ვერ ვნახე ამ კაცზე თემა და თქვენის ნებართვით არსებობდეს კრიშნამურტის კუთხე ამ ფორუმზე.
უმეტეს თგვენგანს ეცოდინება და ვინც არ იცით ჯიდუ კრიშნამურტი იყო მეოცე საუკუნის ერთ-ერთი უდიდესი მოაზროვნე და მასწავლებელი.
რაც აუცილებლად უნდა ითქვას მასზე არის ის რომ ვერ იტანდა გურუებს, და თვლიდა რომ ყველა ადამიანს თვითონ უნდა ეპოვნა ჭეშმარიტება.
მას მიიჩნევდნენ მესიად, თოეოსოფიური საზოგადოება ფიქრობდა რომ ის იყო ჭურჭელი და მასში უნდა შესულიყო ახალი მესია და მსოფლიო მასწავლებელი. მას ადრეული ასაკიდანვე ყავდა უამრავი მიმდევარი და იყო მსოფლიო მასშტაბის ორგანიზაციის ლიდერი, რომელიც შემდეგ თავადვე დაშალა და უარყო იდეა, რომ ის იყო მომავალი მესია.
და როგორც თვითონ თქვა, მთელი თავისი ცხოვრება მიუძღვნა ადამიანების განთავისუფლებას.
თU არ ვცდები იყო ადრე რომელიღაც თემაში კრიშნამურტზე საუბარი, მაგრამ ცალკე თემა არაა. ნუ თU არის მოდერატორი გააერთიანებს,. შენ კიდევ მადლობა კაი თემაა და მატო გახსნით ნუ შემოიფარგლები, დადე ხომ,ე კრიშნამურტზე რაც გექნება საინტერეო
დიდი ხანი აღარ დავრჩები ალბათ ფორუმზე მაგრამ მინდა გითხრა რო shotazi კაი საქმეს აკეთებ .
მონაკვეთი წიგნიდან "გზა შინისაკენ":
http://www.esoteric.ge/forum/index.php?showtopic=1409&st=0
შეხვედრა კრიშნამურტისთან
http://pix.ge/
"იმავე საღამოს მე და ბჰკუ ვივეკანანდა მსოფლიოში განთქმული მწერლის და ორატორის - ჯიდუ კრიშნამურტის ლექციას დავესწარით. შევედით და მეორე რიგში დავჯექით. პანდალი მალე გაივსო ხალხით, და ჩვენს გვერდით სამოც წლამდე ასაკის მამაკაცი დაჯდა. მას ერქვა დილიპი. "გინდათ დოქტორ კრიშნამურტიზე მოგიყვეთ? - შემოგვთავაზა მან. - ის ჩემი მასწავლებელია".
"რა თქმა უნდა", - ვუპასუხეთ ჩვენ.
დილიპმა ფეხები გადააჯვარედინა, სკამიზ საზურგეს მიეყრდნო და მოყოლა დაიწყო. კრიშნამურტი დაიბადა სამხრეთ ინდოეთში 1895 წელს. როცა ჯერ კიდევ ბავშვი იყო, მას ყურადღება მიაქცია ცნობილმა ნათელმხილველმა ჩარლზ ლედბიტერმა. ლედბიტერმა და ანნა ბეზანტმა, რომელიც იმ დროს თეოსოფიურ საზოგადოებას ხელმძღვანელობდა, განაცხადეს, რომ ეს ბავშვი - "ჭურჭელია" სამყაროს იმავე მასწავლებლისა, რომელიც კაცობრიობას ქრისტეს მეშვეობით მიმართავდა. ანნა ბეზანტი დაეხმარა ყმაწვილს, რომ ინგლისში მიეღო განათლება და მთელს მსოფლიოში თან ატარებდა მას. ათასობით ადამიანმა მიიღო იგი როგორც ახალი მესია და მის გარშემო შექმნილ ვარსკვლავის ორდენში შედიოდნენ. ოცდაშვიდი წლის ასაკში კრიშნამურტიმ ოფიციალურად მიიღო გასხივოსნებული მასწავლებლის ტიტული. იმ დროისთვის მას უკვე სამოციათასზე მეტი ორდენის წევრი ეთაყვანებოდა.
დილიპი ჩვენსკენ გადმოიხარა: "მაგრამ 1929 წელს მან უარი თქვა მასწავლებლის მდგომარეობაზე, დაშალა თავისი რელიგიური მოძრაობა და..."
უეცრად ყველა წამოდგა და სცენაზე ახლადგამოჩენილ კრიშნამურტის მიესალმა. ეს იყო უზადოდ ჩაცმული სამოცდათხუთმეტი წლის მოხუცი, არა მაღალი და გამხდარი. მას ეცვა პიჯაკი ნერუს სტილში და ფართე შარვალი. სუფთად გაპარსულ სახეს მოხუცებულობის ნაოჭები უფარავდა, ხოლო ჭაღარა თმა მეცნიერს ამსგავსებდა. იგი ბრწყინვალე ინგლისურით მიესალმა შეკრებილებს. მისი თვალები ენთუზიაზმს და კეთილგანწყობას ასხივებდა.
მოკლედ, საკმაოდ მალე იგი გადავიდა რევოლუციურ მოწოდებებზე: "ინდოეთში მეტისმეტად ბევრი გურუა. ისინი გვკარნახობენ, რა ვაკეთოთ, რაზე ვიფიქროთ და რით დავკავდეთ. ისინი - დიქტატორები არიან." ხალხი სუნთქვაშეკრული უსმენდა მას. "ჭეშმარიტება - ეს ამოუცნობი ქვეყანაა, ხოლო იოგა, თავისი სუნთქვითი და გიმნასტიკური ვარჯიშებით - მხოლოდ და მხოლოდ ფსიქოსომატური აკრობატიკაა. აშრამები და მონასტრები - საკონცენტრაციო ბანაკებია ჭკუისათვის." მან პაუზა გააკეთა და პირდაპირ მე შემომხედა: "და თუ თქვენ ჩამოგიყალიბდათ მედიტაციის რაღაც სისტემა, ეს უკვე მედიტაცია აღარაა, არამედ სრული უაზრობა და დროის ტყუილად ფლანგვაა."
კრიშნამურტიმ ასეთი იგავი მოყვა. ერთხელ ეშმაკი თავის მეგობართან ერთად სეირნობდა. მათ წინ გზაზე ერთი კაცი მიდიოდა. უცებ ის დაიხარა და გზიდან რაღაც მბრწყინავი საგანი აიღო. მეგობარი მიბრუნდა ეშმაკისკენ და ჰკითხა, თუ რა იყო ეს. ეშმაკმა უპასუხა:
"მან ჭეშმარიტება იპოვა".
"ცუდადაა შენი საქმე!"
"სულაც არა, - მშვიდად უპასუხა ეშმაკმა. - მე დავეხმარები, რომ ამ ჭეშმარიტებას მოწესრიგებული სახე მისცეს."
იმისათვის, რომ ხაზი გაესვა თავისი მომდევნო აზრისთვის, კრიშნამურტიმ თვალები დახუჭა და სპეციალურად ნელა, თვითოეულ სიტყვაზე მახვილით გაიმეორა:
"ჩვენ საკუთარ თავში უნდა მოვახდინოთ ცვლილება. მაგრამ როგორ გავაკეთოთ ეს, როცა ჩვენს ცხოვრებაში ამდენი თავსმოხვეულია? ჩვენ წლობით ვმუშაობთ და უაზროდ, სიცარიელეში ვცხოვრობთ..."
იგი წინ დაიხარა: "ვერც ერთი ორგანიზაცია და ვერც ერთი რელიგია ვერ მოგვიტანენ გასხივოსნებას. თქვენ ვერ მოიპოვებთ მას ვერც რომელიმე დოგმით, ვერც მღვდელმსახურებით ან რიტუალებით, ვერც ფილოსოფიის შესწავლით და ვერც ფსიქოლოგიური პრაქტიკებით. გასხივოსნება საკუთარ ჭკუაში უნდა ვეძებოთ, დავაკვირდეთ რა მის მუშაობას. ეს მოდის ჭვრეტის მეშვეობით და არა ინტელექტუალური ანალიზით ან ლოგიკური ჭკუისმიერი მსჯელობებით."
მე შეძრული ვფიქრობდი იმაზე, თუ როგორ შთაბეჭდილებას მოახდენდა ეს ლექცია ჩემს მეგობარ ბჰიკუ ვივეკანანდაზე. ის ხომ გურუ იყო მრავალი ათასი ბერისათვის, რომლებიც მონასტერში ცხოვრობდნენ მკაფიო სტრუქტურით და განრიგით და მედიტაციასა და რიტუალებს სწავლობდნენ მისგან. მე დავიხარე მისკენ და ჩავჩურჩულე: "ბჰიკუ, ის უარყოფს ყველაფერს, რასაც მთელი თქვენი ცხოვრება მიუძღვენით. როგორი მოსასმენია ეს თქვენთვის?"
ბჰიკუს გაუკვირდა ჩემი კითხვა, ფართოდ გაახილა თვალები და თქვა: "ის ყველაფერს სწორად ამბობს!"
მე განცვიფრებულმა შევეკითხე: "და რას აპირებთ ამის შემდეგ ბჰიკუ?"
უცებ ის ძალიან სერიოზული გახდა: "მე კარგად უნდა გავიაზრო მოსმენილი".
შემდგომ დღეებში კრიშნამურტის კიდევ რამდენიმე ლექციას დავესწარით, რომლებზეც იგი გასაოცარი თავდაჯერებულების და რკინის ლოგიკის დემონსტრირებას ახდენდა. იგი სახელი ჰქონდა განთქმული, როგორც ადამიანს, რომელსაც შეუძლია პასუხი გასცეს ნებისმიერ კიტხვას და გააბათილოს ნებისმიერი არგუმენტი, მაგრამ ამასთან ერთად პირად ურთიერთობაში რბილ, კეთილ და ჭკუამახვილობით გამორჩეულ პიროვნებად რჩებოდა. მე ჩავუფიქრდი მის სწავლებას. აღმოსავლეთის წმინდა წერილები სავსეა გასხივოსნებული წმინდანების მაგალითებით, რომლებიც თავისი რელიგიის მცნებებს და თავიანთი გურუების დარიგებებს შეუპოვრად მიჰყვებოდნენ. როგორ შეიძლება ამ ყველაფრის უკუგდება მხოლოდ იმის გამო, რომ კრიშნამურტიმ ასე თქვა? ამასთან ჩემში ცხარე გამოძახილი ჰპოვა მისმა აზრმა იმის შესახებ, რომ სულიერი ცხოვრებისთვის მიუღებელია ზედაპირული დამოკიდებულება. ჩვენ მზად უნდა ვიყოთ საკუთარ თავზე პასუხისმგებლობის ასაღებად. და თუკი ზედმეტად გავერთობით სულიერი ცხოვრების გარეგნული მხარით, შეიძლება მისი მთავარი მიზანი - გულის გაწმენდა - დაგვავიწყდეს.
მოგვიანებით, როცა ბჰკუსთან ერთად პიპალის ხის ჩრდილში ვიჯექი, ვკითხე, მიიღო თუ არა გადაწყვეტილება იმის შესახებ, თუ რას გააკეთებდა მომავალში.
"დიახ, რიჩარდ, - მიპასუხა მან. - მე დავბრუნდები ტაილანდში, ჩემს მონასტერში."
"მართლა? - გამიკვირდა მე - მე კი ვფიქრობდი, რომ კრიშნამურტის მიმდევარი გახდებოდით".
ბჰიკუმ ჩაფიქრებულმა შორს გაიხედა, შემდეგ კი უეცრად თქვა:
"დიახ, მე მივყვები მისტერ კრიშნამურტის დარიგებებს, - მის ტუჩებზე ცელქური, ბავშვური ღიმილი ათამაშდა. - გინდა გითხრა, როგორ?"
"რა თქმა უნდა!"
"მე უარვყოფ იმ მასწავლებლის სწავლებას, რომელიც ყველა მასწავლებლის და მათი სწავლებების უარყოფას მოგვიწოდებს", - ღიმილით, მისთვის დამახასიათებელი სასიამოვნო ტაილანდური აქცენტით მიპასუხა მან.
მაგრამ, რა შეუძლია ადამიანს გააკეთოს, რა შეგვიძლია გავაკეთოთ მე და თქვენ, იმისათვის რომ შევქმნათ სრულიად განსხვავებული საზოგადოება? ჩვენ ჩვენს თავს ვუსვავთ ძალიან სერიოზულ კითხვას. საერთოდაც არის კი რაიმე ისეთი, რისი გაკეთებაც ღირს? რა შეგვიძლია გავაკეთოთ? - ხალხი ამას გვეუბნებოდა. ეგრედ წოდებული სულიერი ლიდერები, ვისაც წესით და რიგით უკეთესად უნდა ესმოდეთ ეს თემები, ვიდრე ჩვენ გვესმის, გვაჩვენებდნენ გზას და ისინი გვაქცევდნენ და გვხვევდნენ ახალ შაბლონებში, მაგრამ ამას შორს არ წაუყვანივართ. გამოცდილი და ნასწავლი ადამიანები გვიჩვენებდნენ გზას, მაგრამ ვერც მათ შეძლეს ჩვენი უფრო შორს წაყვანა. ჩვენ გვითხრეს რომ ყველა ბილიკი მიდის ჭეშმარიტებამდე. თქვენ გაქვთ თქვენი გზა როგორც ინდუსს, ვიღაც სხვას აქვს თავის გზა და ის ქრისტიანია და კიდევ სხვა მუსლიმია და ყველანი შეხვდებიან ერთიდაიგივე კარებთან, რომელსაც თუ კარგად დააკვირდებით, ცხადად დაინახავთ რომ არის აბსურდი. ჭეშმარიტებას არ აქვს გზა, და ეს არის ჭეშმარიტების მომხიბვლელობა, ის ცოცხალია. მკვდარ საგნამდე არსებობს გზა, რადგან ის სტატიკურია, მაგრამ როდესაც ხედავ, რომ ჭეშმარიტება არის რაღაც ცოცხალი, მოძრავი, რომელსაც არ აქვს დასასვენებელი ადგილი, რომელიც არ არის არც ტაძრებში, არც მეჩეთებში, რომელთანაც ვერც რელიგია, ვერც მასწავლებელი, ვერც ფილოსოფოსი და საერთოდ ვერავინ ვერ მიგიყვანთ, მაშინ თქვენ ასევე დაინახავთ რომ ეს ცოცხალი მოვლენა არის ის, რაც თქვენ სინამდვილეში ხართ - თქვენი სიბრაზე, თქვენი სისასტიკე, თქვენი ძალადობა, თქვენი დეპრესია, თქვენი აგონია და თქვენი დარდი, ყველაფერი ის რაშიც ცხოვრობთ. ამ ყველაფრის გაცნობიერებაში არის ჭეშმარიტება და თქვენ შეგიძლიათ გააცნობიეროთ ეს ჭეშმარიტება მხოლოდ მაშინ, როდესაც ისწავლით ამ საგნებზე დაკვირვებას თქვენს ცხოვრებაში. თქვენ არ შეგიძლიათ ხედვა იდეოლოგიის, ეკრანის, სიტყვების, იმედების და შიშების საშუალებით.
თქვენ შეგიძლიათ დაინახოთ, რომ თქვენ ვერავისზე დამოკიდებული ვერ იქნებით. არ არსებობს მეგზური, არც მასწავლებელი და არც ავტორიტეტი. ხართ მხოლოდ თქვენ, თქვენი დამოკიდებულება სხვებისადმი და სამყაროსადმი, ამის გარდა არაფერი. როცა თქვენ ამას გააცნობიერებთ, ეს მოიტანს დიდ სასოწარკვეთილებას, საიდანაც წარმოიშობა ცინიზმი და სიმწარე, მაგრამ როდესაც დადგებით იმ ფაქტის წინაშე, რომ თქვენ და სხვა არავინ არის პასუხისმგებელი მსოფლიოზე და თქვენს თავზე, თქვენს გრძნობებზე, თქვენს ფიქრებზე და თქვენს საქციელებზე, მაშინ ყველანაირი საკუთარი თავის სიბრალური გაივლის. როგორც წესი ჩვენ ყველაფერს სხვებს ვაბრალებთ, რაც საკუთარი თავის სიბრალულის გამოხატულებაა.
მაშინ თუ შეგვიძლია მე და თქვენ, ყოველგვარი გარე ძალის ჩარევით, ყოველგვარი დაყოლიების გარეშე, სასჯელის შიშის გარეშე მოვახდინოთ რევოლუცია, ფსიქოლოგიური მუტაცია მთლიანად ჩვენს არსებაში. ისე, რომ ჩვენ აღარ ვიყოთ სასტიკები, მოძალადეები, მეტოქეები, შეშფოთებულები, შეშინებულები, გაუბედავები, ხარბები, მოშურნეები, აღარ გვქონდეს ეს და სხვა თვისებები, რომლებიც არიან მანიფესტაციები ჩვენი ბუნების, რომელიც აღმოცენებულია იმ უვარგისი საზოგადოებისგან, რომელშიც ჩვენ გვიწევს ჩვენი ყოველდღიური ცხოვრების გატარება.
მნიშვნელოვანია თავიდანვე გაიაზროთ, რომ მე არ ვახდენ რაიმე ფილოსოფიის ან თეოლოგიური კონცეფციის ფორმულირებას. ჩემი აზრით ყველანაირი იდეოლოგია უკიდურესად უაზრობაა. მნიშვნელოვანია არა ფილოსოფია, არამედ ის რომ დავაკვირდეთ რა ხდება სინამდვილეში ჩვენს ყოველდღიურ ცხოვრებაში, შინაგანად და გარეგნულად. თქვენ თუ ძალიან ახლოდან დააკვირდებით იმას, რაც ხდება და მას განიხილავთ, თქვენ დაინახავთ, რომ ის დაფუძნებულია ინტელექტუალურ გაგებაზე და ინტელექტი არ მოიცავს არსებობის ყველა სფეროს. ის არის მხოლოდ ფრაგმენტი და რაც არ უნდა ჭკვიანურად იყოს ფრაგმენტი ერთმანეთთან მოთავსებული, რაც არ უნდა ძველი და ტრადიციული იყოს, მაინც დარჩება არსებობის პატარა ნაწილად მაშინ, როდესაც ჩვენ ვცდილობთ მოვრიგდეთ ცხოვრების მთლიან არსებობასთან. ჩვენ როდესაც ვაკვირდებით იმას, თუ რა ხდება სამყაროში, ჩვენ ვიწყებთ იმის მიხვედრას, რომ არ არსებობს შინაგანი და გარეგანი პროცესები. არსებობს მხოლოდ ერთი პროცესი, ის არის მთლიანი მოძრაობა. შინაგანი მოძრაობა გამოხატავს თავს გარეგანში და გარეგანი მოქმედებს კვლავ შინაგანზე. მე ვფიქრობ, რომ საკმარისია შევძლოთ დანახვა. ჩვენ თუ შევძლებთ ვისწავლოთ საგნების დანახვა, მაშინ ყველაფერი გახდება ძალიან ნათელი. იმისთვის, რომ ჩვენ ვხედავდეთ, არ არის საჭირო ფილოსოფია, არც მასწავლებელი. არ არის საჭირო ვინმემ გითხრათ როგორ უნდა შეხედოთ, უბრალოდ შეხედეთ.
შეგიძლიათ ამის შემდეგ დაინახოთ მთელი სურათ? დაინახოთ არა ვერბალურად, არამედ რეალურად. შეგიძლიათ მარტივად, სპონტანურად მოახდინოთ თქვენი თავის ტრანსფორმაცია? ეს არის რეალური პრობლემა. არის კი შესაძლებელი ჩვენს ფსიქიკაში სრულყოფილი რევოლუციის მოხდენა?
მაინტერესებს როგორია თქვენი რეაქცია ასეთ კითხვაზე? თქვენ შეიძლება თქვათ - „მე არ მინდა ცვლილება“ და უმეტესად ადამიანები მართლაც არ არიან ცვლილებით დაინტერესებულნი. განსაკუთრებით ისინი, ვინც კარგად არიან სოციალურად და ეკონომიურად დაცულები, ან ისინი ვინც ეჭიდებიან დოგმატურ რწმენებს და შეხედულებებს და იღებენ საკუთარ თავს და საგნებს ისეთს, როგორიც არიან, ან ოდნავ შეცვლილი სახით. ასეთი ადამიანებით ჩვენ არ ვართ დაინტერესებული. თქვენ შეიძლება უპასუხოთ უფრო ოსტატურად, - „ეს ძალიან რთულია, ეს არ არის ჩემთვის“, ამ შემთხვევაში თქვენი უკვე დაბლოკეთ თქვენი თავი, თქვენ გადაიჭერით გზა შეცნობისკენ. ასე, რომ თქვენ უფრო შორს ვეღარ წახვალთ. კიდევ შეიძლება თქვათ, - „კი მე ვხედავ აუცილებლობას ჩემი ფუნდამენტალური შინაგანი ცვლილების, მაგრამ როგორ შევძლო ეს? გთხოვთ მაჩვენეთ გზა, დამეხმარეთ მიზნის მიღწევაში“. თუ თქვენ ამას იტყვით, მაშინ თქვენ არ ხართ დაინტერესებული შეცვლით. მაშინ თქვენ არ ხართ დაინტერესებული ფუნდამენტური რევოლუციით, თქვენ უბრალოდ ეძებთ მეთოდს, სისტებას, რომელიც მოგიტანთ ცვლილებას.
მე თუ ვიქნებოდი იმდენად სულელი, რომ თქვენთვის რაიმე სისტემა მომეცა და თქვენ კი, თუ იქნებოდით იმდენად სულელები, რომ მიყოლოდით ამ სისტემას, მაშინ თქვენ უბრალოდ მოახდენდით კოპირებას, იმიტაციას, იქნებოდით დამყოლები, მიმღებები და როდესაც თქვენ აკეთებთ ამას, ამ დროს თქვენ ქმნით თქვენში სხვა ავტორიტეტს და აქედან გამომდინარე წარმოიქმნება კონფლიქტი თქვენს და ამ ავტორიტეტს შორის. თქვენ გრძნობთ, რომ უნდა გააკეთოთ ასეთი და ასეთი რამ, იმიტომ, რომ ასე გითხრეს, მაგრამ მიუხედავად ამისა თქვენ არ შეგიძლიათ ამის კეთება. თქვენ გაქვთ თქვენი საკუთარი მისწრაფებები, ტენდენციები და ზეგავლენები, რომლებიც მოდიან კონფლიქტში იმ სისტემასთან, რომელსაც თვლით რომ უნდა გაყვეთ და აქედან გამომდინარე იქმნება წინააღმდეგობა. ასე, რომ თქვენ ორმაგ ცხოვრებას იქმნით, სისტემის იდეოლოგიასა და თქვენი ყოველდღიური ცხოვრების რეალობას შორის. იდეოლოგიასთან შესაბამისობაში მოსვლის მცდელობით, თქვენ ახშობთ საკუთარ თავს მაშინ, როდესაც სინამდვილეში რეალობა არის არა იდეოლოგია, არამედ ის რაც თქვენ ხართ. თქვენ თუ შეეცდებით საკუთარი თავის შესწავლას სხვის მიხედვით , მაშინ თქვენ ყოველთვის დარჩებით მეორად ადამიანად.
ადამიანი რომელიც ამბობს, - „მე მინდა შეცვლა, მითხარით როგორ გავაკეთო ეს“, ჩანს ძალიან სერიოზული, მაგრამ ის არ არის. მას სურს ავტორიტეტი, ვისგანაც იმედოვნებს წესრიგის დამყარებას საკუთარ თავში. მაგრამ მოიტანს კი როდისმე ავტორიტეტი შინაგან წესრიგს? სურვილის გარეშე თავსმოხვეული წესრიგი, ყოველთვის წარმოშობს უწესრიგობას. თქვენ შეიძლება დაინახოთ ეს ჭეშმარიტება ინტელექტუალურ დონეზე, მაგრამ შეგიძლიათ სინამდვილეში გამოიყენოთ ის ისე, რომ მეტად აღარ გჭირდებოდეთ არანაირი ავტორიტეტი? არც წიგნის ავტორიტეტი, არც მასწავლებლის, არც ცოლის ან ქმრის, არც მშობლის, არც მეგობრის და არც საზოგადოების? რადგანაც ჩვენ ყოველთვის ვფუნქციონირებდით გარკვეული შაბლონის მქონე ფორმულით, ეს ფორმულა იქცეოდა იდეოლოგიად და ავტორიტეტად. მაგრამ მომენტი, როდესაც შენ მართლა ხედავ რომ კითხვა, „როგორ შეიძლება შევიცვალო“, წარმოშობს ახალ ავტორიტეტს, მაშინ თქვენ გადალახავთ ავტორიტეტებს სამუდამოდ. მოდით კიდევ ერთხელ ნათლად ჩამოვაყალიბოთ: მე ვხედავ, რომ მე უნდა შევიცვალო სრულიად ჩემი არსებობის ფესვებიდან. მე აღარ შემიძლია ვიყო დამოკიდებული აღარანაირ ტრადიციებზე, რადგან ამ ტრადიციებმა მოიტანეს ეს კოლოსალური სიზარმაცე, მიმღებლობა და მორჩილება. მე არ შემიძლია ვუყურო სხვას დახმარების მოლოდინით, არც ერთ მასწავლებელს, არც ერთ ღმერთს, არც ერთ რწმენას, არც ერთ სისტემას და არც ერთ გარეგნულ გავლენას. მაშინ ადგილს რა იკავებს?
პირველ რიგში შეგიძლიათ უარყოთ ყველანაირი ავტორიტეტი? ეს თუ შეგიძლიათ, ნიშნავს რომ თქვენ მეტად აღარ გეშინიათ. მაშინ რა ხდება? თქვენ როდესაც უარყოფთ რაღაც ტყუილს, რასაც თქვენ ატარებდით თაობების მანძილზე, როდესაც მოიშორებთ ყველა სახის ტვირთს, რა მოხდება? თქვენ გაქვთ უფრო მეტი ენერგია, არა? თქვენ გაქვთ მეტი უნარი, მეტი სტიმული, მეტი ძალ-ღონე და სიცოცხლისუნარიანობა. ამას თუ ვერ გრძნობთ, მაშინ თქვენ არ მოგიშორებიათ ტვირთი, არ გადაგიგდიათ ავტორიტეტის მკვდარი უღელი.
ამ ტვირთს როდესაც მოიშრებთ და გექნებათ ეს ენრგია, რომელიც სრულიად თავისუფალია შიშისგან, შეცდომის დაშვების შიშისგან, სწორის და არასწორის გაკეთების შიშისგან, მაშინ არ არის ასეთი ენერგია თავად ცვლილება? ჩვენ ენერგიის უზარმაზარი მარაგი გვჭირდება და ჩვენ მას ვფლანგავთ შიშში. მაგრამ, როდესაც არის ენერგია, რომელიც მოდის ყველანაირი შიშის მოშორებისგან, თვითონ ეს ენერგია წარმოშობს რადიკალურ შინაგან რევოლუციას. თქვენ აღარაფრის გაკეთება აღარ გჭირდებათ ამისთვის.
ასე, რომ თქვენ დარჩებით საკუთარ თავთან და ეს არის ის მდგომარეობა, რომელშიც უნდა იყოს ის ადამიანი, რომელიც სერიოზულად ფიქრობს ამ ყველაფერზე. თქვენ როცა დახმარებისთვის აღარავის და აღარაფერს მეტად აღარ შეჰყურებთ, მაშინ თქვენ უკვე ხართ თავისუფლები რომ აღმოაჩინოთ და როდესაც არის თავისუფლება, არის ენერგიაც, როდესაც არის თავისუფლება, მაშინ შეუძლებელია რაიმის არასწორად გაკეთება. თავისუფლება არის სრულიად განსხვავებული ამბოხისგან. როდესაც თავისუფალი ხარ, მაშინ სწორის და არასწორის კეთების მცნება აღარ არსებობს. შენ ხარ თავისუფალი და აქედან გამომდინარე შენ მოქმედებ. ამ დროს აღარ არის შიში და როდესაც გონება შიშის გარეშეა, მას შეუძლია უდიდესი სიყვარული და როდესაც არსებობს სიყვარული, მას შეუძლია აკეთოს ის რაც სურს.
მაშასადამე, ჩვენი თავის შესწავლა არის ის, რაც ჩვენ ახლა უნდა გავაკეთოთ, მაგრამ არა ჩემს მიხედვით ან ვინმე ანალიტიკოსის ან ფილოსოფოსის მიხედვით. რადგან, როდესაც ჩვენ ვსწავლობთ ჩვენს თავს სხვა ვინმეს მიხედვით, მაშინ ჩვენ ვსწავლობთ მათზე და არა ჩვენზე. ამიტომ ჩვენ უნდა ვისწავლოთ ვინ ვართ ჩვენ სინამდვილეში.
როდესაც გავაანალიზებთ, რომ ჩვენ შეგვიძლია არ ვიყოთ დამოკიდებულები ავტორიტეტებზე და მათ გარეშეც შევძლებთ ტოტალურ რევოლუციას ჩვენი ფსიქიკის შინაგანი სტრუქტურის დონეზე, შემდეგ დგება მეტისმეტად დიდი სიძნელე, ჩვენი შინაგანი ავტორიტეტების უარყოფის. ჩვენი პატარა გამოცდილებების ავტორიტეტისა და დაგროვილი სხვადასხვა არჩევანის, ცოდნის, იდეის და იდეალის ავტორიტეტის უარყოფის დაბრკოლება. გუშინ თქვენ გქონდათ რაღაც გამოცდილება, რომელმაც გაკვეთილი მოგცათ და ეს გაკვეთილი თქვენთვის ხდება ახალი ავტორიტეტი. და ეს გუშინდელი ავტორიტეტი არის ისეთივე დამანგრეველი, როგორიც ათასწლეულების განმავლობაში არსებული ავტორიტეტი. იმისათვის, რომ ჩვენს თავზე გავიგოთ, ჩვვენ არ გვჭირდება არც გუშნდელი დღის ავტორიტეტი და არც ათასი წლის ავტორიტეტი, რადგან ჩვენ ვართ ცოცხალი არსებები, ყოველწამს ვმოძრაობთ, მივედინებით და არასდროს ვისვენებთ. ჩვენ როდესაც თავს ვუყურებთ საკუთარი გუშინდელი მკვდარი ავტორიტეტის საშუალებით, ჩვენ ვერ შევძლებთ ცოცხალი მოძრაობის შეცნობას, და ამ მოძრაობის მშვენიერების აღქმას.
თავისუფალი რომ იყო ყველა ავტორიტეტისგან, შენი საკუთარი იქნება ეს, თუ სხვისი, ნიშნავს რომ მოკვდეს ყველაფერი რაც იყო გუშინ, ისე რომ შენი გონება იყოს ყოველთვის ნორჩი, ახალგაზრდა, უმანკო, სავსე მხნეობით და ჟინით. ადამიანს სწავლა და დაკვირვება მხოლოდ ამ მდგომარეობაში შეუძლია. ამისთვის დიდი რაოდენობით სიფხიზლე და შეგნებაა საჭირო, ნამდვილი შეგნება იმისა, თუ რა ხდება თქვენს შიგნით, შესწორებისა და განსჯის გარეშე, რადგან იმ წამშივე, როდესაც თქვენ რაიმე შესწორება შეგაქვთ, სხვა ავტორიტეტი, ცენზორი იქმნება.
ასე რომ ახლა ჩვენ ერთად გამოვიკლვევთ ჩვენს თავებს. არა ისე რომ ერთ ადამიანი ხსნიდეს რაიმეს, სანამ თქვენი კითხულობთ. ეთანხმებოდეთ ან არ ეთანხმებოდეთ მას, როდესაც მიყვებით გვერდებზე მის სიტყვებს , არამედ ჩვენ ერთად უნდა ვიმოგზაუროთ და აღმოვაჩინოთ ყველაზე საიდუმლო კუთხეები ჩვენს გონებაში. იმისათვის რომ ასეთ მოგზაურობა შევძლოთ, ჩვენ უნდა ვიყოთ მსუბუქად. დატვირთულები მოსაზრებებით, ცრურწმენებით და დასკვნებით, ყველაფერი ძველი შიგთავსით, რაც მოვაგროვეთ ორიათასი წლის და მეტის განმავლობაში, ამ ყველაფრით დატვირთულები ჩვენ ვერ შევძლებთ მოგზაურობას. დაივიწყეთ ყველაფერი რაც იცით თქვენს შესახებ, დაივიწყეთ ყველაფერი რაც ოდესმე გიფიქრიათ საკუთარ თავზე. ჩვენ უნდა დავიწყოთ ისე თითქოს არაფერი გვცოდნია.
წინა ღამეს ძლიერი წვიმა იყო, ახლა კი ცა მოწმენდილია. ახალი ნათელი დღეა. მოდით შევხვდეთ ამ ნათელ დღეს, თითქოს ის იყოს ერთადერთი დღე. მოდით დავიწყოთ ჩვენი მოგზაურობა, უკან მოვიტოვოთ ყველანაირი ხსოვნა გუშინდელის და დავიწყოთ ჩვენი თავის შეცნობა პირველად.
პირველი თავის დასასრული
givi
shotazi
shotazi
"ბედნიერება - რომელიც არ იცნობს სიმარტოვეს,
მხოლოდ უსაზღვრო რწმენას და განთავისუფლებას.
სიყვარული - რომელიც არაა პიროვნებებზე მიჯაჭვული,
არა შებოჭილი ტრადიცებით,
არაა შებოჭილი ცრურწმენით.
ბედნიერება -რომელიც არაა დამოკიდებული
სხვის სიტყვებზე
არც მღვდელზე,
არც სექტაზე,
იგი არ საჭიროებს სახელს,
არ განისაზღვრება კანონებით..."
უარყავი ტრადიციები, წესები, რელიგიები და ავტორიტეტები. მხოლოდ შინაგანი აქტით შეიძლება ჭეშმარიტების მიგნება.
როდესაც სიკვდილი მოდის გეუბნება, ~ხედავ, შენ არაფრის წაღება არ შეგიძლია თან, არაფრის, რასაც ასე აგროვებდი ცხოვრებაში, იქ არ არის სივრცე მაგისთვის, ხარ ტოტალურად მარტო~. აი რა ხდება როცა სიკვდილი მოდის. შენ ვერ დაგეხმარება ვერავინ...რას ნიშნავს თვითონ სიკვდილი - რაც არის განთავისუფლება იმ ყველაფრისგან რაც ადამიანს აქვს შექმნილი...იყო ტოტალურად თავისუფალი ყველაფრისგან რაც გაქვს და რაც მოგიგროვებია, არა მიბმა, არა ღმერთი, არა მომავალი და არა წარსული. თქვენ არ გესმით ეს რას ნიშნავს, ვერ ხადავთ მთელს ამ მშვენიერებას, ამ სიდიადეს, ამ საოცარ სიძლიერეს. იყო მკვდარი სიცოცხლეშივე - იცით ეს რას ნიშნავს? სიცოცხლის განმავლობაში ყოველ დღე უნდა კვდებოდე, ანუ არ მიეჯაჭვოთ... ამგვარად სიცოცხლე არის სიკვდილი. გაიგეთ? სიცოცხლე ნიშნავს იმ ყველაფრის უარყოფას ყოველდღიურად, რაზეც მიჯაჭვული ხარ, რასაც ეთაყვანები, რაზეც ფიქრობ და არ ფიქრობ, შენი ღმერთის, შენი ქვეყნის, ყველაფრის. შეგიძლიათ ამის გაკეთება? თითქოს მარტივი ფაქტია, მაგრამ უზარმაზარი შინაარსი აქვს...დრო, ფიქრი, შიში, მიბმა, და ყველაფერი სხვა რაც ადამიანს აქვს, ტოტალურად უარყოფილია, აი რას ნიშნავს სიკვდილი..." . . ....."რამდენადაც გვეშინია სიცოცხლის, იმდენად შეგვეშინდება სიკვდილის. ადამიანს, რომელსაც არ ეშინია სიცოცხლის, არ ეშინია იყოს სრულიად დაუცველი, რადგან ესმის, რომ შინაგანად, ფსიქოლოგიურად არ არსებობს არავითარი უსაფრთხოება. სადაც არ არის უსაფრთხოება, იქ არის უსასრულო მოძრაობა და სიკვდილი და სიცოცხლე ხდება ერთი. ადამიანი, რომელიც ცხოვრობს კონფლიქტის გარეშე, სიყვარულითა და მშვენიერების განცდით, არ ეშინია სიკვდილის, რადგანაც სიცოცხლე ეს სიკვდილია."
https://www.youtube.com/watch?v=tsjCBpt49Ac&feature=share
***
კრიშნამურტის წიგნიდან: „ცხოვრების პრობლემები“
მედიტაცია
სწორი მედიტაცია აუცივლებელია გონების გასაწმენდად, რადგან მისი დაცარიელების გარეშე შეუძლებელია განახლება.
ჩვეულებრივი უწყვეტობა _ ეს არის სტაგნაცია (შეფერხება). გონება იშლება (ბლაგვდება) მუდმივად ერთი და იგივეს გამეორებით. ცრუ გზაზე გამოყენებისას, გრძნობებისაგან რომელიც მას ხდის ბრიყვს და დაღლილს. გონების კონტროლი სრულებით არ არის აუცივლებელი, რაც აუცივლებელია ეს არის გამოვავლინოთ გონების ინტერესები.
გონება _ ეს არის ურთიერთსაწინააღმდეგო ინტერესების ძნა (შეკვრა). ხოლო მას რასაც ჩვენ ვუწოდებთ კონცენტრაციას, გონების დისციპლინას, ეს არის უბრალოდ ერთი ინტერესის გაძლიერება სხვების ხარჯზე.
დისციპლინა _ ეს არის წინააღმდეგობების კულტივირება (გაშენება), ხოლო სადაც არის წინააღმდეგობა, არ არის გაგება. კარგად დისციპლინირებული გონება _ ეს არის არათავისუფალი გონება, მხოლოდ თავისუფლებაში შეიძლება გაკეთდეს აღმოჩენა. აუცივლებელია ბუნებრივად, თავისუფლად გამოვავლინოთ ინდივიდის მოძრაობა, როგორ საფეხურზეც არ უნდა იყოს ის. თუმცა ასეთი ტიპის აღმოჩენები შესაძლოა იყოს საკმაოდ არასასიამოვნო, „მეს“ გამოვლინებები უნდა იყოს აღმოჩენები და გაგებები; დისციპლინა კი ახშობს სპონტანურობას, რომელიც საჭიროა ამ აღმოჩენებისათვის. დისციპლინა აზუსტებს გონებას, აფიქსირებს მას განსაზღვრულ ფორმაზე, გონება შეეწყობა მას რაზეც ის იყო გაწვრთნილი. მაგრამ რასაც ის შეეწყობა _ არარეალურია.
დისციპლინა _ ეს უბრალოდ დამამძიმებელი ფაქტორია, ამიტომ ის ვერასოდეს იქნება თვითგახსნის საშუალება. თვითდისციპლინის წყალობით გონებას შეუძლია მიემაგროს თავის მიზანს; მაგრამ ეს მიზანი არის „მეს“ პროექცია, ამიტომ ის არარეალურია. გონება ქმნის რეალობას თავის საკუთარ სახეში, დისციპლინა კი ამ სახეს აძლევს სიცოცხლისუნარიანობას. მხოლოდ გახსნაში შიძლება იყოს სიხარული _ გახსნა „მეს“ გზაზე მომენტიდან მომენტამდე. „მე“ როგორ საფეხურზეც არ უნდა მოვათავსოთ, ყოველთვის დარჩება გონების ქმნილებად. ყველაფერი რაზეც ის ფიქრობს მომდინარეობს გონებიდან. გონებას არ შეუძლია იფიქროს მასზე რაც მასში არ იმყოფება, მას არ შეუძლია იფიქროს უცნობზე. ნებისმიერ დონეზე „მე“ _ ეს არის ცნობილი. შესაძლოა არსებობდეს სხვადასხვა დონის „მე“, რომლებსაც გონება ვერ ცნობს, რომლებიც იმყოფებიან ზედაპირზე, მაგრამ ყველა მათგანი ერთნაირად იმყოფებიან ცნობილის სფეროში. მოძრაობა „მე“ იხსნება ურთიერთობის პროცესში, და როდესაც ეს ურთიერთობა არ იმყოფება განსაზღვრულ შაბლონში, იქმნება თვითგახსნის საშუალება. ურთიერთობის შექმნა არის „მეს“ გამოვლინება, ხოლო იმისათვის, რომ გაგებულ იქნას ეს გამოვლინება, საჭიროა გაცნობიერებულობა, განუსაზღვრელი არჩევნით, რადგან არჩევანი წარმოადგენს ერთი ინტერესის მეორეზე უპირატესობას, ასეთი გაცნობიერებულობა არის „მეს“ გამოვლინების განცდა. ასეთ განცდაში არ არის არც განმცდელი არც განცდილი. ასეთი გზით სიარულის დროს გონება თავისუფლდება თავისი დაგროვებებისაგან; აღარ არსებობს „მე“ შემგროვებელი. შეძენა, მოგონებების შეგროვება ქმნის „მეს“. ჩემი „მე“ არ არის დაგროვებისაგან ცალკე მდგომი არსება. „მე“ გამოყოფს თავის თვისებებს როგორც დამკვირვებლი, რომელიც თვალყურს ადევნებს, აკონტროლებს თვითგადარჩენის მიზნით, რომ შეიქმნას მისთვის უწყვეტობა, ხანგრძლივობა არამუდმივობაში. პროცესის განცდა მის ერთიანიბაში გონებას ანთავისუფლებს გაორებისაგან. ამ შემთხვევაში ჩვენ განვიცდით და გვესმის გონების მთელი პროცესი. როგორც გახსნილს ისე დაფარულს, და არა ნაწყვეტებს, არა ცალკეული გამოვლინებებით, არამედ მთლიანობაში. მაშინ სიზმრებიც და ყოველდღიური მოქმედებებიც ყოველთვის იქნება გონების განმანთავისუფლებელი პროცესები. გონება უნდა იყოს სრულიად თავისუფალი იმისათვის, რომ აღიქვას; მაგრამ სურვილი გახდე თავისუფალი შეძენის მიზნით _ ეს არის ღრმა შინაგანი ჩარევა; ამის გაგება ასევე საჭიროა სრულად და არა ერთ რომელიმე დონეზე. გამოცდილების სურვილი სრულიად უნდა შეწყდეს: ეს შესაძლებელია მხოლოდ მაშინ, როდესაც განმცდელი არ იღებს საკვებს თავისი განცდებიდან ან მოგონებებიდან მათ შესახებ.
გონების გაწმენდა უნდა მოხდეს არა მხოლოდ მისი ზედა ფენებიდან, ასევე მისი დაფარული სიღრმეებიდანაც; და ეს შესაძლებელია მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ შეწყდა განსაზღვრის პროცესი ან გაგების შექმნა. ახალი განსაზღვებების და გაგებების შექმნა მხოლოდ აძლიერებს განმცდელს და ქმნის მისი ყოფის ხანგრძლივობას, აძლიერებს მისი მუდმივობის სურვილს, მისი გონების სპეციფიური განსაკუთრებულობანი. შეურყევლად უნდა იქნას გაგებული შეცნობის პროცესი, და აქედან გამომდინარე მისი გაგება. ჩვენ სახელს ვარქმევთ არა მხოლოდ ორმხრივ ურთიერთობისათვის, არამედ იმისთვისაც რომ მივცეთ ხანგრძლივობა და ყოფა რომელიმე გამოცდილებას, იმისათვის რომ გავაცოცხლოთ და აღვადგინოთ მასთან დაკავშირებული შეგრძნებები. სახელის დარქმევის მსგავსი პროცესი შეწყვეტილ უნდა იქნას არა მხოლოდ გონების ზედა ფენებში, არამედ მის მთელ სტრუქტურაში. ეს რთული დავალებაა, მისი გაგება და შესრულება მარტივი არაა, რადგან მთელი ჩვენი ცნობიერება _ ეს არის დასახელებები და განსაზღვრებები, შემდეგ კი მისი დაგროვება და აღდგენა. სწორედ ეს პროცესი კვებავს და ალევს ძალას ილუზორულ ხასიათს, განმცდელს როგორც ცალკე არსებას, მიუხედავად გამოცდილებისა. ფიქრების გარეშე არ არსებობს ის ვინც ფიქრობს. და ფიქრობი რომლებიც ყოველთვის არამუდმივია, ქმნის იმ არსების ილუზიას ვინც ფიქრობს, ვინც ფიქრობს საკუთარ საკუთარ თავს აიზოლირებს, ამით კი ქმნის მუდმივობის შესახედაობას.
თავისუფლება არსებობს მაშინ, როდესაც მთელი ყოფიერება _ გარეგნული, ხილული და უხილავი _ გასუფთავებულია წარსულისაგან.
ნებისყოფა _ ესაა სურვილი, და თუ არსებობს ნებისყოფის რაღაც მოქმედება, როგორიც არ უნდა იყოს ძალისხმევა, რომ თავი გაისუფთავოს, თავისუფლება ვერ მოვა: გასუფთავება უნდა იყოს მთლიანი, მოიცვას მთელი არსება. როდესაც ცნობიერების ყველა სფერო წყნარდება, ხდება მდუმარე _მხოლოდ მაშინ არსებობს ის განუზომელი ნეტარება, რომელიც არ იმყოფება დროში, და რომელშიც იმყოფება შემოქმედების აღორძინება.
ამ ადამიანს სადღაც 5 წელია ვუსმენ და მაინც ვერ გავიგე ბოლომდე, მაგრამ ფაქტია რომ ტყუილში ვერ დავიჭირე, მემგონი უმეტესი ლექცია წაკითხული მაქვს და ზოგი წიგნიც.
რატომ არ ყავს ამ ადმაიანს ბევრი სმენელი? რას ფიქრობთ ამ კაცზე?
კრიშნამურტი კარგია მაგრამ ადამიანის არსი მისტიკა სიღრმისეული გაგება ინდ მიდგომა ოშო არის, ეფექტი მაგნეტიზმი, დაეგრევე შებმული ხარ
კი არის კრიშნამურტი საკმაოდ ცნობილი, მაგრამ ადამიანის გაგება ოშოს უფრო აქვს უფრო მრავალმხრივია, კარგად იცის ადამიანის მინუსები და სისტემა ტექნიკურად, პლიუს უამრავი ლიტერატურა რაც მას გაანალიზებული აქვს და მოყავს უამრავი მაგალითი სიღრმისეული ანალიზი,
აი მაგალითად ნებისმიერი რომ იძახის უბრალოდ დაჯექით და იმედიტირეთ არ იფიქროთ არ იფორიაქოთ და ა.შ მათ შორის კრიშნამურტი, ოშო ამბობს ეგრე არ გამოვა თქვენ უბრალოდ ვერ შეძლებთ ამას, ადამიანის ბუნება ვერ შეძლებს დაჯდეს და იმედიტიროს ისე როგორც კრიშნამურტი, ცხოვრების წესიდან და უამრავი სირვილიდან გამომდინარე რაც წლებია აგროვა, მათ ვერ შეაკავებ, და ასე ორ სიტყვაში ვერ ავხსენი მაგრამ,
გრძნობით პლანზე ის ინფორმაცია მიგიზიდავს რაც უფრო ახლოა ჭეშმარიტებასთან
Question:
A well-known author has written a great deal about the use of certain drugs which enable man to arrive at some visionary experience of union with the divine ground. Are those experiences helpful in finding that state of which you speak?
KRISHNAMURTI:
You can learn tricks or take drugs or get drunk, and you will have intense experiences of one kind or another, depressing or exciting. Obviously, the physiological condition does affect the psychological state of the mind, but drugs and practices of various kinds do not in any way bring about that state of which we are talking. All such things lead only to a variety, intensity, and diversity of experience—which we all want and hunger after because we are fed up with this world. We have had two world wars, with appalling misery and everlasting strife on every side, and our own minds are so petty, personal, limited. We want to escape from all this, either through psychology, philosophy, so-called religion, or through some exercise or drug—they are all on the same level.
The mind is seeking a sensation; you want to experience what you call reality or God, something immense, great, vital. You want to have visions, and if you take some kind of drug or are sufficiently conditioned in a certain religion, you will have visions. The man who is everlastingly thinking about Christ or Buddha or whatnot will sooner or later have experiences, and visions. But that is not truth; it has nothing whatever to do with reality. Those are all self-projections; they are the result of your demand for experience. Your own conditioning is projecting what you want to see.
To find out what is real, the mind must cease to demand any experience. So long as you are craving experience, you will have it, but it will not be real—real in the sense of the timeless, the immeasurable; it will not have the perfume of reality. It will all be an illusion, the product of a mind that is frustrated, that is seeking a thrill, an emotion, a feeling of vitality. That is why you follow leaders. They are always promising something new, a utopia, always sacrificing the present for the future, and you foolishly follow them because it is exciting. You have had that experience in this country, and you ought to know better than anyone else the miseries, the brutality of it all. Most of us demand the same kind of experience, the same kind of sensation, only at another level. That is why we take various drugs, or perform ceremonies, or practice some exercise that acts as a stimulant. These things all have significance in the sense that their use indicates that one is still craving experience; therefore, the mind is everlastingly agitated. And the mind that is agitated, that is craving experience, can never find out what is true. Truth is always new, totally unknown, and unknowable. The mind must come to it without any demand, without any knowledge, without any wish; it must be empty, completely naked. Then only truth may happen. But you cannot invite it.
J KRISHNAMURTI
Discover The Immeasurable
I am not attacking your system. Life is breaking it down anyhow. - J. Krishnamurti
Wisdom is when knowledge ends. Knowledge has continuity; without continuity there is no knowledge. That which has continuity can never be free, the new. There is freedom only to that which has an ending. Knowledge can never be new, it is always becoming the old. The old is ever absorbing the new and thereby gaining strength. The old must cease for the new to be. - J. Krishnamurti
Question: Is there no danger in seeking divinity or immortality? Cannot this become a limitation?
Krishnamurti: It is a cruel limitation if you seek it, for your search is merely an escape from life; but if you do not escape from life, if through action you deeply understand its conflicts, agonies and suffering, then the mind frees itself from its own limitations and there is immortality. Life itself is immortal. You are trying to find immortality. you do not let it happen. A man who is trying to fall in love shall never know love. This is what is happening to all those people who are seeking immortality. for to them immortality is a security, an egotistic continuance. If the mind is free of the search for security, which is very subtle, then there is the bliss of that life which is immortal.
J. Krishnamurti
Buenos Aires 4th Public Talk 22nd July, 1935
Powered by Invision Power Board (/)
© Invision Power Services (/)