Когда человек знает предсмертные стадии, у него пропадает страх, и он сам может определить их и подготовиться к смерти, сосредоточившись на имени Бога. Каждый человек очень привязан к этой жизни. Ум подбрасывает в это время разные мысли и появляется страстное желание жить и это желание - причина следующего тела (жаль собаку, родишься собакой, жаль сад, родишься деревом и т.д.). В момент смерти человек начинает верить в Бога. Человек видит свет, исходящий от Параматмы (экспансия Бога, находящаяся в области сердца). Когда душа движется по центральному каналу (нади), кажется, что она движется через трубу, тоннель и в конце его виден свет. Первичный свет (наиболее яркий) видится сразу, как только отключаются чувства. Надо сразу звать Бога по имени или с молитвой обратиться к Нему. Вторичный свет (более тусклый) появляется, когда душа не заметила первичного и уже вышла из тела. Это второй шанс обратиться к Богу. Параматма при этом находится вместе с душой.

Процесс умирания.

1. Появляется тяжесть во всем теле, внешне это выглядит как потеря контроля за мышцами лица, за исключением глаз. Надо молиться или просто повторять имя Бога.

2. Затем возникает ощущение очень сильного холода, озноба, переходящего в жар. Пропадает зрение. Надо читать молитву, имя Господа и готовиться к встрече со светом.

3. Возникает ощущение, что тело одновременно кусают тысячи скорпионов, оно рвется на части. Внешне это видно как учащение дыхания. Это тонкое тело отделяется от грубого физического. Теперь полностью отключаются чувства, но душа еще находиться в сердечной чакре. Надо говорить умирающему, обратившись нему по имени: "Не пугайся! Сейчас ты увидишь свет, надо на нем сосредоточиться, войти в него. Моли Бога!"

Если умирающий не сумел обратиться к Богу, и душа вышла из тела, он видит свое тело и своих родственников со стороны. Видит их скорбь, их слезы, причитания, пугаясь и теряясь при этом. Надо обязательно успокаивать умершего, обращаясь к нему по имени: "Не бойся ничего. Забудь обо всех и обо всем. Молись свету, который появляется перед тобой. Это твой спаситель"

Потом свет пропадает, если душа не смогла сосредоточиться и войти в него, она уходит в промежуточные слои на 49 дней, до нового воплощения. Все 49 дней надо говорить умершему, давая ему наставления вспомнить о Боге.

Поскольку душа в этом состоянии может прийти к вам из любой точки пространства, как только вы ее позовете, зовите ее каждый день и давайте наставления. Это надо делать у места, связанного с умершим (кровать, фото и т.п.). Обращаясь по имени, говорите: "Не спеши рождаться, если увидишь безбожную страну. Признак духовной страны - много храмов. И не спеши выбирать родителей. Просмотри их будущее и только если оно связано с духовностью, останавливайся на этих родителях". Если не говорить об этом умершему, то через 49 дней душа воплотится не самым лучшим образом.

Привязанность к этому миру, нежелание умирать мешает уходу души. Надо говорить умирающему: "Не надо ни о чем жалеть, обращайся к Богу с молитвой, громко зови Его по имени."

Проводы умирающего.

При жизни надо рассказать человеку о Кришне. А в момент умирания нельзя:

1. Беседовать на мирские темы - это вызывает привязанность к материальному, вызывает сильное смятение и нежелание уходить.

2. Прощаться, скорбеть, рыдать - это вызывает помрачение рассудка у умирающего.

3. Касаться тела умершего (даже брать за руку), поскольку вы можете помешать душе выйти по каналу, предназначенному ей по карме, направив ее в другой канал. Однако, если человек засыпает, его надо будить, трясти. Когда он проснется, продолжать давать ему наставления. В зависимости от уровня духовного развития, если тонкое тело выходит через нижние врата (анус), душа воплощается в животное, средние - получает тело человека, верхние (темя) - попадает на райские планеты. Выход через сушумну - попадание на трансцендентный уровень.

Если человек при жизни был привязан к сексу, его тонкое тело и душа выходят через нижние нади и душа получает тело животного или попадает на адские планеты. Поэтому надо развивать верхние чакры (любовь, доброта, милосердие) и тогда тонкое тело выйдет из них с большей вероятностью.

В момент умирания надо:

1. Говорить о Кришне, Боге и о Его деяниях или читать духовные писания.
2. Радоваться возможности избавления. Надо вдохновлять умирающего на встречу с Богом.
3. Объяснять процесс освобождения встречей со светом.

Душа в это время находиться в области анахаты (сердечной чакры) во взвешенном состоянии в пяти потоках, от которых зависит ум. Душа видит тело изнутри и поэтому ей очень темно. Параматма, в зависимости от кармы, освещает верхние или нижние нади и человек видит трубу (тоннель), а в конце его - свет. Только крайне греховные или внезапно умирающие (например, в автокатастрофе) света не видят. Очень греховные души насильно выдворяются из тела еще до появления света.

Благочестивый человек испытывает блаженство при виде света, а йог-мистик видит четырехрукую форму Вишну. Умирающему надо объяснить, что свет - это Бог. Он пришел, чтобы спасти от новых рождений и смертей.

Во время выхода тонкого тела и души из грубого тела надо успеть предаться Господу, чтобы не видеть со стороны своего тела и родственников. Момент смерти - движение по тоннелю и в это время надо помнить и звать Господа.

1. Основное наставление: "Что бы ни происходило, зови Господа."
2. Прогонять скорбь умирающего путем разъяснения могущества Господа: "Если помнить о Боге, получишь вечное тело с прекрасной памятью и общение
с умершими ранее близкими. Он освободит 100 поколений родственников до и после тебя (освободить может только тот, кто сам свободен)". Надо развеять страх перед смертью и направить его на Бога.

Процесс смерти.

На умирающем должны быть кантхималы, бусы из дерева Туласи (можно одеть свои). Кантхималы спасают душу от темных сил. И надо петь киртан, прославление Бога. Напутствовать постоянно: "Как только увидишь свет, зови Бога." Надо готовить умирающего к трем признакам смерти.

Признаки смерти.

Ощущение умирающего и то, что видит провожающий:
а) ощущение тяжести тела (тело наливается свинцом). Утрата контроля за мышцами лица.
б) ощущение холода, переходящего в лихорадочный жар. Потеря слуха и зрения (глаза становятся пустыми).
в) тело разрывается на атомы (отсоединение тонкого тела).
Прерывистое судорожное с сильной вибрацией дыхание.

Когда прошли первые два признака, и умирающий начал судорожно дышать, надо запеть киртан (святые имена Бога) как можно громче, т.к. умирающий в это время находится в кромешной тьме. На язык умирающему надо положить лист туласи, предложенный Кришне. Если умирающий засыпает, надо осторожно зажать двумя пальцами его сонную артерию (засыпают тяжело больные). Надо повернуть его на правый бок и держать сонную артерию до самой смерти. С последним выдохом умирающий видит свет в анахате (в области сердца). Как только он перестал дышать, надо склониться к уху (не касаясь) и громко сказать, назвав его по имени: "Сейчас ты увидишь белый свет. Не бойся. Это Господь пришел за тобой. Сейчас ты полетишь по тоннелю к свету. Скажи ему: Кришна, я твой! Постарайся войти в этот свет и ты увидишь Его форму. Пока летишь по тоннелю, громко зови Его Кришна! Кришна! Он пришел, чтобы спасти тебя."

Это наставление повторить 7 раз (примерно 20 минут). 20 минут этот свет виден обычному человеку, а очень благочестивый видит свет 7 дней. Греховный же видит только вспышку. Видя перед собой белый свет, обращаясь к нему "О, Кришна! Прими же теперь меня. Я твой", Даже худший из негодяев достигнет обители Господа.

Выход из тела.

Это вторичный процесс видения белого света. По одной из нади вслед за светом душа выходит из тела. Если человек не успел осознать, что свет - это Господь, то оказывается над своим телом и видит его со стороны. Видит комнату и своих близких и потускневший свет.

Когда умирающий перестал дышать и прошло 20 минут, душа уже вышла из тела. Надо сказать умирающему, назвав его по имени: "Вот ты вышел из своего тела. Когда ты летел по тоннелю, чувствовал сильную вибрацию. Сознание твое помутилось. Теперь вибрация смолкла, сознание ясно. Ты видишь свое тело со стороны, всех нас, ты видишь и свет. Забудь обо всем".

Поминки

Когда родственники приносят в жертву мясо - едят его на поминках - умершего одолевает страх, т.к. он чувствует, что ухудшается его карма и его тянет вниз, в ад. Он умоляет живых не делать этого, но они его не слышат. Если это вызывает у тонкого тела гнев, оно вовлекается в адские миры. Надо сказать ему: "Сейчас ты увидишь, как твои родственники грешат ради тебя или нечестно делят твое имущество, наследство. Забудь обо всем этом и сосредоточься на призывании имени Господа, иначе погубишь себя." Человек с плохой кармой в бреду не слышит эти наставления.

Что нельзя делать на поминках.

1. Есть мясо, рыбу, яйца.

2. Пить спиртное.

3. Говорить на мирские темы.

4. Вспоминать качества и дела умершего (это его привязывает к телу,
дому, вещам).

Что надо делать.

1. Петь имена Господа.

2. Обсуждать деяния Господа.

3. Раздавать прасад (пищу, предложенную Господу).

4. Предложить прасад умершему (перед фотографией умершего ставится тарелка с освященной пищей и предлагается ему мысленно или вслух).

Дальнейшие наставления.

Выйдя из тела, человек оказывается в незнакомых условиях. Если он не занимался духовной практикой, новая реальность пугает его. В ужасе он мечется по знакомым местам, пытаясь заговорить с близкими, пытается снова войти в свое тело, но оно не оживает. Поэтому тело лучше сжигать, иначе умерший в тонком теле долго может оставаться у могилы (так возникают приведения).

Если при сжигании тела в огонь попадает хоть кусочек древесины Туласи, душа отправляется в царство Бога.

3-4 дня после смерти неподготовленный находится в ужасе и может не обращать внимания на наставления (он видит сияние, энергии).

Сидя возле пустой кровати умершего или перед его изображением, 4 дня надо говорить ему периодически: "Успокойся! Ты в тонком теле. В этом нет ничего особенного. Забудь все, что было на земле. Постоянно зови: "Кришна! Кришна! И ты достигнешь обители Бога".

Свойства тонкого тела.

1. Внешне, оно - копия физического (плотного). Тонкое тело при ощупывании себя ощущает как аналогичное физическое тело.

2. Оно обладает весом и подвержено силе тяготения, в расслабленном состоянии медленно опускается к земле.

3. Может вытягиваться, принимать любые формы. При расслаблении возвращается в форму физического тела.

4. Обладает низкой плотностью. Способно проходить через стены и любые препятствия (просачиваясь сквозь молекулы препятствий). Однако, препятствием для него является электромагнитное поле.

5. Тонкое тело способно двигать предметы в физическом мире (полтергейст).

6. При некоторых условиях тонкое тело может быть видимо, и оно видит тонкие тела других (например, во сне мы путешествуем в тонком теле).

7. Ощущение осязания тонкого тела подобно обычному.

8. Тонкое тело связано с грубым так называемой серебряной нитью, которая рвется в момент смерти.

9. Тонкое тело подвержено влиянию тока (может быть ударено током).

10. Перемещение тонкого тела управляется мыслью.

Надо постоянно звать Бога.

Далее перед тонким телом может появиться следующий свет:

Ослепительно-белый свет - царство Бога. Надо стремиться в него.
Тускло-белый свет[ - царство девов, полубогов.
Тускло-зеленый - из царства демонов.
Желтый – из мира людей.
Тускло-голубой - животные.
Тускло-красный - духи.
Тускло-серый - адские миры.

Если появляется этот тусклый свет разного цвета, надо всеми силами сопротивляться, отталкиваться от него. Человек (душа) 49 дней находится в подвешенном, промежуточном состоянии. Ближе к 49 дню душа видит будущих родителей, свою судьбу в этой семье. Надо не спешить и просмотреть больше семей, чтобы выбрать себе более духовную жизнь и возможность заниматься духовной практикой. В зависимости от кармы человек обречен на то или иное тело. Но если он видит, что его несет в тело собаки, надо сопротивляться и звать Кришну (Бога). Если человек умирает в страшных
мучениях, он не слышит наставлений, но после смерти, находясь в тонком теле, он все слышит и надо читать ему наставления. Если душа попала в ад, надо читать наставления и это поможет выбраться из ада.

თარგმანი (არასრული):

სიკვდილი

როდესაც ადამიანმა იცის სიკვდილის წინა სტადიები, მას შიში უქრება, თვითონ შეუძლია განსაზღვროს ისინი და მოემზადოს სიკვდილისთვის იმით, რომ კონცენტრაცია მოახდინოს ღმერთის სახელზე [იგულისხმება ღმერთის ის სახელი, რომელიც თქვენს ცოდნას და რწმენას შეესაბამება, და უმჯობესია ეს სახელი პიროვნული იყოს და არა ზოგად-აბსტრაქტული, მაგალითად უზენაესო, უდიადესო და ა.შ.].

ყველა ადამიანი ძალიანაა მიჯაჭვული ამ ცხოვრებაზე. ამ დროს ჭკუა სხვადასხვა აზრებს გვაწვდის და და ჩნდება მწველი სურვილი სიცოცხლისა, და ეს სურვილი - მიზეზია შემდგომი სხეულისა (თუ ძაღლი გენანება სიკვდილის დროს, ძაღლად დაიბადები, თუ ბაღი გენანება და მასზე ფიქრობ, ხედ დაიბადები და ა.შ.) სიკვდილის მომენტში ადამიანს ღმერთის რწმენა უჩნდება. იგი ხედავს სინათლეს, რომელიც პარამატმიდან [სულიწმინდიდან] (ღმრთის იმ ექსპანსიიდან, რომელიც ჩვენს გულში იმყოფება) მოდის.

როცა სული ცენტრალურ კანალში (ნადიში) მოძრაობს, გვეჩვენება, რომ იგი თითქოს მილში, გვირაბში მიდის და მის ბოლოში სინათლეა. პირველი სინათლე (შედარებით კაშკაშა) მოჩანს მაშინვე, როგორც კი გრძნობები გამოირთვება. მაშინვე სახელით უნდა მივმართოთ მას, ან ლოცვა უნდა წარმოვთქვათ.

მეორადი შუქი (უფრო ბუნდოვანი) მაშინ ჩნდება, როცა სულმა ვერ შეამჩნია პირველი და უკვე დატოვა სხეული. ეს ღმერთისადმი მიმართვის მეორე შანსია. ამ დროს პარამატმა სულის გვერდით იმყოფება.

სიკვდილის პროცესი

1. მთელ სხეულში ჩნდება სიმძიმის შეგრძნება. ეს ვლინდება როგორც სახის კუნთებზე კონტროლის დაკარგვა, გარდა თვალებისა. ამ დროს უნდა ვილოცოთ, ან ღმერთის სახელი ვიმეოროთ.

2. შემდეგ ჩნდება ძალიან ძლიერი სიცივის შეგრძნება. კანკალი, რომელიც სიცხეში გადადის. ქრება მხედველობა. უნდა ვიმეოროთ ლოცვა, ღმერთის სახელი და მოვემზადოთ სინათლესთან შეხვედრისთვის.

3. ჩნდება შეგრძნება, თითქოს სხეულს ათასობით მორიელი კბენს და იგი ნაწილებად იხლიჩება. გარეგნულად ეს მოჩანს როგორც სუნთქვის გახშირება. ამ დროს ნატიფი სხეული უხეშ ფიზიკურ სხეულს გამოეყოფა. ამ დროს ბოლომდე ითიშება გრძნობები, მაგრამ სული ჯერ კიდევ გულის (ანაჰატა) ჩაკრაში იმყოფება. მომაკვდავს სახელით უნდა მივმართოთ: "ნუ გეშინია! ახლა სინათლეს დაინახავ და მასზე უნდა მოახდინო კონცენტრაცია, მასში შეხვიდე. ევედრე ღმერთს!"

თუ მომაკვდავმა ვერ მოასწრო ღმერთისადმი მიმართვა და სულმა დატოვა სხეული, ის თავის სხეულს და თავის ნათესავებს გვერდიდან ხედავს. ხედავს მათ მწუხარებას, ცრემლებს, მოთქმა-გოდებას... შიში უჩნდება და იბნევა ამის გამო. აუცილებლად უნდა დავაწყნაროთ მომაკვდავი და სახელით მივმართოთ: "ნურაფრის გეშინია! დაივიწყე ყველა და ყველაფერი! ევედრე სინათლეს, რომელიც შენს წინ გაჩნდება! ის შენი მხსნელია!"

შემდეგ სინათლე ქრება. თუ სულმა ვერ შეძლო მასზე კონცენტრირება და მასში შესვლა, ის გადადის შუალედურ შრეში 49 დღით, ახალ დაბადებამდე. მთელი ეს 49 დღე უნდა ველაპარაკოთ გარდაცვლილს და დარიგებები მივცეთ, რომ ღმერთი ახსოვდეს.

იმდენად, რამდენადაც ამ მდგომარეობაში სულს შეუძლია, რომ სივრცის ნებისმიერი წერტილიდან მოვიდეს თქვენთან, როგორც კი დაუძახებთ მას, მოუხმეთ ყოველდღე და მიეცით დარიგებები. ეს უნდა გავაკეთოთ იმ ადგილთან, რომელიც გარდაცვლილს უკავშირდება (საწოლი, ფოტო და ა.შ.) მიმართვის დროს უთხარით: "არ იჩქარო დაბადება, თუ უღმერთო ქვეყანას დაინახავ. სულიერი ქვეყნის ნიშანი მრავალი ტაძარია. და არ იჩქარო მშობლების არჩევა. ნახე მათი მომავალი და მხოლოდ მაშინ შეჩერდი მათზე, თუ მათი მომავალი სულიერებასთანაა დაკავშირებული." თუ ამ ყველაფერს არ ვეტყვით, მან შეიძლება არასასიკეთო დაბადება მიიღოს.

ამ სამყაროსადმი მიჯაჭვულობა და სურვილი, რომ არ მოკვდეს, ხელს უშლის სულის წასვლას. უნდა ვუთხრათ მომაკვდავს: "არაფერზე არ ინანო! ღმერთს მიმართე და ხმამაღლა მოუწოდე სახელით!"

სივდილის პროცესის (და მის შემდეგ) დროს არ შეიძლება:

1. მიწიერ თემებზე საუბარი - ეს იწვევს მატერიალურისადმი მაჯაჭვულობას და სულს წასვლის სურვილს უკარგავს.

2. დამშვიდობება, მოთქმა, ტირილი - ეს განსჯის უნარს უკარგავს მომაკვდავს.

3. მკვდარის სხეულის შეხება (თუნდაც ხელის დაჭერა), რადგანაც შეიძლება ხელი შეუშალოთ სულს, რომ კარმით განპირობებული არხით გამოვიდეს სხეულიდან და შეიძლება სხვა მიმართულებით წარმართოთ იგი. მაგრამ თუ მომაკვდავს ჩაეძინა, იგი უნდა გავაღვიძოთ, შევანჯღრიოთ. როცა გაიღვიძებს, უნდა გავაგრძელოთ დარიგებების მიცემა. სულიერი განვითარების შესაბამისად, თუ ნატიფი სხეული ქვედა კარებიდან გადის (ანუსიდან), სული ცხოველად იბადება. სუშუმნადან გამოსვლა ტრანსცენდენტულ დონეზე დაბადებას ნიშნავს.

თუ ადამიანი ცხოვრებაში სექსზე იყო მიჯაჭვული, მისი ნატიფი სხეული და სული ქვედა ნადიებიდან (არხებიდან) გადის და სული ღებულობს ცხოველის სხეულს, ან ჯოჯოხეთურ პლანეტებზე ხვდება. ამიტომ უნდა განვავითაროთ ზემოთა ჩაკრები (სიყვარული, სიკეთე, თანაგრძნობა) და მაშინ ნატიფი სხეული უფრო სავარაუდოა, რომ ამ ჩაკრებიდან დატოვებს სხეულს.

სიკვდილის დროს საჭიროა:

1. ვისაუბროთ კრიშნაზე (ან ღმერთის იმ ფორმაზე, რომელსაც იცნობთ), მის საქმეებზე, და ვიკითხოთ წმინდა წერილები.
2. გვიხაროდეს, რომ სული მატერიალური სხეულისგან განთავისუფლდა. შთაგონება უნდა მივცეთ მომაკვდავს, რომ ღმერთს შეხვდეს.
3. უნდა ავუხსნათ განთავისუფლების და სინათლესთან შეხვედრის პროცესი.

ამ დროს სული ანაჰატა ჩაკრაში (გულის მიდამოში) იმყოფება, გამოკიდებულ მდგომარეობაშია 5 სასიცოცხლო ნაკადში, რომლებზეც ჭკუაა დამოკიდებული. სული შიგნიდან ხედავს სხეულს, ამიტომ მისთვის იქ ძალიან ბნელა. პარამატმა, კარმის შესაბამისად, ზემოთა ან ქვემოთა ნადის ანათებს და სული ხედავს არხს, გვირაბს, მის ბოლოში კი სინათლეს. მხოლოდ უკიდურესად ცოდვილი, ან უეცრად მომკვდარი (მაგ. ავტოკატასტროფის დროს) სულები ვერ ხედავენ სინათლეს. ძალიან ცოდვილი სულები იძულებით გამოიდევნებიან სხეულიდან ჯერ კიდევ სინათლის გაჩენამდე.

სათნოებით მოსილი ადამიანი ნეტარებას განიცდის სინათლის ხილვისას, იოგი-მისტიკოსი კი ვიშნუს ოთხხელიან ფორმას ხედავს. მომაკვდავს უნდა ავუხსნათ, რომ სინათლე - ეს ღმერთია. იგი მოვიდა, რომ ახალი დაბადებების და სიკვდილებისგან გვიხსნას.

ნატიფი სხეულის და სულის უხეში სხეულიდან გასვლის დროს უნდა მოვასწროთ, რომ ღმერთს მივენდოთ, რათა გვერდიდან არ მოგვიწიოს საკუთარი სხეულის და ნათესავების დანახვა. სიკვდილის მომენტი გვირაბში მოძრაობაა და ამ დროს ღმერთის უნდა გვახსოვდეს და ვეძახდეთ მას.

ძირითადი დარიგებები:

1. რაც არ უნდა ხდებოდეს ღმერთს მოუხმე!
2. მომაკვდავის მწუხარება ღმერთის ძლევამოსილების აღწერით უნდა გაფანტო: "თუ ღმერთი გეხსომება, მიიღებ მარადიულ სხეულს მშვენიერი მეხსიერებით და ურთიერთობის საშუალებას ადრე გარდაცვლილ ახლობლებთან. ასეთი სული 100 თაობას ანთავისუფლებს - წინას და შემდგომს (სხვების განთავისუფლება მხოლოდ იმას შეუძლია, ვინც თვითონაა თავისუფალი)." მომაკვდავს უნდა გავუფანტოთ სიკვდილის შიში და ღმერთისკენ უნდა წარვმართოთ.

სხეულიდან გასვლა

ეს თეთრი სინათლის ხედვის მეორადი პროცესია. ერთ ერთი ნადის საშუალებით სული, რომელიც ამ სინათლეს მიყვება, ტოვებს სხეულს. თუ სულმა ვერ მოასწრო გაცნობიერება, რომ სინათლე - ეს ღმერთია, მაშინ სხეულის ზემოთ აღმოჩნდება და გვერდიდან ხედავს მას. ხედავს ოთახს, ნათესავებს და დაბინდულ სინათლეს.

როცა მომაკვდავმა სუნთქვა შეწყვიტა და 20 წუთი გავიდა, სული უკვე გამოვიდა სხეულიდან. უნდა ვუთხრათ მომაკვდავს (სახელით უნდა მივმართოთ): "აი უკვე სხეულიდან გამოხვედი. როცა გვირაბში მოძრაობდი, შენი ცნობიერება დაიბინდა. ახლა ვიბრაცია მიწყნარდა, ცნობიერება ნათელია. საკუთარ სხეულს გვერდიდან ხედავ, გვხედავ ჩვენც და ხედავ სინათლეს. დაივიწყე ყველაფერი."

ქელეხი (ან მოხსენიება)

როცა ნათესავებს მსხვერპლად სწირავენ ხორცს - ქელეხზე ჭამენ მას - გარდაცვლილს შიში იპყრობს. ის გრძნობს, რომ მისი კარმა მძიმდება და ქვემოთ ექაჩება, ჯოჯოხეთისკენ. ის ევედრება ცოცხლებს, რომ არ გააკეთონ ეს, მაგრამ მათ არ ესმით. თუ ეს მის რისხვას გამოიწვევს, ის ჯოჯოხეთური პლანეტებისკენ მიექანება. უნდა ვუთხრათ მას: "შენ ახლა დაინახავ, როგორ სჩადიან ცოდვას შენი ნათესავები შენი გულისთვის, ან როგორ უსამართლოდ იყოფენ შენს ქონებას. დაივიწყე ეს ყველაფერი და ღმერთის სახელზე მოახდინე კონცენტრაცია, წინააღმდეგ შემთხვევაში თავს დაიღუპავ." სული, რომელსაც ცუდი კარმა აქვს, დაბინდული ცნობიერებითაა და არ ესმის ეს შეგონებები.

რის გაკეთება არ შეიძლება ქელეხზე

1. ხორცის, თევზის, კვერცხის ჭამა.
2. ალკოჰოლური სასმელის დალევა.
3. მიწიერ თემებზე საუბარი.
4. გარდაცვლილის თვისებების და საქმეების გახსენება (ეს სხეულზე, სახლზე, ნივთებზე მიაჯაჭვავს სულს).


რა უნდა გავაკეთოთ

1. უნდა ვიგალობოთ ღმერთის სახელები.
2. უნდა აღვწეროთ ღმერთის საქმეები.
3. დავარიგოთ პრასადი (ღმერთისადმი შეთავაზებული საკვები).
4. შევთავაზოთ პრასადი გარდაცვლილს (გარდაცვლილის ფოტოს წინ იდგმება თეფში პრასადით და ხდება სიტყვიერად ან აზრობრივად შეთავაზება).


შემდგომი მითითებები:

სხეულიდან გამოსვლის შემდეგ, სული უჩვეულო სიტუაციაში ხვდება. თუ სულიერი პრაქტიკით არ იყო დაკავებული, ახალი რეალობა აშინებს მას. ის ნაცნობ ადგილებში დახეტიალობს, ცდილობს ახლობლებს ელაპარაკოს, ისევ თავის სხეულში დაბრუნდეს, ამიტომ უმჯობესია დავწვათ სხეული, რათა მის მიმართ მიჯაჭვულობა გაუქრეს, თორემ შეიძლება დიდხანს დარჩეს საფლავთან (ასე ჩნდებიან მოჩვენებები).

თუ დაწვისას ცეცხლში ტულასის ხის თუნდაც ერთი ფოთოლი ან ღერო ხვდება, გარდაცვლილი სულიერ სამყაროში მიდის.

სიკვდილის შემდეგ 3-4 დღე გარდაცვლილი აგონიაში იმყოფება და შეიძლება ყურადღებას არ აქცევდეს დარიგებებს (ის ხედავს ნათებებს, ენერგიებს).

4 დღის განმავლობაში (გარდაცვალებიდან), მის საწოლთან ან ფოტოსთან უნდა ვიჯდეთ და პერიოდულად ვუმეოროთ: "დამშვიდდი! შენ ნატიფ სხეულში ხარ. ამაში არაფერია განსაკუთრებული. დაივიწყე ყველაფერი, რაც დედამიწაზე იყო. გამუდმებით იმეორე: "კრიშნა! კრიშნა! და შენ მიაღწევ ღმერთის სასუფეველს!"


შემდეგ ნატიფი სხეულის წინ შეიძლება სხვადასხვაგვარი სინათლე გაჩნდეს:

დამაბრმავებელი კაშკაშა თეთრი სინათლე - ღმერთის სასუფეველი. მისკენ უნდა ვისწრაფვოთ.

მკრთალი თეთრი ფერი - ნახევარღმერთების და ანგელოზების სავანე

მკრთალი მწვანე ფერი - დემონების სამეფო

ყვითელი - ადამიანების სამყარო

მკრთალი ყვითელი - ცხოველები

მკრთალი წითელი - სულები (დუხები და მოჩვენებები)

მკრთალი რუხი - ჯოჯოხეთური პლანეტები


თუ ეს სხვადასხვა მკრთალი ფერი გამოჩნდება, მთელი ძალით უნდა შევეწინააღმდეგოთ, გავშორდეთ მას. სული 49 დღის გაბნმავლობაში გამოკიდებულ, შუალედურ მდგომარეობაში იმყოფება. 49-ე დღესთან ახლოს სული უკვე მომავალ მშობლებს ხედავს, თავის ბედს ამ ოჯახში. არ უნდა ვიჩქაროთ და რაც შეიძლება მეტი ოჯახი "დავათვალიეროთ", რათა რაც შეუძლება სულიერი ცხოვრება ავირჩიოთ, სადაც მეტი სულიერი პრაქტიკის შესაძლებლობა გვექნება. კარმის შესაბამისად სული განწირულია ამა თუ იმ სხეულისთვის. მაგრამ თუ ხედავს, რომ ძაღლისკენ (ნ სხვა ცხოველისენ) მიექანება, უნდა შევეწინააღმდეგოთ და ღმერთს მოვუხმოთ. თუ ადამიანი საშIნელ ტანჯვებში კვდება, მას არ ესმის დარიგებები, მაგრამ სიკვდილის შემდეგ მას ყველაფერი ესმის და უნდა წავუკითხოთ ეს დარიგებები. თუ სული ჯოჯოხეთში მოხვდა, ამ შემთხვევაშიც უნდა დავარიგოთ და ეს დაეხმარება ჯოჯოხეთიდან თავის დახსნაში.

კარგი იყო 10 წლის წინ მცოდნოდა ამდენი რამ სიკვდილ-სიცოცხლეზე.
მაშინ ბიძაჩემი დაიღუპა, რომელიც ძალიან მიყვარდა. მთელი 40 დღე მეცხადებოდა სიზმრებში. არ უნდოდა ჩვენგან წასვლა. ვეუბნებოდი ხოლმე, შენ ხომ მოკვდი, აქ რა გინდა. მაგრამ ის ძალიან წუხდა რომ უნდა წასულიყო ჩვენგან. მეუბნებოდა ეს 40 დღე კი თქვენთან ვარ, მაგრამ მერე რა მეშველება რომ უნდა წავიდეო, თუმცა სად მიდიოდა არ უთქვამს. თითქოს ცუდად არ იყო იქ.რამდენჯერმე მითხრა რომ ხელი აწუხებდა სტკიოდა. სხვა არაფერი. ერთხელ ვნახე რომ ბევრი ხალხი ეხვია გარშემო, ბიძაჩემი ტახტრევანზე იჯდა ხელით ატარებდნენ, ყვავილებს აყრიდნენ, თავს ევლებოდნენ მოლედ, მაგრამ ის მაინც შეწუხებული იყო. თქვენთან მინდაო ამბობდა.

თვალის მოხუჭვა აღარ მინდოდა ისეთ დღეში ვიყავი. სულ მას ვხედავდი. დიდი თოვლი იყო, სოფელში ვიყავით ჩაკეტილები, ვერც ეკლესიაში მივდიოდი, ვერც მღვდელი მოვიყვანეთ.
ფსალმუნებს ვუკითხავდი ხოლმე, მაგრამ არ ვიცი ვეხმარებოდი ამით თუ არა.
40 რომ გავიდა, მერე შეწყდა ეს ყველაფერი

ეხმარებოდი.

როგორ შევხვდები სიკვდილს ნამდვილად ვერ ვიტყვი ამ ეტაპზე, მაგრამ ზოგადად არასდროს არ მეშინოდა მისი, სულ პატარაობაშიც კი.. ბებიაჩემი რომ გარდაიცვალა(ყველაზე საყვარელი ბებია, რომელსაც ზალიან ვგავარ და ასე მგონია ყველაზე ახლობელი იყო ჩემთვის)3 წლის ვიყავი და მშვენივრად მესმოდა რომ მიდიოდა.. მისი ხელი მეჭირა და უსიტყვეოდ ვამშვიდებდი, მას არ შეეძლო ლაპარაკი, მაგრამ მესმოდა რასაც განიცდიდა..



დასავლეთ საქართველოში ბოლო დრომდე იყო ტრადიცია, ზოგან ეხლაცაა, ჭირისუფალი 40 დღემდემარხუყლობს, ქელეხში არანაირი ხორცეული არ შეიძლება. სამწუხაროდ ბოლო დროს ამ ტრადიციებსაც არღვევენ..

მე კი მგონია ქელეხის გადახდას ჯობია ამ ტანხთ გაჭირვებულებს დაეხმარო მიცვალებუილის სახელზე, ბევრად უფრო დავეხმარებით ამით მის სულს..
დედაც და მამაც მარხვის დროს გარდაიცვალა და ამიტომ ძალაუნებურად სამარხვო სუფრა იყო, კი განიცდიდნენ ჩემები, სატანადო პატივი ვერ მივაგეთო.. მე ვინ მკითხავდა სუფრის მენიუს..

Atman
სიკვდილის შესახებ საიდან გაქვს ამოწერილი ან ნათარგმნი?, ძალიან გავს ტიბეტელთა "მკვდართა წიგნს",ძალიან ბევრია საერთო მაგრამ არა ბოლომდე.

kate



ვაიშნავების შედგენილი ტექსტი იყო ვედური ცოდნის საფუძველზე. ზუსტად არ ვიცი ვისი დაწერილია...

არც არის გასაკვირი რომ ახლოს არის ტიბეტელთა "მკვდართა წიგნთან", ოღონდ იქ არის ართერთი მე მგონი ყველაზე მნიშნელოვანი დეტალი, კერძოდ პირველ სინათლეში თუ შეიცანი შენი უმაღლესი მე თავისუფლდები დაბადება-სიკვდილის ბორბლიდან, სამსარადან. სახლში მიდიხარ ანუ უბრუნდები სულიერი განვითარების იმ დონეს საიდანაც ხარ, ნუ ეს უკვე სულ სხვა თემაა

სახლის შესახებ ბუდიზმში და ვაიშნავიზმში სხვადასხვაგვარი შეხედულებაა... მართლა სხვა თემაა...

ღიმილით

სიმშვიდით

უფლის დიდებით

სიყვარულით

გეთანხმები!
გეთანხმები!
გეთანხმები!

I AM

kate

+1 ))

Ra sisulelea?!...tqveni arvici da, me ar memuqreba- sikvdiltan shexvedra ki ara da miaxloebac ki. MARADIULI VAR!: Nu Tu maincdamainc moxda "saswauli"... mashin haershi, umaglesi pilotajis dros!!!

დაბადებიდან ვერ მოვიშორე სიკვდილის შიში, გაფიქრებაც კი მზარავს

აი სიკვდილსაც თუ დავაკვირდი , (თუ ნელი სიკვდილით მოვკვდი ) მშვიდად , უბრალოდ წმინდა დამკვირვებელი ყოველგვარი ემოციური პროექციების გარეშე ..... არ ვიცი მაგდენი სიმამაცე თუ მეყოფა.... შეიძლება მაინც ღმერთზე და სიყვარულზე დავიწყო ღაღადი.

სიკვდილში საშიში არფერია, ვიცი, ძნელია ასე შორიდან სიტყვებით შევძლო დაგეხმარო,მაგრამ ეცადე განაზოგადო სიკვდილის შიში, იფიქრო რა არის რომ გეშინია სიკვდილში ( წესით, ისინი ვასაც სიკვდილის შიში აქვს,- არ იფიქრო რომ მარტო ხარ - , ცდილობენ საერთოდ არ იფიქრონ სიკვდილზე, ეს კი აძლიერებს შიშს),გაქრობის შიში - მაგრამ შენ იცი რომ მარტო სხეული არ ხარ, ჯოჯოხეთი - ესეც იცი რომ ჯოჯოხეთი როგორც ასეთი არ არსებობს, ტკივილი - იცი რომ დროებითია......... და რაც მთავარია შიშს რომ იგრძნობ არ გადამალო ეს შიში და არ ეცადო გადაივიწყო პირიქით, მაშინ დაუწყე ძებნა რისი რატომ გეშინია კერძოდ, თუ გინდა აქ დაწერე ხოლმე, თუ არ დაემალები, ამ შიშს შესძლებ მშვიდად განზოგადებას, გპირდები ძალიან მალე გაქრება.

kate


ვერ დაგეთანხმები. ჯოჯოხეთი არსებობს როგორც ადგილიც (ვგულისხმობ ჯოჯოხეთურ პლანეტებს) და როგორც მდგომარეობაც. ერთია, რომ სულს შეუძლია ჯოჯოხეთურ გარემოშიც ნეტარი იყოს, მაგრამ როგორც ადგილი, ჯოჯოხეთი ისეთივე რეალურია, როგორც თბილისი, დედამიწა ან მარსი. ხოლო თუ ჯოჯოხეთი ილუზიაა, მაშინ ზუსტად ასეთივე ილუზიაა დედამიწაც

Existence



სიკვდილის დროს ღმერთზე ფიქრს თუ არ დაიწყებ, მაგას სიმამაცე კი არა სისულელე ჰქვია

თუმცა რას გაიგებ, ზოგს თვითმკვლელობაც სიმამაცე ჰგონია...

elli

მე კიდევ ძალიან პატარა ვიყავი ალბათ 10 ან 12 წლის და მაშინ ვფიქრობდი რა მნიშვნელობა აქვს მეთქი როდის მოვკვდები, სულერთია ეს დღეს იქნება თუ მრავალი წლის მერე. არ მკითხოთ როგორ და რატომ მივედი ამ დასკვნამდე, რადგან არ მახსოვს. მარტო ის მახსოვს, რომ არაფრის არ მეშინოდა მაშინ. ახლა უფრო მეტი მშიშარა ვარ. ცხადია რომ რაღაც ენერგია მაქვს დაკარგული. (ვცდილობ ავინაზღაურო)
ჩემი სიკვდილის არასოდეს შემშინებია, არ დავმალავ და ახლობლების სიკვდილის მეშინია, ჩემი ეგოიზმია, – მათი დაკარგვა არ მინდა

ეგ არც სიმამაცეა არც სისუსტე უბრალოდ სისულელეა....... ჩემ ენაზე კი, ბიო რობოტის გაუცნობიერებელი აქტი.......სულელმა არ იცის რო სადღაც ორი ისევ დსაკავებულია სექსით........





ეხლა უნდა დავწერო რო რა იცი შენ ღმერთი.......რო ყველა შენი აზრი ღმერთზე შენივე ტვინის პროექცია იქნება........... რომ ეს განსაკუთრებით სიკვდილის წინ არის ილუზორული რადგან გამოიყოფა უზარმაზარი ენრგია როდესაც პირველად ხვდები რო გადმოდიხარ ''მანქანიდან'' და შენივე აქამდე გაუცნობიერებელი Созидательная сила- ისევ გაუცნობიერებლადვე ......გიქმნის რეალობას............

найдите различие.......

როცა სიკვდილსაც ხვდები როგორც სუფთა სარკე დამკვირვებელი შენი ნება და შენი პროექციები აღარ არსებობს და ხდება ის რაც რაც ხდება.. ეგ არის ჩემი აზრით მხოლოდ ერთადერთი მორჩილება და თქმა მოხდეს ისე როგორც შენ გინდა ......... შენ ამ შემთხვევაში რას ვგულისხმობ ხვდები.

Existence

ღმერთის შესახებ წარმოდგენა შეიძლება ტვინის პროექცია იყოს, მაგრამ ღმერთი არსებობს (პიროვნულად) და მას ესმის მიმართვაც და მასზე გაფიქრებაც.

როგორც კი ოდნავ მაინც შეიცნობ რომ ღმერთი პიროვნულად არსებობს, დაკვირვების თავი აღარ გექნება და დარჩება მხოლოდ მიმართვა მისდამი.

შენ რომ არ გესმის და ვერ ხედავ (ან მე) ეს არ ნიშნავს რომ სხვებს არ უნახავთ ღმერთი, და რეალობასა და პროექციას შორის დიდი განსხვავებაა. შეიძლება ღმერთი დაინახო და პროექციად გამოაცხადო, ან პირიქით...

Atman
ჯოჯოხეთი არსებობს იმდენად, რამდენადაც შენ გჯერა მისი არსებობობის, თუ ნამდვილად გჯერა და გეშინია და ფიქრობ რომ იმსახურებ ჯოჯოხეთის თავისი ადუღებული კუპრით და მოხტუნავე კუდიანი ეშმაკებით გარდაცვალების შემდეგ ზუსტად იქ მოხვდები მანან სანან მიხვდები ეს შენი შიშის პროექციაა, თუ გჯერა სამოთხის და იმის, რომ იმსახურებ, ოქროს ქუჩებით და მოგალობე ანგელოზებით - მაშინ ის დაგვხდება. ყველანი ჩვენ თავში ვატარებთ ჩვენ სამოთხეს და ჯოჯოხეთს,და ჩვენვე ვართ ჩვენი თავის მსაჯული, მიწიერი გავლენა ძალიან ძლიერია სიკვდილის შემდგომ პერიოდში და პირველი სინათლის გავლის შემდეგ ძირითადად იმას ვხედავთ რასაც სიცოცხლეში ველოდებით იმიტომ რომ უკვე იქ ვართ სადაც აზრი მატერიალიზდება.არც ერთ რელიგიას და არავის რწმენას არ შევურაცხოფ ამით, უბრალოდ სიკვდილის ეზოთერულ სურათს ვიძლევი

kate

ეს მეც ზუსტად ასე მწამს.

იმიტომ რომ ასეა!

მეც მჯერა, რომ სამოთხე და ჯოჯოხეთი ჩვენი აღქმის მდგომარეობებია....ჩვენივე შექმნილი რეალობაა....
ჩვენი ერთი ნაცნობი, რომელიც ჩენელინგებს ატარებს, ასეთი რამ გვიამბო: მოკლედ ერთი ქალს ძაან უნდოდა გაეგო როგორ და სად იყო მისი გარდაცვლილი მამის სული, ანუ როგორ იყო "იმქვეყნად". მამამისი ცხოვრებაში იყო ლოთი, გზააბნეული ტიპი. ფხიზელ მდგომარეობაში ერთი მიზანი რომ ჰქონდა: რაც შეიძლება სწრაფად ისევ გათიშულიყო. მოკლედ ამ ქალის თხოვნით ჩაატარეს ჩენელინგი. შევიდა მედიუმი მგომარეობაში და ნახა ეს კაცი რაღაც შავ წებოვან მასაში აზელილი..... ირგვლივ შიშის, სიცივის და უიმედობის საზარელი განწყობა იგრძნო....ზოგი იტყვის რომ ამ კაცის სული ჯოჯოხეთში იყო მაგრამ არა, არ იყო ჯოჯოხეთში. ეს იყო მის მიერ შექმნილი რეალობა, ისევ იმ ბურუსში იყო გახვეული, რომელიც ფიზიკურ ცხოვრებაში შექმნა და იქიდან გამოსვლა არც უცდია და არც ქონდა სურვილი, სიკვდილის შემდეგაც კი

არსებობს სხვადასხვა სამყაროები, მათ შორის სამოთხისეული და ჯოჯოხეთისეული და ამავდროულად არც არაფერი არსებობს ღმერთის გარდა, ძალიან რთულია გონებით ამ საკითხის გაგება, უბრალოდ ვიტყვი: "სამყაროს საიდუმლოთა გასაღები საკუთარი თავის შეცნობაშია"



შრი სატია საი ბაბას წიგნები წაიკითხეთ და არამარტო ამ საკითხზე, არამედ სხვა უამრავზეც მიიღებთ პასუხს




ზოგიერთი დაცინვით უყურებს საის, იმიტო რომ როცა არ გესმის დაცინვა ადვილია, აი გაგებაა და გააზრებაა რთული

old_man
არის ასეთი მღვდელი დოუ პაიპერი, ავარიაში მოყვა და მკვდარი იყო თითქმის საათნახევარი, მოკლედ ნახა კლასიკური ქრისტიანული სამოთხე თავისი ყველა ატრიბუტებით, ოქრო-მარგალიტი, წმინდანები, ანგელოზები, ჰიმნები გალობები........ მოკლედ ყველაფერი, წიგნიც დაწერა "90 minutes in heaven", და თუ არ ვცდები თავისი ეკლესიაც კი გახსნა.
თუმცა ასევე არის ის მუსულმანი, გვარი დამავიწყდა, ნახევარ საათზე მეტი კლასიკერ მუსულმანურ სამოთხეში რომ იყო ჰურიებით გარსემორტყმული........ და მრავალი მაგალითი ამდაგვარი.
რა თქმა უნდა ეს ყველაფერი ჩვენს მიერ შექმნილი რეალობაა, რომელიც გარკვეულხანს გრძელდება, და ხანგრძლივობა მე ვფიქრობ დამოკიდებულია სულის მზადყოფნაზე აღიქვას ახალი (ან ასე ვთქვათ: გაიხსენოს დავიწყებული) რეალობა.

შიში, სიცივე და უიმედობის გრძნობა სწორედაც რომ ჯოჯოხეთია. ეგ არის ჯოჯოხეთი რომელშიც ადამიანები ვიტანჯებით უკვე დიდი ხანია.
ამ მდგომარეობაში ძალიან ბევრი ვართ, ერთეულები აღწევენ მარტო შინაგანი სიმშვიდის მოპოვებას. დანარჩენი კაცობრიობის უმრავლესობა ჯოჯოხეთში ვართ ახლაც.
და არც არავინ გააკეთებს ჩვენ ს გასაკეთებელს, მხოლოდ ჩვენი საკუთარი ნებით და საკუთარ თავზე სრული პასუხისმგებლობის აღებით თუ შევძლებთ ჯოჯოხეთიდან განთავისუფლებას.
მშველელი არ მოვა, არც ეხლა და არც სიკვდილის მერე.
მხოლოდ ჩვენ შეგვიძლია ვუშველოთ ჩვენს თავს.
"ზეციური სამეფო ჩვენშია"

რომ არა სიკვდილის შიში, ადამიანი ვერ განვითარდება სულიერად. სიკვდილის მოახლოებისას იწყებს ადამიანი სწორ აზროვნებას, მაშინ ხვდება და აცნობიერებს იმას, რაც მთელიცხოვრების მანძილზე ვერ გააცნობიერა. ასე რომ სიკვდილი გვეხმარება ჩვენ ადამიანებს და გვიბიძგებს სწორი ქცევისაკენ.
და სწორედ სიკვდილია ჩვენი ერთადერთი მეგობარი, რომელიც ყოველთვის სწორ რჩევებს გვაძლევს.

კითხვაზე: რა უნდა ვქნათ სიკვდილის წინ?
ჩვენ ამ წუთასაც სიკვდილის წინ ვდგავართ. ჩვენი მთელი ცხოვრება არის სიკვდილის წინ დგომა და თუ სიკვდილამდე რამოდენიმე საათით ადრე დავიწყეთ მხოლოდ ამაზე ფიქრი და ღონისძიებების გატარება, უკვე ძალიან დაგვიანებული იქნება, რადგან ამის გასაცნობიერებლად ჩვენ მთელი ცხოვრება უკვე დავკარგეთ.

იმაში , რომ სამყაროს საიდუმლოებათა გასაღები საკუთარ თავის შეცნობაშია, ნამდვილად გეთანხმები და რომ არაფერი არ არსებობს ღმერთის გარდა და გარეშეც , ორონდ ეგც სულ სხვა თემაა.
შრი სატაი საი ბაბა და ბევრი სხვაც წაკითხული მაქვს, რაღაც-რაღაცაებში უკეთესად გავერკვიე, რაღაცაებს სხვა კუთხით შევხედე, რაღაცამ გამაოცა,........მაგრამ პასუხი ვერცერთი წიგნიდან ვერაფერზე ვერ მივიღე, პირიქით რაც მეტს ვკითხულობ კითხვები უფრო და უფრო მემატება რაც ისევ "საკუთარი თავის შეცნობაში" მაბრუნებს.

ცოტა განვმუხტავ თემას, სიკვდილის ამ სცენარზე რას ფიქრობთ?

It was my pleasure...

ცოტა განვმუხტავ თემას, სიკვდილის ამ სცენარზე რას ფიქრობთ?

It was my pleasure...

საოაცრია

Anna

მაგარი იყო... ძაან მომეწონა ))

kate
სხვათაშორის არ ვიცი რატომ, მაგრამ ახალდაბდებული ბავშვები ასხივებენ ამ ჩვენთვის დავიწყებულ რეალობას.. ვერ აგიხსნი როგორ და რატომ..მაგრამ ასეა.. თითქოს საიდანრაც გამოყოლილი სურნელება, აურა თუ რავიცი რა ადავარქვა, მოყვებათ იქიდან..

Anna
ძალიან საყვარელი ანიმაციაა!

kate



მგონი კარგად ვერ გამიგეთ. იგივე სიტყვები შეიძლება გადავიტანოთ სხვა სიტუაციაზე: მაგალითად თუ ადამიანს მუდამ ეშინია, რომ ციხეში მოხვდება, ის მართლა მოხვდება ციხეში, ხოლო თუ დადებითზე ფიქრობს, მაშინ არ მოხვდება ხო? მაგრამ ეს არ ნიშნავს რომ ციხის არსებობა-არ არსებობა ჩვენს განწყობაზეა დამოკიდებული. როგორც ადგილი ჯოჯოხეთური პლანეტები არსებობენ, ხოლო ჩვენს განწყობას და ქმედებებს შეუძლიათ ჯოჯოხეთამდე ან სამოთხემდე მიგვიყვანონ.

და ისევ ვიმეორებ რომ იგივე ჯოჯოხეთი და სამოთხე ჩვენს გონებაშიცაა, ანუ შეიძლება ციხეში იჯდე და ბედნიერი იყო, ან კანარის კუნძულებზე იტანჯებოდე.

მოკლედ ერთი მეორეს არ გამორიცხავს, მე უბრალოდ იმის ხაზგასმა მინდა, რომ ჯოჯოხეთური პლანეტები რეალურად არსებობენ და ეს დაწვრილებითაა აღწერილი ვედებში.

Atman

მგონი სწორად გაგიგე.
ციხე არსებობს და მისი არსებობა არ არის დამოკიდებული ჩვენს სურვილზე, მაგრამ როგორ აღვიქვამთ ციხეში მოხვედრას და იქ გატარებულ დროს ეს კი ნამდვილად ჩვენი ასარჩევია. თუ ერთისთვის ეს იქნება ჯოჯოხეთი და საშინელი უსამართლობა, მეორე ჩათვლის რომ ეს საჭირო ეტაპი იყო მის ცხოვრებაში და ამით რაღაც უნდა ისწავლოს. აი კიდევ, მაგალითად ფიზიკური ნაკლის მქონე ორი ადამიანი. ერთი თვლის, რომ ამ ნაკლით ცხოვრება ჯოჯოხეთია და არ ესმის რატომ დასაჯა ღმერთმა ასე...მეორე ამას სასჯელად არ მიიჩნევს და გაცილებით ბედნიერია სხვა ჯანმრთელ ადამიანზე...
ჯოჯოხეთურ პლანეტებს რაც შეეხება. კი რეალურად არსებობენ და სხვათაშორის, სამყაროში დედამიწა მიიჩნევა ერთ-ერთ რთულ პლანეტად სულისთვის...(ჩენელინგებზე დაყრდნობით ვიძახი) რადგან აქ სული მუდმივად განიცდის ისეთ მძაფრ ემოციებს (შიში, მარტობაა, უიმედობა,დაკარგვის შიში და ათასი სხვა) და რაც სხვა პლანეტებზე არაა...
ჰოდა აქაც იგივეა, ზოგისთვის დედამიწაზე დაბადება ბედნიერებაა და ამ გრძნობას მუდმივად განიცდის, ზოგისთვის კი საშინელი ტანჯვა...

old_man



ჰოდა აბა რაზე ვკამათობთ ვერ ვხვდები. მაგის თქმა მინდა მეტი კი არაფრის... უბრალოდ ზოგს ეგ ილუზია ჰგონია.

განწყობაში და აღქმაში გეთანხმები. ყველაფერი ჩვენს სასიკეთოდ მუშაობს...

არ გეთანხმები , გვიანი არასდროს არაა იმიტომ რომ ილუზიაში თუ ცხოვრობ როდის გააცნობიერებ, ბოლოში თუ თავში რომ ილუზიაა დიდი მნიშვნელობა არა აქვს ..... და იმ ბიბლიურ იგავს მაგონებს დილიდან ვინც მუშაობდა და ბოლოს ვინც მოვიდა სამუშაოზე ღმერთმა ყველას ერთნაერად რომ გადაუხადა

სხვა სიტყვებით სიზმარში როცა ხარ შეიძლება სიზმრის დAწყებიდანვე გააცნობიერო რომ სიზმარში ხარ და ყველაფერი ფაქტიურად აზრს იცვლის ან შეიძლება გამოღვიძებამდე რამდენიმე წუთით ადრე რო ეს ყველაფერი სიზმარი იყო ,მთავარია რო გაიღვიძებ მერე არ თქვა რო უი ის სიზმარი ყოფილაო(რატო ქვევით დავწერ)

ვთქვათ ეხლა მოკვდი და მერე გააცნობიერე რო სიზმარი ყოფილა მერე კიდევ მოდის ერთი ტონკი დაპრკოლებაც რომელსაც ქვია პროექცია ანუ შეიძლება დაიწყო ფიქრი რო აიიი ცოდვილი ვარ და ან აი იმ სამოთხეში მინდა მე რო მასწავლეს აშ.

ვთქვათ დაიწყე პიროვნება ღმერთზე ლოცვა ან სიყვარყლის განცდა მანდ ისაა სახიფატო რომ თუ образ- ს შეიქმნი და რისიც დიდი ალბათობა არსებობს იმწუთში ახდენ პროექციას შენივე образ-ის რეალობაზე და ხვდებით თქვენთითონაც როგორ ლამაზად შეფუთავთ
ატმან... ატმან.. ატმან.. ვიცი არ მეთანხმები , ... ისე თუ წაიკითხავ დაწერე თუ არ დაგეზარა სიკვდილის წინ პიროვნება ღმერთზე რომელიც არ გინახავს როგორ იფიქრებ შენივე პროექციის გარეშე ?

ეხლა გამოსავალი

აბა შემეწინააღმდეგეთ რაში ვცდები ,, ვთქვად ვკვდები და არაფერზე არ ვფიქრობ უბრალოდ სიკვდილს ვაკვირდები ანუ ვიცი რო მოკვდება სხეული და მე უბრალოდ დამკვირვებელი ვაკვირდები სხეულის სიკვდილს მერე რაც მოხდება იმასაც დავაკვირდები და სამყარომ სადავ უნდა იქ წამიღოს ან არ წამიღოს მოკლედ ამით ხო ''ვინუჟდენი'' მთელის ნება უნდა განხორციელდეს ჩემში ხვდებიიით ?

ჰა ?

მე რა ტრადიციასაც მივყვები, იქ ღმერთის სახელზე ხდება მთავარი კონცენტრაცია და არა პროექციაზე. პროექცია უმეტესად ილუზორულია (თუ ადამიანი ძალიან წინ წასული არაა სულიერად), მაგრამ ღმერთის წმინდა სახელი აბსოლუტურია და თავის თავში მოიცავს შეკუმშული სახით ფორმასაც და თვისებებსაც. კონცენტრაცია შეიძლება ბგერითი ვიბრაციით მოხდეს, შეიძლება ჭკუაში წარმოვთქვათ... ამაშია მთელი სირთულეც და სიმარტივეც, რომ ჭკუა პროექციებს ქმნის, ბგერაში კი ყველაფერია, უბრალოდ ღრმა კონცენტრაცია და ამავდროულად მინდობა სჭირდება.

ჩემს პირად გამოცდილებას გეტყვი:

აქამდე ძირითადად დამკვირვებელი ვიყავი. მართალია ვცდილობდი, რომ ძირითადი დაკვირვების (კონცენტრაციის) ობიექტი მანტრა (ვიბრაცია) ყოფილიყო, მაგრამ ამავდროულად ვაკვირდებოდი იმასაც, რასაც ჭკუა ბოდიალობდა და აპროეცირებდა. ანუ წარმოიდგინე რომ გალერეაში ხარ და მრავალ ნახატებს შორის ვცდილობდი კონკრეტულ ერთ ნახატზე გადამეტანა ყურადღება. და მეგონა რომ სწორი გზით მივდიოდი, მაგრამ ამ ბოლო დროს აღმოვაჩინე, რომ ეს მცდარი მედიტაციაა, იმიტომ რომ ღმერთს როგორც პიროვნებას არ აღვიქვამდი. რაღაცნაირად მოხდა ისე, რომ როგორც პიროვნებას ისე მივმართე ღმერთს (მანტრის სიტყვებით), ჰოდა რაღაცამ გაიბრწყინასავით, მაგრამ ამ მდგომარეობის გამეორება ძალიან გამიჭირდა და გამოდის რომ ეს არის ნაღდი კონცენტრაცია... ანუ შენივე წარმოთქმული ვიბრაციის დამკვირვებელი კი არ უნდა იყო, ბოლომდე უნდა ჩაიძირო ღმერთთან პიროვნულ ურთიერთობაში და დამკვირვებლის ნაცვლად ის უნდა გახდე, ვინც ღმერთს მიმართავს... ამ დროს გაქვს არჩევანი: მიმართო თუ ისევ მიმმართველს დააკვირდე. მაგრამ ეს პიროვნებისთვის შეურაცხმყოფელია (ამ შემთხვევაში ღმერთისთვუის).

აი ვთქვათ ელაპარაკები ადამიანს, როცა მთელი გულით ესაუბრები, ამ დროს არ იწყებ დაკვირვებას საკუთარ თავზე და საკუთარ ფიქრებზე, უბრალოდ ბოლომდე ჩაფლული ხარ მასთან საუბარში, მაგრამ როგორც კი მოსაწყენი ხდება მასთან საუბარი, მაშინვე იწყებ შინაგან დიალოგს, მასზე დაკვირვებას და მოკლედ საკუთარ თავს უბრუნდები, იმ ადამიანს კი მეორე პლანზე აყენებ.

ურთი-ერთობა. ერთიანი ვართ ღმერთთან და ამავე დროს განსხვავებულნი!

იმედია გამიგე რისი თქმაც მინდოდა





ეგ მხოლოდ თეორიებია. სიკვდილის პროცესში ძალიან მცირეს შეუძლია სრული გაცნობიერებული დაკვირვება, თვით გამოცდილ დამკვირვებელთაგანაც კი...

Anna
მართლა კარგი იყო!

kate
ვერ დაგეთანხმები იმაში რომ ვისაც უნდა სამოთხეში მოხვდება და ვისაც გონია რომ ჯოჯოხეთში მანდ მოხვდება.. წმინდანები თვლიდნენ თავს უკანასკნელ ცოდვილებლად და უღირსად რომ სამოთხეში შესულიყვნენ და ჯოჯოხეთში მოხვდებოდნენ?
შენ რას თვლი ადამიანი ეს ერთია და ღმერთი რას თვლის კიდე ეს მეორე..

ამაში გეთანხმები ......ათაში ერთხელ გეთანხმები და გავაფერადებ გ ე თ ა ნ ხ მ ე ბ ი

ქვევით რაც დაწერე აბსოლუტურად გასაგებია რასაც გულისხმობ

მაგრამ



აქ რასაც წერ არის ტიპიური თავის დაკრაგვა , მაგალითად მედიტაციის დროს დჰიანას ვგულისხმობ რა ხო ხვდები ეს სიტყვა უფრო ასახავს, მედიტაცია მაინც არასწორი სიტყვა... ნუ მოკლედ......იქაც არის შანსი რო დამკვირვებელი დაკარგო და გრძანობებში გადავარდე რაც მედიტაციას აღარ ნიშნავს ეს არის პოზიტიურ გრძნობებზე ზაცეპკა ...ხო გესმის

ეხლა შენი ამბავი შენ ანუ იძახი რომ სიტყვა კრიშნას ვიბრაცია გარიდებს პროექციას ხო ?.. ანუ კრიშნას როცა იტყვი პიროვნებას როგორც
мыслеформаას არ წარმოიდგენ ხო ხვდები ანუ კრიშნაში ატევ აბსოლუტს ოღონდ ფიქრობ რომ ეს პიროვნებაა და მანდ ეგ სახელი გინდა ისე ახსენო რომ დამკვირვებელი დაკარგო

მაგრამ სიტყვა კრიშნა ხო ნიშნავს აბსოლუტს ეს ხო ისეთი სახელი არ არის როგორვ მაგალითად მაგდა ან ლამარა ხო?.. ანუ შენ საბოლოოდ მაინც აბსოლუტზე მედიტირებ ოღონდ შენ თავს აგონებ რომ ეს პიროვნებაა

იცი რაში ცდებიი? ისინი უკანასკნელ ცოდვილებად რო თვლიდნენ თავს ამაში გრძნობდნენ ნეტარებას უფრო კარგად რო გამიგო როცა ასკეზას აკეთებენ შენ გონია სხეული რო იტანჯება სიამოვნებას არ ღებულობენ .. ვიცი ვიცი მაზოხიზმს გავს მაგრამ ეგრეა ძალიან ტონკია საკეზს და მაზოხიზმს შორის გზა და ძალიან ბევრი ეწ წმინდანიც გადავარდა უკიდურესობაში .........ხოდა რას გეუბნებოდი
როცა ასკეზს აკეთებ სხეული ერთი შეხედვით კი იტანჯება მაგრამ შინაგანად გეხსნება ტონკი ნეტარება რომელიც ძალიან მაცდურია
სადენტიფიკაციოთ
მანდ არის მთელი ფოკუსიც რომ ვინც ის ნეტარებაც უგულვეყო და ტკივილიც ის არის წმინდანი თორე ვინც გვემით უფრო ტონკი ნეტარება მიიღო ის ნაღდად არ არის წმინდანი .

Atman
მე სამოთხე -ჯოჯოხეთის ქრისტიანულ გაგებაზე ვლაპარაკობ სიკვდილის შემდეგ (შენ მიერ ნახსენები ციხის ვარიანტი ახლოს დგას, მაგრამ ამას არ შეესაბამება. რატომ - ამაზე მე მგონი სხვა ფორუმზე უნდა ვილაპარაკოთ თუ გინდა), ჯოჯოხეთური პლანეტების რეალურად არსებობაზეც არ ვდავობ, ოღონდ ნამდვილად არ ვთვლი აქაური ცოდვების გამო მოვხვდები იქ. მათ განვითარების თავისი გზა აქვთ.
ვთვლი რომ გარდაცვალების(რა ლამაზი სიტყვა არის, არა?) შემდეგ ჩვენ გარკვეული პერიოდი ვიმყოფებით მიწიერი ცხოვრების გავლენის ქვეშ და სანამ იმ რეალობას აღვიქვამდეთ, სადაც სინამდვილეში ვართ, ვქმნით იმას რასაც ქვეშეცნეულის გადაწყვეტილებით ვიმსახურებთ, თუმცა აუცილებელი არ არის ილუზიის ეს გზა ყველა გარდაცვლილმა გაიაროს, ეს თვითონ სულის მზადყოფნაზეა დამოკიდებული.
უუპს. მე მგონი ერთ და იგივეს ვიმეურებ!

ვიცი ამის ახსნა სიტყვებით ძალიან ძნელია, მაგრამ ზუსტად ასევე ვგრძნობ მეც, თუმცა ბავშვები ხომ იქედან მოდიან სადაც ვბრუნდებით ამიტომ არ უნდა გვიკვირდეს, მაგრამ ეს ისეთი უცნაური შეგრძნებაა... თან ბავშვებს ხომ კარგა ხანს ყველაფერი ახსოვთ!

Existence
არანაირ ტონკ ნეტარებს არ იღებენ ცდები..

არა, ეს ასე მარტივად ნამდვილად არ არის, რომ ვისაც სადაც უნდა იქ მოხვდება, მე ასევე ვთქვი ჩვენი მსაჯული არის ჩვენი თავი და მისი აბსოლუტური მეხსიერება იმ ცხოვრების ეტაპზე რომელიც დამთავრდა და დასკვნები კეთდება არა იმის მიხედვით თუ რას ფიქრობ ან რა გინდა ახლა შენ რას იმსახურებ არამედ ასე ვთქვათ ქვეშეცნეულის მიუკერძოებელი ვერდიქტი, შენთვის ამ ეტაპზე არსებული მორალური კანონების მიხედვით

kate
აჰა გასაგებია
Existence
სადო მაზოხისმისგან არ ღებულობენ ტონკ ნეტარებას და რაც უფრო ასკეზს გადიან ღმერთი მით უფრო უძლიერებს "ალბათ" ნეტარებას სიყვარულს ალბათ მაგას გულისხმობდი?

starscream რაც დავწერე იმას ვგულისხმობდი

ისე მე კაი ბოდიალა ვარ და ნუ წაიკითხავ ჩემ პოსტებს დიდი ყურადღებით. OK ?