ა ბ ს ო ლ უ ტ ი Options

[givi]

1. რეალობის დამოკიდებულება აბსოლუტურთან წარმოადგენს სულის ნამდვილობის უნივერსალურ პრობლემას. 2. იმის მიხედვით, თუ როგორ გადაწყდება ეს პრობლემა, გადაწყდება აგრეთვე სულის ნამდვილადობის ბედი. 3. თუ რეალობა მართლაც წარმოადგენს აბსოლუტურს სული-ეფემერულია. 4. ასეთი დასკვნა იმიტომ არის გარდაუალი, რომ სულის სპეციფიკა საკუთარ თავში მოიცავს პრეტენზიას განსაკუთრებულობის შესახებ. 5. სულის ეს განსაკუთრებულობა მდგომარეობს, საკუთარი თავის არ გაიგივებაში გლობალური ინერციის სტიქიასთან. 6. ამის გამო სული როგორც აქტიური საწყისი, ოპოზიციზში იმყოფება რეალობასთან. 7.რეალობის აბსოლუტიზაციის შემთხვევაში ასეთი ოპოზიცია გაუთანაბრდებოდა ცარიელ ილუზიას. 8. ასეთ შემთხვევაში აბსოლუტური რეალობა სულს თავის თავში ჩართავდა, როგორც საკუთარი ყოვლისმომცავი სიმშვიდის გაგრძელებად. 9. ამის გამო სულის ბუნება ვერ აღმოჩნდებოდა რეალობის ყველა დანარჩენი ასპექტის პრინციპიალური, და ხარისხობრივი განმასხვავებლის მფლობელი. 10. ეს კი ნიშნავდა იმას, რომ სხვაობა სულიერსა, და არა სულიერს შორის, იქნებოდა სხვაობა ხარისხში. 11. სულიერი ასეთ შემთხვევაში იქნებოდა არასულიერის აქტიური არსი, და რეალობისთვის დამახასიათებელი ინერციის მაქსიმუმი. 12. სულის ასეთი საწყისისთვის მიუღებელი იქნებოდა იდეა, მისი განსაკუთრებულობის შესახებ. 13. ამგვარად თავად ის პოზიცია, რომ სული დამოუკიდებელია რეალობისაგან მიუთითებს იმას, რომ რეალობა არის ა რ ა ბ ს ო ლ უ ტ უ რ ი. 14.რეალობა--არის რისი ფლობაც შეიძლება განცდით, ან რის მიმართაც შეიძლება განცდა. 15.რეალობის ყოველი შესაძლო მდგომარეობა საბოლოო ჯამში ბაზირებს განცდის პრინციპზე. 16. ამიტომ რეალობა არის სხვა არაფერი, თუ არა განცდის პრინციპის ტოტალური გამოხატულება. 17. ცნობიერება, ცოდნა, გამოცდილება არის ამ პრინციპის გამოვლინების სამი მოდუსი. 18. ცნობიერება ყველაზე ფართო აზრით არის ის, თუ გოგორ ხედავს რეალობა საკუთარ თავს თავისივე ყველა ნაწილში. 19. ამ ხედვაში ფაქტიურად ყალიბდება რეალობის უნივერსალურობის აზრი, საკუთარი თავის მიმართ. 20. ცოდნა წარმოადგენს ცნობიერების კერძო, და შეფარდებით გამოვლინებას, რომელიც ესადაგება რეალობის განსაზღვრულ ფენას. 21. ც ო დ ნ ა შ ი განხორციელებულია რეალობის განსაზღვრული ფენის სტატუსი, საკუთარი უნივერსალურობის თვალსაზრისის გამო. 22. გამოცდილებაში ცნობიერება ვლინდება ყველაზე ელემენტარული სახით. 23. ყველაზე ფართო გაგებით, გამოცდილება არის გარეგანი ონტოლოგიური მოვლენების, შინაგანი სუბიექტური გემო. 24. განცდის შესაძლებლობა წარმოადგენს საზღვარს, იმას შორის რაც არის, და იმას შორის რაც არ არ არის. 25. განცდის პრინციპი დომინირებს ყოფიერების ყოველ სფეროზე. 26. ეს ნიშნავს იმას, რომ ყოფიერების სტატუსი გააჩნია იმას, რასაც აქვს დამოკიდებულება განცდასთან. 27. განცდა როგორც რეალობის უსიტყვო კრიტერიუმი, ყოველთვის შეიცავს თავის თავში მითითებას რა არის ე ს.(ადამიანი) 28. სხვა გვარად, რომ ითქვას ყოველი განცდის ფაქტიურ ქსოვილს წარმოადგენს აქტუალობა ა ქ, და ე ხ ლ ა. 29. ამგვარად ტოტალურად განხორციელებული განცდის პრინციპით, რეალობა ყოველთვის არის ე ს. 30. ე ს თავის მუდმივობით, და ყველგანმომცველობით ზეწოლას ახდენს იერარქიობის ყოველ იმ გეგმაზე რომელთა წყობითაც იქმნება გლობალური მთელი. 31. რეალობის იერარქიული გეგმები საკუთარ თავში წარმოადგენენ, არა იმდენად დახშულ, დამოუკიდებელ სფეროებს, რამდენადაც ერთიანი რეალობის საკუთარ თავთან დამოკიდებულობის განსხვავებულ პროექციებს. 32. ეს ფენები წარმოადგენენ შეხედულობის თითქოსდა განსხვავებულ მიმართულებებს, ერთი და იგივე რეალობის მიმართ, რომელიც ერთი და იმავე წერტილიდან არის ამოსული. 33. იმის ხარისხი, თუ რას წარმოადგენს ე ს, სრულიად შეუცვლელია მიუხედავად იმისა, თუ რომელი მიმართულებიდან არის მიპყრობილი თვალთახედვა. 34. სახელდობრ ეს ხარისხი აცნობებს თვალთახედვის სხვადასხვა მიმართულებებს ერთსაწყისობას, და არა ურთიერთგამომრიცხაობას. 35. ამგვარად, რეალობა აღმოჩინდება უსასრულოებად იმისა, რასაც წარმოადგენს ე ს, თანაც უშუალოდ გახსნილი და მიღწევადი თავის თავისთვის, თავისივე ყველა ასპექტში. 36. უკანასკნელი მეთაფიზიკური შედეგით რეალობის დამოკიდებულება საკუთარ თავთან არის მისივე გლობალური ი მ ა ნ ე ნ ტ ი ზ მ ი.(ყოფიერება ცნობიერების იმანენტურია, ანუ რაც არსებობს ცნობიერებაში, იმაზე მეთი ვერ იარსებებს ყოფიერებაში) 37. სულის ოპოზიციის არსი რეალობის მიმართ, კერძოდ იმის მიმართ რასაც წარმოადგენს ე ს, მდგომარეობს იმაში, რომ სული საკუთარ თავში ატარებს აზრს მ ი ღ მ ი ე რ ზ ე. 38. ყველაზე საერთო ფორმით ეს აზრი გულისხმობს იმას, რაც განცდის პრინციპით არ კონტროლირდება. 39. ის რაც იმყოფება განცდასთან არდამოკიდებულებაში, სუფევს არც ცნობიერებაში, არც ცოდნაში, და არც გამოცდილებაში. 40. განცდის პრინციპის თვალსაზრისით მ ი ღ მ ი ე რ ი არის სახელდობრ ის, რაც არ არის. 41. განცდის პრინციპისთვის მ ი ღ მ ი ე რ ი ს ნეგატიური სტატუსი არის, და გამოიხატება იმით, რომ მ ი ღ მ ი ე რ ი მოცემულია ყოველთვის როგორც განცდაში არ ყოფნით, და ნულის ტოლი გამოცდილებით. 42. ამიტომ განცდის პრინციპზე აგებულ რეალობას არ ძალუძს საკუთარ თავში ატაროს აზრის მინიშნებაც კი მ ი ღ მ ი ე რ ი ს შესახებ. 43. მ ი ღ მ ი ე რ თ ა ნ მიმართებაში რეალობა სუფევს სრულიად მშვიდ გაურკვევლობაში. 44. რამდენადაც აზრი მ ი ღ მ ი ე რ ზ ე წარმოადგენს სულის არსს, იმდენად მისი ოპოზიცია რეალობასთან არის რაღაც ისეთი, როგორც ორიიენტაცია არარეალურში. 35. სული იმიტომ მოდის წინააღმდეგობაში რეალობასთან, რომ განცდის პრინციპი მისთვისვე დახშულად შეზღუდულია საკუთარი უცოდინრობით მ ი ღ მ ი ე რ ი ს შესახებ. 46. სულის თვალსაზრისით კი ე ს, ა ქ, და ე ხ ლ ა არის ყოველთვის, და ისევე როგორც არა მხოლოდ მ ი ღ მ ი ე რ ი. 47. ზუსტად ამის გამო რეალობა არ შეიძლება იყოს აბსოლუტური, რადგან სული რეალობასთან ერთად დაუშვებს კიდევ რაღაცას. 48. ეს ნიშნავს იმას, რომ რეალობაში არ არის სრული სიუხვის ხარისხი. 49. რეალობის თვითკმარობა თავისთავად ჯერ კიდევ არ მიიჩნევა, მის სრულ სიუხვედ. 50.ეს თვითკმარობა წარმოადგენს ჰერმეტულ დახშულობას, საიდანაც გამორიცხულია აზრი მიღმიერის შესახებ. 51. ამ თვითკმარობაში განხორციელდება რეალობის სრულყოფილი სისავსე საკუთარ თავთან მიმართებაში. 52 ეს სრულყოფილი სისავსე პრინციპში მიესადაგება ყოვლისმომცველ სიცოცხლის სფეროს. 53. სიცოცხლე სიკვდილს დასაწყისშივე მიიჩნევს როგორც თავის მეტაფიზიკურ ალტერნატივას. 54. ეს ალტერნატივა მყისიერად ართმევს სიუხვის ხარისხს სიცოცხლის სფეროს. 55. სიუხვე არის ის, რაც არ დაუშვებს თავისთავის გარდა რაიმე განსხვავებულს. 56. ამგვარად სიუხვის ხარისხით გამორჩეული შეიძლება იყოს ნამდვილი ა ბ ს ო ლ უ ტ ი. 57. რამდენადაც რეალობის თვითკმარი სიუხვე არ წარმოადგენს აბსოლუტურს, იმდენად სიუხვეში მოსული ა ბ ს ო ლ უ ტ ი, უსიტყვოდ არარეალურშია. 58. რეალობის გაიგივება სიცოცხლესთან დასაშვებად მიიჩნევს, გაიგივებას ა ბ ს ო ლ უ ტ ს ა, და მეტეფიზიკურ სიკვდილს შორის. 59. რამდენადაც რეალობა განისაზღვრება განცდის პრინციპით, იმდენად ა ბ ს ო ლ უ ტ ი საკუთარ თავთან მიმართებაში მიიჩნევს განცდის უბრალოდ, და სუფთად არ დაშვებას. 60.ამგვარად აბსოლუტი არის ის რასაც არ გააჩნია არანაირი შეხება რეალობასთან. ყოველმხრივ მ ი ღ მ ი ე რ ი. 61. ამიტომ რეალობა როგორც არსებობისთვის გარეთიანებული ყველა მოდუსის ინტეგრირებული ერთობა, მოკლებულია ა ბ ს ო ლ უ ტ ი ს დასწრებას. 62. უფრო მეტიც, რეალობაა საბოლოო ჯამში ამ არდასწრების მეტაფიზიკური გამოხატულება. 63. სული ოპოზიციზში იმყოფება რეალიბასთან იმიტომ, რომსილში სუფევს ორიენტაცია მხოლოდ მისთვის დამახასიათებელი ფუფუნების პერსსპექტივისკენ. 64. ამ ფუფუნების განხორციელება შესაძლებელია მხოლოდ, როგორც რეალობისთვის შეუძლებელი აბსოლუტური სიუხვე. 65. ამიტომ რეალობის მთელი ეს თვითკმარი სიუხვე, სულის თვალსაზრისით წარმოადგენს რეალობის უსაზღვრო შინაგან სიღატაკეს. 66.რამდენადაც რეალობისთვის არაფერი არ არის ცნობილი მ ი ღ მ ი ე რ ზ ე, ყველაფერი ის რაც იცის თავის თავის შესახებ, სულის თვალსაზრისით მოკლებულია ყოველგვარ ფასეულობას. 67. თავისი პრინციპიალური ორიენტაციის გამო სული არ არის სოლიდარული, რომელიც არ უნდა იყოს იმ განცდის მიმართ, რომელსაც რეალობა განიცდის საკუთარ თავთან მიმართებეში. 68. ამიტომ ყოველი განცდა თავის უკანასკნელ დასაბუთებას პოულობს, მხოლოდ თავდაპირველ სამყაროსეულ თვითშემოქმედებაში. 69. მხოლოდ ამ თვითშემოქმედების დეკრეტებით განისაზღვრება, რეალობის უნივერსალურობის აზრი საკუთარი თავის მიმართ. 70. ამგვარად---რეალობის ყოვლისმომცველ თვითცნობიერებას ახასიათებს ფუნდამენტალური ა რ ა ს უ ლ ი ე რ ბ ა. 71. ამის გამო რეალობა მთლიანად სუფევს პროფანაციულ ძილში. 72. უფსკრული---რეალურ ა მ ა ს ა, (ადამიანს) და აბსოლუტურად მ ი ღ მ ი ე რ ს შორის არის უფსკრული---აუსრულებელ სიზმარსა, და სრულყოფილ გამოღვიძებას შორის.

[td.........]

givi
შეგიძლია თქვა საიდან არის ტრგმნილი და ვის მიერ? წინასწარ მადლობა!

[givi]

გ ა მ ო ღ ვ ი ძ ე ბ ა.


1. რეალობა არის ინერციის ნაკადი.

2. ერთადერთი აქტიური საწყისი რისგანაც მოხდა რეალობის ფორმირება, არის თავდაპირველი სამყაროსეული თვითშემოქმედება.

3. თვითშემოქმედების აქტივობის ყოველი კონკრეტული გამოვლინება სავსებით არამოტივირებულია.

4. არამოტივირებული აქტივობა, არის სამყაროსეული ძილის ერთადერთი, და ნაღდი ძალა.

5. ამ ძალის გარეგანი ინერციით მართული ხდება ნაღდი ყოფიერება.

6. ნაღდი ყოფიერების გარეგანი ინერციით ხორციელდება ერთგვარი მექანიკური წესრიგი.

7. ეს ინერცია განსახიერებულია მიზეზ-შედეგობრიობის დეტერმინისტულ სტრუქტურებში.

8. თვითშემოქმედების შინაგან ინერციას გააჩნია ქაოტური, და სტიქიური ხასიათი.

9. თვითშემოქმედების ქაოტური სტიქია წარმოადგენს მიზეზ-შედეგობრიობის დეტერმინისტული არათავისუფლების პრინციპიალურ საფუძველს.

10. თვითშემოქმედების დეკრეტები, რომლებისგანაც ხდება კოსმოსური ქაოსის ორგანიზება, იბადებიან წინასწარგაურკვეველი თამაშის კანონების მიერ.

11. არამოტივირებული აქტივობის ქარი ყოფიერების ზედაპირიდან, წამოშლის ცოცხალი არსებების ტალღებს.

12. ცოცხალ არსებებს, რომლებიც ჩაძირულნი არიან, მიზეზ-შედეგობრივი კოსმოსის გარეგან ინერციაში, საკუთარი თავის მიმარათ გააჩნიათ მხოლოდ ორი პერსპექტივა.

13. პირველ პერსპექტივას წარმოადგენს, უშუალოდ, და უბრალოდ ნაღდი ყოფიერების შეწყვეტას.

14. ასეთ შემთხვევაში არსება ისევ გაზავდება, და გაქრება ყოფიერების განუსაზღვრელ, და გაურკვეველ სტიქიაში.

15. მეორე პერსპექტივა--არამოტივირებული აქტივობის გამოცდილება, როგორც საკუთარი ჭეშმარიტი მიზეზი.

16. ასეთ შემთხვევაში არსება სამუდამოდ მოწყდება საკუთარ ინერციულ სუბსტანციას.

17. ასეთი არსება ტალღიდან გარდაიქმნება თითქოს აისბერგად, და მართული ხდება არამოტივირებული ქარის მიერ.

18. ამ პერსპექტივაში განხორციელდება ისეთი უკვდავება, როგორც ბუნებრივი დაღუპვის საპირისპიროობა.

19. დაღუპვას, და უკვდაბებას თანაბარი სახით არ გააჩნიათ შეხება გ ა მ ო ღ ვ ი ძ ე ბ ა ს თ ა ნ.

20. სიცოცხლის ოკეანეზე მქროლავი არამოტივირებული აქტივობის ქარი, ქმნის ერთგვარი პ ო ზ ი ტ ი უ რ ი სულიერების ილუზიას.

21. სინამდვილეში ეს პოზიტიური სულიერება არის სამყაროსეული ტოტალური ძილის ყველაზე უფრო ღრმააზროვანი არსი.

22. პოზიტიური სული წარმოადგენს გლობალური იმანენტიზმის ყველაზე უფრო თავმოყრად ადგილს.

23. პოზიტიური სულის არამოტივირება ბადებს, და შემდეგ ყოველმხრივ მხარს უჭერს გადაულახავ სამყაროსეულ ჰიპნოზსს.

24. ამიტომ გამოღვიძების თვალსაზრისით, პოზიტიური სული ჭეშმარიტად ანტისულიერია.

25. რეალობაში გამჭოლავად ქრის სხვანაირი ქარი, რომელიც არ აღძრავს ტალღებს.

26. ეს არის ქარი, რომელიც არ იგრძნობა რეალობაში; გამჭოლავად გამავალი რეალობაში მასთან კონტაქტის გარეშე, ეს არის მ ი ღ მ ი ე რ ი ს ქარი.

27. პოზიტიური სულის არამოტივირებული ქარი თავისუფალია მიმართულებებში, მაგრამ მ ი ღ მ ი ე რ ი ს ქარი ყოველთვის საპირისპიროა მისგან.

28. პოზიტიური სულის არამოტივირებული ქარი თავისუფალია თავის ქმედებებში, მაგრამ მ ი ღ მ ი ე რ ი ს ქარი თავის ქმედებებში შედეგებს არ ტოვებს.

29. პოზიტიური სულის არამოტივირებულ ქარს არ გააჩნია მიზანი, მაშინ როდესაც მ ი ღ მ ი ე რ ი ს ქარი არის პრობლემის ქარი.

30. ეს არის პრობლემა გამოღვიძების, როგორც წმინდა შ ე უ ძ ლ ე ბ ლ ი ს (სიკვდილის) რეალიზაცია.

31. არანაირ სიცოცხლეს პროვოცირებულს პოზიტიური სულის მიერ, არ გააჩნია გასასვლელი ამ პრობლემაში.

32. სიცოცხლე მთელი თავისი გლობალური მთლიანობით პრინციპიალურად არ არის დაინტერესებული გ ა მ ო ღ ვ ი ძ ე ბ ი ს პერსპექტივით.

33.სიცოცხლე შესაძლოა დაინტერესებული იყოს, მხოლოდ სამყაროსეული ჰიპნოზის რაც შეიძლება მეტად ღრმა, და ფაქიზი ფორმებით.

34. ამ ფორმებში სიცოცხლე თავისუფლდება უბრალო ინერციის ტყვეობიდან.

35. გამოღვიძება მთელი თავისი სისავსით არის აბსოლუტის არ დასწრების ყველა სხვა გამოცდილების გამომრიცხავი.

36. გამოღვიძების სისავსე შედგება პირველ რიგში იმ გამოცდილებაში, როდესაც არ არის არაფერი წმინდა არ დასწრების გარდა.

37. გამოღვიძების სისავსე შედგება მეორე რიგში იმ გამოცდილებაში, როდესაც წმინდა არდასწრება არის აქტუალური ა ბ ს ო ლ უ ტ ი.

38. პირველსაწყისი გამოცდილება აბსოლუტის არდასწრების, არის აბსოლუტის არდასწრება რაიმეში.

39. ეს რ ა ი მ ე არის მთელი რეალობა, როგორც ასეთი.

40. ეს ნიშნავს იმას, რომ აბსოლუტი გლობალურ რეალობასთან მიმართებაში წარმოადგენს სრულიად მ ი ღ მ ი ე რ ს.

41. აბსოლუტის არ დასწრების პირველსაწყისი გამოცდილება აღმოაჩენს, რომ აბსოლუტი წააგავს გლობალურ რეალობას.

42. ასაეთ გამოცდილებაში აბსოლუტის არდასწრება, ჯერ კიდევ არ ნიშნავს ამის უსიტყვოობას.

43. რადგან აბსოლუტის აღმიჩინება ხდება არა თავად აბსოლუტით, არამედ ღატაკი, და დაბეჩზბებული რეალობით.

44. აბსოლუტი წარმოადგენს მიღმიერს არა მხოლოდ რეალობის სისავსესთან მიმართებაში, არამედ მის სიღატაკესთან მიმართებაშიც.

45. ეს ნიშნავს, რომ რეალობა უბრალო განადგურებით ვერ მივა ა ბ ს ო ლ უ ტ თ ა ნ.

46. ამიტომ აბსოლუტი როგორც მიღმიერი, არავითარ შემთხვევაში არ არის გლობალური რეალობის ალტერნატივა.

47. გლობალური რეალობა არის აბსოლუტის არდასწრების გამოხატულება.

48. აბსოლუტის არსს წარმოადგენს მისი არდასწრება.

49. ამგვარად გლობალურ რეალობასა, და აბსოლუტს შორის განიმტკიცება თავისებური სახის ნეგატიური გაიგივება.

50. ეს ნეგატიური გაიგივება არ ნიშნავს, რომ აბსოლუტი რეალურია.

51. ეს ნეგატიური გაიგივება არ ნიშნავს, რომ რეალობაა აბსოლუტური.

52. ნეგატიური გაიგივება ნიშნავს, რომ ე ს არის უარყოფითობის მითითება მ ი ღ მ ი ე რ ზ ე.

53. ტოტალური ძილი როგორც რეალობის უნივერსალური არსი, ყოველთვის არის ე ს.

54. რეალობის ყოველი შესაძლო გამოვლინების გემო არის ე ს.

55. მ ი ღმ ი ე რ შ ი არ არის ყოფითი საპირისპირობის მითითება იმის მიმართ რასაც წარმოადგენს ე ს.

56. მიღმიერი მიუთითებს რეალობის გამორიცხვას აბსოლუტის ყოველი შესაძლო გამოცდილებიდან.

57. მ ი ღ მ ი ე რ ი არის გამოღვიძების გემო.

58. გამოღვიძება არ წარმოადგენს რეალობის რომელიმე ერთ შემადგენელს.

59. გამოღვიძება არ წარმოადგენს რეალობის ყველა შემადგენლის ჯამს.

60. გამოღვიძება როგორც აბსოლუტის არდასწრების გამოცდილება უპირისპირდება ყოფიერების უმთავრეს განცდას.

61 ზუსტად ამიტომ გამოღვიძების პრობლემა ცოცხალი არსებისთვის არის შ ე უ ძ ლ ე ბ ლ ი ს პრობლემა.

62. სუბიექტურისთვის ეს პრობლემა შეიძლება არსებობდეს როგორც ამბოხების საგანი.

63. შ ე უ ძ ლ ე ბ ე ლ ს არ გააჩნია არც ფესვი, არც მონაწილეობა, და არც პერსპექტივა შ ე ს ა ძ ლ ე ბ ე ლ შ ი.

64. შ ე უ ძ ლ ე ბ ე ლ ი არ წარმოადგენს შ ე ს ა ძ ლ ე ბ ლ ი ს არც უარყოფას, და არც იგნორირებას.

65. შ ე უ ძ ლ ე ბ ე ლ ი არსებობს მხოლოდ როგორც ფარული ნაკადი, რომელიც ყოველთვის საპირისპიროა არამოტივირებული აქტივობის ქართან.

66. შ ე უ ძ ლ ე ბ ლ ი ს პრობლემა ცოცხალი არსებისთვის იწყება იმ შემოტრიალებით რომლის შემდეგაც იგი დაპირისპირებული აღმოჩნდება მისი სიცოცხლესთან

გამომწვევის მიზეზთან.

67. ეს შემოტრიალება სხვა სიტყვებით ნიშნავს, აჯანყებას პოზიტიური სულის წინააღმდეგ.

68. ცოცხალი არსების მხოლოდ ასეთი აჯანყებით მ ი ღ მ ი ე რ ი ს ქარი ეჯახება პირველსაწყისის არამოტივირებული აქტივობის ქარს, და იძენს ძალას.

69. ამბოხის მატარებლის შიგნით იბადება ობიექტური ბედისწერის განადგურების პერსპექტივა.

70. ეს პერსპექტივა გაიელვებს როგორც შ ე უ ძ ლ ე ბ ლ ი ს წერტილი ინერციის უკიდეგანო ნაკადში.

71. თუნდაც ყველაზე უფრო უმცირესი ნაწილაკი გ ა მ ო ღ ვ ი ძ ე ბ ი ს ა არის ოპერატიული, და რეალური.

72. მისი მატარებელი დგას ყველა იერარქიაზე მაღლა მთელ ძილით მოცულ კოსმოსში.

[givi]

ეს არის გაიდარ ჯემალის "ორიენტაცია ჩრდილოეთისკენ" ვიქტორ დუდინსკის მონაწილეობით, პირველი ორი თავი. ვთარგმნე მე;

[td.........]

givi
კარგია. კიდე ტარგმნე. დიდი მადლობა.

[givi]

გ ა მ ო ღ ვ ი ძ ე ბ ა.


1. რეალობა არის ინერციის ნაკადი.

2. ერთადერთი აქტიური საწყისი რისგანაც მოხდა რეალობის ფორმირება, არის თავდაპირველი სამყაროსეული თვითშემოქმედება.

3. თვითშემოქმედების აქტივობის ყოველი კონკრეტული გამოვლინება სავსებით არამოტივირებულია.

4. არამოტივირებული აქტივობა, არის სამყაროსეული ძილის ერთადერთი, და ნაღდი ძალა.

5. ამ ძალის გარეგანი ინერციით მართული ხდება ნაღდი ყოფიერება.

6. ნაღდი ყოფიერების გარეგანი ინერციით ხორციელდება ერთგვარი მექანიკური წესრიგი.

7. ეს ინერცია განსახიერებულია მიზეზ-შედეგობრიობის დეტერმინისტულ სტრუქტურებში.

8. თვითშემოქმედების შინაგან ინერციას გააჩნია ქაოტური, და სტიქიური ხასიათი.

9. თვითშემოქმედების ქაოტური სტიქია წარმოადგენს მიზეზ-შედეგობრიობის დეტერმინისტული არათავისუფლების პრინციპიალურ საფუძველს.

10. თვითშემოქმედების დეკრეტები, რომლებისგანაც ხდება კოსმოსური ქაოსის ორგანიზება, იბადებიან წინასწარგაურკვეველი თამაშის კანონების მიერ.

11. არამოტივირებული აქტივობის ქარი ყოფიერების ზედაპირიდან, წამოშლის ცოცხალი არსებების ტალღებს.

12. ცოცხალ არსებებს, რომლებიც ჩაძირულნი არიან, მიზეზ-შედეგობრივი კოსმოსის გარეგან ინერციაში, საკუთარი თავის მიმარათ გააჩნიათ მხოლოდ ორი პერსპექტივა.

13. პირველ პერსპექტივას წარმოადგენს, უშუალოდ, და უბრალოდ ნაღდი ყოფიერების შეწყვეტას.

14. ასეთ შემთხვევაში არსება ისევ გაზავდება, და გაქრება ყოფიერების განუსაზღვრელ, და გაურკვეველ სტიქიაში.

15. მეორე პერსპექტივა--არამოტივირებული აქტივობის გამოცდილება, როგორც საკუთარი ჭეშმარიტი მიზეზი.

16. ასეთ შემთხვევაში არსება სამუდამოდ მოწყდება საკუთარ ინერციულ სუბსტანციას.

17. ასეთი არსება ტალღიდან გარდაიქმნება თითქოს აისბერგად, და მართული ხდება არამოტივირებული ქარის მიერ.

18. ამ პერსპექტივაში განხორციელდება ისეთი უკვდავება, როგორც ბუნებრივი დაღუპვის საპირისპიროობა.

19. დაღუპვას, და უკვდაბებას თანაბარი სახით არ გააჩნიათ შეხება გ ა მ ო ღ ვ ი ძ ე ბ ა ს თ ა ნ.

20. სიცოცხლის ოკეანეზე მქროლავი არამოტივირებული აქტივობის ქარი, ქმნის ერთგვარი პ ო ზ ი ტ ი უ რ ი სულიერების ილუზიას.

21. სინამდვილეში ეს პოზიტიური სულიერება არის სამყაროსეული ტოტალური ძილის ყველაზე უფრო ღრმააზროვანი არსი.

22. პოზიტიური სული წარმოადგენს გლობალური იმანენტიზმის ყველაზე უფრო თავმოყრად ადგილს.

23. პოზიტიური სულის არამოტივირება ბადებს, და შემდეგ ყოველმხრივ მხარს უჭერს გადაულახავ სამყაროსეულ ჰიპნოზსს.

24. ამიტომ გამოღვიძების თვალსაზრისით, პოზიტიური სული ჭეშმარიტად ანტისულიერია.

25. რეალობაში გამჭოლავად ქრის სხვანაირი ქარი, რომელიც არ აღძრავს ტალღებს.

26. ეს არის ქარი, რომელიც არ იგრძნობა რეალობაში; გამჭოლავად გამავალი რეალობაში მასთან კონტაქტის გარეშე, ეს არის მ ი ღ მ ი ე რ ი ს ქარი.

27. პოზიტიური სულის არამოტივირებული ქარი თავისუფალია მიმართულებებში, მაგრამ მ ი ღ მ ი ე რ ი ს ქარი ყოველთვის საპირისპიროა მისგან.

28. პოზიტიური სულის არამოტივირებული ქარი თავისუფალია თავის ქმედებებში, მაგრამ მ ი ღ მ ი ე რ ი ს ქარი თავის ქმედებებში შედეგებს არ ტოვებს.

29. პოზიტიური სულის არამოტივირებულ ქარს არ გააჩნია მიზანი, მაშინ როდესაც მ ი ღ მ ი ე რ ი ს ქარი არის პრობლემის ქარი.

30. ეს არის პრობლემა გამოღვიძების, როგორც წმინდა შ ე უ ძ ლ ე ბ ლ ი ს (სიკვდილის) რეალიზაცია.

31. არანაირ სიცოცხლეს პროვოცირებულს პოზიტიური სულის მიერ, არ გააჩნია გასასვლელი ამ პრობლემაში.

32. სიცოცხლე მთელი თავისი გლობალური მთლიანობით პრინციპიალურად არ არის დაინტერესებული გ ა მ ო ღ ვ ი ძ ე ბ ი ს პერსპექტივით.

33.სიცოცხლე შესაძლოა დაინტერესებული იყოს, მხოლოდ სამყაროსეული ჰიპნოზის რაც შეიძლება მეტად ღრმა, და ფაქიზი ფორმებით.

34. ამ ფორმებში სიცოცხლე თავისუფლდება უბრალო ინერციის ტყვეობიდან.

35. გამოღვიძება მთელი თავისი სისავსით არის აბსოლუტის არ დასწრების ყველა სხვა გამოცდილების გამომრიცხავი.

36. გამოღვიძების სისავსე შედგება პირველ რიგში იმ გამოცდილებაში, როდესაც არ არის არაფერი წმინდა არ დასწრების გარდა.

37. გამოღვიძების სისავსე შედგება მეორე რიგში იმ გამოცდილებაში, როდესაც წმინდა არდასწრება არის აქტუალური ა ბ ს ო ლ უ ტ ი.

38. პირველსაწყისი გამოცდილება აბსოლუტის არდასწრების, არის აბსოლუტის არდასწრება რაიმეში.

39. ეს რ ა ი მ ე არის მთელი რეალობა, როგორც ასეთი.

40. ეს ნიშნავს იმას, რომ აბსოლუტი გლობალურ რეალობასთან მიმართებაში წარმოადგენს სრულიად მ ი ღ მ ი ე რ ს.

41. აბსოლუტის არ დასწრების პირველსაწყისი გამოცდილება აღმოაჩენს, რომ აბსოლუტი წააგავს გლობალურ რეალობას.

42. ასაეთ გამოცდილებაში აბსოლუტის არდასწრება, ჯერ კიდევ არ ნიშნავს ამის უსიტყვოობას.

43. რადგან აბსოლუტის აღმიჩინება ხდება არა თავად აბსოლუტით, არამედ ღატაკი, და დაბეჩზბებული რეალობით.

44. აბსოლუტი წარმოადგენს მიღმიერს არა მხოლოდ რეალობის სისავსესთან მიმართებაში, არამედ მის სიღატაკესთან მიმართებაშიც.

45. ეს ნიშნავს, რომ რეალობა უბრალო განადგურებით ვერ მივა ა ბ ს ო ლ უ ტ თ ა ნ.

46. ამიტომ აბსოლუტი როგორც მიღმიერი, არავითარ შემთხვევაში არ არის გლობალური რეალობის ალტერნატივა.

47. გლობალური რეალობა არის აბსოლუტის არდასწრების გამოხატულება.

48. აბსოლუტის არსს წარმოადგენს მისი არდასწრება.

49. ამგვარად გლობალურ რეალობასა, და აბსოლუტს შორის განიმტკიცება თავისებური სახის ნეგატიური გაიგივება.

50. ეს ნეგატიური გაიგივება არ ნიშნავს, რომ აბსოლუტი რეალურია.

51. ეს ნეგატიური გაიგივება არ ნიშნავს, რომ რეალობაა აბსოლუტური.

52. ნეგატიური გაიგივება ნიშნავს, რომ ე ს არის უარყოფითობის მითითება მ ი ღ მ ი ე რ ზ ე.

53. ტოტალური ძილი როგორც რეალობის უნივერსალური არსი, ყოველთვის არის ე ს.

54. რეალობის ყოველი შესაძლო გამოვლინების გემო არის ე ს.

55. მ ი ღმ ი ე რ შ ი არ არის ყოფითი საპირისპირობის მითითება იმის მიმართ რასაც წარმოადგენს ე ს.

56. მიღმიერი მიუთითებს რეალობის გამორიცხვას აბსოლუტის ყოველი შესაძლო გამოცდილებიდან.

57. მ ი ღ მ ი ე რ ი არის გამოღვიძების გემო.

58. გამოღვიძება არ წარმოადგენს რეალობის რომელიმე ერთ შემადგენელს.

59. გამოღვიძება არ წარმოადგენს რეალობის ყველა შემადგენლის ჯამს.

60. გამოღვიძება როგორც აბსოლუტის არდასწრების გამოცდილება უპირისპირდება ყოფიერების უმთავრეს განცდას.

61 ზუსტად ამიტომ გამოღვიძების პრობლემა ცოცხალი არსებისთვის არის შ ე უ ძ ლ ე ბ ლ ი ს პრობლემა.

62. სუბიექტურისთვის ეს პრობლემა შეიძლება არსებობდეს როგორც ამბოხების საგანი.

63. შ ე უ ძ ლ ე ბ ე ლ ს არ გააჩნია არც ფესვი, არც მონაწილეობა, და არც პერსპექტივა შ ე ს ა ძ ლ ე ბ ე ლ შ ი.

64. შ ე უ ძ ლ ე ბ ე ლ ი არ წარმოადგენს შ ე ს ა ძ ლ ე ბ ლ ი ს არც უარყოფას, და არც იგნორირებას.

65. შ ე უ ძ ლ ე ბ ე ლ ი არსებობს მხოლოდ როგორც ფარული ნაკადი, რომელიც ყოველთვის საპირისპიროა არამოტივირებული აქტივობის ქართან.

66. შ ე უ ძ ლ ე ბ ლ ი ს პრობლემა ცოცხალი არსებისთვის იწყება იმ შემოტრიალებით რომლის შემდეგაც იგი დაპირისპირებული აღმოჩნდება მისი სიცოცხლესთან

გამომწვევის მიზეზთან.

67. ეს შემოტრიალება სხვა სიტყვებით ნიშნავს, აჯანყებას პოზიტიური სულის წინააღმდეგ.

68. ცოცხალი არსების მხოლოდ ასეთი აჯანყებით მ ი ღ მ ი ე რ ი ს ქარი ეჯახება პირველსაწყისის არამოტივირებული აქტივობის ქარს, და იძენს ძალას.

69. ამბოხის მატარებლის შიგნით იბადება ობიექტური ბედისწერის განადგურების პერსპექტივა.

70. ეს პერსპექტივა გაიელვებს როგორც შ ე უ ძ ლ ე ბ ლ ი ს წერტილი ინერციის უკიდეგანო ნაკადში.

71. თუნდაც ყველაზე უფრო უმცირესი ნაწილაკი გ ა მ ო ღ ვ ი ძ ე ბ ი ს არის ოპერატიული, და რეალური.

72. მისი მატარებელი დგას ყველა იერარქიაზე მაღლა მთელ ძილით მოცულ კოსმოსში.

[givi]

როგორც ჩანს ან ძაან გაუგრბარია, ან ძაან ზედაპირული; ან იმდენად ღრმააზროვანი, რომ NO COMENT?

ყველა შემთხვევაში ისევ მინდა წამოვწიო, (თქვენი ნებართვით) მინდა გთხოვოდ, რომ ღრმად ჩაუკვირდეთ.

მე აქ ძალიან ბევრი პასუხები მივიღე თავისდროზე.

[td.........]

givi
კარგი თემაა ნამდვილად!

[Dondariable]

რთული სიტყვებით ახორხლილი უაზრობაა ჩემი აზრით.




გადმოეცი თუ ძმა ხარ ადამიანური ენით.

[givi]

მარტივი არაა, გეთანხმები, მაგრამ კანკრეტნა უაზრობა რაში დაინახე?

მხოლოდ იმაში რომ რთული სიტყვებია? თავიდან მეც გამიჭირდა აზრის

გამოტანა, მაგრამ მერე?...მერე მომაჯადოვა. (მაგრამ დრო დამჭირდა)

ერთთგვარი ფილოსოფიაა, და კარგად გააზრება უნდა.

[narilla]

>აბსოლუტის გაგებისას, მას ხშირად აიგივებენ უნივერსუმთან. ფაქტიურად, ის უფრო მეტს მოიცავს თავის თავში, ვიდრე მხოლოდ მიღმიერს. ამდენად, აბსოლუტში მოიაზრება არა მარტო ტრანსცედენტური რეალობა, არამედ ობიექტური რეალობაც, რადგან ისიც მისი ნაწილია.

>თუნდაც ამ ობიექტური რელობის უარყოფით ვერ მივიღებთ აბსოლუტის სრულყოფილ გაგებას. თვითონ ეს ცნება თავის თავში მოიცავს რეალობის ამა თუ იმ ფორმას ერთად აღებულს და მთლიანობაში, რა სახითად არ უნდა იყოს გამოვლენილი.

ასე რომ, 40-ე და 45-ე პუნქტების საპირისპირო რამ ვთქვი...

გადავიკითხე გულისყურით თავიდან ბოლომდე, მაგრამ ლოგიკის დაჭერა ცოტა გამიჭირდა; დედუქციის მსგავსად, თითქოს ერთი ზოგადი ცნებიდან ხდება მსჯელობის გაშლა და მიზეზ-შედეგობრიობის დაცვა, ან დაჭერა. თუმცა გარკვეულ პუნქტებში სრული თანხვედრა ვერ ვიპოვე ყოველივეს ჩემეულ გაგებასთან.