IPB

Welcome Guest ( Log In | Register )

3 Pages V   1 2 3 >  
Reply to this topicStart new topic
> გზა შინისაკენ, ამერიკელი იოგის ავტობიოგ
Atman
post Oct 15 2011, 10:47 AM
Post #1


VIOLET soul
Group Icon

Group: Members
Posts: 3,007
Joined: 29-October 09
Member No.: 6,058

ნიკის ჩასმა პოსტში
მონიშნულის ციტატაში ჩასმა










წიგნის ოფიციალური საიტი:
http://www.thejourneyhomebook.com/

მცირე ვიდეოები ამ წიგნის შესახებ:

http://www.youtube.com/watch?v=6KuW1Uz5jKc
http://www.youtube.com/watch?v=Byse_tDqPVY
http://www.youtube.com/watch?v=spMjvvrfW9U

აქ რადჰანათჰა სვამი თავის ახალგაზრდობას იხსენებს smile.gif

http://www.youtube.com/watch?v=fL9pee5MsqA...feature=related


ამ წიგნის აუდიო-ვერსია (რუსულ ენაზე):

http://www.dxarma.ru/2010/03/16/audiokniga...vie-domojj.html
http://www.blagoda.com/audio/3178.html

(სამწუხაროდ წიგნის აუდიო-ვერსია ბოლომდე ჯერ არაა გამოსული, თუმცა საკმაოდ დიდი ნაწილია და გირჩევთ მოუსმინოთ)


მე კი, თქვენი მონა-მორჩილი, ან ამ წიგნის საინტერესო მონაკვეთებს შემოგთავაზებთ ქართული თარგმანით, ან თუ სურვილი გექნებათ თავიდანვე მივყვები და ნელ-ნელა ვთარგმნი (ოღონდ არ ვიცი რამდენად მალე გამომივა და დავასრულებ თუ არა საერთოდ...)

დავიწყებ ავტორის ბოლოსიტყვაობით:


"მთელი ეს წლები მრავალი ადამიანი დაჟინებით მარწმუნებდა, რომ გამომექვეყნებინა ეს ისტორია. მე ვეწინააღმდეგებოდი, რადგანაც ცუდ ტონად ვთვლიდი წიგნების წერას საკუთარ თავზე. მაგრამ მოულოდნელად მოხდა შემთხვევა, რომელმაც ჩემი გადაწყვეტილების გადახედვა მაიძულა. 2005 წლის მაისში დამირეკა ჩემმა ძვირფასმა მეგობარმა ბჰაკტი ტირთჰა სვამიმ. იგი სასიკვდილოდ იყო ავად და ჩემი ნახვა უნდოდა. ბჰაკტი ტირთჰა სვამი წარმოშობით აფრო-ამერიკელი იყო; მან რთული გზა გაიარა კლივლენდის გეტოდან პლანეტის ყველაზე ცნობილი ადამიანების სულიერ მოძღვრობამდე: მათ შორის იყვნენ ნელსონ მანდელა, მუჰამედ ალი და ელის კოლტრეინი.

მე ჩავედი ფერმაში, პენსილვანიაში, სადაც მცირე სხლში კვდებოდა ბჰაკტი ტირთჰა სვამი. იგი საწოლზე იწვა, შემომხედა და სხივმფენი ღიმილით მითხრა: "მე მინდა შენს ხელებში მოვკვდე. გთხოვ, დარჩი ჩემთან ბოლომდე." შემდგომი ორი თვის განმავლობაში მის საწოლთან ვიჯექი, სულიერ საიდუმლოებებზე და სასწაულებზე ვსაუბრობდით და სხვადასხვა ისტორიას ვუკითხავდი წმინდა სანსკრიტული წერილებიდან.

ბჰაკტი ტირთჰა სვამიზე უკეთ არავინ მიცნობდა. იგი გარკვეული იყო ჩემი სულიერი ძიების ყველა წვრილმანში და იცოდა ჩემი ეჭვების შესახებ წიგნის დაწერის თაობაზე. ერთ დღეს, თვალებშI მიყურებდა და ისე მითხრა: "ეს შენი ისტორია არაა. ეს არის ამბავი იმის შესახებ, თუ როგორ წაიყვანა ღმერთმა ერთი ყმაწვილი გასაოცარ მოგზაურობაში იმ საიდუმლოებების საძებნელად, რომლებიც ყველა ჩვენგანშია. ნუ იქნები ძუნწი. გაუზიარე სხვებსაც, რაც შენ გებოძა." მას ხმა ჩაუწყდა და ცრემლი ჩამოუგორდა თვალებიდან. "პირობა მომეცი, - მითხრა მან, - აქ, ჩემს სასიკვდილო სარეცელთან, რომ გამოაქვეყნებ ამ ისტორიას". რამდენიმე დღის შემდეგ, 2005 წლის 27 ივნისს, მან დატოვა ეს სამყარო. ეს წიგნი ჩემი მცდელობაა მისი უკანასკნელი სურვილის შესრულებისა."


--------------------
ჰარერ ნამა ჰარერ ნამა ჰარერ ნამაივა კევალამ
კალაუ ნასტი ევა ნასტი ევა ნასტი ევა გატირ ანიათჰა



«კალის ამ ეპოქაში არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა თვითრეალიზაციის მისაღწევად, გარდა უფალი ჰარის წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა»
Go to the top of the page
 
+Quote Post
Atman
post Oct 15 2011, 11:02 AM
Post #2


VIOLET soul
Group Icon

Group: Members
Posts: 3,007
Joined: 29-October 09
Member No.: 6,058

ნიკის ჩასმა პოსტში
მონიშნულის ციტატაში ჩასმა



დავიწყებ სხვადასხვა ცნობილ პიროვნებებთან შეხვედრებით:

შეხვედრა კრიშნამურტისთან

"იმავე საღამოს მე და ბჰკუ ვივეკანანდა მსოფლიოში განთქმული მწერლის და ორატორის - ჯიდუ კრიშნამურტის ლექციას დავესწარით. შევედით და მეორე რიგში დავჯექით. პანდალი მალე გაივსო ხალხით, და ჩვენს გვერდით სამოც წლამდე ასაკის მამაკაცი დაჯდა. მას ერქვა დილიპი. "გინდათ დოქტორ კრიშნამურტიზე მოგიყვეთ? - შემოგვთავაზა მან. - ის ჩემი მასწავლებელია".

"რა თქმა უნდა", - ვუპასუხეთ ჩვენ.

დილიპმა ფეხები გადააჯვარედინა, სკამიზ საზურგეს მიეყრდნო და მოყოლა დაიწყო. კრიშნამურტი დაიბადა სამხრეთ ინდოეთში 1895 წელს. როცა ჯერ კიდევ ბავშვი იყო, მას ყურადღება მიაქცია ცნობილმა ნათელმხილველმა ჩარლზ ლედბიტერმა. ლედბიტერმა და ანნა ბეზანტმა, რომელიც იმ დროს თეოსოფიურ საზოგადოებას ხელმძღვანელობდა, განაცხადეს, რომ ეს ბავშვი - "ჭურჭელია" სამყაროს იმავე მასწავლებლისა, რომელიც კაცობრიობას ქრისტეს მეშვეობით მიმართავდა. ანნა ბეზანტი დაეხმარა ყმაწვილს, რომ ინგლისში მიეღო განათლება და მთელს მსოფლიოში თან ატარებდა მას. ათასობით ადამიანმა მიიღო იგი როგორც ახალი მესია და მის გარშემო შექმნილ ვარსკვლავის ორდენში შედიოდნენ. ოცდაშვიდი წლის ასაკში კრიშნამურტიმ ოფიციალურად მიიღო გასხივოსნებული მასწავლებლის ტიტული. იმ დროისთვის მას უკვე სამოციათასზე მეტი ორდენის წევრი ეთაყვანებოდა.

დილიპი ჩვენსკენ გადმოიხარა: "მაგრამ 1929 წელს მან უარი თქვა მასწავლებლის მდგომარეობაზე, დაშალა თავისი რელიგიური მოძრაობა და..."
უეცრად ყველა წამოდგა და სცენაზე ახლადგამოჩენილ კრიშნამურტის მიესალმა. ეს იყო უზადოდ ჩაცმული სამოცდათხუთმეტი წლის მოხუცი, არა მაღალი და გამხდარი. მას ეცვა პიჯაკი ნერუს სტილში და ფართე შარვალი. სუფთად გაპარსულ სახეს მოხუცებულობის ნაოჭები უფარავდა, ხოლო ჭაღარა თმა მეცნიერს ამსგავსებდა. იგი ბრწყინვალე ინგლისურით მიესალმა შეკრებილებს. მისი თვალები ენთუზიაზმს და კეთილგანწყობას ასხივებდა.

მოკლედ, საკმაოდ მალე იგი გადავიდა რევოლუციურ მოწოდებებზე: "ინდოეთში მეტისმეტად ბევრი გურუა. ისინი გვკარნახობენ, რა ვაკეთოთ, რაზე ვიფიქროთ და რით დავკავდეთ. ისინი - დიქტატორები არიან." ხალხი სუნთქვაშეკრული უსმენდა მას. "ჭეშმარიტება - ეს ამოუცნობი ქვეყანაა, ხოლო იოგა, თავისი სუნთქვითი და გიმნასტიკური ვარჯიშებით - მხოლოდ და მხოლოდ ფსიქოსომატური აკრობატიკაა. აშრამები და მონასტრები - საკონცენტრაციო ბანაკებია ჭკუისათვის." მან პაუზა გააკეთა და პირდაპირ მე შემომხედა: "და თუ თქვენ ჩამოგიყალიბდათ მედიტაციის რაღაც სისტემა, ეს უკვე მედიტაცია აღარაა, არამედ სრული უაზრობა და დროის ტყუილად ფლანგვაა."

კრიშნამურტიმ ასეთი იგავი მოყვა. ერთხელ ეშმაკი თავის მეგობართან ერთად სეირნობდა. მათ წინ გზაზე ერთი კაცი მიდიოდა. უცებ ის დაიხარა და გზიდან რაღაც მბრწყინავი საგანი აიღო. მეგობარი მიბრუნდა ეშმაკისკენ და ჰკითხა, თუ რა იყო ეს. ეშმაკმა უპასუხა:

"მან ჭეშმარიტება იპოვა".
"ცუდადაა შენი საქმე!"
"სულაც არა, - მშვიდად უპასუხა ეშმაკმა. - მე დავეხმარები, რომ ამ ჭეშმარიტებას მოწესრიგებული სახე მისცეს."

იმისათვის, რომ ხაზი გაესვა თავისი მომდევნო აზრისთვის, კრიშნამურტიმ თვალები დახუჭა და სპეციალურად ნელა, თვითოეულ სიტყვაზე მახვილით გაიმეორა:
"ჩვენ საკუთარ თავში უნდა მოვახდინოთ ცვლილება. მაგრამ როგორ გავაკეთოთ ეს, როცა ჩვენს ცხოვრებაში ამდენი თავსმოხვეულია? ჩვენ წლობით ვმუშაობთ და უაზროდ, სიცარიელეში ვცხოვრობთ..."

იგი წინ დაიხარა: "ვერც ერთი ორგანიზაცია და ვერც ერთი რელიგია ვერ მოგვიტანენ გასხივოსნებას. თქვენ ვერ მოიპოვებთ მას ვერც რომელიმე დოგმით, ვერც მღვდელმსახურებით ან რიტუალებით, ვერც ფილოსოფიის შესწავლით და ვერც ფსიქოლოგიური პრაქტიკებით. გასხივოსნება საკუთარ ჭკუაში უნდა ვეძებოთ, დავაკვირდეთ რა მის მუშაობას. ეს მოდის ჭვრეტის მეშვეობით და არა ინტელექტუალური ანალიზით ან ლოგიკური ჭკუისმიერი მსჯელობებით."

მე შეძრული ვფიქრობდი იმაზე, თუ როგორ შთაბეჭდილებას მოახდენდა ეს ლექცია ჩემს მეგობარ ბჰიკუ ვივეკანანდაზე. ის ხომ გურუ იყო მრავალი ათასი ბერისათვის, რომლებიც მონასტერში ცხოვრობდნენ მკაფიო სტრუქტურით და განრიგით და მედიტაციასა და რიტუალებს სწავლობდნენ მისგან. მე დავიხარე მისკენ და ჩავჩურჩულე: "ბჰიკუ, ის უარყოფს ყველაფერს, რასაც მთელი თქვენი ცხოვრება მიუძღვენით. როგორი მოსასმენია ეს თქვენთვის?"

ბჰიკუს გაუკვირდა ჩემი კითხვა, ფართოდ გაახილა თვალები და თქვა: "ის ყველაფერს სწორად ამბობს!"

მე განცვიფრებულმა შევეკითხე: "და რას აპირებთ ამის შემდეგ ბჰიკუ?"

უცებ ის ძალიან სერიოზული გახდა: "მე კარგად უნდა გავიაზრო მოსმენილი".

შემდგომ დღეებში კრიშნამურტის კიდევ რამდენიმე ლექციას დავესწარით, რომლებზეც იგი გასაოცარი თავდაჯერებულების და რკინის ლოგიკის დემონსტრირებას ახდენდა. იგი სახელი ჰქონდა განთქმული, როგორც ადამიანს, რომელსაც შეუძლია პასუხი გასცეს ნებისმიერ კიტხვას და გააბათილოს ნებისმიერი არგუმენტი, მაგრამ ამასთან ერთად პირად ურთიერთობაში რბილ, კეთილ და ჭკუამახვილობით გამორჩეულ პიროვნებად რჩებოდა. მე ჩავუფიქრდი მის სწავლებას. აღმოსავლეთის წმინდა წერილები სავსეა გასხივოსნებული წმინდანების მაგალითებით, რომლებიც თავისი რელიგიის მცნებებს და თავიანთი გურუების დარიგებებს შეუპოვრად მიჰყვებოდნენ. როგორ შეიძლება ამ ყველაფრის უკუგდება მხოლოდ იმის გამო, რომ კრიშნამურტიმ ასე თქვა? ამასთან ჩემში ცხარე გამოძახილი ჰპოვა მისმა აზრმა იმის შესახებ, რომ სულიერი ცხოვრებისთვის მიუღებელია ზედაპირული დამოკიდებულება. ჩვენ მზად უნდა ვიყოთ საკუთარ თავზე პასუხისმგებლობის ასაღებად. და თუკი ზედმეტად გავერთობით სულიერი ცხოვრების გარეგნული მხარით, შეიძლება მისი მთავარი მიზანი - გულის გაწმენდა - დაგვავიწყდეს.

მოგვიანებით, როცა ბჰკუსთან ერთად პიპალის ხის ჩრდილში ვიჯექი, ვკითხე, მიიღო თუ არა გადაწყვეტილება იმის შესახებ, თუ რას გააკეთებდა მომავალში.
"დიახ, რიჩარდ, - მიპასუხა მან. - მე დავბრუნდები ტაილანდში, ჩემს მონასტერში."

"მართლა? - გამიკვირდა მე - მე კი ვფიქრობდი, რომ კრიშნამურტის მიმდევარი გახდებოდით".

ბჰიკუმ ჩაფიქრებულმა შორს გაიხედა, შემდეგ კი უეცრად თქვა:
"დიახ, მე მივყვები მისტერ კრიშნამურტის დარიგებებს, - მის ტუჩებზე ცელქური, ბავშვური ღიმილი ათამაშდა. - გინდა გითხრა, როგორ?"
"რა თქმა უნდა!"
"მე უარვყოფ იმ მასწავლებლის სწავლებას, რომელიც ყველა მასწავლებლის და მათი სწავლებების უარყოფას მოგვიწოდებს", - ღიმილით, მისთვის დამახასიათებელი სასიამოვნო ტაილანდური აქცენტით მიპასუხა მან.


--------------------
ჰარერ ნამა ჰარერ ნამა ჰარერ ნამაივა კევალამ
კალაუ ნასტი ევა ნასტი ევა ნასტი ევა გატირ ანიათჰა



«კალის ამ ეპოქაში არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა თვითრეალიზაციის მისაღწევად, გარდა უფალი ჰარის წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა»
Go to the top of the page
 
+Quote Post
Atman
post Oct 15 2011, 11:08 AM
Post #3


VIOLET soul
Group Icon

Group: Members
Posts: 3,007
Joined: 29-October 09
Member No.: 6,058

ნიკის ჩასმა პოსტში
მონიშნულის ციტატაში ჩასმა



შეხვედრა დედა ტერეზასთან

"როგორც იქნა მივაღწიე დედათა მონასტერს, სადაც დედა ტერეზა მსახურობდა. მონასტერს ერთსართულიანი უბრალო შენობა წარმოადგენდა. კარებთან მოკრძალებული ღიმილით შემხვდა კათოლიკე მონაზონი: "მოგესალმებათ მოწყალების ორდენი. რით შემიძლია გემსახუროთ?"

მე ხელისგულები ერთმანეთს მივადე და ვთხოვე: "შემიძლია დედა ტერეზა ვნახო?"
"გამომყევით. გავიგებ, მიგიღებთ თუ არა."

მონაზონმა ერთ-ერთ ოთახში წამიყვანა: "ეს ჩვენი სამლოცველო ოთახია. აქ დედა ტერეზასთან ერთად ღვთისმსახურებას ვატარებთ." მე მუხლებზე დავიჩოქე და ლოცვა წარმოვთქვი. როცა წამოვდექი, მონაზონმა კორიდორის გავლით წამიყვანა. უეცრად ღია კართან გაჩერდა: "აი დედაოც! ის ახლა დაკავებულია."
მე შევიხედე სუსტად განათებულ ოთახში და დავინახე დედა ტერეზა, რომელიც დიდ ქვაბს ხეხავდა. ამ სურათმა სულის სიღრმემდე შემძრა.
"დედაო, - მიმართა ჩემმა მეგზურმა, - ეს რიჩარდია, სადჰუ ამერიკიდან. მას თქვენთან ლაპარაკი უნდა."

დედა ტერეზა შეტყუპებული ხელისგულებით მომესალმა: "ნებას მომცემთ, ჯერ ჩემი მსახურება დავამთავრო? უმორჩილესად გთხოვთ, მაპატიეთ, რომ გალოდინებთ."
"რა თქმა უნდა დედაო", - მივუგე მე.

მონაზონმა ერთ პატარა ოთახში წამიყვანა და მთხოვა, რომ აქ დავლოდებოდი დედა ტერეზას. რამდენიმე წუთში იგი შემოვიდა და შორიახლოს სკამზე დაჯდა. მიუხედავად ხანდაზმული ასაკისა და სუსტი აღნაგობისა, მასში სულის უდრეკი ძალა იგრძნობოდა. განსაცდელებით სავსე ცხოვრებამ ღრმა ნაოჭები დაამჩნია მის სახეს, მაგრამ ამასთან ერთად თვალები ისეთი სუფთა და უმანკო ჰქონდა, როგორც ბავშვს. მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან დაკავებული იყო, დრო გამონახა ისეთი უმნიშვნელო მნახველისათვის, როგორიც მე ვიყავი. მისი ხმა დაბალი იყო, მაგრამ გულიდან მოდიოდა: "ყველაზე დიდი პრობლემა მსოფლიოში შიმშილია. არა ხორცის შიმშილი, არამედ გულის შიმშილი. ამით ყველა იტანჯება - ღარიბიც და მდიდარიც. ყველას ერთნაირად სწყურია სიყვარული". მისმა გამჭოლმა მზერამ ჩემი გულის კარი გააღო და მისი სიტყვები ჩემი ცნობიერების ყველაზე მეტ სიღრმეში შევიდა.

"მხოლოდ ღმერთის სიყვარულს შეუძლია დააცხროს გულის შიმშილი. სხვა საშუალება არ არსებობს. მშიერთა დაპურება სულაც არაა ძნელი, - მან გააკეთა ჟესტი, რომლითაც თითქოს ყველა თავის დამსახურებას ხაზი გადაუსვა ამ მხრივ. - გაცილებით უფრო ძნელია ღმერთისადმი სიყვარულით მშიერი გულების დაპურება. სირთულე იმაშია, რომ სხვებისათვის ამ სიყვარულის მიცემა მხოლოდ იმას შეუძლია, ვისაც თავად აქვს სუფთა გული."

დედა ტერეზამ ბოლომდე მიუძღვნა თავი იესო ქრისტეს საქმეს. მისი ერთგულება ღრმა იყო, როგორც ოკეანე, და ყოველი სიტყვა, რომელიც მის ბაგეს სწყდებოდა, ტალღას ჰგავდა მისი ერთგულების ოკეანეში. ის აგრძელებდა: "სიღარიბე - ეს მხოლოდ ტანსაცმლის უკმარისობა არაა, ეს ასევე ადამიანური ღირსებისა და სისუფთავის ნაკლებობაცაა. ნამდვილი სიღარიბე იქ სუფევს, სადაც ადამიანებმა ერთმანეთისადმი პატივისცემა დაკარგეს." ხელები გულთან მიიდო და ღრმად ჩაისუნთქა: "როცა კალკუტელი ღატაკები ჩემს ხელებში კვდებიან, მათ თვალებში იმედის სხივს ვხედავ. მაგრამ ვერ ვხედავ ამ იმედს დასავლეთის ბევრი მდიდარი და გავლენიანი მცხოვრების თვალებში. ჭეშმარიტი სიმდიდრის პოვნა მხოლოდ მათ გულებში შეიძლება, ვისაც სჯერა, რომ ღმერთს ვუყვარვართ. და მსოფლიოს უცილობლად სჭირდება ის, ვისაც ამ სიმდიდრის გაზიარება შეუძლია და იმედის მიცემა შეუძლია ხალხისთვის, ვინც გულით ღატაკია."

ამ დროს ოთახში სხვა მნახველებიც შემოვიდნენ. ერთმა ინგლისელმა ქალმა გაკვირვებულმა ჰკითხა დედა ტერეზას: "თავად რატომ რეცხავთ ქვაბებს? ნუთუ სხვას არ შეუძლია ამის გაკეთება?"
დედა ტერეზამ ლმობიერად შეხედა ქალს და უთხრა: "ღმერთისა და კაცობრიობის მსახურება - ეს პრივილეგიაა და არა სასჯელი. ღმერთის ნებისმიერი მსახურება - ეს წყალობაა. არ არსებობს საპატიო ან დაბალხარისხოვანი მსახურება."

"კი მაგრამ, დედაო, - საუბარში ჩაერთო ამ ქალის ქმარი, - საიდან იღებთ ამდენ ძალას?"

დედა ტერეზამ თავისი კრიალოსანი აჩვენა. შემდეგ კი წარმოთქვა სიტყვები, რომლებიც უკვე არაერთხელ გამიგია სხვადასხვა რელიგიური ტრადიციის წმინდა ადამიანებისგან: "მე ღმერთის წმინდა სახელისგან ვიღებ ძალას".

ის ჩემსკენ შემობრუნდა და მითხრა: "მორჩილს ვერ შეეხება ვერც ქება და ვერც ძაგება, რადგანაც მორჩილმა იცის, თუ რას წარმოადგენს სინამდვილეში. ღმერთი ყველაფერს ხედავს. არასოდეს ჩავარდე სასოწარკვეთილებაში, როცა წარუმატებლობა შეგემთხვევა, თუკი იცი, რომ ყველაფერი გააკეთე, რაც შეგეძლო". მისი სიტყვები ჩემს გულს ეხმიანებოდა.

ინგლისელმა ქალმა წასვლის წინ ყველაფრისთვის მადლობა გადაუხადა, რასაც აკეთებს. "ყველაფერს ღმერთი აკეთებს, - შეეწინააღმდეგა დედა ტერეზა, - მე მხოლოდ უბადრუკი იარაღი ვარ მის ხელში." შემდეგ ბოდიში მოიხადა და თქვა, რომ ქვაბების რეცხვა უნდა დაემთავრებინა...

დედა ტერეზა დაიბადა 1910 წელს მაკედონიაში, ალბანელების ოჯახში. ჩვიდმეტი წლის ასაკში მონაზვნების ორდენშI შევიდა და მალე მარიამ ღვთისმშობლის სკოლაში გაგზავნეს კალკუტაში, მასწავლებლად. შემდეგ იგი ამ სკოლის დირექტორი გახდა. 1948 წელს მის ცხოვრებაშI მნიშვნელოვანი მოვლენა მოხდა: მან იპოვა თავისი მოწოდება, დაიწყო რა ღატაკების მოვლა კალკუტას უღარიბეს უბნებში. 1950 წელს სულ რაღაც თორმეტ დამხმარესთან ერთად დედა ტერეზამ დააარსა მონაზვნური კონგრეგაცია "სიყვარულის მისიონერის დის" სახელწოდებით. შემდგომ წლებში მისმა უანგარო მსახურებამ ათასობით ადამიანის ყურადღება მიიპყრო, რომლებსაც სურვილი გაუჩნდათ დახმარებოდნენ ღმერთის ამ მისიის განხორციელებაში.

მე ვთხოვე მონაზონს ავადმყოფთა და მომაკვდავთა თავშესაფრამდე მივეცილებინე. ვგრძნობდი რა, რომ უძლური ვიყავი როგორმე დავხმარებოდი მათ, ყველაზე უბრალო მსახურებას ვითხოვე - იატაკი მოვწმინდე და ჭურჭელი დავარიგე. მალე თავშესაფარში დედა ტერეზა მოვიდა. მისმა ყოფნამ ტანჯვის და სიკვდილის ეს მძიმე ადგილსამყოფელი სიხარულის და იმედის სინათლით აავსო. მან ხელში აიღო ავადმყოფობით გატანჯული ქალის ხელი და ნაზად გაუღიმა. ქალი მაშინვე შეიცვალა. თვალები სიხარულით გაუბრწყინდა და საპასუხოდ გაუღიმა.

შემდეგ დედა ტერეზა ერთი საწოლიდან მეორესთან მიდიოდა, ამასთან ჩანდა, რომ ამ ყველაფერს აკეთებდა არა მოვალეობის გამო, არამედ გულწრფელი სიყვარულით. ერთ საწოლზე ძალიან გამოფიტული მამაკაცი იწვა. იგი სისხლით ახველებდა, და ჩანდა, რომ დიდხანს სიცოცხლე აღარ ეწერა. როცა დედა ტერეზამ თავზე გადაუსვა ხელი, მან ისე შეხედა, თითქოს ანგელოზი იყო, მასთან ციდან ყველაზე საჭირო მომენტში მოვლენილი. თავი მოაბრუნა და გაუღიმა მას. "ღმერთს უყვარხარ, - ხმადაბლა წარმოთქვა დედა ტერეზამ. - მადლიერებით გაიხსენე იგი." სანუგეშო სიტყვები სხვა მომაკვდავი ქალისთვისაც გამონახა, რომელიც ყველა ახლობელმა და ნათესავმა მიატოვა: "თუ გინდა, რომ მართლა შეიყვარო ღმერთი, პატიება უნდა ისწავლო." ჩანდა, როგორ მოხსნა ამ უბრალო სიტყვებმა მძიმე ტვირთი, რომელიც გულზე ჰქონდა ამ ქალს. დედა ტერეზა იმედს და სიყვარულს აძლევდა ყველას, ვისაც ეხებოდა. ყველას, ინდოელი იქნებოდა იგი, მუსულმანი, იუდეველი თუ ქრისტიანი, ერთნაირი სიყვარულით და სინაზით ეპყრობოდა. რაღაც მომენტში ჩემსკენ შემობრუნდა და მითხრა: "მე ჩემ საყვარელ იესოს ყველა ამ ტანჯულ სულში ვხედავ. და უფალი მოწყალედ იღებს ჩემს სიყვარულს მათი მეშვეობით."

"დედაო, - დაბნეულმა ვკითხე მე, - ისინი ხედავენ, თუ როგორ ვლინდება თქვენი მეშვეობით იესოს სიყვარული."
დედა ტერეზამ ფართოდ გაიღიმა: "რა არის ეს, თუ არა სასწაული ღვთაებრივი სიყვარულისა?"


--------------------
ჰარერ ნამა ჰარერ ნამა ჰარერ ნამაივა კევალამ
კალაუ ნასტი ევა ნასტი ევა ნასტი ევა გატირ ანიათჰა



«კალის ამ ეპოქაში არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა თვითრეალიზაციის მისაღწევად, გარდა უფალი ჰარის წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა»
Go to the top of the page
 
+Quote Post
Atman
post Oct 15 2011, 11:16 AM
Post #4


VIOLET soul
Group Icon

Group: Members
Posts: 3,007
Joined: 29-October 09
Member No.: 6,058

ნიკის ჩასმა პოსტში
მონიშნულის ციტატაში ჩასმა



შეხვედრა დალაი-ლამასთან



რამდენიმე წუთის შემდეგ კარი გაიღო და ჩემი მზერა დალაი-ლამას შეხვდა. სათვალეებს მიღმა მისი სიხარულით გაბრწყინებული თვალები მოჩანდა. მსხვილი თავი სუფთად გადაეპარსა, სახეზე გამომხატველი ნაკვთები ეტყობოდა, ხოლო ცხვირი დიდი და მომრგვალებული ჰქონდა. ლამას ბორდოსფერი სამოსა ეცვა, რომელზეც მკაფიო ყვითელი მოსაცმელი ჰქონდა მოხვეული. გადამდები ღიმილით გაეღიმა და ჩემსკენ გამოემართა. ხმამაღალი სიცილით ორივე ხელზე მომკიდა ხელები და მძლავრად ჩამომართვა. თან გულითადად მომესალმა: “თქვენ შორიდან ჩამოხვედით. კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება ჩვენთან!”

ჩვენ ერთმანეთის პირისპირ, სკამებზე დავჯექით. ბავშვური ცნობისმოყვარეობით გამომკითხა ჩემი ცხოვრების შესახებ ამერიკაში და იმის შესახებ, თუ რატომ გავხდი სადჰუ. გულწრფელი ინტერესით ისმენდა ჩემს მონაყოლს და არც ერთი სიტყვა არ ეპარებოდა. ყოველთვის, როდესაც ჩემს თხრობაში იუმორის თუნდაც ჩრდილი გაიელვებდა, ლამა ძალიან ცოცხლად რეაგირებდა, ხელისგულებს ერთმანეთზე ურტყამდა და სიცილისგან მთელი სხეული უთრთოდა. ასე გავიდა დაახლოებით ნახევარი საათი და მე ვკითხე ლამას მის ქვეშევრდომებზე ტიბეტში. მოწოლილი მოგონებები მოქუფრული ჩრდილივით დააწვა მის სახეს, თვალებში კი ცრემლებმა გაიბრწყინა. მცირე ხნის სიჩუმის შემდეგ თქვა: “როცა ჯერ კიდევ ბავშვი ვიყავი, ჩემი სამშობლო თავისუფალი იყო. ჩვენ ბედნიერად ვცხოვრობდით, ერთიანი ქვეყანა ვიყავით, და ჩვენი რელიგიაც ყვაოდა.” დალაი-ლამა გაჩუმდა და ჩაიდნიდან ტიბეტური ჩაი დაასხა ჩემს ჭიქაში. შემდეგ ჩაიდანი დადგა და ღრმად ჩაფიქრებულმა დახარა თავი. ჩანდა, თითქოს აზრობრივი ხედვით ხედავდა, თუ როგორ იბრძვის მისი ხალხი ჰიმალაების მეორე მხარეს, ტიბეტში, და თანაუგრძნობდა მათ. შემდეგ კი ხმადაბლა წარმოთქვა: “ჩვენ უზარმაზარ ვალში ვართ ინდოეთთან, რომელმაც ათასობით ჩვენი დევნილი შეიფარა.”

თანაგრძნობა სხვა ცოცხალი არსებების მიმართ, - დაიწყო მან ახსნა, - ყველა რელიგიის განუყოფელი თვისებაა. მზადყოფნა საკუთარი თავის სხვათა კეთილდღეობისათვის გასაწირად – ესაა ჭეშმარიტი დჰარმა.” ეს სიტყვები, დამტკიცებული მისივე მსხვერპლით, რაც თავისი ხალხისათვის გაიღო, ჩემს მეხსიერებაში ღრმა კვალს ტოვებდნენ. “მედიტაცია, წმინდა წერილების შესწავლა და თაყვანისცემის რიტუალები, - თქვა მან, - შინაგანად მაძლიერებენ და საშუალებას მაძლევენ, რომ სიკეთესა და ცოდნაში ვიცხოვრო.” მისმა ნათქვამმა დამაფიქრა. მისი პიროვნება მოკრძალებას და პატივისცემას აღძრავდა, მაგრამ მისმა გულწრფელმა სიკეთემ და ზრუნვამ მაიძულა, რომ დამევიწყებინა მოკრძალება და მოვპყრობოდი, როგორც ახლო მეგობარს. დალაი-ლამამ ღიმილით მომახვია კისერზე თეთრი აბრეშუმის მოსახვევი, მასზე ამოქარგული ტიბეტური მანტრებით. “ჩვენთან ასეა მიღებული – ვაჩუქოთ ეს საჩუქარი ჩვენს ძვირფას სტუმრებს”. მომეჩვენა, რომ არ ვიმსახურებდი მის მიერ ჩემთვის გაღებულ დროს და სიკეთეს, და მადლიერების ნიშნად ქედი მოვიხარე მის წინაშე.

დალაი-ლამასთან ურთიერთობის წყალობით უკეთ შევძელი გამეგო უანგარო მსახურების მნიშვნელობა. ლამა ამ სიკეთის ცოცხალი განსახიერება იყო: ის არა მხოლოდ ურყევად მისდევდა სულიერ პრინციპებს, ასევე ატარებდა თავისი ხალხისადმი მსახურების მძიმე ტვირთსაც, იმ ხალხისადმი, რომელიც ნაწილობრივ განდევნაში იყო, ნაწილობრივ კი სხვა ხალხის მიერ იჩაგრებოდა. დალაი-ლამა მამაცურად გადალახავდა ხოლმე წარმოუდგენელ სიძნელეებს და დაბრკოლებებს თავის ერთი შეხედვით უიმედო ბრძოლაში, მოთმინებით იტანდა განდევნას და მუდამ სიკვდილის საფრთხის ქვეშ ყოფნას, და მიუხედავად ყველაფრისა აგრძელებდა თავისი ხალხის მსახურებას. მის მიერ ნაჩუქარი მოსახვევის მიღებასთან ერთად, მე მივიღე გაკვეთილი მისი თავდადებულობისა და მსახურებისა – ჭეშმარიტად ძვირფასი საჩუქარი.


--------------------
ჰარერ ნამა ჰარერ ნამა ჰარერ ნამაივა კევალამ
კალაუ ნასტი ევა ნასტი ევა ნასტი ევა გატირ ანიათჰა



«კალის ამ ეპოქაში არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა თვითრეალიზაციის მისაღწევად, გარდა უფალი ჰარის წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა»
Go to the top of the page
 
+Quote Post
Atman
post Oct 15 2011, 11:21 AM
Post #5


VIOLET soul
Group Icon

Group: Members
Posts: 3,007
Joined: 29-October 09
Member No.: 6,058

ნიკის ჩასმა პოსტში
მონიშნულის ციტატაში ჩასმა



შეხვედრა მუსულმანთან

ნარაიან-პრასადმა თავისი მეგობარი გამაცნო - ექიმი რენტგენოლოგი. ერთხელ ამ ექიმმა თავის კლინიკაში მიგვიპატიჟა. ჩვენ მის კაბინეტში მოვთავსდით, საწერი მაგიდის წინ. მიუხედავად იმისა, რომ ეს ექიმი წარმომავლობით ინდუსი იყო, მას არ შეეძლო შერიგებოდა ინდუიზმში გავრცელებულ ცუდ დამოკიდებულებასთან დაბალი კასტების მიმართ. ეს იყო მთავარი მიზეზი, რის გამოც ისლამი მიიღო. ახლა მას მუჰამედს ეძახდნენ და იგი ყურანს სწავლობდა. თუმცა მუჰამედი არ უარყოფდა ბჰაგავად-გიტას მოძღვრებას, მას მაინც აღარ უნდოდა იმ რელიგიასთან საკუთარი თავის გაიგივება, რომელიც ხალხის დისკრიმინაციას მათი წარმომავლობის მიხედვით ახდენს. მე შევეწინააღმდეგე: "კი მაგრამ, გიტაში არსად წერია ადამაინთა უფლებების დაკნინებაზე მათი წარმომავლობის საფუძველზე. მრავალი უდიდესი ინდოელი წმინდანი დაბალი კასტიდან იყო წარმომავლობით. ბჰაგავად-გიტა ასწავლის, რომ ჩვენ - უკვდავი სულები ვართ და არა მოკვდავი სხეულები."

ჩვენ ერთად განვიხილავდით რელიგიის ჭეშმარიტ საფუძვლებს და პარალელებს ვავლებდით იმას შორის, რაც ეწერა ბჰაგავად-გიტაში, ბიბლიაში თუ ყურანში. ამის შემდეგ კიდევ რამდენიმეჯერ შევხვდით და რაიმე წინასწარგანწყობის გარეშე ერთმანეთის რწმენის მიმართ, ღმერთზე ვსაუბრობდით. მუჰამედი არ ცდილობდა ჩემს ისლამზე მოქცევას, ხოლო მე მის გადარწმუნებას არ ვცდილობდი. ნაცვლად ამისა, ერთმანეთს ვუზიარებდით ჩვენს გაგებას, ისე რომ ღრმა პატივისცემას გამოვხატავდით თანამოსაუბრის შეხედულებების მიმართ. საუბრის დროს ნათლად შევიგრძენი, რომ ღმერთის წყალობა ხალხზე ყველა რელიგიის მეშვეობით, სხვადასხვა წმინდა წერილებით და სხვადასხვა წმინდანებით ვლინდება. უფრო და უფრო ღრმად მესმოდა, რომ რა გზაც არ უნდა აგვერჩია და რა ვიწროც არ უნდა ყოფილიყო იგი, ღმერთისადმი გულწრფელი მინდობა, ამის ყველაზე ზოგადი გაგებით, - ეს ერთადერთი საშუალებაა ამ სამყაროში უთანხმოებების გადასალახად.

მუჰამედთან საუბრის მეორე დღეს, განგის ნაპირას ვიჯექი ნარაიან-პრასადთან ერთად და ვკითხე მას: "როგორაა, რომ ქვეყანაში, სადაც ასეთი მწვავე დამოკიდებულებაა ინდუიზმსა და ისლამს შორის, ასეთ გულთბილ ურთიერთობას ახერხებთ მოპირდაპირე რწმენის ადამიანთან?"
მან თბილად გამიღიმა და მითხრა სიტყვები, რომლებიც მთელი ცხოვრება დამამახსოვრდა: "ძაღლი თავის პატრონს ნებისმიერ ტანსაცმელში იცნობს. პატრონი შეიძლება ხალათში იყოს გამოწყობილი, კოსტუმში და ჰალსტუხში, ან საერთოდ არაფერი ეცვას, მაგრამ ძაღლი ყოველთვის იცნობს მას. თუ ჩვენ არ შეგვიძლია ვიცნოთ ღმერთი, ჩვენი საყვარელი პატრონი, როცა მას სხვა ტანსაცმელი აცვია - სხვა რელიგიის ტანსაცმელი, - მაშინ ჩვენ ძაღლზე უარესები ვართ."


--------------------
ჰარერ ნამა ჰარერ ნამა ჰარერ ნამაივა კევალამ
კალაუ ნასტი ევა ნასტი ევა ნასტი ევა გატირ ანიათჰა



«კალის ამ ეპოქაში არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა თვითრეალიზაციის მისაღწევად, გარდა უფალი ჰარის წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა»
Go to the top of the page
 
+Quote Post
Atman
post Oct 15 2011, 12:16 PM
Post #6


VIOLET soul
Group Icon

Group: Members
Posts: 3,007
Joined: 29-October 09
Member No.: 6,058

ნიკის ჩასმა პოსტში
მონიშნულის ციტატაში ჩასმა



რას მეტყვით ფორუმის წევრებო? თავიდანვე დავიწყო თარგმნა და მივყვე, თუ ასე ვთარგმნო მონაკვეთები?

მე მგონი პირველი ვარიანტი ჯობია, უფრო მთლიან სურათს შეკრავს...


--------------------
ჰარერ ნამა ჰარერ ნამა ჰარერ ნამაივა კევალამ
კალაუ ნასტი ევა ნასტი ევა ნასტი ევა გატირ ანიათჰა



«კალის ამ ეპოქაში არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა თვითრეალიზაციის მისაღწევად, გარდა უფალი ჰარის წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა»
Go to the top of the page
 
+Quote Post
Atman
post Oct 15 2011, 03:00 PM
Post #7


VIOLET soul
Group Icon

Group: Members
Posts: 3,007
Joined: 29-October 09
Member No.: 6,058

ნიკის ჩასმა პოსტში
მონიშნულის ციტატაში ჩასმა



მოკლედ გადავწყვიტე თავიდანვე დავიწყო ტექსტების დადება. "ლეტს გოუ!" smile.gif



პროლოგი

ძლივ-ძლივობით გამოვძვერი თუ არა მდინარე ბაჰმატის ყინულივით ცივი წყლიდან, რომელიც ჰიმალაების ყინულებიდან იღებს სათავეს, ჩემმა მზერამ ფერფლის ორი გროვა დააფიქსირა: ერთი – საკრემაციო ორმოსგან, მეორე კი სამსხვერპლო კოცონისგან დარჩენილი. მხოლოდ ქვედა ტანზე მოსახვევი მქონდა შემოხვეული, და ცივი ქარი ძვლებამდე ატანდა. მძიმე სევდამ შემიპყრო. რას ვაკეთებდი აქ – მარტოსული, სიცივისგან აკანკალებული, გამოფიტული, მშიერი – სახლისგან ასე მოშორებით? ნუთუ ყველა ჩემი ძიება ამაო აღმოჩნდა? მე შევცქეროდი ვარსკვლავებს, რომლებიც ბებერი ბანიანის ხის მიღმა მოჩანდნენ. ღამის ფრინველები სევდიანად ებაასებოდნენ ერთმანეთს. ნაპირის გასწვრივ სამსხვერპლო კოცონები ანათებდნენ, და მათ ცეცხლში წმინდა ადამიანები გრძელი, მუხლებამდე თმით, ძღვნად მთის ბალახებს სწირავდნენ. როცა კოცონი ჩაიწვებოდა, ფერფლს იღებდნენ და მთელს სხეულზე ისვამდნენ. რიტუალის დამთავრების შემდეგ, ისინი წმინდა ადგილისკენ მიემართებოდნენ – ტაძრისკენ, სადაც მოხვედრაზე ვოცნებობდი.



პაშუპატინათჰი, მდინარე ბაჰმატი



ადგილობრივი სადჰუები

ეს ხდებოდა 1971 წლის გაზაფხუზე, პაშუპატინათჰში, ნეპალში. ამ ღამეს აქ უამრავი მწირი შეიკრიბა. მე თითქმის ოცი წელი მისრულდებოდა, და იმისათვის, რომ ამ წმინდა ადგილზე მოვხვედრილიყავი, ნახევარი მსოფლიო გავიარე, და ბოლოს და ბოლოს ჩემი მშობლიური სახლიდან, რომელიც ჩიკაგოს შემოგარენშია, აქ ჩამოვაღწიე. ამ წმინდა ადგილას, სიმშვიდის ატმოსფეროში, მინდოდა ღმერთისთვის შემეთხოვა, რომ გზა ეჩვენებინა ჩემთვის. ერთი საათით ადრე გულისფანცქვალით მიუახლოვდი უძველესი ტაძრის მაღალ, ქვიან ჭიშკარს, რომელიც მითიური ლომების, გველების, ღმერთებისა და ქალღმერთების გამოსახულებებით იყო მორთული. მაგრამ როგორც კი ქვის საფეხურებზე შევდგი ფეხი, მცველმა ხელკეტი გამომიქანა და მკერდში მდრუზა. მე მუხლებზე დავეცი, ჰაერი ძლივს შევისუნთქე, ხოლო მცველმა, რომლის ორივე მხარესაც პოლიციელები იდგნენ, მიყვირა: “შენ უცხოელი ხარ! მოშორდი აქედან!” მათი მეთაური, სამხედრო ფორმით, წინ გამოვარდა და გაცეცხლებული მზერით მიმითითა აბრაზე: “უცხოელებისთვის შესვლა აკრძალულია”.

“მოშორდი! – იყვირა მან, - კიდევ ერთხელ შემოყოფ ცხვირს – ცოცხალი ადგილი არ დაგრჩება. ციხეში ჩაგაგდებენ, და არც კი ვიცი რას გიზამენ იქაური ტუსაღები”. მან განკარგულება გასცა, რომ მისი ხელქვეითები უფრო ყურადღებით ყოფილიყვნენ. სულით დაცემული, მდინარის ნაპირს გავუყევი. ცხოვრების აზრის ძიებამ დედამიწის ამ მოშორებულ ნაწილში მომიყვანა. უკან დასახევი გზა აღარ იყო.

როცა ვუყურებდი, თუ რას აკეთებდნენ წმინდა ადამიანები, უცებ ელდა მეცა. მუხლებზე დავიჩოქე სამსხვერპლო კოცონთან და ხელები თბილ ფერფლში ჩავყავი. ამ ფერფლით სხეულის ღია ნაწილები დავიზილე, დახლართული თმებიდან მაზოლებიან, გაუხეშებულ ფეხის ტერფებამდე. ფერფლის მძაფრი მტვერი ნესტოებს მიწვავდა, ყელში ხვდებოდა და პირს მიშრობდა. შემდეგ ძველი ქსოვილის ორი ნაჭერი შემოვიხვიე, რომელიც მდინარეში მრავალჯერ განბანვის შედეგად გაუფერულებულიყო და ისევ ჭიშკრისკენ გავეშურე. გული გიჟურად მიცემდა.

გუშაგებად ისევ იგივე მცველები იდგნენ ხელკეტებით, მაგრამ მე ვერ მიცნეს და შესვლის უფლება მომცეს. როგორც კი ფართო, შიდა ეზოში მოვხვდი, ვიფიქრე: “თუ აქ შემიპყრობენ, მომკლავენ.” რამდენიმე ათასი მწირი სტიქიური, ქაოტური ბრბოსგან შემდგარ რიგში ირეოდა და საკურთხეველის დანახვას ცდილობდა. უშვებდნენ მხოლოდ სათითაოდ. მოთმინებით დავიკავე რიგი ყველაზე ბოლოში და ნელ-ნელა წინ მივიწევდი. უეცრად გვერდით სწორედ იმ პოლიციელმა მეთაურმა ჩამიარა, რომელმაც ცოტა ხნის წინ აბრაზე მიმითითა. შიშისგან სუნთქვა შემეკრა და ვცდილობდი სხვა მხარეს მეყურებინა. მაგრამ ის შემობრუნდა და პირდაპირ შემსკენ გამოემართა, ყურადღებით აკვირდებოდა რა ჩემს ფერფლში ამოგანგლულ სახეს, შემდეგ კი რაღაც მკითხა ადგილობრივ დიალექტზე. მე, რა თქმა უნდა, ვერაფერი გავიგე. ერთი სიტყვაც რომ მეთქვა ინგლისურად, ყველაფერი დამთავრდებოდა. ისე, რომ პასუხსაც არ დალოდებია, დაჟინებით ამათვალიერ-ჩამათვალიერა, შემდეგ კი, ამჯერად გაცილებით უფრო ხმამაღლა კითხვების მთელი გროვა მომაყარა. ჭკუაში გამიარა ფიქრებმა ნეპალის საშინელ ციხეში, ან კიდევ უარეს ადგილას დაკარგული წლების შესახებ. მე უძრავად ვიდექი მტკიცე სახით, რადგან მესმოდა, რომ იგი განსწავლული იქნებოდა ადამიანის ქცევაში საეჭვო დეტალების შემჩნევაში. მიცნო თუ არა? ვერ გავრკვეულიყავი სიტუაციაში.

უცებ თავში მხსნელი აზრი დამებადა. ხელისგული პირთან მივიტანე და მეორე ხელი აქეთ-იქეთ გავიქნიე. ჩვეულებრივ ასეთი ჟესტით მაუნა-ბაბები, - ისინი, ვინც მდუმარების აღქმას ინახავენ, - სხვებს აგებინებენ თავიანთი აღქმის შესახებ.

მეთაურმა მაგრად მომკიდა მხარში ხელი და ბრბოდან გამომათრია. სად მივყავარ? მაპატიმრებენ? რაღაც იყვირა ხმამაღლა. მაშინვე ორმა პოლიციელმა მოირბინა. ბრბოს რიგის გავლით მიმათრევდნენ, სანამ ხალხის მაქსიმალური თავშეყრის ადგილს არ მივაღწიეთ. ბრბოს თავზე ხელკეტების აწევით, პოლიციელები მრისხანედ ყვიროდნენ. იქნებ საჩვენებელი დასჯა უნდა მოეწყოთ ჩემთვის? ან განრისხებული ბრბოსთვის უნდა მივეცი ჩასაქოლად, მათი სიწმინდეების შეურაცხყოფის გამო? პოლიციელები უფრო და უფრო ხმამაღლა ყვიროდნენ და ხალხს აქეთ-იქით ფანტავდნენ. მე შიშით შეპყრობილი ველოდი, თუ რა მოხდებოდა. უცებ საკურთხევლის წინ აღმოვჩნდი – ნათელი, ფერადი ხედის წინ, სადაც სანდალის ხის კეთილსურნელოვანი არომატიც იფრქვეოდა. საკურთხევლის წინ მასიური ქვის ხარი აღმართულიყო. თავად საკურთხეველზე შივას ქვის სიმბოლო იყო, მორთული ლამაზად მოქსოვილი აბრეშუმებით და მბრწყინავი ოქროთი და ძვირფასი ქვებით. მეთაურმა ხელკეტი ასწია და მხარზე ხელი უფრო მაგრად მომიჭირა. ნუთუ გადაწყვიტა ღმერთის გამოსახულების წინ დამსაჯოს?

თავისი ლეიტენენტებით გარშემორტყმულმა, განკარგულებით მიმართა მღვდელმსახურს, რომელიც მაშინვე საკურთხევლისკენ გაემართა. მე მოლოდინით ვკანკალებდი. ტაძრის შიგნითა შენობიდან წითელი აბრეშუმით შემოსილი მაღალი ქურუმი გამოჩნდა. შუბლზე მკაფიო წითელი წრე ჰქონდა დახატული, ხოლო ყელზე ოქროს ყელსაბამი და რუდრაკშას გამხმარი ნაყოფის მძივი ეკეთა. ღრმა და ჰიპნოტური ხმით წარმოთქვა: “ომ ნამაჰ შივაია”.

მიუხედავად ცივი ქარისა, ჩემი დამატყვევებელ პოლიციელ მეთაურს სხეულიდან ოფლი წურწურით მოსდიოდა; ქურუმს ყვირილით უთხრა რაღაც, რაც ვერ გავიგე. ქურუმმა ყურადღებით მოუსმინა, თავი დაუკრა, თვალები დახუჭა და მცირე ხნით გაჩუმდა. მოუთმენელი ბრბო მოთხოვნის ნიშნად ახმაურდა. მაშინ მღვდელმსახური წელში გაიმართა, ღრმად ჩაისუნთქა და მაგიური შელოცვების კითხვა დაიწყო უძველესი სანსკრიტული წერილებიდან. უცებ, ჩემდა გასაკვირად, თავზე აბრეშუმის თავსაბურავი გამიკეთა. შემდეგ ბეჭებზე აბრეშუმის მოსასხამი მომახვია, ყელზე ჟასმინის და “ღამის დედოფლის” ყვავილებით დაწნული გირლიანდა ჩამომკიდა, შუბლზე სანდალის პასტა წამაცხო და ზაფრანიანი წყალი დამალევინა. გაოგნებისგან გაშეშებულმა თანდათან გავაცნობიერე, რომ პოლიცია მოწოლილ ბრბოს იმისთვის აკავებდა, რომ ჩემთვის ღვთაებისადმი თაყვანისცემის და წმინდა ადგილას ლოცვების აღვლენის შესაძლებლობა მოეცათ. პოლიციელთა მეთაურმა მორჩილად დაიჩოქა ჩემს წინაშე, ერთმანეთზე მიდებული ხელისგულებით კურთხევა მთხოვა, შემდეგ კი გვერდზე გაიწია.

ნუთუ მართლა ვერ მიცნო ვინ ვიყავი? თუ მიცნო და უბრალოდ აღტაცებული იყო ჩემი სიმტკიცით? ამას უკვე ვეღარასოდეს გავიგებ. როგორიც არ უნდა ყოფილიყო ნამდვილი მიზეზი, საკუთარ თავს დაუმსახურებლად აღმაღლებულად ვთვლიდი. მე ადამიანური კანონი დავარღვიე და სასჯელს ვიმსახურებდი, მაგრამ ღმერთი მოწყალე აღმოჩნდა. ვიდექი რა საკურთხევლის წინ, ფერფლით შეღებილი ხელებითY და ფეხებით, მწირის ღატაკურ სამოსში, დახლართული გრძელი თმით, რომელზეც სასაცილოდ გამოიყურებოდა აბრეშუმი და ყვავილები, მაგრად დავხუჭე ცრემლებით სავსე თვალები, ხელისგულები ერთმანეთს მივადე და ლოცვა აღვავლინე ღმერთისადმი, რომ ეჩვენებინა ჩემი გზა, რომ მყოფნოდა ძალები მოგზაურობის გასაგრძელებლად...

მდინარის ნაპირას დავბრუნდი და ცივ მიწაზე ჩამოვჯექი. უმთვარო ღამე იდგა. შავ ცაზე ვარსკვლავები ბრწყინავდნენ. მსუბუქ ქარს ტყიდან ჟასმინის არომატი მოჰქონდა და მხოლოდ “ფილინის” ხმა არღვევდა მდუმარებას. თვალებით მდინარის მიმავალ ნაკადს ვაცილებდი და ვკითხულობდი, ამჯერად საით გამომრიყავს ჩემი ბედის მდინარე? და საერთოდ როგორ მოვხვდი ამ ახალ ცხოვრებაში – ასეთ უცხოში ყველაფრის მიმართ, რასაც აქამდე მასწავლიდნენ, და ასე ახლობელში ჩემი სულისათვის?


--------------------
ჰარერ ნამა ჰარერ ნამა ჰარერ ნამაივა კევალამ
კალაუ ნასტი ევა ნასტი ევა ნასტი ევა გატირ ანიათჰა



«კალის ამ ეპოქაში არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა თვითრეალიზაციის მისაღწევად, გარდა უფალი ჰარის წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა»
Go to the top of the page
 
+Quote Post
Atman
post Oct 15 2011, 05:56 PM
Post #8


VIOLET soul
Group Icon

Group: Members
Posts: 3,007
Joined: 29-October 09
Member No.: 6,058

ნიკის ჩასმა პოსტში
მონიშნულის ციტატაში ჩასმა



ნაწილი პირველი

მოგზაურობა აღმოსავლეთში

თავი პირველი

მე და ჩემი საუკეთესო მეგობარი დენი მისი სახლის ცივ და ნესტიან სარდაფში, ჭრიალა კიბეებით ჩავდიოდით. მოულოდნელად გავიფიქრე: “ტყუილად მივდივარ იქ!”. გული გამალებით მიცემდა. სარდაფის შუაში რკინის კაუჭებზე შტანგა ეკიდა სხვადასხვა წონის გირებით. დენიმ დაიტრაბახა:
“მამა ყოველდღე სწევს ამას”

მე სულ რაღაც შვიდი წლის ვიყავი, გამხდარი, არც სიმაღლით გამოვირჩეოდი, მოკლე შავი თმით, მუქი ფერის კანით და ყავისფერი თვალებით. როცა უზარმაზარ შტანგას შევეხე, უსუსურად ვიგრძენი თავი.

დენი ჩემსკენ მობრუნდა, თითი ტუჩთან მიიდო და მიჩურჩულა:
“რიჩი, რაღაც მინდა გაჩვენო, ოღონდ არავის უთხრა, კარგი?”

თაროზე აძვრა და სადღაც დამალული ბრინჯაოსფერი გასაღები ჩამოიღო. შემდეგ ხის კარადასთან მიმიყვანა, რომელშიც ორივენი თავისუფლად დავეტეოდით, გასაღებით გაახსნა და ორივე კარი ფართოდ გამოაღო. დენიმ ჟურნალების დასტაზე მიმითითა.

“მიდი, - გამიღიმა მან, - ნახე”.

მე დათვალიერება დავიწყე. ჟურნალში შიშველი ქალების მრავალი ფოტო იყო შეუფერებელ პოზებში. ჩემი პატარა სხეული კანკალმა აიტანა. აქამდე არასოდეს მენახა, რა ჰქონდათ გოგონებს ტანსაცმლის მიღმა. მოულოდნელობისგან ავჩქარდი.

“ხო მაგარია?” – მკითხა დენიმ.

არ ვიცოდი რა მეპასუხა და მხოლოდ თავი დავუქნიე. ჟურნალი დავხურე და თავის ადგილზე დავდე.

“მოიცა, ჯერ არ გინახავს ყუთში რა დევს! – დენიმ ყუთი გამოსწია, ყუთში ორი პისტოლეტი და რამდენიმე ხელყუმბარა იდო. – მამა დატენილს ინახავს ამათ,

ყუმბარებიც ნაღდია”. დენიმ ერთი მე მომაწოდა:
“აჰა, გამომართვი”.

ხელში ცივი მეტალის სიმძიმე ვიგრძენი.

“ხო, კარგი რამეა”, - ჩავილაპარაკე მე. ვცდილობდი რა არ მენახვებინა ჩემი შიშI, ფრთხილად დავაბრუნე ხელყუმბარა ყუთში.

“მოიცა რიჩი, კიდევ რაღაცას გაჩვენებ!” – დენიმ კიდევ სხვა კარები გამოაღო კარადაში, მის მიღმა ერთგვარი საკურთხეველი იყო, რომელზეც ჩარჩოიანი ფოტო იდო. ფოტოდან გამჭოლად მიყურებდნენ ვიღაცის არც თუ კეთილი თვალები. შეძრულმა, გავაცნობიერე, რომ ადოლფ ჰიტლერის პირისპირ ვიდექი. ორივე მხრიდან ფოტო გაფორმებული იყო სახვევებით, რომლებზეც ნაცისტური სვასტიკა იყო გამოსახული. ქვემოთ კი მახვილი ეკიდა, მბრწყინავ სახელურზე სვასტიკით.



ჩემი გული შეიძრა, და ცნობიერებაში საშინელმა ხატ-სახეებმა გაირბინა. მე ხშირად მქონდა გაგებული უფროსებისგან, ნაცისტების მიერ ებრაელების მასიურ განადგურებაზე, რომლის დროსაც ჩვენი ნათესავები დაიღუპნენ. ეს მოგონებები ჯერ კიდევ საღი იყო. 1941 წლიდან, როცა ნაცისტებმა ჩვენი მშობლიური ლიტვა დაიპყრეს, ჩემი ბაბუის ოჯახისგან არანაირი ცნობა აღარ მიგვიღია.

დენიმ ჩამსისინა:
“ეს საიდუმლოა, მაგრამ ჩემი მშობლები ვერ გიტანენ”.

ცხელი ბურთი დამადგა ყელზე.

“რატომ? რა დავაშავე ასეთი?”

“იმიტომ რომ შენ ებრაელი ხარ. მშობლები თვლიან, რომ თქვენ მოკალით იესო.”

“რა?!” – მე გაოგნებული ვიდექი. ეს სიტყვები სრულ უაზრობად მეჩვენა.

“მამა თვლის, რომ ღმერთიც ვერ გიტანთ”.

უცებ დენის მშობლების მძიმე ნაბიჯების ხმასთან ერთად ჩვენს თავზე ჭერმა დაიჭრიალა. არ ვიცოდი რა მექნა: გავქცეულიყავი, დავმალულიყავი თუ მეტირა.
“დენი, შენც ვერ მიტან?”

“არა, შენ ჩემი საუკეთესო მეგობარი ხარ. მაგრამ რადგანაც მაინც ებრაელი ხარ, ვინ იცის, შეიძლება ოდესმე მეც შემძულდე. თუმცა ეს სულაც არ მინდა.”
მეგონა, რომ სულ ცოტაც და გონებას დავკარგავდი.

დენიმ კარადა ჩაკეტა და ზემოთ, სამზარეულოში ამიყვანა, სადაც მისი დედა გველოდებოდა ვანილის ორი ნამცხვრიანი თეფშით და ცივი რძით სავსე ორი ჭიქით. მან ფართოდ გაწელილი პირით გამიღიმა. მალე დენის მამაც გამოჩნდა – მამაკაცი კვადრატული ყბებით, მოკლედ შეჭრილი ჭაღარა თმით, წვრილი ღრმადჩამჯდარი თვალებით და ყინულისმაგვარი ნახევარღიმილით. მის გვერდით ძალიან უმწეოდ ვიგრძენი თავი.

იქნებ ნამცხვარი მოწამლულია? – გავიფიქრე მე. მაგრამ რაღა დამრჩენოდა? შემეშინდა შემოთავაზებულ სასუსნავზე უარის თქმა.

“ჭამე რიჩი, რა გჭირს?” – ფიქრი შემაწყვეტინა დენის დედამ.

მე ჭამა დავიწყე და მთელი ძალით ვცდილობდი, რომ შიში არ დამენახვებინა. ყოველ მოკბეჩილ ლუკმასთან ერთად შევთხოვდი ღმერთს შემწეობას.

სახლში მოჩვენებასავით გაფითრებული დავბრუნდი. ჯერ კიდევ პატარა ბავშვი ვიყავი და ვერ ვხვდებოდი, რა ხდებოდა. მხოლოდ ერთს ვაცნობიერებდი – ძალიან დიდი ტკივილი მომაყენეს.

დედა ნაზი ღიმილით შემხვდა. როცა შევედი წინსაფრით იდგა და ცომს აბრტყელებდა სასადილო მაგიდაზე.

“ვაშლის შტრუდელს გიკეთებ რიჩი. შენს საყვარელს”.

“დე, - ვკითხე მე, - მართალია, რომ ღმერთი ვერ მიტანს?”

“რა თქმა უნდა არა! ღმერთს უყვარხარ, - მერე შუბლშეჭმუხნულმა მკითხა. – და რატომ მეკითხები ამას?”

ვერ გავბედე სიმართლე მეთქვა:

“არ ვიცი. უბრალოდ, საინტერესოა.”

დაკითხვისთვის რომ თავი ამერიდებინა, ჩემს საძინებელში გავიქეცი.

მე მჯეროდა დედაჩემის. ვიცოდი, რომ ღმერთს ვუყვარვარ. საწოლზე ვიწექი, ჭერს ვუყურებდი და მთელი ძალით ვცდილობდი გამეგო, როგორ შეიძლებოდა ერთ ღმერთში ორი შეუთავსებელი გრძნობა – სიყვარული და სიძულვილი არსებობდეს.

ბავშვური უშუალობით საიდუმლოდ ვლოცულობდი ღმერთისადმი – ფიქრით, ან ჩურჩულით. ჩვეულებრივ ამას ძილის წინ ვაკეთებდი, ლოგინში. ლოცვის დროს ვგრძნობდი, რომ ღმერთი მიცავდა. ეჭვიც არ მეპარებოდა, რომ ღმერთს ესმოდა ჩემი, და რომ ჩემთან იყო. მაგრამ მაინც, მრავალი კითხვა მქონდა მასთან დაკავშირებით.

ვინ არის ღმერთი? როგორია იგი – როგორც უზარმაზარი ღრუბელი თუ როგორც ოდნავ შესამჩნევი ჩრდილი? ან იქნებ ღმერთი - მეგობარია, რომელსაც ყველა ჩემი ლოცვა ესმის და ამასთან იმდენად რეალურია, რომ ფიქრებში შემიძლია თითქმის შევეხო მას?


--------------------
ჰარერ ნამა ჰარერ ნამა ჰარერ ნამაივა კევალამ
კალაუ ნასტი ევა ნასტი ევა ნასტი ევა გატირ ანიათჰა



«კალის ამ ეპოქაში არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა თვითრეალიზაციის მისაღწევად, გარდა უფალი ჰარის წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა»
Go to the top of the page
 
+Quote Post
Atman
post Oct 16 2011, 08:36 AM
Post #9


VIOLET soul
Group Icon

Group: Members
Posts: 3,007
Joined: 29-October 09
Member No.: 6,058

ნიკის ჩასმა პოსტში
მონიშნულის ციტატაში ჩასმა



***

ჩემი მშობლები, ჯერალდ და ადელ სლავინები, არ იყვნენ რელიგიურები ამ სიტყვის ჩვეულებრივი გაგებით. მათი რწმენა ღმერთისადმი უფრო მადლიერებაში, სულგრძელობაში, ოჯახისადმი გულითად მიჯაჭვულობასა და თავგანწირულ ერთგულებაში გამოიხატებოდა. ისინი დიდი დეპრესიის პერიოდში გაიზარდნენ და ადრეული ბავშვობიდან იძულებულნი იყვნენ მუხლჩაუხრელად ეშრომათ, რათა ოჯახი გამოეკვებათ. ჩვენთვის, თავისი შვილებისთვის, ყველაფერი საუკეთესო უნდოდათ, ამიტომ იმაზეც ზრუნავდნენ, რომ განებივრებულები არ ვყოფილიყავით. მშობლები ყველანაირად ხელს უწყობდნენ ჩვენში მადლიერების გრძნობის განვითარებას ყველაფერი იმისათვის, რაც გაგვაჩნდა. 1955 წელს, როცა ოთხი წელი შემისრულდა, ჩვენი ოჯახი ჩიკაგოდან სოფელ შერვუდის ტყეში გადავიდა, რომელიც ჰაილენდ პარკში, ილინოისის შტატში მდებარეობს. იქ ჩემს ორ ძმასთან ერთად ბუნებაში ვიზრდებოდი, დიდი ქალაქის საფრთხეებისა და საცდურებისგან მოშორებით. ჩვენი წყნარი სოფელი ვაკეზე იყო გაშენებული და გარშემო ტყე ერტყა. სხვა ბავშვებთან ერთად ერთმანეთის მსგავსი სახლების რიგებს შორის ან დაცარიელებულ სახლებში ვთამაშობდით.

“ჩვენი რიჩი – ძალიან კარგი ბიჭია, მაგრამ საერთოდ არ ჰგავს სხვებს, - ამბობდნენ ჩემს შესახებ მშობლები. – ვის ჰგავს ასეთი?” მე მართლა უჩვეულო ჩვევები მქონდა, და არავინ იცოდა საიდან მოვიდნენ ისინი.

მაგალითად, ცხრა წლამდე უარს ვამბობდი, რომ საჭმლის ჭამის დროს სკამზე დავმჯდარიყავი. მერჩივნა იატაკზე მჯდომს მეჭამა, მიუხედავად იმისა, რომ მშობლები მიშლიდნენ ამას. კომპრომისის სახით ნება დამრთეს, რომ ფეხზე მდგარს მეჭამა, რესტორნებშიც კი. ჩვეულებრივ ასეთ სიტუაციებში ოფიციანტი ჩემთვის სკამის მოტანას გვთავაზობდა, რაზეც დედა მხრების აჩეჩვით პასუხობდა: “მას არ უყვარს სკამები”.

ჩემი მშობლები დიდ ყურადღებას უთმობდნენ საკუთარ გარეგნობას და ყოველთის გემოვნებით ეცვათ. რაც შემეხება მე, კატეგორიულ უარს ვამბობდი ახალი ტანსაცმლის ტარებაზე, და დედას უხდებოდა, რომ რამდენჯერმე გაერეცხა ისინი, სანამ ნახმარივით არ გამოჩნდებოდნენ. მხოლოდ ამის შემდეგ ვიცვამდი. თუ ახალ ფეხსაცმელს მიყიდიდნენ, სპეციალურად ვფხეკდი ქვით, სანამ გაცვეთილ სახეს არ მიიღებდნენ. როცა მშობლებმა ახალი ავტომობილი შეიძინეს, ერთი პერიოდი უარს ვამბობდი უკანა სავარძელში ჯდომაზე და ძირს, სავარძლებს შორის ადგილას ვჯდებოდი.

მე მრცხვენოდა, რომ მქონოდა ისეთი რამ, რაც სხვებს არ ჰქონდათ. ჩემი კუმირები ღატაკები და უსახლკაროები იყვნენ. ერთხელ მამამ რესტორანში წაგვიყვანა, მე მთელი დღესასწაული ჩავუშალე და სუფრიდან ყველაზე მოულოდნელ მომენტში გამოვიქეცი. მიზეზი ის იყო, რომ ოფიციანტი ჩემი თანაკლასელი აღმოჩნდა, და ვერ დავუშვებდი, რომ მე მომმსახურებოდა. ბაბუა ბილმა მანქანაში მიპოვა და მომიხდა მისთვის ამეხსნა ჩემი ქცევის მიზეზი.

“ყველაფერი რიგზეა რიჩი, - მიპასუხა მან. – შენ სწორად მოიქეცი. ვამაყობ შენით”.

ბილ სლავინმა, ბაბუამ მამის მხრიდან, მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა ჩემს ცხოვრებაში. ის ღრმად მორწმუნე ადამიანი იყო, და ეს ვლინდებოდა იმ სიყვარულში, რომლითაც გარშემომყოფებისადმი იყო განწყობილი. მე აღტაცებული ვიყავი იმით, თუ როგორი სიმშვიდით და უბრალოებით იცავდა თავის ძველმოდურ ტრადიციებს და სიბრძნე ჰყოფნიდა, რომ ცხოვრების ამერიკულ წესთან შეეთავსებინა ისინი. როცა მთელი ოჯახი სუფრასთან იკრიბებოდა, ვამჩნევდი, რომ ბაბუა ჩუმად ლოცულობდა იმ დროს, როცა დანარჩენები უკვე სადილს მიირთმევდნენ.

მიუხედავად იმისა, რომ მამას არ ჰქონდა ჩემი ებრაულ სკოლაში ტარების საშუალება, იგი ცდილობდა, რომ სულიერი განათლება მოეცა ჩემთვის. როცა ცამეტი წელი შემისრულდა, მამამ მიმართა რებე ლიპისს თხოვნით, რომ ჩემთვის ბარ მიცვას [ებრაული სრულწლოვანების] რიტუალის ყველაზე მარტივი ვარიანტ ჩაეტარებინა. დიდებული რაბინი ჭაღარა თმით გულმოდგინებით მასწავლიდა ძირითად ლოცვებს, ისე რომ ცენტიც არ აუღია ამაში. ერთხელ ვკითხე მას:

“რებე, თუ შეიძლება ამიხსენით, რას ნიშნავს ეს ლოცვები?”

მისი კეთილი ყავისფერი თვალები ცრემლებით აივსო, და ისეთი სიყვარულით ჩამიხუტა, რომელსაც ვერასოდეს დავივიწყებ. მღელვარებისგან აკანკალებული ხმით რებემ მიპასუხა:

“რიჩი, მე მომწონს შენი გულწრფელი სურვილი ლოცვების აზრის გაგებისა. სამწუხაროდ ასეთი რამ უფრო და უფრო იშვიათია.”

“როგორ უნდა ვილოცო, რებე?”

მისი სწორი სახე თვალების გარშემო მცირედი ნაოჭებით ღიმილით გაიბადრა, ამის გამო თბილად და მყუდროდ ვიგრძენი თავი. ისევე როგორც ნებისმიერი ბავშვი, მეც ვსაჭიროებდი სითბოს.

“თალმუდი, - დაიწყო რებემ, - ეს ებრაული კანონების წიგნია, დაწერილი ათასობით წლის წინ რაბინების მიერ. როგორც თალმუდი ასწავლის, ჩვენ უნდა შევთხოვოთ ღმერთს იმის შესახებ, რომ ძალა მოგვცეს ცდუნებების, ეჭვებისა და დაბრკოლებების დასაძლევად და მისი ნების აღსასრულებლად. ეს უკეთესია, ვიდრე ღმერთისათვის ჩვენი სურვილების შესრულების თხოვნა.”

როცა ცამეტი წელი შემისრულდა, დაბადების დღეზე ჩემმა უფროსმა ძმამ მარტიმ პიტერის, პოლის და მერის პირველი ალბომი მაჩუქა. ეს იყო ფოლკ-ტრიო გრინვიჩ ვილიჯიდან. თავის სიმღერებში ისინი ომის, უსამართლობის და სოციალური უთანასწორობის წინააღმდეგ გამოდიოდნენ, მაგრამ ყველაზე მეტი შთაბეჭდილება მოახდინა სიმღერებმა, რომლებიც ღმერთისადმი იყო მიმართული. თვალებდახუჭული ვუსმენდი ამ ალბომს და ყოველი სიტყვა მაგნიტივით მიზიდავდა. პირველი სიმღერა ფირფიტაზე ამ სიტყვებით იწყებოდა: “Early in the morning, about the break of day - I ask the Lord to help me find my way” (“დილით, სანამ მზე გამოანათებს, ღმერთს ვევედრები: ჩემი გზა გაანათე”). ისევ და ისევ ვუსმენდი ამ ლოცვას და ვერც კი წარმომედგინა, რა როლს ითამაშებდა ჩემს ცხოვრებაში.

ზემოთ ხსენებული სიმღერა:

Peter Paul and Mary, Early in the Morning

http://www.youtube.com/watch?v=jE8NSvD7LSE


--------------------
ჰარერ ნამა ჰარერ ნამა ჰარერ ნამაივა კევალამ
კალაუ ნასტი ევა ნასტი ევა ნასტი ევა გატირ ანიათჰა



«კალის ამ ეპოქაში არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა თვითრეალიზაციის მისაღწევად, გარდა უფალი ჰარის წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა»
Go to the top of the page
 
+Quote Post
Atman
post Oct 18 2011, 06:11 AM
Post #10


VIOLET soul
Group Icon

Group: Members
Posts: 3,007
Joined: 29-October 09
Member No.: 6,058

ნიკის ჩასმა პოსტში
მონიშნულის ციტატაში ჩასმა



ცხოვრების აზრის ძიებაში ისეთ ფოლკ-მომღერლებს ვუსმენდი, როგორებიც იყვნენ პიტ სიგერი და ბობ დილანი, და მათი შემოქმედება მეამბოხე სულს აღვივებდა ჩემში. თუ ფოლკ-მუსიკა ტექსტების დიდი სიღრმის გამო ეხმიანებოდა ჩემს გულს, ბლუზი ყმაწვილურ და მძაფრ ემოციებს იწვევდა ჩემში. ბლუზი – ეს ვნებისა და სევდის მუსიკაა. ყოველი ნოტით, ყოველი სიტყვით ბლუზმენი თავისი გულის სევდას ავლენს და ამაში ჰპოვებს შვებას. ვისმენდი რა სხვის ტირილს დაკარგულ სიყვარულზე, მე თვითონაც მოვთქვამდი, და ვტიროდი ჩემს დაკარგულ სიყვარულზე ჯერ კიდევ მანამ, სანამ განვიცდიდი მას.

განსხვავებით ჩემგან, თვითანალიზისადმი მიდრეკილი, მორცხვი და მგრძნობიარე ბავშვისგან, ჩემი უფროსი ძმა მარტი გარშემომყოფების გაბრაზების ფენომენალურ ნიჭს ფლობდა. მაიმუნივით მოუსვენარმა მეტსახელად შესაბამისი სახელი მიიღო – მანქი [სიტყვისგან Monkey]. 1965 წელს, როდესაც თოთხმეტი წელი შემისრულდა, მე ჩავაბარე საშუალო სკოლაში, რომელიც ეს-ესაა მარტიმ დაამტავრა. როგორც კი დამინახა, ზოგიერთი მასწავლებელი აღშფოთდა: “ოღონდ ეს არა! კიდევ ერთი მანქი!” ასე დამერქვა სწავლის პირველი დღიდანვე “პატარა მანქი”. მხოლოდ წლების შემდეგ მივხვდი იმ ირონიას, რაც ამ მეტსახელში იდო [მეტსახელი წინასწარმეტყველური აღმოჩნდა, რადგანაც სიტყვა Monk ასევე ნიშნავს “ბერსაც”].

სკოლაში როგორც ახალბედა ორთაბრძოლების ჯგუფში ჩამწერეს. ვერ ვიტყვი, რომ ამისთვის კარგი მონაცემები მქონდა, მაგრამ თუკი რაიმე გამიტაცებდა, ამ გატაცებას მთლიანად ვუძღვნიდი თავს. მწვრთნელიც და მეგობრებიც მომავალ ჩემპიონს ხედავდნენ ჩემში. მე თვითონაც მომწონდა რთული მიზნების დასახვა და მათი მიღწევა. მაგალითად, შემეძლო ნებისმიერი სტიპენდია ან გრანტი მომეპოვებინა, როგორც კი მოვისურვებდი. მაგრამ რაღაც უცნაური დამემართა. დავიწყე ცხოვრების აზრზე ფიქრი, უფრო მაღალზე ვიდრე სიმდიდრე, საზოგადოებრივი მდგომარეობა და წარმავალი გატაცებები. როგორ შემეძლო ბედნიერი ვყოფილიყავი კეტილმოწყობილ ჰაილენდ პარკში, როდესაც სულ რაღაც რამდენიმე კილომეტრის მოშორებით, ჩიკაგოს გეტოში ზანგები იტანჯებოდნენ? როგორ შემეძლო გამხარებოდა სპორტული ჯილდოები, როდესაც ჩემს უფროს მეგობრებს საშინელ ვიეტნამის ომში იძახებდნენ? მე და ჩემი მეგობრები ამ კითხვებზე პასუხებს ვეძებდით და ეჭვქვეში ვაყენებდით იმ ცხოვრების საფუძვლებს, რომლითაც იმჟამად ვცხოვრობდით.


--------------------
ჰარერ ნამა ჰარერ ნამა ჰარერ ნამაივა კევალამ
კალაუ ნასტი ევა ნასტი ევა ნასტი ევა გატირ ანიათჰა



«კალის ამ ეპოქაში არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა თვითრეალიზაციის მისაღწევად, გარდა უფალი ჰარის წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა»
Go to the top of the page
 
+Quote Post
Atman
post Oct 18 2011, 04:21 PM
Post #11


VIOLET soul
Group Icon

Group: Members
Posts: 3,007
Joined: 29-October 09
Member No.: 6,058

ნიკის ჩასმა პოსტში
მონიშნულის ციტატაში ჩასმა



მე მხურვალედ თანავუგრძნობდი მარტინ ლუთერ კინგ–უმცროსს და მის მოძრაობას სამოქალაქო უფლებების მოპოვებისათვის. მე ვფიქრობდი მალკოლმ იქსის სიტყვებზე და ვკითხულობდი წიგნებს სოციალური რეფორმების შესახებ. ჩემს საუკეთესო მეგობრებთან, ბასუნთან და გერისთან ერთად, რომლებსაც ათი წლის ასაკიდან ვიცნობდი, ავტოსამრეცხაოზე მოვეწყვე და სასწავლო წლის განმავლობაში მეცადინეობების მერე ვმუშაობდი, ხოლო ზაფხულის არდადაგების დროს – მთელი სამუშაო დღით. სამუშაო მძიმე იყო, მაგრამ მე მომწონდა იგი. ჩვენთან ერთად მუშაობდნენ მოზრდილი აფრო-ამერიკელები ჩიკაგოს სამხრეთ ნაწილის გეტოდან – ადამიანები სრულიად სხვა სამყაროდან, რომელიც მყუდრო ჰაილენდ პარკის მიღმა მდებარეობდა. მათთან მუშაობისას ჩვენ თითქოს სოულის კულისებს მიღმა აღმოვჩნდით. ეს იყო სამყარო, საოცრად განსხვავებული იმისგან, რაც ჰაილენდ პარკში გვინახავს. სიღატაკემ, რასობრივმა დისკრიმინაციამ და ალკოჰოლიზმმა ცხოვრების ფსკერზე დაუშვეს ეს ადამიანები, და როცა მათთან ერთად ვისმენდი ბლუზის და სოულის მომღერლების გოდებას, ჩემი გული იფლითებოდა. თხუთმეტი წლის მოზარდს მოსვენებას არ მაძლევდნენ კითხვები, რომლებზე პასუხებსაც ვერსად ვპოულობდი.

შემდეგ კი ჩემი ახლო მეგობარი გარდაიცვალა. იგი ჩემზე სულ რაღაც ერთი წლით უფროსი იყო. მისი ავტომობილი მოყინული გზატკეცილზე მოცურდა და მიჩიგანის ტბის ცივ წყალში ჩაიძირა. მაშინ სერიოზულად დავფიქრდი იმაზე, თუ ვინ ვიყავი და რისთვის ვცხოვრობდი. მეჩვენებოდა, რომ მთელი მსოფლიო უფსკრულისკენ მიცურავდა გაურკვევლობის ყინულზე.

განმარტოებისთვის სახლის სარდაფში გადავედი საცხოვრებლად და კედლებზე სიბნელეში მანათობელი ფსიქოდელიური პლაკატები გავაკარი. ჭერზე სათევზაო ბადეები იყო ჩამოკიდებული, ხოლო სივრცეში ჟასმინის კეთილსურნელების სქელი კვამლი ირხეოდა. და როცა სტრობოსკოპს ვრთავდი, რეალობა უკან იხევდა და სიზმრების სამყაროში გადავდიოდი.

ყველასგან სარდაფში განმარტოებული, სამოციანების რევოლუციურ მუსიკას ვუსმენდი. ბიტლების სიმღერა “A Day in the Life უფრო გააძლიერა ჩემში ცხოვრების ჭეშმარიტი აზრის ძიების წყურვილი.

http://www.youtube.com/watch?v=FCUeia-nEio

თვალებდახუჭული ვუსმენდი, როგორ მღეროდა ჯორჯ ჰარისონი “Within You, Within You” და მის სიტარასთან ერთად ვტიროდი შინაგანი სიმშვიდის წყურვილით.

http://www.youtube.com/watch?v=ljnv3KGtcyI

ისევ და ისევ ვრთავდი რეი ჩარლზის “Old Man River”-ს და სუნთქვაშეკრული ვუსმენდი ამ სიმღერას ჩაგრულთა ხვედრის შესახებ.

http://www.youtube.com/watch?v=2yiN9kD3bCk

როცა ბი ბი კინგს ვუსმენდი, მისი გიტარის მძაფრი ბგერები გულში მწვდებოდა, და განცვიფრებული ვიყავი, რატომ მანიჭებდა ასეთ სიამოვნებას სევდიანი სიმღერების მოსმენა.

http://www.youtube.com/watch?v=4fk2prKnYnI

ერთხელ გვიან საღამოს, როცა უკვე მერამდენედ ვცდილობდი ჩემს ცხოვრებაში გარკვევას, ყურსასმენებში გაიჟღერა ჯონი რივერზის სიმღერამ "Look to Your Soul for the Answer" ("პასუხისთვის შენს სულში ჩაიხედე").

http://www.youtube.com/watch?v=n46-IXL79Tg...feature=related

მე ღრმად ჩავისუნთქე, თვალები გავახილე და საზეიმოდ განვაცხადე: “დიახ! სწორედ ასეა საჭირო!”


--------------------
ჰარერ ნამა ჰარერ ნამა ჰარერ ნამაივა კევალამ
კალაუ ნასტი ევა ნასტი ევა ნასტი ევა გატირ ანიათჰა



«კალის ამ ეპოქაში არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა თვითრეალიზაციის მისაღწევად, გარდა უფალი ჰარის წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა»
Go to the top of the page
 
+Quote Post
Atman
post Oct 18 2011, 05:40 PM
Post #12


VIOLET soul
Group Icon

Group: Members
Posts: 3,007
Joined: 29-October 09
Member No.: 6,058

ნიკის ჩასმა პოსტში
მონიშნულის ციტატაში ჩასმა



მე და ჩემი მეგობრები ახალი აღმაფრენით გადავეშვით 1960-იანების კონტრკულტურაში. სკოლაში, სადაც ძირითადად კონსერვატიულად განწყობილი ოჯახების შვილები, სპორტსმენები და აქტივისტები სწავლობდნენ, ჩვენ უმცირესობაში აღმოვჩნდით. გრძელი თმა მოვუშვით და ექსპერიმენტები დავიწყეთ მარიხუანათი და ლსდ-თი, ხოლო ჩვენი მშობლების და მათი თაობის ღირებულებები უარვყავით.

ამასთან მე ორად ვიხლიჩებოდი. არ მინდოდა ვინმეს იმედები გამეცრუებინა. ვფიქრობდი სპორტისთვის თავი დამენებებინა, მაგრამ ჩემი მეგობრების და მწვრთნელის ღალატიც არ მინდოდა. მითუმეტეს, რომ სკოლის ხელმძღვანელობა ფიქრობდა, რომ ჩემი წყალობით სკოლის გუნდი ჩემპიონატებში მიიღებდა მონაწილეობას. ერთხელ მწვრთნელმა ყველას თანდასწრებით განაცხადა:

“როცა პატარა მანქი გამარჯვებისთვისაა განწყობილი, მშიერი ვეფხვივით გამოვარდება ხოლმე ხალიჩაზე. ის ჩემპიონთა ჯიშიდანაა. სამწუხაროა, რომ მას არ შეუძლია სპორტზე კონცენტრაცია”.

არ ვიცოდი რა მექნა და ღმერთს ვთხოვე დახმარება.

მალე, შეჯიბრებაზე გამოსვლის დროს, ჩემი მოწინააღმდეგე ორთაბრძოლის დაწყებიდან ხუთ წამში ბეჭებზე დავდე. ხალხი ღრიალებდა ჩემი გამარჯვების ნიშნად, მე კი მუხლდაჩოქილი ვიყავი და ფეხზე ვერ ვდგებოდი პარალიზებული. მხრის ძვალი სახსრიდან ამომვარდნოდა და მკერდის კუნთები გაეგლიჯა. მთელს სხეულში საშინელმა ტკივილმა დამიარა. იმ წამს, როცა მხარი ამომვარდა, ჩემს ცხოვრებაში პირიქით, ყველაფერი თავის ადგილზე დადგა. მთელი სხეულით ვკანკალებდი. მაყურებელი შეშფოთებული მიყურებდა, მე კი უხმოდ მადლობას ვწირავდი უფალს. ახლა უკვე თავისუფალი ვიყავი.

ყველაფერი, რაზე უარის თქმაც თავად მიჭირდა, ბედის წყალობით თავისითვე სამუდამოდ მიდიოდა ხოლმე ჩემი ცხოვრებიდან.


--------------------
ჰარერ ნამა ჰარერ ნამა ჰარერ ნამაივა კევალამ
კალაუ ნასტი ევა ნასტი ევა ნასტი ევა გატირ ანიათჰა



«კალის ამ ეპოქაში არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა თვითრეალიზაციის მისაღწევად, გარდა უფალი ჰარის წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა»
Go to the top of the page
 
+Quote Post
Atman
post Oct 19 2011, 08:23 AM
Post #13


VIOLET soul
Group Icon

Group: Members
Posts: 3,007
Joined: 29-October 09
Member No.: 6,058

ნიკის ჩასმა პოსტში
მონიშნულის ციტატაში ჩასმა



***

ჰარი ლისი, რომელთან მეგობრობამაც საბოლოო ჯამში ყველაზე საოცარი გავლენა მოახდინა ჩემს ცხოვრებაზე, კეთილი, კომუნიკაბელური და რაც მთავარია თავგადასავლების დაუდეგარი მაძიებელი იყო. ჰარი იმ მეამბოხეების რიცხვს განეკუთვნებოდა, რომლებმაც ბოლომდე იპოვეს საკუთარი თავი კონტრკულტურაში. პირველი სასწავლო წლის შემდეგ, საზაფხულო არდადაგებზე, მე და ჰარი კალიფორნიაში წავედით სამოგზაუროდ. იქ სრული თავისუფლებით ვტკბებოდით “სანსეტ სტრიპზე” და ჰეიტ-ეშბერში. “ყვავილების შვილთა” ამ სამოთხეში ბევრი შესანიშნავი ადამიანი გავიცანით – ისეთივე იდეალისტები, როგორებიც ჩვენ ვიყავით. გვხვდებოდნენ სხვანაირი ადამიანებიც – დამანგრეველი, უხეში, გარყვნილი ხასიათის მქონენი ან უბრალოდ სიამოვნებებისადმი დახარბებულნი, მაგრამ მათგან ვცდილობდით შორს დაგვეჭირა თავი.

1969 წელს სკოლის საუკეთესო მეგობრებთან: ბასუნთან, სტივთან და ჰარისთან ერთად ფლორიდაში, მაიამი დეიდის კოლეჯში ჩავაბარე. როგორც ჩემი თანატოლების უმეტესობა, მე ახალგაზრდა, ჭირვეული და თავგადასავლების მაძიებელი ვიყავი, მაგრამ სწორედ მაშინ დავიწყე საკუთარ თავში იმ სურვილის აღმოჩენა, რომელიც ყველა დანარჩენს ჩრდილავდა. ეს სურვილი სულიერებისადმი გადაულახავი სწრაფვა იყო. იგი დღითიდღე ზრდებოდა. ვიღაცამ მათხოვა წიგნი – “მსოფლიოს უდიდესი რელიგიები”. მე ხარბად დავეწაფე თვითოეულ სიტყვას და არაფრით შემეძლო სულიერი ცოდნისადმი წყურვილის დაცხრობა. შემდეგ, სხვა წიგნების კითხვისას, აღმოვაჩინე უხმო მედიტაციის უძველესი ინდური მეთოდი წმინდა მარცვალზე “ომ”. საკუთარი თავის სიღრმეში მოგზაურობისას აღმოვაჩინე სხვა რეალობა, იმდენად საოცარი, რომ უფრო და უფრო ღრმად მინდოდა მასში შესვლა.

ერთ დილას, სტუდენტურ ქალაქში ვნახე განცხადება ლექციის შესახებ, რომელიც ტრანსცენდენტულ მედიტაციას ეძღვნებოდა. ლექციაზე წვერებიანი გრძელთმიანი ამერიკელი სახელად მაიკლი ჰყვებოდა ცნობიერების მეცნიერებაზე, რომელიც მაჰარიში მაჰეშა იოგის სწავლებაზე იყო დაფუძნებული. ამან ძალიან დამაინტერესა. მაიკლმა ფლორიდის ჰოლივუდში მიმიწვია, სადაც ყველანაირი ვალდებულებების გარეშე შემეძლო ინდივიდუალური მანტრის მიღება მედიტაციისთვის. საკურთხეველზე ყვავილი, ძვირფასი ნაჭერი და ოცდათხუთმეტი დოლარი დავდე, რის შემდეგაც ყურში მანტრა ჩამჩურჩულეს, რომელიც ერთი მარცვლისგან შედგებოდა. მას შემდეგ ყოველდღიური მედიტაცია ჩემი ცხოვრების ყველაზე მთავარი ნაწილი გახდა.

სულიერების თესლი მალე იზრდებოდა ჩემში. მაგრამ მასთან ერთად იზრდებოდნენ ფარისევლობისა და ფანატიზმის აუტანლობის სარეველები. მოვუშვი რა თმები საყოველთაო ნორმების პროტესტის ნიშნად, მე გავხდი სამიზნე მათთვის, ვინც ვერ იტანდა ჰიპებს, მათ შორის პოლიციელებისთვის. ისინი რეგულარულად მაჩერებდნენ, მჩყრეკდნენ და ყველანაირად თავს მაბეზრებდნენ. როცა ვხედავდი იმ ზიზღს, რასაც ჩემი გრძელი თმა, რწმენა და შეხედულებები იწვევდა, საკუთარ თავს მოწამედ აღვიქვამდი და ცოტათი ვამაყობდი კიდეც ამით. პატივად ვთვლიდი, როცა მაღალი იდეალების გამო მდევნიდნენ. ეს გაცილებით უკეთესი იყო, ვიდრე ბრბოს აზრის გაზიარება და მოდის აყოლა. ამასთან ერთად ვხვდებოდი, რომ იმათი სიძულვილი, ვისაც მე ვძულდი – ეს იგივე მანკიერებით ავადმყოფობას ნიშნავდა. ამიტომ ვცდილობდი დამენგრია ის საზღვრები, რომლებიც ადამიანებს ყოფდნენ, და აღმომეჩინა ყველა რელიგიის საიდუმლო არსი, გამეცნობიერებინა ღმერთის ერთიანობა.

კოლეჯში ფსიქოლოგიით და სხვა ჰუმანიტარული მეცნიერებებით დავინტერესდი, მაგრამ მედიტაცია და მუსიკა ყოველთვის პირველ ადგილზე რჩებოდა ჩემს ცხოვრებაში. ქალაქ ოპა ლოკაში, კოლეჯთან ახლოს, სახლში, რომელსაც ყველა “საფერფლეს” ეძახდა, ცხოვრობდა მუსიკოსი ჯეიმს ჰარმონი მეტსახელად ჯიმი-დათვი. ის მაღალი იყო, გრძელ თმას და წვერს ატარებდა. ის ტუჩის ჰარმონიკაზე უკრავდა და სოლისტი იყო ჯგუფში Burning Waters Blues Band.

http://www.youtube.com/watch?v=zi8iNc5Wbkk...feature=related

დათვმა უმცროსი ძმასავით შემიყვარა. ერთხელ ამაყი ღიმილით მაჩუქა თავისი ტუჩის ჰარმონიკებიდან ერთ-ერთი:

“ძამიკო, ტუჩის ჰარმონიკაზე დაკვრას გასწავლი”.

“მაგრამ მე ნოტები არ ვიცი”, - მორცხვად ვუპასუხე მე.

“ეს არაა მნიშვნელოვანი. შენ იცი რას ნიშნავს ღრმა გრძნობა, ბლუზში კი ესაა მთავარი.”

მას შემდეგ ჰარმონიკა ჩემი მუდმივი თანამგზავრი გახდა.


--------------------
ჰარერ ნამა ჰარერ ნამა ჰარერ ნამაივა კევალამ
კალაუ ნასტი ევა ნასტი ევა ნასტი ევა გატირ ანიათჰა



«კალის ამ ეპოქაში არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა თვითრეალიზაციის მისაღწევად, გარდა უფალი ჰარის წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა»
Go to the top of the page
 
+Quote Post
Atman
post Oct 19 2011, 08:54 AM
Post #14


VIOLET soul
Group Icon

Group: Members
Posts: 3,007
Joined: 29-October 09
Member No.: 6,058

ნიკის ჩასმა პოსტში
მონიშნულის ციტატაში ჩასმა



კოლეჯში შავკანიან სტუდენტებს დავუმეგობრდი და ერთ-ერთი მათგანის მეშვეობით მარტინ ლუთერ კინგ-უმცროსის თანამოაზრე გავიცანი. ეს იყო გამხდარი, მაგრამ ძალიან მტკიცე ნების მქონე ქალი, რომელიც მეთაურობდა მოძრაობას სამოქალაქო უფლებებისათვის. ორმოც წელზე გაცილებით მეტის იქნებოდა, მე კი სულ რაღაც თვრამეტის ვიყავი, ამიტომ დედას ვეძახდი, ის კი შვილს მეძახდა. ხშირად ვსაუბრობდით დოქტორ კინგის ქადაგებებზე და ერთად განვიცდიდით მის ტრაგიკულ სიკვდილს. როგორც ბაპტისტს შეეფერებოდა, ის კეთილი და მოწყალე იყო, მაგრამ ამასთან მტკიცე და უშიშარი. ერთხელ თავის ორგანიზებულ შავკანიანთა სამოქალაქო უფლებების დასაცავად მოწყობილ მსვლელობაზე დამპატიჟა. როგორი გაუკვირდა და გაუხარდა, როცა მივედი – თეთრი ყმაწვილი შავკანიანების მარშში მონაწილეობდა. ხელი ჩამკიდა და ამაყად გაუძღვა მსვლელობას.
ბევრს გაუკვირდა ჩემი იქ ყოფნა. თეთრი რასისტები გვისტვენდნენ და გვემუქრებოდნენ, როცა ახლოს ჩავუვლიდით. პოლიციელები დემონსტაციულად გვაქცევდნენ ზურგს და ჩვენსკენ ბოთლები და ქვები ცვიოდა. დედამ გაიღიმა, როცა სამასზე მეტმა ადამიანმა ერთად დაიწყო სემ კუკის სიმღერა “A Change Is Gonna Come” da “We Shall Overcome”.

http://www.youtube.com/watch?v=NaNzxniXxYE

http://www.youtube.com/watch?v=130J-FdZDtY

მარშის კულმინაცია იყო - მიტინგი პარკში. ყველა გასაშლელ სკამებზე დაჯდა, მე კი დედის გვერდით დავჯექი. შემდეგ ის მიკროფონთან მივიდა და სიტყვა წარმოთქვა. იგი ამხელდა თეთრკანიანების შავკანიანებისადმი უსამართლობას და მოუწოდებდა “ძალადობის გარეშე აჯანყებისაკენ”.
მისი თავდაჯერებული ხმა მთელ პარკში გუგუნებდა.


--------------------
ჰარერ ნამა ჰარერ ნამა ჰარერ ნამაივა კევალამ
კალაუ ნასტი ევა ნასტი ევა ნასტი ევა გატირ ანიათჰა



«კალის ამ ეპოქაში არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა თვითრეალიზაციის მისაღწევად, გარდა უფალი ჰარის წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა»
Go to the top of the page
 
+Quote Post
Atman
post Oct 19 2011, 11:59 AM
Post #15


VIOLET soul
Group Icon

Group: Members
Posts: 3,007
Joined: 29-October 09
Member No.: 6,058

ნიკის ჩასმა პოსტში
მონიშნულის ციტატაში ჩასმა



“ძალადობა იმ ბოროტების გზამდე მიგვიყვანს, რომელიც ჩვენმმა მდევნელებმა აირჩიეს. ჩვენ უშიშრები უნდა ვიყოთ და ერთად დავიცვათ ჩვენი უფლებები, მაგრამ არა ცეცხლით და მახვილით, არამედ ერთიანობით და ყოვლისშემძლე უფლისადმი რწმენით. ბოიკოტი გამოვუცხადოთ ყველაფერს, რასაც რასობრივი დისკრიმინაციის სუნი ასდის. მჩაგვრელებისადმი წინააღმდეგობის გაწევით, ჩვენ თავად არ უნდა ვთქვათ უარი ჭეშმარიტებაზე”. მისი ხმა თრთოდა და თვალებში ცრემლები უბრწყინავდა, როცა თავისი მასწავლებლის სიტყვებს იმეორებდა:

“ამერიკა – ეს თავისუფლების ქვეყანაა. ჩვენ არ დავიხევთ უკან, სანამ მონობის ბორკილებს ბოლომდე არ გადავაგდებთ. და მაშინ ცაში ხელებაწვდილნი ვიყვირებთ:
“როგორც იქნა თავისუფლები ვართ! როგორც იქნა თავისუფლები ვართ!” მამა კინგს ოცნება ჰქონდა. ამ ოცნების საფასურად სიცოცხლე გაიღო. და ჩვენ ამ ოცნებისთვის ვიცოცხლებთ. ამინ”.

პარკი აპლოდისმენტების ხმამ შეძრა. დედა თავის ადგილზე დაბრუნდა, ჩემსკენ დაიხარა და ჩუმად მკითხა:

“მოგეწონა?”

მე ენერგიულად დავუქნიე თავი.

შემდეგი ორატორი მოულოდნელად პოლემიკაში შევიდა მასთან – მისი გამოსვლა ღიად მოუწოდებდა აჯანყებისაკენ:

“იმის იმედი, რომ რასისტების დამარცხება ძალადობრივი მეთოდების გარეშე შეგვიძლია, მამა კინგთან ერთად მოკვდა! – წარმოთქვა მრისხანე ხმით. – ძმებო და დებო, გაიღვიძეთ! ცეცხლს ცეცხლით ებრძვიან. ამერიკამ იარაღით ხელში მოიპოვა თავისუფლება. ამიტომ უნდა დავიფიცოთ, რომ დევნას დავუწყებთ თეთრ ექსპლუატატორებს და გადავწვავთ მათ ქალაქებს”.

შეკრებილთა ნახევარმა თანხმობის ნიშნად დაიყვირა, ხოლო დანარჩენებმა შეცბუნებულებმა გააქნიეს თავები. გაოფლიანებული ორატორი მუშტების მოღერებით აგრძელებდა თავის სიტყვას:

“თეთრები ფიქრობენ, რომ ჩვენ მუდამ კმაყოფილნი ვიქნებით ავტობუსების უკანა ნაწილში ჯდომით და ვიცხოვრებთ გეტოში, როგორც ციხეში, - რისხვამ გაიელვა მის თვალებში, როცა თითი ჩემსკენ გამოიშვირა და დაიყვირა: - ძმებო და დებო, შეხედეთ! დღესაც კი, ჩვენს მსვლელობაზე, თეთრი ადამიანი უსირცხვილოდ მეთაურობს მსვლელობას, ჩვენ კი, შავკანიანები უკან მივყვებით!” ორატორის მომხრეებმა სიბრაზისგან დაიხუვლეს.

ორატორი აგრძელებდა ჩემს მხილებას, როგორც ყველაფერ იმის სიმბოლოსი, რომელიც სძულდათ და ვერ იტანდნენ. ის შურისძიებისკენ მოუწოდებდა ყველას. დედა წამოხტა, რომ ჩემს დასაცავად სიტყვა ეთქვა, მაგრამ მისი ხმა ორატორის მრისხანე ყვირილმა დაფარა. ამასთან მას მიკროფონი და დემონსტრანტთა უმეტესი ნაწილის მხარდაჭერა ჰქონდა. დედამ ნაზად მომკიდა ხელი და მწუხარე ხმით მითხრა:

“შვილო, მაპატიე ძალიან გთხოვ. ღმერთია მოწმე, მე დაგაყენე მსვლელობის სათავეში. შენ მომენდე და ამის გამო საფრთხეში აღმოჩნდი, ხელზე ხელი მომიჭირა და ამოიოხრა. – ახლა კი წადი. ღმერთი იყოს შენი მფარველი”.

ვცდილობდი ყურადღება არ მიმეპყრო და ჩუმად გავიპარე მიტინგიდან. დედა ყურადღებით მადევნებდა თვალყურს და მზად იყო აუცილებლობის შემთხვევაში დავეცავი. მე მაოცებდა ის ფაქტი, რომ ადამიანები, რომლებიც თანასწორობისთვის და სამართლიანობისთვის იბრძოდნენ, მზად იყვნენ დაუფიქრებლად გაენადგურებინათ ყველა, ვინც მათგან განსხვავდებოდა. პარკიდან გამოვაღწიე და მშვიდად ამოვისუნთქე. მიუხედავად ამ დღის მოვლენებისა, მე უფრო დიდი მოწიწება ვიგრძენი მამა კინგისადმი და მისი მიმდევრებისადმი. ისინი უმოწყალოდ ებრძოდნენ როგორც გარე, ასევე შინაგან მტრებს. სამხრეთული მზის ქვეშ ხეტიალობდი და გამახსენდა ერთი გამოთქმა, რომელიც ნათელს ჰფენდა მიმდინარე დღის მოვლენებს: თუ ადამიანს არა აქვს იდეალი, რომლისთვისაც მზადაა სიცოცხლე გასწიროს, მაშინ მის სიცოცხლეს ფასი არა აქვს. და მაშინ ყველაფერს მივხვდი. მარტინ ლუთერ კინგ-უმცროსს ჰქონდა ოცნება, რისთვისაც ცხოვრობდა და რისთვისაც მოკვდა. მისმა ოცნებამ მსოფლიო შეცვალა. განა ნებისმიერ ჩვენგანს არ შეუძლია ამის მიღწევა, თუ თავისი მოწოდებისადმი ერთგულებას ბოლომდე შეინარჩუნებს?


--------------------
ჰარერ ნამა ჰარერ ნამა ჰარერ ნამაივა კევალამ
კალაუ ნასტი ევა ნასტი ევა ნასტი ევა გატირ ანიათჰა



«კალის ამ ეპოქაში არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა თვითრეალიზაციის მისაღწევად, გარდა უფალი ჰარის წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა»
Go to the top of the page
 
+Quote Post
Atman
post Oct 19 2011, 02:08 PM
Post #16


VIOLET soul
Group Icon

Group: Members
Posts: 3,007
Joined: 29-October 09
Member No.: 6,058

ნიკის ჩასმა პოსტში
მონიშნულის ციტატაში ჩასმა



სასწავლო წელი დასრულდა და არდადაგები დაიწყო. ზაფხულის ცხელ დღეს გზატკეტილის ნაპირზე ვიდექი სადღაც პენსილვანიაში და გზად მიმავალი მანქანის გაჩერებს ვცდილობდი, ქარი კი გრძელ თმას მიწეწავდა. ნიუ-იორკში მივდიოდი, ჩემს მეგობართან. ცხრამეტი წლის ვიყავი, 168 სმ სიმაღლის ორმოცდაათ კილოზე ოდნავ მეტს ვიწონიდი. უნდა ვაღიარო, რომ სხეულის ასეთი აღნაგობით საკმაოდ უმწეოდ ვგრძნობდი თავს ყოველთვის, როცა გზა მიმავალი მანქანის დაჭერა მიხდებოდა. სამი საათის შემდეგ ჩემს წინ 59 წლის გამოშვების ჟანგიანმა პლიმუთმა დაამუხრუჭა. ავტომობილთან მივირბინე და მძღოლს მადლობა გადავუხადე:

“მადლობა! ძალიან დიდი მადლობა, სერ!”

მძღოლმა ფანჯრიდან შუა თითი გამომიყო და გაბრაზებულმა შემომხედა:

“ჯობია სამუშაო იშოვო, უსაქმურო!” – უეცრად მსხვილი ხელი თმაში ჩამავლო და ღია ფანჯრისკენ შემითრია. მაშინვე დამწვრის და თამბაქოს სუნი მეძგერა. მძღოლმა გადააპურჭყა, ბინძურად შეიგინა და თან დაამატა:

“ეი, მათხოვარო! იარაღი რომ მქონდეს დაუფიქრებლად მიგაცხრილავდი!”

და მანქანა საბურავების კივილით მოწყდა ადგილიდან.

ავტომობილის შავი კვამლისგან სულშეხუთულმა ამოვახველე და ვიგრძენი, როგორ იფეთქა ჩემში წყენამ, მაგრამ მაშინვე ვცადე მისი შეკავება. ჩემი მიზანი ხომ სულიერი ცხოვრება იყო. ავტოსტოპით მოგზაურობისას არაერთხელ გავმხდარვარ სამიზნე იმათთვის, ვინც ეძებდა, რომ სხვაზე ამოენთხია თავისი ბრაზი და გაღიზიანება. მაგრამ მე ვიმედოვნებდი, რომ ეს განსაცდელები სულიერ ზრდაში დამეხმარეობოდა. ვიცოდი, რომ მოთმინება და სიმტკიცე უნდა მესწავლა და დაბრკოლებების გადასალახად უნდა მელოცა.

სამოცდაათიან წლებში გრძელი თმა უბრალოდ მოდა არ იყო, ეს იყო ღია გამოწვევა მთელი საზოგადოებისადმი მასში გამეფებული ფულისა და ძალაუფლების კულტით. იმ წლებში გრძელი თმა რწმენის ერთგვარი სიმბოლო იყო. მე და ჩემს მეგობრებს უბრალოდ კი არ გვჯეროდა ჩვენი იდეალების, არამედ ცხოვრებაშიც ვანხორციელებდით მათ. ერთი წლით ადრე, როცა ჩიკაგოში, დემოკრატიულ კონვენციაზე პროტესტით გამოვდიოდით ომის წინააღმდეგ, ცრემლმდენი გაზით დაგვშალეს. პოლიციელებს არ ვუყვარდით და ხშირად გვიჭერდნენ ხოლმე სტუდქალაქში. და ეს ყველაფერი მხოლოდ იმის გამო, რომ ჩვენ ცხოვრების აზრს ვეძებდით და გვჯეროდა იდეალების, რომლისთვისაც მხოლოდ ცხოვრება კი არა, სიკვდილიც ღირდა. და თუმცა მე თვითონ ცუდს არავის ვუსურვებდი, ჩემი გარეგნული იერი ჩემს მიმართ არაკეთილ განწყობას უნერგავდა გარშემომყოფებს.

კიდევ რამდენიმე საათის ლოდინის შემდეგ კეთილად განწყობილმა ახალგაზრდამ გამიჩერა და გამიყოლა თავის სახლამდე, გეტისბურგში. იქ მარტო ჩამოვჯექი ტყის ნაკადულთან. ხეებსა და ქვებს შორის მიმავალი წყლის რაკრაკი დამამშვიდებლად მოქმედებდა ჩემზე. მეჩვენებოდა, რომ ნაკადულმა ისეთი რამ იცოდა, რაც ყოფიერების საიდუმლოს კარს გამიხსნიდა.

თუკი ამ ნაკადულივით, უბრალოდ გავყვები მოწოდებას, - ვფიქრობდი მე, - მაშინ შესაძლოა ბუნებამ თავად გამიხსნას თავისი საიდუმლო და უმაღლეს მიზნამდე მიმიყვანოს.

რამდენიმე დღის შემდეგ, ნიუ-იორკში, ჩემმა მეგობარმა ჰეკეტმა როკ-ფესტივალზე “ღანდალლ’ს Iსლანდ” წამიყვანა. სცენაზე ერთიმეორეს მიყოლებით გამოდიოდნენ სხვადასხვა ჯგუფები და შემსრულებლები – ჯიმი ჰენდრიქსით დაწყებული Mountain-ით დამთავრებული. შესვენების დროს გასეირნება გადავწყვიტე და ახალგაზრდა ამერიკელი მომიახლოვდა გადაპარსული თმით. ის მთლიანად თეთრებში იყო ჩაცმული და რომელიღაც უჩვეულო ბერად აღვიქვი. ზედმეტი ლაპარაკის გარეშე გამომიწოდა თხელი წიგნი და შესაწირი მთხოვა. მე ვუთხარი, რომ ფული არ მქონდა, სანამ ვსაუბრობდით, ბარიგა მომიახლოვდა და ჰაშიში შემომთავაზა. მე მასაც იგივე გავუმეორე, და ეს ორნი ერთმანეთთან კამათით გამეცალნენ. ბერს ჩემთვის წიგნის გამორთმევა დაავიწყდა, მე კი ისე, რომ არც კი დამიხედავს, ჩანთაში ჩავიდე იგი.

მომდევნო დღეს, როცა ბრუკლინში ვიყავი ჰეკეტთან, ჰარიმ დამირეკა და სტუმრად დამპატიჟა ჩვენს საერთო მეგობართან – ფრენკთან, რომელიც ჩერი ჰილში ცხოვრობდა ნიუ-ჯერსის შტატში. როცა მივედი, ჰარი და ფრენკი მუხლდაჩოქილნი იდგნენ დიდ რუქაზე, რომელიც სასტუმრო ოთახში, ხალიჩაზე იყო გაშლილი.

“რამდენიმე დღეში ევროპაში ვაპირებთ წასვლას, - მითხრა ჰარიმ, - და შენც ჩვენთან მოდიხარ”.

მე ერთი ცენტიც კი არ მქონდა და ჩიკაგოში ვაპირებდი დაბრუნებას, რათა მთელი ზაფხული მემუშავა. მაგრამ ფრენკმა დამარწმუნა, რომ სამივესთვის ჰქონდა სამყოფი ფული.

“კარგი, - ვუპასუხე მე, - მაშინ წამოვალ”.

ისღა დამრჩენოდა, რომ ჰეილენდ პარკში ცავსულიყავი და მშობლებისთვის ამეხსნა ვითარება. აქამდე არავინ ჩვენი ოჯახიდან ამერიკის საზღვრებს არ იყო გაცდენილი. რას იტყვიან მშობლები? ამ კითხვაზე პასუხის მისაღებად მივდიოდი სახლში, სადაც მთელმა ჩემმა ბავშვობამ ჩაიარა.

მრგვალ სასადილო სუფრასთან ვიჯექი და მასზე დალაგებულ კერძებს ვათვალიერებდი. დედა მზად იყო ყოველდღე გაემზადებნა ჩვენთვის სადღესასწაულო სუფრა. ოთახში ბალახების და სანელებლების სასიამოვნო არომატი იდგა.

“გადავწყვიტე ჰარისთან ერთად ევროპაში წავიდე”, - განვაცხადე მე. სუფრის წევრებს სახეები გაუქვავდათ. მათი მზერის ქვეშ ნერვიულად ვაქანავებდი საპილპილეს ჩემი თეფშის თავზე.

“ეს ჩემს მსოფლმხედველობას გააფართოვებს, რას ფიქრობთ?”

პასუხი არ ყოფილა. მე სამზარეულო მოვათვალიერე: ლამაზად იყო შეღებილი. ელექტრო პლიტა და მაცივარი ერთი ფირმის იყო. ერთიც და მეორეც – ვარდისფერი. ეს დედაჩემის საყვარელი ფერია.

“სამაგიეროდ ბევრ ახალს გავიგებთ. არ ინერვიულოთ, სექტემბერში დავბრუნდები, როცა არდადაგები დამთავრდება. სამ დღეში მივემგზავრებით.”
სიჩუმე იდგა. დედა ისე გამოიყურებოდა, თითქოს ახლო ნათესავის სიკვდილის ამბავი გაიგო.

“რიჩი, - უეცრად აქვითინდა იგი, - რად გინდა ეს ყველაფერი? რას შეჭამ იქ? ან სად დაიძინებ?” ნერვიულად გააქნია თავი და ჩემს მოლბობას შეეცადა: “შენ ხომ ჯერ ბავშვი ხარ. ვინ დაგიცავს იქ?”

მამამ განაცხადა:
“შვილო, სრულ ჭკუაზე ხარ? ეს სამყარო – სახიფათო ადგილია. შენ კი ახალგაზრდა და გამოუცდელი ხარ. ნებისმიერი რამ შეიძლება შეგემთხვეს”.

ღრმად ჩაისუნთქა და დაამატა:
“მე დაგიშლიდი წასვლას, მაგრამ მაინც არ დამიჯერებ”. მამა თვალს არ მაცილებდა და ისე მიყურებდა, იმ იმედით, რომ გადავიფიქრებდი, მაგრამ ვცდილობდი არ შემემჩნია. მაშინ ნერვიული ხმის კანკალით მითხრა:

“მე დღე და ღამე ვიღელვებ შენზე, სანამ არ დაბრუნდები”.

ჩემმა ძმამ ლარიმ კი წამოიძახა:

“მაგარია! მეც წავიდოდი! – მაგრამ დაინახა რა გაბრაზებული მშობლები, უცებ სერიოზული გახდა, - რიჩი, იშვიათად მაინც მოგვწერე წერილები”.


--------------------
ჰარერ ნამა ჰარერ ნამა ჰარერ ნამაივა კევალამ
კალაუ ნასტი ევა ნასტი ევა ნასტი ევა გატირ ანიათჰა



«კალის ამ ეპოქაში არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა თვითრეალიზაციის მისაღწევად, გარდა უფალი ჰარის წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა»
Go to the top of the page
 
+Quote Post
Atman
post Oct 20 2011, 04:16 PM
Post #17


VIOLET soul
Group Icon

Group: Members
Posts: 3,007
Joined: 29-October 09
Member No.: 6,058

ნიკის ჩასმა პოსტში
მონიშნულის ციტატაში ჩასმა



თავი მეორე

ჩემი გამგზავრების დღეც დადგა. თვითმფრინავში სავარძლის რიგებს შორის ვიკვალავდი გზას და ვცდილობდი თავში არავის მოხვედროდა ჩემი სპორტული ჩანთა.

“მაპატიეთ, მემ, - მივმართე ქალბატონს სქელი და ფუმფულა ვარცხნილობით, ნება მიბოძეთ გავიარო, ჩემი ადგილი ილუმინატორთანაა”.

მან ამომხედა და ჩემი გრძელი თმის დანახვაზე აიმრიზა. სახეზე მკაფიოდ ეწერა: “სხვა ადგილი მოძებნე”. ასეც მოვიქცეოდი, მაგრამ სხვა თავისუფალი ადგილი ახლო-მახლო არსად იყო, უკან კი სხვა მგზავრები მედგნენ, რომლებიც თავისი ადგილების პოვნას მოუთმენლად ლამობდნენ. მე ფრთხილად გავიარე ქალის გვერდზე, ჩემს სავარძელში ჩავჯექი და დემონსტრაციულად მივაშტერდი ილუმინატორს.

რამდენიმე წუთში მალულად შევხედე ჩემს მეზობელს, მაგრამ კვლავაც მის მტრულად განწყობილ სახეს გადავაწყდი და ისევ შემოვბრუნდი. აფრენა ყოვნდებოდა. მოგვიანებით კიდევ გავიხედე ქალბატონისკენ, მაგრამ ჩემდა გასაკვირად მის ადგილას ახალგაზრდა კაცი იჯდა შავი ჯინსებით, შავი უსახელო მაისურით და შავი ჩექმებით. ვერცხლისფერი სამაჯურები მის ნატიფ და დახვეწილ ხელებს ფარავდა. გრძელი და სწორი თმა თოვლივით თეთრი ჰქონდა, და ასეთივე თეთრი იყო მისი კანიც. თვალები მოვარდისფრო ჰქონდა, რაც ხშირად გვხვდება ალბინოსებში, ხოლო ტუჩებზე ანცი ღიმილი უთამაშებდა, რამელმაც ჩემი გული მაშინვე გაამხიარულა. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი თანამგზავრი ძალზე უჩვეულოდ გამოიყურებოდა, იყო მასში რაღაც ნაცნობი. სადღაც უკვე მენახა იგი. და მაშინვე გამახსენდა: ეს ხომ ჯონი ვინტერია, ჩემი ერთ-ერთი უსაყვარლესი მუსიკოსი, როკ-ენ-როლის ლეგენდარული ვარსკვლავი!

http://www.youtube.com/watch?v=QMClreF1zyY...feature=related

“გაუმარჯოს, მეგობარო! მე ჯონი მქვია”.

“მე კი მეგობრები პატარა მანქს მეძახიან”.

ჯონიმ ხელი ისე ჩამომართვა, თითქოს მისი საუკეთესო მეგობარი ვყოფილიყავი.

“როგორ აღმოჩნდი აქ? – ვკითხე მე. – ერთი წუთის წინ აქ ვიღაც ქალი იჯდა”.

ჯონიმ გაიცინა და სიტყვების გაწელვით, დამახასიათებელი ტეხასური აქცენტით მიპასუხა:

“შენ იმ დეიდაზე ამბობ, რომელსაც ასე არ მოეწონა შენს საზოგადოებაში ყოფნა? ის წამოხტა აქედან, სტიუარდესა მოძებნა და ისტერიკა მოუწყო. სხვა ადგილას მოითხოვა გადაჯდომა! არ მოვწონვართ და მოკალი თუ გინდა. მაგრამ ეს უკეთესიცაა. სტიუარდესამ აქ გადმომსვა, და ახლა ერთად ვიმგზავრებთ, ძამიკო!”

ჩვენ საკმაო დრო გვქონდა სასაუბროდ. მე ჩემი სულიერი ძიების შესახებ მოვუყევი, მან კი რამდენიმე ისტორია მომიყვა თავისი ცხოვრებიდან. მე ვახსენე საუბარში, რომ მის გრანდიოზულ შოუს დავესწარი ფლორიდაში, სადაც იგი ჯენის ჯოპლინთან ერთად გამოდიოდა.

როგორც კი მისი სახელი ვახსენე, ჯონის ნაფოტივით გამხდარი სხეული სიცილმა შეძრა:

“ჯერ არასოდეს მისისიპის ნაპირებზე ასეთი ფსიქოპატკა არ ყოფილა!”

ჯონიმ მომიყვა, რომ ჯენისი – გაუწონასწორებელი, აღვირახსნილი, მუდამ მთვრალი, მაგრამ ძალიან კეთილი გოგო იყო. დასავით უყვარდა და განიცდიდა მის გამო:

“პატარა ჯენისი უაზროდ ფლანგავს თავის სიცოცხლეს. სანთელს ჰგავს, რომელსაც ორივე ბოლოში ცეცხლი უკიდია. არ ვიცი რამდენ ხანს გასტანს ასე.”

ჯონი უცებ სერიოზული გახდა და დაჟინებულად შემომხედა.

“იცი მანქ, ფულმა და სახელმა შეიძლება ნებისმიერი დაღუპოს. როგორმე ილოცე ჯენისისთვის”.

http://www.youtube.com/watch?v=AxJxUFoR0Es...feature=related

ძრავებმა დაიბღუვლეს, თვითმფრინავმა საფრენ ბილიკზე სიჩქარე აკრიფა და ღრუბლებს ზემოთ აიჭრა. მე და ჯონი ჩიკაგოელ და მისისიპელ ბლუზის ლეგენდებზე ვსაუბრობდით, და თითქოს ჩვენი გულებიც ცაში ლივლივებდნენ. მასზე უკეთეს თანამოსაუბრეს ვერსად ვიპოვიდი.

“ძამიკო, მზად ვარ მთელი მარადისობა გელაპარაკო. არ მეწყინება, თუ ეს ბებერი თვითმფრინავი საერთოდ არ დაეშვება მიწაზე”. როგორც კი ღვედზე ჩემი ჰარმონიკა შეამჩნია, ჯონიმ წამოიძახა:

“მოდი ერთად დავუკრათ! – და თავისი ჰარმონიკაც დააძრო. – აირჩიე სიმღერა”.

“იცი ჯუნიორ პარკერის Mother-In-Law Blues?” – ვკითხე მე.

“კარგი არჩევანია!” – მოწონების ნიშნად ცერა თითი მაჩვენა.

http://www.youtube.com/watch?v=Q0QtxBe1jXw

და აი, მიწიდან ათიათასამდე მეტრით მაღლა, ჩემდა მოულოდნელად, სახელგანთქმულმა ჯონი ვინტერმა დუეტი შეასრულა ჩემთან ერთად. უფროსი თაობის მგზავრები გამკიცხავად გვიყურებდნენ, ახალგაზრდები კი მხიარულად იღიმოდნენ. ახალგაზრდა სტიუარდესა გასასვლელში შეყოვნდა უფასო კონცერტის მოსასმენად და მუსიკის ტაქტს აყვა. მე და ჯონი კი მუსიკით გართულები აღარავის ვაქცევდით ყურადღებას.

თვითმფრინავი კენედის სახელობის ნიუ-იორკის აეროპორტში დაეშვა, და მე და ჯონი აეროპორტის შენობისკენ გავემართეთ. გასასვლელთან ჯონის მისი მეგობარი გოგო ელოდა – ეფექტური დანიელი მოდელი. გარშემომყოფები დაუფარავი ინტერესით აკვირდებოდნენ მათ. ფრენკი და ჰარი, გაოგნებულნი იმით, რომ ჯონი ვინტერთან ერთად მხედავდნენ, ვერ მალავდნენ გაკვირვებას ჩემი წარმატების გამო. ჰარის ულვაშებში ეღიმებოდა და ტალღოვან წვერზე ხელს ისვამდა.

“მისმინე, მანქ, - ჯონის მეგობარ გოგონაზე მიმანიშნა, - აღიარე, გერჩივნა ჩვენს ნაცვლად ის დაგხვედროდა, არა?”

“დღეს საღამოს, - ხელი ჩამოვართვი და ვუპასუხე მეგობრებს, - ჩვენი სულიერი თავგადასავლები იწყება. ვფიქრობ, თქვენი საზოგადოება უფრო გამომადგება ამისთვის, მეგობრებო”.


--------------------
ჰარერ ნამა ჰარერ ნამა ჰარერ ნამაივა კევალამ
კალაუ ნასტი ევა ნასტი ევა ნასტი ევა გატირ ანიათჰა



«კალის ამ ეპოქაში არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა თვითრეალიზაციის მისაღწევად, გარდა უფალი ჰარის წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა»
Go to the top of the page
 
+Quote Post
guest..
post Oct 20 2011, 04:44 PM
Post #18


YELLOW soul
Group Icon

Group: Members
Posts: 636
Joined: 11-January 11
Member No.: 6,352

ნიკის ჩასმა პოსტში
მონიშნულის ციტატაში ჩასმა



Atman
თავიდან უფრო საინტერესო იყო, ეპიზოდებს რომ დებდი.
ინგლისურიდან თარგმნი?
Go to the top of the page
 
+Quote Post
Atman
post Oct 20 2011, 04:50 PM
Post #19


VIOLET soul
Group Icon

Group: Members
Posts: 3,007
Joined: 29-October 09
Member No.: 6,058

ნიკის ჩასმა პოსტში
მონიშნულის ციტატაში ჩასმა



Barmalei
QUOTE(Barmalei @ 20th October 2011 - 04:44 PM) *
თავიდან უფრო საინტერესო იყო, ეპიზოდებს რომ დებდი.
ინგლისურიდან თარგმნი?


ბევრისთვის ესეც ძალიან საინტერესოა smile.gif

რუსულიდან ვთარგმნი.


--------------------
ჰარერ ნამა ჰარერ ნამა ჰარერ ნამაივა კევალამ
კალაუ ნასტი ევა ნასტი ევა ნასტი ევა გატირ ანიათჰა



«კალის ამ ეპოქაში არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა თვითრეალიზაციის მისაღწევად, გარდა უფალი ჰარის წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა»
Go to the top of the page
 
+Quote Post
Atman
post Oct 20 2011, 06:04 PM
Post #20


VIOLET soul
Group Icon

Group: Members
Posts: 3,007
Joined: 29-October 09
Member No.: 6,058

ნიკის ჩასმა პოსტში
მონიშნულის ციტატაში ჩასმა



***
ჩვენი პირველი ევროპული ღამე ლუქსემბურგში, კარვების ქალაქში გავატარეთ. ერთადგილიან ვიწრო კარავში, საძილე ტომრებში გვეძინა და ვფიქრობდით იმაზე, თუ რას გვიმზადებდა მომავალი დღე. როგორც იქნა, მამლის ყივილმა განთიადის დადგომა გვამცნო. კარვიდან დილის სუფთა ჰაერზე გამოვედით, მე და ჰარი გავიზმორეთ, აყვავილებული ხეებისა და ბალახების არომატი შევისუნთქეთ და ბედს მადლობა გადავუხადეთ. უცებ წუწუნი გაისმა:

“არა! ოღონდ ეს არა!”

კარვიდან ფრენკი გამოძვრა, მკვდარივით გაფითრებული.

“გაგვქურდეს! მთელი ფული დაიკარგა!”

მე და ჰარი კარავში შევვარდით და ყველაფერი გადავაქოთეთ.

“აზრი არა აქვს, - ამოიოხრა ფრენკმა. – უკვე ყველგან დავძებნე”.

ჰარიმ ფრენკს მხარზე ხელი დაადო და უთხრა:

“გამაგრდი, შენთან ვართ”.

“რაც დაგვრჩა ყველაფერს გაგიზიარებთ, - ვცდილობდი ფრენკის დაწყნარებას. – დაივიწყე ფული. მთავარია ერთად ვართ”.

ფრენკმა თავი გაიქნია და თქვა, რომ დარჩენილი ფული ყველას არ გვეყოფოდა. ამიტომ სახლში ბრუნდებოდა, თანაც სასწრაფოდ.

“მოდიხართ ბიჭებო?”

ჩემი ფული ოც დოლარამდე მქონდა. მე და ჰარიმ ერთმანეთს გადავხედეთ და ის მიხვდა, რომ დარჩენას ვაპირებდი. ჰარიმ თანხმობის ნიშნათ თავი დამიქნია, და ჩვენ გულისტკივილით დავემშვიდობეთ ფრენკს, რომელმაც ევროპაში მხოლოდ ერთი ღამე გაატარა. მან მხარზე გადაიგდო თავისი ზურგჩანთა და უკანა გზას გაუდგა, ჩვენ კი მიმავალ ფრენკს გავცქეროდით და ვფიქრობდით, რა გველოდა წინ.

მოგვიანებით, იმავე დღეს ნაკადულს მივადექით და მის ნაპირთან დასვენება გადავწყვიტეთ. ქარი არხევდა ხის ფოთლებს, ქვემოთ კი წყალი მირაკრაკებდა. ფრენკის წასვლასთან ერთად თითქმის საარსებო სახსრების გარეშე დავრჩი. უცნაურია, მაგრამ ამასთან ერთად სრულ თავისუფლებას ვგრძნობდი.

მე და ჰარიმ ჰოლანდიელ ჰიპებთან ერთად ვისაუზმეთ, რომლებსაც კოსმოსი და ჩუჩი ერქვათ. “მიუსლით” გაგვიმასპინძლდნენ და მათთან ერთად ჰოლანდიაში წასვლა შემოგვთავაზეს თავიანთი ძველი “ფოლკსვაგენით”. მალე დონოვანის, ბიტლების და როლინგ სთოუნზის სიმღერების თანხლებით ვმგზავრობდით ბელგიასა და ჰოლანდიაში, და თან ტიტების უსაზღვრო მდელოების ცქერით ვტკბებოდით. წითლები და ყვითლები, თეთრები, ვარდისფერები და იისფერები, აკურატული და სწორი რიგებით გაზრდილიყვნენ და თვალს ახარებდნენ.

იდილიურ ადგილას, ებკაუდში გაჩერების შემდეგ, სადაც ერთ-ერთი ჩვენი ახალი მეგობარი ცხოვრობდა, ამსტერდამში ჩავედით. იქ მიტოვებულ საცავში მიგვიყვანეს, სადაც რამდენიმე ათეული ჰიპი იატაკზე იწვა და მარიხუანას ეწეოდა. მქრქალი ნათურები ძლივს ანათებდნენ. აქა-იქ ვირთხები გაირბენდნენ ხოლმე. რძის ყუთებზე დადგმული ფანერებისგან შეკოწიწებულ იმპროვიზირებულ სცენაზე გაბურძგნული მუსიკოსები უკრავდნენ.

ჰაშიშის ყალიონით ხელში და არაამქვეყნიური ღიმილით ჩუჩმა წარმოთქვა:

“ღმერთმა ინებოს ჰეიტ-ეშბერში შევხვდეთ – ჰიპების მექაში”. გამომოსამშვიდობებლად ხელი დაგვიქნია და კვამლის ბოლქვებში გაუჩინარდა.

მე და ჰარიმ თითქმის უფულოდ არსებობა ვისწავლეთ. დილით ადრე რამდენიმე ცენტად ახლადგამომცხვარი ცხელი პურის “ბუხანკას” ვყიდულობდით, ხის ქვეშ ვჯდებოდით, პურს შუაზე ვჭრიდით და მადიანად ვილუკმებოდით. სადაც არ უნდა ვყოფილიყავით, ეს ჩვენთვის ყოველდღიურ ტრაპეზს წარმოადგენდა. განსაკუთრებულ შემთხვევებში ყველის ნაჭრის ყიდვის უფლებასაც ვაძლევდით საკუთარ თავს. ჩვეულებრივ ახალ ნაცნობებთან ვათენებდით ღამეს, ხანდახან კი ხეების ქვეშ, მიტოვებულ სახლებში, ან ღამის გასათევებში. ვცდილობდით შეძლებისდაგვარად გამოგვეზოგა დარჩენილი ფული.

ევროპული კონტრკულტურის დედაქალაქად იმ დროს ამსტერდამი ითვლებოდა. საზოგადოებრივი ცხოვრების ცენტრს ამსტერდამში დამის მოედანი წარმოადგენდა. ასობით თავგადასავლების მაძიებელი გასართობად და მუსიკის მოსასმენად მიემართებოდა ისეთ კლუბებში, როგორებიცაა “ფანტაზიო”, “პარადიზიო” და “მელკვეგი”. კიდევ ერთი პოპულარული ადგილი იყო “სულიერი ღამის კლუბი “კოსმოსი””. ერთ საღამოს იქ შევხვდი მაღალ ამერიკელს, თეთრი ტანსაცმლით, თავგადაპარსულს და თმის მცირე ბღუჯით თხემის მიდამოში.

“გინდა სულიერი საკვები გასინჯო?” – შემომთავაზა მან.

მე მორცხვად დავუქნიე თავი.

“მაშინ ხელები მომიშვირე”.

მე ხელები გავუწოდე და ჩემს ხელისგულებზე ხილის სალათის მთელი გუნდა აღმოჩნდა. მე დაბნეული ვიდექი, იოგურტი კი თითებს შორის ჟონავდა.

“რა ვუყო ამას?” – ვკითხე მე.

“ჭამე!” – გაიცინა ამერიკელმა და წავიდა.

რა ვიცოდი მაშინ, რომ ბედი კიდევ შემახვედრებდა მას – აქედან ათასობით კილომეტრის მოშორებით, სიტუაციაში, რომელსაც ვერც კი წარმოვიდგენდი!

მე და ჰარიმ მსოფლიოს ყველა კუთხიდან გავიჩინეთ მეგობრები. ყველაფერი მომწონდა, მაგრამ ჩემი გული მაინც ვერ პოულობდა სიმშვიდეს. შინაგანი ხმა მესმოდა, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი ვისი ხმა იყო და საით მიხმობდა. ბევრ დროს ვატარებდი მუზეუმებში, ვათვალიერებდი რა რელიგიური ხასიათის ნახატებს, და ვონდელ-პარკში, სადაც ვმედიტირებდი და სულიერ წიგნებს შევისწავლიდი. მაგრამ ყველაზე მეტად განმარტოებულ ადგილას, არხის პირას ჯდომა მიყვარდა. ნებისმიერი დიდი ქალაქის ატმოსფერო ძალაუფლების, სიმდიდრის და სიამოვნებების წყურვილითაა გაჟღენთილი; დიდ ქალაქში მოდა ისევე სწრაფად იცვლება, როგორც წელიწადის დროები, მაგრამ არხები, დაუმორჩილებელნი ქალაქის გავლენისადმი, თავის ცივ წყალს მთელი ქალაქის გავლით დაატარებდნენ და სიმშვიდეს ჰფენდნენ. მე საათობით ვიჯექი არხის ნაპირთან, წყლის ცქერით ვტკბებოდი და ვფიქრობდი იმაზე, თუ საით მივყავდი ჩემი ბედის ტალღებს.


--------------------
ჰარერ ნამა ჰარერ ნამა ჰარერ ნამაივა კევალამ
კალაუ ნასტი ევა ნასტი ევა ნასტი ევა გატირ ანიათჰა



«კალის ამ ეპოქაში არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა, არ არსებობს სხვა გზა თვითრეალიზაციის მისაღწევად, გარდა უფალი ჰარის წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა, წმინდა სახელის გამეორებისა»
Go to the top of the page
 
+Quote Post

3 Pages V   1 2 3 >
Reply to this topicStart new topic
1 User(s) are reading this topic (1 Guests and 0 Anonymous Users)
0 Members:

 



Lo-Fi Version Time is now: 28th March 2024 - 06:39 PM