gardacvaleba yvelaze didi realobis gancdaa adamianis cxovrebashi.
Sicocxle pormas icvlis da xdeba is vinc aris rrealurad. Sikvdili ki armyopobas nishnavs, sicocxlis ar gancdas nishnavs rac satanjvels icvevs adamianistviss radgan misi tviasebaa sicocxle. Xoda unda gaerkves adamiani vvinaris, raunda da riti suntqavs, cinaagmdeg shemtxvevashi satanjveli gardauvalia radgan,adamiani sakutari motxovnilebebis dakmayopilebis garda tu araperi axsovs da unda, gardacvalebis mere yvelgan gamcardeba sadacarunda iyos, anu aqve kvdeba is...

P.S dzveli bazari "dezertirebi" a.. shemogevle:)

ადრე თუ გვიან ყველა მოვკვდებიტ.


ზოგჯერ ძაან ჩავაფრინდები ხოლმე ამაზე ფიქრს.
როგორი იქნება უკანასკნელი წამები.
ეხლა ახალგაზრდა ვარ და თითქოს ეს დრო არასოდეს დადგება, მაგრამ გავა წლები და ცავხედავ ტვალებში.







პ.ს. ღმერთმა დიდხანს და ბედნიერად გვაცოცხლოს ყველა
რირსეულად გავსულიყავიტ ამ წუტის სოფლიდან

vano kazbegi
რასაც აღწერ და რაც მართლაც ძალიან საინტერესოა, არის სხეულიდან ასტრალური გასვლა, მაგრამ შენ როგორც სჩანს ულიმიტოდ შეგეძლო გემოგზაურა და ასტრალურ ფენასზე გაცილებით შორს გაგეტანა ცნობიერება , რაც ძალიან იშვიათია, ამიტომაც აგიკრძალა ხმამ მსგავსი ექსპერიმენტები, ჩვენ აქ არ გვჭირდება ის ცოდნა, რისი წამოღებაც იქედან შეგეძლო, რადგან ცნობიერად იყავი გასული.
კლინიკური სიკვდილი სულ სხვა ფენომენია, კლინიკური სიკვდილის დროს ყველა სასიცოცხლო ფუნქცია წყდება: გულის გაჩერება იწვევს სისხლის მიმოქცევის შეწყვეტას, რაც თავისთავად 20-30 წამში მთლიანად აჩერებს ტვინის ფუნქცირებას. ხელოვნური სუნთქვის და გულის მასაჟის ან დეჰიბრილატორის (ელექტროშოკის) გარეშე სხეული მკვდარია. თუმცა არსებობს ხუთწთიანი ლიმიტი, როდესაც შესაძლებელია ორგანიზმის გაცოცხლება, ხუთი წუთის შემდეგ ტვინის დიდი ნაწილი კვდება, პროცესი შეუქცევადია და თუ მაინც მოხდა გულის ცემის აღდგენა, ეს იქნება მხოლოდ ცოცხალი ორგანიზმი, ყოველგვარი აზროვნების ან დამოუკიდებელი არსებობის გარეშე, თუმცა არის უიშვიათესი გამონაკლისები.
რადგან კლინიკური სიკვდილის დროს, ტვინიც გათიშულია, სიზმარი და ჰალუცინაციებიც წესით გამორიცხულია, სწორედ ამიტომ ამ დროს ნანახი და განცდილი არის ექიმებისათვის ყველაზე ძნელად ამოსახსნელი და ამოუცნობი, თუმცა ვერავინ იტყვის, რომ ყველა კლინიკურ სიკდილის განცდილი, უფრო სწორად, მათი ნახევარი, რადგან ნახევარზე მეტს არაფერი ახსოვს, იტყუება, თანაც თუ მათი ნანახი, მცირე დეტალების გამოკლებით, თითქმის ერთნაირია. პირველად ექიმმა რაიმონდ მოუდმა ახსნა ამ თემას ტაბუ თავისი წიგნით "სიცოცხლე სიცოცხლის შემდეგ", მას შემდეგ ამ თემაზე ძალიან ბევრი წიგნი დაიწერა უამრავი მაგალითებით და ნამდვილი ისტორიებით. ამ ფენომენს არანაირი ახსნა არა აქვს ფუნდამენტალური მეცნიერების თვალსაზრისით. სკეპტიკოსები რაღა თქმა უნდა, ყველაფერს ჰალუცინაციად ან ფანტაზიის ნაყოფად თვლიან, მაგრამ მათ, ვისაც ეს გამოუცდიათ (ჩემი ჩათვლით, 4 წუთზე ცოტათი მეტ ხანს ვიყავი ოფიციალურად მკვდარი ), კარგად იციან, იქ გამოცდილი და ნანახი ყოველგვარ რეალობაზე გაცილებით რეალურია და უბრალოდ არ არსებობს სიტყვები განდილის გადმოსაცემად.

მე ვფიქრობს რომ, ყველა ადამიანს, ეგრედსწოდებული სულიერად დაინახოს რეალური საგნები და მოისმინოს სხვა ადამიანის საუბარი. ჩემში შეგრძნება იმდენად სასიამოვნო განცდა იყო ( ასტრალური ) პერიოდში ( ისე მე ამ ასტრალური არ ვიცი რა არის და ვერ ვერკვევი ამის მნიშვნელობებს და რა ტერმინოლოგიაა?)
სიკვდილის დროს მგონი ყველაფერი ქრება და გაქრება მისი ფიქრები.

vano kazbegi
.
გარკვეულწილად მასეცაა, ფიქრების დიდი ნაწილი, როგორც უსარგებლო, ზედმეტი ტვირთი, მართლა გაქრება, მაგრამ მერე იწყება, უფრო სწორად გრძელდება ყველაფერი

grdzeldeba ara bebiatqvenisa. araferic ar "grdzeldeba" ert mshvenier dges davmtavrdebit da vsio!

miG27



გინდა მატლებმა დაგჭამონ და ამითი დასრულდეს მიწაზე ვოიაჟი? ასეც იქნება, ამაზე რას იშლი ნერვებს? როგორც გინდა ისე გაგრზლედება ყოველივეე

miG27
Ras erchi xalxs, ras ashineb

აქ დავდებ კლინიკურ სიკვდილზე მგონი არ არის თემა:

კლინიკური სიკვდილის შემთხვევა:

ეს შემთხვევა განსაკუთრებით საინტერესოა რამოდენიმე მიზეზის გამო:
1) პიროვნება ვისაც ეს შეემთხვა როგორც ჩანს ქართველია: გიროგი როდონაია. ინტერნეტში არსებული მასალების საფუძველზე დგინდება რომ მეულეს ქვია ნათია; შვილიშვილს ლევანი; ერთ დროს მუშაობდა მოსკოვში და მერე აშშ-ში გადავიდა საცხოვრებლად.
2) კლინკურ სიკვდილამდე ათეისტი იყო. სპეციალობით ნეიროპათოლოგი და ფსიქიატრი. ძალიან ვთხოვ ათეისტებსაც და თეისტებსაც, როცა ათეისტს ვახსენებ ცუდად არაფერი გაიგონ. არამედ ხაზს ვუსმევ იმ გარემოებას რომ თითქმის ყველა ათეისტი რომელთაც კლინიკური სიკვდილის დროს განცდილი რეალობა შეიცნო ღმერთს მიუბრუნდა. აქ ღმერთის ცნებას მინდა ხაზი გავუსვა: არ ვგულისხმობ ღმერთს იმ გაგებით რა გაგებითაც იუდეო-ქრისტიანული რელიგია გულსხმობს(ან რომელიმე სხვა რელიგია) არამედ უსასრულო ინტელექტს, რომლის გადმოცემა შეუძლებელია.
3) ამ განცდის მერე რელიგიის ფსიქოლოგიის კურსები გაიარა და მართლმადიდებლური რელიგიის(Eastern Orthodox Church) მღვდელი გახდა. ისევ და ისევ, არავითარ შემთხვევაში არ ვუსმევ ხაზს მართლმადიდებლური ეკლესიის უპირატესობას. ამას, ქვემოდ მოცემულ ციტატაში ნახავთ, რომელსაც თვითონ გიორგი როდონაია ამბობს, ღმერთის რაობის თაობაზე და დაინახავთ რომ არიან მართლმადიდებლები ღმერთის სხვადასხვა გაგებით.
4) ყველაზე საინტერესო ის არის კიდევ რომ, ეს ადამიანი ავტოკატასტროფაში მოხდა და მკვდრად გამოაცხადა მედიცინამ. 3 დღე მორგში იყო. ბოლოს ექსპერტიზაზე გაიტანეს მისი გვამი და დანა რომ დაუსვეს მაშინ წამოხტა ტკივილებისაგან(წარმომიდგენი�
�� რა დღეში ჩავარდებოდა ექსპერტი). მერე 9 თვე სავადმყოფოში იწვა ხელოვნური სუნთქვის აპარატზე და ბოლოს გამოკეთდა. ამის შემდეგ შეიცვალა მისი გაგება სამყაროზე.

ამ ვებსაიტზე არის დაწვრილებით ინფორმაცია ამ შემთხვევაზე. ისე ვისაც Near-Death Experience-ზე სერიოზული ინფორმაცია აინტერესებს, მაგ ვებსაიტზე ნახავს. დაწყებული რედუქციონისტური მეცნიერების ახსნებიდან დამთავრებული ყველა საოცარ შემთხვევაზე.

აქ უბრალოდ ციტატებს მოვიყვან თვითონ ავტორის მიერ დაწერილს. მოკლედ ავარიაში მოხვედრის შემდეგ ეს ადამიანი აცნობიერებს რომ უკენეთ სიბნელეში ხვდება. სიბნელეს აღწერს როგორც უსასრულო სიბნელეს. შემდეგ დეკარტის ნათქვამი ახსენდება: ვაზროვენბ, მაშასადამე ვარსებობ. ამის მერე აცნობიერებს რომ თუ დადებით ფიქრებს მიყვება,დადებით შედეგს მიიღებს და ფიქრობს სინათლეზე. ამის შემდეგ ხვდება უსასრულო სიკაშკაშის სინათლეში რომელშიც ბოლოს თავს გრძნობს უკიდურესად თავისუფლად და უდიდესი სიამოვნების გრძნობა უჩნდება. შემდეგ იწყებს მოგზაურობას "სინამდვილეში". დაწვრილებით ვისაც აინტერესებს ეს ხილვები მაგ ვებსაიტზეა მაღლა. მხოლოდ ერთს ვიტყვი თუ როგორ განსაზღვრავს ღმერთს:QUOTE
Many people have asked me what I believe in, how my NDE changed my life. All I can say is that I now believe in the God of the universe. Unlike many other people, however, I have never called God the light, because God is beyond our comprehension. God, I believe, is even more than the light, because God is also darkness. God is everything that exists, everything - and that is beyond our ability to comprehend at all. So I don't believe in the God of the Jews, or the Christians, or the Hindus, or in any one religion's idea of what God is or is not. It is all the same God, and that God showed me that the universe in which we live is a beautiful and marvelous mystery that is connected together forever and for always

ბევრი მეკითხება რისი მწამს და როგორ შეცვალა ჩემმა კლინიკური სიკვდილის განცდამ ჩემი ცხოვრება. ერთი რაც შემიძლია ვთქვა არის ის რომ ახლა მე მწამს "სამყაროს ღმერთის". თუმცა სხვებისაგან განსხვავებით არასდროს დამირქვამს ღმერთისათვის სინათლე, რადგანაც ღმერთი ყოველგვარი შეცნობის მიღმა იმყოფება. მე ვფიქრობ რომ ღმერთი კიდევ უფრო მეტია ვიდრე სინათლე. ღმერთი არის სიბნელეც და ყველაფერი რაც არსებობს-და ის არის შეუცნობელი ადამიანის გონებით. ამგვარად არ მწამს ქრისტიანული, იუდაისტური და ინდუიზმის ღმერთის, ან ნებისმიერი რელიგიის ღმერთის რომელიც ღმერთის თვისებებს იძლევა და აღწერს თუ რა არის ან არ არის ღმერთი.

კიდევ რამოდენიმე ციტატას მოვიყვან, რომელიც საერთო თემაა ასეთი განცდების:QUOTE
I could be anywhere instantly, really there. I tried to communicate with the people I saw. Some sensed my presence, but no one did anything about it. I felt it necessary to learn about the Bible and philosophy. You want, you receive. Think and it comes to you. So I participated, I went back and lived in the minds of Jesus and his disciples. I heard their conversations, experienced eating, passing wine, smells, tastes - yet I had no body. I was pure consciousness. If I didn't understand what was happening, an explanation would come. But no teacher spoke. I explored the Roman Empire, Babylon, the times of Noah and Abraham. Any era you can name, I went there.

სადაც მინდოდა იქ ვჩნდებოდი მყისიერად... ვიგრძენი რომ ბიბლიის და ფილოსოფიის ცოდნის სურვილი გამიჩნდა. რასაც ისურვებ, იმას მიიღებ. იფიქრე და აგიხდება. ამგვარად ქრისტესა და მისი მოწაფეების აზრში გავჩნდი. ასე ვისმენდი მათ საუბარს, ვხედავდი ღვინის გადაწოდებას, ვგრძნობდი გემოს-თუმცა სხეული არ გამაჩნდა. წმინდა ცნობიერება ვიყავი. თუ არ ვიცოდი რა ხდებოდა, ახნსა თავისით მოდიოდა. მაგრამ არცერთი მასწავლებელი არ მიხსნიდა. ასე გამოვიკვლიე რომის იმპერია, ბაბილონი, ნოეს და აბრამის დრო. ასე გამოვიკვლიე ყველა დრო რაც კი არსებობდა.
QUOTE
At some point I underwent what has been called the life-review process, for I saw my life from beginning to end all at once. I participated in the real life dramas of my life, almost like a holographic image of my life going on before me - no sense of past, present, or future, just now and the reality of my life. It wasn't as though it started with birth and ran along to my life at the University of Moscow. It all appeared at once. There I was. This was my life. I didn't experience any sense of guilt or remorse for things I'd done. I didn't feel one way or another about my failures, faults, or achievements. All I felt was my life for what it is. And I was content with that. I accepted my life for what it is.

ერთ დროს განვიცადე ისიც რასაც ცხოვრების მიმოხილვას ეძახიან. ჩემი ცხოვრება თავიდან ბოლომდე ერთიანად შევიგრძნე. ამ ცხოვრების დრამაში პირდაპირი მონაწილეობა მივიღე ისე თითქოს ჩემი ცხოვრების ჰოლოგრაფიულ გამოსახულებას ვუყურებდი თვალწინ-არავითარი გრძნობა წარსულის, აწმყოს და მომავლის არ გამაჩნდა; არსებობდა მხოლოდ "ახლა" და არსებობდა მხოლოდ ჩემი ცხოვრები რეალობა. ეს ყველაფერი ისე არ აღიქმებოდა როგორც დაბადებიდან ჩემი ცხოვრების იმ ნაწილამდე როცა მოსკოვის უნივერსიტეტში ვმუშაობდი. ეს ყველაფერი აღვიქვი ერთიანად, მყისიერად. ეს იყო ჩემი ცხოვრება. ამ დროს სინანულის ან დანაშაულის გრძნობა არ გამჩენია. ჩემი წარუმატებლობის, უარყოფითი მხარეების და მიღწევების ნახვისას არც დადებითი და არც უარყოფითი გრძნობები არ გამჩენია. რაც ვიგრძენი იყო მხოლოდ ის რაც იყო ჩემი ცხოვრება. და კმაყოფილი ვიყავი ყველაფერი ამით. ისე მივიღე ჩემი ცხოვრება, როგორიც იყო იგი.


http://forum.ge/?f=84&showtopic=33705068&st=330

ეხლახანს დედა გარდამეცვალა და ძალიან მეშინია, რომ აღარ არსებობს.

მართლმადიდებელი ვარ (დებილი არა), თუმცა არა ფანატიკოსი, ღმერთის მწამს და ვიცი, რომ არსებობს ეს ყველაფერი, მაგრამ ძალაუნებურად მეფიქრება იმის შესახებ, რომ ადამიანები იმდენად უსუსური არსებები ვართ, რომ ჩვენი ცხოვრება არაფერს არ წარმოადგენს ამ სამყაროში, როგორც ჩვენ ბუზის და ჭიანჭველის, კოღოს სიცოცხლეს არაფრად ვაგდებთ, ასე მგონია ჩვენც ასეთები ვართ და ძალიან მაშინებს იმაზე ფიქრი, რომ დედაჩემი იყო და მორჩა, აღარ არის.

ძალიან მინდა რომ სული არსებობდეს, ყველაზე მეტად ამ ქვეყნად ალბად ეს მინდა, რომ დედაჩემი სადმე უკეთეს სამყაროში უკეთეს სიცოცხლეში იყოს, ცოცხლობდეს და კვლავ უყვარდეს ეს ცხოვრება.

არ ვიცი რა გავაკეთო და რა ხერხს მივმართო.

ძალიან მინდა გავიგო, რომ დედაჩემი არსებობს. იქნებ ვინმემ რამე მიამბოთ, ან მიმანიშნოთ, სადაც ვინმე ყვება, რომ ჩვენ ასე უბრალოდ არ ვიბადებით და ასე უბრალოდ არ მივდივართ ამ ქვეყნიდან.

drabavik
shens adgilas davicyebdi gacnobierebuli sizmrebidan dedastan kontakts. Da mere astralshi gasvlaze vimushavebdi.

drabavik
Iცი რა კარგად Mესმის შენი? Mე 15 წლის წინ Gარდამეცვალა დედა და ზუსტად ეგ ტკივილი მქონდა, დაფიქრდი აბა?! Aრ გრდზნობ მის სიახლოვეს? Mე მგონი დედებს YVEლაზე მეტად უჭირთ შვილებთან განშორება... Nახე რა მაგარი სიტყვა გვაქვს Qართველებს გარდაცვალება... თAნ ჩვენ ხომ Yველანი ერთI მთელის ნაწილები Vართ... საბოლოოდ Yველა ი იმ MთEლს უნდა შEვუერთდეთ

ღმერთმა ნათელში გიმყოფოთ მეგობრებო გარდაცვლილი ახლობლები, ოჯახის წევრები .. ზემოთა პოსტები წავიკითხე და ძალიან მეტკინა გული...

mag logikit rac uFro met borotebas chaiden mit upro didi perspeqtivebi gexsneba shemdeg cxovrebashi aramgonia,,, tu glexi kacitvina iqac aravin araa?))

drabavik




აი ეს წიგნი შეგიძლია წაიკითხო ზოგადი წარმოდგენისთვის:
http://www.esoteric.ge/forum/index.php?showtopic=60

დედაშენი ბევრად ცოცხალია ვიდრე ჩვენ, ეს ჩვენ ვართ მკვდრები და ეს ყველაფერი გვეჩვენება

miG27 შენ ყოვლად უაზრო და არგუმენტსმოკლებულ აზრს ნუ მოახვევ სხვას, რადგან თავად ვერ გარკვეულხარ ვინ ხარ, რა გინდა და რატომ დაიბადე..
თუ ფიქრობ რომ სიკვდილის მერე ყველაფერი მთავრდება მაშინ დღეიდან დაფიქრდი რა აზრი აქვს ჩვენს ცხოვრებას? მე მიკვირს შენ თუ ღმერთი არ გწამს და გგონია უკვალოდ გაქრები მაშინ უაზრო ცხოვრება გქონია ძალიან. ცხოველები ვყოფილვართ მაშინ მხოლოდ და მეტი არაფერი. არ დაივიცყო რომ ღვთის ხატად ვართ შექმნილები და აზროვნების უნარი გვაქვს.

drabavik
ღმერთმა ნათელში გიმყოფოს საყვარელი ადამიანი. მე ბევრი არაფერი ვიცი, მაგრამ ერთ ნამდვილ ამბავს მოგიყვები..
ერთ ბრმა ტიპს გადაუტანია კლინიკური სიკვდილი.. ტიპი დაბადებიდან ბრმა იყო, მზე არ ენახა წარმოიდგინე და წარუმატებელი ოპერაციის შემდეგ როცა ექიმებმა ხელი ჩაიქნიეს და აპარატიდან გამორთვას აპირებდნენ მაგ დროს მოსულა გონს. მას დაწვრილებით მოუყოლია მთელი ოპერაციის მსვლელობა. მთავარი ექიმისთვის უკითხავს საჩვენებელი თითის გაშვერის მაგივრად მუჭით რატომ თხოვდი მაკრატლის და სხვა იარაღების მოწოდებას ექიმებსო. ექიმს უთქვია მართალს ამბობს მე ჩვევა მაქვს როდესაც ოპერაციას ვაკეთებ ხელისგულებს მუჭს ვუჭერ ხოლმე რომ ბაქტერიები არ დაგროვდნენო )) ბრმა ტიპმა მოყვა ეს ყველაფერი რომელიც კლინიკური სიკვდილის დროს ზემოდან უყურებდა საკუთარ თავს..

ჩემი აზრით მთავარი სიყვარულია, სიკვდილი თუ სიცოცხლე ნაკლებმნიშვნელოვანია. გარდაიცვლები-დაიბადები-გარდაიცვლები-დაიბადე, მაგრამ შეიძლება ადამინმა მრავალი ცხორება უსიყვარულოდ იცხოვროს. სიყვარული ვისწავლოთ და ნურაფრის შეგვეშინდება