ვინც მიცნობს იცის, რომ მონისტი ვარ.
არ ვყოფ მატერიალურს და სულიერს.
რაც არის, მთლიანი არის.
რაც არის, სინამდვილეში არც არის, რადგან რომ იყოს, ამავე დროს, აუცილებელია, რომ არ იყოს. ცოტა ხნით მაინც.
ჩვენ დავიღალეთ ამდენი ენით, ამდენი სიტყვით, ამდენი თმენით.
ჩვენ არ ვართ მღვდლები. არც მოსამართლეები. პოლიციელებიც კი არ ვართ. ჩვენ არ გვაქვს თმენის ვალდებულება.
რატომ უნდა ვითმინო ვიღაც მაიას ტომელმა, ვინ შესწირა მსხვერპლად ვიღაც ბუმბულებიან რეპტილიას?
ან, რატომ უნდა ვითმინო ვიღაც წარმართ ქართველს თუ ფალოსის კულტი ჰქონდა მთაში?
ან რატომ უნდა ვუყურო მთელი ცხოვრება შიშველ მამაკაცს, რომელიც არადა არ კვდება, რომ აღდგეს,
არამედ ოცდაოთხი საათი ჯვარზეა გაკრული და იტანჯება? სახლებში? ბინებში? ეკლესიებში? ავტობუსის გაჩერებებთან?
მარშუტკებში? გულმკერდზე კაცის, ქალის, ბავშის? შინაური ცხოველებისაც? (მინახავს ძაღლებს ჰკიდიათ ჯვრები)
მანქანების ტრაკებზე?
რატომ? რატომ არ ჩამოვხსნათ ეს კაცი ყველა ჯვრიდან და დავტოვოთ ცარიელი ჯვრები?
მაგრამ ამათი ამბავი რომ ვიცი, აუცილებლად გამონახავენ ახალ მიზეზს საკუთარი ტანჯვების კონფირმაციისთვის.

ვინც მიცნობთ იცით, რომ ჩემთვის სულ ერთია.
ჩემთვის მატერიალური და სულიერი, მთლიანია და მას ეწოდება ცხოვრება.
ხოლო ვცხოვრობთ ჩვენ, ანუ ცხოვრება ჩვენგან ღებულობს ვალიდაციას და კონფირმაციას.
და ახლა მე რომ ვიტყვი, ცხოვრება - ეს მე ვარ, თქვენ დამეთანხმებით, სხვა გზა არ გექნებათ და მაგიტომ,
თუმცა თქვენ სწორედ ასეთ დროს გიჩნდებათ სურვილი გაქცევის.
თქვენ, როდესაც სხვა გზა არ გაქვთ, ამ გზას იგონებთ და მერე მირბიხართ მასზე.

ცხოვრება - ეს შენ ხარ. ეს არის ჩემი ახალი სინამდვილე.
ჩვენ იმდენად დავმძიმდით, ისე გვამძიმებს ჩვენი წარსული, რომ უკვე შეუძლებელი ხდება არდაკიდება.
ჩვენ დიდი ხანია გვკიდია.
ჩვენ გვეგონა, ასე გადავრჩებოდით.
ჩვენ შევცდით.
არაერთხელ.
კიდევ ერთხელ.
მერამდენედ?
ეგეთებიც გვყავს, შეცდომებს რომ გვითვლიან. მეტი საქმე რომ არ აქვთ.

ერთი სიტყვით, იმას ვამბობ, რომ ჩენ უკვე ზედმეტად ბევრი სიტყვა ვიცით და ამ სიტყვების უმრავლესობა
სინონიმებია, როგორც პრიუსებით სავსე თბილის ქალაქი. პრიუსი, პრიუსი, პრიუსი, ან ფორდ ფორდ ფიუჟენი, ფორდ ფიუჟენი, ფორდ ფიუჟენი.
ჩვენ ბევრი სიტყვა გვაწევს ზურგზე, როგორც ლოდი სიზიფეს.
ჩვენ გვაწევს დიდი პასუხისმგებლობა.
რაც ეპატიებოდა ნიუტონს, არ გვეპატიება ჩვენ.
რაც ეპატიებოდა გოეთეს, არ გვეპატიება ჩვენ.
რაც ეპატიებოდათ იდიოტებს, მაგალითდ, ოშოს, უსპენსკის, ბლავაცკაიას და ა.შ.
არ გვეპატიება ჩვენ.
რაც ეპატიებოდა იესოს, არ გვეპატიება ჩვენ.
რადგან ისინი ცხოვრობდნენ ჩვენამდე.

რაც ეპატიებოდა ილიას, არ გვეპატიება ჩვენ, რადგან ბავშვმაც კი იცის ვინ არის კაკო.
ბავშვმაც კი იცის, რომ წყალზე სიარული არ შეიძლება.
არც წყლის ნაყვა. არც ყლაპვა. თუ მარილიანია და არის ზღვის. მკვდრის მითუმეტეს. (მკვდარი ზღვა იმდენად მარილიანია, ვერ ჩაიძირები)

ერთი სიტყვით, ჩვენ გვაქვს ვალდებულება.
ჩვენ იმაზე მალე უნდა შევთანხმდეთ ხოლმე, ვიდრე რომის სენატში, ან ბაგრატიონების უკანა ეზოში თანხმდებოდნენ.
ჩვენ უკვე ზედმეტად ბევრი სიტყვა ვიცით.
ჩვენ ყველაფერშიკები ვართ. ცოტა ის, ცოტა ის, ცოტა ის. სიტყვები მოქრიან ქარ და ქარ.
ჩვენ კვანტური მექანიკაც კი დაგვაძალეს, ისევე, როგორც ინტერნეტი, ისევე როგორც ძუძუს წოვა თავის დროზე,
ისევე როგორც არჩაფსმა, ანუ შარდის შეკავება, ისევე როგორც, ჭამა და ა.შ.

ჩვენ მალ-მალე უნდა შევთანხმდეთ ხოლმე. ენტროპია გაზრდილია. ჩვენ სწრაფად ვიფანტებით, ვიდრე ვთქვათ მე-18 საუკუნის ბურჟუაზია, ან რევოლუციონერები.
ჩვენ უკვე გავიფანტეთ პრინციპში.
და რაც დაგვრჩა ჩვენი თავებისგან, იმათ მივმართავ.

ჩვენ არ ვართ ადამიანები. აქედან უნდა დავიწყოთ.
ჩვენ ვართ ცნობიერება. ეს კარგი სიტყვაა. მალევე უნდა შევთანხმდეთ ამაზე.
და თუკი ეს გასაგებია, მაშინ ეს ცნობიერება, უნდა ვაღიაროთ, არის ერთადერთი რაც ნაღდად ვართ.
სხვა ყველაფერი სათუოა.
ჩვენ უნდა შევთანხმდეთ ჩვენი იდენტობის განმსაზღვრელ სიტყვად ცნობიერება ვაღიაროთ.
და თუ შევთანხმდით, მაშინ ვაღიაროთ, ამ ცნობიერებას რაღაც სჭირს. ჩვენ რაღაც გვჭირს.

ჩვენ გვჭირს ახალი სინამდვილე. მეცნიერები, ანუ ტიპები, ვინებმაც საუკუნეობრივი ვენდეტა განახორციელეს
რელიგიურ ინსტიტუციებზე, ამბობენ, რომ რაც არის, ანუ არსებობა, 4 ფუნდამენტური ურთიერთქმედებისგან შედგება.
1. რადიაცია, ანუ სინათლე, ანუ ელექტრო მაგნეტიზმი. 2. სუსტი ურთიერთქმედება. 3. ძლიერი ურთიერთქმედება. 4. გრავიტაცია.

ჩემმა პირადმა პოზიციამ კი ახალ სინამდვილემდე მიმიყვანა, სადაც ვმოქმედებ მე, მე-5 ფუნდამენტური უერთიერთქმედება.
და მე მქვია სუპერპოზიცია, როგორც ცნობიერება.

სამეცნიერო საზოგადოებას ვთავაზობ მე-5 ფუნდამენტურ ურთიერთქმედებას ჩემი სახით.
და მე ვარ ცნობიერება. და ვარ მთლიანი.
თ უ მ ც ა აღმოჩნდა, რომ როგორც 4 ძალა არის სუპერპოზიციაში, ასევე მე-5 ძალაც, სუპერპოზიციაშია.
რას ნიშნავს სუპერპოზიცია?
სუპერპოზიცია არის მდგომარეობა, რომელშიც საგანი, იმყოფება ყველგან ერთდროულად, მანან, სანამ მას არავინ აკვირდება.

ახალ სინამდვილეში ასევეა ცნობიერებაც. მე ვარ ყველგან, სანამ დამკვირვებელი არ ჩნდება ჩემში.
ანუ დაკვირვების პროცესი იწვევს ჩემს კოლაფსირებას ერთ კონკრეტულ ბაბლში, წრეში, ჩარჩოში.

როგორც ყველაფრის ბოლოს, აქაც ვკითხულობ, და პრობლემა რაშია?
პრობლემა იმაშია, რომ დამკვირვების მომენტში, ყურადღება მთლიანად წყდება მთლიანობას.
და როდესაც წყდება, იწყება მცდელობა უკან დაბრუნების, შეერთების, იოგის, რე ლიგიის. (ორივე სიტყვა ერთს აღნიშნავს, შეერთებას, შერწყმას მთლიანობასთან)
და ეს მცდელობები, გადაგვივიდა ჩვევებში, რიტუალებში, როგორც კბილების გამოხეხვა, ტრაკის გამოწმენდა,
მარკეტებში ემოციური შოპინგი, უშინაარსო სქროლვა და ა.შ.

ფაქტია, ეს არ შველის. ფაქტია, რაღაც ნიტოა.
და ფაქტია, რომ თუკი ცნობიერების დამკვირვებელში კოლაფსირების დროს ყურადღების ნაწილი დარჩება
მანამდელ მდგომარეობაში, (ანუ ყველგან მყოფობის, ანუ სუპერპოზიციაში) მაშინ დადგება ნანატრი მშვიდობაც, შანტი.
ეპიფანია, ნირვანა, მოკშა, ფანა, სამადჰი, სამოთხე.
ამაზეც შევთანხმდეთ. ვიცით, რომ სინონიმებია. ვიცით, რომ ბევრი პრიუსი დადის მსოფლიოში. სხვადასხვა მფლობელით,
მაგრამ პრიუსი, პრიუსია.
და ჩვენც, ამ ახალ სინამდვილეს დავარქვათ სუბსტანციური მონიზმი, ანუ ცნობიერი სუპერპოზიცია.