HARE KRISHNA QARTVELEBO

HARI, KRISHNA, GOVINDA, GOPALA, HARA, GOURI......

*** ხოლო რაც შეეხაბა ქართველებს, მათ ძალიან დიდი კავშირი აქვთ უზენაესი ღმერთის ამ მთავარ სახელებთან, რომელიც ვლინდება მათ ხალხურ ფოლკლორში; სიმღერებში, როგორც სამხმიანი გალობა, და ცეკვებში. მაგალითად, ყველა ქართული სიმღერა იწყება და მთავრდება ისეთი მისამღერებით, რომლებიც, როგორც თვითონ ამბობენ, არ იციან ან არ ახსოვთ მათი ნამდვილი მნიშვნელობა და არსი, ან და მათ ძალიან ძველი წარმომავლობა აქვთ. ხოლო ზოგიერთი სიტყვები, რომლებსაც მღერიან ქართველები თავისი სიმღერების მისამღერებში, სანსკრიტზე აღნიშნავენ უზენაესი ღმერთის მთავარ სახელებს. მაგალითად, კახეთში გალობას იწყებენ ჰარი-ჰარალოთი და მათი მისამღერი ამითვე მთავრდება. აჭარლების ძველ მისამღერებში არის “ჰორე რამა” (ან ჰარე რამა), ასევე იმერეთშიც ზოგიერთი მისამღერი იწყება ჩარი-რამათი (ან ჰარი-რამათი). სამეგრელოში და აფხაზეთში იციან მისამღერი ჰარირა. სვანეთში არის საცეკვაო სიმღერის მისამღერი, რომელშიც ურევია რამაი-და. ქართველებმა ასევე იციან მისამღერი ლალე ლალე დივლი-და-ლალა-ლე, სანსკრიტზე დივია-დუ-ლალ ნიშნავს: დივია _ არის სასწაულებრივი, დუ _ ორი და ლალ _ მოთამაშე ღმერთი, რომელიც გართულია ტრანსცენდენტული გართობა-თამაშებით თავის მარადიულ თანამგზავრებთან ერთად. ასევე ლალ _ არის მიმართვის ფორმა, რომელსაც სიყვარულით მიმართავენ პატარა ბავშვს, რითაც აღნიშნავენ მის ცელქ და მოთამაშე ბუნებას. მთლიანობაში, ეს ნიშნავს უზენაესი ღმერთის სასწაულებრივი თამაშების გამოვლენას ორ პიროვნებაში. ასევე ქართველების სამხმიან საგალობლებში ვლინდება უზენაესი ღმერთის სახელი გამოვლენილი ბგერაში, როგორც მარცვალი ომ, ომკარა. გარდა ამისა, თვითონ სიტყვა ღმ-ერთი წარმოიშვა ომკრა-საგან. რადგან უზენაესი ღმერთის სახელი გამოვლენილი ბგერაში ომ, როგორც იუწყებიან თავად ვედური გამოცხადებები, წარმოთქმის და გახმოვანების დროს ვლინდება სამ მარცვალში: ა-უ-მ. პირველი ასო-ბგერა ამ მარცვალში არის _ ა და აღნიშნავს ყველაფრის საწყისს და წყაროს, მეორე ასო-ბგერა არის _ უ და აღნიშნავს მის უსაზღვრო სულიერ პოტენციას, ხოლო მესამე ასო-ბგერა _ მ, ნიშნავს ცოცხალ არსებას, სულს. და ქართული სიტყვა ღმ-ერთი, იწყება სწორედ რომ ამ ბგერა ომ-ის ბოლო მარცვალით _ მ, რომელიც წარმოთქმის დროს, ჟღერს როგორც ღმ და რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია, სხვა მარცვლების გარეშე არ ითქმის და არ გამოხატავს სრულ ბგერას _ ომკარას. თავის მხრივ სიტყვა ღმ-ერთი შედგება ორი მარცვალისაგან _ ღმ და ერთი. რაც აღნიშნავს, როგორც ხსნიან თავად ქართველები, იმ უსაზღვროს, რომელიც მხოლოდ ერთადერთია. აგრეთვე უნდა აღვნიშნოთ, რომ ვედური ლიტერატურის თანახმად უზენაესი ღმერთის მთავარი სახელის, კრიშნას და ვიშნუს, ერთერთი ახსნა ასეთია: ისინი შედგებიან ორი მარცვალისაგან კრი და შნა, ვი და შნუ. მარცვალი კრი შეიცავს სიტყვა რი-ს რაც, როგორც ზემოთ იყო ნახსენები, ნიშნავს ჰარმონიას, წეს-რი-გს, რი-თმს (უნდა აღვნიშნოთ, რომ ქ-რი-სტეს სახელიც შეიცავს რი-ს), ხოლო შნა, მოიცავს და გამოხატავს უზენაესი ღმერთის ყოვლისმიმზიდველ უსაზღვრო თვისებებს, ბუნებას და ქართული სიტყვა შნო-სთან ფორმალური და სემანტიკური მსგავსება აქვს. ქართული სიტყვა შნო მრავალი მნიშვნელობისაა, ის მოიცავს და გამოხატავს ისეთი სიტყვების მნიშვნელობას როგორიცაა; მშვენიერი, შესანიშნავი, უნარიანი, ნიჭიერი და ა. შ.. რაც შეეხება მარცვალ ვი-ს, სახელ ვი-შნუ-ში, ის აღნიშნავს აბსოლუტური ჭეშმარიტების სიმბოლურ და ხატოვან განსახიერებას _ ტილაკას, რომელიც ჰგავს ლათინური ანბანის _ ვ-ს და თავდაპირველი ქართული ასომთავრული ანბანის ოცდამეთოთხმეტე ასო ბგერას _ “ხარი”-ს. ეს აბსოლუტური ჭეშმარიტების ხატოვანი სიმბოლო განასახიერებს მის სახელს _ ჰარის და მის ყოვლადწმინდა ტაძარს. აქ ასევე უნდა აღვნიშნოთ, რომ ვედების თანახმად რელიგიის სიმბოლოდ ითვლება შინაური ცხოველი _ ხარი. ხარი ითვლება ღვთაებრივ სოციალურ-რელიგიურ საზოგადოებრივ სისტემაში, ვარნაშრამა-დჰარმაში, ერთერთ მამა-მარჩენლად და როგორც ხარი დგას ოთხ ფეხზე, რელიგიაც ემყარება ოთხ ძირითად პრინციპს: სიმართლეს (სამართალს), გულმოწყალებას, სიწმინდეს და ასკეტიზმს. ასევე ძველი ქართული დამწერლობის, ასომთავრულის ოცდამეოთხე ბგერა “ქი”, რომელიც ჰგავს ჯვარს, და ქართველური წარმოშობის გრაფიკული სიმბოლო “ბორჯღალო”, ღვთაებრივი მატარებლის სიმბოლოა და რამოდენიმე მნიშვნელობა აქვს. სანსკრიტზე უწოდებენ სვასტიკას, არსებობს მრავალმხრიანი სვასტიკა და მის მრგვალმკლავა ვარიანტს ქართულად “ბორჯღალა” ჰქვია, ხოლო მისი შესატყვისი მეგრული “ბარჩხალი” ნიშნავს: (თვალისმომჭრელ) ნათებას, ელვარებას, კაშკაშს. აგრეთვე “ბორჯ” მეგრულად დროს, ჟამს აღნიშნავს და “ღალ” (ა) _ წაღებას, სვლას ნიშნავს. ამ ინტერპრეტაციით, მთლიანობაში, “ბორჯღალ” დროის სვლას, მარადისობას ნიშნავს. ასევე “ღალ” (ი) მეგრულად მდინარესაც აღნიშნავს, ანუ ის, რომელიც მუდმივ მოძრაობაშია. ვედური წმინდა წერილები ამ სიმბოლოთი აღნიშნავენ როგორც მარადისობას ასევე ამ სამყაროში დაბადება-სიკვდილის და დროის მარადიულ წრებრუნვას _ სან(მ)სარას (შევადაროთ ქართულ სიტვას “ცანცარას”). აგრეთვე ვედების მიხედვით ეს ღვთაებრივი მნიშვნელობის მატარებელი სიმბოლო აღნიშნავს უზენაესი ღმერთის იარაღს, სუდარშანა-ჩაკრას, რომლის მეშვეობით თავებს აცლის დემონებს და ანადგურებს არარელიგიურობას, ასევე არის მისი შინაგანი ენერგიის გამოვლინება, რომლის მეშვეობით ჰფანტავს წყვდიადს და ჰფენს ღვთაებრივ სინათლეს, ცოდნას საკუთარი თავის შესახებ.
საქართველოში მოიძებნება მრავალი კუთხე და ადგილი, დაკავშირებული უზენაესი ღმერთის ამ სახელებთან ან ვედურ კულტურასთან. მაგალითად, იმერეთში _ ჰარა-გაული, სანსკრიტზე _ ჰარა-გაური, უზენაესი ღმერთის და მისი შინაგანი ენერგიის ერთერთი სახელია. ქალაქ ხაშურთან არსებული დაბა _ სუ-რამ-ი. სანსკრიტული პრეფიქსი “სუ” ქართული სიტყვების: სულ, სრულის შესატყვისია. სვანეთში არის სამლოცველო სახელწოდებით _ კალ, სანსკრიტზე _ კალა ან კალი. კალა ნიშნავს უზენაეს ღმერთს, აბსოლუტურ ჭეშმარიტებას, რომელიც განასახიერებს მარადიულ დროს და ამ სამყაროში გარდაუვალ მის გავლენას, ხოლო სახელ კალის ორი მნიშვნელობა აქვს. პირველი არის ის, რომ ამ სახელით მიმართავენ მატერიალური დედა-ბუნების ერთერთ განსახიერებას, ქალღმერთ კალის, რომელიც სჯის ურწმუნოებს და დემონებს, მას ასევე საშინელი სახეები აქვს, როდესაც განრისხებული კლავს და ანადგურებს მათ. მატერიალური დედა-ბუნება წარმოადგენს უზენაესი ღმერთის დაბალი ენერგიის გამოვლინებას, მაჰა-მაია შაქტის, რომლის წყარო არის უზენაესი ღმერთის მაღალი ენერგია, იოგა-მაია შაქტი, და გასხვავებული ფუნქცია აქვს _ ატყვევებს მატერიალურ სამყაროში და სჯის ურწმუნოებს და (კლავს) დემონებს. მას ბევრი სახელი აქვს და მთავარი მათ შორის არის; რამა-დევი, პარვატი-დევი და დურგა-დევი. ვედურ ლიტერატურაში ის ასევე მოხსენიებულია როგორც უზენაესი ღმერთის და. აგრეთვე ის ითვლება ამ სამყაროში მდედრობითი, ქალური ბუნების საწყისად და განასახიერებს მატერიალური სამყაროს დედა-ბუნებას. ქართველების ლქსიკონში შერჩენილია ქლღმერთ კალის სახელი, სიტყვებში; მო-კალი (სანსკრიტზე მა-კალი, კალი-მა), და-კალი, ქალი. მეორე მნიშვნელობით, კალის სახელით მიმართავენ ამ სამყაროში მთელი ცოდვის და მანკიერების განსახიერებას და ასევე მის დღევანდელ ეპოქას, კალი-იუგას, მისი მეორე სახელია პაპა-პურუშა, მთელი ცოდვის მამამთავარი.
სვანებს აქვთ რელიგიური დღესასწაული სახელწოდებით “ხარაბ”, ხოლო ქართველებს ხარება, სანსკრიტზეა ჰარი-ბოლ, რაც ნიშნავს ადიდე ღმერთი-ჰარი. ქართული სტყვები სი-ხარული და გაი-ხარე დაკავშირებულია სანსკრიტზე უზენაესი ღმერთის სახელებთან; ჰარი და ჰარა (ღმერთის სახელის მოხმობისას, ბრუნვის დროს ჰარა იცვლება და ხდება ჰარე). ხევსურეთში ცნობილია სალოცავი და ღვთისშვილი სახელწოდებით კოპალა, სანსკრიტზე _ გოპალა, რაც ნიშნავს უზენაეს ღმერთს, რომელიც ავლენს თავს როგორც მენახირე ბიჭი. და კიდევ მრავალი სხვა მსგავსი შედარებები, რომლებიც სამწუხაროდ დავიწყებულია.

https://www.facebook.com/pages/Hari-Harae-n...551398968251303