შრიმად-ბჰაგავატამი Options

[Atman]

ამ თემაში შემოგთავაზებთ "შრიმად-ბჰაგავატამის" ა.ჩ. ბჰაკტივედანტა სვამი შრილა პრაბჰუპადას თარგმანს თავისი განმარტებებით. დავიწყებ პირველი სიმღერით. შეძლებისდაგვარად ვეცდები მალ-მალე დავამატო ახალი ტექსტები...



ამ ლინკზე თითქმის მთლიანი ტექსტია (რუსულ ენაზე):

http://vyasa.ru/books/ShrimadBhagavatam/

აქ აუდიოწიგნებია შრიმად-ბჰაგავატამზე (ასევე რუსულად):

http://www.svirel.com/bhagavata_purana_tales/




დავიწყოთ პირველი სიმღერის ქართული თარგმანით:



შრიმად-ბჰაგავატამი
სიმღერა პირველი



ავტორისაგან



ჩვენ უნდა გვესმოდეს, რაში მდგომარეობს თანამედროვე საზოგადოების მოთხოვნილება. რა სჭირდება მას? გეოგრაფიული საზღვრები უკვე აღარ ყოფს საზოგადოებას გარკვეულ ქვეყნებად ან ერთობებად. ის აღარ არის ისე ჩაკეტილი, როგორც შუა საუკუნეებში იყო და მსოფლიოში ერთიანი ქვეყნის ან ერთიანი საზოგადოების ჩამოყალიბების ტენდენტია შეიმჩნევა. “შრიმად-ბჰაგავატამის” თანახმად, სულიერი კომუნიზმის იდეალები მეტ-ნაკლებად ადამიანთა მთელი საზოგადოების ერთიანობაზე და, უფრო მეტიც, ყოველი ცოცხალი არსების ენერგიის ერთიანობაზეა დამყარებული. დიადი მოაზროვნეები ხვდებიან ამ იდეოლოგიის გავრცელების აუცილებლობას. “შრიმად-ბჰაგავატამს” შეუძლია კაცობრიობის ასეთი მოთხოვნილების დაკმაყოფილება. ამიტომ იგი იწყება ვედანტას ფილოსოფიის აფორიზმით ჯანმადი ასია იატიჰ, რომელიც ერთიანი პირველწყაროს იდეას ამკვიდრებს.

დღეისათვის ადამიანთა საზოგადოება აღარ იმყოფება უმეცრების წყვდიადში. მთელ მსოფლიოში სწრაფი პროგრესი იქნა მიღწეული მატერიალური კეთილდღეობის, განათლებისა და ეკონომიკური განვითარების სფეროებში. მაგრამ საზოგადოების სხეულში, სადღაც მცირედი გაღიზიანების წყარო არსებობს, ამიტომ უმნიშვნელო საკითხებზეც კი ფართომასშტაბიან კონფლიქტებს აქვს ადგილი. უნდა მოიძებნოს საერთო საქმით გაერთიანებული კაცობრიობის მშვიდობის, ძმობისა და კეთილდღეობის გზა. “შრიმად-ბჰაგავატამი” დააკმაყოფილებს ამ მოთხოვნილებას, რადგან იგი ადამიანთა მთელი საზოგადოების სულიერი აღორძინების კულტურულ პროგრამას წამოადგენს.

ადამიანთა საზოგადოების დემონური სახის შესაცვლელად “შრიმად-ბჰაგავატამის” შესწავლა სკოლებსა და უმაღლეს სასწავლებლებშიც უნდა იქნას შემოღებული, რადგან ამას გვირჩევს დიდი ერთგული მოსწავლე პრაჰლადა მაჰარაჯა.

ადამიანთა საზოგადოების დისჰარმონიის მიზეზი უღმერთო ცივილიზაციისათვის დამახასიათებელ უპრინციპობაში მდგომარეობს. არსებობს ღმერთი, ანუ ყოვლისშემძლე პიროვნება, რომლისგანაც ყველაფერი მომდინარეობს, რომელიც ყველაფერს უნარჩუნებს არსებობას და რომელშიც განსასვენებლად ყველაფერი შედის. სამყაროს თავდაპირველი წყაროს აღმოჩენისთვის მატერიალისტური მეცნიერების მიერ გაწეული მცდელობა საკმარისი არ აღმოჩნდა, მაგრამ ფაქტია, რომ არსებობს ყოველივე არსებულის ერთი თავდაპირველი წყარო. ეს თავდაპირველი წყარო ლოგიკურად და ავტორიტეტულად არის განმარტებული მშვენიერ ბჰაგავატამში”, ანუ “შრიმად-ბჰაგავატამში”.

“შრიმად-ბჰაგავატამი” ტრანსცენდენტული მეცნიერებაა, რომლითაც შეიძლება არა მხოლოდ ყველაფრის თავდაპირველი წყაროს, არამედ მასთან ჩვენი ურთიერთობის შეცნობაც. იგი გვასწავლის აგრეთვე ჩვენს მოვალეობას, სრულვქმნათ ადამიანთა საზოგადოება ამ სრულყოფილი ცოდნის საფუძველზე. ეს სანსკრიტზე დაწერილი ძლევამოსილი ნაწარმოებია და ამჯერად ზედმიწევნით წარმოდგენილია ინგლისურ ენაზეც, ისე, რომ უბრალოდ მისი კითხვითაც კი მკითხველი იმდენად სრულყოფილად შეიცნობს ღმერთს, რომ საკმარის განათლებას მიიღებს ათეისტების შემოტევებისგან თავდასაცავად. გარდა ამისა, მკითხველი ღმერთის რეალურობაში სხვების დარწმუნებას შეძლებს.

“შრიმად-ბჰაგავატამი” თავდაპირველი წყაროს განმარტებით იწყება. ეს “ვედანტა-სუტრს” ავტორიტეტული კომენტარია, დაწერილი იგივე ავტორის, შრილა ვიასადევას მიერ, იგი თანდათანობით ვითარდება ცხრა სიმღერის სახით, რასაც ადამიანი ღმერთის შემეცნების უმაღლეს საფეხურამდე მიჰყავს. ტრანსცენდენტული ცოდნის ამ დიადი წიგნის შესწავლისათვის საჭიროა მხოლოდ ის, რომ ადამიანმა თანმიმდევრულად, დაკვირვებით იკითხოს და არ გადახტეს ალალბედზე, როგორც უბრალო წიგნის კითხვისას. მისი თავები ერთი მეორის მიყოლებით უნდა იქნას შესწავლილი. წიგნი შედგება სანსკრიტული ორიგინალის ტექსტების, ინგლისური ტრანსლიტერაციის, სიტყვა-სიტყვითი მნიშვნელობების, თარგმანისა და განმარტებებისგან. და იგი ისეა აგებული, რომ პირველი ცხრა სიმღერის დასრულების შემდეგ მკითხველი აუცილებლად შეიცნობს ღმერთს.

მეათე სიმღერა განსხვავდება პირველი ცხრა სიმღერისგან, რადგან იგი უშუალოდ ღმრთეების პიროვნებას, შრი კრშნას ტრანსცენდენტულ საქმიანობებს ეხება. მეათე სიმღერის შინაარსს ვერ გაიგებს ის, ვისაც პირველი ცხრა სიმღერა არ წაუკითხავს. წიგნი შეიცავს თორმეტ სიმღერას, რომელთაგან თვითოეული დამოუკიდებელია, მაგრამ უმჯობესია მისი თანმიმდევრულად, პატარა ნაწილებად კითხვა.

უნდა ვაღიარო, რომ შრიმად-ბჰაგავატამის” წინამდებარე გამოცემას ნაკლოვანებები ახასიათებს, მაგრამ მაინც ვიმედოვნებ, რომ “შრიმად-ბჰაგავატამის” (1.5.11) შემდეგი განცხადების საფუძველზე საზოგადოების მოაზროვნენი და ლიდერები კარგად მიიღებენ მას:

“მეორეს მხრივ, ნაწარმოები, რომელიც უსაზღვრო უზენაესი უფლის სახელის, დიდების, ფორმისა და გართობების ტრანსცენდენტული ქება-დიდებით არის აღსავსე, წარმოადგენს ტრანსცენდენტულ თხზულებას, რომელიც გზააბნეული ცივილიზაციის ბიწიერ ცხოვრებაში გადატრიალების მოსახდენად არის განკუთვნილი. არასწორადაც რომ იყოს შედგენილი, ასეთ ტრანსცენდენტულ ნაწარმოებს ისმენენ, მღერიან და აღიარებენ განსპეტაკებული ადამიანები, რომლებიც სრულიად პატიოსნები არიან.”

ომ ტატ სატ

ა.ჩ. ბჰაკტივედანტა სვამი

დელი 1962 წ. 15 დეკემბერი

[Atman]

სიმღერა მეშვიდე - თავი მეხუთე
პრაჰლადა მაჰარაჯა, ჰირანიაკაშიპუს წმინდანი შვილი

(მოკლე შინაარსი)

პრაჰლადა მაჰარაჯა თავისი მასწავლებლების განკარგულებებს არ ასრულებდა,
რადგან იგი ყოველთვის უფალი ვიშნუს თაყვანისცემით იყო დაკავებული. როგორც ამ თავშია აღწერილი, ჰირანიაკაშიპუ ცდილობდა პრაჰლადა მაჰარაჯა მოეკლა, მან გველს აკბენინა მისთვის და სპილოების ფეხებქვეშაც ჩააგდო, მაგრამ მაინც არაფერი გამოუვიდა.

ჰირანიაკაშიპუს სულიერ მოძღვარს, შუკრაჩარიას, ორი შვილი ჰყავდა, სახელად შანდა და ამარკა. პრაჰლადა მაჰარაჯა განათლების მისაღებად მათთან იყო
მიბარებული. თუმცა მასწავლებლები პრაჰლადასათვის პოლიტიკის, ეკონომიკისა და სხვა მატერიალური საქმიანობის სწავლებას ცდილობდნენ, იგი მათ დარიგებებს ყურად არ იღებდა. ამის ნაცვლად, იგი წმინდა ერთგულად რჩებოდა. პრაჰლადა მაჰარაჯას არასოდეს მოსწონდა მეგობრებსა და მტრებს შორის განსხვავების გატარება. ვინაიდან იგი მაღალ სულიერ საფეხურზე იდგა, იგი ყველას თანასწორად ეპყრობოდა.

ერთხელ, ჰირანიაკაშიპუმ თავის შვილს ჰკითხა რა იყო საუკეთესო, რაც მან მისი მასწავლებლებისაგან ისწავლა. პრაჰლადა მაჰარაჯამ უპასუხა, რომ კაცმა, რომელიც გაორების მატერიალურ ცნობიერებაშია ჩაფლული და ფიქრობს: "ეს ჩემია, და ეს კი ჩემს მტერს ეკუთვნის” – ოჯახურ ცხოვრებას თავი უნდა ანებოს და წავიდეს ტყეში, რათა უზენაეს უფალს თაყვანი სცეს.

როდესაც ჰირანიაკაშიპუმ მისი შვილისაგან ერთგული სამსახურის შესახებ მოისმინა, დაასკვნა, რომ ეს ბიჭი სკოლაში ვიღაც მეგობარს გაეფუჭებინა. ამიტომ მასწავლებლებს ურჩია ისე მიეხედათ ბიჭისათვის, რომ იგი კრიშნას ცნობიერი ერთგული არ დამდგარიყო. მაგრამ როდესაც მასწავლებლებმა პრაჰლადა მაჰარაჯას ჰკითხეს რატომ ეწინააღმდეგებოდა მათ სწავლებებს, პრაჰლადა მაჰარაჯამ მასწავლებლებს ასწავლა, რომ მესაკუთრეობის ცნობიერება ყალბია და ამიტომაც იგი უფალი ვიშნუს წმინდა ერთგულად გახდომას ამჯობინებდა. ამ პასუხმა ძლიერ გააბრაზა მასწავლებლები და მათ არაერთი საშიში სასჯელით დასაჯეს და დააშინეს ბიჭი. მათ რაც შეძლეს ასწავლეს მას და შემდეგ მამამისს მიუყვანეს.

ჰირანიაკაშიპუმ პრაჰლადა სიყვარულით ჩაისვა კალთაში და შემდეგ ჰკითხა, თუ რა იყო ყველაზე უკეთესი, რაც მისი მასწავლებლებისაგან შეესწავლა. როგორც სჩვეოდა, პრაჰლადა მაჰარაჯამ ერთგული სამსახურის ცხრა პროცესის ქება დაიწყო (როგორიცაა შრავანამ და კირტანამ). განრისხებულმა დემონების მეფემ, ჰირანიაკაშიპუმ, მასწავლებლები, შანდა და ამარკა დასაჯა იმისათვის, რომ მათ პრაჰლადა მაჰარაჯა არასწორად აღეზარდათ. ეგრეთ წოდებულმა მასწავლებლებმა მეფეს ამცნეს, რომ პრაჰლადა მაჰარაჯა თავისთავად გამხდარიყო ერთგული და მათ დარიგებებს არ უსმენდა. როდესაც მათ თავიანთი უდანაშაულობა დაამტკიცეს, ჰირანიაკაშიპუმ პრაჰლადას ჰკითხა საიდან შეესწავლა ვიშნუ-ბჰაკტი. პრაჰლადა მაჰარაჯამ უპასუხა, რომ მათ, ვინც ოჯახურ ცხოვრებას მიჯაჭვულნი არიან, არ ძალუძთ კრიშნას ცნობიერების განვითარება, არც პირადად და არც ჯგუფურად. ამის ნაცვლად, ისინი ამ მატერიალურ სამყაროში განმეორებადი დაბადება-სიკვდილით იტანჯებიან და კვლავ დაღეჭილის ღეჭვას განაგრძობენ. პრაჰლადამ განმარტა, რომ ყოველი ადამიანის ვალია თავი შეაფაროს წმინდა ერთგულს და ამ გზით კრიშნას ცნობიერების გაგება შეძლოს.

ამ პასუხით განრისხებულმა, ჰირანიაკაშიპუმ პრაჰლადა კალთიდან ჩამოაგდო, ვინაიდან პრაჰლადა მოღალატე გამხდარიყო იმით, რომ ვიშნუს ერთგულ სამსახურს მისცა თავი. ვიშნუმ კი მისი ბიძა ჰირანიაკშა მოკლა, ჰირანიაკაშიპუმ თავის მსახურებს მისი მოკვლა უბრძანა. ჰირანიაკაშიპუს მსახურები პრაჰლადას ბასრ იარაღებს ურჭობდნენ, სპილოების ფეხებქვეშ აგდებდნენ, ჯოჯოხეთურ პირობებში ამყოფებდნენ, მთის მწვერვალიდან აგდებდნენ და კიდევ ათასგვარად ცდილობდნენ მის მოკვლას, მაგრამ არაფერი გამოსდიოდათ. ამიტომ ჰირანიაკაშიპუს უფრო და უფრო ეზრდებოდა საკუთარი შვილი პრაჰლადა მაჰარაჯას შიში და მან დააპატიმრა იგი. ჰირანიაკაშიპუს სულიერი მოძღვრის, შუკრაჩარიას, შვილებმა პრაჰლადა მაჰარაჯას მათებურად სწავლება დაუწყეს, მაგრამ პრაჰლადა მაჰარაჯა მათ სწავლებებს არ ღებულობდა. სანამ მასწავლებლები საკლასო ოთახიდან გასულები იყვნენ, პრაჰლადა მაჰარაჯამ სკოლაში კრიშნას ცნობიერების სწავლება დაიწყო, და მისი დარიგებების გამო, ყველა მისი თანაკლასელი, დემონების შვილები, მისნაირი ერთგულები გახდნენ.





ტექსტი 1

შრი-ნარადა უვაჩა
პაუროჰიტიაია ბჰაგავანვრიტაჰ კავიაჰ კილასურაიჰ
შანდამარკაუ სუტაუ ტასიადაიტია-რაჯა-გრიჰანტიკე

შრი-ნარადაჰ უვაჩა – დიადმა ბრძენმა ნარადამ თქვა; პაუროჰიტიაია – ქურუმის საქმის შესასრულებლად; ბჰაგავან – უძლიერესი; ვრიტაჰ – ამოირჩიეს; კავიაჰ – შუკრაჩარია; კილა – მართლაც; ასურაიჰ – დემონებმა; შანდა-ამარკაუ – შანდა და ამარკა; სუტაუ – შვილები; ტასია – მისი; დაიტია-რაჯა – დემონების მეფის, ჰირანიაკაშიპუს; გრიჰა-ანტიკე – საცხოვრებელთან ახლოს.

დიდმა წმინდანმა ნარადა მუნიმ თქვა: დემონებმა, რომელთაც ჰირანიაკაშიპუ მეთაურობდა, შუკრაჩარია რიტუალური ცერემონიებისათვის თავიანთ ქურუმად აირჩიეს. შუკრაჩარიას ორი შვილი, შანდა და ამარკა, ჰირანიაკაშიპუს სასახლის მახლობლად ცხოვრობდნენ.

შინა-არსი: პრაჰლადას ამბავი ასე იწყება. შუკრაჩარია ათეისტების, განსაკუთრებით კი ჰირანიაკაშიპუს ქურუმი იყო, და ამდენად, მისი ორი შვილი, შანდა და ამარკა, ჰირანიაკაშიპუს საცხოვრებლის ახლოს ცხოვრობდა. შუკრაჩარია ჰირანიაკაშიპუს ქურუმი არ უნდა გამხდარიყო, რადგან ჰირანიაკაშიპუ და მისი მიმდევრები ათეისტები გახლდნენ. ბრაჰმანი მხოლოდ იმის ქურუმი უნდა გახდეს, ვისაც სულიერი წინსვლა აინტერესებს. მაგრამ თავად სახელი შუკრაჩარია მიუთითებს მისსავე ბუნებაზე. ის აღნიშნავს მას, ვისაც მისი შვილებისა და შთამომავლებისათვის მოგების მიღების მეტი არაფერი აინტერესებს. ჭეშმარიტი ბრაჰმანი უღმერთოთა ქურუმი არ გახდებოდა.

ტექსტი 2

ტაუ რაჯნა პრაპიტამ ბალამპრაჰლადამ ნაია-კოვიდამ
პათჰაიამ ასატუჰ პათჰიანანიამშ ჩასურა-ბალაკან

ტაუ – ამ ორმა (შანდამ და ამარკამ); რაჯნა – მეფემ; პრაპიტამ – გაგზავნა; ბალამ – ბავშვი; პრაჰლადამ – სახელად პრაჰლადა; ნაია-კოვიდამ – ვისაც ზნეობრივი პრინციპები ესმოდა; პათჰაიამ ასატუჰ – დამოძღვრეს; პათჰიან – მატერიალური ცოდნის მომცველი წიგნები; ანიან – სხვა; ჩა – აგრეთვე; ასურა-ბალაკან – ასურების შვილები.

პრაჰლადა მაჰარაჯა უკვე განსწავლული იყო ღვთის ერთგულებაში, მაგრამ როდესაც მამამისმა განათლების მისაღებად იგი შუკრაჩარიას ამ ორ შვილთან
გაგზავნა, მათ თავიანთ სკოლაში მიიღეს იგი, ასურების სხვა შვილებთან ერთად.

ტექსტი 3

იატ ტატრა გურუნა პროკტამშუშრუვე 'ნუპაპათჰა ჩა
ნა სადჰუ მანასა მენესვა-პარასად-გრაჰაშრაიამ

იატ – რაც; ტატრა – სადაც (სკოლაში); გურუნა – მასწავლებლების მიერ; პროკტამ – ასწავლიდნენ; შუშრუვე – მოსმენილი; ანუპაპათჰა – გამეორებული; ჩა – და; ნა – არ; სადჰუ – კარგი; მანასა – ჭკუით; მენე – თვლიდა;
სვა – საკუთარი თავის; პარა – და სხვების; ასატ-გრაჰა – ცუდ ფილოსოფიაზე; აშრაიამ – დამყარებული.

პრაჰლადა ისმენდა და ჰყვებოდა მასწავლებლების მიერ ნასწავლ საკითხებს პოლიტიკისა და ეკონომიკის შესახებ, მაგრამ ესმოდა, რომ პოლიტიური
ფილოსოფია ერთის მეგობრად ჩათვლას და მეორის მტრად ჩათვლას ქადაგებდა, და ამიტომ არ მოსწონდა იგი.

შინა-არსი: პოლიტიკა მოითხოვს იმას, რომ ადამიანთა ერთი ჯგუფი მტრებად მიიჩნიო, ხოლო მეორე – მეგობრებად. პოლიტიკაში ყველაფერი ამ ფილოსოფიაზეა დამყარებული, და მთელი მსოფლიო, განსაკუთრებით კი დღეს, მასშია ჩაფლული. ხალხი მეგობრულად განწყობილ ჯგუფებსა და ქვეყნებზე ან მტერ ქვეყნებსა და მტრულად განწყობილ ხალხთა ჯგუფებზე ფიქრობს, მაგრამ როგორც "ბჰაგავად-გიტაშია” ნათქვამი, სწავლული პიროვნება მეგობრებსა და მტრებს არ იქმნის. ერთგული ხედავს, რომ ყოველი ცოცხალი არსება კრიშნას განუყოფელი ნაწილია (მამაივამშო ჯივა-ბჰუტაჰ). ამიტომ ერთგული მტრებსა და მეგობრებს თანაბრად ეპყრობა, და ამ მიზნით ცდილობს ორივეს კრიშნას ცნობიერება ასწავლოს. ცხადია, ათეისტები წმინდა ერთგულთა დარიგებებს არ მიჰყვებიან, პირიქით, ერთგულს თავიანთ მტრად მიიჩნევენ. მაგრამ ერთგული მეგობრულ და მტრულ სიტუაციას არასოდეს ქმნის. პრაჰლადა მაჰარაჯა იძულებული იყო შანდასა და ამარკას დარიგებები ესმინა, მათი მეგობრებისა და მტრების ფილოსოფია, რომელიც პოლიტიკის საფუძველია, მას სრულიად არ მოსწონდა. ეს ფილოსოფია მას არ იზიდავდა.

ტექსტი 4

ეკადასურა-რა‡ პუტრამანკამ აროპია პანდავა
პაპრაჩჩჰა კათჰიატამ ვატსამანიატე სადჰუ იად ბჰავან

ეკადა – ერთხელ; ასურა-რა‡ – ასურების მეფეთ მეფე; პუტრამ – მისი შვილი; ანკამ – კალთაში; აროპია – ჩაისვა; პანდავა – ო მაჰარაჯა იუდჰიშთჰირა; პაპრაჩჩჰა – ჰკითხა; კათჰიატამ – მითხარი; ვატსა – ჩემო საყვარელო შვილო; მანიატე – თვლი; სადჰუ – საუკეთესო; იატ – ის რაც; ბჰავან – შენ, ძვირფასო.

ჩემო ძვირფასო მეფე იუდჰიშთჰირა, ერთხელ დემონების მეფემ,
ჰირანიაკაშიპუმ, მისი შვილი პრაჰლადა კალთაში ჩაისვა და სიყვარულით ჰკითხა: ჩემო საყვარელო შვილო, გთხოვ მითხრა, რა მიგაჩნია საუკეთესოდ მათ შორის, რაც შენი მასწავლებლებისაგან შეისწავლე.

შინა-არსი: ჰირანიაკაშიპუს ისეთი რამ არ უკითხავს, რაზედაც მის შვილს პასუხის გაცემა გაუჭირდებოდა; ამის ნაცვლად, მან ბავშვს საშუალება მისცა დაუფარავად ეთქვა თუ რა მიაჩნდა საუკეთესოდ პატარას. მაგრამ რადგან პრაჰლადა მაჰარაჯა სრულყოფილი ერთგული იყო, მან, ცხადია, ყველაფერი იცოდა და შეეძლო ეთქვა, რა არის სიცოცხლის საუკეთესო ნაწილი. ვედებში ნათქვამია: იასმინ ვიჯნატე სარვამ ევამ ვიჯნატამ ბჰავატი – თუკი პიროვნებას ღმერთი სწორად ესმის, მას ნებისმიერი საკითხის კარგად გაგება შეუძლია. ზოგჯერ ჩვენ დიდი მეცნიერებისა და ფილოსოფოსების გამოწვევა გვიწევს, მაგრამ კრიშნას წყალობით გამარჯვებულნი გამოვდივართ. პრაქტიკულად რომ ვიმსჯელოთ, ვერც ერთი უბრალო ადამიანი ვერ შეძლებდა მეცნიერების ან ფილოსოფოსების ჭეშმარიტი ცოდნის თაობაზე გამოწვევას, მაგრამ ერთგულს მათი გამოწვევა შეუძლია, ვინაიდან კრიშნას წყალობით ერთგულისათვის საუკეთესო რამ ცნობილია. როგორც "ბჰაგავად-გიტაშია” დადასტურებული (10.11):

ტეშამ ევანუკამპართჰამაჰამ აჯნანა-ჯამ ტამაჰ
ნაშაიამი ატმა-ბჰავა-სთჰოჯნანა-დიპენა ბჰასვატა

კრიშნა, რომელიც ყველას გულში ზესულის სახით იმყოფება, ერთგულის გულიდან მთელ უმეცრებას ფანტავს. განსაკუთრებული წყალობის სახით, იგი ერთგულის წინაშე ცოდნის ჩირაღდანს ანთებს და მთელი ცოდნით ასხივოსნებს მას. ამიტომ პრაჰლადა მაჰარაჯა საუკეთესო ცოდნას ფლობდა, და როდესაც მამამისმა გამოჰკითხა, პრაჰლადამ ეს ცოდნა მასაც გაუზიარა. თავისი მაღალი კრიშნას ცნობიერების წყალობით, პრაჰლადა მაჰარაჯას ურთულესი პრობლემების ამოხსნა შეეძლო. ამიტომ მან ასეთი პასუხი გასცა.

ტექსტი 5

შრი-პრაჰლადა უვაჩა
ტატ სადჰუ მანიე 'სურა-ვარია დეჰინამ
სადა სამუდვიგნა-დჰიიამ ასად-გრაჰატ
ჰიტვატმა-პატამ გრიჰამ ანდჰა-კუპამ
ვანამ გატო იად დჰარიმ აშრაიეტა

შრი-პრაჰლადაჰ უვაჩა – პრაჰლადა მაჰარაჯამ უპასუხა; ტატ – ეს; სადჰუ – ძალიან კარგი, ან ცხოვრების საუკეთესო ნაწილი; მანიე – მე ვთვლი; ასურა-ვარია – ო ასურთა მეფეო; დეჰინამ – მათი, ვინც მატერიალური სხეული მიიღეს; სადა – ყოველთვის; სამუდვიგნა – მღელვარებით სავსე; დჰიიამ – ვისი გონება; ასატ-გრაჰატ – წარმავალი სხეულის ან სხეულის ნათესავების ჭეშმარიტებად მიჩნევის გამო (იმის ფიქრი, რომ "მე ეს სხეული ვარ, და ყველაფერი, რაც ამ სხეულს ეკუთვნის, ჩემია”); ჰიტვა – მიტოვება; ატმა-პატამ – ადგილი, სადაც სულიერი განვითარება ან თვითშემეცნება შეწყვეტილია; გრიჰამ – სიცოცხლეზე სხეულისეული შეხედულება, ან მეოჯახის ცხოვრება; ანდჰა-კუპამ – რაც ბნელი ჭაა და მეტი არაფერი (სადაც წყალი არ არის, მაგრამ კაცი იქ მაინც წყალს ეძებს); ვანამ – ტყეში; გატაჰ – წასვლა; იატ – რაც; ჰარიმ – ღმრთეების
უზენაეს პიროვნებას; აშრაიეტა – თავი შეაფაროს.

პრაჰლადა მაჰარაჯამ უპასუხა: ო საუკეთესოვ ასურთა შორის, დემონთა მეფეო, ჩემი სულიერი მოძღვრისაგან ვისწავლე, რომ ნებისმიერი პიროვნება, რომელიც წარმავალი სხეული და წარმავალი ოჯახური ცხოვრება მიიღო, უთუოდ მღელვარებით არის გატანჯული, ვინაიდან ეს უკანასკნელი ისეთ ბნელ ჭაშია ჩავარდნილი, რომელიც წყლით კი არა, მხოლოდ ტანჯვითაა სავსე. კაცმა უნდა მიატოვოს ეს ყოველივე და ტყეში [ვანა] წავიდეს. უფრო ნათლად თუ ვიტყვი, იგი უნდა წავიდეს ვრინდავანში, სადაც მხოლოდ კრიშნას ცნობიერება ჭარბობს, და ამით ღმრთეების უზენაეს პიროვნებას შეაფაროს თავი.

შინა-არსი: ჰირანიაკაშიპუს ეგონა, რომ რადგან პრაჰლადა ერთი პატარა ბიჭი იყო, რომელსაც სრულიბით არ ჰქონდა გამოცდილება, მას შეეძლო სასიამოვნო
სიტყვები ეთქვა, მაგრამ არა ისეთი რამ, რასაც რაიმე მნიშვნელობა ექნებოდა. მაგრამ ვინაიდან პრაჰლადა მაჰარაჯა ამაღლებული ერთგული გახლდათ, მას ცოდნის ყველა ღირსება ჰქონდა განვითარებული.

იასიასტი ბჰაკტირ ბჰაგავატი აკინჩანა
სარვაირ გუნაის ტატრა სამასატე სურაჰ
ჰარავ აბჰაკტასია კუტო მაჰად-გუნა
მანორათჰენასატი დჰავატო ბაჰიჰ დ – დ

“მას, ვისაც კრიშნას ურყევი რწმენა აქვს, გამუდმებით კრიშნასა და ნახევარღმერთის ყველა კარგ თვისებას ავლენს. მაგრამ ის, ვისაც არავითარი ერთგულება არა აქვს ღმრთეების უზენაესი პიროვნებისადმი, არავითარი ღირსება არ გააჩნია, ვინაიდან მისი ჭკუის მიერ შექმნილი იდეების გამო მატერიალურ ყოფიერებაში ჩაფლულა, რაც უფლის გარეგანი ასპექტი გახლავთ.” (ბჰაგ. 5.18.12) ეგრეთ წოდებულ განათლებულ ფილოსოფოსებსა და მეცნიერებს იმის გარჩევის უნარი არ შესწევთ, თუ რა არის ჭეშმარიტად სატ, მარადიული, და რა არის ასატ, წარმავალი. ვედები გვასწავლის: ასატო მა ჯიოტირ გამა – ყველამ უნდა მიატოვოს წარმავალი ყოფიერების სიბრტყე და მარადიულ სიბრტყეზე ამაღლდეს. სული მარადიულია, და საკითხები, რომლებიც მარადიულ სულთანაა დაკავშირებული, ჭეშმარიტ ცოდნას შეადგენს. კიედვ ერთგან ნათქვამია: აპაშიატამ ატმა-ტატტვამ გრიჰეშუ გრიჰა-მედჰინამ – ისინი, ვინც სიცოცხლეზე სხეულისეულ შეხედულებას არიან მიჯაჭვულნი და ვინც გრიჰასთჰას, ანუ მეოჯახის ცხოვრებას ვერ ელევა, მატერიალური გრძნობათა დაკმაყოფილების საფეხურზე დგანან, ვერ ხედავენ, თუ რა მოუტანს სულს ჭეშმარიტ სიკეთეს. პრაჰლადა მაჰარაჯამ დაადასტურა ეს, როცა თქვა, რომ თუკი ვინმეს ცხოვრვებაში წარმატების მიღწევა სურს, მან ავტორიტეტული წყაროებიდან სასწრაფოდ უნდა ისწავლოს რა არის მისთვის ჭეშმარიტად სასიკეთო და როგორ უნდა მოაწყოს სიცოცხლე სულიერ ცნობიერებაში. პიროვნებამ უნდა გაიგოს ის, რომ იგი კრიშნას განუყოფელი ნაწილია და ამის შემდეგ მთლიანად მის ლოტოსის ტერფებს თავი შეაფაროს, რათა განაღდებული ჰქონდეს სულიერი წარმატება. მატერიალურ სამყაროში ყველა სხეულისეული შეხედულებით ხელმძღვანელობს, ეწევა არსებობისათვის მძაფრ ბრძოლას, რაც მრავალ ცხოვრებაში გრძელდება. ამიტომ პრაჰლადა მაჰარაჯა გვირჩევს, რომ განმეორებადი დაბადება-სიკვდილის მატერიალური ციკლის შესაწყვეტად, საჭიროა ტყეში (ვანა) წასვლა.

ვარნაშრამას სისტემაში პირველად ადამიანი ბრაჰმაჩარი ხდება, შემდეგ გრიჰასთჰა, ვანაპრასთჰა და ბოლოს, სანნიასი. ტყეში წასვლა ვანაპრასთჰას ცხოვრების დაწყებას გულისხმობს, რაც გრიჰასთჰასა და სანნიასას შორის არსებული ცხოვრების პერიოდია. როგორც "ვიშნუ პურანაშია” დადასტურებული (3.8.9): ვარნაშრამაჩარავატა პურუშენა პარაჰ პუმან ვიშნურ არადჰიატე – ვარნასა და აშრამას საზოგადოებრივი წესის მიღებით, იოლად შეიძლება ვიშნუს, ღმრთეების უზენაესი პიროვნების თაყვანისცემის საფეხურზე ამაღლება. წინააღმდეგ შემთხვევაში, თუკი პიროვნება სხეულისეული შეხედულებების სიბრტყეზე რჩება, მას მატერიალურ სამყაროში ლპობა მოუწევს და მისი ცხოვრება მარცხით დამთავრდება. საზოგადოება დაყოფილი უნდა იყოს ბრაჰმანებად, კშარტიიებად, ვაიშიებად და შურდებად, ხოლო სულიერი განვითარებისათვის პიროვნებამ თანდათანობით უნდა გაიაროს ბრაჰმაჩარის, გრიჰასთჰას, ვანაპრასთჰასა და სანნიასის საფეხურები. პრაჰლადა მაჰარაჯამ ურჩია, მამამისს რომ ვანაპრასთჰას ცხოვრებას შედგომოდა, რადგან როგორც გრიჰასთჰა სხეულზე მიჯაჭვულობის გამო იგი სულ უფრო და უფრო დემონური ხდებოდა. პრაჰლადამ მამამისს ურჩია, რომ მისთვის ვანაპრასთჰას მიღება აჯობებდა, ვიდრე გრაჰამ ანდჰა-კუპამ, როგორც გრიჰასთჰა სულ უფრო და უფრო ღრმად ჩავარდებოდა სიცოცხლის ბნელ ჭაში. ამიტომ კრიშნას ცნობიერების ჩვენს მოძრაობაში ჩვენ მსოფლიოს ყველა ასაკოვან ხალხს ვიწვევთ ჩამოვიდნენ ვრინდავანში და ვანაპრასთჰას ცხოვრება გაატარონ იქ, რითაც სულიერ ცნობიერებაში, ანუ კრიშნას ცნობიერებაში წარმატებას
მიაღწევენ.