მინდა ვიცოდე, მაგრამ სიურპრიზების მეშინია, არ აღმოჩნდესო რომ კაცი ვიყავი, ცოტა მეწყინება, არადა ამის დიდი შანსია.
მაგრამ ერთხელ ხომ არ ვიქნებოდი მხოლოდ დედამიწაზე? ახლა ვარიაციები თემაზე ჩემი წინა ცხოვრება:
სავარაუდოდ ბოლოს მეყოლებოდა ბევრი შვილები. ანდა რაღაც შეემთხვა ჩემს შვილებს. რადგანაც პატარაობიდან სულ ბავსვებს დავეძებდი. ისე ვექცეოდი თანატოლებს თითქოს ჩემი შვილები იყვნენ. ზოგიერთზე ვამბობდი რომ "ჩემები" იყვნენ. ანუ "ჩემი ზურიკო", "ჩემი მარიკო" და სულ კუდში დავსდევდი
მოკლედ დედური ინსტინქტი მაქვს გაძლიერებული. კლასელები დედიკოს მეძახიან დღემდე... ნეტავ რა შეემთხვათ ჩემს შვილებს?
მედეა ხომ არ ვიყავი და უნებლიედ ხომ არ დავხოცე ისინი???
ბავშვობაში მითხრეს რომ რომში ვიყავი არქიტექტორი ქალი - ასეთი რამ თითქმის წარმოუდგენელია, თუმცა კოლიზეუმში ისე ვიწანწალე არ დავიკარგე და ვინ იცის, არქიტექტორი თუ არა, გლადიატორების ზედამხედველი ქალი უთუოდ ვიქნებოდი, მათხრახით ხელში
იფ, უთუოდ ჯავრებს ვიყრიდი მთელი მსოფლიოს ქალების სახელით...
რაღაც კავშირი მექნებოდა მუსიკასთან. კლასიკასთან. თუ ვიმსჯელებთ იმით რომ ბავშვებს, პატარებს შეიძლება რაღაც ქვეცნობიერად მაინც ახსოვდეთ, მაშინ ასეა. სულ პატარა კლასიკის გაგონებაზე ბღავილს ვიწყებდი და მაინც ვითხოვდი ჩაერთოთ. რაც შეეხება ოპერას, ჩემს სახლში ვერ იტანენ. მე კი მაბოდებს. ვერ ვიტყვი რომ მიყვარს, მაგრამ რაღაცეები მემართება. ნუ ტირილი თავისთავად, თვალცრემლიანი ვზივარ ხოლმე ოპერის თეატრში , ამფეთეატრის მესამე რიგის შუა კიბიდან მარჯვნივ, პირველივე სკამზე. გოგო რომ ზის ხოლმე თმაგაწეწილი და მტირალი, მიცნობდეთ, ეს მე ვარ
ოპერომანები არიან კიდევ სხვებიც ამ ფორუმზე? ამოდით, თეატრში გეპატიჟებით