იყო და არა იყო რა.. Options

[SixthSense]

მოგესალმებით მეგობრებო დავიწყებ იმით რომ ახალი ვარ და თემა თუ უადგილო ადგილას გავხსენი მომიტევეთ

ეს თემა ეხება რეალურ ამბებს და მომენტებს საკუთარი გამოციდლებიდან ცხოვრების სხვადასხვა ეტაპზე.. ასევე მნიშვნელოვანი და საინტერესო იქნება თქვენი აზრი შეიძლება დახმარებადაც მივიღო

პ.ს რასაც აქ დავწერ ამ თემაზე ცხოვრებაში ოჯახის წევრების გარდა ღრმად არავისთან მისაუბრია არამც თუ აქ ზოგადად ინტერნეტში...

სქესი მამრი...

ბავშობის მოგონებებით დავიწყებ, 4-5 წლის ასაკში როდესაც თვალევს ვხუჭავდი, ვხედავთი უამრავ თვალებს რომლებიც მიყურებდნენ და ეს იყო უამრავი ადამიანის თვალები...ასევე მაგ დროს როდესაც ლაპრაკის დროს ცოტა ხმამაღლა დავილაპრაკებდი ჩემი ხმა ექოსავით ჩამესმოდა გინდ ოთახებიდან გინდ ციდან... ნელ ნელა ვიზრდებოდი როგორც ყველა მოზარდი მარა ამას ნაკლებ ყურადღებას ვაქცევდი.. იყო მომენტი ერთხელ სადღაც 7 წლის ასაკში ღამით ცას შევხედე რაღაცაზე გაბრაზებულმა და უეცრად თითქოს წამის მეასედში ცა გაქრა, აი როგორი წარმოსადგენია იცით თითქოს ერთი საფეხურით დაბლა დაიწია ცამო. ეს რაღაც კიდევ განმეორდა უკვე წლების მერე ერთხელ და მაშინაც აღელვებულზე... ერთხელ სადღაც 10 წლის ასაკში ზღვაზე გავიპარე ცურვა არ ვიცოდი, წყალში რომ შევედი მოხდა ისე რომ ღრმა წყალში აღმოვჩნდი და ფაქტიურად ვიხრჩვებოდი.. ვცდილობდი წყლიდან ამოსვლას მაგრამ უშედეგოდ და უცბად მივხვდი რომ უკვე ვკვდებოდი და დამეუფლა ისეთი შეგრძნება არ იყო ეს შიში, უფრო გული ამიჩუყდა ძაან რომ ამ სამყაროს ვტოებდი და იმ მომენტში ვფიქრობდი საკუთარ დედაზე და პატარა ძმაზე რომ მათ ვეღარ ვნახავ და უეცრად ჩემს წინ გადაიშალა ჩემი მთელი განვლილი ცხოვრება კადრებად თითქოს ვიდეო გადაახვიოვო და გონება დავკარგე.. სად მოვხვდი მიჭირს აღწერა ალბათ ეს უფრო გავდა უსასრულო არაფერს ან არ ყოფნას.. და მოვდივარ გონზე და მიკეთებენ ხელოვნურ სუნთქვას.. მომაბრუნეს იმ კვეყნიერებიდან ეს ამბავი სახში არ მითქვამს, განვაგრძე ბავშური ცხოვრება, ზრდა სკოლა ინსტიტუტი..

ბავშობიდან ყოველთვის მჯეროდა შემოქმედის არსებობის უბრალოდ მწამდა ამის, მიუხედავად იმისა რომ რელიგიურად არ ვცხოვრობდი და არც ვეცნობოდი... 16 წლის ასაკში კი გადავწყვიტე გავცნობოდი სახარებას ბიბლიას ძველ აღთქმას... საკმაოდ ღრმად ჩავუჯექი ღამეებიც კი გავათენე მის კითხვაში და აზრის გამოტანაში მარა რამოდენიმე გვერდს ვერ გავცდი და ბევრიც ვერაფერი გავიგე გარდა იმისა რომ თავიდან იყო სიტყვა ერთ დილასაც როდესაც უნდა წამეკითხა ისევ, შინაგანი ხმა ჩამესმა რომ ჯერ ეკლესიაში ავსულიყავი, მეც არ დავაყოვნე ავედი სანთელი ავანთე და ვატყობ ჩემს თავს რომ ვარ ძალიან აფორიაქებული და მივედი მოძღვართან მაშინვე და გავუმხილე რომ ვკითხულობ ძველ აღთქმას და ასეთი რამ მითხრა შვილო მე 10 წელია ვკითხულობ და ჯერ ნორმალურად არ ვიცი მანდ რა წერიაო და შენთვის ჯერ ძალიან ადრეაო, გავითვალისწინე მისი აზრი წამოვედი სახში მარა შინაგანად ეს აფორიაქება გარდაიქმნა რაღაც ბედნიერებად... დავანებე ბიბლის კითხვას თავი და 2 დღის შემდეგ მოხდა ესეთი რამ, ზამთარია ქუჩაში გავედი გზაზე მიმავალს გონებაში ვგრძნობ რომ ვიღაცა მელაპარაკება, და რაღაც მითითებებს მაძლევს რომლის გარკვევა მიჭირს, და მეუფლება შეგრძნება რომ თითქოს დრო გაჩერდა და სამყარო ხელში მიჭირავს ვგრძნობ უსაზღვრო ბედნიერებას, რაღაც არაამქვეყნიური განცდები დამეუფლა ასევე ვერ ვგრძნობ სიცივეს დავბრუნდი სახში და ჩემებმა შემატყვეს რომ უცნაურად ვიქცეოდი ამ უცნაურბოის პირველი გამომჟღავნება იყო ის რომ გახურებულ ფეჩზე ხელები დავადე და ვერც ტკივილს ვგრძნობდი არც ხელი დამეწვა...და ვლაპარაკობდი ისეთ რაღაცეებზე რაზეც აზრი ვერ გამოქონდათ თან ყველა კითვაზე მქონდა პასუხი აი ყველაფერზე... გამოიძახეს სასცრაფო და თავი ფსიქიატრიულში მიკრეს.. იქ დავყავი გარკვეული პერიოდი, ბევრი ადამიანი გავიცანი ბევრი რამე ვისწავლე და ჩემს რეალურ მესაც დავუბრუნდი, ყველაფერი თითქოს თავის ადგილას იყო.. განვაგრძე ცხოვრება მარა მიუხედავად ამისა ნაკლებად ვცხოვრობდი რელიგიურად და ცოტას ვლოცულობდი. პარარელურად ცხოვრებაშიც ბევრ შეცდომებს ვუშვებდი რაც კარმის სახით უარყოფითად მიბრუნდებოდა ყოველდღიურობაში... წავედი ევროპაში საცხოვრებლად ბევრი საინტერესო რამე ვნახე იქ და ბევრ რამესაც გავეცანი.. აქვე ავღნიშნავ იმასაც რომ ძალიან ცნობისმოყვარე ვარ და მიყვარს ექსპერიმენტები სხვადასხვა საკითხებში... ერთ დღეს იქაც იგივე განმეორდა ფაქიუტურად რეალობის აღქმა დავკარგე, დავიწყე გამოგონილ ენაზე ლაპარაკი და ერთ მომენტში ცაშიც კი ავიწიე ამ ყველაფერს ხედავდა ოჯახის წევრები და რამოდენიმე სხვა პიროვნება... ვგრძნობდი უსაზღვრო ძალას მახსოვს დასტურად რეშოტკები მოვგლიჯე ხელით მაგრამ აგრესიული ვინმეს მიმართ არ ვიყავი, ასევე მეგონა ან ველაპრაკებოდი კიდეც მიცვალებულებს, ასევე თითქოს მესმოდა ცხოველების თუ მწერების ენაც, სახლიდან გავიქეცი და ქალაქში დავბოდიალობდი, დაღლილმა უკვე ღამე იყო ერთ ერთ პარკში მივედი და ძალიან მინდოდა დაძინება რომ ჩამთვლიმა ცოტა სკამზე, უეცრად ჩემს გარშემო რაღაც ხმას ვგრძნობ და თვალები გავახილე, რას ვხედავ ჩემს გარშემო დაახლოებით 30 ამდე კატა დამტრიალებდა თუ მეტი არა.. იმ წამსე დავბრუნდი სახში ღამეა მარა მაინც ვატყობ რომ უცნაურობა ხდება ჩემს თავს და ვერ ვაკონტროლებ ამ ყველაფერს.. სახში მისვლისას ექიმს დაურეკეს და მაშინაც თავი ფსიქიატრიულში მიკრეს და ათასი წამლებით გამჟღენთეს, იქაც დავყავი გარკვეული პერიოდი და იქ ყოფნის დროს შემეძლო კაშკაშა მზისთვის ისე მეყურებინა რომ თვალები არ დამეხამხამებინა.. სხვა უცნაუროებიც ბევრი იყო.. გამომწერეს იქიდანაც დავუბრუნდი ჩვეულ ცხოვრებას გავიდა მას მერე 2 წელი და ერთ დღეს ძღვის პირას ვიყავი და პიქრებში გარინდებული ცაში ღრუბლებს შევცქეროდი, უეცრად ამ ღუბლებმა ჩემი ყურადღება ძალიან მიიპყრო რადგან მკაფიოდ დაიწყო ფორმების შეცვლა და მიიღო ქერუბიმების ფორმა ეზეკიელსაც აქვს თავის გამოცხადეაში ნანახი ზუსტად მათ ვხედავდი და მაშინაც ავიწიე ცაში.. აი ამათზე მაქვს საუბარი https://ibb.co/K96qMQ4 ამ ყველაფერს ვხედავდი ცაში მანადმე ეზეკიელის შესახებ და მის გამოცხადებაზე აზე არ ვიყავი მერე მოვიძიე... და მახსოვს რომ ტელეპატიურად ველაპარაკებოდი მარა დიალოგი არ მახსოვს სამწუხაროდ.. ზუსტად 4 თვის თავზე ამ ყველაფრის მერე, ბებო გამიხდა ცუდად ინსულტი მიიღო და ლოგინად ჩავარდა, ძალიან ცუდად იყო და დღეებს ვითვლიდით, საერთოდ არ ლაპრაკობდა მომენტებში რომ დააპირებდა ლაპრაკს აზრი ვერ გამოვგქონდა რისი გადმოცემა უნდოდა თითქოს ვიღაც ამის საშუალებას არ აძლევდა მარა მახსოვს 3 კაცზე მელაპრაკებოდა, ერთხელ მოახერხა და მითხრა ბებო რო იცოდე 3 კაციაო... მეც მყავს 3 კაცი ნანახი ოღონდ მე სიზმარში, თითქოსდა ჯოჯოხეთში აღმოვჩნდი და საზვერეების მსგავსად კიბე კიბე ჩავდიოდი დაბლა და აღმოვჩნდი ბნელ ოთახში სადაც ერთი სანთელი ენთო და ამ სანთელთან მჯდომარე 3 კაცი დამხვდა რომლებმაც ესეთი კითხვა დამისვევს " რა არის ცხოვრებაო " ჩემი პასუხი კი იყო " ყველაფერი და არაფერი თქო" და გამომეღვიძა.. ზუსტად 6 თვე ებრძოლებოდა სიცოცხლეს ბებო და ამ პერიოდში ერთ დღეს დანაღვლიანებული ერთ ერთ წყნარ პარკში გავედი ძალიან ლამაზი ადგილია გმირების სასაფლაოა და იქ აღმართულია დიდი მარმარილოს ჯვარი და მათი სასაფლაოები მორთულია თეთრი ჟვრებით.. გარშემო კი სულ მდელოა და დიდი ნაძვები დგას მოკლედ წყნარი ადგილია.. დავჯექი იქ მდელოზე და ფიქრებმა წამიღო და უეცრად ჩემს წინ 2 მეტრში ცა გაიხსნა ეს იყო ძალიან კაშკაშა სინათლე აი როგორც სვარკის და იქიდან გამოვიდა სინათლიდან ქრისტე და ჩემს წინ აღიმართა მას ეცვა შავი სუდარა და მარცხენა ხელში ეჭირა ბიბლია ხოლო სახის ერთი მხარე ქონდა გაბრაზებული და თვალი ცოტათუ გადიდებული მეორე მხარე კი მშვიდი... კარგად მახსოვს რმ გავათვიცნობიერე იმ მომენტში ვინ იყო და ეს ამ ყველაფერს ცხადში ვხედავდი მომიცვა უსაძღვრო ბედნიერებამ თითქოს ყველაფრისგან დაცული, ყველაფერი ცუდი გაქრა და ვგრძნობდი ნეტარებას და არ მინდოდა ეს ყველაფერი მორჩენილიყო და უცბად ეს შეგრძნება გარდაიქმნა ძალიან ცუდ შეგრზნებაშში დამეუფლა საშინელი სიკვდილის შეგრძნება შიში აი ვერ ავხწერ და ვიგრძენი საშინელი მიწის სუნი თითქოს მიწა ხარ და მიწად იქცევიო.. მახსოვს რომ ისიც ტელეპატიურად მელაპრაკებოდა და საუბარი არც ეხლა მახსოვს.. და უეცრად ისევ სინათლეში შევიდა და გაქრა..ეგრევე სახში მივედი და დედაჩემის ფიქრები მესმოდა რამოდენიმე წუთი... მოვუყევი რაც ვნახე... ზუსტად ამ სახით არც ეს ხატი მქონდა ნანახი.. ეს ხატი არის 3 საუკუნეში ბიზანტიის ერთ ერთ მონასტერში დახატული

მას მერე 2 წელი გავიდა ამ 2 წელიწადში დავიწყე ფიქრი სულიერ განვითარებაზე მარა არა რელიგიურად ან ეკლესიურად უფრო აღმოსავლურ სწავლებებს მივყვები მედიტაციებს და ასე შემდეგ... ზოგჯერ მართმადიდებლურ ლოცვებსაც ვამბობ.. მარა ბოლო 6-7 თვეა ასეთ უცნაურობასთან მაქვს საქმე კიდე.. თითქოს რაღაცა დამყვება გამუდმებით ჩემოს გარშემო გარეთ თუ სახში რაღაც სფეროს მაგვარი ბურთულა აინთება ჩაქვრება და ვხედავ მოძრავ ჩრდილებს ოთახში პარერულარ ვგრძნობ რომ რაღაცა მეხება ხან თმებზე ხან სხეულის სხვადასხვა ნაწილზე... ეს შეგრძნება გავს აი შიშველ კანზე ნიავი რომ დაგიბერავს და უკვე ძალიან გახშირდა ეს ყველაფერი... ასტრალშიც ვიმოგზაურე რამოდენიმეჯერ და ტუნელშიც აღმოვჩენილვარ სინათლისკენ მიმავალი და იქაური არსებებიც მინახია.. არის კიდე რაღაცეები რაზეც მოგვიანებით ვისაუბრებ ჯერ ეს მინდა გავარკვიო რა ხდება ღირს ამაზე ვინმეს სერიოზულად მივმართო?

ჩემი თხოვნა იქნება არ იღადაოთ და საინტერესო იქნება თქვენი აზრიც..

პ.ს ცხოვრება ყველაფერია და არაფერი

[ano]

ესეიგი სფეროს რაც შეეხება ანასტასიაში როგორაცაა იმას დავდებ აქ.

ანასტასია ციმბირში მცხოვრები ზებუნებრივი ძალების მქონე ქალია, რეალურ ამბავზე დაყრდნობით პირადი ურთიერთობის შემდეგ ვლადიმერ მეგრემ დაწერა 10 წიგნი, ეს წიგნები ქართულადაც არის ნათარგმნი. 10 წიგნი ორ ტომად აქ არის ყველა ძალიან კარგი წიგნია ნამდვილად არ ინანებთ თუ წაიკითხავთ.
http://dspace.nplg.gov.ge/bitstream/1234/1...sia_Cigni_I.pdf I ტომი
http://dspace.nplg.gov.ge/bitstream/1234/1...ia_Cigni_II.pdf I I ტომი
ანასტასია ციმბირის ტყეში ცხოვრობს, წიგნის პირველი ნაწილის გამოცემის შემდეგ ხალხს ინტერესი გაუჩნდა და მოინდომეს მისი დაჭერა და შემოწმება ნამდვილად ასე იყო თუ არა, წიგნიდან ვაკოპირებ იმ მომენტს როცა მის შესაპყრობად მიდიან სამხედროები, ხოლო მის დასახმარებლად ეშვება ელვასავით მანათობელი სფერო:

„– თქვენ შეგიძლიათ ფიზიკური ტკივილი მოგვაყენოთ ჩვენ ადამიანისთვის არადამახასიათებელი უნარის გამოყენებით? – მე ადამიანი ვარ. ადამიანი, როგორც ყველა სხვა ადამიანი. მაგრამ მე ვღელავ. მღელვარებას კი შეუძლია არასასურველი რამ გამაკეთებინოს. – რა მაგალითად? – მატერია... უჯრედები... ატომები... ატომის ბირთვი... ქაოტურად მოძრავი ბირთვის ნაწილაკები... იცით თქვენ მათ შესახებ? თუკი მათ ნათლად და ზუსტად წარმოვიდგენთ, დავინახავთ, შევისწავლით და წარმოსახვით ბირთვიდან, თუნდაც ერთ ქაოტურად მოძრავ ნაწილაკს გამოვიყვანთ, მატერიას ემართება, ემართება... ანასტასიამ გვერდზე მიაბრუნა თავი, ოდნავ ასწია წამწამები და მიწაზე დადებულ ქვას შეაცქერდა. ქვამ ცალკეულ ნაწილებად დაშლა დაიწყო და მალე ქვიშის გროვად იქცა. შემდეგ მან დაცვის უფროსს მიაპყრო მზერა, თვალმოჭუტული, კონცენტრირებული მზერა. დაცვის უფროსის მარცხენა ყურის ბიბილოდან ორთქლი გამოვიდა. ყურის ბიბილომ ქრობა ნელ-ნელა, მილიმეტრობით დაიწყო და უცებ, გვერდით მდგომმა დაცვის ახალგაზრდა თანამშრომელმა, შიშისგან სახე რომ გაფითრებოდა, პისტოლეტი დააძრო. მან სწრაფად მიუშვირა ანასტასიას პისტოლეტი და მასზე მთელი მჭიდი მიუშვა. ალბათ, იმ წამებში, თითოეული ჩვენგანის აზრები ძალზედ სწრაფად ჰქროდა. და მოხდა უკვე ცნობილი მოვლენა, ჯარისკაცებს ომის დროს რომ შემთხვევიათ. როდესაც ექსტრემალურ პირობებში ისინი მოძრავ ყუმბარას ან ტყვიას ხედავდნენ. და, მართალია ისინი ჩვეული სიჩქარით მიფრინავენ, მაგრამ აზრ-ფიქრის აჩქარების გამო შენელებულებულ მოძრაობაში სჩანან. მე ვხედავდი, ერთმანეთის მიყოლებით გაფითრებული დაცვის თანამშრომლის პისტოლეტიდან, ანასტასიასკენ როგორ მიფრინავდა ტყვიები. ანასტასიასთვის თავში ნასროლმა პირველმა ტყვიამ მას საფეთქელთან გაუარა და გაკაწრა. დანარჩენებმა კი მიზნამდეც ვერ მიაღწიეს ისე,- ფრენაშივე მტვრად იქცნენ, როგორც ის ქვა, რომელსაც ცო- 381 ტა ხნის წინ ანასტასია უცქერდა... ჩვენ ყველანი გაქვავებულები ვიდექით. ვიდექით და ვუყურებდით, თავსაფრის ქვემოდან ანასტასიას ღაწვზე სისხლი ნელ-ნელა ღარად როგორ მოსრიალებდა. იმ დაცვის თანამშრომლებმა, რომლებსაც ანასტასია ხელებით ეჭირათ, გასროლის დროს ოდნავ უკან დაიხიეს, მაგრამ მას ხელი მაინცარ არ გაუშვეს. მაგრად ჩაფრენილები, ისინი სხვადასხვა მხარეს ექაჩებოდნენ. და უცებ, მიწაზე ჩვენს ირგვლივ მოცისფრო ნათებამ დაიწყო განფენა. ის საიდანღაც ზევიდან გამოდიოდა და უფრო და უფრო მატულობდა. იგი ჩვენ გვნუსხავდა, ისე რომ მოძრაობისა და ლაპარაკის საშუალებას არ გვაძლევდა. უჩვეულოდ ჩამომდგარ სრულ სიჩუმეში ანასტასიას სიტყვებმა გაიჟღერა: – გამიშვით თუ შეიძლება და გამინთავისუფლეთ ხელები. შესაძლოა მე ვერ მოვასწრო. თუ შეიძლება გამიშვით. მაგრამ დაცვის თანამშრომლები, გახევებულები, მაინც ჩაფრენილები იყვნენ მასზე. ახლა მე მესმის, შენთან ურთიერთობისას ის, თავისი დამახასიათებელი მოძრაობით ხელს მაღლა რატომ სწევდა. ამით ის მაღლა ვიღაცას აჩვენებდა, რომ მასთან ყველაფერი წესრიგშია და დახმარებას არ საჭიროებდა. მაგრამ, ამჯერად, ანასტასიას, არ მისცეს ხელის მაღლა აწევის საშუალება... მოცისფრო ნათება უფრო და უფრო ძლიერდებოდა, შემდგომ თითქოს რაღაცამ გაიბრწყინა და ჩვენ დავინახეთ იგი. ჩვენ დავინახეთ ჩვენს თავზე დაკიდული, ცისფერი ნათებით მფეთქავი ცეცხლოვანი სფერო. იგი დიდ სფეროსებრ ელვას ჰგავდა. და, მის შიგნით ელავდნენ, ერთმანეთში იხლართებოდნენ უამრავი ელვა-მუხტები. ზოგჯერ ისინი, გამოიტყორცნებოდნენ ცისფერი გარსის გარეთ, ეხებოდნენ ჩვენგან შორს მდგარი ხეების წვეროებს, ჩვენს ფეხებთან მყოფ ყვავილებს, მაგრამ მათ არავითარ ზიანს არ აყენებდნენ. ერთ-ერთი წვრილი ელვა-სხივი წამით ხერგილს შეეხო, რომელიც ნაკადულში ქვებისა და წაქცეული ხისგან იყო შექმნილი. ხერგილი იმ წამსვე ღრუბლად იქცა და აორთქლდა. როგორც სჩანს, ცეცხლოვანი სფეროს ცისფერი გარსიდან გამოჭრილი სხივები ჩვენთვის უცნობი უზარმაზარი ძალის ენერგიას ფლობდნენ. იგი, რომელიღაც გონით იმართებოდა. იქმნებოდა ისეთი შთაბეჭდილება, თითქოს ჩვენ გვერდით წარმოუდგენელი ძალის მფლობელი გონიერი არსება იმყოფებოდა. მაგრამ, მოცემულ სიტუაციაში, ყველაზე წარმოუდგენელი და არაბუნებ- 382 რივი იყო, ჩვენი შეგრძნებები მისი ჩვენთან ყოფნის პეროდში. ჩვენში არ ჩასახულა არც შიში, არც დაძაბულობა, პირიქით... შენ წარმოიდგინე, ასეთ სიტუაციაში ჩვენ შევიგრძენით სიმშვიდე და ნეტარება, ისეთი, თითქოს გვერდით რაღაც ძალზე ახლობელი და მშობლიური გამოჩენილიყოს. ცისფერი მფეთქავი სფერო ჩვენს თავზე ლივლივებდა და თითქოს სწავლობდა, აფასებდა სიტუაციას. უცებ, ჰაერში წრე მოხაზა და, ანასტასიას ფეხებთან დაეშვა. გაძლიერდა ცისფერი ნათება. იგი, როგორც ნეტარი სურნელი ისე გვთენთავდა ჩვენ, რომ განძრევა აღარ გვსურდა, არც რაიმეს მოსმენა და არც ლაპარაკი. სფეროს ცისფერმა გარსმა ერთდროულად რამდენიმე ცეცხლოვანი ელვა გამოუშვა, ისინი გაესწრაფნენ ანასტასიასკენ, ისე შეეხენ, თითქოს მისი შიშველი ფეხის თითებს ეფერებიანო. ანასტასიამ დაცვის მოთენთილი თანამშრომლებისგან ხელები გაინთავისუფლა და სფეროს გაუწვდინა. იგი იმ წამსვე გადაადგილდა მისი სახის დონეზე და ცეცხლოვანი ელვები, რომლებმაც ნაკადულში ხერგილის ქვები ჩვენს თვალწინ აქცია მტვრად, მის ხელებს ისე შეეხნენ, რომ ზიანი არ მიუყენებიათ. ანასტასია სფეროს დაელაპარაკა. მისი სიტყვები ჩვენამდე არ მოდიოდა, მაგრამ თუ მისი ხელების მოძრაობით და სახის გამომეტყველებით ვიმსჯელებთ, ის ცდილობდა მისთვის რაღაც აეხსნა, ან დაემტკიცებინა, დაერწმუნებინა იგი თავის ნათქვამში,- და, ვერ შესძლო დარწმუნება. სფერო არანაირად არ პასუხობდა მას, მაგრამ, მაინც გასაგები იყო, რომ იგი არ ეთანხმებოდა მას. ეს იქიდან გამომდინარე იყო ნათელი, რომ ანასტასია კვლავ დიდი მღელვარებით განაგრძობდა მის დარწმუნებას. მღელვარებისგან, ისე რომ ლაპარაკი არ შეუწყვეტია, ლოყები აუფაკლდა, თავსაფარი მოიხსნა. ხორბლის თავთავით ოქროსფერი თმის კულულები ანასტასიას მხრებზე ჩამოეფინა და მის სახეზე მიმხმარი სისხლიც დაფარა. ჩვენ დავინახეთ, თუ რა მშვენიერი და სრულჰყოფილია მისი სახის ნაკვთები. ცეცხლოვანმა სფერომ კომეტასავით რამოდენიმეჯერ ირგლივ შემოუფრინა ანასტასიას, ისევ გაირინდა მის სახესთან, ათასობით წვრილი ელვა გაესწრაფა მისი ოქროსფერი თმებისკენ, ისინი ფაქიზად ეხებოდნენ თითოეულ თმის ღერს ცალ-ცალკე, ისე სწევდნენ მაღლა, თითქოს ეფერებიანო მათ. ერთმა სხივმა, ერთბაშად თმის მთელი კულული მაღლა ასწია და ანასტასიას საფეთქელზე ტყვიით მიყენებული ჭრილობა გამოაჩინა. მეორე სხივი ნელ-ნელა აცოცდა მიმხმარი სისხლის კვალზე. არა სიტყვებით, არამედ თავისი ცეცხლოვანი სხივების მოქმედებით სფერო თითქოს ახსე- 383 ნებდა მას მომხდარს და არ ეთანხმებოდა მის მოსაზრებებს. მან უკანვე შეიკრიფა თავისი სხივები, ანასტასიამ თავი დახარა და გაჩუმდა. სფერომ კიდევ ერთხელ შემოუფრინა ანასტასიას ირგვლივ და ზევით აიჭრა. მოცისფრო ნათება ფერმკრთალდებოდა, ჩვენ გვიბრუნდებოდა წინანდელი მდგომარეობა, მაგრამ როცა ყველაფერი ადრინდელ მდგომარეობას დაუბრუნდა, ცისფერი ნათება გაფერმკრთალებას აგრძელებდა და ადგილს უთმობდა დედამიწიდან ასულ მოყავისფრო კვამლს. ეს კვამლი, ჩვენს ირგვლივ მთელს სივრცეს ავსებდა, მხოლოდ ანასტასია რჩებოდა პატარა ცისფერ წრეში. და როცა მოყავისფრო კვამლი მთლიანად შემოგვეხვია, ჩვენ შევიცანით, რა არის ჯოჯოხეთი“