მშვიდობიანი მეომრის გზა, დენ მილმენი Options

[Atm@n]

დენ მილმენის წიგნები რუსულ ენაზე:

http://www.koob.ru/millman_dan/


მისი პირველი წიგნის მიხედვით გადაღებული მხატვრული ფილმი:



http://myhit.ge/index.php?FID=1&id=5812

და სიურპრიზი რუსულთან მწყრალად მყოფ ფორუმელებს! გთავაზობთ მისი პირველი წიგნის თარგმანს ქართულ ენაზე. ნელა ვთარგმნი და თანდათანობით დავამატებ...

[Atm@n]

სან-ფრანცისკოშ შაბათი საღამო იყო, და ეს ერთადერთია რაც მკაფიოდ მახსოვს მოციმციმე შუქებიდან, „ბოკალების“ წკრიალისა და სიცილის ხმებიდან. ჩვენ გამუდმებით მოძრაობაში ვიყავით.

კარგად დამამახსოვრდა კვირა დილა. დაახლოებით ხუთი საათი იყო. თავი მიგუგუნებდა. ჩვენ მეოთხე სტრიტზე მივაბიჯებდით. ძლივს ვარჩევდი ქუჩის კონტურებს დილის ნისლის გამო. უცებ სოკი გაჩერდა და ბურუსს დააკვირდა. მე უკნიდან შევეჯახე, გამეცინა და უცებ გამოვფხიზლდი; რაღაც რიგზე ვერ იყო. ბურუსიდან დიდი ჩრდილი გამოძვრა. ჩემი ნახევრად დავიწყებული სიზმარი კვლავ გაცოცხლდა, თუმცა იგი გაქრა, როდესაც ბურუსიდან მეორე ჩრდილი გამოიკვეთა, მერე მესამე: სამი მამაკაცი. ორი მათგანი - მაღლები, გამხდრები და დაძაბულები - გზას გვიღობავდნენ. მესამე მოგვიახლოვდა და დანა დააძრო გაცვეთილი ტყავის ქურთუკიდან. საფეთქლებში მძიმე პულსაციას ვგრძნობდი.

«მოგვეცით ფული!», – გვიბრძანა მან.

ანგარიშს ვერ ვუწევდი საკუთარ თავს, ნაბიჯი გადავდგი მისკემ, საფულე ამოვიღე და თან წავიბორძიკე.

ისიც შეკრთა და დანის ქნევით გამოექანა ჩემსკენ. აქამდე არასოდეს მენახა, თუ სოკრატე ასე სწრაფად მოძრაობდა. თვალისდახამხამებაში თავდამსხმელს მაჯაზე ეცა, ხელი გადაუბრუნა და შორს მოისროლა. ზუსტად ამ მომენტშიმეორე ხისთავიანი გამოექანა, მაგრამ ვერ შეძლო ჩემთან მოახლოება. სოკრატემ ელვისებური ფეხის მოძრაობით ძირს დასცა იგი. მესამემ განძრევაც ვერ მოასწრო, სოკრატეს უკვე წაქცეული ჰყავდა იგი და ხელი ჰქონდა ამობრუნებული. ზემოდან დააჯდა და თქვა: «რას იტყვი არაძალადობრივ მეთოდებზე?»

ერთ-ერთმა წამოდგომა სცადა, მაგრამ სოკრატემ უძლიერესად დაიყვირა და ის უბრალოდ ზურგზე დაეცა. ამასობაში მეთაურიც გამოფხიზლდა, დანა იპოვნა და გაავებული სოკრატესკენ გამოემართა. სოკრატე ადგა, ასწია ბიჭი, რომელზეც იჯდა და მეთაურისკენ მოისროლა ყვირილით: «დაიჭრე!» ორივე ასფალტზე დაეცა. შემდეგ სამივე გაცოფებული დაგვესხა თავს.

მომდევნო წუთები თითქოს ძილბურანში გავატარე. მახსოვს როგორ მკრა ხელი სოკმა და ასფალტზე დავეცი. შემდეგ ყველაფერი დაწყნარდა. მხოლოდ ვიღაცის კვნესის ხმა ისმოდა. სოკრატე გაუნძრევლად იდგა, შემდეგ თავისუფლად დაუშვა ხელები და ღრმად ჩაისუნთქა. დანა შორს მოისროლა და ჩემსკენ შემობრუნდა.

«ყველაფერი კარგადაა?»
«კი, თავის გარდა».
«დაშავდი?»
«მხოლოდ ალკოჰოლისგან. რა მოხდა?»

იგი ტროტუარზე დაცვენილი სამეულისკენ შებრუნდა, დაიხარა და მათი პულსის გასინჯვა დაიწყო. ფრთხილად გადააბრუნა და ტრავმებზე შეამოწმა. მხოლოდ მაშინ მივხვდი - ყველაფერს აკეთებდა იმისთვის, რომ მოერჩინა. «სასწრაფო გამოიძახე». მე უახლოეს სატელეფონო ჯიხურთან მივირბინე და დავრეკე. შემდეგ სწრაფად გავემართეთ უახლოესი ავტობუსების გაჩერებისკენ. სოკრატეს შევხედე. თვალის კუთხეებში ცრემლები უკრთოდა, და პირველად, მას შემდეგ რაც გავიცანი, გაფითრებული და დაღლილი გამოიყურებოდა.

ავტობუსში, სახლისკენ მიმავალ გზაზე, თითქმის არ გვილაპარაკია. როცა ავტობუსი უნივერსიტეტთან გაჩერდა, სოკრატემ თქვა: «მომდევნო ოთხშაბათს ჩემთან გეპატიჟები, სადგურზე, რომ დავლიოთ...», – და ჩემს ტკივილისგან დაღმანჭულ საღეზე გაცინებულმა დაამატა, – «…ბალახის ჩაის რამდენიმე ჭიქა».

სახლთან ახლოს ავტობუსიდან ჩამოვედი. ჩემი თავი აფეთქებას ლამობდა. ისეთი შთაბეჭდილება მქონდა, რომ ჩხუბშ წავაგეთ და კვლავ აგრძელებდნენ ჩემს თავზე წიხლების დარტყმას. ვცდილობდი ნაკლებად გამეხილა თვალები. «აი თურმე რას ნიშნავს - იყო ვამპირი», – ვფიქრობდი მე, – «მზის შუქმა შესაძლოა მოგკლას».

ჩვენმა ღრეობამ ალკოჰოლით ორი გაკვეთილი მომცა: პირველ რიგში ნაკლებად მორცხვი და მეტად თავისუფალი უნდა გავხდე; მეორეც - მე გაცნობიერებულ არჩევანს ვაკეთებდი - არანაირი სასმელი; ის ამად არ ღირს. თანაც მისით მიღებული სიამოვნება იკარგებოდა იმასთან შედარებით, რასაც ახლა ვგრძნობდი.