Help - Search - Members - Calendar
Full Version: მშვიდობიანი მეომრის გზა
ეზოთერიული ცოდნის ფორუმი > ბიბლიოთეკა > ბიბლიოთეკა
Pages: 1, 2, 3
Atm@n


დენ მილმენის წიგნები რუსულ ენაზე:

http://www.koob.ru/millman_dan/


მისი პირველი წიგნის მიხედვით გადაღებული მხატვრული ფილმი:



http://myhit.ge/index.php?FID=1&id=5812

და სიურპრიზი რუსულთან მწყრალად მყოფ ფორუმელებს! გთავაზობთ მისი პირველი წიგნის თარგმანს ქართულ ენაზე. ნელა ვთარგმნი და თანდათანობით დავამატებ...
Atm@n
დენ მილმენი

მშვიდობიანი მეომრის გზა
(მშვიდობისმოყვარე მეომრის გზა)

წიგნი, რომელიც ცხოვრებას ცვლის


სამყაროს უმაღლეს მეომარს, რომელთან შედარებითაც სოკრატე - მხოლოდ მოკრძალებული ანარეკლია.
მას, ვისაც არ აქვს სახელი და ამავდროულად უამრავი სახელი აქვს, და ვინც ჩვენთვის წყაროს სათავეს წარმოადგენს.


მადლიერება

ერთი უძველესი ანდაზა ამბობს: «ჩვენ არ გვყავს მეგობრები; ჩვენ არ გვყავს მტრები; ჩვენ გვყავს მხოლოდ მასწავლებლები». ჩემი ცხოვრების წყალობა გახდა მრავალი მასწავლებელი, რომელთაგანაც თვითოეულმა თავისი წვლილი შეიტანა ამ წიგნის დაწერაში.
ჩემი მშობლების - ჰერმან და ვივიენ მილმენების სიყვარულმა და რწმენამ მომცა საფუძველი სიმამაცისთვის, რათა გზას დავდგომოდი.
ჩემმა პირველმა რედაქტორმა, ჯენის გალაჰერმა, დასვა კითხვები და გააკეთა შენიშვნები, რომლებიც ამ წიგნის ჩამოყალიბებაში დამეხმარნენ.
განსაკუთრებული მადლობა ელ კრამერს, რომლის გამომცემლის მძაფრმა ინტუიციამ უკარნახა, რომ გამოეცა ეს წიგნი.
და ბოლოს ყველაზე დიდი მადლობა ჯოის, ჩემს მეუღლეს, კომპანიონს, მეგობარს და მასწავლებელს, რომელიც მუხტავდა ჩემს სულს მთელი გზის მანძილზე.
და რა თქმა უნდა, სოკს.


წინასიტყვაობა

მოვლენათა უჩვეულო თანმიმდევრობა დაიწყო ჩემს ცხოვრებაში დაწყებული 1966 წლის დეკემბრიდან, კალიფორნიის უნივერსიტეტში (ქ. ბერკლიში) სწავლების პირველი წლიდან. ყველაფერი დაიწყო დილის 3:20-ზე, როდესაც პირველად გადავეყარე სოკრატეს სადღეღამისო ბენზო-გასამართ სადგურზე (მას არ უთქვამს თავისი ნამდვილი სახელი, მაგრამ პირველივე ღამეს საუბრის შემდეგ იმპულსს დავემორჩილე და ძველი ფილოსოფოსის სახელი დავარქვი; მას მოეწონა ეს სახელი და ასე შერჩა). ამ შეხვედრამ და მოვლენებმა, რომლებიც მას მოჰყვნენ, შეცვალეს ჩემი ცხოვრება.

ცხოვრების წლები, რომლებიც 1966 წელს უძღოდნენ წინ, ბედნიერი იყო ჩემთვის. აღვიზარდე მოსიყვარულე მშობლების მიერ უსაფრთხო გარემოში, მოგვიანებით მოვიგე ლონდონის მსოფლიო ჩემპიონატი ბატუტზე ხტომაში, ვიმოგზაურე მთელს ევროპაში და მივიღე უამრავი პრიზი. ცხოვრებას მოჰქონდა ჯილდოები, მაგრამ არა ხანგრძლივი სიმშვიდე და დაკმაყოფილება.

ახლა ვიცი, რომ რაღაც გაგებით მთელი ეს წლები მეძინა და ვხედავდი სიზმარს, რომ მღვიძავს, მანამ, სანამ სოკრატეს შევხვდებოდი, რომელიც ჩემი მასწავლებელი და მეგობარი გახდა.

იმ დრომდე ყოველთვის მჯეროდა, რომ ნაყოფიერი ცხოვრება სიხარულსა და სიბრძნეში ჩემი თანდაყოლილი უფლებაა, და იგი ავტომატურად მომეცემოდა ცხოვრების განმავლობაში.

არასოდეს მიფიქრია, რომ მომიწევდა მესწავლა - როგორ მეცხოვრა, სამყაროს ხედვის ეს განსაკუთრებული მეთოდები, რომელსაც უნდა დავუფლებოდი იმისთვის, რომ უბრალო და ბედნიერი ცხოვრებისთვის მიმეღწია.

სოკრატემ მაჩვენა ჩემი ცხოვრების მეთოდების სიმცდარე მის საკუთარ მეთოდთან - მშვიდობიანი მეომრის გზასთან შედარებით. იგი გამუდმებით ხუმრობდა ჩემს სერიოზულ, პრობლემურ ცხოვრებაზე, სანამ მისი თვალების მიღმა სიბრძნე, თანაგრძნობა და იუმორი არ დავინახე. იგი ძალისხმევას არ იშურებდა, სანამ არ გავაცნობიერე, თუ რას ნიშნავს - იცხოვრო როგორც მეომარმა.

ხშირად დილამდე ვიჯექი მასთან, ვუსმენდი, ვეკამათებოდი, და ხშირად ვიცინოდი კიდეც საკუთარ თავზე მასთან ერთად. ეს ისტორია ჩემს ცხოვრებაზეა დაფუძნებული, მაგრამ ეს რომანია. ადამიანი, რომელსაც სოკრატეს ვეძახი, სინამდვილეში არსებობს, მაგრამ მას აქვს თვისება შეერწყას სამყაროს ისე, რომ ხშირად რთულია თქმა, სად მთავრდება მისი გაკვეთილები და იწყება სხვა მასწავლებლების გაკვეთილები. მე ადვილად გავართვი თავი დიალოგებს და ზოგიერთ დროსთან დაკავშირებული თანმიმდევრულობას, ასევე გავაცოცხლე მონაყოლი ზოგიერთი ანეკდოტით და მეტაფორით, რათა თვალსაჩინო გამეხადა სოკრატეს მიერ მოცემული გაკვეთილების არსი.

ცხოვრება - ეს არაა პირადი საქმე. ეს ისტორია, მისი გაკვეთილები, სასარგებლო მხოლოდ მაშინაა, თუ მას სხვებსაც გავუზიარებ. ამრიგად, გადავწყვიტე პატივი მივაგო ჩემს მასწავლებელი და გაგიზიაროთ მისი განსაცვიფრებელი სიბრძნე და იუმორი.


ბენზო-გასამართი სადგური ცისარტყელას ქუჩაზე

«ცხოვრება იწყება!» – გავიფიქრე მე, გამომშვიდობების ნიშნად ხელი დავუქნიე მშობლებს ტროტუარს გავშორდი ჩემი ძველი და საიმედო ვალიანტით, რომლის გახუნებული თეთრი საბარგულიც სავსე იყო კოლეჯში, პირველ კურსზე წასაღებად საჭირო ნივთებით, საკუთარ თავს ძლიერად, დამოუკიდებლად და ყველაფრისთვის მზადმყოფად ვთვლიდი.

რადიოსთან ერთად ვღიღინებდი და ჩრდილოეთისკენ, ლოს-ანჯელესის ტრასაზე მივქროდი, შემდეგ 99 ტრასაზე, რომელიც მწვანე დაბლობზე იყო გადაჭიმული სან-გებრიელის მთებამდე.
ზუსტად მწუხრის წინ, ჩემმა მიზანმიმართულმა დაშვებამ ოკლანდის ბორცვებზე, მიმიყვანა სან-ფრანცისკოს ბუხტის ბრწყინვალე ხედამდე. ჩემი თრთოლა ბერკლის სტუდენტურ ქალაქთან (კამპუსთან) მიახლოებასთან ერთად იზრდებოდა.
ვიპოვე საერთო საცხოვრებელი, საძინებელი, ამოვალაგე ნივთები, და გავიხედე ფანჯრიდან, საიდანაც გოლდენ გეიტის ხიდი და სიბნელეში მოციმციმე სან-ფრანცისკოს შუქები მოჩანდა.

ხუთი წუთის შემდე ტელეგრაფ ავენიუს დავუყევი, მაღაზიების ვიტრინებში ვიხედებოდი, ჩრდილოეთ კალიფორნიის სუფთა ჰაერს ვსუნთქავდი და პატარა კაფეებიდან გამოსული სხვადასხვა სურნელებით ვტკბებოდი.
ამ ყველაფრით აღფრთოვანებული გვიან ღამემდე ვსეირნობდი კამპუსის შესანიშნავად გამწვანებულ ქუჩებზე.

მომდევნო დილით, საუზმობისთანავე, გავეშურე ტან-ვარჯიშის დარბაზში, სადაც მეშვიდე ოფლამდე უნდა მევარჯიშა კვირაში ექვსი დღე, და გამემაგრებინა კუნთები, იმ იმედით, რომ ჩემპიონი გავხდებოდი.
გავიდა ორი დღე და მე უკვე ჩავიძირე ადამიანების, ქაღალდების და მეცადინეობის ცხრილების ზღვაში. მალე თვეები ერთმანეთს შეერწყნენ, გადიოდნენ და მშვიდად იცვლებოდნენ, როგორც კალიფორნიის რბილი წელიწადის დროები. გაძლებაზე ვიყავი მეცადინეობებზე და ვზეიმობდი გიმნასტიკის დარბაზში. ერთხელ ჩემმა ნაცნობმა მითხრა, რომ აკრობატად ვიყავი დაბადებული. მე მართლა ასე გამოვიყურებოდი: ტანმორჩილი, მოკლე ყავისფერი თმით და დრეკადი, ამტანი სხეულით. ყოველთვის მქონდა მიდრეკილება ურთულესი ტრიუკებისადმი. ბავშვობაშიც კი მიყვარდა შიშის ზღვარზე თამაში. გიმნასტიკის დარბაზი ჩემი სიწმინდე გახდა, სადაც ვპოულობდი აღტაცებას, გამოწვევას და სიამოვნებას.
კოლეჯში მეორე წლის ბოლოს გერმანიაში, საფრანგეთსა და ინგლისში გავფრინდი, სადაც აშშ-ს გიმნასტიკის ფედერაციას წარმოვადგენდი. მოვიგე მსოფლიო ჩემპიონატი ბატუტზე ხტომაში; ჩემი ჯილდოები ოთახის კუთხეში გროვდებოდა; ჩემი ფოტოები კალიფორნიის გაზეთებში ისეთი პერიოდულობით იბეჭდებოდა, რომ ქუჩაშიც კი მცნობდნენ; ჩემი რეპუტაცია იზრდებოდა. ქალები მიღიმოდნენ. სიუზი, ჩემი მშვენიერი მეგობარი გოგო, მოკლე ქერა თმით და დამაბრმავებელი ღიმილით, სულ უფრო და უფრო ხშირად მიკეთებდა ამურის ვიზიტებს. ჩემი სწავლაც კი შესანიშნავად მიდიოდა! სამყაროს მწვერვალზე ვგრძნობდი თავს.

თუმცაღა ჯერ კიდევ პირველ კურსზე, 1966 წლის ადრეულ შემოდგომაზე, რაღაც ბნელმა და ამოუხსნელმა დაიწყო ფორმის მიღება. იმ დროისთვის, საერთო საცხოვრებლიდან პატარა სახლში გადავინაცვლე. იქ მარტო ვცხოვრობდი. სწორედ მაშინ დამეწყო მელანქოლიის შემოტევები, თანაც ყველა ჩემი მიღწევის ფონზე. მალე კოშმარებიც დამეწყო. ფაქტიურად ყოველ ღამე ცივ ოფლში ვიღვიძებდი. სიზმარი თითქმის ყოველთვის ერთნაირი იყო:
ბნელი ქალაქის ცარიელ ქუჩაზე მივაბიჯებდი; მაღალი შენობები კარებისა და ფანჯრების გარეშე სევდიანად მიმზერდნენ მოშავო-მორუხო ბურუსიდან.
მზარდი აჩრდილი შავ ლაბადაში მსწრაფლად მოდის პირდაპირ ჩემსკენ. უფრო ვგრძნობ, ვიდრე ვხედავ მოჩვენებას ლაბადის ქვეშ, კაშკაშა თეთრ თავის ქალას შავი თვალებით, ღრმულებით, რომლებიც მკვდარ სიჩუმეში მიმზერენ. თეთრი ძვლის თითი ჩემსკენაა მოშვერილი; თითის თეთრი ძვლები იხრებიან და ჟესტით თავისკენ მიზიდავენ. მე შიშისგან ვშეშდები.

უცებ, ვიღაც ადამიანი თეთრი თმითა და სრულიად მშვიდი სახით ამ კაპიუშონიანი კოშმარის უკან ჩნდება. ამ ადამიანის ნაბიჯების ხმა არ ისმის. რაღაცნაირად ვგრძნობ, რომ იგი ჩემი ერთადერთი იმედია გაქცევისთვის; მას აქვს ძალა, რომ გადამარჩინოს, მაგრამ ვერ მხედავს, და მეც არ შემიძლია, რომ დავუძახო.
ჩემს შიშზე ღიმილით, სიკვდილი შავ ლაბადაში თეთრთმიანი ადამიანისკენ ბრუნდება, ის კი სახეში დასცინის მას. მე თვალმოუშორებლად ვუმზერ, მონუსხულივით. სიკვდილი გაავებული ცდილობდა მის შეპყრობას. ადამიანი ლაბადაში კიდებს ხელს მოჩვენებას და ზემოთკენ ისვრის.

უეცრად მოჩვენება ქრება. ადამიანი მბრწყინავი თეთრი კბილებით მიმზერს, ორივე ხელს ჩემსკენ იწვდის და თავისკენ მეპატიჟება. მისკენ მივდივარ, შემდეგ კი მასში შევდივარ და მის სხეულს ვერწყმი. შემდეგ თვალებს დაბლა ვხრი და ვხედავ, რომ შავი მანტია მაცვია. ხელებს მაღლა ვწევ და ვხედავ, როგორ უერთდებიან ხელის თითები ერთმანეთს ლოცვის ჟესტით.
ყრუ კვნესით ვიღვიძებ.

ერთხელ ღამით, დეკემბრის დასაწყისში, საწოლში ვიწექი და ვუსმენდი ქარის კვნესას, რომელიც ჩემს ოთახში ფანჯრის ღრიჭოდან აღწევდა. ავდექი, მაისური, გახუნებული ”ლევისი”, ბოტასები და ქურთული ჩავიცვი და ქუჩაში გავედი. დილის 3:05 იყო.
უმიზნოდ დავხეტიალობდი, ღრმად ვისუნთქავდი ნესტიან, ცივ ჰაერს, ღამის ქუჩების იშვიათ ხმებს ვუყურადებდი და ხანდახან ვარსვლავიან ცასაც ავხედავდი ხოლმე. სიცივისგან მოშიებულმა, გადავწყვიტე ღამის ბენზო-გასამართ სადგურთან გამევლო, რათა ორცხობილა და რაიმე უალკოჰოლო სასმელი მეყიდა. მოთმინებით მივავიჯებდი, ჯიბეებში ხელებით, ბენზო-გასამართი სადგურის შუქებისკენ. ეს იყო ნათელი ოაზისი ფლუორესცენტული განათებით, დაკეტილი მაღაზიებისა და კინოთეატრების ბნელ უდაბნოში.

სადგურის გვერდით ავტო-ფარეხის კუთხეში შევუხვიე და თითქმის შევეჯახე ადამიანს, რომელიც სკამზე, ჩრდილში იჯდა, სადგურის წითელი კედლის გვერდით. შეშინებულმა უკან დავიხიე. მას თავზე წითელი ბეწვის ქუდი ეხურა, რუხი შორტები ეცვა, თეთრი წინდები და იაპონური სანდალები. თითქოს საერთოდ არ სციოდა ამ მსუბუქ ქარიან ამინდში, არადა თერმომეტრი მის თავს ზემოთ 3 გრადუს ცელსიუსს აჩვენებდა.
თავიც არ აუწევია, ისე წარმოთქვა ძლიერი, თითქმის მუსიკალური ხმით:

– «მაპატიე, თუ შეგაშინე».
«არაფერია, ყველაფერი რიგზეა ბიძაჩემო, სოდიანი სასმელი ხომ არ გაქვთ?»

«აქ მე მხოლოდ ხილის წვენი მაქვს. და”ბიძას” ნუ მეძახი!» ჩემსკენ შემობრუნდა ნახევრადღიმილით, ქუდი მოიხადა და თეთრი კაშკაშა თმები გამოაჩინა, შემდეგ კი გაიცინა.

ზუსტად იგივე სიცილი! რამდენიმე წამი გამოშტერებული ვუცქერდი. სწორედ ის მოხუცია ჩემი სიზმრიდან! თეთრი თმა, ნათელი, უნაოჭო სახე, მაღალი ჩადგმული ადამიანი, ორმოცდაათი-სამოცი წლის. მან კვლავ გაიცინა. ბორძიკით, მაგრამ მაინც მოვახერხე, რომ მეპოვნა და შემეღო კარი აბრით «ოფისი». იმავდროულად, როგორც კი ოფისის კარი გაიღო, ვიგრძენი, რომ ასევე გაიღო კარი სხვა განზომილებაში. კანკალით, მოწყვეტილი დავეშვი ძველ სავარძელში, იმის შიშით, თუ რა შეიძლებოდა შემომჭროდა ამ კარიდან ჩემს ჩვეულებრივ ცხოვრებაში. ჩემი შიში შერეული იყო უჩვეულო აღფრთოვანებასთან, რომელსაც განსაზღვრებას ვერ ვუძებნიდი. ვიჯექი, წყვეტილად და მოკლედ ვსუნთქავდი და ვცდილობდი აღმედგინა სამყაროს ჩვეული აღქმა.
მივიხედ-მოვიხედე. ოფისი ძალიან განსხვავდებოდა რიგითი ოფისის სტერილურობისგან და კანცელარულობისგან. სავარძელზე, რომელზეც მე ვიჯექი, გადაფარებული იყო გახუნებული, მაგრამ ჯერ კიდევ კოლორიტული მექსიკური გადასაფარებელი. ჩემგან მარცხნივ, შემოსასვლელის გვერდით, იდგა კარადა აკურატულად დაწყობილი საგზაო წვრილმანებით: რუქებით, ფანარებით, მზის სათვალეებით და ა.შ. კაკლის საწერი მაგიდის უკან სავარძელი იდგა, კარის გვერდით, წარწერით «შესვლა აკრძალულია», იდგა ჭურჭელი სასმელი წყლით. ჩემგან მოპირდაპირე მხარეს ავტო-ფარეხის კარი იყო.

ყველაზე მეტად ამ ოთახის საშინაო ატმოსფერომ გამაოცა. ოთახის იატაკს ღია ყვითელი სქელბეწვიანი ხალიჩა ამშვენებდა. თეთრად შეღებილ კედლებს კი - რამდენიმე პაიზაჟი. რბილი შუქი მამშვიდებდა, განსხვავებით კაშკაშა ფლუორესცენტული განათებისგან გარშემო. მთლიანობაში ოთახი იძლეოდა სითბოს, მყუდროებისა და უსაფრთხოების შეგრძნებას.

საიდან უნდა მცოდნოდა, რომ ეს ოთახი გახდებოდა საოცარი თავგადასავლების, ჯადოსნობის, საფრთხისა და რომანტიკის ადგილი გახდებოდა. იმ მომენტში მხოლოდ ეს გავიფიქრე: «ამ ოთახს ძალიან მოუხდებოდა ბუხარი».
მალე, ჩემი სუნთქვა თანაბარი გახდა, ხოლო ჭკუა, ბოლომდე თუ არ დამშვიდდა, ყოველ შემთხვევაში აზრების ტალღა მაინც შეაჩერა. რა თქმა უნდა, ამ თეთრთმიანი კაცის მსგავსება ადამიანთან ჩემი სიზმრიდან უბრალო დამთხვევა იყო. ჩასუნთქვასთან ერთად ელვა შევიკარი ჩემს ქურთუკზე და გარეთ გავედი, ცივ ჰაერზე.

იგი უწინდებურად იმავე ადგილას იჯდა. გვერდზე ჩავლისას შეპარვით მოვავლე მზერა მის სახეს. სინათლის გამობრწყინებამ მის თვალებში მიმიზიდა. ასეთი თვალები ადრე არასოდეს მენახა. თავიდან მეჩვენებოდა, რომ მასში ცრემლები დაგროვდა; შემდეგ ცრემლები ბრწყინვალებად იქცა, თითქოს ვარსკვლავების ანარეკლნი ყოფილიყვნენ. რაღაც დროით ბოლომდე შევერწყი ჩვილი ბავშვის ამ მტკიცე და ცნობისმოყვარე თვალებს.
არ ვიცი, რა დრო გავიდა - წამები ან წუთები - ან იქნებ მეტიც. შემკრთალი აზრზე მოვედი, დამშვიდობების ნიშნად ჩავილუღლუღე და წავედი.

როცა ტროტუარს მივუახლოვდი, შევჩერდი. კეფით ვგრძნობდი, რომ მიმზერდა. თხუთმეტი წამიც არ გასულა, რომ შემოვბრუნდი. იგი ხელებგადაჯვარედინებული ვარსკვლავებს უცქერდა, სახურავზე მდგარი! პირდაღებული მივაშტერდი ცარიელ სკამს კედელთან, შემდეგ კვლავ ზემოთ ავიხედე. ეს შეუძლებელია! საბურავიც რომ გამოეცვალა გიგანტურ კვახის კარეტაზე, რომელსაც უზარმაზარი თაგვი მართავდა, ეფექტი მაინც არ იქნებოდა უფრო განსაცვიფრებელი.
ღამის სიჩუმეში, თვალს ვერ ვწყვეტდი მის მწყობრ ფიგურას, რომელიც ამ მანძილიდანაც კი დიდ შთაბეჭდილებას ახდენდა. უეცრად თავი მოატრიალა და პირდაპირ თვალებში შემომხედა. იგი ოც მეტრზე ნაკლებ მანძილზე არ იყო ჩემგან, მაგრამ თითქმის საკუთარ სახეზე ვიგრძენი მისი სუნთქვა. კანკალმა ამიტანა. კარი, რომლის მიღმაც რეალობა სიზმრებში გადადიოდა, კვლავ ფართოდ გაიღო.

«დიახ? – თქვა მან – რით შემიძლია დაგეხმაროთ?» წინასწარმეტყველური სიტყვები!
«მაპატიეთ, მაგრამ…»
«გაპატიე», – გაიღიმა მან. ვგრძნობდი, როგორ მეწვოდა სახე. ეს ყველაფერი მაღიზიანებდა. იგი მეთამაშებოდა, მე კი თამაშის წესებიც კი არ ვიცოდი.
«კარგი! როგორ მოხვდი სახურავზე?»
«როგორ მოვხვდი სახურავზე?» – უმანკო და გაკვირვებული სახით დააზუსტა მან.
«დიახ. როგორ მოხვდი ამ სკამიდან სახურავზე ოც წამზე ნაკლებ დროში? შენ ამ სკამზე იჯექი. მე წავედი, კუთხეშჳ მოვტრიალდი, შენ კი...»
«მე ზუსტად ვიცი, რას ვაკეთებდი, – თქვა მან, – არაა საჭირო ამის მოყოლა ჩემთვის. საქმე იმაშია, შენ თუ იცი თავად რას აკეთებდი?»
«რა თქმა უნდა, ვიცი რასაც ვაკეთებდი!» – ახლა კი გავბრაზდი; მე ბავშვი არ ვარ, რომელსაც ჭკუა უნდა ასწავლო! თუმცა ძალიან მინდოდა მოხუცის ამ ფანდის საიდუმლო ამომეხსნა, ამიტომ რისხვა შევიკავე და ზრდილობიანად მივმართე: «ძალიან გთხოვთ, სერ, მომიყევით, როგორ მოხვდით სახურავზე?»

მან მხოლოდ შემომხედა, ზემოდან ქვემოთ, სანამ ისევ არ გამიხურდა კეფა. ბოლოს და ბოლოს მიპასუხა:
«კიბე ავიღე. ის იქაა, მეორე მხარეს». შემდეგ ჩემდამი ინტერესი დაკარგა და კვლავ ვარსკვლავების ჭვრეტა დაიწყო.

სწრაფად შემოვუარე შენობას. იქ მართლაც იდგა ძველი კიბე, მაგრამ მისი ბოლო სახურავის კიდეს ყველაზე ნაკლები მეტრანახევრით მაინც ვერ წვდებოდა; რომც გამოეყენებინა იგი, რაც თავისთავად ძალიან საეჭვო იყო, ეს მაინც ვერ ხსნიდა, როგორ მოახერხა სახურავზე ასვლა დათვლილ წამებში.

სიბნელეში რაღაც დაეშვა ჩემს მხარზე. სუნთქვა შევიკარი და მკვეთრად მოვბრუნდი. ეს მისი ხელი იყო. მან მოახერხა, რომ სახურავიდან ჩამოსულიყო და ჩუმად მომპარვოდა. ამ დროს თავში მოცემულ სიტუაციაში ერთადერთი შესაძლებელი ვარიანტი მომივიდა. მას ორეული ჰყავდა! და ისინი კარგად გაერთნენ უდანაშაულო კლიენტის დაშინებით. სასწრაფოდ გადავედი შეტევაზე.

«მისტერ, სად არის თქვენი ორეული? მე თქვენ სულელი ხომ არ გგონივართ?!».

მან კოპები შეიკრა, შემდეგ კი გადაიხარხარა. მორჩა! საკმარისია! მე ის გავშიფრე! მაგრამ მისმა პასუხმა შეარყია ჩემი თავდაჯერებულობა.

«როგორ ფიქრობ, ორეული რომ მყავდეს, აქ ვიდგებოდი ახლა და ”ვიღაც სულელთან” საუბარში დავკარგავდი დროს? კვლავ გაიცინა და უკან წავიდა, ავტოფარეხისკენ, მე კი კვლავ პირღია დამტოვა. ამ კაცს რკინის ნერვები ჰქონდა.
სასწრაფოდ დავედევნე, რომ დავწეოდი. იგი გარაჟში შევიდა და კარბურატორის შეკეთება დაიწყო, ძველი ფორდ პიკაპის კაპოტის ქვეშ. «და მე სულელი ვარ, ხო?» – წარმოვთქვი იმაზე უფრო საბრძოლო განწყობით, ვიდრე თავად მინდოდა.
«ჩვენ ყველანი სულელები ვართ, – მიპასუხა მან, – უბრალოდ ზოგიერთმა ადამიანმა იცის ეს, სხვებმა კი საერთოდ არ იციან. შენ როგორც ჩანს ამ უკანასკნელებს ეკუთვნი. გთხოვ, აი ის პატარა ქანჩის გასაღები მომაწოდე».
მე მივაწოდე ქანჩი და შემოვბრუნდი, რათა წამოვსულიყავი. მაგრამ სანამ წამოვიდოდი უნდა გამეგო. «ძალიან გთხოვ, მითხარი როგორ ახვედი სახურავზე? მე ვერ ვხვდები».

მან ქანჩი მომაწონდა, სიტყვებით: «სამყარო – ეს გამოცანაა; არ ღირს მასში აზრის ძებნა». მან თაროზე მიმითითა ჩემს უკან. «ახლა ჩაქუჩი მჭირდება».

მე კიდევ ერთი წუთი ვუყურებდი და ვფიქრობდი, როგორ გამეხადა იძულებული, ეთქვა ის, რაც მჭირდებოდა, მაგრამ როგორც ჩანდა არავითარ ყურადღებას არ აქცევდა ჩემს იქ ყოფნას. მე დავნებდი და გასასვლელისკენ წავედი, მაშინ მან დაილაპარაკა: «დარჩი». ეს თხოვნა არ იყო; არც ბრძანება. ეს უბრალოდ მტკიცე შემოთავაზება იყო. მისი თვალების გამომეტყველება რბილი იყო.
«რატომ უნდა დავრჩე?»
«მე შემიძლია გამოგადგე», – თქვა მან, და მარჯვედ ამოიღო კარბურატორი, როგორც გამოცდილმა ქირურგმა გულის გადანერგვის დროს. ფრთხილად დადო და ჩემსკენ სახით შემობრუნდა.
«აი, – თქვა მან და კარბურატორი გადმომცა, – დაშალე და ნაწილები ამ ვედროში ჩააწყვე. ეს შენს ჭკუას კითხვებისგან მოაცდენს».

ჩემი წყენა სიცილში გადაიზარდა. ამ მოხუცს შეუძლია ძალიან უხეში იყოს, თუმცა ასევე საინტერესოც. გადავწყვიტე კომუნიკაბელური ვყოფილიყავი.
«მე დენი მქვია, – ვუთხარი და ხელი გავუწოდე არაგულწრფელი ღიმილით, – შენ?»
მან ჩემს გაწვდილ ხელში ჩაქუჩი ჩამიდო. «ჩემს სახელს არ აქვს მნიშვნელობა; არც შენსას. ის, რაც მართლა მნიშვნელოვანია, სიტყვებისა და კითხვების მიღმა დგას».
«ვერაფერი ვერ იქნება კითხვებს მიღმა, – მკვეთრად შევეპასუხე მე, – მაგალითად როგორ აფრინდი სახურავზე?»
«მე არ ავფრინდი. მე ავხტი, – მიპასუხა პოკერის მოთამაშის გამომეტყველებით, – ეს არაა მაგია, ასე რომ თავს ზედმეტად ნუ დააიმედებ. შენთან დაკავშირებით კი მართლაც სერიოზული მაგიაა საჭირო. როგორც ჩანს ვირის გონიერ არსებად გადაქცევა მომიწევს».
«ეშმაკმა დალახვროს, ვინ ხარ შენ, რომ ასეთ რაღაცეებს მეუბნები?»
«მე – მეომარი ვარ! – წარმოთქვა მან ნელა და მკაფიოდ, – ამ ცნების მიღმა, შენ შეგიძლია მხოლოდ იმად დამინახო, ვისი დანახვაც გინდა.»
«შენ რა, არ შეგიძლია პირდაპირ კითხვაზე მიპასუხო?» – ბრაზით ვეცი კარბურატორს.
«დამისვი პირდაპირი კითხვა და ვეცდები გიპასუხო», – თქვა მან, უცოდველი ღიმილით. სახრახნისი გამისხლტა და თითი «დალახვროს ეშმაკმა!» – წამოვიძახე მე, და ხელის საბანს მივვარდი, რომ ჭრილობა მომებანა. სოკრატემ ბინტი მომაწოდა.
«კარგი. აი შენ უბრალო კითხვა, – ვეცადე მოთმინება შემენარჩუნებინა ხმაში, – როგორ შეგიძლია გამომადგე?»
«მე უკვე გამოგადექი», – მიპასუხა მან და შეხვეულ თითზე მიმითითა.
ეს ბოლო წვეთი იყო. «მომისმინე, მეტ დროს აღარ დავკარგავ. სახლში უნდა წავიდე და დავიძინო», – კარბურატორი დავდე და წასვლა დავაპირე.

«რა იცი, რომ მთელი შენი ცხოვრება არ გეძინა? რა იცი, რომ ახლა არ გძინავს?» – ღიღინით და თვალებგაბრწყინებულმა წარმოთქვა მან.
«როგორც იტყვი», – ძალიან დამღალა კამათმა, – თუმცა, მაინც, მითხარი სანამ წავალ: როგორ მოახერხე ეს ფანდი სახურავთან დაკავშირებით?»

იგი მომიახლოვდა, ხელი გამომიწოდა და ჩემი ხელი აიღო: «ხვალ, დენ, ხვალ». თბილად მიღიმოდა, და მთელი ჩემი შიში და გაღიზიანება თითქოს ქარმა გაფანტა. მთელს ხელში, შემდეგ კი მთელს სხეულში მწიწკნიდა. «სასიამოვნო იყო შენთან კვლავ შეხვედრა», – დაამატა მან.

«რას გულისხმობ ამ სიტყვაში „კვლავ“? – წამოვიწყე და მაშინვე თავი შევიკავე, – გავიგე, გავიგე - ხვალ». ორივეს გაგვეცინა. კარისკენ წავედი და შევჩერდი, შემოვტრიალდი, ყურადღებით შევხედე და ვთქვი: «ნახვამდის, სოკრატე».
წამით შეყოყმანდა, შემდეგ კი კეთილი განწყობით აიჩეჩა მხრები. ვიფიქრე, რომ მოეწონა ეს სახელი. ისე წამოვედი, რომ სიტყვაც აღარ მითქვამს.
tikoroma
Atm@n

აჰა, დაუბრუნდი ჩემს საყვარელ საქმიანობას biggrin.gif (ანუ თარგმნას , ხო იცი შენი მკითხველი ვარ biggrin.gif)
Atm@n
tikoroma

ყველაზე ადვილი საქმეა smile.gif)
Atm@n
მომდევნო დილით დიდხანს მეძინა და პირველი მეცადინეობა გავაცდინე. ჩემი სადილისშემდგომი ვარჯიშისთვის უკვე მთლიანად გამოვფხიზლდი და თავს მხნედ ვგრძნობდი.
ტრიბუნებზე ზემოთ-ქვემოთ სირბილის შემდეგ რიკი, სიდი და მე, გუნდის სხვა წევრებთან ერთად გაოფლილები იატაკზე ვიწექით და ფეხების, მხრებისა და ზურგის გაჭიმვებს ვაკეთებდით. ჩვეულებრივ მე ჩუმად ვიყავი ამ პროცედურის დროს, მაგრამ ამ დღეს უბრალოდ არ შემეძლო არ მომეყოლა წინა ღამის შესახებ. რაც შემეძლო მათთვის მეთქვა მხოლოდ ეს იყო: «მე შევხვდი ერთ ძალიან უჩვეულო კაცს გუშინ ღამით ბენზო-გასამართ სადგურზე».

ჩემს მეგობრებს გაჭიმვით გამოწვეული ტკივილები უფრო აღელვებდათ, ვიდრე ჩემი ამბები. ჯერ სხვადასხვა სახის აზიდვები გავაკეთეთ და გავხურდით, მერე კი აკრობატულ სავარჯიშოებზე გადავედით. სანამ ძელზე ვტრიალებდი, გიმნასტიკურ ცხენზე მაკრატელს ვაკეთებდი და ახალ კომპლექსს ვითვისებდი რგოლებზე, არა მტოვებდა ფიქრი იდუმალებით მოცულ ადამიანზე, სახელად ”სიკრატე”. გაღიზიანების გრძნობა და ბრაზი მდევნიდა მისგან, მაგრამ ამასთანავე ძალიან მინდოდა შემეცნო მისი იდუმალი პიროვნება.

ვახშამის შემდეგ სწრაფად გადავავლე თვალი დავალებებს ისტორიასა და ფსიქოლოგიაში, დავწერე თხზულების შავი ვერსია ინგლისურში და მაშინვე გავვარდი ოთახიდან. 23:00 იყო. ბენზო-გასამართ სადგურთან მიახლოებასთან ერთად ეჭვები მიპყრობდნენ. მართლა უნდოდა კიდევ ჩემი ნახვა? რა უნდა ვუთხრა ისეთი, რაც შთააგონებს, რომ მაღალგანვითარებული პიროვნება ვარ?
იგი შესასვლელში იდგა. თავი დამიხარა და ფართო ჟესტით ოფისში შემიპატიჟა.

«გთხოვ, გაიხადე ფეხსაცმელი – ასეთი წესი მაქვს».

დივანზე ჩამოვჯექი და ფეხსაცმელი იქვე დავაწყვე. ჯერ ისევ ფრთხილი თვალით ვუყურებდი ამ იდუმალ უცნობს.

გარეთ წვიმა იწყებოდა. ოფისის სითბო და სინათლე სასიამოვნო კონტრასტში იყო ბნელ ღამესთან და ავისმომასწავებელ ღრუბლებთან. მოვდუნდი, საზურგეზე გადავწექი და ვთქვი: «იცი, სოკრატე, ისეთი გრძნობა მაქვს, თითქოს უკვე შემხვედრიხარ ადრე».

«შეგხვედრივარ, – მიპასუხა მან, და კვლავ გააღო კარი, სადაც სიზმრები და რეალობა ერთმანეთში იეროდა. ცოტა ხნის სიჩუმის შემდეგ დავამატე:
«მ-მ, სიზმარი მესიზმრა, და შენ იქ იყავი». ყურადღებით ვაკვირდებოდი, მაგრამ სახეზე არაფერი შეტყობია.
«მე ბევრი ადამიანის სიზმარში ვყოფილვარ; შენც. მომიყევი აბა შენი სიზმარი», – გამიღიმა მან.

დეტალებში მოვუყევი სიზმარი. როცა დავამთავრე მითხრა: «დიახ, ეს ძალიან კარგი სიზმარია». ვერც კი მოვასწარი რას გულისხმობდა, რომ სადგურის ზარმა დარეკა - ერთხელ, მერე მეორედ. სოკრატემ სამხედრო პონჩო მოიხურა და გარეთ გავიდა. მე ფანჯრიდან ვუყურებდი.

ზუსტად საღამოს «ცხელი» დრო იყო: პარასკევი, პიკის საათი. ერთი კლიენტი მეორეს ცვლიდა. ვიგრძენი, რომ სისულელე იყო უბრალოდ სავარძელში ჯდომა და დასახმარებლად გავედი, მაგრამ მეჩვენებოდა რომ სოკრატე ამას ვერ ამჩნევდა.

ჩემს წინ მანქანების უსასრულო რიგი იდგა: ორფერიანები, წითლები, მწვანეები, შავები, მყარი თავსახურით, პიკაპები, ასევე სპორტული უცხოური მანქანები. კლიენტების განწყობა ისეთივე ცვალებადი იყო, როგორც მანქანები. მხოლოდ თითო-ოროლა იცნობდა სოკრატეს, უმეტესობა კი ერთ-ორ მზერას სტყორცნიდა, თითქოს რაღაც უჩვეულო, მაგრამ გაურკვეველი შეამჩნიესო.

ზოგიერთი ადამიანი ბოლომდე მხიარულობდა და ხმამაღლა იცინოდა, სანამ გარეთ ველოდებოდით. სიკრატე მათთან ერთად იცინოდა. ერთი-ორმა მოღუშულმა კლიენტმა განსაკუთრებული ძალისხმევა გასწიეს, რომ ეუხეშათ. თუმცაღა სოკრატე ყველაფერს ერთნაირი გულისხმიერებით ღებულობდა, თითქოს ყოველი ადამიანი მისი პერსონალური სტუმარი ყოფილიყოს.
შუაღამის შემდეგ მანქანების რიცხვი შემცირდა.

როცა ოფისში შევედით, სოკრატემ მადლობა გადამიხადა დახმარებისთვის. მე გულგრილად ავიჩეჩე მხრები, მაგრამ მესიამოვნა, რომ შეამჩნია. დიდი დრო გავიდა მას შემდეგ, რაც ვინმეს რამეში დავეხმარე.
კვლავ თბილ ოფისში აღმოჩენილს მაშინვე გამახსენდა ჩვენი დაუმთავრებელი საქმე. სავარძელზე წამოვწექი და მაშინვე ვკითხე: «სიკრატე, რამდენიმე კითხვა მაქვს».

მან ხელები მლოცველის ჟესტით შეატყუპა და ზემოთ აიხედა, თითქოს ღვთაებრივ დახმარებას ან ღვთაებრივ მოთმინებას თხოულობდა.

«მიდი, – ჩაისუნთქა მან, – დასვი შენი კითხვები».
«მაშ ასე, მე უწინდებურად მინდა გავიგო სახურავის შესახებ, ასევე მაინტერესებს რატომ თქვი ”სასიამოვნო იყო კვლავ შენთან შეხვედრა”, კიდევ მაინტერესებს რა შემიძლია გავაკეთო შენთვის და შენ რაში შეგიძია გამომადგე. და მაინტერესებს რამდენი წლის ხარ».
«მოდი ყველაზე მარტივით დავიწყოთ. მე ოთხმოცდათექვსმეტი წლის ვარ შენი დროით».
ის ვერანაირად ვერ იქნებოდა ოთხმოცდათექვსმეტის. ორმოცდათექვსმეტი შეიძლება; უკიდურეს შემთხვევაშჳ სამოცდაექვსის. მაგრამ ოთხმოცდათექვსმეტის... ის იტყუებოდა. მაგრამ რაშჳ ჭირდება ტყუილი? და კიდევ, მე უნდა გამეგო სხვა რაღაცეებიც, რაზეც დუმდა.
«სოკრატე, რას ნიშნავს ”შენი დროით”? შენ რა, აღმოსავლური დროით ცხოვრობ, ან - ვეცადე მეხუმრა - კოსმოსიდან ხარ?»
«ნუთუ ყველანი იქიდან არ ვართ?» – მიპასუხა მან. ამ მომენტისათვის ამას სრულიად შესაძლებლად
«მაგრამ, მაინც მინდა გავიგო, რა შეგვიძლია გავაკეთოთ ერთმანეთისთვის».
«მხოლოდ ერთი: მე წინააღმდეგი არ ვარ კიდევ ერთი უკანასკნელი მოსწავლისა, შენ კი ნამდვილად გჭირდება მასწავლებელი».
«მე ბევრი მასწავლებელი მყავს», – ვუთხარი ნაჩქარევად.
«მართლა?». გაჩუმდა. «გყავს თუ არა შესაფერისი მასწავლებელი იმაზეა დამოკიდებული, თუ რისი სწავლა გინდა». იგი მსუბუქად წამოდგა სავარძლიდან და კარებისკენ წავიდა. «წამო, რაღაცას გაჩვენებ».
ჩვენ კუთხეში გავედით, ქვემოთ, ავენიუზე, იშლებოდა ხედი საქმიანი რაიონისკენ, უფრო შორს კი სან-ფრანცისკოს სინათლეებისკენ.

«სამყარო ჩვენს წინ, – თქვა მან და ხელი ჰორიზონტისკენ გაიშვირა, – ეს სკოლაა, დენ. ცხოვრება ერთადერთი ნამდვილი მასწავლებელია. იგი გვთავაზობს უამრავ სხვადასხვა გამოცდილებას. და გამოცდილებას რომ თავისთავად სიბრძნე და სრულყოფილება მოჰქონდეს, მაშინ ყველა ხანშიშესული ადამიანი ბედნიერი და გასხივოსნებული იქნებოდა. თუმცაღა გამოცდილების გაკვეთილები დაფარულია. მე შემიძლია დაგეხმარო შენი გამოცდილებიდან გაკვეთილების მიღებაში, რომ მკაფიოდ შეძლო სამყაროს ხედვა, მკაფიოობა კი სწორედ ისაა, რაც ასე ძალიან გაკლია. შენმა ინტუიციამ იცის, რომ ეს სიმართლეა, მაგრამ შენი ჭკუა ეწინააღმდეგება. შენ ბევრი გამოსცადე, მაგრამ ცოტა ისწავლე».

«მე ამაში ვერ ვერკვევი, სოკრატე. და ასე შორს არც წავიდოდი».
«შენ ჯერ ეს არ იცი, დენ, მაგრამ ამაზე გაცილებით მეტს ისწავლი, გარწმუნებ».

გასამართი სადგურისკენ მივდიოდით, როცა წითელი «ტოიოტა» მოგვიახლოვდა. სოკრატე ლაპარაკს აგრძელებდა და თან ავზის სახურავს ხსნიდა.

«როგორც ადამიანთა უმეტესობას, შენც გასწავლიდნენ ინფორმაციის დაგროვებას გარედან: წიგნებიდან, ჟურნალებიდან, ექსპერტებისგან». პისტოლეტი ავზში ჩაყო. «ამ მანქანის მსგავსად, შენ იხსნები და საშუალებას აძლევ ფაქტებს, რომ იდინონ შენში. ხანდახან ინფორმაცია მაღალი ხარისხისაა, ხანდახან არა. შენს ცოდნას მიმდინარე საბაზრო ფასად ყიდულობ პრაქტიკულად ისევე, როგორც ბენზინს ყიდულობენ».

«გმადლობ, რომ შემახსენე. ორი დღის მერე უნივერსიტეტში გადასახადი მაქვს გადასახდელი».

სოკრატემ მხოლოდ თავი დამიქნია და ავზის გავსება განაგრძო. როცა ბაკი აივსო, სოკრატემ განაგრძო საწვავის ჩასხმა, სანამ მიწაზე არ დაიწყო გადმოღვრა. ბენზინის ნაკადმა ტროტუარზე გაირბინა.

«სოკრატე! ავზი სავსეა! ნახე, რას აკეთებ!»

ყურადღებაც არ მიუქცევია, ისე განაგრძო: «დენ, როგორც ეს ავზი, შენც გადავსებული ხარ სხვადასხვა რწმენებით, უსარგებლო ცოდნით. შენ ინახავ მრავალ ფაქტს და მოსაზრებას, საკუთარ თავზე კი ცოტა იცი. სანამ ისწავლი, ჯერ ავზი უნდა დააცარიელო». მას გაეცინა, თვალი ჩამიკრა, ტუმბო გამორთო და დაამატა: «გთხოვ, მოიყვანე ყველაფერი წესრიგში».

ისეთი გრძნობა გამიჩნდა, თითქოს გაცილებით მეტს გულისხმობდა, ვიდრე დაქცეულ ბენზინს. მე ნაჩქარევად გადავრეცხე საწვავი წყლის ნაკადით. სოკმა მძღოლს ფული გამოართვა, გაუღიმა და ხურდა დაუბრუნა. შემდეგ ისევ ოფისში შევედით და სავარძლებში მოვეწყვეთ.

«რის გაკეთებას აპირებ? შენი ფაქტებით გამავსებ?», – ღიმილით ვკითხე მე.

«არა, მე არ ვაპირებ სხვა ფაქტებით დაგტვირთო; მე მინდა ,,სხეულის სიბრძნე’’ გაჩვენო. ყველაფერი, რისი სწავლაც მოგიწევს, შენს შიგნითაა; სამყაროს საიდუმლოებები შენი სხეულის უჯრედებშია აღბეჭდილი. მაგრამ შენ ჯერ კიდევ არ გაქვს შინაგანი ხედვა. არ იცი როგორ წაიკითხო სხეული. შენი ერთადერთი წყარო წიგნები და ექსპერტები იყვნენ, და ისღა დაგრჩენოდა მათ დაყრდნობოდი იმ იმედით, რომ მართლები არიან. როცა სხეულის სიბრძნეს დაეუფლები, მასწავლებელთა შორის მასწავლებელი გახდები».

ცალყბად გამეღიმა. ეს ბენზინის ჩამსხმელი ჩემს პროფესორებს უმეცრებაში ადანაშაულებდა და მიანიშნებდა, რომ ჩემი განათლება კოლეჯში უსარგებლო იყო. «აჰ, სოკრატე, რა თქმა უნდა მე მესმის, რას გულისხმობ სიტყვებში ”სხეულის სიბრძნე”, მაგრამ მე არ ვიყიდი ამას».

მან ნელა გააქნია თავი. «შენ ბევრი რამე გესმის, მაგრამ პრაქტიკულად ვერაფერს ვერ აცნობიერებ».
«ეს როგორ გავიგო?»

«გაგება – ეს ერთი სიბრტყეა. ეს - ინტელექტუალური გააზრებაა, რომელსაც მივყავართ ცოდნამდე, რაც აქამდე დააგროვე. გაცნობიერება - ეს სამი განზომილებაა. ეს ”სხეულის მთლიანობის” ერთდროული ჩაწვდომაა - თავის, გულის და ფიზიკური ინსტინქტების. ეს მხოლოდ უშუალო განცდის შედეგად მოდის».

«მე ისევ გაურკვევლობაში ვარ».

«გახსოვს, პირველად როგორ ისწავლე მანქანის მართვა? ამ მომენტამდე შენ მგზავრი იყავი; შენ მხოლოდ გესმოდა ეს პროცესი. მაგრამ გააცნობიერე მხოლოდ მაშინ, როცა პირველად თავად გააკეთე ეს».
«სწორია! – ვთქვი მე, – მახსოვს, როგორ ვგრძნობდი: „აი, თურმე რა ყოფილა!“

«ზუსტად! ეს ფრაზა აღწერს სრულყოფილ გაცნობიერებას. ერთხელ შენ ამას იტყვი ცხოვრებასთან დაკავშირებითაც».

რაღაც მომენტში ჩავფიქრდი, შემდეგ გამოვფხიზლდი: «შენ ჯერ კიდევ არ განგიმარტავს აზრი იდეისა - ”სხეულის სიბრძნე”».

«წამომყევი, – სოკრატემ თითით მიმანიშნა კარზე, სადაც ეწერა ”შესვლა აკრძალულია”. შიგნით აბსოლუტური სიბნელე იყო. დავიძაბე, მაგრამ შიშმა ადგილი დაუთმო მწველი მოლოდინის სასიამოვნო შეგრძნებას. ახლა მე გავიგებ ჩემს პირველ საიდუმლოს: სხეულის სიბრძნეს.

შუქი აინთო. ჩვენ ტუალეტში ვიყავით და სოკრატე ხმამაღლა შარდავდა უნიტაზში.

«სწორედ ესაა, – თქვა ამაყად, – სხეულის სიბრძნე». მისი ხარხარი ექოდ გაისმა კაფელის კედლებში. მე გამოვედი, სავარძელზე ჩამოვჯექი და იატაკს, ხალიჩას დავაშტერდი.
როცა გამოჩნდა, ვუთხარი: «სოკრატე, მე ჯერ კიდევ მინდა გავიგო...»

«თუ შენ აპირებ, რომ სოკრატე მიწოდო, - შემაწყვეტინა მან, - მაშინ პატივი ეცი ამ სახელს და მომეცი საშუალება დრო და დრო კითხვები დაგისვა და პასუხები მივიღო. მოგწონს ეს წინადადება?»
«მშვენიერია! – მივუგე მე, – შენ ახლახანს დასვი კითხვა, და მე გიპასუხე. ახლა ჩემი ჯერია. ვისაუბროთ აფრენის ილეთზე, რომელიც იმ ღამით გააკეთე...»
«შენ შეუპოვარი ყმაწვილი ხარ, ასე არაა?»

«დიახ, მე ასეთი ვარ. მე ვერ გავხდებოდი ის, ვინც გავხდი დღეს, შეუპოვრობის გარეშე, და ეს მეორე კითხვაა რომელზეც პირდაპირი პასუხი მიიღე. ახლა ჩემს კითხვებზე გადავიდეთ».
იგნორირება გამიკეთა და მკითხა: «სად იმყოფები დღეს, ამ მომენტში? »

დავიწყე მოყოლა საკუთარი თავის შესახებ. მოვუყევი შორეულ და ახლო წარსულზე, ასევე ჩემს ამოუხსნელ დეპრესიებზე. ის მოთმინებით და ყურადღებით მისმენდა, თითქოს მთელ დროს განაგებდა სამყაროში, სანამ რამდენიმე საათის შემდეგ არ დავამთავრე.

«ძალიან კარგი, – თქვა მან, – მაგრამ შენ ჯერ კიდევ არ გითქვამს, სად იმყოფები ახლა».
«არა, გიპასუხე. გახსოვს, გეუბნებოდი, რის შედეგად გავხდი ის, რაც ახლა ვარ: მძიმე შრომის შედეგად».
«სად იმყოფები ახლა?»
«რა გინდა თქვა, სად ვარ?»
« სად ხარ?» – ჩუმად გაიმეორა მან. .
«მე – აქ ვარ».
«სად არის, ეს აქ?»
«ამ ოთახში, ამ ბენზო-გასამართ სადგურზე!» – ამ თამაშისგან მოთმინება მეცლებოდა.
«სად არის ეს ბენზო-გასამართი სადგური?»
«ბერკლიში».
«სად არის ბერკლი?»
«კალიფორნიაში».
«სად არის კალიფორნია?»
«შეერთებულ შტატებში».
«სად არის შეერთებული შტატები?».
«დედამიწის ზედაპირზე, დასავლეთ ნახევარსფეროს ერთ-ერთ კონტინენტზე. სოკრატე, მე…».
«სად არიან კონტინენტები?»
ღრმად ჩავისუნთქე: «პლანეტა დედამიწაზე. არ მოვრჩით?»
«სად არის პლანეტა დედამიწა?»
«მზის სისტემაში, მზისგან მესამე პლანეტა. მზე – ეს პატარა ვარსკვლავია გალაქტიკაში ირმის ნახტომი, მორჩა?».
«სად არის ირმის ნახტომი?»
«ო, ღმერთო, – მოუთმენლად ჩავისუნთქე და თვალები გადავატრიალე, – სამყაროში». მივეცი რა ამომწურავი პასუხი, სავარძლის საზურგეზე გადავწექი და ხელები გადავიჯვარედინე.
«და სად, – გაეღიმა სოკრატეს, – იმყოფებასამყარო?»
«სამყარო იმყოფება… ნუ, მთლიანობაში სხვადასხვა თეორიები არსებობს იმასთან დაკავშირებით, თუ როგორ მოხდა მისი ფორმირება …»
«ეს ის არაა, რასაც გეკითხები. სად იმყოფება იგი?»
«არ ვიცი! როგორ უნდა ვუპასუხო ამ კითხვაზე?»

«აი, ზუსტად. არ შეგიძლია უპასუხო და ვერც ვერასოდეს შეძლებ. ამის გაგება შეუძლებელია. შენ უმეცრებაში ხარ იმასთან დაკავშირებით, თუ სად იმყოფება სამყარო, და შესაბამისად სად იმყოფები შენ. ფაქტიურად, წარმოდგენა არა გაქვს სად რა იმყოფება, და ამასთანავე შენ არ იცი როგორ მოხვდა იგი იქ. ეს საიდუმლოა. ჩემი უმეცრება, დენ დაფუძნებულია ამ გაგებაზე. შენი გაგება კი დაფუძნებულია უმეცრებაზე. მე - სულელი ვარ იუმორის გრძნობით. შენ კი - ვირი ხარ სერიოზული სახით.»

«მომისმინე, – ვთქვი მე, – არის რაღაცეები, რაც უნდა იცოდე ჩემს შესახებ. ჯერ ერთი, მე უკვე ვარ ერთგვარი მეომარი. მე ძალიან კარგი გიმნასტი ვარ». ჩემი სიტყვების დასადასტურებლად და სპონტანურობის საჩვენებლად სავარძლიდან წამოვდექი, უკუღმა გავაკეთე სალტო და გრაციოზულად დავხტი ფეხებზე.

«ვოვ, – თქვა მან, – კლასია. კიდევ ერთხელ მაჩვენე!»
«იცი, ეს სულაც არაა ყველაზე რთული ილეთი სოკ, ჩემთვის ეს უმარტივესია». მთელი ძალით ვეცადე, მაგრამ ვერ დავფარე ამაყი ღიმილი სახეზე. მიჩვეული ვიყავი მსგავსი ტრიუკების ჩვენებას ბავშვებისთვის, პარკებში, ან სანაპიროზე. მათაც უნდოდათ კვლავ ენახათ ეს.

«კარგი, სოკ, ყურადღებით მიყურე». ზემოთ ავხტი, და იმ წამს, როცა ჰაერში ვტრიალდებოდი, ვიღაცამ, ან რაღაცამ ძლიერად მიბიძგა. სავარძელზე დავეცი და მექსიკურ გადასაფარებელში გავიხლართე. სასწრაფოდ წამოვყავი თავი, მზერით სოკრატეს ვეძებდი. ის წინანდებულად სკამზე იჯდა, ოთახის მეორე ბოლოში, ჩემგან თორმეტ ფუტში და ეშმაკურად იღიმებოდა.

«როგორ გააკეთე ეს?». ჩემი შეცბუნება ისეთივე სრული იყო, როგორც მისი უმანკო გამომეტყველება.
«მოგეწონა ფრენა?» – მკითხა მან. «გინდა კიდევ სცადო?» და დაამატა: «არ გაბრაზდე, დენ, შენი შეცდომის გამო. ისეთი დიადი მეომრებიც კი, როგორიც შენ ხარ, ხანდახან მარცხდებიან».

გაოგნებული წამოვდექი და გადასაფარებლის გასწორება დავიწყე: რაღაცით უნდა დამეკავებინა ხელები, რომ აზრები მომეკრიბა. როგორ მოახერხა ეს? კიდევ ერთი კითხვა რჩებოდა პასუხგაუცემელი.

სოკრატე ოთახიდან გავიდა, რათა პიკაპში ბენზინი ჩაესხა. «გავიდა, რომ კიდევ ერთი მგზავრი გაამხნევოს», – გავიფიქრე მე. შემდეგ თვალები დავხუჭე და დავიწყე ფიქრი სოკის ცხად შეუსაბამობაზე ბუნების კანონებთან ან, უკიდურეს შემთხვევაში საღ აზრთან.

«გინდა კიდევ გაიგო საიდუმლოებები?». არც კი გამიგია, როგორ შემოვიდა. თავის სავარძელში მოეწყო ფეხებგადაჯვარედინებული.

მეც გადავაჯვარედინე ფეხები და მოუთმენლობისგან კორპუსით წინ გადავიწიე. სავარძლის სირბილე არასწორად შევაფასე, ზედმეტად გადავიხარე და წონასწორობა დარღვეული, სანამ ფეხების გაშლას მოვასწრებდი პირდაპირ სახით დავეცი ხალიჩაზე.

სოკრატეს ხარხარი აუტყდა. მე მაშინვე წამოვხტი და წელში გასწორებული დავჯექი. ჩემი სახის ფლეგმატურმა გამომეტყველებამ კიდევ უფრო გაამხიარულა სოკრატე. მე აპლოდისმენტებს უფრო ვიყავი მიჩვეული, ვიდრე დაცინვას, ამიტომ შერცხვენილი და განრისხებული წამოვხტი. სოკი უეცრად გაჩერდა, მისი სახე და ხმა მხოლოდ ავტორიტეტს გამოხატავდა.

«ადგილზე დაჯექი!» – მიბრძანა მან და სავარძელზე მიმითითა. მე დავჯექი. «მე გკითხე, გინდა გაიგო საიდუმლო?».

«მინდა. სახურავის შესახებ».

«შენ ირჩევ მოისმინო თუ არა საიდუმლო. მე ვირჩევ რას შეეხება ეს საიდუმლო».
MinD
aikido.gif babu.gif shok.gif l_sunny.gif
Atm@n
«რატომ უნდა ვითამაშოთ სულ შენი წესებით?»

«იმიტომ, რომ ეს ჩემი დაწესებულებაა, აი რატომ».

სოკმა ეს გადაჭარბებული გაღიზიანები წარმოთქვა, რითაც შესაძლოა უფრო მეტად ცდილობდა ჩემს გაბრაზებას. «ახლა ყურდღებით. ხო მართლა, კომფორტულად გრძნობ თავს? გაწონასწორებული ხარ?» - თვალი ჩამიკრა მან. მე მხოლოდ კბილები მივაჭირე ერთმანეთს.

«დენ, მე ბევრი რამე მაქვს შენთვის საჩვენებელი და მოსაყოლი. შემიძლია ბევრი საიდუმლო გაგიხსნა. მაგრამ სანამ ამ მოგზაურობას დავიწყებდეთ, მხედველობაშ უნდა იქონიო, რომ საიდუმლოს ღირებულება იმაში კი არაა, რა იცი, არამედ იმაში, თუ რას აკეთებ».

სოკმა თავისი ყუთიდან ლექსიკონი ამოიღო და ზემოთ ასწია.

«გამოიყენე ნებისმიერი ცოდნა, მაგრამ გააცნობიერე მათი შეზღუდულობა. მხოლოდ ცოდნა საკმარისი არაა. ცოდნას გული არა აქვს. ვერანაირი რაოდენობის ცოდნა ვერ აღზრდის შენს სულს; ვერასოდეს მოგიტანს უმაღლეს ბედნიერებას და სიმშვიდეს. ცხოვრება უფრო მეტს ითხოვს, ვიდრე ცოდნაა, იგი ითხოვს ინტენსიურ გრძნობას და მუდმივ ენერგიას. ცხოვრება ითხოვს სწორ ქმედებებს, თუ ცოდნა ცხოვრებაშ უნდა შემოვიდეს».

«მე ვიცი ეს, სოკ».
«სწორედ ამაშია შენი პრობლემა - შენ იცი, მაგრამ არ მოქმედებ. შენ - არ ხარ მეომარი».

«სოკ, მე საკუთარ ყურებს არ ვუჯერებ. იცი, დრო და დრო მე ვმოქმედებდი როგორც მეომარი, როცა ბევრი პრობლემა მატყდებოდა თავს; და ერთი შეგახედა ჩემზე გიმნასტიკის დარბაზში!»

«შენ მართლაც გაქვს შესაძლებლობა, ხანდახან განიცადო მეომრის ცნობიერების მდგომარეობა - უდრეკი, მოქნილი, ნათელი და ეჭვებისგან თავისუფალი. შენ შეგიძია განავითარო მეომრის სხეული - ელასტიური, მკვრივი, მგრძნობიარე და ენერგიით სავსე. იშვიათ შემთხვევებში, შეგიძლია მეომრის გულიც კი იგრძნო - გული, რომელსაც უყვარს ყველა და ყველაფერი, რაც მის წინაა. მაგრამ ეს თვისებები დანაწევრებულია შენში. მთლიანობა არ გყოფნის. ჩემი ამოცანა იმაში მდგომარეობს, რომ ისევ ერთ მთლიანობად აგაწყო, ბეცო თაგუნია».

«ეშაკმა დალახვროს, ერთი წუთით, სოკ. მიუხედავად იმისა, რომ ეჭვი არ მეპარება შენს უჩვეულო შესაძლებლობებში, და იმაში, რომ გიყვარს საკუთარი თავის იდუმალების ორეოლით გარემოცვა, არ მესმის, როგორ უნდა შემკრა ერთ მთლიანობად. მოდი პირდაპირ შევხედოთ ფაქტებს: მე უნივერსიტეტის სტუდენტი ვარ; შენ ავტომანქანებს ემსახურები. მე - მსოფლიო ჩემპიონი ვარ; შენ ავტო-ფარეხში იქექები, ჩაის ადუღებ და ელოდები, სანამ ვინმე სულელი არ მოვა შენთან, რომ კარგად შეაშინო. იქნებ პირიქით - მე შემიძლია დაგეხმარო ერთ ნთლიანობად შეკვრაში», – ანგარიშს ვერ ვუწევდი ჩემს სიტყვებს, მაგრამ შეგრძნება კარგი მქონდა.

სოკს მხოლოდ გაეცინა და თავი გაიქნია, თითქოს ბოლომდე არ სჯეროდა, რასაც ვამბობდი. შემდეგ მომიახლოვდა, ჩემს წინ მუხლებზე დაიჩოქა და მითხრა: «შენ შემკრავ ერთ მთლიანობად? შეიძება ოდესმე მოგეცეს ასეთი შესაძლებლობა, მაგრამ ახლა უნდა გესმოდეს ჩვენს შორის სხვაობა». თითი ნეკნებშ მატაკა, შემდეგ კიდევ და კიდევ, თან ამბობდა: «მეომარი მოქმედებს…»

«ჯანდაბა, შეწყვიტე! – წამოვიძახე მე, – უკვე ყელში ამოხვედი!»
«…, სულელი კი რეგირებს» .
«აბა შენ რას ელოდი?».

«მე გაღიზიანებ, შენ კი ღიზიანდები; მე გეუხეშები, შენ კი სიამაყით და რისხვით მპასუხობ. ბანანის ქერქზე ასრიალებული ვეცემი, და...». მან ორი ნაბიჯით უკან დაიხია გასრიალდა და ხალიჩაზე გაიშხლართა. თავი ვერ შევიკავე და სიცილისგან ღრუტუნი დავიწყე.

იგი წამოდგა, ხალიჩაზე ჩემსკენ სახით დაჯდა და დაასრულა:

«შენი გრძნობები და რეაქციები დენ, ავტომატური და წინასწარ გამოცნობადია; ჩემი არასოდეს. მე ჩემს ცხოვრებას სპონტანურად ვქმნი; შენი კი შენი წარსულითაა განპირობებული».

«როგორ შეგიძლია ასეთი დასკვნები გააკეთო ჩემთან და ჩემს წარსულთან დაკავშირებით?»
«იმიტომ, რომ წლობით გაკვირდებოდი».
«ჰო, რასაკვირველია!» – ვთქვი მე, მომდევნო ხუმრობის მოლოდინში, რომელიც არ ყოფილა.

გვიანდებოდა, და ბევრი რამე უნდა გამეაზრებინა. ვგრძნობდი, რომ შეკრული ვიყავი ახალი ვალდებულებებით, რომლებსაც შესაძლოა ვერ შევასრულებდი. სოკრატე შემოვიდა, ხელები გაიწმინდა და წყალი დაისხა. სანამ პატარა ყლუპებით სვამდა, ვუთხარი: «უნდა წავიდე, სოკ. უკვე გვიანია, კოლეჯში კი ბევრი საშინაო დავალება მომცეს».

სოკრატე არც შერხეულა, როცა ავდექი და ქურთუკის ჩაცმა დავიწყე. და როცა კარში უნდა გავსუილიყავი, მან ნელა და დამრიგებლურად დაილაპარაკა: მისი ყოველი სიტყვა რბილი სილასავით მხვდებოდა ლოყებზე.

«ჯობია გადახედო შენს „პრიორიტეტებს“, იმისთვის, რომ მეომრად გახდომის შანსი მაინც გაგიჩნდეს. შენ ვირის გონება გაქვს, შენი სული (дух) კი ფაფაა. მართლა ბევრი სამუშაო გაქვს წინ, მაგრამ სხვა საკლასო ოთახში, და არა ისე, როგორც ახლა წარმოგიდგენია».

იატაკს მიშტერებული ვიდექი. შემდეგ მკვეთრად ავწიე თავი, მაგრამ ვერ გავუძელი მის მზერას და თვალები დავხარე.

«იმისთვის, რომ ცოცხალი გადარჩე მოსალოდნელი გაკვეთილების შემდეგ, - განაგრძო მან, - გაცილებით მეტი ენერგია დაგჭირდება, რომელიც ოდესმე გქონია. აუცილებლად გჭირდება, რომ დაძაბულობისგან გაწმინდო სხეული; ჭკუა ჩაქვავებული ცოდნისგან გაასუფთავო და გული ჭეშმარიტი ემოციების ენერგიებს გაუხსნა».

«სოკ, ალბათ უნდა აგიხსნა, რა დატვირთული გრაფიკი მაქვს და როგორი დაკავებული ვარ. მინდა, რომ უფრო ხშირად გინახულო, მაგრამ ძალიან ცოტა დრო მაქვს».

სოკრატე მოიქუფრა «შენ იმაზე ცოტა დრო გაქვს, ვიდრე გგონია».
«რას გულისხმობ?» – გაკვირვებისგან სუნთქვა შემეკვრა.
«ყურადღებას ნუ მიაქცევ, – თქვა მან, – წადი».

«კარგი, მაშინ გეტყვი. მე მაქვს მიზნები. მინდა გავხდე ჩემპიონი გიმნასტი. მინდა რომ ჩვენი გუნდი შეჯიბრებებზე იმარჯვებდეს. მინდა წარმატებულად დავამთავრო კოლეჯი - ეს ნიშნავს წიგნების კითხვას და საკონტროლოების წერას. როგორც ჩანს, ამის სანაცვლოდ მთავაზობ დილიდან ღამემდე ბენზინ-გასამართ სადგურზე ვიყო და, იმედია არ გეწყინება, ვუსმინო ძალიან უცნაურ ადამიანს, რომელსაც უნდა თავისი ფანტაზიების სამყაროში ჩამითრიოს. ეს - სიგიჟეა!»

«დიახ, – სევდიანად გაიღიმა მან, – ეს სიგიჟეა».
Existence
კარგია რო თარგმი ძაან , მალადეც !
Atm@n
სოკრატე სკამის საზურგეს მიეყრდნო და იატაკს დააჩერდა. ჩემი ჭკუა ამბოხს აწყობდა ამ მოხუცისადმი, მაგრამ ჩემს გულს იზიდავდა ეს უხეში ექსცენტრიკოსი, რომელსაც უნდოდა ვიღაც „მეომრად“ ჩაეთვალათ. ქურთუკი და ფეხსაცმელი გავიხადე და კვლავ ჩემს ადგილზე დავჯექი. მაშნვე გამახსენდა ისტორია, რომელსაც ბაბუა მიყვებოდა.

იყო ერთი მეფე. ცხოვრობდა თავის ციხესიმაგრეში, მაღალ მთაზე, თავისი სამფლობელოს შუაში. მეფე ისეთი სახელგანთქმული იყო, რომ ხალხი მეზობელი ქალაქებიდან ყოველდღიურად უგზავნიდა საჩუქრებს, მისი დაბადების დღე კი საყოველთაო დღესასწაული იყო მთელს სახელმწიფოში. ქვეშევრდომებს ძალიან უყვარდათ იგი თავისი სიბრძნისა და სამართლიანობის გამო.

ერთხელ ქალაქში ტრაგედია დატრიალდა. ქალაქის წყალმომარაგების სისტემა დაბინძურდა და ყველა ქალი, მამაკაცი, მოხუცი და ბავშვი ჭკუიდან შეიშალა. მოლოდ მეფემ, რომელსაც საკუთარი წყარო ჰქონდა, გადაურჩა ამ ხვედრს.

ტრაგედიის შემდეგ მალევე, ქალაქის მცხოვრებლები საუბრობდნენ იმაზე, თუ როგორ „უცნაურად“ იქცეოდა მათი მეფე, რომ მისი გადაწყვეტილებები უსამართლო იყო, სიბრძნისგან კი აღარაფერი შერჩა. ბევრიო იმასაც კი ამბობდა, რომ მეფე ჭკუიდან შეიშალა. მისი სახელგანთქმულობა მალე გაქრა. ხალხს აღარ მიჰქონდა საჩუქრები და აღარ აღნიშნავდნენ მის დაბადების დღეს.

მეფე სრულიად მარტო დარჩა თავის მაღალ მთაზე. ერთხელ გადაწყვიტა ქალაქში წასულიყო. ცხელი დღე იყო და ქალაქის შადრევანიდან წყალი დალია წყურვილის მოსაკლავად. იმავე ღამეს ქალაქში დიდი დღესასწაული სედგა. ხალხი ზეიმობდა: მათ საყვარელ მეფეს «ჭკუა დაუბრუნდა».



მაშინ ჩემამდე დავიდა, რომ სიგიჟე, რომელზეც სოკრატე საუბრობდა, ჩემს სამყაროს ეკუთვნოდა და არა მისას.

მე ავდექი და წასასვლელად მოვემზადე. «სოკრატე, შენ მეუბნები, რომ ვუსმინო საკუთარი სხეულის ინტუიციას და არ ვიყო დამოკიდებული იმაზე, რასაც ვკითხულობ, ან იმაზე რასაც სხვები მეუბნებიან. მაშნ რატომ უნდა ვიჯდე წყნარად და ვისმინო რასაც სენ მეუბნები?»

«ძალიან კარგი კითხვაა, – მიპასუხა მან, – არის ამაზე კარგი პასუხიც. პირველ რიგში მე მოგმართავ ჩემი საკუთარი გამოცდილებიდან გამომდინარე; მე არ ვეყრდნობი აბსტრაქტულ თეორიებს, რომლებიც წიგნებში წამიკითხავს ან სხვა მცოდნეებისგან მომისმენია. მე ვარ ის, ვინც მართლა იცნობს საკუთარ სხეულს და ჭკუას, და შესაბამისად სხვების სხეულსა და ჭკუასაც. ამასთან, - გაიღიმა მან, - საიდან იცი, რომ შენი საკუთარი სხეულისმიერი ინტუიციის ხმა არ ვარ, რომელიც ამ მომენტში შენ მოგმართავს?»

იგი თავისი საწერი მაგიდისკენ შებრუნდა და რაღაც საკანცელარიო საქმეს შეუდგა. იმ ღამით სულ ეს იყო - მე გამომიშვეს. ჩემი ფიქრების ტალღამ გარეთ გამომაგდო.
ჯი-ნია-ნი
მეორე ფორუმზე ვკითხულობდი და გაგრძელება რომ ვნახე აქ ისე გამიხარდა..
ვეღარ ვწყდები :/
რომ გითხრა მალე თარგმნე ხოლმე-მეთქი, უმადური ვიქნები smile.gif)
Atm@n
ჯი-ნია-ნი

ვეცდები smile.gif
Atm@n
უკანასკნელი ორი დღე გრძნობები არეული მქონდა. სუსტად და სულელადვგრძნობდი თავს ამ ადამიანის გვერდით. ვბრაზდებოდი იმაზე, თუ როგორ მეპყრობოდა. მეჩვენებოდა, რომ ქრონიკულად ვერ მაფასებდა. მე ხომ ბავში არა ვარ ბოლოს და ბოლოს! «რატომ უნდა ავირჩიო ვირის როლი ბენზნ-გასამართ სადგურზე, - ვფიქრობდი მე, - მაშინ, როცა ჩემს სამყაროში ჩემით აღფრთოვანებულნი არიან და პატივს მცემენ?»

სპორტულ დარბაზშ ისე ვვარჯიშბდი, თითქოს ჯაჭვი ავიწყვიტე. სხეული სიცხისგან ხურდა, სანამ ერთი-მეორეს მიყოლებით არ ვასრულებდი სავარჯიშოებს. თუმცა რაღაც მიზეზის გამო ეს ყველაფერი ადრინდელზე ნაკლებ სიამოვნებას მანიჭებდა. ყოველ ჯერზე, როცა ახალ მოძრაობას ვითვისებდი, ან კომპლიმენტს ვღებულობდი, მახსენდებოდა, თუ როგორ მკრა მოხუცმა ჰაერში რაღაც, და როგორ დავენარცხე სავარძელში.

ჰალი, ჩემი მწვრთნელი, ანერვიულდა და მეკითხებოდა ყველაფერი რიგზე მქონდა თუ არა. დავარწმუნე, რომ ყველაფერი მშვენივრად იყო. მაგრამ უკვე აღარ მინდოდა მეგობრებთან ერთად გართობაც კი. შეცბუნებული ვიყავი.

იმ ღამით ჩემი სიზმარი ვნახე - ბებერი სიკვდილით, მხოლოდ ერთი განსხვავებით.

სოკრატე იცინოდა, და თავად იყო გამოწყობილი ბებერი სიკვდილის ავბედით კოსტუმში. პისტოლეტი მომიშვირა და სასხლეტს გამოჰკრა. ტყვიის ნაცვლად ლულიდან პატარა დროშა გამოვარდა, წარწერით ‘ბაბახ!“. ამჯერდ სიცილისგან გამეღვიძა და არა ოხვრისგან.

მომდევნო დღეს ჩემს საფოსტო ყუთში წერილი აღმოვაჩინე. იქ მხოლოდ ორი სიტყვა იყო: «სახურავის საიდუმლოებები». საღამოს უკვე სოკრატეს ველოდებოდი, ბენზინ-გასამართი სადგურის საფეხურებზე ჩამომჯდარი. სპეციალურად მივედი ადრე, რომ გამეგო მისი სემცვლელისგან სოკრატეს ნამდვილი სახელი, და შესაძოა მისი მისამართიც; მაგრამ მან არაფერი იცოდა მასზე. «და რა მნიშვნელობა აქვს? – მთქნარებით თქვა მისმა შემცვლელმა, – კიდევ ერთი უცნაური ადამიანია, რომელსაც ღამის ცვლაში მუშაობა უყვარს».

სოკიც მოვიდა და ჩემი ქურთუკი გავიხადე.

«აბა? – ვეცი მე, – მომიყვები ბოლოს და ბოლოს, როგორ მოხვდი მაშინ სახურავზე?»
«მოგიყვები. ვფიქრობ მზად ხარ ამის მოსასმენად» – თქვა მან სერიოზულად.
«უძველეს იაპონიაში არსებობდა მეომარი-მკვლელების ელიტარული ქვეგანყოფილება».
უკანასკნელი სიტყვა ნელი ამოსუნთქვით წარმოთქვა, რითც საშუალება მომცა კარგდ გამეცნობიერებინა მკვდარი სიჩუმე და წყვდიადი გარშემო. კისერმა ადრინდელივით დამიწყო ჩხვლეტა.

«ამ მეომრებს, – განაგრძო მან, – ნინძებს უწოდებდნენ. რეპუტაცია და ლეგენდები, რომლებიც მათზე არსებობდა, საშინელი იყო. ამბობდნენ, რომ მათ შეეძლოთ ცხოველებად გადაქცეულიყვნენ; რომ შეეძლოთ ეფრინათ... მცირე მანძილზე რა თქმა უნდა».

«რა თქმა უნდა», – დავეთანხმე მე, ვგრძნობდი რა, რომ ჩემი სიზმრების სამყაროს კარი ფართოდ იღებოდა. ფიქრებში ვმსჯელობდი იმის შესახებ, თუ საით მიჰყავდა საუბარი. ამ ფიქრებშ წამიყვანა ავტო-ფარეხში, სადაც სპორტული იაპონური ავტომობილის შეკეთებას შეუდგა.

«სანთლებია გამოსაცვლელი», – თქვა სოკრატემ. თავი კაპოტის ქვეშ ჰქონდა შეყოფილი.

«კარგი. და სახურავზე რას იტყვი?» – შევუჩნდი მე.

«როგორც კი სანთლებს გამოვცვლი, დავუბრუნდები მაგას. მოითმინე. ის, რის თქმასაც ვაპირებ, ღირს მოსაცდელად, დამიჯერე».
ჩამოვჯექი და ლოდინი დავიწყე.

კუთხიდან, სადა სოკრატე იყო, მომესმა: «იცი, ეს ნამდვილად საოცარი სამუშაოა, თუ რა თქმა უნდა სათანადო ყურადღებით მოეპყრობი». შესაძლოა მისთვის ეს ასეც იყო.

უეცრად, სანთლები დაყარა, გამომრთველს ეცა და შუქი ჩააქრო. უკუნ სიბნელეში, სადაც ცხვირწინაც კი ვერაფერს ვარჩევდი, ავნერვიულდი. აზრზე არ ვიყავი რას მოიმოქმედებდა სოკრატე, ყველა ამ ამბის შემდეგ ნინძებზე...

«სოკ? სოოოკ?»

«სად იმყოფები?» – დამჭექა პირდაპირ ჩემი ზურგის უკნიდან.

წავიბორძიკე და შევროლეს კაპოტზე დავეცი. «არ ვიცი!» – ვთქვი ენის ბორძიკით.

«სრულიად მართალია, – თქვა მან და შუქი აანთო, – ვფიქრობ, უფრო ჭკვიანდები, – თქვა და გაიკრიჭა, როგორც კატა „ალისადან“.

გაბრაზებულმა თავი გავიქნიე, შევროლეს ბამპერზე ავბობღდი, გახსნილი კაპოტის ქვეშ შევიხედე და აღმოვაჩინე, რომ შიგნეულობა არ ჰქონდა. «სოკრატე, იქნებ შეწყვიტო ბოლოს და ბოლოს შენი კლოუნადა და განაგრძო ამბის მოყოლა?»



სანთლები მოხერხებულად დაამაგრა, მაგნეტო შეამოწმა და განაგრძო:

«ეს ნინძები არ იყენებდნენ მაგიას. მათი საიდუმლო მდგომარეობდა ყველაზე ინტენსიურ ფიზიკურ და გონებრივ ვარჯიშებში, რაც კი კაცობრიობამ იცის».

«სოკრატე, საით მიგყავს ეს საუბარი?»

«ყველაზე კარგი საშუალება, გავარკვიოთ, საით მივყავართ გზას - ესაა აღვიჭურვოთ მოთმინებით და ბოლომდე გავიაროთ იგი, – თქვა მან და მოყოლა განაგრძო.

«ნინძებს შეეძლოთ მძიმე აღჭურვილობით ეცურათ, შიშველ კედლებზე ქვეწარმავლებვით აცოცებულიყვნენ,მხოლოდ ხელის და ფეხის თითების გამოყენებით. მათ შექმნეს წვრილი და მტკიცე თოკები, თვალისთვის პრაქტიკულად უხილავი. ისინი მოხერხებულად იმალებოდნენ: იყენებდნენ ყურადღების გადასატან ფანდებს, სხვადასხვა ილუზიებს და უბრალოდ გაქცევას. ნინძები, – დაამატა ბოლოს, – საუკეთესო მხტომელები იყვნენ».

«როგორც იქნა, რაღაცას ვუახლოვდებით!» - ხელებს ვისრესდი მოუთმენლობისგან.

«ყმაწვილ მეომარს, როცა ის ჯერ ბავშვი იყო, შემდეგნაირად ავარჯიშებდნენ ხტომაში. მას აძლევდნენ სიმინდის მარცვალს, რომელსაც მიწაში თესავდა. როგორც კი ამონაყარი გაჩნდებოდა, პატარა ნინძა მრავალჯერ და მრავალჯერ ახტებოდა მას. სიმინდი ყოველდღე იზრდებოდა, ბავშიც ყოველდღე დახტოდა. მალე სიმინდი ბავშვზე მაღალი ხდებოდა, მაგრამ მას ეს ვერ აჩერებდა. როცა ახალგაზრდა მეომარი მაინც ვეღარ ახტებოდა, მას შემდეგ მარცვლს აძლევდნენ და პროცედურა მეორდებოდა. დროთა განმავლობაშ აღარ რჩებოდა ისეთი ღერო, რომელზე გადახტომაც ახალგაზრდა ნინძას არ შეეძლო».

«და მერე? რაშია აქ საიდუმლო?» – ვკითხე უკანასკნელი გაოცხადების მოლოდინში.

სოკრატემ პაუზა გააკეთა და ღრმად ჩაისუნთქა. «ახლა გასაგებია, რომ ახალგაზრდა ნინძები სიმინდებზე ვარჯიშობდნენ. მე კი ბენზინ-გასამართ სადგურებზე ვვარჯიშობ».

შენობაშ სიჩუმე ჩამოწვა. და უეცრად სოკრატეს ხმამაღალი მუსიკალური სიცილი აუტყდა, თანაც ისეთი, რომ ავტომობილზე დაყრდნობა დასჭირდა თავის შესაკავებლად.

«სულ ესაა? ამის მოყოლას აპირებდი?»

«დენ, სულ ესაა, რაც შეგიძლია იცოდე, სანამ მოქმედებას არ შეძლებ», – მიპასუხა მან.

«შენ გინდა თქვა, რომ სახურავებზე ახტომას მასწავლი?» - სახეგაბრწყინებულმა ვკითხე მე.

«შეიძლება კი, შეიძლება არა. ყოველ ჩვენგანს თავისი უნიკალური ნიჭი აქვს. შესაძლოა ისწავლო სახურავზე ახტომა, ახლა კი გადმომიგდე აი ის სახრახნისი?»

სახრახნისი ვესროლე. ვფიცავ, ჰაერში დაიჭრა, ისე რომ სხვა მხარეს იყურებოდა! მალევე ისარგებლა მისით და უკან გადმომიგდო: «დაიჭრე!».ხელიდან გამისხლტა იგი, და ჟღრიალით დაეცა იატაკზე. ეს აუტანელი იყო! რამდენი დამცირება უნდა ამეტანა?
Atm@n
მომდევნო კვირებმა მალე გაირბინეს, და ჩემი უძილო ღამეები ჩვევად მექცა. როგორღაც შევეჩვიე ამას. სხვა ცვლილებაც მოხდა: ჩემი ღამის ვიზიტები სოკრატესთან უფრო და უფრო საინტერესო ხდებოდა, ვიდრე გიმნასტიკური ვარჯიშები.

ყოველ საღამოს ავტომობილებს ვემსახურებოდით - ის ბენზინს ასხამდა, მე კი ფანჯრებს ვრეცხავდი. ჩვენ ორივენი ვხუმრობდით კლიენტებთან. ის შთამაგონებდა, რომ ჩემი ცხოვრების შესახებ მომეყოლა. თავის ცხოვრებაზე ის უცნაურად დუმდა და ჩემს კითხვებს ლაკონური პასუხებით ხვდებოდა: «მოგვიანებით»... ან სრულ უაზრობას მიყვებოდა.

როცა ვკითხე, თუ რატომ აინტერესებდა ასე ჩემი ცხოვრების დეტალები. მან მითხრა: «მინდა გავიგო შენი პირადი ცდომილებები, რათა შენი ავადმყოფობის დიაგნოზი დავსვა. მოგვიწევს, რომ შენი ჭკუა გავწმინდოთ მანამ, სანამ მეომრის გზაზე კარი გაგეხსნება».

«ოღონდ არაა საჭირო ჩემ ჭკუასთან შეხება. მე ის ასეთიც მომწონს».

«ასეთი რომ მოგწონდეს, ახლა აქ არ იქნებოდი. შენი ჭკუა უკვე მრავალჯერ გაქვს შეცვლილი წარსულში. ახლა მოგიწევს უფრო საფუძვლიანად გააკეთო ეს». ამის შემდეგ გადავწყვიტე ძალიან ფრთხილად ვყოფილიყავი ამ ადამიანთან. უწინდებურად, არც ისე კარგად ვიცნობდი და ბოლომდე არ ვიყავი დარწმუნებული მის საღად აზროვნების უნარში.

სოკრატეს ქცევის სტილი ყოველთვის ასეთი იყო, მუდმივად ცვალებადი: არაორთოდოქსული, იუმორით სავსე და გასაოცარი. ერთხელ მოულოდნელად შეწყვიტა ლექცია «უდრეკი და უშფოთველი სიმშვიდის უდიდეს სარგებლობაზე» და ყვირილით გაეკიდა პატარა თეთრ ძაღლს, რომელიც კიბეებთან შარდავდა.

სხვა დროს, დაახლოებით ერთი კვირის შემდეგ, მთელი უძილო ღამის შემდეგ პატარა მდინარესთან ვსეირნობდით და ხიდზე გაჩერებულნი მის დინებას ვაკვირდებოდით.

«საინტერესოა, რა სიღრმისაა დღეს დინება?» – სასხვათაშორისოდ წარმოვთქვი მე, და გაფანტულად ვუყურებდი მსწრაფლად მიმავალ წყალს. შემდეგი მოვლენა, რომელიც გავაცნობიერე, იყო ამღვრეული, ჭუჭყიანი-ყავისფერი წყალი.

მან ხიდიდან გადმომაგდო!

«აბა, როგორია სიღრმე?»

«გადასარევი!», – გადმოვაფურთხე მე და ტყვიასავით დამძიმებული სველი ტანსაცმლით ნაპირისკენ გადმოვცურე. ესეც თქვენ გონებამახვილური გამონათქვამების შედეგი. აზრობრივად მოვინიშნე საკუთარ თავში, რომ ჩუმად უნდა ვყოფილიყავი.

დღეები გადიოდა, და უფრო და უფრო მეტ სხვაობას ვხედავდი ჩვენს შორის. ოფისში, როცა ჭამა მინდოდა, ხარბად ვსანსლავდი ტკბილეულობას; სოკი საღ ვაშლს ან მსხალს მიირთმევდა, ან ბალახეულის ჩაის აყენებდა. მე სავარძელში გავდი-გამოვდიოდი, ის კი მშვიდად იჯდა ბუდასავით მშვიდად. ჩემი მოძრაობები მოუხეშავი და ხმაურიანი იყო, ის კი დასრიალებდა იატაკზე. შეგახსენებთ, რომ იგი ხანშიშესული ადამიანი იყო.

თავიდანვე, ბევრ პატარა გაკვეთილს ვღებულობდი, ყოველ ღამე. ერთხელ წუწუნი დავიწყე, რომ ხალხი კოლეჯში არც თუ ისე მეგობრულად მეპყრობოდა. მან ხმადაბლა წარმოთქვა: «შენთვისვე იქნება უკეთესი, თუ საკუთარ თავზე აიღებ პასუხისმგებლობას შენს ცხოვრებაზე, იმის ნაცვლად, რომ სხვა ადამიანებზე, ვითარებებზე და სირთულეებზე იწუწუნო. იმის შესაბამისად, რაც მეტად გაგეხილება თვალები, დაინახავ, რომ შენი ჯანმრთელობის, ბედნიერების ან ნებისმიერი სხვა მოვლენის მდგომარეობა შენს ცხოვრებაში, უმეტესწილად შენს მიერ იყო ორგანიზებული: გაცნობიერებულად ან გაუცნობიერებლად».

«კარგად არ მესმის შენი, მაგრამ არა მგონია დავეთანხმო ამას».

«კარგი, მე მოგიყვები ისტორიას შენნაირი ბიჭის შესახებ, დენ:

შუაგულ დასავლეთში, სამშენებლო მოედანზე, როცა სასტვენი სიგნალს იძლეოდა სადილის შესახებ, ყველა მუშა ერთად იკრიბებოდა. სემი, შესაშური გამუდმებულობით, თავისი ულუფის გახსნისას წუწუნს იწყებდა.
«როგორ მომბეზრდა ერთი და იგივე! ოღონდაც არა ისევ მიწისთხილის კარაქი და სენდვიჩი!»

დღიდან დღემდე, სემი მოთქვამდა თავისი კარაქისა და სენდვიჩის გამო. მრავალი კვირა გავიდა ასე. სხვა მუშებს მობეზრდათ ამის ყურება და ბოლოს და ბოლოს ერთ-ერთმა უთხრა: «ღმერთო ჩემო, სემ, თუ ასე გძულს ეგ კარაქი და სენდვიჩი, უთხარი შენს ძვირფას მეუღლეს, სხვა რამე მოგიმზადოს!».

«რას ნიშნავს „უთხარი შენს ძვირფას მეუღლეს“? – უპასუხა სემმა, – მე არ მყავს ცოლი. მე თვითონ ვიმზადებ სენდვიჩებს!».


სოკრატემ პაუზა გააკეთა, შემდეგ კი დაამატა: «ახლა გესმის, რომ ამ ცხოვრებაში, ჩვენ ყველანი ჩვენ თვითონ ვიკეთებთ საკუთარ სენდვიჩებს». მან ყავისფერი პაკეტი გადმომცა სენდვიჩებით. «რომელს მიირთმევ, ყველით და პომიდვრით, თუ პომიდვრით და ყველით?» – მკითხა ფართოდ გაღიმებულმა.

«ორივე მოიტა», – ვუპასუხე სხარტად.

მთელი სიამოვნებით შევუდექით ღეჭვას. სოკრატემ თქვა: «როდესაც ბოლომდე პასუხისმგებელი იქნები საკუთარ ცხოვრებაზე, მაშინ შეძლებ, რომ ბოლომდე გონიერი იყო. ხოლო როცა ერთხელ გახდები გონიერი, მაშინ, შესაძლოა გახსნი სიტყვების მნიშვნელობა: „იყო მეომარი“.»

«გმადლობ, სოკ, გონების და მუცლის საკვებისთვის», – გადაჭარბებულად დავუხარე თავი, ქურთუკი ჩავიცვი და წასასვლელად მოვემზადე, – «რამდენიმე კვირა არ ვიქნები. მალე სესიაა, მე კი კარგად უნდა ვიფიქრო რაღაცის შესახებ». სანამ კომენტარის გაკეთებას შეძლებდა, სახლში წავედი და დამშვიდობების ნიშნად ხელი დავუქნიე.

მთელი თავით გადავეშვი სემესტრის ბოლო მეცადინეობებში. სპორტულ დარბაზში ძალიან დიდი დატვირთვით ვვარჯიშობდი. როგორც კი აღარ ვუბიძგებდი საკუთარ თავს, გრძნობები და აზრები მოუსვენრად იწყებდნენ მოძრაობას. პირველად ვგრძნობდი იმის ნიშნებს, რაც შედეგად უნდა გადაზრდილიყო ყოველდღიური სამყაროსგან განშორების გრძნობაში. პირველად ცხოვრებაში მკაფიოდ ვგრძნობდი არჩევანს ორ რეალობას შორის. ერთი იყო გიჟური, მეორე კი საღი; ოღონდ არ ვიცოდი რომელი რომელი იყო და არც ერთს არ ვეკუთვნოდი.

არ შემეძლო განვცალკევებოდი მზარდ გრძნობას, რომ შესაძლოა, უბრალოდ შესაძლოა, ბოლოს და ბოლოს სოკრატე არც თუ ისე ექსცენტრული იყო. შესაძლოა, მის მიერ ჩემი ცხოვრების აღწერა იმაზე მეტად ზუსტი იყო, ვიდრე წარმოვიდგენდი. სინამდვილეში დავიწყე დაკვირვება იმაზე, თუ როგორ ვურთიერთობდი ადამიანებთან და ის, რაც აღმოვაჩინე, უფრო და უფრო მადარდებდა. გარეგნულად საკმაოდ კარგად გამომდიოდა ურთიერთობა, მაგრამ სინამდვილეში მხოლოდ საკუთარი თავი მადარდებდა.

ბილი, ჩემი ერთ-ერთი უახლოესი მეგობარი, ცხენიდან ჩამოვარდა და იდაყვი გაიტეხა. რიკმა უკუღმა სალტო გააკეთა გვერდითი ტრიალით, რომელსაც წელიწადზე მეტია სწავლობდა. მე ერთი და იგივე ემოციას განვიცდიდი ორივე შემთხვევაში: არაფერს.

მზარდი თვითგაცნობიერებულობის სიმძიმის ქვეშ ჩემი თვითშეფასება მკვეთრად ეცემოდა.

ერთ საღამოს, გამოცდის მიჯნაზე, კარზე კაკუნი გავიგე. გაკვირვებული და გახარებული ვიყავი ქერათმიანი სიუზის დანახვაზე, რომელიც უკვე რამდენიმე კვირა არ მენახა. მივხვდი, როგორი მარტოსული ვიყავი.

«ნებას მომცემ შემოვიდე, დენი?»

«ო, დიახ! ძალიან მიხარია შენი ნახვა. მომეცი შენი ლაბადა. შეჭამ რამეს? რას დალევ?»

ის უბრალოდ თვალს არ მაცილებდა.

«რაშია საქმე, სიუზი?»
«დაღლილი ჩანხარ, დენ, თუმცა..., – ხელი გამომიწოდა და ჩემს სახეს შეახო, – რაღაც… შენი თვალების გამომეტყველება სხვანაირი გახდა… რა?»
მე მის სახეს შევეხე. «დარჩი ჩემთან ღამით, სიუზი».
«ვფიქრობდი, რომ უკვე აღარ მთხოვდი. ჩემი კბილის ჯაგრისი წამოვიღე!»

მომდევნო დილით მეორე მხარეს გადავტრიალდი და სიუზის თმის სურნელი ვიყნოსე და მისი რბილი სუნთქვა შევიგრძენი ჩემს ბალიშზე. «უნდა მიხაროდეს», – გავიფიქრე მე, მაგრამ ჩემი განწყობა ისეთივე ნაცრისფერი იყო, როგორიც ბურუსი ქუჩაში.

მომდევნო რამდენიმე დღე დიდ დროს ვატარებდი სიუზისთან ერთად. არა მგონია, საკმარისად კარგი კომპანიონი ვყოფილიყავი, მაგრამ სიუს ენერგია ორივეს გვყოფნიდა. რაღაც მაკავებდა, რომ სოკრატეს შესახებ მომეყოლა მისთვის. ის სხვა სამყაროდან იყო. სამყაროდან, რომელთანაც საერთოდ არ ჰქონდა შეხება. როგორ უნდა გაეგო მას, როცა მე თვითონ არ მესმოდა, რა ხდებოდა ჩემს თავს?

გამოცდები დაიწყო და დამთავრდა. წარმატებით ჩავაბარე, მაგრამ ფეხებზე მეკიდა. სიუზი საგაზაფხულო არდადაგებზე მშობლებთან წავიდა, და მე მიხაროდა მარტო რომ დავრჩი.

მალე, არდადაგები დამთავრდა და თბილმა ქარებმა დაუბერეს ბერკლის ქუჩებში. ვიცოდი, რომ ამ მეომრის სამყაროში დაბრუნების დრო დადგა, ამ საოცარ, პატარა სადგურზე: ამჯერად, შესაძლოა, უფრო გახსნილი და მორჩილი, ვიდრე ადრე, მაგრამ ამჯერად ერთ რამეში ვიყავი დარწმუნებული. თუ სოკრატე ისევ მომიწყობს თავის ერთ-ერთ ოინს, ამას აღარ გავუტარებ!
Atm@n
ციტატები ფილმიდან:

http://www.youtube.com/watch?v=-VNY4jUK7w0
Atm@n
წიგნი პირველი

ცვლილებების ქარები

1. ჯადოქრობის შემოტევები

გვიანი საღამო იყო. ვარჯიშის და ვახშმის შემდეგ ჩავთვლიმე. როცა გამეღვიძა თითქმის შუაღამე იყო. აუჩქარებლად გავისეირნე ღამის სუფთა ჰაერზე, პირდაპირ სადგურისკენ. ძლიერი ქარი ზურგში მირტყამდა, თითქოს წინისკენ მიბიძგებდა.

როცა ნაცნობ გზაჯვარედინს მივუახლოვდი, თითქმის შევჩერდი. მცირე ცივი წვიმა დაიწყო. ოფისის თბილ შუქში სოკის სილუეტი დავინახე, რომელიც თავისი ჭიქიდან სვამდა. ერთმანეთში არეულმა შიშის და წინასწარი სიამოვნების განცდამ ფილტვები შემიკუმშა და გულისცემა გამიხშირა.

ცივი ქარი პირდაპირ კეფაში მირტყამდა. შემცივნებულმა უეცრად ავწიე თავი და დავინახე სოკრატე, რომელიც პირდაპირ კარის შესასვლელში იდგა და მგელივით იყნოსავდა ჰაერს. მეჩვენებოდა, რომ ჩემს მიღმა იყურებოდა. მაშინვე დამიბრუნდა მოგონება ჩემს სიზმარზე სიკვდილის შესახებ. ვხვდებოდი, რომ ამ ადამიანის შიგნით დიდი სითბო და თანაგრძნობა იმალებოდა, მაგრამ ასევე ვგრძნობდი, რომ მისი შავი თვალების სიღმეში უდიდესი და ამოუცნობი საფრთხეც იყო დამალული.

ჩემი შიში გაიფანტა, როცა მშვიდად მითხრა: «კარგია, რომ დაბრუნდი». ხელის მოძრაობით ოფისში შემიპატიჟა. როგორც კი ქურთუკი და ფეხსაცმელი გავიხადე, ზარმა დარეკა. ფანჯარაში გავიხედე და დავინახე ძველი პლიმუთი დაშვებული საბურავით. სოკრატე უკვე უახლოვდებოდა მანქანას თავის პონჩოში. ვაკვირდებოდი და ვფიქრობდი, როგორ მოახერხა ჩემი შეშინება.

წვიმის ღრუბლებმა გაშავება დაიწყეს და კვლავ დამიბრუნეს კაპიუშონიანი სიკვდილის შეგრძნება ჩემი სიზმრიდან. წვიმის რბილი შხაპუნი შეცვალა სახურავზე მობრახუნე ძვლიანი თითების ხმამ. ინტენსიური ვარჯიშებისგან გადაღლილმა მოუსვენრად დავიწყე წრიალი. მომდევნო კვირას რეგიონალური ჩემპიონატი უნდა ჩატარებულიყო და დღეს ბოლო, სერიოზული ვარჯიში იყო.

სოკრატემ ოფისის კარი გააღო და ისე, რომ არც შემოსულა, თქვა: «გარეთ გამოდი. ახლავე» – და წავიდა. მე წამოვდექი, ფეხსაცმელი ჩავიცვი და ბურუსში გავიხედე. სოკრატე მოშორებით იდგა, იქ სადაც სადგურის ფანარების აურა მთავრდებოდა. წამით მომეჩვენა, რომ მას შავი კაპიუშონი ეცვა.

ნამდვილად არ მინდოდა იქ მისვლა. ოფისი ციხე-სიმაგრესავით იყო, აღმართული ღამისა და იმ სამყაროს წინააღმდეგ, რომელიც ჩემს ნერვებზე მოქმედებდა. არა, არ გავალ. სოკრატე სიბნელიდან მანიშნებდა, კვლავ და კვლავ. ბედს დამორჩილებული, გარეთ გავედი.

ფრთხილად მივუახლოვდი. მან მითხრა:
«მოუსმინე, გრძნობ?»
«რას?»
«შეიგრძენი!»

სწორედ ამ წამს, წვიმა შეწყდა, და ქარმა თითქოს მიმართულება იცვალა. უცნაურია, ქარი თბილი იყო.

«ქარი?»
«ჰო, ქარი. ის შეიცვალა. ახლა, ეს ნიშნავს ცვლილების. შენ ალბათ ვერ მიხვდი ამას. ალბათ მეც ვერ მივხვდი. მაგრამ დღეს შენთვის - კრიტიკული მომენტია დროში. შენ წახვედი, მაგრამ ისევ დაბრუნდი. და ახლა ქარები იცვლებიან». წამით შემომხედა, შემდეგ კი ფართო ნაბიჯებით გაემართა ოფისისკენ.

მე უკან გავყევი და და ნაცნობ სავარძელში მოვკალათდი. სოკრატე სრულიად უძრავად იჯდა თავის რბილ ყავისფერ სკამზე. მისი მზერა გამჭოლად მბურღავდა. საკმაოდ მაღალი, და ამავე დროს საკმაოდ დამამშვიდებელი ხმით, განმიცხადა: «ახლა ერთი რაღაც უნდა გავაკეთო, არ შეგეშინდეს».

და წამოდგა. «სოკრატე, ძალიან მაშინებ!», – წამოვიძახე გაბრაზებულმა და სავარძლის კუთხეში მივიყუჟე. ის კი მიახლოვდებოდა, როგორც ვეფხვი ნახტომის წინ. შემდეგ ჩემს წინ მუხლებზე დაეშვა და ჩუმად წარმოთქვა: «დენ, გახსოვს, გეუბნებოდი, რომ ერთად მოგვიწევდა შენი ჭკუის შეცვლაზე მუშაობა მანამ, სანამ მეომრის გზას დაინახავდი?»

«კი, მაგრამ არა მგონია…»

«ნუ გეშინია» – გაიმეორა სოკრატემ. «კონფუციმ თქვა, – გაიღიმა მან, – «მხოლოდ ნამდვილი ბრძენები და უმეცრები არ ყოყმანობენ» . ამ სიტყვების შემდეგ, ხელები გამოიწოდა და ფრთხილად, მაგრამ ძლიერად მომადო საფეთქლებზე.

რამდენიმე წამი არაფერი არ ხდებოდა. უცებ, მოულოდნელად მზარდი ზეწოლა ვიგრძენი თავში. ყურები მიწუოდა, შემდეგ ზღვის ნაპირზე ტალღების ხმა მომესმა, შემდეგ ზარებმა დარეკეს. ჩემი თავი გასკდომის ზღვარზე იყო. სწორედ ამ დროს დავინახე სინათლე და ჩემი ჭკუა მისი სიკაშკაშისგან აფეთქდა. რაღაც კვდებოდა ჩემში, ეს ნამდვილად ვიცოდი, და რაღაც ახალი იბადებოდა! შემდეგ სინათლემ ყველაფერი მოიცვა.

როცა გონს მოვედი სავარძელში ვიწექი. სოკრატემ ჩაი შემომთავაზა და რბილად დამადო ხელი მხარზე.
«რა დამემართა?»

«მოდი, უბრალოდ ვთქვათ, რომ მე შენი ენერგიების მანიპულირება მოვახდინე და რამდენიმე ახალი ცენტრი გავხსენი. ფეიერვერკი - ეს უბრალოდ შენი გონების აღტაცება იყო ენერგეტიკული აბაზანისგან. შედეგი კი შენი ცხოვრებისეული ილუზორული ცოდნისგან განთავისუფლებაა. ვშიშობ, ამ მომენტიდან ჩვეულებრივი ცოდნა უკვე ვეღარ დაგაკმაყოფილებს».

«ვერ ვხვდები».

«მალე მიხვდები», – თქვა მან ღიმილის გარეშე.

ძალიან დავიღალე. ჩუმად მივირთმევდით ჩაის. შემდეგ ბოდიში მოვიხადე, სვიტერი ჩავიცვი და თითქოს სიზმარში ვიყავიო, ისე წავედი სახლში.

მეორე დღეს ბევრი მეცადინეობა მქონდა, მესმოდა პროფესორების სიტყვები, რომლებმაც აზრი და მნიშვნელობა დაკარგეს ჩემთვის. ისტორიის ლექციაზე უოტსონი საუბრობდა იმაზე, თუ როგორი გავლენა მოახდინეს მსოფლიო ომის მსვლელობაზე ჩერჩილის პოლიტიკურმა ინსტინქტებმა. ლექციის კონსპექტირება შევწყვიტე. ძალიან დაკავებული ვიყავი ოთახის ფერების და ტექსტურის აღქმით, გარშემომყოფი ადამიანების ენერგიების შეგრძნებით. პროფესორების ხმის ბგერები გაცილებით საინტერესო იყო, ვიდრე სიტყვები და მათში არსებული აზრი. სოკრატე, ეს რა მიქენი? ახლა ვერაფრით ვეღარ ჩავაბარებ გამოცდებს.

აუდიტორიიდან გამოსვლისას ნაცნობი ხმა შემომესმა.

«გამარჯობა, დენი! დიდი ხანია არ მინახიხარ. ყოველ საღამოს გირეკავ, მაგრამ სახლში არ ხარ. სად იმალები?»
«აა, გამარჯობა სიუზი. გამიხარდა შენი ნახვა. მე... ვმეცადინეობდი». მისი სიტყვები ჰაერში ცეკვავდნენ. ძლივს მესმოდა მათი აზრი, მაგრამ ვგრძნობდი, რას განიცდიდა - წყენას და ცოტა ეჭვიანობას. თუმცა მისი სახე ანათებდა, როგორც ყოველთვის.
«სიამოვნებით ვისაუბრებდი შენთან, სიუზი, მაგრამ დარბაზში მეჩქარება».
«აჰ, სულ დამავიწყდა». მისი იმედგაცრუება ვიგრძენი. «რა გაეწყობა, – თქვა მან, – იმედია, მალე შევხვდებით?»
«აუცილებლად».
«ეი, – თქვა მან, – უოტსონმა შესანიშნავი ლექცია წაიკითხა! სიამოვნებით ვისმენდი ჩერჩილის ცხოვრების შესახებ. საინტერესოა, არა?»
«კი. კარგი ლექცია იყო».
«კარგად, დენი»
«კარგად». როცა შემოვბრუნდი, სოკის სიტყვები გამახსენდა ჩემი «სირცხვილისა და შიშის შაბლონებზე». შესაძლოა მართალი იყო. მე მართლაც უხერხულად ვგრძნობდი თავს ადამიანებთან - არასოდეს ვარ დარწმუნებული იმაში, თუ რა ვუპასუხო.

იმ საღამოს, გიმნასტიკის დარბაზში, ზუსტად ვიცოდი რა უნდა გამეკეთებინა. ჩემი ენერგიის ჭანჭიკი გავხსენი და მთელი სიმძლავრით გამოვცოცხლდი. ვთამაშობდი, ვქანაობდი, ვხტუნაობდი; კლოუნი ვიყავი, მაგი, შიმპანზე. და საერთოდ, ეს ჩემი ერთ-ერთი საუკეთესო დღე იყო. ჩემი ჭკუა იმდენად გამჭვირვალე გახდა, რომ ზუსტად ვიცოდი, როგორ გამეკეთებინა ის, რაც მინდოდა. სხეული მოდუნებული, დამყოლი, სწრაფი და მსუბუქი იყო. ვარჯიშისას გამოვიგონე უკუღმა სალტო, ერთნახევარი წტით, გვიანი ნახევარ-წრით და გამოსვლისას ტრიალით; ზემოთა ღერძიდან, შევასრულე ასხლტომა სამ ღერძზე ტრიალით, - ორივე ეს მოძრაობა პირველად იქნა შესრულებული შეერთებულ შტატებში.

რამდენიმე დღის შემდეგ გუნდი რეგიონალურ ჩემპიონატზე გაემგზავრა. ჩვენ გავიმარჯვეთ და უკან დავბრუნდით. ეს იყო სიზმარივით,რომელიც ფანფარისგან, მოძრაობებისგან და დიდებისგან შედგებოდა, მაგრამ ვერაფრით ვახერხებდი განვშორებოდი შფოთვას, რომელიც არ მასვენებდა.

გამახსენდა მოვლენები, დაწყებული სინათლის აფეთქებიდან. როგორც სოკმა იწინასწარმეტყველა, რაღაც ნამდვილად მოხდა, მაგრამ ეს უფრო მაშნებდა, ვიდრე მომწონდა. შესაძლოა სოკრატე ის არ იყო, ვინადაც თავს ასაღებდა; შესაძლოა ის გაცილებით ჭკვიანი და მანკიერია, ვიდრე მე წარმოვიდგენდი.

ეს აზრები ქრებოდნენ, როგორც კი ოფისის ზღურბლს გადავკვეთავდი ხოლმე და მის მბრწყნავ თვალებს და ღიმილს ვხვდებოდი. დაჯდომაც ვერ მოვასწარი, სოკრატემ მითხრა:

«მზად ხარ მოგზაურობისთვის?»
«მოგზაურობისთვის?» – გავიმეორე მე.
«ჰო, მოგზაურობა, ხეტიალი, დროებითი არ ყოფნა, შვებულობა, მოკლედ თავგადასავალი».
«არა, გმადლობ. სათანადოდ არ ვარ ჩაცმული».
«სისულელეა! – დაიყვირა ისე ხმამაღლა, რომ ორივემ მივიხედ-მოვიხედეთ, ვინმე გამვლელმა ხომ არ გაიგონა. „ტსსსსს!!! – ხმამაღლა დაიშიშნა მან, – ჩუმად! თორემ ყველას გააღვიძებ“.
ამ კარგი განწყობით ვისარგებლე და გადმოვულაგე: «სოკ, ჩემს ცხოვრებას აზრი აღარ აქვს. არაფერი არ მუშაობს, თუ არ ჩავთვლით გიმნასტიკის დარბაზს. ნუთუ არ უნდა გააუმჯობესო ჩემი ცხოვრება? ვფიქრობ, ნამდვილმა მასწავლებელმა ასე უნდა გააკეთოს».

მან ლაპარაკი დაიწყო, მაგრამ შევაწყვეტინე.
«და კიდევ ერთი. მე ყოველთვის მჯეროდა, რომ ჩვენით უნდა ვიპოვოთ ცხოვრების გზები. არავინ არავის არ უნდა ასწავლიდეს, როგორ იცხოვროს».

სოკრატემ შუბლზე ხელი შემოირტყა, შემდეგ თვალები ცისკენ აღაპყრო მორჩილად. «მე – შენი ცხოვრების ნაწილი ვარ, სულელო. აკვნიდან არ მომიპარიხარ და ძალით არ ჩამიკეტიხარ აქ. შეგიძლია წახვიდე, როცა მოგინდება». იგი კართან მივიდა და ფართოდ გააღო.

სწორედ ამ დროს სადგურს შავი ლიმუზინი მოუახლოვდა, და სოკმა ინგლისური აქცენტით წამოიძახა: «თქვენი მანქანა ადგილზეა, სე-ერ». დაბნეულმა ვიფიქრე, რომ სწორედ ამ ლიმუზინით წავიდოდით სამოგზაუროდ. რატომაც არა? ასე რომ უდარდელად გავეშურე ლიმუზინისკენ და უკანა სავარძელზე შევძვერი. შემდეგ მომენტში აღმოვაჩინე, რომ გამჭოლად მიყურებდა პატარა დანაოჭებული მოხუცი, მას წელზე ხელი მოეხვია თექვსმეტიოდე წლის გოგონასთვის, რომელიც შესაძლოა სულაც ბერკლის ქუჩებიდან იყო აყვანილი. ისე მიყურებდა, როგორც მტრულად განწყობილი ხვლიკი.

სოკმა სვიტერში მომკიდა ხელი და უკან გამომათრია. კარი დახურა და მოიბოდიშა:

«აპატიეთ ჩემს ახალგაზრდა მეგობარს. მას არასოდეს უმგზავრია ასეთი ძვირფასი მანქანით, ამიტომ ცოტა გაუტია. ხო ასეა, ჯეკ?»

მე სულელივით თავი დავუქნიე. «რა ხდება აქ?» – გაბრაზებულმა წავისისინე პირის კუთხით. მაგრამ ის უკვე ფანჯრებს წმენდდა. როცა მანქანა წავიდა, შეცბუნებისგან ლოყები შემეფაკლა. «რატომ არ გამაჩერე, სოკრატე?»

«სიმართლე გითხრა, ეს ძალიან სასაცილო იყო. ვერ წარმოვიდგენდი, თუ ასეთი ადვილი იყო შენი შთაგონება».

ასე ვიდექით ღამეში და ერთმანეთს ვუყურებდით. სოკრატემ ფართოდ გაიღიმა. ამან უფრო გამაბრაზა. კბილები ერთმანეთს მივაჭირე. «მე დავიღალე შენს გვერდით სულელის როლის თამაშით!» – დავიყვირე მე.

«რა გაეწყობა, უნდა ავღნიშნო, რომ ძალიან მონდომებულად მუშაობდი შენს როლზე: პრაქტიკულად სრულყოფილად გამოგივიდა». გამოვბრუნდი, ნაგვის ვედროს ფეხი ვკარი და უკან შევედი, ოფისში. უცებ ჩემამდე დავიდა: «მოიცა, ცოტა ხნის წინ რატომ მიწოდე „ჯეკი?“»

«შემოკლებული ვირისგან, – თქვა მან და უკან შემომყვა. (სოკმა უწოდა მას „ჯეკი“, ინგლისური სიტყვისგან “Jackass” – ვირი. (მთარგმ. შენ.))

«კარგი, ეშმაკმა დალახვროს! – ვთქვი მე. „წავიდეთ სამოგზაუროდ. მომეცი ყველაფერი, რისი მოცემაც შეგიძლია, მზად ვარ ყველაფრის მისაღებად!“

«ო ო! ეს შენი ახალი მხარეა - ფიცხო დენი».

ფიცხი ვარ თუ არა არ ვიცი, მაგრამ შენი „შესტიორკა“-კურდღელი არ ვარ. მითხარი, სად მივდივართ? თქვი, სად მივდივარ მე? ეს მე უნდა ვმართავდე პროცესებს, და არა შენ!»

სოკრატემ ღრმად ჩაისუნთქა. «დენ, მე არაფრის თქმა არ შემიძლია შენთვის. მეომრის გზის უმეტესი ნაწილი უჩინარია უზიარებლებისთვის. ამ მომენტამდე, მე გიჩვენებდი, თუ რას არ წარმოადგენს მეომარი, შენივე საკუთარი ჭკუის მაგალითით. მალე ჩაწვდები გზის არსს, მაგრამ ამისთვის თან უნდა წაგიყვანო სამოგზაუროდ. წამომყევი».

მან წამიყვანა ფარეხში, მიმალულ ადგილას, რომელიც აქამდე არ მქონდა შემჩნეული ინსტრუმენტების თაროებს მიღმა. ეს იყო ადგილი პატარა ხალიჩით და მძიმე სწორ-საზურგიანი სკამით. ნახევრად-სიბნელე სუფევდა. ჩემმა მუცელმა შეკუმშვა დაიწყო.

«დაჯექი» – რბილად მითხრა მან.
«არ დავჯდები, სანამ არ მეტყვი, რას ნიშნავს ეს ყველაფერი?» – ხელები გულმკერდზე გადავიჭდე..
ახლა მისი აფეთქების დრო მოვიდა. «ეს მე ვარ – მეომარი! შენ კი – მაიმუნი! არაფერს არ აგიხსნი. გაჩუმდი და დაჯექი, ან გაბრუნდი უკან, შენი გიმნასტიკური დიდებისკენ და დაივიწყე, რომ მიცნობდი!»
«სერიოზულად ამბობ?»
«დიახ, სერიოზულად». წამით კიდევ ვყოყმანობდი, შემდეგ დავჯექი.
სოკრატემ ყუთისკენ გაიწია და იქიდან რაღაც ქსოვილი ამოიღო, რომლითაც ჩემს სკამზე მიბმას შეუდგა.
«რას აპირებ? უნდა მაწამო?» – მე მხოლოდ ნაწილობრივ ვხუმრობდი.
«არა. გთხოვ, გაჩუმდი ახლა» – თქვა მან, და უკანასკნელი ლენტი მომახვია, როგორც ღვედი თვითმფრინავში».
«ჩვენ რა, გავფრინდებით, სოკ?» – ნერვიულად ვკითხე მე.
«სიტყვებით თუ გამოვხატავთ, კი», – თქვა და ჩემს წინ მუხლებზე დაიჩოქა. ჩემი თავი ხელებში დაიჭირა და ცერა თითები წარბებს ქვეშ დამადო. კბილები ამიკაწკაწდა. შარდის ბუშტმა სასწრაფოდ მომთხოვა დაცლა. თუმცა მომდევნო მომენტში ეს ყველაფერი დამავიწყდა. აინთო ფერადი შუქები. მეჩვენებოდა, რომ მისი ხმა მესმოდა, მაგრამ ვერ ვარჩევდი; ის ძალიან შორს იყო.
ჯი-ნია-ნი
Atm@n
ჩვენ ლურჯი ბურუსით მოცულ კორიდორში მივდიოდით. ჩემი ფეხები მოძრაობდნენ, მაგრამ მიწას ვერ ვგრძნობდი. გარშემო გიგანტური ხეები მოჩანდა, რომლებიც შემდეგ შენობებად იქცნენ, შენობები ბორცვებად, და ჩვენ უკვე მაღლა ავდიოდით, მთაზე, რომელიც მოულოდნელად ციცაბო ფერდობის მწვერვალად იქცა.

ბურუსი გაქრა; ჰაერი ყინულივით ცივი გახდა. ჩვენს წინ მრავალ მილზეგადაშლილიყვნენ მწვანე ღრუბლები, რომლებიც ფორთოხლისფერ ცას ერწყმოდნენ ჰორიზონტზე.

მაკანკალებდა. ვცადე რაღაც მეთქვა სოკრატესთვი, მაგრამ ჩემი ხმა მოგუდულად და ჩუმად ისმოდა. ჩემი კანკალი უმართავი გახდა. სოკმა ხელი მზის წნულზე დამადო. ის თბილი იყო და საოცრად დამამშვიდებელი ზეგავლენა მოახდინა. მოვდუნდი. მან მაგრად მომხვია ხელები, მიბიძგა და ერთად გადავეშვით სამყაროს უფსკრულში.

მოულოდნელად ღრუბლები გაიფანტნენ და ჩვენ გადახურული სტადიონის „ბალკებზე“ ჩამოვეკიდეთ. მინდვრის ზემოთ სახიფათოდ ვირწეოდით, როგორც ორი ჩამოკიდებული ობობა.
«უიჰ! – თქვა სოკმა, – ცოტათი ვერ გავთვალე».

«რა ჯანდაბაა!» – დავიყვირე მე და უფრო მაგრად ვცადე მოჭიდება. „ბალკაზე“ ავბობღდი და ხელებითა და ფეხებით შემოვეხვიე. სოკრატე იოლად მოკალათდა ჩემს წინა „ბალკაზე“. შევამჩნიე, რომ ძალიან კარგად მოძრაობდა მოხუცის კვალობაზე.

«მხოლოდ შეხედე, – მივუთითე მე, – ეს ხომ შეჯიბრებაა გიმნასტიკაში! სოკრატე, შენ უბრალოდ შეიშალე».
«ეს მე შევიშალე?» – ჩუმად გაიცინა მან, – ჯობია შეხედო, ვინაა ბალკაზე ჩემს გვერდით».
«როგორ ჩავალთ აქედან?»
«ისევე, როგორც ამოვედით, რა თქმა უნდა».
«და როგორ ამოვედით?»

მან თავი მოიფხანა. «მთლად არ ვარ დარწმუნებული; მე იმედი მქონდა პირველ რიგში მოვხვდებოდით. ალბათ დღეს გაყიდული იყო».

ხმამაღლა გადავიხარხარე. ეს უკვე ნამეტანი იყო. სოკმა პირზე ხელი მომადო. «ტსსს!» ხელი მომაშორა. ეს შეცდომა იყო მისი მხრიდან.

«ხა-ხა-ხა-ხა!!! სიცილისგან თავს ვერ ვიკავებდი, სანამ ისევ არ გამაჩუმა. დავმშვიდდი, მაგრამ სიცილი მაინც არ მასვენებდა.

სოკმა მკაფიოდ ჩამჩურჩულა: «ეს მოგზაურობა რეალურია – უფრო რეალური, ვიდრე შენი სიზმრები ცხადში, ჩვეულებრივი ცხოვრებიდან. ყურადღებით იყავი!»

ამასობაში ქვემოთ მიმდინარე მოვლენებმა მართლაც მიიპყრო ჩემი ყურადღება. ამ სიმაღლიდან მაყურებლები სხვადასხვა ფერის წერტილებად მოჩანდნენ. ჩემი თვალთახედვის არეში გამოჩნდა პოდიუმი, არენის ცენტერში, ნაცნობი ლურჯი მატრასით, რომლის გარშემოც სხვადასხვა გიმნასტიკური აღჭურვილობა იყო განლაგებული. მუცელი ამიბუყბუყდა; გამოსვლისწინა ნაცნობ მღელვარებას ვგრძნობდი.

სოკრატემ პატარა ზურგჩანთაში ჩაყო ხელი (საიდან გააჩინა?) და ბინოკლი მომაწოდა, სწორედ იმ მომენტში, როცა გოგონა გიმნასტი ავიდა პოდიუმზე.

ბინოკლი გოგონასკენ მივმართე და დავინახე, რომ იგი საბჭოთა კავშირიდან იყო. გამოდის, რომ საერთაშორისო შეჯიბრებაზე მოვხვდით. სანამ ის მოძრაობებს აკეთებდა, ჩემამდე დავიდა, რომ შემეძლო მომესმინა როგორ ლაპარაკობდა საკუთარ თავთან! «აკუსტიკა აქ, – გავიფიქრე მე, – უბრალოდ ფანტასტიურია». თუმცა პრაქტიკულად მაშინვე ამ ფიქრის შემდეგ შევამჩნიე, რომ სპორტსმენის ტუჩები არ ინძრეოდნენ».

სწრაფად გადავიტანე ბინოკლი აუდიტორიისკენ და უამრავი ხმა მომესმა, თუმცა მაყურებლები ჩუმად იჯდნენ. მაშინ მივხვდი. მათ აზრებს ვკითხულობდი!

ბინოკლი უკან, გიმნასტიკენ მივმართე. მიუხედავად ენობრივი ბარიერისა, მესმოდა მისი აზრები: «დამშვიდდი… მოემზადე…» დავინახე, როგორ ატრიალებდა თავშ საკუთარი გამოსვლის პროგრამას.

ამის შემდეგ კონცენტრაცია მოვახდინე ადამიანზე მაყურებელთა დარბაზიდან, რომელიღაც ბიჭზე თეთრი მაისურით, რომელიც გართული იყო სექსუალურ ფანტაზიაში ერთ-ერთი აღმოსავლეთ-გერმანელი სპორტსმენის მონაწილეობით. მეორე ადამიანი, ალბათ მწვრთნელი, ბოლომდე ჩაფლული იყო თავისი მოსწავლის გამოსვლაზე. ერთ-ერთი ქალი ასევე გამომსვლელს უყურებდა და ფიქრობდა: «ლამაზი გოგოა… შარშან სერიოზული ტრავმა მიიღო... იმედია კარგად გაართმევს თავს».

ყურადღება გავამახვილე იმაზე, რომ ვერ ვიჭერდი სიტყვებს, მაგრამ ვგრძნობდი ცნებებს, ხანდახან ჩუმს და მიყრუებულს, ხანდახან ნათელს და მკაფიოს. ასე შემეძლო «გამეგო» რუსული, გერმანული და სხვა ენები.
კიდევ ერთი რამ შევამჩნიე. როცა საბჭოთა სპორტსმენი თავის პროგრამას ასრულებდა, მისი ჭკუა ჩუმად იყო. როცა დაასრულა და თავის სავარძელს დაუბრუნდა, მისი ჭკუა ისევ ამოძრავდა ფიქრებით. იგივე ხდებოდა გერმანელი და ამერიკელი გიმნასტების შემთხვევაშიც. უფრო მეტიც, გამომსვლელთა შორის საუკეთესოებს ყველაზე მდუმარე ჭკუა ჰქონდათ გადამწყვეტ მომენტში.

ერთი ბიჭ აღმოსავლეთ გერმანიიდან ტრიბუნებიდან ხმაურმა მოაცდინა სალტოს შესრულების დროს. ვიგრძენი, როგორ გაჰყვნენ მისი აზრები ხმაურს, მან გაიფიქრა: «რა?…» და გააფუჭა თავისი გამოსვლა».

ტელეპატივით ვაკვირდებოდი აუდიტორიის ჭკუებს. «მშიერი ვარ…, თერთმეტისთვის თვითვრინავს უნდა მივუსწრო, თორემ ჩამეშალა მთელი გეგმები დიუსელდორფში... როგორ მშია!» მაგრამ როგორც კი ვინმე იწყებდა გამოსვლას, მაყურებელთა ჭკუებიც ჩუმდებოდნენ.

პირველად გავაცნობიერე, რის გამო მიყვარს გიმნასტიკა. ის ჩემს თავში ხმაურისგან დასვენების საშუალებას მაძლევდა. როცა სალტოს ვაკეთებდი, სხვა არაფერი არსებობდა ჩემთვის. როცა ჩემი სხეული აქტიურად მოძრაობდა, ჩემი ჭკუა სიჩუმის წამებში ისვენებდა.

ფიქრების ხმაურმი აუდიტორიაში მაღიზიანებდა, ისევე როგორც ხმამაღალი რადიო. ბინოკლი დავუშვი და მინდოდა ყელზე ჩამომეკიდა, მაგრამ რემენის ჩამოკიდება დამვიწყნოდა და ბინოკლი ქვემოთ ჩავარდა, პირდაპირ პოდიუმისკენ! მე კი კინაღამ თან გადავყევი მისი დაჭერის მცდელობის დროს.

«სოკ!» – აღშფოთებულმა დავიყვირე. ის უშფოთველად იჯდა. ქვემოთ ჩავიხედე, რომ ვარდნის შედეგი მენახა, მაგრამ ბინოკლი გამქრალიყო.
«სანამ შენ აქ ხარ, ჩემთან, მოვლენები ცოტა სხვა კანონებს ემორჩილებიან», – გაეცინა სოკრატეს.
Atm@n
ის გაქრა და მე ტრიალით წამიღო სივრცემ, მაგრამ არა ქვემოდ, არამედ ზემოთ. გამიჩნდა სუსტი შეგრძნება, რომ მთის კიდიდან დაღმართზე დავეშვი, ბურუსში, როგორც კინოში უკუღმა.

სიკრატემ სახე სველი ნაჭრით გამიწმინდა. უწინდებურად სკამზე მიბმული, ძალგამოცლილი მივეყუდე საზურგეს.

«აბა, როგორ ხარ? – მკითხა მან, – კარგი მოგზაურობა იყო?»
«რასაკვირველია. არ გამხსნი? »
«ჯერ არაა დრო», – მიპასუხა მან და ჩემი თავისკენ გადმოიწია.

მე ჩავილუღლუღე: «არა, არ გინდა!» თვალებშ მაშინვე დამიბნელდა, ქარი ამოვარდა, რომელმაც წამიღო შორს, დროსა და სივრცეში.

მე ქარად ვქეცი, ოღონდ თვალებით და ყურებით. ვხედავდი და მესმოდა შორს და ფართოდ. ინდოეთის აღმოსავლეთ სანაპიროსთან ვქროდი, დამლაგებელთან ახლოს, რომელიც იატაკს ასუფთავებდა. ჰონკ-კონგში აბრეშუმის გამყიდველის მაღაზიასთან აღმოვჩნდი. მერე სან-პაოლოს ქუჩებში ჩავიქროლე და ოფლი შევაშრე პატარა გერმანელი ტურისტების კანზე, რომლებიც ფრენბურთს თამაშობდნენ ცხელი ტროპიკული მზის ქვეშ.

ყველა ქვეყანას შემოვუფრინე, ხმაურით გავიარე ჩინეთი და მონღოლეთი, ასევე საბჭოთა კავშირის უზარმაზარი და მდიდრული სივრცეები. ავსტრიის ველები, სუსხიან ქარად მოვევლინე ნორვეგიას. ერთხელ ქარბორბალა ვიყავი ტეხასის შუაგულში, შემდეგ კი მსუბუქი ბრიზი გავხდი და თმაზე მოვეფერე ახალგაზრდა გოგოს, რომელიც რომელიც თვითმკვლელობაზე ფიქრობდა კანტონაში, ოჰაიოს შტატში.
ყველა ემოცია განვიცადე, ყველა ყვირილი და სიცილი მესმოდა. ყოველი ადამიანური მდგომარეობა გახსნილი იყო ჩემი მზერისთვის. მე შევიგრძენი ყველაფერი, და გავიგე.
სამყარო სავსე იყო აზრებით, რომლებიც ქარბუქზე სწრაფად მოძრაობდნენ გართობის ძიებაში, ცვლილებების სირთულეებისგან, სიცოცხლის და სიკვდილის დილემებისგან გასაქცევად; მიზნების, უსაფრთხოების, სიამოვნებების, საიდუმლოს არსის წვდომის ძიებაში. ყოველი ადამიანი დედამიწის ყოველ წერტილში ამ მოუწესრიგებელი და მწარე ძიებებით ცხოვრობდა. რეალობა არასოდეს ემთხვეოდა მათ ოცნებებს; ბედნიერება ყოველთვის იქვე, კუთხეშ იყო, იმ კუთხეში, სადაც თითქმის არასოდეს უხვევდნენ. და ამ ყველაფრის წყარო ადამიანის ჭკუა იყო.

სოკრატე ლენტებს მხსნიდა. მზემ ფანჯრიდან პირდაპირ თვალებში მომაჭყიტა. და ამიცრემლიანა თვალები, რომლებმაც ამდენი რამ ნახეს.

სოკრატე ოფისამდე მისვლაში დამეხმარა. აკანკალებული სავარძელში ვიჯექი და ვაცნობიერებდი, რომ ვეღარასოდეს ვიქნებოდი ის მიამიტი და მედიდური ახალგზარდა, რომელმაც იმავე სავარძელში მრავალი წუთი და საათი გაატარა. თავს ძალიან დაბერებულად ვგრძნობდი. მე დავინახე მსოფლიოს ტანჯვა და ადამიანის ჭკუის მდგომარეობა, და თითქმის ვბღაოდი უნუგეშო სევდისგან. გამოსავალი არ ჩანდა.

სოკრატე, პირიქით, ფრიად გამოცოცხლებულიყო. «თამაშის დრო ამოიწურა. ჩემი ცვლა თითქმის დამთავრდა. ახლა სახლშ წადი და გამოიძნე».

ჭრაჭუნით წამოვდექი და ხელი შეცდომით გავუყარე ქურთუკის მაორე სახელოში.

«სოკრატე, და რატომ დამაბი?»
«ვხედავ, კითხვებისთვის ყოველთვის გრჩება ძალა. იმიტომ დაგაბი, რომ სკამიდან არ გადმოვარდნილიყავი, როცა პიტერ პენს განასახიერებდი».
«მე რა, მართლა ვიფრინე? მე ვგრძნობდი ფრენას», – კვლავ მძმედ დავეშვი.
«მოდი, ჯერ-ჯერობით იმაზე შევჩერდეთ, რომ ეს წარმოსახვითი ფრენა იყო».
«დამაჰიპნოზე, თუ როგორ?»
«იმ გაგებით არა, როგორც შენ გგონია, და რა თქმა უნდა არც იმ ხარისხით, როგორც შენ თვითონ იყავი დაჰიპნოზებული საკუთარი ჭკუისმიერი პროცესებით».
მან გაიცინა, თავისი ზურგჩანთა ასწია (სად მინახავს ადრე?) და წასასვლელად მოემზადა. «რაც მე გავაკეთე, ის იყო, რომ სხვა პარალელურ რეალობაშ გამეყვანე - შენი გართობისთვის და შემეცნებისთვის».
«როგორ?»
«ეს შედარებით რთულია. მოდი მომდევნო ჯერისთვის დავტოვოთ», – სოკრატემ დაამთქნარა და კატასავით გაიზმორა. როცა კარიდან გავდიოდი, უკნიდან მომესმა: «მშვიდად იძინე, როცა გაიღვიძებ, პატარა სიურპრიზი გელოდება».
«გთხოვ, ოღონდაც სიურპრიზების გარეშე» – ჩავიბურტყუნე მე და სახლისკენ გავეშურე. ძლივს მახსოვს, როგორ დავეგდე ჩემს ლოგინზე... შემდეგ სიბნელე.
Atm@n
დასაქოქი საათის წიკწიკის ხმამ გამაღვიძა, რომელიც კომოდზე იყო გამოსაწევი უჯრებით. მაგრამ მე არ მქონდა დასაქოქი საათი; მე არ მქონდა ცისფერი კომოდი გამოსაწევი უჯრებით; და არც ეს სქელი გადასაფარებელი მქონდა, რომელიც ჩემს ფეხებთან ეგდო. შემდეგ შევამჩნიე, რომ ფეხებიც არ იყო ჩემი. «ძალიან პატარებია», – გავიფიქრე მე. მზე ჩემთვის უცნობ ვიტრაჟულ ფანჯარაში მკვეთრად ანათებდა.

ვინ ვარ და სად ვიმყოფები? ვცადე გამეხსენებინა, მაგრამ უშედეგოდ.

ჩემმა პატარა ფეხებმა გადასაფარებლის ნარჩენი მოისროლეს და ლოგინიდან წამოვხტი სწორედ იმ მომენტში, როდესაც დედაჩემმა დაიყვირა: «დეე-ნიი, ადგომის დროა ძვირფასო». ეს იყო ჩემი მეექვსე დაბადების დღე - 1952 წლის 22 თებერვალი. პიჟამო გავიძრე და ფეხით ლოგინქვეშ შევაგდე. შემდეგ სირბილით დავეშვი კიბეზე ტრუსებშ და მაისურში, წარწერით - მარტოხელა მოგზაური. რამდენიმე საათში ჩემი მეგობრები მოვლენ საჩუქრებით, ტორტი გვექნება, ბევრი ნაყინი და მხიარულება!

მას შემდეგ, რაც ჩემი მეგობრები დაიშალნენ, მე, ინტერესის გარეშე ვთამაშობდი ახალი სათამაშოებით. მომწყინდა. მუცელი მტკიოდა და დავიღალე. თვალები დავხუჭე და ძილს მივეცი თავი.

ვაკვირდებოდი, როგორ გადიოდა ყოველი ახალი დღე, ზუსტად ისევე, როგორც წინა: სამუშაო დღეებში სკოლა, შემდეგ შაბათ-კვირა, სკოლა, შაბათ-კვირა, ზაფხული, შემოდგომა, ზამთარი და გაზაფხული.

წლები გადიოდნენ, და აი მე ერთ-ერთი საუკეთესო უფროსკლასელი გიმნასტი ვარ ლოს-ანჯელესში. გიმნასტიკის დარბაზში ცხოვრება დუღდა, მის გარეთ კი სრული იმედგაცრუება იყო. ყველაზე დასამახსოვრებელი რამდენიმე მომენტი გახდა: ჩემი ვარჯიშები დარბაზში და მხურვალე ხვევნა-კოცნა ფილისთან, ჩემს პირველ მომხიბვლელ გოგოსთან, ჩემი ვალიანტის უკანა სავარძელზე.

ერთ მსვენიერ დღეს ბერკლიდან მწვრთნელმა - ჰაროლს ფრაიმ დამირეკა და სტიპენდია შემომთავაზა უნივერსიტეტში! ძლივსღა ვითმენდი, სანამ ახალ ცხოვრებას დავიწყებდი. თუმცაღა ფილისი არ იზიარებდა ჩემს ენთუზიაზმს. ვიკამათეთ ჩემი გამგზავრების გამო და მალევე დავშორდით. გავბრაზდი, მაგრამ სტუდენტური ცხოვრების მომავალი გეგმებით დავიმშვიდე თავი. მალე, დარწმუნებული ვიყავი ამაში, ახალი ცხოვრება უნდა დაწყებულიყო!

წლები კოლეჯში მიზანსწრაფულად გადიოდა, გიმნასტიკაშ გამარჯვებებით, მაგრამ ამავე დროს სხვა დასამახსოვრებელი მომენტები ცოტა იყო. ბოლო კურსზე, ოლიმპიური ტურების შესარჩევ გამოსვლებამდე ცოტა ხნით ადრე, სიუზიზე დავქორწინდი. ბერკლიშ დავრჩით, რათა ვარჯიში შემძლებოდა. ისეთი დაკავებული ვიყავი, რომ არც დრო და არც ძალა აღარ მრჩებოდა ახალგაზრდა მეუღლისთვის.

შესარჩევი ფინალი ლოს-ანჯელესში ტარდებოდა. როცა ქულები დათვალეს, ექსტაზში ვიყავი. ოლიმპიურ ნაკრებში მოვხვდი! თუმცაღა, ჩემი შედეგები ოლიმპიადაზე შორს იყო მოლოდინისგან. სახლშ დავბრუნდი და შეფარდებით ანონიმურობას მივეცი თავი.

მალე ბიჭი შემეძინა, და თავს დამატყდა მზარდი პასუხისმგებლობა და მოვალეობები. სიცოცხლის დაზღვევის აგენტად მოვეწყვე, და ამას ჩემი დღეებისა და ღამეების უმეტესობა მიჰქონდა. ოჯახისთვის საერთოდ აღარ მრჩებოდა დრო. ერთი წლის შემდეგ მე და სიუზი დავშორდით; შედეგად მან განქორწინება მიიღო. ახალი ცხოვრება, სევდიანად გავიფიქრე მე.

ერთხელ, როცა სარკეში ჩავიხედე, მივხვდი, რომ ორმოცს უკვე დიდი ხანია გადავცდი; ვბერდებოდი. სად წავიდა ჩემი ცხოვრება? ფსიქოთერაპევტის მეშვეობით შევძელი ალკოჰოლისადმი მიდრეკილების გადალახვა. ყველაფერი მქონდა: სახლები, ფული, ქალები. ახლა კი მარტოხელა ვიყავი.
გვიანობამდე ვიწექი ლოგინში და ვფიქრობდი, თუ სად იყო ჩემი შვილი - უკვე მრავალი წელი გავიდა მას შემდეგ, რაც ბოლოს ვნახე. ვფიქრობდი სიუზიზე და ჩემს მეგობრებზე ძველი კარგი დროიდან.

ახლა დროს ჩემს საყვარელ სარწეველა სავარძელში ვატარებდი, ღვინოს ვწრუპავდი, ტელევიზორს ვუყურებდი და ძველ დროს ვიხსენებდი. ვხედავდი, თუ როგორ თამაშობდნენ ბავშები ჩემი სახლის წინ. ეს კარგი ცხოვრება იყო, ვმსჯელობდი მე. ყველაფერი მქონდა, რაც მინდოდა. მაშ, რატომ არ ვარ ბედნიერი?
ერთხელ, გუბურის წინ მოთამაშე ბიჭუნა მომიახლოვდა და მეგობრულად მკითხა, რამდენი წლის ვიყავი.
«ორასი წლის ვარ» – მივუგე მე.

მან ჩაიხითხითა და ხელები ბარძაყებზე დაიტყაპუნა: «ტყუილია». მეც გამეცინა და ხველების შეტევა დამეწყო. მერის,ჩემს სიმპათიურ ახალგაზრდა ძიძას მოუწია, რომ ბავშვისთვის წასვლა ეთხოვა.

მას შემდეგ, რაც სუნთქვის აღდგენაში დამეხმარა, ხრინწიანი ხმით ვუთხარი: «მერი, თუ შეიძლება ცოტა ხნით მარტო დამტოვეთ».

«რა თქმა უნდა, მისტერ მილმენ». არ ვუყურებდი, როგორ მიდიოდა - ეს ცხოვრების ერთ-ერთი სიხარული იყო, რომელიც უკვე დიდი ხანია მოკვდა ჩემთვის.
მარტოობაშ ვიჯექი. მეჩვენებოდა, რომ მთელი ცხოვრება მარტომ გავატარე. სარწეველას საზურგეზე გადავწექი და ვსუნთქავდი. ეს ჩემი უკანასკნელი სიხარულია. მალე ისიც მიმატოვებს. მწარედ და უხმოდ ვტიროდი. «ჯანდაბა! – ვფიქრობდი მე, – რატომ არ შედგა ჩემი ქორწინება? სად მოვიქეცი არასწორად? როგორ უნდა მეცხოვრა უკეთესად?»

უეცრად საშინელი შიში ვიგრძენი, ყველაზე ძლიერი ცხოვრებაში. იქნებ ყველაზე მნიშვნელოვანი გავუშვი ცხოვრებაში, ის, რასაც მთავარი მნიშვნელობა ჰქონდა? „არა, ეს შეუძებელია!“ - ვარწმუნებდი საკუთარ თავს. ხმამაღლა ჩამოვთვალე საკუთარი ცხოვრებისეული მიღწევები. შიში მაინც არ მტოვებდა.

სასწრაფოდ წამოვდექი, აივნიდან ქვემოთ, ქალაქს გადავხედე და დავფიქრდი: «სად გაქრა ჩემი ცხოვრება? რატომ მომეცა იგი? ყველაფერი... „ოხ, ჩემი გული, ოხ, ჩემი ხელი, მტკივა!“ ვცადე დამეყვირა, მაგრამ ძალა აღარ დამრჩა.

თითები გამითეთრდა იმ ძალისგან, რომლითაც მოაჯირს მოვეჭიდე. შემდეგ ჩემი სხეული ყინულად იქცა, გული კი ქვად. უკან, სავარზელზე დავეცი, თავი გულ-მკერდზე ჩამომივარდა.

ტკივილი უეცრად შეწყდა და გამოჩნდა სინათლეები, რომლებიც აქამდე არასოდეს მენახა და ბგერები, რომლებიც არასოდეს გამიგია. ჩემს წინ ჩვენებებმა ჩაიარეს.
«ეს შენ ხარ, სიუზი?» – თქვა ხმამ ჩემს თავში. ბოლოს ყველა ჩვენება და ბგერა სინათლის ერთ წერტილად შეიკრა და გაქრა.
მე ერთადერთი შვება მოვიპოვე, რაც კი ოდესმე ვიცოდი.

მეომრის სიცილი გავიგე. შოკისგან შევხტი. წლები სწრაფად შედიოდნენ უკან, ჩემში. მე საკუთარ ლოგინშ ვიყავი, კალიფორნიაში, ბერკლიში. მე ჯერ კიდევ კოლეჯის სტუდენტი ვიყავი, ჩემი ელექტრონული საათი კი 18:25-ს აჩვენებდა. ძლის გამო ყველა გაკვეთილი და ვარჯიშ გავაცდინე!

საწოლიდან წამოვხტი და სარკეში ჩავიხედე. ჩემს უწინდებურად ახალგაზრდა სახეს შევეხე და შვებით ამოვისუნთქე. მთელი ეს ცხოვრება ერთ სიზმარშ ჩვენება აღმოჩნდა. აი ის, „პატარა სიურპრიზი“ სოკისგან.

გაოგნებული ვიყავი. ჩემს ოთახშ ვიჯექი და ფანჯრიდან ვიყურებოდი. ჩემი სიზმარი საოცრად ცოცხალი და მკაფიო იყო. ჩემი წარსული მასში აბსოლუტურად ზუსტი იყო, დეტალებშც კი, რომლებიც დიდი ხანია დამავიწყდა. სოკრატე მეუბნებოდა, რომ ეს მოგზაურობები ნამდვილია. ე.ი. ეს სიზმარი ჩემი მომავლის წინასწარმეტყველება იყო?

21:50-ზე სადგურზე მივედი და სოკრატეს შევხვდი, რომელიც ცვლაში ახალი მოსული იყო. როცა შიგნით შემოვიდა, დღის შემცვლელი კი წავიდა, ვკითხე: «კარგი, სოკ, რა იყო ეს?»

«შენ ჩემზე უკეთ იცი. მადლობა ღმერთს, რომ ეს შენი და არა ჩემი ცხოვრება იყო».

«სოკრატე, გევედრები! – მისკენ ხელები გავიწოდე, – ასეთი იქნება ჩემი ცხოვრება? თუ კი, მაშნ ვერ ვხედავ მასშ აზრს».

მან ძალიან ნელა და ჩუმად დაიწყო ლაპარაკი, როგორც ყოველთვის, როცა რაიმეზე ჩემი ყურადღების გამახვილება სჭირდებოდა: «წარსულის ახსნასთან და აწმყოს შეცვლასთან დაკავშირებულ მრავალ საშალებასთან ერთად, არსებობს შესაძლო მომავლის უსასრულო რაოდენობა. ის, რაც სიზმარში ნახე, ყველაზე მეტად სავარაუდო მომავალია - ის, საითკენაც შენ მიდიოდი, მე რომ არ შეგხვედროდი».

«გინდა თქვა, რომ იმ ღამეს სადგურის გვერდით რომ ჩამევლო, ეს სიზმარი იქნებოდა ჩემი მომავალი?»

«სრულიად შესაძებელია. და სხვათა შორის ახლაც. მაგრამ შენ შეგიძია გააკეთო არჩევანები და შეცვალო შენი აწმყოს ვითარებები. შეგიძლია შეცვალო შენი მომავალი».

სოკრატემ ცოტა ჩაი მოამზადა ჭიქა ჩემს გვერდით დამიდგა. მისი მოძრაობები გაცნობიერებული გრაციოზულობით იყო სავსე.

«სოკ, – ვთქვი მე, – არ ვიცი რა მოვუხერხო ამას. ჩემი ცხოვრება ამ უკანასკნელი თვეების განმავლობაშ დაუჯერებელ რომანს ჰგავს, სენ გესმის, რასაც ვგულისხმობ. ხანდახან ძალიან მინდა ჩვეულებრივ ცხოვრებას დავუბრუნდე. ყველა ეს საიდუმლო, სიზმრები და მოგზაურობები მძიმეა ჩემთვის».

სოკრატემ ღრმად ჩაისუნთქა; ახლა რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანს იტყვის.

«დენ, მე გავზრდი შენდამი მოთხოვნებს, შენი მზადყოფნის შესაბამისად. გარანტიას გაძლევ, რომ მოგინდება იმ ცხოვრების მიტოვება, რომელსაც იცნობ და უფრო მიმზიდველი, უფრო სასიამოვნო, უფრო „ნორმალური“ პერსპექტივების არჩევა. ახლა დაბრუნება იმაზე მეტი შეცდომა იქნებოდა შენი მხრიდან, ვიდრე ამის წარმოდგენა შეგიძლია».

«კი, მაგრამ მართლა ვხედავ იმის ღირებულებას, რასაც შენ მაჩვენებ».
«შესაძლოა ასეცაა, მაგრამ შენ ძველებურად გაქვს უზარმაზარი უნარი, რომ მოატყუო საკუთარი თავი. აი, რატომ დაგჭირდა საკუთარი ცხოვრების სიზმრად ნახვა. გაიხსენე ხოლმე იგი, როცა ილიზიების დევნაში გზიდან გადახვევის ცდუნება წაგძლევს ხოლმე».
«არ იდარდო ჩემზე, სოკ. მე შევძლებ».

რომ მცოდნოდა, რა მელოდა წინ. ჩუმად ვიქნებოდი.
Atm@n
2. ილუზიების ქსელი

მარტის ქარები ჩაწყნარდნენ. გაზაფხულის ყვავილობა ყველგან ავრცელებდა თავის სურნელებას, რომელიც საშხაპეშიც კი აღწევდა, სადაც ოფლს და დაღლილობას ვიშორებდი კარგი ვარჯიშის შემდეგ.

სწრაფად ჩავიცვი და ქვემოთკენ გავიქეცი «ჰარმონ ჯიმის» კომპლექსის უკანა კიბით, და დავინახე, როგორ აფერადებდნენ ფორთოხლისფრად მზის უკანასკნელი სხივები ცას ედვარდსის ველის ზემოთ. გრილი ჰაერი მაფხიზლებდა. მოდუნებული და დამშვიდებული აუჩქარებლად მივდიოდი ქალაქის ცენტრისკენ, რათა გზად კინოთეატრისკენ ჩიზბურგერით დავნაყრებულიყავი. დღეს იქ შესანიშნავი ფილმის, დიდი გაქცევის ჩვენება იყო, ინგლისელი და ამერიკელი ტყვეების შესახებ, რომლებმაც გაქცევა გაბედეს.
როცა ფილმი დასრულდა, ზემოთ, უნივერსიტეტ-ავენიუსკენ გავირბინე, შემდეგ კამპუსისკენ, შატაკს გავცდი, მარცხნივ შევუხვიე და ბენზინ-გასამართ სადგურზე აღმოვჩნდი თითქმის სოკრატეს მისვლისთანავე. საღამო დატვირთული აღმოჩნდა და შუაღამემდე ვეხმარებოდი. ოფისში შესვლისთანავე ხელები დავიბანეთ, რის შემდეგაც სოკრატე ჩინური ვახშმით და სწავლების ახალი ფაზით გამიმასპინძლდა.

ყველაფერი იმით დაიწყო, რომ „დიდი გაქცევის“ შესახებ დავიწყე მოყოლა.

«როგორც ჩანს, შესანიშნავი ფილმია, – თქვა მან და თან ბოსტნეულს ალაგებდა პაკეტიდან, – ასევე ძალიან შესაფერისი».
«ეგ როგორ?»

«აი ასე. დენ, შენც ასევე უნდა მოახდინო გაქცევა. შენც ასევე საკუთარი ილუზიების ტყვე ხარ – საკუთარ თავთან და გარესამყაროსთან დაკავშირებით. იმისთვის, რომ განთავისუფლდე, უფრო მეტი სიმამაცე და ძალა დაგჭირდება, ვიდრე ნებისმიერ კინოგმირს».

იმ ღამით ისე კარგად ვგრძნობდი თავს, რომ სოკის სიტყვებს სერიოზულად ვერ აღვიქვამდი.

«მე არ მიგრძვნია თავი ტყვედ, გარდა იმ ეპიზოდისა, როცა სკამზე მიმაბი».

მან ბოსტნეულის რეცხვა დაიწყო. «შენ ვერ ხედავ საკუთარ ციხეს იმიტომ, რომ მისი გისოსები უჩინარია. ჩემი ამოცანის ნაწილი იმაში მდგომარეობს, რომ მიგითითო სირთულეებზე და იმედი მაქვს, რომ ეს შენი ყველაზე დიდი იმედგაცრუება იქნება შენს ცხოვრებაში (disillusioning experience) ».

«რა გაეწყობა, გმადლობ, მეგობარო», – ვთქვი მე, მისი ბოროტი განზრახვით შოკირებულმა.

«შენ ვერ გაიგე, იმედგაცრუება (ილუზიების დანგრევა) – ეს უდიდესი საჩუქარია, რომელიც შემიძლია მოგცე. თუმცა თუ გავითვალისწინებთ შენს მიჯაჭვულობას ილუზიებისადმი, შენ ამ ტერმინს ნეგატიურად თვლი. შენ თანაგრძნობას გამოხატავ მეგობრისადმი ფრაზით: „როგორი იმედგაცრუება გახდა ეს შენთვის!“, იმის ნაცვლად, რომ მიულოცო მას. სიტყვა „იმედგაცრუება“ (disillusion) სიტყვასიტყვით ნიშნავს «კლანჭებისგან (ილუზიებისგან) განთავისუფლებას“. მაგრამ შენ ეჭიდები შენს ილუზიებს.

«დამიმტკიცე», – გამოვიწვიე იგი.

«მტკიცებულება იმაშია, დენ», – თქვა მან, – «რომ შენ იტანჯები; შენ ვერ იღებ ფუნდამენტალურ სიამოვნებას შენი ცხოვრებისგან. შენი გართობები, შენი სასიყვარულო ინტრიგები, და შენი გიმნასტიკაც კი მხოლოდ დროებითი საშუალებებია, რომლებიც მოახლოებული შიშისგან გაცდენენ».

«ერთი წუთით, სოკ, – დავიბენი მე, – შენ რა, გინდა თქვა, რომ გიმნასტიკა და სექსი ეს ცუდია?»

«აუცილებელი არაა. თუმცა შენთვის ისინი დამღუპველი ვნებებია, და არა ჭეშმარიტი სიხარული. შენ მათ იყენებ იმისთვის, რომ ყურადღება მოაცდინო იმისგან, რაც სინამდვილეში უნდა გააკეთო: განთავისუფლდე».

«მაპატიე სოკ, ეს არაა მტკიცებულება».

«დიახ, ეს – მტკიცებულებაა, და მასში ადვილია დარწმუნება, თუმცა ეს ჯერ არ გესმის. შენ, დენ, მიღწევებზე და გართობებზე სტანდარტულ ნადირობაში თავს არიდებ ყველა ტანჯვის ძირითად წყაროს».

«ეს შენ ფიქრობ ასე!» – მკვეთრად გავაპროტესტე მე და ვერ დავფარე ხმაში აგრესია.
«ეს ის არაა, რისი გაგებაც გინდოდა, ხომ ასეა?»

«დიახაც. ეს საინტერესო თეორიაა, მაგრამ არა მგონია, რომ ჩემთან მიმართებაში იყოს მართალი, და მორჩა. მოდი რამე უფრო გამამხნევებელი მითხარი».

«კეთილი, – თქვა მან და კვლავ მიუბრუნდა ბოსტნეულს, – ჭეშმარიტება მდგომარეობს იმაშ, რომ შენი ცხოვრება მშვენივრად მიდის, და არ გაქვს ნამდვილი მიზეზი ტანჯვისთვის. მე შენ არ გჭირდები. შენ უკვე მეომარი ხარ. როგორ მოგწონს ეს?»

«უკეთესია!» – ჩემი განწყობა მაშინვე გაუმჯობესდა. მაგრამ ვიცოდი, რომ ეს დიდი ხნით არ იყო. «შესაძლოა, ჭეშმარიტება სადღაც შუაშია, როგორ ფიქრობ?»

ისე, რომ ბოსტნეულისგან თვალი არ მოუშორებია, სოკრატემ წარმოთქვა: «ჩემი აზრით, ეს შენი „შუაში“, უბრალოდ - ჯოჯოხეთია».

თავდაცვის მიზნით ვკითხე: «მითხარი, საქმე იმაშია, რომ მე ვარ ასეთი ჭკუასუსტი, თუ საერთოდ სულიერად არასრულფასოვნებზე ორიენტირდები?».

«შეიძლება ასეც ითქვას, – გაიღიმა მან, კუნჟუტის ზეთი ქვაბში ჩაასხა და ელექტრო-ღუმელზე დადგა, – თითქმის მთელ კაცობრიობას იგივე წინააღმდეგობა აქვს, რაც შენ».

«რა წინააღმდეგობა?»

«ვფიქრობდი, რომ უკვე აგიხსენი, – თქვა მან მოთმინებით, – თუ არ ღებულობთ იმას, რაც გინდათ, იტანჯებით. თუ ღებულობთ იმას, რაც არ გინდათ, იტანჯებით. და თუ ღებულობთ იმას, რაც ზუსტად გინდათ, მაინც იტანჯებით, იმიტომ რომ სამუდამოდ ვერ შეინარჩუნებთ ამას. თქვენი „ჭკუა“ თქვენი წინააღმდეგობაა. მას უნდა თავისუფალი იყოს ცვლილებებისგან, ტკივილისგან, ცხოვრების და სიკვდილის მოვალეობებისგან. მაგრამ ცვლილებები - ეს კანონია, და მოჩვენებითობის ვერანაირი რაოდენობა ვერ შეცვლის ამ რეალობას».

«სოკრატე, შენ შეგიძლია მოსაწყენი გახდე! იცოდი ეს? უკვე მადაც დავკარგე. თუ ცხოვრება მხოლოდ ტანჯვაა, რაღა საჭიროა იგი საერთოდ?»

«ცხოვრება - ტანჯვა არაა. უბრალოდ შენ იტანჯები, იმის ნაცვლად, რომ გაიხარო მისით. ეს გაგრძელდება მანამდე, სანამ არ განთავისუფლდები შენი ჭკუის მიჯაჭვულობებისგან და არ გაემგზავრები სამოგზაუროდ თავისუფლად, მიუხედავად იმისა, რაც არ უნდა ხდებოდეს»

სოკრატემ ბოსტნეული ქვაბში ჩაყარა და მოურია. ოთახი არაჩვეულებრივმა არომატმა მოიცვა. მთელმა აღშფოთებამ გამიარა. «მგონი მადა დამიბრუნდა». სოკრატეს გაეცინა, ოქროსფერი ბოსტნეული ორ თეფშზე დააწყო და თავის საწერ მაგიდაზე დადგა, რომელიც სასადილო მაგიდის ფუნქციასაც ასრულებდა.

ის ჩუმად ჭამდა, და თავისი ჩხირებით პატარა ულუფებს იღებდა. მე კი ხარბად გადავსანსლე ჩემი ულუფა სადღაც ოცდაათ წამში. ძალიან მომშივნოდა. სანამ სოკრატე ტრაპეზს იღებდა, ვკითხე: «და როგორიღაა ჭკუის დადებითი ასპექტები?»

მან მზერა თეფშს მოაცილა: «ასეთები არ არსებობს». თქვა და მშვიდად დაუბრუნდა თავის ტრაპეზს.

«არანაირი?! სოკრატე, ეს სიგიჟეა. მაშ, რას იტყვი ადამიანური გონების ქმნილებებზე? წიგნებზე, ბიბლიოთეკებზე, ხელოვნებაზე? რას იტყვი ჩვენი საზოგადოების მიღწევებზე, რომლებიც ნათელმა გონებებმა გახადეს შესაძლებელი?»

მას ჩაეცინა, ჩხირები გვერდზე გადადო და თქვა: «არ არსებობენ არანაირი ნათელი გონებები». ამის შემდეგ კი თეფშები ნიჟარისკენ წაიღო.

«სოკრატე, შეწყვიტე შენი უპასუხისმგებლო განცხადებების კეთება და ახსენი!»

იგი საპირფარეშოდან გამოვიდა, თავზე ბრწყინვალებამდე გაპრიალებული თეფშებით.

«მომიწევს, რომ ახალი განსაზღვრება მივცე გარკვეულ ტერმინებს. „ჭკუა“ – ერთ-ერთი ისეთივე საეჭვო ტერმინია, როგორც „სიყვარული“. შესაფერისი განსაზრვრება დამოკიდებულია ცნობიერების მდგომარეობაზე. შემდეგნაირად შეხედე ამას: შენ გაქვს ტვინი, რომელიც მართავს სხეულს, აგროვებს ინფორმაციას, და ასევე თამაშობს ამ ინფომრაციით. ჩვენ ვეყრდნობით აბსტრაქტულ პროცესებს, რომლებიც ტვინშ მიმდინარეობს, როგორც „ინტელექტს“. ადრე არსად არ მიხმარია სიტყვა „ჭკუა“. ტვინი და ჭკუა - განსხვავებული ცნებებია. ტვინი რეალურია, ჭკუა - არა».

«ჭკუა – ეს ილუზორული გამონაზარდია საბაზისო ცერებრალური პროცესებისგან. იგი სიმსივნეს ჰგავს. იგი საკუთარ თავში ახდენს ყველა შემთხვევითი, უკონტროლო აზრების სუმირებას, რომლებიც ბუშტუკებივით ამოდიან ქვეცნობიერიდან ცნობიერის ზედაპირზე. ცნობიერება არ წარმოადგენს ჭკუას. გაცნობიერებულობა - ეს ჭკუა არაა. ყურადღებაც არაა ჭკუა. ჭკუა - ხელის შემშლელია, დამამძიმებელია. ეს ერთგვარი ევოლუციური შეცდომაა ადამიანის არსებაში, მთავარი სისუსტე ადამიანურ ექსპერიმენტში. მე ვერ მივცემ ჭკუას სხვანაირ განმარტებას».
Atm@n
მე ჩუმად ვიჯექი და ნელა ვსუნთქავდი. არ ვიცოდი ზუსტად რა მეპასუხა., თუმცა მალე სიტყვებიც მოვიდნენ:

«შენ უნიკალური შეხედულება გამოთქვი, სოკ. ბოლომდე არ მესმის, რისი თქმა გინდა, მაგრამ ხმა გულწრფელი გაქვს».

მან გაიღიმა და მხრები აიჩეჩა.

«სოკ», – განვაგრძე მე, - «მე რა, მომიწევს თავი მოვიჭრა, რომ ჭკუისგან განვთავიოსუფლდე?»

მან ღიმილით მითხრა: «ეს რა თქმა უნდა მეთოდია, მაგრამ ამას არასასურველი უარყოფითი ეფექტებიც აქვს. ტვინს შეუძლია იყოს ინსტრუმენტი. მას შეუძლია გაიხსენოს ტელეფონის ნომრები, გადაწყვიტოს მათემატიკური ამოცანები და შეთხზას ლექსები. ამ თვალსაზრისით ის დანარჩენ სხეულზე მუშაობს, როგორც ტრაქტორი. მაგრამ როდესაც შენ არ შეგიძლია აღარ იფიქრო მათემატიკურ ამოცანაზე ან ტელეფონის ნომერზე, ან აკვიატებული აზრები და მოგონებები მოდიან შენი სურვილის გარეშე, მაშინ ეს შენი ტვინის მუშაობა კი არა, შენი ჭკუის უაზრო ხეტიალია. მაშინ ჭკუა გმართავს და ტრაქტორი ჭკუიდან იშლება».

«მესმის».

«იმისთვის, რომ მართლა გაიგო ეს, საკუთარ თავს უნდა დააკვირდე. შენში ამოტივტივდება ბრაზიანი ფიქრი და შენ ბრაზდები. იგივე ეხება ყველა დანარჩენ ემოციას. ისინი - მარიონეტულები არიან, უპირობო-რეფლექსურნი, რეაქციები აზრებზე, რომლებსაც ვერ მართავ. შენი აზრები ველური მაიმუნებივით არიან, რომლებსაც მორიელმა უკბინა».

«სოკრატე, მე ვფიქრობ…»

«შენ ძალიან ბევრს ფიქრობ!»

«ჰო, მე მხოლოდ მინდოდა მეთქვა, რომ მართლა მინდა შევიცვალო. ეს ერთ-ერთი თვისებაა, რომელიც დამახასიათებელია ჩემთვის: მე ყოველთვის ღია ვარ ცვლილებებისთვის».

«ეს, – თქვა სოკმა, – შენი ერთ-ერთი ყველაზე დიდი ილუზიაა. შენ ყოველთვის გინდოდა შეგეცვალა ტანსაცმელი, ვარცხნილობა, ქალები, სახლები, სამუშაო. თქვენ ძალიან გინდათ შეცვალოთ ყველაფერი გარდა საკუთარი თავისა, გარდა საკუთარი სურვილებისა. ან მე აგიხელ თვალებს, ან ამას დრო გააკეთებს, მაგრამ დრო სულაც არაა ასეთი შემწყნარებელი» – თქვა მან მქუხარედ. «შენ თვითონ აირჩიე. მაგრამ ჯერ გააცნობიერე, რომ ციხეში ხარ. შემდეგ კი შენს გაქცევას დავგეგმავთ».

ამ სიტყვების შემდეგ საწერ მაგიდას მიუჯდა, ფანქარი აიღო და ჩეკების შემოწმება დაიწყო დაკავებული ადამიანის გამომეტყველებით. მკაფიოდ ვიფრძენი, რომ დღეისთვის მორჩა გაკვეთილი, და გამიხარდა.
Atm@n
მომდევნო დღეები კვირეებად გაიჭიმნენ, ძალიან ვიყავი დაკავებული, რომ სოკრატე მენახა, მაგრამ მისი სიტყვები თავიდან არ ამომდიოდა; უნებურად მათ აზრზე ფიქრი დავიწყე.

პატარა რვეულში საკუთარი აზრების ჩაწერა დავიწყე. ორი დღის შემდეგ უფრო დიდი რვეულის ყიდვა დამჭირდა; ერთ კვირაშ ისიც გავავსე. გამაოგნა ჩემი აზრობრივი პროცესების რაოდენობამ და საერთო ნეგატიურობამ.
ამ პრაქტიკამ უფრო ცნობიერი გახადა ჩემი ჭკუის ხმაური; თუმცა ამან მხოლოდ ხმამაღალი გახადა იმ ფიქრების ხმა, რომლებიც მანამდე მხოლოდ ფონური ბგერები იყვნენ ჩემს ქვეცნობიერში. ჩანაწერების კეთება შევწყვიტე, მაგრამ ფიქრები კიდევ უფრო გამაყრუებლად ისმოდა. იქნებ, სოკი დამეხმაროს ხმის დაწევაში. გადავწყვიტე იმ საღამოსვე მივსულიყავი.

სოკრატე ავტო-ფარეხში იდგა და ძველი შევროლეს ძრავს რეცხავდა. პირის გაღება დავაპირე თუ არა, ზღურბლზე ახალგაზრდა ქალის ფიგურა გამოჩნდა. სოკმაც კი ვერ გაიგონა, როგორ შემოვიდა იგი, რაც თავისთავად უჩვეულო იყო. მან ჩემზე ცოტათი ადრე შეამჩნია ქალი და ხელებგაშლილი მისკენ გაემართა. ქალი ჰაეროვანი ნაბიჯებით მიუახლოვდა, ერთმანეთს გადაეხვივნენ და ოთახშ ტრიალებდნენ. მომდევნო რამდენიმე წუთი მხოლოდ თვალებში უყურებდნენ ერთმანეთს. სოკრატე თითქოს ეკითხებოდა «ხო?», ის კი პასუხობდა «ხო». სანახაობა საკმაოდ ექსცენტრული იყო.

უსაქმურობის გამო მხოლოდ მზერით ვაცილებდი ქალს, როცა ჩემთან ახლოს ტრიალებდა. ის ხუთ ფუტზე ცოტა მაღალი იყო, ძლიერად ჩამოსხმული, მიუხედავად ამისა გარემოცული იყო ნატიფი დახვეწილობის აურით. გრძელი შავი თმა შეკრული ჰქონდა და ნათელს ხდიდა ლამაზ მაღალ შუბლს და სახის მშვენიერ კანს. მისი სახის ყველაზე აღსანიშნავი შტრიხი თვალები იყო - დიდი, შავი თვალები.

როგორც იქნა ჩემი ქვედა ყბის მოძრაობამ ყურადღება მიიქცია.

სოკრატემ თქვა: «დენ, ეს – ჯოია».

იმ წამსვე გამიტაცა ამ ქალმა. მისი თვალები სინათლეს ასხივებდნენ, ღიმილი მომნუსხველი და ცოტათი ეშაკური ჰქონდა.

«ჯოი, ეს სახელია თუ შენი განწყობის მახასიათებელი?» – ვკითხე მე და ვეცადე ჭკვიანი გამოვჩენილიყავი.

«ერთიც და მეორეც», – მიპასუხა და სოკრატეს შეხედა. მან თავი დაუქნია. რის შემდეგაც ჯოი გადამეხვია. მისი ხელები რბილად და ძალიან ნაზად მოეხვივნენ ჩემს თეძოებს. უეცრად ენერგიის მოულოდნელი მოზღვავება ვიგრძენი. სრულიად განკურნებული, დამშვიდებული, დასვენებული და ელვის მსგავსად სიყვარულით განგმირული ვიყავი.

ჯოიმ თავისი დიდი მბრწყინავი თვალებით შემომხედა, და ჩემმა თვალებმა საპასუხოდ გაიბრწყინეს. «მოხუცმა ბუდამ ალბათ ცეცხლში და წყალში გამოგატარა?» – თქვა ხმადაბლა.

«მმ კი, რაღაც ეგეთი». გამოფხიზლდი, დენ!

«ღირს მაგად, დამიჯერე. ოდესღაც ჩემზეც მუშაობდა».

ჩემი პირი ძალიან დასუსტებული იყო, რომ კითხვები დაესვა. იგი სოკრატესკენ შებრუნდა და უთხრა: «მოდი, შაბათს, ათ საათზე აქ შევხვდეთ და ტილდენ პარკში წავიდეთ პიკნიკზე. მე ლანჩს მოვამზადებ. ვფიქრობ, კარგი ამინდი იქნება. კარგი?». ჯერ სოკრატეს შეხედა, შემდეგ მე. მე მხოლოდ უსიტყვოდ დავუქნიე თავი, ის კი უხმაოროდ გავიდა კარიდან.

მთელი დარჩენილი საღამო სრულიად უსარგებლო ვიყავი სოკრატესთვის. რა საღამო, მთელი დარჩენილი კვირა დაკარგული იყო. როგორც იქნა დადგა შაბათი და სადგურზე გაშიშვლებული ტორსით მივედი. მინდოდა ცოტა გავრუჯულიყავი გაზაფხულის მზეზე, მაგრამ უფრო მეტად მინდოდა ჯოიზე მომეხდინა შთაბეჭდილება ჩემი დაკუნთული ტორსით.

პარკამდე ავტობუსით მივედით, შემდეგ კი ფეხით გავიარეთ ფიჭვნარი. საჭმელი მზის გულზე გადმოვალაგეთ, პატარა შემაღლებულ მინდორზე. გადასაფარებელზე გავიშხლართე, რომ გავრუჯულიყავი, და იმედი მქონდა, რომ ჯოიც შემომიერთდებოდა.

ყოველგვარი გაფრთხილების გარეშე, უეცრად ქარი ამოვარდა და ცაზე ღუბლები შეიკრნენ. ვერ ვიჯერებდი. წვიმა დაიწყო, ჯერ წვრილი, შემდეგ კი ნამდვილი თავსხმა. საკუთარი ნივთები ავკრიფე და ყველაფერს ვწყევლიდი ამქვეყნად. სოკრატე მხოლოდ იცინოდა.

«ფიქრობ – ეს სასაცილოა?» – ვბუზღუნებდი მე. «ჩვენ ახლა დავსველდებით, ავტობუსი კი მთელი საათი არ მოვა. ჩვენი პროდუქტებიც გაფუჭდება. ჯოიმ მოამზადა ყველაფერი; დარწმუნებული ვარ, რომ ისიც ვერ იქნება ხა...» ჯოიც იცინოდა.

«მე წვიმაზე არ ვიცინი, – თქვა სოკმა, – მე შენზე ვიცინი». გადაიხარხარა და ფოთლებზე გადაწვა. ჯოიმ რიტუალური ცეკვა შეასრულა, «წვიმის სიმღერას» მღეროდა. ვერაფერს იტყოდი – ჯინჯერ როჯერსი და ბუდა ერთად.
წვიმამ ისევე მოულოდნელად გადაიღო, როგორც დაიწყო. მზემ გამოანათა და მალე საჭმელიც და ტანსაცმელიც გაშრა.

«როგორც ჩანს ჩემმა წვიმის ცეკვამ იმოქმედა» – ჯოიმ თაყვანი სცა.

მან ჩემს უეცრად მოხრლ ზურგზე შემომხედა და დაზელვა დამიწყო. სოკრატემ თქვა: «შენთვის დადგა დრო, რომ გაკვეთილები აიღო შენი ცხოვრებისეული გამოცდილებიდან, და არა იწუწუნო მასზე ან ისიამოვნო მისით, დენ. ახლახანს შემოგთავაზეს ორი ძალიან მნიშვნელოვანი გაკვეთილი; ისინი უბრალოდ ციდან ჩამოვარდნენ». მე ბოლომდე ჭამით ვიყავი დაკავებული და ვცდილობდი არ მესმინა.

«პირველ რიგში, თქვა მან, თან გემრიელად ღეჭავდა სალათის ფოთოლს, – წვიმა არც შენი იმედგაცრუების და არც შენი გაბრაზების მიზეზი არ ყოფილა».

პირში სალათის ზედმეტად ბევრი პორცია მქონდა, რომ გამეპროტესტებინა.

«წვიმა ბუნების კანონების სრულფასოვანი გამოვლინება იყო შენი „გაბრაზება“ გაფუჭებული პიკნიკის გამო, ისევე როგორც შენი „სიხარული“ კვლავ გამოჩენილი მზის გამო, შედეგი იყო შენი ფიქრებისა. მათ არანაირი კავშირი არ ჰქონდათ რეალურ მოვლენებთან. მაგალითად, ყოფილხარ თუ არა „უბედური“ რაიმე დღესასწაულების დროს? ცხადია, რომ სწორედ შენი ჭკუა და არა ვითარებები, ან სხვა ადამიანები არიან შენი განწყობების მიზეზი. ამაში მდგომარეობს პირველი გაკვეთილი».

სოკმა კარტოფილის სალათის თავისი პორცია გადაყლაპა და განაგრძო: «მეორე გაკვეთილი გამომდინარეობს იმაზე დაკვირვებიდან, თუ როგორ გაბრაზდი უფრო ძლიერ, როცა შეამჩნიე, რომ მე საერთოდ არ ვიყავი გაბრაზებული. საკუთარი თავი მეომართან - უფრო სწორად ორ მეომართან შედარებით დაინახე». მან ჯოის გაუღიმა. «შენ ასეთი არ ხარ დენ, ხო მართალია? ალბათ ამან მიგიყვანა ცვლილებების აუცილებლობის აზრამდე».

ვიჯექი და მოღუშული ვისრუტავდი მის სიტყვებს. ძლივს მესმოდა, რომ ის და ჯოი უბრალოდ ხუმრობდნენ. მალე კვლავ დაიწყო წვიმა.

სოკრატე და ჯოი გადასაფარებელზე დაბრუნდნენ. სოკრატე აქეთ-იქით დახტოდა და ჩემი ცოტა ხნის წინანდელი საქციელის პაროდიას აკეთებდა. «დაწყევლილი წვიმა! – ყვიროდა იგი, – ჩვენი პიკნიკი გააფუჭა!». ხმამაღალი ოხვრით წინ და უკან დადიოდა, შემდეგ მკვეთრად შეჩერდა, გადმომხედა და იქედნურად გაიღიმა. მერე მუცლით პირდაპირ სველ ფოთლებზე გაწვა და თითქოს ცურავსო, ხელების ქნევა დაიწყო. ჯოი მღეროდა, ან იცინოდა - ზუსტად ვერ ვხვდებოდი რას აკეთებდა.

მე საკუთარ თავს მოდუნების უფლება მივეცი და მათთან ერთად ფოთლებში გორაობა დავიწყე ჯოისთან ერთად. ეს თამაში განსაკუთრებით მომეწონა. ვფიქრობ ჯოისაც. გაუჩერებლად დავრბოდით და ვცეკვავდით, სანამ სახლში დაბრუნების დრო არ დადგა. ჯოი თამაშის მოყვარული ლეკვივით იყო, თუმცა ძლიერი, ამაყი ქალის ყველა თვისება ჰქონდა.
Atm@n
იმ დროს, როცა ავტობუსი ქვემოთ, ბუხტისკენ ეშვებოდა, ცა ჩამავალი მზის სხივებმა ოქროსფერ-ვარდისფერად შეღება. სოკრატემ წარუმატებლად სცადა დასკვნა გაეკეთებინა ჩემი გაკვეთილებისთვის, მე კი მთელი ძალით ვცდილობდი მის იგნორირებას და ჯოის ვეწეპებოდი ავტობუსის უკანა სავარძელზე.

«ჰმ! ერთი წუთით შენი ყურადღება მჭირდება» – თქვა მან. ჩემი ცხვირი თითებს შორის მოიქცია და თავისკენ მიმართა.

«რა გიდ-და?» – ვკითხე მე. ჯოი ყურშ ჩამჩურჩულებდა. სოკრატეს ცხვირით ვეჭირე. «მირჩევნია ჯოის ვუსმინო», – ვთქვი მე.

«ის მხოლოდ სიამოვნებების გზაზე გატარებს», – გაეცინა მას და ცხვირზე ხელი გამიშვა, – «ახალგაზრდა სულელმაც კი, შეყვარებულობის შემოტევის დროს არ უნდა გაუშვას შეუმჩნევლად, როგორ ქმნის მისი ჭკუა მის იმედგაცრუებებს, ასევე სიხარულებს».

«შესანიშნავად შერჩეული სიტყვებია» – ვთქვი მე, ჯოის თვალებშ ჩაკარგულმა.

ავტობუსი აღმართს აუყვა, და ჩვენ საღამოს სან-ფრანცისკოს ხედებით დამტკბარნი, გავჩუმდით. ავტობუსი შეჩერდა. ჯოი სწრაფად ადგა და ჩამოვიდა, მას სოკრატეც მიჰყვა. მეც მათ უნდა გავყოლოდი, მაგრამ სოკრატე შემობრუნდა და მითხრა: «არა». და მორჩა. ჯოიმ ღია ფანჯრიდან შემომხედა.

«ჯოი, როდის გნახავ კიდევ?»

«შესაძლოა მალე. ყველაფერი დამოკიდებულია...» – თქვა მან.

«რაზეა დამოკიდებული? – ვკითხე მე, – ჯოი, მოიცა, არ წახვიდე. ეი, მძღოლო, გამიღეთ კარი!» მაგრამ ავტობუსი უკვე საკმაოდ მოშორდა მათ. მალე ჯოი და სოკრატე სიბნელეში გაქრნენ.

კვირა დღე მძიმე დეპრესიაში გავატარე, რომელთან გამკლავების ძალა საერთოდ არ მქონდა. ორშაბათს, ლექციაზე, ძლივს ვარჩევდი პროფესორის სიტყვებს. ვარჯიშის დროს მთლიანად საკუთარ ფიქრებში ვიყავი ჩაფლული, და ჩემი ძალები მილევის ზღვარზე იყო. იმ პიკნიკის შემდეგ არაფერი მეჭამა. სადგურზე ღამის ვიზიტისთვის მოვემზადე. თუ ჯოი იქ დამხვდება, ყველაფერს გავაკეთებ, რომ მასთან ერთად წავიდე... ან ის წამოვიდეს ჩემთან ერთად.

როცა ოფისშ შევედი, ის იქ იყო, სოკრატესთან ერთად. თავს უცხოდ ვგრძნობდი და ვმარჩიელობდი, ჩემზე იცინოდნენ თუ არა. ფეხსაცმელი გავიხადე და ჩამოვჯექი.

«აბა, როგორ ხარ დენი? ცოტათი მაინც დაჭკვიანდი წინა შაბათის მერე, თუ არა?» – თქვა სოკრატემ. ჯოიმ მხოლოდ გაიღიმა, მაგრამ მისმა ღიმილმა ტკივილი მომაყენა. «არ ვიყავი დარწმუნებული, რომ დღეს მოხვიდოდი, დენ, შიშის გამო, რომ რაღაც ისეთს გეტყვი, რისი გაგებაც არ გინდა». მისი სიტყვები პატარა ჩაქუჩებივით იყვნენ. კბილები მაგრად მივაჭირე ერთმანეთს.

«სცადე მოდუნდე, დენ» – თქვა ჯოიმ. ვიცოდი, რომ ჩემი დახმარება უნდოდა, მაგრამ გაოგნებული ვიყავი იმით, რომ ორივე მე მაკრიტიკებდა.

«დენ, – განაგრძო სოკრატემ, – თუ ბრმა დარჩები საკუთარი სისუსტეების მიმართ, ვერც მათ კორექტირებას შეძლებ და ვერც საკუთარ ძლიერ მხარეებზე იმუშავებ. გიმნასტიკაშიც ასეა. შეხედე საკუთარ თავს!»

მე ძლივს ვლაპარაკობდი. როცა ეს მოვახერხე, ხმა დაძაბულობისგან, ბრაზისგან და საკუთარი თავისადმი სიბრალულისგან მიკანკალებდა: «მე ვხე-ე-დავ...». ძალიან არ მინდოდა ჯოის წინაშე ამ რაკურსით წარვმდგარიყავი!
ვითომც აქ არაფერიაო, სოკრატემ განაგრძო. «მე უკვე გეუბნებოდი, რომ შენი მთავარი შეცდომა სწორედ შენი აკვიატებული ყურადღებაა საკუთარი ჭკუის განწყობებისადმი და იმპულსებისადმი. თუ გაჯიუტდები, ისეთივე დარჩები, როგორიც ხარ, მე კი ვერ წარმოვიდგენ უარეს ხვედრს შენთვის!» – ამ სიტყვებთან ერთად სოკრატეს გულიანად გაეცინა, ჯოი კი დადასტურების ნიშნად თავს აქნევდა.

«იცის, როგორ იყოს მოსაბეზრებელი, ხომ ასეა?» – ფართედ გაიღიმა მან.

მე სრულიად გაუნძრევლად ვიჯექი, მუშტებშეკრული. როგორც იქნა ლაპარაკის უნარი დამიბრუნდა: «ვფიქრობ, რომ თქვენი ხუმრობა არ შედგა». ყველანაირად ვცდილობდი მეკონტროლებინა საკუთარი ხმა.
სოკრატე თავისი სკამის საზურგეზე გადაწვა და ცივსისხლიანი სისასტიკით წარმოთქვა: «შენ განრისხებულიხარ, არადა ცდილობ დაფარო რისხვა, ვირო». («ოღონდაც ჯოისთან არა!» – გამიელვა თავში). «შენი რისხვა, – განაგრძო მან, – შენი ფესვგამდგარი ილუზიების მტკიცებულებაა. რატომ იცავ შენს „მე“-ს რომლისაც არც კი გჯერა? როდის უნდა გაიზარდო?»

«მომისმინე, შენ, შიზოიდო ბებერო ნაბიჭვარო!» – მთელი ძალით დავიყვირე მე. «მე ყველაფერი რიგზე მაქვს! მე აქ მხოლოდ ბოქსიორის მსხალის როლს ვასრულებდი, და ვნახე ის, რაც უნდა მენახა. როგორც ჩანს შენი სამყაროა ტანჯვით სავსე, და არა ჩემი. მე მართლა დათრგუნული ვარ, ოპღონდ მაშინ, როცა აქ ვარ, შენთან!»

არც სოკრატეს და არც ჯოის სიტყვაც არ დაუძრავთ. ისინი მხოლოდ თანამიგრძნობდნენ და ამის ნიშნად თავს იქნევდნენ. ჯანდაბას მათი თანაგრძნობა! «თქვენ ორივეს გგონიათ, რომ ყველაფერი ასე ნათელია, ასე მარტივია და ასე სასაცილოა? მე არ მესმის თქვენი არც ერთის, და არა მგონია მინდოდეს, რომ გავიგო».

თავს ფიქრების ნიაღვარი დამატყდა და გარეთ გამოვედი, ეზოში. დავიფიცე, რომ დავივიწყებდი ორივეს, და დავივიწყებდი იმ დღესაც, როცა ერთ ვარსკვლავებიან ღამეს ამ სადგურზე შემოვეხეტე.

ჩემი განრისხება ყალბი იყო, და მე ვიცოდი ეს. ასევე ვიცოდი, რომ ეს მათაც კარგად იცოდნენ, და ყველაზე ცუდი სწორედ ეს იყო. მე წავაგე. სუსტი და სასაცილო აღმოვჩნდი, პატარა ბავშვივით. შემეძლო დამეკარგა სახე სოკრატეს წინაშე, ოღონდაც არა ჯოის წინაშე. ახლა კი დარწმუნებული ვიყავი, რომ სამუდამოდ დავკარგე იგი.
Atm@n
ქუჩებში მივრბოდი, როცა შევამჩნიე, რომ სახლისგან საპირისპირო მხარეს ვმოძრაობდი. რომელიღაც ბარში შევედი უნივერსიტეტ-ავენიუზე და გათიშვამდე დავთვერი, ისე, რომ როგორც იქნა სახლს მიღწეული, მადლობელი ვიყავი იმისთვის, რომ არაფერი მახსოვდა.

უკან დასაბრუნებელი გზა მოჭრილი მქონდა. გადავწყვიტე დავბრუნებოდი ნორმალურ ცხოვრებას, რომელიც მრავალი თვის წინ მივატოვე. პირველ რიგში სწავლაშ უნდა ამომექაჩა იმ დონემდე, რომ უმაღლესი განათლების მიღება დამემთავრებინა. სიუზიმ თავისი ისტორიის კონსპექტი მომცა, ფსიქოლოგიის კონსპექტი კი თანაგუნდელმა მათხოვა. გვიანობამდე ვუჯექი წერილობით დავალებებს; წიგნებშ ჩავიძირე. ბევრი უნდა დამემახსოვრებინა და ბევრიც დამევიწყებინა.

დარბაზში არაქათის გამოცლამდე ვვარჯიშობდი. თავიდან მწვრთნელი და მთელი გუნდი გაკვირვებული იყო ჩემი ახალი შემართებით. საუკეთესო მეგობრები - რიკი და სიდი აღფრთოვანებულნი იყვნენ ჩემი თავგანწირულობით და ხუმრობდნენ «დენის ანდერძის» თაობაზე; ყველანაირ სავარჯიშოს ვასრულებდი, მიუხედავად იმისა, მზად ვიყავი თუ არა. ისინი ფიქრობდნენ, რომ სიმამაცის მოზღვავება მქონდა, სინამდვილეში კი ტკივილის მიყენება მინდოდა საკუთარი თავისთვის - გარეგნული, ფიზიკური ტკივილი მჭირდებოდა იმ ტკივილის ჩასახშობად, რომელიც შიგნით მქონდა.

რამდენიმე ხნის შემდეგ რიკის და სიდის ხუმრობა აკვიატებაშ გადაიზარდა. «დენ, თვალები შეშუპებული გაქვს? როდის გაიპარსე წვერი უკანასკნელად?» – მეკითხებოდა რიკი.
სიდს ეჩვენებოდა, რომ ძალიან გავხდი: «პრობლემები გაქვს დენ?»

«ეს ჩემი საქმეა» – ვპასუხობდი მე. «სიდ, სწორად გამიგე, ყველაფერი ნორმალურადაა».
«კარგი, მეტი იძინე, თორემ ზაფხულისთვის შენგან აღარაფერი დარჩება».
«აუცილებლად» – არ ვუთხარი, რომ უბრალოდ გაქრობა მინდოდა..

ჩემი ცხიმის ცოტაოდენი უნციები კუნთებად ვაქციე. გარედან ძლიერი ვჩანდი, როგორც მიქელანჯელოს ქანდაკება. ჩემი კანი მარმარილოს დაემსგავსა - თეთრი და ნახევრადგამჭვირვალე.

კინოშ თითქმის ყოველდღე დავდიოდი, მაგრამ არ შემეძლო თავიდან ამომეგდო სოკრატეს სახე, სადგურზე მჯდომის, შესაძლოა ჯოისთან ერთად. ხანდახან მეჩვენებოდა, რომ რომ ისინი ერთად დამცინოდნენ. როგორც ჩანს „საცდელი კურდღელი“ გავხდი მეომრისთვის.

თავს ვარიდებდი სიუზის და ყველა ნაცნობ ქალს. ყველანაირ სექსუალურ აღტკინებას სპორტულ დარბაზში ვახშობდი. ამასთან, როგორ შემეძლო სხვისთვის შემეხედა თვალებშ, როცა ერთხელ უკვე შევხედე ჯოის? ერთხელ, ღამით კარზე კაკუნმა და სიუზის მოგუდულმა ხმამ გამაღვიძა. “დენი, სახლში ხარ? დენი?” კარის ქვეშ წერილი შემოაცურა. არც კი ავმდგარვარ, რომ წამეკითხა.

ჩემი ცხოვრება წამებად იქცა. სხვა ადამიანების სიცილი გულზე მხვდებოდა. მელანდებოდა, რომ სოკრატე და ჯოი, როგორც ჯადოქარი და ალქაჯი, მორიგ ხრიკს მიმზადებდნენ. კინოფილმებმა, რომლებსაც ვუცქერდი, ფერები დაკარგეს. საჭმელმა, რომელსაც ვჭამდი, გემო დაკარგა. ერთხელ, პროფესორ უოტკინსის ლექციის დროს, წამოვხტი და თავდავიწყებულმა მთელი ძალით ვიყვირე: “სრული ნეხვობაა!” უოტკინსი შეეცადა იგნორირება გაეკეთებინა, მაგრამ ხუთასიოდე წყვილი თვალი მიყურებდა აუდიტორიიდან. ო, მსმენელებო! ახლა გიჩვენებთ! „სრული ნეხვობაა!“ - კიდევ დავიღრიალე მე. მოისმა რამდენიმე ანონიმური აპლოდისმენტი, სიცილთან და ჩურჩულთან შერეული.

უოტკინსმა, რომელიც არასოდეს კარგავდა თავის სიცივეს ხმაში, შემომთავაზა:

“იქნებ გამოხვიდეთ და აგვიხსნათ თქვენი თვალსაზრისი?”

რიგები გავარღვიე და სცენაზე გავიჭერი. უეცრად სურვილი გამიჩნდა, რომ წვერი გამეპარსა და სუფთა ტანსაცმელი ჩამეცვა. მასთან ახლოს მივედი და ვუთხარი: “რა დამოკიდებულება აქვს იმას, რასაც თქვენ გვეუბნებით, ბედნიერებასთან? ცხოვრებასთან?“ უფრო მეტი აპლოდისმენტები აუდიტორიიდან. ვხედავდი, როგორ მზომავდა თვალებით, თითქოს ამოწმებდა - სახიფათო ვარ თუ არა. ალბათ გადაწყვიტა, რომ სახიფათო ვარ. თანაც როგორ, ეშმაკმა დალახვროს! თავდაჯერებულობის მოზღვავება ვიგრძენი.

“შესაძლოა, თქვენ მართალი ხართ” – შემპარავად წარმოთქვა მან. ღმერთო ჩემო, ხუთასი ადამიანის თვალწინ დამცინოდნენ! ახლა ყველაფერს ვეტყვი მათ! ვასწავლი ჭკუას, რომ გამოფხიზლდნენ. სახით აუდიტორიისკენ შევბრუნდი და დავიწყე მოყოლა უჩვეულო ადამიანთან ბენზინ-გასამართ სადგურზე შეხვედრის შესახებ, რომელმაც მაჩვენა, რომ ცხოვრება სულაც არაა ისეთი, როგორიც გვეჩვენება. დავიწყე ზღაპრით მეფის შესახებ, რომელიც მარტო დარჩა იმის გამო, რომ ქალაქის ყველა მცხოვრები ჭკუიდან შეიშალა. თავდაპირველად სამარისებური სიჩუმე ჩამოწვა. შემდეგ რამდენიმე ადამიანმა სიცილი დაიწყო. რა მოხდა? სასაცილო არაფერი მითქვამს. მოყოლა განვაგრძე, მაგრამ მალე სიცილის ტალღამ მთელი აუდიტორია მოიცვა. ისინი შეიშალნენ თუ მე?

უოტკინსი ჩუმად რაღაცას მეუბნებოდა, მაგრამ არ მესმოდა. ყურადღებას არ ვაქცევდი და ვაგრძელებდი. მან ისევ მიჩურჩულა: „შვილო, ვფიქრობ იმიტომ იმიტომ დაგცინიან, რომ შარვალზე ელვა-შესაკრავი გაქვს გახსნილი”. გახევებულმა ქვემოთ დავიხედე, შემდეგ ისევ აუდიტორიას შევხედე. არა! ოღონდ ეს არა! ისევ სულელი! ისევ ვირი! ტირილი დავიწყე და სიცილი ჩაწყნარდა.

აუდიტორიიდან სირბილით გამოვვარდი და მანამდე ვირბინე, სანამ ძალა არ გამომეცალა. გვერდით ორმა ქალმა ჩამიარა - პლასტმასის რობოტებმა, სოციალურმა დრონებმა. მათ ზიოზღით შემომხედეს, შემდეგ კი გზა განაგრძეს.
ჩემს ჭუჭყიან ტანსაცმელს შევხედე, რომელსაც ალბათ სუნიც ცუდი ჰქონდა. თმა დიდი ხნის დაუვარცხნელი მქონდა; უკვე რამდენიმე დღეა წვერი არ გამეპარსა. გონს სტუდენტურ პროფ-კავშირში მოვეგე, თუმცა არ ვიცი როგორ აღმოვჩნდი იქ. რომელიღაც სავარძელზე დავეგდე და ძილს მივეცი თავი. მესიზმრა, რომ ხის ცხენზე ვიჯექი და ხელში მბრწყინავი ხმალი მეკავა. ცხენი კარუსელზე იყო დამაგრებული და განუწყვეტლივ მატრიალებდა მანამ, სანამ უშედეგოდ ვცდილობდი გამომრთველს მივწვდომოდი. ისმოდა სევდიანი და უაზრო მუსიკა. და ყველაფერი ეს საშინელი ხარხარის ფონზე. გამოღვიძებულს საშინლად მეხვეოდა თავბრუ. მაშინვე სახლისკენ წავლასლასდი.

მოჩვენებასავით დავდიოდი ყოველდღიურ მეცადინეობებზე. ჩემი სამყარო ამოტრიალდა და თავდაყირა დადგა. ვცდილობდი განმეახლებინა ჩემი ძველი ცხოვრება, გამეღვიძებინა ინტერესი მეცადინეობისადმი და ვარჯიშისადმი, მაგრამ უკვე აღარაფერი მშველოდა და ყველაფერმა აზრი დაკარგა.

ამასობაშ კი პროფესორები აგრძელებდნენ რენესანსზე, ვირთხების ინსტინქტებზე და მილტონის შუა წლების შესახებ ბურტყუნს. სტუდენტური ცხოვრება ვერ მამხიარულებდა, ნარკოტიკებს არ შეეძლოთ შვების მოცემა. ორ სამყაროს შორის ვიყავი გაჩხერილი და ვერც ერთს ვერ ვეჭიდებოდი.
Atm@n
ერთ საღამოს წითელი ხეების ხეივანში ვიჯექი, კომპუსის ქვემოთა მხარეს და გონებაში თვითმკვლელობის ვარიანტებს განვიხილავდი. უკვე აღარ ვეკუთვნოდი ამ მიწას. სადღაც ფეხსაცმელი დამკარგვოდა; მხოლოდ ერთი წინდა მეცვა, ფეხები კი ყავისფერი შედედებული სისხლით მქონდა დაფარული. ტკივილს ვერ ვგრძნობდი. საერთოდ ვერაფერს ვერ ვგრძნობდი.

გადავწყვიტე უკანასკნელად მომენახულებინა სოკრატე. ფეხებს ძლივს ვადგამდი. სადგურთან მივედი და მის მოპირდაპირე, გზის მეორე მხარეს დავდექი. სოკრატე ეს-ესაა მორჩა ავტომობილის გამართვას. ამ დროს სადგურზე გამოჩნდა ლედი, ოთხი წლის გოგონათი; ალბათ გზას ეკითხებოდა მას. მოულოდნელად გოგონამ მისკენ გაიწია. სოკრატემ ხელში აიყვანა, გოგონამ კი ხელები კისერზე გადახვია. ლედი ცდილობდა მოეწყვიტა მისთვის ბავშვი, მაგრამ ნურას უკაცრავად. სოკრატე იცინოდა და ბავშვს ელაპარაკებოდა, შემდეგ რბილად დასვა მიწაზე, მუხლებზე დაიჩოქა და ერთმანეთს გადაეხვივნენ.

გამოუთქმელი სევდა შემომაწვა და ტირილი დავიწყე. სხეული ქვითინისგან მითრთოდა. შევბრუნდი, რამდენიმე ასეული იარდი გავირბინე ბილიკზე და არაქათგამოცლილი დავეცი. ძალა აღარ მქონდა, რომ სახლამდე მივსულიყავიუ, ან საერთოდ რაიმე გამეკეთებინა. შესაძლოა სწორედ ამან გადამარჩინა.

საავადმყოფოშ გამეღვიძა. ხელში წვეთოვანის ნემსი მქონდა გარჭობილი. ვიღაცამ გამპარსა და დამბანა. სხვა თუ არაფერი გამოვიძინე მაინც. მეორე დღესვე გამომწერეს. გამოსასვლელში ჯანმრთელობის ცენტრ კაუელში დავრეკე: «დოქტორ ბეიკერის მისაღები» – მიპასუხა მისმა მდივანმა.

«მე დენ მილმენი მქვია. სასწრაფოდ მჭირდება დოქტორ ბეიკერთან მიღებაზე მოსვლა».
«დიახ, მისტერ მილმენ, – თქვა მან მეგობრულ-პროფესიონალური ტონით, – დოქტორს თავისუფალი დრო ერთი კვირის შემდეგ, დღის პირველ საათზე აქვთ. გაწყობთ ეს დრო?»
«უფრო ადრე არ შეიძლება?»
«სამწუხაროდ არა...»
«ქალბატონო, მე მანამდე მოვიკლავ თავს, სანამ ეს ერთი კვირა გავა».
«შეგიძიათ დღეს მოხვიდეთ ორ საათზე?» – მისი ხმა დამამშვიდებლად ჟღერდა.
«დიახ».
«მშვენიერია. შეხვედრამდე, მისტერ მილმენ».

დოქტორი ბეიკერი მაღალი, გამხდარი მამაკაცი აღმოჩნდა, ძლივს შესამჩნევი ტიკით მარცხენა თვალთან ახლოს. უეცრად მასთან საუბრის ყოველგვარი სურვილი გამიქრა. საიდან დავიწყებ? «იცით, ექიმო, მე მყავს მასწავლებელი, სახელად სოკრატე, რომელსაც სახურავებზე ახტომა შეუძლია... არა, სახურავიდან არა - ეს ზუსტად ისაა, რის გაკეთებასაც ვაპირებ. და კიდევ, მას შორეულ მოგზაურობებშ მივყავარ, სხვა განზომილებებში და დროში, და მე შემიძლია ქარი გავხდე, კიდევ ცოტა არეული ვარ. კარგად ვსწავლობ, გიმნასტიკის ვარსკვლავი ვარ და თვითმკვლელობა მინდა».

მე წამოვდექი. «გმადლობთ, რომ დრო დამითმეთ, ექიმო. ბევრად უკეთ გავხდი. უბრალოდ მინდოდა მენახა როგორ ცხოვრობს კაცობრიობის საუკეთესო ნახევარი. დავრწმუნდი, რომ შესანიშნავად».

მან რაღაცის თქმა დააპირა, „საჭირო“ სიტყვებს ეძებდა, მაგრამ მე უკვე გავედი, სახლისკენ გავემართე და უბრალოდ დავწექი. იმ მომენტში ძილი საუკეთესო ალტერნატივა აღმოჩნდა.

იმავე საღამოს სადგურზე მივედი. ჯოი იქ არ იყო. ჩემი ნაწილი უკიდურეს იმედგაცრუებას განიცდიდა: ისე მინდოდა კიდევ ერთხელ ჩამეხედა მის თვალებში, ხელი ჩამეკიდა; ჩემმა მეორე ნაწილმა შვებით ამოისუნთქა. კვლავ ერთი ერთზე - მე და სოკი.

როცა ჩამოვჯექი, მას არაფერი უთქვამს ჩემს არყოფნაზე, მხოლოდ: «დაღლილი და დათრგუნული ჩანხარ». და ეს ყოველგვარი სიბრალულის გარეშე წარმოთქვა. თვალები ცრემლებით ამევსო.

«დიახ, მე დათრგუნული ვარ. დასამშვიდობებლად მოვედი. ეს ჩემი ვალია - შენი პატივისცემა. შუა გზაზე გავიჭედე და აღარ შემიძლია ამის ატანა. სიცოცხლე აღარ მინდა».

«შენ ორ რამეში ცდები, დენ». მოვიდა და ჩემს გვერდით დაჯდა სავარძელში. «პირველ რიგში, შენ არ ხარ შუა გზაზე, ამასთან ახლოსაც კი არ ხარ. მაგრამ შენ ძალიან ახლოს ხარ გვირაბის ბოლოსთან. და მეორეც, - თქვა მან და ხელი ჩემი საფეთქლისკენ გამოიშვირა, - შენ არ აპირებ თავის მოკვლას».

სოკრატეს მივაჩერდი. «ვინ თქვა ეს?» უეცრად გავაცნობიერე, რომ ოფისში აღარ ვიყავით. რომელიღაც იაფფასიანი სასტუმროს ოთახში ვიჯექით. შეცდომა შეუძლებელი იყო: მტვრის სუნი, თხელი, რუხი ხალიჩები, ორი ვიწრო საწოლი და პატარა სარკე.

«რა ხდება?» რაღაც მომენტში ჩემს ხმას სიცოცხლე დაუბრუნდა. ეს მოგზაურობები ყოველთვის ძრავდა ჩემს მსოფლმხედველობას. ენერგიის მოზღვავება ვიგრძენი.
«სწორედ ამ მომენტში აქ თვითმკვლელობა ხდება. მხოლოდ შენ შეგიძია ამის შეჩერება».

«და მე არც ვცდილობ პირდაპირ ახლა მოვიკლა თავი» – ვთქვი მე.

«შენ არა, სულელო. იქ, ფანჯრის იქით, კარნიზზე, ახალგაზრდა ბიჭი დგას. ის სამხრეთ კალიფორნიის უნივერსიტეტში სწავლობს. სახელად დონალდი ჰქვია. ფეხბურთელია, და ფილოსოფიური ფაკულტეტის უფროსკურსელი. ეს მისი უკანასკნელი სასწავლო წელია უნივერსიტეტში. და მას სიცოცხლე აღარ უნდა. წინ». სოკრატემ ჟესტით ფანჯრისკენ მიმითითა.
«სოკრატე, მე არ შემიძლია».
«მაშინ ის დაიღუპება».
Atm@n
ფანჯრიდან გავიხედე. თხუთმეტი სართულით ქვემოთ ადამიანების პაწაწინა ფიგურები ზემოთ იყურებოდნენ, ლოს-ანჯელესის ცენტრალური ქუჩებიდან. თავი შევატრიალე და ფანჯრიდან ათიოდე ფუტში დავინახე ქერათმიანი ახალგაზრდა ყავისფერ „ლევისის“ ჯინსებში და მაისურში. იგი კარნიზზე იდგა და გადასახტომად ემზადებოდა.

რომ არ შემეშინებინა, ჩუმად დავუძახე. ვერ გაიგო. მე კვლავ დავუძახე. «დონალდ».

მან მკვეთრად შემოატრიალა თავი და კინაღამ წაიქცა. «არ მომიახლოვდე!» – გამაფრთხილა მან. «საიდან იცი ჩემი სახელი?»

«ჩემი ერთი მეგობარი გიცნობს, დონალდ. შეიძლება მეც ჩამოვჯდე კარნიზზე და გაგესაუბრო? ახლოს არ მოვალ».
«არა. არავითარი სიტყვები» – მისმა სახემ და სიტყვებმა თითქმის დაკარგეს სიცოცხლე.
«დონ? ხალხი დონს გეძახის?»
«ჰო» – მექანიკურად მიპასუხა მან.
«კარგი, დონ. ეს ხომ შენი ცხოვრებაა. რაც არ უნდა იყოს, მსოფლიოში ადამიანების 99% იკლავს თავს».
«რა ჯანდაბა გინდა ამით მითხრა?» – მის სიტყვებშ სიცოცხლის სხივები გამოკრთა. კარნიზზ უფრო მაგრად მოეჭიდა.

«გეტყვი. მრავალი ადამიანი თავისი ცხოვრებით თავს იკლავს, ასე არაა, დონ? მათ შეუძლიათ ამაზე დახარჯონ მოწევის, დალევის, ზედმეტი ჭამის და ნერვული გადაღლილობის 30-40 წელი, მაგრამ ისინი მაინც თავს იკლავენ».

რამდენიმე ფუტით მივუახლოვდი. სიტყვები ძალიან ფრთხილად უნდა შემერჩია. «დონ, მე დენი მქვია. საწყენია, რომ ადრე არ მოგვეცა ურთიერთობის საშუალება. ბევრი საერთო გვაქვს. მეც სპორტსმენი ვარ, ბერკლის უნივერსიტეტში».

«ნუ…» – უეცრად გაჩუმდა და აქეთ-იქით რწევა დაიწყო..

«მისმინე, დონ, მეშინია ამ კარნიზზე ჯდომა. ახლა ავდგები, რომ რამეს მოვეჭიდო». ნელა ავდექი. მცირე კანკალმა ამიტანა. «უფალო იესო, – გავიფიქრე მე, რას ვაკეთებ აქ, ამ კარნიზზე?»

ჩუმად ვლაპარაკობდი და მინდოდა ურთიერთგაგების ხიდი გამედო ჩვენს შორის. «დონ, გავიგე, რომ დღეს ლამაზი მზის ჩასვლა უნდა იყოს; დარწმუნებული ხარ, რომ აღარ მოგინნდება მზის ჩასვლის, ან მზის ამოსვლის ნახვა? დარწმუნებული ხარ, რომ აღარ მოგინდება მთაშ გასეირნება?»
«მე არასოდეს ვყოფილვარ მთაში».

«ვერც კი წარმოიდგენ, დონ. იქ ზემოთ, ყველაფერი სუფთაა - ჰაერი, წყალი. ყველგან ხეების სუნია. იქნებ ერთად წავიდეთ მთაში? რას იტყვი? ჯანდაბა, თუ თავის მოკვლა გინდა, ყოველთვის შეძლებ ამის გაკეთებას, ყოველ შემთხვევაში მთაში წასვლის შემდეგ».

ამჯერად ყველაფერი ვთქვი რაც შემეძლო. ახლა მან გადაწყვიტოს. რაც უფრო მეტს ვლაპარაკობდი, მით უფრო მეტად მინდოდა, რომ გადარჩენილიყო.
«კმარა! – თქვა მან, – სიკვდილი მინდა... ახლა».

მე დავნებდი. «კარგი, – ვთქვი მე, – მეც შენთან ერთად ვხტები. მე უკვე ვნახე ეს დაწყევლილი მთები».
მან პირველად შემომხედა. «შენ ამას სერიოზულად ამბობ?»
«დიახ, სერიოზულად. ვინ იქნება პირველი, შენ თუ მე?»
«მაგრამ, – თქვა მან, – რად გინდა სიკვდილი? ეს სიგიჟეა. შენ ისე ჯანმრთელად გამოიყურები – ალბათ ბევრი მიზეზი გაქვს, რომ იცოცხლო».

«მისმინე, – ვთქვი მე, – მე არ ვიცი შენ რა უსიამოვნებები გაქვს, მაგრამ ჩემთან შედარებით, ისინი არარაობაა. ვერც კი გაიგებ ჩემს პრობლემებს. მე ყველაფერი ვთქვი».

ქვემოთ ჩავიხედე. რა ადვილია, უბრალოდ გადაიხარე და დანარჩენს გრავიტაცია გააკეთებს. თუნდაც ერთხელ დავუმტკიცებ ამ ბებერ სოკრატეს, რომ ის მართალი არაა. შემიძლია გადავხტე და თან დავიყვირო: «შენ ცდები, ბებერო ნაბიჭვარო!» და უკანასკნელად ვიფრინო მანამ, სანამ ჩემი ძვლები და ორგანოები ასფალტზე არ დაიფშვნება.

«მოიცა!» ეს დონი იყო. მან ხელი გამომიწოდა. წამით შევყოყმანდი, შემდეგ კი ხელი ჩავკიდე. როცა თვალებში ჩავხედე, დონის სახე შეიცვალა. თმები გაუშავდა, სახე დაუვიწროვდა, სხეული დაუპატარავდა. ვიდექი და საკუთარ თავს ვუყურებდი. შემდეგ ანარეკლი გაქრა და მარტო დავრჩი.

შეშინებულმა უკან დავიხიე და ფეხი დამიცურდა. ტრიალით ვვარდებოდი, კვლავ და კვლავ ვტრიალებდი. შინაგანი თვალით სიკვდილის შავ კაპიუშონს ვხედავდი, რომელიც ქვემოთ მელოდა. სოკრატეს ხმა მესმოდა, რომელიც სადღაც ზემოდან ყვიროდა: «მეათე სართული – ქვედა საცვალი, თეთრეული, მერვე სართული - საოჯახო საქონელი, კამერები».

ოფისის დივანზე ვიჯექი და სოკრატეს რბილ ღიმილს ვუყურებდი.

«რა გადაწყვიტე? – მკითხა მან, – მოიკლავ თავს?»
«არა». თუმცა ამ სიტყვებთან ერთად პასუხისმგებლობა საკუთარ ცხოვრებაზე, კვლავ მხრებზე დამაწვა. ჩემი შეგრძნებები აღვუწერე. სოკრატემ მხრებზე ხელი მომკიდა და მითხრა: «დაიმახსოვრე ეს, დენ».

იმ საღამოს, სანამ დავტოვებდი, ვკითხე: «სადაა ჯოი? კიდევ მინდა მისი ნახვა».

«თავის დროზე. ის მოვა შენთან, შესაძლოა შემდეგ».

«კი მაგრამ, რომ შემეძლოს დაველაპარაკო, გაცილებით კარგად გავხდებოდი».

«ვინ გითხრა, რომ ეს ადვილი იქნება?»

«სიკრატე, მე ის უნდა ვნახო! »

«შენ არაფერი არ უნდა გააკეთო, გარდა იმისა, რომ სამყაროს მხოლოდ შენი სურვილების (მოთხოვნილებების) თვალთახედვით ხედვა შეწყვიტო. მოეშვი! როცა გაუშვებ შენს ჭკუას, შეგრძნებები დაგიბრუნდება. მანამდე, რამდენადაც ეს შესაძლებელია, მინდა, რომ დააკვირდე შენი ჭკუის ნარჩენებს».

«რომ შემეძლოს, დავურეკო მაინც…»

«წინ, სიმღერით!» – მომიჭრა მან.
Atm@n
მომდევნო რამდენიმე კვირა ჩემს თავში ნამდვილი დომხალი იყო. დაუმორჩილებელი, შემთხვევითი, სულელური აზრები, დანაშაულის შეგრძნება, შფოთვა, სურვილების მოზღვავება - სრული დომხალი. ღამითაც კი სიზმრების აურაცხელი რაოდენობა არ მასვენებდა. სოკრატე თავიდანვე მართალი იყო. მე ციხეშ ვიმყოფებოდი.

სამშაბათს, საღამოს ათ საათზე სადგურზე შევირბინე. ოფისში შევვარდი და ამოვიხვნეშე:

«სოკრატე! მე ჭკუიდან შევიშლები თუ ამ ხმაურს არ გავაჩერებ თავში! ჩემი ჭკუა გაგიჟდა - შენ თავიდან ბოლომდე მართალი ხარ!»
«შესანიშნავია!» – თქვა მან. «მეომრის პირველი გაცნობიერება».
«თუ ეს პროგრესია, მაშინ რეგრესი მირჩევნია».
«დენ, როცა ველურ ცხენზე ჯდები და ფიქრობ, რომ ის გახედნილია, რა ხდება ამ დროს?»
«გადმომაგდებს და კბილებს დამაყრევინებს».
«ცხოვრებას კბილების ჩამტვრევის ბევრი მეთოდი აქვს».
შესაწინააღმდეგებელი არგუმენტი არ მქონდა.
«თუმცაღა როცა იცი, რომ ცხენი ველურია, შეგიძლია შესაბამისად მოეპყრა მას».
«ვფიქრობ, რომ მესმის შენი, სოკრატე».
«შენ გინდა თქვა, რომ გესმის რას ფიქრობ?» – გაიღიმა მან.

მე წამოვედი ინსტრუქციით - შემდეგი რამდენიმე დღის განმავლობაში მიმეცა ჩემი გაცნობიერებულობისთვის სტაბილიზაციის საშუალება. ვცდილობდი, როგორც შემეძლო. უკანასკნელ რამდენიმე თვეში ჩემი გაცნობიერებულობა გაიზარდა, თუმცა ოფისში უწინდებური კითხვებით შევდიოდი: «სოკრატე, მე ვაცნობიერებ ჩემი ჭკუისმიერი ხმაურის დონეს; ჩემი ცხენი - ველურია, როგორ გავხედნო იგი? როგორ შევამცირო ხმაური? რა შემიძლია გავაკეთო?»

მან თავი მოიფხანა: «ნუ, მოგიწევს კარგი იუმორის გრძნობა განავითარო». სიცილი აუტყდა, შემდეგ დაამთქნარა და გაიზმორა - ისე არა, როგორც ამას ადამიანების უმეტესობა აკეთებს ხელების განზე გაშლით, არამედ ზუსტად ისე, როგორც კატამ. მან ზურგი გამოზნიქა, და მისი ხერხემლის მალების ტკაცუნი გავიგე.

«სოკრატე, იცი, კატას ჰგავდი, როცა იზმორებოდი».

«ჰო, ალბათ» – უდარდელად მიპასუხა მან. «ცხოველების ზოგიერთი სასარგებლო ჩვევის კოპირება - კარგი ვარჯიშია, სწორედ ასევე შეგვიძლია ზოგიერთი დადებითი ადამიანური თვისების იმიტაცია მოვახდინოთ. ერთხელ ძალიან აღვფრთოვანდი კატით. ის მეომარივით მოძრაობდა. შენ მაგალითად კარგად გამოგდის ვირის იმიტაცია. დრო მოვიდა შენი რეპერტუარი გაამდიდრო, ასე არაა?»

«დიახ, ვფიქრობ მართალი ხარ» – მშვიდად ვუპასუხე მე, მაგრამ შინაგანად გავბრაზდი. შუაღამის შემდეგ მოვიბოდიშე და სახლში წავედი. ხუთი საათი მეძინა, სანამ მაღვიძარა გამაღვიძებდა, შემდეგ კი ისევ სადგურისკენ გავწიე.

იმ ღამით გადაწყვეტილება მივიღე: აღარ მინდა მსხვერპლის როლის თამაში, რომელთან დამოკიდებულებაშიც ის ყოველთვის სიმაღლეზეა. გადავწყვიტე ახლა მონადირე ვყოფილიყავი; ეს მე ვადევნებ მას თვალყურს.

განთიადამდე ანუ მისი მორიგეობის შეცვლამდე კიდევ ერთი საათი რჩებოდა. სადგურის მახლობლად ბუჩქებში დავიმალე. ვუთვალთვალებ და იქნებ ჯოიმდეც მიმიყვანოს.
ფოთლებს მიღმა ვიყურებოდი და მის ყოველ მოძრაობას ვადევნებდი თვალყურს. ინტენსიური დაკვირვების შედეგად თავშ გამინათდა. ჩემი ერთადერთი მიზანი იყო - მეტი გამეგო მის ცხოვრებაზე სადგურის გარეთ - ამ თემას იგი ყოველთვის დუმილით უვლიდა გვერდს. ახლა თავად მოვძებნი ყველა პასუხს.

ბუსავით ვუმზერდი მას. ვაკვირდებოდი მისი მოძრაობების გრაციოზულობას. ფანჯრებს ყოველგვარი ზედმეტი მოძრაობის გარეშე წმენდდა, და მსახიობივით არჭობდა გასამართ პისტოლეტს მანქანის ავზის ყელში.

სოკრატე ავტო-ფარეხს მიეფარა. ალბათ ავტომობილის შესაკეთებლად შევიდა. მოლოდინისგან ვეღარ ვითმენდი. ცა უკვე მთლიანად განათდა, როცა წუთიერი თვლემისგან გამომეღვიძა. ო, არა! მე ხელიდან გავუშვი იგი!

ამ დროს დავინახე - წასასვლელად ემზადებოდა. გული შემეკუმშა, როცა ოფისიდან გამოვიდა, ქუჩა გადაკვეთა და პირდაპირ იმ ადგილისკენ გამოემართა, სადაც ვიყავი ჩასაფრებული: ერთ ადგილზე ყოფნით გაშეშებული, მაგრამ კარგად შენიღბული. უკან დავიხიე, ფოთლებისკენ და სუნთქვა შევიკარი. წყვილმა სანდალმა გვერდით ჩამიარა, სამი-ოთხი ფუტის მოშორებით. ძლივს მესმოდა მისი მსუბუქი ნაბიჯის ხმა. მარჯვნივ შეუხვია, გზისკენ.

სწრაფად, მაგრამ ფრთხილად, ციყვივით გავიქეცი გის გასწვრივ. სოკრატე საოცრად სწრაფად მოძრაობდა, ძლივს ვეწეოდი მის ფართო ნაბიჯებს და თითქმის ხელიდან გავუშვი იგი, როპცა მოულოდნელად კვლავ დავინახე თეთრთმიანი თავი. ის ბიბლიოთეკაში შევიდა. «რა დარჩენია იქ? – გავიფიქრე მე და ცნობისმოყვარეობით შეპყრობილი მივუახლოვდი.

მუხის ხის მიღმა აღმოვჩნდი და სტუდენტების ჯგუფს გავყევი, რომლებმაც შემამჩნიეს და გაეცინათ. ყურადღება არ მიმიქცევია და გრძელ კორიდორს გავუყევი. დავინახე, როგორ შეუხვია მარჯვნივ და გაქრა. სირბილით მივვარდი იმ ადგილას, საიდანაც გაუჩინარდა. შეცდომა შეუძლებელი იყო. ის ამ კარებში შევიდა. ეს მამაკაცების ტუალეტი იყო, საიდანაც სხვა გამოსასვლელი არ არსებობდა.

შესვლას ვერ ვბედავდი. უახლოეს სატელეფონო კაბინასთან მოვეწყვე. ათი წუთი გავიდა; ოცი წუთი. როგორ შემეძლო ხელიდან გამეშვა? ჩემი შარდის ბუშტი განგაშს სიგნალებს მიგზავნიდა. უნდა შევსულიყავი, არა მხოლოდ სოკრატეს მოსაძებნად, არამედ უბრალოდ იმისთვისაც, რომ ტუალეტით მესარგებლა. და რატომაც არა? ბოლოს და ბოლოს ეს ჩემი სამფლობელო იყო და არა მისი. პირიქით, აქეთ უნდა მოვთხოვო ახსნა, მაგრამ რაღაცნაირად უხერხულად ვგრძნობდი თავს.

ტუალეტშ შევედი. თავიდან ვერავინ დავინახე. როცა საკუთარი საქმე მოვითავე, უფრო გულმოდგინედ დავიწყე ძებნა. სხვა გასასვლელი არ იყო, ამიტომ სადღაც აქ უნდა ყოფილიყო. კაბინიდან გამოსულმა ერთმა ახალგაზრდამ დამინახა - წელში მოხრილი და კაბინის ქვეშ მოთვალთვალე. ამ უცნაური სანახაობისგან აღშფოთებულმა შუბლი შეიჭმუხნა, თავი გააქნია და გავიდა.

ჩემი საქმე განვაგრძე. რიგ-რიგობით ყველა კაბინის ქვეშ შევიხედე. როცა უკანასკნელს მივუახლოვდი სანდალების წყვილის ქუსლები შევაჩნიე. და მოულოდნელად, კაბინის კარის ქვედა სივრცეში სოკის სახე გამოჩნდა, ნიკაპით ზემოთ, ცალყბაღიმილით. ის კარისკენ ზურგით იდგა და კიდევ უფრო დაიხარა ისე, რომ სახე მუხლებს ქვემოთ ჰქონდა.

გაოგნებულმა უკან დავიხიე. არ ვიცოდი, ტუალეტში ამ სულელური ქცევისთვის რა ახსნა მომეძებნა.

სოკრატემ კაბინის კარი ფართოდ გააღო და ღიმილად იქცა: «ვააააჰ, შეიძლება შეკრულობა აიკიდო, როცა ახალგაზრდა მეომარი გითვალთვალებს!». მისი ხარხარი კედლებს ექოდ მოეფინა, მე კი სირცხვილის ალმურმა სახე ამიწითლა. ისევ გააკეთა ეს! თითქმის ვგრძნობდი, როგორ გრძელდებოდა ჩემი ყურები და ვირისას ემგვანებოდა. ჩემს სხეულში სირცხვილი და რისხვა ერთმანეთში არეულიყო.

სახე სიწითლისგან მეწვოდა. სარკეშ ჩავიხედე და იქ, ჩემს თმებში აკურატულად გაკეთებული ყვითელი ბაფთა აღმოვაჩინე. გონებაშ სურათი აღმიდგა: შემხვედრი ადამიანების ღიმილი და სიცილი, ბიჭი, რომელმაც საპირფარეშში უცნაურად შემომხედა. ალბათ სოკრატე, მაშინ გამიკეთა ბაფთა, როცა ბუჩქებში ჩავთვლიმე. დაღლილობისგან დამძიმებული კარს მივეყრდენი.

მანამ, სანამ კარი დაიკეტებოდა, სოკრატეს სიტყვები გავიგე, ხმაში ყოველგვარი თანაგრძნობის გარეშე: «ეს მხოლოდ იმისთვის, რომ შეგახსენო, ვინ არის მასწავლებელი და ვინ მოსწავლე».

ამ დღეს გაცოფებული ვვარჯიშობდი. არავისთან მილაპარაკია და საბედნიეროდ სხვებსაც სიტყვა არ დაუძრავთ ჩემთან. გულში დავიფიცე საკუთარ თავთან, რომ ყველაფერს გავაკეთებდი რაც შემეძლო იმისთვის, რომ სოკრატეს მეომრად ვეღიარებინე.

ერთ-ერთმა თანაგუნდელმა დარბაზიდან გასვლის წინ კონვერტი გადმომცა. «ვიღაცამ მწვრთნელის ოთახში დატოვა. შენთვისაა, დენ. თაყვანისმცემელია, ხო?»
«არ ვიცი, გმადლობ, ჰერბ».

გარეთ გამოვედი და კონვერტი გავხსენი. ფურცელზე ეწერა: «რისხვა უფრო ძლიერია, ვიდრე შიში; უფრო ძლიერია, ვიდრე სიბრალული; შენი სული ძლიერდება. მზად ხარ მახვილი მიიღო. სოკრატე» .
Atm@n
3. ბილიკი თავისუფლებისკენ

მომდევნო დილას ბუხტა ბურუსმა მოიცვა, მზე დაფარა და ჰაერი უფრო ცივი გახადა. გვიან გავიღვიძე, ჩაი მოვიდუღე და ვაშლი მივირთვი.

სანამ ყოველდღიურ საქმიანობას შევუდგებოდი, გადავწყვიტე მოვდუნებულიყავი: ტელევიზორთან მოვკალათდი და ვაზაში ორცხობილები ჩავიყარე. საპნის ოპერების არხზე გადავრთე და სხვების პრობლემების სამყაროში ჩავიძირე. ეკრანზე მომხდარი მოვლენებით დაჰიპნოზებულმა რაღაც მომენტშ შევამჩნიე, რომ ვაზა დაცარიელებულიყო. ნუთუ მე თვითონ შევჭამე მთელი ეს ორცხობილები?

მოგვიანებით ედვარდსის ველის გარშემო ვირბინე. იქ დუაიტს შევხვდი - ლოურენსის სამეცნიერო ლაბორატორიის თანამშრომელს. მომიწია, რომ თავიდან მეკითხა სახელი, რადგანაც პირველ ცდაზე „გარკვევით“ ვერ გავიგე. კიდევ ერთი დადასტურება ჩემი უყურადღებობისა და მოხეტიალე აზრებისა. რამდენიმე წრის შემდეგ დუაიტმა აღნიშნა, თუ როგორი ლამაზი და ცისფერი იყო ცა. იმდენად ჩავიძირე ფიქრებში, რომ ცაც კი ვერ შევამჩნიე. ცოტა ხნის მოცდის შემდეგ ის გორებისკენ გაიქცა: მარათონულ მანძილებზე დარბოდა, მე კი სახლში დავბრუნდი და საკუთარ ჭკუაზე ფიქრს მივეცი თავი, საქმეს, რომელიც თავიდანვე განწირული იყო.

ვამჩნევდი, რომ გიმნასტიკის დარბაზში ვინარჩუნებდი ყურადღების სიმახვილეს ყოველ მოძრაობაზე, მაგრამ როცა ვწყვეტტი დაძაბულ მოძრაობებს, ფიქრები კვლავ ავსებდნენ ჩემს აღქმას.

იმ საღამოს სადგურზე ადრე მივედი, რათა სოკრატეს მისი ცვლის დასაწყისშივე შევგებებოდი. ამ მომენტისთვის ვეცადე დამევიწყებინა წინა დღის ინციდენტი ბიბლიოთეკაში, და მზად ვიყავი ნებისმიერი წამალი მიმეღო ჩემი ჰიპერაქტიური ჭკუის წინააღმდეგ, რასაც კი სოკრატე შემომთავაზებდა.

შუაღამე მოახლოვდა, და მალე სოკიც გამოჩნდა.

როგორც კი მოვკალათდით, ცემინება დამაწყებინა. ცოტათი გავცივდი. სოკმა ღუმელზე ჩაიდანი დადგა და მე როგორც ყოველთვის კითხვით დავიწყე.

«სოკრატე, რა საშუალებით უნდა გავაჩერო ჩემი ფიქრები, ჩემი ჭკუა, იუმორის გრძნობის განვითარების გარდა?»

«დასაწყისისთვის უნდა გაიგო, საიდან მოდიან შენი ფიქრები, როგორ გამოდიან პირველ პლანზე. მაგალითად, ახლა შენ სურდო გაქვს - ეს ფიზიოლოგიური სიმპტომია, რათა გაჩვენოს, რომ შენს სხეულს გადაბალანსება სჭირდება, მას სჭირდება კავშირის აღდგენა მზის სინათლესთან, სუფთა ჰაერთან, უბრალო საჭმელთან; მოკლედ გარესამყაროსთან ჰარმონიაში მოსვლა».

«რა კავშირი აქვს ამ ყველაფერს ჩემს ჭკუასთან?»

«პირდაპირი. მოუწესრუიგებელი ფიქრები, რომლებიც გაწუხებენ და გაცდენენ, ასევე წარმოადგენენ გარესამყაროსთან დისჰარმონიის სიმპტომს. როცა ჭკუა სიცოცხლეს ეწინააღმდეგება, ჩნდება აზრები. როცა ხდება რაღაც, რაც რაიმე რწმენას ეწინააღმდეგება, ჭკუაში აურზაური იწყება. აზრი - ესაა არაცნობიერი რეაქცია სიცოცხლეზე».

სადგურზე შემოვიდა ავტომობილი ხანშიშესული, მკაცრად ჩაცმული ოჯახური წყვილით. ისინი გაჭიმულები იჯდნენ წინა სავარძლებზე. «წამომყევი» – მითხრა სოკმა. მან წელსზემოთ გაიხადა და გაიშიშვლა ფართე მკერდი ლამაზი რელიეფური კუნთებით გლუვი და ნახევრადგამჭვირვალე კანის ქვეშ. და შოკირებულ წყვილს მიუახლოვდა მძღოლის მხრიდან: «რით შემიძლია დაგეხმაროთ ბავშვებო? ბენზინი ჩავასხა, რომ თქვენი სული გავამაგრო? იქნებ, ზეთი, რომ დღის გაუწონასწორებლობა შევზეთოთ? რას იტყვით ახალ აკუმულატორზე, რომ ახალი მუხტი მივცეთ თქვენს ცხოვრებას?» დემონსტრატიულად ჩაუკრა მათ თვალი და იმავე ადგილზე მდგარი იღიმებოდა, ამასობაშ კი მანქანა სასწრაფოდ მოწყდა ადგილს და სადგურს მოშორდა.

სოკრატემ თავი მოიფხანა. «შესაძლოა გაახსენდათ, რომ სახლში ონკანი დარჩათ მოშვებული?»

ოფისში ვისვენებდით და ჩაის ვწრუპავდით, სოკრატე კი თავის გაკვეთილს მიხსნიდა.

«შენ დაინახე, როგორ შეეწინააღმდეგნენ ეს ქალი და მამაკაცი იმას, რაც მათ თვალში არანორმალური სიტუაცია იყო. თავისი ღირებულებებით და შიშებით შეკუმშულებმა ვერ ისწავლეს, რომ საქმე ჰქონდეთ სპონტანურობასთან, მე კი შემეძლო დღის ყველაზე ნათელი მოვლენა გავმხდარიყავი მათთვის!
გესმის, დენ, როცა ეწინააღმდეგები იმას,რაც ხდება, შენი ჭკუა სირბილს იწყებს; იგივე ფიქრები, რომლებიც სასტიკად გცემენ, სინამდვილეში შენივე შექმნილია».


«და შენი ჭკუა სხვანაირად მუშაობს?»

«ჩემი ჭკუა გუბეს ჰგავს ტალღების გარეშე. შენი ჭკუა პირიქით, ტალღებითაა სავსე, იმიტომ რომ შენ განპირობებულად გრძნობ თავს და დაუგეგმავი არასასურველი მოვლენების საფრთხის შიშით ხარ მოცული. შენი ჭკუა გუბეს ჰგავს, რომელშიც ვიღაცამ დიდი ქვა ჩააგდო!»

ვუსმენდი მას და დაჟინებით ვუმზერდი ჩემი ჩაის ჭიქის ძროს, როცა უცებ ყურებს უკან შეხება ვიგრძენი. მოულოდნელად ჩემი ყურადღების ინტენსივობა მკვეთრად გაიზარდა; ჩემი მზერა უფრო და უფრო ღრმად შედიოდა, უფრო და უფრო ქვემოთ ეშვებოდა...

წყლის ქვეშ აღმოვჩნდი. ეს უბრალოდ სასაცილო იყო! ნუთუ საკუთარ ჩაის ჭიქაში ჩავვარდი? ფარფლები და ლაყუჩები მქონდა, ნამდვილი თევზივით. კუდი გავაქნიე და ქვემოთ დავეშვი, სადაც ყველაფერი წყნარად და მშვიდად იყო.

უცებ უზარმაზარმა ქვამ, აფეთქებასავით შეძრა გლუვი ზედაპირი. ტალღამ უკან გადმომისროლა. თავშესაფარის ძიებაში კვლავ ავამოძრავე ფარფლები. დავიმალე, სანამ ყველაფერი არ ჩაწყნარდა. დროთა განმავლობაში შევეჩვიე პატარა ქვებს, რომლებიც წყალშ ვარდებოდნენ და ტალღებს წარმოქმნიდნენ. დიდი ქვები კვლავინდებურად მაშინებდნენ.

ისევ სავარძელში ვიჯექი, ხმებისა და სიმშრალის სამყაროში, და ფართოდ გახელილი თვალებით სოკის ღიმილს შევცქეროდი.

«სოკრატე, ეს არაჩვეულებრივი იყო!»
«ოღონდაც კიდევ ერთი თევზური ისტორია არ მომიყვე. მიხარია, რომ კარგად იცურავე. შემიძლია განვაგრძო?» პასუხს არც დალოდებია.

«შენ აღმოჩნდი ნერვიული თევზი, რომელიც ყოველ ღელვაზე რეაგირებდა. შეძელი რომ მცირე ღელვებს შეჩვეოდი, მაგრამ მაინც ვერ ჩაწვდი მათ მიზეზებს. ახლა გასაგებია, რომ თევზისთვიოს საჭიროა გაცნობიერებულობის ჯადოსნური გაბრწყინება, რათა თავისი ხედვა იმ წყლის საზღვრებს მიღმა გააფართოოს, რომელშიც თვითონაა. თავად წყარომდე.

გაცნობიერებულობის ასეთი გაბრწყინება მოითხოვება შენგანაც. როცა წყაროს ნათლად დაინახავ, გააცნობიერებ, რომ შენი ჭკუის ტალღებს არანაირი კავშირი არ აქვთ შენთან; შენ უბრალოდ დააკვირდები მათ, მიჯაჭვულობის გარეშე, და აღარ დაგჭირდება უნებურად შეკრთე ყოველ ქვის ჩამოვარდნაზე. თავისუფალი გახდები ამ სამყაროს ტურბულენტობისგან, როგორც კი დაამშვიდებ შენს ფიქრებს. გახსოვდეს: როცა რაიმეზე დარდობ, გაუშვი შენი ფიქრები და დაკავდი საკუთარი ჭკუით!»


«სოკრატე, როგორ?»

«კარგი კითხვაა!» – წამოიძახა მან. «როგორც უკვე იცი შენი ფიზიკური ვარჯიშების გამოცდილებიდან, გიმნასტიკური გაბრწყინებები, ისევე როგორც შენი ცნობიერების გაბრწყინებები არ ხდება ისე, უბრალოდ; ისინი მოითხოვენ დროს და ვარჯიშს. ხოლო მომზადებად შენი საკუთარი ტალღების წყაროს გაცნობიერებისთვის წარმოადგენს მედიტაცია».

ამ გრაციოზული განცხადების შემდეგ მოიბოდიშა და ტუალეტში გავიდა. ახლა ჩემი დრო დადგა, რომ გამეკვირვებინა. სავარძლიდან ისე ვიყვირე, რომ ტუალეტში გაეგო «მე შენზე ერთი ნაბიჯით წინ ვარ, სოკრატე. მედიტაციის ჯგუფში უკვე ერთი კვირაა რაც დავდივარ. თვითონ მომივიდა იდეა, რომ დავკავებულიყავი საკუთარი ჭკუით.
ნუთუ ვერ შეამჩნიე, რამდენად უფრო მშვიდი გავხდი? მითხარი სოკ, შენც აკეთებ მედიტაციებს? თუ არა, მაშნ შემიძლია გაჩვენო, რაც ვისწავლე...»

ტუალეტის კარი ხმაურით გაიღო, და პირდაპირ ჩემთან მოვარდა სოკრატე, საბრძოლო, გულისგამყინავი ყიჟინით და ხელში მბრწყინავი სამურაის ხმლით თავს ზემოთ! სანამ განძრევას შევძლებდი, ხმალმა ჰაერი გააპო და ჩემს თავს ზემოთ დიუიმზე გაშეშდა. ხმალს ავხედე, შემდეგ სოკრატეს. მას გულღიად გაეცინა.

«ჰო, შენ ეფექტური გამოჩენების ოსტატი ხარ. სიკვდილამდე შემაშინე!» – სული მოვითქვი მე.

Atm@n
ხმალი ნელ-ნელა აიწია. მეჩვენებოდა, რომ ჩემს თავზე გაჩერებული, ოთახის სინათლეს იკრებდა და აძლიერებდა. ხმლის პირს მიშტერებულმა გადავწყვიტე გავჩუმებულიყავი.

ამასობაში სოკრატემ მუხლებზე დაიჩოქა, ჩვენს შორის, პირდაპირ ჩემს წინ დადო ხმალი, თვალები დახუჭა, ღრმად ჩაისუნთქა და გაქვავდა. რამდენიმე ხანი ვაკვირდებოდი და ვფიქრობდი, თავს დამესხმებოდა თუ არა ეს „მთვლემარე ვეფხვი“, თუკი გავინძრეოდი. გავიდა ათი წუთი. შემდეგ ოცი. შემდეგ მომივიდა იდეა, რომ შესაძლოა უნდოდა მასთან ერთად გამეკეთებინა მედიტაცია, ამიტომ თვალები დავხუჭე და ნახევარ საათამდე ასე ვიჯექი. თვალები გავახილე, ის კი იმავე ადგილას იჯდა, ბუდასავით. ჩუმად ავდექი, რომ წყალი დამელია. იმ მომენტში, როცა ჭიქას ვავსებდი, ხელი მხარზე დამადო. წავიბორძიკე და წყალი ფეხებზე გადამესხა.

«სოკრატე, მეტჯერ ასე აღარ მომეპარო. უნდა გამაფრთხილო ხოლმე!»

მან გაიღიმა და თქვა:

«სიჩუმე – ეს მეომრის ხელოვნებაა, მედიტაცია კი - მისი მახვილია. ეს მთავარი იარაღია, რომელიც უნდა გამოიყენო იმისთვის, რომ საკუთარი ილუზიების ხლართებში გააღწიო. მაგრამ დაიმახსოვრე: მახვილის სარგებლობა მის მფლობელზეა დამოკიდებული. შენ ჯერ კიდევ არ იცი, როგორ გამოიყენო ეს იარაღი, ასე რომ ის შეიძლება სახიფათო, მატყუარა და უსარგებლო ინსტრუმენტი იყოს შენს ხელში.

თავდაპირველად, მედიტაცია შეიძლება მოდუნებაშ დაგეხმაროს. შენ კი საჯაროდ ყველას აჩვენებ შენს „მახვილს“; ამაყად აჩვენებ შენს მეგობრებს. ამ ხმლის ბრწყინვალება მრავალ მედიტატორს შემდგომ ილუზიებში აგდებს, სანამ ბოლომდე არ ამბობენ უარს მედიტაციაზე, სხვა „შინაგანი ალტერნატივის“ ძიებაში.

მეომარი, პირიქით, მედიტაციას მარჯვედ და ღრმა გაგებით იყენებს. მისი მეშვეობით საკუთარ ჭკუას ნაწილებად ჰკვეთს, აზრებს აქეთ-იქით მიმოფანტავს, რათა გამოვლინდეს მათი მნიშვნელოვანობის არარსებობა. მომისმინე და დასკვნები თავად გამოიტანე:

ალექსანდრე მაკედონელს თავისი არმია უდაბნოს გავლით მიჰყავდა და ისინი ორ მსხვილ თოკთან მივიდნენ, რომლებიც მასიურ, ძლიერ კვანძად იყვნენ შეკრულნი. არავის შეეძლო მისი გახსნა, სანამ საქმეს ალექსანდრე არ შეუდგა. ერთი წამითაც არ შეყოყმანებულა, თავისი ხმალი დააძრო და ერთი ძლიერი დარტყმით გაჰკვეთა კვანძი. ის ნამდვილი მეომარი იყო!

«შენ უნდა ისწავლო საკუთარი ჭკუის კვანძების ასევე გაკვეთა - მედიტაციის მახვილით. მანამ, სანამ ერთხელ გადააბიჯებ მოთხოვნილებას საერთოდ ნებისმიერ იარაღისადმი».


ზუსტად ამ მომენტში სადგურზე, ძველი ფოლკსვაგენი შემოგორდა. მასშ ექვსი ადამიანი იჯდა, რომელთა ცნობაც ერთი შეხედვით ძნელი იყო. როცა მივუახლოვდით, დავინახეთ, რომ მათ შორის ორი ქალი და ოთხი მამაკაცი იყო. ყველანი ერთნაირ ცისფერ მანტიებში გამოწყობილიყვნენ. მათში ერთ-ერთი მრავალრიცხოვანი სულიერი საზოგადოების წევრები ვიცანი. კონკრეტულად, ეს ადამიანები სათნო სახით იჯდნენ და ვერ ამჩნევდნენ ჩვენს იქ ყოფნას, თითქოს ჩვენი ა,ქვეყმიური დამიწებულობა წაბილწავდა მათ.

სოკრატეს არ შეეძლო, რომ არ მიეღო ეს გამოწვევა. მაშინვე მიიღო სულელის გამომეტყველება. ღიად იფხანდა სხვადასხვა ადგილებს და ნამდვილ კვაზიმოდოოს ჰგავდა. «ჰეი, ჯეკ, – მიმართა მან მძღოლს, რომელსაც ყველაზე დიდი წვერი ჰქონდა, რაც კი ცხოვრებაშ მენახა, – „რა გინდა? ბენზინი, თუ რა?“

«დიახ, ჩვენ ბენზინი გვინდა», – თქვა მან დაზეთილი ხმით.

სოკრატე ავხორცულად მიაშტერდა ორ ქალს უკანა სავარძელზე, თავი ფანჯარაშ შეყო და ხმამაღლა დაიშიშინა: «მისმინე, თქვენ რა, მედიტაციებს აკეთებთ?». ეს ისეთი ტონით თქვა, თითქოს სექსუალური სიამოვნების იშვიათ ფორმაზე საუბრობდა.

«დიახ, ჩვენ ვმედიტირებთ», – წარმოთქვა მძღოლმა. მის ხმაში კოსმიური უპირატესობა გამოსჭვიოდა, – «ახლა კი შეგიძლიათ ჩაასხათ ბენზინი ჩვენს ავტომობილში?»

სოკმა ხელი დამიქნია და მანიშნა, რომ ავზი გამევსო, მანამდე კი განაგრძობდა მძღოლის ყველა სუსტ წერტილზე წიხლის დაჭერას. «მისმინე, იცი, რომ ქალს ჰგავხარ ამ კაბაში; ა-არა ჯიგარ, სწორად გამიგე, საერთოდ საკაიფოა... და წვერს რატომ არ იპარსავ? რას მალავ წვერის ქვეშ?»

სანამ მე მორჩილად ვემსახურებოდი ავტომობილს, ის ცუდიდან უარესზე გადავიდა: «ეი», – მიმართა ერთ-ერთ ქალს, – «ეს ტიპი შენი კაცია, ხო?» «მითხარი, – მიმართა მეორე მამაკაცს წინა სავარძელზე, – „ხშირად ხართ მაგით დაკავებული, თუ ძალებს ინახავთ, როგორც „ნეიშენელ ენქვაერში“ წავიკითხე?»

სანამ ის იდგა და მტანჯველად დიდხანს ითვლიდა ხურდას (ყოველ ჯერზე თვლა ეშლებოდა და თავიდან იწყებდა)მე ძლივს ვიკავებდი სიცილს, ავტომობილში მყოფი ხალხი კი ბრაზისგან კანკალებდნენ. მძღოლმა ხურდა მოხვეტა და სრულიად უაზროდ გაუხვია სადგურიდან. როცა მიდიოდნენ, სოკრატემ დაუყვირა: «გიხდებათ მედიტაცია! მასე განაგრძეთ!»
Plasmodium
ბიჭო ამდენიხანი მედიტაციაზე შეყავდა?
მე მეგონა სამურაიდ ამზადებდა ან ნინძად ph34r.gif
Atm@n
ოფისში დაბრუნებაც ვერ მოვასწარით, სადგურზე დიდი შევროლე შემოვიდა. ზარების წკრიალი არ იყო მინელებული, და ამას თან დაერთო თავად ავტომობილის სიგნალიც. მე სოკრატეს დასახმარებლად გავედი.

საჭესთან ორმოცი წლის „თინეიჯერი“ იჯდა, ფერად ტანსაცმელში და ბუმბულიანი დიდი სანადირო შლიაპით. ძალიან ნერვიული ჩანდა და წამდაუწუმ უკაკუნებდა საჭეზე. მის გვერდით ცხვირზე ფხვნილს ისვამდა და წამწამებს აფახულებდა გაურკვეველი ასაკის ქალბატონი.

რაღაც მიზეზით ისინი უარყოფით ემოციას იწვევდნენ ჩემში. სულელურად გამოიყურებოდნენ. მინდოდა მეთქვა: «რატომ არ გინდათ ასაკის შესაფერისად მოიქცეთ?» – მაგრამ მე მხოლოდ ვაკვირდებოდი და ველოდი.

«ეი, შენ, არის აქ სიგარეტის ავტომატი?» – იკითხა ზეაქტიურმა მძღოლმა.

სოკრატემ შეწყვიტა თავისი საქმე, თავი ასწია და თბილად გაიღიმა: «არა, სერ, მაგრამ აქვე გზაზე სადღეღამისო მაღაზიაა». შემდეგ კი თავის საქმეს დაუბრუნდა. ზეთის დონეს ამოწმებდა მთელი ყურადღებით. ხურდა ისე დაუბრუნა, თითქოს ჩაი მიართვა იმპერატორს.

როცა ავტომობილი წავიდა, ტუმბოს გვერდით ვიდექით და ღამის ჰაერს ვსუნთქავდით. «შენ ასე გულითადად ეპყრობოდი ამ ადამიანებს, არადა ძალიან შეურაცხმყოფელად იქცეოდი ჩვენს სულიერ ძმებთან ციოსფერ მანტიებში, რომლებიც ევოლუციის აშკარად უფრო მაღალ საფეხურზე იყვნენ. რაშია საქმე?»

ეს იყო ერთადერთი შემთხვევა, როცა პირდაპირი პასუხი მომცა: «ყველა საფეხური, რომელიც უნდა გაღელვებდეს, - ეს შენი და ჩემი საფეხურია», – თქვა და თან ჩაეცინა.

«ამ ადამიანებს სიკეთე და სითბო სჭირდებოდათ. სულიერი მაძიებლებისთვის კი აუცილებელი იყო, რაღაცაზე დაფიქრებულიყვნენ».

«მე რა მჭირდება?»

«მეტი პრაქტიკა», – სწრაფად მიპასუხა მან. «შენი ერთკვირიანი მედიტაციის პრაქტიკა ვერ დაგეხმარა, როცა ხმლით დაგადექი თავზე, ისევე როგორც ვერ დაეხმარა ჩვენს მეგობრებს ცისფერ მანტიებში, როცა ცოტათი გავეხუმრე.

«მოდი ასე ვთქვათ: წინ გადატრიალება – ეს ჯერ კიდევ არაა მთელი გიმნასტიკა. მედიტაცია – ეს ჯერ კიდევ არაა მეომრის მთელი გზა. თუ მთელ სურათს ვერ გაიგებ, შესაძლოა მოტყუებული დარჩე, მთელი ცხოვრება წინ ტრიალი ან მედიტაცია აპრაქტიკო და ამგვარად სწავლებისგან მხოლოდ ფრაგმენტალური სარგებელი მიიღო.

«ამიტომ, იმისათვის, რომ სწორ გზაზე დარჩე, შენ გჭირდება განსაკუთრებული რუქა, რომელიც კვლევების მთელ ველს მოიცავს. მაშინ შეძლებ, რომ მედიტაციის უპირატესობა და ნაკლი დაინახო. და მე გეკითხები, სად შეიძება იპოვო კარგი რუქა?»

«რა თქმა უნდა ბენზინ-გასამართ სადგურზე!»

«მაშინ წინ, სერ, ოფისში შებრძანდით და ყველაზე საჭირო რუქას მოგართმევთ». სიცილით შევედით შიგნით. მე მაშინვე სავარძელში დავეხეთქე; სოკრატე უხმაუროდ მოთავსდა თავის სავარძელში. ის დაჟინებით მიყურებდა დაახლოებით ერთი წუთის განმავლობაში. «ოი-ოი», – წარმოვთქვი და ნერვიულად ამოვისუნთქე, – «ახლა რაღაც იქნება».

«პრობლემა იმაშა, – თქვა როგორც იქნა, – „რომ მე არ შემიძლია აღგიწერო ეს ველი, ყოველ შემთხვევაშ სიტყვების ამ დიდი რაოდენობით“. წამოდგა და ჩემსკენ წამოვიდა, თვალების ისეთი გამომეტყველებით, რომელიც მეუბნებოდა, რომ ჩემოდნების ჩალაგების დრო იყო: ჩვენ სამოგზაუროდ მივდიოდით.
Atm@n
ერთ მომენტში შევიგრძენი, როგორ ვფართოვდებოდი, შორეული კოსმოსის ყველაზე მაღალი წერტილიდან სინათლის სიჩქარით ვმოძრაობდი, ყოფიერების კიდეებამდე ვფეთქდებოდი, სანამ სამყაროდ არ ვიქეცი. ჩევს გარეთ აღარაფერი დარჩა. მე ვიქეცი მთლიან ცნობიერებად, რომელიც საკუთარ თავს აცნობიერებს; ვიყავი სუფთა სინათლე, რომლებსაც ფიზიკოსები მთლიან მატერიასთან აიგივებენ, პოეტები კი სიყვარულს უწოდებენ. მე ვიყავი ერთადერთი, და მე ვიყავი ყველაფერი, ვაღწევდი რა ყველა სამყაროში. ამ მომენტში მარადიული და შეუცნობელი მთელი თავისი გამოუთქმელი განსაზღვრულობით გაიხსნა ჩემს წინაშე.

წამიც და მე ისევ სპორტულ ფორმაში ვარ და ვარსკვლავებს შორის ვწევარ. დავინახე ადამიანის გულის ფორმის პრიზმა, რომელიც ნებისმიერ გალაქტიკას დაჩრდილავდა. პრიზმა ცნობიერების სინათლე კაშკაშა ფერების აფეთქებად გადააქცია, ცისარტყელის ფერებად, რომლებიც მთელს სამყაროშ გაჭიმულიყვნენ.

ჩემი საკუთარი სხეულიც პრიზმად იქცა, რომელიც ყველა მხარეს სინათლის სხვადასხვა ფერებს ასხივებდა. და მე მივხვდი, რომ ადამიანის სხეულის უმაღლესი მიზანია სუფთა გამტარი გახდეს ამ სინათლისთვის, ისე რომ მისმა სიკაშკაშემ ყველა წინააღმდეგობა დაძლიოს და ყველა კვანძი გახსნას.


ვიგრძენი სინათლე, რომელიც ჩემი სხეულის ყველა ორგანოშ გადიოდა. მაშინ გავიგე, რომ გაცნობიერებულობა - ესაა ის, თუ როგორ განიცდის ადამიანი ცნობიერების სინათლეს.

მე შევიცანი ყურადღების არსი - ესაა გაცნობიერებულობის ნებელობითი მიმართულება. ჩემი სხეული სავსე ჭურჭლად იქცა. ფეხებს შევხედე, ისინი თბილი სინათლით აივსნენ და მასში აითქვიფნენ. იგივე გამოვცადე ხელებზე დახედვის შედეგადაც. ყურადღების ფოკუსირებას ვახდენდი სხეულის თვითოეულ ნაწილზე, სანამ ისევ მთლიან სინათლედ არ ვიქეცი. შედეგად ნამდვილი მედიტაციის პროცესი გავაცნობიერე: გავაფართოვოთ გაცნობიერებულობა, მივმართოთ ყურადღება, რათა ბოლომდე მივეცეთ ცნობიერების სინათლეს.

სიბნელეში შუქმა გაიელვა. გონზე იმით მოვედი, რომ სოკრატე ფანარს თვალებში მანათებდა. «შუქი ჩაქრა», – თქვა მან, და კბილები დააღრჭიალა ისე, თითქოს ჰელოვინის კვახი ყოფილიყოს, რომელსაც ქვემოდან ფანარს ანათებდნენ. «აბა, ასე უფრო გასაგებია?» – მკითხა მან, თითქოს მე ეს-ესაა უბრალო ელექტრო-ნათურის მუშაობის პრინციპს გავცნობოდი, და არა სამყაროს სულს. ძლივს ვლაპარაკობდი.

«სოკრატე, მე ვალში ვარ შენთან, რომელსაც ალბათ ვერასოდეს გადავიხდი. ახლა მე ყველაფერი მესმის და ვიცი რაც უნდა გავაკეთო. ვფიქრობ აღარ მჭირდება შენთან შეხვედრები». სევდა შემომაწვა იმის გამო, რომ ჩემი გამოსაშვები დღე დადგა. მომენატრება სოკრატე.

მან გაოცებულ გაურკვეველი მზერით შემომხედა, შემდეგ კი სიცილი აუტყდა, თანაც ისე ძლიერად, როგორც არასოდეს აქამდე. მთლიანად თრთოდა სიცილისგან და თვალებიდან ცრემლები მოდიოდა. როგორც იქნა გაჩერდა და ახსნა თავისი სიცილი.

«შენ ჯერ არ დაგიმთავრებია სწავლა, პირველკლასელო. შენი მუშაობა ეს-ესაა იწყება. შეხედე საკუთარ თავს, შენ ფუნდამენტალურად იგივე ხარ, როგორიც მრავალი თვის წინ, როცა აქ პირველად გამოჩნდი. ის, რაც დაინახე, ჩვენება იყო და არა კანონზომიერად დასრულებული გამოცდილება. ჩვენება ბლაგვდება მეხსიერებაში, მაგრამ ამ სახითაც კი იგი შენი ვარჯიშის საფუძველი იქნება. ახლა კი მოეშვი და ნუ ხარ ასეთი სერიოზული!

იგი კვლავ ჩამოჯდა, ისეთივე ეშმაკური და ბრძნული გამომეტყველებით, როგორც ყოველთვის. «გესმის», – თქვა მან, – «ეს მოგზაურობები მანთავისუფლებენ ხანგრძლივი ახსნების აუცილებლობისგან, რომლებიც უნდა გადმოგცე შენი გასხივოსნების (განათების) გზაზე». ზუსტად იმავე წამს ელექტრული შუქიც განათდა, და ორივეს გაგვეცინა.

სოკრატემ თავისი პატარა მაცივრიდან ორი ცალი ლიმონი გამოიღო. მათგან წვენს წურავდა და თან საუბარს აგრძელებდა. «უნდა იცოდე, რომ მეც სამსახურს მიწევ. მეც „გავიჭედე“ აქ, დროსა და სივრცეში, და მე თვითონაც მაქვს ერთგვარი ვალი. ჩემი მნიშვნელოვანი ნაწილი მჭიდროდაა დაკავშირებული შენს პროგრესთან. იმასთან, რომ გასწავლო», – ამბობდა იგი, და ისე, რომ უკან არც კი იხედებოდა, ლიმონის ქერქებს ზურგსუკან ზუსტად სანაგვე ვედროში ისროდა, - «მე, ასე ვთქვათ შენში საკუთარი თავის ნაწილი უნდა ჩავდო. გარწმუნებ, ეს კარგი ინვესტიციაა. ყველა შემთხვევაში ეს ჯგუფური (ორმხრივი) ძალისხმევაა».

მან დაასრულა და წვენით სავსე ჭიქა მომაწოდა. «თუ ასეა, მინდა სადღეგრძელო ვთქვა: წარმატებულ პარტნიორობაზე!»
«მოსულა!» – გაიღიმა მან.
«დაწვრილებით მომიყევი ამ ვალზე. ვისგან ხარ დავალებული?»
«ასე ვთქვათ, ეს საშინაო წესების ნაწილია».
«ეს პასუხი არაა. ეს სისულელეა».

«შეიძლება ეს სისულელეა, მაგრამ მაინც უნდა დავემორჩილო წესების გარკვეულ რაოდენობას ჩემს საქმეში. მან პატარა ბარათი ამოიღო. იგი საკმაოდ ჩვეულებრივად გამოიყურებოდა, სანამ მისი სუსტი ნათება არ შევნიშნე. მასზე ეწერა:

მეომარი, ინკორპორეიტედი.
სოკრატე
წამყვანი სპეციალისტი საკითხებში:
პარადოქსი, იუმორი, ცვლილებები.


«გაუფრთხილდი ამას. შეიძება გამოგადგეს. როცა დაგჭირდები..., როცა ნამდვილად დაგჭირდები, უბრალოდ აიღე ორივე ხელში და დამიძახე. ასე თუ ისე, მაინც მოვალ.

სავიზიტო ბარათი ფრთხილად ჩავიდე საფულეში. «მე მოვუფრთხილდები ამას, სოკრატე. შეგიძლია მენდო. და-ა შემთხვევით ჯოის მისამართის „ვიზიტკა“ ხომ არ გაქვს, ჰა?»

მან ჩემს კითხვას იგნორირება გაუკეთა.

ჩვენ გავჩუმდით, და სოკრატე თავისი ერთ-ერთი ცნობილი სალათის კეთებას შეუდგა. ამასუბაში კითხვაც მოვიფიქრე.

«სოკრატე, როგორ აკეთებ ამას? როგორ შემიძლია მე თვითონ გავუხსნა საკუთარი თავი გაცნობიერებულობის სინათლეს?»

«მაშასადამე, – თქვა მან და კითხვაზე კითხვით მიპასუხა, – „რას აკეთებ, როცა გინდა რაიმე დაინახო?“

გამეცინა. «ვუყურებ! ა-ა! შენ ალბათ მედიტაციას გულისხმობდი, მართალია?»

«ზუსტად!» – მიპასუხა მან. «და ეს მთავარია» – თქვა და ბოსტნეულის დაჭრა დაამთავრა. «არსებობს ორი ერთდროული პროცესი:

– ერთი მათგანი «გამობრწყინებაა» (insight) – ესაა ნებელობითი ყურადღება, გაცნობიერებულობის მიმართვა იქითკენ, რისი დანახვაც გინდა.
– მეორე, ესაა «განჯაჭვულობა» (surrender) – ყველა გაჩენილი ფიქრის გაშვების პროცესი.

სწორედ ესაა ნამდვილი მედიტაცია; ასე შეგიძლია შენი ჭკუის საზღვრებს გასცდე.


ამასთან დაკავშირებით შესაფერისი ისტორია მაქვს:

მედიტაციის შემსწავლელი ღრმა სიჩუმეშ იჯდა სხვა მოსწავლეების მცირე ჯგუფთან ერთად. გონებაში სისხლის, სიკვდილის და დემონების გამოცხადებით შეშინებული წამოდგა, მასწავლებელთან მივიდა და დაიჩურჩულა: «როში, ამ წუთას საშინელი ჩვენება მქონდა!»

«გაუშვი ის», – თქვა მასწავლებელმა.

რამდენიმე დღის შემდეგ მოსწავლე ტკბებოდა ფანტასტიური ეროტიული ფანტაზიებით, ცხოვრების აზრის წვდომით, ანგელოზებით, კოსმიური დეკორაციების ფონზე - რაღაც არაჩვეულებრივით.

«გაუშვი ისინი» – თქვა მასწავლებელმა, რომელიც უკნიდან მიეპარა და თავში ჯოხი ჩაუკაკუნა.


გამეცინა ამ ისტორიაზე, შემდეგ კი ვუთხარი: «იცი, სოკრატე, ამ ისტორიის აზრზე დავფიქრდი...». სოკრატემ სტაფილო ჩამიკაკუნა თავში: «გაუშვი ის!».
Atm@n
ჭამას შევუდექით. ჩანგლით ჩემს ბოსტნეულს ვეცი; ის პატარა ულუფებს იღებდა თავისი ჩინური ჩხირებით და ღეჭვის დროს უხმაუროდ სუნთქავდა. არასოდეს იღებდა შემდეგ პორციას მანამ, სანამ ბოლომდე არ ღეჭავდა და ყლაპავდა წინას, თითქოს თვ9ითოეული ულუფა უკვე თავისთავად ტრაპეზი იყო. აღფრთოვანებული ვიყავი ამ პროცესის დაკვირვებით, მიუხედავად ამისა თვითონ ისე ვყლაპავდი, პრაქტიკულად არც კი ვღეჭავდი. პირველმა შევჭამე ყველაფერი, უკან გადავწექი და განვაცხადე:

«მგონია, რომ უკვე მზად ვარ ნამდვილი მედიტაციისთვის».

«აჰ, რა თქმა უნდა», – მან ჩხირები გვერდზე გადადო, – «ჭკუაზე გამარჯვება». შენ რომ მართლა გაინტერესებდეს».

«მაინტერესებს! მინდა თვითგაცნობიერება. აი, რატომ ვარ აქ».

«შენ თვით-იმიჯი გინდა და არა თვით-გაცნობიერება. აქ იმიტომ ხარ, რომ უფრო მიმზიდველი ალტერნატიოვები არ გაქვს».

«კი, მაგრამ მე მართლა მინდა ჩემი მოუსვენარი ჭკუისგან განთავისუფლება» – გავაპროტესტე მე.

«ამაშია შენი ყველაზე დიდი ილუზია, დენ. შენ იმ ბიჭივით ხარ, რომელიც უარს ამბობს სათვალის ტარებაზე და ამტკიცებს: „ისინი აღარ ბეჭდავენ გაზეთებს გარკვეული შრიფტით“.

«სულაც არა», – ვთქვი და თავი გავიქნიე.

«მე არ ველოდი, რომ შეიცნობდი ჭეშმარიტებას, მაგრამ შენ უნდა მოისმინო იგი».

«საითკენ უმიზნებ?» – მოუთმენლად ვკითხე მე, ჩემი ყურადღება ხელიდან მისხლტებოდა.

«გინდა მორალი, აი შენ მორალი», – წარმოთქვა სოკრატემ ხმით, რომელმაც ჩემი ყურადღება ისევ მიიპყრო. «შენ თვითიდენტიფიკაციას ახდენ საკუთარ წვრილმან, მოსაწყენ და ძირითადად მშფოთვარე ფიქრებთან და რწმენებთან; შენ გჯერა, რომ შენ ხარ შენი ფიქრები».

«სისულელეა!»

«შენი ჯიუტი ილუზიები – ეს გემია, რომელიც იძირება. გირჩევ გაუშვა ისინი, სანამ დროა».

შევეცადე შემეკავებინა ჩემი მზარდი რისხვა. «შენ რა იცი, მე როგორ ვახდენ „თვითიდენტიფიკაციას“ საკუთარ ჭკუასთან?»

«კარგი», – ჩაისუნთქა მან. «დაგიმტკიცებ. რას გულისხმობ, როცა ამბობ: „მე მივდივარ სახლში“? ნუთუ თავისთავად არ გულისხმობ, რომ შენ სახლისგან მოშორებით იმყოფები, საითღა მიდიხარ?»

«რა თქმა უნდა, ეს სისულელეა!».

ყურადღება არ მოუქცევია, ისე მკითხა: «რას გულისხმობ, როცა ამბობ: „ჩემი სხული დღეს ჯანმრთელად არაა“? ვინ არის ეს „მე“, რომელიც სხეულისგან ცალკეა და ლაპარაკობს მასზე, როგორც საკუთრებაზე?»

იძულებული ვიყავი გამცინებოდა. «სემანტიკა, სოკრატე. რამე ხომ უნდა თქვა».

«ძირითადად მართალია. მიუხედავად ამისა, ენობრივი საშუალებები, რომლებსაც ჩვენ ვიყენებთ, ასახავენ ჩვენი სამყაროს აღქმის მეთოდებს. სინამდვილეშ ისე იქცევი, თითქოს შენ ხარ „ჭკუა“, ან რაღაც მოუხელთებელი სხეულის შიგნით».

«და რაში მჭირდება ასე მოქცევა?»

«იმიტომ, რომ შენი ყველაზე დიდი შიში - ეს სიკვდილია და ყველაზე დიდი სურვილი - გადარჩენა. შენ გინდა მთელი დრო, გინდა მარადისობა. შენს მცდარ რწმენაში, რომ შენ ხარ ეს „ჭკუა“ ან ეს „სული“, პოულობ ხელმოსაჭიდს შენს კონტრაქტში სიკვდილთან. შესაძლოა „ჭკუის“ სახით შეძლებ სხეულიდან ამოხტე, როცა ის მოკვდება, ასე არაა?»

«აი, მესმის იდეა» – ჩამეცინა მე.

«ეს ზუსტად ისაა, რაც არის, დენ. იდეა, რომელიც იმაზე რეალური არაა, ვიდრე ჩრდილი ჩრდილისგან. ჭეშმარიტება კი იმაშია, რომ ცნობიერება კი არ იმყოფება სხეულში, არამედ უფრო სწორი იქნება თუ ვიტყვით, რომ სხეული იმყოფება ცნობიერებაში. და შენ ხარ ეს ცნობიერება; ეს - არაა ჭკუა-ფანტომი, რომელიც ასე გაწუხებს. შენ წარმოადგენ სხეულს, მაგრამ ასევე ყველაფერ დანარჩენსაც. სწორედ ეს გაგიხსნა შენმა ჩვენებამ. მხოლოდ ჭკუა ცდება და ეშინია ცვლილებების. ამგვარად, თუკი მოდუნდები და ყველა ფიქრზე უარს იტყვი, საკუთარ სხეულში, ბედნიერი, თვითკმარი და თავისუფალი გახდები, და აღარ განიცდი განცალკევებულობას. უკვდავება უკვე გეკუთვნის, მაგრამ არა ისე, როგორც წარმოგიდგენია და იმედოვნებ. შენ უკვე იყავი უკვდავი, დიდი ხნით ადრე, სანამ დაიბადებოდი, და იქნები უკვდავი კიდევ დიდი ხნით, მას შემდეგ, რაც შენი სხეული გაიხრწნება. სხეული სწორედ ცნობიერებაა; იგი უკვდავია. იგი მხოლოდ იცვლება. ჭკუა - შენი საკუთარი რწმენები, შენი ისტორია, პირადი ინდივიდუალობა - ეს ყველაფერი მოკვდავია; მაშინ გეკითხები, ვის სჭირდება ეს?»

სოკრატე გაჩუმდა და სკამის საზურგეზე გადაწვა.

«სოკ, დარწმუნებული არა ვარ, რომ შენი ნათქვამიდან ყველაფერი აღვიქვი».

«რა თქმა უნდა არა!» – გაეცინა მას. «ყველა შემთხვევაში, სიტყვები ბევრს არ ნიშნავენ, სანამ თავად არ გააცნობიერებ მათ უკან მდგარ ჭეშმარიტებას. მხოლოდ მაშინ განთავისუფლდები და უმწეოდ ჩაუვარდები მარადისობას მკლავებში.
«ძალიან მიმზიდველად ჟღერს
».

მას გაეცინა. «სწორედაც, ძალიან მიმზიდველად. თუმცა ამ მომენტში მე მხოლოდ ფუნდამენტს ვყრი იმისას, რაც შემდეგში უნდა მოხდეს».

«სოკრატე, თუ მე ჩემი ფიქრები არ ვარ, მაშინ ვინ ვარ?»

ისე შემომხედა, თითქოს ახლახანს ამიხსნა, რომ ერთს პლუს ერთი ორია, და მე ვკითხე: «გასაგებია, მაგრამ მაინც რამდენი იქნება ერთს პლუს ერთი?» მაცივრისკენ გაიწია, ხახვი გამოიღო და ხელში ჩამიდო. «გაფრცქვენი, შრიდან შრემდე», მე გაფრცქვნა დავიწყე...

«რა აღმოაჩინე?»
«კიდევ ერთი შრე».
«განაგრძე».
«კიდევ რამდენიმე შრე, სოკ».
«განაგრძე, სანამ შრეები აღარ დარჩება. რა აღმოაჩინე?»
«არაფერი აღარ დარჩა».
«მერედა როგორ დარჩა, დარწმუნებული იყავი დარჩა».
«და რა არის ეს?»
«სამყარო. მიიღე ეს მხედველობაში. შენი სახლში დაბრუნების დროა».

ფანჯარაში გავიხედე. უკვე თენდებოდა.
Atm@n
სოკრატესთან მომდევნო საღამოს მივედი, მანამდე გულმოდგინედ ვცდილობდი მედიტაციას, ფიქრები კი მაინც მასვენებდნენ. რადგანაც ადრეული საღამო არც ისე დატვირთული იყო კლიენტებით, ჩვენ მოგვეცა შესაძლებლობა, რომ დავმჯდარიყავით და ჩაი დაგველია, და ამასობაში საკუთარი წარუმატებელი მედიტაციის შესახებ მოვუყევი.

«დიახ, შენი ყურადღება წინანდებურად გაფანტულია. მოისმინე ასეთი ისტორია:

მოსწავლემ კითხვა დაუსვა მასწავლებელს ძენის ყველაზე მნიშვნელოვანი ელემენტის შესახებ.
მასწავლებელმა უპასუხა: «ყურადღება».
«დიახ, გმადლობ, როში», – თქვა მოსწავლემ. «და რომელია ძენის მეორე ყველაზე მნიშვნელოვანი ელემენტი?. «ყურადღება», – უპასუხა მასწავლებელმა.


გაკვირვებული ვუყურებდი სოკს. «აი ზღაპარიც მორჩა», – თქვა მან.

მე ავდექი, რომ წყალი დამელია, სოკრატემ კი მკითხა:

«უთმობ განსაკუთრებულ ყურადღებას იმას, თუ როგორ დგახარ?»
«ნუ, დიახ», – ვუპასუხე ისე, რომ სულაც არ ვიყავი ამაში დარწმუნებული, თან ამ დროს წყლით სავსე ავზს ვუახლოვდებოდი.
«უთმობ საკმარის ყურადღებას იმას, თუ როგორ დადიხარ?» – მკითხა მან.
«დიახ, ვუთმობ», – ვუპასუხე, თამაშში ჩართულმა.
«უთმობ საკმარის ყურადღებას იმას, თუ როგორ ლაპარაკობ?»
«ვფიქრობ, რომ კი», – წარმოვთქვი და საკუთარ ხმას დავუგდე ყური.
«უთმობ საკმარის ყურადღებას იმას, თუ როგორ აზროვნებ?» – მკითხა მან.
«სოკრატე, შემეშვი! მე ყველაფერს ვაკეთებ, რისი გაკეთებაც შემიძლია!»

ის ჩემსკენ გადმოიხარა. «ის ყველაფერი, რასაც შენ აკეთებ, არაა საკმარისი! შენი ყურადღება ინტენსიურობისგან უნდა იწვოდეს. გიმნასტიკის დარბაზში უაზრო ბოდიალი ვერ გაქცევს ჩემპიონად; თვალდახუჭული ჯდომა ყურადღების კონცენტრაციის გარეშე ვერ გაზრდის შენს გაცნობიერებულობას. მხოლოდ შენი პრაქტიკის ხარისხი მოგიტანს პროპორციულ შედეგს. აი შენ, კიდევ ერთი ისტორია:

მონასტერშ ყოფნისას, დღეებს ვატარებდი იმაში, რომ ამომეხსნა კოანი, ამოცანა, რომელიც მასწავლებელმა მომცა, იმისთვის, რომ ჩემი ჭკუის პროვოცირება მოეხდინა და მისი ნამდვილი ბუნება ეჩვენებინა ჩემთვის. მე არ შემეძლო ამოცანის ამოხსნა. ჩემი სწავლება ძალიან ნელა მიიწევდა წინ, და ეს სასოწარკვეთილებაშ მაგდებდა. მასწავლებელმა მითითება მომცა, რომ ჩემს კოანზე მუშაობა კიდევ ერთი თვით გამეგრძელებინა. «ამ დროში», – გამამხნევა მან, – «შენ აუცილებლად ამოხსნი მას».

თვე გავიდა, და მე მთელი ძალით ვცდილობდი, კოანი კი ისევ ამოუხსნელი დარჩა.

«განაგრძე მისი ამოხსნა კიდევ ერთი კვირის განმავლობაში, გულში ცეცხლით!» – თქვა მან. დღე და ღამე კოანი ჩემს თავშ იწვოდა, მაგრამ ვერაფრით შევაღწიე მის საიდუმლოში.

როშიმ მითხრა: «კიდევ ერთი დღე, მთელი შენი სულით». დღის დასასრულისთვის გამოფიტული ვიყავი, და ვუთხარი მას: «მასწავლებელო, აზრი არა აქვს. გავიდა თვე, კვირა, დღე, და მე არ შემიძლია ამ ამოცანის ამოხსნა». მასწავლებელმა დაჟინებით შემომხედა და მითხრა: «იმედიტირე კიდევ ერთი საათი, და თუ ვერ მოახერხებ კოანის ამოხსნას ამ დროშ, თავის მოკვლა მოგიწევს».


«რაში ჭირდება მეომარს მედიტაცია? მე ვფიქრობდი, რომ გზა - ეს მოქმედებაა»

«მედიტაცია – ეს უმოქმედო მოქმედებაა; თუმცა შენ სრულიად მართალი ხარ იმაში, რომ მეომრის გზა უფრო დინამიურია. საბოლოო ჯამში შენ ისწავლი ყოველი შენი ქმედების მედიტირებას. თუმცა დასაწყისში მჯდომარე მედიტაცია ცერემონიის როლს ასრულებს, განსაკუთრებულად გამოყოფილი დროა, როცა ქმედების ინტენსივობა უნდა გაზარდო. შენ სრულყოფილად უნდა დაეუფლო რიტუალს, რომ იგი მთელს ყოველდღიურ ცხოვრებაზე გაავრცელო.

როგორც მასწავლებელი, მე გამოვიყენებ ნებისმიერ მეთოდს და საშუალებას, რაც ჩემს განკარგულებაშია, რათა შევინარჩუნო შენი ინტერესი და დაგეხმარო წინააღმდეგობების გადასალახად შეუპოვრად შრომაში.

მე რომ უბრალოდ მოვიდე და ყურში ჩაგჩურჩულო ბედნიერების საიდუმლო, არც კი მომისმენდი. შენ გჭირდებოდა ადამიანი, რომელიც მოგაჯადოებდა, ფოკუსს გიჩვენებდა, სახურავზე ახტებოდა, რათა როგორმე გაეღვიძებინა შენი ინტერესი.
რა გაეწყობა, მე არ ვარ თამაშების წინააღმდეგი, ყოველ შემთხვევაშ ჯერ-ჯერობით, მაგრამ დგება დრო, როდესაც თვითოეული მეომარი მარტო უნდა გაემგზავროს თავის გზაზე. ამჟამად კი ყველაფერს გავაკეთებ იმისთვის, რომ აქ დაგტოვო, გზის შესასწავლად».


მომეჩვენა, რომ ჩემით მანიპულირებდნენ, და ამან გამაბრაზა. «და რა გამოდის, მე დავბერდები აქ, ამ სადგურზე, ისევე როგორც შენ, რომელიც ელოდება მომენტს, რომ გამვლელ სტუდენტს დაესხას თავს». მაშინვე ვინანე ამ რეპლიკაზე, როგორც კი ჩემს ბაგეებს მოწყდა.

სოკრატე მოდუნდა, გაიღიმა და წყნარად წარმოთქვა: «შეცდომაში არ შეგიყვანოს ამ ადგილმა ან შენი მასწავლებლის გარეგნობამ, დენ. საგნები და ადამიანები ხშირად ისეთი არაა, როგორადაც გვეჩვენება. მე სამყაროთი განვისაზღვრები, და არა ამ სადგურით. რაც შეეხება იმას, თუ რატომ უნდა დარჩე, ნუთუ ცხადი არაა, რა შეგიძლია მოიპოვო აქ? მე - სრულიად ბედნიერი ვარ. და შენ?»

მანქანა მოგვიახლოვდა. მის რადიატორს ორთქლის ღრუბელი ედგა თავზე. «წამოდი», თქვა სოკმა. «ეს მანქანა იტანჯება, და შეიძლება მისი დახვრეტა მოგვიწიოს, რომ ტანჯვისგან გავანთავისუფლოთ». ორივენი გარეთ გავედით, ტანჯულ მანქანასთან მდუღარე რადიატორით და მის პატრონთან, რომელიც ცუდ ხასიათზე იყო.

«ჯანდაბა! სად ხართ ამდენ ხანს? მთელი ღამე ვერ გელოდებით!»

სოკრატე სიყვარულით სავსე ინტერესით უყურებდა მას. «მოდი, შევხედოთ სერ, რა შეგვიძლია გავაკეთოთ იმისთვის, რომ რაც შეიძება ნაკლებად დაგაყოვნოთ». მანქანა ავტო-ფარეხში შეაყვანინა, რადიატორს შლანგი მიუშვირა წნევით და იპოვა, საიდანაც გამოდიოდა წყალი. რამდენიმე წუთში შეადუღა ბზარი და მიუხედავად ამისა დაჟინებით მოუწოდა მძღოლს, რომ შეეცვალა ძველი რადიატორი. «ყველაფერი კვდება და იცვლება, რადიატორებიც კი», – თქვა და თვალი ჩამიკრა.

როცა ავტომობილი წავიდა, სოკრატეს სიტყვების ჭეშმარიტება როგორც იქნა დავიდა ჩემამდე. ის მართლაც აბსოლუტურად ბედნიერი იყო! მეჩვენებოდა, რომ ვერაფერი ვერ მოქმედებდა მისი სულის ბედნიერ განწყობაზე. მთელი იმ ხნის განმავლობაში, რაც ვიცნობდი, იგი ყოფილა გაბრაზებული, სევდიანი, რბილი, სასტიკი, მხიარული და დადარდიანებულიც კი, მაგრამ ბედნიერება ყოველთვის ანათებდა მისი თვალებიდან მაშინაც, კი როცა ისინი ცრემლებით ივსებოდნენ.

სახლში მიმავალი სოკრატეზე ვფიქრობდი. განთიადამდე ცოტა დრო რჩებოდა. საწოლში ვიწექი და ვერ ვიძინებდი იმაზე ფიქრში, გამოვიცნობდი თუ არა მისი ბედნიერების საიდუმლოს. ახლა ეს უფრო მნიშვნელოვნდა მიმაჩნდა, ვიდრე სახურავზე ახტომა.

ამ დროს სავიზიტო ბარათი გამახსენდა, რომელიც მან გადმომცა. სწრაფად წამოვხტი, შუქი ავანთე და საფულედან ბარათი ამოვიღე. გული ამიჩქარდა. სოკრატემ თქვა, რომ თუ დამჭირდებოდა, ორივე ხელში უნდა ამეღო ბარათი და უბრალოდ დამეძახა. მაშ, ახლა გამოვცდი.

ერთი წუთი მოკანკალე მუხლებით ვიდექი. რბილი ნათებით გარემოცული ბარათი ორივე ხელით ავიღე და დავუძახე: «სოკრატე, მოდი სოკრატე. დენი გიძახებს». თავი სრულ იდიოტად ვიგრძენი, რომელიც დილის ხუთ საათზე დგას ვიზიტკით ხელში და ჰაერს ელაპარაკება. არაფერი არ ხდებოდა. ზიზღით მოვისროლე ბარათი იატაკზე. სწორედ ამ დროს შუქი ჩაქრა.

«ვინ არის აქ!» – ვიყვირე მე და მკვეთრად დავტრიალდი, რომ მისი აქ ყოფნა მეგრძნო. კლასიკურად, როგორც კინოებშია, ფეხი ამიცურდა, სკამს შევეჯახე, საწოლის კუთხეს გამოვედე და იატაკზე გავიშხლართე.

შუქი კვლავ აინთო. ვინმე რომ ყოფილიყო ახლო-მახლო, იფიქრებდა, რომ სტუდენტს პრობლემები აქვს ძველ ბერძნულთან. აბა რატომ უნდა ეყვირა დილის 5:04-ზე: «ეშმაკმა დალახვროს, სოკრატე!»

მე ვერასოდეს გავიგებდი, შუქის გამორთვა დამთხვევა იყო თუ არა. სოკრატემ თქვა, რომ მოვიდოდა, მაგრამ არ უთქვამს - როგორ. მექანიკურად ავიღე ბარათი და უკან ვდებდი, საფულეში, როდესაც თვალის კუთხით შევამჩნიე, რომ ის შეცვლილი იყო. უკანასკნელი ხაზის ქვეშ, სიტყვებით: «პარადოქსი, იუმორი, ცვლილებები» გაჩნდნენ ახალი სიტყვები, უფრო მსხვილი შრიფტით: «მხოლოდ უკიდურეს შემთხვევებში!».

გულიანად ვიცინე, და მაშინვე დამეძინა.
Atm@n
ცნობისათვის, სოკრატე თავისი ნამდვილი წარმომავლობით კაზაკი იყო (დედით ებრაელი), სახელად სერგეი, და თავისი უმძიმესი ბავშვობა და ახალგაზრდობა რუსეთში გაატარა... smile.gif
Existence
QUOTE(Adidas @ 2nd July 2013 - 10:12 PM) *
ცნობისათვის, სოკრატე თავისი ნამდვილი წარმომავლობით კაზაკი იყო (დედით ებრაელი), სახელად სერგეი, და თავისი უმძიმესი ბავშვობა და ახალგაზრდობა რუსეთში გაატარა...


სერგეი ლაზარევი ? huh.gif
Atm@n
Existence

არა რა ლაზარევი, 187-რაღაცა წელს დაიბადა biggrin.gif

ახლა ვკითხულობ მაგის ბიოგრაფიაზე წიგნს და...

ჰოდა მერე კავკასიაში უწევს მგონი ყოფნა. უმაღლესი ასკეტური სკოლა გაიარა რა... რუსეთი, კავკასია... biggrin.gif
Atm@n
და სხვათა შორის ბავშვობაში ებრაელმა ბაბუამ (დედის მამამ) ზედმეტსახელად სოკრატესი შეარქვა. ამ წიგნშიც მილმენმა სოკრატე შეარქვა, მგონი არაა შემთხვევითი და ნამდვილი სოკრატეს ინკარნაცია ხომ არ იყო ჰა?> huh.gif
Atm@n
საზაფხულო ვარჯიშები იწყებოდა. სასიამოვნო იყო ძველი ნაცნობების სახეების დანახვა. ჰერბმა წვერი მოუშვა. რიკი და სიდი გარუჯულიყვნენ. ორივენი როგორც არასოდეს, ისე ძლიერად და ტანადად გამოიყურებოდნენ.
ძალიან მინდოდა მათთვის გამეზიარებინა ჩემი ცხოვრებისეული მოვლენები და გაკვეთილები, მაგრამ არ ვიცოდი რით დამეწყო. და ამ დროს სოკის სავიზიტო ბარათი გამახსენდა. ვარჯიშის დაწყებამდე რიკი გვერდზე გავიხმე.

«მისმინე, რაღაც მინდა გაჩვენო». როცა დაინახავს მანათობელ ვიზიტკას, სოკის „სპეციალობების“ ჩამონათვალით, აუცილებლად დაინტერესდება; შესაძლოა ყველა დაინტერესდეს.

პაუზა გავაკეთე, ბარათი ამოვიღე და მივაწოდე. «შეხედე ერთი, ხო მართლა დამაინტრიგებელია? ეს პიროვნება - ჩემი მასწავლებელია».

რიკმა ბარათს დახედა, შემდეგ ისევ მე შემომხედა.მისი სახე ისეთივე ცარიელი იყო, როგორც ბარათის ზედაპირი. «ეს რა, ხუმრობაა? არ მესმის, დენ».

ბარათს დავხედე, შემდეგ ამოვატრიალე. «მმმ…», – დავიზმუვლე მე და სასწრაფოდ უკან შევინახე ბარათი, – «უბრალოდ შეცდომაა, რიკ. წავიდეთ ვარჯიშზე». უხმოდ ჩავისუნთქე. ეს მოვლენა კიდევ უფრო გაამყარებს გუნდში ჩემი ექსცენტრიულობის რეპუტაციას.

სოკრატე, გავიფიქრე მე, რა იაფფასიანი ტრიუკია – გაქრობადი მელანი!

იმ საღამოს, როცა სადგურის ოფისში შევედი, ბარათი ხელში მეჭირა. მაშინვე საწერ მაგიდაზე დავაგდე. «გეყოფა იაფფასიანი ტრიუკების მოწყობა, სოკრატე. დავიღალე იმით, რომ იდიოტივით გამოვიყურები».

მან თანაგრძნობით შემომხედა: «ნუთუ კიდევ იდიოტივით გამოიყურებოდი?»

«საკმარისია, სოკრატე. გთხოვ, შეწყვიტე».
«რა შევწყვიტო?»
«ეს სისულელე გაქრობადი მელნით... ». თვალის კუთხით ნათება შევნიშნე მაგიდაზე:

მეომარი, ინკორპორეიტედი.
სოკრატე
წამყვანი სპეციალისტი საკითხებში:
პარადოქსი, იუმორი, ცვლილებები.
მხოლოდ უკიდურეს შემთხვევებში!


არ მესმის», – ჩავიბურტყუნე მე, – «ეს ბარათი იცვლება?»
«ყველაფერი იცვლება », – მიპასუხა მან.
«კი, ვიცი, მაგრამ ის გაქრა და ისევ გაჩნდა?»
«ყველაფერი ქრება და თავიდან ჩნდება».
«სოკრატე, როცა ვიზიტკას რიკს ვუჩვენებდი, მასზე არაფერი ეწერა».
«ეს საშინაო წესებია», – ღიმილით მხრები აიჩეჩა.
«ჩემთვის გაუგებარია შენი ახსნა. მინდა გავიგო, როგორ...»
«გაუშვი ეს », – თქვა მან, – «გაუშვი».

ზაფხულმა სწრაფად გაიარა. იგი სავსე იყო ვარჯიშებით და სადგურზე ღამის ვიზიტებით. ნახევარ დროს მედიტაციის პრაქტიკაშ ვატარებდით. მეორე ნახევარს ავტო-ფარეხშ ვმუშაობდით, ან უბრალოდ ჩაის ვსვამდით. ასეთ შესვენებებზე როგორც წესი ჯოიზე ვუსმავდი კითხვებს; ვიწვოდი მისი ნახვის სურვილით. სოკრატე არაფერს მეუბნებოდა.

ზაფხულის არდადაგების დამთავრებამდე ცოტა ხნით ადრე ჩემი ჭკუა კვლავ მოიცვა მომავალ მეცადინეობებზე ფიქრმა. გადავწყვიტე ერთი კვირით ნიუ-იორკში ჩავფრენილიყავი, მშობლების მოსანახულებლად. ჩემს ვალიანტს აქ, ამ სადგურზე დავტოვებ, ლოს-ანჯელესში კი მოტოციკლს ვიყიდი და იმით დავბრუნდები.

ტელეგრაფ-ავენიუს მაღაზიებში დავდიოდი, და აფთიაქიდან გამოვდიოდი კბილის პასტით ხელში, როდესაც გამხდარი მოზარდი მომიახლოვდა საშინელი ოფლის სუნით. «ხურდა არ გაქვს?» – მკითხა ისე, რომ არც კი შემოუხედავს.
«სამხუხაროდ არა», – ვთქვი ყოველგვარი მწუხარების გარეშე. შევბრუნდი და გავიფიქრე «სამუშაო იშოვე». შემდეგ გაჩნდა ძლივს გარჩევადი დანაშაულის გრძნობა. მე ვუთხარი „არა“ მათხოვარს კაპიკის გარეშე. გაჩნდა ბრაზიანი ფიქრები. «მან არ უნდა მიმართოს ადამიანებს ასეთი თხოვნებით!»

კვარტალის ნახევარი გავიარე, სანამ გავაცნობიერებდი მთელ ამ ჭკუისმიერ ხმაურს, რომელიც ასეთი დაძაბულობის მიზეზი გახდა. და ყველაფერი იმის გამო, რომ ვიღაც ბიჭმა ფული მთხოვა და მე უარი ვუთხარი. ამ მომენტშ მე გავუშვი ეს. შვება ვიგრძენი, ღრმად ჩავისუნთქე, დაძაბულობა ჩამოვიფერთხე და მთელი ყურადღება მშვენიერ დღეს მივაპყარი.

იმ ღამით სოკრატეს ვუთხარი:

«სოკ, მე ლოს-ანჯელესში მივფრინავ, მშობლებთან, რამდენიმე დღით. იქ მოტოციკლის ყიდვას ვაპირებ. ასევე ახლახანს შევიტყვე იმის შესახებ, რომ გიმნასტიკის ამერიკის ფედერაცია მე და სიდს ლუბლიანაში, იუგოსლავიაში გვაგზავნის, რათა გიმნასტიკის მსოფლიო ჩემპიონატი ვნახოთ. ისინი ფიქრობენ, რომ ჩვენ პოტენციური ოლიმპიელები ვართ, და უნდათ, რომ შანსი მოგვცენ. როგორ მოგწონს ახალი ამბები?»

ჩემდა გასაკვირად სოკრატე მხოლოდ მოიქუფრა, და თქვა: «რაც მოსახდენია, ის მოხდება».

გადავწყვიტე იგნორირება გამეკეთებინა ამ სიტყვებისთვის და კარისკენ გავემართე. «ნახვამდის სოკ. რამდენიმე კვირაშ შევხვდებით».

«რამდენიმე საათში შევხვდებით», – მიპასუხა მან, – «ლუდვიგის შადრევანთან ვხვდებით, შუადღეს».

«ო’ქეი!» – ვუპასუხე და წამოვედი.

ექვსი საათი მეძინა და მაშინვე სირბილით გავეშურე შადრევანისკენ, რომელიც სტდ-ქალაქთან ახლოს იყო. შადრევანს ლუდვიგი დაარქვეს იმ ძაღლის საპ[ატივცემულოდ, რომელიც ხშირად დადიოდა ამ ადგილას. რამენიმე ძაღლი ახლაც იკრიბებოდა ხოლმე იქ, აგვისტოს სიცხისგან თავდასაცავად.

როგორც კი კამპანელამ - ბერკლიში ცნობილმა საათიანმა კოშკმა - შუადღის ზარი ჩამოჰკრა, მაშინვე სოკის ჩრდილი დავინახე ჩემს ფეხებთან.

«წამოდი, გავისეირნოთ», – თქვა მან. კომპუსის გავლით წავედით, საფეხბურთო სტადიონი გავიარეთ და მარწვის კანიონზე ავედით. როგორც იქნა დაილაპარაკა.

«შენთვის დენ, გაცნობიერებული ტრანსფორმაციის პროცესი დაიწყო. ეს უაზროდ არ უნდა მიუშვა. უკან დასაბრუნებელი გზა აღარ გაქვს. როგორც კი მობრუნებას გადაწყვეტ, სიგიჟით დაამთავრებ. ამ მომენტიდან შენ შეგიძლია მხოლოდ წინ იარო. ახლა უკვე ვალდებულებით ხარ შებოჭილი».

«გინდა თქვა, როგორც ინსტიტუტში?» – ვეცადე გამეხუმრა.

გაეცინა. «შესაძლოა იყოს ამაშ პარალელებიც».

ჩუმად მივაბიჯებდით სარბენ ბილიკზე, ბუჩქებს შორის.

«განსაზღვრული ნიშნულის იქით, ვეღარავინ დაგეხმარება, დენ. მე რაღაც პერიოდი გატარებ, მაგრამ დადგება დრო, როდესაც მეც უნდა გაგეცალო და მარტო დარჩები. დიდ განსაცდელებს მოგიწყობენ მანამ, სანამ სწავლას დაამთავრებ. მოგიწევს, რომ დიდი შინაგანი ძალა განივითარო. ვიმედოვნებ, რომ დროულად მოგისწრებს ეს ძალა».

მსუბუქი გრილი ნიავი ბუხტის მხრიდან შეწყდა და სიცხე ჩამოწვა. თუმცაღა მე სიცივეს ვგრძნობდი. სიცხეში ვკანკალებდი და ხვლიკს ვუმზერდი, რომელიც ბალახში მიცოცავდა. სოკის უკანასკნელი სიტყვები მკაფიოდ აღიბეჭდა ჩემს გონებაში. მივიხედ-მოვიხედე. ის არსად არ იყო.

შეშინებული, თვითონაც არ ვიცი რატომ, უკან გავბრუნდი. მაშინ არ ვიცოდი, რომ ჩემი ინიციაცია დასრულდა. ძალიან მალე ნამდვილი გაკვეთილები უნდა დაწყებულიყო, და უნდა დაწყბულიყო კოშმარით, რომელიც ძლივს გადავიტანე.


Plasmodium
QUOTE(Atm@n @ Jul 2 2013, 10:23 PM) *
ჰოდა მერე კავკასიაში უწევს მგონი ყოფნა. უმაღლესი ასკეტური სკოლა გაიარა რა... რუსეთი, კავკასია... biggrin.gif

მერე შენ რა გიხარია smile.gif
Existence
QUOTE(Plasmodium @ 3rd July 2013 - 06:04 PM) *
მერე შენ რა გიხარია


რა უხარია და ეგ წიგნი რო პოპულარული გახდება საქართველოში , საშუალო ასაკის შეპუტკუნებული დეიდები იტყვიან რომ სინამდვილეში ის სერგეი (სოკრატუსი) - არის ვაჟას ბიჭი სერგო
და კიდევ ერთი კაცი გვეყოლება საუკეთესო ქართველების სიაში სომხების ჯინზე
Atm@n
Plasmodium

არ გაგიგია? "терпи казак, атаманом Будеш!" ატმანთან ასოცირდება და მეამა...

და კიდევ, სოკრატეს ნათესავს სახელად ლია ჰრქმევია და ესეც მეამა... (გიხარია ქართულ სახელს რომ ხვდები ამერიკულ ბესტსელერში)

და როგორც ეგზიმ აღნიშნა, ქართველ შოვინისტებსაც მაგრად ეამებათ, ჩვენგან წაიღო ეს ცოდნაო, იტყვიან!

ვოტ!
Atm@n
წიგნი მეორე

მეომრის სწავლება

4. ხმალი ილესება

ჩემი ვალიანტი ფასიან ავტო-სადგომზე დავტოვე და ავტობუს «F»-ში ჩავჯექი, რომელიც აეროპორტში მიდიოდა და რომელიც ამჯერად საცობში მოყვა; როგორც ჩანს დავაგვიანებ ჩემს რეისზე. გაჩნდა შემაწუხებელი ფიქრები; ჩემი კუჭი სპაზმმა მოიცვა - როგორც კი შევამჩნიე ეს, გავუშვი ფიქრები, როგორც მასწავლეს. მოვდუნდი; დავიწყე პეიზაჟით ტკბობა ჩქაროსნული ტრასის გასწვრივ და ვფიქრობდი ჩემს გაზრდილ ოსტატობაზე სტრესული აზრების განდევნაში. ისე გამოვიდა, რომ დათვლილი წამებით მივუსწარი რეისს.

მამა, ჩემივე თავის უფრო ადრეინდელი ვერსია, ღია ცისფერ მაისურში, რომელიც მჭიდროდ უფარავდა დაკუნთულ გულ-მკერდს, აეროპორტში შემხვდა ხელგაშლილი და ფართო ღიმილით. მაშინვე დაიწყო ახალი ამბების მოყოლა ჩემი დის და დიშვილების შესახებ.

იმ საღამოს პატივი მერგო დედის საფორტეპიანო შესრულება მომესმინა, - ვფიქრობ ეს ბახი იყო. დილით ადრე მე და მამა უკვე გოლფს ვთამაშობდით. მთელი ეს დრო ვერ ვითმენდი, ისე მინდოდა ჩემი სოკრატესთან თავგადასავლების შესახებ მომეთხრო მათთვის, მაგრამ გაჩუმება ვამჯობინე. შესაძლოა წერილში ავუხსნა ყველაფერი, ოდესმე. სახლში კარგად ვგრძნობდი თავს, თუმცა ყველაფერი წარსულად და შორეულად მეჩვენებოდა.

გოლფის თამაშის შემდეგ, მე და მამა საუნაში ვიჯექით, ჯეკ ლალანის ჯანრთელობის ცენტში. მამამ თქვა: «დენ, კოლეჯში ცხოვრება აშკარად გიხდება. შეიცვალე, უფრო გაწონასწორებული გახდი და ურთიერთობაში სასიამოვნო; იმას არ ვამბობ, რომ ადრე უხეში იყავი, მაგრამ...». საჭირო სიტყვებს ეძებდა, თუმცა მე უკვე მივხვდი რისი თქმაც უნდოდა. გამეღიმა. რომ იცოდეს...

ლოს-ანჯელესშ დროის უმეტესი ნაწილი მოტოციკლის ძიებაში გავატარე და როგორც იქნა ვიპოვნე “ტრიუმფი-500“. რამდენიმე დღე დამჭირდა, რომ შევჩვეოდი და ორჯერ თითქმის გადმოვვარდი, რადგან ვიფიქრე, რომ ჯოი გამოვიდა მაღაზიიდან, ან კუთხეში შემოუხვია.

ჩემი ყოფნა ლოს-ანჯელესშ დასასრულს უახლოვდებოდა. მომდევნო დღის ადრიანი დილით ბერკლის სანაპიროსკენ წავალ, საღამოს სიდს შევხვდები და იუგოსლავიაშ გავფრინდებით მსოფლიო ჩემპიონატზე გიმნასტიკაში. ბოლო დღეს მშობლების სახლის სიმყუდროვით ვტკბებოდი. ვახშმის შემდეგ ხელში ჩაფხუტი ავიღე და მომდევნო დღისთვის საგზაო საყიდლებისთის გავედი. კარიდან გასვლისას მამამ მითხრა: «ფრთხილად იყავი, დენი, მოტოციკლი ძალიან ცუდად ჩანს ღამით». მისი ჩვეული გაფრთხილება.

«კარგი, მა, ფრთხილად ვიქნები», – ვუთხარი და წამოვედი. შემდეგ სწრაფად შევუერთდი საგზაო დინებას და თავს მაჩოდ ვგრძნობდი, მსუბუქ მაისურში, გახეხილ ლევისებში და სქელძირიან ჩექმებში. საღამოს გრილი ჰაერით დამტვრალი სამხრეთისკენ მივქროდი, ვილშირის მიმართულებით. ძალიან მალე ჩემი მომავალი უნდა შეცვლილიყო, რადგანაც იმ მომენტში ჩემგან სამ კვარტალში მძღოლი ჯორჯ ვილსონი მარცხნივ, დასავლეთ ავენიუზე შემოსახვევად ემზადებოდა.
მწუხრი იყო და გრიალით მივქროდი; აქეთ-იქით ქუჩის ფანარები ციმციმებდნენ. გზაჯვარედინს მივუახლოვდი და უკვე უნდა გადამეკვეთა იგი, როდესაც პირდაპირ ჩემს წინ თეთრი ბიუიკი შევნიშნე, ანთებული მარცხენა მოსახვევის შუქით. მე დავამუხრუჭე - ალბათ სწორედ ამ სიფრთხილემ გადამირჩინა სიცოცხლე.

როგორც კი გზაჯვარედინზე შევედი, ბიუიკმა სწრაფად დაიწყო მარცხნივ შეხვევა, პირდაპირ ჩემს წინ. კიდევ რამდენიმე წამი, სხეული, რომლითაც დავიბადე, ჯერ კიდევ მთელი იყო.

დრო სრულიად მყოფნიდა იმისთვის, რომ მეფიქრა, მაგრამ არა იმისთვის, რომ მემოქმედა. «მარცხნივ!» – დაიყვირა ჩემმა ჭკუამ. მაგრამ იქ შემხვედრი მოძრაობა იყო. «მკვეთრად მარჯვნივ!» ბამპერს ვერ ავუვლიდი გვერდს. «ჩაუწექი!» ბორბლების ქვეშ გავძვრები. ყველა ჩემი ვარიანტები ამოწურული იყო. მუხრუჭებს დავარტყი და დაველოდე. ეს არარეალური იყო, როგორც სიზმარი, მანამ, სანამ მძღოლის შიშისგან დამანჭული სახე არ დავინახე. საშინელი ყრუ ბრახუნით ჩემი მოტოციკლი ავტომობილს წინა ბამპერს შეეჯახა, ჩემი მარჯვენა ფეხი კი ნაფლეთებად იქცა. შემდეგ ყველაფერი საშინლად დაჩქარდა და სამყარო გაჩერდა.

ალბათ დავკარგე გონება და ისევ მოვედი გონზე მაშინვე, როდესაც ტრიალით გადავიფრინე ავტომობილზე და ტრასის ბეტონზე დავენარცხე. კურთხეული უმეცრების წამების შემდეგ მოვიდა ტკივილი, რომელიც მწველი, გავარვარებული მარწუხებივით მიჭერდნენ ფეხზე მანამ, სანამ ვეღარ მოვითმინე და დავიყვირე. ველოდი, მინდოდა, რომ ტკივილი შემწყდარიყო და ვლოცულობდი, რომ შეგრძნება აღარ მქონოდა.შორეული ხმები: «…მე ის უბრალოდ ვერ დავინახე…» «…მშობლების ტელეფონი…» «ნუ ღელავთ, ისინი მალე მოვლენ».

შემდეგ სირენის ხმა გავიგე, ვიღაცის ხელებმა ჩაფხუტი მომხადეს და საკაცეზე დამაწვინეს. ქვემოთ დავიხედე და დავინახე თეთრი ძვლის ნატეხი, რომელიც ჩექმის გაგლეჯილი ტყავიდან გამოშვერილიყო. სასწრაფო დახმარების მანქანის დაკეტვის ხმასთან ერთად სოკის სიტყვები გამახსენდა: «…და დიდ განსაცდელებს მოგიწყობენ მანამ, სანამ სწავლას დაამთავრებ».

მომეჩვენა, რომ სულ რაღაც წამები გავიდა, მე კი უკვე რენტგენის მაგიდაზე ვიწექი ლოს-ანჯელესის ორთოპედიულ საავადმყოფოში. ექიმი წუწუნებდა, რომ დაღლილი იყო. ჩემი მშობლეი პალატაში შემოიჭრნენ. ძალიან გაფითრებულები და მობერებულები ჩანდნენ. სწორედ ამ მომენტშ დავიდა ჩემამდე რეალობა. განცდილი შოკისგან ტირილი დავიწყე.

ექიმი მარჯვედ და ეფექტურად მუშაობდა, გაუტკივარების შემდეგ უკან დააბრუნა მომტვრეული თითები და ტერფის გაკერვა დაიწყო. ცოტა ხნის შემდეგ, საოპერაციოში, მისმა სკალპელმა ღრმა წითელი ჭრილობა გააკეთა ჩემს კანზე და კუნთებზე, რომლებიც ასე კარგად მემსახურებოდნენ. მან ჩემი თეძოს ძვლიდან აიღო ნაწილი და დამტვრეულ ძვლებზე მიამაგრა. ბოლოს წვრილი ლითონი ჩადგა ძვალში, დაწყებული ბარძაყიდან; ერთგვარი შინაგანი კარკასი.

მომდევნო რამდენიმე დღის განმავლობაში ნახევრადცნობიერ მდგომარეობაში ვიყავი, მედიკამენტოზურ თავდავიწყებაში, რომელიც ძლივს მაშორებდა აგონიურ, უმოწყალო ტკივილს. რაღაც მომენტშ, მესამე საღამოს სიბნელეშ გამეღვიძა იმის შეგრძნებით, რომ ვიღაცის ჩრდილი იჯდა ჩემს გვერდით.

ჯოი წამოდგა და ჩემს გვერდით მუხლებზე დაიჩოქა. სირცხვილისგან თავი გავწიე. იგი შუბლზე მომეფერა და ჩამჩურჩულა: «მე მაშინვე მოვედი, როგორც კი გავიგე». როგორ მინდოდა, რომ ჩემი გამარჯვებები გაეზიარებინა; მაგრამ ის მხოლოდ ჩემს მარცხებს ხედავდა. ტუჩზე ვიკბინე და ცრემლების გემო ვიგრძენი. ჯოიმ ნაზად შეატრიალა ჩემი სახე თავისკენ და თვალებში ჩამხედა: «სოკრატემ მთხოვა მოკითხვა გადმომეცა და ერთი ისტორია მომეყოლა, დენი».

თვალები დავხუჭე და დაძაბული ვუგდებდი ყურს.

მოხუცი და მისი შვილი პატარა ფერმაშ მუშაობდნენ. მათ მხოლოდ ერთი ცხენი ჰყავდათ, რომ მიწა დაეხნათ. ერთხელ, ცხენი გაიქცა.

«რა საშნელებაა», – თანაუგრძნობდნენ მეზობლები, – «როგორ არ გაუმართლათ».
«ვინ იცის, გაგვიმართლა თუ არა», – პასუხობდა ფერმერი.

ერთი კვირის შემდეგ ცხენი დაბრუნდა და ველური ულაყები მოიყვანა თან.

«როგორ გაუმართლათ!» – თქვეს მეზობლებმა.
«გამართლება? არ გამართლება? ვინ იცის?» – ამბობდა ფერმერი.

მეორე დღეს მისი ვაჟი ულაყის გახედნას ცდილობდა, ჩამოვარდა და ფეხი მოიტეხა.

«რა საშინელებაა. როგორ არ გაუმართლა!»
«გაუმართლა? არ გაუმართლა?

ომი დაიწყო, და დასახლებიდან ყველა ახალგაზრდა არმიაში გაიწვიეს. რადგანაც ფერმერის ვაჟს ფეხი ჰქონდა მოტეხილი, ის არ წაიყვანეს.


«კარგი? ცუდი?»

სევდიანად გაღიმებულმა ტუჩზე ვიკბინე უეცრად მოწოლილი ტკივილის ტალღისგან.

ჯოი მეფერებოდა და ამბობდა: «ყველაფერს აქვს მიზანი, დენი; ყველაფერი იმისთვისაა, რომ შენ საუკეთესოდ გამოიყენო».

«როგორ შემიძლია უბედური შემთხვევით ვისარგებლო?»

«უბედური შემთხვევები არ არსებობს, დენი. ყოველი მოვლენა - ეს გაკვეთილია. ყველაფერს აქვს მიზანი, მიზანი, მიზანი», – ჩურჩულით მიმეორებდა პირდაპირ ყურში.

«მაგრამ ჩემი გიმნასტიკა, ჩემი სწავლება – ყველაფერს ბოლო მოეღო».

«სწორედ ესაა შენი სწავლება. ტკივილს შეუძლია გაწმინდოს შენი ჭკუა და სხეული; შეუძლია მრავალი წინააღმდეგობა დაწვას». მან უსიტყვო კითხვა დაინახა ჩემს თვალებში და დაამატა: «მეომარი არ ეძებს ტკივილს, მაგრამ თუ ტკივილი მოდის, იყენებს მას. ახლა კი დაისვენე, დენი, დაიძინე». და გავიდა.

«არ წახვიდე, ჯოი», – ჩავილუღლუღე და ღრმა ძილს მივეცი თავი.
Atm@n
ჩემს სანახავად მოდიოდნენ მეგობრები, მშობლები ყოველდღე. თუმცა დროის უმეტეს ნაწილს მარტოობაში ვატარებდი. თეთრ ჭერს ვუმზერდი და საათობით ვმედიტირებდი, საკუთარი თავისადმი შეცოდებით და მელანქოლიით შეპყრობილი.

სამშაბათ დილით, ახალ ყავარჯნებზე დაყრდნობილი გამოვედი საავადმყოფოდან და მშობლების მანქანამდე მივლასლასდი. ათ კილოგრამზე მეტი დავიკელი. ჩემი მარჯვენა ფეხი ისე გამოიყურებოდა, როგორც ჯოხი გრძელი წითელი ნაიარევით გვერდიდან.

გრილი ბრიზი მირტყამდა სახეში. ქარს სურნელოვანი ჰაერი მოჰქონდა, რომლის სუნიც უკვე დამვიწყნოდა; ჩიტების ჭიკჭიკი ქუჩის მოძრაობის ხმაურს უერთდებოდა, სიმფონიას ქმნიდა და კვლავ აღვიძებდა შეგრძნებებს.

რამდენიმე დღე მშობლებთან გავატარე. მზეზე ვთბებოდი, ნელ-ნელა ვცურავდი აუზში. მიუხედავად ტკივილისა, ვაიძულებდი კუნთებს, რომ ემუშავათ. ვჭამდი მხოლოდ იოგურტს, თხილეულს, ყველს და საღ ბოსტნეულს მცირე რაოდენობით, და თანდათან დავიწყე სასიცოცხლო ძალების აღდგენა.

მეგობრებმა თავის სახლში, სანტა-მონიკაშ მიმიპატიჟეს, სანაპიროდან ხუთ კვარტალში. დავთანხმდი, და გამიხარდა, რომ დროს სუფთა ჰაერზე გავატარებდი.
ყოველ დიულით ნელ-ნელა მივდიოდი თბილ ქვიშასთან. ყავარჯენს გვერდზე ვდებდი და ტალღებთან ახლოს ვჯდებოდი. თოლიების და ტალღების ხმას ვისმენდი, თვალებს ვხუჭავდი და საათობით ვმედიტირებდი. ბერკლი, სოკრატე და ჩემი წარსული სხვა განზომილებაში დაკარგულად მეჩვენებოდა.

მალე ვარჯიში დავიწყე. თავიდან ფრთხილად, შემდეგ უფრო ინტენსიურად მანამდე, სანამ რამდენიმე საათის გატარება არ დავიწყე მზეზე, ოფლში მცურავმა. ვაკეთებდი აზიდვებს, ბუქნებს, როგორც შემეძლო ბოლომდე ვიხარჯებოდი. კვლავ და კვლავ ვარჯიშობდი, სანამ ყოველი კუნთი ბოლომდე არ მუშავდებოდა, შემდეგ კი მარილიანი წყალი მაცლიდა ოფლს და გრანდიოზულ ოცნებებს.

შეუპოვრად ვვარჯიშობდი მანამ, სანამ კუნთებმა კვლავ არ დაიბრუნეს სიმაგრე და მარმარილოს ქანდაკების რელიეფურობა. დროის უდიდეს ნაწილს სანაპიროზე ვატარებდი. მალკოლმი, მასაჟისტი ჩემს პირსახოცზე ჯდებოდა და ანეგდოტებს მიყვებოდა. დოკი, რენდის კომპანიიდან, ყოველდღე მიწევდა კომპანიონობას და პოლიტიკასა და ქალებზე მელაპარაკებოდა. უფრო ქალებზე.

ბევრი დრო მქონდა, რომ მეფიქრა, რა გადამხდა იმის შემდეგ, რაც სოკრატეს შევხვდი. ვფიქრობდი სიცოცხლეზე და მის მიზანზე, სიკვდილზე და მის საიდუმლოზე. და გამახსენდა ჩემი იდუმალებით მოცული მასწავლებელი და მისი სიტყვები, მისი გამომხატველი ჟესტები და მანერები, თუმცაღა ყველაზე მეტად მისი სიცილი მახსენდებოდა.
მალე ნოემბერი დადგა. სანაპიროზე ნაკლები ხალხი დადიოდა. განმარტოების ამ პერიოდში სიმშვიდით ვტკბებოდი, რომელიც მრავალი წელია არ განმეცადა. მეგონა, რომ შემეძლო მთელი დარჩენილი ცხოვრება გამეტარებინა ნაპირზე, თუმცა ვიცოდი, რომ შობის შემდეგ მეცადინეობებს დავუბრუნდებოდი.
Atm@n
ჩემმა მკურნალმა ექიმმა რენტგენოგრაფიის მონაცემები შემატყობინა: «თქვენი ფეხი კარგად ხორცდება, მისტერ მილმენ, მე ვიტყოდი უჩვეულოდ კარგად. თუმცა უნდა გაგაფრთხილოთ: დიდი იმედიც არ გქონდეთ. თქვენი ტრავმის ბუნება შანსს არ გიტოვებთ, რომ გიმნასტიკას დაუბრუნდეთ». მე ჩუმად ვუსმენდი.

მალე მშბლებს დავემშვიდობე და თვითმფრინავში ჩავჯექი; ბერკლიში დაბრუნების დრო მოვიდა.

რიკი აეროპორტში შემხვდა; მასთან და სიდთან დავრჩი რამდენიმე დღით, სანამ ოთახი არ ვიპოვე ძველ სახლში, კამპუსთან ახლოს.

ყოველ დილით, ყავარჯენზე მაგრად ჩაჭიდებული დარბაზში მივდიოდი და ტრენაჟორებზე ვვარჯიშობდი, შემდეგ კი დაუძლურებული საცურაო აუზში ვეშვებოდი. წყლის ამომგდები ძალა მეხმარებოდა, რომ ფეხი დამესვენებინა. ვცდილობდი ხშირად მევლო - ტკივილის ზღვარამდე.

ამის შემდეგ კუნთების გაჭიმვაზე ვვარჯიშობდი, რომ მათთვის მომავალი ვარჯიშებისთვის აუცილებელი ელასტიურობა დამებრუნებინა. დასასრულს ბიბლიოთეკაში ვკითხულობდი, სანამ არ ჩამეთვლიმებოდა.

სოკრატეს დავურეკე, რომ ჩემი დაბრუნება შემეტყობინებინა. ტელეფონში ბევრი არ ულაპარაკია და მითხრა მივსულიყავი, როცა ყავარჯნის გარეშე სიარულს შევძლებდი. ეს ზუსტად ის იყო, რაც მე მინდოდა - ჯერ მზად არ ვიყავი მის სანახავად.

იმ წელს შობას მარტო შევხვდი. მოულოდნელად კარზე დააკაკუნეს. პატმა და დენისმა, ჩემმა თანაგუნდელებმა, ფაქტიურად ამიყვანეს და მანქანაში ჩამაგდეს. რენოში წავედით, თოვლიან მთებზე და მწვერვალ დონერთან ახლოს გავჩერდით. სანამ პეტი და დენისი თოვლში გორაობდნენ და გუნდაობდნენ, მე ფრთხილად მივაღწიე რომელიღაც კუნძამდე და ჩამოვჯექი.

ჩემი აზრები წინ, მომავალი სემესტრისკენ ისწრაფვოდნენ და გიმნასტიკის დარბაზისკენ. ვფიქრობდი, გახდებოდა თუ არა ჩემი დამტვრეული ფეხი ისეთივე ძლიერი, როგორც ადრე. ხიდან თოვლი ჩამოვარდა, თავზე დამეცა და ოცნებებისგან გამომაფხიზლა.

მალე სახლშ დავბრუნდით. პეტი და დენისი უხამს სიმღერებს მღეროდნენ. ჩემს დანგრეულ მომავალზე ვფიქრობდი და მინდოდა ჩემი ფიქრები წარსულში დამეტოვებინა, თოვლით დაფარულ თეთრ სასაფლაოზე.

შობიდან მალევე ლოს-ანჯელესში ჩავედი, ექიმთან ვიზიტისთვის, რომელმაც უფლება მომცა ყავარჯნები შავი ჯოხით შემეცვალა. შემდეგ კი უკან დავუბრუნდი - მეცადინეობებს და სოკრატეს.

ოთხშაბათს საღამოს 11:40-ზე, როცა კოჭლობით შევედი სადგურის ოფისში, ღიმილიანი სოკრატეს სახე დავინახე. კვლავ სახლში აღმოვჩნდი. თითქმის დამავიწყდა, რა კარგია ჯდომა და ღამის სიჩუმეში სოკრატესთან ერთად ჩაის სმა. ეს უფრო დახვეწილი სიამოვნება იყო, ვიდრე ყველა ჩემი სპორტული გამარჯვება ერთად აღებული. ვუყურებდი ამ ადამიანს, რომელიც ჩემი მასწავლებელი გახდა დავინახე ის, რაც აქამდე არასოდეს შემიმჩნევია...

წარსულში ყოველთვის ხშირად შემიმჩნევია სინათლის ათინათი მის გარშემო, თუმცაღა ყოველთვის თვალების დაღლილობას მივაწერდი ამას. ახლა დაღლილი არ ვიყავი, და ამაში ეჭვსაც ვერ შევიტანდი, მას გარს ერტყა ძლივს შესამჩნევი ნათელი აურა. «სოკრატე», – ვთქვი მე, – «შენი სხეული სინათლითაა მოცული. საიდანაა იგი?»

«ცხოვრების სუფთა წესი», – გაეცინა მას. ზარმა დარეკა და ვიღაცის გასამხიარულებლად გავემართეთ, ავტომობილების მომსახურების საბაბით. სოკრატე ასხამდა უფრო მეტს, ვიდრე ბენზინია. შესაძლოა ეს ხდებოდა აურის გამო, რომელიც ენერგიას და ემოციებს იძლეოდა. როგორც არ უნდა ყოფილიყო, პრაქტიკულად ყოველთვის ადამიანები მიდიოდნენ უფრო ბედნიერნი, ვიდრე მოსვლამდე.

თუმცაღა ეს ნათება ისე არ მანცვიფრებდა, როგორც მისი უბრალოება, და მისი მოძრაობების და ქმედებების ეკონომიურობა. ადრე ამას ვერ ვაფასებდი; ყოველ ახალ გაკვეთილთან ერთად თითქოს უფრო ღრმად ვიხედებოდი სოკრატეში. იმის შესაბამისად, რაც ჩემი ჭკუის სირთულეს და პრობლემატურობას ვაცნობიერებდი, ვხვდებოდი, თუ რამდენად დაძლია მან თავისი.

როცა ოფისშ დაბრუნდა, ვკითხე: «სოკრატე, სადაა ახლა ჯოი? მალე ვნახავ?»

მან ისე გამიღიმა, თითქოს გაუხარდა ჩემი მორიგი კითხვა: «დენ, მე არ ვიცი სადაა იგი; ეს გოგო - ჩემთვისაც გამოცანაა. ის ყოველთვის ასეთი იყო».

შემდეგ ყველაფერი მოვუყევი, რაც თავს გადამხდა. ყურადღებით მისმენდა და ჩუმად თავს მიქნევდა.

«დენ, შენ – უკვე აღარ ხარ ის ახალგაზრდა სულელი, რომელიც აქ ერთი წლის წინ მოხეტიალდა».
«ერთი წლის წინ? მგონი სულ რაღაც ათი თვე გავიდა », – გავიხუმრე მე, – «გინდა თქვა, რომ სულელი აღარ ვარ?»
«არა, შენ უბრალოდ ახალგაზრდა აღარ ხარ».
«შენც თქვი რა, სოკ».
«ახლა შენ – სულელი ხარ სულით (с духом), დენ. ამაში დიდი განსხვავებაა. შენ კიდევ გაქვს შანსი, რომ იპოვო ჭიშკრები და გაიარო ისინი».
«ჭიშკრები?»
«მეომრის სამეფო, დენ, ჭიშკრებითაა დაცული. ეს ჭიშკრები კარგადაა დამალული, როგორც მონასტრები მთებში. ბევრი აკაკუნებს, მაგრამ ბევრს არ შეუძლია შესვლა».

«კარგი, სოკ, მაჩვენე ეს ჭიშკრები. მე მზად ვარ და მოვიფიქრებ, როგორ შევიდე შიგნით».

«ეს არც ისე ადვილია, სოფლელო. ჭიშკრები შენშია, და შენ დამოუკიდებლად უნდა მოძებნო ისინი; მე შემიძლია მხოლოდ მიმართულება გაჩვენო. მაგრამ შენ ჯერ არ ხარ მზად, ოდნავადაც კი. ახლა რომ გეცადა ჭიშკარში შესვლა, ეს ფაქტიურად სიკვდილის ტოლფასი იქნებოდა. ჯერ ბევრი უნდა იშრომო, სანამ მზად იქნები რომ დააკაკუნო».

როცა სოკრატემ კვლავ დაილაპარაკა, ამან ოფიციალური განცხადებასავით გაიჟღერა: «დენ, ჩვენ ბევრი ვილაპარაკეთ; გქონდა გამოცხადებები, და ღებულობდი გაკვეთილებს. მე გასწავლი ცხოვრების მეთოდს და მოქმედების მეთოდს. შენთვის დადგა დრო, რომ ბოლომდე აიღო პასუხისმგებლობა საკუთარ თავზე და საკუთარ ქცევაზე. იმისთვის, რომ ჭიშკარი იპოვნო, პირველ რიგში უნდა მიჰყვე...»

«საშინაო წესებს?» – შევაწყვეტინე მე.

მას გაეცინა, და ამ დროს ზარმა დარეკა. სადგურზე ავტომობილი შემოვიდა. წვიმა იყო, და სოკრატე პონჩოთი გავიდა გარეთ. პისტოლეტი ავზში ჩადო, მანქანას შემოუარა და წვერებიან მძღოლს რაღაც უთხრა. შემდეგ დავინახე, როგორ იცინოდნენ ერთად.

სოკრატემ ოფისის კარი შემოაღო და დაბერილმა ნიავმა მაგრძნობინა, რომ კარგად ვერ ვგრძნობდი თავს. სოკრატე ჩაის მოდუღებას აპირებდა, როცა ვუთხარი: «სოკ, დაჯექი გთხოვ. მე გავაკეთებ ჩაის». ის დაჯდა და თანხმობის ნიშნად თავი დამიქნია. საწერ მაგიდას დავეყრდენი, რადგან თავბრუსხვევა ვიგრძენი. ყელი მტკიოდა; იქნებ ჩაიმ მიშველოს.

ჩაიდანი გავავსე, ღუმელზე დავდე და ვკითხე: «მაშინ ბილიკისმაგვარი რაღაც უნდა გავიყვანო ჭიშკრამდე?»

«და, რაღაც მხრივ, ამას ყველა უნდა აკეთებდეს. შენ შენი საკუტარი შრომით იკვლევ გზას».

სანამ შემდეგ კითხვას დავსვამდი, დამასწრო და თქვა: «ნებისმიერი – ყოველი გონიერი არსება, ქალი თუ მამაკაცი, დაჯილდოვებულია შინაგანი უნარით - იპოვონ ჭიშკრები და გაიარონ ისინი, მაგრამ ძალიან ცოტას აქვს მოთხოვნილება, რომ ამ მიმართულებით იმოძრაოს; ძალიან ცოტას აინტერესებს. ეს ძალიან მნიშვნელოვანი მომენტია. მე გადავწყვიტე მესწავლებინა შენთვის არა რაიმე თანდაყოლილი ნიჭის გამო, სინამდვილეში საშინელი სისუსტეები გაქვს ძლიერ მხარეებთან ერთად, არამედ იმიტომ, რომ შენ ამ მოგზაურობის განხორციელების სურვილი გაქვს».

ეს ჩემში მკაფიო ექოდ გაისმა: «ალბათ ეს შეგვიძლია გიმნასტიკას შევადაროთ, სოკ. ისიც კი, ვისაც ჭარბი წონა აქვს ან ის, ვინც სუსტი და მოუხეშავია, შესაძოა შესანიშნავი გიმნასტი გახდეს, თუმცაღა მომზადების პროცესი უფრო რთული და ხანგრძლივი იქნება».

«სრულიად მართალია. შემიძლია მხოლოდ შემდეგი დავამატო: შენი აღმასვლა ძალიან მკვეთრი იქნება».

ციებ-ცხელებამ შემიპყრო, მთელი სხეული მტკიოდა. კვლავ საწერ მაგიდას დავეყრდენი და თვალის კუთხით შევნიშნე, როგორ მომიახლოვდა სოკრატე და ხელი თავზე დამადო. «ო, არა. ოღონდ ახლა არა. არ მაქვს მაგის თავი», – გავიფიქრე მე. მაგრამ მან მხოლოდ გახურებულ შუბლზე შემეხო. შემდეგ გლანდები გამისინჯა ყელზე, თვალებში ჩამხედა და დიდხანს მისინჯავდა პულსს მაჯაზე.

«დენ, შენი ენერგიების ბალანსი ძალიან დარღვეულია. შესაძლოა ელენთა გაქვს გადიდებული. გირჩევ ექიმთან მიხვიდე დღესვე, ახლავე».

იმ მომენტისთვის, როცა ძლივს მივაღწიე კაუელის ჰოსპიტალამდე, უკვე ძალიან ცუდად ვიყავი. ყელი მიხურდა, სხეული მტკიოდა. ექიმმა სოკის დიაგნოზი დაადასტურა: ჩემი ელენთა ძალიან გასივებულიყო. სტაციონარში მძიმე მონონუკლეოზის დიაგნოზით დამაწვინეს.
Atm@n
ამ მშფოთვარე და ციებ-ცხელებიან ღამეს მესიზმრა, თითქოს ერთი უზარმაზარი ფეხი მაქვს, ერთი კი გამხმარი. ყოველ ჯერზე, როცა ძელზე ქანაობას ან სხვა მოქმედებას ვცდილობდი, ყველაფერი მრუდდებოდა და მე ვეცემოდი, ვეცემოდი, ვეცემოდი. ასე გაგრძელდა მეორე დღის მეორე მახევრამდე, სანამ სოკი შემოვიდოდა პალატაში, გამხმარი ყვავილების ბუკეტით ხელში.

«სოკრატე», – სუსტად წარმოვთქვი მე, მისი მოულოდნელი ვიზიტით აღფრთოვანებულმა, – «არ ღირდა შეწუხება».

«ღირდა», – მიპასუხა მან.

«მედ-დას ვთხოვ ვაზაში ჩადოს, და შენ გამახსენდები ხოლმე, როცა შევხედავ», – გამეცინა მე.

«ესენი საჭმელად მოვიტანე, და არა საყურებლად», – თქვა მან და ოთახიდან გავიდა. რამდენიმე წუთში ცხელი წყლით სავსე ჭიქით დაბრუნდა. ყვავილების ნაწილი თავის მიერ მოტანილ მარლაში გაახვია და ადუღებულ წყალში ჩადო. «ეს ჩაი გაგამაგრებს და სისხლს გაწმენდს. დალიე. ძალიან მწარეა, მაგრამ ძლიერი საშუალებაა».

შემდეგ ბოთლი ამოიღო ყვითელი სითხით, რომელშიც რაღაც მცენარეები დაცურავდნენ და ჩემი მარჯვენა ფეხის დაზელვა და მასში ამ სითხის შეზელვა დაიწყო, უშუალოდ ნაიარევის რაიონში. გავიფიქრე, რომ შემოსულიყო რას ეტყოდა ამ ყველაფრის დანახვაზე ჩემი მედ-და, ძალიან მიმზიდველი საქმიანი გოგონა.
«ეს რა სითხეა, სოკ?»

«ურინა, ბალახთან ერთად».

«ურინა!» – ვიყვირე მე და ზიზღით ფეხი გავწიე.

«ნუ სულელობ!» – ფეხზე ხელი მტაცა და უკან დააბრუნა. «ურინა – ძალიან პატივსაცემი ელექსირია უძველეს სამკურნალო საქმეში».

გადაღლილი თვალები დავხუჭე; თავი ბარაბანივით მიგუგუნებდა. ტემპერატურამ ისევ მოიმატა. სოკრატემ შუბლზე დამადო ხელი, შემდეგ კი მაჯაზე პულსი მომისინჯა.

«კარგი. ბალახმა მოქმედება დაიწყო. დღეს ღამე კრიზისი გექნება, ხვალ უკეთ იქნები».

ძლივს გასაგონად ვუთხარი: «გმადლობ, დოქტორ სოკ».

მან ხელი მზის წნულზე დამადო. მაშინვე ყველა პროცესი ჩემს სხეულში დაჩქარდა. ვიფიქრე, რომ თავი გამისკდებოდა. სიცხე მწვავდა; გლანდები პულსირებდა. ყველაზე საშინელი კი ტრავმის ადგილის ტკივილი იყო ფეხზე.

«გეყოფა სოკრატე! საკმარისია!» – ვყვიროდი მე.

ხელი გასწია და გაშეშდა. «უბრალოდ შენს სხეულში ცოტა ენერგია დავამატე», – ამიხსნა მან, – «რომელიც გამოჯანმრთელების პროცესს დააჩქარებს. იქ გტკივა, სადაც კვანძები გაქვს. შენ რომ თავისუფალი იყო დაბრკოლებებისგან..., შენი ჭკუა რომ სუფთა იყოს, გული გახსნილი, სხეული კი დაძაბულობისგან თავისუფალი, შენ ამ ენერგიას შეიგრძნობდი, როგორც აღუწერელ ნეტარებას..., უკეთესს, ვიდრე სექსია. იფიქრებდი, რომ სამოთხეში აღმოჩნდი, და ნაწილობრივ მართალიც იქნებოდი».
«ხანდახან მაშინებ, სოკ».

«უმაღლესი ადამიანების ყოველთვის ეშინიათ და მოწიწებული დამოკიდებულება აქვთ», – ჩაეცინა მას. «რაღაც მხრივ, შენც უმაღლესი ხარ, დენ, ყოველ შემთხვევაში გარედან. შენ მეომარივით გამოიყურები, კარგი აღნაგობის, მოქნილი და ძლიერი - ეს შენი გიმნასტიკის ვარჯიშების შედეგია. თუმცაღა ბევრი მუშაობა მოგიწევს, სანამ იმ განწყობას გამოიმუშავებ, რომლითაც მე ვტკბები». ძალიან დასუსტებული ვიყავი იმისთვის, რომ მეკამათა.
Atm@n
მედ-და შემოვიდა. «ტემპერატურის გაზომვის დროა, მისტერ მილმენ». სოკი მისი შემოსვლისთანავე თავაზიანობის ნიშნად წამოდგა. მე საწოლშ ვიწექი ფერმკრთალი და უბედური. იმ მომენტში ჩვენს შორის კონტრასტი იმხელა იყო, როგორც არასოდეს. მედ-დამ სოკრატეს გაუღიმა, მანაც საპასუხო ღიმილი შეაგება. «ვფიქრობ, თქვენი შვილი კარგად იქნება, უბრალოდ ძალების მოკრება დასჭირდება», – თქვა მან.

«ახლა ზუსტად ამას ვეუბნებოდი», – თქვა სოკმა თვალებში ონავრული ნაპერწკლებით. მედ-დამ გაუღიმა... „ეფლირტავება“ თუ რა ხდება? თეთრი ხალათის ფრიალით გავიდა, ძალიან სექსუალური იყო.

სოკრატემ ჩაისუნთქა: «და მაინც, არის რაღაც ამ უნიფორმიან ქალებში». შემდეგ შუბლზე ხელი დამადო და ღრმა ძილს მივეცი თავი.

მომდევნო დილას ახლადდაბადებულივით ვგრძნობდი თავს. ექიმს წარბები შუბლზე აუვიდა, როცა ჩემს ელენთას ამოწმებდა და გლანდებს მისინჯავდა. აშკარად განცვიფრებული იყო. «თქვენ ყველაფერი ნორმაშ გაქვთ, მისტერ მილმენ», – მან თითქმის მოიბოდიშა, – «ლანჩის შემდეგ შეგიძლიათ სახლში წახვიდეთ… და კარგად დაისვენეთ». გარეთ გავიდა, და თან ჩემს სამედიცინო ბარათს აკვირდებოდა.

კართან მედ-დამ ჩაიარა. «დამეხმარეთ!» – დავიყვირე მე.
«დიახ?» – თქვა მან და პალატაშ შემოირბინა.
«ვერ გამიგია რაშია საქმე. ყოველ ჯერზე, როცა გვერდზე ჩაივლით ხოლმე, ჩემი პულსი უფრო ეროტიული ხდება» (erotic).
«გინდათ თქვათ, ნევროტული? (erratic)» – თქვა მან.
«დიახ, ზუსტად».
გამიღიმა და მითხრა: «როგორც ჩანს მზად ხართ გასაწერად».
«ყველა ამას მეუბნება, მაგრამ ცდებიან. დარწმუნებული ვარ, რომ მკურნალობის დამატებითი კურსი უნდა გავიარო, პირადად თქვენთან».

მაცდუნებელი ღიმილით, შებრუნდა და კორიდორშ გავიდა. «დაო! არ წახვიდეთ!» – დავიყვირე მე.

დღის მეორე ნახევარში, სახლისკენ მიმავალ გზაზე მივდიოდი და განცვიფრებული ვიყავი საკუთარი მდგომარეობის გაუმჯობესების გამო. განსაკუთრებით ეს მარჯვენა ფეხს ეხებოდა. ძალიან ვკოჭლობდი, მაგრამ უკვე თითქმის შემეძლო ჯოხის გარეშე სიარული. შეიძლება ეს დაკავშირებული იყო სოკის ურინო-თერაპიასთან ან ენერგიის იმ მუხტთან, რომელიც გადმომცა.

მეცადინეობები დაიწყო და ჩემი გარემოცვა კვლავ სტუდენტები, წიგნები და დავალებები გახდა, მაგრამ ეს ყველაფერი ამჯერად მეორე პლანზე გადავიდა. მე შემეძლო მეთამაშა და არ ჩავრთულიყავი თამაშში. გაცილებით უფრო მნიშვნელოვანი საქმეები მქონდა სადგურზე, რომელიც ქალაქის დასავლეთ ნაწილში მდებარეობდა.

კარგად გამოვიძინე და სადგურზე მივედი. როგორც კი ჩამოვჯექი, სოკრატემ თქვა:

«წინ ბევრი სამუშაო გაქვს».
«რა მოხდა?» – ვთქვი ზმორვით და მთქნარებით.
«გენერალური გადაწყობა».
«ა-აა. დიდი ამბავი».
«ეს განსაკუთრებით დიდია, რადგანაც შენი გადაწყობა მოგვიწევს».
«მართლა?» – ვთქვი ხმამაღლა, «ჯანდაბა!» – გავიფიქრე ჩემთვის.
«ფენიქსივით ცეცხლში უნდა დაიწვა და ფერფლიდან ისევ აღსდგე».
«მზად ვარ!» – ვთქვი მე, – «გაზრდილი მოვალეობის გამო გპირდები, მომავალ წელს ფუნთუშებზე უარს ვიტყვით».

სოკრატეს გაეცინა: «ეს რომ ასე ადვილი იყოს. ამ მომენტში შენ წარმოადგენ გამრუდებული ენერგეტიკული ნაკადების და მოძველებული ჩვევების გროვას. მოგიწევს შეცვალო მოქმედებები, აზრები, ოცნებები და მსოფლმხედველობა. დიდი ნაწილი იმისა, რასაც წარმოადგენ - მავნე ჩვევების ნაკრებია».

ეს უკვე მაღიზიანებდა. «ეშმაკმა დალახვროს, სოკრატე, მე უკვე ამდენი წინააღმდეგობა გადავლახე და ყველაფერს ვაკეთებ, რაც შემიძლია. შეგიძლია ჩემდამი მცირე პატივისცემა მაინც გამოავლინო?»

სოკრატემ თავი უკან გადააგდო და გაიცინა. შემდეგ მოვიდა და პერანგზე მომქაჩა. როცა ავიჯაგრე, თმა ამიჩეჩა და თან ამბობდა: «მომისმინე, შენ, ო, დიდო მაიმუნო, ყველას სურს პატივისცემა. მაგრამ საქმე იმაშ არაა, რომ უბრალოდ განაცხადო: „გთხოვთ, პატივი მეცით“. შენ უნდა დაიმსახურო პატივისცემა იმით, რომ პატივისცემის ღირსი საქმეები აკეთო; მეომრის პატივისცემის მოპოვება კი არც ისე ადვილია».

გულში ათამდე დავითვალე და ვთქვი: «როგორ დავიმსახურო შენი პატივისცემა, ო, დიადო ძლევამოსილო მეომარო?»

«შეცვალე შენი ქცევები».

«რომელი ქცევები?»

«რა თქმა უნდა შენი „შემიცოდეთ“ ქცევები. გეყოფა ჩვეულებრივობით სიამაყე; შენი სულის ძალა მანახე! » მავნებელი ღიმილით, სოკრატე წამოხტა და ხუმრობით ლოყაზე შემომილაწუნა, შემდეგ ნეკნებში მატაკა თითი.

«შეწყვიტე!» – დავიყვირე მისი თამაშებით გაცოფებულმა. გავიწიე, რომ ხელი მეტაცა, მაგრამ ის ადვილად შეხტა საწერ მაგიდაზე, შემდეგ თავზე გადამახტა, შემობრუნდა ხელი მკრა და უკან, დივანზე დამაგდო. განრისხებული წამოვხტი და ვცადე მეც იგივე გამეკეთებინა, მაგრამ როგორც კი შევეხე, კვლავ საწერ მაგიდაზე შეხტა.

წონასწორობა დავკარგე და ხალიჩაზე დავეცი. «ჯანდაბა!» – თვალები წითლად ამენთო. ფარეხისგენ გამავალ კარში გავიდა. მაშინვე კოჭლობით დავედევნე.

სოკრატე ბამპერზე მოკალათდა და თქვა: «უყურე შენ, დენ, გაბრაზებული ხარ».

«გასაოცარი დაკვირვების უნარი გაქვს», – ხმაურიანად ამოვისუნთქე მე.

«კარგი», – თქვა მან, – «თუ მხედველობაშ მივიღებთ შენს წინააღმდეგობას, უნდა იყო კიდეც გაბრაზებული... მაგრამ დარწმუნდი, რომ ბრძნულად მართავ შენს რისხვას». ვითომც აქ არაფერიო, სოკმა ფოლკსვაგენის შეკეთება დაიწყო. «რისხვა შენი ერთ-ერთი მთავარი ინსტრუმენტია ძველი ჩვევების ახლებად ტრანსფორმაციისთვის».
«რისხვას შეუძლია გამოწვას ძველი ჩვევები. შიში და დარდი ახშობენ ქმედებას, რისხვა კი პირიქით. როცა ისწავლი შენი ბრაზის სწორად მართვას, შეძლებ, რომ შიშ და შეცოდება რისხვად აქციო, რისხვა კი მოქმედებად. სწორედ ამაშა შენი სხეულის შინაგანი ალქიმიის საიდუმლო».


ოფისში დაბრუნებულმა, წყალი დაისხა და ვარდის ფურცლების განსაკუთრებული ჩაის მოდუღებას შეუდგა, თან აგრძელებდა: «შენ ბევრი ჩვევა გაქვს, რომლებიც გასუსტებენ. ცვლილების საიდუმლო იმაშია, რომ კონცენტრაცია მოახდინო ახლის შექმნაზე, და არა ძველთან ბრძოლაზე».

«როგორ შემიძლია ჩემი ჩვევები ვმართო, როცა საკუთარ ემოციებსაც კი ვერ ვუმკლავდები, სოკ?»

იგი სავარძელში დაჯდა. «დაახლოებით ასე: როცა შენი ჭკუა პრობლემას ქმნის, როცა იგი ეწინააღმდეგება ცხოვრებას ისეთს, როგორიც მოცემულ მომენტშია მის წინ, შენი სხეული იძაბება და შეიგრძნობს ამ დაძაბულობას როგორც „ემოციას“, ინტერპრეტირებულს სხვადასხვა სიტყვებით: „შიში,“ „მწუხარება“ ან „რისხვა“. ნამდვილი ემოცია, დენ, ეს - ის ენერგიაა, რომელიც თავისუფლად მოძრაობს სხეულში».

«მაშინ გამოდის, რომ მეომარი არასოდეს განიცდის ნორმალურ ნეგატიურ ემოციებს?»

«რაღაც კუთხით, ეს მართალია. და მაინც, ემოციები ბუნებრივი ადამიანური უნარებია, გამოხატულების ფორმებია. ხანდახან დამახასიათებელია შიშის, შეცოდების ან რისხვის გამოხატვა, მაგრამ ენერგია ბოლომდე გარეთ უნდა გამოდიოდეს და შიგნით არ რჩებოდეს. ემოციის გამოხატულება სავსე და ძლიერი უნდა იყოს, შემდეგ კი უკვალოდ გაქრეს. ამგვარად, სწორედ ამაში მდგომარეობს ემოციების მართვის მეთოდი: მიეცი მათ საშუალება მოვიდნენ, და წავიდნენ».

მე ავდექი, ჩაიდანი ღუმელიდან ავიღე და ჩაი ჭიქებში დავასხი. «სოკრატე, შეგიძლია კონკრეტული მაგალითი მოიყვანო?»

«რა თქმა უნდა», – თქვა მან, – «გაჩერდი ცოტა ხნით ახალშობილთან».

გავიღიმე და ჩაის სული შევუბერე: «სასაცილოა, არასოდეს მიფიქრია, რომ ახალშობილები სრულყოფილად ფლობენ ემოციებს».

«როცა ბავში გაბრაზებულია, იგი საკუთარ თავს ხმამაღალი ტირილით გამოხატავს – სუფთა ტირილით. ის არ ფიქრობს იმაზე, უნდა იტიროს თუ არა. ხელში აიყვანე, ან აჭამე, და ცოტა ხანში მისი ტირილისგან კვალიც აღარ დარჩება. თუ ბავში გაბრაზებულია, მთელი სიცხადით გაგაგებინებს ამას. მაგრამ ეს ბრაზი სწრაფადვე ქრება; და შეგიძლია წარმოიდგინო ბავშვი, რომელიც დანაშაულის გრძნობას განიცდის თავისი ბრაზის გამო? ბავშვები საშუალებას აძლევენ მას, რომ მოვიდეს და წავიდეს. ბოლომდე გამოხატავენ თავს, და ჩუმდებიან. ბავშვები – მშვენიერი მასწავლებლები არიან, რომლებიც ენერგიის სწორად გამოყენების დემონსტრირებას ახდენენ. ისწავლე ეს, და ნებისმიერი ჩვევის ტრანსფორმირებას შეძლებ».
Atm@n
სადგურზე ფორდ რანჩერო ვეგონი შემოვიდა. სოკრატემ მანქანას შემოუარა და მძღოლთან მივიდა. ამასობაში ბენზინ-გასამართი პისტოლეტი ავიღე და ავზში ჩავდე. აღფრთოვანებულმა განმანათლებლური დარიგებისგან იმის შესახებ, თუ როგორ უნდა ვმართო ემოციები, ავტომობილის სახურავის ზემოდან დავიყვირე: «სოკ, მითხარი რა გავაკეთო და გამიშვი. ამ საძაგელ ჩვევებს ნაკუწებად ვაქცევ!» შემდეგ მგზავრებს შევხედე – სამი შოკირებული მონაზონი. დაბნეულმა და გაწითლებულმა ფანჯრების წმენდა დავიწყე. სოკრატემ სახეზე ხელისგულები მიიფარა.

მას შემდეგ, რაც ჩემდა საბედნიეროდ რანჩერო წავიდა, სადგურზე სხვა მნახველი შემოვიდა. ეს იყო ქერა მამაკაცი, ხვეული წვერით. ის მანქანიდან გადმოხტა და დათვივით ძლიერად გადაეხვია სოკრატეს. «მიხარია შენი ნახვა, ჟოზეფ», – თქვა სოკრატემ.

«მეც ასევე…, სოკრატე, ასე არაა?» – თქვა და ფართოდ გამიღიმა.

«ჟოზეფ, ამ ახალგაზრდა ავტომატ-კითხვარს „დენი“ ჰქვია. დააჭირე ღილაკს და მორიგ კიტხვას დაგისვამს. უბრალოდ შეუცვლელია, როცა არავინ მყავს დამლაპარაკებელი».

ჟოზეფმა ხელი ჩამომართვა: «ძალიან კეთილი ხომ არ გახდა ჩვენი მოხუცი, სეიბერის ჟამს?» – მკითხა მან და მომხიბვლელად გაიღიმა.

მანამ, სანამ დავარწმუნებდი, რომ სოკრატე ისე მხეცივით მექცეოდა, როგორც არასოდეს ადრე, «მოხუცმა» შემაწყვეტინა: «დიახ, მართლაც გავზარმაცდი. დენს იმდენი არ მოხვედრია ჩემგან, რამდენიც შენ».

«აჰა, მესმის», – წარმოთქვა ჟოზეფმა და სახის სერიოზული გამომეტყველება შეინარჩუნა, – «არავითარი გარბენა 100 მილზე? ჯერ არ გიმუშავიათ გავარვარებული ნახშირით?»

«ასეთი რამ ჯერ არც მიხსენებია. ჩვენ მხოლოდ ვაპირებთ, რომ ანა-ბანათი დავიწყოთ, მაგალითად როგორ უნდა ჭამო, როგორ უნდა იარო და როგორ უნდა ისუნთქო».

ჟოზეფმა მხიარულად გაიცინა; აღმოვაჩინე, რომ მეც მასთან ერთად ვიცინოდი. «რაც შეეხება საჭმელს», – თქვა მან, – «მოდი ამ დილით ჩემთან, კაფეში შემოიარეთ. ჩემი პირადი სტუმრები იქნებით, და საუზმედ რაიმე განსაკუთრებულს მოვამზადებ».

ვერც მოვასწარი მეთქვა რაღაც ამდაგვარი: «ძალიან გამიხარდებოდა, მაგრამ...», მაგრამ მაშინვე სოკრატე ჩაერია და თქვა: «სიამოვნებით! ჩემი ცვლა ნახევარ საათში სრულდება და მაშინვე შენთან გამოვივლით».

«ძალიან კარგი. მაშინ შევხვდებით». სოკს ხუთ დოლარიანი ბანკნოტი მიაწოდა და წავიდა.

მე ჟოზეფის შესახებ დავინტერესდი: «ის ისეთივე მეომარია, როგორიც შენ, სოკ?»

«ისეთი მეომარი, როგორიც მე, მეტი არ არსებობს» – მიპასუხა სიცილით, – «და არც არავის მოუნდებოდა ასეთად გახდომა. ყოველ მამაკაცს და ქალს მხოლოდ მისთვის დამახასიათებელი თვისებები აქვს. მაგალითად შენ რაღაცას მიაღწიე გიმნასტიკაში, ჟოზეფი კი კერძებს ამზადებს სრულყოფილად».

«ანუ როგორც შენ ამბობ კარგად წვავს ან ხარშავს?»

«მთლად ეგრეც არაა. ჟოზეფი არ აცხელებს პროდუქტებს ზედმეტად - ეს ანადგურებს მათში ბუნებრივ კომპონენტებს, რომლებიც საჭიროა საჭმლის სრული ათვისებისათვის. ის ამზადებს ბუნებრივ კერძებს ისე, რომ თუ ერთხელ იგემებ მის კულინარიულ ხელოვნებას, უკვე ვეღარ მიეკარები სწრაფი კვების ობიექტების მენიუს».

«რა არის ასეთი განსაკუთრებული მის კერძებში?»

«მხოლოდ ორი რამ, ორივე პრაქტიკულად უხილავი. პირველ რიგში, ის სრულ ყურადღებას უთმობს მზადების პროცესს. მეორეც - სიყვარული - ეს მისი კერძების მთავარი ინგრედიენტია. მისი შეგრძნება ჭამის შემდეგ დიდი ხნის განმავლობაში შეგიძლია».

სოკის შემცვლელიც გამოჩნდა – მოზარდი, რომელიც ჩუმად მოგვესალმა. ჩვენ ქალაქის სამხრეთისკენ გავემართეთ. ჩემი კოჭლი სიარული უკვე საშუალებას მაძლევდა, რომ სოკის დიდ ნაბიჯებს დავწეოდი.

გამხმარი ფოთლები ჩვენს ფეხებქვეშ ხრაშუნობდნენ. უნდა ავღნიშნო, რომ ქალაქის არქიტექტურული სტილი სხვადასხვა სტილების აღუწერელ ნაზავს წარმოადგენდა: ვიქტორიანულიდან და ესპანურ კოლონიალურიდან ახალ-შვეიცარიულ ფანკამდე და უსახურ ყუთებისმაგვარ შენობებამდე. აქ ცხოვრობდა უმეტესობა 30 000 სტუდენტიდან.

სიარულის დროს საუბარი განვაგრძეთ. სოკრატემ დაიწყო: «დენ, იმისათვის, რომ საკუთარი ჭკუის ბურუსს გასცდე და ჭიშკარი იპოვნო, ენერგიის აღუწერელი რაოდენობა დაგჭირდება. ამგვარად, განწმენდა და აღდგენითი პრაქტიკები - ეს საფუძველია».

«კარგად ვერ გავიგე».

«ჩვენ დავიწყებთ შენს გაწმენდას: ნაწილებად დაგშლი და ისევ აგაწყობ».

«ჰოდა თავიდანვე გეთქვა ასე!» – ვთქვი მე.

«შენ მოგიწევს თავიდან აითვისო ადამიანის ორგანიზმის ყველა ფუნქცია - მოძრაობა, ძილი, სუნთქვა, აზროვნება, შეგრძნება და... კვება. ადამიანის ქმედებებიდან - კვებაა ყველაზე მთავარი, რომელიც სტაბილიზაციას პირველ რიგში ექვემდებარება».

«ერთი წუთით, სოკრატე. საკვები ჩემთვის - არაა პრობლემა. მე კარგი აღნაგობა მაქვს, და საკმაოდ კარგად ვგრძნობ თავს. ამას ადასტურებენ ჩემი გიმნასტიკის ვარჯიშებიც. საკმარისი ენერგია მაქვს. როგორ შეუძლიათ უმნიშვნელო ცვლილებებს ჩემს დიეტაში - საფუძვლიანი ზეგავლენა მოახდინონ?»

«შენი დღევანდელი დიეტა,» – თქვა მან და მაღლა, ხეებისკენ აიხედა, სადაც ფოთლებს შორის მზის სხივები ანათებდნენ, – «გაძლევს ენერგიის „ნორმალურ“ რაოდენობას, მაგრამ ბევრი რამ, რასაც ჭამ, არამდგრადს გხდის, გავლენას ახდენს შენი განწყობის ცვლილებებზე, ამცირებს შენი გაცნობიერებულობის დონეს და ხეს უშლის შენს სხეულს, რომ ოპტიმალური სიცოცხლისუნარიანობის ფუნქცია შეინარჩუნოს. შენი არეული კვების სტილი ვლინდება ტოქსიკურ ნარჩენებში, რომლებიც შენს სიცოცხლეს ამცირებენ ამის პირდაპირი გაგებით. შენი მენტალური და ემოციური პრობლემების უმეტესობა შეიძლება გადაწყვეტილ იქნეს უბრალოდ სწორი კვებისადმი ყურადღებით».

«როგორ უნდა იმოქმედოს ჩემი დიეტის ცვლილებამ ჩემს ენერგიაზე?» – ვკითხე მე, – «იმის თქმა მინდა, რომ მე კალორიების გარკვეულ რაოდენობას ვღებულობ, და სწორედ ისინი წარმოადგენენ იმ ენერგიას, რომელსაც ვითვისებ».

«ეს ტრადიციული შეხედულებაა, მაგრამ ის ზედაპირულია. მეომარი ანგარიშს უნდა უწევდეს საკუთარ თავს იმაში, რომ არსებობს უფრო ნატიფი ზეგავლენები. ჩვენი მთავარი წყარო ამ სისტემაში», – თქვა მან და ხელის ჟესტით მზის სისტემა გამოსახა, – «ეს მზეა. მთლიანობაში ადამიანური არსებას, ამ შემთხვევაშ კი შენ, ევოლუციის ამ ეტაპზე არ განუვითარებია უნარი - უშუალოდ მიიღოს და გამოიყენოს მზის ენერგია; შენ არ შეგიზლია მზის სინათლით კვება, მხოლოდ ირიბად, გარკვეული სახით შეგიძლია ეს. როცა ადამიანი ამ უნარს განივითარებს, საჭმლის მომნელებელი ორგანოები თითქმის გაქრება და საფაღარათო საშუალებების მწარმოებელი კომპანიები გაკოტრდებიან. ახლა კი, საჭმელი - ეს მზის სინათლის დაგროვილი ენერგიის ის ფორმაა, რომელიც შენ გჭირდება.»

«სწორი დიეტა საშუალებას გაძლევს, რომ საუკეთესო სახით გამოიყენო მზის ენერგია. მისგან გამონთავისუფლებული ენერგია გახსნის შენი გრძნობის ორგანოებს, გაზრდის შენს გაცნობიერებულობას და შენი კონცენტრაციის უნარს მჭრელ მახვილად აქცევს».

«ყველაფერი ეს მოხდება, თუ მე უბრალოდ „პონჩიკებს“ ამოვიღებ მენიუდან?»

«დიახ, „პონჩიკებს“ და კიდევ რამდენიმე სხვა საკვებ „შეუსაბამობას“».

«ერთმა გიმნასტმა, იაპონელმა, ოლიმპიური თამაშების ჩემპიონმა თქვა ერთხელ, რომ ანგარიშში გვეთვლება არა ცუდი ჩვევები, არამედ კარგი».

«ეს ნიშნავს, რომ შენი კარგი ჩვევები იმდენად უნდა გაძლიერდეს, რომ მათ დაშალონ (გააუქმონ) არც თუ ისე კარგები». სოკრატემ მცირე კაფეზე მიმითითა ეშბის გვერდით. უამრავჯერ გამივლია აქ, ისე რომ ეს კაფე არც შემიმჩნევია.

«ამგვარად, სოკრატე, შენ გჯერა ბუნებრივი კვების?» – ვკითხე მას შემდეგ, რაც ქუჩა გადავკვეთეთ.

«საქმე რწმენაში კი არა, კეთებაშია. შემიძლია აი ეს გითხრა: მე ვჭამ მხოლოდ იმას, რაც სასარგებლოა და ზუსტად იმდენს, რამდენიც აუცილებელია. იმისთვის, რომ ღირსეულად დააფასო ის, რასაც ბუნებრივ კვებას ეძახი, მოგიწევს „გააშალაშინო“ შენი ინსტინქტები და ბუნებრივი ადამიანი გახდე».

«ძალიან ასკეტურად ჟღერს. შენ რა, იშვიათად მაინც არ აძლევ საკუთარ თავს ნაყინის ჭამის უფლებას?»

«ჩემი რაციონი შესაძლოა თავიდან სპარტანულად მოგეჩვენოს, იმ ზედმეტ რაღაცეებთან შედარებით, რასაც შენ „ზომიერ კვებას“ ეძახი, მაგრამ კვების სტილი უკვე თავისთავად სავსეა სიამოვნებით, იმიტომ რომ ჩემს თავში განვავითარე უნარი - დავტკბე უბრალო საკვებით. შენც ისწავლი ამას».
Atm@n
კარზე დავაკაკუნეთ და კარი ჟოზეფმა გაგვიღო. «მობრძანდით, მობრძანდით», – ენთუზიაზმით თქვა მან და სახლში შეგვიპატიჟა. იატაკს სქელი ხალიჩები ფარავდნენ. თავად კაფეს შენობაში განლაგებული იყო მძიმე, ლაქით დაფარული მაგიდები და რბილი სკამები მაღალი სწორი საზურგეებით. ინტერიერი ძველებური იყო. კედლები გობელენებით დამშვენებული, გარდა ერთისა, რომელსაც თითქმის ბოლომდე ფარავდა ულამაზესი აკვარიუმი სხვადასხვა ფერის თევზებით. შუშის ჭერიდან ოთახში მზის შუქი აღწევდა. ჩვენ ცენტრში დავჯექით. ამასობაში ჟოზეფიც მოვიდა თავზე ორი დიდი თეფშით. გრაციოზულად დაგვილაგა თეფშები ჯერ სოკრატეს, შემდეგ მე. «აჰ, რა საოცრად გამოიყურება!» – თქვა სოკრატემ, და ხელსახოცი საყელოში ჩაიდო. მე თვალები დავხარე. თეფშზე ჩემს წინ წრეებად ელაგა დაჭრილი სტაფილო და სალათის ფურცელი. გაოცებული ვუყურებდი ამ ყველაფერს.

სოკრატემ შემომხედა და კინაღამ გადაყირავდა სიცილისგან, ჟოზეფს კი მაგიდაზე დაყრდნობა დასჭირდა, რომ თავი შეეკავებინა. «ა-ა», – ვთქვი და შვებით ამოვისუნთქე, – «ე.ი. ეს ხუმრობაა».

ჟოზეფმა უხმოდ აიღო თეფშები და ორი ლამაზი ხის ჯამით დაბრუნდა. ყოველ ჯამში მთის მინიატურული ასლი იყო. თავად მთა კომბინირებული იყო მუსკუსის და სპილენძისფერი ნესვით. მენდალის და ბერძნული თხილის კარგად დამუშავებული ნატეხები ლოდებივით იყო დალაგებული. ვაშლის და ყველის თხელი ნაჭრები კლდის ქანებს ქმნიდნენ. ხეების ოხრახუშის მწვერვალები განასახიერებდნენ. ყოველ ხეს სრულყოფილი ფორმა ჰქონდა მინიჭებული, როგორც ჯუჯა ხეებს ქოთნებშ. იოგურტის ყინული მწვერვალს ფარავდა. მთის ძრთან ყურძნის მარცვლები და მარწყვი ელაგა.

თვალს ვერ ვწყვეტდი ამ სანახაობას. «ჟოზეფ, ეს ძალიან ლამაზია. არ შემიძლია ამის ჭამა. მინდა ფოტო გადავუღო». სოკრატე, როგორც შევამჩნიე, უკვე შეუდგა ტრაპეზის მიღებას თავის ჩვეულ მანერაში: აუჩქარებლად, ცოტ-ცოტათი. მეც სიამოვნებით შევუდექი მთის ჭამას. როცა ვამთავრებდი, სოკრატემ მოულოდნელად ხარბად, თითქმის დაუღეჭავად დაიწყო თქვლეფა. მივხვდი, რომ ჩემს პაროდიას აკეთებდა.

მთელი ძალით ვცდილობდი, პატარა ნაჭრები ამეღო, და ღრმად მესუნთქა შუალედებში, ისე როგორც სოკრატე აკეთებდა, მაგრამ ეს საოცრად დამღლელი მეჩვენებოდა.

«სიამოვნება, რომელსაც შენ იღებ ჭამისგან, დენ, შემოიფარგლება მხოლოდ საჭმლის გემოთი და სავსე კუჭის შეგრძნებით. უნდა ისწავლო მთელი პროცესით სიხარულის შეგრძნება: ჯერ შიმშილით, გულმოდგინე მზადებით, მაგიდის ლამაზად გაწყობით, სუნით, ღეჭვით, გემოთი, ყლაპვით, ასევე სიმსუბუქის და ენერგიის შეგრძნებით ტრაპეზის შემდეგ. და ბოლოს, შეგიძლია დატკბე საჭმლის სრული და თავისუფალი გამოყოფით მას შემდეგ, რაც იგი მონელებული იქნება. როცა ყურადღებას მიაქცევ ყველა ამ ელემენტს, მაშინ დააფასებ უბრალო საჭმელს; და აღარ დაგჭირდება ამდენი ჭამა.

შენი ამჟამინდელი კვების ჩვევების ირონია იმაში მდგომარეობს, რომ სანამ გეშინია, რომ საჭმლის მიღებას გაუშვებ ხელიდან, შენ ვერ აცნობიერებ ბოლომდე იმ ულუფას, რომელსაც ამჟამად მიირთმევ».

«მე არ მეშინია, რომ საჭმლის მიღებას გავუშვებ ხელიდან», – გავაპროტესტე მე.

«მიხარია ამის მოსმენა. ეს მომდევნო კვირის განმავლობაშ დაგეხმარება. ეს საუზმე – უკანასკნელი საჭმელია, რომელსაც მომდევნო შვიდი დღის განმავლობაში მიიღებ». სოკმა განაგრძო ახსნა, რომ განმწმენდი შიმშილობა დაუყოვნებლივ უნდა დამეწყო. ჩემი რაციონი მხოლოდ გაზავებული ხილის წვენი და უშაქრო ბალახის ჩაი იქნებოდა.

«კი მაგრამ, სოკ, მე აუცილებლად მჭირდება პროტეინი და რკინა, რომ ფეხზე ვიმკურნალო; ენერგია მჭირდება გიმნასტიკის ვარჯიშებისთვის». ყველაფერ უსარგებლო იყო. სოკრატეს შეეძლო სრულიად არალოგიკური ყოფილიყო.

ჟოზეფს მილაგებაში დავეხმარეთ, ცოტა ვისაუბრეთ, მადლობა გადავუხადეთ და წამოვედით. მე უკვე მშიერი ვიყავი. კამპუსისკენ გზაზე სოკრატმა შეაჯამა დისციპლინა, რომელიც უნდა დამეცვა მანამ, სანამ ჩემი სხეული ბუნებრივ ინსტინქტებს არ დაიბრუნებდა.

«რამდენიმე წლის შემდეგ წესების არავითარი მოთხოვნილება აღარ იქნება. მაგრამ ახლა შენ უნდა ამოიღო რაციონიდან ნებისმიერი პროდუქტი, რომელიც შეიცავს რაფინირებულ შაქარს და ფქვილს, ხორცს, კვერცხს, ასევე ყავას, ალკოჰოლს, ნიკოტინს და სხვა უსარგებლო საკვებს. შეჭამ მხოლოდ საღ, არარაფინირებულ, დაუმუშავებელ საკვებს ქიმიური დანამატების გარეშე. პრინციპში საუზმესზე შეგიძია მიირთვა საღი ხილის კერძები, შეგიძლია დაამატო ხაჭო ან იოგურტი. სადილზე – ეს ძირითადი საკვებია, უნდა იყოს უმი სალათი, გამომცხვარი ან ორთქლზე მოხარშული კარტოფილი, შესაძლოა ცოტა ყველი, და მსხვილად დაღერღილი ხორბლისგან მომზადებული პური. ვახშმად – უმი სალათი, ხანდახან ორთქლზე მსუბუქად მოხარშული ბოსტნეული. აქცენტი გააკეთე უმ და უმარილო მარცვლეულზე და თხილეულზე (კაკლებზე)».

«ჰო, ვგრძნობ რომ მომხვდა შენგან „კაკლებზე“, - უკმაყოფილოდ დავიბუზღუნე მე.

გზაზე საბაყლო მაღაზიასთან გავიარეთ. უკვე მოვემზადე, რომ შევსულიყავი და ცოტა ორცხობილა მეყიდა, და გამახსენდა, რომ მაღაზიის ორცხობილა მთელი ცხოვრების განმავლობაშ აღარ უნდა მეჭამა! და რომ მომდევნოექვსი დღის და ოცდასამი საათის განმავლობაში საერთოდ არ უნდა მეჭამა.

«სოკრატე, მე მშია».

«მე არასოდეს მითქვამს, რომ მეომრის ვარჯიში ეს „კრემიანი ტორტია“».

სტუდქალაქში მივაბიჯებდით. სპრაულ პლაზა სავსე იყო ხალხით. მე მოწყენილი შევცქეროდი მადისაღმძვრელ ლამაზმანებს. სოკრატემ ხელზე ხელი ჩამკიდა. «ზუსტად ახლა გამახსენდა, დენ, რაღაც დროით უარი უნდა თქვა არა მხოლოდ კულინარიულ ფუფუნებაზე».

«კაი ერთი», – გავშეშდი ადგილზე, – «მინდა დავრწმუნდე, რომ სწორად გაგიგე. კონკრეტულად მოახდინე ფორმულირება».

«ადვილზე უადვილესია. სანამ საკმარის სიმწიფეს არ მიაღწევ, შენ შეგიძლია ყოველგვარი ეჭვის გარეშე დატკბე ახლო, გულითადი ურთიერთობებით. მაგრამ სრულიად უნდა განთავისუფლდე სექსუალური სურვილებისგან. ბოლომდე ნათელი რომ იყოს შენთვის: შენი ბიჭი შარვალში შეინახე».

«მაგრამ სოკრატე», – გავაპროტესტე მე, თითქოს საქმე ჩემს სიცოცხლეს ეხებოდა, – «ეს მოძველებული, პურიტანული, არალოგიკური და არაჯანმრთელი წინადადებაა. როცა საჭმელზე მათქმევინებ უარს ეს ერთია, მაგრამ რაც ახლა მითხარი ეს სულ სხვაა!» მე დავიწყე «პლეიბოის ფილოსოფიის», ალბერტ ელისის, რობერტ რიმერის, ჟაკლინ სიუზენის და მარკიზ დე სადის ციტირება. სერიალი „ძვირფაასო ებბიც“ კი გავიხსენე, მაგრამ სოკზე ვერაფერი მოქმედებდა.

მან თქვა: «აზრი არ აქვს ჩემი მოტივების ახსნას. შენ უბრალოდ მოგიწევს შენი მომავალი სიამოვნების ნახვა უბრალოდ სუფთა ჰაერში, სუფთა საკვებში, სუფთა წყალშ, სუფთა გაცნობიერებულობაშ და მზის სინათლეში».

«როგორ მოვერიო ყველა ამ დისციპლინას, რასაც მასწავლი?»

«მხედველობაშ მიიღე უკანასკნელი რჩევა, რაც ბუდამ თავის მოსწავლეებს დაუტოვა».

«რა რჩევა?» – შთაგონებული მოლოდინით გავშეშდი.

«მოიქეცით ყველაზე საუკეთესოდ», – თქვა და ხალხს შეერია.
Atm@n
მომდევნო კვირას ჩემი ინიციაციის პროცესი ძალაში შევიდა. იმ დროს, როცა ჩემი კუჭი ბუყბუყებდა, სოკი ჩემს ღამეებს „ძირითადი“ სავარჯიშოებით ავსებდა და მასწავლიდა, როგორ მესუნთქა უფრო ნელა და ღრმად: პირი ოდნავ ღია უნდა ყოფილიყო, ენა კი სასაზე მიბჯენილი. მთელი ძალით ვცდილობდი და მოუთმენლად ველოდი ჩემს გაზავებულ ხილის წვენს და ბალახის ჩაის, და ამ დროს ფუნთუშებზე და მსუყე საჭმელზე ვოცნებობდი.

ერთ დღეს მიბრძანა, რომ მუცლით მესუნთქა, სხვა დღეს გულ-მკერდით. იგი აკრიტიკებდა ჩემი სიარულის მანერას, ჩემი საუბრის მანერას, ჩემს გაფანტულ მზერას, რომელიც «სამყაროში დახეტიალობდა ჩემს ჭკუასთან ერთად». მეჩვენებოდა, რომ არაფერი, იქიდან რასაც ვაკეთებდი, არ აკმაყოფილებდა.

კვლავ და კვლავ მისწორებდა: ხანდახან რბილად, ხანდახან მკაცრად. «შესაბამისი პოზა – ეს გრავიტაციასთან შერწყმის საშუალებაა, დენ. შესაბამისი ურთიერთობა კი - ცხოვრებასთან შერწყმის საშუალება». და ა.შ.

შიმშილობის მესამე დღე ყველაზე მძიმე იყო. უძლური და კაპრიზული ვიყავი; თავი მტკიოდა, სუნთქვა მივარდებოდა. «ყველაფერი ეს განმწმენდი პროცესის შემადგენელი ნაწილია, დენ. შენი სხეული იწმინდება და დაგროვილი ტოქსინებისგან თავისუფლდება». ყველაფერი, რასაც ვარჯიშებზე ვაკეთებდი, წოლით და კუნთების გაჭიმვით შემოიფარგლებოდა.

მეშვიდე დღეს ჩემი მდგომარეობა გაუმჯობესდა, შესანიშნავიც კი გახდა. ვგრძნობდი, რომ შემეძლო შიმშილობის გაგრძელება. შიმშილის შეგრძნება საერთოდ გამიქრა; მის ნაცვლად სასიამოვნო დაღლილობას და სიმსუბუქეს ვგრძნობდი. ვარჯიშების ხარისხიც გაუმჯობესდა. მხოლოდ ჩემი სუსტი ფეხით შეზღუდული, ინტენსიურად ვვარჯიშობდი და არაჩვეულებრივ მოქმნილობასა და მოდუნებას ვგრძნობდი.

როცა საკვების მიღება დავიწყე მერვე დღეს, ხილის უმნიშვნელო რაოდენობით, მთელი ჩემი ნების დაძაბვა დამჭირდა, რომ ბოლომდე არ გამევსო მთელი კუჭი იმით, რისი ჭამაც ჩემთვის შეიძლებოდა.

სოკრატე ვერ იტანდა წუწუნს და გულისგამაწვრილებელ საუბრებს. ფაქტიურად უნდოდა, რომ საერთოდ არ მელაპარაკა, თუ რაიმე აბსოლუტურად აუცილებელის თქმა არ დამჭირდებოდა. «გეყოფა უაზრო ლაყბობა», – თქვა მან, – «ის, რაც შენი პირიდან ამოდის, ისევე მნიშვნელოვანია, როგორც ის, რაც ჩადის». ამგვარად ვახერხებდი შინაგანი ცენზურისთვის მიმეცა ჩემი ის რეპლიკები, რომლებსაც სულელად გამოვყავდი. მე თვითონაც მომეწონა ნაკლები ლაპარაკი, როგორც კი ამის „საუკეთესო მხარე“ შევიგრძენი. მაგრამ რამდენიმე კვირის შემდეგ დავიღალე ამისგან.

«სოკრატე, დოლარს ვდებ იმაზე, რომ გაიძულებ ორ სიტყვაზე მეტი თქვა».

მან ხელისგული გამომიწოდა სიტყვებით: «შენ წააგე».

პირველ ეტაპზე ნების ძალით და თავდაჯერებულობით სავსე ვიყავი, გიმნასტიკის წარსული მიღწევების გამო, მაგრამ მალე დავიწყე გაცნობიერება, რომ როგორც სოკრატემ თქვა, მეომრის მომზადება ეს არაა «კრემიანი ტორტი».

ჩემი მთავარი პრობლემა მეგობრებთან ურთიერთობა გახდა. რიკი, სიდი და მე მეგობარ გოგონებთან ერთად პიცერიაშ წავედით. ყველამ შეუკვეთა სუპერ დიდი პიცა ძეხვით. მე პატარა, ვეგეტარიანული პიცით დავკმაყოფილდი. ისინი რძის კოქტეილებს ან ლუდს სვამდნენ, მე კი ჩემს ვაშლის წვენს ვწრუპავდი. შემდეგ ფენტონის ნაყინის სახლშ წასვლა მოინდომეს. სანამ შეექცეოდნენ ხილის, ნაღების და თხილის ნაყინებს, მე ყინულის ნატეხს ვწუწნიდი. შურით ვუცქერდი მათ, ისინი კი უცნაურად მიყურებდნენ. როგორც ჩანს ვაიძულებდი, რომ სინდისის ქენჯნა ეგრძნოთ. ჩემი დისციპლინის სიმძიმის ქვეშ, ჩემი სოციალური ცხოვრება ქვემოთ და ქვემოთ მიდიოდა.

შორს ვუვლიდი ყველა საკონდიტრო მაღაზიას, დახლებს პროდუქტებით და ქუჩის რესტორნებს კამპუსის შემოგარენში. ჩემი სურვილები და ძალდატანება უფრო გამოიკვეთა და ცხადი გახდა, მაგრამ როგორც შემეძლო ვიგერიებდი. ფუნთუშის გამო „პატარა ლაწირაკს“ თუ დავემგვანებოდი, სოკრატეს თვალებში ვერ შევხედავდი.

თუმცა დროთა განმავლობაშ წინააღმდეგობა უფრო იოლი ხდებოდა. ერთხელ დავიწუწუნე სოკრატესთან, მიუხედავად მისი მძიმე მზერისა: «სოკ, შენთან უკვე ისე მხიარულად ვეღარ ვარ, როგორც ადრე. ჩვეულებრივ ბუზღუნა მოხუცად იქეცი. აღარც კი ანათებ ძველებურად».

ან გაბრაზებული მზერით დამაჯილდოვა. «ფოკუსები აღარ იქნება». აი მესმის ცხოვრება: არც ფოკუსები, არც სექსი, არც კარტოფილის ჩიპსები, არც ჰამბურგერები, არც ტკბილეულობა, არც მხიარულება, არც დასვენება; დისციპლინა ყველგან და ყველაფერში.

როგორც იქნა დასრულდა იანვარი; თებერვალმაც ჩაიარა, ახლა კი მარტიც თითქმის მთავრდებოდა. გუნდი სეზონს ჩემს გარეშე ასრულებდა.

მე კვლავ ვუთხარი სოკრატეს ჩემი გრძნობების შესახებ, მაგრამ მას არავითარი თანაგრძნობა და თანადგომა არ გამოუხატავს. «სოკრატე, მე ხომ სულიერი ბოი-სკაუტი არა ვარ. ჩემს მეგობრებს უკვე აღარ უნდათ ჩემი დაპატიჟება. შენ ჩემი ცხოვრება დაანგრიე! მეშინია, რომ ვიქცევი გამომშრალ, ბებერ...»

სიტყვები მისმა სიცილმა შემაწყვეტინა. «დენ, გარწმუნებ, თუ გამოშრობის გეშინია, ჩემი უკანასკნელი ცოლი „წვენით სავსე“ მამაკაცად მთვლიდა».

«შენი ცოლი?»

მას კვლავ გაეცინა ჩემი შოკირებული სახის დანახვაზე. შემდეგ შემომხედა; ვიფიქრე, რომ კიდევ რაღაცის თქმას აპირებდა, მაგრამ სამუშაოს დაუბრუნდა და თქვა «მოიქეცი ყველაზე საუკეთესოდ».

«ნუ, გმადლობ სულიერი რჩევისთვის». სულის სიღრმეში ნაწყენი ვიყავი იმით, რომ ჩემს ცხოვრებას სხვა ადამიანი წარმართავდა, თუნდაც ისეთი, როგორც სოკრატე.

მიუხედავად ყველაფრისა ყველა წესს ვიცავდი იმ მომენტამდე, ვიდრე ერთხელ ვარჯიშის დროს დარბაზში სწორედ ის მომხიბვლელი მედ-და შემოვიდა, რომელიც ჯერ კიდევ საავადმყოფოშ არ აძლევდა მოსვენებას ჩემს ეროტიულ ფანტაზიებს. ის მშვიდად დაჯდა და თვალყურს ადევნებდა ჩვენს საჰაერო პირუეტებს. შევამჩნიე, რომ თითქმის მაშინვე ყველა ბიჭს დარბაზში ენთუზიაზმი მოემატა და გაორმაგებული ძალით დაიწყეს ვარჯიში. გამონაკლისი არც მე ვიყავი.

თავს ვაჩვენებდი, რომ ბოლომდე ჩაფლული ვიყავი ვარჯიშში, მაგრამ ყოველ ხელსაყრელ შემთხვევებში თვალის კუთხით მისკენ ვიხედებოდი. მისი მოკლე კაბა და ტოპიკი ბრეტელებზე ჩემს ყურადღებას იპყრობდა; ჭკუა კი გიმნასტიკის უფრო ეგზოტიკური ფორმებისკენ მიისწრაფვოდა. დარჩენილი ვარჯიშის მანძილზე მკაფიოდ ვგრძნობდი მის ყურადღებას ჩემდამი.

იგი ვარჯიშის დასრულებამდე ცოტა ხნით ადრე გაუჩინარდა. შხაპი მივიღე, ჩავიცვი და კიბეებზე ავდიოდი. კიბეების ზემოთ კი ის იდგა და მაცდუნებლად დაყრდნობოდა მოაჯირს. აღარც კი მახსოვს როგორ ავიარე დარჩენილი საფეხურები.

«გამარჯობა, დენ მილმენ. მე ვალერია მქვია. გაცილებით უკეთ გამოიყურები მას შემდეგ, რაც საავადმყოფოში გივლიდი».

«მე გაცილებით უკეთ ვარ, დაო ვალერია», – გავიღიმე მთელი პირით, – «ძალიან მიხარია, რომ მივლიდი». მან გაიცინა და გამომწვევად გაიზმორა.

«დენ, ერთი დიდი სათხოვარი მაქვს შენთან. სახლამდე ვერ მიმაცილებ? უკვე ბნელდება და ვიღაც საეჭვო ტიპი ამეკიდა».

მინდოდა მეთქვა, რომ უკვე აპრილია და მზე მხოლოდ ერთ საათში ჩავიდოდა, მაგრამ შემდეგ გავიფიქრე: «ეშმაკმა დალახვროს! რა წვრილმანებია!».

ჩვენ მივდიოდით, ვსაუბრობდით და დავასრულეთ ვახშმით მის ბინაში. მან თავი მოხადა თავის «განსაკუთრებულ ღვინოს განსაკუთრებული სტუმრებისთვის». მე ოდნავ მოვწრუპე; მაგრამ ეს დასასრულის დასაწყისი იყო. საკუთარ თავს კატლეტად ვგრძნობდი გავარვარებულ ტაფაზე. რაღაც მომენტში შინაგანმა ხმამ მკითხა: «კაცი ხარ თუ ლაწირაკი?» და მეორე ხმამ უპასუხა: «მე აგზნებული ლაწირაკი ვარ!» იმ ღამეს ყველა წესი დავარღვიე. ყველაფერი შევჭამე რაც კი მომცა. დავიწყე მოლუსკების სუპით, შემდეგ სალათი და ბივშტექსი დავაყოლე, დესერტად კი თავად ვალერიას რამდენიმე პორცია მერგო.

მომდევნო სამი დღე თითქმის უძულოდ გავატარე და მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი, როგორ მეღიარებინა ეს ყველაფერი სოკრატესთან. ყველაზე უარესისთვის ვემზადებოდი.

იმ საღამოს მის ოთახში შევედი, ყველაფერი მოვუყევი თავის გამართლების გარეშე და სულგანაბული დაველოდე მის რეაქციას. სოკრატე დიდხანს დუმდა. ბოლოს როგორც იქნა თქვა: «ვამჩნევ, რომ ჯერ კიდევ ვერ ისწავლე ისე სუნთქვა, როგორც საჭიროა». სანამ პირს გავაღებდი, ხელისგული ასწია. «დენ, მე შემიძლია გავიგო, როგორ შეგიძლია აირჩიო ნაყინი და ფლირტი ლამაზ ქალთან იმ გზის ნაცვლად, რომელზეც მე მიგითითე..., მაგრამ შენ თუ შეგიძია ამის გაგება?» მან პაუზა გააკეთა. «შენ ახლა ხედავ შენი ხორცის სურვილების გადაულახავ ძალას. ეს კარგია. მაგრამ გაითვალისწინე, მე გთხოვე გაგეკეთებინა ყველაფერი, რაც შეგეძლო. ეს ყველაფერია, რაც შეგიძლია?»

სოკრატემ თავის თვალებში «შუქი» ჩართო; სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით გამჭოლა თავისი მზერით. «ერთი თვის შემდეგ დაბრუნდი, ოღონდ მხოლოდ მაშინ, თუ წესებს დაიცავ. შეგიძლია შეხვდე ხოლმე იმ გოგოს, თუ გინდა; მიეცი შენი ყურადღება და ნამდვილი გრძნობები, მაგრამ არ აყვე ვნებებს, რომლებიც გაგიჩნდება, დაე უმაღლესი დისციპლინა გმართავდეს

«მე გავაკეთებ ამას, სოკრატე! ვფიცავ, ასე იქნება! ყველაფერი გასაგებია».

«ვერც ნების ძალა და ვერც გაგება ვერ გაგხდიან ძლიერს. ნებას გააჩნია გულწრფელობა, ლოგიკას - სიცხადე, მაგრამ არც ერთს და არც მეორეს არ აქვს ენერგია, რომელიც შენ დაგჭირდება. დაე რისხვა იყოს შენი ნება, შენი ლოგიკა. ერთი თვის შემდეგ შევხვდებით».

ვიცოდი, რომ კიდევ ერთხელაც თუ გადავუხვევდი წესებს, მე და სოკრატეს მომავალი აღარ გვქონდა. მზარდი ენთუზიაზმით ვუთხარი საკუთარ თავს: «ვერანაირი მომხიბვლელი ქალი, ფუნთუშა და შემწვარი ხორცის ნაჭერი ვერ მოდრეკს ჩემი ნების ძალას კიდევ ერთხელ. ან ვისწავლი ჩემი იმპულსების კონტროლს, ან მოვკვდები».
This is a "lo-fi" version of our main content. To view the full version with more information, formatting and images, please click here.
Invision Power Board © 2001-2024 Invision Power Services, Inc.