Printable Version of Topic

Posted by: Atman Nov 9 2010, 07:14 AM

Когда человек знает предсмертные стадии, у него пропадает страх, и он сам может определить их и подготовиться к смерти, сосредоточившись на имени Бога. Каждый человек очень привязан к этой жизни. Ум подбрасывает в это время разные мысли и появляется страстное желание жить и это желание - причина следующего тела (жаль собаку, родишься собакой, жаль сад, родишься деревом и т.д.). В момент смерти человек начинает верить в Бога. Человек видит свет, исходящий от Параматмы (экспансия Бога, находящаяся в области сердца). Когда душа движется по центральному каналу (нади), кажется, что она движется через трубу, тоннель и в конце его виден свет. Первичный свет (наиболее яркий) видится сразу, как только отключаются чувства. Надо сразу звать Бога по имени или с молитвой обратиться к Нему. Вторичный свет (более тусклый) появляется, когда душа не заметила первичного и уже вышла из тела. Это второй шанс обратиться к Богу. Параматма при этом находится вместе с душой.

Процесс умирания.

1. Появляется тяжесть во всем теле, внешне это выглядит как потеря контроля за мышцами лица, за исключением глаз. Надо молиться или просто повторять имя Бога.

2. Затем возникает ощущение очень сильного холода, озноба, переходящего в жар. Пропадает зрение. Надо читать молитву, имя Господа и готовиться к встрече со светом.

3. Возникает ощущение, что тело одновременно кусают тысячи скорпионов, оно рвется на части. Внешне это видно как учащение дыхания. Это тонкое тело отделяется от грубого физического. Теперь полностью отключаются чувства, но душа еще находиться в сердечной чакре. Надо говорить умирающему, обратившись нему по имени: "Не пугайся! Сейчас ты увидишь свет, надо на нем сосредоточиться, войти в него. Моли Бога!"

Если умирающий не сумел обратиться к Богу, и душа вышла из тела, он видит свое тело и своих родственников со стороны. Видит их скорбь, их слезы, причитания, пугаясь и теряясь при этом. Надо обязательно успокаивать умершего, обращаясь к нему по имени: "Не бойся ничего. Забудь обо всех и обо всем. Молись свету, который появляется перед тобой. Это твой спаситель"

Потом свет пропадает, если душа не смогла сосредоточиться и войти в него, она уходит в промежуточные слои на 49 дней, до нового воплощения. Все 49 дней надо говорить умершему, давая ему наставления вспомнить о Боге.

Поскольку душа в этом состоянии может прийти к вам из любой точки пространства, как только вы ее позовете, зовите ее каждый день и давайте наставления. Это надо делать у места, связанного с умершим (кровать, фото и т.п.). Обращаясь по имени, говорите: "Не спеши рождаться, если увидишь безбожную страну. Признак духовной страны - много храмов. И не спеши выбирать родителей. Просмотри их будущее и только если оно связано с духовностью, останавливайся на этих родителях". Если не говорить об этом умершему, то через 49 дней душа воплотится не самым лучшим образом.

Привязанность к этому миру, нежелание умирать мешает уходу души. Надо говорить умирающему: "Не надо ни о чем жалеть, обращайся к Богу с молитвой, громко зови Его по имени."

Проводы умирающего.

При жизни надо рассказать человеку о Кришне. А в момент умирания нельзя:

1. Беседовать на мирские темы - это вызывает привязанность к материальному, вызывает сильное смятение и нежелание уходить.

2. Прощаться, скорбеть, рыдать - это вызывает помрачение рассудка у умирающего.

3. Касаться тела умершего (даже брать за руку), поскольку вы можете помешать душе выйти по каналу, предназначенному ей по карме, направив ее в другой канал. Однако, если человек засыпает, его надо будить, трясти. Когда он проснется, продолжать давать ему наставления. В зависимости от уровня духовного развития, если тонкое тело выходит через нижние врата (анус), душа воплощается в животное, средние - получает тело человека, верхние (темя) - попадает на райские планеты. Выход через сушумну - попадание на трансцендентный уровень.

Если человек при жизни был привязан к сексу, его тонкое тело и душа выходят через нижние нади и душа получает тело животного или попадает на адские планеты. Поэтому надо развивать верхние чакры (любовь, доброта, милосердие) и тогда тонкое тело выйдет из них с большей вероятностью.

В момент умирания надо:

1. Говорить о Кришне, Боге и о Его деяниях или читать духовные писания.
2. Радоваться возможности избавления. Надо вдохновлять умирающего на встречу с Богом.
3. Объяснять процесс освобождения встречей со светом.

Душа в это время находиться в области анахаты (сердечной чакры) во взвешенном состоянии в пяти потоках, от которых зависит ум. Душа видит тело изнутри и поэтому ей очень темно. Параматма, в зависимости от кармы, освещает верхние или нижние нади и человек видит трубу (тоннель), а в конце его - свет. Только крайне греховные или внезапно умирающие (например, в автокатастрофе) света не видят. Очень греховные души насильно выдворяются из тела еще до появления света.

Благочестивый человек испытывает блаженство при виде света, а йог-мистик видит четырехрукую форму Вишну. Умирающему надо объяснить, что свет - это Бог. Он пришел, чтобы спасти от новых рождений и смертей.

Во время выхода тонкого тела и души из грубого тела надо успеть предаться Господу, чтобы не видеть со стороны своего тела и родственников. Момент смерти - движение по тоннелю и в это время надо помнить и звать Господа.

1. Основное наставление: "Что бы ни происходило, зови Господа."
2. Прогонять скорбь умирающего путем разъяснения могущества Господа: "Если помнить о Боге, получишь вечное тело с прекрасной памятью и общение
с умершими ранее близкими. Он освободит 100 поколений родственников до и после тебя (освободить может только тот, кто сам свободен)". Надо развеять страх перед смертью и направить его на Бога.

Процесс смерти.

На умирающем должны быть кантхималы, бусы из дерева Туласи (можно одеть свои). Кантхималы спасают душу от темных сил. И надо петь киртан, прославление Бога. Напутствовать постоянно: "Как только увидишь свет, зови Бога." Надо готовить умирающего к трем признакам смерти.

Признаки смерти.

Ощущение умирающего и то, что видит провожающий:
а) ощущение тяжести тела (тело наливается свинцом). Утрата контроля за мышцами лица.
б) ощущение холода, переходящего в лихорадочный жар. Потеря слуха и зрения (глаза становятся пустыми).
в) тело разрывается на атомы (отсоединение тонкого тела).
Прерывистое судорожное с сильной вибрацией дыхание.

Когда прошли первые два признака, и умирающий начал судорожно дышать, надо запеть киртан (святые имена Бога) как можно громче, т.к. умирающий в это время находится в кромешной тьме. На язык умирающему надо положить лист туласи, предложенный Кришне. Если умирающий засыпает, надо осторожно зажать двумя пальцами его сонную артерию (засыпают тяжело больные). Надо повернуть его на правый бок и держать сонную артерию до самой смерти. С последним выдохом умирающий видит свет в анахате (в области сердца). Как только он перестал дышать, надо склониться к уху (не касаясь) и громко сказать, назвав его по имени: "Сейчас ты увидишь белый свет. Не бойся. Это Господь пришел за тобой. Сейчас ты полетишь по тоннелю к свету. Скажи ему: Кришна, я твой! Постарайся войти в этот свет и ты увидишь Его форму. Пока летишь по тоннелю, громко зови Его Кришна! Кришна! Он пришел, чтобы спасти тебя."

Это наставление повторить 7 раз (примерно 20 минут). 20 минут этот свет виден обычному человеку, а очень благочестивый видит свет 7 дней. Греховный же видит только вспышку. Видя перед собой белый свет, обращаясь к нему "О, Кришна! Прими же теперь меня. Я твой", Даже худший из негодяев достигнет обители Господа.

Выход из тела.

Это вторичный процесс видения белого света. По одной из нади вслед за светом душа выходит из тела. Если человек не успел осознать, что свет - это Господь, то оказывается над своим телом и видит его со стороны. Видит комнату и своих близких и потускневший свет.

Когда умирающий перестал дышать и прошло 20 минут, душа уже вышла из тела. Надо сказать умирающему, назвав его по имени: "Вот ты вышел из своего тела. Когда ты летел по тоннелю, чувствовал сильную вибрацию. Сознание твое помутилось. Теперь вибрация смолкла, сознание ясно. Ты видишь свое тело со стороны, всех нас, ты видишь и свет. Забудь обо всем".

Поминки

Когда родственники приносят в жертву мясо - едят его на поминках - умершего одолевает страх, т.к. он чувствует, что ухудшается его карма и его тянет вниз, в ад. Он умоляет живых не делать этого, но они его не слышат. Если это вызывает у тонкого тела гнев, оно вовлекается в адские миры. Надо сказать ему: "Сейчас ты увидишь, как твои родственники грешат ради тебя или нечестно делят твое имущество, наследство. Забудь обо всем этом и сосредоточься на призывании имени Господа, иначе погубишь себя." Человек с плохой кармой в бреду не слышит эти наставления.

Что нельзя делать на поминках.

1. Есть мясо, рыбу, яйца.

2. Пить спиртное.

3. Говорить на мирские темы.

4. Вспоминать качества и дела умершего (это его привязывает к телу,
дому, вещам).

Что надо делать.

1. Петь имена Господа.

2. Обсуждать деяния Господа.

3. Раздавать прасад (пищу, предложенную Господу).

4. Предложить прасад умершему (перед фотографией умершего ставится тарелка с освященной пищей и предлагается ему мысленно или вслух).

Дальнейшие наставления.

Выйдя из тела, человек оказывается в незнакомых условиях. Если он не занимался духовной практикой, новая реальность пугает его. В ужасе он мечется по знакомым местам, пытаясь заговорить с близкими, пытается снова войти в свое тело, но оно не оживает. Поэтому тело лучше сжигать, иначе умерший в тонком теле долго может оставаться у могилы (так возникают приведения).

Если при сжигании тела в огонь попадает хоть кусочек древесины Туласи, душа отправляется в царство Бога.

3-4 дня после смерти неподготовленный находится в ужасе и может не обращать внимания на наставления (он видит сияние, энергии).

Сидя возле пустой кровати умершего или перед его изображением, 4 дня надо говорить ему периодически: "Успокойся! Ты в тонком теле. В этом нет ничего особенного. Забудь все, что было на земле. Постоянно зови: "Кришна! Кришна! И ты достигнешь обители Бога".

Свойства тонкого тела.

1. Внешне, оно - копия физического (плотного). Тонкое тело при ощупывании себя ощущает как аналогичное физическое тело.

2. Оно обладает весом и подвержено силе тяготения, в расслабленном состоянии медленно опускается к земле.

3. Может вытягиваться, принимать любые формы. При расслаблении возвращается в форму физического тела.

4. Обладает низкой плотностью. Способно проходить через стены и любые препятствия (просачиваясь сквозь молекулы препятствий). Однако, препятствием для него является электромагнитное поле.

5. Тонкое тело способно двигать предметы в физическом мире (полтергейст).

6. При некоторых условиях тонкое тело может быть видимо, и оно видит тонкие тела других (например, во сне мы путешествуем в тонком теле).

7. Ощущение осязания тонкого тела подобно обычному.

8. Тонкое тело связано с грубым так называемой серебряной нитью, которая рвется в момент смерти.

9. Тонкое тело подвержено влиянию тока (может быть ударено током).

10. Перемещение тонкого тела управляется мыслью.

Надо постоянно звать Бога.

Далее перед тонким телом может появиться следующий свет:

Ослепительно-белый свет - царство Бога. Надо стремиться в него.
Тускло-белый свет[ - царство девов, полубогов.
Тускло-зеленый - из царства демонов.
Желтый – из мира людей.
Тускло-голубой - животные.
Тускло-красный - духи.
Тускло-серый - адские миры.

Если появляется этот тусклый свет разного цвета, надо всеми силами сопротивляться, отталкиваться от него. Человек (душа) 49 дней находится в подвешенном, промежуточном состоянии. Ближе к 49 дню душа видит будущих родителей, свою судьбу в этой семье. Надо не спешить и просмотреть больше семей, чтобы выбрать себе более духовную жизнь и возможность заниматься духовной практикой. В зависимости от кармы человек обречен на то или иное тело. Но если он видит, что его несет в тело собаки, надо сопротивляться и звать Кришну (Бога). Если человек умирает в страшных
мучениях, он не слышит наставлений, но после смерти, находясь в тонком теле, он все слышит и надо читать ему наставления. Если душа попала в ад, надо читать наставления и это поможет выбраться из ада.

Posted by: Atman Nov 10 2010, 05:40 PM

თარგმანი (არასრული):

სიკვდილი

როდესაც ადამიანმა იცის სიკვდილის წინა სტადიები, მას შიში უქრება, თვითონ შეუძლია განსაზღვროს ისინი და მოემზადოს სიკვდილისთვის იმით, რომ კონცენტრაცია მოახდინოს ღმერთის სახელზე [იგულისხმება ღმერთის ის სახელი, რომელიც თქვენს ცოდნას და რწმენას შეესაბამება, და უმჯობესია ეს სახელი პიროვნული იყოს და არა ზოგად-აბსტრაქტული, მაგალითად უზენაესო, უდიადესო და ა.შ.].

ყველა ადამიანი ძალიანაა მიჯაჭვული ამ ცხოვრებაზე. ამ დროს ჭკუა სხვადასხვა აზრებს გვაწვდის და და ჩნდება მწველი სურვილი სიცოცხლისა, და ეს სურვილი - მიზეზია შემდგომი სხეულისა (თუ ძაღლი გენანება სიკვდილის დროს, ძაღლად დაიბადები, თუ ბაღი გენანება და მასზე ფიქრობ, ხედ დაიბადები და ა.შ.) სიკვდილის მომენტში ადამიანს ღმერთის რწმენა უჩნდება. იგი ხედავს სინათლეს, რომელიც პარამატმიდან [სულიწმინდიდან] (ღმრთის იმ ექსპანსიიდან, რომელიც ჩვენს გულში იმყოფება) მოდის.

როცა სული ცენტრალურ კანალში (ნადიში) მოძრაობს, გვეჩვენება, რომ იგი თითქოს მილში, გვირაბში მიდის და მის ბოლოში სინათლეა. პირველი სინათლე (შედარებით კაშკაშა) მოჩანს მაშინვე, როგორც კი გრძნობები გამოირთვება. მაშინვე სახელით უნდა მივმართოთ მას, ან ლოცვა უნდა წარმოვთქვათ.

მეორადი შუქი (უფრო ბუნდოვანი) მაშინ ჩნდება, როცა სულმა ვერ შეამჩნია პირველი და უკვე დატოვა სხეული. ეს ღმერთისადმი მიმართვის მეორე შანსია. ამ დროს პარამატმა სულის გვერდით იმყოფება.

სიკვდილის პროცესი

1. მთელ სხეულში ჩნდება სიმძიმის შეგრძნება. ეს ვლინდება როგორც სახის კუნთებზე კონტროლის დაკარგვა, გარდა თვალებისა. ამ დროს უნდა ვილოცოთ, ან ღმერთის სახელი ვიმეოროთ.

2. შემდეგ ჩნდება ძალიან ძლიერი სიცივის შეგრძნება. კანკალი, რომელიც სიცხეში გადადის. ქრება მხედველობა. უნდა ვიმეოროთ ლოცვა, ღმერთის სახელი და მოვემზადოთ სინათლესთან შეხვედრისთვის.

3. ჩნდება შეგრძნება, თითქოს სხეულს ათასობით მორიელი კბენს და იგი ნაწილებად იხლიჩება. გარეგნულად ეს მოჩანს როგორც სუნთქვის გახშირება. ამ დროს ნატიფი სხეული უხეშ ფიზიკურ სხეულს გამოეყოფა. ამ დროს ბოლომდე ითიშება გრძნობები, მაგრამ სული ჯერ კიდევ გულის (ანაჰატა) ჩაკრაში იმყოფება. მომაკვდავს სახელით უნდა მივმართოთ: "ნუ გეშინია! ახლა სინათლეს დაინახავ და მასზე უნდა მოახდინო კონცენტრაცია, მასში შეხვიდე. ევედრე ღმერთს!"

თუ მომაკვდავმა ვერ მოასწრო ღმერთისადმი მიმართვა და სულმა დატოვა სხეული, ის თავის სხეულს და თავის ნათესავებს გვერდიდან ხედავს. ხედავს მათ მწუხარებას, ცრემლებს, მოთქმა-გოდებას... შიში უჩნდება და იბნევა ამის გამო. აუცილებლად უნდა დავაწყნაროთ მომაკვდავი და სახელით მივმართოთ: "ნურაფრის გეშინია! დაივიწყე ყველა და ყველაფერი! ევედრე სინათლეს, რომელიც შენს წინ გაჩნდება! ის შენი მხსნელია!"

შემდეგ სინათლე ქრება. თუ სულმა ვერ შეძლო მასზე კონცენტრირება და მასში შესვლა, ის გადადის შუალედურ შრეში 49 დღით, ახალ დაბადებამდე. მთელი ეს 49 დღე უნდა ველაპარაკოთ გარდაცვლილს და დარიგებები მივცეთ, რომ ღმერთი ახსოვდეს.

იმდენად, რამდენადაც ამ მდგომარეობაში სულს შეუძლია, რომ სივრცის ნებისმიერი წერტილიდან მოვიდეს თქვენთან, როგორც კი დაუძახებთ მას, მოუხმეთ ყოველდღე და მიეცით დარიგებები. ეს უნდა გავაკეთოთ იმ ადგილთან, რომელიც გარდაცვლილს უკავშირდება (საწოლი, ფოტო და ა.შ.) მიმართვის დროს უთხარით: "არ იჩქარო დაბადება, თუ უღმერთო ქვეყანას დაინახავ. სულიერი ქვეყნის ნიშანი მრავალი ტაძარია. და არ იჩქარო მშობლების არჩევა. ნახე მათი მომავალი და მხოლოდ მაშინ შეჩერდი მათზე, თუ მათი მომავალი სულიერებასთანაა დაკავშირებული." თუ ამ ყველაფერს არ ვეტყვით, მან შეიძლება არასასიკეთო დაბადება მიიღოს.

ამ სამყაროსადმი მიჯაჭვულობა და სურვილი, რომ არ მოკვდეს, ხელს უშლის სულის წასვლას. უნდა ვუთხრათ მომაკვდავს: "არაფერზე არ ინანო! ღმერთს მიმართე და ხმამაღლა მოუწოდე სახელით!"

სივდილის პროცესის (და მის შემდეგ) დროს არ შეიძლება:

1. მიწიერ თემებზე საუბარი - ეს იწვევს მატერიალურისადმი მაჯაჭვულობას და სულს წასვლის სურვილს უკარგავს.

2. დამშვიდობება, მოთქმა, ტირილი - ეს განსჯის უნარს უკარგავს მომაკვდავს.

3. მკვდარის სხეულის შეხება (თუნდაც ხელის დაჭერა), რადგანაც შეიძლება ხელი შეუშალოთ სულს, რომ კარმით განპირობებული არხით გამოვიდეს სხეულიდან და შეიძლება სხვა მიმართულებით წარმართოთ იგი. მაგრამ თუ მომაკვდავს ჩაეძინა, იგი უნდა გავაღვიძოთ, შევანჯღრიოთ. როცა გაიღვიძებს, უნდა გავაგრძელოთ დარიგებების მიცემა. სულიერი განვითარების შესაბამისად, თუ ნატიფი სხეული ქვედა კარებიდან გადის (ანუსიდან), სული ცხოველად იბადება. სუშუმნადან გამოსვლა ტრანსცენდენტულ დონეზე დაბადებას ნიშნავს.

თუ ადამიანი ცხოვრებაში სექსზე იყო მიჯაჭვული, მისი ნატიფი სხეული და სული ქვედა ნადიებიდან (არხებიდან) გადის და სული ღებულობს ცხოველის სხეულს, ან ჯოჯოხეთურ პლანეტებზე ხვდება. ამიტომ უნდა განვავითაროთ ზემოთა ჩაკრები (სიყვარული, სიკეთე, თანაგრძნობა) და მაშინ ნატიფი სხეული უფრო სავარაუდოა, რომ ამ ჩაკრებიდან დატოვებს სხეულს.

სიკვდილის დროს საჭიროა:

1. ვისაუბროთ კრიშნაზე (ან ღმერთის იმ ფორმაზე, რომელსაც იცნობთ), მის საქმეებზე, და ვიკითხოთ წმინდა წერილები.
2. გვიხაროდეს, რომ სული მატერიალური სხეულისგან განთავისუფლდა. შთაგონება უნდა მივცეთ მომაკვდავს, რომ ღმერთს შეხვდეს.
3. უნდა ავუხსნათ განთავისუფლების და სინათლესთან შეხვედრის პროცესი.

ამ დროს სული ანაჰატა ჩაკრაში (გულის მიდამოში) იმყოფება, გამოკიდებულ მდგომარეობაშია 5 სასიცოცხლო ნაკადში, რომლებზეც ჭკუაა დამოკიდებული. სული შიგნიდან ხედავს სხეულს, ამიტომ მისთვის იქ ძალიან ბნელა. პარამატმა, კარმის შესაბამისად, ზემოთა ან ქვემოთა ნადის ანათებს და სული ხედავს არხს, გვირაბს, მის ბოლოში კი სინათლეს. მხოლოდ უკიდურესად ცოდვილი, ან უეცრად მომკვდარი (მაგ. ავტოკატასტროფის დროს) სულები ვერ ხედავენ სინათლეს. ძალიან ცოდვილი სულები იძულებით გამოიდევნებიან სხეულიდან ჯერ კიდევ სინათლის გაჩენამდე.

სათნოებით მოსილი ადამიანი ნეტარებას განიცდის სინათლის ხილვისას, იოგი-მისტიკოსი კი ვიშნუს ოთხხელიან ფორმას ხედავს. მომაკვდავს უნდა ავუხსნათ, რომ სინათლე - ეს ღმერთია. იგი მოვიდა, რომ ახალი დაბადებების და სიკვდილებისგან გვიხსნას.

ნატიფი სხეულის და სულის უხეში სხეულიდან გასვლის დროს უნდა მოვასწროთ, რომ ღმერთს მივენდოთ, რათა გვერდიდან არ მოგვიწიოს საკუთარი სხეულის და ნათესავების დანახვა. სიკვდილის მომენტი გვირაბში მოძრაობაა და ამ დროს ღმერთის უნდა გვახსოვდეს და ვეძახდეთ მას.

ძირითადი დარიგებები:

1. რაც არ უნდა ხდებოდეს ღმერთს მოუხმე!
2. მომაკვდავის მწუხარება ღმერთის ძლევამოსილების აღწერით უნდა გაფანტო: "თუ ღმერთი გეხსომება, მიიღებ მარადიულ სხეულს მშვენიერი მეხსიერებით და ურთიერთობის საშუალებას ადრე გარდაცვლილ ახლობლებთან. ასეთი სული 100 თაობას ანთავისუფლებს - წინას და შემდგომს (სხვების განთავისუფლება მხოლოდ იმას შეუძლია, ვინც თვითონაა თავისუფალი)." მომაკვდავს უნდა გავუფანტოთ სიკვდილის შიში და ღმერთისკენ უნდა წარვმართოთ.

სხეულიდან გასვლა

ეს თეთრი სინათლის ხედვის მეორადი პროცესია. ერთ ერთი ნადის საშუალებით სული, რომელიც ამ სინათლეს მიყვება, ტოვებს სხეულს. თუ სულმა ვერ მოასწრო გაცნობიერება, რომ სინათლე - ეს ღმერთია, მაშინ სხეულის ზემოთ აღმოჩნდება და გვერდიდან ხედავს მას. ხედავს ოთახს, ნათესავებს და დაბინდულ სინათლეს.

როცა მომაკვდავმა სუნთქვა შეწყვიტა და 20 წუთი გავიდა, სული უკვე გამოვიდა სხეულიდან. უნდა ვუთხრათ მომაკვდავს (სახელით უნდა მივმართოთ): "აი უკვე სხეულიდან გამოხვედი. როცა გვირაბში მოძრაობდი, შენი ცნობიერება დაიბინდა. ახლა ვიბრაცია მიწყნარდა, ცნობიერება ნათელია. საკუთარ სხეულს გვერდიდან ხედავ, გვხედავ ჩვენც და ხედავ სინათლეს. დაივიწყე ყველაფერი."

ქელეხი (ან მოხსენიება)

როცა ნათესავებს მსხვერპლად სწირავენ ხორცს - ქელეხზე ჭამენ მას - გარდაცვლილს შიში იპყრობს. ის გრძნობს, რომ მისი კარმა მძიმდება და ქვემოთ ექაჩება, ჯოჯოხეთისკენ. ის ევედრება ცოცხლებს, რომ არ გააკეთონ ეს, მაგრამ მათ არ ესმით. თუ ეს მის რისხვას გამოიწვევს, ის ჯოჯოხეთური პლანეტებისკენ მიექანება. უნდა ვუთხრათ მას: "შენ ახლა დაინახავ, როგორ სჩადიან ცოდვას შენი ნათესავები შენი გულისთვის, ან როგორ უსამართლოდ იყოფენ შენს ქონებას. დაივიწყე ეს ყველაფერი და ღმერთის სახელზე მოახდინე კონცენტრაცია, წინააღმდეგ შემთხვევაში თავს დაიღუპავ." სული, რომელსაც ცუდი კარმა აქვს, დაბინდული ცნობიერებითაა და არ ესმის ეს შეგონებები.

რის გაკეთება არ შეიძლება ქელეხზე

1. ხორცის, თევზის, კვერცხის ჭამა.
2. ალკოჰოლური სასმელის დალევა.
3. მიწიერ თემებზე საუბარი.
4. გარდაცვლილის თვისებების და საქმეების გახსენება (ეს სხეულზე, სახლზე, ნივთებზე მიაჯაჭვავს სულს).


რა უნდა გავაკეთოთ

1. უნდა ვიგალობოთ ღმერთის სახელები.
2. უნდა აღვწეროთ ღმერთის საქმეები.
3. დავარიგოთ პრასადი (ღმერთისადმი შეთავაზებული საკვები).
4. შევთავაზოთ პრასადი გარდაცვლილს (გარდაცვლილის ფოტოს წინ იდგმება თეფში პრასადით და ხდება სიტყვიერად ან აზრობრივად შეთავაზება).


შემდგომი მითითებები:

სხეულიდან გამოსვლის შემდეგ, სული უჩვეულო სიტუაციაში ხვდება. თუ სულიერი პრაქტიკით არ იყო დაკავებული, ახალი რეალობა აშინებს მას. ის ნაცნობ ადგილებში დახეტიალობს, ცდილობს ახლობლებს ელაპარაკოს, ისევ თავის სხეულში დაბრუნდეს, ამიტომ უმჯობესია დავწვათ სხეული, რათა მის მიმართ მიჯაჭვულობა გაუქრეს, თორემ შეიძლება დიდხანს დარჩეს საფლავთან (ასე ჩნდებიან მოჩვენებები).

თუ დაწვისას ცეცხლში ტულასის ხის თუნდაც ერთი ფოთოლი ან ღერო ხვდება, გარდაცვლილი სულიერ სამყაროში მიდის.

სიკვდილის შემდეგ 3-4 დღე გარდაცვლილი აგონიაში იმყოფება და შეიძლება ყურადღებას არ აქცევდეს დარიგებებს (ის ხედავს ნათებებს, ენერგიებს).

4 დღის განმავლობაში (გარდაცვალებიდან), მის საწოლთან ან ფოტოსთან უნდა ვიჯდეთ და პერიოდულად ვუმეოროთ: "დამშვიდდი! შენ ნატიფ სხეულში ხარ. ამაში არაფერია განსაკუთრებული. დაივიწყე ყველაფერი, რაც დედამიწაზე იყო. გამუდმებით იმეორე: "კრიშნა! კრიშნა! და შენ მიაღწევ ღმერთის სასუფეველს!"


შემდეგ ნატიფი სხეულის წინ შეიძლება სხვადასხვაგვარი სინათლე გაჩნდეს:

დამაბრმავებელი კაშკაშა თეთრი სინათლე - ღმერთის სასუფეველი. მისკენ უნდა ვისწრაფვოთ.

მკრთალი თეთრი ფერი - ნახევარღმერთების და ანგელოზების სავანე

მკრთალი მწვანე ფერი - დემონების სამეფო

ყვითელი - ადამიანების სამყარო

მკრთალი ყვითელი - ცხოველები

მკრთალი წითელი - სულები (დუხები და მოჩვენებები)

მკრთალი რუხი - ჯოჯოხეთური პლანეტები


თუ ეს სხვადასხვა მკრთალი ფერი გამოჩნდება, მთელი ძალით უნდა შევეწინააღმდეგოთ, გავშორდეთ მას. სული 49 დღის გაბნმავლობაში გამოკიდებულ, შუალედურ მდგომარეობაში იმყოფება. 49-ე დღესთან ახლოს სული უკვე მომავალ მშობლებს ხედავს, თავის ბედს ამ ოჯახში. არ უნდა ვიჩქაროთ და რაც შეიძლება მეტი ოჯახი "დავათვალიეროთ", რათა რაც შეუძლება სულიერი ცხოვრება ავირჩიოთ, სადაც მეტი სულიერი პრაქტიკის შესაძლებლობა გვექნება. კარმის შესაბამისად სული განწირულია ამა თუ იმ სხეულისთვის. მაგრამ თუ ხედავს, რომ ძაღლისკენ (ნ სხვა ცხოველისენ) მიექანება, უნდა შევეწინააღმდეგოთ და ღმერთს მოვუხმოთ. თუ ადამიანი საშIნელ ტანჯვებში კვდება, მას არ ესმის დარიგებები, მაგრამ სიკვდილის შემდეგ მას ყველაფერი ესმის და უნდა წავუკითხოთ ეს დარიგებები. თუ სული ჯოჯოხეთში მოხვდა, ამ შემთხვევაშიც უნდა დავარიგოთ და ეს დაეხმარება ჯოჯოხეთიდან თავის დახსნაში.

Posted by: tikoroma Nov 11 2010, 11:28 AM

კარგი იყო 10 წლის წინ მცოდნოდა ამდენი რამ სიკვდილ-სიცოცხლეზე.
მაშინ ბიძაჩემი დაიღუპა, რომელიც ძალიან მიყვარდა. მთელი 40 დღე მეცხადებოდა სიზმრებში. არ უნდოდა ჩვენგან წასვლა. ვეუბნებოდი ხოლმე, შენ ხომ მოკვდი, აქ რა გინდა. მაგრამ ის ძალიან წუხდა რომ უნდა წასულიყო ჩვენგან. მეუბნებოდა ეს 40 დღე კი თქვენთან ვარ, მაგრამ მერე რა მეშველება რომ უნდა წავიდეო, თუმცა სად მიდიოდა არ უთქვამს. თითქოს ცუდად არ იყო იქ.რამდენჯერმე მითხრა რომ ხელი აწუხებდა სტკიოდა. სხვა არაფერი. ერთხელ ვნახე რომ ბევრი ხალხი ეხვია გარშემო, ბიძაჩემი ტახტრევანზე იჯდა ხელით ატარებდნენ, ყვავილებს აყრიდნენ, თავს ევლებოდნენ მოლედ, მაგრამ ის მაინც შეწუხებული იყო. თქვენთან მინდაო ამბობდა.

თვალის მოხუჭვა აღარ მინდოდა ისეთ დღეში ვიყავი. სულ მას ვხედავდი. დიდი თოვლი იყო, სოფელში ვიყავით ჩაკეტილები, ვერც ეკლესიაში მივდიოდი, ვერც მღვდელი მოვიყვანეთ.
ფსალმუნებს ვუკითხავდი ხოლმე, მაგრამ არ ვიცი ვეხმარებოდი ამით თუ არა.
40 რომ გავიდა, მერე შეწყდა ეს ყველაფერი

Posted by: Atman Nov 11 2010, 11:32 AM

ეხმარებოდი.

Posted by: td......... Nov 11 2010, 06:08 PM

როგორ შევხვდები სიკვდილს ნამდვილად ვერ ვიტყვი ამ ეტაპზე, მაგრამ ზოგადად არასდროს არ მეშინოდა მისი, სულ პატარაობაშიც კი.. ბებიაჩემი რომ გარდაიცვალა(ყველაზე საყვარელი ბებია, რომელსაც ზალიან ვგავარ და ასე მგონია ყველაზე ახლობელი იყო ჩემთვის)3 წლის ვიყავი და მშვენივრად მესმოდა რომ მიდიოდა.. მისი ხელი მეჭირა და უსიტყვეოდ ვამშვიდებდი, მას არ შეეძლო ლაპარაკი, მაგრამ მესმოდა რასაც განიცდიდა..

დასავლეთ საქართველოში ბოლო დრომდე იყო ტრადიცია, ზოგან ეხლაცაა, ჭირისუფალი 40 დღემდემარხუყლობს, ქელეხში არანაირი ხორცეული არ შეიძლება. სამწუხაროდ ბოლო დროს ამ ტრადიციებსაც არღვევენ..

მე კი მგონია ქელეხის გადახდას ჯობია ამ ტანხთ გაჭირვებულებს დაეხმარო მიცვალებუილის სახელზე, ბევრად უფრო დავეხმარებით ამით მის სულს..
დედაც და მამაც მარხვის დროს გარდაიცვალა და ამიტომ ძალაუნებურად სამარხვო სუფრა იყო, კი განიცდიდნენ ჩემები, სატანადო პატივი ვერ მივაგეთო.. მე ვინ მკითხავდა სუფრის მენიუს..

Posted by: kate Feb 28 2011, 05:18 PM

Atman
სიკვდილის შესახებ საიდან გაქვს ამოწერილი ან ნათარგმნი?, ძალიან გავს ტიბეტელთა "მკვდართა წიგნს",ძალიან ბევრია საერთო მაგრამ არა ბოლომდე.

Posted by: Atman Feb 28 2011, 05:28 PM

kate

ვაიშნავების შედგენილი ტექსტი იყო ვედური ცოდნის საფუძველზე. ზუსტად არ ვიცი ვისი დაწერილია...

Posted by: kate Feb 28 2011, 08:56 PM

არც არის გასაკვირი რომ ახლოს არის ტიბეტელთა "მკვდართა წიგნთან", ოღონდ იქ არის ართერთი მე მგონი ყველაზე მნიშნელოვანი დეტალი, კერძოდ პირველ სინათლეში თუ შეიცანი შენი უმაღლესი მე თავისუფლდები დაბადება-სიკვდილის ბორბლიდან, სამსარადან. სახლში მიდიხარ ანუ უბრუნდები სულიერი განვითარების იმ დონეს საიდანაც ხარ, ნუ ეს უკვე სულ სხვა თემაა

Posted by: Atman Feb 28 2011, 09:00 PM

სახლის შესახებ ბუდიზმში და ვაიშნავიზმში სხვადასხვაგვარი შეხედულებაა... მართლა სხვა თემაა...

Posted by: I AM Feb 28 2011, 09:02 PM

ღიმილით

სიმშვიდით

უფლის დიდებით

სიყვარულით

Posted by: kate Feb 28 2011, 10:40 PM

გეთანხმები!
გეთანხმები!
გეთანხმები!

Posted by: ირმა Mar 1 2011, 12:08 AM

I AM

kate

+1 ))

Posted by: priad ubralo Mar 1 2011, 12:21 AM

Ra sisulelea?!...tqveni arvici da, me ar memuqreba- sikvdiltan shexvedra ki ara da miaxloebac ki. MARADIULI VAR!: Nu Tu maincdamainc moxda "saswauli"... mashin haershi, umaglesi pilotajis dros!!!

Posted by: elli Mar 1 2011, 12:51 AM

დაბადებიდან ვერ მოვიშორე სიკვდილის შიში, გაფიქრებაც კი მზარავს

Posted by: Existence Mar 1 2011, 12:58 AM

აი სიკვდილსაც თუ დავაკვირდი , (თუ ნელი სიკვდილით მოვკვდი ) მშვიდად , უბრალოდ წმინდა დამკვირვებელი ყოველგვარი ემოციური პროექციების გარეშე ..... არ ვიცი მაგდენი სიმამაცე თუ მეყოფა.... შეიძლება მაინც ღმერთზე და სიყვარულზე დავიწყო ღაღადი.

Posted by: kate Mar 1 2011, 04:39 AM

სიკვდილში საშიში არფერია, ვიცი, ძნელია ასე შორიდან სიტყვებით შევძლო დაგეხმარო,მაგრამ ეცადე განაზოგადო სიკვდილის შიში, იფიქრო რა არის რომ გეშინია სიკვდილში ( წესით, ისინი ვასაც სიკვდილის შიში აქვს,- არ იფიქრო რომ მარტო ხარ - , ცდილობენ საერთოდ არ იფიქრონ სიკვდილზე, ეს კი აძლიერებს შიშს),გაქრობის შიში - მაგრამ შენ იცი რომ მარტო სხეული არ ხარ, ჯოჯოხეთი - ესეც იცი რომ ჯოჯოხეთი როგორც ასეთი არ არსებობს, ტკივილი - იცი რომ დროებითია......... და რაც მთავარია შიშს რომ იგრძნობ არ გადამალო ეს შიში და არ ეცადო გადაივიწყო პირიქით, მაშინ დაუწყე ძებნა რისი რატომ გეშინია კერძოდ, თუ გინდა აქ დაწერე ხოლმე, თუ არ დაემალები, ამ შიშს შესძლებ მშვიდად განზოგადებას, გპირდები ძალიან მალე გაქრება.

Posted by: Atman Mar 1 2011, 07:33 AM

kate

ვერ დაგეთანხმები. ჯოჯოხეთი არსებობს როგორც ადგილიც (ვგულისხმობ ჯოჯოხეთურ პლანეტებს) და როგორც მდგომარეობაც. ერთია, რომ სულს შეუძლია ჯოჯოხეთურ გარემოშიც ნეტარი იყოს, მაგრამ როგორც ადგილი, ჯოჯოხეთი ისეთივე რეალურია, როგორც თბილისი, დედამიწა ან მარსი. ხოლო თუ ჯოჯოხეთი ილუზიაა, მაშინ ზუსტად ასეთივე ილუზიაა დედამიწაც

Posted by: Atman Mar 1 2011, 07:40 AM

Existence

სიკვდილის დროს ღმერთზე ფიქრს თუ არ დაიწყებ, მაგას სიმამაცე კი არა სისულელე ჰქვია

თუმცა რას გაიგებ, ზოგს თვითმკვლელობაც სიმამაცე ჰგონია...

Posted by: ირმა Mar 1 2011, 09:48 AM

elli

მე კიდევ ძალიან პატარა ვიყავი ალბათ 10 ან 12 წლის და მაშინ ვფიქრობდი რა მნიშვნელობა აქვს მეთქი როდის მოვკვდები, სულერთია ეს დღეს იქნება თუ მრავალი წლის მერე. არ მკითხოთ როგორ და რატომ მივედი ამ დასკვნამდე, რადგან არ მახსოვს. მარტო ის მახსოვს, რომ არაფრის არ მეშინოდა მაშინ. ახლა უფრო მეტი მშიშარა ვარ. ცხადია რომ რაღაც ენერგია მაქვს დაკარგული. (ვცდილობ ავინაზღაურო)
ჩემი სიკვდილის არასოდეს შემშინებია, არ დავმალავ და ახლობლების სიკვდილის მეშინია, ჩემი ეგოიზმია, – მათი დაკარგვა არ მინდა

Posted by: Existence Mar 1 2011, 11:53 AM

ეგ არც სიმამაცეა არც სისუსტე უბრალოდ სისულელეა....... ჩემ ენაზე კი, ბიო რობოტის გაუცნობიერებელი აქტი.......სულელმა არ იცის რო სადღაც ორი ისევ დსაკავებულია სექსით........





ეხლა უნდა დავწერო რო რა იცი შენ ღმერთი.......რო ყველა შენი აზრი ღმერთზე შენივე ტვინის პროექცია იქნება........... რომ ეს განსაკუთრებით სიკვდილის წინ არის ილუზორული რადგან გამოიყოფა უზარმაზარი ენრგია როდესაც პირველად ხვდები რო გადმოდიხარ ''მანქანიდან'' და შენივე აქამდე გაუცნობიერებელი Созидательная сила- ისევ გაუცნობიერებლადვე ......გიქმნის რეალობას............

найдите различие.......

როცა სიკვდილსაც ხვდები როგორც სუფთა სარკე დამკვირვებელი შენი ნება და შენი პროექციები აღარ არსებობს და ხდება ის რაც რაც ხდება.. ეგ არის ჩემი აზრით მხოლოდ ერთადერთი მორჩილება და თქმა მოხდეს ისე როგორც შენ გინდა ......... შენ ამ შემთხვევაში რას ვგულისხმობ ხვდები.

Posted by: Atman Mar 1 2011, 12:30 PM

Existence

ღმერთის შესახებ წარმოდგენა შეიძლება ტვინის პროექცია იყოს, მაგრამ ღმერთი არსებობს (პიროვნულად) და მას ესმის მიმართვაც და მასზე გაფიქრებაც.

როგორც კი ოდნავ მაინც შეიცნობ რომ ღმერთი პიროვნულად არსებობს, დაკვირვების თავი აღარ გექნება და დარჩება მხოლოდ მიმართვა მისდამი.

შენ რომ არ გესმის და ვერ ხედავ (ან მე) ეს არ ნიშნავს რომ სხვებს არ უნახავთ ღმერთი, და რეალობასა და პროექციას შორის დიდი განსხვავებაა. შეიძლება ღმერთი დაინახო და პროექციად გამოაცხადო, ან პირიქით...

Posted by: kate Mar 1 2011, 04:23 PM

Atman
ჯოჯოხეთი არსებობს იმდენად, რამდენადაც შენ გჯერა მისი არსებობობის, თუ ნამდვილად გჯერა და გეშინია და ფიქრობ რომ იმსახურებ ჯოჯოხეთის თავისი ადუღებული კუპრით და მოხტუნავე კუდიანი ეშმაკებით გარდაცვალების შემდეგ ზუსტად იქ მოხვდები მანან სანან მიხვდები ეს შენი შიშის პროექციაა, თუ გჯერა სამოთხის და იმის, რომ იმსახურებ, ოქროს ქუჩებით და მოგალობე ანგელოზებით - მაშინ ის დაგვხდება. ყველანი ჩვენ თავში ვატარებთ ჩვენ სამოთხეს და ჯოჯოხეთს,და ჩვენვე ვართ ჩვენი თავის მსაჯული, მიწიერი გავლენა ძალიან ძლიერია სიკვდილის შემდგომ პერიოდში და პირველი სინათლის გავლის შემდეგ ძირითადად იმას ვხედავთ რასაც სიცოცხლეში ველოდებით იმიტომ რომ უკვე იქ ვართ სადაც აზრი მატერიალიზდება.არც ერთ რელიგიას და არავის რწმენას არ შევურაცხოფ ამით, უბრალოდ სიკვდილის ეზოთერულ სურათს ვიძლევი

Posted by: ირმა Mar 1 2011, 05:59 PM

kate

ეს მეც ზუსტად ასე მწამს.

Posted by: kate Mar 1 2011, 07:33 PM

იმიტომ რომ ასეა!

Posted by: old_man Mar 1 2011, 07:52 PM

მეც მჯერა, რომ სამოთხე და ჯოჯოხეთი ჩვენი აღქმის მდგომარეობებია....ჩვენივე შექმნილი რეალობაა....
ჩვენი ერთი ნაცნობი, რომელიც ჩენელინგებს ატარებს, ასეთი რამ გვიამბო: მოკლედ ერთი ქალს ძაან უნდოდა გაეგო როგორ და სად იყო მისი გარდაცვლილი მამის სული, ანუ როგორ იყო "იმქვეყნად". მამამისი ცხოვრებაში იყო ლოთი, გზააბნეული ტიპი. ფხიზელ მდგომარეობაში ერთი მიზანი რომ ჰქონდა: რაც შეიძლება სწრაფად ისევ გათიშულიყო. მოკლედ ამ ქალის თხოვნით ჩაატარეს ჩენელინგი. შევიდა მედიუმი მგომარეობაში და ნახა ეს კაცი რაღაც შავ წებოვან მასაში აზელილი..... ირგვლივ შიშის, სიცივის და უიმედობის საზარელი განწყობა იგრძნო....ზოგი იტყვის რომ ამ კაცის სული ჯოჯოხეთში იყო მაგრამ არა, არ იყო ჯოჯოხეთში. ეს იყო მის მიერ შექმნილი რეალობა, ისევ იმ ბურუსში იყო გახვეული, რომელიც ფიზიკურ ცხოვრებაში შექმნა და იქიდან გამოსვლა არც უცდია და არც ქონდა სურვილი, სიკვდილის შემდეგაც კი

Posted by: I AM Mar 1 2011, 08:19 PM

არსებობს სხვადასხვა სამყაროები, მათ შორის სამოთხისეული და ჯოჯოხეთისეული და ამავდროულად არც არაფერი არსებობს ღმერთის გარდა, ძალიან რთულია გონებით ამ საკითხის გაგება, უბრალოდ ვიტყვი: "სამყაროს საიდუმლოთა გასაღები საკუთარი თავის შეცნობაშია"



შრი სატია საი ბაბას წიგნები წაიკითხეთ და არამარტო ამ საკითხზე, არამედ სხვა უამრავზეც მიიღებთ პასუხს




ზოგიერთი დაცინვით უყურებს საის, იმიტო რომ როცა არ გესმის დაცინვა ადვილია, აი გაგებაა და გააზრებაა რთული

Posted by: kate Mar 1 2011, 08:59 PM

old_man
არის ასეთი მღვდელი დოუ პაიპერი, ავარიაში მოყვა და მკვდარი იყო თითქმის საათნახევარი, მოკლედ ნახა კლასიკური ქრისტიანული სამოთხე თავისი ყველა ატრიბუტებით, ოქრო-მარგალიტი, წმინდანები, ანგელოზები, ჰიმნები გალობები........ მოკლედ ყველაფერი, წიგნიც დაწერა "90 minutes in heaven", და თუ არ ვცდები თავისი ეკლესიაც კი გახსნა.
თუმცა ასევე არის ის მუსულმანი, გვარი დამავიწყდა, ნახევარ საათზე მეტი კლასიკერ მუსულმანურ სამოთხეში რომ იყო ჰურიებით გარსემორტყმული........ და მრავალი მაგალითი ამდაგვარი.
რა თქმა უნდა ეს ყველაფერი ჩვენს მიერ შექმნილი რეალობაა, რომელიც გარკვეულხანს გრძელდება, და ხანგრძლივობა მე ვფიქრობ დამოკიდებულია სულის მზადყოფნაზე აღიქვას ახალი (ან ასე ვთქვათ: გაიხსენოს დავიწყებული) რეალობა.

Posted by: mata Mar 1 2011, 09:08 PM

შიში, სიცივე და უიმედობის გრძნობა სწორედაც რომ ჯოჯოხეთია. ეგ არის ჯოჯოხეთი რომელშიც ადამიანები ვიტანჯებით უკვე დიდი ხანია.
ამ მდგომარეობაში ძალიან ბევრი ვართ, ერთეულები აღწევენ მარტო შინაგანი სიმშვიდის მოპოვებას. დანარჩენი კაცობრიობის უმრავლესობა ჯოჯოხეთში ვართ ახლაც.
და არც არავინ გააკეთებს ჩვენ ს გასაკეთებელს, მხოლოდ ჩვენი საკუთარი ნებით და საკუთარ თავზე სრული პასუხისმგებლობის აღებით თუ შევძლებთ ჯოჯოხეთიდან განთავისუფლებას.
მშველელი არ მოვა, არც ეხლა და არც სიკვდილის მერე.
მხოლოდ ჩვენ შეგვიძლია ვუშველოთ ჩვენს თავს.
"ზეციური სამეფო ჩვენშია"

რომ არა სიკვდილის შიში, ადამიანი ვერ განვითარდება სულიერად. სიკვდილის მოახლოებისას იწყებს ადამიანი სწორ აზროვნებას, მაშინ ხვდება და აცნობიერებს იმას, რაც მთელიცხოვრების მანძილზე ვერ გააცნობიერა. ასე რომ სიკვდილი გვეხმარება ჩვენ ადამიანებს და გვიბიძგებს სწორი ქცევისაკენ.
და სწორედ სიკვდილია ჩვენი ერთადერთი მეგობარი, რომელიც ყოველთვის სწორ რჩევებს გვაძლევს.

კითხვაზე: რა უნდა ვქნათ სიკვდილის წინ?
ჩვენ ამ წუთასაც სიკვდილის წინ ვდგავართ. ჩვენი მთელი ცხოვრება არის სიკვდილის წინ დგომა და თუ სიკვდილამდე რამოდენიმე საათით ადრე დავიწყეთ მხოლოდ ამაზე ფიქრი და ღონისძიებების გატარება, უკვე ძალიან დაგვიანებული იქნება, რადგან ამის გასაცნობიერებლად ჩვენ მთელი ცხოვრება უკვე დავკარგეთ.

Posted by: kate Mar 1 2011, 09:15 PM

იმაში , რომ სამყაროს საიდუმლოებათა გასაღები საკუთარ თავის შეცნობაშია, ნამდვილად გეთანხმები და რომ არაფერი არ არსებობს ღმერთის გარდა და გარეშეც , ორონდ ეგც სულ სხვა თემაა.
შრი სატაი საი ბაბა და ბევრი სხვაც წაკითხული მაქვს, რაღაც-რაღაცაებში უკეთესად გავერკვიე, რაღაცაებს სხვა კუთხით შევხედე, რაღაცამ გამაოცა,........მაგრამ პასუხი ვერცერთი წიგნიდან ვერაფერზე ვერ მივიღე, პირიქით რაც მეტს ვკითხულობ კითხვები უფრო და უფრო მემატება რაც ისევ "საკუთარი თავის შეცნობაში" მაბრუნებს.

Posted by: Anna Mar 1 2011, 09:17 PM

ცოტა განვმუხტავ თემას, სიკვდილის ამ სცენარზე რას ფიქრობთ?

http://www.youtube.com/watch?v=ivVgniK-A_c&feature=player_embedded

Posted by: Gopi Mar 1 2011, 09:22 PM

ცოტა განვმუხტავ თემას, სიკვდილის ამ სცენარზე რას ფიქრობთ?

It was my pleasure...

საოაცრია

Posted by: old_man Mar 1 2011, 09:27 PM

Anna

მაგარი იყო... ძაან მომეწონა ))

Posted by: td......... Mar 1 2011, 09:34 PM

kate
სხვათაშორის არ ვიცი რატომ, მაგრამ ახალდაბდებული ბავშვები ასხივებენ ამ ჩვენთვის დავიწყებულ რეალობას.. ვერ აგიხსნი როგორ და რატომ..მაგრამ ასეა.. თითქოს საიდანრაც გამოყოლილი სურნელება, აურა თუ რავიცი რა ადავარქვა, მოყვებათ იქიდან..

Posted by: td......... Mar 1 2011, 09:35 PM

Anna
ძალიან საყვარელი ანიმაციაა!

Posted by: Atman Mar 1 2011, 09:43 PM

kate

მგონი კარგად ვერ გამიგეთ. იგივე სიტყვები შეიძლება გადავიტანოთ სხვა სიტუაციაზე: მაგალითად თუ ადამიანს მუდამ ეშინია, რომ ციხეში მოხვდება, ის მართლა მოხვდება ციხეში, ხოლო თუ დადებითზე ფიქრობს, მაშინ არ მოხვდება ხო? მაგრამ ეს არ ნიშნავს რომ ციხის არსებობა-არ არსებობა ჩვენს განწყობაზეა დამოკიდებული. როგორც ადგილი ჯოჯოხეთური პლანეტები არსებობენ, ხოლო ჩვენს განწყობას და ქმედებებს შეუძლიათ ჯოჯოხეთამდე ან სამოთხემდე მიგვიყვანონ.

და ისევ ვიმეორებ რომ იგივე ჯოჯოხეთი და სამოთხე ჩვენს გონებაშიცაა, ანუ შეიძლება ციხეში იჯდე და ბედნიერი იყო, ან კანარის კუნძულებზე იტანჯებოდე.

მოკლედ ერთი მეორეს არ გამორიცხავს, მე უბრალოდ იმის ხაზგასმა მინდა, რომ ჯოჯოხეთური პლანეტები რეალურად არსებობენ და ეს დაწვრილებითაა აღწერილი ვედებში.

Posted by: old_man Mar 1 2011, 09:58 PM

Atman

მგონი სწორად გაგიგე.
ციხე არსებობს და მისი არსებობა არ არის დამოკიდებული ჩვენს სურვილზე, მაგრამ როგორ აღვიქვამთ ციხეში მოხვედრას და იქ გატარებულ დროს ეს კი ნამდვილად ჩვენი ასარჩევია. თუ ერთისთვის ეს იქნება ჯოჯოხეთი და საშინელი უსამართლობა, მეორე ჩათვლის რომ ეს საჭირო ეტაპი იყო მის ცხოვრებაში და ამით რაღაც უნდა ისწავლოს. აი კიდევ, მაგალითად ფიზიკური ნაკლის მქონე ორი ადამიანი. ერთი თვლის, რომ ამ ნაკლით ცხოვრება ჯოჯოხეთია და არ ესმის რატომ დასაჯა ღმერთმა ასე...მეორე ამას სასჯელად არ მიიჩნევს და გაცილებით ბედნიერია სხვა ჯანმრთელ ადამიანზე...
ჯოჯოხეთურ პლანეტებს რაც შეეხება. კი რეალურად არსებობენ და სხვათაშორის, სამყაროში დედამიწა მიიჩნევა ერთ-ერთ რთულ პლანეტად სულისთვის...(ჩენელინგებზე დაყრდნობით ვიძახი) რადგან აქ სული მუდმივად განიცდის ისეთ მძაფრ ემოციებს (შიში, მარტობაა, უიმედობა,დაკარგვის შიში და ათასი სხვა) და რაც სხვა პლანეტებზე არაა...
ჰოდა აქაც იგივეა, ზოგისთვის დედამიწაზე დაბადება ბედნიერებაა და ამ გრძნობას მუდმივად განიცდის, ზოგისთვის კი საშინელი ტანჯვა...

Posted by: Atman Mar 1 2011, 10:02 PM

old_man

ჰოდა აბა რაზე ვკამათობთ ვერ ვხვდები. მაგის თქმა მინდა მეტი კი არაფრის... უბრალოდ ზოგს ეგ ილუზია ჰგონია.

განწყობაში და აღქმაში გეთანხმები. ყველაფერი ჩვენს სასიკეთოდ მუშაობს...

Posted by: Existence Mar 1 2011, 10:06 PM

არ გეთანხმები , გვიანი არასდროს არაა იმიტომ რომ ილუზიაში თუ ცხოვრობ როდის გააცნობიერებ, ბოლოში თუ თავში რომ ილუზიაა დიდი მნიშვნელობა არა აქვს ..... და იმ ბიბლიურ იგავს მაგონებს დილიდან ვინც მუშაობდა და ბოლოს ვინც მოვიდა სამუშაოზე ღმერთმა ყველას ერთნაერად რომ გადაუხადა

სხვა სიტყვებით სიზმარში როცა ხარ შეიძლება სიზმრის დAწყებიდანვე გააცნობიერო რომ სიზმარში ხარ და ყველაფერი ფაქტიურად აზრს იცვლის ან შეიძლება გამოღვიძებამდე რამდენიმე წუთით ადრე რო ეს ყველაფერი სიზმარი იყო ,მთავარია რო გაიღვიძებ მერე არ თქვა რო უი ის სიზმარი ყოფილაო(რატო ქვევით დავწერ)

ვთქვათ ეხლა მოკვდი და მერე გააცნობიერე რო სიზმარი ყოფილა მერე კიდევ მოდის ერთი ტონკი დაპრკოლებაც რომელსაც ქვია პროექცია ანუ შეიძლება დაიწყო ფიქრი რო აიიი ცოდვილი ვარ და ან აი იმ სამოთხეში მინდა მე რო მასწავლეს აშ.

ვთქვათ დაიწყე პიროვნება ღმერთზე ლოცვა ან სიყვარყლის განცდა მანდ ისაა სახიფატო რომ თუ образ- ს შეიქმნი და რისიც დიდი ალბათობა არსებობს იმწუთში ახდენ პროექციას შენივე образ-ის რეალობაზე და ხვდებით თქვენთითონაც როგორ ლამაზად შეფუთავთ
ატმან... ატმან.. ატმან.. ვიცი არ მეთანხმები , ... ისე თუ წაიკითხავ დაწერე თუ არ დაგეზარა სიკვდილის წინ პიროვნება ღმერთზე რომელიც არ გინახავს როგორ იფიქრებ შენივე პროექციის გარეშე ?

ეხლა გამოსავალი

აბა შემეწინააღმდეგეთ რაში ვცდები ,, ვთქვად ვკვდები და არაფერზე არ ვფიქრობ უბრალოდ სიკვდილს ვაკვირდები ანუ ვიცი რო მოკვდება სხეული და მე უბრალოდ დამკვირვებელი ვაკვირდები სხეულის სიკვდილს მერე რაც მოხდება იმასაც დავაკვირდები და სამყარომ სადავ უნდა იქ წამიღოს ან არ წამიღოს მოკლედ ამით ხო ''ვინუჟდენი'' მთელის ნება უნდა განხორციელდეს ჩემში ხვდებიიით ?

ჰა ?

Posted by: Atman Mar 1 2011, 10:22 PM

მე რა ტრადიციასაც მივყვები, იქ ღმერთის სახელზე ხდება მთავარი კონცენტრაცია და არა პროექციაზე. პროექცია უმეტესად ილუზორულია (თუ ადამიანი ძალიან წინ წასული არაა სულიერად), მაგრამ ღმერთის წმინდა სახელი აბსოლუტურია და თავის თავში მოიცავს შეკუმშული სახით ფორმასაც და თვისებებსაც. კონცენტრაცია შეიძლება ბგერითი ვიბრაციით მოხდეს, შეიძლება ჭკუაში წარმოვთქვათ... ამაშია მთელი სირთულეც და სიმარტივეც, რომ ჭკუა პროექციებს ქმნის, ბგერაში კი ყველაფერია, უბრალოდ ღრმა კონცენტრაცია და ამავდროულად მინდობა სჭირდება.

ჩემს პირად გამოცდილებას გეტყვი:

აქამდე ძირითადად დამკვირვებელი ვიყავი. მართალია ვცდილობდი, რომ ძირითადი დაკვირვების (კონცენტრაციის) ობიექტი მანტრა (ვიბრაცია) ყოფილიყო, მაგრამ ამავდროულად ვაკვირდებოდი იმასაც, რასაც ჭკუა ბოდიალობდა და აპროეცირებდა. ანუ წარმოიდგინე რომ გალერეაში ხარ და მრავალ ნახატებს შორის ვცდილობდი კონკრეტულ ერთ ნახატზე გადამეტანა ყურადღება. და მეგონა რომ სწორი გზით მივდიოდი, მაგრამ ამ ბოლო დროს აღმოვაჩინე, რომ ეს მცდარი მედიტაციაა, იმიტომ რომ ღმერთს როგორც პიროვნებას არ აღვიქვამდი. რაღაცნაირად მოხდა ისე, რომ როგორც პიროვნებას ისე მივმართე ღმერთს (მანტრის სიტყვებით), ჰოდა რაღაცამ გაიბრწყინასავით, მაგრამ ამ მდგომარეობის გამეორება ძალიან გამიჭირდა და გამოდის რომ ეს არის ნაღდი კონცენტრაცია... ანუ შენივე წარმოთქმული ვიბრაციის დამკვირვებელი კი არ უნდა იყო, ბოლომდე უნდა ჩაიძირო ღმერთთან პიროვნულ ურთიერთობაში და დამკვირვებლის ნაცვლად ის უნდა გახდე, ვინც ღმერთს მიმართავს... ამ დროს გაქვს არჩევანი: მიმართო თუ ისევ მიმმართველს დააკვირდე. მაგრამ ეს პიროვნებისთვის შეურაცხმყოფელია (ამ შემთხვევაში ღმერთისთვუის).

აი ვთქვათ ელაპარაკები ადამიანს, როცა მთელი გულით ესაუბრები, ამ დროს არ იწყებ დაკვირვებას საკუთარ თავზე და საკუთარ ფიქრებზე, უბრალოდ ბოლომდე ჩაფლული ხარ მასთან საუბარში, მაგრამ როგორც კი მოსაწყენი ხდება მასთან საუბარი, მაშინვე იწყებ შინაგან დიალოგს, მასზე დაკვირვებას და მოკლედ საკუთარ თავს უბრუნდები, იმ ადამიანს კი მეორე პლანზე აყენებ.

ურთი-ერთობა. ერთიანი ვართ ღმერთთან და ამავე დროს განსხვავებულნი!

იმედია გამიგე რისი თქმაც მინდოდა





ეგ მხოლოდ თეორიებია. სიკვდილის პროცესში ძალიან მცირეს შეუძლია სრული გაცნობიერებული დაკვირვება, თვით გამოცდილ დამკვირვებელთაგანაც კი...

Posted by: kate Mar 1 2011, 10:35 PM

Anna
მართლა კარგი იყო!

Posted by: starscream Mar 1 2011, 10:42 PM

kate
ვერ დაგეთანხმები იმაში რომ ვისაც უნდა სამოთხეში მოხვდება და ვისაც გონია რომ ჯოჯოხეთში მანდ მოხვდება.. წმინდანები თვლიდნენ თავს უკანასკნელ ცოდვილებლად და უღირსად რომ სამოთხეში შესულიყვნენ და ჯოჯოხეთში მოხვდებოდნენ?
შენ რას თვლი ადამიანი ეს ერთია და ღმერთი რას თვლის კიდე ეს მეორე..

Posted by: Existence Mar 1 2011, 10:45 PM

ამაში გეთანხმები ......ათაში ერთხელ გეთანხმები და გავაფერადებ გ ე თ ა ნ ხ მ ე ბ ი

ქვევით რაც დაწერე აბსოლუტურად გასაგებია რასაც გულისხმობ

მაგრამ



აქ რასაც წერ არის ტიპიური თავის დაკრაგვა , მაგალითად მედიტაციის დროს დჰიანას ვგულისხმობ რა ხო ხვდები ეს სიტყვა უფრო ასახავს, მედიტაცია მაინც არასწორი სიტყვა... ნუ მოკლედ......იქაც არის შანსი რო დამკვირვებელი დაკარგო და გრძანობებში გადავარდე რაც მედიტაციას აღარ ნიშნავს ეს არის პოზიტიურ გრძნობებზე ზაცეპკა ...ხო გესმის

ეხლა შენი ამბავი შენ ანუ იძახი რომ სიტყვა კრიშნას ვიბრაცია გარიდებს პროექციას ხო ?.. ანუ კრიშნას როცა იტყვი პიროვნებას როგორც
мыслеформаას არ წარმოიდგენ ხო ხვდები ანუ კრიშნაში ატევ აბსოლუტს ოღონდ ფიქრობ რომ ეს პიროვნებაა და მანდ ეგ სახელი გინდა ისე ახსენო რომ დამკვირვებელი დაკარგო

მაგრამ სიტყვა კრიშნა ხო ნიშნავს აბსოლუტს ეს ხო ისეთი სახელი არ არის როგორვ მაგალითად მაგდა ან ლამარა ხო?.. ანუ შენ საბოლოოდ მაინც აბსოლუტზე მედიტირებ ოღონდ შენ თავს აგონებ რომ ეს პიროვნებაა

Posted by: Existence Mar 1 2011, 10:57 PM

იცი რაში ცდებიი? ისინი უკანასკნელ ცოდვილებად რო თვლიდნენ თავს ამაში გრძნობდნენ ნეტარებას უფრო კარგად რო გამიგო როცა ასკეზას აკეთებენ შენ გონია სხეული რო იტანჯება სიამოვნებას არ ღებულობენ .. ვიცი ვიცი მაზოხიზმს გავს მაგრამ ეგრეა ძალიან ტონკია საკეზს და მაზოხიზმს შორის გზა და ძალიან ბევრი ეწ წმინდანიც გადავარდა უკიდურესობაში .........ხოდა რას გეუბნებოდი
როცა ასკეზს აკეთებ სხეული ერთი შეხედვით კი იტანჯება მაგრამ შინაგანად გეხსნება ტონკი ნეტარება რომელიც ძალიან მაცდურია
სადენტიფიკაციოთ
მანდ არის მთელი ფოკუსიც რომ ვინც ის ნეტარებაც უგულვეყო და ტკივილიც ის არის წმინდანი თორე ვინც გვემით უფრო ტონკი ნეტარება მიიღო ის ნაღდად არ არის წმინდანი .

Posted by: kate Mar 1 2011, 10:58 PM

Atman
მე სამოთხე -ჯოჯოხეთის ქრისტიანულ გაგებაზე ვლაპარაკობ სიკვდილის შემდეგ (შენ მიერ ნახსენები ციხის ვარიანტი ახლოს დგას, მაგრამ ამას არ შეესაბამება. რატომ - ამაზე მე მგონი სხვა ფორუმზე უნდა ვილაპარაკოთ თუ გინდა), ჯოჯოხეთური პლანეტების რეალურად არსებობაზეც არ ვდავობ, ოღონდ ნამდვილად არ ვთვლი აქაური ცოდვების გამო მოვხვდები იქ. მათ განვითარების თავისი გზა აქვთ.
ვთვლი რომ გარდაცვალების(რა ლამაზი სიტყვა არის, არა?) შემდეგ ჩვენ გარკვეული პერიოდი ვიმყოფებით მიწიერი ცხოვრების გავლენის ქვეშ და სანამ იმ რეალობას აღვიქვამდეთ, სადაც სინამდვილეში ვართ, ვქმნით იმას რასაც ქვეშეცნეულის გადაწყვეტილებით ვიმსახურებთ, თუმცა აუცილებელი არ არის ილუზიის ეს გზა ყველა გარდაცვლილმა გაიაროს, ეს თვითონ სულის მზადყოფნაზეა დამოკიდებული.
უუპს. მე მგონი ერთ და იგივეს ვიმეურებ!

Posted by: kate Mar 1 2011, 11:02 PM

ვიცი ამის ახსნა სიტყვებით ძალიან ძნელია, მაგრამ ზუსტად ასევე ვგრძნობ მეც, თუმცა ბავშვები ხომ იქედან მოდიან სადაც ვბრუნდებით ამიტომ არ უნდა გვიკვირდეს, მაგრამ ეს ისეთი უცნაური შეგრძნებაა... თან ბავშვებს ხომ კარგა ხანს ყველაფერი ახსოვთ!

Posted by: starscream Mar 1 2011, 11:07 PM

Existence
არანაირ ტონკ ნეტარებს არ იღებენ ცდები..

Posted by: Existence Mar 1 2011, 11:08 PM

Posted by: kate Mar 1 2011, 11:14 PM

არა, ეს ასე მარტივად ნამდვილად არ არის, რომ ვისაც სადაც უნდა იქ მოხვდება, მე ასევე ვთქვი ჩვენი მსაჯული არის ჩვენი თავი და მისი აბსოლუტური მეხსიერება იმ ცხოვრების ეტაპზე რომელიც დამთავრდა და დასკვნები კეთდება არა იმის მიხედვით თუ რას ფიქრობ ან რა გინდა ახლა შენ რას იმსახურებ არამედ ასე ვთქვათ ქვეშეცნეულის მიუკერძოებელი ვერდიქტი, შენთვის ამ ეტაპზე არსებული მორალური კანონების მიხედვით

Posted by: starscream Mar 1 2011, 11:19 PM

kate
აჰა გასაგებია
Existence
სადო მაზოხისმისგან არ ღებულობენ ტონკ ნეტარებას და რაც უფრო ასკეზს გადიან ღმერთი მით უფრო უძლიერებს "ალბათ" ნეტარებას სიყვარულს ალბათ მაგას გულისხმობდი?

Posted by: Existence Mar 1 2011, 11:25 PM

starscream რაც დავწერე იმას ვგულისხმობდი

ისე მე კაი ბოდიალა ვარ და ნუ წაიკითხავ ჩემ პოსტებს დიდი ყურადღებით. OK ?

Posted by: starscream Mar 1 2011, 11:41 PM

Existence ესეთი რამ არსად წამიკითხავს ნამდვილად მაშინ ეგ სადო მაზოხისტი ყოფილა წმინდანი კი არა

Posted by: td......... Mar 1 2011, 11:51 PM

ამის იმედით არ უნდა იცხოვრო, რომ ბოლო საათს რამეს შეცვლი, რადგან პირდაპირსაპირისპიროდ მოხდება.. მაგრამ ავაზაკმა სიცოცხლის ბოლო წუთში შეიცნო უფალი და ამით რადიკალურად შეცვალა თავის მომავალი...

Posted by: td......... Mar 1 2011, 11:57 PM

kate

კი ასეა.. საოცარი განცდაა ამ სამყაროში მოვლენილ არსებას პირველად რომ ეხები და გრძნობ , რომ ჯერ აფაფრეი შეხებია აქაური... თხემის (ყიფლიბანდს რომ ეძახიან)ადგილას არამიწიერ სურნელებას აფრქვევენ... ჯერ მეგონა მეჩვენებოდა, მაგრამ მერე დავაკვირდი და ყველა ასეა, უბრალოდ ზოგს დიდხანს მიყვება ზოგს ნაკლებხანს. მერე ერთ მწერალთან წავიკითხე ამ მოვლენას "სამოთხის ბაღების ძღვენს" უწოდებდა.. მივხვდი , რომ მარტო მე არ ვუბერავდი..: )))


რა ახლოსაა სიკვდილი(გარდაცვალება)და დაბადება... ფაქტიურად ერთიდაიგივეა.

Posted by: kate Mar 2 2011, 03:33 AM

td.........
ყიფლიბანდი ის ადგილია საიდანაც ბავშვი პრანას იღებს პირდაპირ, სხვათაშორის ახალშობილი ბავშვი სფერულად სუნთქავს პრანას იღებს ზემოდანაც, ყიფლიბანდიდან და ქვემოდანაც პირველადი უცვლელი 8 უჯრედისაგან, ამის ახსნა ახლა შორს წაგვიყვანს, ისედაც ვაოფებ. უბრალოდ მინდა ვთქვა, დარწმუნებული ვარ ბავშვს მეხსიერება და ფაქიზ თუ ნატიფ სამყაროებთან კავშირი აქვს ყიფლიბანდის გამაგრებამდე, მერე ხილულ კავშირსაც კარგავს ნელ-ნელა და მეხსიერებასაც, ამას ვერანაირად ვერ დავამტკიცებ და რომც შემეძლიოს არც ვიზამ, მაგრამ სხვათა შორის ვანგას ყიფლიბანდი არასდროს შეერთებია, ბოლომდე რბილი ჰქონდა

Posted by: Atman Mar 2 2011, 07:33 AM

Existence

"ვინც დაკარგავს სულს ჩემი გულისათვის, მოიპოვებს მას". უნდა დაკარგო თავი, ოღონდ ღმერთისთვის და არა ილუზიისთვის.



თავს კი არ ვაგონებ პიროვნებაა! ღმერთის პიროვნულობა-უპიროვნობის საკითხი ჩვენს რწმენაზე და არჩევანზე არაა დამოკიდებული. და ვერც ვერავინ დაგარწმუნებს წინასწარ. იქნებ შენ აგონებ თავს, რომ პირვანდელი უპიროვნო აბსოლუტია?

ღმერთი ისე გაჩვენებს თავს , როგორც გინდა რომ დაინახო, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ მისი ბუნება შენს სურვილზე და ხედვაზეა დამოკიდებული. როცა გულწრფელად და მთელი გულით გინდა თავისი თავი დაგანახოს, მაშინ გამოვლინდება... მისი ნებაა და მისი წყალობაა ეს, და არა ჩვენი მონდომების ან დამსახურების საკითხი. სიტყვა კრიშნა პირველ რიგში "ყოვლისმიმზიდველს" ნიშნავს და არა აბსოლუტს. თუმცა შეგიძლია ღმერთის სხვა სახელებზე იმედიტირო. ეს შენი არჩევანია.

ახლა გალერეის მაგალითს განვავრცობ:

წარმოიდგნე რომ ღმერთის სახელი ერთ-ერთი ნახატია ამ გალერეაში. თავიდან ცდილობ, რომ სხვა ნახატებზე მეტი ყურადღება ამ ნახატს მიაპყრო, მაგრამ ამავე დროს დამკვირვებლად რჩები და შენ თავს გამოყოფ ამ ყველა ნახატისგან, ანუ ღმერთის სახელი უბრალოდ ჩარჩოიანი ნახატია, ისევე როგორც სხვა ნახატები, უბრალოდ უფრო ლამაზი და საყურადღებო, მაგრამ როცა ღრმად შედიხარ მედიტაციაში და უმწეობის გრძნობით მიმართავ ამ ნახატს, მაშინ უკვე ნახატში შედიხარ და იმ რეალობის თანამონაწილე ხდები. სანამ დამკვირვებლად რჩები, ამ ნახატს ჩარჩო ყოველთვის ექნება.

შენი არჩევანია რომელ ნახატს უყურო, რომელი აღიარო ჭეშმარიტად და შესაბამისად რომელს მოაცილო ჩარჩოები. ამაშია არჩევანის თავისუფლების დადებითი მხარეც და უარყოფითიც...

დამკვირვებლის სტადია სტადიაა "I AM" სტადიაა, ანუ შეიცნობ რომ შენ არსებობ, მაგრამ შემდეგი სტადია ღმერთთან დამოკიდებულებაში იმის მიხვედრაა, რომ "ღმერთი არსებობს" და შენ ურთიერთდამოკიდებულებას აყალიბებ მასთან. ანუ ერთოდროულად ერთიანიც ხარ მასთან და განსხვავებულიც...

თუ გინდა ღმერთი შეიცნო, დამკვირვებელიც უნდა გაქრეს, ოღონდ არა ამ სიტყვის იმპერსონალური გაგებით... ისევ ვიმეორებ, როცა ადამიანთან ემოციურ ურთიერთობაში ხარ, დამკვირვებელი ქრება და იკარგები ხოლმე, მერე ისევ უბრუნდები საკუთარ თავს, მაგრამ ეს ყველაფერი მაიასთან და ილუზორულ ურთიერთობებთან დამოკიდებულებაშია სწორი, ხოლო ღმერთისადმი უნდა მოხდეს სრული მინდობა. ამას უფრო კარგად გამოხატავს სიტყვა "surrender". რეალურად კი ამ ყველაფერს სიტყვებით ვერ გამოხატავ, მაგრამ გამგები მაინც გებულობს ხოლმე მინიშნებებს... მოკლედ უნდა გააკეთო არჩევანი დამკვირვებელსა და ღმერთისადმი სრულად მინდობას შორის.

"ვინც დაკარგავს სულს ჩემი გულისათვის, მოიპოვებს მას"

ვსო ამ თემაზე ისევ ვწყვეტ კამათს! მითუმეტეს, რომ ამის ძაააააალიან მცირე რეალიზაცია მაქვს! (მაგრამ უკვე საკმაო რწმენა)

პ.ს. თუ გინდა აგიტვრთავ ძალიან კარგ სემინარს წმინდა სახელისადმი მინდობაზე, ოღონდ იმ პირობით, რომ თავიდან ბოლომდე მოუსმენ

Posted by: Existence Mar 2 2011, 09:50 AM

Atman Atman

შენ თავს რომ ეწინაღმდეგები თუ ატყობ კაცურად მითხარი, როგორც გინდა ისე ხმარონ დამკვირვებლის მცნებას მაგალითი მოგყავს იესოს სიტყვების რომელიც ფესვებშივე ეწინააღმდეგება შენს აღქმას თუ რწმენას რასაც ეწ პერსონალიზმს ეძახი,

ვინც დაკარგავს სულსო იძახის ფაქტიურად ბუდას მაჰანირვანას სიტყვებია რაც პირდაპირ კავშირშია იესოს სხვა სიტყვასთან რომელიც ესე ჟღერს რო ''მე და მამა ერთი ვართ '' ანუ აბსოლუტური ერთობა ღმერთან სადაც არ იწყება იესო და არ მთავრდება ღმერთი და შენ კიდე ათასჯერ გაქვს ჩემთვის ნათქვამი რო ჩემი უმაღლესი მიზანია ინდივიდუალურმა სულმა ვემსახურო აბსოლუტსო ეხლა შენს და იესოს სიტყვებს შორის ეკლეკტიზმს თუ ვერ ატყობ ისღა დამრჩენია გითანაგრძნო..........

ეხლა ასე შენბურად რო ირგებ დამკვირვებელს იმაზე გეტყვი .... დამკვირვებელის დაკრაგვა ეს არის ერთ ერთი საკრალური და არაპრაქტიკოსისთვის ყველაზე რთულად შესაცნობი მოვლენა რადგან აქ ლაპრაკი არა დამკვირვებლის დაკარგვაა რაღაც აქტის ხარჯზე
ან საუბრის ან სიყვარულის გაგზავნის დროს არამედ როდესაც სრული წმინდა სარკე ხარ და ასრეკლი აღარც არაფერია, შენ ბუნებრივად კარგავ დამკვირვებელს და ამ მომენტს ქვია მაჰანირვანა ან უფალთან ერთობა ან ბუდისტური ნეგატიური ტერმინებით თუ ვიმსჯელებთ
ის სიტყვა რომელიც შენ არ მოგწონს სიცარელე , რაც არის უბრალოდ პოზიტიური ტერმნებში რო გადავთარგმნოთ შენის ზუსტად იმ შენის რომლის დაკარგვაზეც იესო საუბრობდა იმისგან განთავისუფლებას და შენი კუნძულიდან მთელში ან აბსოლუტში დაბრუნება

ვიმეორებ დამკვირვებლისთვის დამკვირვებლის დაკარგვაც ხდება მაშინ როცა დასაკვირვებელი აღარც არაფერია ეს მღრმა მედიტაციის დროს ხდება დროებით და აბსოლუტურად კი მაჰანირვანის დროს როცა სხეული მოკვდება და არამც და არამც მაშინ როცა თავის დაკრაგვა გინდა ისევ რომელიღაც აქტში, როგორ ლამაზადაც არ უნდა გააფორმო ის აქტი მაინც თავის დაკარგვა გამოგივა იმიტომ რომ აბა დაუკვირდი
ლაპრაკს რო მორჩები შენს ღმერთან მერე ის ვინაა ვინც იძახის რომ მე ველაპარაკე ღმერთს აქ ვერ ატყობ რო ისევ დამკვირვებელი ხდებიი
უბარლოდ იმ მომენტში იდენტიფიცირდი პოზიტიურ აქტთან კარგად იგრძენი თავი და მერე ისევ გახდი დამკვირვებელი.


კაი ხო გაააგრძელე გააგრძელე , გაიჭედები შენ მაგ შენი იმეჯიონებით რომელიღაც ნიბულასთან და ვერ გიშველი მე , მერე ატრიალე ეგ შენი ქვიშის საათი





ჩემო ატმანჩიკ ეს სიტყბეი ნიშნავს რომ როდესაც დასაკვირვებელი უბრალოდ აღარაფერია დამკვირვებელს ბუნებრივად კარგავ და მოიპოვებ აბსოლუტს ანუ მას რომელიც დამკვირვებელს და დასაკვირვებელს აღარ ყოფს ერთმანეთიდან.

Posted by: ირმა Mar 2 2011, 09:59 AM

Atman

მაგრად მომეწონა ეს შედარება)))

Atman
მგონი ჩემი სიზმარი ამიხდა უკვე

Posted by: Atman Mar 2 2011, 10:45 AM

ირმა

რაღაც ნამეტნავად მაქებთ ამ ბოლო დროს ფორუმელები და თავში ამივარდება

პ.ს. საჰასრარამდე დიდი დროა

Existence

კარგი დაშოშმინდი. მე ჩემი აზრი გითხარი და შენ თუ გინდა ნუ მიიღებ.

Posted by: Existence Mar 2 2011, 11:37 AM

....თუ აზრს ხედავ იმაში რაც გითხარი აიღე...და აბჯარში ნუ ჩაჯდები..... მე რაშიც აზრს ვხედავ ვიღებ კამათში მეტყვი თუ ტიტების სროლის დროს ნაკლებათ მაინტერესებს .... და კიდე პოზიტივზე ნუ გაქვს ზაცპკა....


კარგად ბრძანდებოდეთ

Posted by: Atman Mar 2 2011, 11:52 AM

აბჯარში შენ ზიხარ! ყოველთვის მზად ვარ კამათისთვის, ოღონდ არა ვირტუალურად! შენ კიდე ვერ გამოგიყვანე ბუნაგიდან და...

Posted by: Existence Mar 2 2011, 12:29 PM

....... мы жевом жутко таинственны мир ............

Posted by: Atman Mar 2 2011, 02:15 PM

მონაკვეთი ამ წიგნიდან: http://www.esoteric.ge/forum/index.php?showtopic=1236&st=0&gopid=40346&#entry40346


ვფიქრობ ეს მონაკვეთი ყველა კითხვაზე გაცემს პასუხს, რაც შეეხება ჯოჯოხეთს და "ღმერთის სასჯელს". მართალია სიკვდილის თემაა, მაგრამ რადგანაც ჯოჯოხეთზე ჩამოვარდა საუბარი ჯობია აქვე დავაკოპირო. ყველას მოგიწოდებთ წაიკითხოთ. ბევრ ნაცნობ მომენტს შეხვდებით, მაგრამ ბევრს ახალსაც...

მუქი შრიფტით გამოყოფილია ღმერთის სიტყვები, ხოლო ჩვეულებრივით ავტორის:



Можно, я спрошу тебя еще кое-что об Аде?

Спрашивай.

Я по-прежнему не могу понять, зачем он Тебе нужен. В моем представлении Ад — какая-то несуразица, совершенно бессмысленная.

Ад — это просто место, где можно испытать максимальную боль. Поэтому вопрос о том, зачем Богу нужен Ад, сводится к вопросу о том, с какой целью Бог создал боль. Боль же, в свою очередь, — неизбежное следствие несовершенства. Поэтому изначальный вопрос должен звучать так: зачем Бог создал несовершенство?

Вот мы и подошли к вопросу, ответ на который открывает Тайну Любви.

Ответ на вопрос о том, зачем существует Ад, может быть дан на многих уровнях?

Да, ответ может быть дан с нескольких уровней, один из которых — уровень Абсолюта.

Если ты глубоко поймешь этот ответ, — ты осознаешь Бога!

Ты говорил, что Тебе нужны все реальности. И Ад — это одна из них. Возможно, каким-то образом она помогает существовать остальным. Но неужели для того, чтобы в какой-то реальности Бог мог бы стать Вселюбящим, необходима реальность, в которой Бог — изверг? Чтобы Бог являлся всеблагим на Абсолютном уровне, необходимо, чтобы на каком-то другом уровне Бог был садистом?

Нет такого уровня, нет такой реальности, в которой Бог — изверг.

Я не готова парить в высотах Абсолюта, я очень глупа… и по-прежнему не могу понять, как Бог может опуститься до примитивной мести тем, кто не слишком сильно Его уважает.

Я думал, что мы уже это прошли.

Глупость ученика превзошла ожидания учителя!

На определенном уровне видения ответ может быть таким: страдания необходимы, чтобы несовершенство не оставалось твоим состоянием вечно.

«Беседы» тоже это признают: Бог никогда не пошлет мне «меньше боли без большей мудрости» (Книга I, стр. 254). Я признаю, что страдания необходимы, так сказать, в воспитательных целях. Теперь я даже признаю необходимость существования Кармы, которая наглядно объясняет, что же именно я сотворила с кем-то, давая мне возможность пережить ту же самую боль. Я даже считаю, что это нормально и вполне естественно.

Я вижу, ты сделала огромный шаг вперед.

Может быть. Но Ад по-прежнему никак не вписывается в мои самые смелые представления о Божьей любви. И я по-прежнему убеждена в том, что Ад не может быть творением Бога. Я могу объяснить это на одном примере из моего детства.

Однажды в детстве, когда мне было около семи лет, к нам приехал мой дядя. Он прожил с нами неделю, и за это время я его, что называется, достала. Я не знаю, почему я вела себя таким образом по отношению к нему, но я постоянно шалила. Сначала я связала между собой шнурки его ботинок крепкими узлами. Он развязывал их полчаса, наверное. На следующий день я спрятала его носки в карманы его пальто. Он обнаружил их после долгих поисков, да и то, лишь когда надел пальто и сунул руки в карманы. Я была в восторге!

Ты была не подарок.

Сначала это забавляло как меня, так и его. Он в шутку гонялся за мной по всему дому, а я с визгом убегала. Но его терпение иссякло очень быстро, как раз в тот момент, когда я только вошла во вкус. Когда дня через три я положила варенье в его ботинки — по чайной ложке в каждый, игривая улыбка сошла с его лица. Он долго ругался, показывая свои ботинки моей матери. Мать сурово отчитала меня, и шалости прекратились на целых два дня. Но постепенно я забыла о сделанном мне внушении. Дядя, вроде бы, тоже забыл. Он опять стал шутить со мной, щипать за щеки и тыкать пальцем в живот. Я кричала и визжала, испытывая неописуемое блаженство.

Однажды дядя о чем-то долго беседовал с моей матерью. Они сидели на стульях в моей комнате, а я сидела рядом на полу и ела ложкой варенье из банки. И вот, мать вышла из комнаты. Мы с дядей остались вдвоем. Внезапно он привстал со стула и потянулся за какой-то вещью на столе… Я не знаю, что меня дернуло поступить так, как я поступила: улучив момент, я положила ложку варенья на его стул. Дядя сел… Его ярости не было границ. Он поймал меня, спустил с меня штанишки и злобно отшлепал!

Я бы тоже тебя отшлепал, честное слово.

Представляешь, девочку!

Он шлепал тебя не слишком сильно.

Возможно, это ему так показалось. Возможно, в масштабе дяди это было и не слишком сильно, но в масштабе шестилетнего ребенка… да еще девочки!..

Что ты так привязалась к женской природе своего тела? Это что-то меняет?

Тело девочки нежнее, чем мальчика. Главное — ее психика… Он ударил меня раз пять. Я помню, как в этот момент мир взорвался вокруг меня. Мне было очень больно. Аж потемнело в глазах!

Я знаю.

И он бил бы меня еще неизвестно сколько, но вошла моя мать.

Не преувеличивай. Твой дядя не садист. Впрочем, как и Бог: ты что думаешь, твоя мать вошла «случайно»? Именно в тот момент?

Так или иначе, это пример НАКАЗАНИЯ.

Да, это пример наказания.

Наказание — это искусственно созданное последствие. Наказание накладывается на меня кем-то, чья система ценностей не совпадает с моей.

Дядя должен был бы поблагодарить тебя и расцеловать? А ведь ему, между прочим, пришлось покупать новые брюки… И не только брюки…

Я хочу сказать, что наказание — это НЕ ЕСТЕСТЕСТВЕННОЕ ПОСЛЕДСТВИЕ.

Дядя, по-твоему, поступил не естественно?

Давай наконец перестанем шутить! Естественно — это когда мне возвращается то зло, какое я причиняю другому. Я убиваю — меня убивают. Я граблю — меня грабят. Я пачкаю кому-то штаны — мне пачкают штаны, но не более. Разве не так?

Так. Ты совершенно правильно сформулировала, что представляют из себя естественные законы. Ты всегда получаешь именно то количество страданий, которое причинила другим. Ни каплей больше.

В данном же случае дядя причинил мне гораздо большие страдания.

Он должен был тоже испачкать тебе штаны?

Я же просила Тебя перестать шутить! Ты же видишь, насколько серьезно это для меня! Ведь решается жизненный вопрос, по какому пути мне идти дальше…

Конечно, вижу! Поэтому Я и не шучу.

Здесь имела место месть! Это — месть, а не естественный закон. Дядя был оскорблен. Унижен. Он чувствовал пренебрежение со стороны маленького ребенка. Его «большое» эго было задето. С ним обошлись не слишком почтительно, да еще кто, этот маленький клоп! Именно это взбесило его. И он начал мне мстить. После порки мое тело было красным, я ревела, как полоумная. Если бы не моя мать, которая буквально вырвала меня…

Я помню. Но все же ты немного преувеличиваешь. Надо отдать должное твоему дяде, он, на самом деле, любит тебя.

В тот момент он пришел в бешенство. Он кричал моей матери, чтобы она «убрала свою ненормальную дочь».

Я этого не отрицаю. В тот момент твой дядя действительно потерял контроль над собой.

Это говорит о его несовершенстве. Мой дядя несовершенен.

Но БОГ-то совершенен! Поэтому Бог не должен поступать таким же образом, как обычно поступает примитивное существо. Во-первых, Богу невозможно причинить вред. Во-вторых, даже если допустить, что это возможно, Бог никогда не стал бы обижаться и мстить.

Я понимаю, что ты имеешь в виду. Верно, что твой дядя далек от совершенства, тем более, от святости. Верно и то, что он причинил тебе гораздо большие страдания, чем в данном случае ты ему. Однако это не выходит за рамки естественных законов и их последствий. Ибо совершенен Я.

Я совершенен и поэтому точно знаю, сколько именно боли ты должна была получить. Это «количество» определяется не только испачканными штанами, но и некоторыми другими твоими поступками, совершенными намного раньше.

Я прекрасно знаю характер твоего дяди. Я прекрасно знаю, как он поступит в ответ на определенные действия с твоей стороны. Поэтому Я устроил вашу встречу и вдохновил тебя плеснуть варенье на его стул. Дитя Мое, ты не получила ни на один шлепок больше, чем их должно было быть, поверь Мне! На самом деле, Я ощутимо облегчил твою участь. Ведь, если уж быть «по-аптечному» точным, твоя мать должна была войти значительно позже.

Кроме того, Я удачно использовал твой юный возраст. В этом возрасте ребенок воспринимает как трагедию даже очень незначительное болевое воздействие. Если бы это произошло с тобою, скажем, лет в двадцать, то чтобы вызвать у тебя аналогичные переживания, боль должна была бы быть во много раз больше…

Говорю тебе: любое «наказание», если уж тебе так нравится это слово, любая боль — является естественным последствием, исполнением естественного «Закона компенсации». Это относится и к Аду.

Конечно же, я понимаю, что мы не случайно встретились с моим дядей. И я понимаю, что я тогда получила «компенсацию» не только за ту ложку варенья. Это легко понять, когда речь идет о моем родном дяде, но Ад…

Ямадуты — не твои родственники.

Да перестанешь Ты, наконец, шутить!

Я не шучу. Я констатирую факт. И Ямарадж — не твой дядя, но что от этого меняется?

Эти жуткие пытки в Аду — что, тоже естественные последствия?

Конечно.

Ну уж нет! Это именно МЕСТЬ! И я Тебе сейчас это докажу. Ни один человек не сможет так сильно и так долго мучить какого-либо другого человека, как это происходит в Аду. Человеку этого мира не хватит ни жизни, ни сил, ни жестокости, даже если допустить, что он этого очень захочет. Это явно не равная компенсация, а именно месть.

Просто, я бы сказала, дикая вакханалия мести! Поэтому я никогда не поверю, что подобное может исходить от Бога. И я никогда не приму учение, которое утверждает, что это так.

Теперь наберись терпения, чтобы выслушать Мой ответ.

Итак, в «Беседах» говорится, что души принимают на себя иллюзию и погружаются в забвение ради некой высшей цели. Это действительно так. Правда, в зависимости от реальности, которую ты выбираешь, причина погружения души в майу может быть описана по-разному. Но об этом чуть позже.

Видя желание души погрузиться в забвение, Я создал механизм, посредством которого это стало возможным. Что это за механизм и как он работает, тебе хорошо известно. Об этом ты не раз читала в «Бхагавад Гите». Об этом же говорится и в «Беседах».
Я сотворил материю — вещество, по качествам противоположное чистому духу. Из материи Я сотворил искусственные чувства, способные воспринимать только различные ее проявления. Когда душа соединяется с материальными чувствами, она перестает воспринимать себя и начинает воспринимать только материю.

Путь вниз — это путь в мир чувств, прикованных к внешнему. Путь вверх — это путь внутрь себя. Примечательно, что ты можешь двигаться в один и тот же момент лишь в одном направлении: либо туда, либо сюда. Либо вверх, либо вниз.
«Если ты не движешься внутрь, ты движешься наружу». Найди это место.

Начни с собственной неподвижности. Успокой внешний мир, чтобы мир внутренний мог дать тебе видение.

Именно это внутреннее видение — то, что ты ищешь. Но ты не сможешь обрести его до тех пор, пока озабочен своей внешней реальностью. Итак, стремись погрузиться вовнутрь настолько, насколько это возможно… Всегда помни эту аксиому:

Если ты не движешься внутрь, ты движешься наружу…

Ты двигался наружу всю свою жизнь. Но ты не обязан делать это, и никогда не был обязан.
(Книга I, стр. 82)

Прекрасно. Итак, все начинается с того, что материальные чувства привлекаются объектами внешнего мира. Затем возникает привязанность. Затем — вожделение, гнев и потеря разума. Когда разум потерян, человек превращается в животное, которое не способно на что-либо более высшее, чем удовлетворение любой ценой потребностей тела.

Чувства, влекущие твое сознание во внешний мир материи, действуют безотказно. Они постоянно, ежесекундно, автоматически толкают тебя вниз. Не нужно прилагать специальные усилия, чтобы опускаться, — достаточно просто расслабиться. Деградация тебе всегда «гарантирована».
Коль скоро Я создал путь вниз, Я должен был создать и путь вверх, иначе — наша разлука превратилась бы в вечность. Чтобы прекратить падение и наконец-то начать подниматься, тебе необходимо задействовать свой разум. Включить его, разбудить.

С этой целью Я создал компенсирующую силу, которая проявляется в виде страданий, пропорциональных «степени безумия».

Бог обеспечил существование дискомфорта, наделив материальные чувства — грубые и тонкие — способностью испытывать БОЛЬ. С этой целью Он создал для каждого из чувств так называемую «шкалу восприятия», среднюю часть которой чувство принимает как комфорт или блаженство, а края — как боль или страдания.

Например, температурное воздействие в центральной части «шкалы» чувства осязания вы называете приятной прохладой, а по краям этой же шкалы — диким холодом или невыносимой жарой. Если воздействие продолжает удаляться от центра шкалы в ту или иную сторону, возникает ощущение, которое вы называете «адская боль».

Различные виды тел имеют разную окраску воспринимающих чувств и разные шкалы для каждого чувства. Соприкосновение кожи с пламенем для человеческого тела — «адская боль», а для бактерии, обитающей в раскаленных вулканических газах, — «приятная прохлада».
Все ощущения мира материи — функционирование различных механических устройств, с одним из которых в данный момент ты отождествляешь СЕБЯ.

Все это было создано Мною для того, чтобы подтолкнуть тебя вверх. Ибо, если на определенной стадии деградации любовь уже не может быть воспринята и поэтому разбудить разум, очень вероятно, что его разбудит боль… Или страх боли.

Страдание (независимо от того, как или посредством кого оно приходит) — это всегда компенсация негатива, который человек излучает в окружающее пространство. Это «закон Архимеда» в масштабе Вселенной: чем большее дисгармонизирующее давление ты создаешь, тем большее сопротивление со стороны компенсирующей силы ты встречаешь.
Чем больше яда ты изливаешь, тем большую боль испытываешь.

Было бы несправедливым с Моей стороны, создав столь легкий путь вниз, покрыть тайной путь вверх или же сделать его неприемлемо трудным. Поэтому Я дал вам ОПИСАНИЯ этих процессов в виде Законов, которые доступны для любого, даже самого примитивного уровня сознания (Я имею в виду человеческое сознание). Законы позволяют вам исполнять любые ваши желания, опять-таки, даже самые примитивные, и в то же время НЕИЗБЕЖНО ПОДНИМАТЬСЯ.

Эти Законы называются Дхарма, сборники описаний и инструкции называются Веды. Сформулировать столь совершенные Правила могло только Существо, досконально, в мельчайших подробностях знающее устройство Вселенной. Любые другие правила, выведенные из меньшего знания, не смогли бы предусмотреть все и поэтому реализовать свою задачу полностью. Таким Существом, по определению, может быть только Бог.
Сейчас, как и ранее, Я говорю то, что ты прекрасно знаешь.

Так вот, эти чудесные Инструкции, приводящие следующих им к постепенному просветлению, ВСЕОБЪЕМЛЮЩИ! Я не упустил ничего. Поэтому деградация, в любом ее виде, возможна только в случае нарушения этих Инструкций.

Теперь давай рассмотрим механизм компенсации более подробно. Если ты, скажем, убила человека, что, по-твоему, будет для тебя естественным последствием этого?

Меня убьют в следующей жизни.

А если ты убила троих?

Наверное, меня должны убить трижды.

Это не вызывает у тебя возмущение? Это нормально?

Да, это я могу принять, это естественное последствие.

Отлично. Но, видишь ли, за одну жизнь тебя можно убить только один раз. Вот в чем проблема. Придется тебе родиться трижды, не так ли?

Наверное, да.

А если ты стала причиной смерти для тысячи человек? Мучительной смерти.

Мне потребуется тысяча рождений.

Правильно. Но что это означает? Тебе придется рождаться тысячу раз только лишь для того, чтобы тебя всякий раз убивали.

Тебя устраивает такая перспектива?

А что, разве меня кто-то будет спрашивать?

Правильно. Тебя не будут спрашивать, тебе сделают благо без лишних вопросов.

Благо?

Конечно. Все страдания, которые испытали другие в результате твоих действий, будут собраны вместе и возвращены тебе СРАЗУ.

Ого! Вот так благо!

Это неоспоримое благо, ибо в противном случае ты НИКОГДА не выберешься из болота последствий. Твое бытие как души потеряет смысл. Именно по этой причине тебя и не будут спрашивать. Альтернативы просто не существует.

Почему?

Если исходить из нашего примера, тебе придется рождаться тысячу раз на Земле. Какие бы решения ты ни принимала, какие бы поступки ни совершала, тебя будут снова и снова убивать и помещать в очередное материнское чрево. И это повторится тысячу раз. Ты себе представить не можешь, сколько новых последствий ты создашь за этот срок, а их куда девать?

Какая-то чудовищная жестокость!

Все совершенно естественно. Ты переживаешь ровно столько боли, сколько пережили другие «по твоей милости». Ни больше, ни меньше. Хотя… иногда Я могу значительно уменьшить твои страдания или даже вовсе избавить тебя от них, чтобы расчистить твой путь ко Мне. Ибо Я — Тот, Кто спасает из этой «системы», слыша малейший зов!

Даже пародию на зов!

Но сейчас мы рассматриваем случай, когда Меня не звали. Я объясняю, как работает «компенсация», взятая сама по себе.

Все равно, жутко…

Ты сама определяешь, сколько радости или боли пережить в будущем, просто становясь причиной этого для других. Никто не положит в твою тарелку лишнего!

Но создать ситуацию страдания для других — значительно легче, чем пережить компенсацию этого: как качественно, так и количественно.

Откуда я знаю, что почувствует другой? Одно и то же мое действие у одного вызовет улыбку, а у другого — обморок.

Правильно. Тебе трудно знать все. Но Ямараджу — совсем не трудно.

Каким же образом я могу тогда определять сама?

Очень просто — с помощью инструкций, которые Я дал. Все законы подробно описаны Мною, предусмотрены абсолютно все случаи. Поступай всегда согласно Дхарме, и у тебя никогда не будет проблем.

Хочешь в Рай — следуй соответствующему разделу Вед, и ты получишь свое.

Именно так. Ты попадешь в Рай и никто тебе слова не скажет. Разве есть во всем этом хоть что-то, отдаленно похожее не обиду или месть с Моей стороны? Ты можешь не служить Мне, сколько тебе захочется. Только, пожалуйста, делай это, не выходя за рамки Закона. Разве Я заставляю тебя служить? Дхарма предусматривает множество совершенно безопасных способов не служить Мне, если уж на то пошло. Разве плохо тебе будет в Раю? Или тебе будет плохо в безграничном океане Единения?

Я нахожусь вне этой системы «поощрения и наказания», Рая и Ада. И Шастры хором кричат об этом на всю Вселенную. Бхакти пребывает далеко ЗА ПРЕДЕЛАМИ карма-канды, и даже гйана-канды. Признаться, Я удивлен, что ты этого не знаешь.

Настоящая правда заключается в том, что когда ты действительно обращаешься ко Мне, все страдания и наслаждения этого мира растворяются как дым. И ты оказываешься в единственной реальности Моей Любви. У тебя не остается ничего, кроме Любви.

Эти Законы, данные Мною, замечательны тем, что даже исполняя с их помощью свои материальные (то есть связанные с функционированием материальных механических чувств) желания, ты неминуемо будешь расти духовно (постепенно начиная стремиться к наслаждениям, не связанным с чувствами). В этом и заключается милость Бога: Я дал вам гарантию НЕИЗБЕЖНОГО ПРОГРЕССА!

Мои инструкции, Мои Законы не надо специально защищать, наказывая тех, кто им не следует, ибо последние накажут себя сами. Отказавшись от подробной карты, ты и сама благополучно попадешь в болото или сорвешься в пропасть. Не надо никого и специально запугивать. Ужасы и так постоянно происходят у всех на глазах. Законы — это просто объяснение, почему происходит это или то. Ни больше, ни меньше.

Может создаться иллюзия, будто Бог обижается и наказывает за игнорирование установленных Им Законов, отправляя досадивших Ему в Ад.
Но это не так. Ибо Я просто создал естественный механизм РАВНОЙ КОМПЕНСАЦИИ. Вот и все.

Игнорируя свою Дхарму, ты лишаешь себя знания, как правильно поступать. «Правильно» — означает «не причиняя страданий другим». Лишив себя знания, ты невольно становишься источником тех или иных страданий для окружающих. Эти страдания, собранные вместе, будут возложены тебе на голову.

В примере, который мы разбирали, я убиваю тысячу человек. Но это маловероятно. Если, конечно, я не запущу ядерную ракету…

Во-первых, страдать могут не только люди. Рак, например, может почувствовать не меньшую боль. Если ты варила раков килограммами и делала это из года в год, трудно представить, какое количество боли ты породила. И что сделает в этом случае Ямарадж? Он посчитает всех раков, сваренных за твою жизнь, затем вычислит, какая боль, приложенная к твоему телу, соответствует тому, что пережил каждый рак, после чего помножит полученную боль твоего тела на количество раков и все это «подарит» тебе.

Я не согласна с такой жестокостью!

А когда ты равнодушно смотришь на корчащихся от невыносимой боли раков в кастрюле — это не жестокость?

Но каждый из сваренных раков прошел через это один раз! Почему меня подвергают всей суммарной боли? Это не справедливо. Ведь цель «компенсации», насколько я понимаю, объяснить мне, ЧТО именно испытать я заставила другое существо. Разве я не пойму это, если получу боль одного рака?

И если я каким-то образом убила тысячу человек, допустим, зарезала, разве не достаточно зарезать меня один раз, чтобы я поняла, какую боль испытывает зарезаемый? Ведь каждый из них пережил эту боль один раз, а не тысячу?

Если Я устрою все так, как ты предлагаешь, и об этом Моем устроении будет объявлено в Шастрах, как же поведет себя грабитель, зарезавший человека, когда ознакомится с подобными Шастрами? Он очень быстро смекнет, что двум смертям не бывать, а одной — не миновать, и начнет проливать кровь направо и налево. Это приведет к беспросветной деградации его сознания.

Он поймет, что ему уже нечего терять — все равно зарежут?

Зарежут, причем только один раз, независимо от того, сколько человек он убьет таким способом в дальнейшем. Но если, обратившись к Шастрам, он узнает, что получит назад всю до капли боль, которую причинил другим, это его остановит. Вот так страх становится другом.

Хорошо, с этим я теперь тоже согласна. Но все равно маловероятно, что я убью тысячу человек. Или речь идет только о раках?

Если говорить о людях, то даже в этом случае, количество пострадавших может легко превзойти число пальцев не твоих руках.
Дитя Мое, в этом мире все так тесно связано! Чтобы стать причастной к убийству тысячи человек, тебе вовсе не обязательно лично убивать каждого из них. Ты и не заметишь, как «нажмешь кнопку». Ибо все пребывает в движении, все взаимодействует. Ты можешь столкнуть маленький камешек, безобидный сам по себе, и… вызвать лавину. Малейшее отклонение может породить океан боли!

Игнорируя свою Дхарму, ты лишаешь единственного шанса на подъем не только себя, но и других, которые решат последовать твоему примеру. Каждый из них связан со своей семьей, со своими друзьями, имеет множество дальних знакомых. Каждый из этих друзей и знакомых имеет своих друзей и знакомых, а те — своих. И так далее.

Если человек не идет вверх, он идет вниз. Вниз — значит, в невежество. В невежество — значит, к страданиям. Страданиям от болезней (ибо невежественный начинает болеть), страданиям от обид (ибо невежественный винит во всем других), страданиям от бед (ибо невежественный постоянно наступает на грабли) и тому подобное. Все эти бесчисленные страдания огромного количества людей будут собраны вместе и возложены тебе на голову! Причем каждый из них будет страдать не одну жизнь, ибо и он нарушает Закон, а следовательно, — и он порождает муки все новых и новых личностей… Что говорить о тебе!

Боже…

Этот механизм описывает Арджуна в первой главе «Бхагавад Гиты», начиная с 39 стиха. Когда религиозные традиции рода приходят в упадок, женщины в этом роду развращаются, что приводит к нежеланному и неблагочестивому потомству. Потомки, лишенные знания, начинают причинять страдания себе и другим, вольно и невольно, а также подавать неправильный пример, вызывая лавину нарастающей боли. Поэтому те, кто стали причиной нарушения родовой дхармы, попадают в Ад, чтобы испить всю порожденную ими боль…

Те двое просто целовались в лесу. Они любили друг друга, как умели, не желая никому зла. Но случилось так, что это увидел Аджамила, который стал воровать и грабить. Сколько чужих слез, а иногда даже крови, он пролил! Вот так поцелуи — проливают кровь…
Тебе неведомо, какие последствия вызовет каждый твой шаг. Поэтому просто следуй Законам, которые изложил Я, и ты будешь надежно защищена от «случайностей». Если же ты их игнорируешь, кто-то может сказать: «Смотрите, она не верит ни в Бога, ни в черта и живет припеваючи!» А еще двое могут подумать: «Брат, а ведь ты прав, она действительно живет припеваючи!» Что случится потом — тебе трудно вообразить.

Тебя возмущает, Я знаю, что люди попадают в Ад за совершенно, как ты полагаешь, «безобидные» поступки. Поэтому, думаешь ты, разглядывая картинки в «Шримад Бхагаватам», нужно отвергнуть такого изощренно жестокого Бога, который создал все это.

Что, например, плохого в том, что брахман выпивает (Бхагаватам 5.26.29)? Если он и причиняет кому-то вред, то только себе. Ладно, ты согласна, что его можно пристыдить, в крайнем случае… Но что делает этот изверг-Бог, в которого верят вайшнавы? Он заливает расплавленный металл в рот этому ни в чем не повинному человеку!

Ты права в том, что понятия «хорошего» и «плохого» чисто условны. Но не ловись на эту удочку.
Ибо реальна — боль!
(Наслаждения тоже реальны, но мы сейчас говорим об Аде).

Поэтому Бог — не старый, занудливый моралист, который пристает ко всем и грозит пальцем: Ай-яй-яй! Нехорошо!
И Дхарма — это не «правила хорошего тона», взятые от фонаря. Но это — правдивые описания реальных законов Мироздания.

Причинить какой бы то ни было вред Богу невозможно. Вообще, понятие «вреда» тоже чисто условно, ибо дух (а все живые существа есть души) — абсолютно, во всех отношениях неуязвим и вечен. Но живые существа, обладающие телом — грубым и тонким, способны испытывать грубые и тонкие наслаждения и страдания. Именно эти грубые и тонкие материальные категории — то, чем оперирует Карма.

Поэтому Бог никого и ни за что не наказывает, но Он всегда возвращает человеку все ощущения, причиной которых для других этот человек стал.

Хитросплетения последствий очень сложны, и ты упускаешь длинную цепь событий. Ты не видишь лавину боли, грохот которой раздастся, скажем, две жизни спустя… Сейчас все тихо. Но разве боль перестанет быть болью, если придет позже?

Если брахман, призванный быть олицетворением Дхармы, привязан к спиртному, что подумают люди о брахманах? Что подумают люди о Дхарме? Какие поступки они совершат после таких мыслей?

Истина в том, что никто не даст тебе ни на одну горькую пилюлю больше, чем ты раздала другим. Ни на одну! Однако все розданные тобою пилюли тебе придется съесть самой, причем «за один прием».

Подожди, подожди, я протестую!

В чем протест?

Почему я должна отвечать за поступки других людей и за результаты этих поступков? Я совершаю мои поступки и у меня есть мои мотивы. За это я согласна отвечать. Но другие принимают свои решения, исходя из своих мотивов. При чем тут я?

Представь себе глубокую пропасть, усыпанную острыми камнями и скалами.

Ну, представила.

И ты делаешь легкое движение, прикасаясь к плечу другого человека. В результате — его тело превращается в фарш на дне пропасти. Кто в этом виноват: человек, который сам бился о скалы, летя вниз, или, может быть, Бог, который создал силу тяготения?

В этом мире есть «сила тяготения», увлекающая каждую душу вниз. О механизме этой силы мы уже говорили. Созерцая объекты чувств, человек развивает привязанность к ним. Из привязанности рождается вожделение. Вожделение вызывает гнев, затем теряется разум, и человек падает в бездну. Если ты столкнешь человека в бездну Самсары, падая, он сам будет «биться о скалы», но каждая его «рана» — на твоем счету.

Если в приведенном примере я ХОЧУ убить этого человека и для этого сталкиваю его в пропасть, я согласна, что каждая его рана на моем счету. Ведь в этом случае я специально толкаю его. Но если у меня нет ни малейшего желания причинить боль или вред кому-либо, разве я должна за это отвечать?

У вас есть такое понятие, как «техника безопасности». И вы приняли решение наказывать тех, кто нарушает ее правила. Особенно сильно вы наказываете тех, чьи нарушения вызвали страдания других людей.

Элементарный пример. Ты работаешь на крупном заводе и в обеденный перерыв хочешь согреть себе чай с малиновым вареньем. Воткнув кипятильник в розетку, ты обнаруживаешь, что электричество почему-то отключено. Тогда ты поступаешь просто и совершенно естественно: идешь к центральному рубильнику, замыкаешь его и греешь свой чай. Немного позже ты узнаешь, что двое монтеров, которые в это время чинили сеть, превратились в головешки.

Согласно правилам техники безопасности этого завода, никто не имеет права замыкать и размыкать центральный рубильник, кроме специально уполномоченных людей. Но ты нарушила это правило. Ты, разумеется, не желала зла тем двум монтерам, ты просто хотела пообедать. Но тебе, похоже, светит тюрьма…

Это понятно, технику безопасности должен знать любой работник. Но когда речь идет о сложнейших законах этого мира, когда любое незначительное действие вызывает совершенно непредсказуемым образом «лавины боли» во все стороны, по-моему, это несправедливо. И жестоко. Откуда я знаю, что взбредет…

Это было бы жестоко, это было бы несправедливо со стороны Бога…, если бы Я не дал правила безопасности к сотворенному Мною миру. Во Вселенной есть своя «техника безопасности», и она называется Веды… Все законы подробно описаны. Все возможные последствия предсказаны. Если же ты ради каких-то своих целей игнорируешь эти правила, ты тем самым берешь на себя ответственность за всю боль, которая может при этом возникнуть. И, если боль возникает, Я возвращаю ее тебе в том же количестве. В случае, когда этой боли слишком много, чтобы ты смогла принять ее всю на Земле, ты отправляешься в специальное место, где тебе выдают все в кратчайшие сроки.

Я не отрицаю, что каждый человек принимает свои решения сам. Но, нарушая Мои правила, ты тем самым создаешь определенную ситуацию для другого человека и подвергаешь его риску принять неправильное решение. Конечно, решение каждого зависит от очень многих факторов, и ты не можешь стать единственной причиной чьих-либо страданий. Но ты можешь выбрать: стать тебе одним из таких факторов или нет. И если твой выбор — стать, ты получишь процент со СВОЕГО вклада. Как Я уже говорил, никто не положит в твою тарелку лишнего.

Ясно. Если я не стремлюсь изучить эти Правила, или следовать им, это мои проблемы. Незнание законов не освобождает от ответственности.

Здесь нет никакой «мести» со стороны самолюбивого Бога, который «обижен» тем, что Его законами пренебрегают. Если ты принимаешь решение стать причиной боли для другого существа (или существ), эта боль возвращается к тебе.

Поэтому Ямарадж — не Мой «придворный палач», а просто великий математик. Он подсчитывает «количество» страданий, причиной которых ты стала, и выбирает наилучший из всех возможных способов вернуть их тебе: что-то на Земле, что-то под ней. Наилучший — для тебя, если исходить из Высшей Цели души.

В твоих интересах, чтобы «компенсация» произошла в самый кратчайший срок, какой только возможен. И в этом смысле Ямарадж — твой добродетель. Если бы не его «вычисления», тебе пришлось бы забыть не только об Избавлении, но и о какой бы то ни было радости вообще. Тебя ждали бы бесконечные жизни, заполненные беспросветными муками. Ты канула бы навечно в бездну «геометрической прогрессии» нарастающих страданий.

В Ад, как мне известно, попадают не на пару дней… А Ты говоришь о каких-то кратчайших сроках?

Все познается в сравнении. Ад — место, где страдания присутствуют в максимально концентрированном виде. Чтобы испытать такое же количество боли на Земле, тебе потребуются сотни и сотни жизней. Поэтому время пребывания в Аду — просто миг, если сравнивать с попыткой отстрадать то же самое на Земле.

Но главное преимущество Ада состоит в том, что, пребывая в нем, ты не создаешь новых последствий, а только переживаешь уже созданные. Милость заключается в том, что «верхний кран» перекрывают и позволяют тебе «вычерпать» то, что уже налилось. Для тебя, если только так можно выразиться, это очень «удобно». Когда вокруг тебя будет «сухо», ты сможешь в спокойной обстановке все продумать, взвесить и, возможно, придти к решению не открывать больше кран. Если же «все плывет» и «хлещет из всех щелей», — ты захлебнешься во веки вечные!
По милости Ямараджа ты можешь «отстрадать и забыть», буквально, — и перед тобой снова чистый лист! И ты снова можешь написать на нем все что угодно, в том числе и письмо Мне.

А Я прочту твое послание еще до того, как перо коснется бумаги. Я примчусь быстрее, чем ты откроешь рот, чтобы позвать Меня.

И Я протяну тебе руку. И твой «ад» закончится навсегда.

Пожалуй, я начинаю понимать «логику Ада». После Твоих объяснений все как-то встало на место.

Я не сказал ничего нового.

Это мистика какая-то! Ведь Ты действительно не сказал ничего нового. Но раньше я видела один мрак, а теперь начинаю видеть какую-то гармонию.

Передо Мной, как карты на столе, разложен твой интеллект. Я вижу, какие у тебя карты, и не добавляю новых. Но Я помогаю тебе разложить их по порядку и «крыть» нужной картой в нужный момент.

Как у Тебя все здорово выходит! Логично, четко и понятно.

Это так только потому, что ты ХОЧЕШЬ, чтобы это стало понятным. Только потому, что ты выбрала именно ЭТУ реальность. Но стоит тебе выбрать что-то еще, как все мгновенно изменится. Понятное снова станет запутанным, а логичное — абсурдным.

Мне совсем не трудно опровергнуть все, что Я только что сказал.

ХОЧЕШЬ?

О, нет! Ради Бога не делай этого! Я и так чуть жива.

Хорошо, Я не сделаю это. Ради ТВОЕГО Бога. Ради того варианта Меня, который ты избрала. Наоборот, ты получишь еще большее понимание. Полное исцеление. И очень скоро, обещаю, мы будем вместе.

Конечно, если ты не передумаешь.

Posted by: kate Mar 2 2011, 09:44 PM

Atman
თუ მიგაჩნია, რომ უოლში მართლა ღმერთთან საუბრობს და დიალოგის ღმერთისეული ნაწილის ავტორი მართლაც თვითონ ღმერთია (ნამდვილად მეეჭვება რომ ასე ფიქრობდე) მაშინ გასაგებია, სხვანაირად კი ეს ერთი პიროვნების ნააზრევია და ამ ფორუმზე მე ვთქვათ უფრო მაინტერესებს, უფრო კომპეტენტურია ჩემთვის,ერთი შენი აზრი ან შენი შთაბეჭდილება ამის წაკითხვის შემდეგ ვიდრე ათი უოლშის ან ვინც გინდა იყოს მისი წიგნი.

Posted by: Atman Mar 2 2011, 09:48 PM

უკვე ვკითხულობ და ძალიან ღრმა შთაბეჭდილებას ტოვებს. ძალიან ძლიერი წიგნია!

Posted by: Atman Mar 3 2011, 06:52 AM

kate

გუშინ ნაჩქარევად წავიკითხე თქვენი პოსტი და კარგად ვერ გიპასუხეთ. ეს ციტატა რაც დავდე უოლშის წიგნიდან არაა, ეს არის ვაიშნავის დაწერილი და მე პირადად ვფიქრობ რომ თავად ღმერთი ელაპარაკება საკუთარი სინდისის (ზესულის) სახით... ძალიან სრულყოფილადაა ახსნილი მრავალი თემა და რაც მთავარია ღმერთის პერსონალური კონცეფციით, ისე რომ კი არ დევნის იმპერსონალურს, არამედ ავსებს და სრულყოფილს ხდის მას...

Posted by: Atman Mar 3 2011, 08:30 AM

ძალიან კარგი აუდიო-ლექციები (ინგლისურ ენაზე), რომლებიც შეეხება სიკვდილს:

http://audio.iskcondesiretree.info/index.php?q=f&f=%2F02_-_ISKCON_Swamis%2FHis_Holiness_Radhanath_Swami%2FLectures%2F01_-_Theme_wise%2FDeath

Posted by: Atman Mar 5 2011, 08:21 PM

ვედური "მკვდრების წიგნი" - Гаруда-пурана-сародхара

http://scriptures.ru/puranas/garuda_purana_sarodhara.htm

ყველაფერი სიკვდილის შესახებ

Posted by: Emigranti Apr 29 2011, 11:14 AM

ზირითადად რაზე დარდობენ ადამიანები სიკვდილის წინ?


წყარო : http://newspape.livejournal.com/59799.html


Одна женщина (в данном случае её имя не важно) много лет работала в хосписе. Её обязанность - облегчение состояния умирающих пациентов. Таким образом, она буквально проводила с ними последние дни и часы. Из своих наблюдений она составила своеобразный рейтинг основных сожалений людей, подошедших к самому краю жизни.

Итак, 5 самых распространённых сожалений умирающих:


1. Я сожалею, что у меня не было смелости, чтобы жить жизнью, правильной именно для меня, а не жизнью, которую ожидали от меня другие.

Это наиболее распространенное сожаление среди людей. Когда люди осознают, что их жизнь почти закончена, они могут оглянуться назад и легко увидеть, какие их мечты остались не реализованными. Большинство людей едва ли пытались исполнить даже половину из их мечтаний и должны были умереть, зная, что это происходило только вследствие выбора, который они сделали или не сделали.

Очень важно попытаться реализовать, по крайней мере, некоторые из ваших основных желаний на своем жизненном пути. С того момента, когда вы теряете свое здоровье, становится уже слишком поздно что-то предпринимать. Здоровье приносит ту свободу, которую очень немногие понимают, пока не теряют его.

2. Мне жаль, что я так много работал.

Это чувство было у каждого пациента мужского пола, о котором я заботилась. Они скучали по своей молодости и по своим взаимоотношениям. Некоторые женщины тоже высказывали такое сожаление. Но поскольку большинство их было старшего поколения, они, в основном, не занимались зарабатыванием средств для семьи. Все мужчины, с которыми я работала, глубоко сожалели о том, что потратили большую часть своей жизни на однообразный труд для добывания средств к существованию.

Упрощая свой образ жизни можно сократить требования в доходах, которые вы думаете, вам нужны. Создавая больше пространства в вашей жизни, вы становитесь более счастливыми и более открытыми для новых возможностей.

3. Мне жаль, что у меня не было смелости выразить свои чувства.

Многие люди подавляли свои чувства, чтобы сохранить определенные взаимоотношения с другими. В результате они соглашались на посредственное существование и никогда не становились такими, какими бы они хотели себя видеть. Возникновение многих болезней было связано с испытываемыми чувствами горечи и негодования.

Мы не можем управлять реакциями других. Хотя первоначально люди могут реагировать на изменения, которые вы вносите в отношения, не желательным для вас образом, в конечном счете, это поднимает отношения на новый более здоровый уровень. Лучше всего тем или иным способом устранять нездоровые отношения из вашей жизни.

4. Мне жаль, что я не поддерживал отношения со своими друзьями.

Часто эти люди действительно даже не осознавали всей пользы поддержания контактов со своими старыми друзьями, пока до их смерти не оставалось несколько недель, и уже не всегда была возможность их разыскать. Многие оказались настолько погруженными в свои собственные жизни, что позволили их дружбе многие годы проходить мимо них. Было много глубоких сожалений о том, что их дружбе не было уделено столько времени и усилий, которых эта дружба заслуживала. Все скучают по своим друзьям, когда умирают.

Любому человеку, ведущему активный образ жизни, свойственно преуменьшать значение дружеских отношений. Но когда вы стоите на пороге смерти, материальные стороны жизни теряют свое значение. Конечно, люди хотят, чтобы их финансовые дела были в как можно большем порядке. Но не деньги и не статус сохраняют в конечном счете свое значение. Они хотят принести какую-то пользу тем, кого любят. Но обычно они уже слишком больные и уставшие, чтобы как-то справиться с этой задачей.

5. Мне жаль, что я не позволил/позволила себе быть более счастливым.

Этот вид сожаления был на удивление общим. Многие до конца не понимали, что их счастье это вопрос выбора. Они были подчинены привычкам и сложившимся представлениям. Они находились в плену ‘комфорта’ привычного образа жизни. Из-за страха перед переменами они притворялись перед другими и перед самими собой в том, что были довольны своей жизнью.

Posted by: mata Apr 29 2011, 11:26 AM

Emigranti

მადლობა ასეთი კარგი ინფოსთვის

Posted by: david6david Apr 29 2011, 12:54 PM

ემიგრანტს ჩემგანაც მადლობა, მეც მომეწონა ეს პოსტი.

Posted by: moxetiale poeti May 11 2011, 03:07 AM

ravi aba! Nar narit unda shexvdet, nar narit!
Ho seriozulad.... Sikvdils ar minda shevxvde sklerozit, dzaan meshinia amis. Nu, minda sruliad gaazrebulad da sag gonebaze viyo rom, mtlianad shevigrdzno.

Posted by: Existence May 11 2011, 04:37 PM

moxetiale poeti

აი შენ ეს მოახერხე რასაც აქ წერ....ისე რომ შენივე ტვინის პროექციებში არ დაკარგო თავი..და თუ გინდა გამწარებული ათეისტი იყავი ამ ცხოვრებაში .....

მარა ძაან ეჭვი მეპარება რო ინსტიქტებს მორიო იმ მშვენიერ დღეს....... მარა ვინ იცის

Posted by: Existence May 11 2011, 04:37 PM

moxetiale poeti

აი შენ ეს მოახერხე რასაც აქ წერ....ისე რომ შენივე ტვინის პროექციებში არ დაკარგო თავი..და თუ გინდა გამწარებული ათეისტი იყავი ამ ცხოვრებაში .....

მარა ძაან ეჭვი მეპარება რო ინსტიქტებს მორიო იმ მშვენიერ დღეს....... მარა ვინ იცის

Posted by: sentimennte May 19 2011, 01:57 PM

მაინტერესებს,რა ხდება სიკვდილის შემდეგ,ადრე შიში მქონდა მაგრამ ახლა გამინელდა,ადრე თუ გვიან ყველა გავა ამ ქვეყნიდან,ამიტომ საკუთარ თავზე ვერ ვიტყვი წინასწარ მაგრამ,ზოგადად გარდაცვალებას მშვიდად აღვიქვავ.

Posted by: td......... May 19 2011, 08:01 PM

როგორც ჩვეულებრივ, ლოგიკურ და ფიზიკური სამყაროსთვის გარდაუვალ მოვლენას..

Posted by: Guru May 20 2011, 05:07 AM

სიკვდილი ყველაფრის დასასრულის სინონიმად მიმაჩნია . აი გარდაცვალება კი ახალ ცხოვრებაში გადასვლად.

ამ ბოლო დროს ხშირად ვფიქრდები იმზე თუ რა უმჯობესია გარდაცვალების მერე სხეულის დამრხვა (რაც რაღაცატომ არ მომწონს) თუ დაწვა და ისე დამარხვა ან მთლად უკეთესი კავკასიის მთებზე მიმოფანტვა.

Posted by: Guru May 20 2011, 05:13 AM

არსებობს ანტიკური ლიტერატურა . მკვდრების წიგნი

Posted by: elli May 20 2011, 08:25 AM

სიკვდილის პირველი სამი დღის და ზუსტად სიკვდილის მომენტის მეშინია.

Posted by: Guru May 20 2011, 01:19 PM

"შიში ვერ იხსნის სიკვდილსა ცუდია დაღრეჯილობაო"

ამას წინათ ფილმ ტროიას უყურე და იქ ნათლად ჩანს სიკვდილის მიმართ დამოკიდებულება . თვითონ სიკვდილის კი არ ეშინოდათ არამედ იმისა თუ რა ბედი ეწეოდა მერე მათ სხეულებს. დაალაგებდნენ თუ არა მათ თვალებზე მონეტებს და დაწვავდნენე თუ არა კოცონზე.


БОГ СМЕРТИ


БОГИ СМЕРТИ РИМЛЯН Римляне в древнейшее время не имели таких вполне определенных представлений о загробной жизни, какие имели греки. Представления о царстве Диса (Dis pater), или Плутона (Аида), и жены его Прозерпины (Персефоны) принесены были в Рим из Греции. В древнейшее время римлянин верил, что жизнь у умирающего отнимает богиня смерти Морс, бог Цекул закрывает ему глаза, а душу из тела исторгает бог Видуус. Умершего в могиле принимают боги маны (di manes). Этим богам приносили жертвы во время похорон на могиле. Своих умерших предков римлянин чтил, как богов (di parentum), хранящих вместе с пенатами и ларами его дом, и совершал в честь них празднества в феврале месяце.
---
Танатос (Танат) - бог смерти. Сын Никты и Эреба, брат-близнец Гипноса, многочисленных кер, Немезиды, Мома, Харона, Эриды, Эфира, мойр и эриний. В отличие от брата Гипноса, приносил смертным жестокий и вечный сон - смерть. Изображался с громадными черными крыльями, с мечом в руках и в черном плаще. Танат прилетал к ложу умирающего и мечом срезал прядь волос с его головы, чтобы исторгнуть душу.
---
ПТАХ (Егип.) Бог смерти; подобен Шиве, разрушителя. В позднейшей египетской мифологии - бог солнца. Это трон или местонахождение Солнца и его оккультный Гений или Правитель в эзотерической философии.
-
ПТАХ или Pthah. (Егип.) Сын Нефа в египетском Пантеоне. Он является Принципом Света и Жизни, посредством которого произошло "творение" или, вернее, эволюция. Египетский логос и творец, Демиург. Очень древнее божество, так как, согласно Геродоту, уже Менес, первый правитель Египта, воздвиг ему храм. Он есть "дающий жизнь" и саморожденный, и отец Аписа, священного быка, зачатого лучом Солнца. Таким образом Птах является прототипом Озириса, более позднего божества. Геродот Считает его отцом Кабири, богов мистерии; а в "Targum of Jerusalem" сказано: "Египтяне называли Птах'ом мудрость Первого Разума"; поэтому он есть Махат, "божественная мудрость"; хотя в другом аспекте он Свабхават, само-сотворенная субстанция, как сказано в "Ритуале Мертвых" в обращенной к нему молитве, после того, как он назван "отцом всех богов, породителям всех людей, сотворенных из его субстанции": "У тебя нет отца, ты порожден собственной волей; у тебя нет матери, ты рожден обновлением собственной субстанции, из которой исходит субстанция."
---
ШРАДДХАДЭВА (Санскр.) Эпитет Ямы, бога смерти и царя преисподней, или Гадеса.

Posted by: td......... May 20 2011, 05:14 PM

Guru
მეც ძალიან დიდი ხანია რაც გადავწყვიტე , რომ გარდაცვალები სშემდეგ სხეული არ დამარხონ, არამედ დაცვან.. მიმოფანტვაც არ მიზიდავს , თუ რათქმაუნდა ბუნებრივად არ მოხდა ასე.. ვნახოტ ტუ შემისრულებენ სურვილს.. ჩვენთან გაბატონებული ტრადიციით , კრემაცია რატომრაც მიუღებელი ჰგონიათ.. აი ფერფლის მოფრქვევა კი გარკვეულ ადგილებში მაქვს დაბარებული.. ვნახოთ, ვნახოტ..

Posted by: Guru May 20 2011, 07:08 PM

td.........

კრემაცია გადაწყვეტილი მაქვს , აი ფერფლს რა უნდა უყონ მაგ ჯერ დაზუსტებიტ არ გადამიწყვეტია.

ოთხ ფიცარში ნელ ნელა ლპობას ვერ ვამუგამებ და არანაირი ტრადიცია ვერ დამარწმუნებს რომ ეგ სულს ეხმარება.


ჩემი აზრით ფიზიკური სხეულის დაწვა ანთავისუფლებს სულს და აჩქარებს რეინკარაციის პროცესებს.

Posted by: kate May 20 2011, 07:23 PM

სიკვდილის შიში სრულიად ბუნებრივია, ეს ჩვენი ერთერთი ყველაზე ძლიერი ღუზაა, რაც ამ სამყაროში სტაბილურობას გვაძლევს, ეს ჩვენი პირველი ინსტიქტია. რაც შეეხება იმას, თუ რა ხდება სიკვდილის მერე, სიკვდილი როგორც ასეთი არ არსებობს, არსებობს გარდაცვალება, სახე ცვლილება, ცნობიერების დადატანა მესამე განზომილებიდან მეოთხე განზომილების ქვედა პლანზე. ფიზიკური სხეულის დატოვების შემდეგ სული იღვიძებს სხვა სამყაროში, მაგრამ ეს რახან მეოთხე განზომილებაა, სადაც აზრი მატერიალიზდება, იმისდა მიხედვით, თუ რამდენად მზადაა ეს პიროვნება გარდაცვალებისათვის, და რამდენადაა დამოკიდებული მატერიალურ სამყაროზე, ქმნის ილუზიას, ერთნი, რომელთაც იციან რომ გარდაიცვალნენ ხედავენ იმას რასაც ელოდებოდნენ, სამოთხეს ან ჯოჯოხეთს, მომღერალ ანგელოზებს ან მოხტუნავე ჯოჯოებს, მეორენი აღადგენენ სურათებს ძველი ცხოვრებიდან, ასე რომ შეიძლება კარგა ხანს ვერც გააცნობიერონ რომ უკვე გარდაიცვალნენ, მათი გიდები თუ მფარველი ანგელოზები, როგორც გინდათ ისე უწოდეთ მოთმინებით ელოდებიან და ეხმარებიან გააცნობიეროს რეალური სურათი, მესამენი ადვილად იბრუნებენ მეხსიერებას და უერთდებიან თავიანთ სულიერ ჯგუფებს, ისვენებენ, აგრძელებენ განვითარებას, მოგზაურობენ შესაბამისი პლანის სხვა სამყაროებში და ემზადებიან ახალი ინკარნაციისათვის. დრო, თუ რამდენი ხანი სჭირდება სულს "სახლში დასაბრუნებლად", სულიერი ჯგუფის საპოვნელად, ყველასთვის ინდივიდუალურია. ბავშვობიდანვე, როცა ვინმე ახლობელი ან ნაცნობი გარდაიცვლებოდა, ვიცოდი, როდის "იყოს კარგად", ეს ცოდნა ჩემთვის იმდენად რეალური იყო, ამ გრძნობის შემდეგ ვერ ვხვდებოდი რატომ ტიროდნენ. ზოგს დღეები სჭირდებოდა, ზოგს თვეები, ზოგი მაშინვე "კარგად იყო", რამოდენიმე შემთხვევა იყო, წლები დასჭირდათ
მაგრამ ყველა შემთხვევაში, გარდაცვალებისას, პირველი ვისაც სული ნახულობს კაშკაშა სინათლის, წმინდა სიყვარულის სახით არის საკუთარი უმაღლესი მე, ანუ ის სრულყოფილი მონადა, ის ღვთიური, რასაც ჩვენ წარმოვადგენთ სინამდვილეში, ეს მცირეხნიანი შეხვედრაა, ტიბეტელები თვლიან, რომ მხოლოდ ერთი წუთი გრძელდება და თუ სული იცნობს საკუთარ თავს, თავისუფლდება დაბადება-სიკვდილის ბორბლიდან და ნამდვილ რეალობაში გადადის. დანარჩენი როგორც სიცოცხლე, ასევე გარდაცვალება ილუზიაა,

Posted by: old_man May 20 2011, 09:58 PM

მთავარია სიკვდილს შევხდეთ სულის დამშვიდებულ მდგომარეობაში. ანუ მაქსიმალურად გვქონდეს დაძლეული ფიზიკურ სამყაროში არსებული მიჯაჭვულობები, ცხოვრებაში რაღაცის არქონის, ვერმიღწევის სინანული, ნეგატიური ემოციური განცდები-წყენა, შური, სიძულვილი და სხვა... ამ ყველაფრისგან ვერგანთავისუფლება განსაზღვრავს შემდეგ ინკარნაციის ისევ დაბალვიბრაციულ მიზნებს, ხოლო დაბადება-სიკვდილის წრიდან თავის დაღწევაზე ლაპარაკიც ზედმეტი იქნება..

Posted by: elli May 20 2011, 11:03 PM

kate
როგორც ყოველთვის თქვენი პოსტები დამაშვიდებელი, თბილი და ამომწურავია, რისთვისაც დიდი მადლობა! სულ მახსენდება დედაჩემის გარდაცვალების მომენტი, ძალიან მძიმედ იყო ავად, ბოლო დღეს დეიდაჩემს ასწავლა ვიღაცამ სარკეზე თეთრი ზეწარი ჩამოაფარეთ, იმიტომ უჭირს სულს და სხეულს გაყრაო, მართლა საშინლად წვალობდა, მხოლოდ ჟანგბადის ბალიშჳთ შუნთქავდა, დეიდაჩემმა რა თქმა უნდა ჩამოაფარა, ბულო ორი დღე ვეღარც საუბრობდა, ლაპარაკი უჭირდა და უცებ დამიძახა, იქვე ვეჯექი ფეხებთან, ფსალმუნს ვუკითხავდი! იქ ფანჯარაზე რა ჩამოაფარეთ სინათლე რომ დამიბნელეთო! იმ მხარეს ვერ ბრუნდებოდა! მაშინვე ცამოვხსენი და დამშვიდა, სულ გარდაცვლილ მეგობარს და ბებიაჩემს ახსენებდა, იმ სინათლეში დგანან და მელოდებიან ნუ მაცდევინებთ გამიშვითო, ბოლოს თქვა მადლობა რომ შემიმსუბუქეო! ოღონდ ვეღარ გავარკვიე ეს ვის მიმართ იყო ნათქვამი და სუნთქვაც შეწყვიტა! ძნელი დასაჯერებელია და მე დამიტოვა საოცარი სიმშვიდე და რაღაც ამოხსნელი ბედნიერების შეგრძნება, დიდხანს ვფიქრობდი რომ გავრეკე, მაგრამ ვიცოდი რომ ეს დედაჩემისგან იყო... საღამოთი მისი მოძღვარი მოვიდა, მამაო, და მითხრა შენზე არ ნერვიულობდაო, ასე მითხრა ეკაზე მე ვიზრუნებ და ჯაბასც(ჩემი ძმა) არ ვიცი რა ეშველება როგორ გადაიტანსო...

Posted by: elli May 20 2011, 11:04 PM

old_man

არ ამცდება ვიცი

Posted by: td......... May 21 2011, 12:07 PM

Guru
მე დავიბარე ნაწილი კავკასიონზე გააფრქვიონ (კონკრეტულ ადგილას,) ნაწილი შავ ზღვაზე (აქაც კონკრეტულ ადგილას) ნაწილიც ერთ მთაზე... ხო ხედავ რამხელა ამბიციები მაქვს!:D:D:D Guru

Posted by: mata May 21 2011, 08:49 PM

რა საოცარი პოსტია
არვიცი რატომ, მარა ძალიან მომეწონა, როგორ ლამაზად ყვება დედის გარდაცვალებას

Posted by: elli May 21 2011, 11:44 PM

mata
მადლობა

Posted by: td......... May 28 2011, 10:26 AM

elli
მეც მსგავსი განცდა მქონდა... უბრალოდ ძალიან მენატრება ...

Posted by: elli May 28 2011, 08:53 PM

td.........
[quote name='td.........' date='28th May 2011 - 10:26 AM' post=44599]
მეც მსგავსი განცდა მქონდა... უბრალოდ ძალიან მენატრება ...
[/quote
და არ გესიზმრება ხოლმე?

Posted by: td......... May 29 2011, 09:47 AM

elli
ძალიან იშვიატად, უფრო სწორად სულ 3 ჯერ ვნახე 4 წლის განმავლობაში. ვცდილობ არ შევაწუხო იქ და ამიტომ მგონია რადგან არ ვაიძულებ არ მესიზმრება..

Posted by: elli May 29 2011, 11:40 AM

td.........

მე კიდე უცნაური სიზმრები მაქვს, სიზმრები არასდროს არ მომყვება ცხადში, ანუ უმეტესად არ მომყვება, არ მამახსოვრდება, მაგრამ თითქმის ყოველღამ თუ ძალიან ხშირად მესიზმრება და მხოლოდ ის სიზმრები მამახსოვრდება, როცა მესიზმრება. სად არ დავდივართ ხოლმე ერათად, რაც ცხოვრებისას ვერ მოვასწარით სულ ჩემს სიზმრებში ავიხდინე

Posted by: td......... May 29 2011, 03:21 PM

elli
სიზმრებს მეც სულ ვხედავ 10 წუთით რომ დავიძინო მაშინაც.. მაგრამ მშობლებს იშვიატად..

Posted by: GuddaX Jul 21 2011, 12:02 PM

ძალიან საინეტრესოა ბოლომდე წავიკითხე

Posted by: GuddaX Jul 24 2011, 05:56 PM

სიკვდილი ეზოთერულ სამყაროში გაუცნობიერებელი თემაა და ფანტაზიების ნაყოფის შედეგია, ამდენად გასაკვირია ინდივიდების გაურკვეველი და საფუძველს მოკლებული აზრების გაჟღერება.

Posted by: Existence Jul 24 2011, 06:50 PM

დარწმუნებული ხააარ ?

Posted by: GuddaX Jul 24 2011, 08:01 PM

თქვენივე სიტყვები "დარწმუნებული ხაარ?" თქვენვე გავნებთ. კარგი იქნება თუ გამიზიარებთთქვენს მოსაზრებას ცნობიერების ქვეცნობიერში აღქმასთან მიმართებაში. დიდი ხანია არ მომისმენია 21 საუკუნის ინდივიდთა მოსაზრებები.

Posted by: Existence Jul 24 2011, 08:17 PM

რთულ კითხვას მისმევ ცოტა გამიმარტივე ხოლმე .....

მე გლეხი ვარ

, < ----- ეს ვერ გავიგე

შენობით რო მოგმართო ხო არ გეწყინება ? .........

შენ გეწერა რო სიკვდილი გაუცნობიერებელი თემაა ეზოთერიკაშიო და

მე თუ მკითხავ რასაც ალბათ შენ და ნუ ყოველშემთხვევაში ბევრი სიკვდილს ეძAხით ეზოთერიკაში როგორც ტორნადოს ცენტრი ისეა......

თუ გინდა ცადე ჩემთან ერთად მედიტაცია და ადრე თუ გვიან გაცნობიერებულად მოგკლავ ....... თან ისე რომ შენს ბიო მანქანას ერთი თმის ღერიც არ ჩამოუვარდება ..............

Posted by: GuddaX Jul 24 2011, 08:52 PM

Existence
თუ "8 ნომერი" გლეხი ხარ რომელ მედიტაციაზე მელაპარაკები თუ მეღადავები ეგეც მითხარი

Posted by: td......... Jul 24 2011, 10:26 PM

მე ამ სიტყვაში სხვა აზრს ვრთავ ხოლმე...::

Posted by: Existence Jul 24 2011, 10:28 PM

აუფ................

მოიცა შენ გონია მედიტაცია მხოლოდ არისტოკრატი ოჯახის შვილების ერთ ერთი თავქარიანი გატაცებაააა ?

და შენ რა გინდა თქვა რო ........ ლაო ძის, ლინ ძის, კოზანის ,ტილოპას, სარჰას, ბოდჰიდჰარმას , ჩუან ცუ ს, მანსურის....... ვენებში ცისფერი სისხლი ჩქეფდა ?......

Posted by: td......... Jul 24 2011, 10:29 PM

გლეხობა გრეხია, თუ გლეხობა აპრიორი სულიერ განვითარებას ტავისტავში გამორიცხავს?

Posted by: td......... Jul 24 2011, 10:29 PM

მწვანე

Posted by: kate Jul 24 2011, 10:35 PM

GuddaX

სიკვდილი საერთოდ გაუცნობიერებელი თემაა, მაგრამ ეზოთერიკაა სწორედ სიკვდილის გაცნობიერებით რომ იწყებს სამყაროს გაცნობიერებას. უფრო კონკრეტულად კი, თუ სიკვდილის რაობა რაღაც დონეზე გაცნობიერებული არ გაქვს, ვერანაირად ვერ დაიწყებ სამყაროს ეზოთერულ კვლევას.

Posted by: td......... Jul 24 2011, 10:39 PM

+100

Posted by: თამარი Jul 24 2011, 10:42 PM

+ 10000!

Posted by: GuddaX Jul 24 2011, 11:08 PM

Existence
ლაო ძის, კონფუცის, მარკუს ავრელიუსის, პასკალის და რავიცი კიდევ ვისი, შეხედულებები ყველა ერთ თარგზეა მოჭრილი და ამის აღქმა უბრალოდ შესაძლებელია ანალიტიკური განსჯით td.........
გლეხობა რა თქმა უნდა გრეხი არ არის, რადგან როგორც გლეხს ისე მეფეს ორივეს ერთნაირად ასწორებს მიქელ-გაბრიელი

Posted by: td......... Jul 24 2011, 11:12 PM

GuddaX

Posted by: kate Jul 24 2011, 11:22 PM

GuddaX

შეგიძლია დაგვიკონკრეტო ვის შეხედულებებს არ თვლი ერთ თარგზე მოჭრილს და რისი აღქმა ვერ შეძელი ანალიტიკური განსჯით?

Posted by: GuddaX Jul 24 2011, 11:32 PM

kate
ადამიანის გონს ყველაფერი ძალუძს ამ ქვეყნად, ასე რომ კონფუცის შავი კატის მოძებნა ბნელ ოთახში განსაკუთრებით მაშინ როცა ის იქ არ არის არ ახალია და კაცობრიობის დასაბამიდან უკვე ამოხსნილი იყო.

Posted by: Existence Jul 24 2011, 11:36 PM

ანალიტიკური განსჯიიიით ??? -------- > http://academic.brooklyn.cuny.edu/core9/phalsall/texts/taote-v3.html





ეხლა კომენტარი აღარ უნდა დამეწერა.... ... იმიტომ ნაღადა არა რო მაგარი როჟა ვარ .............

ან ბევრი ვიცი ვითომ ..........უბრალოდ ვხვდები რო აღარ უნდა დავწერო მაგრამ

ვიღაცას შეილება მართლა ეგონოს რო კონ ფუცი და ლაო ძი შეიძლება ერთ თარგზე მოჭრა და ცოდოა ...........

იცი რომ გადმოცემით კონფუცი ლაო ძის თვლიდა ყველაზე სახიფათო ადამიანად ვინც კი შეიძლება მის მოწაფეებს შეხვდეს

და მისი სიტყვებია : ის არავინ იცის საიდან მოდის და სად მიდის ...........

დაახლოებით შენი ეს შედარება გავს

მორალისტი და ფილოსოფოსის შეადარო ბუდას .. .......ვგულისხმობ ნებისმიერ ბუდას ... ან კრიშნას განსაკუთრებით
როდესაც შიშველ გოგოებს უმალავს ტანისამოს .........

Posted by: GuddaX Jul 24 2011, 11:55 PM

Existence
ერთი რამის თქმა შემიძლია მხოლოდ - იგემე როგორც მატერიალისტმა და იფიქრე მიღმიერი სამყაროს გადმოსახედიდან

Posted by: kate Jul 25 2011, 12:09 AM

ადამიანის გონს რომ ყველაფერი ძალუძს, ამაში ნამდვილად არ გეკამათები, მაგრამ გააჩნია შენ რა მიგაჩნია კონფუცის შავ კატის ძებნად ბნელ ოთახში, რომელის იქ არ არის, და რას თვლი კაცობრიობის დასაბამიდან ამოხსნილად? რადგან ნამდვილად ვერ ვიხსენებ რაზე შემიძლია ვთქვა დარწმუნებით ეს კაცობრიობის დასაბამიდან ამოხსნილია-თქო?!. სიამოვნებით მოგისმენთ

Posted by: td......... Jul 25 2011, 11:01 PM

Posted by: vano kazbegi Jul 27 2011, 01:05 AM

კლინიკური სიკვდილი ქვია თუ რაქვია ამას - არ ვიცი- მე პირადად 5-ჯერ მქონდა. ბევრს არ მოვყვები- აი ამას მოცყვები- ვიგრძენი საშიში შეგრძნება იყო და არც შევშინებულვარ. ვხედავდი ღრუბლების მაგვარი ტუნელს , შიგ კი მნათობი და მუსიკალური ხმები ისმოდა თავში და არაყურებში. თითქოს შიგ გვირაბში მივქროდი და სასიამოვნო გალობა მაგვარი მესმოდა. მივაღწიე სინათლემდე და მოულოდნელად გაქრა ყველაფერი. დავინახე ჩემი ოთახი და ნელა შემომაბრუნა თავისიც, დავინახე ჩემი სხეული . ამას ვუყურებდი ზემოდან, არ ვიცოდი ვინ ვიყავი ან ვინ ვარ. მოულოდნელად უფრო შიშმა შემიპყრო და დამაბრუნასავით სხეულში... არ ვიცი რა მოხდა ,მაგრამ , უფრო დიდი სიამოვნება განვისცადე უსხეულოდ ყოფნაში.
რომ გამოვიღვიძე , სიკვდილი უფრო მენატრებოდა არც კი ვიცი რატომ , მქონდა ეს შეგრძნება ( სიკვდილი მენატრებოდა ).
იმდენად შემიყვარდა უსხეულოდ ყოფნა, თვითმკვლელობაზე გამიფიქრია მაგრამ მშობლების გამო, უბედურობა არ მინდოდა.
რამოდენიმე თვის შემდეგ იგივე დამემართა-უკვე არაფრის მეშინოდა. შევსულვარ მეზობლის ოთახში - სიამოვნება და შეგრძნება ისეთი იყო- თავისუფლება რომ არავისზე ხარ დამოკიდებული.
მესმოდა ლაპარაკი, ვკითხულობდი მაგიდაზე თუ რამე წერილი ან წიგნი იყო , მაგრამ , ვერ ვხედავდი ჩემ თავს - სარკეში ჩემი თავი ჩანდა როგორც მესამე თვალის მაგვარი ფორმა.და ნაწილაკების მოძრავი ელვები. ცისფერი და თოვლივით თეთრი იყო მოძრავი თვალი, არ მქონდა ხელი, თავი ან ადამიანის ფიგურა.
.მივსულვარ დედაჩემთან, ძინავს და ვგრძნობ რომ ვეხები დედაჩემის თმაზე და შუბლზე. ( დედაჩემს სიზმრად ვუნახივარ როგორც ანგელოზი , არ ვგავდი როგორც მე ვარ ფიზიკურად. - ).
საბოლოოდ ხმა მომესმა- სუფთა ქართულ ენაზე- ხმა იყო ახალგაზრდა მამაკაცის ხმა- და ამიკრძალა ამის გამეორება- აი ეს სიტყვები მომესმა ( რა უფლების აკეთებს ამას დაბრუნდი ). ამის გაგონებაზე , თვითონ რაღას ძალამ დამაბრუნა სხეულში. გამიკვირდა რომ ვინ უნდა ყოფილიყო ის ხმა, ვერავის ვხედავდი მარტო ხმა მესმოდა.
სულ ეგ იყო და დავნებდი.

Posted by: mata Jul 27 2011, 09:42 AM

არა ვანო, ეგ სიკვდილი არ იყო, უბრალოდ სხეულიდან გასული იყავი და სიზმარში ხედავდი ამ ყველაფერს.
ამას იმიტომ გეუბნევი, რომ მეც მქონია მსგავსი სიზმრები და მეგონა რომ ეს სიზმარი კი არა რაღაც სხვა იყო, მაგრამ არა...

Posted by: vano kazbegi Jul 27 2011, 11:26 AM

ხო არ ვიცი რა იყო ეს. მე უფრო მგონია რომ , სხეულში ხარ და ხედავ ყველაფერს. მაგრამ ის არის საფიქრებელი რომ, უცხო ოჯახში შევსულვარ და თან მასთან ურთიერთობა არ მქონია. რომ დავუახლოვდი , მოვუყევი მათი ოთახები და რა ვნახე და რა ეწერა და რა სურათები იყო , ყველაფერი დეტალები და - შეშინდა , ეგონა რომ მე შევიპარე მასთან, თავად ყვებოდა რომ იმ მომენტში გრძნობდა რომ ვიღას სახლის დედაადგილი იყოვო და ა.შ.
ყველა თავისებურად ხსნიდა.

Posted by: ანანდა Jul 27 2011, 12:00 PM

სიკვდილისა და სიცოცხლის თემა მარადიულია–მის ირგვლივ არსებობს უამრავი შეხედულებები, ნეტარი ავგუსტინეთი დაწყებული მოუდითა და მონროთი დამთავრებული.

კლინიკური სიკვდილის ფენომენი ვრცლად აქვს განხილული რაიმონდ მოუდის, აქ აღწერილია ამ მოვლენის შემსწრე პაციენტების განცდები. ეს მასალა რა თქმაუნდა საინტერესოა, თუმცა იგი არ იძლიევა ნათელ წარმოდგენას იმაზე, თუ რა ხდება ამ შემთხვევაში. ეს სიკვდილის წინა მდგომარეობაა, თუ სისხლში ჟანგბადის ნაკლებობით გამოწვეული თავის ტვინის რეაქცია!?

ბუნებრივია ის, რომ ადამიანს აინტერესებს თუ რა ხდება მაშინ, როცა იგი სიცოცხლეს ამთავრებს. ამ კითხვაზე ერთადერთი და უდაო პასუხი ჯერ არ გვაქვს. ეზოთერიკებს ის ღა დარჩენიათ წარმოადგინონ სიკვდილის შემდგომი პროცესის მისეული მოდელები (ვერსიები)

ლოგიკური იქნება თუ იმის განსასაზღვრავად რა არის სიკვდილი? რომელსაც ძალიან რთულია დამაკმაყოფილებელი პასუხი გაეცეს რამეთუ მკვდარი ვერ მოგვიყვება თავის მდგომარეობაზე, ჯერ გავერკვეთ რა არის სიცოცხლე? ამას ყველანი ვაფიქსირებთ (ცოცხლები ვართ) თუ ამას რამენაირად შევძლებთ, შემდგომ უფრო გაადვილდება სიკვდილის ფენომენის ამოცნობა.

რაც შეეხება იმას თუ რა ემართება ადამიანის სულს, როცა ის სხეულს ტოვებს; გარდაიცვლება იგი, თუ ახალი ინკარნაცია ელოდება ახალ სამყაროში? ეს თითოეული ჩვენგანის რწმენის საკითხია, რაც რომელიმე საფუძვლიანი არგუმენტის საფუძველზეც კი შეიძლება სახეცვლილებას არ დაექვემდებაროს.

ზოგადად სიცოცხლე შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ, როგორც მარადიული პროცესი, რომელსაც სამყარო უკვდავებისაკენ მიყავს .
სამყაროში არსებული– მასში შემავალი თითოეული სულდგმული, კი ამ პროცესის შემადგენელი "პორციაა"

ჩემი აზრით ადამიანი არ კვდება–ანუ სიკვდილი არ არსებობს!

თანამედროვე ტერმინი, რომ გამოვიყენოთ სხეულის დაკარგვის შემდეგ, ადამიანის "მე" ე.წ "მეოთხე განზომილებიაში" გადადის, სადაც ხდება მისი "ბიოენრგოტრანსფორმაცია" (ეს ჩემს მიერ ორიოდე სიტყვით წარმოდგენილი ერთ–ერთი მოდელია)

Posted by: lasha Aug 4 2011, 06:50 PM

იქნებ სიკვდილი აბსოლუტურად არაფერია? ბევრჯერ დამისვია ეს კითხვა, შეიძლება ამის დამტკიცებაც რაღაც დონეზე, მაგრამ ყველაზე დიდი მტკიცებულება რწმენაა! შინაგანად მწამს რომ სიკვდილის მერე ახალი სულ განსხვავებული სიცოცხლე იწყება...


atman: ისე რისი გწამს? კრიშნასი, ძროხებს თაყვანს ცემ და რამე?

Posted by: kate Aug 4 2011, 07:32 PM

lasha

როცა კრიშნას გაგონებაზე, პირველი ასოციაცია ძროხების თაყვანისცემა და სიცილია, ეს იმას ნიშნავს მეტი არაფერი იცი ამ მსოფლხედველობაზე, რაშიც, ნამდვილად არაფერი არ არის დასაძრახი, სულაც არ არის საჭირო და აუცილებელი იცნობდე, მაგრამ მორალურ ვალდებულებას კი უნდა გრძნობდე, არ იცინო იმაზე, რაც შენ არ იცი. მაგრამ სხვისთვის მსოფლხედველობაა. ამაში არ არის დიდი ფილოსოფია, ეს უბრალოდ ურთიერთპატივისცემაა.

Posted by: old_man Aug 4 2011, 09:54 PM

lasha

თუ შეამჩნიე ამ ფორუმზე პატივს ვცემთ ერთმანეთის რწმენას და მსოფლმხედველობას!
შენ დასცინი ამ ადამიანის რწმენას. მაგრამ იცი რითი გჯობია ეს ადამიანი და შენზე მაღლა რითი დგას? - იგივეთი არ გიპასუხებს
გადახედე ფორუმის წესებს, იქ წერია რა იკრძალება ფორუმზე
ამჯერად მხოლოდ სიტყვიერი გაფრთხილება.

Posted by: td......... Aug 4 2011, 10:18 PM

მე კი სიკვდილს აღვიქვამ როგორც რაგკვეულ ცვლილებას.. აი შლუზები რომაა მდინარეზე... დაიხურება დიიდ ჭიშკარი აივსება აუზი და შემდეგ გადადიხარ სხვა ლეველზე, იხსნება ჭიშკარი და აგრძელებ გზას..

Posted by: გრიფონი Aug 7 2011, 04:06 PM

სიკვდილი სულაც არ არის ისეთი საზარელი რამ როგორც ადამიანებს გონიათ ,მე ეგრე ვიცი

Posted by: თამარი Aug 7 2011, 04:46 PM

სიკვდილი - არ არსებობსო, რომელიღაცამ თქვა აქ...
მაპატიეთ, წავიკითხე პოსტი და მერე ვეღარ მივაგენი, რომ ციტირება მომეხდინა. ამდენად არ ვიცი, ვისი ნათქვამია.

სიკვდილი როგორ არ არსებობს?
მაგრამ სიკვდილი არ არის ის, რასაც მას მიაწერენ, - განადგურება და დასასრული!

სწორედაც რომ სიკვდილი ჰქვია სხეულიდან სულის გასვლას, ისევე როგორც მის შემობრუნებას სხეულში - რე-ანიმა-ცია, ან ხელმეორედ შობას - რე-ინკარნა-ცია...

სხვათა შორის, როცა გერმანე ტიტოვი კოსმოსში გაფრინდა, დედამიწაზე დაბრუნების შემდეგ ფსიქიატრიულში მოათავსეს, როგორც ჭკუიდან გადასული.
მიზეზი?
კოსმოსიდან ჩამოიტანა რუსული ასოებით ნაწერი სამი სიტყვა.
როცა მას ჰკითხეს, - ეს რა არისო? - უპასუხა:
- ვიღაც დავინახე ილუმინატორიდან და მან ჩამაწერინა ეს სიტყვები და მითხრა, თუ გინდათ გაშიფროთ სამყარო, გაშიფრეთ ეს სამი სიტყვაო.

ამ ფურცელზე კი სხვა არა ეწერა:

Дабадеба, цутисопели, гардацвалеба...

---------

როცა ეს გავიგე, სიტყვებს ჩავუღრმავდი და...

არ ვიცი, დაკვირვებიხართ თუ არა ამ სიტყვებს:

დაბადება, ბავშვი, გარდაცვალება, ბაია...


ძველ ეგვიპტელთა რელიგიური სწავლების მიხედვით ადამიანს ჰქონდა რამდენიმე სული. მათ შორის მთავარი იყო “კა” და “ბა”.

“კა” - ეს იყო ადამიანის სულიერი ორეული, რომელსაც იგი ხვდება გარდაცვალების შემდეგ. მიცვალებულთა სამარეს ეგვიპტელები “კას სახლს” უწოდებდნენ, ხოლო ქურუმს, რომელიც ასრულებდა დაკრძალვის ცერემონიებს, - “კას მსახურს”. “კა”-ს მეშვეობით შეეძლო მიცვალებულს არსებობა და ფუნქციონირება ცოცხალთა მსგავსად, მხოლოდ სხვა განზომილებაში.

“ბა” - ეს იყო “წმინდა სული”, რომელიც ადამიანს ტოვებს გარდაცვალების შემდეგ (“სული ამოუვიდა”). “ბა”, ადამიანის გარდაცვალებისთანავე, მიემართება ცათა სასუფეველში. ეს არის ადამიანის შინაგანი ენერგია, მისი ღვთაებრივი საწყისი.

ამის უმარტივესი დასაბუთება გვაქვს ქართულ ენაშიც (და, ალბათ, არა მარტო ქართულში!):

გა(რ)დაცვალე - ბა
დაბადე - ბა
ბა - ვშვი
ბა - ი-ა (ანუ “ბა” ი-ქაც და ა-ქაც, რადგან ყიფლიბანდის შეკვრამდე ბავშვი ორივე სამყაროში ერთდროულად არსებობს. მხოლოდ ყიფლიბანდის შეკვრის შემდეგ “იწყებს” იგი “განვითარებას” დედამიწისეული გაგებით!.. )

Posted by: td......... Aug 7 2011, 06:28 PM

ნეტა რა ეტიმოლოგია აქვს სიტყვა კაბა-ს?

Posted by: გრიფონი Aug 7 2011, 07:01 PM

გერმანე ტიტოვმა რუსული ასოებით, დაწერა ქართული სირტყვები?

Posted by: თამარი Aug 7 2011, 07:14 PM

კი, რუსული ასოებით, ქართული სიტყვები!

Posted by: გრიფონი Aug 7 2011, 08:29 PM

საინტერესოა

Posted by: td......... Aug 7 2011, 10:55 PM

ეგებ სულ არაა ეგ ქარტული და რარაც სხვა ენაა და ცვენ გვგონია ქართული...

Posted by: თამარი Aug 7 2011, 11:27 PM

დღეს ყველა ისეთ უცნაურ კითხვებს სვამთ, არ ვიცი, რა გიპასუხოთ... ))

დაბადება, წუთისოფელი და გარდაცვალება - ნამდვილად ქართული სიტყვებია, td.........
აი, ქართულის წარმომავლობაა ფრიად საინტერესო! ))

Posted by: Vision_ Aug 8 2011, 10:55 AM

არანირი შანსი არ არსებობს ვინმემ დედუქციური მეთოდით მიხვდეს რა არის სიკვდილი. ამის გაგების ორი ვარიანტია - ან უნდა მოვკვდეთ და თვითონ განვიცადოთ, ან ვინმე უნდა დაბრუნდეს 'იქედან' და მოგვიყვეს. ერთადერთი 'დაბრუნებული' იყო იესო, სხვა არავინ ახსოვს დაზუსტებით ისტორიას. ნუ კიდევ გვყავს დალაი-ლამები, რომლებიც თითქოს რეინკარნაციები არიან ძველი ლამების, თუმცა მაგათი გამოცდილება არაა სანდო იმიტომ, რომ არ ახსოვთ წინა ცხოვრება, და არც ის ახსოვთ რა ხდებოდა წინა და ახალ ცხოვრებას შორის.

ერთი რამ რაც დაზუსტებით შეიძლება ითქვას, არის ის, რომ ადამიანის ორგანიზმი მაქსიმუმ 100-120 წელი არსებობს (დღეს ასეა). ამის შემდეგ ის კვდება.

მართალი რომ გითხრათ არანაირი აზრი არა აქვს იმას რა ხდება სიკვდილის შემდეგ, მთავარია რა ხდება სანამ ცოცხალი ხარ. უმჯობესია იცხოვრო, ვიდრე იფიქრო სიკვდილზე. სიკვდილი აუცილებლად მოვა.

Posted by: თამარი Aug 8 2011, 05:29 PM

Vision_
დარწმუნებული ხარ?

მე ასე დარწმუნებით იმის თქმაც არ შემიძლია, თამარი ვარ თუ თაია და (ეს - ვიხუმრე!)...

სხვის ნაცვლად მტკიცება როგორ შეგიძლია? )))

Posted by: td......... Aug 8 2011, 10:25 PM

Vision_

და ვინ ცდილობს მაგის დედუქციური გზით მიხვედრას?

აქ ყოფნა რატქმაუნდა ძლიან მნიშვნელოვანია, მაგრამ მაინც როგორც არ უნდა ვთქვათ, აქ არავინ რჩება მუდმივად, ასე, რომ წასვლაზე ფიქრიც არაა უაზრობა

Posted by: Vision_ Aug 9 2011, 10:29 AM

დედუქციური შეიძლება არ იყოს ზუსტი სიტყვა, ალბათ უფრო სწორი სიტყვა იქნებოდა "თეორიულად". როგორც ვიცით უბრალოდ გონებით, განჭვრეტით და ა.შ. შეიძლება თეორიის ჩამოყალიბება. მაგრამ ნებისმიერ თეორიას ცდებით სჭირდება განმტკიცება. აი აქ ერხევა სიკვდილის თეორიებს, მათი დამტკიცება ფაქტებით არის შეუძლებელი. მკვდრეთით აღმდგარი მარტო იესო იყო, და ლაზარე. ეგეც დიდი ხნის წინ იყო, და მაგათი მონაყოლი ათასჯერ შეცვალეს.
არის ადამიანები რომლებიც იტყვიან რომ მათ ღმერთმა (ან ღმერთებმა) უთხრეს მედიტაციის ან ხილვების დროს. თუმცა ეს შეიძლება უბრალოდ ამ ადამიანის აშლილი გონების ნაყოფი იყოს. ამიტომ მაგაზე ნდობა საეჭვო პრაქტიკაა. თვითონაც რომ მოგევლინოს ჩვენება და აგიხსნას, ეგეც ან ჭეშმარიტებაა, ან ეშმაკი გაბნევს, ან უბრალოდ მოჩვენებაა)))

ამიტომ მაინც ყველაზე მნიშვნელოვანია აქ ყოფნა.

და რა საჭიროა რომ მუდმივი ვიყოთ? რა არის ამისთანა მნიშვნელოვანი ჩვენში რომ მუდმივობაზე ვიქონიოთ პრეტენზია? ფიზიკურად არაფერი არ ქრება, ის უბრალოდ ფორმას იცვლის. წარმოიდგინეთ რამოდენა მოძრაობაა ამ სამყაროში და ჩვენც ამ მოძრაობის ნაწილი ვართ. ზოგჯერ ასეთი ფორმა გვაქვს, ზოგჯერ სხვაგვარი....

Posted by: td......... Aug 9 2011, 01:41 PM

Vision_
ნამდვილად ასეა, აქარფერი არ იკარგება და რა ქრება..მეც მაგის \ტქმას ვცდილობ..

Posted by: kate Aug 9 2011, 10:25 PM

აქ მინდა გავაგრძელო თვითმკველობის თემაში დაწყებული საუბარი საერთოდ სიკვდილზე, და რასაც დავწერ შეიძლება არც ერთ მიმდინარეობაში არ ჯდებოდეს, და რა თქმა უნდა არ ვამბობ, ასეა ზუსტად და დამიჯერეთ, უბრალოდ წაიკითხეთ და ყველაფერი დაივიწყეთ რასაც ვერ იგრძნობთ. იქ ითქვა სიკვდილიდან დაბრუნებული არავინ მინახავს და რა დავიჯეროო, თამარმა კი - მე ვარ დაბრუნებულიო. სიკვდილი გაცილებიტ ბევრს აქვს ნანახი ვიდრე გვგონია, კლინიკური სიკვდილის ხილვები, სხეულიდან სპონტანური გასვლა, რეგრესიული ჰიპნოზი..... და კიდევ ბევრი გზაა სიკვდილის პლანის სანახავად, პრობლემა ის არის გარკვეული მსგავსების მიუხედავად, ეს სურათები ერტმანეთისგან რომ განსხვავდებიან, როგორ ხდება რომ ერთნი ანგელოზებს ხედავენ, მეორენი ჰურიებს? ერთნი სამოთხეს, მეორენი ჯოჯოხეთს, ერთს გარდაცვლილი მამა ხვდება, მეორეს მამა ღმერთი, იესო, მარიამი..., რა ხდება ვინ იტყუება და რატომ?! მცირე გამონაკლისის გარდა არავინ არ იტყუება, სიკვდილის პირველ პერიოდზე და ჩვენი შეხედულებების მიხედვით სურათების შექმნაზე, რომელიც ჩვენ საოცრად რეალური გვეჩვენება, აქ ადრე დავწერე და აღარ გავიმეორებ, ამ პოსტში სულის განადგურებაზე მინდა ვისაუბრო, რაც თამარმა ახსენა. მე არ ვამბობ თამარი იტყუება, მსგავსი არაფერი უნახავს, იგონებს-მეთქი, თუმცა დავწერე და ვიმეორებ სულთან მიმართებაში სიტყვა განადგურება სრულიად აბსურდულია, ერთი სულის განადგურება სამყაროს განადგურების ტოლფასია - რაც შეუძლებელია. რასაც ჩვენ ვხედავთ, რასაც განვიცდით ან ვინც ვართ სიკვდილის შემდეგ, ეს არ ვართ ნამდვილი ჩვენ, იქაც არ ვიცით ჩვენი სული, სიკვდილის პლანი ისეთივე ილუზორიულია როგორც ფიზიკური სამყარო, მიუხედავად იმისა, რომ ინკარნაციათა სრული მეხსიერება გვაქვს და აქაური გადასახედიდან წარმოუდგენლად დიდ ინფორმაციას ვფლობთ, ჩვენი ნამდვილი არსებიდან ისევ ისე შორს ვართ. ჩვენი არსების აღქმის უნარი ამ სამყაროში, არც ფიზიკურში და არც ასტრალურში, არ გაგვაჩნია. ის განკითხვის დღე, რაც თამარმა ნახა მისივე ან სხვა სულის მიერ შექმნილი დროებითი ილუზიაა, საკმაო ხანი რომ დაეყო იქ, ილუზია გაქრებოდა, უფრო რეალურ (მაგრამ საბოლოოდ მაინც ილუზორიულ) სამყაროს ნახავდა მაგრამ თავის სულს ბოლომდე მაინც ვერ შეიცნობდა, რადგან ჩვენი რეალური არსების აღქმა მხოლოდ სხვა მაღალი სამყაროდან შეიძლება, სადაც ისე ადვილად ვერ მოხვდები, როგორც სიკვდილის პლანზე, რადგან სიკვდილ-სიცოცხლის საზღვარი არც ისე ძნელი გადასალახია, მაღალ და დაბალ სამყაროებს კი ერთმანეთისგან დრო-სივრცე-განზომილება ყოფთ - ეს ალბათ ყველაზე ადვილი აღწერაა. მე უკვე ვთქვი, რომ ჩვენი ფიზიკური სამყარო ყველაზე დაბლა დგას სადაც სულს მხოლოდ ზემოდან შეუძლია მოხვედრა, სხვა გზა ამ სამყაროში მოსახვედრად, ყოველ შემთხვევაში, ადამიანის სხეულში რომ დაიბადო - უბრაალოდ არ არსებობს...
როგორც ვატყობ ეს ასე მოკლედ არ გამომივა, ამიტომ, ახლა თავი რომ არ მოგაბეზროთ შემდგომში გავაგრძელებ

Posted by: ever Aug 10 2011, 02:16 AM

ძალიან საინტერესოა და ველოდებით გაგრძელებას

Posted by: Vision_ Aug 10 2011, 02:24 PM

მე მართალი რომ გითხრათ ვერ მივედი ბოლომდე... ძალიან ბევრი ცნებაა ყოველგვარი განმარტების და დასაბუთების გარეშე.

Posted by: kate Aug 11 2011, 04:52 AM

....სულის "განადგურება" ყოვლად შეუძლებელია, რადგან სული - როგორც ასეთი, არ იმყოფება არც აქ და არც სიკვდილის ასტრალურ პლანზე, ამდენად მისი სიკვდილი ამ პლანებზე და უფრო მაღლაც და საერთოდაც არ არსებობს. აქ და სიკვდილის შემდეგაც იმყოფება სულის ენერგია, ჩვენი ცნობიერება, ერთადერთი ფიზიკური ატომი, ადრეც ვახსენე - ჩვენ კი არ ვიბადებით სამყაროებში, არამედ სამყარო იბადება ჩვენში. ეს ძალიან რთულია აღსაქმელად და არანაკლებ ძნელი გადმოსაცემად. მინდა როგორმე გავამარტივო აღქმადი რომ გახდეს. ჩვენი არსება, ჩვენი სული მეტ-ნაკლებად მაინც რომ აღვიქვათ უნდა გავშორდეთ არამარტო ფიზიკურ და ასტრალურ სამყაროს, არამედ სხვა განზომილებაში გადავიტანოთ ცნობიერება, იმ მეოთხე განზომილების ზემოთაც, სადაც ახლა აქვს დედამიწას გადასვლის შანსი. გადავიტანოთ იქ სადაც ჩვენი სახლია, ჩვენი მშობლიური ცივილიზაციები. ჩვენ აქ თითქმის ყველანი "უცხოპლანეტელები" ვართ, ძირითადად სირიუსის, ორიონის, გედის თანავარსკვლავებიდან, პლეადებიდან, სხვებიც არის, მაგრამ ნაკლები რაოდენობით. მაგრამ ჩვენ, დღევანდელი ტექნიკით რომ შეგვეძლოს თუნდაც ერთ დღეში მივაღწიოთ რომელიმე ამ თანავარსკვლავედის პლანეტამდე, იქ ვერაფერს ვნახავთ, რადგან ჩვენი სამყარო და ჩვენი ცივილიზაციები არსებობენ სხვა განზომილებაში, სამყაროს, ქმნილების სხვა პლანზე, მაგრამ ჩვენი სული ანუ ის ვინც ვართ სინამდვილეში არც იქ იმყოფება, თუმცა იქ ვიცით უკვე ვინ ვართ და რა გვინდა და იქ "სიკვდილის" შემდეგ (იქაც ისევეა სიკვდილი და დაბადება, როგორც აქ - როგორც ზემოთ, ისე ქვემოთ, როგორც ქვემოთ, ისევეა ზემოთ ), რომელიც მთლიანად გაცნობიერებულია უკვე და იციან არსებობის, მსახურების რა გზას დაადგნენ. ეს ის ადგილია საიდანაც ჩაამოვდივართ ყველაზე ბოლო წერტილში, დედამიწაზე ან მის მსგავს მყარ ფიზიკურ სამყაროში ინკარნაციისათვის, და მერე გზადაგზა ვიმატებთ და ვიხლართებით კარმის კვანძებში, იძულებული ვართ ისევ და ისევ დავიბადოთ, ისე რომ სახლი და მომლოდინე სხეული, საერთოდ გვავიწყდება და რეალობა გვგონია ჩვენივე შექმნილი ილუზორიული სამყარო. ასე, შეიძლება მილიონობით წლები ვიბოდიალოთ, დრო იმდენად შედარებითია, ეს არაფერს ნიშნავს, მთავარია სულმა, ანუ სულის მოხეტიალე ცნობიერებამ არ დაკარგოს სულის უნიკალური "კოდი", ამ შემთხვევაშიც კი, ეს სულის განადგურებას კი არ ნიშნავს, არამედ მთელი გამოცდილების დაკარგვას.

Posted by: td......... Aug 11 2011, 10:26 AM

+100

Posted by: Fee Aug 11 2011, 11:51 AM

მდაა....

Posted by: progress Aug 11 2011, 10:10 PM

kate
საინტერესოდ აყალიბებ, თუმცა ბევრი კითხვა გამიჩნდა

Posted by: kate Aug 11 2011, 10:13 PM

progress
მკითხე და რასაც როგორ შევძლებ, გიპასუხებ

Posted by: kate Aug 16 2011, 08:17 PM

ის რომ სული უკვდავია და მისი განადგურება შეუძლებელია, სულაც არ ნიშნავს, რომ არანაირი საფრხე არადროს არ გველოდება და როგორც არ უნდა გავატაროთ ჩვენი სიცოცხლე, რომელ გზაზედაც არ უნდა დავდგეთ, მაინც ყველაფერი კარგად იქნება და საბოლოოდ მაინც საკუთარ თავს დავუბრუნდებით. ასე მარტივად და უბრალოდ რომ არ არის ყველაფერი, ეს ყველამ ვიცით შეგნებულად თუ შეუგნებლად. ჩვენს დუალისტურ სამყაროში არსებობს სიკეთე და ბოროტება, ნათელი და ბნელი ძალები... გამუდმებული ბრძოლა მათ შორის, და თუ ბოროტება, ბნელი ძალები, ეშმაკი და დოზანა რეალურად თავისუფალი არჩევანის იარაღს წარმოადგენს და ერთი ძალის მეორე მხარეა - ჩვენ ეს აქაური გადასახედიდან არ ვიცით, ჩვენ ვიცით მხოლოდ სიკეთე და ბოროტება, ნათელი და ბნელი, რომელთა შორის ბრძოლა ასტრალურ პლანზე გაცილებით ძლიერი და დაუნდობელია ვიდრე ფიზიკურზე, ასე რომ ადამიანები რომლებიც ბოროტებას, ბნელ ძალებს შეგნებულად ირჩევენ რამოდენიმე ინკარნაციის მანძილზე, სიკვდილის შემდეგ, ასტრალურ პლანზე ისინი უკვე ასტრალური ბნელი ძალების წარმომადგენლები ხდებიან და უერთდებიან სხვა ასტრალურ არსებებს, რომლებიც ჩვენ სამყაროს არ მიეკუთვნებიან, მათ არც ფიზიკურ პლანზე შეუძლიათ ინკარნაცია, და არც დაღმავალ გზაზე არიან, ამდენად მათ არსებობისათვის სჭირდებათ ენერგია რომლის დამოუკიდებლად მიღება არ ძალუძთ, ჩვენ კი ენერგიას ზემოდან ვიღებთ უწყვეტლივ და ეს ენერგიაა მათ რომ სჭირდებათ და ამდენად ვჭირდებით ჩვენ ჩვენივე თავისუფალი არჩევანით, ასეთი სულები, თუ დიდხანს დაყოფენ ბნელი ძალების (ასე დავარქვათ ამ ილუზორიულ კრებულს, რომელიც ჩვენ თვითონვე შევქმენით, ჩვენი არასწორი არჩევანით და სხვა სამყაროების არსებები "მოვიწვიეთ", რომ ჩვენი ნებით ენერგია გავუნაწილოთ) ტყვეობაში, ზემოდან იღებენ იმპულსს, გახსენებას რამოდენიმეჯერ, რომ ენერგიას არასწორად იყენებენ, თუ ვერ მოხერხდება მათი გამოფხიზლება, ენერგეტიკული კავშირი წყდება მის მენტალურ სხეულთან, მის მშობლიურ სამყაროში დატოვებული მისი სხეული კვდება, თუმცა ეს არ ნიშნავს სულის სიკვდილს, უბრალოდ იშლება ყველანაირი გამოცდილება, ყველანაირი მეხსიერება, რაც სულმა, შეიძლება მილიონობით წლების მანძილზე შეიძინა. ცნობიერება ბრუნდება მონადაში და განვითარების მთელი გზა - მონადიდან ქვემოთ, მენტალური სხეულის აგებამდე და მერე ფიზიკურ სამყაროში ინკარნირებამდე და ისევ ზემოთ მენტალურ სხეულში დაბრუნებამდე თავიდან უნდა გაიროს. ეს თითქოს არც ისე ტრაგიკულად ჟღერს, მაგრამ მენტალური პლანის გადმოსახედიდან, როცა ჯერ კიდევ ცოცხალია ყველა მოგონება, დაბადება და სიკვდილი - ამაზე დიდი ტრაგედია სამყაროში, უბრალოდ არ არსებობს.......

Posted by: Existence Aug 16 2011, 09:36 PM

მარტოობა ვისაც არ შეგიძლიათ ..პირველ რიგში თქვენს ტვინში მარტოობაზე მაქვს ლაპარაკი.........
.........სიკვდილისთვის მზად არ ხართ......

ასევე თუ სიბნელის გეშინიათ და სიბნელეში მარტო არ შეგიძლიაათ დააკვირდეთ თქვენს თავს......
..........ხო საერთოდ ზედმეტია ლაპარაკი ...

ვისაც სიკვდილის გეშინიათ ერთხელ მარტო რო იქნებით ..დაკეტეთ ყველა ფანჯარა ჩააქრეთ შუქები შედით აბაზანაში და გადაივლეთ ცივი წყალი ..პირობას გაძლევთ...თუ ამ ელემენტარულს გაბედავთ თანდათან იმ საოცარი მოვლენისთვის მენტალურად მაინც იქნებით მზად............

Posted by: old_man Aug 17 2011, 01:16 PM

სიკვდილზე ცოტა სხვა კუთხით მინდა თქვენი მოსაზრება გავიგო. კერძოდ როგორ აღიქვამს სხვადასხვა კულტურა სიკვდილის ფენომენს...კრიტიკის მხრივ არა ))
დისქავერიზე ვუყურებდი რაღაც გადაცემას. სერიულ მკვლელზე იყო და იქ ლაპარაკობდნენ იმ გოგოების მშობლები რომლებსაც შვილები მოუკლეს. რათქმა უნდა სევდა იგრძნობოდა, მაგრამ ეცვათ ნათელი ფერები, სიცოხლის ხალისიც ეტყობოდათ.. ვიცითო რომ ჩვენი გოგო რომ ახლა იქ სამყაროში კარგად იქნებაო, რაღაც ისტორიებს იხსენდნენ შვილზე, გაიღიმეს, გაიცინეს.. სხვა მშობლებმაც იგივენაირად (ამერიკაში ხდება ეს). ვფიქრობ რომ ეს არის ჯანსაღი დამოკიდებულება სიკვდილისადმი და საერთოდ ცხოვრების და იმ დარტყმების მიმართ რაც შეიძლება შეგემთხვეს..
შედარებისთვის ხომ ვიცით საქართველოში სიკვდილის მიმართ დამოკიდებულება არის რაღაცნაირი დემონიზებული, წყვდიადით მოცული, რითაც მთავრდება და ინგრევა ყველაფერი. ნუ შვილის სიკვდილზე აღარაფერს ვამბობ. ქართველი ქალისთვის ცხოვრება მტავრდება, ეს ალბათ იმიტომ რომ შვილის გაჩენის შემდეგ მისი ცხოვრებით ცხოვრობდა. ნუ ეს კიდე ცალკე ფენომენია... კიდე საინტერესოა ამ გლოვის ფენომენი დასავლეთის კულტურაში. შინაგანად გლოვა იმ მშობლებს არავიზე ნაკლები არ ექნებოდათ, მაგრამ ქართულ საზოგადოებაში მგლოვიარე თითქოს საზოგადოებისგან მტკიცედ მოითხოვს მისი ახალი სტატუსის მიღებას, შეცოდებას და "შეღავათებს"...
თქვენ როგორი დამოკიდებულება გაქვთ ამ მხრივ? და რას ფიქრობთ ზოგადად საქართველოში სიკვდილისადმი არსებულ დამოკიდებულებაზე?

Posted by: Existence Aug 17 2011, 05:01 PM

ოოო........ეგ ძაალიან დიდი თემააა.... და ძალიან ღრმა ფესვები აქვს ბიო რობოტის პროგრამებში.........

ისე სიკვდილს რაც შეეხეა ჩემი აზრით მთელი ცხოვრება მაგისთვის უნდა იყოს მზადება...........
........აი ეხლა რაც დავწერე რამდენი აღიქვავს ამას ისე რომ მთელი ცხოვრება უნდა ვიგლოვოთ და დაგრუზული სიფათით ვიაროთ შავებში....და ამასც ძალიან ღრმა ფესვები აქვს რატო იფიქრებს .......
..იმდენად დიდი თემაა რო მეზარება წერა...

სიკვდილი თუ არ გიყვარს რომელ ღმერთის სიყვარულზეა ლაპარაკი და მთელი საქართველო რო კითხო მაგარი ღვთის მოსავია...არადა სადაც დამიწყია ლაპარაკი სიკვდილზე ყველა შეცბუნებული სახეებით მიყურებდა ასეთი კომენტარებით :

რაზე ლაპარაკობ ახალგაზრდა ბიჭი. ...რა უბედურებაა ამდენი სიკვდილზე ლაპარაკი.. . რა გაკლია ცხოვრებაში..... .... და აშ

იმიტომ არ უყვართ სიკვდილი რომ იმდენი მარაზმი აქვთ ჩატენილი ქვეცნობიერში სოციუმის კლიშეებით დაწყებული საკუთარი მხოლოდ სხეულზე აწყობილი მსოფმხედველობით მაგ ყველაფრის ამოტივტივება მას შემდეგ რაც საკუთარ ტვინს დაშორდებიან ძააალიან აშინებთ... და შესბამისად ქვეცნობიერად გრძნობენ რო სიკვდიისთვის არ არიან მზად.........

Posted by: Existence Aug 17 2011, 06:55 PM

ხვალიდან როგორც იქნა შევძლებ განმარტოვებას .... 10 დღე მაინც და ....ვაპირებ ....სიკვდილს ისევ დავუმეგობრდე...........თორე ყოველდღიური რუტინა საოცრად ახერხებს საკუთარი ცენტრიდან ამოგაგდოს.....

ხო ეს რო დავწერე აქ დამავიწყდა რო...სიბნელეში .. ცივი წყლის გადავლების მერე ან პროცესში ..უნდა განიცდიდეთ აბსოლუტურ დაუცველობას....და სამყაროსადმი.მინდობას......

ეს ტექნიკა რაც არ უნდა მარტივად ჩანდეს ...ქვეცნობიერისთვის სახლში იქნება თუ ტყეში სიბნელე და ფიზიკური დისკოფორტი (ამ შემთხვევაში გამოხატული ცივი წლის გადავლებით) აღიქმება ექსტრემალურ მდგომარეობად
ამის მთელი მუღამი იმაშია რომ შემდეგ ცხოვრებაში ექსტრემალურ ვითარებაში ქვეცნობიერი ეჩვევა სამყაროსადმი სიყვარულის გრძნობის შენარჩუნებას და არა მხოლოდ მექანიკურ თვითგადარჩენას.......

სიკვდილის დადგომის მომენტი ექსტრემალური მდგომარეობაა და ამ დროს ადამიანი თუ მხოლოდ შიშს განიცდის სიკვდილის მთელი მუღამი იკარგება........

Posted by: Atman Aug 17 2011, 06:57 PM

ეგ მეც დავიწყე და მაგარი რამეა! ვნახოთ აბა ზამთარშიც თუ გამომივა

Posted by: Existence Aug 17 2011, 08:09 PM

ვააა...... შენ ჩემ დაწერილებზე ქრისტიანები რო წარმართულ ლიტერარტურას წვავენ ისეთი რეაქცია გაქვს და...............როგორ მოხდა რო რაღცაში დამიჯერე............

ისე მართლა მაგარია....... ...ოღონდ თუ სიბნელეზე ვითომ გგონია არანაირი რექცია არა გაქვს ..მაინც უნდა ჩააქრო შუქები იმიტომ რო ქვეცნობიერს მილიონობით წლის მანძილზე ჩამოყალიბებული თავისი აღქმები ქვს....

მანდ კიდე შეილება ერთი რამის გაკეთება სანამ წყალს გადაივლებ ჯერ წარმოიდგინე ყველაფერიო კარგი რაც შეილება გადაგხდეს ამ ცხოვრებაში ანუ იდეალური პონტები წარმოიდგინე...მერე გერევე ყველაზე ცუდი სიტუაციები........მაგალითად მშობლის სიკვდილი უცბად რომ გაიგო ან ხო ხვდები რააა რასაც ვიძახი და ...

შემდეგ იმწუთში გადაივლე ცივი წყალი.....მერე ეგრევე დაუცველობის გრძნობა ანუ აფსოლუტური მინდობა სამყაროსადმი .........(შენთვის კრიშნა ) და ნებისმიერი მისგან წამოსული სიტუაციის ამ დგომარეობაში მიღება .......... ნუ ამას როგორ განიცდი უკვე შენზეა დამოკიდებული.........

ზამთარში რათქმაუნდა უფრო დაუცველი ხარ და ეფექტი უფრო დიდი აქვს მაგრამ..როგორც გამოცდილ
გადამვლებელს დამიჯერე ისე ადვილად შეილება შეტოპო რო ვერც მიხვდები როგორ დაგენძრევა

ისეთი გრძნბობები გიჩნდება თითქოს კონცლაგერშიც რო ჩაგაგდონ ელემენტარული აგრესია არ გექნება ღმერთისადმი მარა შეილება ეს ექსტაზის ბრალი იყოს და რეალურად რო სხვანაერადაა იმ წუთში მიგატორმუზებემ რო ძაან არ გაფრინდე ილუზიებში....

Posted by: Atman Aug 17 2011, 08:16 PM

Existence

შენგან არ გამიგია, ერთმა ვაიშნავმა მირჩია

ოღონდ სიბნელეში არ ვაკეთებ, თორემ ჩემს შემდეგ აბაზანაში ვეღარავინ შევა ისეთი გუბე დადგება



მივხვდი რასაც გულისხმობ ჩემი სიტყვებით ასკეტიზმში (ამ შემთხვევაში ცივი წყლის გადავლებაში) ოქროს შუალედს არ უნდა გადაცდე (ნუ ეს შუალედი ყველასთვის ინდივიდუალურია).

მაგრამ ცივი წყალი და ასეთი გარეგნული ვეშები როგორც იტყვიან "სემიჩკებია" იმასთან შედარებით, როცა ტონკი დონეზე გადაგავლებენ ცივ წყალს (თუმცა ეს შენც იცი).

აქვე დავამატებ: დაუცველობის და უმწეობის განცდა არ უნდა გადავიდეს ინფანტილიზმში.

Posted by: Atman Aug 17 2011, 08:21 PM

კრიშნასთან ცოტა სხვანაირადაა საქმე. კრიშნამ რომ დაგავალოს (სულიერი მოძღვრის მეშვეობით) 30 წელი უნდა იჯდე კაბინეტში და ძალიან სკურპულოზური და მომაბეზრებელი საქმე აკეთოო, ამ შემთხვევაშI ეს იქება უმაღლესი ექსტრიმი და არა ფათერაკების და თავგადასავლების ძებნა

ოღონდ საბედნიეროდ კრიშნა ასეთ მოსაწყენ დავალებებს ძალიან იშვიათად იძლევა

Posted by: Existence Aug 17 2011, 08:37 PM

ხო კაი კაი........ ....



ეე ბიჭო მთელი მუღამი მაგას აქვს ...შენც კიდე ჯამით თუ რაც ქვია იმით არ გადაივლო და დუშით ქენი თუ რაც ქვია...... (ისე ჯამით და ვედროთი ჯობია . ......... )
.....................უეჭველი ცადე......სიბნელეში მარტო რო იქნები.ვაბშე სხვა პონტია........

Posted by: Atman Aug 17 2011, 08:42 PM

Existence

ვედროს სულ სხვა ეფექტი აქვს. დუში ენერგეტიკულად ისე კარგად ვერ წმინდავს.



ვცდი ერთხელ შენი ხათრით

Posted by: Existence Aug 17 2011, 08:46 PM

ნტ ოოოოო ეგ რაშუაშია. ...... რა პირველ კლასელის რაღაცეებს წერ.........

ხო კიდე ვიღაცა რო ქუჩაში ხელს დაგარტყავთ.....ვითომ ძაან წმინდანი ვარ პონტები და იმ სიფათით დახვდრა არ გინდათ გადავლებისას რომ გაქვთ................. ......

აჰა ბარემ ესეც ეწეროს ქვევით.....

Posted by: Existence Aug 17 2011, 08:48 PM

ხო...........მაგაში გეთანხმები ...........რო ვერ ახერხებ მაგიტომ დავწერე დუში........




არ ინანებ.......

Posted by: ირმა Aug 18 2011, 09:08 AM

old_man

მეც ვფიქრობ, რომ საქართველოში სიკვდილთან არასწორი დამოკიდებულებაა. არადა სხვაგვარად უნდა იყოს, რწმენა რომ გვქონდეს.
მე პირადად ვერ ვიტან საერთოდ შავებს, შავ ტანსაცმელს და ვფიქრობ უდიდესი სიბნელეა შავების ჩაცმა. შავების ჩაცმით არაფერი იცვლება, მხოლოდ უარყოფით ენერგიას აგროვებს შავების ჩამცმელი. რათქმაუნდა როცა ადამიანს ასე სტკივა ახლობლის დაკარგვა, თითქოს ისეთი გრძნობა უჩნდება, რომ არ უხარია და არ უნდა მხიარული ფერები, მაგრამ ალბათ ამის მოთხოვნილება რამდენიმე დღეა შინაგანად და არა წლები. საქართველოში ქალს ქმარი რომ მოუკვდეს, მორჩა მერე მთელი სიცოცხლე შავები. არ ვეთანხმები ამ შეხედულებას.
აი ამერიკის რომ აღწერე, ის მდგომარეობა უკეთესია, ვიდრე ჩვენი...

Posted by: old_man Aug 18 2011, 02:01 PM

ირმა

სწორად შენიშნე ირმა. იგივე ჩვენი რელიგია ქრისტიანობა, რომელსაც უმეტესობა აღიარებს ხომ ამბობს, რომ სიკვდილი ანუ გარდა-ცვალება არის სხვა განზომილებაში გადასვლა და რომ ამით არ მთავრდება არაფერი, არამედ გრძელდება.. გრძელდება... მაგრამ რეალურად ჩვენთან ბევრი, საყვარელი ადამიანის გარდაცვალების შემდეგ მასთან ერთად ცოცხლად იმარხავს თავს... ეს ნიშნავს რომ მათ შინაგანი რწმენა არ აქვთ, თუმცა კი ამბობენ სიტყვით...

Posted by: Existence Sep 4 2011, 10:22 PM

არავინ არ იცის კონკრეტულად სად და როგორ მოკვდა ლაო ძი ..... მაგრამ არის ძალიან ცნობილი თითქოს მისი ბოლო შეხვედრა ერთ ერთ მოგზაურთან..........

მოგზაური ეუბნება რომ ხალხი ღელავს სად გაუჩინარდი შენო და რა შეგემთხვაო ...........

და გადმოცემით ლაო ძი პასუხობს შემდეგს.............


”When I was born, I was ignorant. So there was a little noise about my birth. Now that I
have attained wisdom, there shall be no sound about my death.

(მე ძალკიან მიყვარს ეს სიტყვები ისე მე ესეთი ეპიტაფია საფლავზე მომეწონებოდა რო მენახა ...და საერთოდ მე მომწონს ეპიტაფიები ...თუ ღრმა არის მითუმეტეს სიკვდილის გარემოცვაში სასაფლაოზე შეილება ჩვეულებრივი ადამიანი ..რაღაც მისტიკურს დაახლოვოს და ამიტომ.........

Posted by: Mola Nasredini Sep 7 2011, 07:36 PM

ღიმილით

ვინც იბადება ის ხომ აუცილებლად კვდება
და ვინც კვდება ის აუცილებად იბადება

Posted by: free man Jan 5 2012, 07:46 PM

სიკვდილს ყველა ვიმსახურებთ. საქმე ისაა, როდის და როგორ.

Posted by: Dondariable Jan 19 2012, 11:16 PM

მაგრად მეშინია სიკვდილის მერე რაიმე შეცდომა არ მოხდეს და სადმე არ გავიჭედო..


სულელურად ჟღერს არა?


ზოგჯერ მესიზმრება კიდეც, ვითომ სადღაც ჩავრჩი, არავის ვახსოვარ, ერთ ადგილას ვარ გაჭედილი სამარადისოდ.

საშინელებაა...

Posted by: td......... Jan 20 2012, 12:10 AM

Dondariable
ამაზე უნდა იმუშაო, თორე დიდი შანსია ისე იყოს , როგორც ფიქრობ..

Posted by: Dondariable Jan 20 2012, 12:16 AM

td.........

კი, მაგრამ ღმერთი ხო არ დამტოვებს ეგრე, მიშველის მერე.

ერთია მე რისი მეშინია და ჩემიდან გამომდინარე რა მოვიწიო, მეორეა უფალს რა გეგმები აქვს ჩემზე.

Posted by: td......... Jan 20 2012, 02:22 PM

Dondariable
უფალს რა გეგმებიც არ უნდა ჰქონდეს შენზე ვერ იძალადებს, სიცოცხლე იმისთვის მოგეცა, რომ ამას მიხვდე და დაიხვეწო, განვითარდე და სამყაროს და შენი არსების ფიზიკურ ასპექტის აღქმას გასცდე. როდესაც საკუტა თავს მხოლოდ სხეულად არ აღიქვამ სიკვდილის შიშიც გაქრება. შისს იწვევს დანაკარგის განცდა, როდესაც დაინახავ, რომ სიცოცხლე აქ არ იწყება და აქ არ მ\ტავრდება, რომ ადამიანი მხოლოდ სხეული და ფიზიკური არსება არ არის ეს შისიც გაქრება, რადგან ფაქტიურად სიკვდილიტ კი არ კარგავ , არამედ იძენ. ასე, რომ ღმერტს ნუ დავაბრალებთ ყველაფერს და მისი იმედით კი უნდა იყო, მაგრამ მასზე სასოების გარდა ხელიც უნდა გაანძრიო ცოტა, თორე იმ ანიგდოტისა არ იყოს გეტყვის მერე, რა გიყო 3 ჯერგამოგიგზავნე ნავი და რატო არ ჩაჯექი შიგნითო!

Posted by: Existence Jan 20 2012, 09:06 PM

თუ გაჭედვის გეშინია The Tibetan Book of the Dead წაიკითხე უბრალოდ ბუდისტურ ეგრეგორულ რაღაცეებს დიდი ყურადღება არ მიაქციო , მოკლედ არსი აიღე რა რაც იმ პატიოსანმა კაცმა ჩადო მაგ წიგნში ვინც დაწერა ..............

Posted by: Dondariable Jan 20 2012, 09:48 PM

Existence
მადლობა რჩევისთვის

Posted by: kate Jan 25 2012, 10:08 AM

Dondariable

დრო სხვდასხვანაირად აღიქმება რეალობის სხვადასხვა პლანზე და მათ შორის რაღაც "გაჩერებული დროის" მაგვარი ბარიერია, რომელსაც ძირითადად შეუცნობლად გავდივართ ყველა სიკვდილის ან დაბადებისას ან საერთოდ განზომილებებს შორის, და რომელიც უსიამოვნი შეგრძნებას მაინც ტოვებს, მაგრამ თუ ამ ბარიერს ცნობიერად გადავკვეთავთ ერთი გაელვება უსასრულობის ძალიან მძიმე, დამთრგუნავ შეგრძნებას ტოვებს. როგორც ჩანს ამ ბარიერის მეხსიერება მოგყვება, თორემ ნუ გეშინია, არსად გაიჭედები და არ დაგივიწყებენ

Posted by: anima mundi Nov 11 2012, 03:04 AM

'თუ ადამიანი თავიდანვე არ მიიღებს სიკვდილის გარდუმავლობას, მაშინ ის მას არასასურელი ფორმით ეწვევა'
'სამურაი ყოველ წამს უნდა იყოს სიკვდილისთვის.. თუმცა სიკვდილისთვის მზადყოფნა არ ნიშნავს გამარჯვებას'

- ჰაგაკურე. იამამოტო ცუნეტომო.

Posted by: anima mundi Nov 11 2012, 03:09 AM

Existence

ხი და, ვაბშე გვერდიდან დანახვა მაგ დროს შენი თავი დაკვრივება ყველაზე საინტერესოა.. მარა ბევრი "მომკვდარა" და გაცოცხლებულან და ძირიტადად იამს ყვებიან რასაც შენ. მხოლოდ შენ მალე დაბრუნდი სხეულში და ისინი ამბობენ, ისე მეზიზღებოდა თუ მეცოდება რაღაც ჩვარივით იყო.. აღარ მინდოდა დაბრუნებაო.

ისე ანუ, როგორც ვხდები აქამდე რამდენჯრაც ვრეინკარნირდით სიკვდილის მომენტის მიღების დროს აზრებისგან მიღებული ახალი დაბადებებია ხო?

Posted by: anima mundi Nov 11 2012, 03:14 AM

kate

ქეით.. აი ერთხელ მქონდა ეს შემთხვევა და იქნებ დაახლოებით მითხრა თუ გეცნობა, რა იყო. სიკდილზე მეტად იმ მდგომარეობაშიდაბრუნების მეშინიასავით..

მოკლედ სადღაც ვიყავი, უგარემოობაში, ჩემი თავი არ მახსოვდა. მხოლოდ "მეს" ბუნდოვანი შეგრძნება იყო და, დედა, მამა, მეგაობრები და ყველა იყო ძალიან შორეული, ძალიან შორეული ბუნდოვანი მგონება. ვიდექი რაღაც სინათლის წინ, ტავდახრილი და დანაშაულების და სიმძიმის გღძნობით. იმ გღძნობით რომ არარაობა ვარ და არაფრის ღირსი.. და ერთადერთი რაც მინდოდა ტირილი, ძალიან ბევრი რაღაცისგან განთავისუფლება და ერთი წუთი ახალი შანსი მაინც. სიზმარი არ იყო, არ მეძინა.. არც ვმედიტირებდი

Posted by: kaligula Mar 20 2014, 03:58 PM

კიდევ ერთი სისულელე, სიკვდილიო, იმდენად გეშინიათ სიკვდილის რო ამ სისულეელებს წერთ,

Posted by: დათო. Jul 1 2018, 09:59 AM

და მაინც, კაცმა არ იცის, დროსა და სივრცის მიღმა, – როდესაც გარდაცვალება დგება, – რა ხდება.
ის, რაც საკუთარი ემპირიულობით, შეგრძნების სახით, არ გამოგიცდია, არ შეგიძლია, იცოდე, მით უფრო, აპრიორულად – ამ დებულებით, შეუძლებელია, ამ მხრივ, ვინმემ რამე იცოდეს, ვინაიდან ვინც ცოცხალია, ავტომატურად, მას ეს მდგომარეობა ცალსახად არ უგემია, ხოლო მათ, ვინც უკვე „დაგვტოვა“, ჩვენდა სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, ვერაფერს გვეუბნებიან, ან კი, იქნებ, საერთოდ, არც არაფერი აქვთ სათქმელი, იდეაში.
მართალია, არსებობს გარკვეული შემთხვევები, მაგალითად, როგორიცაა კლინიკური სიკვდილი, მაგრამ ჩვენ არც ამ შემთხვევაში ვიცით, რამდენად იდენტურად დგება შედეგი და საერთოდ, მიახლოებულადაც არის თუ არა.
რომც დადგინდეს, დავუშვათ, რომ რაღაც ურთიერთკავშირი არის, იქიდან გამომდინარე, რომ ბოლომდის სიკვდილი, როგორც ასეთი, არ დგება, ადამიანი „კვლავ ცოცხლდება“, ასე ვთქვათ, ამით განსხვავებულ არსს ვიღებთ.
თუმცა, მე პირადად, მგონია, რომ რაკი არ ვიცით და ამ არ ცოდნას, დიდი ალბათობით, ის იშვიათი გამონაკლისი იქნება, რომ კაცობრიობის გავითარება ვერ შეცვლის, ასეც არის საჭირო.
აბა, ერთი წამით წარმოიდგინეთ, თქვენი ქმედებათა შედეგი აპრიორშივე თავიდანვე რომ იცოდეთ, რა მოსაწყენი იქნებოდა სიცოცხლე...
ასე იქნებოდა, კაცობრიობამ რომ იცოდეს დანამდვილებით, რა ხდება სიკვდის შემდგომ – მოსაწყენი, ქაოტური, ვინაიდან მეტწილ ადამიანთა რიცხვს, თუ ყველას არა, ხელს აღეებინებდა ცხოვრებაზე, წაართმევდა თავისუფლებას, რომელიც საკუთარი შინაგანი აქტის ხარზე, მიღებულ არჩევანს გულისხმობს, შემდგომ კი, ამ არჩევანიდან გამომდინარე, ანგარიშის გასწორებას.
და მაინც, როგორც არ უნდა იყოს, იმის თქმა სიკვდილზე, როგორც სხვა დანარჩენზე, რომ ცალსახად ცუდია, არ შეგვიძლია.
ადრე ვთქვი, რომელიღაც პოსტში, რომ ყოველივეს გამოყენება სათავისოდ შეიძლება, უნარის ფლობის შემთხვევაში, სიკვდილის დროსაც ამრიგადაა – იგი კარგი სტიმულატორია. ამის თვალნათლივ გასაგებად კი, ერთ მაგალითს მოგიყვანთ – ბევრი თქვენთვის ნაცნობი მწერალი, რომ არა მათი დაავადებები, რომლებიც სიკვდილთან ძალიან აახლოვებდნენ, სულ მწირე, ვერ შექმნიდნენ იმგვარ ღირებულების მქონე რომანეს, რამდენადაც მოცემული ფაქტის დროს და საერთოდ, შესაძლებელია, სხვა შემთხვევაში, ვერც ვერაფერი დაეწერათ.

Posted by: earth Jul 1 2018, 05:48 PM

დათო.

მე ვფიქრობ კლინიკური სიკვდილით ბევრი რამის გაგება შეიძლება. ბევრი ადამიან ნახულობს მსგავს „სიზმარს“, მე მქონდა ბავშვობაში კლინიკური სიკვდილის მსგავსი სიზმარი, არვიცი რატომ, მაგრამ ვნახე ზუსტად ის, რასაც ხედავენ კლინიკური სიკვდილის დროს, ცოტა განსხვავებულ ფორმებში. პირველი რასაც ხედავენ, ესაა ტუნელი (მე დავინახე მფრინავი რაკეტის სახით), მერე ნახულობენ სინათლეს, ტუნელში სიბნელეა, მერე სინათლე და მანათობელი არსება. ხედავენ და იციან, რომ კვდებიან, მეც ვიცოდი, თითქოს მოვკვდებოდი, არავითარი შიში, არავითარ ცუდი გრძნობა, უბრალოდ მიდიხარ „წინ“. ბოლოს ყველა რაღაცის გამო ბრუნდება უკან, ერთ ქალს გაზი ჰქონდა ანთებული და შეეშინდა ბავშვების საფრთხე, ისე დაბრუნდა უკან, ყველას აბრუნებს რაღაცა უკან. იქ უფრო კარგია თითქოს, ჩემთვის იყო კარგი თუ წავიდოდი მაშინ. ამას ბავშვობაში ვხედავდი... მე დავბრუნდი დედაჩემის ცრემლებსათვის, არ მინდოდა რომ დედაჩემს ეტირა. კარგი იყო იქ, ქრისტესთან ვიყავი მაშინ.

Posted by: earth Jul 1 2018, 05:57 PM

ეს სიზმარი ორმოციოდე წლის წინ ვნახე, მაგრამ დეტალები მახსოვს არ დამავიწყდა არაფერი. მითუმეტეს მაშინ ეზოთერიკობისა არაფერი გამეგებოდა, თავისთავად დამამახსოვრდა სიზმარი. საკმაოდ ნათლად მახსოვს ყველაფერი.
ბავშვობიდან არასოდეს მეშინოდა სიკვდილის, არც ახლა მეშინია. უბრალოდ ახლა თითქოს გამიტკბილდა ცხოვრება, რაღაცეები მინდა გავაკეთო, რაღაცეები მინდა მოვასწრო, არვიცი რა