუყოფელი თვისებაა. მზადყოფნა საკუთარი თავის სხვათა კეთილდღეობისათვის გასაწირად – ესაა ჭეშმარიტი დჰარმა.” ეს სიტყვები, დამტკიცებული მისივე მსხვერპლით, რაც თავისი ხალხისათვის გაიღო, ჩემს მეხსიერებაში ღრმა კვალს ტოვებდნენ. “მედიტაცია, წმინდა წერილების შესწავლა და თაყვანისცემის რიტუალები, - თქვა მან, - შინაგანად მაძლიერებენ და საშუალებას მაძლევენ, რომ სიკეთესა და ცოდნაში ვიცხოვრო.” მისმა ნათქვამმა დამაფიქრა. მისი პიროვნება მოკრძალებას და პატივისცემას აღძრავდა, მაგრამ მისმა გულწრფელმა სიკეთემ და ზრუნვამ მაიძულა, რომ დამევიწყებინა მოკრძალება და მოვპყრობოდი, როგორც ახლო მეგობარს. დალაი-ლამამ ღიმილით მომახვია კისერზე თეთრი აბრეშუმის მოსახვევი, მასზე ამოქარგული ტიბეტური მანტრებით. “ჩვენთან ასეა მიღებული – ვაჩუქოთ ეს საჩუქარი ჩვენს ძვირფას სტუმრებს”. მომეჩვენა, რომ არ ვიმსახურებდი მის მიერ ჩემთვის გაღებულ დროს და სიკეთეს, და მადლიერების ნიშნად ქედი მოვიხარე მის წინაშე.

დალაი-ლამასთან ურთიერთობის წყალობით უკეთ შევძელი გამეგო უანგარო მსახურების მნიშვნელობა. ლამა ამ სიკეთის ცოცხალი განსახიერება იყო: ის არა მხოლოდ ურყევად მისდევდა სულიერ პრინციპებს, ასევე ატარებდა თავისი ხალხისადმი მსახურების მძიმე ტვირთსაც, იმ ხალხისადმი, რომელიც ნაწილობრივ განდევნაში იყო, ნაწილობრივ კი სხვა ხალხის მიერ იჩაგრებოდა. დალაი-ლამა მამაცურად გადალახავდა ხოლმე წარმოუდგენელ სიძნელეებს და დაბრკოლებებს თავის ერთი შეხედვით უიმედო ბრძოლაში, მოთმინებით იტანდა განდევნას და მუდამ სიკვდილის საფრთხის ქვეშ ყოფნას, და მიუხედავად ყველაფრისა აგრძელებდა თავისი ხალხის მსახურებას. მის მიერ ნაჩუქარი მოსახვევის მიღებასთან ერთად, მე მივიღე გაკვეთილი მისი თავდადებულობისა და მსახურებისა – ჭეშმარიტად ძვირფასი საჩუქარი.

Posted by: Atman Oct 15 2011, 11:21 AM

შეხვედრა მუსულმანთან

ნარაიან-პრასადმა თავისი მეგობარი გამაცნო - ექიმი რენტგენოლოგი. ერთხელ ამ ექიმმა თავის კლინიკაში მიგვიპატიჟა. ჩვენ მის კაბინეტში მოვთავსდით, საწერი მაგიდის წინ. მიუხედავად იმისა, რომ ეს ექიმი წარმომავლობით ინდუსი იყო, მას არ შეეძლო შერიგებოდა ინდუიზმში გავრცელებულ ცუდ დამოკიდებულებასთან დაბალი კასტების მიმართ. ეს იყო მთავარი მიზეზი, რის გამოც ისლამი მიიღო. ახლა მას მუჰამედს ეძახდნენ და იგი ყურანს სწავლობდა. თუმცა მუჰამედი არ უარყოფდა ბჰაგავად-გიტას მოძღვრებას, მას მაინც აღარ უნდოდა იმ რელიგიასთან საკუთარი თავის გაიგივება, რომელიც ხალხის დისკრიმინაციას მათი წარმომავლობის მიხედვით ახდენს. მე შევეწინააღმდეგე: "კი მაგრამ, გიტაში არსად წერია ადამაინთა უფლებების დაკნინებაზე მათი წარმომავლობის საფუძველზე. მრავალი უდიდესი ინდოელი წმინდანი დაბალი კასტიდან იყო წარმომავლობით. ბჰაგავად-გიტა ასწავლის, რომ ჩვენ - უკვდავი სულები ვართ და არა მოკვდავი სხეულები."

ჩვენ ერთად განვიხილავდით რელიგიის ჭეშმარიტ საფუძვლებს და პარალელებს ვავლებდით იმას შორის, რაც ეწერა ბჰაგავად-გიტაში, ბიბლიაში თუ ყურანში. ამის შემდეგ კიდევ რამდენიმეჯერ შევხვდით და რაიმე წინასწარგანწყობის გარეშე ერთმანეთის რწმენის მიმართ, ღმერთზე ვსაუბრობდით. მუჰამედი არ ცდილობდა ჩემს ისლამზე მოქცევას, ხოლო მე მის გადარწმუნებას არ ვცდილობდი. ნაცვლად ამისა, ერთმანეთს ვუზიარებდით ჩვენს გაგებას, ისე რომ ღრმა პატივისცემას გამოვხატავდით თანამოსაუბრის შეხედულებების მიმართ. საუბრის დროს ნათლად შევიგრძენი, რომ ღმერთის წყალობა ხალხზე ყველა რელიგიის მეშვეობით, სხვადასხვა წმინდა წერილებით და სხვადასხვა წმინდანებით ვლინდება. უფრო და უფრო ღრმად მესმოდა, რომ რა გზაც არ უნდა აგვერჩია და რა ვიწროც არ უნდა ყოფილიყო იგი, ღმერთისადმი გულწრფელი მინდობა, ამის ყველაზე ზოგადი გაგებით, - ეს ერთადერთი საშუალებაა ამ სამყაროში უთანხმოებების გადასალახად.

მუჰამედთან საუბრის მეორე დღეს, განგის ნაპირას ვიჯექი ნარაიან-პრასადთან ერთად და ვკითხე მას: "როგორაა, რომ ქვეყანაში, სადაც ასეთი მწვავე დამოკიდებულებაა ინდუიზმსა და ისლამს შორის, ასეთ გულთბილ ურთიერთობას ახერხებთ მოპირდაპირე რწმენის ადამიანთან?"
მან თბილად გამიღიმა და მითხრა სიტყვები, რომლებიც მთელი ცხოვრება დამამახსოვრდა: "ძაღლი თავის პატრონს ნებისმიერ ტანსაცმელში იცნობს. პატრონი შეიძლება ხალათში იყოს გამოწყობილი, კოსტუმში და ჰალსტუხში, ან საერთოდ არაფერი ეცვას, მაგრამ ძაღლი ყოველთვის იცნობს მას. თუ ჩვენ არ შეგვიძლია ვიცნოთ ღმერთი, ჩვენი საყვარელი პატრონი, როცა მას სხვა ტანსაცმელი აცვია - სხვა რელიგიის ტანსაცმელი, - მაშინ ჩვენ ძაღლზე უარესები ვართ."

Posted by: Atman Oct 15 2011, 12:16 PM

რას მეტყვით ფორუმის წევრებო? თავიდანვე დავიწყო თარგმნა და მივყვე, თუ ასე ვთარგმნო მონაკვეთები?

მე მგონი პირველი ვარიანტი ჯობია, უფრო მთლიან სურათს შეკრავს...

Posted by: Atman Oct 15 2011, 03:00 PM

მოკლედ გადავწყვიტე თავიდანვე დავიწყო ტექსტების დადება. "ლეტს გოუ!" smile.gif



პროლოგი

ძლივ-ძლივობით გამოვძვერი თუ არა მდინარე ბაჰმატის ყინულივით ცივი წყლიდან, რომელიც ჰიმალაების ყინულებიდან იღებს სათავეს, ჩემმა მზერამ ფერფლის ორი გროვა დააფიქსირა: ერთი – საკრემაციო ორმოსგან, მეორე კი სამსხვერპლო კოცონისგან დარჩენილი. მხოლოდ ქვედა ტანზე მოსახვევი მქონდა შემოხვეული, და ცივი ქარი ძვლებამდე ატანდა. მძიმე სევდამ შემიპყრო. რას ვაკეთებდი აქ – მარტოსული, სიცივისგან აკანკალებული, გამოფიტული, მშიერი – სახლისგან ასე მოშორებით? ნუთუ ყველა ჩემი ძიება ამაო აღმოჩნდა? მე შევცქეროდი ვარსკვლავებს, რომლებიც ბებერი ბანიანის ხის მიღმა მოჩანდნენ. ღამის ფრინველები სევდიანად ებაასებოდნენ ერთმანეთს. ნაპირის გასწვრივ სამსხვერპლო კოცონები ანათებდნენ, და მათ ცეცხლში წმინდა ადამიანები გრძელი, მუხლებამდე თმით, ძღვნად მთის ბალახებს სწირავდნენ. როცა კოცონი ჩაიწვებოდა, ფერფლს იღებდნენ და მთელს სხეულზე ისვამდნენ. რიტუალის დამთავრების შემდეგ, ისინი წმინდა ადგილისკენ მიემართებოდნენ – ტაძრისკენ, სადაც მოხვედრაზე ვოცნებობდი.

http://pix.ge/

პაშუპატინათჰი, მდინარე ბაჰმატი

http://pix.ge/

ადგილობრივი სადჰუები

ეს ხდებოდა 1971 წლის გაზაფხუზე, პაშუპატინათჰში, ნეპალში. ამ ღამეს აქ უამრავი მწირი შეიკრიბა. მე თითქმის ოცი წელი მისრულდებოდა, და იმისათვის, რომ ამ წმინდა ადგილზე მოვხვედრილიყავი, ნახევარი მსოფლიო გავიარე, და ბოლოს და ბოლოს ჩემი მშობლიური სახლიდან, რომელიც ჩიკაგოს შემოგარენშია, აქ ჩამოვაღწიე. ამ წმინდა ადგილას, სიმშვიდის ატმოსფეროში, მინდოდა ღმერთისთვის შემეთხოვა, რომ გზა ეჩვენებინა ჩემთვის. ერთი საათით ადრე გულისფანცქვალით მიუახლოვდი უძველესი ტაძრის მაღალ, ქვიან ჭიშკარს, რომელიც მითიური ლომების, გველების, ღმერთებისა და ქალღმერთების გამოსახულებებით იყო მორთული. მაგრამ როგორც კი ქვის საფეხურებზე შევდგი ფეხი, მცველმა ხელკეტი გამომიქანა და მკერდში მდრუზა. მე მუხლებზე დავეცი, ჰაერი ძლივს შევისუნთქე, ხოლო მცველმა, რომლის ორივე მხარესაც პოლიციელები იდგნენ, მიყვირა: “შენ უცხოელი ხარ! მოშორდი აქედან!” მათი მეთაური, სამხედრო ფორმით, წინ გამოვარდა და გაცეცხლებული მზერით მიმითითა აბრაზე: “უცხოელებისთვის შესვლა აკრძალულია”.

“მოშორდი! – იყვირა მან, - კიდევ ერთხელ შემოყოფ ცხვირს – ცოცხალი ადგილი არ დაგრჩება. ციხეში ჩაგაგდებენ, და არც კი ვიცი რას გიზამენ იქაური ტუსაღები”. მან განკარგულება გასცა, რომ მისი ხელქვეითები უფრო ყურადღებით ყოფილიყვნენ. სულით დაცემული, მდინარის ნაპირს გავუყევი. ცხოვრების აზრის ძიებამ დედამიწის ამ მოშორებულ ნაწილში მომიყვანა. უკან დასახევი გზა აღარ იყო.

როცა ვუყურებდი, თუ რას აკეთებდნენ წმინდა ადამიანები, უცებ ელდა მეცა. მუხლებზე დავიჩოქე სამსხვერპლო კოცონთან და ხელები თბილ ფერფლში ჩავყავი. ამ ფერფლით სხეულის ღია ნაწილები დავიზილე, დახლართული თმებიდან მაზოლებიან, გაუხეშებულ ფეხის ტერფებამდე. ფერფლის მძაფრი მტვერი ნესტოებს მიწვავდა, ყელში ხვდებოდა და პირს მიშრობდა. შემდეგ ძველი ქსოვილის ორი ნაჭერი შემოვიხვიე, რომელიც მდინარეში მრავალჯერ განბანვის შედეგად გაუფერულებულიყო და ისევ ჭიშკრისკენ გავეშურე. გული გიჟურად მიცემდა.

გუშაგებად ისევ იგივე მცველები იდგნენ ხელკეტებით, მაგრამ მე ვერ მიცნეს და შესვლის უფლება მომცეს. როგორც კი ფართო, შიდა ეზოში მოვხვდი, ვიფიქრე: “თუ აქ შემიპყრობენ, მომკლავენ.” რამდენიმე ათასი მწირი სტიქიური, ქაოტური ბრბოსგან შემდგარ რიგში ირეოდა და საკურთხეველის დანახვას ცდილობდა. უშვებდნენ მხოლოდ სათითაოდ. მოთმინებით დავიკავე რიგი ყველაზე ბოლოში და ნელ-ნელა წინ მივიწევდი. უეცრად გვერდით სწორედ იმ პოლიციელმა მეთაურმა ჩამიარა, რომელმაც ცოტა ხნის წინ აბრაზე მიმითითა. შიშისგან სუნთქვა შემეკრა და ვცდილობდი სხვა მხარეს მეყურებინა. მაგრამ ის შემობრუნდა და პირდაპირ შემსკენ გამოემართა, ყურადღებით აკვირდებოდა რა ჩემს ფერფლში ამოგანგლულ სახეს, შემდეგ კი რაღაც მკითხა ადგილობრივ დიალექტზე. მე, რა თქმა უნდა, ვერაფერი გავიგე. ერთი სიტყვაც რომ მეთქვა ინგლისურად, ყველაფერი დამთავრდებოდა. ისე, რომ პასუხსაც არ დალოდებია, დაჟინებით ამათვალიერ-ჩამათვალიერა, შემდეგ კი, ამჯერად გაცილებით უფრო ხმამაღლა კითხვების მთელი გროვა მომაყარა. ჭკუაში გამიარა ფიქრებმა ნეპალის საშინელ ციხეში, ან კიდევ უარეს ადგილას დაკარგული წლების შესახებ. მე უძრავად ვიდექი მტკიცე სახით, რადგან მესმოდა, რომ იგი განსწავლული იქნებოდა ადამიანის ქცევაში საეჭვო დეტალების შემჩნევაში. მიცნო თუ არა? ვერ გავრკვეულიყავი სიტუაციაში.

უცებ თავში მხსნელი აზრი დამებადა. ხელისგული პირთან მივიტანე და მეორე ხელი აქეთ-იქეთ გავიქნიე. ჩვეულებრივ ასეთი ჟესტით მაუნა-ბაბები, - ისინი, ვინც მდუმარების აღქმას ინახავენ, - სხვებს აგებინებენ თავიანთი აღქმის შესახებ.

მეთაურმა მაგრად მომკიდა მხარში ხელი და ბრბოდან გამომათრია. სად მივყავარ? მაპატიმრებენ? რაღაც იყვირა ხმამაღლა. მაშინვე ორმა პოლიციელმა მოირბინა. ბრბოს რიგის გავლით მიმათრევდნენ, სანამ ხალხის მაქსიმალური თავშეყრის ადგილს არ მივაღწიეთ. ბრბოს თავზე ხელკეტების აწევით, პოლიციელები მრისხანედ ყვიროდნენ. იქნებ საჩვენებელი დასჯა უნდა მოეწყოთ ჩემთვის? ან განრისხებული ბრბოსთვის უნდა მივეცი ჩასაქოლად, მათი სიწმინდეების შეურაცხყოფის გამო? პოლიციელები უფრო და უფრო ხმამაღლა ყვიროდნენ და ხალხს აქეთ-იქით ფანტავდნენ. მე შიშით შეპყრობილი ველოდი, თუ რა მოხდებოდა. უცებ საკურთხევლის წინ აღმოვჩნდი – ნათელი, ფერადი ხედის წინ, სადაც სანდალის ხის კეთილსურნელოვანი არომატიც იფრქვეოდა. საკურთხევლის წინ მასიური ქვის ხარი აღმართულიყო. თავად საკურთხეველზე შივას ქვის სიმბოლო იყო, მორთული ლამაზად მოქსოვილი აბრეშუმებით და მბრწყინავი ოქროთი და ძვირფასი ქვებით. მეთაურმა ხელკეტი ასწია და მხარზე ხელი უფრო მაგრად მომიჭირა. ნუთუ გადაწყვიტა ღმერთის გამოსახულების წინ დამსაჯოს?

თავისი ლეიტენენტებით გარშემორტყმულმა, განკარგულებით მიმართა მღვდელმსახურს, რომელიც მაშინვე საკურთხევლისკენ გაემართა. მე მოლოდინით ვკანკალებდი. ტაძრის შიგნითა შენობიდან წითელი აბრეშუმით შემოსილი მაღალი ქურუმი გამოჩნდა. შუბლზე მკაფიო წითელი წრე ჰქონდა დახატული, ხოლო ყელზე ოქროს ყელსაბამი და რუდრაკშას გამხმარი ნაყოფის მძივი ეკეთა. ღრმა და ჰიპნოტური ხმით წარმოთქვა: “ომ ნამაჰ შივაია”.

მიუხედავად ცივი ქარისა, ჩემი დამატყვევებელ პოლიციელ მეთაურს სხეულიდან ოფლი წურწურით მოსდიოდა; ქურუმს ყვირილით უთხრა რაღაც, რაც ვერ გავიგე. ქურუმმა ყურადღებით მოუსმინა, თავი დაუკრა, თვალები დახუჭა და მცირე ხნით გაჩუმდა. მოუთმენელი ბრბო მოთხოვნის ნიშნად ახმაურდა. მაშინ მღვდელმსახური წელში გაიმართა, ღრმად ჩაისუნთქა და მაგიური შელოცვების კითხვა დაიწყო უძველესი სანსკრიტული წერილებიდან. უცებ, ჩემდა გასაკვირად, თავზე აბრეშუმის თავსაბურავი გამიკეთა. შემდეგ ბეჭებზე აბრეშუმის მოსასხამი მომახვია, ყელზე ჟასმინის და “ღამის დედოფლის” ყვავილებით დაწნული გირლიანდა ჩამომკიდა, შუბლზე სანდალის პასტა წამაცხო და ზაფრანიანი წყალი დამალევინა. გაოგნებისგან გაშეშებულმა თანდათან გავაცნობიერე, რომ პოლიცია მოწოლილ ბრბოს იმისთვის აკავებდა, რომ ჩემთვის ღვთაებისადმი თაყვანისცემის და წმინდა ადგილას ლოცვების აღვლენის შესაძლებლობა მოეცათ. პოლიციელთა მეთაურმა მორჩილად დაიჩოქა ჩემს წინაშე, ერთმანეთზე მიდებული ხელისგულებით კურთხევა მთხოვა, შემდეგ კი გვერდზე გაიწია.

ნუთუ მართლა ვერ მიცნო ვინ ვიყავი? თუ მიცნო და უბრალოდ აღტაცებული იყო ჩემი სიმტკიცით? ამას უკვე ვეღარასოდეს გავიგებ. როგორიც არ უნდა ყოფილიყო ნამდვილი მიზეზი, საკუთარ თავს დაუმსახურებლად აღმაღლებულად ვთვლიდი. მე ადამიანური კანონი დავარღვიე და სასჯელს ვიმსახურებდი, მაგრამ ღმერთი მოწყალე აღმოჩნდა. ვიდექი რა საკურთხევლის წინ, ფერფლით შეღებილი ხელებითY და ფეხებით, მწირის ღატაკურ სამოსში, დახლართული გრძელი თმით, რომელზეც სასაცილოდ გამოიყურებოდა აბრეშუმი და ყვავილები, მაგრად დავხუჭე ცრემლებით სავსე თვალები, ხელისგულები ერთმანეთს მივადე და ლოცვა აღვავლინე ღმერთისადმი, რომ ეჩვენებინა ჩემი გზა, რომ მყოფნოდა ძალები მოგზაურობის გასაგრძელებლად...

მდინარის ნაპირას დავბრუნდი და ცივ მიწაზე ჩამოვჯექი. უმთვარო ღამე იდგა. შავ ცაზე ვარსკვლავები ბრწყინავდნენ. მსუბუქ ქარს ტყიდან ჟასმინის არომატი მოჰქონდა და მხოლოდ “ფილინის” ხმა არღვევდა მდუმარებას. თვალებით მდინარის მიმავალ ნაკადს ვაცილებდი და ვკითხულობდი, ამჯერად საით გამომრიყავს ჩემი ბედის მდინარე? და საერთოდ როგორ მოვხვდი ამ ახალ ცხოვრებაში – ასეთ უცხოში ყველაფრის მიმართ, რასაც აქამდე მასწავლიდნენ, და ასე ახლობელში ჩემი სულისათვის?

Posted by: Atman Oct 15 2011, 05:56 PM

ნაწილი პირველი

მოგზაურობა აღმოსავლეთში

თავი პირველი

მე და ჩემი საუკეთესო მეგობარი დენი მისი სახლის ცივ და ნესტიან სარდაფში, ჭრიალა კიბეებით ჩავდიოდით. მოულოდნელად გავიფიქრე: “ტყუილად მივდივარ იქ!”. გული გამალებით მიცემდა. სარდაფის შუაში რკინის კაუჭებზე შტანგა ეკიდა სხვადასხვა წონის გირებით. დენიმ დაიტრაბახა:
“მამა ყოველდღე სწევს ამას”

მე სულ რაღაც შვიდი წლის ვიყავი, გამხდარი, არც სიმაღლით გამოვირჩეოდი, მოკლე შავი თმით, მუქი ფერის კანით და ყავისფერი თვალებით. როცა უზარმაზარ შტანგას შევეხე, უსუსურად ვიგრძენი თავი.

დენი ჩემსკენ მობრუნდა, თითი ტუჩთან მიიდო და მიჩურჩულა:
“რიჩი, რაღაც მინდა გაჩვენო, ოღონდ არავის უთხრა, კარგი?”

თაროზე აძვრა და სადღაც დამალული ბრინჯაოსფერი გასაღები ჩამოიღო. შემდეგ ხის კარადასთან მიმიყვანა, რომელშიც ორივენი თავისუფლად დავეტეოდით, გასაღებით გაახსნა და ორივე კარი ფართოდ გამოაღო. დენიმ ჟურნალების დასტაზე მიმითითა.

“მიდი, - გამიღიმა მან, - ნახე”.

მე დათვალიერება დავიწყე. ჟურნალში შიშველი ქალების მრავალი ფოტო იყო შეუფერებელ პოზებში. ჩემი პატარა სხეული კანკალმა აიტანა. აქამდე არასოდეს მენახა, რა ჰქონდათ გოგონებს ტანსაცმლის მიღმა. მოულოდნელობისგან ავჩქარდი.

“ხო მაგარია?” – მკითხა დენიმ.

არ ვიცოდი რა მეპასუხა და მხოლოდ თავი დავუქნიე. ჟურნალი დავხურე და თავის ადგილზე დავდე.

“მოიცა, ჯერ არ გინახავს ყუთში რა დევს! – დენიმ ყუთი გამოსწია, ყუთში ორი პისტოლეტი და რამდენიმე ხელყუმბარა იდო. – მამა დატენილს ინახავს ამათ,

ყუმბარებიც ნაღდია”. დენიმ ერთი მე მომაწოდა:
“აჰა, გამომართვი”.

ხელში ცივი მეტალის სიმძიმე ვიგრძენი.

“ხო, კარგი რამეა”, - ჩავილაპარაკე მე. ვცდილობდი რა არ მენახვებინა ჩემი შიშI, ფრთხილად დავაბრუნე ხელყუმბარა ყუთში.

“მოიცა რიჩი, კიდევ რაღაცას გაჩვენებ!” – დენიმ კიდევ სხვა კარები გამოაღო კარადაში, მის მიღმა ერთგვარი საკურთხეველი იყო, რომელზეც ჩარჩოიანი ფოტო იდო. ფოტოდან გამჭოლად მიყურებდნენ ვიღაცის არც თუ კეთილი თვალები. შეძრულმა, გავაცნობიერე, რომ ადოლფ ჰიტლერის პირისპირ ვიდექი. ორივე მხრიდან ფოტო გაფორმებული იყო სახვევებით, რომლებზეც ნაცისტური სვასტიკა იყო გამოსახული. ქვემოთ კი მახვილი ეკიდა, მბრწყინავ სახელურზე სვასტიკით.

http://pix.ge/

ჩემი გული შეიძრა, და ცნობიერებაში საშინელმა ხატ-სახეებმა გაირბინა. მე ხშირად მქონდა გაგებული უფროსებისგან, ნაცისტების მიერ ებრაელების მასიურ განადგურებაზე, რომლის დროსაც ჩვენი ნათესავები დაიღუპნენ. ეს მოგონებები ჯერ კიდევ საღი იყო. 1941 წლიდან, როცა ნაცისტებმა ჩვენი მშობლიური ლიტვა დაიპყრეს, ჩემი ბაბუის ოჯახისგან არანაირი ცნობა აღარ მიგვიღია.

დენიმ ჩამსისინა:
“ეს საიდუმლოა, მაგრამ ჩემი მშობლები ვერ გიტანენ”.

ცხელი ბურთი დამადგა ყელზე.

“რატომ? რა დავაშავე ასეთი?”

“იმიტომ რომ შენ ებრაელი ხარ. მშობლები თვლიან, რომ თქვენ მოკალით იესო.”

“რა?!” – მე გაოგნებული ვიდექი. ეს სიტყვები სრულ უაზრობად მეჩვენა.

“მამა თვლის, რომ ღმერთიც ვერ გიტანთ”.

უცებ დენის მშობლების მძიმე ნაბიჯების ხმასთან ერთად ჩვენს თავზე ჭერმა დაიჭრიალა. არ ვიცოდი რა მექნა: გავქცეულიყავი, დავმალულიყავი თუ მეტირა.
“დენი, შენც ვერ მიტან?”

“არა, შენ ჩემი საუკეთესო მეგობარი ხარ. მაგრამ რადგანაც მაინც ებრაელი ხარ, ვინ იცის, შეიძლება ოდესმე მეც შემძულდე. თუმცა ეს სულაც არ მინდა.”
მეგონა, რომ სულ ცოტაც და გონებას დავკარგავდი.

დენიმ კარადა ჩაკეტა და ზემოთ, სამზარეულოში ამიყვანა, სადაც მისი დედა გველოდებოდა ვანილის ორი ნამცხვრიანი თეფშით და ცივი რძით სავსე ორი ჭიქით. მან ფართოდ გაწელილი პირით გამიღიმა. მალე დენის მამაც გამოჩნდა – მამაკაცი კვადრატული ყბებით, მოკლედ შეჭრილი ჭაღარა თმით, წვრილი ღრმადჩამჯდარი თვალებით და ყინულისმაგვარი ნახევარღიმილით. მის გვერდით ძალიან უმწეოდ ვიგრძენი თავი.

იქნებ ნამცხვარი მოწამლულია? – გავიფიქრე მე. მაგრამ რაღა დამრჩენოდა? შემეშინდა შემოთავაზებულ სასუსნავზე უარის თქმა.

“ჭამე რიჩი, რა გჭირს?” – ფიქრი შემაწყვეტინა დენის დედამ.

მე ჭამა დავიწყე და მთელი ძალით ვცდილობდი, რომ შიში არ დამენახვებინა. ყოველ მოკბეჩილ ლუკმასთან ერთად შევთხოვდი ღმერთს შემწეობას.

სახლში მოჩვენებასავით გაფითრებული დავბრუნდი. ჯერ კიდევ პატარა ბავშვი ვიყავი და ვერ ვხვდებოდი, რა ხდებოდა. მხოლოდ ერთს ვაცნობიერებდი – ძალიან დიდი ტკივილი მომაყენეს.

დედა ნაზი ღიმილით შემხვდა. როცა შევედი წინსაფრით იდგა და ცომს აბრტყელებდა სასადილო მაგიდაზე.

“ვაშლის შტრუდელს გიკეთებ რიჩი. შენს საყვარელს”.

“დე, - ვკითხე მე, - მართალია, რომ ღმერთი ვერ მიტანს?”

“რა თქმა უნდა არა! ღმერთს უყვარხარ, - მერე შუბლშეჭმუხნულმა მკითხა. – და რატომ მეკითხები ამას?”

ვერ გავბედე სიმართლე მეთქვა:

“არ ვიცი. უბრალოდ, საინტერესოა.”

დაკითხვისთვის რომ თავი ამერიდებინა, ჩემს საძინებელში გავიქეცი.

მე მჯეროდა დედაჩემის. ვიცოდი, რომ ღმერთს ვუყვარვარ. საწოლზე ვიწექი, ჭერს ვუყურებდი და მთელი ძალით ვცდილობდი გამეგო, როგორ შეიძლებოდა ერთ ღმერთში ორი შეუთავსებელი გრძნობა – სიყვარული და სიძულვილი არსებობდეს.

ბავშვური უშუალობით საიდუმლოდ ვლოცულობდი ღმერთისადმი – ფიქრით, ან ჩურჩულით. ჩვეულებრივ ამას ძილის წინ ვაკეთებდი, ლოგინში. ლოცვის დროს ვგრძნობდი, რომ ღმერთი მიცავდა. ეჭვიც არ მეპარებოდა, რომ ღმერთს ესმოდა ჩემი, და რომ ჩემთან იყო. მაგრამ მაინც, მრავალი კითხვა მქონდა მასთან დაკავშირებით.

ვინ არის ღმერთი? როგორია იგი – როგორც უზარმაზარი ღრუბელი თუ როგორც ოდნავ შესამჩნევი ჩრდილი? ან იქნებ ღმერთი - მეგობარია, რომელსაც ყველა ჩემი ლოცვა ესმის და ამასთან იმდენად რეალურია, რომ ფიქრებში შემიძლია თითქმის შევეხო მას?

Posted by: Atman Oct 16 2011, 08:36 AM

***

ჩემი მშობლები, ჯერალდ და ადელ სლავინები, არ იყვნენ რელიგიურები ამ სიტყვის ჩვეულებრივი გაგებით. მათი რწმენა ღმერთისადმი უფრო მადლიერებაში, სულგრძელობაში, ოჯახისადმი გულითად მიჯაჭვულობასა და თავგანწირულ ერთგულებაში გამოიხატებოდა. ისინი დიდი დეპრესიის პერიოდში გაიზარდნენ და ადრეული ბავშვობიდან იძულებულნი იყვნენ მუხლჩაუხრელად ეშრომათ, რათა ოჯახი გამოეკვებათ. ჩვენთვის, თავისი შვილებისთვის, ყველაფერი საუკეთესო უნდოდათ, ამიტომ იმაზეც ზრუნავდნენ, რომ განებივრებულები არ ვყოფილიყავით. მშობლები ყველანაირად ხელს უწყობდნენ ჩვენში მადლიერების გრძნობის განვითარებას ყველაფერი იმისათვის, რაც გაგვაჩნდა. 1955 წელს, როცა ოთხი წელი შემისრულდა, ჩვენი ოჯახი ჩიკაგოდან სოფელ შერვუდის ტყეში გადავიდა, რომელიც ჰაილენდ პარკში, ილინოისის შტატში მდებარეობს. იქ ჩემს ორ ძმასთან ერთად ბუნებაში ვიზრდებოდი, დიდი ქალაქის საფრთხეებისა და საცდურებისგან მოშორებით. ჩვენი წყნარი სოფელი ვაკეზე იყო გაშენებული და გარშემო ტყე ერტყა. სხვა ბავშვებთან ერთად ერთმანეთის მსგავსი სახლების რიგებს შორის ან დაცარიელებულ სახლებში ვთამაშობდით.

“ჩვენი რიჩი – ძალიან კარგი ბიჭია, მაგრამ საერთოდ არ ჰგავს სხვებს, - ამბობდნენ ჩემს შესახებ მშობლები. – ვის ჰგავს ასეთი?” მე მართლა უჩვეულო ჩვევები მქონდა, და არავინ იცოდა საიდან მოვიდნენ ისინი.

მაგალითად, ცხრა წლამდე უარს ვამბობდი, რომ საჭმლის ჭამის დროს სკამზე დავმჯდარიყავი. მერჩივნა იატაკზე მჯდომს მეჭამა, მიუხედავად იმისა, რომ მშობლები მიშლიდნენ ამას. კომპრომისის სახით ნება დამრთეს, რომ ფეხზე მდგარს მეჭამა, რესტორნებშიც კი. ჩვეულებრივ ასეთ სიტუაციებში ოფიციანტი ჩემთვის სკამის მოტანას გვთავაზობდა, რაზეც დედა მხრების აჩეჩვით პასუხობდა: “მას არ უყვარს სკამები”.

ჩემი მშობლები დიდ ყურადღებას უთმობდნენ საკუთარ გარეგნობას და ყოველთის გემოვნებით ეცვათ. რაც შემეხება მე, კატეგორიულ უარს ვამბობდი ახალი ტანსაცმლის ტარებაზე, და დედას უხდებოდა, რომ რამდენჯერმე გაერეცხა ისინი, სანამ ნახმარივით არ გამოჩნდებოდნენ. მხოლოდ ამის შემდეგ ვიცვამდი. თუ ახალ ფეხსაცმელს მიყიდიდნენ, სპეციალურად ვფხეკდი ქვით, სანამ გაცვეთილ სახეს არ მიიღებდნენ. როცა მშობლებმა ახალი ავტომობილი შეიძინეს, ერთი პერიოდი უარს ვამბობდი უკანა სავარძელში ჯდომაზე და ძირს, სავარძლებს შორის ადგილას ვჯდებოდი.

მე მრცხვენოდა, რომ მქონოდა ისეთი რამ, რაც სხვებს არ ჰქონდათ. ჩემი კუმირები ღატაკები და უსახლკაროები იყვნენ. ერთხელ მამამ რესტორანში წაგვიყვანა, მე მთელი დღესასწაული ჩავუშალე და სუფრიდან ყველაზე მოულოდნელ მომენტში გამოვიქეცი. მიზეზი ის იყო, რომ ოფიციანტი ჩემი თანაკლასელი აღმოჩნდა, და ვერ დავუშვებდი, რომ მე მომმსახურებოდა. ბაბუა ბილმა მანქანაში მიპოვა და მომიხდა მისთვის ამეხსნა ჩემი ქცევის მიზეზი.

“ყველაფერი რიგზეა რიჩი, - მიპასუხა მან. – შენ სწორად მოიქეცი. ვამაყობ შენით”.

ბილ სლავინმა, ბაბუამ მამის მხრიდან, მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა ჩემს ცხოვრებაში. ის ღრმად მორწმუნე ადამიანი იყო, და ეს ვლინდებოდა იმ სიყვარულში, რომლითაც გარშემომყოფებისადმი იყო განწყობილი. მე აღტაცებული ვიყავი იმით, თუ როგორი სიმშვიდით და უბრალოებით იცავდა თავის ძველმოდურ ტრადიციებს და სიბრძნე ჰყოფნიდა, რომ ცხოვრების ამერიკულ წესთან შეეთავსებინა ისინი. როცა მთელი ოჯახი სუფრასთან იკრიბებოდა, ვამჩნევდი, რომ ბაბუა ჩუმად ლოცულობდა იმ დროს, როცა დანარჩენები უკვე სადილს მიირთმევდნენ.

მიუხედავად იმისა, რომ მამას არ ჰქონდა ჩემი ებრაულ სკოლაში ტარების საშუალება, იგი ცდილობდა, რომ სულიერი განათლება მოეცა ჩემთვის. როცა ცამეტი წელი შემისრულდა, მამამ მიმართა რებე ლიპისს თხოვნით, რომ ჩემთვის ბარ მიცვას [ებრაული სრულწლოვანების] რიტუალის ყველაზე მარტივი ვარიანტ ჩაეტარებინა. დიდებული რაბინი ჭაღარა თმით გულმოდგინებით მასწავლიდა ძირითად ლოცვებს, ისე რომ ცენტიც არ აუღია ამაში. ერთხელ ვკითხე მას:

“რებე, თუ შეიძლება ამიხსენით, რას ნიშნავს ეს ლოცვები?”

მისი კეთილი ყავისფერი თვალები ცრემლებით აივსო, და ისეთი სიყვარულით ჩამიხუტა, რომელსაც ვერასოდეს დავივიწყებ. მღელვარებისგან აკანკალებული ხმით რებემ მიპასუხა:

“რიჩი, მე მომწონს შენი გულწრფელი სურვილი ლოცვების აზრის გაგებისა. სამწუხაროდ ასეთი რამ უფრო და უფრო იშვიათია.”

“როგორ უნდა ვილოცო, რებე?”

მისი სწორი სახე თვალების გარშემო მცირედი ნაოჭებით ღიმილით გაიბადრა, ამის გამო თბილად და მყუდროდ ვიგრძენი თავი. ისევე როგორც ნებისმიერი ბავშვი, მეც ვსაჭიროებდი სითბოს.

“თალმუდი, - დაიწყო რებემ, - ეს ებრაული კანონების წიგნია, დაწერილი ათასობით წლის წინ რაბინების მიერ. როგორც თალმუდი ასწავლის, ჩვენ უნდა შევთხოვოთ ღმერთს იმის შესახებ, რომ ძალა მოგვცეს ცდუნებების, ეჭვებისა და დაბრკოლებების დასაძლევად და მისი ნების აღსასრულებლად. ეს უკეთესია, ვიდრე ღმერთისათვის ჩვენი სურვილების შესრულების თხოვნა.”

როცა ცამეტი წელი შემისრულდა, დაბადების დღეზე ჩემმა უფროსმა ძმამ მარტიმ პიტერის, პოლის და მერის პირველი ალბომი მაჩუქა. ეს იყო ფოლკ-ტრიო გრინვიჩ ვილიჯიდან. თავის სიმღერებში ისინი ომის, უსამართლობის და სოციალური უთანასწორობის წინააღმდეგ გამოდიოდნენ, მაგრამ ყველაზე მეტი შთაბეჭდილება მოახდინა სიმღერებმა, რომლებიც ღმერთისადმი იყო მიმართული. თვალებდახუჭული ვუსმენდი ამ ალბომს და ყოველი სიტყვა მაგნიტივით მიზიდავდა. პირველი სიმღერა ფირფიტაზე ამ სიტყვებით იწყებოდა: “Early in the morning, about the break of day - I ask the Lord to help me find my way” (“დილით, სანამ მზე გამოანათებს, ღმერთს ვევედრები: ჩემი გზა გაანათე”). ისევ და ისევ ვუსმენდი ამ ლოცვას და ვერც კი წარმომედგინა, რა როლს ითამაშებდა ჩემს ცხოვრებაში.

ზემოთ ხსენებული სიმღერა:

Peter Paul and Mary, Early in the Morning

http://www.youtube.com/watch?v=jE8NSvD7LSE

Posted by: Atman Oct 18 2011, 06:11 AM

ცხოვრების აზრის ძიებაში ისეთ ფოლკ-მომღერლებს ვუსმენდი, როგორებიც იყვნენ პიტ სიგერი და ბობ დილანი, და მათი შემოქმედება მეამბოხე სულს აღვივებდა ჩემში. თუ ფოლკ-მუსიკა ტექსტების დიდი სიღრმის გამო ეხმიანებოდა ჩემს გულს, ბლუზი ყმაწვილურ და მძაფრ ემოციებს იწვევდა ჩემში. ბლუზი – ეს ვნებისა და სევდის მუსიკაა. ყოველი ნოტით, ყოველი სიტყვით ბლუზმენი თავისი გულის სევდას ავლენს და ამაში ჰპოვებს შვებას. ვისმენდი რა სხვის ტირილს დაკარგულ სიყვარულზე, მე თვითონაც მოვთქვამდი, და ვტიროდი ჩემს დაკარგულ სიყვარულზე ჯერ კიდევ მანამ, სანამ განვიცდიდი მას.

განსხვავებით ჩემგან, თვითანალიზისადმი მიდრეკილი, მორცხვი და მგრძნობიარე ბავშვისგან, ჩემი უფროსი ძმა მარტი გარშემომყოფების გაბრაზების ფენომენალურ ნიჭს ფლობდა. მაიმუნივით მოუსვენარმა მეტსახელად შესაბამისი სახელი მიიღო – მანქი [სიტყვისგან Monkey]. 1965 წელს, როდესაც თოთხმეტი წელი შემისრულდა, მე ჩავაბარე საშუალო სკოლაში, რომელიც ეს-ესაა მარტიმ დაამტავრა. როგორც კი დამინახა, ზოგიერთი მასწავლებელი აღშფოთდა: “ოღონდ ეს არა! კიდევ ერთი მანქი!” ასე დამერქვა სწავლის პირველი დღიდანვე “პატარა მანქი”. მხოლოდ წლების შემდეგ მივხვდი იმ ირონიას, რაც ამ მეტსახელში იდო [მეტსახელი წინასწარმეტყველური აღმოჩნდა, რადგანაც სიტყვა Monk ასევე ნიშნავს “ბერსაც”].

სკოლაში როგორც ახალბედა ორთაბრძოლების ჯგუფში ჩამწერეს. ვერ ვიტყვი, რომ ამისთვის კარგი მონაცემები მქონდა, მაგრამ თუკი რაიმე გამიტაცებდა, ამ გატაცებას მთლიანად ვუძღვნიდი თავს. მწვრთნელიც და მეგობრებიც მომავალ ჩემპიონს ხედავდნენ ჩემში. მე თვითონაც მომწონდა რთული მიზნების დასახვა და მათი მიღწევა. მაგალითად, შემეძლო ნებისმიერი სტიპენდია ან გრანტი მომეპოვებინა, როგორც კი მოვისურვებდი. მაგრამ რაღაც უცნაური დამემართა. დავიწყე ცხოვრების აზრზე ფიქრი, უფრო მაღალზე ვიდრე სიმდიდრე, საზოგადოებრივი მდგომარეობა და წარმავალი გატაცებები. როგორ შემეძლო ბედნიერი ვყოფილიყავი კეტილმოწყობილ ჰაილენდ პარკში, როდესაც სულ რაღაც რამდენიმე კილომეტრის მოშორებით, ჩიკაგოს გეტოში ზანგები იტანჯებოდნენ? როგორ შემეძლო გამხარებოდა სპორტული ჯილდოები, როდესაც ჩემს უფროს მეგობრებს საშინელ ვიეტნამის ომში იძახებდნენ? მე და ჩემი მეგობრები ამ კითხვებზე პასუხებს ვეძებდით და ეჭვქვეში ვაყენებდით იმ ცხოვრების საფუძვლებს, რომლითაც იმჟამად ვცხოვრობდით.

Posted by: Atman Oct 18 2011, 04:21 PM

მე მხურვალედ თანავუგრძნობდი მარტინ ლუთერ კინგ–უმცროსს და მის მოძრაობას სამოქალაქო უფლებების მოპოვებისათვის. მე ვფიქრობდი მალკოლმ იქსის სიტყვებზე და ვკითხულობდი წიგნებს სოციალური რეფორმების შესახებ. ჩემს საუკეთესო მეგობრებთან, ბასუნთან და გერისთან ერთად, რომლებსაც ათი წლის ასაკიდან ვიცნობდი, ავტოსამრეცხაოზე მოვეწყვე და სასწავლო წლის განმავლობაში მეცადინეობების მერე ვმუშაობდი, ხოლო ზაფხულის არდადაგების დროს – მთელი სამუშაო დღით. სამუშაო მძიმე იყო, მაგრამ მე მომწონდა იგი. ჩვენთან ერთად მუშაობდნენ მოზრდილი აფრო-ამერიკელები ჩიკაგოს სამხრეთ ნაწილის გეტოდან – ადამიანები სრულიად სხვა სამყაროდან, რომელიც მყუდრო ჰაილენდ პარკის მიღმა მდებარეობდა. მათთან მუშაობისას ჩვენ თითქოს სოულის კულისებს მიღმა აღმოვჩნდით. ეს იყო სამყარო, საოცრად განსხვავებული იმისგან, რაც ჰაილენდ პარკში გვინახავს. სიღატაკემ, რასობრივმა დისკრიმინაციამ და ალკოჰოლიზმმა ცხოვრების ფსკერზე დაუშვეს ეს ადამიანები, და როცა მათთან ერთად ვისმენდი ბლუზის და სოულის მომღერლების გოდებას, ჩემი გული იფლითებოდა. თხუთმეტი წლის მოზარდს მოსვენებას არ მაძლევდნენ კითხვები, რომლებზე პასუხებსაც ვერსად ვპოულობდი.

შემდეგ კი ჩემი ახლო მეგობარი გარდაიცვალა. იგი ჩემზე სულ რაღაც ერთი წლით უფროსი იყო. მისი ავტომობილი მოყინული გზატკეცილზე მოცურდა და მიჩიგანის ტბის ცივ წყალში ჩაიძირა. მაშინ სერიოზულად დავფიქრდი იმაზე, თუ ვინ ვიყავი და რისთვის ვცხოვრობდი. მეჩვენებოდა, რომ მთელი მსოფლიო უფსკრულისკენ მიცურავდა გაურკვევლობის ყინულზე.

განმარტოებისთვის სახლის სარდაფში გადავედი საცხოვრებლად და კედლებზე სიბნელეში მანათობელი ფსიქოდელიური პლაკატები გავაკარი. ჭერზე სათევზაო ბადეები იყო ჩამოკიდებული, ხოლო სივრცეში ჟასმინის კეთილსურნელების სქელი კვამლი ირხეოდა. და როცა სტრობოსკოპს ვრთავდი, რეალობა უკან იხევდა და სიზმრების სამყაროში გადავდიოდი.

ყველასგან სარდაფში განმარტოებული, სამოციანების რევოლუციურ მუსიკას ვუსმენდი. ბიტლების სიმღერა “A Day in the Life უფრო გააძლიერა ჩემში ცხოვრების ჭეშმარიტი აზრის ძიების წყურვილი.

http://www.youtube.com/watch?v=FCUeia-nEio

თვალებდახუჭული ვუსმენდი, როგორ მღეროდა ჯორჯ ჰარისონი “Within You, Within You” და მის სიტარასთან ერთად ვტიროდი შინაგანი სიმშვიდის წყურვილით.

http://www.youtube.com/watch?v=ljnv3KGtcyI

ისევ და ისევ ვრთავდი რეი ჩარლზის “Old Man River”-ს და სუნთქვაშეკრული ვუსმენდი ამ სიმღერას ჩაგრულთა ხვედრის შესახებ.

http://www.youtube.com/watch?v=2yiN9kD3bCk

როცა ბი ბი კინგს ვუსმენდი, მისი გიტარის მძაფრი ბგერები გულში მწვდებოდა, და განცვიფრებული ვიყავი, რატომ მანიჭებდა ასეთ სიამოვნებას სევდიანი სიმღერების მოსმენა.

http://www.youtube.com/watch?v=4fk2prKnYnI

ერთხელ გვიან საღამოს, როცა უკვე მერამდენედ ვცდილობდი ჩემს ცხოვრებაში გარკვევას, ყურსასმენებში გაიჟღერა ჯონი რივერზის სიმღერამ "Look to Your Soul for the Answer" ("პასუხისთვის შენს სულში ჩაიხედე").

http://www.youtube.com/watch?v=n46-IXL79Tg&feature=related

მე ღრმად ჩავისუნთქე, თვალები გავახილე და საზეიმოდ განვაცხადე: “დიახ! სწორედ ასეა საჭირო!”

Posted by: Atman Oct 18 2011, 05:40 PM

მე და ჩემი მეგობრები ახალი აღმაფრენით გადავეშვით 1960-იანების კონტრკულტურაში. სკოლაში, სადაც ძირითადად კონსერვატიულად განწყობილი ოჯახების შვილები, სპორტსმენები და აქტივისტები სწავლობდნენ, ჩვენ უმცირესობაში აღმოვჩნდით. გრძელი თმა მოვუშვით და ექსპერიმენტები დავიწყეთ მარიხუანათი და ლსდ-თი, ხოლო ჩვენი მშობლების და მათი თაობის ღირებულებები უარვყავით.

ამასთან მე ორად ვიხლიჩებოდი. არ მინდოდა ვინმეს იმედები გამეცრუებინა. ვფიქრობდი სპორტისთვის თავი დამენებებინა, მაგრამ ჩემი მეგობრების და მწვრთნელის ღალატიც არ მინდოდა. მითუმეტეს, რომ სკოლის ხელმძღვანელობა ფიქრობდა, რომ ჩემი წყალობით სკოლის გუნდი ჩემპიონატებში მიიღებდა მონაწილეობას. ერთხელ მწვრთნელმა ყველას თანდასწრებით განაცხადა:

“როცა პატარა მანქი გამარჯვებისთვისაა განწყობილი, მშიერი ვეფხვივით გამოვარდება ხოლმე ხალიჩაზე. ის ჩემპიონთა ჯიშიდანაა. სამწუხაროა, რომ მას არ შეუძლია სპორტზე კონცენტრაცია”.

არ ვიცოდი რა მექნა და ღმერთს ვთხოვე დახმარება.

მალე, შეჯიბრებაზე გამოსვლის დროს, ჩემი მოწინააღმდეგე ორთაბრძოლის დაწყებიდან ხუთ წამში ბეჭებზე დავდე. ხალხი ღრიალებდა ჩემი გამარჯვების ნიშნად, მე კი მუხლდაჩოქილი ვიყავი და ფეხზე ვერ ვდგებოდი პარალიზებული. მხრის ძვალი სახსრიდან ამომვარდნოდა და მკერდის კუნთები გაეგლიჯა. მთელს სხეულში საშინელმა ტკივილმა დამიარა. იმ წამს, როცა მხარი ამომვარდა, ჩემს ცხოვრებაში პირიქით, ყველაფერი თავის ადგილზე დადგა. მთელი სხეულით ვკანკალებდი. მაყურებელი შეშფოთებული მიყურებდა, მე კი უხმოდ მადლობას ვწირავდი უფალს. ახლა უკვე თავისუფალი ვიყავი.

ყველაფერი, რაზე უარის თქმაც თავად მიჭირდა, ბედის წყალობით თავისითვე სამუდამოდ მიდიოდა ხოლმე ჩემი ცხოვრებიდან.

Posted by: Atman Oct 19 2011, 08:23 AM

***

ჰარი ლისი, რომელთან მეგობრობამაც საბოლოო ჯამში ყველაზე საოცარი გავლენა მოახდინა ჩემს ცხოვრებაზე, კეთილი, კომუნიკაბელური და რაც მთავარია თავგადასავლების დაუდეგარი მაძიებელი იყო. ჰარი იმ მეამბოხეების რიცხვს განეკუთვნებოდა, რომლებმაც ბოლომდე იპოვეს საკუთარი თავი კონტრკულტურაში. პირველი სასწავლო წლის შემდეგ, საზაფხულო არდადაგებზე, მე და ჰარი კალიფორნიაში წავედით სამოგზაუროდ. იქ სრული თავისუფლებით ვტკბებოდით “სანსეტ სტრიპზე” და ჰეიტ-ეშბერში. “ყვავილების შვილთა” ამ სამოთხეში ბევრი შესანიშნავი ადამიანი გავიცანით – ისეთივე იდეალისტები, როგორებიც ჩვენ ვიყავით. გვხვდებოდნენ სხვანაირი ადამიანებიც – დამანგრეველი, უხეში, გარყვნილი ხასიათის მქონენი ან უბრალოდ სიამოვნებებისადმი დახარბებულნი, მაგრამ მათგან ვცდილობდით შორს დაგვეჭირა თავი.

1969 წელს სკოლის საუკეთესო მეგობრებთან: ბასუნთან, სტივთან და ჰარისთან ერთად ფლორიდაში, მაიამი დეიდის კოლეჯში ჩავაბარე. როგორც ჩემი თანატოლების უმეტესობა, მე ახალგაზრდა, ჭირვეული და თავგადასავლების მაძიებელი ვიყავი, მაგრამ სწორედ მაშინ დავიწყე საკუთარ თავში იმ სურვილის აღმოჩენა, რომელიც ყველა დანარჩენს ჩრდილავდა. ეს სურვილი სულიერებისადმი გადაულახავი სწრაფვა იყო. იგი დღითიდღე ზრდებოდა. ვიღაცამ მათხოვა წიგნი – “მსოფლიოს უდიდესი რელიგიები”. მე ხარბად დავეწაფე თვითოეულ სიტყვას და არაფრით შემეძლო სულიერი ცოდნისადმი წყურვილის დაცხრობა. შემდეგ, სხვა წიგნების კითხვისას, აღმოვაჩინე უხმო მედიტაციის უძველესი ინდური მეთოდი წმინდა მარცვალზე “ომ”. საკუთარი თავის სიღრმეში მოგზაურობისას აღმოვაჩინე სხვა რეალობა, იმდენად საოცარი, რომ უფრო და უფრო ღრმად მინდოდა მასში შესვლა.

ერთ დილას, სტუდენტურ ქალაქში ვნახე განცხადება ლექციის შესახებ, რომელიც ტრანსცენდენტულ მედიტაციას ეძღვნებოდა. ლექციაზე წვერებიანი გრძელთმიანი ამერიკელი სახელად მაიკლი ჰყვებოდა ცნობიერების მეცნიერებაზე, რომელიც მაჰარიში მაჰეშა იოგის სწავლებაზე იყო დაფუძნებული. ამან ძალიან დამაინტერესა. მაიკლმა ფლორიდის ჰოლივუდში მიმიწვია, სადაც ყველანაირი ვალდებულებების გარეშე შემეძლო ინდივიდუალური მანტრის მიღება მედიტაციისთვის. საკურთხეველზე ყვავილი, ძვირფასი ნაჭერი და ოცდათხუთმეტი დოლარი დავდე, რის შემდეგაც ყურში მანტრა ჩამჩურჩულეს, რომელიც ერთი მარცვლისგან შედგებოდა. მას შემდეგ ყოველდღიური მედიტაცია ჩემი ცხოვრების ყველაზე მთავარი ნაწილი გახდა.

სულიერების თესლი მალე იზრდებოდა ჩემში. მაგრამ მასთან ერთად იზრდებოდნენ ფარისევლობისა და ფანატიზმის აუტანლობის სარეველები. მოვუშვი რა თმები საყოველთაო ნორმების პროტესტის ნიშნად, მე გავხდი სამიზნე მათთვის, ვინც ვერ იტანდა ჰიპებს, მათ შორის პოლიციელებისთვის. ისინი რეგულარულად მაჩერებდნენ, მჩყრეკდნენ და ყველანაირად თავს მაბეზრებდნენ. როცა ვხედავდი იმ ზიზღს, რასაც ჩემი გრძელი თმა, რწმენა და შეხედულებები იწვევდა, საკუთარ თავს მოწამედ აღვიქვამდი და ცოტათი ვამაყობდი კიდეც ამით. პატივად ვთვლიდი, როცა მაღალი იდეალების გამო მდევნიდნენ. ეს გაცილებით უკეთესი იყო, ვიდრე ბრბოს აზრის გაზიარება და მოდის აყოლა. ამასთან ერთად ვხვდებოდი, რომ იმათი სიძულვილი, ვისაც მე ვძულდი – ეს იგივე მანკიერებით ავადმყოფობას ნიშნავდა. ამიტომ ვცდილობდი დამენგრია ის საზღვრები, რომლებიც ადამიანებს ყოფდნენ, და აღმომეჩინა ყველა რელიგიის საიდუმლო არსი, გამეცნობიერებინა ღმერთის ერთიანობა.

კოლეჯში ფსიქოლოგიით და სხვა ჰუმანიტარული მეცნიერებებით დავინტერესდი, მაგრამ მედიტაცია და მუსიკა ყოველთვის პირველ ადგილზე რჩებოდა ჩემს ცხოვრებაში. ქალაქ ოპა ლოკაში, კოლეჯთან ახლოს, სახლში, რომელსაც ყველა “საფერფლეს” ეძახდა, ცხოვრობდა მუსიკოსი ჯეიმს ჰარმონი მეტსახელად ჯიმი-დათვი. ის მაღალი იყო, გრძელ თმას და წვერს ატარებდა. ის ტუჩის ჰარმონიკაზე უკრავდა და სოლისტი იყო ჯგუფში Burning Waters Blues Band.

http://www.youtube.com/watch?v=zi8iNc5Wbkk&feature=related

დათვმა უმცროსი ძმასავით შემიყვარა. ერთხელ ამაყი ღიმილით მაჩუქა თავისი ტუჩის ჰარმონიკებიდან ერთ-ერთი:

“ძამიკო, ტუჩის ჰარმონიკაზე დაკვრას გასწავლი”.

“მაგრამ მე ნოტები არ ვიცი”, - მორცხვად ვუპასუხე მე.

“ეს არაა მნიშვნელოვანი. შენ იცი რას ნიშნავს ღრმა გრძნობა, ბლუზში კი ესაა მთავარი.”

მას შემდეგ ჰარმონიკა ჩემი მუდმივი თანამგზავრი გახდა.

Posted by: Atman Oct 19 2011, 08:54 AM

კოლეჯში შავკანიან სტუდენტებს დავუმეგობრდი და ერთ-ერთი მათგანის მეშვეობით მარტინ ლუთერ კინგ-უმცროსის თანამოაზრე გავიცანი. ეს იყო გამხდარი, მაგრამ ძალიან მტკიცე ნების მქონე ქალი, რომელიც მეთაურობდა მოძრაობას სამოქალაქო უფლებებისათვის. ორმოც წელზე გაცილებით მეტის იქნებოდა, მე კი სულ რაღაც თვრამეტის ვიყავი, ამიტომ დედას ვეძახდი, ის კი შვილს მეძახდა. ხშირად ვსაუბრობდით დოქტორ კინგის ქადაგებებზე და ერთად განვიცდიდით მის ტრაგიკულ სიკვდილს. როგორც ბაპტისტს შეეფერებოდა, ის კეთილი და მოწყალე იყო, მაგრამ ამასთან მტკიცე და უშიშარი. ერთხელ თავის ორგანიზებულ შავკანიანთა სამოქალაქო უფლებების დასაცავად მოწყობილ მსვლელობაზე დამპატიჟა. როგორი გაუკვირდა და გაუხარდა, როცა მივედი – თეთრი ყმაწვილი შავკანიანების მარშში მონაწილეობდა. ხელი ჩამკიდა და ამაყად გაუძღვა მსვლელობას.
ბევრს გაუკვირდა ჩემი იქ ყოფნა. თეთრი რასისტები გვისტვენდნენ და გვემუქრებოდნენ, როცა ახლოს ჩავუვლიდით. პოლიციელები დემონსტაციულად გვაქცევდნენ ზურგს და ჩვენსკენ ბოთლები და ქვები ცვიოდა. დედამ გაიღიმა, როცა სამასზე მეტმა ადამიანმა ერთად დაიწყო სემ კუკის სიმღერა “A Change Is Gonna Come” da “We Shall Overcome”.

http://www.youtube.com/watch?v=NaNzxniXxYE

http://www.youtube.com/watch?v=130J-FdZDtY

მარშის კულმინაცია იყო - მიტინგი პარკში. ყველა გასაშლელ სკამებზე დაჯდა, მე კი დედის გვერდით დავჯექი. შემდეგ ის მიკროფონთან მივიდა და სიტყვა წარმოთქვა. იგი ამხელდა თეთრკანიანების შავკანიანებისადმი უსამართლობას და მოუწოდებდა “ძალადობის გარეშე აჯანყებისაკენ”.
მისი თავდაჯერებული ხმა მთელ პარკში გუგუნებდა.

Posted by: Atman Oct 19 2011, 11:59 AM

“ძალადობა იმ ბოროტების გზამდე მიგვიყვანს, რომელიც ჩვენმმა მდევნელებმა აირჩიეს. ჩვენ უშიშრები უნდა ვიყოთ და ერთად დავიცვათ ჩვენი უფლებები, მაგრამ არა ცეცხლით და მახვილით, არამედ ერთიანობით და ყოვლისშემძლე უფლისადმი რწმენით. ბოიკოტი გამოვუცხადოთ ყველაფერს, რასაც რასობრივი დისკრიმინაციის სუნი ასდის. მჩაგვრელებისადმი წინააღმდეგობის გაწევით, ჩვენ თავად არ უნდა ვთქვათ უარი ჭეშმარიტებაზე”. მისი ხმა თრთოდა და თვალებში ცრემლები უბრწყინავდა, როცა თავისი მასწავლებლის სიტყვებს იმეორებდა:

“ამერიკა – ეს თავისუფლების ქვეყანაა. ჩვენ არ დავიხევთ უკან, სანამ მონობის ბორკილებს ბოლომდე არ გადავაგდებთ. და მაშინ ცაში ხელებაწვდილნი ვიყვირებთ:
“როგორც იქნა თავისუფლები ვართ! როგორც იქნა თავისუფლები ვართ!” მამა კინგს ოცნება ჰქონდა. ამ ოცნების საფასურად სიცოცხლე გაიღო. და ჩვენ ამ ოცნებისთვის ვიცოცხლებთ. ამინ”.

პარკი აპლოდისმენტების ხმამ შეძრა. დედა თავის ადგილზე დაბრუნდა, ჩემსკენ დაიხარა და ჩუმად მკითხა:

“მოგეწონა?”

მე ენერგიულად დავუქნიე თავი.

შემდეგი ორატორი მოულოდნელად პოლემიკაში შევიდა მასთან – მისი გამოსვლა ღიად მოუწოდებდა აჯანყებისაკენ:

“იმის იმედი, რომ რასისტების დამარცხება ძალადობრივი მეთოდების გარეშე შეგვიძლია, მამა კინგთან ერთად მოკვდა! – წარმოთქვა მრისხანე ხმით. – ძმებო და დებო, გაიღვიძეთ! ცეცხლს ცეცხლით ებრძვიან. ამერიკამ იარაღით ხელში მოიპოვა თავისუფლება. ამიტომ უნდა დავიფიცოთ, რომ დევნას დავუწყებთ თეთრ ექსპლუატატორებს და გადავწვავთ მათ ქალაქებს”.

შეკრებილთა ნახევარმა თანხმობის ნიშნად დაიყვირა, ხოლო დანარჩენებმა შეცბუნებულებმა გააქნიეს თავები. გაოფლიანებული ორატორი მუშტების მოღერებით აგრძელებდა თავის სიტყვას:

“თეთრები ფიქრობენ, რომ ჩვენ მუდამ კმაყოფილნი ვიქნებით ავტობუსების უკანა ნაწილში ჯდომით და ვიცხოვრებთ გეტოში, როგორც ციხეში, - რისხვამ გაიელვა მის თვალებში, როცა თითი ჩემსკენ გამოიშვირა და დაიყვირა: - ძმებო და დებო, შეხედეთ! დღესაც კი, ჩვენს მსვლელობაზე, თეთრი ადამიანი უსირცხვილოდ მეთაურობს მსვლელობას, ჩვენ კი, შავკანიანები უკან მივყვებით!” ორატორის მომხრეებმა სიბრაზისგან დაიხუვლეს.

ორატორი აგრძელებდა ჩემს მხილებას, როგორც ყველაფერ იმის სიმბოლოსი, რომელიც სძულდათ და ვერ იტანდნენ. ის შურისძიებისკენ მოუწოდებდა ყველას. დედა წამოხტა, რომ ჩემს დასაცავად სიტყვა ეთქვა, მაგრამ მისი ხმა ორატორის მრისხანე ყვირილმა დაფარა. ამასთან მას მიკროფონი და დემონსტრანტთა უმეტესი ნაწილის მხარდაჭერა ჰქონდა. დედამ ნაზად მომკიდა ხელი და მწუხარე ხმით მითხრა:

“შვილო, მაპატიე ძალიან გთხოვ. ღმერთია მოწმე, მე დაგაყენე მსვლელობის სათავეში. შენ მომენდე და ამის გამო საფრთხეში აღმოჩნდი, ხელზე ხელი მომიჭირა და ამოიოხრა. – ახლა კი წადი. ღმერთი იყოს შენი მფარველი”.

ვცდილობდი ყურადღება არ მიმეპყრო და ჩუმად გავიპარე მიტინგიდან. დედა ყურადღებით მადევნებდა თვალყურს და მზად იყო აუცილებლობის შემთხვევაში დავეცავი. მე მაოცებდა ის ფაქტი, რომ ადამიანები, რომლებიც თანასწორობისთვის და სამართლიანობისთვის იბრძოდნენ, მზად იყვნენ დაუფიქრებლად გაენადგურებინათ ყველა, ვინც მათგან განსხვავდებოდა. პარკიდან გამოვაღწიე და მშვიდად ამოვისუნთქე. მიუხედავად ამ დღის მოვლენებისა, მე უფრო დიდი მოწიწება ვიგრძენი მამა კინგისადმი და მისი მიმდევრებისადმი. ისინი უმოწყალოდ ებრძოდნენ როგორც გარე, ასევე შინაგან მტრებს. სამხრეთული მზის ქვეშ ხეტიალობდი და გამახსენდა ერთი გამოთქმა, რომელიც ნათელს ჰფენდა მიმდინარე დღის მოვლენებს: თუ ადამიანს არა აქვს იდეალი, რომლისთვისაც მზადაა სიცოცხლე გასწიროს, მაშინ მის სიცოცხლეს ფასი არა აქვს. და მაშინ ყველაფერს მივხვდი. მარტინ ლუთერ კინგ-უმცროსს ჰქონდა ოცნება, რისთვისაც ცხოვრობდა და რისთვისაც მოკვდა. მისმა ოცნებამ მსოფლიო შეცვალა. განა ნებისმიერ ჩვენგანს არ შეუძლია ამის მიღწევა, თუ თავისი მოწოდებისადმი ერთგულებას ბოლომდე შეინარჩუნებს?

Posted by: Atman Oct 19 2011, 02:08 PM

სასწავლო წელი დასრულდა და არდადაგები დაიწყო. ზაფხულის ცხელ დღეს გზატკეტილის ნაპირზე ვიდექი სადღაც პენსილვანიაში და გზად მიმავალი მანქანის გაჩერებს ვცდილობდი, ქარი კი გრძელ თმას მიწეწავდა. ნიუ-იორკში მივდიოდი, ჩემს მეგობართან. ცხრამეტი წლის ვიყავი, 168 სმ სიმაღლის ორმოცდაათ კილოზე ოდნავ მეტს ვიწონიდი. უნდა ვაღიარო, რომ სხეულის ასეთი აღნაგობით საკმაოდ უმწეოდ ვგრძნობდი თავს ყოველთვის, როცა გზა მიმავალი მანქანის დაჭერა მიხდებოდა. სამი საათის შემდეგ ჩემს წინ 59 წლის გამოშვების ჟანგიანმა პლიმუთმა დაამუხრუჭა. ავტომობილთან მივირბინე და მძღოლს მადლობა გადავუხადე:

“მადლობა! ძალიან დიდი მადლობა, სერ!”

მძღოლმა ფანჯრიდან შუა თითი გამომიყო და გაბრაზებულმა შემომხედა:

“ჯობია სამუშაო იშოვო, უსაქმურო!” – უეცრად მსხვილი ხელი თმაში ჩამავლო და ღია ფანჯრისკენ შემითრია. მაშინვე დამწვრის და თამბაქოს სუნი მეძგერა. მძღოლმა გადააპურჭყა, ბინძურად შეიგინა და თან დაამატა:

“ეი, მათხოვარო! იარაღი რომ მქონდეს დაუფიქრებლად მიგაცხრილავდი!”

და მანქანა საბურავების კივილით მოწყდა ადგილიდან.

ავტომობილის შავი კვამლისგან სულშეხუთულმა ამოვახველე და ვიგრძენი, როგორ იფეთქა ჩემში წყენამ, მაგრამ მაშინვე ვცადე მისი შეკავება. ჩემი მიზანი ხომ სულიერი ცხოვრება იყო. ავტოსტოპით მოგზაურობისას არაერთხელ გავმხდარვარ სამიზნე იმათთვის, ვინც ეძებდა, რომ სხვაზე ამოენთხია თავისი ბრაზი და გაღიზიანება. მაგრამ მე ვიმედოვნებდი, რომ ეს განსაცდელები სულიერ ზრდაში დამეხმარეობოდა. ვიცოდი, რომ მოთმინება და სიმტკიცე უნდა მესწავლა და დაბრკოლებების გადასალახად უნდა მელოცა.

სამოცდაათიან წლებში გრძელი თმა უბრალოდ მოდა არ იყო, ეს იყო ღია გამოწვევა მთელი საზოგადოებისადმი მასში გამეფებული ფულისა და ძალაუფლების კულტით. იმ წლებში გრძელი თმა რწმენის ერთგვარი სიმბოლო იყო. მე და ჩემს მეგობრებს უბრალოდ კი არ გვჯეროდა ჩვენი იდეალების, არამედ ცხოვრებაშიც ვანხორციელებდით მათ. ერთი წლით ადრე, როცა ჩიკაგოში, დემოკრატიულ კონვენციაზე პროტესტით გამოვდიოდით ომის წინააღმდეგ, ცრემლმდენი გაზით დაგვშალეს. პოლიციელებს არ ვუყვარდით და ხშირად გვიჭერდნენ ხოლმე სტუდქალაქში. და ეს ყველაფერი მხოლოდ იმის გამო, რომ ჩვენ ცხოვრების აზრს ვეძებდით და გვჯეროდა იდეალების, რომლისთვისაც მხოლოდ ცხოვრება კი არა, სიკვდილიც ღირდა. და თუმცა მე თვითონ ცუდს არავის ვუსურვებდი, ჩემი გარეგნული იერი ჩემს მიმართ არაკეთილ განწყობას უნერგავდა გარშემომყოფებს.

კიდევ რამდენიმე საათის ლოდინის შემდეგ კეთილად განწყობილმა ახალგაზრდამ გამიჩერა და გამიყოლა თავის სახლამდე, გეტისბურგში. იქ მარტო ჩამოვჯექი ტყის ნაკადულთან. ხეებსა და ქვებს შორის მიმავალი წყლის რაკრაკი დამამშვიდებლად მოქმედებდა ჩემზე. მეჩვენებოდა, რომ ნაკადულმა ისეთი რამ იცოდა, რაც ყოფიერების საიდუმლოს კარს გამიხსნიდა.

თუკი ამ ნაკადულივით, უბრალოდ გავყვები მოწოდებას, - ვფიქრობდი მე, - მაშინ შესაძლოა ბუნებამ თავად გამიხსნას თავისი საიდუმლო და უმაღლეს მიზნამდე მიმიყვანოს.

რამდენიმე დღის შემდეგ, ნიუ-იორკში, ჩემმა მეგობარმა ჰეკეტმა როკ-ფესტივალზე “ღანდალლ’ს Iსლანდ” წამიყვანა. სცენაზე ერთიმეორეს მიყოლებით გამოდიოდნენ სხვადასხვა ჯგუფები და შემსრულებლები – ჯიმი ჰენდრიქსით დაწყებული Mountain-ით დამთავრებული. შესვენების დროს გასეირნება გადავწყვიტე და ახალგაზრდა ამერიკელი მომიახლოვდა გადაპარსული თმით. ის მთლიანად თეთრებში იყო ჩაცმული და რომელიღაც უჩვეულო ბერად აღვიქვი. ზედმეტი ლაპარაკის გარეშე გამომიწოდა თხელი წიგნი და შესაწირი მთხოვა. მე ვუთხარი, რომ ფული არ მქონდა, სანამ ვსაუბრობდით, ბარიგა მომიახლოვდა და ჰაშიში შემომთავაზა. მე მასაც იგივე გავუმეორე, და ეს ორნი ერთმანეთთან კამათით გამეცალნენ. ბერს ჩემთვის წიგნის გამორთმევა დაავიწყდა, მე კი ისე, რომ არც კი დამიხედავს, ჩანთაში ჩავიდე იგი.

მომდევნო დღეს, როცა ბრუკლინში ვიყავი ჰეკეტთან, ჰარიმ დამირეკა და სტუმრად დამპატიჟა ჩვენს საერთო მეგობართან – ფრენკთან, რომელიც ჩერი ჰილში ცხოვრობდა ნიუ-ჯერსის შტატში. როცა მივედი, ჰარი და ფრენკი მუხლდაჩოქილნი იდგნენ დიდ რუქაზე, რომელიც სასტუმრო ოთახში, ხალიჩაზე იყო გაშლილი.

“რამდენიმე დღეში ევროპაში ვაპირებთ წასვლას, - მითხრა ჰარიმ, - და შენც ჩვენთან მოდიხარ”.

მე ერთი ცენტიც კი არ მქონდა და ჩიკაგოში ვაპირებდი დაბრუნებას, რათა მთელი ზაფხული მემუშავა. მაგრამ ფრენკმა დამარწმუნა, რომ სამივესთვის ჰქონდა სამყოფი ფული.

“კარგი, - ვუპასუხე მე, - მაშინ წამოვალ”.

ისღა დამრჩენოდა, რომ ჰეილენდ პარკში ცავსულიყავი და მშობლებისთვის ამეხსნა ვითარება. აქამდე არავინ ჩვენი ოჯახიდან ამერიკის საზღვრებს არ იყო გაცდენილი. რას იტყვიან მშობლები? ამ კითხვაზე პასუხის მისაღებად მივდიოდი სახლში, სადაც მთელმა ჩემმა ბავშვობამ ჩაიარა.

მრგვალ სასადილო სუფრასთან ვიჯექი და მასზე დალაგებულ კერძებს ვათვალიერებდი. დედა მზად იყო ყოველდღე გაემზადებნა ჩვენთვის სადღესასწაულო სუფრა. ოთახში ბალახების და სანელებლების სასიამოვნო არომატი იდგა.

“გადავწყვიტე ჰარისთან ერთად ევროპაში წავიდე”, - განვაცხადე მე. სუფრის წევრებს სახეები გაუქვავდათ. მათი მზერის ქვეშ ნერვიულად ვაქანავებდი საპილპილეს ჩემი თეფშის თავზე.

“ეს ჩემს მსოფლმხედველობას გააფართოვებს, რას ფიქრობთ?”

პასუხი არ ყოფილა. მე სამზარეულო მოვათვალიერე: ლამაზად იყო შეღებილი. ელექტრო პლიტა და მაცივარი ერთი ფირმის იყო. ერთიც და მეორეც – ვარდისფერი. ეს დედაჩემის საყვარელი ფერია.

“სამაგიეროდ ბევრ ახალს გავიგებთ. არ ინერვიულოთ, სექტემბერში დავბრუნდები, როცა არდადაგები დამთავრდება. სამ დღეში მივემგზავრებით.”
სიჩუმე იდგა. დედა ისე გამოიყურებოდა, თითქოს ახლო ნათესავის სიკვდილის ამბავი გაიგო.

“რიჩი, - უეცრად აქვითინდა იგი, - რად გინდა ეს ყველაფერი? რას შეჭამ იქ? ან სად დაიძინებ?” ნერვიულად გააქნია თავი და ჩემს მოლბობას შეეცადა: “შენ ხომ ჯერ ბავშვი ხარ. ვინ დაგიცავს იქ?”

მამამ განაცხადა:
“შვილო, სრულ ჭკუაზე ხარ? ეს სამყარო – სახიფათო ადგილია. შენ კი ახალგაზრდა და გამოუცდელი ხარ. ნებისმიერი რამ შეიძლება შეგემთხვეს”.

ღრმად ჩაისუნთქა და დაამატა:
“მე დაგიშლიდი წასვლას, მაგრამ მაინც არ დამიჯერებ”. მამა თვალს არ მაცილებდა და ისე მიყურებდა, იმ იმედით, რომ გადავიფიქრებდი, მაგრამ ვცდილობდი არ შემემჩნია. მაშინ ნერვიული ხმის კანკალით მითხრა:

“მე დღე და ღამე ვიღელვებ შენზე, სანამ არ დაბრუნდები”.

ჩემმა ძმამ ლარიმ კი წამოიძახა:

“მაგარია! მეც წავიდოდი! – მაგრამ დაინახა რა გაბრაზებული მშობლები, უცებ სერიოზული გახდა, - რიჩი, იშვიათად მაინც მოგვწერე წერილები”.

Posted by: Atman Oct 20 2011, 04:16 PM

თავი მეორე

ჩემი გამგზავრების დღეც დადგა. თვითმფრინავში სავარძლის რიგებს შორის ვიკვალავდი გზას და ვცდილობდი თავში არავის მოხვედროდა ჩემი სპორტული ჩანთა.

“მაპატიეთ, მემ, - მივმართე ქალბატონს სქელი და ფუმფულა ვარცხნილობით, ნება მიბოძეთ გავიარო, ჩემი ადგილი ილუმინატორთანაა”.

მან ამომხედა და ჩემი გრძელი თმის დანახვაზე აიმრიზა. სახეზე მკაფიოდ ეწერა: “სხვა ადგილი მოძებნე”. ასეც მოვიქცეოდი, მაგრამ სხვა თავისუფალი ადგილი ახლო-მახლო არსად იყო, უკან კი სხვა მგზავრები მედგნენ, რომლებიც თავისი ადგილების პოვნას მოუთმენლად ლამობდნენ. მე ფრთხილად გავიარე ქალის გვერდზე, ჩემს სავარძელში ჩავჯექი და დემონსტრაციულად მივაშტერდი ილუმინატორს.

რამდენიმე წუთში მალულად შევხედე ჩემს მეზობელს, მაგრამ კვლავაც მის მტრულად განწყობილ სახეს გადავაწყდი და ისევ შემოვბრუნდი. აფრენა ყოვნდებოდა. მოგვიანებით კიდევ გავიხედე ქალბატონისკენ, მაგრამ ჩემდა გასაკვირად მის ადგილას ახალგაზრდა კაცი იჯდა შავი ჯინსებით, შავი უსახელო მაისურით და შავი ჩექმებით. ვერცხლისფერი სამაჯურები მის ნატიფ და დახვეწილ ხელებს ფარავდა. გრძელი და სწორი თმა თოვლივით თეთრი ჰქონდა, და ასეთივე თეთრი იყო მისი კანიც. თვალები მოვარდისფრო ჰქონდა, რაც ხშირად გვხვდება ალბინოსებში, ხოლო ტუჩებზე ანცი ღიმილი უთამაშებდა, რამელმაც ჩემი გული მაშინვე გაამხიარულა. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი თანამგზავრი ძალზე უჩვეულოდ გამოიყურებოდა, იყო მასში რაღაც ნაცნობი. სადღაც უკვე მენახა იგი. და მაშინვე გამახსენდა: ეს ხომ ჯონი ვინტერია, ჩემი ერთ-ერთი უსაყვარლესი მუსიკოსი, როკ-ენ-როლის ლეგენდარული ვარსკვლავი!

http://www.youtube.com/watch?v=QMClreF1zyY&feature=related

“გაუმარჯოს, მეგობარო! მე ჯონი მქვია”.

“მე კი მეგობრები პატარა მანქს მეძახიან”.

ჯონიმ ხელი ისე ჩამომართვა, თითქოს მისი საუკეთესო მეგობარი ვყოფილიყავი.

“როგორ აღმოჩნდი აქ? – ვკითხე მე. – ერთი წუთის წინ აქ ვიღაც ქალი იჯდა”.

ჯონიმ გაიცინა და სიტყვების გაწელვით, დამახასიათებელი ტეხასური აქცენტით მიპასუხა:

“შენ იმ დეიდაზე ამბობ, რომელსაც ასე არ მოეწონა შენს საზოგადოებაში ყოფნა? ის წამოხტა აქედან, სტიუარდესა მოძებნა და ისტერიკა მოუწყო. სხვა ადგილას მოითხოვა გადაჯდომა! არ მოვწონვართ და მოკალი თუ გინდა. მაგრამ ეს უკეთესიცაა. სტიუარდესამ აქ გადმომსვა, და ახლა ერთად ვიმგზავრებთ, ძამიკო!”

ჩვენ საკმაო დრო გვქონდა სასაუბროდ. მე ჩემი სულიერი ძიების შესახებ მოვუყევი, მან კი რამდენიმე ისტორია მომიყვა თავისი ცხოვრებიდან. მე ვახსენე საუბარში, რომ მის გრანდიოზულ შოუს დავესწარი ფლორიდაში, სადაც იგი ჯენის ჯოპლინთან ერთად გამოდიოდა.

როგორც კი მისი სახელი ვახსენე, ჯონის ნაფოტივით გამხდარი სხეული სიცილმა შეძრა:

“ჯერ არასოდეს მისისიპის ნაპირებზე ასეთი ფსიქოპატკა არ ყოფილა!”

ჯონიმ მომიყვა, რომ ჯენისი – გაუწონასწორებელი, აღვირახსნილი, მუდამ მთვრალი, მაგრამ ძალიან კეთილი გოგო იყო. დასავით უყვარდა და განიცდიდა მის გამო:

“პატარა ჯენისი უაზროდ ფლანგავს თავის სიცოცხლეს. სანთელს ჰგავს, რომელსაც ორივე ბოლოში ცეცხლი უკიდია. არ ვიცი რამდენ ხანს გასტანს ასე.”

ჯონი უცებ სერიოზული გახდა და დაჟინებულად შემომხედა.

“იცი მანქ, ფულმა და სახელმა შეიძლება ნებისმიერი დაღუპოს. როგორმე ილოცე ჯენისისთვის”.

http://www.youtube.com/watch?v=AxJxUFoR0Es&feature=related

ძრავებმა დაიბღუვლეს, თვითმფრინავმა საფრენ ბილიკზე სიჩქარე აკრიფა და ღრუბლებს ზემოთ აიჭრა. მე და ჯონი ჩიკაგოელ და მისისიპელ ბლუზის ლეგენდებზე ვსაუბრობდით, და თითქოს ჩვენი გულებიც ცაში ლივლივებდნენ. მასზე უკეთეს თანამოსაუბრეს ვერსად ვიპოვიდი.

“ძამიკო, მზად ვარ მთელი მარადისობა გელაპარაკო. არ მეწყინება, თუ ეს ბებერი თვითმფრინავი საერთოდ არ დაეშვება მიწაზე”. როგორც კი ღვედზე ჩემი ჰარმონიკა შეამჩნია, ჯონიმ წამოიძახა:

“მოდი ერთად დავუკრათ! – და თავისი ჰარმონიკაც დააძრო. – აირჩიე სიმღერა”.

“იცი ჯუნიორ პარკერის Mother-In-Law Blues?” – ვკითხე მე.

“კარგი არჩევანია!” – მოწონების ნიშნად ცერა თითი მაჩვენა.

http://www.youtube.com/watch?v=Q0QtxBe1jXw

და აი, მიწიდან ათიათასამდე მეტრით მაღლა, ჩემდა მოულოდნელად, სახელგანთქმულმა ჯონი ვინტერმა დუეტი შეასრულა ჩემთან ერთად. უფროსი თაობის მგზავრები გამკიცხავად გვიყურებდნენ, ახალგაზრდები კი მხიარულად იღიმოდნენ. ახალგაზრდა სტიუარდესა გასასვლელში შეყოვნდა უფასო კონცერტის მოსასმენად და მუსიკის ტაქტს აყვა. მე და ჯონი კი მუსიკით გართულები აღარავის ვაქცევდით ყურადღებას.

თვითმფრინავი კენედის სახელობის ნიუ-იორკის აეროპორტში დაეშვა, და მე და ჯონი აეროპორტის შენობისკენ გავემართეთ. გასასვლელთან ჯონის მისი მეგობარი გოგო ელოდა – ეფექტური დანიელი მოდელი. გარშემომყოფები დაუფარავი ინტერესით აკვირდებოდნენ მათ. ფრენკი და ჰარი, გაოგნებულნი იმით, რომ ჯონი ვინტერთან ერთად მხედავდნენ, ვერ მალავდნენ გაკვირვებას ჩემი წარმატების გამო. ჰარის ულვაშებში ეღიმებოდა და ტალღოვან წვერზე ხელს ისვამდა.

“მისმინე, მანქ, - ჯონის მეგობარ გოგონაზე მიმანიშნა, - აღიარე, გერჩივნა ჩვენს ნაცვლად ის დაგხვედროდა, არა?”

“დღეს საღამოს, - ხელი ჩამოვართვი და ვუპასუხე მეგობრებს, - ჩვენი სულიერი თავგადასავლები იწყება. ვფიქრობ, თქვენი საზოგადოება უფრო გამომადგება ამისთვის, მეგობრებო”.

Posted by: Barmalei Oct 20 2011, 04:44 PM

Atman
თავიდან უფრო საინტერესო იყო, ეპიზოდებს რომ დებდი.
ინგლისურიდან თარგმნი?

Posted by: Atman Oct 20 2011, 04:50 PM

Barmalei

QUOTE(Barmalei @ 20th October 2011 - 04:44 PM) *
თავიდან უფრო საინტერესო იყო, ეპიზოდებს რომ დებდი.
ინგლისურიდან თარგმნი?


ბევრისთვის ესეც ძალიან საინტერესოა smile.gif

რუსულიდან ვთარგმნი.

Posted by: Atman Oct 20 2011, 06:04 PM

***
ჩვენი პირველი ევროპული ღამე ლუქსემბურგში, კარვების ქალაქში გავატარეთ. ერთადგილიან ვიწრო კარავში, საძილე ტომრებში გვეძინა და ვფიქრობდით იმაზე, თუ რას გვიმზადებდა მომავალი დღე. როგორც იქნა, მამლის ყივილმა განთიადის დადგომა გვამცნო. კარვიდან დილის სუფთა ჰაერზე გამოვედით, მე და ჰარი გავიზმორეთ, აყვავილებული ხეებისა და ბალახების არომატი შევისუნთქეთ და ბედს მადლობა გადავუხადეთ. უცებ წუწუნი გაისმა:

“არა! ოღონდ ეს არა!”

კარვიდან ფრენკი გამოძვრა, მკვდარივით გაფითრებული.

“გაგვქურდეს! მთელი ფული დაიკარგა!”

მე და ჰარი კარავში შევვარდით და ყველაფერი გადავაქოთეთ.

“აზრი არა აქვს, - ამოიოხრა ფრენკმა. – უკვე ყველგან დავძებნე”.

ჰარიმ ფრენკს მხარზე ხელი დაადო და უთხრა:

“გამაგრდი, შენთან ვართ”.

“რაც დაგვრჩა ყველაფერს გაგიზიარებთ, - ვცდილობდი ფრენკის დაწყნარებას. – დაივიწყე ფული. მთავარია ერთად ვართ”.

ფრენკმა თავი გაიქნია და თქვა, რომ დარჩენილი ფული ყველას არ გვეყოფოდა. ამიტომ სახლში ბრუნდებოდა, თანაც სასწრაფოდ.

“მოდიხართ ბიჭებო?”

ჩემი ფული ოც დოლარამდე მქონდა. მე და ჰარიმ ერთმანეთს გადავხედეთ და ის მიხვდა, რომ დარჩენას ვაპირებდი. ჰარიმ თანხმობის ნიშნათ თავი დამიქნია, და ჩვენ გულისტკივილით დავემშვიდობეთ ფრენკს, რომელმაც ევროპაში მხოლოდ ერთი ღამე გაატარა. მან მხარზე გადაიგდო თავისი ზურგჩანთა და უკანა გზას გაუდგა, ჩვენ კი მიმავალ ფრენკს გავცქეროდით და ვფიქრობდით, რა გველოდა წინ.

მოგვიანებით, იმავე დღეს ნაკადულს მივადექით და მის ნაპირთან დასვენება გადავწყვიტეთ. ქარი არხევდა ხის ფოთლებს, ქვემოთ კი წყალი მირაკრაკებდა. ფრენკის წასვლასთან ერთად თითქმის საარსებო სახსრების გარეშე დავრჩი. უცნაურია, მაგრამ ამასთან ერთად სრულ თავისუფლებას ვგრძნობდი.

მე და ჰარიმ ჰოლანდიელ ჰიპებთან ერთად ვისაუზმეთ, რომლებსაც კოსმოსი და ჩუჩი ერქვათ. “მიუსლით” გაგვიმასპინძლდნენ და მათთან ერთად ჰოლანდიაში წასვლა შემოგვთავაზეს თავიანთი ძველი “ფოლკსვაგენით”. მალე დონოვანის, ბიტლების და როლინგ სთოუნზის სიმღერების თანხლებით ვმგზავრობდით ბელგიასა და ჰოლანდიაში, და თან ტიტების უსაზღვრო მდელოების ცქერით ვტკბებოდით. წითლები და ყვითლები, თეთრები, ვარდისფერები და იისფერები, აკურატული და სწორი რიგებით გაზრდილიყვნენ და თვალს ახარებდნენ.

იდილიურ ადგილას, ებკაუდში გაჩერების შემდეგ, სადაც ერთ-ერთი ჩვენი ახალი მეგობარი ცხოვრობდა, ამსტერდამში ჩავედით. იქ მიტოვებულ საცავში მიგვიყვანეს, სადაც რამდენიმე ათეული ჰიპი იატაკზე იწვა და მარიხუანას ეწეოდა. მქრქალი ნათურები ძლივს ანათებდნენ. აქა-იქ ვირთხები გაირბენდნენ ხოლმე. რძის ყუთებზე დადგმული ფანერებისგან შეკოწიწებულ იმპროვიზირებულ სცენაზე გაბურძგნული მუსიკოსები უკრავდნენ.

ჰაშიშის ყალიონით ხელში და არაამქვეყნიური ღიმილით ჩუჩმა წარმოთქვა:

“ღმერთმა ინებოს ჰეიტ-ეშბერში შევხვდეთ – ჰიპების მექაში”. გამომოსამშვიდობებლად ხელი დაგვიქნია და კვამლის ბოლქვებში გაუჩინარდა.

მე და ჰარიმ თითქმის უფულოდ არსებობა ვისწავლეთ. დილით ადრე რამდენიმე ცენტად ახლადგამომცხვარი ცხელი პურის “ბუხანკას” ვყიდულობდით, ხის ქვეშ ვჯდებოდით, პურს შუაზე ვჭრიდით და მადიანად ვილუკმებოდით. სადაც არ უნდა ვყოფილიყავით, ეს ჩვენთვის ყოველდღიურ ტრაპეზს წარმოადგენდა. განსაკუთრებულ შემთხვევებში ყველის ნაჭრის ყიდვის უფლებასაც ვაძლევდით საკუთარ თავს. ჩვეულებრივ ახალ ნაცნობებთან ვათენებდით ღამეს, ხანდახან კი ხეების ქვეშ, მიტოვებულ სახლებში, ან ღამის გასათევებში. ვცდილობდით შეძლებისდაგვარად გამოგვეზოგა დარჩენილი ფული.

ევროპული კონტრკულტურის დედაქალაქად იმ დროს ამსტერდამი ითვლებოდა. საზოგადოებრივი ცხოვრების ცენტრს ამსტერდამში დამის მოედანი წარმოადგენდა. ასობით თავგადასავლების მაძიებელი გასართობად და მუსიკის მოსასმენად მიემართებოდა ისეთ კლუბებში, როგორებიცაა “ფანტაზიო”, “პარადიზიო” და “მელკვეგი”. კიდევ ერთი პოპულარული ადგილი იყო “სულიერი ღამის კლუბი “კოსმოსი””. ერთ საღამოს იქ შევხვდი მაღალ ამერიკელს, თეთრი ტანსაცმლით, თავგადაპარსულს და თმის მცირე ბღუჯით თხემის მიდამოში.

“გინდა სულიერი საკვები გასინჯო?” – შემომთავაზა მან.

მე მორცხვად დავუქნიე თავი.

“მაშინ ხელები მომიშვირე”.

მე ხელები გავუწოდე და ჩემს ხელისგულებზე ხილის სალათის მთელი გუნდა აღმოჩნდა. მე დაბნეული ვიდექი, იოგურტი კი თითებს შორის ჟონავდა.

“რა ვუყო ამას?” – ვკითხე მე.

“ჭამე!” – გაიცინა ამერიკელმა და წავიდა.

რა ვიცოდი მაშინ, რომ ბედი კიდევ შემახვედრებდა მას – აქედან ათასობით კილომეტრის მოშორებით, სიტუაციაში, რომელსაც ვერც კი წარმოვიდგენდი!

მე და ჰარიმ მსოფლიოს ყველა კუთხიდან გავიჩინეთ მეგობრები. ყველაფერი მომწონდა, მაგრამ ჩემი გული მაინც ვერ პოულობდა სიმშვიდეს. შინაგანი ხმა მესმოდა, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი ვისი ხმა იყო და საით მიხმობდა. ბევრ დროს ვატარებდი მუზეუმებში, ვათვალიერებდი რა რელიგიური ხასიათის ნახატებს, და ვონდელ-პარკში, სადაც ვმედიტირებდი და სულიერ წიგნებს შევისწავლიდი. მაგრამ ყველაზე მეტად განმარტოებულ ადგილას, არხის პირას ჯდომა მიყვარდა. ნებისმიერი დიდი ქალაქის ატმოსფერო ძალაუფლების, სიმდიდრის და სიამოვნებების წყურვილითაა გაჟღენთილი; დიდ ქალაქში მოდა ისევე სწრაფად იცვლება, როგორც წელიწადის დროები, მაგრამ არხები, დაუმორჩილებელნი ქალაქის გავლენისადმი, თავის ცივ წყალს მთელი ქალაქის გავლით დაატარებდნენ და სიმშვიდეს ჰფენდნენ. მე საათობით ვიჯექი არხის ნაპირთან, წყლის ცქერით ვტკბებოდი და ვფიქრობდი იმაზე, თუ საით მივყავდი ჩემი ბედის ტალღებს.

Posted by: Atman Oct 20 2011, 07:19 PM

ავტორის კიდევ ერთი ვიდეო-კომენტარი წიგნთან დაკავშირებით:

http://www.youtube.com/watch?v=9P-pl-oMEes&feature=related

Posted by: Atman Oct 20 2011, 09:12 PM

რადჰანათჰა სვამი თავის ბავშვობის მეგობარ ჰარისთან ერთად:

http://www.youtube.com/watch?v=mxQ3OsELFSA&feature=related

ინტერვიუ ჯერი სლავინთან (რადჰანათჰა სვამის მამასთან):

http://www.youtube.com/watch?v=EbdW8s_yWts&feature=related

Posted by: Atman Oct 24 2011, 02:56 PM

ეს პირველ პოსტში დადებულზე უკეთესი აუდიოწიგნია (მხოლოდ რამდენიმე თავი აკლია ბოლოში):

გადმოსაწერი ლინკი:
http://narod.ru/disk/29235631001/RSJourneyHome.rar.html

პ.ს. აუდიოწიგნი რუსულ ენაზეა, მუსიკალური გაფორმებით.

Posted by: Atman Oct 24 2011, 05:07 PM

ჩვენი მოგზაურობა გრძელდებოდა. გზად მიმავალი მანქანებით ჰოლანდიის ერთ-ერთ პორტამდე ჩავაღწიეთ და დარჩენილი ფულით დიდი ბრიტანეთისკენ მიმავალ ბორანზე ავიღეთ ბილეთები. ცას ტყვიისფერი ღრუბლები ფარავდნენ. წვიმა ცრიდა. ტალღების ნებას აყოლილი ბორანი ხან მაღლა იწეოდა, ხან დაბლა. ვაკვირდებოდი, როგორ მიარღვევდა დინებას და ვფიქრობდი, თავად საით მქონდა გეზი აღებული. მე ჩემი ცხრამეტი წლის ასაკში უკვე კარიერით უნდა დავინტერესებულიყავი, მაგრამ კარიერა საერთოდ არ მაინტერესებდა. რას ვეძებ? რატომ არ შემიძლია კონცენტრირება არაფერზე, გარდა იდეალებისა, რომლებითაც ჩემი თავია გამოტენილი? და თუ სულიერებაზე ცოტა წარმოდგენა მაინც მქონდა, ჩემი საკუთარი მომავალი შვიდი ბოქლომის მიღმა არსებულ საიდუმლოდ რჩებოდა ჩემთვის. ჩემმა მზერამ ბორტზე გამოფენილი სამაშველო ჟილეტები დააფიქსირა და ლოცვა დავიწყე, რათა გადავრჩენილიყავი ამ გაურკვევლობის ოკეანეში. თუ ადამიანს არა აქვს იდეალი, რომლისთვისაც მზადაა მოკვდეს, - გამახსენდა მე, - ეს ნიშნავს, რომ მის ცხოვრებას აზრი არა აქვს. მე სამშობლო მივატოვე ასეთი იდეალის საძებნელად და ახლა ბედის ქარი გაურკვეველი მიმართულებით მიმაფრიალებდა, როგორც შემოდგომის ფოთლს.
როგორც იქნა ბურუსში დუვრის თეთრი კლდეები გამოიკვეთა. ბორანი ბრიტანეთის ნაპირს მიადგა და მგზავრები რიგში დადგნენ საპასპორტე პუნქტის გასავლელად. საიმიგრაციო ჩინოვნიკები ეჭვის თვალით გვიცქერდნენ. ჰარი დაბალი და გამხდარი იყო. გრძელი წაბლისფერი თმით, წვერით და გამომხატველი სახით ქრისტეს წააგავდა. ლურჯ ჯინსები და მწვანე მაისური ეცვა. ზურგზე ამერიკული ზურგჩანთა ეკიდა, მასზე მიმაგრებული საძილე ტომრით. რაც შემეხება მე, მიუხედავად გრძელი თმისა, ჩემს ყმაწვილურ სახეზე წვერის ნასახიც კი არ იყო. მეცვა რუხი ჯინსები, რუხი პერანგი და შავი ჟილეტი. მათთვის, ვინც მიცნობდა, ეს უბრალო შავი ჟილეტი ჩემი სავიზიტო ბარათი იყო – უკვე წელიწადზე მეტია ყოველდღე ვატარებდი. ფეხზე მოკასინები მემოსა, ხოლო ჩემს ეკიპირებას ყავისფერი სპორტული ჩანთა და საძილე ტომარა ასრულებდა.

აშკარად ვამჩნევდით საიმიგრაციო ინსპექტორების არაკეთილ მზერას ჩვენი მისამართით. როცა ჩვენი ამერიკული პასპორტები წარვადგინეთ, გვთხოვეს, რომ რომელიღაც ოთახში გავყოლოდით. რამდენიმე წუთში ორი საიმიგრაციო ინსპექტორი გამოჩნდა პოლიციელის თანხლებით. უფროსმა ინსპექტორმა თავის თანაშემწეს უბრძანა:

“ნარკოტიკები უნახე”.

თანაშემწემ ჩემი ჩანთა ამოატრიალა, მაგრამ გადმოყრილ ნივთებში ვერაფერი იპოვა გარდა მწვანე მაისურისა, საცვლებისა, კბილის ჯაგრისისა, სავარცხელისა და საპნის ნაჭრისა, ასევე ბიბლიისა და პატარა ბროშურისა როკ-ფესტივალიდან.

ინსპექტორი დაიჯღანა:

“სულ ესაა?”

მე მორჩილად ვუპასუხე:

“დიახ სერ, თუ არ ჩავთვლით ჰარმონიკას”. და ჰარმონიკა გავუწოდე.

ჰარიც გაჩხრიკეს. შემდეგ პროვოკაციული კითხვა დაგვისვეს:

“ფული რამდენი გაქვთ?” როცა ჩვენი მწირი დანაზოგი ვუჩვენეთ, მათი გაღიზიანება რისხვაში გადაიზარდა. უფროს ინსპექტორს ბრაზისგან სახე აუწითლდა:

“ჩვენ არ გვჭირდება თქვენისთანა მაწანწალები და მათხოვრები, - დაგვიყვირა მან, - ახლავე შეგაჭრით მაგ გაბურძგნულ თმას და ციხეში ჩაგსვამთ!”

პოლიციელს მიუბრუნდა და უბრძანა:

“მაკრატელი იპოვე და ბოლომდე გადაპარსე!”

ყველა ტანსაცმელი წაგვართვეს და გულდასმით გაჩხრიკეს. დაგვიწყეს ხანგრძლივი დაკითხვა, რომელმაც მთლიანად გამოგვფიტა და ბოლოს ვეღარც ვაზროვნებდით. შემდეგ დიდი უსიამოვნებებით დაგვემუქრნენ და ოთახი დატოვეს.

შიშისგან მე და ჰარი ხმას ვერ ვიღებდით. ჩაკეტილში ვიჯექით და ჩვენს ხვედრს ველოდით. ერთი საათის შემდეგ კარი გაიღო და ორმა პოლიციელმა კორიდორის გავლით საკონტროლო პუნქტთან წაგვიყვანა. იქ ჩვენს პასპორტებში ბეჭდები დაარტყეს და მუქარით: “ერთი არასწორი მოძრაობა – და ციხეში ხართ!” გაგვანთავისუფლეს.

ჯერ კიდევ შთაბეჭდილებების ქვეშ მყოფნი ვიდექით გზის პირას, მადლიერებით ვუცქერდით იდილიურ ინგლისურ პეიზაჟს და ავტომობილის გაჩერებას ვცდილობდით. როგორც იქნა ერთ-ერთმა დაამუხრუჭა. საჭესთან მჯდომმა გოგონამ და მისმა მეგობარმა ბიჭმა კეთილად გაგვიღიმეს, ხოლო მათი სკოჩ-ტერიერი სიხარულით შემოგვახტა მუხლებზე.

“საით გაგიწევიათ?” – გვკითხა გოგონამ.

“ჩვენ თვითონაც არ ვიცით”, - უპასუხა ჰარიმ.

ბიჭმა ლუდის ბოთლი მიიტანა ტუჩებთან და შემოგვთავაზა:

“ჩვენ როკ ფესტივალზე მივდივართ კუნძულ უაიტზე. კარგად გავერთობით. წამოხვალთ ჩვენთან ერთად?”

მე და ჰარი სიხარულით დავთანხმდით. ასე გავემგზავრეთ როკ-ფესტივალზე ახალგზარდა წყვილთან და მხიარულად მყეფარე ტერიერთან ერთად, რომელიც გამუდმებით ცდილობდა ჩვენი სახეები აელოკა. კუნძულზე ბორანით გადავედით და ახალგაზრდების მღელვარე ბრბოს შევუერთდით. ფესტივალის ადგილი ყველა მხრიდან მწვანე ბორცვებით და ტყით იყო შემოსაზღვრული. შემოღობილს იქით მრისხანე პოლიციელები იდგნენ ძაღლებთან ერთად და უბილეთოებს გარეთ ყრიდნენ. სამ დღიანი ფესტივალი გახურების პიკს აღწევდა. ჰაერში მარიხუანას კვამლი იდგა. ბევრი “მჟავასაც” იღებდა. ქალები და მამაკაცები როგორც შეეძლოთ ისე ერთობოდნენ – ჩახუტებულები და ნახევრად შიშვლები მაღლობებიდან ტალახზე სრიალით ეშვებოდნენ.

ფესტივალის უკანასკნელ დღეს კოკისპირულმა წვიმამ დაუშვა. მე და ჰარი სცენასთან ახლოს ვიდექით, როცა ექსტრავაგანტულად გამოწყობილი ჯიმი ჰენდრიქსი გამოვიდა – ნარინჯისფერ ვილვეტის კოსტუმში ფოჩებიანი სახელოებით. მაგრამ მიუხედავად ნათელი მორთულობისა, ჯიმი მოწყენილად გამოიყურებოდა. ის ნაკლებად ჰგავდა იმ შოუმენს, რომელიც ადრე მინახავს და რომელსაც შოკში მოჰყავდა ხალხი თავისი საკუთარი გიტარის დაწვით. იმ საღამოს, როგორც არასდროს, სერიოზული და თავის მუსიკაზე კონცენტრირებული იყო.

ჯიმი The Star Spangled Banner-ს უკრავდა – აშშ-ს ჰიმნის ფსიქოდელიურ ინსტრუმენტალურ ვერსიას.

http://www.youtube.com/watch?v=L3JbKimTdMg

ჰენდრიქსი ჩვენი თაობის ერთ-ერთი დიდი კუმირი იყო, კონტრკულტურის წინასწარმეტყველი. ის თვითგამოხატვის თავისუფლებას და “ისთებლიშმენტისადმი” პროტესტს ქადაგებდა. ჩემთვის მისი გზავნილი იმაში მდგომარეობდა, რომ გულის ხმას გავყოლოდით მიუხედავად გარშემომყოფების აზრისა.

ისე ჩანდა, თითქოს სცენიდან წამოსული დამაყრუებელი მუსიკა მთებს აზანზარებდა, ზღვას აღელვებდა და ღრუბლებს ფანტავდა. მაგრამ უსიტყვო ხმა ჩემს შიგნით, რომელიც არ ვიცოდი ვის ეკუთვნოდა, კიდევ უფრო ხმამაღლა ჟღერდა.

Posted by: Atman Oct 24 2011, 07:58 PM

კონცერტის შემდეგ მე და ჰარი ლონდონისკენ მიმავალმა ფურგონმა გაგვიყოლა, რომელიც თავქარიანი ახალგაზრდებით იყო გატენილი. თავის მომაბეზრებელი თანამგზავრებისგან რომ დამეცვა თავი, ჩანთაში მოვიჩხრიკე და უცნაური ბერის მიერ როკ-ფესტივალზე ნაჩუქარი ბროძურა მოვძებნე. ბროშურის უკანა ყდაზე ხის ქვეშ მჯდარი ხანშიშესული კაცის ფოტო იყო გამოსახული. მისი დიდი მენდალისებური თვალები სულიერ ექსტაზს ასხივებდა. მიუხედავად ხანდაზმული ასაკისა, მისი სახე ახალშობილივით უცოდველს ჰგავდა და მის ბაგეებზე მშვიდი ღიმილი თამაშობდა. არ ვიცოდი ვინ იყო და საიდან იყო, მაგრამ მისმა გამოხედვამ დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა ჩემზე. თუკი არის ვინმე მსოფლიოში, ვინც სულიერი ნეტარება გამოსცადა, - გავიფიქრე მე, - ასეთი სწორედ ესაა.

ჩვენ მომცრო ბინაში გავჩერდით ლონდონის გარეუბანში ორ ძმასთან, რომლებიც კუნძულ უაიტზე გავიცანით. რამდენიმე დღის შემდეგ ერთ-ერთი ძმა, გაზეთის კითხვისას, გაფითრდა და მძიმედ დაიკვნესა.

“რა მოხდა?” – ვიკითხეთ ჩვენ.

“თქვენთვის ცუდი ამბავი მაქვს ბიჭებო. ჯიმი ჰენდრიქსი მოკვდა”.

“შეუძლებელია! როგორ?”

გაზეთი ნელა გადადო გვერდზე და წარმოთქვა:

“აქ წერია, რომ გასულ ღამეს ის დამაძინებლის გადაჭარბებული დოზის გამო დაიღუპა – საკუთარმა ამოღებინებულმა მასამ დაახრჩო”.

ჰარიმ თავი ხელებში ჩარგო, მე კი მღერვალებისგან სუნთქვა შემეკრა.

თავში ერთადერთი აზრი მიტრიალებდა: რა გაკვეთილი უნდა გამოვიტანო აქედან? ჯიმი ჰენდრიქსი ახალგაზრდა იყო და ჰქონდა ყველაფერი, რაზე ოცნებაც შეეძლო, - სიმდიდრე, სახელი და საოცარი ნიჭი. მაგრამ ამ ყველაფერმა ვერ მოუტანა ბედნიერება. ჩვენი კუმირი თავისივე ზედმეტი გამონაყოფის მსხვერპლი გახდა. ათასობით ადამიანი დარწმუნებული იყო, რომ სექსი, ნარკოტიკები და როკ-ენ-როლი – ერთადერთი ჭეშმარიტი გზაა ცხოვრებაში. ასეთი ხალხისთვის თავისუფლება უმაღლესი ღირებულება იყო, მაგრამ იყვნენ კი მართლა თავისუფლები? მე გავიხსენე ჩემი ნაცნობები კონტრკულტურის მომხრეებიდან. უმეტესობა თავისებურად ლამაზი იყო, მაგრამ მათ შორის უკულტურო, უმადური ადამიანებიც იყვნენ. მე ვგრძნობდი დიდ მადლიერებას მშობლებისადმი იმის გამო, რომ მე და ჩემს ძმებს ყველაზე ღირებული – მადლიერების გრძნობა გვაჩუქეს. ნამდვილად მინდა კონტრკულტურის ნაწილი ვიყო? სრულიად ნათელია, რომ ვერ ვეთვისებოდი იმ გარემოს, რომელსაც ჩემი მშობლების თაობა ეკუთვნოდა. მაგრამ სად მეპოვა ისეთი ადამიანები, ვისთანაც საკუთარ ადგილზე ვიგრძნობდი თავს? ღმერთო, მომეცი გონიერება! – ასეთი ფიქრებით ჯიმისთვის ლოცვა დავიწყე.

http://www.youtube.com/watch?v=y_n_P40sEaM

ამ შემთხვევამდეც უკვე ვგრძნობდი იმედგაცრუებას კონტრკულტურის მიმართ. იმისთვის, რომ მისი ნაწილი ვყოფილიყავი, მსხვერპლად გავიღე ჩემი ოჯახის წეს-ჩვეულებები. ადრე ვიმედოვნებდი, რომ კონტრკულტურა ნათელ მსოფლიოს შექმნიდა. მაგრამ ახლა ვხედავდი, რომ კონტრკულტურაში დესტრუქციული იდეები ჭარბობდა, ისეთები, როგორიცაა “ბუნტი ბუნტისათვის” ან “იცხოვრე საკუთარი სიამოვნებისთვის”. ჯიმი ჰენდრიქსის უაზრო და ტრაგიკულმა სიკვდილმა უკანასკნელი იმედი ჩაკლა ჩემში. და მაინც, ხავსს მოჭიდებული დამახრჩვალის განწირულობით, მზად ვიყავი თავით გადავშვებულიყავი იმ უკიდურესობებში, რომლებიც ჩემს თაობას ახასიათებდა.

Posted by: Fee Oct 24 2011, 08:16 PM

Atman კიდევ ერთი საინტერესო თემა შენგან smile.gif

Posted by: Atman Oct 24 2011, 08:31 PM

Fee

kiss1.gif

Posted by: Atman Oct 24 2011, 08:59 PM

ლონდონში მე და ჰარის პიკადილის მოედანზე გვიყვარდა სეირნობა გამომწვევად ჩაცმულ პაციფისტებს, “კისლოტნიკებსა” და მარიხუანას მწეველებს შორის. ჰიპები მღეროდნენ, ბარიგები ნარკოტიკებს სთავაზობდნენ, მეძავები კლიენტების გამოჭერაზე იყვნენ, სკინჰედები კი გამვლელებს ეუხეშებოდნენ. პოლიციელები ყურადღებით ადევნებდნენ თვალ-ყურს ყველა ზემოთჩამოთვლილს, ხოლო ტურისტები სიამოვნებით იღებდნენ მიმდინარე მოვლენების ფოტოებს.

ლამბეტ როუდზე, ტემზას ნაპირზე, ზუსტად პარლამენტის შენობის პირდაპირ კათოლიკური ეკლესია იდგა. მისი წინამძღვარი სიმპათიით იყო განწყობილი ახალგაზრდა მოგზაურებისადმი. ყოველ საღამოს ცხრა საათზე აღებდა ეკლესიის სარდაფს და უფასო ღამის გასათევს სთავაზობდა ახალგაზრდებს. სარდაფში ცივი იატაკის გარდა არაფერი იყო, მაგრამ ჩვენ ამითაც ძალიან კმაყოფილები ვიყავით, მითუმეტეს, რომ ყველა მოგზაურს საძილე ტომარა ჰქონდა თან. ყოველ საღამოს თავისუფალი ადგილის ძიებაში გავძვრებოდი ხოლმე მწოლიარეებს შორის. ჰაერში ჰაშიშის და დაუბანელი სხეულების სუნი იდგა. როცა შუქი ქრებოდა, სხვადასხვა მხრიდან ისმოდა წყვილების ოხვრა და კვნესა. რამდენჯერმე დავინახე, როგორ იჩხირავდნენ ნარკომანები სარდაფის კუთხეში ჰეროინს.

გარშემომყოფების გავლენის გამო გაცილებით უფრო ხშირად დავიწყე ჰაშიშის და მარიხუანის მოწევა. ამის გამო გარეგნულად თითქმის არ გამოვირჩეოდი სხვებისგან. მაგრამ თუ სხვები აქტიურად ურთიერთობდნენ ერთმანეთთან, მე პირიქით, უფრო და უფრო ვიკეტებოდი საკუთარ თავში. ისევ და ისევ ვეკითხებოდი საკუთარ თავს: რატომ ვიღებ ნარკოტიკებს? ხანდახან, საღამოობით, სანამ ჰარის დაბრუნებას ველოდებოდი, ტემზას ნაპირზე საათობით ვსეირნობდი. წყლის მძლავრი დინება ჰიპნოტურად მოქმედებდა ჩემზე, და მე ცხოვრებაზე ვფიქრობდი. ვუყურებდი რა უმოწყალოდ მოძრავ “ბიგ ბენის” ისრებს, საკუთარ თავს ვეკითხებოდი, იქნებ ტყუილად ვფლანგავ დროს?

http://pix.ge/

ამასთან ერთად ძალიან მინდოდა საკუთარი თავისთვის დამემტკიცებინა, რომ შემეძლო მორცხვობის გადალახვა და ყველას მსგავსად ცხოვრებით ტკბობა. ცხრამეტი წლისას ჯერ კიდევ არ მყავდა მეგობარი გოგო. ზედმეტი სიმორცხვის გამო არ დავდიოდი პაემნებზე და ამის ნაცვლად მუსიკას ვუსმენდი სახლში, ან მეგობრებთან ერთად დავეხეტებოდი. ბევრი გოგო იჩენდა ჩემდამი ინტერესს, მაგრამ გავურბოდი მათთან ურთიერთობას, რადგანაც თავისუფლების დაკარგვის, ან რაც უარესია, ვინმეს გულის გატეხვის მეშინოდა. ჩემი მეგობრები მუდამ ტრაბახობდნენ სასიყვარულო თავგადასავლებით, და მე ვიტანჯებოდი იმის შეგრძნებით, რომ ისეთი არ ვიყავი, როგორც ყველა. მე დავიწყე გოგოებთან შეხვედრა და ვცდილობდი სერიოზული ურთიერთობა მქონოდა მათთან, მაგრამ ყველაფერი ამაო იყო. რაღაც ძალა ხელს მიშლიდა. ამ ძალასთან ბრძოლაში, ვცდილობდი საზოგადოებისთვის მიუღებელი შეუზღუდავი სიამოვნებები მიმეღო. ვის ვებრძოდი საკუთარ გულში? იქნებ თავად ღმერთს? გამარჯვება აღარც ისე შორსაა, - შთავაგონებდი საკუთარ თავს, მაგრამ საღამოს, ვბრუნდებოდი მდინარესთან, ვუცქერდი მის დინებას და სინდისი მქენჯნიდა. ბრძოლას ბრძოლაზე ვიგებდი, მაგრამ საკუთარ თავს ვკარგავდი.

ერთ საღამოს თვალდახუჭული ვიჯექი ტრაფალგარის მოედანზე და უსიტყვო მედიტაციაში ვიყავი ჩაძირული. ჩემს გარშემო საქმიანად დადიოდნენ მტრედები, ყვიროდნენ ბავშვები, ერთმანეთში საუბრობდნენ ტურისტები და საყვირის ხმას გამოსცემდნენ ავტომობილები. უეცრად ვიგრძენი, რომ ჩემი კავშირი ჩემს შინაგან სამყაროსთან ბევრად უფრო ძლიერი იყო, ვიდრე იმ სამყაროსთან, რომელიც ჩემს გარშემოა. ღრმად ჩავისუნთქე და გავიღიმე. რაღაც მომენტში აღარ ვაიგივებდი საკუთარ თავს სხეულთან და შევიგრძენი, როგორ იძირებოდა ჩემი ჭკუა სიმშვიდის ოკეანეში. ამ შეგრძნებასთან შედარებით ყველა ჩემი სიამოვნებით ტკბობის მცდელობა და შინაგანი ბრძოლა, რომ საკუთარი თავი გამუდმებული თვითანალიზისგან გადამეჩვია, უბადრუკი აღმოჩნდა. თვალი გავახილე და უცებ დავინახე, რომ მარმარილოს ლომები, ნელსონის ძეგლი, მტრედები, ტურისტები, მათხოვრები, ვაჭრები და მყიდველები – ერთი დიდი ოჯახია, მჭიდრო ნათესაური კავშირით შეკრული. მოედნის მეორე მხარეზე გადავედი ეკლესიის საქველმოქმედო სასადილოსთან. იქ სუფით სავსე თეფში მომცეს პურის ნაჭერთან ერთად და მადიანად მივირთვი სხვა უსახლკაროების კომპანიაში. შემდეგ გულწრფელი მოწიწებით შევაბიჯე წმინდა მარტინის სახელობის ეკლესიაში, ხის სკამზე დავჯექი და ბიბლიის კითხვაში ჩავიძირე.

http://pix.ge/
http://pix.ge/

ჩემი მზერა ფრაზას გადააწყდა, რომელმაც ჩემი ყურადღება მიიპყო. იესო თავის მოსწავლეებს მოძღვრავდა: “და ამიტომ გამოეყავით მათ და იყავით ცალკე.” ამ ფრაზაზე ვფიქრობდი: რატომ უნდა დავხარჯო ჩემი ცხოვრება იმაზე, რომ თანატოლებს მივბაძო? რატომ ვერ უნდა ვიცხოვრო საკუთარი კანონებით? და იქნებ ოდესმე – ღმერთის კანონებით?


Posted by: Atman Oct 25 2011, 09:47 AM

***

ბორანით ლა-მანში გადავცურეთ და ფრანგულ პორტში, კალეში ჩამოვედით. მზიანი დღე იყო. მსუბუქი ქარი არხევდა მწვანე ბალახს. ჩვენ თავისუფლებით ვტკბებოდით. ახლა შეგვეძლო სადაც გვინდოდა იქ წავსულიყავით.

“ახლა საით, მანქ? მე მზად ვარ ნებისმიერი შენი სურვილი შევასრულო! – მე და ჰარი საფრანგეთის დასავლეთში, გზის პირას ვიდექით. ჩემს მეგობარს ახალი თავგადასავლების მოლოდინში მწვანე თვალები უბრწყინავდა. – მთელი მსოფლიო შენს განკარგულებაშია”.

ჰარიმ ჯინსებიდან ევროპის გაცვეთილი რუქა დააძრო და შემომთავაზა:

“მაროკო, ესპანეთი, პარიზი, რომი, შვეიცარია, გერმანია. საით?”

“შენ თვითონ საით გირჩევნია, ჰარი?”

“ყველგან! საკითხავია, რა თანმიმდევრობით?”

მე უცებ ნაკადულები გამახსენდა, რომელთა ცქერაც ასე ძალიან მიყვარდა. ხელები ზემოთ აღვაპყრე და ვუპასუხე:

“ჩვენი ბედი ღმერთს უნდა მივანდოთ”.

ჰარიმ გაიცინა, ზურგიდან ჩათა მოიხსნა და მასზევე დაჯდა. ჩემს ჟესტს გაცინა და მკითხა:

“ეგ როგორ?”

“და შენ როგორ გინდოდა?”

ჰარიმ დამცინავად შეატყუპა ხელისგულები, თითქოს ლოცვას აპირებდა.

“სანამ მე ვერთობი, შენ მთელი დღეები წმინდა წერილებს კითხულობ და მედიტირებ, - ჰარიმ კვლავ აღაპყრო ხელები ცისკენ და ირონიით დაამატა: - ჰოდა შენ უნდა გადაწყვიტო, როგორ მივანდობთ ღმერთს ჩვენს ბედს”.

მე ყვითელი მინდვრის ყვავილი მოვწყვიტე და მივუგე:

“როგორც ეს ყვავილი”.

“შენ რა, გინდა რომ ამ ყვავილივით აქ დავრჩეთ მთელი ცხოვრება?!”

“შეხედე ჰარი. პატარა თესლიდან, რომელიც მიწაში ჩავარდა, მშვენიერი ყვავილი გაიზარდა. როგორ შეიძლება ასეთი რამ მომხდარიყო? მხოლოდ იმიტომ, რომ ღმერთს მიანდო თავისი ბედი”.

“კარგი, ჩათვალე, რომ დამითანხმე. მაგრამ როგორ გადმოვიტანოთ შენი პოეტური ენა ავტოსტოპის მკაცრ პროზაზე?”

მე ყვავილი დავყნოსე და უცებ თავში გამინათდა:

“როცა მანქანა გვიჩერებს, პირველად რას გვეკითხებიან? მოდი შენ მძღოლი იყავი, მე კი ჩვენს თავს განვასახიერებ”.

ჰარიმ მხრები აიჩეჩა:

“გამარჯობა! საით გაგიწევიათ?”

“თქვენ სად მიდიხართ?”

“კასაბლანკაში”, - მიპასუხა ჰარიმ, და თითქოს საჭეს ატრიალებდა.

მა ტაში შემოვკარი:

“შესანიშნავია! ჩვენც სწორედ მანდ გვინდოდა”.

ჰარის ყვავილი მივაწოდე და ვკითხე:

“რას იტყვი ჰარი? ახლა ნებისმიერი მანქანა, რომელიც გაგვიჩერებს, ჩვენი ბედის საიდუმლოს გასაღები იქნება”.

ჰარი წამოხტა და ზურგზე მომითათუნა ხელი.

“ზუსტად! სადაც ისინი წავლენ, იქით იქნება ჩვენი გზაც!” – და მოწყვეტილი ყვავილი ქარს გაატანა.

Posted by: Atman Oct 25 2011, 04:46 PM

რამდენიმე დღეში რამდენიმე ქალაქი და მრავალი სოფელი მოვიტოვეთ უკან და პარიზის შემოგარენს მივუახლოვდით. ამ ქალაქთან მიახლოებასთან ერთად მისი ნახვის სიხარულის მოლოდინიც გვიძლიერდებოდა. ლუვრი, ეიფელის კოშკი, სახელგანთქმული ძეგლები, სასახლეები და კაფეები – ამ ყველაფრისგან კილომეტრებიღა გვაშორებდა. მაგრამ ბედმა სხვაგვარად გადაწყვიტა. შემდეგი გზად მიმავალი მანქანა შვეიცარიაში მიდიოდა. რამდენიმე საათში მშვიდი და ნახევარმთვარისებური ფორმის ჟენევის ტბასთან ვმედიტირებდით.

ჩვენს გარდა ახალგაზრდულ საერთო საცხოვრებელში კიდევ ოცდახუთი ადამიანი იყო. ჩვენს ოთახში ცხოვრობდა ბიჭი სახელად ჯიმი, ამერიკის არმიიდან ცოტა ხნის წინ დემობილიზებული. ჯიმი აღმოსავლეთის მისტიკით იყო გატაცებული, და ჩვენ საათობით ვსაუბრობდით ამ თემაზე. იგი გამხდარი და ძლიერი იყო. რამდენიმე წლიანი ერთფეროვანი სამხედრო სამსახურის შემდეგ თავგადასავლებს იყო მოწყურებული. ერთხელ, უბრალოდ ცნობისმოყვარეობის გამო, მკითხა:

“მისმინე მანქ, როგორ შეძელი არმიიდან თავის დაძვრენა გახურებული ვიეტნამის ომის პერიოდში?”

მე მოვუყევი, რომ გამწვევ კომისიას შეეშალა და შემთხვევით არასწორად ჩაწერა ჩემი დაბადების თარიღი. შემდეგ დაიწყო მთელი ქვეყნის მასშტაბით ჯარში გასაწვევი ლატარეა. მთელი ქვეყანა გულისფანცქვალით ადევნებდა თვალყურს, თუ როგორ ამოდიოდა გასაწვევების დაბადების თარიღები. ჩემი ნამდვილი დაბადების თარიღი ერთ-ერთი პირველი ამოვიდა, მაგრამ გამწვევი კომისიის შეცდომის გამო სიის ბოლოში მოვექეცი, ასე რომ რიგმა აღარც მომიწია.

ჯიმმა ფიქრიანად ახედა ცას, ნიკაპი მოიფხანა და მითხრა:

“იქნებ ეს არ იყო შეცდომა? იქნებ ღმერთს შენთან დაკავშირებით სულ სხვა გეგმები აქვს?”

ჯიმი მაროკოში მიემგზავრებოდა და მე და ჰარის იტალიამდე ჩაყვანა შემოგვთავაზა. ჯერ გენუაში გავჩერდით – ქრისტეფორე კოლუმბის მშობლიურ მხარეში. იქ ჯიმის “ფოლკსვაგენში” მის მიერ ჯარში მსახურების დროს მოგროვილი ღირებული ნივთები ჩავტვირთეთ, ასევე ელექტრონიკა, რომლის გაყიდვასაც სარფიანად აპირებდა აშშ-ში. საქმეს მოვრჩით და გზა განვაგრძეთ. მალე მთები და ბორცვები, რომლებიც ტერასასავით ეშვებოდა ხმელთაშუა ზღვისკენ, შუაზე გაიყვნენ და ჩვენს თვალწინ მუქი ლურჯი ზღვის ხედი გადაიშალა, რომელზეც საღამოს მზის სინათლე თამაშობდა. გადავწყვიტეთ გავჩერებულიყავით და გვებანავა, ხოლო როცა მანქანასთან დავბრუნდით, ჯიმის მთელი ავლა-დიდება მოპარული დაგვხვდა.

ჩვენ პოლიციის განყოფილებისკენ გავემართეთ, რათა განცხადება დაგვეწერა გაქურდვის თაობაზე, მაგრამ ჯობდა ასე არ მოვქცეულიყავით. ჩვენდა გასაკვირად, პოლიციელებმა გვიყვირეს, ხელები გვიშალეს და გისოსებში ჩაგვსვეს. მძიმე ლითონის კარი ხმაურით დაიხურა და ზურგში უსიამოვნო სიცივემ დამიარა.

რამდენიმე ხნის შემდეგ ჩვენთან პოლიციის განყოფილების უფროსი მოვიდა.

“მე გთავაზობთ არჩევანს, - ხმამაღლა გვითხრა მან. – ან სამუდამოდ წაეთრევით ჩვენი ქალაქიდან, ან ციხეში იჯდებით!”

ბუნებრივია, პირველი ავირჩიეთ. ღამის სიბნელეში პოლიციის ესკორტის თანხლებით დავტოვეთ ქალაქის საზღვარი. ასე დამთავრდა ჩვენი პირველი დღე იტალიაში.

გაუჩერებლად ვიარეთ დილამდე, სანამ ტელეგრაფამდე არ მივაღწიეთ. ჯიმი თავის მეგობრებს დაუკავშირდა გერმანიაში და მათ ტელეგრამით გამოგვიგზავნეს ფული, რათა ჯიმი თავის სამხედრო ბაზაში დაბრუნებულიყო.

ასე დავრჩით მე და ჰარი ისევ მარტონი. გზის პირას ვიდექით და ვცდილობდით გამოგვეცნო, რა გველოდა მომავალში.

“მისმინე, მანქ, რატომ არ გვიმართლებს ასე? ჯერ ფრენკი გაქურდეს, ახლა კი – ჯიმი. ნებისმიერი, ვინც ჩვენს დახმარებას ცდილობს, თვითონ კარგავს ყველაფერს”.

“არც კი ვიცი რა გითხრა ჰარი. ალბათ ამ ყველაფერსაც აქვს თავისი ახსნა”.

ჰარი შებრუნდა და უკან მორჩენილი გზის ნაწილს მოავლო თვალი.

“შენ მართლა ფიქრობ, რომ შემთხვევით არაფერი ხდება?”

“კი. მე ვთვლი, რომ ყველაფრის უკან, რაც გვემართება, რაღაც მშვენიერი ჩანაფიქრი დგას”.

ჰარიმ კვერი დამიკრა:

“მეც ასე ვფიქრობ”.

ჩვენ ხელები გავიწოდეთ მიმავალი მანქანების გასაჩერებლად და ველოდებოთით, კიდევ რას გვიმზადებდა ბედი.

Posted by: Atman Oct 25 2011, 05:51 PM

თავი მესამე

ფლორენციის ცენტრში, ისე როგორც ძვირფასი ქვა შესანიშნავ ჩარჩოში, სანტა-მარია-დელ-ფიორეს კათედრალური ტაძარი აღმართულიყო. 1436 წელს დასრულებული, ის მთელი მსოფლიოდან ჩამოსულ უკლებლივ ყველა ტურისტს იზიდავდა. იმ დროს, როცა ხმაურიანი ჯგუფები ტაძრის საფეხურებზე ფოტოაპარატების წინ პოზიორობდნენ, მე ტაძრის შიგნით ვიჯექი, სკამზე.

http://pix.ge/
http://pix.ge/
http://pix.ge/
http://pix.ge/

ევროპაში მოგზაურობის დროს მრავალ ტაძარში ვიყავი და ყველგან ისე ვგრძნობდი თავს, როგორც სახლში. ახლა, პირდაპირ საკურთხევლის წინ მჯდომარე, ვლოცულობდი და ღმერთს ვევედრებოდი, რომ გზა ეჩვენებინა. მორწმუნეები, მდიდრები და ღარიბები, არისტოკრატები და გლეხები, ერთად იყრიდნენ მუხლს ღმერთის წინაშე და ლოცვებს აღუვლენდნენ მას. დავფიქრდი, თუ რისთვის ლოცულობდნენ ისინი. წარმატებისთვის ბიზნესში ან ტანჯვისგან განთავისუფლებისთვის? სიმდიდრისთვის, დიდებისთვის ან თავის მტრებზე გამარჯვებისთვის? იქნებ ისინი წმინდა და უანგარო სიყვარულისთვის ლოცულობენ? მე თვითონ ტაძარში იმისთვის მოვედი, რომ ჩემს ლოცვებში გავრკვეულიყავი. რატომ არ შემეძლო სახლში დარჩენა და სამუშაოზე მოწყობა? რა არის ეს – უპასუხისმგებლობა თუ შინაგანი სისუსტე?

ამ კითხვებზე პასუხებისთვის საკუთარ გულში ჩავიხედე. ევროპაში წამოსვლით, ჩემი ვიწრო ბუნაგიდან გამოძრომის, გარემოს მიერ შთაგონებული აკრძალვებისგან განთავისუფლების და ამქვეყნიური სიხარულის მიღების იმედი მქონდა. მეგონა, რომ ასე შევძლებდი ღმერთთან მიახლოებას. მაგრამ ახლა ვხედავდი, რომ ეს მხოლოდ მაცდენდა ჩემი წამოსვლის ჭეშმარიტი მიზნისგან. ჩემს გულს სულიერება სწყუროდა. ტაძრის უზარმაზარ გუმბათს ავხედე, ხელისგულები ერთმანეთს მივადე და ლოცვა დავიწყე: “არ ვიცი ვინ ხარ, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, გესმის ჩემი ლოცვა. ძალიან მინდა შენთან ყოფნა.”

თავს პაწაწინა მტვრის ნამცეცად შევიგრძნობდი და ტაძრის უზარმაზარ სვეტებსა და კედლებს ვათვალიერებდი. ვიტრაჟებიდან მზის შუქი აღწევდა, რვაწახნაგიან გუმბათს ანათებდა და წმინდანების მარმარილოს ქანდაკებებს ჰფენდა ნათელს. მრავალი სანთლით და მზის შუქით განათებული საკურთხეველი ღვთაებრივად ბრწყინავდა. ხის ჯვარცმას თითქმის ადამიანის ზომის იესოს ფიგურა ამშვენებდა. იგი გვახსენებდა იმას, რომ ნამდვილი სიყვარული და მოწყალება უცილობლადაა დაკავშირებული ტანჯვის მოთმენასთან მათი გულისთვის, ვინც გვიყვარს. უზარმაზარი ფრესკები გუმბათზე გამოსახავდნენ ჯოჯოხეთის ტანჯვას და სამოთხის მშვენიერებას. ხოლო უფრო მაღლა გამოსახული იყო აღმდგარი უფალი ანგელოზთა დასთან ერთად.

http://pix.ge/
http://pix.ge/
http://pix.ge/

როცა ჯვარცმას შევხედე, გულში იესოს სიტყვებმა გაიჟღერა, რომლებიც ბავშვობიდან მახსოვდა: “ეძიეთ ღმერთის სასუფეველი და სიმართლე მისი, და დანარჩენი თავისით მოგეცემათ... რამეთუ სადაცაა განძი თქვენი, იქ იქნება გული თქვენი”.

ზურგში სიცივემ დამიარა. ხელები და ფეხები აღარ მემორჩილებოდნენ, სახეზე ტანჯვის გრიმასა მეწერა, ხოლო თავი მსუბუქი და ცარიელი გახდა. ერთდროულად სირცხვილით და სასოწარკვეთილებით შეპყრობილმა მარტოსულად და დაკარგულად, როგორც ობოლი ვიგრძენი თავი. მეჩვენებოდა, რომ მოგზაური მწირები ჩემს გარშემო გაშეშდნენ, როგორც ქანდაკებები, ხოლო მარმარილოს გამოსახულებები პირიქით, გაცოცხლდნენ.

შემდეგ სახარების კიდევ ერთი მონაკვეთი ამომიტივტივდა გონებაში: “ნეტარ იყვნენ გლახაკნი სულითა, რამეთუ მათი არს სასუფეველი ცათაი. ნეტარ იყვნენ მშვიდნი, რამეთუ მათ დაიმკვიდრონ ქვეყანაი.” ამ სიტყვებში უსაზღვრო ყოვლის მიმტევებლობა ვიგრძენი, რომელიც სიცოცხლისკენ მაბრუნებდა. უეცრად ტაძრის სიჩუმე ორღანის ჰანგებმა დაარღვია, და მათთან ერთად ჩემი გული ცაში აიჭრა. მარტოსულად და შიშვლად ვგრძნობდი თავს უფლის წინაშე. ტირილი დავიწყე. სრულ თავისუფლებას ვგრძნობდი. შინაგან ბრძოლას, რომელიც შუაზე მხლეჩდა ლონდონში, ბოლო მოეღო, წრიალი შეწყდა. ერთხელ და სამუდამოდ ავირჩიე გზა, რომელსაც სულიერი მიზნისკენ მივყავდი, და ვიცოდი რომ აღარასოდეს გადავუხვევდი ამ გზიდან.

Posted by: Atman Oct 26 2011, 06:21 AM

ვისაც ეს თემა დაგაინტერესებთ, მომავალში შეგიძლიათ ამ ლინკზე განაგრძოთ კითხვა:

http://forum.ge/?showtopic=34311869&st=0&hl=

აქ მაუწყებლობა შევწყვიტე tongue.gif

Posted by: Lashapoli Nov 15 2011, 10:56 PM

Радханатха Свами - Путешествие Домой



Год: 2011
Автор: Радханатха Свами
Переводчик: Людмила Гончарова, Николай Кравцов, Борис Москвитин
Жанр: Религия
Издательство: Арт Дизайн +
ISBN:978-5-9902090-2-2
Язык: Русский
Формат: EPUB
Качество: Изначально компьютерное (eBook)
Количество страниц: 432

http://bin.ge/file/48744/-----------------...-2011.epub.html

ოღონდ ელ-წიგნების წამკითხავი პროგრამა დაგჭირდებათ!

Posted by: Atman Jan 2 2012, 06:56 AM

ამ წიგნის მხოლოდ მეოთხე (ბოლო ნაწილიღა) დამრჩა სათარგმნი და როცა მოვრჩები ერთად შემოგთავაზებთ (თუმცა საკმაო დრო დამჭირდება). მანამდე კი შეგიძლიათ აქ წაიკითხოთ:

http://forum.ge/?showtopic=34311869&st=0&hl=


აქ კი მხოლოდ პატარა მონაკვეთს შემოგთავაზებთ, რომელიც ეზოთერულია და შავ ტანტრიკს (შავ მაგს) ეხება:






თავი მეშვიდე

ერთ ადრიან დილას, ჯანაკპურიში, როცა მარტო ვიჯექი ტბის პირას, გვერდით უჩვეულო გარეგნობის სადჰუ მომიჯდა. მოსალმების ნაცვლად მან წარმოთქვა სიტყვები, რომლებმაც ჩიხში შემიყვანეს: “ფრთხილად იყავი! ხანდახან პეპლის ნიღბის ქვეშ მორიელი იმალება”. მე ვკითხე, თუ რატომ მეუბნებოდა ამას. სადჰუმ გამჭოლი მზერით შემომხედა და მიპასუხა: “არ გაუხსნა შენი გული დემონებს, რომლებიც წმინდანის ნიღბის ქვეშ იმალებიან, წინააღმდეგ შემთხვევაში შენი ცხოვრება მალე ნანგრევებად იქცევა. მაგრამ როცა ამას მიხვდები, უკვე დაგვიანებული იქნება”.

“რაზე ლაპარაკობთ?” – ვკითხე შეშფოთებულმა.

“ამაზე სხვა დროს ვისაუბროთ”, - მიპასუხა მან. სწრაფად შეცვალა თემა და წარმომიდგა, როგორც ვასუდევა, რის შემდეგაც შემომთავაზა, რომ მასთან ერთად ერთი წმინდა ადგილი მომენახულებინა.

მე დავთანხმდი. ვასუდევა ოცდაათ წელზე მეტის იყო. არისტოკრატული მანერები ჰქონდა და უნაკლოდ სწორი ლიტერატურული ინგლისურით საუბრობდა. ვასუდევას თეთრი ტანსაცმელი ყოველთვის იდეალურად სუფთა იყო, გრძელი და გუდრონივთ შავი თმა კი აკურატულად ჰქონდა დავარცხნილი. ჩემი მოგზაურობის მანძილზე ჯერ არ შემხვედრია ასეთი მოწესრიგებული განდეგილი. ვასუდევას კარგი განათლება ჰქონდა მიღებუყლი – როგორც საერო, ასევე სულიერი, და, ისევე როგორც ამ ადგილის მრავალი მკვიდრი, რამას ეთაყვანებოდა. როცა ჩემმა ახალმა მეგობარმა ნაკლებადცნობილ წმინდა ადგუილას სამდღიანი მოგზაურობა შემომთავაზა, მე მაშIნვე დავთანხმდი. ჩვენი გზა ადგილობრივ დასახლებაზე გადიოდა და ჩემდა სასიხარულოდ მთელი გზა ბრინჯით და დალით ვიკვებებოდით, რომლებსაც გულუხვად გვიწყალობებდნენ ხოლმე იმ სოფლების მცხოვრებნი. ყველა, ვისაც გზაში ვხვდებოდით, მოხიბლული იყო ვასუდევას მანერებით და ქცევით.

ვასუდევამ დაჟინებით მოითხოვა, რომ თვითონ დაამზადებდა საჭმელს. პირდაპირ მინდორში, ან ტყეში პოულობდა ორ ქვას და მათგან სადგამს აკეთებდა ქვაბისთვის, მე კი ამასობაში შეშას ვაგროვებდი კოცონისთვის. იგი შედევრის შემქმნელი მოქანდაკის დახვეწილობით ამზადებდა ბრინჯს და დალს. ჩვენი მოგზაურობის რამდენიმე დღის განმავლობაში მრავალი სხვადასხვა თემა განვიხილეთ. მეჩვენებოდა, რომ ვასუდევამ ყველაფერზე ყველაფერი იცოდა.

მაგრამ მასში იყო გამოცანა, რომელიც ვერაფრით ვერ გამომეცნო. იგრძნობოდა, რომ სიცოცხლით სიხარულის ნიღბის ქვეშ შიგნიდან მღრღნელ ტკივილს მალავდა. და რაც უფრო მეტად ცდილობდა ვასუდევა ტანჯვის დაფარვას და ცრემლების შეკავებას, მით უფრო თანაგრძნობით ვიმსჭვალებოდი მის მიმართ და მით უფრო ძლიერდებოდა ჩემი ცნობიესმოყვარეობა. ერთხელ, ღამით, როცა წვიმას რაღაც გადაფარებულში შევეფარეთ, კოშმარული სიზმარი ვნახე. მესიზმრა, თითქოს ბოროტი სულები მესხმოდნენ თავს. მაშინ გამიკვირდა, და ვერ ვხვდებოდი, რატომ დამემართა ეს.

სამ დღეში ჩვენი მოგზაურობის დანიშნუების ადგილს მივაღწიეთ: უძველეს ვალუნს მიტოვებულ ველზე. საღამოსკენ ძლიერი ქარი ამოვარდა. ჩვენ ნესტის სუნს და გემოს ვგრძნობდით, რითაც ჰაერი იყო გაჟღენთილი, და მივხვდით, რომ თავსხმა წვიმას ვერ ავცდებოდით. მაშინვე დავიწყეთ ახლომახლო თავშესაფრის ძებნა და მცირე, დიდი ხნის მიტოვებული ქვის შენობა აღმოვაჩინეთ. შიგნით შესვლისას ჭერზე დაკიდებული რამდენიმე ღამურა დავაფრთხეთ; ფრთების ტკაცუნით ისინი მაშინვე გარეთ გაფრინდნენ. სახლი სულ ერთი ოთახისგან შედგებოდა, ზომით სამი მეტრი სამ მეტრზე, ორი ცარიელი ადგილით, სადაც ოდესღაც კარი და ფანჯარა იყო. კედლები ნელ-ნელა ინგრეოდა. შიგნით არაფერი იყო გარდა ობობის ქსელებისა. ჩვენ იატაკზე დავჯექით და მივაყურადეთ იმას, თუ რა ხდებოდა გარეთ. უკვე რამდენიმე წამში ჭექა-ქუხილისგან მიწა იძრა, ქარბუქი ხეებს აზანზარებდა, ცამ კი მიწაზე წვიმის მძლავრი ნაკადი დაუშვა. ვასუდევამ დაჟინებით შემომხედა თვალებში, ცრემლით სავსე თვალებით. ხანგრძლივი პაუზის შემდეგ მკითხა, შეეძლო თუ არა გადმოეშალა ჩემთვის ქარიშხალი, რომელიც მის საკუთარ გულში მძვინვარებდა. მისი ნდობით გაკვირვებულმა თანხმობა განვუცხადე.

ვასუდევამ თავისი ამბის თხრობა დაიწყო. იგი დაიბადა კალკუტის მდიდარ ოჯახში. სრულიად ახალგაზრდამ დოქტორის ხარისხი აიღო და ცნობილი პროფესორი გახდა. დაახლოებით იმავე დროს უფალ რამას თაყვანისმცემლები გაიცნო და თვითონაც დაიწყო მისი თაყვანისცემა. “ერთხელ, ჩემთან ოფისში ორი მაღალი სტუმარი მოვიდა. მათ თავიანთი გურუს მიერ გამოტანებული ნუგბარი და საჩუქრები მოიტანეს. შემდეგ კიდევ რამდენჯერმე მომინახულეს, და როცა თავიანთ გურუსთან შეხვედრაზე დამპატიჟეს, მე დავთანხმდი”.

აღმოჩნდა, რომ გურუმ ვასუდევას ცხოვრების შესახებ დაწვრილებით იცოდა ყველაფერი. არანაირი ეჭვი აღარ რჩებოდა, რომ მას ფიქრების წაკითხვაც შეეძლო. გაოცებულმა ვასუდევამ მიიღო ამ ადამიანის წინადადება, რომ რეგულარულად ევლო მასთან. მე ხარბად ვისმენდი მის მონათხრობს, გახარებული მომდევნო შესაძლებლობით გამეგო, თუ როგორ ირჩევს ადამიანი გურუს.

“ერთ-ერთ ასეთ შეხვედრაზე, - განაგრძო ვასუდევამ, - გურუმ თავისი გეგმები გამიმხილა. “მე ყურადღებით გადევნებდი თვალყურს, - თქვა მან. – შენ ახალგაზრდა, ჭკვიანი და სახელგანთქმული ხარ. შენი დახმარება მჭირდება. მინდა, რომ ინიციაცია მოგცე ჩვენს რიტუალებში”.” ამის გახსენებაზე ვასუდევა ძლივს იკავებდა მოწოლილ გრძნობებს. “მე ვუპასუხე, რომ ვიფიქრებდი მის წინადადებაზე”. იგი გაჩუმდა და თავზე ხელები შემოიჭირა, თითქოს ცდილობდა თავი დაეცვა რაღაც საშინელი მოვლენებისგან წარსულში. სასოწარკვეთილი თვალებით, ვასუდევამ შემომხედა: “რიჩარდ, - ჩაისუნთქა მან, - მე არ მინდა წაგბილწო ჩემი საშინელი ისტორიით, მაგრამ ჭკუიდან ვიშლები. ვინმეს უნდა გავანდო ეს ყველაფერი. შეიძლება განვაგრძო?”

“რა თქმა უნდა”.

ვასუდევა ყოფილი ფანჯრის ადგილისკენ შებრუნდა და ელვამ გაანათა მისი სახე, რომელზეც ტკივილის გრიმასა აღბეჭდილიყო. როგორც იქნა გაუმკლავდა ემოციებს და განაგრძო: “გადავწყვიტე ცნობები შემეგროვებინა ამ ადამიანზე და აღმოვაჩინე, რომ იგი – მეთაური იყო ძლევამოსილი სექტისა, რომელიც შავი ტანტრას პრაქტიკას ეწეოდა”. ვასუდევამ კვლავ შემომხედა თვალებში: “რაიმე გაგიგია შავ ტანტრიკებზე, რიჩარდ?”

“არა”, - ვაღიარე მე.

ვასუდევას ხმა აუკანკალდა. მან ამიხსნა, რომ ტანტრას მისტიკური პრაქტიკა ძალიან ძლევამოსილია და შესაძლოა გამოყენებულ იქნას როგორც სასიკეთოდ, ასევე ბოროტი მიზნებისთვის. “არსებობენ თეთრი ტანტრიკები, რომლებიც თავიანთ მისტიურ ძალებს ხალხის მსახურებისთვის იყენებენ. და არსებობენ შავი ტანტრიკები, რომლებიც თავიანთ შესაძლებლობებს იყენებენ, რათა ექსპლუატაცია გაუწიონ სხვებს ეშმაკური მიზნებისთვის. საზარელი მსხვერპლშეწირვების, ტანტრული სექსუალური რიტუალებისა და იოგას პრაქტიკის შედეგად ისინი საშინელ ძალაუფლებას მოიპოვვებენ ხოლმე ადამიანებზე. ამგვარად, ეს გურუ განსაკუთრებულად ძლიერი შავი ტანტრიკი აღმოჩნდა, რომელსაც შეეძლო სხვა ადამიანთა ჭკუები დაემორჩილებინა და მათი ცხოვრების მანიპულირება მოეხდინა. როცა ინფორმაცია მოვაგროვე ამ ადამიანზე, ჩემდა სამწუხაროდ გავიგე, რომ ინიციაციის რიტუალის დროს ის მოიპოვებდა ხოლმე ძალაუფლებას მოსწავლის სულზე რამდენიმე მომდევნო ცხოვრების განმავლობაში. ამის მერე აღარასოდეს მივსულვარ მასთან”.

“მაგრამ, ვასუდევა, თუკი თავი დააღწიე ამ გურუსთან ურთიერთობას, მაშინ რატომ კანკალებ ახლაც კი მისი ხსენებისას?”

“ეს მხოლოდ დასაწყისია, - განაგრძო მან თავისი ამბავი. – გურუს მოსწავლეები ყოველდღე მაკითხავდნენ სამსახურში, სახლში და ნებისმიერ ღონისძიებაზე, სადაც არ უნდა წავსულიყავი და თავს მაბეზრებდნენ. არსად არ შემეძლო მათგან დამალვა. ერთხელ ხუთნი შემოიჭრნენ ჩემს კაბინეტში და გარს შემომეხვივნენ მაგიდასთან მჯდომს. თავი ტყვედ ვიგრძენი. მაშინვე კაბინეტში თავად გურუ შემოვიდა. ის გამომეცხადა, რათა ჩემი სული მოეთხოვა. ხმით, რომელიც უარს ვერ აიტანდა, მან გამაფრთხილა: “უკვე ძალიან გვიანია. ახლა უკვე მე მეკუთვნი. დამემორჩილე, და შენ დიდება და წარმატება გელოდება, რომელზეც ახლა ვერც კი იოცნებებ. მაგრამ, თუ უარს იტყვი, ვფიცავ, სიკვდილამდე მიგიყვან ისე გაგტანჯავ!” მე აღშფოთებულმა და შეშინებულმა უარი ვუთხარი, და გურუმ ისე, რომ განრისხებული თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა, ოთახი დატოვა”.

ვასუდევამ ჩაისუნთქა და განაგრძო: “ერთ საღამოს, როცა სახლში მივედი ჩემს დაქვრივებულ დედასთან, დავინახე, რომ ის მათ მიერ დაგებულ მახეში აღმოჩენილიყო. განრისხებულმა ლანძღვა დამიწყო: “რატომ მიაყენე შეურაცხყოფა ამ წმინდა ადამიანს? შენ მისი მოსწავლე უნდა გახდე!” მე გაოგნებული ვიყავი. ვეცადე ამეხსნა, თუ როგორ ცინიკურად მანიპულირებდა ეს გურუ ადამიანებით, მაგრამ დედაჩემს არაფრის გაგონება არ სურდა. გურუმ და მისმა ხელქვეითებმა სრული ძალაუფლება მოიპოვეს მასზე. რამდენიმე დღეში დედამ საკუთარი სახლიდან გამომაგდო და მითხრა, რომ არ სურდა ჩემი შეურაცხყოფების თანამონაწილე გამხდარიყო. ჩემს გარშემო სამყარომ ნგრევა დაიწყო. შემდეგ, სექტის წევრების ზეგავლენით ჩემი კოლეჯის რექტორმა სამუშაოდან დამითხოვა”.

გარეთ მეხი ხეს დაეცა და უზარმაზარი ტოტი მოატეხა და ბრახუნით დაეცა სახლის სახურავს. ჩვენ ჩუნად ვიჯექით. ელვის დამაბრმავებლად კაშკაშა განათების შემდეგ ქუხილის ხმა გაისმა, რომელმაც თითქოს მთელი სამყარო შეძრა. ვასუდევა გაფითრდა. წყვეტილი ხმით მან განაგრძო: “მე უსახლკარო და უმუშევარი დავრჩი, მაგრამ გურუ-ტანტრიკის მოსწავლეები ყველგან დამყვებოდნენ. პოლიციაზეც კი მოახდინეს გავლენა, და მათ უარი თქვეს ჩემს დაცვაზე. რაღა დამრჩენოდა კალკუტადან წამოსვლის გარდა? მაგრამ სადაც არ უნდა წავსულიყავი, შავი ტანტრიკი თავისი ზებუნებრივი ძალების წყალობით ყოველთვის მპოულობდა ხოლმე და თავის ხალხს მიგზავნიდა”.

რა სამუშაოზეც არ უნდა მოწყობილიყო ვასუდევა, გურუს წარმოგზავნილები არწმუნებდნენ სამუშაოს მიმცემებს, რომ გაეგდოთ იგი. რა საცხოვრებელიც არ უნდა აეღო არენდით, არწმუნებდნენ მეპატრონეს, რომ გაესახლებინა. ვასუდევამ გაზეთსაც მიმართა, რათა მსოფლიოსთვის შეეტყობინებინა თავისი ისტორია, მაგრამ ჟურნალისტებმა არ დაუჯერეს. “ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერი უკუღმა დატრიალდა”, - თქვა მან.

და ამ დროს ჩვენთან ოთახში დიდი გომბეშო შემოხტა. თვალებით მე მომაშტერდა. გავიფიქრე: “ვინ იცის, იქნებ შავმა ტანტრიკმა გამოგზავნა?” ამ აზრმა შემძრა. ვასუდევა თითქოს მიხვდა, რაზეც ვფიქრობდი. “ნამდვილად გინდა, რომ განვაგრძო ჩემი ამბავი?” – მკითხა მან

ცა ჭექა-ქუხილმა გააპო. “უკვე მე თვითონაც არ ვიცი ვასუდევა”, - ვაღიარე მე. მიუხედავად იმისა, რომ შეშინებული ვიყავი, მაინც ვხვდებოდი, რომ უნდა მომესმინა ეს ისტორია. “და შემდეგ რა მოხდა?”

“ეს ბოროტმოქმედი-იოგი გააცოფა ჩემმა უდრეკობამ და გადაწყვიტა მოვეკალი. მაგიური რიტუალებისა და მანტრების მეშვეობით მან შექმნა უხილავი იარაღი, რომელიც ერთმანეთისგან ანცალკევებს სულსა და სხეულს, ანუ კლავს მსხვერპლს. თუმცაღა სხეულის განადგურება – არაა მთავარი. სანამ მსხვერპლი სიცოცხლესა და სიკვდილს შორის იმყოფება, შავი ტანტრიკი ძალაუფლებას მოიპოვებს ხოლმე ნატიფ სხეულზე, რომლითაც სულია შემოსილი. როცა ეს საზარელი იარაღი მოქმედებაში მოიყვანა, მთელი ჩემი ჭკუა და სხეული საშინელი ტკივილისგან იქნა პარალიზებული. ვიგრძენი, თუ როგორ დამესხნენ თავს მოჩვენებები ეთერულ სხეულებში. შველას ვითხოვდი და უფლის სახელების გამეორება დავიწყე. სანამ ჩემს ცნობიერებაში წმინდა სახელი ჟრერდა, უჩინარი იარაღი უძლური იყო და არ შეეძლო ჩემი განადგურება. მთელი დღისა და ღამის განმავლობაში ვგრძნობდი საკუთარ თავზე ამ იარაღის მოქმედებას. მტკიცედ ვიცოდი, რომ ერთი წამითაც რომ დამევიწყებინა უფლის წმინდა სახელი, სიკვდილზე გაცილებით უფრო საშინელი ხვედრი მელოდა. და მე შეუჩერებლად ვიმეორებდი მას. იარაღს არ შეეძლო ჩემი მოკვლა, სანამ ღმერთის სახელი ჟღერდა. ხოლო თუ დემონური იარაღი თავის მსხვერპლს ვერ კლავს, მაშინ ის ბუმერანგივით უბრუნდება გამომგზავნს და კლავს მას. შავი ტანტრიკი თავისივე იარაღით იქნა განადგურებული. ასე გადამარჩინა ღმერთის სახელმა”.

ამ საშინელი ამბის მოსმენის შედეგად ვიგრძენი, რომ მთელი სხეული ამიკანკალდა. ახლოს მივჩოჩდი ვასუდევასთან და მოსმენა განვაგრძე.

“მაგრამ ეს ბოროტი მისტიკოსი დღემდე აგრძელებს არსებობას; უბრალოდ ახლა მას ფიზიკური სხეული არა აქვს. ახლა ის ასტრალური პლანიდან ხელმძღვანელობს თავის მოსწავლეებს, და ჩემთან აგზავნის შურის საძიებლად. ისინი განუწყვეტლივ ნადირობენ ჩემზე. დიდხანს ვერსად ვერ ვჩერდები, რადგანაც დათვლილ კვირეებში ისინი მპოულობენ და ტერორს მიწყობენ”.

გარეთ ქარბუქმა ჩაცხრომა დაიწყო. ვასუდევამ ღრმად ჩაისუნთქა: “ასე, ჩემი სურვილისა და ბუნების საწინააღმდეგოდ, ღატაკი მწირი გავხდი. მე ვიცოდი, რომ თუ გულწრფელად მივენდობოდი ღმერთს, იგი დამიცავდა, მაგრამ, სანამ ეს დღე არ დამდგარა, იძულებული ვარ გაქცევით ვუშველო ხოლმე თავს და წმინდა ადამიანის ტანსაცმლით შევინიღბო”.

ჭრიჭინებმა თავიანთი სიმღერა დაიწყეს. ვასუდევამ ყურადღებით შემომხედა თვალებში: “მაპატიე, რომ ეს ყველაფერი მოგიყევი. ამ საიდუმლოს მრავალი წელია ვინახავ, და ძალიან მჭირდებოდა, რომ ვინმესთან მელაპარაკა ამაზე. იცი, რიჩარდ, მე არავის ვადანაშაულებ. საბოლოო ჯამში, მე თვითონ ვარ ყველაფერში დამნაშავე”.

ვერ ვხვდებოდი, რაში იყო მისი დანაშაული, და ვთხოვე, რომ აეხსნა ჩემთვის.

მაშინ ვასუდევამ არაყალბი მორჩილებით მითხრა, რომ ყველა მისი უბედურება – ცუდი კარმის შედეგია, რომელიც წინა ცხოვრებიდან მოდიოდა. “არ ვიცი, რით დავიმსახურე ასეთი საშინელი ხვედრი, მაგრამ ზუსტად ვიცი, რომ ეს სამართლიანია. და კიდევ ვიცი, რომ თუ ღირსებით გავივლი ამ გამოცდას და ღმერთს მივენდობი, ის მიშველის”.

მოკანკალე ხელით ვასუდევამ ხელი ჩამკიდა და უკანასკნელი თხოვნით მომმართა: “შენ – ჩემი მეგობარი ხარ, და უნდა მოგიფრთხილდე. უნდა დამტოვო, სანამ თავად არ გახვეულხარ უსიამოვნებებში. თუკი ხვალ დილით აქ არ იქნები, ყველაფერს გაგიგებ. ჩემო ძმაო, ძალიან გთხოვ, ძალიან ფრთხილად იყავი შენი გზის ძიებაში. შენ ძლევამოსილი ადამიანების წყალობას აფარებ თავს, მაგრამ მათგან ნამდვილად არაა ყველა წმინდანი. და კიდევ, ძალიან გთხოვ, ილოცე ჩემთვის”.
ჩვენ სიჩუმეში ვიჯექით. მე ერთი სიტყვის თქმაც კი არ შემეძლო. იმ ყველაფრისგან, რაც ინდოეთში ვნახე, ვიცოდი, რომ მრავალი გურუ ფლობდა უზარმაზარ შესაძლებლობას, რომლითაც შეეძლოთ ეიძულებინათ მოსწავლეებისთვის ნებისმიერი თავისი ბრძანების შესრულება. ჩემი თანამგზავრის გულახდილმა საუბარმა იმაზე მეტად შემაშინა, ვიდრე ცოფიანი ძაღლების შემოტევამ. ისინი, სხვა თუ არაფერი ჩანდნენ მაინც, და მათგან თავის დაცვა შეიძლებოდა. მაგრამ როგორ უნდა დამეცვა თავი უჩინარი ბოროტი ძალებისგან, რომლებიც მზად არიან თავს დაესხან თავისთვის, სულიერ გზაზე მშვიდად მიმავალ ადამიანს?

ვასუდევა მიწაზე დაწვა დასაძინებლად, და ბალიშის ნაცვლად ხელი ამოიდო თავქვეშ. მე კი ძილის თავი არ მქონდა. ფანჯრის ადგილიდან ცას შევცქეროდი. ღრუბლებს მიღმა ალაგ-ალაგ ვარსკვლავები მოჩანდნენ, მაგრამ მთვარე არ ჩანდა. ვასუდევა მოუსვენრად წრიალებდა ძილში. მზად ვიყავი გამეზიარებინა მასთან ერთად მისი ცხოვრების მთელი სიმძიმეები? მხოლოდ ამ აზრისგანაც კი კანკალი მიპყრობდა. შემიძლია მხოლოდ ლოცვით დავეხმარო. და ეს ყველაფერია, რასაც თვითონ მთხოვდა. სანამ ვასუდევა ძილში შფოთავდა, წრიალებდა და კვნესოდა, მე ღამეს შევერიე და ვლოცულობდი იმაზე, რომ ჩემს მიერ არჩეული გზა უსაფრთხო ყოფილიყო და რომ ვასუდევას ოდესმე მოეპოვებინა სულის სიმშვიდე.

Posted by: Τρισμέγιστος Jan 3 2012, 11:15 AM

Atman
ანუ, რომანის ფორმით არის დაწერილი?

საგულისხმო შეკითხვაა-

QUOTE
ჩემი თანამგზავრის გულახდილმა საუბარმა იმაზე მეტად შემაშინა, ვიდრე ცოფიანი ძაღლების შემოტევამ. ისინი, სხვა თუ არაფერი ჩანდნენ მაინც, და მათგან თავის დაცვა შეიძლებოდა. მაგრამ როგორ უნდა დამეცვა თავი უჩინარი ბოროტი ძალებისგან, რომლებიც მზად არიან თავს დაესხან თავისთვის, სულიერ გზაზე მშვიდად მიმავალ ადამიანს?

დღევანდელ კულტურაში სულიერ გზაზე "თავისთვის მშვიდად სვლა" აღარ ხდება. ეს არის ჩვენი კულტურის სპეციფიკა. თანამედროვე კულტურის სპეციფიკა და ჩვენ, გვინდა თუ არა, მოზიარე ვართ და გვმართებს რომ მივიღოთ ამ კულტურის მიერ მოწოდებული ახალი სხეული, რომლითაც სწორად გავალთ იქ, სადაც წინარე კულტურაში ასკეზათი გადიოდნენ სწორად.

QUOTE
ვასუდევა
-ს კარმულ პრობლემაში გამოსჭვივის,რომ მან თავის დროზე მცდარად მიიღო ასკეზას კულტურის იმპულსი. ამ არასწორმა მიმართებამ წარმოშვა ის შედეგი, რაც მას აქვს. თუმცა ამავე დროს მან
QUOTE
გულახდილმა
შეძლო ინტუიტური წვდომა წინა რეინკარნაციული მიზეზისა და იმედია ამ განწყობას აიტანს ცნობიერებაში და გამოიტანს ნებაში, რომ კარმული შედეგები დაძლიოს. თუმცა ვინ იცის

Posted by: Atman Jan 3 2012, 12:32 PM

Τρισμέγιστος

QUOTE(Τρισμέγιστος @ 3rd January 2012 - 11:15 AM) *
ანუ, რომანის ფორმით არის დაწერილი?


კი, მხატვრული ფორმითაა დაწერილი რეალური ამბავი (წვრილმან დეტალებში).

რაც შეეხება ვასუდევას: გამოსავალს თვითონაც ხედავს, მაგრამ ძალა (რწმენა, ან სურვილი) არ ჰყოფნის ამის გასაკეთებლად. და თვითონვე ამბობს რომ ამისთვის საჭიროა ბოლომდე მიენდოს უფალს (მის შემთხვევაში რამას ფორმას).

Posted by: Atman Jan 4 2012, 09:59 AM

კიდევ ერთი საინტერესო ეპზოდი:




თავი მეექვსე

ერთხელ უკაცრიელ მთის ბილიკთან ვიჯექი და უცებ დავინახე, რომ ფრიად შემზარავი გარეგნობის ოციოდე მამაკაცი მიახლოვდებოდა. ხელში ყოველ მათგანს ადამიანის თავის ქალათი დამშვენებული რკინის სამკაპი ეჭირა. გრძელი თმა გვირგვინივით შემოეხვიათ თავის გარშემო, ხოლო დაწნული წვერი აქეთ-იქით უქანავებდათ ნაბიჯის რიტმში. თავიდან ფეხებამდე ფერფლის სქელი ფენით იყვნენ დაფარულნი, ყელზე რამდენიმე რიგად ეკიდათ რუდრაკშის მძივები, ხოლო შუბლი სამი ჰორიზონტალური ხაზით ჰქონდათ დამშვენებული, რაც შივას სიმბოლოს წარმოადგენდა. მიუხედავად სიცივისა, მხოლოდ მკვეთრი წითელი ფერის ბარძაყებზე მოსახვევი და რკინის რგოლებიანი ქამარი ემოსათ, ზოგიერთი კი სრულიად შიშველი იყო.

ესენ იყვნენ ნაგა-ბაბები, ანუ ნაგები. გაგონილი მქონდა, რომ ისინი სამუდამო უქორწინობის აღქმას დებენ, რათა საკუთარ თავში სქესობრივი სურვილი დაამარცხონ, მოახდინონ სექსუალური ენერგიის სუბლიმაცია და აქციონ იგი მისტიკურ ძალებად, და ამას ხშირად ტანტრული პრაქტიკების მეშვეობით აღწევენ. ისინი უგულვებელყოფენ საზოგადოებაში არსებულ პირობითობებს, და მრავალი მათგანი სრულიად შიშველიც დადის. ეს მათი სულიერი პრაქტიკის ნაწილია. ნაგები არ იჭრიან თმას, რათა სხეულზე არ მოახდინონ კონცენტრაცია – ეს ხორცის დაკნინების ერთგვარი ფორმაა. ნაგების ისტორია თავისი ფესვებით საუკუნეების სიღრმეში მიდის. სხვადასხვა დროს ნაგების ორდენებიდან ზოგიერთი, დიდი მოგოლების არმიას, ინგლისელ დამპყრობლებს, ბუდისტებს და ინდუიზმის სხვა სკოლის წარმომადგენლებსაც კი ებრძოდა ხოლმე.

http://www.radikal.ru
http://www.radikal.ru
ძალ;იან მინდოდა გამეგო, რატომ ირჩევენ ადამიანები ასეთ სასტიკ გზას. ძალა მოვიკრიბე, გავბედე და ნაგებს ვთხოვე, რომ მათთან ერთად მოგზაურბის ნება მოეცათ. ერთ-ერთმა მათგანმა, რომელიც ინგლისურად ლაპარაკობდა, ჩემი თხოვნა სხვებს უთარგმნა, და მათ თავიანთი თანხმობა სამკაპების თავსზემოთ ქნევით და “ჯაია შანკარას” შეძახილებით განმიცხადეს.

თავიანთ რიგებში ისე მიმიღეს, როგორც საკუთარი ძმა. გრძელი გზა გავიარეთ და როგორც იქნა მდინარის ნაპირას დავბანაკდით. ნაგების ქურუმმა, სახელად დჰუნი ბაბამ, ფიჩხი მოაგროვა და წმინდა ცეცხლი დაანთო. სხვა ნაგები კოცონის გარშემო შემოიკრიბნენ, და მეც მათ შევუერთდი, რათა ცეცხლთან ახლოს ვყოფილიყავი.

უეცრად ჩემს ზურგს უკან სულისგამყინავი ყვირილი გაისმა. შევბრუნდი და დჰუნი ბაბა დავინახე. მრისხანებით შეპყრობილი, იგი ჩემსკენ მორბოდა და თავს ზემოთ სამკაპს იქნევდა. თვალებში წითელი ცეცხლი უელავდა, ტუჩები ბრაზისგან უთრთოდა, ხელები კი კრუნჩხვიანივით უჭერდნენ ხელს თავს ზემოთ შემართულ იარაღს. დანარჩენმა ნაგებმაც აღშფოთებული შეძახილები მესროლეს, მზერით კი თითქოს მწყევლიდნენ და ფერფლად მაქცევდნენ. მე სრულიად დავიბენი. რა ჩავიდინე ასეთი? ნუთუ სიცოცხლე ნაგის სამკაპზე უნდა დავასრულო? ლოცვა დავიწყე. ამ მომენტში ერთ-ერთმა ნაგმა, ზიზღიანი სახით, ჩემს რეზინის სანდალებზე მიმითითა. მაშინვე გავიძრე ისინი და შორს ჯუნგლებში მოვისროლე. ნაგები ჩუმად მიცქერდნენ. სამარისებური სიჩუმე ჩამოწვა, და მე, სუნთქვაშეკრული ველოდი, რა მოხდებოდა.

მოულოდნელად ნაგებს მეგობრული სიცილი აუტყდათ და მათ გვერდით დაჯდომა შემომთავაზეს. როგორც კი ვიგრძენი, რომ დაძაბულობამ იკლო, ამოვისუნთქე და ხარბად შევისუნთქე მთის გამყინავი ჰაერი. ცივ მიწაზე მოვეწყვე და ჯერ კიდევ ვერ მოვსულიყავი აზრზე. ნაგა-ბაბამ, რომელმაც ცოტა ინგლისური იცოდა, ამიხსნა: “წმინდა ცეცხლი – ეს ჩვენი ტაძარია. მის გვერდით ფეხსაცმლით ჯდომა არ შეიძლება. სინამდვილეში ჩვენ არ განვრისხებულვართ. უბრალოდ გადავწყვიტეთ გაკვეთილი ჩაგვეტარებინა შენთვის, რათა ეს სამუდამოდ დაგემახსოვრებინა. დღეს პატივი გხვდა დჰუნი-ბაბას განსაკუთრებულ წყალობა მიგეღო”.

მე საზეიმო ფიცი დავდე, რომ ცხოვრებაში არ დამავიწყდებოდა ეს გაკვეთილი, რაზეც დჰუნი-ბაბას მოწყალედ გაეცინა.

სამსხვერპლო კოცონში სამკაპი ჩაერჭოთ, რომელიც შივას განასახიერებდა. ნაგები მანტრებს გალობდნენ და თან ცეცხლში ერბოს ასხამდნენ. ცერემონიის რაღაც მომენტში იმპროვიზირებულ საკურთხეველთან ჩილიმი – თიხის მოსაწევი მილი დადგეს. მათ საზეიმოდ გატენეს მილი განჯათი (მარიხუანათი) და ყველაზე მხცოვანს მიაწოდეს. მან მოწიწებით მიიდო მილი შუბლზე და რაღაც ლოცვა წარმოთქვა. როგორც კი მილიდან მოსწია, ბაბამ მომდევნოს გადააწოდა, და ყოველი ნაგი, სანამ მილიდან მოქაჩავდა, ლოცვას კითხულობდა. როცა ჩემი რიგი მოვიდა, მე ყოყმანი დავიწყე, და გამახსენდა აღთქმა, რომელიც კანდაგარში მივეცი ღმერთს. ყველანაირი პატივიცემით და დელიკატურობით, როგორც კი შემეძლო, უარი ვთქვი მოწევაზე. უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა. ნაგებმა უკმაყოფილო მზერით გადმომხედეს, შემდეგ კი ყვირილი ატეხეს: “მაჰა-პრასად! მაჰა-პრასად! შანკარ მაჰა-პრასად!” ინგლისურად მოლაპარაკე ნაგამ მითხრა: “ეს – შივას წყალობაა. ჩვენთან ერთად უნდა მიაგო პატივი მის მაჰა-პრასადს. მაშინ შენ შეძლებ უსასრულობაზე იმედიტირო. თუ უარს იტყვი, ამით შეურაცხყოფას მიაყენებ შივას და სასტიკად დაისჯები ამის გამო”. ნაგების ავისმომასწავებელი მზერა მოწმობდა იმაზე, რომ მათი სიტყვები – ცარიელი მუქარა არა იყო.

“მე დავიფიცე არ მივიღო გამაბრუებელი საშუალებები, ეს ჩემი აღთქმაა”, - ვთქვი მე ძლივს გასაგონად.

ბაბამ დანარჩენებს უთარგმნა ჩემი სიტყვები, და ისინი რაღაც უცნაურად მიჩუმდნენ. ერთ-ერთი წამოდგა და წმინდა ცეცხლზე ფიჩხის ბღუჯა დაყარა. მცირე დუმილის შემდეგ თვალი თვალში გამიყარა და უკმაყოფილოდ გააქნია თავი. თავში აზრმა გამიელვა: ალბათ ეს ცეცხლი ჩემი განსასვენებელი კოცონი გახდება.
მოულოდნელად ყველა ნაგს გაეღიმა. დჰუნი ბაბამ სიყვარულით გადამისვა თავზე ხელი და გაეცინა. ისინი პატივისცემით განეწყვნენ ჩემი აღთქმის მიმართ.

ამის შემდეგ კოცონზე ქვაბი შემოდგეს და ვახშამის მომზადება დაიწყეს. როცა ბრინჯი და დალი მოიხარშა, დჰუნი ბაბამ მანტრები წარმოთქვა, ცოტაოდენი მზა საჭმელი აიღო და ცეცხლს შესთავაზა იგი. დანარჩენი საჭმელი ამით განწმენდილად იქცა, პრასადად, და ყველა იქ მყოფს დაურიგდა. ღამე კოცონთან გავატარეთ. დილით ყინულივით ცივ მდინარის წყალში ვბანაობდი და ვაკვირდებოდი, თუ როგორ ისვამდნენ ნაგები წმინდა კოცონის ფერფლს. ისინი ამას ყოველთვის აკეთებდნენ, როცა კრემატორიუმის ფერფლი არ ჰქონდათ ხელთ. ნაგების უმეტესობა კოცონის გარშემო ირეოდა. შესაძლოა ეს სიცივით იყო გამოწვეული – ზუსტად არ ვიცი. ერთნი განჯას ეწეოდნენ, სხვები კი მედიტირებდნენ, ან მანტრებს იმეორებდნენ რუდრაკშის მძივებზე.

რაღაც მომენტში უხუცესი ნაგი, რომელიც აქამდე უძრავად იჯდა ლოტოსის პოზაში, პირდაპირ ჩემს თვალწინ მიწიდან დაახლოებით ნახევარი მეტრით აიწია. იგივე გაიმეორე კოცონთან მჯდარმა მეორე ბაბამაც. კანზე ვიჩქმიტე, რათა დავრწმუნებულიყავი, რომ ეს ყველაფერი არ მესიზმრებოდა. მაგრამ არა, მე არ მეძინა, და ყველაფერი ეს ცხადში ხდებოდა. უბრალოდ სულ სხვა სამყაროში ვიყავი – ასკეტების სამყაროში, რომლებიც გულგრილნი არიან ყველაფრისადმი, გარდა იმ რეალობისა, რომელშიც თვითონ ცხოვრობენ.

ყველგან არიან ადამიანები, რომლებიც კანონებს არღვევენ. ასევე აქაც, ველურ ტყეში ყვლასგან თავშეფარებულნი, ეს ნაგები იოლად არღვევდნენ მიზიდულობის კანონს. მათ ისეთ ჰარმონიას მიაღწიეს ბუნებასთან, რომ შეუძლიათ ითამაშონ მის კანონებთან ისე, როგორც მოეპრიანებათ.

სანამ ორი ნაგი ჰაერში დაფრინავდა, გარშემო მიმოვიხედე, რომ გარშემომყოფთა რეაქცია დამენახა. მაგრამ დანარჩენი ნაგები მომხდარს არანაირ ყურადღებას არ აქცევდნენ – ლევიტაცია მათთვის სრულიად ჩვეულებრივი ამბავი იყო.

მეორე დილით შევიტყვე, რომ ნაგები თავიანთ გურუსთან შესახვედრად მიდიოდნენ. ტყეში გავემგზავრეთ, სადაც მათი გურუ მკაცრ ასკეზებს ატარებდა. მომიყვნენ, რომ იგი დღე-ღამეების განმავლობში გაუნძრევლად მედიტირებს ლოტოსის პოზაში, ისე რომ საჭმელს და წყალს არ იღებს. სანამ ბუჩქებში ვიკვალავდით გზას, ნაგამ, რომელმაც ინგლისური იცოდა და ჩემი თარჯიმნის როლს ასრულებდა, მათი სულიერი მოძღვრის შესახებ მომიყვა. “თორმეტი წლის ასაკში იგი სახლიდან წავიდა და ნაგა-ბაბა გახდა. იგი მკაცრად მიჰყვება იოგას მცნებებს და ჩვენი უმრავლესობისგან განსხვავებით არ ეწევა განჯას და არ იყენებს სხვა გამაბრუებელ საშუალებებს. მის ცხოვრებაში ადგილი არა აქვს გრძნობით სიამოვნებებს. მედიტაციაში გამუდმებული ვარჯიშების წყალობით მან ზებუნებრივი შესაძლებლობები მოიპოვა, რომლებსაც აღტაცებაში მოჰყავს ყველა. ჩვეულებრივ იგი დუმს, მაგრამ თუ დაილაპარაკებს, ყველა მხოლოდ მას უსმენს ხოლმე”.

ჩვენ ექვსი საათი დაგვჭირდა ტყის იმ ველამდე მისაღწევად, სადაც ნაგების გურუ მედიტირებდა. თვალწინ წარმომიდგა ხანშიშესული იოგი გიგანტური სიმაღლით და მძლავრი აღნაგობით. იგი ლოტოსის პოზაში იჯდა, და მისი სხეული სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით ვიბრირებდა მისგან გამომავალი ენერგიისგან. გარეგნულად სამოცდაათი წლისას ჰგავდა. დაწნული ჭაღარა თმა ზურგზე გადაჰფენოდა და კიდევ ორ მეტრზე მიწაზე გაშლილიყო. შიშველი და ფერფლის სქელი ფენით დაფარული, იგი თვალდახუჭული მედიტირებდა. ჩვენი ნაგებიდან ერთ-ერთმა ჩვენი მისვლის ნიშნად ხის ტოტით პრიმიტიულ გონგს შემოჰკრა, მეორემ კი კამეჩის რქაში ჩაჰბერა. გურუმ ნელა გაახილა თვალები და უძრავი მზერა პირდაპირ მე მომაპყრო.

მე შიშისაგან ავკანკალდი, ნაგები კი გარშემო იდგნენ და ყურადღებით გვაკვირდებოდნენ. სამარისებური სიჩუმე ჩამოწვა. უცებ გურუმ თავისი დაბალი ხმით დაიქუხა: “აზრი არა აქვს ცხოვრების ამაოდ ფლანგვას! გახდი ნაგი!” მუშტი შიშველ გულ-მკერდზე დაირტყა და განაგრძო: “ნაგი გადალახავს ილუზიას. ნაგი – ეს მ ა მ ა კ ა ც ი ა!” თითი პირდაპირ სახეში მომაბჯინა, ნელა გააქნია თავი და ძლიერად წარმოთქვა: “გახდი ნაგა-ბაბა. ახლავე. არა ხვალ, არამედ ახლა! დაუყოვნებლივ!”
გურუს დაჟინებულმა მზერამ თავიდან ბოლომდე გამჭოლა. თავს პატარა თაგვად ვგრძნობდი, რომელიც პირდაღებული ლომის ხახის წინ იდგა, და ვფიქრობდი, რომ მას შეეძლო ფერფლად ვექცია უბრალოდ ერთი შემოხედვით. გურუ ჩემს პასუხს ელოდა, ისევე როგორც ყველანი გარშემო. რა უნდა მეთქვა? და რა მოხდებოდა ამის შემდეგ? მე ვერ ვუღალატებდი საკუთარ გულს. ჩუმდა ვიჯექი და წამები იწელებოდა, როგორც მარადისობა. ნაგების გურუ, როგორც ჩანდა ჩემს აზრებს კითხულობდა. ჩამოწოლილ სიჩუმეში უეცრად თავდაჯერებულობა ვიგრძენი, რომ გურუ გამიგებდა. დიახ, ის გამიგებდა, მიუხედავად იმისა, რომ მის გზას ვაფასებდი, ეს გზა ჩემი არ იყო.

გამგები მზერით გურუმ ძლიერი ხელი ასწია და მედიტაციაში თვალდახუჭულმა კურთხევა მომცა: “კარგი. დაე ღმერთი იყოს შენთან”. ნაგებს გაეხარდათ ჩემი წარმატება და თავიანთ საქმეებს მიუბრუნდნენ.

იოგას პრაქტიკის წყალობით, ნაგების გურუ რაღაც არამიწიერ ენერგიას ასხივებდა, რომელიც მოწიწებული შიშის გრძნობას იწვევდა. ნება მისი ურყევი ჩანდა, როგორც ჰიმალაები. ვგრძნობდი, რომ ძალიან გამიმართლა მისი ნახვით, მაგრამ მესმოდა, რომ დრო იყო – გზა გამეგრძელებინა.

მეორე დღეს გურუსთან მივედი, თაყვანი ვეცი და კურთხევა ვთხოვე, რომ ჩემი მოგზაურობა განმეგრძო. პასუხად ნაგებმა სამკაპები აღმართეს და ერთხმად დაიძახეს: “ჯაია შანკარ!” უკან გამოვტრიალდი და მარტომ, ფეხშიშველმა განვაგრძე გზა ტყის ბილიკზე. რამდენიმე დღე ნაგების თემში ყოფნისას ამხანაგობის ისეთი სული შევიგრძენი იქ, რომელსაც იშვიათად თუ შეხვდები სადმე. მათი ერთგულება თემისადმი და ერთმანეთისადმი არაყალბი იყო და სიცოცხლეზე მეტად ფასდებოდა. ყველგან მოხეტიალე ნაგები შიშს იწვევდნე ხალხში. არაეთიკურად გამოიყურებოდნენ, უხეშები და უკიდურესად ასკეტურები იყვნენ, მაგრამ ასეთი იყო ღმერთის შეცნობის მათეული გზა.


Posted by: Atman Jan 9 2012, 08:45 PM

კიდევ ერთი საინტერესო მონაკვეთი:


მატარებლიდან ჰოვრას სადგურზე ჩამოვედი, კალკუტაში, ძლივს გავაღწიე ხალხმრავალ ბრბოში და განგას ნაპირისკენ, კალი-გჰატასკენ წავედი. ადრიანი დილა იყო. მივედი რა კალის ტაძართან – ქალღმერთისა, რომელიც უფალი შივას თანაგრძნობას განასახიერებს და ბოროტებას ანადგურებს, - შესასვლელთან დიდი რიგი დამხვდა. ტაძართან ახლოს, დახლებზე, კალის გამოსახულებები იყიდებოდა, რომელზეც იგი ენაგამოყოფილი და ხელში მახვილით იდგა. ვაჭრები ხმამაღლა ყვიროდნენ: “ჯაბა მალა!”, - და მუშტარს ჰიბისკუსის სისხლისფერ-წითელი ყვავილების გირლიანდების ყიდვას სთავაზობდნენ. რომლებიც, როგორც თვლიან განსაკუთრებით მოსწონს ქალღმერთს. ზარის ფორმის ამ ყვავილებს ხუთი გვირგვინის ფურცელი და გრძელი ბუტკო აქვთ, რომლებიც კალის გრძელი ენასავით არიან დაკიდებულნი ყვავილის ცენტრიდან. დახლებზე გამოფენილი იყო ასევე კეთილსურნელოვანი ჩხირები და ბიჟუტერიის მთები. ვაჭრები ერთმანეთს ასწრებდნენ კლიენტების მიზიდვას და დაჟინებით სთავაზობდნენ მათ რძის ტკბილეულის, ყვავილების, ქოქოსის კაკლების და კინოვარის წითელი ფხვნილის ყიდვას ტაძარში კალის ღვთაებისადმი შესათავაზებლად. ეს იყო მწირების, ვაჭრებისა და ღატაკების დიდი თავშეყრის ადგილი. დინამიკებიდან მუსიკის დამაყრუებელი ხმა ისმოდა. ტაძრის შესასვლელთან რიგებად ისხდნენ კეთროვნები, ინვალიდები და ქვრივები. ისინი ხელებგაწვდილნი მოწყალებას სთხოვდნენ მწირ მოგზაურებს. მინდოდა რაღაცით მაინც შემემსუბუქებინა მათი ტანჯვა, მაგრამ შესათავაზებელი არაფერი მქონდა, გარდა პატიების მთხოვნელი ღიმილისა და ლოცვისა. ჭიშკრის გავლით ორივე მხარეს ხალხის გაუთავებელი ნაკადი მიედინებოდა. მწირები ერთმანეთს აწვებოდნენ და რაღაცას გადაულაპარაკებდნენ ხოლმე ერთმანეთს. მე შიგნით შევედი და მივხვდი, რომ სრულიად არ ვიყავი მზად იმ სანახაობისათვის, რომელიც ჩემს მზერას წარმოუდგა.

კალის ღვთაების პირდაპირ რამდენიმე სამსხვერპლო საკურთხეველი იდგა, სისხლით მოსვრილი. ფეხებით დაკიდებული შავი თხა განწირული კიკინებდა. მისი თავი გასისხლიანებულ მარყუჟში იყო მოქცეული. წელსზემოთ შიშველმა ქურუმმა მანტრები წარმოთქვა, დიდი სისხლიანი დანა მოიქნია და ერთი მოქნევით მოაჭრა თავი უბედურ ცხოველს. თხის ყელიდან სისხლმა იჩქეფა. უსიცოცხლო და არფრისმხედველი თვალებით მომზირალი თავი საზარელი ბრაგვანით დაენარცხა იატაკს. მსახურებმა იმ წამსვე ხელი მოკიდეს სხეულს და სამზარეულოში გაიტანეს, რათა საჭმელი მოემზადებინათ ღატაკთათვის დასარიგებლად.

http://www.radikal.ru
http://www.radikal.ru

ღებინების შემოტევას ვებრძოდი და განგას ნაპირისკენ გავიქეცი, რათა დანახული გამეანალიზებინა. რით განსხვავდება ეს სისხლიანი სანახაობა იმ ყველაფრისგან, რასაც გაწონასწორებულ ბრძენებთან ცხოვრებისას ვხედავდი, - ვფიქრობდი მე, - მაგრამ ბრძენებიც ხომ ინდუიზმის მიმდევრები არიან. ამ თვალნათლივმა წინააღმდეგობამ ჩიხში შემიყვანა. ნაპირზე ხანშიშესულ სადჰუს შევხვდი, რომელიც წიგნს კითხულობდა. მე სადჰუს ჩემი ეჭვები გავუზიარე, და აი რა მიპასუხა მან: “ოდესღაც მეც ქურუმი ვიყავი ერთ-ერთ ასეთ ტაძარში. სამსხვერპლო მახვილით ვაჭრიდი თავს ცხოველების აურაცხელ რაოდენობას. მაგრამ რაღაც მომენტის შემდეგ, ღამ-ღამობით ერთი და იგივე კოშმარი მაწუხებდა”.

“და რა გესიზმრებოდათ?” – ვკითხე მე.

“სიზმარში ჩემს მიერ მოკლული თხები მევლინებოდნენ. თავიდან ისინი საწყალობლად კიკინებდნენ, შემდეგ კი მიყურებდნენ რა სიძულვილით სავსე თვალებით, თავისი რქებით და კბილებით ნაკუწ-ნაკუწ ფლეთდნენ ჩემს სხეულს. ბოლოს გამოჩნდებოდა ხოლმე საზარელი ქურუმი ადამიანის სხეულით და თხის თავით. ის საკურთხეველზე მადებინებდა თავს და ჩემივე მახვილით მაჭრიდა მას”. მოხუცმა წიგნი დახურა და ხეს მიეყრდნო. “აღარ შემეძლო ამის ატანა, მივატოვე ქურუმის მოვალეობები და სადჰუს ცხოვრება დავიწყე”. მე ფართოდ გახელილი თვალებით ვუსმენდი მოხუცს. “ნებისმიერ რელიგიაში, - თქვა მან, - მორწმუნეები თვითნებურად განმარტავენ წმინდა წერილებს და ამა თუ იმ სულიერ პრაქტიკას თავისი შეხედულების შესაბამისად მიჰყვებიან. მათთვის, ვინც სულიერი ცოდნის მწვერვალებისკენ ისწრაფვის, განკუთვნილია მედიტაციისა და ღმერთისადმი უანგარო მსახურების მეთოდი. მათთვის, ვინც შედარებით ნატიფი მატერიალური სიამოვნებებისკენ და ცოდვების გამოსყიდვისკენ ისწრაფვის, რეკომენდებულია სათნოება აღზარდონ საკუთარ თავში. ხოლო მათთვის, ვისაც თავისი მატერიალური სურვილების ასრულება სწადია, არსებობს მეთოდთა მთელი არსენალი, მსხვერპლშეწირვების ჩათვლით, რომელთაგან ერთ-ერთიც თავად იხილე. ნათქვამია, რომ ვედები ნატვრის ხეს ჰგავს – მასში შესაძლებელია ნებისმიერი მიზნის მისაღწევი გზა იპოვო. ქალღმერთი კალი – ეს მატერიალური ბუნების ყოვლადმოწყალე განსახიერებაა. სხვადასხვა ადამიანი სხვადასხვანაირად ეთაყვანება მას, მაგრამ რაც არ უნდა ხდებოდეს მის ტაძრებში, თავად კალი მხოლოდ ვეგეტარიანულ საკვებს იღებს”.

მე ვიჯექი და ჩემს წინ მდორედ მიმავალ მდინარეს ვაკვირდებოდი. დასავლეთში, ვფიქრობდი მე, ასევე კლავენ მილიონობით ცხოველს, მაგრამ ამას ისე აკეთებენ, რომ ვერავინ დაინახოს. აქ კი, ხორცის მოყვარულებს, სხვა თუ არაფერი შეუძლიათ დაინახონ, თუ საიდან მოდის იგი და რა საფასურს იხდიან უდანაშაულო ცხოველები ადამიანთა დიეტური მოთხოვნილებებისთვის.

ამ დღემდე ვფიქრობდი, რომ რაც უფრო მეტ რელიგიურ გზას შევისწავლიდი, მით უფრო ფართო გახდებოდა სულიერების ჩემეული გაგება. მაგრამ დღევანდელმა შემთხვევამ მაჩვენა, რომ გამოცდილი მეგზურის გარეშე მე თვითონ ვერ შევძლებდი გადამეწყვიტა მოჩვენებითი წინააღმდეგობანი სხვადასხვა რელიგიურ ტრადიციებში და კიდევ უფრო ჩავიხლართებოდი.

Posted by: Atman Jan 10 2012, 08:42 AM

მოკლედ ბევრი ვიფიქრე თუ ცოტა ვიფიქრე, ამ დილით გადავწყვიტე საერთოდ წავიდე ამ ფორუმიდან. ამის რამდენიმე მიზეზი მაქვს (ახსნას ნუ მომთხოვთ).

პმ-ში ნუ მომწერთ, მაინც აღარ ვნახავ. კონტაქტის მსურველებმა შეგიძლიათ მომწეროთ აქ (ან პმ-ში, ან თემაში):

http://forum.ge/?showtopic=34102716&st=0&hl=

"გზა შინისაკენ"-ს ბოლომდე ვთარგმნი და სრულ ტექსტს დავდებ აქ:

http://forum.ge/?showtopic=34311869&st=0&hl=


ასევე შეგიძლიათ დამიკავშირდეთ სკაიპში: atman-123

ან ფორუმელებს გამოართვათ ჩემი ნომერი.


და რა თქმა უნდა ყოველთვის გელით კრიშნას ტაძარში smile.gif (დღესასწაულების, გურუს ჩამოსვლის და სხვა მნიშვნელოვანი მოვლენების შესახებ სავარაუდოდ ზემოთმოყვანილი ფორუმის ლინკზე დავწერ ხოლმე და თუ ვინმე ამ ფორუმზეც დაწერს კარგი იქნება).

ყველას ბოდიშს გიხდით ამ მოულოდნელი გადაწყვეტილებისთვის. მიყვარხართ და დიდ პატივს გცემთ! ისევ თქვენთან ვარ, ოღონდ ცოტა შორიდან! smile.gif


ჰარე კრიშნა! Laie_61.gif

Posted by: earth Jan 11 2012, 12:32 AM

Atman

QUOTE(atman @ 10th January 2012 - 09:42 AM) *
ამ დილით გადავწყვიტე საერთოდ წავიდე ამ ფორუმიდან

sad.gif

Posted by: LAIRA Jan 11 2012, 12:34 AM

sad.gif

Posted by: td......... Jan 11 2012, 01:56 AM

ანუ აქ რაც არ უნდა დავწეროთ არ ნახავ მაინც ხო? და უაზრობაა..

Posted by: tikoroma Feb 8 2012, 10:33 AM

ლინკი ატმანისგან
http://bin.ge/file/54065/The-Journey-Home--Geo-.zip.html

გზა შინისაკენ (ამერიკელი იოგის მოგზაურობა) - წიგნი და ფოტოები
smile.gif

Posted by: tikoroma Mar 23 2012, 11:55 PM

http://vedamedia.ru/duhovnye-uchiteli/radh...ozhd-22-03-2012

სულ ახალი ვიდეო ატმანმა თქვა ძალიან საინტერესოაოოო
მოსუმინეთ და გამოხატეთ შთაბეჭდილებები biggrin.gif


ამ სიუჟეტში კი http://www.youtube.com/watch?v=4LXSNBx_yAo&feature=related ერთ-ერთი კორესპონდენტი სოფო შევარდნაძეა - აბა მოსმენა ბოლომდეე biggrin.gif biggrin.gif

Posted by: LAIRA Mar 24 2012, 02:44 AM

ესე იგი არსადაც არ წასულა smile.gif ისევ აქაა უბრალოდ სხვისი ხელებით

Posted by: Zeus Mar 25 2012, 08:47 PM

ესეთი წიგნები ერთ დღეში უნდა ჩაიკითხო,უბრალოდ ვერ მოვახერხე,რომ ჩავუჯდე

Posted by: Atm@n Nov 30 2012, 11:43 PM

http://www.youtube.com/watch?v=AEuAC-_cbbc&playnext=1&list=PLEB73C294A28F4F51

გაგახსენებთ უბრალოდ... ძალიან კარგი წიგნია:

http://forum.ge/?showtopic=34311869&st=0&hl=

Posted by: Existence Dec 1 2012, 02:37 PM

მართლა კაი წიგნია

Posted by: anima mundi Dec 2 2012, 01:38 AM

Atm@n

QUOTE
გასხივოსნება საკუთარ ჭკუაში უნდა ვეძებოთ, დავაკვირდეთ რა მის მუშაობას. ეს მოდის ჭვრეტის მეშვეობით და არა ინტელექტუალური ანალიზით ან ლოგიკური ჭკუისმიერი მსჯელობებით


ეს ის ჭკუაა მე რო მგონია ხო? smile.gif))) აი რა კაი გოგო ვარ.
რასაც გადავხედე მართლა კარგია.. მარა თუ არ გაქვს დაწყებული ვერაფერს გაიგებ, აი პროცესშI მყოფებს საკაიფოდ დაეხმარებათ smile.gif

Posted by: Atm@n Dec 2 2012, 08:08 AM

ამ წიგნში ჩემთვის რიჩარდის და ჰარის ბედის სიუჟეტური განვითარება იმდენის მანიშნებელი იყო. ფინალში მათმა შეხვედრამ გამაოგნა და ერთ მთავარ კითხვაზე მომცა პასუხი. თუმცა ეს ჩემი პასუხია და თქვენი თავად უნდა იპოვოთ smile.gif

თუ ნეტში კითხულობთ პირდაპირ აქედან წაიკითხეთ:

http://forum.ge/?showtopic=34311869&st=0&hl=

იმიტომ რომ შესაბამისი ფოტოები და ვიდეოები დევს მანდვე.

Posted by: earth Dec 2 2012, 09:22 AM

Atm@n
ამ კვირა დილას სიამოვნებით გავივსე ამ წიგნის კითხვა დავიწყე. უდიდესი ენერგიაა და ენით აღუწერელი სიამოვნება, ჯერ მხოლოდ პირველ გვერდზე ვარ, მაგრამ უკვე ვიცი რომ ბოლომდე აუცილებლად ჩავიკითხავ, მადლობა სასიამოვნო დილა გამითენდა smile.gif

Posted by: Atm@n Dec 2 2012, 10:32 AM

earth

kiss1.gif

თუ ვინმეს უნდა რუსულ თარგმანს ავტვირთავ. მაქედან ვთარგმნე და ძალიან კარგი თარგმანია.

Posted by: Fee Dec 8 2012, 04:51 PM

აუ როგორ მომწონს ეს წიგნი და როგორ გავწყვიტე კითხვა, გადმოვქაჩე იმდღეს და უნდა გავაგრძელო აუცილებლად smile.gif

Posted by: anima mundi Dec 8 2012, 05:27 PM

ჩემი ამპარტავნება მეუბნება რომ არ მჭირდება ამ წიგსნი წაკიტხვა, ისედაც ასე ვცხოვრობ

Posted by: Atm@n Dec 8 2012, 07:45 PM

anima mundi

QUOTE(anima mundi @ 8th December 2012 - 05:27 PM) *
არ მჭირდება ამ წიგსნი წაკიტხვა, ისედაც ასე ვცხოვრობ


blink.gif huh.gif

Posted by: anima mundi Dec 8 2012, 11:38 PM

Atm@n

ცხოვრება ჯობია თუ წიგნების კითხვა?

Posted by: Atm@n Dec 9 2012, 07:42 AM

anima mundi

QUOTE(anima mundi @ 8th December 2012 - 11:38 PM) *
ცხოვრება ჯობია თუ წიგნების კითხვა?


ეგ სულ სხვა საკითხია. შენ თქვი ასე ვცხოვრობ, როგორც ამ წიგნში წერიაო.

Posted by: ano Feb 27 2013, 12:58 PM

მე აუდიო წიგნს მოვუსმინე ჩემთვის ბევრად მოსახერხებელია, თუკი აუდიო წიგნები არის ყოველთვის მირჩევნია კომპიუტერში კითხვას...

აქედან გადმოვიწერე 22 ნაწილი არის
http://www.blagoda.com/audio/3178.html

Powered by Invision Power Board (/)
© Invision Power Services (/)