სკოლაში იყო ასეთი თამაში, ერთი დაიწყებდა წინადედბას, მეორე აგრძელებდა თავის ინერპრეტაციით, მერე ემსამე, მერე მეოთხე და იწრებოდა ერთად მოთხრობა სინამდვილეში ეს თამაშზე ბევრად საინტერესოა და კარგი რამ გამოდის.. იმედი მაქვს მოგეწონებათ აზრი და ამყვებით

მე დავიწყებ ჩემი საყვარელი წიგნი სახელით:


გზაზე ერთი კაცი მიდიოდა..

ანა

გარშემო უღრანი და უსიერი ტყე დუდუნებდა,ცდილობდა სინათლე დაენახა სადმე მაგრამ, ამაოდ,არეოდა გზა საბრალოს,ბილიკს კი ბოლო არ უჩანდა...

ბილიკი დამთავრდა...

და გამოჩნდა ვრცელი ველი...

ველზე თეთრი თოვლი იდო

კოსმიური მდუმარება სუფევდა ირგვლივ

თითქოს ქარიც ამ უცნაური მდუმარების ნაწილად გადაქცევას ნატრობდა და მიყუჩებულიყო

თოვლზე ნაფეხურებია თითქოს ამომწვარი... და სისხლის წვეთები აქა იქ.ცაზე მარსი კაშკაშებს

ნისლი ჩამოწვა, სქელი და ბანტი... მაგრამ ჰაერი სუფთაა, თითქოს სხეულის თითოეული უჯრედის გაწმენდას ცდილობს

ნისლში ფიგურა გამოჩნდა, ვერ მიხვდებოდი მოფრინავდა თუ მოდიოდა. ის კი ნათლად ჩადა რომ მის ყოველ წინგადაგდმულ ნაბიჯს ღრუბელიც კი ქედის მოხრით ხვდებოდა და თითქოს გზას უთმობდნენ.. ვერ გაკადრებთო თქვე წინ გადაგეღობოთ და თანდათნ მკაფიოდ ჩნდებოდა რაც იყო

ეს იყო დიდი და ლამაზი თეთრი მგელი, რომელიც ადამიანს უახლოვდებოდა.