ძალიან მნიშვნელოვან საკითხზე დამაფიქრა ერთი მამაოს სიტყვებმა:
როცა ნამდვილად გიყვარს, არათუ შეურაცხყოფ, ფიქრითაც კი ვერ უბრაზდები. ბრაზი მხოლოდ ეგოიზმიდან მომდინარეობს როცა შენთვის მთავარი მეორე ადამიანის სულის ცხონებაა არაა პირველადი და შენს თავზე ფიქრობ. შენს პირად სურვილებთან წინააღმდეგობაში მოდის რამე ბრაზდები.
რომელ მეოთხე განზომილებაზეა საუბრი როცა საკუთარ ეგოიზმს ვერ გაცდენილხარ და სხვა ხილული დედა , მამა,და,ძმა არ გყვარებია... ?
მთელი ეს თემები ამ ფორუმზე სიყვარულზე ვლაპარაკობთ, მართლაც სიყვარულია ყველაზე დიდი ძალა, ენერგია, რომელიც თვითონ ჩვენ გვაცოცხლებს და გვზრდის შინაგანად, „სიყვარული აგვამაღლებსო“, ე.ი. გვზრდის სულიერად, ზრდის ჩვენს შინაგან მეს.
... მაგრამ სინამდვილე სადაა?! გვიყვარს კი? შეგვიძლია უანგარო სიყვარული? როცა ბრაზი გვერევა რას ვაკეთებთ? როგორია მაშინ ჩვენი ფიქრები?
მე იმ დასკვნამდე მივედი, რომ თუ სიყვარულის სრული გამოვლინება არ შეგვიძლია, ნუ ვიქნებით მოძულეები მაინც, ესაა პირველი ნაბიჯი.
კიდევ თურმე ერთი მნიშვნელოვანი საკითხი... როცა ვინმე გაწყენინებს, უნდა აპატიო, უნდა აპატიო რამდენჯერაც არ უნდა გაწყენინოს, რადგან ამით პირველ რიგში შენს თავს შველი და შენი გრძნობები იქნება კარგი და არ დაიტანჭები უარყოფითი ფიქრებით. ერთიდაიგივე ადამიანისათვის ერთიდაიგივე დანაშაული მიპატიებია, მერე მიგრძნია შვება. როცა მის უარყოფითებს ივიწყებ შეგნებულად, შენ თვივონვე ხარ კარგად და არ იტანჯები.
Powered by Invision Power Board (/)
© Invision Power Services (/)