მშვიდობიანი მეომრის გზა, დენ მილმენი Options

[Atm@n]

დენ მილმენის წიგნები რუსულ ენაზე:

http://www.koob.ru/millman_dan/


მისი პირველი წიგნის მიხედვით გადაღებული მხატვრული ფილმი:



http://myhit.ge/index.php?FID=1&id=5812

და სიურპრიზი რუსულთან მწყრალად მყოფ ფორუმელებს! გთავაზობთ მისი პირველი წიგნის თარგმანს ქართულ ენაზე. ნელა ვთარგმნი და თანდათანობით დავამატებ...

[Atm@n]

დასაქოქი საათის წიკწიკის ხმამ გამაღვიძა, რომელიც კომოდზე იყო გამოსაწევი უჯრებით. მაგრამ მე არ მქონდა დასაქოქი საათი; მე არ მქონდა ცისფერი კომოდი გამოსაწევი უჯრებით; და არც ეს სქელი გადასაფარებელი მქონდა, რომელიც ჩემს ფეხებთან ეგდო. შემდეგ შევამჩნიე, რომ ფეხებიც არ იყო ჩემი. «ძალიან პატარებია», – გავიფიქრე მე. მზე ჩემთვის უცნობ ვიტრაჟულ ფანჯარაში მკვეთრად ანათებდა.

ვინ ვარ და სად ვიმყოფები? ვცადე გამეხსენებინა, მაგრამ უშედეგოდ.

ჩემმა პატარა ფეხებმა გადასაფარებლის ნარჩენი მოისროლეს და ლოგინიდან წამოვხტი სწორედ იმ მომენტში, როდესაც დედაჩემმა დაიყვირა: «დეე-ნიი, ადგომის დროა ძვირფასო». ეს იყო ჩემი მეექვსე დაბადების დღე - 1952 წლის 22 თებერვალი. პიჟამო გავიძრე და ფეხით ლოგინქვეშ შევაგდე. შემდეგ სირბილით დავეშვი კიბეზე ტრუსებშ და მაისურში, წარწერით - მარტოხელა მოგზაური. რამდენიმე საათში ჩემი მეგობრები მოვლენ საჩუქრებით, ტორტი გვექნება, ბევრი ნაყინი და მხიარულება!

მას შემდეგ, რაც ჩემი მეგობრები დაიშალნენ, მე, ინტერესის გარეშე ვთამაშობდი ახალი სათამაშოებით. მომწყინდა. მუცელი მტკიოდა და დავიღალე. თვალები დავხუჭე და ძილს მივეცი თავი.

ვაკვირდებოდი, როგორ გადიოდა ყოველი ახალი დღე, ზუსტად ისევე, როგორც წინა: სამუშაო დღეებში სკოლა, შემდეგ შაბათ-კვირა, სკოლა, შაბათ-კვირა, ზაფხული, შემოდგომა, ზამთარი და გაზაფხული.

წლები გადიოდნენ, და აი მე ერთ-ერთი საუკეთესო უფროსკლასელი გიმნასტი ვარ ლოს-ანჯელესში. გიმნასტიკის დარბაზში ცხოვრება დუღდა, მის გარეთ კი სრული იმედგაცრუება იყო. ყველაზე დასამახსოვრებელი რამდენიმე მომენტი გახდა: ჩემი ვარჯიშები დარბაზში და მხურვალე ხვევნა-კოცნა ფილისთან, ჩემს პირველ მომხიბვლელ გოგოსთან, ჩემი ვალიანტის უკანა სავარძელზე.

ერთ მსვენიერ დღეს ბერკლიდან მწვრთნელმა - ჰაროლს ფრაიმ დამირეკა და სტიპენდია შემომთავაზა უნივერსიტეტში! ძლივსღა ვითმენდი, სანამ ახალ ცხოვრებას დავიწყებდი. თუმცაღა ფილისი არ იზიარებდა ჩემს ენთუზიაზმს. ვიკამათეთ ჩემი გამგზავრების გამო და მალევე დავშორდით. გავბრაზდი, მაგრამ სტუდენტური ცხოვრების მომავალი გეგმებით დავიმშვიდე თავი. მალე, დარწმუნებული ვიყავი ამაში, ახალი ცხოვრება უნდა დაწყებულიყო!

წლები კოლეჯში მიზანსწრაფულად გადიოდა, გიმნასტიკაშ გამარჯვებებით, მაგრამ ამავე დროს სხვა დასამახსოვრებელი მომენტები ცოტა იყო. ბოლო კურსზე, ოლიმპიური ტურების შესარჩევ გამოსვლებამდე ცოტა ხნით ადრე, სიუზიზე დავქორწინდი. ბერკლიშ დავრჩით, რათა ვარჯიში შემძლებოდა. ისეთი დაკავებული ვიყავი, რომ არც დრო და არც ძალა აღარ მრჩებოდა ახალგაზრდა მეუღლისთვის.

შესარჩევი ფინალი ლოს-ანჯელესში ტარდებოდა. როცა ქულები დათვალეს, ექსტაზში ვიყავი. ოლიმპიურ ნაკრებში მოვხვდი! თუმცაღა, ჩემი შედეგები ოლიმპიადაზე შორს იყო მოლოდინისგან. სახლშ დავბრუნდი და შეფარდებით ანონიმურობას მივეცი თავი.

მალე ბიჭი შემეძინა, და თავს დამატყდა მზარდი პასუხისმგებლობა და მოვალეობები. სიცოცხლის დაზღვევის აგენტად მოვეწყვე, და ამას ჩემი დღეებისა და ღამეების უმეტესობა მიჰქონდა. ოჯახისთვის საერთოდ აღარ მრჩებოდა დრო. ერთი წლის შემდეგ მე და სიუზი დავშორდით; შედეგად მან განქორწინება მიიღო. ახალი ცხოვრება, სევდიანად გავიფიქრე მე.

ერთხელ, როცა სარკეში ჩავიხედე, მივხვდი, რომ ორმოცს უკვე დიდი ხანია გადავცდი; ვბერდებოდი. სად წავიდა ჩემი ცხოვრება? ფსიქოთერაპევტის მეშვეობით შევძელი ალკოჰოლისადმი მიდრეკილების გადალახვა. ყველაფერი მქონდა: სახლები, ფული, ქალები. ახლა კი მარტოხელა ვიყავი.
გვიანობამდე ვიწექი ლოგინში და ვფიქრობდი, თუ სად იყო ჩემი შვილი - უკვე მრავალი წელი გავიდა მას შემდეგ, რაც ბოლოს ვნახე. ვფიქრობდი სიუზიზე და ჩემს მეგობრებზე ძველი კარგი დროიდან.

ახლა დროს ჩემს საყვარელ სარწეველა სავარძელში ვატარებდი, ღვინოს ვწრუპავდი, ტელევიზორს ვუყურებდი და ძველ დროს ვიხსენებდი. ვხედავდი, თუ როგორ თამაშობდნენ ბავშები ჩემი სახლის წინ. ეს კარგი ცხოვრება იყო, ვმსჯელობდი მე. ყველაფერი მქონდა, რაც მინდოდა. მაშ, რატომ არ ვარ ბედნიერი?
ერთხელ, გუბურის წინ მოთამაშე ბიჭუნა მომიახლოვდა და მეგობრულად მკითხა, რამდენი წლის ვიყავი.
«ორასი წლის ვარ» – მივუგე მე.

მან ჩაიხითხითა და ხელები ბარძაყებზე დაიტყაპუნა: «ტყუილია». მეც გამეცინა და ხველების შეტევა დამეწყო. მერის,ჩემს სიმპათიურ ახალგაზრდა ძიძას მოუწია, რომ ბავშვისთვის წასვლა ეთხოვა.

მას შემდეგ, რაც სუნთქვის აღდგენაში დამეხმარა, ხრინწიანი ხმით ვუთხარი: «მერი, თუ შეიძლება ცოტა ხნით მარტო დამტოვეთ».

«რა თქმა უნდა, მისტერ მილმენ». არ ვუყურებდი, როგორ მიდიოდა - ეს ცხოვრების ერთ-ერთი სიხარული იყო, რომელიც უკვე დიდი ხანია მოკვდა ჩემთვის.
მარტოობაშ ვიჯექი. მეჩვენებოდა, რომ მთელი ცხოვრება მარტომ გავატარე. სარწეველას საზურგეზე გადავწექი და ვსუნთქავდი. ეს ჩემი უკანასკნელი სიხარულია. მალე ისიც მიმატოვებს. მწარედ და უხმოდ ვტიროდი. «ჯანდაბა! – ვფიქრობდი მე, – რატომ არ შედგა ჩემი ქორწინება? სად მოვიქეცი არასწორად? როგორ უნდა მეცხოვრა უკეთესად?»

უეცრად საშინელი შიში ვიგრძენი, ყველაზე ძლიერი ცხოვრებაში. იქნებ ყველაზე მნიშვნელოვანი გავუშვი ცხოვრებაში, ის, რასაც მთავარი მნიშვნელობა ჰქონდა? „არა, ეს შეუძებელია!“ - ვარწმუნებდი საკუთარ თავს. ხმამაღლა ჩამოვთვალე საკუთარი ცხოვრებისეული მიღწევები. შიში მაინც არ მტოვებდა.

სასწრაფოდ წამოვდექი, აივნიდან ქვემოთ, ქალაქს გადავხედე და დავფიქრდი: «სად გაქრა ჩემი ცხოვრება? რატომ მომეცა იგი? ყველაფერი... „ოხ, ჩემი გული, ოხ, ჩემი ხელი, მტკივა!“ ვცადე დამეყვირა, მაგრამ ძალა აღარ დამრჩა.

თითები გამითეთრდა იმ ძალისგან, რომლითაც მოაჯირს მოვეჭიდე. შემდეგ ჩემი სხეული ყინულად იქცა, გული კი ქვად. უკან, სავარზელზე დავეცი, თავი გულ-მკერდზე ჩამომივარდა.

ტკივილი უეცრად შეწყდა და გამოჩნდა სინათლეები, რომლებიც აქამდე არასოდეს მენახა და ბგერები, რომლებიც არასოდეს გამიგია. ჩემს წინ ჩვენებებმა ჩაიარეს.
«ეს შენ ხარ, სიუზი?» – თქვა ხმამ ჩემს თავში. ბოლოს ყველა ჩვენება და ბგერა სინათლის ერთ წერტილად შეიკრა და გაქრა.
მე ერთადერთი შვება მოვიპოვე, რაც კი ოდესმე ვიცოდი.

მეომრის სიცილი გავიგე. შოკისგან შევხტი. წლები სწრაფად შედიოდნენ უკან, ჩემში. მე საკუთარ ლოგინშ ვიყავი, კალიფორნიაში, ბერკლიში. მე ჯერ კიდევ კოლეჯის სტუდენტი ვიყავი, ჩემი ელექტრონული საათი კი 18:25-ს აჩვენებდა. ძლის გამო ყველა გაკვეთილი და ვარჯიშ გავაცდინე!

საწოლიდან წამოვხტი და სარკეში ჩავიხედე. ჩემს უწინდებურად ახალგაზრდა სახეს შევეხე და შვებით ამოვისუნთქე. მთელი ეს ცხოვრება ერთ სიზმარშ ჩვენება აღმოჩნდა. აი ის, „პატარა სიურპრიზი“ სოკისგან.

გაოგნებული ვიყავი. ჩემს ოთახშ ვიჯექი და ფანჯრიდან ვიყურებოდი. ჩემი სიზმარი საოცრად ცოცხალი და მკაფიო იყო. ჩემი წარსული მასში აბსოლუტურად ზუსტი იყო, დეტალებშც კი, რომლებიც დიდი ხანია დამავიწყდა. სოკრატე მეუბნებოდა, რომ ეს მოგზაურობები ნამდვილია. ე.ი. ეს სიზმარი ჩემი მომავლის წინასწარმეტყველება იყო?

21:50-ზე სადგურზე მივედი და სოკრატეს შევხვდი, რომელიც ცვლაში ახალი მოსული იყო. როცა შიგნით შემოვიდა, დღის შემცვლელი კი წავიდა, ვკითხე: «კარგი, სოკ, რა იყო ეს?»

«შენ ჩემზე უკეთ იცი. მადლობა ღმერთს, რომ ეს შენი და არა ჩემი ცხოვრება იყო».

«სოკრატე, გევედრები! – მისკენ ხელები გავიწოდე, – ასეთი იქნება ჩემი ცხოვრება? თუ კი, მაშნ ვერ ვხედავ მასშ აზრს».

მან ძალიან ნელა და ჩუმად დაიწყო ლაპარაკი, როგორც ყოველთვის, როცა რაიმეზე ჩემი ყურადღების გამახვილება სჭირდებოდა: «წარსულის ახსნასთან და აწმყოს შეცვლასთან დაკავშირებულ მრავალ საშალებასთან ერთად, არსებობს შესაძლო მომავლის უსასრულო რაოდენობა. ის, რაც სიზმარში ნახე, ყველაზე მეტად სავარაუდო მომავალია - ის, საითკენაც შენ მიდიოდი, მე რომ არ შეგხვედროდი».

«გინდა თქვა, რომ იმ ღამეს სადგურის გვერდით რომ ჩამევლო, ეს სიზმარი იქნებოდა ჩემი მომავალი?»

«სრულიად შესაძებელია. და სხვათა შორის ახლაც. მაგრამ შენ შეგიძია გააკეთო არჩევანები და შეცვალო შენი აწმყოს ვითარებები. შეგიძლია შეცვალო შენი მომავალი».

სოკრატემ ცოტა ჩაი მოამზადა ჭიქა ჩემს გვერდით დამიდგა. მისი მოძრაობები გაცნობიერებული გრაციოზულობით იყო სავსე.

«სოკ, – ვთქვი მე, – არ ვიცი რა მოვუხერხო ამას. ჩემი ცხოვრება ამ უკანასკნელი თვეების განმავლობაშ დაუჯერებელ რომანს ჰგავს, სენ გესმის, რასაც ვგულისხმობ. ხანდახან ძალიან მინდა ჩვეულებრივ ცხოვრებას დავუბრუნდე. ყველა ეს საიდუმლო, სიზმრები და მოგზაურობები მძიმეა ჩემთვის».

სოკრატემ ღრმად ჩაისუნთქა; ახლა რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანს იტყვის.

«დენ, მე გავზრდი შენდამი მოთხოვნებს, შენი მზადყოფნის შესაბამისად. გარანტიას გაძლევ, რომ მოგინდება იმ ცხოვრების მიტოვება, რომელსაც იცნობ და უფრო მიმზიდველი, უფრო სასიამოვნო, უფრო „ნორმალური“ პერსპექტივების არჩევა. ახლა დაბრუნება იმაზე მეტი შეცდომა იქნებოდა შენი მხრიდან, ვიდრე ამის წარმოდგენა შეგიძლია».

«კი, მაგრამ მართლა ვხედავ იმის ღირებულებას, რასაც შენ მაჩვენებ».
«შესაძლოა ასეცაა, მაგრამ შენ ძველებურად გაქვს უზარმაზარი უნარი, რომ მოატყუო საკუთარი თავი. აი, რატომ დაგჭირდა საკუთარი ცხოვრების სიზმრად ნახვა. გაიხსენე ხოლმე იგი, როცა ილიზიების დევნაში გზიდან გადახვევის ცდუნება წაგძლევს ხოლმე».
«არ იდარდო ჩემზე, სოკ. მე შევძლებ».

რომ მცოდნოდა, რა მელოდა წინ. ჩუმად ვიქნებოდი.