Кто ограничивает свои желания, тот всегда достаточно богат.

Кто хочет - ищет способ, кто не хочет - ищет причину.

Мы редко до конца понимаем, чего мы в действительности хотим.

Наслаждение, роскошь - вот что вы называете счастьем, а я думаю, что ничего не желать - вот блаженство богов, и потому нуждается лишь в небольшом есть приближение к этому высшему счастью.

О чем не знают, того не желают.

Чем меньше у меня желаний, тем ближе я к богам.

san
რა დაგიშავე...
ცოტა-ცოტა დაგვიდე,–ამდენს რა წაიკითხავს

დამცირებულმა სხვა უნდა დაამციროს, რომ თავი ბედნიერად იგრძნოს

სანამ ადამიანი გრძნობს, რომ შედარებით მნიშვნელოვანი და მთავარი მოვლენა სამყაროში ეს მისი პერსონაა, ის ვერასოდეს შეძლებს ნამდვილად შეიგრძნოს გარე სამყარო. როგორც გვერდებიდან თვალებდახურული ცხენი, ის ვერ ხედავს მასში ვერაფერს, საკუთარი თავის გარდა.

კარლოს კასტანედა

შფოთიანობა ადამიანს ხელმისაწვდომს ხდის, ის თავისდაუნებურად იხსნება. უიმედობისას განგაში იძულებულს ხდის მოეჭიდოს რასაც მოხვდება. მობმული კი ვალდებულია ან თავი დაისუსტოს, ან ის, რასაც მოეჭიდა. მონადირე მეომარმა მეორე მხრივ იცის, რომ მის სატყუარაში არაერთხელ მოხვდება ნადირი, ამიტომ ის არ ღელავს. იღელვო-ეს ნიშნავს ხელმისაწვდომი გახდე, გაუცნობიერებლად ხელმისაწვდომი.

კარლოს კასტანედა

სიკვდილი-ჩვენი მარადიული თანამგზავრი. ის ყოველთვის ჩვენგან მარცხნივ, ხელისგაწვდენაზეა, და სიკვდილი-ერთადერთი ბრძენი მრჩეველია, რომელიც მეომარს სულ თან ახლავს. ყოველთვის, როცა მეომარი გრძნობს, რომ არაფერი გამოსდის და კრახის ზღვარზეა, ის ტრიალდება მარცხნივ, რათა სიკვდილს ჰკითხოს, ასეა თუ არა ეს. და მისი სიკვდილი პასუხობს, რომ ის ცდება და მის შეხებაზე უფრო მნიშვნელოვანი არაფერია, რასაც შეიძლება მართლა ჰქონდეს აზრი. მისი სიკვდილი ამბობს: ,,თუმცა, მე ხომ ჯერ არ შეგხებივარ!’’

კარლოს კასტანედა

მეომარმა ყურადღება უნდა მიაპყროს მასა და მისი სიკვდილის შემაკავშირებელ რგოლს, მოიშოროს სინანული, სევდა და განგაში. ყურადღება უნდა გაამახვილოს იმ ფაქტზე, რომ მას დრო არა აქვს. და იმოქმედოს ამ ცოდნის შესაბამისად. ყველაფერი მისი ქმედებისაგან, მიწაზე მის უკანასკნელ ბრძოლად იქცევა. მხოლოდ ამ შემთხვევაში იქნება მისი ყოველი მოქმედება ძალით გაჯერებული. სხვანაირად კი, რასაც ადამიანი სიცოცხლეში აკეთებს, ასევე დარჩება ბრიყვის მოქმედებად.

კარლოს კასტანედა

მეომრის შემრიგებლობა და მაწანწალას შემრიგებლობა წარმოუდგენლად სხვადასხვა რამეა. მეომარი არავის წინაშე არ ხრის თავს და ამასთანავე არავის აძლევს უფლებას მის წინაშე დახაროს თავი. მაწანწალა კი პირიქით, მუხლებზე ვარდება და ქუდით იატაკს ხვეტავს მის წინ, ვინც თავისზე მაღლამდგომად მიაჩნია. და იქვე მოითხოვს, რომ მათ, ვინც მასზე მდაბალნი არიან, იატაკი წმინდონ მის ფეხებთან.

კარლოს კასტანედა

მეომრები თავიანთ ბრძოლებს იგებენ არა იმიტომ, რომ ისინი კედელს ახლიან თავებს, არამედ იმიტომ, რომ სძლევენ მათ. მეომრები კედლებს ახტებიან, ისინი არ ანგრევენ მათ.

კარლოს კასტანედა

ალბათ უფრო დონ ხუანი და დონ ხენარო

ადამიანურ არსებებს მოსწონთ როდესაც მათ ეუბნებიან რა უნდა გააკეთონ, თუმცა უფრო მეტად მოსწონთ შეეწინააღმდეგონ და არ გააკეთონ ის, რაც უთხრეს. ზუსტად ამიტომ ისინი ვერ იტანენ მათ, ვინც რჩევებს აძლევს.

კარლოს კასტანედა

საკუთარი მნიშვნელოვნების შეგრძნება მთავარი და ყველაზე ძლიერი მტერია ადამიანის მტერთაგან. მას შელახავს და აღაშფოთებს შეტევა და მოქმედებანი ახლობელთა მხრიდან, და ეს მას ასუსტებს. საკუთარი მნიშვნელოვნების შეგრძნება ადამიანს აიძულებს მთელი თავისი სიცოცხლის განმავლობაში თავი იგრძნოს ვიღაცისგან თუ რაღაცისგან შეურაცყოფილად.

კარლოს კასტანედა

საკმარისია მიაღწიო შინაგან დუმილს და ყველაფერი შესაძლებელი ხდება. შინაგანი დიალოგი იმის გამო წყდება, რის გამოც იწყება- ნებისყოფისგან.

კარლოს კასტანედა

შამანებმა გამოააშკარავეს საკუთარი მნიშვნელოვნების შეგრძნება და დაადგინეს, რომ ეს არის საკუთარი თავის შეცოდება, რაღაცა სხვად შენიღბული.

კარლოს კასტანედა

Existence

როგორც გაგიხარდება

კეთილი იყოს ჩემი პირველი პოსტი ფორუმზე

ჩვენ გვგონია, რომ სიცოცხლე მხოლოდ აწმყოა და სიკვდილი სადღაც შორს გველოდება. არასდროს დაგვისვამს კითხვა: ცხოვრებას რომლითაც ჩვენ ვცხოვრობთ-ამ ყოველდღიურ ბრძოლას- შეიძლება დაერქვას ცხოვრება? ჩვენ დაინტერესებულნი ვართ არსებობს თუ არა რეინკარნაცია, გვინდა დავრწმუნდეთ სულის უკვდავებაში, ვუსმენთ წინასწარმეტყველთა სიტყვებს, მაგრამ არ გვაინტერესებს მთავარი - როგორ ვიცხოვროთ- ვიცხოვროთ ნეტარად, სრულყოფილად, ყოველდღიური სილამაზით. ჩვენ მივიღეთ ცხოვრება ისეთად როგორიც არის, მისი აგონიით, სევდით და ამას შევეჩვიეთ. სიკვდილიც სიცოხლის ნაწილი ხდება თუ იცი როგორ იცხოვრო. იმისთვის რომ იცხოვრო ყოვედღიური სისავსით, სიახლით,აღფრთოვანებით, უნდა მისცე საშუალება ’’გუშინდელს’’ მოკვდეს; წინააღმდეგ შემთხვევაში იცხოვრებ მექანიკურად და მექანიკურ გონებას არასდროს ეცოდინება რა არის სიყვარული და თავისუფლება.

ჯიდუ კრიშნამურტი

სიყვარულს მექანიკურად ვერ გამოიმუშავებ. იგი არ იყოფა ღვთაებრივად და ფიზიკურად; იგი უბრალოდ არსებობს. თუ გიყვარს ’’ერთი’’ და არ გიყვარს ’’სხვა’’, ესეიგი საერთოდ არ გიყვარს. ყვავილი რომელსაც სურნელება აქვს, არ არის დაინტერესებული იმით ვინ მოვა და დაყნოსავს მას. იგი უბრალოდ გასცემს სურნელს. ასევეა სიყვარულიც.
მას არავითარი კავშირი არა აქვს გონებასთან და ინტელექტთან. იგი ყოფიერებაში შემოდის ბუნებრივად, თანაგრძნობის სახით; და ეს მხოლოდ მაშინ ხდება, როცა ისეთ ცხოვრებისეულ სირთულეებს როგორიცაა: შური, სიხარბე, შიში, სასოწარკვეთა, გაიაზრებ და გადაწყვეტ.
ამბიციურ ადამიანს ვერ ეყვარება, ვერც მას ვინც ოჯახზეა მიჯაჭვული. ეჭვს არავითარი კავშირი არა აქვს სიყვარულთან. ადამიანს შეიძლება ეგონოს რომ უყვარს თავისი მეუღლე და ყოველ წამს უმეოროს: ’’მე შენ მიყვარხარ”, რაც იმას არ ნიშნავს, რომ ეს ნამდვილად ესა, რადგან ცოტა ხანში ეჭვიანობს მასზე.
სიყვარული გულისხმობს უკიდეგანო თავისუფლებას. იგი მოდის მაშინ როცა გონება მთლიანად მშვიდია და უანგარო. თუ სიყვარულით სავსე არ ხარ, რაც არ უნდა აკეთო აზრი არ ექნება; შესაძლოა მისდიო წარმოსახვით ღმერთს, იყო სოციალურად აქტიური, გადაწყვიტო ღარიბთა პრობლემები, წერო წიგნები, მაგრამ მაინც მკვდარი არსება იქნები. სიყვარულით კი რაც გინდა ის გიკეთებია, არასოდეს შეცდები. სიყვარული ყველაფერი ამაღლებულის არსია. გონებამ რომელმაც არ იცის სიყვარული არარელიგიურია. მხოლოდ რელიგიურ გონებას შეუძლია იყოს თავისუფალი ყველა სირთულისგან; მან იცის სიყვარულის და ჭეშმარიტების სილამაზე.
შესაძლლებელია არსებობდეს სიყვარული რაიმე მოტივის გარეშე? როცა სამაგიეროს არ ელოდები? შესაძლებელია ისეთი სიყვარული როცა ტკივილს არ გაყენებს ის, რომ სიყვარული არ გიბრუნდება? მე მეგობრობას გთავაზობ, შენ ზურგს მაქცევ. თუ გული მეტკინა ეს სიყვარულია? არის თუ არა ეს ტკივილი მიზეზი იმისა, რომ მე უკან ველოდებოდი სიყვარულს და მეგობრობას? რათაქმუნდა, თუ ეს ტკივილს მაყენებს და იწვევს შიშს, ესეიგი ჯერ არ ვიცი სიყვარული.

ჯიდუ კრიშნამურტი

თვითშემეცნება საკუთარ ქცევაზე, სიტყვებზე და ყოველდღიურ ურთიერთობებზე დაკვირვებაა. დაიწყე და მიხვდები თუ როგორი რთულია ცნობიერად ყოფნა; უბრალოდ დააკვირდე შენი მოქმედების მანერას, სიტყვებს, რომლითაც მიმართავ უფროსს, მოსამსახურეს, როგორ ექცევი ხალხს და უბრალო საგნებს. დააკვრიდი შენს ფიქრებს და განზრახვებს ურთიერთობისას და აღმოაჩენ რომ ყოვალთვის ცდილობ რაღაც შეცვალაო : ’’ეს სწორია ან არასწორია; ეს უნდა გავაკეთო, ეს არა’’. ყველაფერს ამართლებ ან განიკითხავ; რაც არ იძლევა რეალობის აღქმის საშუალებას ისეთად, როგორიც სინამდვილეშია. იმ შემთხვევაში თუ აღიქვამ მოვლენებს გასამართლების, მიღების ან უარყოფის გარეშე, მიხვდები თუ რა არის აღქმის პროცესი. ეს კი თვითშემეცნების დასაწყისია. თვითშემეცნება სიბძნის დასაწყისია. საკუთარი თავის გაცნობაში მთელი სამყარო იმალება. იგი დაასრულებს ამქვეყნიურ ტკივილს და ბრძოლას.

ჯიდუ კრიშნამურტი

Qocho

მშვენიერი პოსტებია, შეგიძლია წყარო მიუთითო? (წიგნი და ა.შ.)

კრიშნამურტის წიგნი Book of life, ძალიან საინტერესოა.

თუ დაინტერესდები ამ ადამიანით ამ ბმულზე ბევრს ნახავ და მოისმენ მის შესახებ:

http://www.jkrishnamurti.org/

Qocho

საინტერესოა

თქვენ ღმერთს ყველგან დაეძებთ, მაგრამ არ ეძებთ თქვენს შიგნით, თუმცა იგი თქვენი არსებობის საფუძველს წარმოადგენს. როდესაც საკუთარ თავს შეიცნებთ, მთელი თქვენი ტანჯვები წყდება, და უმაღლეს ბედნიერებას აღწევთ. ეს არის ჭეშმარიტი თვითშეცნება. თქვენ იგნებთ, რომ ღვთაებრივი ცეცხლის ნაპერწკალი ხართ. სულ მალე იწყებთ იმის გაცნობიერებას, რომ სხვებიც ასევე ამ ცეცხლის ნაპერწკლები არიან, და ამ ხედვის შუქზე ქრება სიძულვილი, მრისხანება, შური და სიხარ

აქ მართლა ბევრი ინფორმაციაა კრისნამურტზე და ისიც წერია, ანა ბასეტმა და თეოსოფიურმა საზოგადოებამ რომ იშვილა როგორც დიდი მომავალი მასწავლებელი, მაგრამ ის არ წერია რომ თეოსიფებმა ჯერ კიდევ მცირეწლოვანი ბავშვი მაიატრეას ავატარად გამოაცხადეს რაც თვითონ უარყო. მართლაც ძალიან საინტერესო და ძლიერია.

kate

კი ასეა თეოსოფიურმა საზოგადოებამ მესიად აღიარა, მას შემდეგ რაც ის დიდი ძიების მერე ნახეს და მისი ჰოროსკოპი გაშიფრეს. შემდეგ ინგლისში წაიყვანეს, მშობელიბის ნებართვით. როგორც ოშო ამბობს მისი უკან დაბრუნება მის მამას უნდოდა ინდოეთში და ამის გამო თეოსოფისტებს უჩივლა კიდეცო, მაგრამ ზედა ძალები (გაუტამას სახით) ჩაერივნენ სასამართლო გადაწყვეტილებაში, და თეოსოფიურმა საზოგადოებამ მოუგო პროცესი მამასო... თორემ სამყარო კრიშნამურტს დაკარგავდაო. მაგრამ მსოფლიო თეოსიფისტთა კრებაზე როგორც უკვე თქვი ყველაფერი ურაყო და თქვა რომ მათი მხრიდან მესიის ძებნა სისულელე იყო, ყველა გაოგნებული იყო. იგი თვლიდა რომ არანაირი გაკვალული გზა არ არსებობდა ჭეშმარიტებისკენ და ყველას თვითონ უნდა გაეკვალა იგი. მისი ეს ქმედება რომ არა ახლა კიდევ ერთი ორგანიზებული რელიგია იქნებოდა ალბათ.
საოცარი სისუფთავის და სიბრძნის მატარებელი ადამიანი იყო.

Qocho

აბსოლუტურად მართალი ხარ! ჩემი აზრით თეოსოფების უდიდესი შეცდომა იყო მისი მაიატერას ავატარად გამოცხადება, მაგრამ კრიშნამურტი თვითონ აღმოჩნდა ძალიან ძლიერი სული

100%

ყველაზე მაგარი წიგნი სადაც მისი სული ვლინდება მთლიანად არის --Первая и последняя свобода -- http://www.klex.ru/2r9


ამ კაცს არ ასწავლიან სკოლაში და ვიღაც ბიო რობოტების დაბადება სიკვდილი საზეპიროა... ... ტფუიი....

შენ ლერწამი ხარ ,ქარისგან რხეული. იქნებ შენს თავზე მოგროვილი საავდრო ღრუბლები ოდესმე გაიფანტოს კიდეც.ამიტომ მტკიცედ უნდა იდგე ფეხზე შენივე თავისთვის. ნურც გაამპარტავნდები,ნურც თავს დაიმცირებ! ... და შენ აღსდგები !

სინათლეში ურჩხულები ვერ იბუდებენ, ხოლო წყვდიადში ყოველთვის სთვლემს რაღაცა გამოუცნობი..

ძლიერებს არ ეშინიათ რომ დაკარგავენ იმას რაც მიიღეს.

აკუტაგავა


მხოლოდ გონებადახშულ ადამიანთა ჩვეულებაა არ შეაფასონ გარეგნული მშვენიერება. სამყაროს ჭეშმარიტი საიდუმლო სწორედ ხილვადშია და არა უხილავში.

ნუ შეეცდებით გამოასწოროთ ის რაზეც მარადისობამ ხელი ჩაიქნია.

გრძნობების მეტი სულს ვერაფერი კურნავს, ისევე როგორც გრძნობათა მკურნალობა შეუძლებელია სულის გარეშე..

ჩვეულებრივი ადამიანები იცდიან სანამ ცხოვრება თავის იდუმალებას თვით გადაშლის მათ წინაშე, მაგრამ ამქვეყნად მხოლოდ რჩეულთ აქვთ ბედნიერება ეზიარონ მის საიდუმლოს ადრევე,სანამ თვით გადაიხსნის თვალშეუღწეველ პირბადეს.

ოსკარ უაილდი

Люди рождаются на Земле с единственной целью — стать мудрее

Любой человек является другому человеку не другом, не врагом, а только учителем.

65 советов для того чтобы стать Победителем пороков. Из Сокровищницы Мудрости

МИР В МИРЕ ВОЗМОЖЕН, КОГДА ЕСТЬ МИР В УМАХ ЛЮДЕЙ.

1. Судьба заключается в характере. Каковы идеалы и устремления человека — такой будет и его жизнь.

2. Вера ведет к победе.

3. Возвышенная душа всегда следует своду наивысших правил поведения.

4. Если появляется зависть или ненависть к чему-то хорошему или плохому, значит не Вы хозяин Вашей жизни, а другие.

5. Главное усилие — стать победителем своих неправедных мыслей.

6. Мысль может изменить мир, но прежде она должна изменить жизнь своего создателя.

7. Жить — означает не только удовлетворять материальные запросы, но главным образом сознавать человеческое достоинство.

8. Мужество — это не отсутствие страха, а победа над ним. Страх — капитуляция до сражения.

9. Кто раздувает огонь, тому летят искры в глаза.

10. Лучший помощник — решительная мысль. Слабая мысль — самое большое препятствие к успеху.

11. Мир не станет лучше, если пытаться изменить его с помощью насилия.

12. Где нет нравственности — нет великого человека.

13. Война, которая всегда была преступлением против человечества, теперь является еще и безумием.

14. Для ссоры нужны двое. Никогда не будьте одним из них.

15. Уважение к людям — есть уважение к самому себе.

16. Сотрудничество превращает большую проблему в легкую задачу. Оно начинается с общих устремлений и добрых пожеланий друг другу.