ალბათ გაგჩენიათ კითხვა თუ რა როლს ასრულებს ჩვენს ცხოვრებაში საზოგადოება? დადებითი როლი უფრო ჭარბობს თუ უარყოფითი? და საერთოდ, არის თუ არა აუცილებელი დავემორჩილოთ საზოგადოებრივ კანონებს. ამასთან დაკავშირებით ორი ძალიან ცნობილი ფილოსოფოსის, ჟან ჟაკ რუსოსა და ფროიდის ორი, ურთიერთგამომრიცხავი თეორია ვნახე:
ჟან ჟაკ რუსო ამბობს”ადამაიანები თავიანთი ბუნებრივი მდგომარეობით არიან კეთილები, მაგრამ საზოგადოება თავისი აკრძალვებით თავს ახვევს მათ აგრესიას და ცოდვებს”
მაგრამ აი ფროიდი კი ამტკიცებს, რომ ”უხეშობა და აგრესიულობა ადამიანის ბუნებრივ მდგომარეობადაა მიჩნეული, ხოლო საზოგადოება თავისი კანონებით და წესებით ახდენს ადამიანის ინსტიქტური აგრესიულობის მოთოკვას, მის სუბლიმირებას”
ამ ორიდან რომელს ეთანხმებით თქვენ და რატომ, დაწერეთ თქვენი მოსაზრება, თუნდაც ცხოვრებისეული მაგალითები...
jarmen
ალბათ ერთი მოსაზრებაც და მეორეც მართალია, გააჩნია რომელი კუთხით დაინახავ.
თუმცა მე პირადად ვისურვებდი პირველი(ჟან ჟაკ რუსო) მოსაზრება იყოს სწორი
ორივე მართალია და ორივე ტყუის
ძალიან საინტერესეო მოსაზრებებია ორივეს გეთანხმაბით გარკვეულწილად, ორივე თქვენგანის ნათქვამში არის სიმართლე მაგრამ კონკრეტიკა აკლაი...
jarmen
ადამიანში ყველაფერია, ყველაფერი შეუძლია ადამიანს თუ პირობებს შეუქმნი.. მხოლოდ გამოცდილებები უნდა შეიძინოს ცხოვრებიდან და თავად მიაღწევს და ჩამოაყალიბებს ოქროს შუალედს
ნუ ჩემთვის ავტორიტეტი არც ერთი არაა.. აი ვაჟა ფშაველას კი დავაციტირებდი და დავუჯერებდი.
jarmen
ჩემს შემთხვევაში,უხეშობა,აგრესიულ
ობა,ცოდვილობა,მტაცებლობა, ჩემს ბუნებრივ მდგომარეობად საზოგადოებამ აქცია, შემდეგ კი შეეცადა მოვეთოკე თავის კანონებით და წესებით, მაგრამ მთლად იდეალურად აღარ გამოვიდა
ძალიან საინტერესოა, ჩვეულებრივ საქართველოში საზოგადოება ეზოთერიკიებისთვის დამთრგუნველ როლს ასრულებს, ამ ფორუმზეც ბევრი იქნება ისეთი ვისაც, საზოგადოებასთან შექმნია პრობლემა, საკუთარი განსხვავებული შეხედულებების გამო...
არცერთს არ ვეთანხმები, მაგრამ ამასთანავე რაღაც სიმართლესთანაც ახლოსაა. მითუეტეს ფროიდი თვითონ იყო ბევრი ნეგატიურის გავლენის ქვეშ, და ბევრ თავის მოსაზრებებს ძალიან სუბიექტური ხედვიდან გამომდინარე გამოთქვამდა.
ადამიანები მოდიან უკვე გარკვეული "მზეთივით", აქ ხვდებატ გარკვეული გარემო-აქედან გამომდინარე იქმნება ადამიანის ფსიქოტიპი. საზოგადოებრივი აზრი კი აბსოლუტურად თავსმოხვეული მცნებაა, რომლიც გამოიყენება რეალური საზოგადოების სამართავად.
საქართველოს ფსიქო-ემოციური გარემო უმძიმესია, არა მარტო ეზოტერიკებისთვის. მიუხედაად მისი ბუნებრივი ენერგეტიკული პოტენციალისა, ძლიერი ადგილებისა და ზოგადად გამორჩეული ბუნებრივი გარემოსი, აქ მუდმივად მიდის "კეთილისა და ბოროტის" ჭიდილი. უკიდურესობები გვჩვევია რაც ამნის ამ ფონს.
ძალიან საინტერესო საკითხს შეეხე jarmen!
ადამიანში მზა სახით არც "სიკეთე" და არც "ბოროტება" არაა მოცემული. ჩვენში პოტენციის სახითაა ორივე ეს მოცემულობა ჩადებული და ვავლენთ მას იმგვარად, როგორადაც ამის შესაძლებლობას ჩვენს თავს მივცემთ. ამდენად, ჟ.ჟ. რუსოს აღნიშნული აზრის (მთლიანად მისი მოძღვრებისაც) კრიტიკა მრავალი კუთხით შეგვიძლია. ვართ კი "კეთილები"? ეს იმაზეა დამოკიდებული, თუ რომელ პოტენციურ შესაძლებლობას მივცემთ გასაქანს, რადგან ჩვენში იმთავითვე დევს ამგვარი სპონტანურობის მომენტი _ ან ვავლებთ თავს ისე, როგორც "კეთილი" ან როგორც "ბოროტი" ადამიანი. ამიტომ, ჯერ იმის თქმაც კი არ შეგვიძლა, რო "მე კეთილი ვარ" და აი, ესა და ეს ადამიანი "ბოროტი". რადგან "კეთილ" ან "ბოროტ" ადამიანად ყოფნა არაა ჩვენი მუდმივი მდგომარეობა და რომ ჩვენ გამუდმებულ ცვალებადობას ვექვემდებარებით. ჩვენი თავისუფალი ნებაც კი ამას მიჰყვება და ყოველი მომდევნო არჩევანი, რომელსაც გავაკეთებთ იქნება გამოვლინება პოტენციური სიკეთის ან ბოროტების. ამაში ჩვენ არც მორალი არ გვაბრკოლებს, რახან ისიც დაძლევადია. ეს მორალი კი შეიძლება იყოს თავსმოხვეული და იმ საზოგადოების მიერ შექმნილი, რომელიც ცდილობს ყოველი მისი წევრი თავის კანონებს დაუმორჩილოს. და თუ შეიცვალა ეს მორალი, საზოგადოებაც ამ ახალი მორალის შესაბამისად მოითხოვს თითოეული წევრისაგან მორჩილებას, თუ არადა დასჯის, ან გარიყავს თავისი საზოგადოებიდან, ან თვითონ ეს ადამიანი იტყვის უარს ამ საზგადოების წევრობაზე. ჟ. ჟ. რუსოს ადამიანის თავისუფლებაც სწორედ ამგვარ "გაქცევაში" ესმოდა, თუ უნდა ადამიანს პირველყოფილი თავისუფლების აღდგენა, მაშინ ის უნდა განერიდოს საზოგადოებრივ ცხოვრებას და თავი შეაფაროს თავის "ნამდვილ" სამყოფელს _ბუნებას. რადგან ადამიანი ბუნებაში შეიქმნა და მისი ნაწილია, ამავეს უნდა დაუბრუნდეს. წინააღმდეგ შემთხვევაში საზოგადოებაში ის მუდამ არაბუნებრივ მდგომარეობაში იქნება.
ჟ.ჟ. რუსო ამიტომ უარყოფითად აფასებდა საზგადოებრივ ცხოვრებას, სავსეს უამრავი მანკიერებით.
განსხვავება ამ ორი ადამიანის აზრებს შორის პრინციპულად ესაა _ პირველი უარყოფით დატვირთვას ანიჭებს საზოგადოებრივ ცხოვრებას, ან დღევანდელი გადმოსახედიდადნ რო ვთქვათ, ტექნოკრატიულ ეპოქაში ჩამოყალიბებულ ცხოვრების წესს. ხოლო მეორეს, ზ. ფროიდს ერთგვარი გამართლებაც კი აქვს მოძებნილი იმისათვის, რო საზოგადოება ადამიანისთვის სასარგებლოა. რომ არა საზოგადოების არსებობა, ადამიანი ვერ შეძლებდა თავისი ენერგიის სუბლიმირებას. აშკარად ჩანს, რო უსაფუძვლოა და ნაკლულოვანი ორივე მოსაზრება. საზოგადოება პირდაპირ ამას უხეშად ვერ გააკეთებს, ირიბი გავლენა კი მართლა აქვს და თუ თავად ადამიანს ძლიერი "ეგო" აქვს, მასზე რაც არ უნდა დიდი ზეგავლენა ქონდეს საზოგადოებას, ის მაინც ვერ შეძლებს მის მოქცევას თავის ჩარჩოებში, ის თავის კალაპოტს მაინც იპოვის...
ძაან საინტერესოა ე.წ. "მორალური ამბოხის" ფენომენი. როცა ადამიანი ამორალურობას სჩადის, ანუ ისეთ საქციელს, რომელიც საზოგადოების მიერ აღიარებული მორალის ჩარჩოებს სცილდება და მის წესებს არღვევს, მაგრამ შენ რწმუნდები, რო მის ამ "ამორალურობაში" შეიძლება იყოს რაღაც დიდი და დიადი... .. . .. . .. .... .. .. .... ..
Powered by Invision Power Board (/)
© Invision Power Services (/)