უბრალოდ მიყვარს სიყვარული !
საოცარი გრძნობაა ყველაზე ძლიერი და ლამაზი.
ყველა წესს, ყველა კანონს, ყველა სიკეთეს, ყველაფერ კარგს, მოიცავს საკუთარ თავაში.
ერთი სიტყვით : მიყვარხარ ! - შეგიძლია გამოხატო ყველაფერი, აბსოლიტურად ყველაფერი რაც სამყაროში არსებობს.

ყველაზე მეტად იმიტომ მიყვარს სიყვარული რომ მას ააქვს საოცარი ძალა ერთგულების.
როცა ვინმე გიყვარს, სხვა მილიონობით მასზე უკეთესი რომ გეხვეოდეს გარშემო, შენთვის არანაირი მნიშვნელობა არ ააქვს. ვერავის ვერ ხედავ და ვერავის ვერ ამჩნევ იმ ერთის გარდა. უბრალოდ არც გინდა სხვა შეამჩნიო, სურვილი არ გაქვს შინაგანად, სხვას გახედო.
ამიტომ არ მჯერა რომ უყვართ ის ადამიანი ვისაც ღალატობენ.
თუ ღალატი შეგიძლია ესე იგი არ გიყვარს.
სიყვარულის ძალა სწორედ მაგაშია რომ როცა გიყვარს ვერ უღალატებ. სხვები იმდენად არამიმზიდველები არიან შენთვის უბრალოდ სურვილი არ გაგიჩნდება...

სიყვარული თავად სიცოცხლეა . სიყვარულის გარეშე თუ ცხოვრობ არანაირი მიზანი და სიხარული არ არის ცხოვრებაში .....

სიყვარული ძნელია...
ძნელია იმიტომ რომ ნამდვილი სიყვარული ისაა, როცა ყველა გიყვარს, ყველა,–ეს არის ღრმა ღვთიური სიყვარული. ეს უნდა ვისწავლოთ.

დედა-შვილის სიყვარული:

სიყვარული ჩვენთვითონ ვართ, აი ჩემი მეგობრები ამ ფორუმელებიც ყველა სიყვარულია მხოლოდ სხვადასხვანაირი... მე ხომ მედიუმი ვარ და თუ ვკონცეტრირიდი შევდივარხოლმე იმ ადამიანში და ბოლოს იმხელა ენერგიაა მეტირებახოლმე ბედნიერებისგან ჩემი თავიც მიგრძვნია, ანუშკი კი არა, ნამვილი მე.. სიტყვებით ვერ აღწერ.. ისეთი გრზნობაა შენ ტავად ყოფნა, ყველა გიყვარს იმიტომ თვითონ ხარ სიყვარული.. მხოლოდ ის მახსოვს ვიტირე როგორ დამავიწყდა ასე ჩემი თავითქო და იმ წამს ის მინდოდა მთელ დედამიწაზე ყველას გაეღვიძა, ისეთი ტანჯვა იყო, ეჰ... მერე ვეჩვევიხოლმე ამ რეალობას, მაგრამ ბევრი მედიტაციით, შენში,, შენ შინაგან სამყაროში ჩაღმავებით, შეძლებ.. ადრე თუ გვიან სრულად შეიძლენო ვინ ხარ და ეს უკვე სიყავრულია ჰეჰჰ

სიყვარული - ეს არის ის, რაც გინგრევს ეგოს საზღვრებს და ძალიან კონკრეტულიდან გაქცევს აბსტრაქტულ, საზღვრებმოშლილ, უსაზღვრო ცნობიერების პოზიტიურ ენერგიად...

TsiRa Barbakadze

There are 5 key differences between true love and toxic love in this humble author’s mind. Let’s dig right in.

In true love, the development of self is most important. Both parties should want the best for one another.
In toxic love, the primary focus is on the relationship itself, sometimes obsessing over how the two people involved interface.

In true love, there is comfort in separate interests. We can have our own friends and meaningful relationships outside of our romantic relationships. We can pursue interests and ideas without fear of reprimand.
In toxic love, there is total involvement in one another’s lives. One can’t go anywhere without the other. This is codependency.

In true love, there’s no struggle in embracing the individuality of your partner.
In toxic love, there is an obsession with trying to change your partner into someone you’d rather be with instead of loving them for who they are.

In true love, intimacy is a free choice that grows from love and trust, caring and friendship.
In toxic love, sex is something you feel pressured over due to fear, insecurity, and feeling as though you have to conform to the sexual desires of your partner.

In true love, every conversation is constructive, trying to understand and help, or convey affection to your partner.
In toxic love, conversations are intended to blame, defend, or manipulate your partner.

მე ვფიქრობ რომ სიყვარულს ახსნა არ სჭირდება, იმიტომ რომ უბრალოდ ვერ ახსნი.
ლათინური გამოთქმაა amore vincit omnia-სიყვარული ყველაფერს ამარცხებს, ხოდა ეგაა რასაც ვფიქრობ.

საყოველთაო სიყვარულის კრისტალი

ნეტა ადამიანის სიაყვრული საერთოდ თუ არსებობს და ოდესმე ვიგრძნობ
არ მყონის ის ყველა და ყველაფერი რაც მაქვს, ანუ ბედნიერი ვარ მაგრამ არ მყოფნის.. ვიცი რომ მეტი არსებობს ბევრად. ერთი გოგო იყო, ნუ არის მეგონა ძალიან მიყვარდა, აღმოცნდა რომ მიჯაჭვულობა იყო და სიაყვრული არა იხვი.. ეხლა გაქრა ის ყველაფერი, თვითონ თუ არ იაქტიურა მე აღარაფერს ვიზამ, თუ უნდა ჩამოვიდეს და გამიცნოს რეალურად. თუ არადა სადაც უნდა იყოს. მყავს ბევრი ადამიანი ვინც მიყვარს, მაგრამ რაღაც მაინც მაკლია.. ბიჭებიც რამდენიც ვინც მეგონა მიყვარდა ყველა გაქრა და ყველა გავაანალიზე რა იყო. ყველა თავისებურად საჭირო, მაგრამ ყველა გაქრა მაინც. ჰო და ყველაზე მეტი ამ თემაში მე მაქვს მგონი ნაწერი, ყველაზე ნაკლებად მე ვიცი რა არის სიაყვრული და ისევ ვეძებ. სულ ვიცი რომ მეტი არსებობს და ეს ცოდნა ყოველთვის წინსვლისკენ მიმითიტებდა და ეხლაც ასეა ხო და მოკლედ ისევ ვაგრძელებ ჩემს ტრტიუმფალურ სვლას მზისკენ :დდდ მჯერა რომ ამ ცხოვრებაში ნამდვილ ღვთიურ სიაყვრულს ვისწავლი, მჯერა ნამდვილად, და ვეცდები აღარ მოვიწყინო რადგან ვიცი რომ არსებობს, იმიტომ რომ მიგრძვნიახოლმე, რამდენიმე წუთით მაგრამ მიგრზვნია და იმ ცნობიერებასაც მივაღწევ სადაც სულ მუდმივი მდგაომრეობა იქნება სიყვარული მუდმივი, მჯერა.. ამ ცხოვრებაში იქნება ეგ

ეეე





სიყვარული მაშინ არსებობს, როცა მას ჩვენ თვითონვე ვქმნით, სიყვარული შემოქმედებაა, თუმცა ჩვენვე რომ არ ვიყოთ ამ ქმედების წყარო, ეგზისტენციალურად არსებობს, ანუ ჩვენგან დამოუკიდებლად და ისაა ყველაზე ძლიერი ენერგია მთელს სამყაროში, რაც მთავარია, ისაა დადებითი ენერგია და ნეგატიური არანაირად არ უნდა იყოს თავის გამოვლინებებში, თუ რამე საზიანოა და მას "სიყვარულს" ვეძახით, ე. ი. დევიაციაა, რაღაც სხვაა და არა სიყვარული.

ხო კიდე, სიყვარული თესლს ჰყავს, ჩვენში ჯერ უნდა გაღვივდეს, ამისთვის შეიძლება რაიმე სტიმული იყოს საჭირო, რადგან ხშირად საერთოდ შეიძლება დავიწყებას მიეცეს ჩვენივე მენტალობაში ის, თუ რა არის სიყვარული. დავიწყებას მიეცეს და სტიმულის საშუალებით ხელახლა, ყოველ ახალ ცხოვრებაში უკეთესად შევძლოთ ჩვენში სიყვარულის განცდის აღმოჩენა. მერე ღვივდება ეს "თესლი" და უკვე იზრდება და არა მხოლოდ ერთ ადამიანს მოიცას, არამედ მთელს სამყაროს.

დასკვნა: პოტენციურად არსებობს საყოველთაო სიყვარული.

პლატონური სიყვარულიც არსებობს

ის არსებოობს!.. უნივერსუმს სიყვარულის ენერგია ატრიალებს.

გასაგებია რომ კარგია და მგონი ერთადერთი მიზეზი ტკბობის, მაგრამ მთავარი კითხვა რომელიც მიჩნდება არის როგორ შევიყვარო ოღრაში თამაზი რომელიც დალევის და ქალების მეტი ინტერესი არ აქვს. ან გოგო რომელიც სულ ჩაცმა-დახურვაზე და "ვიგოდაზე" ფიქრობს. მემგონი აქ ამ ამოცანის ამოსახსნელად უნდა მივადგეთ არა თამაზა და გოგოს არამედ იმას საიდანაც მოდიან, ეს თვისებები ბევრის შეიძლება არ გვესმოდეს მაგრამ უნდა ამოვიდეთ ფუძედან, ვინ არიან რეალურად, ეს თვისებები ხომ პირიქით მაგათ ხელს უშლით სიყვარულშიც და ცხოვრებაშიც? რაღაც ხნის წინ ეს "მიუღებელი" თვისებები შეიძლება ჩვენც გვქონდა და ჩავახშეთ, ანუ რეალურად ჩვენ თამაზი ეს გოგო და ვაფშე ყველა ერთნი ვართ, აი ეს მგონია ამოხსნა, დაწერეთ თქვენი გამოცდილება.
მეორე საკითხია სიყვარულის გარჩევა, რომელია ნამდვილი და რომელი "ტრუხა", შეიძლება ადამიანი გიყვარდეს ისე რომ არ იყოთ ერთად და უარესი სხვასთან იყოს? ვინ გვაძლევს სიყვარულის თვისებას? ხან არის ჩვენში ხან ქრება, ყოველშემთხვევაში მე ასე ვარ და სიყვარული რომ აგვამაღლებს ამას წაკითხვა არ უშველის უნდა იგრძნოს ადამიანმა.

კიდევ რასაც დავაკვირდი სადაც ჩნდება შიში იქ ქრება სიყვარული. შემოდის დისკომფორტი, შფოთი და ქრება სიყვარული, ანუ ეს უნდა აკონტროლოს ადამიანმა.
მე პირადად ყველა უბედურების შიშის და დისკომფორტის დამაძლეველი მხოლოდ სიყვარული მგონია.

ნეტარი ავგუსტინე-მხოლოდ გიყვარდეს და შეძლებ გააკეთო რაც მოგინდება. იესოც უმთავრეს მოძვრებად ამბობს რომ გიყვარდეს მოყვასი როგორც თავი შენი, უბრალოდ როცა ენდობი ადამიანს და ფეხს წამოგიდებს რაღაც სისულელეზე ეს არ უნდა გაქრეს, როგორც ქრისტე აცვეს ჯვარს. ოთხი სახარებიდან არ შემხვდა ადგილი სადაც ქრისტე ამბობს მიყვარხართო, სამაგიეროდ საქმით სულ ამას ამტკიცებს, ანუ გვეუბნება საქმე ლაპარაკის ნაცვლათო რაც აბსოლუტურად ლოგიკურია ყოველდღიური ცხოვრებისთვის. მე მგონია ამ თვისებას გვაძლევს უმაღლესი გონი და ზუსტად მაგ დროს ვხდებით მისი სახე და ხატი.

სსაკუთარი თავის სიყვარული რაში გამოხატება?
საკუთარ ტავზე ზრუნავში, ყველამხრივ, დაცვაში, თავისუფლების მიცემაში, განვითარებაში.. ანუ როგორ ვთქვა.
ვიღაცისადმი სასიმოვნო გრძნობები შეიძლება გქონდეს და გსიამოვნებდეს მასთან ყოფნას.. მაგრამ ნამდვილი სიაყვრული რა არის, რომელსაც გარემო პირობები ვერ შეცვლიან როგორია? შეიძლება, ქმარი,შვილები გყავდეს შვილშვიელბი, შეყვარებულიდა ა.შ.. მაგრამ სიაყვრული არ იცოდე. არ იციან სიაყვრული, რაღაც სხვა ემოციებში ცხოვრობენ ადამიანები. ნამდვილი სიაყვრული კი კურნავს და ამშვიდებს ხო და მე ნამდვილი სიაყვრული მაინტერსებს, არა ემცოია ან მოწონება, ან თავის კარაგდ გრძნობა. არამედ ნამდვილი და მაინტერსებს როგორია..? ჩვენ თავად ვართ სიაყვრულის გამოვლინება, მაგრამ მაინც ეს მე არ მყოფნის. ანუ თავის კარაგდ გღძნობა არ მყოფნის და არც ბევრი რამე კიდევ.. ვაჰ

ichi


უბრალოდ მე ცოტა სხვანაირად ვუდგები ამ საკითხებს, ვიწყებ საკუთარი თავიდან, აღქმებიდან, განპირობებული გონებიდან, ვპოულობ კომპლექსებს, შიშებს, მანიებს, სიღრმისეულ მისწრაფებებს - მოკლედ ყოველგვარ უბედურებას. ვცდილობ მათგან გათავისუფლებას. არ ვაფასებ არაფერს და არავის, ადამიანებში ვხედავ სხეულსაც და სულსაც, როცა სამყაროს მიმართ განეწყობი არა როგორც მხოლოდ მატერიალური მოცემულობა, არამედ როგორც რაღაც უფრო მეტი და წმინდა, სამყარო ამგვარადვე დაგენახვება. სამყაროს აღქმა ჩვენივე სულის ანარეკლია. ესაა ჩემი გამოცდილება. თუმცა არა მზა რეცეპტი, უბრალოდ ძალიან ემოციური ადამიანი ვარ და რაღაც-რაღაცების გადაფასება და კომფორტის ზონის შექმნა მიწევს, რომლითაც ასევე შემოიფარგლება ჩემივე სიყვარულის გავრცელების არეალი. სულ ესაა.


საინტერესო საკითხები წამოჭერი, ე.ი. გაწუხებს და პრობლემაა. მაგრამ პრობლემა სინამდვილეში არსებობს კი?

narilla


ახლა მაწუხებს კითხვები მაგრამ რაღაცეებში დავრწმუნდი. რა თქმა უნდა ამ კითხვებს თავად უნდა გავცე პასუხი, მაგრამ მაინტერესებს თუნდაც შენი გამოცდილება.
პრობლემას ვერ ვხედავ სიყვარულთან მიმართებაში, მეტიც მემგონი ერთადერთია სადაც ყველა ჩემი საზრუნავი და პრობლემა ქრება. უბრალოდ რა არის სიყვარული აი ეს არის მთავარი კითხვა, მაგრამ ამაზე პასუხი არის მხოლოდ საკუთარ თავში გატარებული სიყვარული, წიგნში და ფორუმზე ვერავინ აგიხსნის ამას სიტყვით, ბევრი მისტიკოსი და ფილოსოფოსი საუბრობს სიტყვის და ენის სისუსტეზე, ანუ შეუძლებელია გრძNობების სიტყვებით გადაცემა, მაგიტომ ვერ მიიღებს ვერავინ პასუხს გარეთ, პასუხია მხოლოდ შიგნით. პროსტა დაკვირვება უნდა შეგეძლოს საკუთარ თავზე, სად ქრება და სად ძლიერდება გრძნობა, რისი/ვისი ანარეკლია ეს ძალა? იქნებ ღმერთის? როგორც ერთმა ადამიანმა თქვა ყველაზე დიდი რისი მიცემაც შეგვიძლია ერთმანეთIსთვის არის სიყვარული. მე გისმევ კითხვას როგორ შეიყვარო ადამიანი რომლის თვისებები აუტანელია შენთვის? ან იქნებ არც არის საჭირო საყოველთაო სიყვარული? რატომ გვინდა რომ ვუყვარდეთ ყველას?(მე არ მინდა ზოგადად ადამიანზე ვწერ)

სწორი შენიშვნაა, გარემო უძლური ხდება დაჟე პირიქით აძლიერებს, ხელს "გიწყობს" მტელი სამყარო.
კიდე წავიკითხე საინტერესო სტატია სადაც ავტორი წერდა რომ დროის ილუზია ქრება მხოლოდ ნამდვილი სიყვარულის დროს, ასე ვთქვათ დრო "ჩერდება"

რატომ უნდა შეიყვარო? ეს არაა საყოველთაო, საკაცობრიო სიყვარულის ფენომენი. ინდივიდუალურად, ერთი ადამიანისა მეორე ადამიანის მიმართ სიყვარული არ შედგა? მიზეზი? აუტანელი თვისებები?


ichi
"საყოველთაო სიყვარული" არ უდრის "ყველას ვუყვარდეთ" - ესაა პოტენციური მოცემულობა, რომელიც ჩვენი გულებიდან, ფიქრებიდან და გონებიდან იწყება და რეალობად ქცევის პერსპექტივას აჩენს. ეს ცოტა სხვა საკითხია და "საყოველთაო სიყვარულის" თემას მოიცავს, ხოლო მეორე საკითხია რატომ გვინდა ყველას ვუყვარდეთ? ამ კითხვაშივე უკვე დევს იმპერატიულობა, რაღაცის მოთხოვნა. მე არ მინდა. ყველას ვუყვარდე უკვე ნიშნავს საყოველთაო სიყვარულის გამოვლინებას თითოეული ადამიანიდან. ასეთი რამ კი ჯერ არ მომხდარა. ამიტომ საკითხი დგას პირიქით, მე რამდენად შემიძლია გავცე სიყვარული და რომ ის ჯერ ყოვლისმომცველი არაა.

ichi

დრო ქრება და სიკვდილიც ქრება, ჩემთვის სიკვდილის გაქრობაა სიაყვრული. ანუ სიკვდილის შიშის. აი ხომაა ფრაზა:
"სანამ სიკვდილი არ დაგასორებთ".. ხოდა ეგ არასოდეს მომწონდა.


narilla

ეგ გასაგებია და ძალიან კარგია, მაგრამ რაიმე გამოცდა გაუვლია სიაყვრულს? ანუ მაგალითად კონფლიქტი, შენს პირად შინგან კომფორტს საფრთხე შექმნია? მშვიდად რომ ხარ და კარგ ხასიათზე ადვილია სიაყვრული კარგ გარემოში.. მაგრამ დავუშვათ ვინც ამბობ რომ გიყვარს თუ ცუდად მოგექცევა? შენი პრინციპების და წარმოდგენების საპირიოროდ? მაშინაც ისევ გიყვარს?

ისე ადვილია სიაყვრული ზოგადად, შენში მაგრამ ყველა სიტუაციაში შენარჩუნება არ ვიცი..

ურთიერთობაში კარგი და ცუდი ფაზები ერთმანეთს ცვლის, როგორც ადამიანის განწყობა, ხან კარგ ხასიათზე იქნები, ხან ცუდ ხასიათზე, ხანაც ეს ცუდი ხასიათი სწორედ საყვარელი ადამიანის მხრიდან წყენით იქნება გამოწვეული. მაგრამ როცა, ამ ადამიანთან ემოციური თანხვედრა კვლავ აღდგება, ისევ და ისევ ცუდი სიტყვების ან ცუდი საქციელი გამოსწორების გზით. მაშინ შენარჩუნდება თუ არა გრძნობა? ჩვენ ვუწყობთ თუ არა ხელს რაღაცის შენარჩუნებას და რაღაცის დავიწყებას? რა თქმა უნდა ვუწყობთ ხელს. საბოლოოდ მაინც ჩვენვე გვიწევს გადაწყვეტილებების მიღება, რაც არ უნდა მტკივნეული იყოს, მაინც.

რთული საკითხებია ანა, ცალსახა პასუხი ვერ გაეცემა.

თუმდაც იმას, სიყვარული ადვილია? ამაზე დავფიქრდი.

სიყვარული არის გარკვეული მდგომარეობა და ემოციური თანხვედრა მეორე ადამიანთან, რომელიც ან გაქვთ ან არა, თუ არ გაქვთ, კომფლიქტებიც მაშინ ჩნდება.

მაგალითად ვიღაც მეგოაბრი ძახის რომ ვუყვარვარდა გადმოყოლილია ჩემზე. თავისი გაგებით სიაყვრულს ავლენს ზრუნვით და ჭკუა–დარიგეგებით.. აუ მისთვის ეს სიაყვრულია.. ჩემთვის კი ეს შეზღუდვაა და დისკომფორტს მიქნის ვიღაც თავის აზრებს რომ მახვევს ტავზე და ჩემს თავისუფლებას და ინდვიდუალობას არ აფასებს. ხო და ამ შემტვევაში მე ყოველთვის თავის დაღწევა და გაქცევა მინდება ასეთი ადამიანისგან როცა ვხედავ რომ არ იცვლება...
ამ დროს აბა მე მას ვუყვარვარ? თუმცა ეხლაც დარწმუნებულია რომ ვუყვარვარ.. მაგრამ რომ ვუყვარდე ჩემს პირად სივრცეს და თავისუფლებას არ შეეხებოდა.

არიან ადამიანები ვისთანაც სუფთა კოსმოსია და მეტი არაფერი, წარსულში გადალახული ეგოისტური ბარიერების გავაირეთ და ახლა მოხლოდ სიაყვრული გვაკავსირებს. ეს ენერგიის გაცვლით და ერთმანეთში ჩვენი თავების გაღვძებით მხოდა, ანუ მან თავისი თავი მომცა, მე ჩემი მივეციდა ეხლა აჰრმონია გვაქვს... არიან ისეთებიც ვისთანაც არასოდეს არანაირი პრობლემა არ მქონია უბრალოდ სულ კარაგდ ვართ ერთად.

მაგრამ,
როგორ უნდა დავიჯერო რომ ვიღაცას ვუყვარვარ როცა მზღუდავს და თავის ჩარჩოში მაქცევს.. იგივეა დედაზეც და მამაზეც, რომ კითხო დედამიწას ურჩევნიხარ. მაგრამ რეალურ სიტუაციებშიდ ა მდგაომრეობებში არ ავლენს სიაყვრულს, არამედ ავლენს სიბრმავეს და სისტეს და მე მაზიანებს.
და კითხვა ასეთი: შეუძლია საერთოდ ერთ ადამიანს მეორის სიაყვრული თუ თავისუფლება და სულიერი სიმშვიდე, საკუთარ თავთან კომფორტი არ მოუპოვებია? მგონია რომ არა.. და თავისი პრობლემები ვინც გონიათ რომ უყვართ იმაზე გადააქვთ.შიშებიდა ბლა ბლა..