ამფ ფორუმზე თემების გახსნა შეიძლება და მეც, რაც მომერიანება ვხსნი )))) მაგრამ წეღან ევერის ვუპასუხე და ტავად დავფიქრდი ამ თემაზე.

ზიხარ მეტროში, უყურებ სუფთა, თვალებგაბრწყინებულ ბავშვს, პატარა ყურებით, პატარა თიტებით, პატარა ნესტოებით რომლებიციბერებიან და პატარვდებიან, პატარა გული რომელიც უცემს დაა.შ.. კრიალა კანით, ღიმილით, ლამაზი წამწებით და თუ მოეწონა პაჭუა თითებს ცაგკიდებ ხელზე და იგრძნობ რა ბედნიერებაა ცხოვრება. ოკ, ეს ასეა )) მაგრამ! იქვე, სულ ორი კაცის გამოტოვებით ზის, მოხუცი ქალი, დაბოღმილი, დაღლიი, ბაზრიდან მოსული, მოუვლელი და შეწუხებული ინასწარ სახში მისვლა რომ ახსენდება. ისიც ხომ ოდესღაც ასეთი ბავშვი იყო? რატომ გახდა უბედური? ცხოვრება ცუდია?

სიბერე ყველას უწერია-უბრალოდ ამ ხნით ადამიანებმა-თავისი გაჭირვება გადაიტანა-მოხუცებულებს მშვიდობა არადროს უნახავ-მათ (მოხუცებულებმა) თავგანჭირულად იბრძოლეთ და ჩვენ ახალგაზრდებს არ გვესმის ეს.
მათაც უნდა მხიარულო დრო და მშვიდი ცხოვრება, როგორც ახალგაზრდებშია. დღევანდელი თაობა ძალიან განთხვავდება იმ ძველ თაობის მოდგმას.
მე, პირადად მის სულში ვიხედები და ვგრძნობს რამხელა გზაა აქვს გავლილი შიმშილი,ომები,ობლად ცხოვრება, სიყვარულში ღალატის განცდა, იმედის გაცრუება და ა.შ.).
ისინი (მოხუცებულები) ცხოვრებაში რაღას გაუხარდებათ მაგრამ მალევე უქრებათ დიდი სიხარული.
მეტროში ხნიერი ადამიანის თვალებში რომ შეიხედო-ორი რამ არის (სიკეთე და სიბოროტე). მაგრამ, ეს მისი ტანჯული ცხოვრებაა და როგორის არ უნდა იყოს ადამიანი, მაინს მის გვერდში სიკვდილია.
მათხოვარი გზაში რომ, ითხოვს დამეხმარეთ შვილო. მას ეს სიტყვა თავის მშობლების სიტყვებია შვილო მას ენატრება გარდაცვლილი მშობლები.
ჩვენ ყველანი დროებით ვცხოვრობ და ჩვენ შემდეგ ახალი თაობა დაიკავებ .
სანამ დრო გაძლევს ახალგაზრდულ ცხოვრებისეულ გზას, უნდა გაერთო და იმხიარულო.(ისე რომ სიბერეში არ გაგიხდეთ სანანებელი )

vano kazbegi

ხო, ეგ მესმის. მაგრამ ხომ არსებობენ ბედნიერი მოხუცებიც? ვითომ ცხოვრება ყველას ასე ტანჯავს? იქნებ მათ ძალა არ ეყოთ, იქნებ მათ იზარმაცეს, იქნებ არ ისმინეს ბრძნული რჩევა... უბრალოდ როგორ ხდება პატარა ბედნიერება, უბედურების მომლოდინე დამძიმებულ ადამიანად? ყველა ასეა და ასე უნდა იყოს?

ხომ არსებობენ გმირები, სიკვდილს რომ სიამაყით ხვდებიან, სიბერეშიც რომ არ ნებდებიან. იქნებ თვითონ ადამიანზე დამოკიდებული




მე არ ვფიქრობ რომ უნდა გაერთო. უნდა იცხოვრო 50/50 შრომაში და გართობაში ))) მაგრამ მაინც, გამოდის რომ ცხოვრება ტანჯვა ყოფილა

ყველაფერში გეთანხმები.

ცხოვრება შენზეა დამოკიდებული-ყველას სხვა გზა აქვს- გართობას თავისი დრო აქვს და შრომას თავისი. 50/50.
ზამთარში რა შრომა უნდა ნახოს კაცმა? ახალი წელს გართობა არაა?!

vano kazbegi

ახლა წელზე გამახსენდა, რომ "თოვლის ბაბუის" არსებობა დავამტკიცე )))) შრომა სულ კარგია. ნუ ზოგიერთები ტარკოვსკის და პზოლინის ყურებასაც მეცადინეობას ეძახიან და გალერეებში სიარულს და წიგნების კითხვასაც )))) (ეს გართობაა სიანდვილეში) მაგრამ მაინც შრომამ შექმნა ადამიანი. ფიზიკური შრომა თლა უკეთესი.

დ მაინც.. ბავშვები როგორ მახინჯდებიან. თუნდაც მშობლების დონეზე, როდის, რა ასაკში?

ბავშვების დამახინჯება - არ ვიცი - ვიტამინების ნაკლობობა მშობლებში ხდება.

ისიც და სხვა ყველა იყვნენ სუფთა ბავშვები, მაგრამ წამოზრდის თანავე ექცევიან სისტემაში, რომელშიც ხალხს აცხოვრებენ, ეს სისტემაა რომ თელავს ადამიანებს და ხდებიან ადამიანობა დაკარგული ხალხი, მე ბევრჯერ მაქვს ნანახი სოფელში მაცხოვრებელი მოხუცის თვალები, რომელშიც ისევ ბავშვური ნაპერწკალია, შეიძლება ბევრი აქვს ფიზიკურად ნაშრომი, მაგრამ ლაღად და თავისუფლად ცხოვრობდა ბუნებასთან ახლოს. მოკლედ ბევრი რომ არ გავაჯაზო ცხოვრება კარგია და სიბერეც, რადგანაც სიბერე ხომ ფინალია ცხოვრება გაიარე ეხლა ხომ უნდა დაამთავრო და გადახვიდე შემდეგ ეტაპზე, წარმოიდგინე სულ მესამე კლასში რომ იყოს ადამიანი

ჩემი აზრით სიბერე ტანჯვა, სიბრაზე და გაბორეტება არ არის, ძალიან ბევრი მოხუცი მინახავს კეთილი, მზრუნველი და მოსიყვარულე. ზუსტად ერთი და იგივე ტკივილი ორ ადამიანს სხვადასხვა ადამიანად აქცევს, მაგალითად შვილ მკვდარი დედა, ბევრი გაბოროტებულია და დაბოღმილი ყველას წყევლის და გული უკვდება რომ მისი შვილი ცოცხალი არ არის და შენ კი ცოცოხალი ხარ უცხო, მაგრამ არის მეორე ტიპის რომლებიც ცდილობენ უთვალავი სიკეთე აკეთონ, არავის არ წყევლიან, რადგან თვილიან რომ ის რომ ასეთ დღეშია სხვამ აღარ უნდა ნახოს ასეთი ტკივილი და ღმერთს ეხვეწებიან რომ ის იყოს უკანასკნელი და ყველას პირიქით ლოცავენ . ომგამოვლილი თაობა არის ჩემი ბებიების და პაპების თაობა, მაგრამ ცოტა მახსოვს იქიდან ავი და ბოროტი. ჩემი აზრით ადამიანი მაშინ არის პატივსაცემი როცა ძალიან დიდი გაჭირვებას გადაიტანს და მაინც ადამიანად დარჩება. აბა სამოთხეში ყველა ბედნიერია.

ჟან ჟაკ რუსოს სიტყვებია და ძალიან მომწონს: ადამიანებო იყავით ადამიანურნი, ეს თქვენი პირველი მოვალეობაა!

ერთი ღიმილი, ერთი ჩანთის ატანაში დახმარება ყველასთვის უნდა გავიმეტოთ.. მაგრამ ყველას თავის დოზა აქვს, უკუეფექტი რომ არ ქონდეს