სტალინი კი ძალიანაც კმაკოფილი იყო საკუტარი მიღწევებიტ და ამიტომაც გიტლერს დედა უტირა!
ეს ხუმრობით,
სერიოზულად კი უნდა გავარჩიოთ საკუტარი თავით ტკბობა და კმაყოფილების გრძნობა, რაც უფრო მადლიერების განცდას გავს.. მაგრამ არანაირად არ არის კავშირში გაყეყეჩებული ეგოს განცდებთან, ხიბლთან და "გარდინია"-ამპარტავნებასთან.
როდესაც ჩვილს შია ის ტირის,ის უკმაყოფილოა, განიცდის საკUტარ მდგომარეობას.. მას შიმშილი აწუხებს.. დედა აჭმევს მას და ისიც კმაყოფილია, რომ დანაყრებულია, დედასთან ახლოსაა, თბილად არის და იღიმება.
ასევე ჩვენც უნდა ვისწავლოთ ვიყოთ კმაყოფილები ჩვენი ცხოვრებიტ, პატარა , უმნიშვნელო რამემაც კი დიდი სიხარული და კმაყოფილების განცდა უნდა მოგვიტანოს და მაშინ ცხოვრებაც უკეტესობისკენ შეიცვლება. უფრო სწორედ ჩვენ შეგვეცვლება მისადმი დამიკიდებულება.
თვითკრიტიკა და ობიექტურად შეფასების უნარი კი ნამდვილად დასაფასებელი და საჭირო თვისებაა, ოღონს თვითგვემასა და მაზოხიზმში არ უნდფა გადაიზარდოს. რაც შეეხება მიღწევებს, ბევრად მეტს მივაღწევთ თუ დავანებებთ თავს ამ უაზრო შეჯიბრობანას... მშვიდი გულით, მადლიერების გრძნობით, გაწონასწორებული შინაგანი მდგომარეობით გაცილებით ნათლად გამოჩნდება ნამდვილი მიზნები და მათი მიღწევა მხოლოდ სიხარულს მოგვიტანს, ჩვენც და გარშემომყოფებსაც.