რაც არუნდა ისწავლო, იწვალო თავნდაბალი ძალით ვერ გახდები, ადამიანის ბუნება ძალით გარდაქმნას ძნელად ექვემდებარება, ყოველშემთხვევაში მე არ მჯერა ამისი. თავმდაბლობა ბუნებისგან მონიჭებული უდიდესი ნიჭია, ყურადღებით წავიკითხე თქვენი პოსტები, მე მაინც იქითკენ მივდივარ იესო რომ ამბობს, თუ თავიდანვე არ ხართ ცხოვრების წიგნში ჩაწერილი, ვერ იხილავთ ცათა სასუფეველს-ო. მარტო სწავლება, აღზრდა და სიცოცხლე ძალათ თავმდაბლობით არამგონია საკმარისი იყოს. თავმდაბალი ვერ გახდები, ასეთი უნდა დაიბადო.

zeppelin-- მივხვდი რომ გაახმოვანეს, ეს რა საქმე არ არის? რამდენი შრომა უნდა, მონდომება კი მთავარია. გადახედე ბევრი გვაქვს ქართულ ენოვანი ასეთი სახის ფილმები. თითქმის არა. ამიტომ ვინც ეს გააკეთა სტიმული ჭირდება, რომ გააგრძელოს შემდეგაც, მითუმეტეს რუსული ახალგაზრდებმა იშვიათად თუ იციან. არადა რამდენი საინტერესო ფილმია რუსულად. მიხარია რომ გაკეთდა კარგი საქმე.

matashi-- ხო იშვიათად მაგრამ მაინც, მიყვარს ეს ფორუმი.

მე მომეწონა ძალიან, მიხარია ის რომ ქართულად გაკეთდა საინტერესო ფილმი, კი მართალია რომ ბევრი რამ სადაოა, მაგრამ ეს მტავარი არარის. ფინალი იყო ძალიან კარგი.

გილოცავთ 2013 საყვარელო ადამიანებო, სიკეთეს, სიყვარულს, ულევ წარმატებებს ყველა კეთილ საქმეში და რკინის ჯანმრთელობას გისურვებთ, მიყვარხართ!

ეს მხოლოდ ინტერნეტით ვიცოდი, ახლა კი მეთვითონ გავიგე, დილით ადრე წყნეთში, უკვე სამი დღეა ზედიზედ მიწიდან უცნაური ხმები ისმის რაღაც, გუგუნის მსგავსი, აი გენერატორის ხმას გავს, მაგრამ მთლად ისეთიც არარის. ადრე არ შემიმჩნევია. შიშით არ მეშინია მაგრამ უცნაურია.

ჩემს შვილს აქვს სქოლიოზი, მტელი წელი ვატარე ვარჯიშებზე და მასაჯზე, შედები კი არის მაგრამ 100% გასწორება არ შეიძლებაო, უბრალოდ ჩერდება პროცესი, მას 2-დან მესამე ხარისხში ქონდა. ახლაც ვარჯიშობს მაგრამ დროის უმცირესობის გამო, ისე ინტენსიურად ვერა. იქ სულ უნდა იაროს დღე გამოშვებით, ამას კი ვეღარ ახერხებს, ვინმე ისეთი თუ იციტ კვირაში ერთხელ რომ იყოს, მოახერხებს. მომწერეთ. მადლობა წინასწარ.

კი, სიზმარია, არაფერსაც არ ნიშნავს, ვცდილობ ავტვირთო ნორმალურად.

http://sphotos-f.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-a...127436762_n.jpg

ვერ ვტვირთავ სხვანაირად.

----აი ჩემი სიზმარი. ორი დრის წინ ვნახე და დღეს დავხატე, როგორც შევძელი.

ეს ყველაფერი კარგი, მაგრამ ნერგები ადრეულ გაზაფხულზე უნდა დაირგოს, სანამ მიწას ძინავს, ასე იტყვიან ხოლმე, შემოდგომაზეც შეიძლება მაგრამ მათი გახმობის ალბათობა დიდია.

Dondariable- ხოდა აუცილებლად გამოგივა რასაც მოითხოვ, თუ ეს შეძელი.

Dondariable-- ქრისტემ თქვა მოექეცი ადამიანებს ისე, როგორც გინდა რომ გექცეოდნენო. მოკლეთ ეს ის ნათქვამია სადაც ყველაფერია.

რაგაცას გააფრთხილებ დიდ მასას, თუ გაიხსენებ რას ყვიროდი ისიც გეცოდინება რას, თუ არ გაიხდენებ ეგეც არარის აუცილებები თავისით მოვა, თუ ეგ მისის გაკისრია.

tikoroma-შეიძლება, მე არაფერს ვიბრალებ, მაგრამ მე ეს არსად წამიკითხავს, უბრალოდ რამდენიმე წელია ამას ვამბობ. რამაც ზოგიერთ გასაკვირია მაგრამ, მეგობრის თვალებშიც გიჯის სტატუსი მომანიჭა.

ჩემი აზრით ყველაფერი უფრო ადრე იწყება, 13- 17 ნოემბრის შემდეგ. თუ საიდან ეს ინფორმაცია, აი ეგ არ ვიცი ასე მგონია.

cerBERus
ხო ალბათ ასეა ვნახე, მაგრამ ხომ მართლა არსებობს ასეთი ძალის მქონე ადამიანები.

მეც მჯერა, ჩემი შვლი მიმტკიცებს რომ რომელიღაც თამაშის პრომოა, მაგრამ მე მჯერა რომ არანაირი პრომო, ეს სიმართლეა.

http://www.youtube.com/watch?v=99XYKkf2vCU...layer_embedded#! ეს ვნახე ალბათ უკვე იცით მაგრამ იყოს.

ამ ბოლო დროს პეპელა შემიყვარდა ძალიან და რამდენიმე ჩანახატი დავწერე, თუმცა ერთი ჩანახატი უბრალოდ შელამაზებულად დაწერილი ჩემი სიზმარია.

ჩემი, ახალი ჩანახატია,მადლობა თეო.

_
მე, პეპელა.
მყუდროდ კი ვიყავი, მაგრამ უკვე შემაწუხებელი იყო აქ ყოფნა, თითქოს სიბნელეც დამაბრმავებლად მოქმედებდა ჩემს თვალებზე, სურვილიც იმხელა გამხდარიყო, მენახა სამყარო რომელიც იქით იყო რასაც ახლა ჩემი ერქვა, რომ ბევრი აღარ მიფიქრია, მთელი ძალების დაძაბვით მივატოვე ჩემი სამყოფელი, გამოვძვერი ჭუპპიდან რომელშიც ვცხოვრობდი. კი იყო სინანული, მაგრამ ისეთი სასწაული გადაიშალა ჩემს ირგვლივ, უზარმაზარი სამყარო, ჩემთვის შეუცნობელი და გრანდიოზული, სადღაც შიშიც კი ვიგრძენი, მაგრამ დაბადების ბედნიერება ბევრად უცნაურ და სასიამოვნო ბრძნობას ბადებდა სულში. ჩემი აღნაგობა, როგორც შევძელი შევათვალიერე, ბუსუსებით დაფარული ჩემი სხეული და უამრავი პაწაწინა ფეხები მუცელზე თუ მკერდზე, ყვითელ ზურგზე რამდენიმე შავი ხალიც შევნიშნე, ალბათ ლამაზი ვარ გავიფიქრე და საკუთარი სხეულით კამაყოფილება ვიგრძენი
ფეხის გადადგმა ცოტა გამიჭირდა, ერთმანეთში ამებლანდა უამრავი ფეხი, მაგრამ გავბედე და სწორადაც გავიარე, ხეზე რომელზედაც ვცხოვრობდი მივატოვე და დავიწყე მოგზაურობა შეუცნობელ გრანდიოზულ სამყაროში.
მალე მივეჩვიე სიარულს თუ ხოხვას, მგონი ჩემს გადაადგილებას ხოხვა უფრო ერქვა ვიდრე სიარული. ადვილად ავდიოდი ბალახის ღეროზო, ხის მერქანზე, ხანდახან ისე სწრაფად ვექცეოდი ლერწმის წვეროზე, რომ მე თვითონ მიკვირდა ჩემი სისწრაფის. ლერწმის წვეროდან ულამაზესი იყო ყველაფერი. ფერადი ყვავილებით დაფარული მდელო, შორს ლამის ცას ებჯინებოდა მწვანე ხეების რიგები. ვოცნებობდი ერთერთი ხის წვეროდან გადმომეხედა და უფრო მეტი მენახა ვიდრე, ლერწმის თავიდან დანახული მდელო იყო. სადღაც გულის სიღრმეში მჯეროდა რომ მე ამას შევძლებდი, უფრო მეტიც, ჩემში ვიღაც მეორე, ამბობდა, რომ ასე იქნებოდა. უცებ, ჩემს გვერდით უცნაური მწერი დასკუპდა და ასევე უცნაურად დამიწყო მზერა.
-ფუ რას გავხარ, ვინ ხარ?-მკითხა და პასუხის მოლოდინში ფრთების წმენდას თუ დალაგებას შეუდგა არ გავბრაზებულვარ, უბრალოდ გამიკვირდა, რას ნიშნავდა რას გავხარ ან ფუ?
-მე? მე მუხლუხო ვარ და რა არ მოგწონთ ჩემს აღნაგობაში?-ვკითხე და კიდევ ერთხელ შევათვალიერე ჩემი სხეული, რომელიც აქამდე ლამაზი მეგონა
-შემხედე მე, ხედავ რა ლამაზი ვარ, წითელ ფრთებზე შავი წინწკლებით, თან მე ფრენა შემიძლია, შენ კი ხოხვის მეტი არაფერი იცი-ჩაიქირქილა მან და ლამაზად გაფრინდა.
მაშინ პირველად გავიგე რა იყო ფრენა, ძალიან მომინდა რომ მეც შემძლებოდა, დიდ სიმაღლეზე ასულს ზემოდან მენახა ის სამყარო, რომელიც უკვე ჩემი იყო და მე მისი ნაწილი ვიყავი.
იმ დღიდან ძალიან შევიცვალე, სულ ვცდილობდი რაც შეიძლება მაღლა ავცოცებულიყავი და მეტი მენახა, დიდხანს ვუყურებდი აღფრთოვანებული თუ როგორ დაფრინავდნენ ლამაზი მწერები ფერად ყვავილებზე. ყველაზე მეტად ერთი სახის მწერი მომწონდა. მათ ყურებას არაფერი მერჩია, ისინი ყვავილიდან ყვალილზე ისეთი გრაციოზული ფრენით გადადიოდნენ, ისეთი ლამაზი და მრავალხატულა ფრთები ქონდათ, შემდებ გავიგე ხოჭოსგან ამ მწერს პეპელა ერქვა. რაც უფრო დიდხანს ვუმზერდი მათ, მით უფრო მიძნელდებოდა ჩემი მოუხეშავი ტანის თრევა, მაგრამ ის ვიღაც მეორე ჩემში, მაიმედებდა და ბევრად ლამაზ სიცოცხლეს მპირდებოდა. Gული საშინლად მტკიოდა, ფრენა მინდოდა და არ შემეძლო. ჭამას თავი დავანებე, ხის ერთ პატარა ტოტის ქვეშ შევძვერი და ჩემს ირგვლივ, ჩემივე ნერწყვიდან სახლი ავაშენე, ჩავიკეტე. ისევ დაბნელდა ჩემს ირგვლივ. დიდი დრო მქონდა ფიქრისთვის, ვიჯექი ჩემს პატარა სახლში და მესიზმრებოდა, რომ ვიყავი პეპელა, დავფრინავდი ულამაზესი ყვავილებით მოქარგულ მდელოზე და ჩემს ფრთებს, რომელსაც ასე ვნატრობდი, ნაზად ეფერებოდა შორიდან მონაბერი ნიავი. ერთი კია ის მეორე ჩემში, სულ მიმტკიცებდა რომ ეს სიზმარი არ იყო, რომ მე პეპელა ვიყავი, როგორ მინდოდა ეს სიმართლე ყოფილიყო.ბოლოს უკვე მთხოვდა, გამებედა და ისევ მიმეტოვებინა სახლი, მარწმუნებდა რომ დიდი სურპრიზი მელოდა. აღარ მინდოდა მტკენოდა გული, მაგრამ ვცადე და დაუჯერე მას.დავტოვე ჭუპრი და ისევ გამოვვერი.
თვალები დიდხანს არ გამიხელია. იმ მეორეს სჯეროდა რომ პეპელა ვიყავი, მე კი მეშინოდა, რომ თვალის გახელასთან ერთად გაქრებოდა, ლამაზი სიზმარი. ფეხების განძრევა ვცადე, რაღაც უცნაურად შეინძრნენ ისინი, ვიგრძენი რომ ბევრი პატარა ფეხი სადრაც გამქრალიყო. გული ბედნიერებისაგან შემეკუმშა, ნუთუ მართლა პეპელა ვარ?- და უცებ გავახილე თვალი. საოცარი იყო ახალი სხეულის შეგრძნება, ფრთები დაჭმუჭნულივით მელაგა გვერდებზე, მოვახერხე და გავშალე ისინი. ღმერთო, რა ლამაზად მოგიხატავს ჩემი ფრთები, ღმერთო, მე ლამაზი პეპელა ვარ.
მადლობა ღმერთოო!!! გავძახე უსასრულობას და ავფრინდი.

იმდენად ლამაზი სიზმარი იყო, უბრალოდ მოსაყოლად ვერ გავიმეტე, ეს ჩანახატი ჩემი სიზმარია.

ცა უჩვეულოდ ღია ცისფერი, ბავშვის ხელით გაფერადებულს გავდა, მთები მწვანე, სალათის ფერი, მდინარე რომელიც მთიდან ფერდობზე დიდი სისწრაფით ეშვებოდა, ნაპირებს ეხეთქებოდა და მზის ყვითლად დახატულ სხივებზე, უამრავ ცისარტყელებად ირეკლებოდა, მდელოზე თითქოს ისვენებდა, სწორ ხაზებად ლაგდებოდა, მდორედ მოედინებოდა და ირგვლივ ყველაფერს სიცოცხლეს ანიჭებდა. ყვავოდა ირგვლივ არემარე. უამარავი სასწაული სილამაზის ყვავილი ხარობდა, მდელოზე საოცარი ფერის თუ ფორმის პეპლები დაფრინავდნევნ, შორს ერთერთი მთის კალთაზე მუქი მწვანედ შეღებილი ხეები, ფერადად გაფერადებულ ხეების მასას შერწყმოდნენ, ლამაზად მოქსოვილ ხალიჩას გავდა ყოველივე ირგვლივ.
დიდხანს ვიყურებოდი ირგვლივ, სურნელიც კი განსხვავებული იყო რეალობასთან.ხო რეალობასთან, იმიტომ რომ ვიცოდი, ეს ჩემი ცხოვრების ნაწილია, ჩემი სიზმრის ერთი ნაწილი. უცებ მშვენიერი პეპელა აფრინდა, ცისფერი პაწაწინა ყვავილიდან, ჩემსკენ გამოფრინდა, მხარზე დამაჯდა და არაბუნებრივად ლამაზად მოხატული ფრთები რამდენჯერმე დააფახულა.
-მეც მინდა ფრენა შემეძლოს- ვუთხარი ხმამაღლა
-მერე? გაფრინდი-ჩუმი ლამაზი ხმით მითხრა მან, რაც არ გამკვირვებია, ამ სამყაროში ყველაფერი შესაძლებელია.
როგორ? მე ხომ ფრთები არ მაქვს?
ფრთები? Dდა რათ გინდა ფრთები? შენ ხომ ადამიანი ხარ? Aადამიანს კი ყველაფერი შეუძლია, შენ მხოლოდ მოინდომე.
-და მონდომება საკმარისია?
-სამყაროში რომელიც შენია , საკმარისია.
უცებ ძალიან მომინდა გავფრინდე, ხელები გავშალე,ღრმად ჩავისუნთქე და ვიგრძენი რომ მართლაც პეპელასავით მსუბუქი გავხდი
-მე მინდა გავფრინდეე!-ხმამაღლა გავძახე უსასრულობას და ადგილიდან მოვწყდი, მაღლა ავიჭერი, ხელები წინ, თეთრ, ბამბის ქულასავით ფაფუკ ღრუბლისაკენ გავიშვირე და უცებ იქ აღმოვჩნდი, ირგვლივ სითეთრე იყო, უცნაური სიმშვიდე. დაბრუნება გადავწყვიტე და ზემოდან, ბავშვის ხელით დახატული ფერადი ნახატი დავინახე. ფრენით დაღლილი კი დაუბრუნდი მდელოს, მდინარე რომ ყოფდა შუაზე და ჩემი მეგობარი პეპელა ცხოვრობდა.
გამეღვიძა, თვალი გავახილე. სიზმარი გამახსენდა, ღმერთო როგორ არ მინდოდა რეალობაში დაბრუნება , როგორ მეზარებოდა სამსახურში წასვლა, მაგრამ უნდა ავდგე, სიზმარი დამთავრდა. საწოლზე წამოვჯექი, ფეხები ჩუსტებში გაუყარე, ავდექი ფანჯარასთან მივედი, გამოვაღე და ხმამაღლა გავძახე სამყაროს,
-დილამშვიდობისა ღმერთო

მივიტან როგორც კი მოვახერხებ, მაქვს ძველი გამოცემული წიგნები და მიხარია რომ ვიღაცას გამოადგება.

საათი ჩემიც სულ ურევს ხელზე ისედაც აღარ ვიკეთებ,მაინც ჩერდება რაღაც დროის მერე, მაგრამ თQვენმა პოსტებმმა სიზმარი გამახსენა 4-დღის წინ ვნახე, საათი მაჩუქეს, ვითომ ვთხოვდებოდი თუ რაღაც ამდაგვარი და ქალმა რომელიც არ ვიცი მგონი დედა იყო ჩემი, თუ დედამთილი, მოკლედ უცხო ქალი იყო საათი მაჩუქა, ორი ციფერბლატით, ხელზე რომ გამიკეთეს უცნაური შეგრძნება მქონდა, მინდოდა გამეგო რომელი დროა ახლანდელი.