მეტროში დანახული ბავშვი Options

[Untitled_11]

ამფ ფორუმზე თემების გახსნა შეიძლება და მეც, რაც მომერიანება ვხსნი )))) მაგრამ წეღან ევერის ვუპასუხე და ტავად დავფიქრდი ამ თემაზე.

ზიხარ მეტროში, უყურებ სუფთა, თვალებგაბრწყინებულ ბავშვს, პატარა ყურებით, პატარა თიტებით, პატარა ნესტოებით რომლებიციბერებიან და პატარვდებიან, პატარა გული რომელიც უცემს დაა.შ.. კრიალა კანით, ღიმილით, ლამაზი წამწებით და თუ მოეწონა პაჭუა თითებს ცაგკიდებ ხელზე და იგრძნობ რა ბედნიერებაა ცხოვრება. ოკ, ეს ასეა )) მაგრამ! იქვე, სულ ორი კაცის გამოტოვებით ზის, მოხუცი ქალი, დაბოღმილი, დაღლიი, ბაზრიდან მოსული, მოუვლელი და შეწუხებული ინასწარ სახში მისვლა რომ ახსენდება. ისიც ხომ ოდესღაც ასეთი ბავშვი იყო? რატომ გახდა უბედური? ცხოვრება ცუდია?

[Ninukala]

ჩემი აზრით სიბერე ტანჯვა, სიბრაზე და გაბორეტება არ არის, ძალიან ბევრი მოხუცი მინახავს კეთილი, მზრუნველი და მოსიყვარულე. ზუსტად ერთი და იგივე ტკივილი ორ ადამიანს სხვადასხვა ადამიანად აქცევს, მაგალითად შვილ მკვდარი დედა, ბევრი გაბოროტებულია და დაბოღმილი ყველას წყევლის და გული უკვდება რომ მისი შვილი ცოცხალი არ არის და შენ კი ცოცოხალი ხარ უცხო, მაგრამ არის მეორე ტიპის რომლებიც ცდილობენ უთვალავი სიკეთე აკეთონ, არავის არ წყევლიან, რადგან თვილიან რომ ის რომ ასეთ დღეშია სხვამ აღარ უნდა ნახოს ასეთი ტკივილი და ღმერთს ეხვეწებიან რომ ის იყოს უკანასკნელი და ყველას პირიქით ლოცავენ . ომგამოვლილი თაობა არის ჩემი ბებიების და პაპების თაობა, მაგრამ ცოტა მახსოვს იქიდან ავი და ბოროტი. ჩემი აზრით ადამიანი მაშინ არის პატივსაცემი როცა ძალიან დიდი გაჭირვებას გადაიტანს და მაინც ადამიანად დარჩება. აბა სამოთხეში ყველა ბედნიერია.

ჟან ჟაკ რუსოს სიტყვებია და ძალიან მომწონს: ადამიანებო იყავით ადამიანურნი, ეს თქვენი პირველი მოვალეობაა!