მშვიდობიანი მეომრის გზა, დენ მილმენი Options

[Atm@n]

დენ მილმენის წიგნები რუსულ ენაზე:

http://www.koob.ru/millman_dan/


მისი პირველი წიგნის მიხედვით გადაღებული მხატვრული ფილმი:



http://myhit.ge/index.php?FID=1&id=5812

და სიურპრიზი რუსულთან მწყრალად მყოფ ფორუმელებს! გთავაზობთ მისი პირველი წიგნის თარგმანს ქართულ ენაზე. ნელა ვთარგმნი და თანდათანობით დავამატებ...

[Atm@n]

ვალერიამ მეორე დღესვე დამირეკა. ნაცნობი შეგრძნება ვიგრძენი შიგნით, როცა მისი ხმა გავიგე, ის ხმა, რომელიც ცოტა ხნით ადრე ვნებიანად კვნესოდა ჩემს ყურებთან. «დენი, ძალიან მინდა ამ საღამოს შეგხვდე. შენ როგორ ხარ? ჰოდა ძალიან კარგი, მე საღამოს შვიდზე ვამთავრებ. დარბაზში შევხვდეთ? კარგი, შეხვედრამდე»

იმ საღამოს ჟოზეფის კაფეში წავიყვანე შესანიშნავ სალათ-სიურპრიზზე. შევამჩნიე, რომ ვალერია ჟოზეფს ეკეკლუცებოდა. ის როგორც ყოველთვის, თავად სულგრძელება იყო, მაგრამ არ პასუხობდა ვალერიას პროვოკაციებს.
მოგვიანებით მის ბინაში დავბრუნდით. რაღაც დროის განმავლობაშ ვიჯექით და ვსაუბრობდით. მან ღვინო შემომთავაზა. მე წვენი ვთხოვე. თმაზე მომეფერა და ნაზად მკოცნიდა, თან ყუში ვნებიანად ჩამჩურჩულებდა. მეც გრძნობით ვაკოცე საპასუხოდ. შემდეგ ჩემი საკუთარი მკაფიო და ხმამაღალი შინაგანი ხმა გავიგე: «გამოფხიზლდი. გახსოვდეს რა უნდა გააკეთო».

წამოვჯექი და ღრმად ჩავისუნთქე. ამის თქმა ადვილი არ იქნება. თმები მსუბუქად აიჩეჩა და თვითონაც წამოჯდა, თან გაიზმორა. «ვალერია, სენ ხომ იცი, რომ ძალიან მომხიბვლელად და მიმზიდველად გთვლი... მაგრამ ახლა დაკავებული ვარ, ერთგვარი პირადი მომზადებით, რომელიც არ მაძლევს იმის გაკეთების უფლებას, რაც ახლა უნდა მომხდარიყო. ძალიან მომწონს შენთან ყოფნა და მინდა შენი ნახვა, მაგრამ ამ მომენტიდან მინდა ისე იფიქრო ჩემზე, როგორც ახლო მეგობარზე, მოსიყვარულე მ-მ-მოძღვარზე». ძლივს ამოვღერღე ბოლო სიტყვა.

მან ღრმად ჩაისუნთქა და კიდევ ერთხელ შეიჩეჩა თმა. «დენ, მართლა ძალიან კარგია იმასთან ყოფნა, ვინც მხოლოდ სექსით არაა დაინტერესებული».

«ჰოდა ძალიან კარგი», – ვთქვი უფრო გამხნევებულმა, – «მიხარია, რომ იზიარებ ჩემს გრძნობებს. ჩვენ ბევრი საერთო გვაქვს საწოლის გარდა».

მან საათს შეხედა. «ოჰო, რა გვიანია..., დილით მეც ადრე უნდა ავდგე..., ასე რომ დროა ტკბილი ძილი ვუსურვოთ ერთმანეთს. დენ, გმადლობ ვახშმისთვის. ყველაფერი შესანიშნავი იყო».

მეორე დღეს დავურეკე, მაგრამ დაკავება იყო. მომდევნო დღეს ისევ დავურეკე და როგორც იქნა გამაგონა. «უახლოეს რამდენიმე კვირის განმავლობაში ძალიან რთული გამოცდები მაქვს ჩასაბარებელი მედიცინაში».

ერთი კვირის შემდეგ შევხვდით, როცა ის ვარჯიშს ბოლოს ჩემი თანაგუნდელის, სკოტის სანახავად მოვიდა. ჩემს გვერდით ჩაიარეს, როცა კიბეზე ავდიოდი. მან თავაზიანად დამიკრა თავი და მომესალმა. სკოტმაც შემომხედა და მრავლისმეტყველად ჩამიკრა თვალი. ვერც კი ვიფიქრებდი, რომ თვალის ჩაკვრას ამხელა ტკივილის მოყენება შეუძლია.

მშიერ სასოწარკვეთილებაში, რომელსაც ვერანაირი სალათი ვერ შველის, ჩარბროილერის სასადილოს წინ აღმოვჩნდი. ჰამბურგერების სურნელმა ცხარე სოუსით თავბრუ დამახვია. ცხოვრების ყველა კარგი მომენტი გამახსენდა, როცა მეგობრებთან ერთად ჰამბურგერებით ვტკბებოდი. თითქოს სიზმარშ ვიყავი, დაუფიქრებლად შევედი და გავიგე როგორ უკვეთავდა ჩემი ხმა დახლთან მდგარ ქალბატონს: «ორმაგი ჩისბურგერი, გთხოვთ».

მან ჩისბურგერი მომართვა. მაგიდასთან დავჯექი, პირთან მივიტანე და კარგად ჩავკბიჩე. მოულოდნელად გავაცნობიერე, რასაც ვაკეთებდი: არჩევანს ვაკეთებდი სოკრატესა და ჩისბურგერს შორის. გადმოვაფურთხე, განრისხებულმა მოვისროლე სანაგვე ყუთში და გარეთ გამოვიქეცი. ჩემი მონობა შემთხვევითი იმპულსებისადმი დასრულდა.

ის საღამო ახალი ეტაპის დასაწყისი გახდა ჩემი მზადრი თავდაჯერებულობისა და პირადი ძალისათვის. ვიცოდი, რომ ამის შემდეგ უფრო გამიადვილდებოდა.

ჩემს ცხოვრებაში თითქმის უმნიშვნელო ცვლილებები ხდებოდა. ბავშვობიდან სურდოთი ვიტანჯებოდი, როგორც კი აცივდებოდა ხოლმე, თავის ტკივილებისგან, კუჭის აშლილობებისგან და ხასიათის მკვეთრი ცვლილებებისგან. ყველაფერი ეს, ჩემი აზრით, გარდაუვალი ნორმალური მოვლენები იყო. ახლა ეს ყველაფერი გაქრა.

მუდმივ სიმსუბუქეს და ენერგიას ვგრძნობდი, რომელიც ჩემში და ჩემს გარშემო ჩქეფდა. შესაძლოა ამის გამო ბევრ ქალს უნდოდა ჩემთან ფლირტის გაბმა, ბევრი ბავშვი და ძაღლი მოდიოდა, რომ ჩემთან ეთამაშათ. ზოგიერთი თანაგუნდელი რჩევებს მეკითხებოდა პირად პრობლემებთან დაკავშრებით.უკვე აღარ ვიყავი უსუსური ნავი მღელვარე ზღვაში.

სოკრატეს მოვუყევი ჩემი შეგრძნებების შესახებ. მან თავი დამიქნია. «შენი ენერგიის დონე იზრდება. ადამიანები, ცხოველები და საგნებიც კი მიიზიდებიან და კარგად გრძნობენ თავს ენერგეტიკულ ველთან ახლოს. ამაშია საქმე».
«საშინაო წესები?» – ვკითხე მე.

«საშინაო წესები», – და დაამატა, – «მეორე მხრივ, ნაადრევია სიხარული. იმისთვის, რომ პერსპექტივა შეინარჩუნო, ჯობია მე შემეჯიბრო. მაშინ ცხადი გახდება შენთვის, რომ ჯერ საბავშვო ბაღს ამთავრებ».

უნივერსიტეტის მეცადინეობები თითქმის შეუმჩნევლად დასრულდა ჩემთვის. გამოცდებმა იდეალურად ჩაიარა. მეცადინეობებზე, რომლებიც ადრე ძალისხმევის დიდ ნაწილს ითხოვდნენ, ამჯერად მისი მხოლოდ მცირე ნაწილი მიდიოდა. გუნდი მოკლე საზაფხულო არდადაგებზე გაუშვეს, შემდეგ კი საზაფხულო ვარჯიშები დაიწყო. მე ჯოხის გარეშე დავდიოდი და სირბილსაც კი ვცდილობდი - ძალიან ნელა, კვირაში რამდენჯერმე. ტკივილის, დისციპლინის და გამძლეობის ბოლო ზღვარამდე ვვარჯიშობდი, და რა თქმა უნდა ვცდილობდი საუკეთესოდ მეკვება, მემოძრავა, მესუნთქა..., მაგრამ ჩემი საუკეთესო ძალისხმევები საკმარისი არ იყო.

სოკრატემ მოთხოვნების ზღვარი ასწია. «ახლა, როცა შენი ენერგია ფორმირდება, შეგვიძლია უფრო სერიოზულ ვარჯიშებს შევუდგეთ».

ვვარჯიშობდი ისე ნელა სუნთქვაში, რომ ყოველ ჩასუნთქვაზე წუთი გადიოდა. კუნთების გარკვეული ჯგუფის კონტროლთან ერთად ეს სუნთქვითი ტექნიკა ისე ახურებდა ჩემს სხეულს, როგორც საუნაში და საშუალებას მაძლევდა კომფორტულად მეგრძნო თავი ნებისმიერ ტემპერატურაზე.

აღტაცებული ვიყავი იმის შეგრძნებით, რომ იმავე ძალას ვანვითარებდი, რომლის დემონსტრაციაც სოკმა მოახდინა ჩვენი პირველი შეხვედრის დროს. პირველად დავიჯერე, რომ შესაძლოა, მხოლოდ შესაძლოა მისი დონის მეომარი გავხდე. აღარ დამრჩა სინანულის გრძნობა, და ახლა უპირატესობასაც ვგრძნობდი მეგობრებთან შედარებით. როცა რომელიმე მათგანი წუწუნებდა ავადმყოფობაზე ან სხვა პრობლემებზე, რომლებიც ძალიან ადვილად განიკურნებოდა სწორი კვების შედეგად, მაშნ ვეუბნებოდი იმ ყველაფერს, რაც პასუხისმგებლობაზე და დისციპლინაზე გავიგე.