მშვიდობიანი მეომრის გზა, დენ მილმენი Options

[Atm@n]

დენ მილმენის წიგნები რუსულ ენაზე:

http://www.koob.ru/millman_dan/


მისი პირველი წიგნის მიხედვით გადაღებული მხატვრული ფილმი:



http://myhit.ge/index.php?FID=1&id=5812

და სიურპრიზი რუსულთან მწყრალად მყოფ ფორუმელებს! გთავაზობთ მისი პირველი წიგნის თარგმანს ქართულ ენაზე. ნელა ვთარგმნი და თანდათანობით დავამატებ...

[Atm@n]

2. ილუზიების ქსელი

მარტის ქარები ჩაწყნარდნენ. გაზაფხულის ყვავილობა ყველგან ავრცელებდა თავის სურნელებას, რომელიც საშხაპეშიც კი აღწევდა, სადაც ოფლს და დაღლილობას ვიშორებდი კარგი ვარჯიშის შემდეგ.

სწრაფად ჩავიცვი და ქვემოთკენ გავიქეცი «ჰარმონ ჯიმის» კომპლექსის უკანა კიბით, და დავინახე, როგორ აფერადებდნენ ფორთოხლისფრად მზის უკანასკნელი სხივები ცას ედვარდსის ველის ზემოთ. გრილი ჰაერი მაფხიზლებდა. მოდუნებული და დამშვიდებული აუჩქარებლად მივდიოდი ქალაქის ცენტრისკენ, რათა გზად კინოთეატრისკენ ჩიზბურგერით დავნაყრებულიყავი. დღეს იქ შესანიშნავი ფილმის, დიდი გაქცევის ჩვენება იყო, ინგლისელი და ამერიკელი ტყვეების შესახებ, რომლებმაც გაქცევა გაბედეს.
როცა ფილმი დასრულდა, ზემოთ, უნივერსიტეტ-ავენიუსკენ გავირბინე, შემდეგ კამპუსისკენ, შატაკს გავცდი, მარცხნივ შევუხვიე და ბენზინ-გასამართ სადგურზე აღმოვჩნდი თითქმის სოკრატეს მისვლისთანავე. საღამო დატვირთული აღმოჩნდა და შუაღამემდე ვეხმარებოდი. ოფისში შესვლისთანავე ხელები დავიბანეთ, რის შემდეგაც სოკრატე ჩინური ვახშმით და სწავლების ახალი ფაზით გამიმასპინძლდა.

ყველაფერი იმით დაიწყო, რომ „დიდი გაქცევის“ შესახებ დავიწყე მოყოლა.

«როგორც ჩანს, შესანიშნავი ფილმია, – თქვა მან და თან ბოსტნეულს ალაგებდა პაკეტიდან, – ასევე ძალიან შესაფერისი».
«ეგ როგორ?»

«აი ასე. დენ, შენც ასევე უნდა მოახდინო გაქცევა. შენც ასევე საკუთარი ილუზიების ტყვე ხარ – საკუთარ თავთან და გარესამყაროსთან დაკავშირებით. იმისთვის, რომ განთავისუფლდე, უფრო მეტი სიმამაცე და ძალა დაგჭირდება, ვიდრე ნებისმიერ კინოგმირს».

იმ ღამით ისე კარგად ვგრძნობდი თავს, რომ სოკის სიტყვებს სერიოზულად ვერ აღვიქვამდი.

«მე არ მიგრძვნია თავი ტყვედ, გარდა იმ ეპიზოდისა, როცა სკამზე მიმაბი».

მან ბოსტნეულის რეცხვა დაიწყო. «შენ ვერ ხედავ საკუთარ ციხეს იმიტომ, რომ მისი გისოსები უჩინარია. ჩემი ამოცანის ნაწილი იმაში მდგომარეობს, რომ მიგითითო სირთულეებზე და იმედი მაქვს, რომ ეს შენი ყველაზე დიდი იმედგაცრუება იქნება შენს ცხოვრებაში (disillusioning experience) ».

«რა გაეწყობა, გმადლობ, მეგობარო», – ვთქვი მე, მისი ბოროტი განზრახვით შოკირებულმა.

«შენ ვერ გაიგე, იმედგაცრუება (ილუზიების დანგრევა) – ეს უდიდესი საჩუქარია, რომელიც შემიძლია მოგცე. თუმცა თუ გავითვალისწინებთ შენს მიჯაჭვულობას ილუზიებისადმი, შენ ამ ტერმინს ნეგატიურად თვლი. შენ თანაგრძნობას გამოხატავ მეგობრისადმი ფრაზით: „როგორი იმედგაცრუება გახდა ეს შენთვის!“, იმის ნაცვლად, რომ მიულოცო მას. სიტყვა „იმედგაცრუება“ (disillusion) სიტყვასიტყვით ნიშნავს «კლანჭებისგან (ილუზიებისგან) განთავისუფლებას“. მაგრამ შენ ეჭიდები შენს ილუზიებს.

«დამიმტკიცე», – გამოვიწვიე იგი.

«მტკიცებულება იმაშია, დენ», – თქვა მან, – «რომ შენ იტანჯები; შენ ვერ იღებ ფუნდამენტალურ სიამოვნებას შენი ცხოვრებისგან. შენი გართობები, შენი სასიყვარულო ინტრიგები, და შენი გიმნასტიკაც კი მხოლოდ დროებითი საშუალებებია, რომლებიც მოახლოებული შიშისგან გაცდენენ».

«ერთი წუთით, სოკ, – დავიბენი მე, – შენ რა, გინდა თქვა, რომ გიმნასტიკა და სექსი ეს ცუდია?»

«აუცილებელი არაა. თუმცა შენთვის ისინი დამღუპველი ვნებებია, და არა ჭეშმარიტი სიხარული. შენ მათ იყენებ იმისთვის, რომ ყურადღება მოაცდინო იმისგან, რაც სინამდვილეში უნდა გააკეთო: განთავისუფლდე».

«მაპატიე სოკ, ეს არაა მტკიცებულება».

«დიახ, ეს – მტკიცებულებაა, და მასში ადვილია დარწმუნება, თუმცა ეს ჯერ არ გესმის. შენ, დენ, მიღწევებზე და გართობებზე სტანდარტულ ნადირობაში თავს არიდებ ყველა ტანჯვის ძირითად წყაროს».

«ეს შენ ფიქრობ ასე!» – მკვეთრად გავაპროტესტე მე და ვერ დავფარე ხმაში აგრესია.
«ეს ის არაა, რისი გაგებაც გინდოდა, ხომ ასეა?»

«დიახაც. ეს საინტერესო თეორიაა, მაგრამ არა მგონია, რომ ჩემთან მიმართებაში იყოს მართალი, და მორჩა. მოდი რამე უფრო გამამხნევებელი მითხარი».

«კეთილი, – თქვა მან და კვლავ მიუბრუნდა ბოსტნეულს, – ჭეშმარიტება მდგომარეობს იმაშ, რომ შენი ცხოვრება მშვენივრად მიდის, და არ გაქვს ნამდვილი მიზეზი ტანჯვისთვის. მე შენ არ გჭირდები. შენ უკვე მეომარი ხარ. როგორ მოგწონს ეს?»

«უკეთესია!» – ჩემი განწყობა მაშინვე გაუმჯობესდა. მაგრამ ვიცოდი, რომ ეს დიდი ხნით არ იყო. «შესაძლოა, ჭეშმარიტება სადღაც შუაშია, როგორ ფიქრობ?»

ისე, რომ ბოსტნეულისგან თვალი არ მოუშორებია, სოკრატემ წარმოთქვა: «ჩემი აზრით, ეს შენი „შუაში“, უბრალოდ - ჯოჯოხეთია».

თავდაცვის მიზნით ვკითხე: «მითხარი, საქმე იმაშია, რომ მე ვარ ასეთი ჭკუასუსტი, თუ საერთოდ სულიერად არასრულფასოვნებზე ორიენტირდები?».

«შეიძლება ასეც ითქვას, – გაიღიმა მან, კუნჟუტის ზეთი ქვაბში ჩაასხა და ელექტრო-ღუმელზე დადგა, – თითქმის მთელ კაცობრიობას იგივე წინააღმდეგობა აქვს, რაც შენ».

«რა წინააღმდეგობა?»

«ვფიქრობდი, რომ უკვე აგიხსენი, – თქვა მან მოთმინებით, – თუ არ ღებულობთ იმას, რაც გინდათ, იტანჯებით. თუ ღებულობთ იმას, რაც არ გინდათ, იტანჯებით. და თუ ღებულობთ იმას, რაც ზუსტად გინდათ, მაინც იტანჯებით, იმიტომ რომ სამუდამოდ ვერ შეინარჩუნებთ ამას. თქვენი „ჭკუა“ თქვენი წინააღმდეგობაა. მას უნდა თავისუფალი იყოს ცვლილებებისგან, ტკივილისგან, ცხოვრების და სიკვდილის მოვალეობებისგან. მაგრამ ცვლილებები - ეს კანონია, და მოჩვენებითობის ვერანაირი რაოდენობა ვერ შეცვლის ამ რეალობას».

«სოკრატე, შენ შეგიძლია მოსაწყენი გახდე! იცოდი ეს? უკვე მადაც დავკარგე. თუ ცხოვრება მხოლოდ ტანჯვაა, რაღა საჭიროა იგი საერთოდ?»

«ცხოვრება - ტანჯვა არაა. უბრალოდ შენ იტანჯები, იმის ნაცვლად, რომ გაიხარო მისით. ეს გაგრძელდება მანამდე, სანამ არ განთავისუფლდები შენი ჭკუის მიჯაჭვულობებისგან და არ გაემგზავრები სამოგზაუროდ თავისუფლად, მიუხედავად იმისა, რაც არ უნდა ხდებოდეს»

სოკრატემ ბოსტნეული ქვაბში ჩაყარა და მოურია. ოთახი არაჩვეულებრივმა არომატმა მოიცვა. მთელმა აღშფოთებამ გამიარა. «მგონი მადა დამიბრუნდა». სოკრატეს გაეცინა, ოქროსფერი ბოსტნეული ორ თეფშზე დააწყო და თავის საწერ მაგიდაზე დადგა, რომელიც სასადილო მაგიდის ფუნქციასაც ასრულებდა.

ის ჩუმად ჭამდა, და თავისი ჩხირებით პატარა ულუფებს იღებდა. მე კი ხარბად გადავსანსლე ჩემი ულუფა სადღაც ოცდაათ წამში. ძალიან მომშივნოდა. სანამ სოკრატე ტრაპეზს იღებდა, ვკითხე: «და როგორიღაა ჭკუის დადებითი ასპექტები?»

მან მზერა თეფშს მოაცილა: «ასეთები არ არსებობს». თქვა და მშვიდად დაუბრუნდა თავის ტრაპეზს.

«არანაირი?! სოკრატე, ეს სიგიჟეა. მაშ, რას იტყვი ადამიანური გონების ქმნილებებზე? წიგნებზე, ბიბლიოთეკებზე, ხელოვნებაზე? რას იტყვი ჩვენი საზოგადოების მიღწევებზე, რომლებიც ნათელმა გონებებმა გახადეს შესაძლებელი?»

მას ჩაეცინა, ჩხირები გვერდზე გადადო და თქვა: «არ არსებობენ არანაირი ნათელი გონებები». ამის შემდეგ კი თეფშები ნიჟარისკენ წაიღო.

«სოკრატე, შეწყვიტე შენი უპასუხისმგებლო განცხადებების კეთება და ახსენი!»

იგი საპირფარეშოდან გამოვიდა, თავზე ბრწყინვალებამდე გაპრიალებული თეფშებით.

«მომიწევს, რომ ახალი განსაზღვრება მივცე გარკვეულ ტერმინებს. „ჭკუა“ – ერთ-ერთი ისეთივე საეჭვო ტერმინია, როგორც „სიყვარული“. შესაფერისი განსაზრვრება დამოკიდებულია ცნობიერების მდგომარეობაზე. შემდეგნაირად შეხედე ამას: შენ გაქვს ტვინი, რომელიც მართავს სხეულს, აგროვებს ინფორმაციას, და ასევე თამაშობს ამ ინფომრაციით. ჩვენ ვეყრდნობით აბსტრაქტულ პროცესებს, რომლებიც ტვინშ მიმდინარეობს, როგორც „ინტელექტს“. ადრე არსად არ მიხმარია სიტყვა „ჭკუა“. ტვინი და ჭკუა - განსხვავებული ცნებებია. ტვინი რეალურია, ჭკუა - არა».

«ჭკუა – ეს ილუზორული გამონაზარდია საბაზისო ცერებრალური პროცესებისგან. იგი სიმსივნეს ჰგავს. იგი საკუთარ თავში ახდენს ყველა შემთხვევითი, უკონტროლო აზრების სუმირებას, რომლებიც ბუშტუკებივით ამოდიან ქვეცნობიერიდან ცნობიერის ზედაპირზე. ცნობიერება არ წარმოადგენს ჭკუას. გაცნობიერებულობა - ეს ჭკუა არაა. ყურადღებაც არაა ჭკუა. ჭკუა - ხელის შემშლელია, დამამძიმებელია. ეს ერთგვარი ევოლუციური შეცდომაა ადამიანის არსებაში, მთავარი სისუსტე ადამიანურ ექსპერიმენტში. მე ვერ მივცემ ჭკუას სხვანაირ განმარტებას».