ბოლო დროს ხშირად მესმის ფრაზები: "ეს ყველაფერი ილუზიაა", "არ ვარსებობთ, არც შენ არსებობ და არც მე"// და ბლა ბლა ბლა.. ზოგიერთისგან ამ ცხოვრებისადმი ზერელე უგულო დამოკიდებულებაც მოდის. აქაოდა არ არსებობენ არც ადამიანები, არც ცხოვრებაო და მკიდია ყველაფერიო..

ჰო და ამაზე დავფიქრდი, რადგან ლამის მეინსტრიმად იქცა მსგავსი მიდგომა, მივხვდი რომ ეს არის ერთ–ერთი საერთო გამოცდა, ეტაპი,გაკვეთილი რაც უნდა გავიაროთ. იმისთვის რომ რეალურად სულიერად განვვითარდეთ. მეც და ამ ფორუმზე ბევრს გამოუცდია მდგაომრეობები როცა სხვა რეალობას აღიქვამს და იმასთან შედარებით აქაურობა არაფერია.. ასეთი მდგაომრეობის გამოცდის შემდეგ ყოველი ადამიანი ცარიელი ქაღალდი ან ნახატი ან ფიტული გგონია. ცხოვრებას კი ზედაპირულად უყურებ და შენი თავის მიმართ ყურადღებას ადუნებ, ნუ შეიძლება მოადუნოდა და დაიკიდო შენივე განვიტარებაც.

ეს არის მცდარი წარმოდგენა,
რეალობა მშვენივრადაც არსებობს და მატერიალური რეალობაც რეალობაა, მხოლოდ ილუზია არის ის რაც ჩვენივე ტვინის შექმნილია
მედიტაციური მდგაომრეობის დროს ჩვენ ვხვდებით რომ ჩვენივე დანახული ცხოვრება, ანუ ჩვენივე ტვინის შემოქმედება იყო ილუზია, ეს კიდა ეს ასეა.. ჩვენ ტვინს აქვს ბევრი უნარი და მათ შორის წარმოდგენებით იქმნის ყველა ადამიანი თავის რეალობას. სხვა ადამიანებს იგონებს და იჯერებს.. მეც ბევრჯერ მომიგონია სხვა და სხვასაც მოვუგონივარ. მაგრამ ვერც მე ვგრძნობ ვინაა რეალურად ის და ვერც ის გრძნობს ვინ ვარ რეალურად მე.. ერთხელ მიტხრეს კიდეც "ილუზია" ხარო,
ხო და ჩემო კარგებო და საყვარლებო

არ ვარ ილუზია არც მე, არც თქვენ, არც დედამიწა არც კატები და არც არავინ. ცხოვრება რეალურია და მნიშვნელოვანია..
ჩვენ როცა ცნობეირება გვეწმინდება ვთავისუფლებდებით ჩვენივე ტვინის შექმნილი ცრუ რეალობიდან და არა დედამიწის ან სხვა ადამიანის. რეალურად ყველა ადამიანი არსებობს, ყველა სულია ადამიანის სხეულში და ყველა პროცესებშია.. არსებბს პლანეტა დედამიწა.
ჩემთის არ არსებობს დრო და ბევრი გამოგონილი რამ, მაგრამ ეს მატერიალური ცხოვრება არის რეალური ჩვენში და ჩვენს გარეთაც, სხვა ადამიანებთან,ცხოველებთან,ბუნ
ებასთან ურთიერთობისას. რეალურია ყველაფერი და ცხოვრება ეს ის არის რაც საჭიროა გავიაროთ ყოველნაირად.
ანუ როდესაც გვგონია რომ ეს რეალობა ილუზიაა, ეს გვგონია ჩვენივე ტვინის შექმნილზე და სწორიცაა, თუმცა ნამდვილ რეალობას ტვინი ვერ გრძნობს და ამიტომ შეიძლება ვინემ გაჩერდეს თავის განვითარების გზაზე და დეპრესიამ შეიპყროს.. ეს იმიტომ რომ ნამდვილ რეალობას ვერ გღძნობენ. არადა რეალობა ნამდვილად რეალობაა,
და "მატრიცა" ჩემი ბავშობის საყვარელი ფილმია, მაგრამ არ ვეთანხმები ძალიან ზალიან ბევრ რამეში...
მოკლედ იმის თქმა მინდოდა ამ ფორუმელებისთვის რაც ნამდვიალდ ვიგღძენი, ვიგღძენი რომ რეალობა არსებობს და ის სხეულში შეგიძლია შეიგრძნო და ადამიანის ცხოვრებაში გაიარო. არ არის საჭირო სიკვდილის ლოდინი, ან სხვა პლანეტაზემ, ან სხვა განზომილებაში გადსვლის ან საერთოდ არაფრის.. მთელი სამყაროს ტარება შეიძლება სხეულით, ნუ სამყაროს თუ არა შენი მე და შენი სული შეგიძლია აქვე გააღვიძო,ვგამოავლინო და როცა დრო იქნება წახვალ. და ეს ცხოვრება მშვენიერია..

ჩვენ არ მოგვწონს ის რაც ტვინმა შექმნა და გვგონია ცხოვრება, თუმცა ის რასაც ტვინი ვერ იმენებს არის ნამდვილი რეალობა და ის აქაა და შეგვიძლია ყველამ შევიგღძნოტ და ვიცოვროთ.

ანუ ასე:

ძილი––>გამოღვიძება და დანახვა რომ ცხოვრება ილუზიაა––>გაცნობეირება რომ ილუზია შენივე ტვინის შექმნილი რეალობაა––> ნამდვილი რეალობის შემეცნება და ნამდვილი ცხოვრებიტ ცხოვრება.

მე ვფიქრობ, ცხოვრებაში ყოველ წუთს, ყოველ მოვლენას ჩვენ თვითონ ვანიჭებთ მნიშვნელობას.
ავიღოთ დღესასწაულები - ახალი წელი, დაბადების დღე და ა.შ. ჩვენ ვქმნით საზეიმო განწყობას, მზადებით და რიტუალებით, იმაზე ფიქრით, რომ რაღაც მნიშვნელოვანი ხდება. თუ არ ვიფიქრებთ, არ ვიმოქმედებთ - ეს დღეები ისე ჩაივლის, როგორც დანარჩენები. ამიტომ ჩვენ ვართ პასუხისმგებლები იმაზე, თუ როგორ ვცხოვრობთ, ილუზიას თუ ვუწოდებთ ჩვენს სამყაროს, ის ჩვენთვის იქნება კიდეც ილუზორული და თუ რეალურად აღვიქვამთ ყოველ მომენტს - ის იქნება რეალური.
მე ვფიქრობ, რეალური ცხოვრების შეგრძნება - მნიშვნელობის მინიჭება ყოველი ადამიანისთვის, ყოველი წუთისთვის სულაც არ გამორიცხავს ამაღლებული იდეალისკენ სწრაფვას - გასხივოსნებისკენ, სამყაროს შეცნობისკენ ა.შ.
ეგაა რომ განსხვავებული შესაძლებლობები და მოთხოვნები გვაქვს. ამიტომ სხვადასხვა გზებს ვირჩევთ. მე ადრეც მითქვამს, კარგია დამკვირვებლად ყოფნა, კარგია მანამ, სანამ მიხვდები რომ ცხოვრებამ გვერდით ჩაგიარა. ბედნიერი მაშინ ხარ როცა ბედნიერებას განიცდი და არა მაშინ, როცა მას ეძებ

კი, ჩვენ ვანიჭებთ და ის დამოკიდებულება რომ ცხოვრება მატრიცაა ბევრ რამე გვაკარგვინებს.
დამკვირვებლად ყოფნა ჩემთვის არის, ჩემივე ტვინით შექმნილი ილუზიებისგან განმათავისუფლებელი გზა. ანუ რას ვამბობ, რეალობა საოცრებაა, ძალიან დიდია, ბევრფორმიანია, დროში არაა. ტვინი კი ქმნის დროში მოცემულ რეალობას, ვიწრო გარემოს, ქვეყანაში,ქალაქში, უბანში, იზოლირებულ ილუზიურ რეალობას და მე ვამბობ.. არა არ ვამბობ. ვიცი და ვგრძნობ რომ ნამდვილი რეალობა არის ბედნიერება, განცდა ნამდვილი რეალობის და ამ რეალობის განცდით ცხოვრება არის მშვენიერი


ანუ მატერიალური ცხოვრების უარყოფა, რაც ხშირად გვხდება ეზოტერულ წრეებში, მეც გამომიცდია არის რათქმაუნდა თავისუფალი არჩევანი, მაგრამ დიდი შანსია ეს იყოს მედიტაციურ მდგაომრეობაში ყოფნაზე მიჯაჭვულობა.
ყოველდღიურ ცხოვრებაში ყოველ დღე რარაც ახალი ხდება, თუ გაკვეთილს სწავლობდა შენს თავს ღრმად შეიმეცნებ ეს გარემოს ცვლის და სულ ახალ რამეებში ცხოვრობდა იგებ ისედაც და ეს კარგია. მაგრამ შენ თუ ზიხარდა უარყობ ცხოვრებას და იძახი რომ ეს მატრიცაა და უაზრობაა, მაშინ შენი ტვინი მხოლოდ მატრიცას და უაზრობას დაგანახებს და ბევრ რამეს გამოტოვებ. სულიერი ზრდა და განვითარება, ნირავნის მიღწევა და ა.შ.. ყოველდღიურ მოქმედებებშიც შეიძლება და ცხოვრებითაც.

შეკრებაზეც მინდა ამაზე ვილაპარაკო თუ იქნება შესაბამისი გარემო, რადგან აშკარა მეინსტრიმია და ბევრისგან მესმის ეს მიდგომა ვითომ ილუზიაა ცხოვრება და უაზროა. ამ დროს ილუზია მხოლოდ შენივე ტვინის შექმნილი რეალობაა და ნამდვილი რეალობის შეგრძნება აბსოლიტურად ცვლის ყველაფერს და სულ ბედნიერიც ხარ და ცოდნასაც იღებ უკვე უწყვეტად სხვანაირად, ფიქრი და ანალიზი გადგება, მაგრამ უკვე სხვა წყარო გეხსნება და ყველაფერი უფრო ნათელია..

ანნა
ჩემთვის ისიც რეალობაა, რაც ჩემს ტვინში და სიზმრებში ხდება. მე ვარ იქ, მე განვიცდი. ჩემს გარეშე არაფერი არსებობს
სანამ არ ავცდები ამ ლეველს - გაქრეს "მე" და შევიგრძნობს მაგ მდგომარეობას, არ შემიძლია ვისაუბრო სხვა მდგომარეობაზე. მე ვარ ცენტრი და საინტერესო და სასიამოვნოა მხოლოდ ის, რაც მე მეხება. დანარჩენი, რომ გავფრინდები - შემდეგ

ხო სადაც გინდა იქ იყავი და იქაურობა განიცადე, ყველას აქვს უფრლება რაც უნდა ის განიცადოს და იქ იყოს.. ესაა სამყაროს უნიკალურობა.
მე რაზეც ვწერ შეიძლება შენს პირად რეალობას ახლა არ ეხება ან შეიძლება სულაც არ შეეხოს.. ვისაც ეხება და ვის მდგაომრეობასაც პასუხობს ისინი გაიგებენ

ილუზიაში შეიძლება ჩვენ შევიდეთ ცნობიერებით, მაგალითად გვეგონოს ფული ყველაფერი და მის მოსაპოვებლად ბევრ არასწორ რამეზე წავიდეთ. გვეგონოს სიყვარული ის რაც რეალურად ეგოცენტრულობაა, გვეგონოს ადამიანი მტერი/მეგობარი და ამაშიც შევცდეთ, ანუ ჩვენი აღქმა შეიძლება იყოს ილუზორული.
გარემო კი ისეთია როგორიც არის, აბსოლუტურად რეალური, თავისი სიძნელეები-სიამოვნებებით რომელთა გავლაც გვზრდის, ეს სიძნელეები ჩემი აზრით არის საჭირო რომ მეორე მხარე დაინახო, სხვანაირად როგორ გაიგებ კარგს თუ ცუდი არ იცი? აი გარშემო რომ სულ კარგი ხდებოდეს ეს გახდება ჩვეულებრივი, სხვაობა არ იქნება, ამიტომ აუცილებელია ბალანსი.
სხვა საკითხია ის რომ ჩვენი ცნობიერება და ფიქრი გავლენას ახდენს ამ მატერიალურ სამყაროზე, მაგრამ ეს არ ნიშნავს სამყაროს ილუზორობას. უპირველესი მიზანია დაინახო ყველაფერი ისე როგორც არის, იყო თავისუფალი და ბოლო პუნქტია შეძლო ყველას და ყველაფრის უანგარო სიყვარული, ნათქვამია "როდესაც მიღებაზე ხარ ორიენტირებული ვერაფერს იღებ, მაგრამ როგორც კი მზერა ტრიალდება და გაცემაზე ხარ სწორედ მაშინ შემოდის სიყვარულიც. გაეცი და მოგეცემა. კიდევ ერთი მომენტია როდესაც ადამიანს უჭირს საკუთარი თავის დანახვა ისეთი როგორიც არის, იმიტომ რომ შეიძლება დაინახოს ის რაც მსუბუქად რომ ვთქვა არ მოეწონება. აქედან არის მთელი სიბრძნეები საკუთარი თავის შეცნობასა და
ამის მეშვეობით სამყაროს შეცნობაზე.

საერთოდ არ მჭირდება ცოდნა, მთავარია კარგად ვიყო

უსასრულო დროზე ვფიქრობ უბრალოდ არ არსებობს, არსებობს პლანეტების ტრიალი, დღე და ღამის მონაცვლეობა და ამას ვუწოდეთ საუკუნე,წელი, დღე და ა.შ.

ჩემი აზრით ვერ აღიქვავდი მაგ "კარგს" ეგეც შეფარდებითია.
ისევე როგორც ყოველდღე რომ იშიმშილო, ეს ნორმა გახდება.
ბალანს ვხედავ ამაში.

როცა რაღაცას განიცდი, ცოდნა არ გჭირდება. როცა გსიამოვნებს - არ გჭირდება ცოდნა არაფრის, გსიამოვნებს და მორჩა. როცა გტკივა - ასევე. თუ ღმერთი მარადიული ნეტარებაა, რა მას რამე აკლია თუ არ იცის რა არის გაჭირვება და ტკივილი?

იდეაში ჩვენც მარადიულები ვართ, უბრალოდ ამ ცხოვრებაში ყველაფერს თავიდან ვსწავლობთ, იგივე ტკივილს, სიხარულს და ა.შ. მაგიტომ ვფიქრობ რომ საჭიროა "ცუდი" ეტაპიც რაღაც მხრივ. დანარჩენში გეთანხმები.

აბსოლუტურად ყველაფერი მირაჟულია, ილუზორული. ის რაც შენ არ ხარ, არ არსებობს. მისი არსებობა პირობითია, დროული და მირაჟული, როცა მიუახლოვდბი ქრება. არაფერს არ აქვს აზრი, არ არსებობს მიზანი რაიმეს მიღწევის, წინ სვლის და ა.შ. თუმცა მეორეს მხრივ არსებობს მიზანიც, გეგმებიც და ინვესტიციებიც.
ახალგაზრდა გოგო ინვესტიციას დებს თავის მომავალ შეყვარებულში, რომ მერე ერთი ორმაგად ამოიღოს. თუ ვერ ამოიღო მერე იბუსხება, იღვრემება და თუ ძაან დაიღვრიმა დაშორსება, სხვა ინვესტიციის განსახორციელებლად. დაახლოებით ასევეა ბიჭიც.
ასევეა სხვა სოციალურ სიბრტყეშიც. არსებობენ ინვესტორები და ინვესტიციები. სუბიექტები და ობიექტები. ეს ყველაფერი მირაჟია და როცა მიუახლოვდები ქრება. ბედნიერებაც და უბედურებაც ერთი და იგივეა. რეალობაც და ილუზიაც ერთი და იგივეა. ყველაფერი ერთი და იგივეა და ასევე არ არის სულ ერთი. პესიმიზმის ბოლო ოპტიმიზმშია და ოპტიმიზმის ბოლო პესიმიზმში. ვინ არის ოპტიმისტი? ვინ არის პესიმისტი? ვინ არის? ვინ არსებობს?

ნეტაი თქვენ...

Atm@n

გურუ

ბიჭს და გოგოს გააჩნია ალბათ. ურთიერთობის დაგეგმვა მგონია სისულელე, ან ახლა გიყვარს ან არ უნდა იყვნენ ერთად. მომავალში შეიძლება ყველაფერი მოხდეს, მაგალითად მანქანამ დაარტყას დღესსაღამოს ან მე დამარტყას, დაგეგმვა ვიცი საქმეების, გეგმების და ურთიერთOბას ვინც გეგმავს მგონია ცდება.

ჩვენვე ვქმნით ცხოვრებას, წინასწარ ვაპროგრამებთ ჩვენ თავებს მომავალ კონრეტულ სიტუაციებში რა ვიგრძნოთ და როგორ ვიყოთ.. თუნდაც ასტროლოგია გიჩვენებს ამას, რა ნIშანიც ხარ კონრეტულ სიტუაციაში როგორ მოიქცევი. ეგ რეალობა არის დროებითი.. ის რაც პროგრამირდება და იქმნება და იცვლება.. მაგრამ არსებობს ამის მიღმა, სხვა რეალობაც რომელიც ყველა ამოსუნთვისას შეგიძლია იგრძნო თუ შენივე პროექტირებულ ცრუ რეალობაში არ ხარ, ანუ არის მიღმიერი. ხო და ილუზიაც არაა ცუდი, ანუ აქ ცხოვრებაც გამოცდილებებია, თან და თან აცნობიერებ და სწავლობ როგორ შექმნა შენივე ფიზიკური ჯანმრთელობიდან დაწყებული ყველა სიტუაცია და გარემო რაც გინდა გამოსცადო.. მაგრამ ეს ხდება აქ, და მე არის ამის მიღმა. დამკვირვებელი რომელიც სულ იღიმება და სულ უყვარს,
მე ასე ვგრძნობ რომ სულ იღიმება და სულ უყვარს ეს ყველაფერი გვერდიდან და ის სხვა რეალობაშია, ნამდვიალდ არსებობს ის სხვა რეალობაც ამას ვამბობ და ეს ორი კავშირშია და საერთო ჯამში ვერ იტყვი რომაქ ყველაფერი სისულელეა. ანუ დროებითია მაგრამ შეიძლება ისე შეცვალო შენივე ცნობეირება რომ აქ გამოავლინო სრული შენი რეალობა :დდდდ

კაცი შვილი არაა გამგები რაც ეხლა დავწერე იტოგში

სხვების არვიცი... და მე ნამდვილად არ მესმის შენი პოსტების 99%-ს ვერ ვგებულობ....

ანნა

ჰო ვიცი ))))) გუშინ დავრწმუნდი რომ საერთოდ არ მიცნობ და წარმოდგენაც არ გაქვს ვინ ვარ, სად ვარ, რატომ ვარ, როგორი ვარ. ადრე რომ მლანძღავდი ისიც გამახსენდა და ისიც შენივე გამოგონილი რომ იყო ისიც ))) არ მიკვირს და არც მწყინს, ყველას არ სჭირდება ყველასი ესმოდეს. მთავარია საკუთარი თავის ესმოდეთ.

ყველა თავის რეალობის კონკრეტულ შრეზეა და ორი ადამიანი ამიტომ კამათობს, სხვადასხვა ცრუ რეალობებსი არიანხოლმე და თავისი ცრუ რეალობიდან ლაპარაკობენ

რაც შეეხება ნამდვილ რეალობას,
მყავს მეგობრები ვისთანაც ნამდვილი კავშირი მაქვს, მათ ნამდვილ მეს ვგღძნობ და ეს არ არის ფიქრის ან თუნდაც დაგროვილი შთაბეჭდილებების პროდუქტი, არც წინასწარ გათვლილი ინვესტიცია.. ჰოდა ჩვენ ვცხოვრობთ სულ ტყუილებში, ანუ ტყუილ რეალობაში. მაგრამ ადამიანების სხეულებითვე შეგვიძლია ვიცორთ ნამდვილ რეალობაში

არ გეწყინოს მაგრამ რაღაცეები სიმართლე გითხრა ადრე. შენს აგრესიაზე კაცების მიმართ, რაც ჩვენ მიმართ დაცინვაში და ირონიაში გამოიხატებოდა )) ისე კარგად ხედავს რაღაცეებს ათიანში არტყამს ხოლმე

ეხლა ვარ ზატო კამფეტი ვანილნი