გონება ვერ დაინახავს ღმერთს., რადგან ყოველთვის ჩარჩოში� Options

[ichi]

აბსტრაქტულად რომ არ ვიმსჯელო, კონკრეტულად ჩემზე დავწერ.
მე ვარ ჩემი გამოცდილებები(სიხარული, ტკივილი, იმედგაცრუება და ა.შ.) + ჩემი ცოდნა. მთავარი ისაა რომ ფიქრს ქმნის ჩემს მიერ მიღებული ცოდნა და გამოცდილება, რა თქმა უნდა ნებისმიერმა ადამიანმა იცის ზღვაში წვეთი(სოკრატე-მე ვიცი რომ არაფერი არ ვიცი) ანუ ფიქრი ყოველთვის არის შეზღუდული(ჩარჩოში). მაგალითად ვიღაცა არის ფსიქოლოგი და მაგ კუთხით უყურებს ყველაფერს, ვიღაცა დაიბადა ღრმა რელიგიურ ოჯახში და ყველაფერში იესოს ხედავს.
ახლა მინდა გადავიდე მთავარზე.
ავიღოთ კაცობრიობა და მისი ცნობიერება(გლობალურად შევხედოთ). რამ დაყო დედამიწა ქვეყნებად და ზონებად, რის გამო ერთმანეთს ვხოცავთ? პასუხია ფიქრმა(ანუ იმან რისგანაც შედგებოდა იმ ადამიანის ცოდნა და გამოცდილება). ვინ შექმნა იარაღი? პასუხია ფიქრმა. ვინ დაიწყო 2 მსოფლიო უსასტიკესი ომები? ფიქრმა. ჩვენი მთავარი მტერი აშკარად ეს შეზღუდული ფიქრია, ეს ფაქტია, მაგრამ სანამ ვიღაც ვერ ხედავს ამ ფაქტს მანამდე აგრძელებს აბსურდს. ქრისტიანობის სახელით რამდენი ადამიანი დახოცა ფიქრმა? სხვა რელიგიების სახელითაც, წარმოიდგინე შეიძება ათასობით ადამიანი მოკლა და ვერ მიხვდე რომ ეს შენი ფიქრის ნაყოფია და ქრისტეს სწავლებასთან არაფერი საერთო არ აქვს. რატომ დაყო ღმერთი ადამიანმა ამდენ რელიგიად? ამდენ რიტუალად? არ გეჩვენებათ სისულელედ და საბავშო ბაღად ეს ყველაფერი? ჩვენი ფიქრით ღმერთს ვსვავთ ჩარჩოებში და ვამბობთ აი ეს გაუხარდება, აი ეს არ გაუხარდება, ოთხშაბათი პარასკევი უნდა ვიმარხულო და აი არ ვიცი, ძალიან სულელურად ვიქცევით მემგონი. ამ მდგომარეობიდან ნამდვილი სიყვარული და ყველაფრის ისე დანახვა როგორც შექმნილია მემგონი შეუძლებელია. ჩემი აზრით გაცილებით მარტივი და ბუნებრივია ყველაფერი. დაინახე ყველაფერი ისე როგორც შექმნილია, ნუ უყურებ წინაპირობით, ნუ განსჯი, ნუ ადარებ, ნუ აფასებ, უბრალოდ დაინახე ჭეშმარიტება, სიტყვები გადადე გვერძე და მიხვდი რომ ყველაფერი ერთიანია, მანდ აღარც შური აღარც ბრძოლა არ იქნება საჭირო, დაინახე რომ ჩინელი არაფრით განსხვავდება შენგან, იგივე შენ ხარ. ღმერთი კი ყველამ თავის თავში უნდა იპოვოს, გარეთ ვერ იპოვი.