მშვიდობიანი მეომრის გზა, დენ მილმენი Options

[Atm@n]

დენ მილმენის წიგნები რუსულ ენაზე:

http://www.koob.ru/millman_dan/


მისი პირველი წიგნის მიხედვით გადაღებული მხატვრული ფილმი:



http://myhit.ge/index.php?FID=1&id=5812

და სიურპრიზი რუსულთან მწყრალად მყოფ ფორუმელებს! გთავაზობთ მისი პირველი წიგნის თარგმანს ქართულ ენაზე. ნელა ვთარგმნი და თანდათანობით დავამატებ...

[Atm@n]

მომდევნო დილით დიდხანს მეძინა და პირველი მეცადინეობა გავაცდინე. ჩემი სადილისშემდგომი ვარჯიშისთვის უკვე მთლიანად გამოვფხიზლდი და თავს მხნედ ვგრძნობდი.
ტრიბუნებზე ზემოთ-ქვემოთ სირბილის შემდეგ რიკი, სიდი და მე, გუნდის სხვა წევრებთან ერთად გაოფლილები იატაკზე ვიწექით და ფეხების, მხრებისა და ზურგის გაჭიმვებს ვაკეთებდით. ჩვეულებრივ მე ჩუმად ვიყავი ამ პროცედურის დროს, მაგრამ ამ დღეს უბრალოდ არ შემეძლო არ მომეყოლა წინა ღამის შესახებ. რაც შემეძლო მათთვის მეთქვა მხოლოდ ეს იყო: «მე შევხვდი ერთ ძალიან უჩვეულო კაცს გუშინ ღამით ბენზო-გასამართ სადგურზე».

ჩემს მეგობრებს გაჭიმვით გამოწვეული ტკივილები უფრო აღელვებდათ, ვიდრე ჩემი ამბები. ჯერ სხვადასხვა სახის აზიდვები გავაკეთეთ და გავხურდით, მერე კი აკრობატულ სავარჯიშოებზე გადავედით. სანამ ძელზე ვტრიალებდი, გიმნასტიკურ ცხენზე მაკრატელს ვაკეთებდი და ახალ კომპლექსს ვითვისებდი რგოლებზე, არა მტოვებდა ფიქრი იდუმალებით მოცულ ადამიანზე, სახელად ”სიკრატე”. გაღიზიანების გრძნობა და ბრაზი მდევნიდა მისგან, მაგრამ ამასთანავე ძალიან მინდოდა შემეცნო მისი იდუმალი პიროვნება.

ვახშამის შემდეგ სწრაფად გადავავლე თვალი დავალებებს ისტორიასა და ფსიქოლოგიაში, დავწერე თხზულების შავი ვერსია ინგლისურში და მაშინვე გავვარდი ოთახიდან. 23:00 იყო. ბენზო-გასამართ სადგურთან მიახლოებასთან ერთად ეჭვები მიპყრობდნენ. მართლა უნდოდა კიდევ ჩემი ნახვა? რა უნდა ვუთხრა ისეთი, რაც შთააგონებს, რომ მაღალგანვითარებული პიროვნება ვარ?
იგი შესასვლელში იდგა. თავი დამიხარა და ფართო ჟესტით ოფისში შემიპატიჟა.

«გთხოვ, გაიხადე ფეხსაცმელი – ასეთი წესი მაქვს».

დივანზე ჩამოვჯექი და ფეხსაცმელი იქვე დავაწყვე. ჯერ ისევ ფრთხილი თვალით ვუყურებდი ამ იდუმალ უცნობს.

გარეთ წვიმა იწყებოდა. ოფისის სითბო და სინათლე სასიამოვნო კონტრასტში იყო ბნელ ღამესთან და ავისმომასწავებელ ღრუბლებთან. მოვდუნდი, საზურგეზე გადავწექი და ვთქვი: «იცი, სოკრატე, ისეთი გრძნობა მაქვს, თითქოს უკვე შემხვედრიხარ ადრე».

«შეგხვედრივარ, – მიპასუხა მან, და კვლავ გააღო კარი, სადაც სიზმრები და რეალობა ერთმანეთში იეროდა. ცოტა ხნის სიჩუმის შემდეგ დავამატე:
«მ-მ, სიზმარი მესიზმრა, და შენ იქ იყავი». ყურადღებით ვაკვირდებოდი, მაგრამ სახეზე არაფერი შეტყობია.
«მე ბევრი ადამიანის სიზმარში ვყოფილვარ; შენც. მომიყევი აბა შენი სიზმარი», – გამიღიმა მან.

დეტალებში მოვუყევი სიზმარი. როცა დავამთავრე მითხრა: «დიახ, ეს ძალიან კარგი სიზმარია». ვერც კი მოვასწარი რას გულისხმობდა, რომ სადგურის ზარმა დარეკა - ერთხელ, მერე მეორედ. სოკრატემ სამხედრო პონჩო მოიხურა და გარეთ გავიდა. მე ფანჯრიდან ვუყურებდი.

ზუსტად საღამოს «ცხელი» დრო იყო: პარასკევი, პიკის საათი. ერთი კლიენტი მეორეს ცვლიდა. ვიგრძენი, რომ სისულელე იყო უბრალოდ სავარძელში ჯდომა და დასახმარებლად გავედი, მაგრამ მეჩვენებოდა რომ სოკრატე ამას ვერ ამჩნევდა.

ჩემს წინ მანქანების უსასრულო რიგი იდგა: ორფერიანები, წითლები, მწვანეები, შავები, მყარი თავსახურით, პიკაპები, ასევე სპორტული უცხოური მანქანები. კლიენტების განწყობა ისეთივე ცვალებადი იყო, როგორც მანქანები. მხოლოდ თითო-ოროლა იცნობდა სოკრატეს, უმეტესობა კი ერთ-ორ მზერას სტყორცნიდა, თითქოს რაღაც უჩვეულო, მაგრამ გაურკვეველი შეამჩნიესო.

ზოგიერთი ადამიანი ბოლომდე მხიარულობდა და ხმამაღლა იცინოდა, სანამ გარეთ ველოდებოდით. სიკრატე მათთან ერთად იცინოდა. ერთი-ორმა მოღუშულმა კლიენტმა განსაკუთრებული ძალისხმევა გასწიეს, რომ ეუხეშათ. თუმცაღა სოკრატე ყველაფერს ერთნაირი გულისხმიერებით ღებულობდა, თითქოს ყოველი ადამიანი მისი პერსონალური სტუმარი ყოფილიყოს.
შუაღამის შემდეგ მანქანების რიცხვი შემცირდა.

როცა ოფისში შევედით, სოკრატემ მადლობა გადამიხადა დახმარებისთვის. მე გულგრილად ავიჩეჩე მხრები, მაგრამ მესიამოვნა, რომ შეამჩნია. დიდი დრო გავიდა მას შემდეგ, რაც ვინმეს რამეში დავეხმარე.
კვლავ თბილ ოფისში აღმოჩენილს მაშინვე გამახსენდა ჩვენი დაუმთავრებელი საქმე. სავარძელზე წამოვწექი და მაშინვე ვკითხე: «სიკრატე, რამდენიმე კითხვა მაქვს».

მან ხელები მლოცველის ჟესტით შეატყუპა და ზემოთ აიხედა, თითქოს ღვთაებრივ დახმარებას ან ღვთაებრივ მოთმინებას თხოულობდა.

«მიდი, – ჩაისუნთქა მან, – დასვი შენი კითხვები».
«მაშ ასე, მე უწინდებურად მინდა გავიგო სახურავის შესახებ, ასევე მაინტერესებს რატომ თქვი ”სასიამოვნო იყო კვლავ შენთან შეხვედრა”, კიდევ მაინტერესებს რა შემიძლია გავაკეთო შენთვის და შენ რაში შეგიძია გამომადგე. და მაინტერესებს რამდენი წლის ხარ».
«მოდი ყველაზე მარტივით დავიწყოთ. მე ოთხმოცდათექვსმეტი წლის ვარ შენი დროით».
ის ვერანაირად ვერ იქნებოდა ოთხმოცდათექვსმეტის. ორმოცდათექვსმეტი შეიძლება; უკიდურეს შემთხვევაშჳ სამოცდაექვსის. მაგრამ ოთხმოცდათექვსმეტის... ის იტყუებოდა. მაგრამ რაშჳ ჭირდება ტყუილი? და კიდევ, მე უნდა გამეგო სხვა რაღაცეებიც, რაზეც დუმდა.
«სოკრატე, რას ნიშნავს ”შენი დროით”? შენ რა, აღმოსავლური დროით ცხოვრობ, ან - ვეცადე მეხუმრა - კოსმოსიდან ხარ?»
«ნუთუ ყველანი იქიდან არ ვართ?» – მიპასუხა მან. ამ მომენტისათვის ამას სრულიად შესაძლებლად
«მაგრამ, მაინც მინდა გავიგო, რა შეგვიძლია გავაკეთოთ ერთმანეთისთვის».
«მხოლოდ ერთი: მე წინააღმდეგი არ ვარ კიდევ ერთი უკანასკნელი მოსწავლისა, შენ კი ნამდვილად გჭირდება მასწავლებელი».
«მე ბევრი მასწავლებელი მყავს», – ვუთხარი ნაჩქარევად.
«მართლა?». გაჩუმდა. «გყავს თუ არა შესაფერისი მასწავლებელი იმაზეა დამოკიდებული, თუ რისი სწავლა გინდა». იგი მსუბუქად წამოდგა სავარძლიდან და კარებისკენ წავიდა. «წამო, რაღაცას გაჩვენებ».
ჩვენ კუთხეში გავედით, ქვემოთ, ავენიუზე, იშლებოდა ხედი საქმიანი რაიონისკენ, უფრო შორს კი სან-ფრანცისკოს სინათლეებისკენ.

«სამყარო ჩვენს წინ, – თქვა მან და ხელი ჰორიზონტისკენ გაიშვირა, – ეს სკოლაა, დენ. ცხოვრება ერთადერთი ნამდვილი მასწავლებელია. იგი გვთავაზობს უამრავ სხვადასხვა გამოცდილებას. და გამოცდილებას რომ თავისთავად სიბრძნე და სრულყოფილება მოჰქონდეს, მაშინ ყველა ხანშიშესული ადამიანი ბედნიერი და გასხივოსნებული იქნებოდა. თუმცაღა გამოცდილების გაკვეთილები დაფარულია. მე შემიძლია დაგეხმარო შენი გამოცდილებიდან გაკვეთილების მიღებაში, რომ მკაფიოდ შეძლო სამყაროს ხედვა, მკაფიოობა კი სწორედ ისაა, რაც ასე ძალიან გაკლია. შენმა ინტუიციამ იცის, რომ ეს სიმართლეა, მაგრამ შენი ჭკუა ეწინააღმდეგება. შენ ბევრი გამოსცადე, მაგრამ ცოტა ისწავლე».

«მე ამაში ვერ ვერკვევი, სოკრატე. და ასე შორს არც წავიდოდი».
«შენ ჯერ ეს არ იცი, დენ, მაგრამ ამაზე გაცილებით მეტს ისწავლი, გარწმუნებ».

გასამართი სადგურისკენ მივდიოდით, როცა წითელი «ტოიოტა» მოგვიახლოვდა. სოკრატე ლაპარაკს აგრძელებდა და თან ავზის სახურავს ხსნიდა.

«როგორც ადამიანთა უმეტესობას, შენც გასწავლიდნენ ინფორმაციის დაგროვებას გარედან: წიგნებიდან, ჟურნალებიდან, ექსპერტებისგან». პისტოლეტი ავზში ჩაყო. «ამ მანქანის მსგავსად, შენ იხსნები და საშუალებას აძლევ ფაქტებს, რომ იდინონ შენში. ხანდახან ინფორმაცია მაღალი ხარისხისაა, ხანდახან არა. შენს ცოდნას მიმდინარე საბაზრო ფასად ყიდულობ პრაქტიკულად ისევე, როგორც ბენზინს ყიდულობენ».

«გმადლობ, რომ შემახსენე. ორი დღის მერე უნივერსიტეტში გადასახადი მაქვს გადასახდელი».

სოკრატემ მხოლოდ თავი დამიქნია და ავზის გავსება განაგრძო. როცა ბაკი აივსო, სოკრატემ განაგრძო საწვავის ჩასხმა, სანამ მიწაზე არ დაიწყო გადმოღვრა. ბენზინის ნაკადმა ტროტუარზე გაირბინა.

«სოკრატე! ავზი სავსეა! ნახე, რას აკეთებ!»

ყურადღებაც არ მიუქცევია, ისე განაგრძო: «დენ, როგორც ეს ავზი, შენც გადავსებული ხარ სხვადასხვა რწმენებით, უსარგებლო ცოდნით. შენ ინახავ მრავალ ფაქტს და მოსაზრებას, საკუთარ თავზე კი ცოტა იცი. სანამ ისწავლი, ჯერ ავზი უნდა დააცარიელო». მას გაეცინა, თვალი ჩამიკრა, ტუმბო გამორთო და დაამატა: «გთხოვ, მოიყვანე ყველაფერი წესრიგში».

ისეთი გრძნობა გამიჩნდა, თითქოს გაცილებით მეტს გულისხმობდა, ვიდრე დაქცეულ ბენზინს. მე ნაჩქარევად გადავრეცხე საწვავი წყლის ნაკადით. სოკმა მძღოლს ფული გამოართვა, გაუღიმა და ხურდა დაუბრუნა. შემდეგ ისევ ოფისში შევედით და სავარძლებში მოვეწყვეთ.

«რის გაკეთებას აპირებ? შენი ფაქტებით გამავსებ?», – ღიმილით ვკითხე მე.

«არა, მე არ ვაპირებ სხვა ფაქტებით დაგტვირთო; მე მინდა ,,სხეულის სიბრძნე’’ გაჩვენო. ყველაფერი, რისი სწავლაც მოგიწევს, შენს შიგნითაა; სამყაროს საიდუმლოებები შენი სხეულის უჯრედებშია აღბეჭდილი. მაგრამ შენ ჯერ კიდევ არ გაქვს შინაგანი ხედვა. არ იცი როგორ წაიკითხო სხეული. შენი ერთადერთი წყარო წიგნები და ექსპერტები იყვნენ, და ისღა დაგრჩენოდა მათ დაყრდნობოდი იმ იმედით, რომ მართლები არიან. როცა სხეულის სიბრძნეს დაეუფლები, მასწავლებელთა შორის მასწავლებელი გახდები».

ცალყბად გამეღიმა. ეს ბენზინის ჩამსხმელი ჩემს პროფესორებს უმეცრებაში ადანაშაულებდა და მიანიშნებდა, რომ ჩემი განათლება კოლეჯში უსარგებლო იყო. «აჰ, სოკრატე, რა თქმა უნდა მე მესმის, რას გულისხმობ სიტყვებში ”სხეულის სიბრძნე”, მაგრამ მე არ ვიყიდი ამას».

მან ნელა გააქნია თავი. «შენ ბევრი რამე გესმის, მაგრამ პრაქტიკულად ვერაფერს ვერ აცნობიერებ».
«ეს როგორ გავიგო?»

«გაგება – ეს ერთი სიბრტყეა. ეს - ინტელექტუალური გააზრებაა, რომელსაც მივყავართ ცოდნამდე, რაც აქამდე დააგროვე. გაცნობიერება - ეს სამი განზომილებაა. ეს ”სხეულის მთლიანობის” ერთდროული ჩაწვდომაა - თავის, გულის და ფიზიკური ინსტინქტების. ეს მხოლოდ უშუალო განცდის შედეგად მოდის».

«მე ისევ გაურკვევლობაში ვარ».

«გახსოვს, პირველად როგორ ისწავლე მანქანის მართვა? ამ მომენტამდე შენ მგზავრი იყავი; შენ მხოლოდ გესმოდა ეს პროცესი. მაგრამ გააცნობიერე მხოლოდ მაშინ, როცა პირველად თავად გააკეთე ეს».
«სწორია! – ვთქვი მე, – მახსოვს, როგორ ვგრძნობდი: „აი, თურმე რა ყოფილა!“

«ზუსტად! ეს ფრაზა აღწერს სრულყოფილ გაცნობიერებას. ერთხელ შენ ამას იტყვი ცხოვრებასთან დაკავშირებითაც».

რაღაც მომენტში ჩავფიქრდი, შემდეგ გამოვფხიზლდი: «შენ ჯერ კიდევ არ განგიმარტავს აზრი იდეისა - ”სხეულის სიბრძნე”».

«წამომყევი, – სოკრატემ თითით მიმანიშნა კარზე, სადაც ეწერა ”შესვლა აკრძალულია”. შიგნით აბსოლუტური სიბნელე იყო. დავიძაბე, მაგრამ შიშმა ადგილი დაუთმო მწველი მოლოდინის სასიამოვნო შეგრძნებას. ახლა მე გავიგებ ჩემს პირველ საიდუმლოს: სხეულის სიბრძნეს.

შუქი აინთო. ჩვენ ტუალეტში ვიყავით და სოკრატე ხმამაღლა შარდავდა უნიტაზში.

«სწორედ ესაა, – თქვა ამაყად, – სხეულის სიბრძნე». მისი ხარხარი ექოდ გაისმა კაფელის კედლებში. მე გამოვედი, სავარძელზე ჩამოვჯექი და იატაკს, ხალიჩას დავაშტერდი.
როცა გამოჩნდა, ვუთხარი: «სოკრატე, მე ჯერ კიდევ მინდა გავიგო...»

«თუ შენ აპირებ, რომ სოკრატე მიწოდო, - შემაწყვეტინა მან, - მაშინ პატივი ეცი ამ სახელს და მომეცი საშუალება დრო და დრო კითხვები დაგისვა და პასუხები მივიღო. მოგწონს ეს წინადადება?»
«მშვენიერია! – მივუგე მე, – შენ ახლახანს დასვი კითხვა, და მე გიპასუხე. ახლა ჩემი ჯერია. ვისაუბროთ აფრენის ილეთზე, რომელიც იმ ღამით გააკეთე...»
«შენ შეუპოვარი ყმაწვილი ხარ, ასე არაა?»

«დიახ, მე ასეთი ვარ. მე ვერ გავხდებოდი ის, ვინც გავხდი დღეს, შეუპოვრობის გარეშე, და ეს მეორე კითხვაა რომელზეც პირდაპირი პასუხი მიიღე. ახლა ჩემს კითხვებზე გადავიდეთ».
იგნორირება გამიკეთა და მკითხა: «სად იმყოფები დღეს, ამ მომენტში? »

დავიწყე მოყოლა საკუთარი თავის შესახებ. მოვუყევი შორეულ და ახლო წარსულზე, ასევე ჩემს ამოუხსნელ დეპრესიებზე. ის მოთმინებით და ყურადღებით მისმენდა, თითქოს მთელ დროს განაგებდა სამყაროში, სანამ რამდენიმე საათის შემდეგ არ დავამთავრე.

«ძალიან კარგი, – თქვა მან, – მაგრამ შენ ჯერ კიდევ არ გითქვამს, სად იმყოფები ახლა».
«არა, გიპასუხე. გახსოვს, გეუბნებოდი, რის შედეგად გავხდი ის, რაც ახლა ვარ: მძიმე შრომის შედეგად».
«სად იმყოფები ახლა?»
«რა გინდა თქვა, სად ვარ?»
« სად ხარ?» – ჩუმად გაიმეორა მან. .
«მე – აქ ვარ».
«სად არის, ეს აქ?»
«ამ ოთახში, ამ ბენზო-გასამართ სადგურზე!» – ამ თამაშისგან მოთმინება მეცლებოდა.
«სად არის ეს ბენზო-გასამართი სადგური?»
«ბერკლიში».
«სად არის ბერკლი?»
«კალიფორნიაში».
«სად არის კალიფორნია?»
«შეერთებულ შტატებში».
«სად არის შეერთებული შტატები?».
«დედამიწის ზედაპირზე, დასავლეთ ნახევარსფეროს ერთ-ერთ კონტინენტზე. სოკრატე, მე…».
«სად არიან კონტინენტები?»
ღრმად ჩავისუნთქე: «პლანეტა დედამიწაზე. არ მოვრჩით?»
«სად არის პლანეტა დედამიწა?»
«მზის სისტემაში, მზისგან მესამე პლანეტა. მზე – ეს პატარა ვარსკვლავია გალაქტიკაში ირმის ნახტომი, მორჩა?».
«სად არის ირმის ნახტომი?»
«ო, ღმერთო, – მოუთმენლად ჩავისუნთქე და თვალები გადავატრიალე, – სამყაროში». მივეცი რა ამომწურავი პასუხი, სავარძლის საზურგეზე გადავწექი და ხელები გადავიჯვარედინე.
«და სად, – გაეღიმა სოკრატეს, – იმყოფებასამყარო?»
«სამყარო იმყოფება… ნუ, მთლიანობაში სხვადასხვა თეორიები არსებობს იმასთან დაკავშირებით, თუ როგორ მოხდა მისი ფორმირება …»
«ეს ის არაა, რასაც გეკითხები. სად იმყოფება იგი?»
«არ ვიცი! როგორ უნდა ვუპასუხო ამ კითხვაზე?»

«აი, ზუსტად. არ შეგიძლია უპასუხო და ვერც ვერასოდეს შეძლებ. ამის გაგება შეუძლებელია. შენ უმეცრებაში ხარ იმასთან დაკავშირებით, თუ სად იმყოფება სამყარო, და შესაბამისად სად იმყოფები შენ. ფაქტიურად, წარმოდგენა არა გაქვს სად რა იმყოფება, და ამასთანავე შენ არ იცი როგორ მოხვდა იგი იქ. ეს საიდუმლოა. ჩემი უმეცრება, დენ დაფუძნებულია ამ გაგებაზე. შენი გაგება კი დაფუძნებულია უმეცრებაზე. მე - სულელი ვარ იუმორის გრძნობით. შენ კი - ვირი ხარ სერიოზული სახით.»

«მომისმინე, – ვთქვი მე, – არის რაღაცეები, რაც უნდა იცოდე ჩემს შესახებ. ჯერ ერთი, მე უკვე ვარ ერთგვარი მეომარი. მე ძალიან კარგი გიმნასტი ვარ». ჩემი სიტყვების დასადასტურებლად და სპონტანურობის საჩვენებლად სავარძლიდან წამოვდექი, უკუღმა გავაკეთე სალტო და გრაციოზულად დავხტი ფეხებზე.

«ვოვ, – თქვა მან, – კლასია. კიდევ ერთხელ მაჩვენე!»
«იცი, ეს სულაც არაა ყველაზე რთული ილეთი სოკ, ჩემთვის ეს უმარტივესია». მთელი ძალით ვეცადე, მაგრამ ვერ დავფარე ამაყი ღიმილი სახეზე. მიჩვეული ვიყავი მსგავსი ტრიუკების ჩვენებას ბავშვებისთვის, პარკებში, ან სანაპიროზე. მათაც უნდოდათ კვლავ ენახათ ეს.

«კარგი, სოკ, ყურადღებით მიყურე». ზემოთ ავხტი, და იმ წამს, როცა ჰაერში ვტრიალდებოდი, ვიღაცამ, ან რაღაცამ ძლიერად მიბიძგა. სავარძელზე დავეცი და მექსიკურ გადასაფარებელში გავიხლართე. სასწრაფოდ წამოვყავი თავი, მზერით სოკრატეს ვეძებდი. ის წინანდებულად სკამზე იჯდა, ოთახის მეორე ბოლოში, ჩემგან თორმეტ ფუტში და ეშმაკურად იღიმებოდა.

«როგორ გააკეთე ეს?». ჩემი შეცბუნება ისეთივე სრული იყო, როგორც მისი უმანკო გამომეტყველება.
«მოგეწონა ფრენა?» – მკითხა მან. «გინდა კიდევ სცადო?» და დაამატა: «არ გაბრაზდე, დენ, შენი შეცდომის გამო. ისეთი დიადი მეომრებიც კი, როგორიც შენ ხარ, ხანდახან მარცხდებიან».

გაოგნებული წამოვდექი და გადასაფარებლის გასწორება დავიწყე: რაღაცით უნდა დამეკავებინა ხელები, რომ აზრები მომეკრიბა. როგორ მოახერხა ეს? კიდევ ერთი კითხვა რჩებოდა პასუხგაუცემელი.

სოკრატე ოთახიდან გავიდა, რათა პიკაპში ბენზინი ჩაესხა. «გავიდა, რომ კიდევ ერთი მგზავრი გაამხნევოს», – გავიფიქრე მე. შემდეგ თვალები დავხუჭე და დავიწყე ფიქრი სოკის ცხად შეუსაბამობაზე ბუნების კანონებთან ან, უკიდურეს შემთხვევაში საღ აზრთან.

«გინდა კიდევ გაიგო საიდუმლოებები?». არც კი გამიგია, როგორ შემოვიდა. თავის სავარძელში მოეწყო ფეხებგადაჯვარედინებული.

მეც გადავაჯვარედინე ფეხები და მოუთმენლობისგან კორპუსით წინ გადავიწიე. სავარძლის სირბილე არასწორად შევაფასე, ზედმეტად გადავიხარე და წონასწორობა დარღვეული, სანამ ფეხების გაშლას მოვასწრებდი პირდაპირ სახით დავეცი ხალიჩაზე.

სოკრატეს ხარხარი აუტყდა. მე მაშინვე წამოვხტი და წელში გასწორებული დავჯექი. ჩემი სახის ფლეგმატურმა გამომეტყველებამ კიდევ უფრო გაამხიარულა სოკრატე. მე აპლოდისმენტებს უფრო ვიყავი მიჩვეული, ვიდრე დაცინვას, ამიტომ შერცხვენილი და განრისხებული წამოვხტი. სოკი უეცრად გაჩერდა, მისი სახე და ხმა მხოლოდ ავტორიტეტს გამოხატავდა.

«ადგილზე დაჯექი!» – მიბრძანა მან და სავარძელზე მიმითითა. მე დავჯექი. «მე გკითხე, გინდა გაიგო საიდუმლო?».

«მინდა. სახურავის შესახებ».

«შენ ირჩევ მოისმინო თუ არა საიდუმლო. მე ვირჩევ რას შეეხება ეს საიდუმლო».