მშვიდობიანი მეომრის გზა, დენ მილმენი Options

[Atm@n]

დენ მილმენის წიგნები რუსულ ენაზე:

http://www.koob.ru/millman_dan/


მისი პირველი წიგნის მიხედვით გადაღებული მხატვრული ფილმი:



http://myhit.ge/index.php?FID=1&id=5812

და სიურპრიზი რუსულთან მწყრალად მყოფ ფორუმელებს! გთავაზობთ მისი პირველი წიგნის თარგმანს ქართულ ენაზე. ნელა ვთარგმნი და თანდათანობით დავამატებ...

[Atm@n]

ადგილზე ადრე მივედი. ზანტად ვაკეთებდი გაჭიმვებს და ვარჯიშებს; ჩემი სხეული ძალიან დამყოლი და მსუბუქი გახდა «ძვლების მასაჟის“ შემდეგ, თუმცა რამდენიმე საათიანი ძილის შემდეგ, ვერ მოვახერხე რიგიანად დასვენება. მსუბუქი წვიმა დაიწყო; რაც არ უნდა ყოფილიყო, არავისთან ერთად სირბილი არ მინდოდა. ამ დროს ბუჩქებში ტოტების მტვრევის ხმა გავიგონე. გავშეშდი მოლოდინით, რომ ბუჩქებიდან ირემი გამოვიდოდა. მაგრამ მის ნაცვლად ჯოი გამოვიდა. ელფების პრინცესას ჰჰგავდა. მუქი მწვანე შორტები ეცვა და ღია მწვანე მაისური წარწერით: «ბედნიერება – სავსე ავზია». ეჭვგარეშეა – სოკის საჩუქარი იყო.

«ჯოი, სანამ სირბილს დავიწყებთ, მოდი დავჯდეთ და დავილაპარაკოთ: იმდენი რამე მაქვს სათქმელი...» მან გამიღიმა და გაიქცა.

ბილიკის განაპირა ნაპირზე მივდევდი და თითქმის მივცურავდი სველ თიხაში. გუშინდელი დატვირთვის შემდეგ ძალიან გადაღლილი მქონდა ფეხები. ცოტა ხნის შემდეგ ვეღარ ვსუნთქავდი. მარჯვენა ფეხი არ მასვენებდა, მაგრამ არ ვწუწუნებდი. მიხაროდა, რომ ჯოის გუშინდელთან შედარებით უფრო მოწყალე ტემპი ეჭირა.

ქვედა ბილიკის ბოლოსთან უხმოდ მივირბინეთ. გაჭირვებით ვსუნთქავდი. ძალა აღარ მრჩებოდა. უკვე უკანმოვბრუნდი, როდესაც მითხრა: «მომყევი, მორბენალო», – და ციცაბოზე დაიწყო ასვლა. «არა!» – დაიყვირა ჩემმა ჭკუამ. «ცალსახად, არა!» – დაუდასტურეს გასავათებულმა კუნთებმა. შემდეგ ზემოთ ავიხედე და დავინახე, თუ რა მსუბუქად უახლოვდებოდა ჯოი ბორცვის მწვერვალს, თითქოს ეს დაბლობი ყოფილიყო.

მხეცური ყვირილი აღმომხდა და მეც ციცაბოს ავუყევი. მთვრალი გორილასავით გამოვიყურებოდი, ორად გაკეცილი, აღრენილი, ბრმად მცოცავი. ორ ნაბიჯს წინ ვდგამდი, ერთი ნაბიჯით უკან ვცოცდებოდი.

ზემოთ ციცაბო უფრო თანაბარი ხდებოდა. ჯოი იდგა და სველი ხავსის არომატს სუნთქავდა. ის ისეთივე მშვოდად და ბედნიერად გამოიყურებოდა, როგორც ბემბი. ჩემი ფილტვები იხვეწებოდნენ ჰაერის დიდ რაოდენობას. «იდეა მაქვს», – ამოვისუნთქე მე. «მოდი დანარჩენი გზა უბრალოდ ვიაროთ... არა, მოდი ვიხოხოთ... ეს მეტ დროს მოგვცემს საუბრისთვის. როგორ მოგწონს ეს წინადადება? თანახმა ხარ?»

«გავიქეცით», – მხიარულად თქვა მან.

ჩემი მწუხარება რისხვად იქცა. დედამიწის კიდემდე ვარბენინებ მას! გუბეში შევტოპე, ფეხი ამისხლტა და პატარა ტოტს რომ არ შევჩეხებოდი ციცაბოზე დავგორდებოდი. ყვირილის ძალაც კი აღარ მქონდა.

მცირე ბორცვს შევერკინე, ჩემი აზრით ეს კოლორადო როკიზი იყო, და ამ დროს დავინახე როგორ თამაშობდა ჯოი და როგორ ეჯიბრებოდა გასწრებაში ორ ველურ კურდღელს. მისკენ გავიქეცი. ჩემი მიახლოებიისთანავე კურდღლები ბუჩქებში შეძვრნენ. ჯოიმ შემომხედა, გაიღიმა და თქვა: «აი, თურმე სად ყოფილხარ!» გმირული ძალისხმევა გავწიე და რამდენიმე ნაბიჯით გადავუსწარი, მაგრამ მან კვლავ მოუმატა ტემპს და სადღაც წინისკენ გაქრა.

ჩვენი აღმასვლა დაახლოებით სამიათას მეტრს შედაგენდა. ზემოდან საუნივერსიტეტო ქალაქს ვხედავდი, სადღაც შორს. მაგრამ იმ დროს უნივერსიტეტისთვის და დედამიწის სილამაზისთვის არ მცხელოდა. ძალიან ახლოს ვიყავი სიკვდილთან. საკუთარი საფლავი მომელანდა ამ მთაზე, ამ სველ მიწაში, წარწერით: «აქ წევს დენი. მარჯვე ბიჭი».

წვიმამ იმატა, და მე მაინც მივრბოდი, თითქოს ტრანსში. ჩემი ბოტასები ტყვიასავით დამძიმდნენ. მალე აღმართის ბოლო მონაკვეთი დავინახე, რომელიც პრაქტიკულად ვერტიკალური იყო. და ჩემმა სხეულმა და ჭკუამ კვლავ უარი მითხრეს დამორჩილებაზე. მაგრამ იქ, ზემოთ, გამომწვევად იდგა ჯოი. არ მახსოვს, როგორ მოვახერხე გზის ადგილიდან დაძვრა. ზემოთ მივიწევდი, უკიდურესად ვიძაბებოდი და ვკვნესოდი, და ამ უსასრულო ნაბიჯებს ვდგამდი მანამ, სანამ პირდაპირ ჯოის არ შევეჩეხე.

«უჰ, რა მაგარი ბიჭი ხარ!», – გაეცინა მას, – «მორჩა. შენ შეძელი».

მასზე ჩაჭიდებულმა, აგონიურ ჩასუნთქვებს შორის ამოვიხრიალე: «კი-დევ, მი-თხა-რი».

უკან აუჩქარებლად მოვდიოდით. საშუალება მქონდა ძალები აღმედგინა და მესაუბრა. «ჯოი, მე ვფიქრობ, რომ ასეთი გრძელი და სწრაფი გარბენები არ მოიტანენ სარგებლობას ჯანმრთელობისთვის. უფრო პირიქით. მე არ მქონდა ამისთვის სათანადოდ მომზადების საშუალება. ასეთი დატვირთვა უბრალოდ არაბუნებრივია სხეულისთვის».

«მართალი ხარ», – თქვა მან, – «ეს შემოწმება იყო არა შენი სხეულისთვის, არამედ სულისთვის. შემოწმება, რომელმაც აჩვენა, რომ შენ არა მხოლოდ მთებზე სირბილი შეგიძია, არამედ სწავლის გაგრძელებაც. შენ რომ გაჩერებულიყავი, სწავლა დამთავრდებოდა. მაგრამ შენ არ დანებდი, დენი, შესანიშნავად გაართვი თავი».

ქარმა დაუბერა და წვიმა თქეშად იქცა. ჯოი გაჩერდა და ჩემი თავი ორივე ხელით დაიჭირა. წყლის ნიაღვარი ჩვენს ლოყებზე მოედინებოდა. თეძოებზე მოვხვიე ხელი და მის მბრწყინავ თვალებში ჩავიძირე. ერთმენეთს ვაკოცეთ.
მე ახალმა ენერგიამ აღმავსო. გამეცინა იმის გამო, როგორ დავსველდით. «მოგკლავ სირბილისგან!» - ვთქვი და მაღალი ტემპით გავიქეცი. «რა ჯანდაბაა», – გამიელვა აზრმა, – «შეიძება დავგორდე ამ დაწყევლილ ციცაბოზე». რა თქმა უნდა მან გაიმარჯვა.

ამავე დღის მეორე ნახევარში გამშრალი და გამთბარი ზანტად ვაკეთებდი გაჭიმვებს სპორტ-დარბაზში სიდთან, ჰარისთან, სკოტთან და ჰერბთან ერთად. დარბაზის სითბო და სიმყუდროვე განსაკუთრებულად ჩანდა გარეთ არსებული თქეშა წვიმის ფონზე.

მიუხედავად გამომფიტველი სირბილისა, ძალების რეზერვი დამრჩენოდა. თუმცა იმ დროისთვის, როცა საღამოს სადგურზე მივედი, ეს რეზერვი საბოლოოდ ამოიწურა. მინდოდა სავარძელში დავგდებულიყავი და ათი-თორმეტი საათი მეძნა. ამ სურვილს შევეწინააღმდეგე და რაც შეიძება გრაციოზულად მოვეწყვე, სახით სოკრატესკენ.

გაკვირვებულმა აღმოვაჩინე, რომ დეკირაცია შეცვლილიყო. კედლებს გოლფის და ჩოგბურთის მოთამაშეთა და გიმნასტთა ფოტოები ამშვენებდა; მის მაგიდაზე ბეიზბოლის და ფეხბურთის ხელთათმანები იდო. სოკრატემ ჩაიცვა კიდეც მაისური წარწერით: «ოჰაიოს შტატის გუნდის მწვრთნელი». როგორც ჩანდა ჩემი მომზადების სპორტულ ფაზაში შევდიოდით.

სანამ სოკი თავის განსაკუთრებულ მატონიზირებელ ჩაის ამზადებდა, რომელსაც «მეხის დარტყმას» ეძახდა, მე ვუყვებოდი ჩემს ახალ წარმატებებზე სპორტულ დარბაზში. ის კმაყოფილებით მისმენდა, მისმა ნათქვამმა სიტყვებმა კი საერთოდ დამაინტრიგეს:

«გიმნასტიკა შესაძლოა გაცილებით უფრო მეტი გახდეს შენთის, ვიდრე ახლა აცნობიერებ. იმისთვის, რომ უფრო ადვილად გაიგო, უნდა განსაზღვრო, რა გიზიდავს აკრობატულ ხელოვნებაში».

«გარკვევით ამიხსენი».

მან მაგიდის უჯრიდან სამი სასიკვდილო ლითონის დანა ამოიღო. «კარგი რა, სოკ», – ვთქვი მე, – «თავიდანვე ყველაფერს მშვენივრად მივხვდი».

«ადექი», – მიბრძანა მან. როცა ავდექი, მან დაუმიზნებლად, ხელის ქვეშიდან მესროლა დანა პირდაპირ გულმკერდში. მე უკან გადავხტი და სავარძელზე დავეგდე, დანა კი უხმოდ დაეცა ხალიჩაზე. შოკირებული ვიყავი და გული სწრაფად მიცემდა.

«კარგი», – თქვა მან. «ცოტა ზედმეტი რეაქციაა, მაგრამ მარგია. ახლა ადექი და შემდეგი დანა დაიჭირე».

სწორედ ამ მომენტში ჩაიდანმა დაიწყო სტვენა. «ასე», – ვთქვი მე და გაოფლილი ხელისგულები გავიმშრალე, – «შესვენება ჩაიზე».

«ჩაი არ გაცივდება», – თქვა მან. «ყურადღებით დამაკვირდი». სოკმა მბრწყინავი დანა ჰაერში ააგდო. ვუყურებდი, როგორ ტრიალებდა და დაბლა ეშვებოდა. სოკმა გამოთვალა მოძრაობის სიჩქარე და ტრაექტორია, და ხელის ქვემოთკენ მოძრაობით მაგრად დაიჭირა ტარი ცერა და საჩვენებელი თითებით, როგორც პინცეტით.

«ახლა შენი ჯერია. ყურადღება მიაქციე, როგორ დავიჭირე დანა. ის ვერ გამჭრიდა, დანის პირითაც რომ დამეჭირა. შემდეგი დანა ჩემსკენ ისროლა. ცოტათი მოდუნებული გვერდზე გავიწიე და მცირე ძალისხმევა გავწიე დანის დასაჭერად.
«თუ შემდეგი დანაც დაგივარდება, მკლავის უკნიდან გესვრი», – შემპირდა იგი.

ამჯერად ჩემი თვალები ტარს მიეწეპნენ; იგი მომიახლოვდა და ხელი გავწიე. «დავიჭირე!»

«ნუთუ სპორტი შესანიშნავი არაა?» – თქვა მან. რაღაც პერიოდი მხოლოდ დანის სროლით და დაჭერით ვიყავით დაკავებული. შემდეგ მან პაუზა გააკეთა.

«ახლა კი მოგიყვები ისტორიას, რომელიც ძენის ერთ-ერთ კონცეფციას ეხება. სატორი – ეს მეომრის არსებობის მდგომარეობაა; იგი დგება იმ მომენტში, როცა ჭკუა ფიქრებისგან თავისუფლდება და სუფთა გაცნობიერებულობად ტრანსფორმირდება; სხეული - აქტიურია, მგრძნობიარეა და მოდუნებულია; ემოციები ღია და თავისუფალია; სატორი - ეს ისაა, რასაც განიცდიდი, როცა დანა შენსკენ მოდიოდა».

«იცი, სოკ, ეს შეგრძნება ხშირად მქონია, განსაკუთრებით შეჯიბრებების დროს. ხშირად ისეთ კონცენტრაციას ვაკეთებ, რომ აპლოდისმენტების ხმაც კი არ მესმის».

«დიახ, სწორედ ესაა სატორის განცდა. ახლა კი, თუ შემდეგი სიტყვების არსს დაიჭერ, მაშნ გაიგებ სპორტის სწორად გამოყენების აზრს... ან ხატვის, ან მუსიკის, ან სატორიმდე მისვლის ნებისმიერ სხვა აქტიურ და შემოქმედებითი სვლის გზას. შენ გგონია, რომ გიმნასტიკაზე ხარ შეყვარებული, მაგრამ ეს მხოლოდ საშუალებაა იმ ნიჭის გამოვლინებისა, რომელიც შიგნით გაქვს - სატორი. გიმნასტიკის სწორად გამოყენების საიდუმლო მდგომარეობს ყურადღების და შეგრძნებების სრულ ფოკუსირებაში საკუთარ მოძრაობებზე; მაშინ შეძლებ სატორის მიღწევას. გიმნასტიკას ჭეშმარიტების მომენტამდე მიჰყავხარ, როცა სასწორზე შენი სიცოცხლე დევს, როგორც მებრძოლი სამურაის შემთხვევაში. და ეს სრულ ყურადღებას მოითხოვს: სატორი ან მოკვდი!»

«ისე როგორც ორმაგი სალტოს შესრულების დროს».

«აი, რატომაა გიმნასტიკა მეომრის ხელოვნება, ჭკუის, ემოციების და სხეულის ვარჯიშს გზა; კარი სატორისკენ. უკანასკნელ ნაბიჯს მეომრისთვის წარმოადგენს წმინდა გაცნობიერებულობის გაფართოება ყოველდღიურ ცხოვრებაში. მაშინ სატორი შენი რეალობა გახდება, შენი გასაღები ჭიშკრისკენ; მხოლოდ მაშნ გავხდებით თანაბარნი».

მე ჩავისუნთქე. «როგორც ჩანს, ეს მალე არ მოხდება სოკრატე».

«როცა ჯოის მისდევდი მთაზე», – ფართოდ გაეღიმა მას, – «შენ არ უყურებდი სევდიანად მწვერვალს, თვალწინ იყურებოდი და ნაბიჯს ნაბიჯზე დგამდი. სწორედ ასე ხდება ეს».
«საშინაო დავალებები, მართალია?» საპასუხოდ გამიღიმა.

მე დავამთქნარე და გავიზმორე. სოკრატემ მირჩია: «ჯობია გამოიძინო. ხვალ დილის შვიდი საათიდან სწავლების განსაკუთრებულ პროგრამას ვიწყებთ. ჰაი სკულთან შევხვდებით».