მშვიდობიანი მეომრის გზა, დენ მილმენი Options

[Atm@n]

დენ მილმენის წიგნები რუსულ ენაზე:

http://www.koob.ru/millman_dan/


მისი პირველი წიგნის მიხედვით გადაღებული მხატვრული ფილმი:



http://myhit.ge/index.php?FID=1&id=5812

და სიურპრიზი რუსულთან მწყრალად მყოფ ფორუმელებს! გთავაზობთ მისი პირველი წიგნის თარგმანს ქართულ ენაზე. ნელა ვთარგმნი და თანდათანობით დავამატებ...

[Atm@n]

როცა დავასრულეთ გაჭიმვის ვარჯიშები და მედიტაციები, სოკრატე მოვიდა, მხარზე ხელი დამადო და მითხრა: «დენ, შენ კარგი და უნარიანი მოსწავლე აღმოჩნდი. ამ მომენტიდან დამოუკიდებლად შეადგენ სასწავლო განრიგს; აკეთე სავარჯიშოები საჭიროების მიხედვით. ჯილდოდ რაღაც მოგიმზადე. შენი მწვრთნელი გავხდები გიმნასტიკაში».

თავი ვერ შევიკავე და გამეცინა. «შენ უნდა მავარჯიშო გიმნასტიკაში? მგონი ამჯერად ზედმეტს იღებ საკუთარ თავზე, სოკ». ბილიკზე გავიქეცი, წრე გავაკეთე, უკუღმა დგომი ხელებზე და მაღალი სალტო ორმაგი ტრიალით.

სოკრატე მომიახლოვდა და თქვა:
«იცი, მე არ ვიცი ამის კეთება».
«გამოგიჭირე!!», – ვიყვირე მე, – «როგორც იქნა მოიძებნა რაღაც, რასაც მე ვაკეთებ და შენ ვერა».
«თუმცა მე შევამჩნიე», – დაამატა მან, – «რომ უფრო უნდა გამართო ხელები ტრიალის დროს… და კიდევ, შენი თავი ძალიან უკან იყო გადაწეული ახტომის დროს».
«სოკ, შე ბებერო მატყუარა… მართალი ხარ», – ვთქვი მე, და გავაცნობიერე, რომ ჩემი თავი მართლაც ზედმეტად იყო უკან გადაწეული, ხელები კი უკეთ უნდა გამემართა.
«როცა ჩვენ ცოტათი დავხვეწავთ შენს ტექნიკას, შენს დამოკიდებულებაზეც ვისაუბრებთ», – შეაჯამა თავისი სიტყვები, – «დარბაზში შევხვდებით».
«კი მაგრამ, სოკ, მე უკვე მყავს მწვრთნელი – ჰალი, და თან არ ვიცი რა რეაგირებას მოახდენენ შენზე ბიჭები».
«ო, დარწმუნებული ვარ რამეს მოიფიქრებ».
«სხვა რა გზაა», – გავიფიქრე მე.

დილით, ვარჯიშის წინ, გუნდის საერთო შეკრების დროს, მე შევატყობინე მწვრთნელს და ბიჭებს, რომ ჩემთან ჩიკაგოდან ჩემი ექსცენტრიული ბაბუა ჩამოვიდა, რომელიც ადრე ტერნერის გიმნასტიკური კლუბის წევრი იყო, და უნდა ჩემს ვარჯიშებს დაესწროს. «ის – სუპერ ბაბუაა. თუ წინააღმდეგი არავინაა, ვფიქრობ ხელს არ შეგვიშლის ვარჯიშში და კარგადაც გაართობს მსურველებს - ყოველთვის დალაგებული ვერაა, თუ ხვდებით რასაც ვგულისხმობ».

უმეტესობა დადებითად იყო განწყობილი. «ჰო, მართლა, მას უყვარს, როდესაც მერილინს ეძახიან». ძლივს ვინარჩუნებდი სახის სერიოზულ გამომეტყველებას.
«მერილინს?» – გაიმეორა ყველამ ერთხმად.

«ჰო, ეს ცოტა უცნაურია, მაგრამ როცა ნახავთ თვითონ მიხვდებით».

«შესაძლოა „მერილინთან“ პირისპირ შეხვედრა შენს გაგებაში დაგვეხმარება, მილმენ. ამბობენ, რომ ეს მემკვიდრეობით გადაეცემა». გაიცინეს და ვარჯიში დაიწყეს. ამჯერად სოკრატე ჩემს ტერიტორიაზე შემოდიოდა, ამიტომ ვაჩვენებ რა შემიძლია. ნეტავ მოეწონება ახალი მეტსახელი, რომელიც მოვუფიქრე?

დღეს სიურპრიზი გუნდისთვისაც მქონდა. დარბაზში თავის შეკავება მიწევდა და გუნდს წარმოდგენაც კი არ ჰქონდა, რამდენად გავიუმჯობესე ფორმა. მწვრთნელის კაბინეტში შევედი. ის რაღაც ქაღალდებში იქექებოდა თავის მაგიდაზე.

«ჰალ», – ვთქვი მე, – «მინდა შესარჩევ შეჯიბრებებში მივიღო მონაწილეობა».

ჰალმა სათვალეებს ზემოდან ამომხედა და თანაგრძნობით მითხრა: «ხომ იცი, რომ ჯერ საკმარისად არ გამოჯანმრთელებულხარ. ჩვენს ექიმს ველაპარაკე და მითხრა, რომ მინიმუმ სამი თვე დაგჭირდება».

«ჰალ», – ვუთხარი ხმადაბლა და მკაფიოდ, – «მე დღეს შემიძლია, ახლა! დამატებით ვვარჯიშობდი დარბაზის გარეთ. მომეცი შანსი!»

მწვრთნელი ყოყმანობდა. «ნუ, კარგი. თითო სავარჯიშო თითო ჯერზე. შემდეგ შევხედავთ».

ყველანი ვხურდებოდით, სავარჯიშოდან სავარჯიშომდე, ობიექტიდან ობიექტამდე, მთელს დარბაზში, ვიწელებოდით, ვტრიალებდით, დგომებს ვაკეთებდით. მე იმ მოძრაობების კეთება დავიწყე, რასაც წლის განმავლობაში ვაკეთებდი. ძირითად სიურპრიზს შემდეგისთვის ვინახავდი.

შემდეგ შერჩევის პირველი ეტაპი დაიწყო – თავისუფალი ვარჯიშები ხალიჩაზე. გაშეშებული ყველა მე მიყურებდა, სავარჯიშოსთვის მზადმყოფს, და ფიქრობდნენ, გაუძლებდა თუ არა ჩემი ფეხი ასეთ დატვირთვას.

ყველაფერი კარაქივით წავიდა; ორმაგი უკუღმა ტრიალი, რბილი გადასვლა ხელებით დგომზე, მხატვრული ელემენტების მსუბუქი და მკაფიო ტემპი, რომელიც მე მოვიგონე, და კიდევ ერთი თავბრუდამხვევი საჰაერო ტრიალი. ბოლოს მსუბუქად დავეშვი, აბსოლუტური წონასწორობით. მაშინვე სტვენა და აპლოდისმენტები ატყდა.სიდი და ჯოში შოკირებულნი უყურებდნენ ერთმანეთს. «საიდან მოვიდა ეს ბიჭი?» «ეი, ჩვენ ის გუნდში უნდა ავიყვანოთ».

შემდეგი სავარჯიშო. რგოლებთან პირველი ჯოში მივიდა, შემდეგ სიდი, ჩაკი და ჰარი. როგორც იქნა ჩემი ჯერიც დადგა. რგოლებზე დავეკიდე. კუნთები მიხურდა, მოძრაობის მოლოდინში. ჩავისუნთქე და უკუღმა გავჩერდი, შემდეგ ჯვარედინი ფორმა მივიღე.

მოყრუებული ამოოხვრები და აღფრთოვანების ხმა მესმოდა, როცა ნელა დავეშვი, შემდეგ კი კვლავ ავიწიე. აუჩქარებლად გავაკეთე დგომი გამართულ ხელებზე, გამართული ფეხებით. «ეშმაკმა დამლახვროს», – თქვა ჰალმა, და ეს ყველაზე არანორმატიული ლექსიკა იყო მისი შესრულებით. დგომიდან ადვილად შევასრულე ორი სრული ტრიალი და დაძაბული ტრემორის გარეშე დავაფიქსირე იგი. ორმაგი სალტოს შემდეგ იატაკზე დავეშვი, ისე რომ მხოლოდ პატარა ნაბიჯი გადავდგი გვერდით. ცუდი არაა. და ა.შ.

ბოლო სავარჯიშოს შესრულების შემდეგ კვლავ სტვენით და შეძახილებით შემხვდნენ. ამ დროს სოკრატე შევამჩნიე. ის ჩუმად იჯდა კუთხეში და იღიმებოდა. ალბათ თავიდანვე მიყურებდა. ხელი დავუქნიე და დავუძახე.

«ბიჭებო, მინდა ჩემი ბაბუა გაგაცნოთ», – ვთქვი მე, – «ეს სიდია, ტომი, ჰერბი, ჰარი, ჯოელი, ჯოში. ბიჭებო, ეს...».

«გვიხარია თქვენი გაცნობა, მერილინ», – ერთხმად წამოიძახეს მათ. წამის მეასედით სოკრატე დაიბნა, შემდეგ კი თქვა: «გამარჯობათ, ბიჭებო! მინდოდა გამეგო, როგორ ბიჭებთან ერთად ვარჯიშობს დენი». ყველას გაეღიმა, ალბათ ყველას მოეწონა იგი.

«იმედია უცნაურად არ გეჩვენებათ ჩემი მეტსახელი მერილინი», – სასხვათაშორისოდ თქვა მან, – «ჩემი ნამდვილი სახელი – მერილია, მაგრამ მეტსახელი კარგად მომეწეპა. და დენმა გითხრათ სახლში რას ეძახდნენ?» – ცბიერად გაეღიმა მას.

«არა», – მოუთმენლად თქვეს ბიჭებმა, – «რას?»

«ნუ, მე არც კი ვიცი ღირს თუ არა. არ მინდა შევაცბუნო. ყოველთვის შეუძია თვითონ თქვას, თუ მოუნდება». სოკრატემ, ბებერმა მელამ შემომხედა და თითქმის საზეიმოდ განაცხადა: «ამის არ უნდა გრცხვენოდეს, დენი».

როცა ყველა სათითაოდ მემშვიდებოდა, ასე მომმართავდნენ: «ნახვამდის, სიუზეტ», «ნახვამდის, ჟოზეფინა», «შევხვდებით, ჯერალდინა».

«ჯანდაბა! შეხედე რა გააკეთე, მერილინ!» საშხაპეში შევვარდი.

მთელი დარჩენილი კვირის განმავლობაში სოკრატე თვალყურს მადევნებდა. იშვიათად სხვებსაც აქცევდა ყურადღებას, რომ შეუფასებელი რჩევა მიეცა. და ეს რჩევა ყოველთვის ამართლებდა. განცვიფრებული ვიყავი მისი ცოდნით. უსასრულოდ მომთმენი სხვებისადმი, მე გამოსავალს არ მიტოვებდა. ერთხელ, საოცრად კარგად შევასრულე სავარჯიშო ცხენზე, ბედნიერი წავედი და თან ელასტიურ ბინტს ვიხსნიდი. სოკმა დამიძახა და მითხრა: «რა საოცრად გამოიყურებოდი ცხენზე, მაგრამ რა საზიზღრად იხსნიდი ბინტს. დაიმახსოვრე, ნებისმიერ მომენტში - სატორი».

ძელის შემდეგ მან მითხრა: «დენ, შენ უნდა იმედიტირო საკუთარ მოძრაობებზე».

«რას ნიშნავს „მოძრაობებზე მედიტირება“?»

«მედიტირება მოძრაობაზე – ეს იგივე არაა, რაც მისი შესრულება. მოძრაობისთვის აუცილებელია ის, ვინც მას ასრულებს - თვითშემეცნებადი სუბიექტი. მაგრამ მოძრაობის მედიტაციის დროს შენ უშვებ ყველა აზრს, და „მე“-ზე ფიქრსაც კი. „შენ“ უკვე არ ხარ, არ არის ის, ვისაც ამაზე დაფიქრება შეუძლია. შენი ტავის დავიწყებით ერთი მთლიანობა ხდები იმასთან, რასაც აკეთებ. შენი ქმედება თავისუფალი ხდება, სპონტანური, ამბიციების, დათრგუნვის და შიშის გარეშე».

ასე გრძელდებოდა დაუსრულებლად. ის აკვირდებოდა ჩემი სახის ყოველ გამომეტყველებას, ყოველ სიტყვას, რასაც წარმოვთქვამდი. მითითებებს მაძლევდა, რომ გამუდმებით დამეთმო ყურადღება საკუთარი მენტალური და ემოციური ფორმისთვის.

ზოგიერთმა შეიტყო, რომ ძველი ფორმა დავიბრუნე. სიუზიმაც დაიწყო შემოვლა. თან ორი მეგობარი მოიყვანა - მიშელი და ლინდა. ლინდამ მაშინვე მიიპყრო ჩემი ყურადღება. ეს იყო კარგი აღნაგობის წითურთმიანი ქალი, სასიამოვნო სახით და მოდური სათვალით. ტანზე უბრალო კაბა ეცვა, რომლის მიღმაც შესანიშნავი ფორმების ფიგურა იკვეთებოდა. იმედი მქონდა კიდევ ვნახავდი მას.

მომდევნო დღეს, ძალიან წარუმატებელი ვარჯიშის შემდეგ, როცა მეჩვენებოდა, რომ სათანადოდ არაფერი გამომდიოდა, სოკრატემ გვერდზე გამიხმო სკამზე. «დენ», – თქვა მან, – «შენ ოსტატობის მაღალ დონეს მიაღწიე. შენ – გამოცდილი გიმნასტი ხარ».

«გმადლობ, სოკრატე».

ეს კომპლიმენტი არ იყო». სახით ჩემსკენ შემობრუნდა და მითხრა: «გამოცდილი გიმნასტი ფიზიკურ სხეულს ავარჯიშებს იმისთვის, რომ შეჯიბრებებზე გაიმარჯვოს. ოდესღაც შენ გახდები გიმნასტიკის ოსტატი. ოსტატი თავის ვარჯიშს ცხოვრებას უთმობს; ამიტომ ის ყოველთვის აკეთებს აქცენტს თავის ჭკუასა და ემოციებზე».

«მესმის სოკ. ათასჯერ გითქვამს…»

«ვიცი, რომ გესმის. ის რაზეც ახლა გელაპარაკები, ჯერ არ გაქვს გაცნობიერებული; შენ არ ცხოვრობ ამით. შენ ამაყოფ რამდენიმე ახალი ფიზ-კულტურის ტრიუკკებით, შემდეგ კი დეპრესიაში ვარდები, როცა ერთ-ერთმა ფიზიკურმა ვარჯიშმა არც ისე კარგად ჩაიარა. მაგრამ საბოლოო გაგებასთან ერთად მოვა სწრაფვა ჭკუისმიერი და ემოციური ფორმისკენ - მეომრის პრაქტიკისკენ, აი მაშინ ფიზიკური აღმასვლები და ვარდნები მნიშვნელობას დაკარგავენ. რა მოხდება, თუ ერთხელ კოჭს იღრძობ?»

«სხვა რამეზე ვიმუშავებ, კუნთების სხვა ჯგუფზე».

«იგივე ეხება შენს სამ ცენტრს. თუ ერთ სფეროში ახლა გიძნელდება, ყოველთვის არის სხვა ცენტრების ვარჯიშის შესაძლებლობა. ზოგიერთ ყველაზე რთულ დღეს, ფიზიკური თვალსაზრისით, შენ შეგიძლია ბევრი გაიგო საკუთარ ჭკუაზე». და დაამატა: «მე მეტჯერ აღარ ვივლი დარბაზში. უკვე საკმარისად გელაპარაკე. მინდა იგრძნო, რომ შენს შიგნით ვიმყოფები, თვალყურს გადევნებ და ვასწორებ ნებისმიერ შეცდომას, წვრილმანსაც კი».

მომდევნო რამდენიმე კვირა ფრიად დაძაბული იყო. დილის ექვსზე ვდგებოდი, ვიწელებოდი, შემდეგ კი ვმედიტირებდი უნივერსიტეტის მეცადინეობებამდე. მეცადინეობების უმეტეს ნაწილს ვესწრებოდი და დავალებებსაც სწრაფად და იოლად ვასრულებდი. ვარჯიშის წინ უბრალოდ ჯდებოდი და ნახევარი საათის განმავლობაში საერთოდ არაფერს ვაკეთებდი.

ამ პერიოდში სიუზის მეგობარ ლინდასთანაც დავიწყე შეხვედრა. ის ძალიან მიზიდავდა, მაგრამ არ მრჩებოდა არც დრო და არც ენერგია მეტისთვის, ვიდრე რამდენიმე წუთიანი საუბრები ვარჯიშამდე ან მის შემდეგ. მეცადინეობებს შორის ბევრს ვფიქრობდი მასზე... და ჯოიზე. შემდეგ კვლავ მასზე.