პაწუა ჩიტო, რად შემომცქერი?! ასეთი ლამაზი თვალები რა ძალამ მოგცა შენ. ასეთი სიხარულისა და სითბოს მომფქვრელი ლამაზი თვალები. რა მშვენება ხარ საყვარელო ჩიტუნია, ფთუსუ .... ფთუ ჩემს ენას თუ შენ რამე ცუდი შეგკადროს. მაპატიე ჩემო პატარა, მაპატიე რომ ჩემმა თაობამ ჯერ-ჯერობით ვერ მოგცა ის რაც უნდა მოეცა შენთვის. მაპატიე ჩემო სიყვარულო.
პატარა ანგელოზებო, მთელი მსოფლიოს ანგელოზებო, მინდა ბოდიში გითხრათ, ჩემი თაობის ქცევაზე, მინდა რომ გითხრათ ბოდიში. ჩემმა თაობამ ბავშვის აღზრდა არ იცის, ჩემმა თაობამ ბავშვის სიყვარული არ იცის. ჩემი თაობა....
არა, არამგონია, რომ შეიძლება შეგენდოს ბავშვის შეურაცხყობა, არა არ ვეთანხმები ამას, არც თვით ქრისტეს არ დავთანხმდებოდი რომ ეთვქვა შეენდოსო მათ, ბავშვის შეურაცხმყოფელს არ შეენდობა! გადაეხდება! ღმერთო რა ? რა დააშავეს მათ, რომ ჩვენისთანა მშობლები ჰყავს. რა ნიადაგს ვუმზადებ მას? მე მკვლელი, მატყუარა, ნაძირალა, ლოთი, უსაქმური, ქურდი, ჭორიკანა არ ვიცი კიდევ რამდენი რამ... რა ?! რა უნდა ისწავლო შვილო ჩვენგან?! რა უნდა ისწავლო ჩვენგან სახედაკარგულებისაგან, ჩვენგან გარყვნილ ქალთთა თუ კაცთა, რა უნდა გასწავლოთ შვილო, ჩემო თოჯინა, ჩემო ანგელოზო, ჩემო სიხარულო, ჰაერო, სუნთქვავ, თვალების სიღრმევ, მინდა გიცინო
შენ ხარ ერთი პატარა სიყვარული, რომელიც მთხოვს ვაჩვენო ერთი ლამაზი რამ, შენი თვალები მზად არიან მოისმინონ საინტერესო ისტორიები... მიყვარხარ პატარავ. ანგელოზო ზეციდან მიწაზე დაშვებულო, მე არ შეგეხები ანგელოზად გაგიხდი და ისე გაგზრდი, მაგრამ მე სად მცალია გავრბივარ, სამუშაოზედ მიმეჩქარება, ტელევიზორი მაქვს საყურებელი, კომპიუტერი მაქვს სათამაშო და ვინ იცის კიდევ რა კიდევ არ მინდა რომ ჩამოგითვალო ჩემი თაობის ყველა სიბინძურე. მაპატიე ანგელოზო, მაპაქტიე... მირჩევია მომკლა ვიდრე რამე ცუდი ნიშანი მაჩვენო შენს თავზე... ცუდი ნიშანი იქნებოდა მე რომ მგავდე, არა მე და ჩემს უქნარა თაობას ნუ დაემსგავსები სიცოცხლე ნუ დაემსგავსები, შენ იყავი მართალი, შენ იყავი კეთილი, ნუ გეშინია ნურაფრის, განა შეიძლება ღმერთმა შენ გაგწიროს?! განა შეიძლება? მხოლოდ ასეთი იყავი მუდამ როგორიც ხარ ასეთი ანგელოზი... ნუ მიიღებ ჩემს სახეს,– მე მახინჯი ვარ, დაჭრილი ვარ, ტანჯული ვარ, მკვლელიც იმიტომ გავხდი, რომ დედამ არ მომეფერა, ისე გამზარდა ერთხელ გულში სიყვარულით არ ჩამიკრა, არ მიგვრძნია დედა და იმიტომაც ვარ ასეთი მახინჯი. არა! არ მინდა კიდევ განმეორდეს რაც იყო, ჩვენ უკვე დროა კარგი მშობლები გავხდეთ. მშობლები გავხდეთ მაშინ, როცა,– როცა ვიგრძნობთ, რომ მზად ვართ ამ საქმისათვის, თუ არა ვართ მზად, – დავანებოთ თავი მშობლობაზე ფიქრს. მაპატიეთ ჩემო პატარებო, მაპატიეთ და მარტო ერთს გთხოვთ ნუ გახდებით ჩვენნაირი... რაც ჩვენ არ მოგვეცა შევეცდები, რომ შენ გქონდეს. ჩვენ არ მოგვეცა სიყვარული, ჩვენ არ მოგვეცა ისეთი დედა, რომელიც გულში ჩაგვიკრავდა. დროა ჩვენ ჩავიკრათ ბავშვები იმ სიყვარულით რაც მათ შეესაბამებათ.
ბოდიში ნეტავ შველის?? 
და აი შემდეგ როგორ იზრდება და რა გამოდის - საკითხავი აი ეს არის..
მრავალს დაესწარით - ბედნიერები, ჯანმრთელები და სიყვარულით განათებულები 
)
))))))))
ხოდა არ ვისვენებდი და ჩემ თავს დაბლა ვასმევინებდი. დღესაც მეტყვის ხოლმე დედაჩემი, – ვერ მოგისურვილეო როგორც ბავშვი, არ მაცლიდიო შენს მოფერებას.