 მშვიდობიანი მეომრის გზა, დენ მილმენი |
  |
| მშვიდობიანი მეომრის გზა, დენ მილმენი |
 Jul 19 2013, 08:17 AM
Post
#61
|
|
 GREEN soul  Group: Members Posts: 1,579 Joined: 5-June 12 Member No.: 6,820 ნიკის ჩასმა პოსტში მონიშნულის ციტატაში ჩასმა  |
sentimennte
ნო პრობლემ. -------------------- Пойди туда - не знаю куда, принеси то - не знаю что!
 |
 |
 
|
|
Jul 19 2013, 03:25 PM
Post
#62
|
|
|
GREEN soul Group: Members Posts: 1,579 Joined: 5-June 12 Member No.: 6,820 ნიკის ჩასმა პოსტში მონიშნულის ციტატაში ჩასმა |
ადგილზე ადრე მივედი. ზანტად ვაკეთებდი გაჭიმვებს და ვარჯიშებს; ჩემი სხეული ძალიან დამყოლი და მსუბუქი გახდა «ძვლების მასაჟის“ შემდეგ, თუმცა რამდენიმე საათიანი ძილის შემდეგ, ვერ მოვახერხე რიგიანად დასვენება. მსუბუქი წვიმა დაიწყო; რაც არ უნდა ყოფილიყო, არავისთან ერთად სირბილი არ მინდოდა. ამ დროს ბუჩქებში ტოტების მტვრევის ხმა გავიგონე. გავშეშდი მოლოდინით, რომ ბუჩქებიდან ირემი გამოვიდოდა. მაგრამ მის ნაცვლად ჯოი გამოვიდა. ელფების პრინცესას ჰჰგავდა. მუქი მწვანე შორტები ეცვა და ღია მწვანე მაისური წარწერით: «ბედნიერება – სავსე ავზია». ეჭვგარეშეა – სოკის საჩუქარი იყო.
«ჯოი, სანამ სირბილს დავიწყებთ, მოდი დავჯდეთ და დავილაპარაკოთ: იმდენი რამე მაქვს სათქმელი...» მან გამიღიმა და გაიქცა. ბილიკის განაპირა ნაპირზე მივდევდი და თითქმის მივცურავდი სველ თიხაში. გუშინდელი დატვირთვის შემდეგ ძალიან გადაღლილი მქონდა ფეხები. ცოტა ხნის შემდეგ ვეღარ ვსუნთქავდი. მარჯვენა ფეხი არ მასვენებდა, მაგრამ არ ვწუწუნებდი. მიხაროდა, რომ ჯოის გუშინდელთან შედარებით უფრო მოწყალე ტემპი ეჭირა. ქვედა ბილიკის ბოლოსთან უხმოდ მივირბინეთ. გაჭირვებით ვსუნთქავდი. ძალა აღარ მრჩებოდა. უკვე უკანმოვბრუნდი, როდესაც მითხრა: «მომყევი, მორბენალო», – და ციცაბოზე დაიწყო ასვლა. «არა!» – დაიყვირა ჩემმა ჭკუამ. «ცალსახად, არა!» – დაუდასტურეს გასავათებულმა კუნთებმა. შემდეგ ზემოთ ავიხედე და დავინახე, თუ რა მსუბუქად უახლოვდებოდა ჯოი ბორცვის მწვერვალს, თითქოს ეს დაბლობი ყოფილიყო. მხეცური ყვირილი აღმომხდა და მეც ციცაბოს ავუყევი. მთვრალი გორილასავით გამოვიყურებოდი, ორად გაკეცილი, აღრენილი, ბრმად მცოცავი. ორ ნაბიჯს წინ ვდგამდი, ერთი ნაბიჯით უკან ვცოცდებოდი. ზემოთ ციცაბო უფრო თანაბარი ხდებოდა. ჯოი იდგა და სველი ხავსის არომატს სუნთქავდა. ის ისეთივე მშვოდად და ბედნიერად გამოიყურებოდა, როგორც ბემბი. ჩემი ფილტვები იხვეწებოდნენ ჰაერის დიდ რაოდენობას. «იდეა მაქვს», – ამოვისუნთქე მე. «მოდი დანარჩენი გზა უბრალოდ ვიაროთ... არა, მოდი ვიხოხოთ... ეს მეტ დროს მოგვცემს საუბრისთვის. როგორ მოგწონს ეს წინადადება? თანახმა ხარ?» «გავიქეცით», – მხიარულად თქვა მან. ჩემი მწუხარება რისხვად იქცა. დედამიწის კიდემდე ვარბენინებ მას! გუბეში შევტოპე, ფეხი ამისხლტა და პატარა ტოტს რომ არ შევჩეხებოდი ციცაბოზე დავგორდებოდი. ყვირილის ძალაც კი აღარ მქონდა. მცირე ბორცვს შევერკინე, ჩემი აზრით ეს კოლორადო როკიზი იყო, და ამ დროს დავინახე როგორ თამაშობდა ჯოი და როგორ ეჯიბრებოდა გასწრებაში ორ ველურ კურდღელს. მისკენ გავიქეცი. ჩემი მიახლოებიისთანავე კურდღლები ბუჩქებში შეძვრნენ. ჯოიმ შემომხედა, გაიღიმა და თქვა: «აი, თურმე სად ყოფილხარ!» გმირული ძალისხმევა გავწიე და რამდენიმე ნაბიჯით გადავუსწარი, მაგრამ მან კვლავ მოუმატა ტემპს და სადღაც წინისკენ გაქრა. ჩვენი აღმასვლა დაახლოებით სამიათას მეტრს შედაგენდა. ზემოდან საუნივერსიტეტო ქალაქს ვხედავდი, სადღაც შორს. მაგრამ იმ დროს უნივერსიტეტისთვის და დედამიწის სილამაზისთვის არ მცხელოდა. ძალიან ახლოს ვიყავი სიკვდილთან. საკუთარი საფლავი მომელანდა ამ მთაზე, ამ სველ მიწაში, წარწერით: «აქ წევს დენი. მარჯვე ბიჭი». წვიმამ იმატა, და მე მაინც მივრბოდი, თითქოს ტრანსში. ჩემი ბოტასები ტყვიასავით დამძიმდნენ. მალე აღმართის ბოლო მონაკვეთი დავინახე, რომელიც პრაქტიკულად ვერტიკალური იყო. და ჩემმა სხეულმა და ჭკუამ კვლავ უარი მითხრეს დამორჩილებაზე. მაგრამ იქ, ზემოთ, გამომწვევად იდგა ჯოი. არ მახსოვს, როგორ მოვახერხე გზის ადგილიდან დაძვრა. ზემოთ მივიწევდი, უკიდურესად ვიძაბებოდი და ვკვნესოდი, და ამ უსასრულო ნაბიჯებს ვდგამდი მანამ, სანამ პირდაპირ ჯოის არ შევეჩეხე. «უჰ, რა მაგარი ბიჭი ხარ!», – გაეცინა მას, – «მორჩა. შენ შეძელი». მასზე ჩაჭიდებულმა, აგონიურ ჩასუნთქვებს შორის ამოვიხრიალე: «კი-დევ, მი-თხა-რი». უკან აუჩქარებლად მოვდიოდით. საშუალება მქონდა ძალები აღმედგინა და მესაუბრა. «ჯოი, მე ვფიქრობ, რომ ასეთი გრძელი და სწრაფი გარბენები არ მოიტანენ სარგებლობას ჯანმრთელობისთვის. უფრო პირიქით. მე არ მქონდა ამისთვის სათანადოდ მომზადების საშუალება. ასეთი დატვირთვა უბრალოდ არაბუნებრივია სხეულისთვის». «მართალი ხარ», – თქვა მან, – «ეს შემოწმება იყო არა შენი სხეულისთვის, არამედ სულისთვის. შემოწმება, რომელმაც აჩვენა, რომ შენ არა მხოლოდ მთებზე სირბილი შეგიძია, არამედ სწავლის გაგრძელებაც. შენ რომ გაჩერებულიყავი, სწავლა დამთავრდებოდა. მაგრამ შენ არ დანებდი, დენი, შესანიშნავად გაართვი თავი». ქარმა დაუბერა და წვიმა თქეშად იქცა. ჯოი გაჩერდა და ჩემი თავი ორივე ხელით დაიჭირა. წყლის ნიაღვარი ჩვენს ლოყებზე მოედინებოდა. თეძოებზე მოვხვიე ხელი და მის მბრწყინავ თვალებში ჩავიძირე. ერთმენეთს ვაკოცეთ. მე ახალმა ენერგიამ აღმავსო. გამეცინა იმის გამო, როგორ დავსველდით. «მოგკლავ სირბილისგან!» - ვთქვი და მაღალი ტემპით გავიქეცი. «რა ჯანდაბაა», – გამიელვა აზრმა, – «შეიძება დავგორდე ამ დაწყევლილ ციცაბოზე». რა თქმა უნდა მან გაიმარჯვა. ამავე დღის მეორე ნახევარში გამშრალი და გამთბარი ზანტად ვაკეთებდი გაჭიმვებს სპორტ-დარბაზში სიდთან, ჰარისთან, სკოტთან და ჰერბთან ერთად. დარბაზის სითბო და სიმყუდროვე განსაკუთრებულად ჩანდა გარეთ არსებული თქეშა წვიმის ფონზე. მიუხედავად გამომფიტველი სირბილისა, ძალების რეზერვი დამრჩენოდა. თუმცა იმ დროისთვის, როცა საღამოს სადგურზე მივედი, ეს რეზერვი საბოლოოდ ამოიწურა. მინდოდა სავარძელში დავგდებულიყავი და ათი-თორმეტი საათი მეძნა. ამ სურვილს შევეწინააღმდეგე და რაც შეიძება გრაციოზულად მოვეწყვე, სახით სოკრატესკენ. გაკვირვებულმა აღმოვაჩინე, რომ დეკირაცია შეცვლილიყო. კედლებს გოლფის და ჩოგბურთის მოთამაშეთა და გიმნასტთა ფოტოები ამშვენებდა; მის მაგიდაზე ბეიზბოლის და ფეხბურთის ხელთათმანები იდო. სოკრატემ ჩაიცვა კიდეც მაისური წარწერით: «ოჰაიოს შტატის გუნდის მწვრთნელი». როგორც ჩანდა ჩემი მომზადების სპორტულ ფაზაში შევდიოდით. სანამ სოკი თავის განსაკუთრებულ მატონიზირებელ ჩაის ამზადებდა, რომელსაც «მეხის დარტყმას» ეძახდა, მე ვუყვებოდი ჩემს ახალ წარმატებებზე სპორტულ დარბაზში. ის კმაყოფილებით მისმენდა, მისმა ნათქვამმა სიტყვებმა კი საერთოდ დამაინტრიგეს: «გიმნასტიკა შესაძლოა გაცილებით უფრო მეტი გახდეს შენთის, ვიდრე ახლა აცნობიერებ. იმისთვის, რომ უფრო ადვილად გაიგო, უნდა განსაზღვრო, რა გიზიდავს აკრობატულ ხელოვნებაში». «გარკვევით ამიხსენი». მან მაგიდის უჯრიდან სამი სასიკვდილო ლითონის დანა ამოიღო. «კარგი რა, სოკ», – ვთქვი მე, – «თავიდანვე ყველაფერს მშვენივრად მივხვდი». «ადექი», – მიბრძანა მან. როცა ავდექი, მან დაუმიზნებლად, ხელის ქვეშიდან მესროლა დანა პირდაპირ გულმკერდში. მე უკან გადავხტი და სავარძელზე დავეგდე, დანა კი უხმოდ დაეცა ხალიჩაზე. შოკირებული ვიყავი და გული სწრაფად მიცემდა. «კარგი», – თქვა მან. «ცოტა ზედმეტი რეაქციაა, მაგრამ მარგია. ახლა ადექი და შემდეგი დანა დაიჭირე». სწორედ ამ მომენტში ჩაიდანმა დაიწყო სტვენა. «ასე», – ვთქვი მე და გაოფლილი ხელისგულები გავიმშრალე, – «შესვენება ჩაიზე». «ჩაი არ გაცივდება», – თქვა მან. «ყურადღებით დამაკვირდი». სოკმა მბრწყინავი დანა ჰაერში ააგდო. ვუყურებდი, როგორ ტრიალებდა და დაბლა ეშვებოდა. სოკმა გამოთვალა მოძრაობის სიჩქარე და ტრაექტორია, და ხელის ქვემოთკენ მოძრაობით მაგრად დაიჭირა ტარი ცერა და საჩვენებელი თითებით, როგორც პინცეტით. «ახლა შენი ჯერია. ყურადღება მიაქციე, როგორ დავიჭირე დანა. ის ვერ გამჭრიდა, დანის პირითაც რომ დამეჭირა. შემდეგი დანა ჩემსკენ ისროლა. ცოტათი მოდუნებული გვერდზე გავიწიე და მცირე ძალისხმევა გავწიე დანის დასაჭერად. «თუ შემდეგი დანაც დაგივარდება, მკლავის უკნიდან გესვრი», – შემპირდა იგი. ამჯერად ჩემი თვალები ტარს მიეწეპნენ; იგი მომიახლოვდა და ხელი გავწიე. «დავიჭირე!» «ნუთუ სპორტი შესანიშნავი არაა?» – თქვა მან. რაღაც პერიოდი მხოლოდ დანის სროლით და დაჭერით ვიყავით დაკავებული. შემდეგ მან პაუზა გააკეთა. «ახლა კი მოგიყვები ისტორიას, რომელიც ძენის ერთ-ერთ კონცეფციას ეხება. სატორი – ეს მეომრის არსებობის მდგომარეობაა; იგი დგება იმ მომენტში, როცა ჭკუა ფიქრებისგან თავისუფლდება და სუფთა გაცნობიერებულობად ტრანსფორმირდება; სხეული - აქტიურია, მგრძნობიარეა და მოდუნებულია; ემოციები ღია და თავისუფალია; სატორი - ეს ისაა, რასაც განიცდიდი, როცა დანა შენსკენ მოდიოდა». «იცი, სოკ, ეს შეგრძნება ხშირად მქონია, განსაკუთრებით შეჯიბრებების დროს. ხშირად ისეთ კონცენტრაციას ვაკეთებ, რომ აპლოდისმენტების ხმაც კი არ მესმის». «დიახ, სწორედ ესაა სატორის განცდა. ახლა კი, თუ შემდეგი სიტყვების არსს დაიჭერ, მაშნ გაიგებ სპორტის სწორად გამოყენების აზრს... ან ხატვის, ან მუსიკის, ან სატორიმდე მისვლის ნებისმიერ სხვა აქტიურ და შემოქმედებითი სვლის გზას. შენ გგონია, რომ გიმნასტიკაზე ხარ შეყვარებული, მაგრამ ეს მხოლოდ საშუალებაა იმ ნიჭის გამოვლინებისა, რომელიც შიგნით გაქვს - სატორი. გიმნასტიკის სწორად გამოყენების საიდუმლო მდგომარეობს ყურადღების და შეგრძნებების სრულ ფოკუსირებაში საკუთარ მოძრაობებზე; მაშინ შეძლებ სატორის მიღწევას. გიმნასტიკას ჭეშმარიტების მომენტამდე მიჰყავხარ, როცა სასწორზე შენი სიცოცხლე დევს, როგორც მებრძოლი სამურაის შემთხვევაში. და ეს სრულ ყურადღებას მოითხოვს: სატორი ან მოკვდი!» «ისე როგორც ორმაგი სალტოს შესრულების დროს». «აი, რატომაა გიმნასტიკა მეომრის ხელოვნება, ჭკუის, ემოციების და სხეულის ვარჯიშს გზა; კარი სატორისკენ. უკანასკნელ ნაბიჯს მეომრისთვის წარმოადგენს წმინდა გაცნობიერებულობის გაფართოება ყოველდღიურ ცხოვრებაში. მაშინ სატორი შენი რეალობა გახდება, შენი გასაღები ჭიშკრისკენ; მხოლოდ მაშნ გავხდებით თანაბარნი». მე ჩავისუნთქე. «როგორც ჩანს, ეს მალე არ მოხდება სოკრატე». «როცა ჯოის მისდევდი მთაზე», – ფართოდ გაეღიმა მას, – «შენ არ უყურებდი სევდიანად მწვერვალს, თვალწინ იყურებოდი და ნაბიჯს ნაბიჯზე დგამდი. სწორედ ასე ხდება ეს». «საშინაო დავალებები, მართალია?» საპასუხოდ გამიღიმა. მე დავამთქნარე და გავიზმორე. სოკრატემ მირჩია: «ჯობია გამოიძინო. ხვალ დილის შვიდი საათიდან სწავლების განსაკუთრებულ პროგრამას ვიწყებთ. ჰაი სკულთან შევხვდებით». -------------------- Пойди туда - не знаю куда, принеси то - не знаю что!
|
|
|
|
|
Jul 20 2013, 10:27 AM
Post
#63
|
|
|
GREEN soul Group: Members Posts: 1,579 Joined: 5-June 12 Member No.: 6,820 ნიკის ჩასმა პოსტში მონიშნულის ციტატაში ჩასმა |
როცა ჩემმა მაღვიძარამ 6:15-ზე დარეკა, მომიწია, რომ მომეწყვიტა ჩემი თავი საწოლისთვის, თავი ცივი წყლის ნაკადის ქვეშ შემეყო, გამეკეთებინა რამდენიმე სუნთქვითი ვარჯიში ღია ფანჯარასთან და ბალიშზე დამეყვირა, რომ გამღვიძებოდა.
ქუჩაში გასვლის შემდეგ გონს მოვედი. იმ ადგილისკენ გავემართე, სადაც სოკრატე მელოდებოდა. მალე აღმოვაჩინე, რომ მან ჩემთვის ვარჯიშების მთელი კომპლექსი დაგეგმა. ყველაფერი დაიწყო ნახევარსაათიანი დგომით ამ აუტანელ პოზაში მოხრილი მუხლებით, რომელიც მაშინ, სადგურზე მიჩვენა. შემდეგ ორთაბრძოლის ზოგიერთი პრინციპი დავამუშავეთ. «საბრძოლო ხელოვნების ჭეშმარიტი სკოლები ასწავლიან ჰარმონიას, ანუ არაწინააღმდეგობას – მაგალითად, ხის ტოტები სწორედ ასე იღუნებიან ქარის ზეწოლის დროს. ასეთი დამოკიდებულება გაცილებით მნიშვნელოვანია, ვიდრე ფიზიკური ტექნიკა». აიკიდოს პრინციპების გამოყენებით, სოკრატეს შეეძლო აქეთ-იქეთ მოვესროლე რაიმე ხილული ძალისხმევის გარეშე, მიუხედავად ჩემი მცდელობისა ხელი მეკრა, დამეჭირა, დამერტყა ან წამექცია. «არასოდეს არაა საჭირო შეეწინააღმდეგო ვინმეს ან რამეს. როცა ხელს გკრავენ, მოზიდე; როცა თავისკენ გწევენ, ხელი ჰკარი. იპოვე მოძრაობის ბუნებრივი მიმართულება და მიჰყევი მას; მაშინ შენ შეუერთდები ბუნებრივ ძალას». მისი მოქმედებები მისივე სიტყვების დადასტურება იყო. მალე დაბრუნების დრო მოვიდა. «ხვალ შევხვდებით, იგივე დროს, იგივე ადგილას. დღეს საღამოს სახლშ დარჩი და ვარჯიშები გააკეთე. გახსოვდეს, შენი სუნთქვა ისეთი აუჩქარებელი უნდა იყოს, რომ ბუმბული შენს ცხვირთან არ უნდა შეირხეს». ის წავიდა, მე კი სახლისკენ გავეშურე, უჩვეულოდ მოდუნებული: ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ქარიუკნიდან მიბიძგებდა და მოძრაობაში მეხმარებოდა. იმ დღეს, ვარჯიშზე, შეძლებისდაგვარად ვცდილობდი გამომეყენებინა ის, რაც გავიგე. «საშუალება მიმეცა მოძრაობებისთვის მომხდარიყვნენ» ნაცვლად იმისა, რომ მათი შესრულება მეცადა. ჩემი მოძრაობები ძელზე, თითქოს თავისთავად ხდებოდა; მე ვტრიალებდი, დავხტოდი და სალტოებს ვაკეთებდი; ჩემი მოძრაობები გიმნასტიკურ ცხენზე ისე მიმდინარეობდა, თითქოს ნაკადზე უხილავი ძაფებით ვიყავი მიერთებული და ისინი უწონადს მხდიდნენ. როგორც იქნა დამიბრუნდა ჩემი ფეხები. გიმნასტის ფეხები! მე და სოკი ყოველ დილით გამთენიისას ვხვდებოდით. მე დავრბოდი, სოკრატე კი გაზელივით ჩემს გარშემო დარბოდა და დახტოდა. დღითიდღე უფრო და უფრო მოდუნებული ვხდებოდი, ჩემი რეფლექსები კი ელვისებური ხდებოდა. ერთხელ, ჩვენი გასახურებელი სირბილის დროს, იგი უეცრად გაჩერდა და ძალიან გაფითრდა. «ჯობია ჩამოვჯდე…», – თქვა მან. «სოკრატე…, შემიძლია რამით დაგეხმარო?» «დიახ», – მეჩვენებოდა, რომ ლაპარაკი უჭირდა, – «სირბილი განაგრძე, დენ. მე აქ ვიჯდები». ისე გავაკეთე, როგორც მითხრა, მაგრამ თვალს არ ვწყვეტდი მის უძრავ ფიგურას. თვალდახუჭული იჯდა, სწორად და კეთილშობილურად, თუმცა თითქოს ცოტათი მობერდა. მისი თხოვნით, იმ საღამოს არ მივედი სადგურზე, მაგრამ დავურეკე ამბის გასაგებად, და შვებით ამოვისუნთქე, როცა მიპასუხა. «როგორაა საქმე, მწვრთნელო?» «ყველაფერი რიგზეა», – მიპასუხა მან, – «მაგრამ მომდევნო რამდენიმე კვირით მწვრთნელი- ასისტენტი დავიქირავე». «კარგი, სოკ. თავს გაუფრთხილდი». მეორე დღეს ასისტენტ-მქვრთნელს შევხვდი და სიხარულისგან ხტუნვა დავიწყე. ეს თავად ჯოი (სიხარული) იყო. ნაზად გადავეხვიე მას, და ყურში ჩავჩურჩულე; მან თამაშით, მაგრამ ასევე ნაზად ბალახზე მომისროლა. ჩემი შეურაცხყოფები ამით არ დამთავრებულა. ის იგერიებდა ჩემი ბეიზბოლის ჩაწოდებებს ორმოცდაათი იარდიდან ჩემს თავს ზემოთ, ან ისე აწოდებდა, რომ ვერცერთ ჩაწოდებას ვერ ვიგერიებდი. რაც არ უნდა გვეკეთებინა, რა თამაშიც არ უნდა გვეთამაშა, იგი უზადოდ თამაშობდა და მაიძულებდა მე, მსოფლიო ჩემპიონს, რომ სირცხვილისგან... რისხვისგან გავწითლებულიყავი». მე გავაორმაგე სოკრატეს მიერ ნასწავლები ვარჯიშების რაოდენობა. უკიდურეს კონცენტრირებას ვახდენდი. ყოველდღე დილის 4 საათზე ვიღვიძებდი. განთიადამდე ტაი-ჩის ვვარჯიშობდი და ყოველდღე მთებში დავრბოდი ჯოისთან შეხვედრამდე. და რა თქმა უნდა ხმას არ ვიღებდი ჩემი დამატებითი მომზადების თაობაზე. უნივერსიტეტში და სპორტულ დარბაზში მეცადინეობებზე ვცდილობდი ჯოის სახე წარმომედგინა.მინდოდა მენახა, ჩავხუტებოდი; მაგრამ ჯერ უნდა დავწეოდი. ამ დროს მხოლოდ იმედი შეიძებოდა მქონოდა, რომ მისივე თამაშებში მოვუგებდი. რამდენიმე კვირის შემდეგ, მწყობრში დაბრუნებულ სოკრატესთან ერთად დავრბოდი. ჩემი ფეხები საოცრად ძლიერნი და ზამბარისმაგვარნი გახდნენ. «სოკრატე», – ვთქვი მე, – «ყოველთვის ჩუმად იყავი შენი ყოველდღიური ჩვევების შესახებ. აზრზე არ ვარ, როგორი ხარ მაშინ, როცა ერთად არ ვართ. მეტყვი რამეს?» მან გამიღიმა, ტემპს აუჩქარა და ათი ფუტით გამასწრო. გამოვეკიდე და როცა საკმარისად ახლოს არ მივუახლოვდი ვკითხე: «გამცემ პასუხს?» «არა-ა», – თქვა მან. თემა დაიხურა. -------------------- Пойди туда - не знаю куда, принеси то - не знаю что!
|
|
|
|
|
Jul 20 2013, 06:15 PM
Post
#64
|
|
|
GREEN soul Group: Members Posts: 1,579 Joined: 5-June 12 Member No.: 6,820 ნიკის ჩასმა პოსტში მონიშნულის ციტატაში ჩასმა |
როცა დავასრულეთ გაჭიმვის ვარჯიშები და მედიტაციები, სოკრატე მოვიდა, მხარზე ხელი დამადო და მითხრა: «დენ, შენ კარგი და უნარიანი მოსწავლე აღმოჩნდი. ამ მომენტიდან დამოუკიდებლად შეადგენ სასწავლო განრიგს; აკეთე სავარჯიშოები საჭიროების მიხედვით. ჯილდოდ რაღაც მოგიმზადე. შენი მწვრთნელი გავხდები გიმნასტიკაში».
თავი ვერ შევიკავე და გამეცინა. «შენ უნდა მავარჯიშო გიმნასტიკაში? მგონი ამჯერად ზედმეტს იღებ საკუთარ თავზე, სოკ». ბილიკზე გავიქეცი, წრე გავაკეთე, უკუღმა დგომი ხელებზე და მაღალი სალტო ორმაგი ტრიალით. სოკრატე მომიახლოვდა და თქვა: «იცი, მე არ ვიცი ამის კეთება». «გამოგიჭირე!!», – ვიყვირე მე, – «როგორც იქნა მოიძებნა რაღაც, რასაც მე ვაკეთებ და შენ ვერა». «თუმცა მე შევამჩნიე», – დაამატა მან, – «რომ უფრო უნდა გამართო ხელები ტრიალის დროს… და კიდევ, შენი თავი ძალიან უკან იყო გადაწეული ახტომის დროს». «სოკ, შე ბებერო მატყუარა… მართალი ხარ», – ვთქვი მე, და გავაცნობიერე, რომ ჩემი თავი მართლაც ზედმეტად იყო უკან გადაწეული, ხელები კი უკეთ უნდა გამემართა. «როცა ჩვენ ცოტათი დავხვეწავთ შენს ტექნიკას, შენს დამოკიდებულებაზეც ვისაუბრებთ», – შეაჯამა თავისი სიტყვები, – «დარბაზში შევხვდებით». «კი მაგრამ, სოკ, მე უკვე მყავს მწვრთნელი – ჰალი, და თან არ ვიცი რა რეაგირებას მოახდენენ შენზე ბიჭები». «ო, დარწმუნებული ვარ რამეს მოიფიქრებ». «სხვა რა გზაა», – გავიფიქრე მე. დილით, ვარჯიშის წინ, გუნდის საერთო შეკრების დროს, მე შევატყობინე მწვრთნელს და ბიჭებს, რომ ჩემთან ჩიკაგოდან ჩემი ექსცენტრიული ბაბუა ჩამოვიდა, რომელიც ადრე ტერნერის გიმნასტიკური კლუბის წევრი იყო, და უნდა ჩემს ვარჯიშებს დაესწროს. «ის – სუპერ ბაბუაა. თუ წინააღმდეგი არავინაა, ვფიქრობ ხელს არ შეგვიშლის ვარჯიშში და კარგადაც გაართობს მსურველებს - ყოველთვის დალაგებული ვერაა, თუ ხვდებით რასაც ვგულისხმობ». უმეტესობა დადებითად იყო განწყობილი. «ჰო, მართლა, მას უყვარს, როდესაც მერილინს ეძახიან». ძლივს ვინარჩუნებდი სახის სერიოზულ გამომეტყველებას. «მერილინს?» – გაიმეორა ყველამ ერთხმად. «ჰო, ეს ცოტა უცნაურია, მაგრამ როცა ნახავთ თვითონ მიხვდებით». «შესაძლოა „მერილინთან“ პირისპირ შეხვედრა შენს გაგებაში დაგვეხმარება, მილმენ. ამბობენ, რომ ეს მემკვიდრეობით გადაეცემა». გაიცინეს და ვარჯიში დაიწყეს. ამჯერად სოკრატე ჩემს ტერიტორიაზე შემოდიოდა, ამიტომ ვაჩვენებ რა შემიძლია. ნეტავ მოეწონება ახალი მეტსახელი, რომელიც მოვუფიქრე? დღეს სიურპრიზი გუნდისთვისაც მქონდა. დარბაზში თავის შეკავება მიწევდა და გუნდს წარმოდგენაც კი არ ჰქონდა, რამდენად გავიუმჯობესე ფორმა. მწვრთნელის კაბინეტში შევედი. ის რაღაც ქაღალდებში იქექებოდა თავის მაგიდაზე. «ჰალ», – ვთქვი მე, – «მინდა შესარჩევ შეჯიბრებებში მივიღო მონაწილეობა». ჰალმა სათვალეებს ზემოდან ამომხედა და თანაგრძნობით მითხრა: «ხომ იცი, რომ ჯერ საკმარისად არ გამოჯანმრთელებულხარ. ჩვენს ექიმს ველაპარაკე და მითხრა, რომ მინიმუმ სამი თვე დაგჭირდება». «ჰალ», – ვუთხარი ხმადაბლა და მკაფიოდ, – «მე დღეს შემიძლია, ახლა! დამატებით ვვარჯიშობდი დარბაზის გარეთ. მომეცი შანსი!» მწვრთნელი ყოყმანობდა. «ნუ, კარგი. თითო სავარჯიშო თითო ჯერზე. შემდეგ შევხედავთ». ყველანი ვხურდებოდით, სავარჯიშოდან სავარჯიშომდე, ობიექტიდან ობიექტამდე, მთელს დარბაზში, ვიწელებოდით, ვტრიალებდით, დგომებს ვაკეთებდით. მე იმ მოძრაობების კეთება დავიწყე, რასაც წლის განმავლობაში ვაკეთებდი. ძირითად სიურპრიზს შემდეგისთვის ვინახავდი. შემდეგ შერჩევის პირველი ეტაპი დაიწყო – თავისუფალი ვარჯიშები ხალიჩაზე. გაშეშებული ყველა მე მიყურებდა, სავარჯიშოსთვის მზადმყოფს, და ფიქრობდნენ, გაუძლებდა თუ არა ჩემი ფეხი ასეთ დატვირთვას. ყველაფერი კარაქივით წავიდა; ორმაგი უკუღმა ტრიალი, რბილი გადასვლა ხელებით დგომზე, მხატვრული ელემენტების მსუბუქი და მკაფიო ტემპი, რომელიც მე მოვიგონე, და კიდევ ერთი თავბრუდამხვევი საჰაერო ტრიალი. ბოლოს მსუბუქად დავეშვი, აბსოლუტური წონასწორობით. მაშინვე სტვენა და აპლოდისმენტები ატყდა.სიდი და ჯოში შოკირებულნი უყურებდნენ ერთმანეთს. «საიდან მოვიდა ეს ბიჭი?» «ეი, ჩვენ ის გუნდში უნდა ავიყვანოთ». შემდეგი სავარჯიშო. რგოლებთან პირველი ჯოში მივიდა, შემდეგ სიდი, ჩაკი და ჰარი. როგორც იქნა ჩემი ჯერიც დადგა. რგოლებზე დავეკიდე. კუნთები მიხურდა, მოძრაობის მოლოდინში. ჩავისუნთქე და უკუღმა გავჩერდი, შემდეგ ჯვარედინი ფორმა მივიღე. მოყრუებული ამოოხვრები და აღფრთოვანების ხმა მესმოდა, როცა ნელა დავეშვი, შემდეგ კი კვლავ ავიწიე. აუჩქარებლად გავაკეთე დგომი გამართულ ხელებზე, გამართული ფეხებით. «ეშმაკმა დამლახვროს», – თქვა ჰალმა, და ეს ყველაზე არანორმატიული ლექსიკა იყო მისი შესრულებით. დგომიდან ადვილად შევასრულე ორი სრული ტრიალი და დაძაბული ტრემორის გარეშე დავაფიქსირე იგი. ორმაგი სალტოს შემდეგ იატაკზე დავეშვი, ისე რომ მხოლოდ პატარა ნაბიჯი გადავდგი გვერდით. ცუდი არაა. და ა.შ. ბოლო სავარჯიშოს შესრულების შემდეგ კვლავ სტვენით და შეძახილებით შემხვდნენ. ამ დროს სოკრატე შევამჩნიე. ის ჩუმად იჯდა კუთხეში და იღიმებოდა. ალბათ თავიდანვე მიყურებდა. ხელი დავუქნიე და დავუძახე. «ბიჭებო, მინდა ჩემი ბაბუა გაგაცნოთ», – ვთქვი მე, – «ეს სიდია, ტომი, ჰერბი, ჰარი, ჯოელი, ჯოში. ბიჭებო, ეს...». «გვიხარია თქვენი გაცნობა, მერილინ», – ერთხმად წამოიძახეს მათ. წამის მეასედით სოკრატე დაიბნა, შემდეგ კი თქვა: «გამარჯობათ, ბიჭებო! მინდოდა გამეგო, როგორ ბიჭებთან ერთად ვარჯიშობს დენი». ყველას გაეღიმა, ალბათ ყველას მოეწონა იგი. «იმედია უცნაურად არ გეჩვენებათ ჩემი მეტსახელი მერილინი», – სასხვათაშორისოდ თქვა მან, – «ჩემი ნამდვილი სახელი – მერილია, მაგრამ მეტსახელი კარგად მომეწეპა. და დენმა გითხრათ სახლში რას ეძახდნენ?» – ცბიერად გაეღიმა მას. «არა», – მოუთმენლად თქვეს ბიჭებმა, – «რას?» «ნუ, მე არც კი ვიცი ღირს თუ არა. არ მინდა შევაცბუნო. ყოველთვის შეუძია თვითონ თქვას, თუ მოუნდება». სოკრატემ, ბებერმა მელამ შემომხედა და თითქმის საზეიმოდ განაცხადა: «ამის არ უნდა გრცხვენოდეს, დენი». როცა ყველა სათითაოდ მემშვიდებოდა, ასე მომმართავდნენ: «ნახვამდის, სიუზეტ», «ნახვამდის, ჟოზეფინა», «შევხვდებით, ჯერალდინა». «ჯანდაბა! შეხედე რა გააკეთე, მერილინ!» საშხაპეში შევვარდი. მთელი დარჩენილი კვირის განმავლობაში სოკრატე თვალყურს მადევნებდა. იშვიათად სხვებსაც აქცევდა ყურადღებას, რომ შეუფასებელი რჩევა მიეცა. და ეს რჩევა ყოველთვის ამართლებდა. განცვიფრებული ვიყავი მისი ცოდნით. უსასრულოდ მომთმენი სხვებისადმი, მე გამოსავალს არ მიტოვებდა. ერთხელ, საოცრად კარგად შევასრულე სავარჯიშო ცხენზე, ბედნიერი წავედი და თან ელასტიურ ბინტს ვიხსნიდი. სოკმა დამიძახა და მითხრა: «რა საოცრად გამოიყურებოდი ცხენზე, მაგრამ რა საზიზღრად იხსნიდი ბინტს. დაიმახსოვრე, ნებისმიერ მომენტში - სატორი». ძელის შემდეგ მან მითხრა: «დენ, შენ უნდა იმედიტირო საკუთარ მოძრაობებზე». «რას ნიშნავს „მოძრაობებზე მედიტირება“?» «მედიტირება მოძრაობაზე – ეს იგივე არაა, რაც მისი შესრულება. მოძრაობისთვის აუცილებელია ის, ვინც მას ასრულებს - თვითშემეცნებადი სუბიექტი. მაგრამ მოძრაობის მედიტაციის დროს შენ უშვებ ყველა აზრს, და „მე“-ზე ფიქრსაც კი. „შენ“ უკვე არ ხარ, არ არის ის, ვისაც ამაზე დაფიქრება შეუძლია. შენი ტავის დავიწყებით ერთი მთლიანობა ხდები იმასთან, რასაც აკეთებ. შენი ქმედება თავისუფალი ხდება, სპონტანური, ამბიციების, დათრგუნვის და შიშის გარეშე». ასე გრძელდებოდა დაუსრულებლად. ის აკვირდებოდა ჩემი სახის ყოველ გამომეტყველებას, ყოველ სიტყვას, რასაც წარმოვთქვამდი. მითითებებს მაძლევდა, რომ გამუდმებით დამეთმო ყურადღება საკუთარი მენტალური და ემოციური ფორმისთვის. ზოგიერთმა შეიტყო, რომ ძველი ფორმა დავიბრუნე. სიუზიმაც დაიწყო შემოვლა. თან ორი მეგობარი მოიყვანა - მიშელი და ლინდა. ლინდამ მაშინვე მიიპყრო ჩემი ყურადღება. ეს იყო კარგი აღნაგობის წითურთმიანი ქალი, სასიამოვნო სახით და მოდური სათვალით. ტანზე უბრალო კაბა ეცვა, რომლის მიღმაც შესანიშნავი ფორმების ფიგურა იკვეთებოდა. იმედი მქონდა კიდევ ვნახავდი მას. მომდევნო დღეს, ძალიან წარუმატებელი ვარჯიშის შემდეგ, როცა მეჩვენებოდა, რომ სათანადოდ არაფერი გამომდიოდა, სოკრატემ გვერდზე გამიხმო სკამზე. «დენ», – თქვა მან, – «შენ ოსტატობის მაღალ დონეს მიაღწიე. შენ – გამოცდილი გიმნასტი ხარ». «გმადლობ, სოკრატე». ეს კომპლიმენტი არ იყო». სახით ჩემსკენ შემობრუნდა და მითხრა: «გამოცდილი გიმნასტი ფიზიკურ სხეულს ავარჯიშებს იმისთვის, რომ შეჯიბრებებზე გაიმარჯვოს. ოდესღაც შენ გახდები გიმნასტიკის ოსტატი. ოსტატი თავის ვარჯიშს ცხოვრებას უთმობს; ამიტომ ის ყოველთვის აკეთებს აქცენტს თავის ჭკუასა და ემოციებზე». «მესმის სოკ. ათასჯერ გითქვამს…» «ვიცი, რომ გესმის. ის რაზეც ახლა გელაპარაკები, ჯერ არ გაქვს გაცნობიერებული; შენ არ ცხოვრობ ამით. შენ ამაყოფ რამდენიმე ახალი ფიზ-კულტურის ტრიუკკებით, შემდეგ კი დეპრესიაში ვარდები, როცა ერთ-ერთმა ფიზიკურმა ვარჯიშმა არც ისე კარგად ჩაიარა. მაგრამ საბოლოო გაგებასთან ერთად მოვა სწრაფვა ჭკუისმიერი და ემოციური ფორმისკენ - მეომრის პრაქტიკისკენ, აი მაშინ ფიზიკური აღმასვლები და ვარდნები მნიშვნელობას დაკარგავენ. რა მოხდება, თუ ერთხელ კოჭს იღრძობ?» «სხვა რამეზე ვიმუშავებ, კუნთების სხვა ჯგუფზე». «იგივე ეხება შენს სამ ცენტრს. თუ ერთ სფეროში ახლა გიძნელდება, ყოველთვის არის სხვა ცენტრების ვარჯიშის შესაძლებლობა. ზოგიერთ ყველაზე რთულ დღეს, ფიზიკური თვალსაზრისით, შენ შეგიძლია ბევრი გაიგო საკუთარ ჭკუაზე». და დაამატა: «მე მეტჯერ აღარ ვივლი დარბაზში. უკვე საკმარისად გელაპარაკე. მინდა იგრძნო, რომ შენს შიგნით ვიმყოფები, თვალყურს გადევნებ და ვასწორებ ნებისმიერ შეცდომას, წვრილმანსაც კი». მომდევნო რამდენიმე კვირა ფრიად დაძაბული იყო. დილის ექვსზე ვდგებოდი, ვიწელებოდი, შემდეგ კი ვმედიტირებდი უნივერსიტეტის მეცადინეობებამდე. მეცადინეობების უმეტეს ნაწილს ვესწრებოდი და დავალებებსაც სწრაფად და იოლად ვასრულებდი. ვარჯიშის წინ უბრალოდ ჯდებოდი და ნახევარი საათის განმავლობაში საერთოდ არაფერს ვაკეთებდი. ამ პერიოდში სიუზის მეგობარ ლინდასთანაც დავიწყე შეხვედრა. ის ძალიან მიზიდავდა, მაგრამ არ მრჩებოდა არც დრო და არც ენერგია მეტისთვის, ვიდრე რამდენიმე წუთიანი საუბრები ვარჯიშამდე ან მის შემდეგ. მეცადინეობებს შორის ბევრს ვფიქრობდი მასზე... და ჯოიზე. შემდეგ კვლავ მასზე. -------------------- Пойди туда - не знаю куда, принеси то - не знаю что!
|
|
|
|
|
Jul 21 2013, 09:55 AM
Post
#65
|
|
|
GREEN soul Group: Members Posts: 1,579 Joined: 5-June 12 Member No.: 6,820 ნიკის ჩასმა პოსტში მონიშნულის ციტატაში ჩასმა |
გუნდის რწმენა ჩემში და ჩემს შესაძლებლობებში ყოველ ახალ გამარჯვებასთან ერთად იზრდებოდა. ახლა ყველასთვის ცხადი იყო, რომ მე უბრალოდ არ აღვიდგინე ჯანმრთელობა. თუმცა გიმნასტიკა არ იყო ჩემი ცხოვრების ცენტრი, ის მაინც მნიშვნელოვან ნაწილად რჩებოდა და ძალისხმევას არ ვიშურებდი მასში სრულყოფისათვის.
მე და ლინდას რამდენიმე პაემანი გვქონდა და ყველაფერი შესანიშნავად მიდიოდა. ერთხელ, ჩემთან მოვიდა სახლშ პირადი პრობლემის მოსაყოლად და საბოოლოოდ მთელი ღამით დარჩა. ეს იყო სიახლოვის ღამე, მაგრამ ჩემს მიერ დაწესებული შეზღუდვების ფარგლებში. ისე სწრაფად ვეჯაჭვებოდი, რომ ეს მაშინებდა. ის არ შედიოდა ჩემს გეგმებში. მიუხედავად ამისა ჩემი მისადმი სიმპათიები იზრდებოდა. ისეთი გრძნობა მქონდა, რომ ჯოის «ვღალატობდი». ამავდროულად წარმოდგენა არ მქონდა, როდის გამოჩნდებოდა ეს იდუმალებით მოცული ქალი ჩემს ცხოვრებაში, თუ საერთოდ გამოჩნდებოდა. ჯოი ჩემი შინაგანი და გარეგნული ცხოვრების იდეალი იყო. ლინდა ნაზი იყო, მოსიყვარულე... და ა.შ. ჩვენი მწვრთნელი დღითიდღე უფრო ღელავდა, ამიტომ გაღიზიანებული და ნერვიული გახდა. ახლოვდებოდა 1968 წლის ნაციონალური საუნივერსიტეტო ჩემპიონატი ტაკქონში, არიზონას შტატში. თუ ამ ჩემპიონატს მოვიგებდით, ეს პირველი იქნებოდა კალიფორნიის უნივერსიტეტის ისტორიაში. ჰალი შეძლებდა თავისი მიზნის მიღწევას ოცწლიანი სამწვრთნელო პრაქტიკის შემდეგ. საკმაოდ მალე ჩვენ ერთ სპორტულ მოედანზე აღმოვჩნდით სამხრეთ ილინოისის უნივერსიტეტის გუნდთან ერთად. ორი გასული დღის შედეგების მიხედვით კალიფორნიის და ილინოისის გუნდები ერთმანეთს როგორც იტყვიან ქუსლებზე აბიჯებდნენ ქულებით. ფინალის მიჯნაზე უკანასკნელი სამი სახეობის მიხედვით ილინოისი სამ ქულიან უპირატესობას ფლობდა. ეს კრიტიკული წერტილი იყო. ჩვენ რომ რეალისტები ვყოფილიყავით, დამშვიდებული გულით დავკმაყოფილდებოდით საპატიო მეორე ადგილს. სხვაგვარად შეუძლებელი უნდა გაგვეკეთებინა. რაც შემეხება პირადად მე, მზად ვიყავი შეუძლებელისთვის – ამას ითხოვდა ჩემი სული. მწვრთნელს და გუნდის წევრებს მივმართე: «გეუბნებით, ჩვენ გავიმარჯვებთ. ამჯერად ვერაფერი შეგვაჩერებს. მოდი გავაკეთოთ ეს!» ჩემი სიტყვები ჩვეულებრივი იყო, მაგრამ ის, რასაც განვიცდიდი ამ მომენტში, – რაღაც ელექტრო-ნაკადისმაგვარს – დავარქვათ მას აბსოლუტური ნება, დამეხმარა, რომ მომეხდინა ძალების გენერირება ყოველ სპორტსმენში. ყოველი გამოსვლის დროს მიზნისკენ მივიწევდით. მაყურებლები, რომლებიც აქამდე ლეთარგიას იყვნენ მიცემულნი, მოწოლილი ვნებათაღელვისგან ნერვიულად აწრიალდნენ თავიანთ სკამებზე. რაღაც უჩვეულო ხდებოდა და ყველა გრძნობდა ამას. აშკარაა, რომ ილინოისმაც შეიგრძნო ჩვენი ძალა, იმიტომ რომ მათ კანკალი დაიწყეს ხელებით დგომის დროს და წაიბორძიკეს დაშვების დროს. მიუხედავად ამისა ბოლო სახეობის შეჯიბრებისთვის, მათ შეინარჩუნეს სხვაობა მთელი ერთი ქულით, ღერძი კი ყოველთვის ითვლებოდა მათ მთავარ სახეობად. შედეგად, კალიფორნიას ორი უკანასკნელი გამოსვლა დარჩა - სიდის და ჩემი. მაყურებლები დადუმდნენ. სიდი მივიდა ძელთან, შეხტა და ისე შეასრულა თავისი მოძრაობების სერია, რომ ყველას სუნთქვა შეგვეკრა. მან გამოსვლა ყველაზე მაღალი ახტომით დაასრულა ტრიალთან ერთად, რომელიც აქამდე არავის ენახა ამ დარბაზში. ხალხი ჭკუაზე აღარ იყო. უკანასკნელი გამოსვლა ჩემზე იყო - გადამწყვეტი გამოსვლა. შეჯიბრების წერტილი. უკანასკნელმა გამომსვლელმა ილინოისის გუნდიდან ყველაფერი შესანიშნავად შეასრულა. ისინი თითქმის მიუღწეველნი იყვნენ ქულებით. მაგრამ ეს „თითქმის“ იყო ყველაფერი, რაც მე მჭირდებოდა. მე მჭირდებოდა 9.8 ქულა იმისთვის, რომ გავთანაბდებოდით მათ, არადა აქამდე ახლოსაც არ ვყოფილვართ ასეთ ქულასთან ღერძზე გასვლისას. აი ისიც, ჩემი გადამწყვეტი გამოცდა. მოგონებების კასკადი მომაწვა: ტკივილის ის ღამე, როცა ჩემი ფეხი გაგლეჯილი იყო; ჩემი ფიცი, რომ გამოვჯანმრთელდებოდი; ექიმების დაჟინებული რჩევები, რომ დამევიწყებინა გიმნასტიკა; ჩემი და სოკრატეს ხანგრძლივი მომზადება; დაუსრულებელი სირბილი მთაზე ჯოისთან ერთად. და მე ვიგრძენი ძალის მოზღვავება, რისხვის ტალღა ყველას წინააღმდეგ, ვინც მეუბნებოდა, რომ ვეღარასოდეს გამოვიდოდი შეჯიბრებაზე. ჩემი ემოციების აფეთქება ყინულოვან სიმშვიდედ იქცა. მაშინ, იმ მომენტში, მომეჩვენა, რომ ჩემი ბედი და მომავალი წონასწორობაშ მოვიდა. ჭკუა გამინათდა. სხეული ენერგიას ვეღარ იტევდა. გააკეთე ან მოკვდი. სულის და ნების მთელი ძალა მოვიკრიბე და ძელს მივუახლოვდი. ყველა გაშეშდა. სიჩუმის წამი, ჭეშმარიტების მომენტი. აუჩქარებლად, ცარცით დავიმუშავე ხელები. ნაბიჯი გადავდგი და ხელი ავწიე მსაჯებთან მისალმების ნიშნად. ჩემს თვალებშ მთავარ მსაჯს შეეძო მხოლოდ ერთი რამ წაეკითხა: «ახლა შენ იხილავ საუკეთესო გამოსვლას ღერძზე მთელი შენი ცხოვრების მანძილზე». მე ავხტი და ფეხები ავწიე. ხელებზე დგომიდან წრიული მოძრაობები დავიწყე. ჩემი ხელების ხმა, რომლებიც ტრიალისას უშვებდნენ და ისევ ეჭიდებოდნენ ღერძს, და ყველა შესაძო სვლას აკეთებდნენ, ერთადერთი ხმა იყო მთელ დარბაზში. მხოლოდ მოძრაობები, მეტი არაფერი. არც ოკეანეები, არც სამყაროები, არც ვარსკვლავები. მხოლოდ ღერძი და ერთი «შეშლილი» გიმნასტი... შევასრულე რა ელემენტი, რომელიც აქამდე არასოდეს გამიკეთებია შეჯიბრებებზე, ვაგრძელებდი მოძრაობას ჩემი შესაძლებლობის ზღვარს მიღმა. ჩემი ტრიალი ჩქარდებოდა და კვანძის გახსნას უახლოვდებოდა - ახტომს ორმაგი პირუეტით. ვტრიალებდი, ვემზადებოდი, რომ ხელი გამეშვა და გავფრენილიყავი სივრცეში, და მეტრიალა ბედის ხელში, რომელიც თავად ავირჩიე. რამდენიმე სწრაფი მოძრაობა შევასრულე ფეხებით, ერთხელ დავტრიალდი, მეორედ, და ტრიალის დროს მოვწყდი და სხეული გავასწორე დასაშვებად. ჭეშმარიტების მომენტი დადგა. მე შევასრულე უზადო დაშვება, რომელიც ექოდ გაისმა მთელ არენაზე. სიჩუმე... შემდეგ დაიწყო რაღაც ენითაღუწერელი. შეფასება 9,85 ქულით – ჩვენ ჩემპიონები ვართ! ჩემი მწვრთნელი არსაიდან მოვარდა, ხელზე ხელი ჩამკიდა და გაცოფებული აჯანჯღარებდა აღტაცებისგან გაგიჟებული. თანაგუნდელები გარს შემომეხვივნენ. ყვიროდნენ, დახტოდნენ და მეხვეოდნენ; ზოგიერთს თვალებზე ცრემლი მოადგა. მოვისმინე აპლოდისმენტების მზარდი ხმა. ძლივს ვახერხებდით სიხარულის შეკავებას დაჯილდოების ცერემონიის პროცესში. გამარჯვებას მთელი ღამე ვზეიმობდით. შემდეგ ყველაფერი დასრულდა. დიდხანს ნანატრი მიზანი მიღწეული იყო. მხოლოდ მაშნ მივხვდი დანამდვილებით, რომ ჩემი დამოკიდებულება აპლოდისმენტებისადმი, შედეგებისადმი და გამარჯვებებისადმი შეიცვალა. ძირეულად შეიცვალა. გამარჯვებების ძიება როგორც იქნა დასრულდა. ეს იყო 1968 წლის ადრეულ გაზაფხულზე. ჩემი სწავლება კოლეჯში დასასრულს უახლოვდებოდა, და აზრზე არ ვიყავი რა მელოდა მომავალში. სიცარიელეს ვგრძნობდი, როცა ჩემს გუნდს ვემშვიდობებოდი არიზონაში და თვითმფრინავში ვჯდებოდაი უკან ბერკლიში, სოკრატესთან... და ლინდასთან. ოცნება წართმეული ღრუბლებს ვუყურებდი. მთელი ეს წლები ვცხოვრობდი ილუზიით - ბედნიერება გამარჯვებით მოიპოვება, ახლა კი ეს ილუზია ფერფლად იქცა. ჩემმა მიღწევებმა ვერ გამხადა უფრო ბედნიერი და უფრო მთლიანი. როგორც იქნა განთიადი ვიხილე. მივხვდი, რომ არასოდეს მისწავლია ცხოვრებით სიხარული, მხოლოდ მიღწევა. მთელი ცხოვრება ბედნიერების ძებნაში გავატარე, მაგრამ ვერასოდეს ვახერხებდი მის პოვნას და შენარჩუნებას. თვითმფრინავმა დაშვება დაიწყო. თავი სავარძელის საზურგეს მივადე. თვალებში ცრემლები ჩამიდგა. ჩიხში ვიყავი და არ ვიცოდი საით წავსულიყავი. -------------------- Пойди туда - не знаю куда, принеси то - не знаю что!
|
|
|
|
|
Jul 24 2013, 08:48 AM
Post
#66
|
|
|
GREEN soul Group: Members Posts: 1,579 Joined: 5-June 12 Member No.: 6,820 ნიკის ჩასმა პოსტში მონიშნულის ციტატაში ჩასმა |
6. სიამოვნება ჭკუის საზღვრებს მიღმა
ხელში ჩემოდნით პირდაპირ ლინდას ბინას მივადექი. კოცნებს შორის მოვუყევი ჩემპიონატზე, მაგრამ არაფერი მითქვამს იმ სევდიანი განწყობის და აღმოჩენების შესახებ, რომელიც ბოლოს განვიცადე. ლინდამ თავისი გადაწყვეტილების შესახებ მამცნო, რითაც დროებით საკუთარ საზრუნავს მომწყვიტა: «დენი, მე სწავლას თავს ვანებებ. ბევრი ვიფიქრე ამაზე. სამუშაოს ვიპოვნი, თუმცა არ მინდა მშობლებთან დაბრუნება. რას იტყვი?» მაშინვე გამახსენდა ჩემი მეგობრები, რომლებთანაც ძალები აღვიდგინე ავარიის შემდეგ. «ლინდა, მე შემიძლია სანტა-მონიკაში შარლოტას და ლუს დავურეკო. ისინი - ძალიან კარგები არიან, გახსოვს, გიყვებოდი მათზე, და თავს დავდებ, რომ ძალიან დიდი სიხარულით მიგიღებენ». «აჰ, ეს ძალიან კარგი იქნებოდა! შემიძლია სახლში მივეხმარო მათ, სამუშაოზე მოვეწყო, რომ პროდუქტებითაც დავეხმარო». ხუთწუთიანი საუბარი ტელეფონზე და ლინდას მომავალი გაუჩნდა. როგორ მინდოდა, რომ ჩემთვისაც ყველაფერი ასე მარტივი ყოფილიყო. სოკრატე გამახსენდა და ლინდას ვუთხარი, რომ ერთი ვინმე უნდა მენახა. «ამ შუაღამეს?» «დიახ. მე... უჩვეულო მეგობრები მყავს, რომლებიც გვიანობამდე არ იძინებენ. მართლა უნდა წავიდე». კიდევ ერთი კოცნა და წავედი. ისევ ჩემოდნით, ამჯერად სადგურს მივადექი. «ჩემთან გადმოდიხარ?» – გაიხუმრა სოკმა. «არ ვიცი, რა გავაკეთო, სოკ?» «ნუ, ჩემპიონატზე ხომ იცოდი რა უნდა გეკეთებინა. გაზეთში წავიკითხე შენი ამბები. გილოცავ. ალბათ ძალიან ბედნიერი ხარ». «შენ ძალიან კარგად იცი, რასაც ვგრძნობ, სოკ» «რა თქმა უნდა, ვიცი», – თქვა მსუბუქად და ავტო-ფარეხისკენ გაემართა ძველი ფოლკსვაგენის ტრანსმისიის გასაცოცხლებლად, – «შენ პროგრესი გაქვს… ზუსტად განრიგით». «მოხარული ვარ», – ვუპასუხე ენთუზიაზმის გარეშე, – «მაგრამ განრიგით საით?» «ჭიშკრებისკენ! ნამდვილი სიამოვნებისკენ, თავისუფლებისკენ, სიხარულისკენ, უმიზეზო ბედნიერებისკენ! იმ ერთადერთი მიზნისკენ, რომელიც ოდესღაც გქონდა; და დასაწყისისთვის დრო მოვიდა კვლავ გავაღვიძოთ შენი გრძნობები». გავჩუმდი და გადავხარშე, რაც მითხრა. «ისევ?» – ვკითხე მე. «ო, დიახ. ერთხელ შენ იცურავე ნათებაში და უბრალო რაღაცეებში პოულობდი ბედნიერებას». «ეს დიდი ხნის წინ იყო». «არც ისე დიდი ხნის წინ», – თქვა მან, ჩემი თავი ხელებშ დაიჭირა და ახალშობილობისკენ დამაბრუნა. ფართოდ გახელილი თვალებით კაფელის იატაკზე მივღოღავდი და ყურადღებით ვაკვირდებოდიფერთა ფორმებს ჩემი ხელისგულების ქვეშ. ხალიჩას შევეხე, ის კი საპასუხოდ შემეხო. ყველაფერი ისეთი ნატელი და ცოცხალია. პაწაწინა ხელით კოვზს ვიღებ და ჭიქაში ვაწკარუნებ. ჟღერადი ხმები ჩემს სმენას ელამუნება. ხმამაღლა ვყვირი! შემდეგ თავს ვწევ და ვხედავ კაბის ქვედაბოლოს, რომელიც ჩემს ზემოთ ფრიალებს. ხელში ავყავარ. დედის არომატში ჩაძირული, ჩემი სხეული მის სხეულს ერწყმის. ნეტარება მავსებს. მოგვიანებით ბაღში მივღოღავ. ჩემს სახეს გრილი ნიავი ეხება. გარშემო მკაფიო და ცოცხალი ფერებია, ახალი სურნელები. ერთ-ერთ ყვავილს ვწყვეტ და ვკბენ მას. ჩემს პირს მწარე გემო ავსებს. უკან ვაფურთხებ. დედა მიახლოვდება. ხელს ვუწვდი, რომ დავანახო მცოცავი შავი რაღაც, რომელიც ჩემს ხელზე დადის. ის იხრება და მაშორებს მას: «საზიზღარი ობობა!» შემდეგ რაღაც ნაზს მადებს სახეზე; ის ჩემს ცხვირს ესაუბრება. «ვარდი», – წარმოთქვა მან, შემდეგ ისევ იმეორებს ამ ხმაურს, – «ვარდი». ზემოთ ვიხედები მისკენ, შემდეგ გარშემო და კვლავ ვიძირები სურნელოვანი ფერების სამყაროში. სოკის ანტიკვარულ მაგიდას ვუყურებ და ქვემოთ ყვითელ ხალიჩას. თავი გავაქნიე. ყველაფერი ისეთი ფერმკრთალი მეჩვენება; ფერებს სიცოცხლე არ ჰყოფნით. «სოკრატე, მეჩვენება, რომ ნახევრად მძინავს, თითქოს ცივ წყალში უნდა ჩავიძირო, რომ გამოვფხიზლდე. დარწმუნებული ხარ, რომ ამ მოგზაურობამ ზიანი არ მომიტანა?» «არა, დენ, ზიანი მრავალი წლის განმავლობაში მოდის. როგორ? მალე თვითონ ნახავ». «ეს ადგილი… ეს ბაბუაჩემის ბაღია. მახსოვს იგი; სამოთხეს ჰგავდა». «აბსოლუტურად მართალია, დენ. ეს იყო კიდეც სამოთხე. ყოველი ახალშობილი ნათელ ბაღში ცხოვრობს, სადაც ყველაფერი უშუალოდ აღიქმება, ფიქრების ჩარევის გარეშე». «სამოთხიდან განდევნა» ყოველ ჩვენგანს გვემართება, როცა ვიწყებთ ფიქრს, როცა ვხდებით ისინი, ვინც სახელებს არქმევს, და ისინი, ვინც შეიცნობს. გესმის, არა მხოლოდ ადამი და ევა, ყოველი ჩვენგანი. ჭკუის დაბადება – ეს გრძნობების სიკვდილია… ეს სულაც არაა ის, როცა ვაშლს მივირთმევთ და ეს ცოტათი აგვაღელვებს ხოლმე!» «როგორ მინდა იქ დაბრუნება», – ჩავისუნთქე მე, – «იქ ყველაფერი ისეთი მკაფიო და ნათელი იყო, სიხარულით სავსე». «ის, რამაც ბავშობის დროს მოგიტანა სიხარული, შესაძლოა ისევ შენი გახდეს. იესომ ნაზარეთიდან, ერთ-ერთმა უდიადესმა მეომარმა, ერთხელ თქვა, იმისთვის, რომ ღმერთის სასუფეველში შეხვიდეთ, პატარა ბავშვებივით უნდა გახდეთო. ახლა შენ გესმის ეს». «სანამ დღეს ჩემგან წახვალ, დენ», – თქვა და ჭიქაში წყალი დაისხა, – «გინდა კიდევ ჩაი?» «გმადლობ, სოკ. ჩემი ავზი დღეს სავსეა». «კარგი. ხვალ დილის რვა საათზე ბოტანიკურ ბაღთან შევხვდეთ. დროა ნორჩი ნატურალისტებიც გავხდეთ». მე წამოვედი, და უკვე მოუთმენლად ველოდი ამ მომენტს. რამდენიმე საათიანი ძლისი შემდეგ საღმა და ფხიზელმა გავიღვიძე. შესაძლოა დღეს, შესაძლოა ხვალ, ბედნიერების საიდუმლოს ამოვხსნიდი. მარწყვის კანიონამდე სირბილით ვიარე და სოკრატეს ბოტანიკური ბაღის შესასვლელთან დაველოდე. როცა მოვიდა, ჩვენ გავისეირნეთ ყველა შესაძო სახის ხესთან, ბუჩქთან და ყვავილთან. ამის შემდეგ შევედით დიდ გუმბათის ფორმის სათბურში. ჰაერი თბილი და ტენიანი იყო. სოკმა ხელი მოატარა გარშემო ტროპიკულ მცენარეულობას და თქვა: «როცა ბავში იყავი, მთელი სამყარო წარსდგებოდა შენი მხედველობის, სმენის და შეხების წინაშე, თითქოს პირველად. ახლა კი დასახელებები და კატეგორიები გაქვს ყველაფერ ამისთვის – ეს კარგია, ეს ცუდია, ეს მაგიდაა, ეს სკამია, ეს მანქანაა, სახლი, ყვავილი, ძაღლი, კატა, წიწილა, მამაკაცი, ქალი, დაისი, ოკეანე, ვარსკვლავი. შენთვის მოსაწყენი ხდება სამყაროს გამოვლინებები, რადგანაც ისინი მხოლოდ დასახელებებად დარჩნენ. მშრალი ჭკუისმიერი ცნებები ზღუდავენ შენს ხედვას». სოკრატემ მიმითითა პალმებზე, რომლებიც თითქმის ეხებოდნენ შუშის ჭერს. «ახლა შენ აღიქვამ გარემოცვას ასოციაციების ჭრილში, რომლებიც ფარავენ პირდაპირ, უშუალო გაცნობიერებულობას. შენ „უკვე ნახე ეს ყველაფერი ადრე“; ეს იგივეა, რომ კინოს უყურო მეოცედ. შენ ხედავ მხოლოდ მოგონებებს საგნებზე, და ეს მოსაწყენი ხდება. გესმის, მოწყენილობა - ეს ცხოვრების ფუნდამენტალური გაუცნობიერებლობაა; მოწყენილება გაცნობიერებულობაა, რომელიც ჭკუის ჩაფხუტში მოექცა. უნდა მოადუნო ჭკუა, რომ „გრძნობაზე მოხვიდე“. მომდევნო ღამეს ოფისში ზუსტად იმ დროს შევედი, როდესაც ჩაიდანს ღუმელზე ადგამდა. ფრთხილად გავიხადე ფეხსაცმელი და სავარძლის გვერდით ხალიჩაზე დავდე. ისე რომ არც შემოტრიალებულა, მითხრა: «რას იტყვი პატარა შეჯიბრებაზე? შენ ტრიუკს აკეთებ, მერე კი შევხედოთ, ვინ აჯობებს». «კარგი, თუ ასე გინდა...». არ მინდოდა უხერხულ მდგომარეობაშ ჩამეყენებინა, ამიტომ უბრალოდ დგომი გავაკეთე ცალ ხელზე, მის საწერ მაგიდაზე, შემდეგ ხელი გავმართე და უკუღმა სალტოთი ხალიჩაზე დავეშვი. სოკრატემ თავი გააქნია, ცხადია, რომ დემორალიზებული იყო. «ვიმედოვნებდი, რომ ეს ნამდვილი შეჯიბრი იქნებოდა, მაგრამ ჩემმა იმედებმა არ გაამართლა». «მაპატიე, სოკ, მაგრამ ბოლოს და ბოლოს შენ არ ხდები უფრო ახალგაზრდა, მე კი ამ საქმეშ ძალიან მაგარი ვარ». «მინდოდა მეთქვა», – ფართოდ გაეღიმა მას, – «რომ არანაირი შანსი არა გაქვს». «ეს როგორ?» «აი ასე», – თქვა მან, შეტრიალდა და აბაზანაში შევიდა. მე ყურადღებით ვადევნებდი თვალყურს. ყოველი შემთხვევისთვის, რომ ადრინდელივით ხმლით არ გამოვარდნილიყო, შემოსასვლელთან გავიწიე. მაგრამ ის მხოლოდ თავისი ჭიქით ხელში გამოვიდა. ჭიქა წყლით გაავსო, გამიღიმა, ხელში ასწია, თითქოს სადღეგრძელოს ამბობდა და ნელა დალია. «და რა მერე?» – ვკითხე მე. «ზუსტად ის». «რას ნიშნავს, ზუსტად ის“? შენ არაფერი არ გაგიკეთებია». «ზუსტადაც, რომ გავაკეთე. უბრალოდ შენი თვალები არ გაძლევენ საშუალებას, რომ მომხდარი შეაფასო. მე მსუბუქ დაბინძურებას ვგრძნობდი თირკმელებზე; რამდენიმე დღეში ეს ნეგატიურად აისახებოდა მთელს სხეულზე. ამგვარად, იმისთვის რომ თავიდან ამეცილებინა შემდგომი გართულებები, პრობლემის ლოკალიზება მოვახდინე და თირკმელები გავიწმინდე». გამეცინა. «სოკ, შენ უდიდესი და ყველაზე ტკბილადმოუბარი მატყუარა ხარ, რომელსაც შევხვედრივარ. აღიარე წაგება. შენ ბლეფობ». «მე სრულიად სერიოზულად ვამბობ. ის, რაც მე აღვწერე, მართლა მოხდა. ეს მოითხოვს მგრძნობიარობას შინაგანი ენერგიებისადმი და ზოგიერთი ნატიფი მექანიზმის მართვას. მეორე მხრივ, შენ», – თქვა და ჩემს ჭრილობას მარილი მოაყარა, – «ძლივს აცნობიერებ იმ პროცესებს, რაც კანის ამ ტომარაში ხდება. როგორც თოკზე მოსიარულე, რომელიც ხელებზე დგომას სწავლობს, შენ ჯერ კიდევ არ შეგიძლია იგრძნო, როდის კარგავ წონასწორობას და შეიძლება ძველებურად გადმოვარდე ავადმყოფობისგან შეპყრობილი». «საქმე იმაშია, სოკ, რომ მე საკმაოდ კარგი წონასწორობა გამოვიმუშავე გიმნასტიკაში. ეს უბრალოდ აუცილებელია იმისთვის, რომ ასეთი რთული...». «სისულელეა. შენ უბრალოდ გაცნობიერებულობის უხეში დონე განივითარე; რომლებიც საკმარისია მხოლოდ ზოგიერთი ელემენტარული ფიზიკური მოძრაობისთვის, მაგრამ ამაში არაფერია განსაკუთრებული». «გააკეთე ეს, შეასრულე სამმაგი სალტო და მერე მელაპარაკე». «ადვილზე ადვილია. ესაა ტრიუკი, რომელიც მოითხოვს რამდენიმე ორდინალურ თვისებას. მაგრამ როდესაც იგრძნობ ენერგიის დინებებს საკუთარ სხეულში და შეძლებ განწყობის შექმნას, აი მაშინ იქნები გმირი. ასე რომ განაგრძე ვარჯიში, დენ. გაანატიფე შენი შეგრძნებები დღითიდღე ცოტ-ცოტათი; გაწელე ისინი, ისევე როგორც დარბაზში იწელები. შედეგად შენი გაცნობიერებულობა ღრმად შეაღწევს შენს სხეულში და სამყაროში. მაშინ შეძლებ, რომ ნაკლები იფიქრო ცხოვრებაზე და მეტად იგრძნო იგი. მაშინ შეძლებ სიხარულს წვრილმანებით და მეტად აღარ იქნები მიჯაჭვული მიღწევებზე და ძვირფას გართობებზე. შემდეგ ჯერზე», – გაეცინა მას, – «შესაძლოა გამოგვივიდეს კიდეც ნამდვილი შეჯიბრება». კიდევ ერთხელ გავაცხელე წყალი ჩაისთვის. ცოტა ხანს ჩუმად ვიჯექით, შემდეგ კი ფარეხში შევედით და სოკს მივეხმარე, ფოკსვაგენიდან ძრავის ამოღებაში და კიდე ერთი გაფუჭებული ტრანსმისიის დაშლაში. გარეთ გავედით, რომ შავ ლიმუზინს მოვმსახურებოდით. ამის შემდეგ, როცა ოფისში დავბრუნდით, ვკითხე სოკს, ფიქრობდა თუ არა, რომ მდიდრები უფრო ბედნიერები არიან, ვიდრე ისეთი ღარიბები, როგორებიც „ჩვენ ვართ“. ჩვეულებისამებრ მისი პასუხი შოკისმომგვრელი აღმოჩნდა ჩემთვის. «მე ღარიბი არ ვარ, დენ. მე უკიდურესად მდიდარი ვარ. და საერთოდ, ბედნიერი რომ იყოს, ადამიანი მდიდარი უნდა გახდეს». მას გაეღიმა ჩემი გამოშტერებული სიფათის დანახვაზე, კალამი აიღო და სუფთა ფურცელზე დახატა: ბედნიერება = დაკმაყოფილება / სურვილები «დენ, თუ შენ საკმარისი ფული გაქვს, რომ სურვილები დაიკმაყოფილო – მდიდარი ადამიანი ხარ. მაგრამ არსებობს მდიდრად ყოფნის ორი საშუალება: შენ შეგიძლია გამოიმუშაო, მემკვიდრეობით მიიღო, ისესხო, ითხოვო ან მოიპარო ფული შენი ძვირფასი სურვილების დასაკმაყოფილებლად; ან შეგიძლია მოახდინო უბრალო ცხოვრების სტილის კულტივირება მცირე სურვილებით; ამ შემთხვევაშ ყოველთვის გექნება საკმარისზე მეტი ფული. მხოლოდ მეომარს ჰყოფნის უნარი და დისციპლინა, რომ მეორე გზაში ნახოს სარგებელი. სრული ყურადღება ყოველი წამისადმი, ეს არის ჩემი ვნება და ჩემი სიამოვნება. ყურადღება არ ღირს ფული; შენი ერთადერთი ინვესტიცია – სწავლაა. აი, მეომრის კიდევ ერთი უპირატესობა, დენ – ეს უფრო იაფია! ბედნიერების საიდუმლო მცირედით სიხარულშია და არა უსასრულო ძიებებში». მსიამოვნებდა მისი სიტყვების მოსმენა. გაუთავებელი ძიებები და სასოწარკვეთილი მცდელობები უკვე აღარ არსებობდნენ ჩემთვის. სოკრატემ მაჩვენა საგანძური ჩემს საკუთარ სხეულში. სოკრატემ ალბათ შეამჩნია ჩემი ოცნებები, ამიტომ უეცრად ხელი მტაცა და მაღლა ამისროლა, ისე მაღლა, რომ კინაღამ თავი ავარტყი ჭერს! ვარდნისას კი დამიჭირა და რბილად დამსვა ფეხებზე. «უბრალოდ მინდოდა დავრწმუნებულიყავი შენს ყურადღებაში ჩემი საუბრის მომდევნო ნაწილის მიმართ რომელი საათია ახლა?» ჯერ კიდევ ფრენის შთაბეჭდილების ქვეშ მყოფმა, ვუპახუხე: «დრო ფარეხის კედელზე ღამის 2:35-ს აჩვენებს. «პასუხი არასწორია! დრო ყოველთვის იყო, არის და იქნება - ახლა! ახლა – ეს ნამდვილი დროა; ნამდვილი დრო – ეს ახლაა! გასაგებია?» «ნუ, კი… ყველაფერი გასაგებია». «სად ვიმყოფებით?» «ბენზინ-გასამართი სადგურის ოფისში… ჩვენ ხომ ვითამაშეთ ეს თამაში ადრე?» «დიახ, ვითამაშეთ, და შენ ჯერ კიდევ მაშინ გაიგე, რომ შენ სრული სიზუსტით იცი, რომ აქ იმყოფები, სადაც არ უნდა იყოს ეს „აქ“. ამ მომენტიდან, როცა არ უნდა გაიქცეს შენი ყურადღება სხვა დროსა და ადგილებში, მინდა რომ დაუყოვნებლივ დააბრუნო იგი. გახსოვდეს, დრო – ახლა, ადგილი – აქ». -------------------- Пойди туда - не знаю куда, принеси то - не знаю что!
|
|
|
|
|
Jul 27 2013, 01:39 PM
Post
#67
|
|
|
GREEN soul Group: Members Posts: 1,579 Joined: 5-June 12 Member No.: 6,820 ნიკის ჩასმა პოსტში მონიშნულის ციტატაში ჩასმა |
ზუსტად ამ მომენტში ოფისში შემოვარდა კოლეჯის სტუდენტი და თან სახელურზე თავის მეგობარს ექაჩებოდა. «არ შემიძლია ამის დაჯერება!», – უთხრა თავის მეგობარს და სოკრატეზე მიუთითა, შემდეგ კი მას მიმართა, – «აქვე მივდიოდი ქუჩაზე და შემთხვევით შიგნით შემოვიხედე, დავინახე როგორ აისროლეთ ეს ბიჭი პირდაპირ ჭერში. ვინ ხართ?»
სულ ცოტაც და სოკრატეს სამუდამოდ გაშიფრავდნენ. მან სტუდენტს გაუგებარი თვალებით შეხედა, შემდეგ კი გაეცინა. «ა-ა!», სიცილით თქვა მან, – ნომერი ცოდად არ გამოსულა! არა, ჩვენ უბრალოდ ვვარჯიშობდით, რომ დრო მოგვეკლა. დენ, შენ ხომ გიმნასტი ხარ?» მე თავი დავუქნიე. სტუდენტის მეგობარმა თქვა, რომ მიცნობდა; ის რამდენჯერმე დაესწრო შეჯიბრებებს გიმნასტიკაში. სოკის ვერსია სიმართლეს ემსგავსებოდა. «ჩვენ აქ მინი-ბატუტი გვაქვს საწერი მაგიდის უკან», – სოკრატე საწერი მაგიდის უკან დადგა და ჩემდა გასაკვირად დაიწყო არარსებული მინი-ბატუტის „დემონსტრირება“ იმდენად კარგად, რომ მე თვითონაც კი დავიჯერე მისი არსებობა. უფრო და უფრო მაღლა ხტებოდა, ისე რომ თითქმის ჭერს მიწვდა, შემდეგ კი მისი ნახტომების ამპლიტუდა შემცირდა. ბოლოს სულ გაჩერდა და ქედი მოიხარა. მე ტაში დავუკარი. დამშვიდებული ბიჭები წავიდნენ. მე მაშინვე საწერ მაგიდას შემოვუარე. რა თქმა უნდა იქ არანაირი ბატუტი არ იყო! ისტერიული ხარხარი ამიტყდა. «სოკრატე, შენ საოცრება ხარ!» «აჰა», – თქვა მან. იგი არასოდეს იტანბჯებოდა ცრუ თავმდავბლობისგან. ამ დროისთვის ცა უკვე განათდა, და მე და სოკმა წასვლა გადავწყვიტეთ. ვგრძნობდი რომ ეს ჩემი განთიადიც იყო. სახლისკენ მივაბიჯებდი და იმ ცვლილებებზე ვფიქრობდი, რომლებიც იმდენად გარეთ არა, რამდენადაც ჩემს შიგნით მოხდა. ახალი სიცხადით ვგრძნობდი, საით მივყავდი ჩემს გზას და სად იყო ჩემი პრიორიტეტები. როგორც ამას ოდესღაც მოითხოვდა ჩემგან სოკი, გავუშვი მოლოდინები იმის თაობაზე, თუ როგორ უნდა შეესაბამებოდეს სამყარო ჩემს მოლოდინებს, ამიტომ ჩემი იმედგაცრუებებიც გაქრა. ეჭვგარეშეა, გავაგრძელებ ყველაფრის კეთებას იმისთვის, რომ ყოველდღიურ სამყაროშ ვიცხოვრო, მაგრამ ამჯერად ჩემი საკუთარი პირობებით. თავისუფლებას ვგრძნობდი. ასევე შეიცვალა ჩემი სოკისადმი დამოკიდებულებაც. აღარ დამრჩა ჩემთვის ძვირფასი იმდენი ილუზია, რაც ადრე მქონდა. თუ ვირს მიწოდებდა, შემეძო მხოლოდ გამცინებოდა, იმიტომ რომ ვიცოდი: ყოველ შემთხვევაში, მისი სტანდარტებით ის მართალი იყო. და ამჯერად უკვე აღარც მაშინებდა. როცა ჰერიკის საავადმყოფოსთან გავიარე, ვიღაცამ მხარზე მტაცა ხელი და მე ინსტინქტურად დავიხარე, როგორც კატა, რომელსაც არ უნდა, რომ მოეფერონ. შემოვრუნდი და სოკრატე დავინახე. «ო, შენ უკვე აღარ ხარ დამფრთხალი თევზი, ასე არაა?» «აქ რას აკეთებ, სოკ?» «სასეირნოდ მივდივარ». «ჰოდა ძალიან კარგი». ცოტა ხანს ჩუმად მივდიოდით. შემდეგ მკითხა: «რომელი საათია?» «ახლა-ა დაახლოებით…», – და მაშინვე გამოვფხიზლდი, – «დაახლოებით ახლაა». «და სად ვართ?» «აქ». მეტი არაფერი უთქვამს, მე კი ლაპარაკი მომინდა და მოვუყევი თავისუფლების ახალ შეგრძნებაზე, მომავალ გეგმებზე. «რომელი საათია?» «ახლა», – ჩავისუნთქე მე, – «არაა საჭირო ყოველ წუთში…» «სად ვართ?» – უცოდველად მკითხა ისევ. «აქ, მაგრამ…» «მომისმინე», – შემაწყვეტინა მან, – «დარჩი აწმყოში. შენ არაფერი შეგიძლია შეცვალო წარსულში, მომავალი კი არასოდეს მოვა ზუსტად ისე, როგორც წარმოგედგინა, ან ისურვებდი. არასოდეს არ ყოფილან წარსული მეომრები, და არც მომავალი მეომრები იქნებიან. მეომარი - აქაა, ახლა. შენი ტანჯვა, შიში და რისხვა, მწუხარება და დანაშაულის გრძნობა, შური, გეგმები და სურვილები ცხოვრობენ მხოლოდ წარსულით... ან მომავლით». «მოიცა, სოკრატე. მე ზუსტად მახსოვს, როგორ ვბრაზდებოდი აწმყოში». «ასე არა», – თქვა მან, – «შენ გულისხმობ, რომ გაბრაზებული მოქმედებდი იმ მომენტში. ეს ბუნებრივია; მოქმედება ყოველთვის აწმყოში ხდება, იმიტომ რომ ეს სხეულის გამოხატულებაა, რომელსაც მხოლოდ აწმყოში არსებობა შეუძლია. მაგრამ ჭკუა, ჰგავს ფანტომს, და ფაქტიურად არასოდეს არსებობს აწმყოში. მისი ერთადერთი ძალაუფლება შენზე მდგომარეობს იმაში, რომ მოწყვიტოს შენი ყურადღება აწმყოს». მე დავიხარე, რომ ფეხსაცმლის თასმები შემეკრა, და ამ დროს საფეთქლებთან შეხება ვიგრძენი. თასმები შევიკარი და როცა გავიმართე, აღმოვაჩინე, რომ პატარა, მტვრიან კოშკში აღმოვჩნდი, ანჯრების გარეშე. ნახევრად სიბნელეში ძლივს ვარჩევდი ძველ კუბოებს, რომლებიც ვერტიკალურად იდგნენ კედელთან. მაშინვე საშინელმა შიშის გრძნობამ შემიპყრო. განსაკუთრებით მაშინ, როცა მივხვდი, რომ ამ მყრალ ჰაერში ვერ ვარჩევდი ვერანაირ ბგერას, თითქოს ყველა ბგერა მოკვდაო. როცა ნაბიჯი გადავდგი, მივხვდი, რომ პენტაგრამის - ხუთქიმიანი ვარსკვლავის შიგნით ვიმყოფებოდი, რომელიც იატაკზე ყავისფერ-წითელი ფერით ეხატა. კარგად დავაკვირდი... ეს გამხმარი სისხლი იყო. ჩემს უკან ხარხარი მესმოდა. იმდენად საზიზღარი, იმდენად შემზარავი, რომ პირშ მაშნვე ლითონის გემოს შეგრძნება გამიჩნდა. ინსტინქტურად შევბრუნდი საზიზღარი არსებისკენ. ის პირდაპირ სახეშ მასუნთქებდა და მკვდრის სიმყრალემ კინაღამ ძირს დამაგდო. არსებამ კბილები დააღჭრიალა და ეშვები გამოაჩინა. შემდეგ დაიშიშინა: «მო-ო-დი ჩე-ე-მთან!» მინდოდა დავმორჩილებოდი, მაგრამ ინსტინქტები ჩამერთო და არ გავნძრეულვარ. მან ხმამაღლა დაიღრიალა: «შვილებო! შეიპყარით იგი!» კუბოები ოთახის კუთხეში ჯერ შეინძრნენ, შემდეგ გაიხსნენ და მათგან ზომბებივით დაიწყეს ამოსვლა საზიზღარმა, ხრწნადმა ადამიანთა გვამებმა. მაშნვე გასასვლელის ძებნა დავიწყე. ამ დროს ოთახის კარი ჩემს უკან გაიღო და შემოვიდა ახალგაზრდა ქალი, ცხრამეტიოდე წლის. იგი პირდაპირ პენტაგრამის საზღვართან დაეცა. კარი ღია დარჩა და გარედან სინათლის ნაკადი შემოიჭრა. ქალი მშვენიერი იყო; თეთრებში ჩაცმული. დაიკვნესა, თითქოს ტკივილისგან, და ძლივს გასაგონი ხმით წარმოთქვა: «დამეხმარე. გთხოვ, დამეხმარე». მისი თვალები ცრემლით იყო სავსე და ვედრებას გამოხატავდნენ. მათში აისახებოდა მადლიერების, ჯილდოს და მწველი სურვილის დაკმაყოფილების პირობა. ამასობაშ გვამები მიახლოვდებოდნენ. ქალს შევხედე, შემდეგ კარისკენ გავიხედე. ამ დროს ჩემთან შეგრძნება მოვიდა: «დარჩი იქ, სადაც დგახარ. პენტაგრამა – ეს ნამდვილი მომენტია. მის შიგნით შენ უსაფრთხოდ ხარ. დემონი და მისი ამფსონები – ეს წარსულია. კარი – ეს მომავალია. ყურადღებით იყავი». ზუსტად ამ მომენტში ქალმა კვლავ დაიკვნესა და ზურგზე გადატრიალდა. კაბა თითქმის თეძოებამდე აეწია და ერთი ფეხი გაუშიშვლა. ჩემსკენ ხელს იწვდიდა, მევედრებოდა და მნუსხავდა: «დამეხმარე…» სურვილით მთვრალმა პენტაგრამას გადავაბიჯე. ქალმა დაიჩხავლა და წითელი ეშვები გამოაჩინა. დემონმა და მისმა კომპანიამ გამარჯვების ნიშნად დაიხუვლეს და მეცნენ. მე პენტაგრამაში დავბრუნდი. ტროტუარზე მწოლიარე სოკრატეს მივშტერებოდი. «თუ საკმარისად დაისვენე, წინააღმდეგი ხომ არ იქნები, რომ კიდე გავისეირნოთ?» – მითხრა მან. «აუცილებელია, რომ ყოველ ჯერზე სასიკვდილოდ შემაშინო, როცა რაიმეს ახსნა გჭირდება?» – ძლივს აღმომხდა მე. «ალბათ», – მიპასუხა მან, – «როცა საქმე რაღაც განსაკუთრებულად მნიშვნელოვანს ეხება». ცოტა მოგვიანებით სულელური გამომეტყველებით ვკითხე: «ალბათ შენ არ გამოართმევდი ტელეფონს იმ ქალბატონს, ასე არაა?» სოკრატემ ხელი შუბლზე შემოირტყა და თვალები ზეცისკენ აღაპყრო. «იმედი მქონდა მაინც აიღებდი გაკვეთილს ამ მელოდრამიდან». «მთლიანობაში», – ვთქვი მე, – «უნდა დარჩე აწმყოში – ეს უფრო უსაფრთხოა. და არ უნდა გადააბიჯო პენტაგრამას, ვისი გულისთვისაც არ უნდა მოგიწიოს, განსაკუთრებით თუ მას ეშვები აქვს». «მართალია», – გაეცინა მას, – «არ მისცე ნება, ვინც არ უნდა იყოს და რაც არ უნა იყოს, მითუმეტეს შენს ფიქრებს, რომ აწმყოდან მოგაცდინონ. ალბათ გსმენია ეს ლეგენდა ორ ბერზე: ორი ბერი, ერთი მოხუცი და ერთი ახალგაზრდა, მიდიოდნენ წვიმისგან დასველებულ ტყის ბილიკზე. ისინი იაპონიაში, თავიანთ მონასტერში ბრუნდებოდნენ. გზად ახალგაზრდა, ძალიან ლამაზი ქალი შეხვდათ, რომელიც ჭუჭყიანი და მჩქეფარე მდინარის ნაპირთან იდგა. როცა მისი გაჭირვებული მდგომარეობა დაინახა, მოხუცმა ხელში აიყვანა ქალი და მდინარეზე გადაიყვანა. ქალმა გაუღიმა და ყელზე ხელებით მოეხვია, სანამ ნაპირზე არ დასვამდა. შემდეგ მადლობა გადაუხადა, თაყვანი სცა და ორივე ბერმა გზა განაგრძო. როცა მონასტრის ჭიშკარს მიუახლოვდნენ, ახალგაზრდა ბერმა, ბოლოს და ბოლოს ვეღარ გაძლო: «როგორ შეგეძლო ის ლამაზმანი ხელში აგეყვანა? ვფიქრობ ასეთი საქციელი არ შეეფერება სულიერ გზაზე მყოფ ადამიანს?» მოხუცმა შეხედა თავის ახალგაზრდა მეგობარს და უთხრა: «მე იქ დავტოვე იგი, შენ კი ახლაც თან ატარებ?» «როგორც ჩანს წინ ბევრი სამუშაო გველის», – ჩავისუნთქე მე, – «სწორედ მაშინ, როცა მეჩვენებოდა, რომ უკვე მივედი სადღაც». «შენი საქმეა არა „სადმე მისვლა“ – არამედ აქ ყოფნა. დენ, ჯერ კიდევ ძლივს ცხოვრობ აწმყოში. შენ ჭკუის ფოკუსირებას აქ და ახლა მხოლოდ მაშინ ახერხებ, როცა სალტოს აკეთებ, ან მე გაჯანჯღარებ. დრო მოვიდა, ძალისხმევა არ დაიშურო, რომ შანსი მაინც გაგიჩნდეს ჭიშკრის პოვნისთვის. ის აქაა, შენს წინ; თვალები გაახილე, ახლა!» «კი მაგრამ, როგორ?» «უბრალოდ შეინარჩუნე ყურადღება აწმყო მომენტში, დენ, და ამით განთავისუფლდები ფიქრებისგან. როცა ფიქრები აწმყოს ეხებიან, ისინი იფანტებიან». იგი წასასვლელად მოემზადა. «მოიცადე, სოკრატე. სანამ წახვალ მითხარი, ეს მოხუცი ბერი შენ იყავი? მგონია, რომ შენც ასე მოიქცეოდი». «შენ ჯერ კიდევ ატარებ მას?» გაეცინა და ქუჩის კუთხეს მიეფარა. -------------------- Пойди туда - не знаю куда, принеси то - не знаю что!
|
|
|
|
|
Jul 28 2013, 10:19 AM
Post
#68
|
|
|
GREEN soul Group: Members Posts: 1,579 Joined: 5-June 12 Member No.: 6,820 ნიკის ჩასმა პოსტში მონიშნულის ციტატაში ჩასმა |
სახლამდე დარჩენილი რამდენიმე კვარტალი სირბილით გავიარე, შხაპი მივიღე და მაშინვე ღრმად დამეძინა.
როცა გავიღვიძე სასეირნოდ გავწიე და განვაგრძე მედიტაცია ისე, როგორც სოკმა მირჩია. უფრო და უფრო მეტად ვახდენდი ყურადღების ფოკუსირებას აწმყო მომენტზე. სამყაროსთან მიმართებაში ვიღვიძებდი და ბავშვივით კვლავ ვუბრუნდებოდი გრძნობებს. ცა უფრო ნათელი მეჩვენებოდა, მაისის ბურუსიან დღეებშც კი. სოკრატესთვის ლინდაზე არაფერი მითქვამს. შესაძოა ამავე მიზეზით ლინდასაც არაფერს ვუყვებოდი ჩემს მასწავლებელზე. ისინი ჩემი ცხოვრების სხვადასხვა ნაწილები იყვნენ; და მე ვგრძნობდი, რომ სოკრატეს უფრო მეტად აინტერესებდა ჩემი შინაგანი მომზადება, ვიდრე ჩემი მიწიერი ურთიერთობები. ჯოისგან არანაირ შეტყობინებებს არ ვიღებდი, გარდა მოგონებებისა და სიზმრებისა. ლინდა თითქმის ყოველდღე მწერდა, და ზოგჯერ მირეკავდა, რადგანაც ბელლის სატელეფონო კომპანიაში მოეწყო სამუშაოდ. უნივერსიტეტის მეცადინეობებიც კარგად მიდიოდა. მაგრამ ჩემი ნამდვილი სასწავლო კლასი მარწყვის კანიონი გახდა, სადაც ქარივით დავქროდი მთებზე და კურდღლებს ვეჯიბრებოდი სირბილში. ხანდახან ვჩერდებოდი, ხეების ქვეშ ვჯდებოდი და ვმედიტირებდი, ან უბრალოდ მსუბუქი ბრიზის სურნელებას ვისუნთქავდი. ვჯდებოდი და ნახევარი საათის განმავლობაში ვუმზერდი ამომავალ მზეს ან ღრუბლებს ჩემს თავზე. მე თავისუფალი ვიყავი წარსულის ყველა «მნიშვნელოვანი მიზნისაგან» გარდა ერთისა: ჭიშკრებისა. ზოგჯერ, სპორტულ დარბაზში ესეც კი მავიწყდებოდა, ექსტატიურად ვთამაშობდი და ბატუტზე დავხტოდი: ხან სწრაფად ვაკეთებდი რთულ სალტოებს, ხან კი ტალღისებურად და თანაბარზომიერად ვმოძრაობდი. მე და ლინდა მიმოწერას ვაგრძელებდით და მალე ჩვენი წერილები პოეზიად იქცა. მაგრამ ჯოის ხატ-სახე უცვლელად მყავდა თვალწინ, და ეშმაკურად და ბრძნულად მიღიმოდა, სანამ არ გავაცნობიერე ვინ და რა მინდა სინამდვილეში. ამასობაშ ჩემი სწავლება უნივერსიტეტში დასასრულს უახლოვდებოდა. გამოსაშვები გამოცდები უბრალო ფორმალობა გახდა ჩემთვის. ვიცოდი, რომ ჩემი ცხოვრება იცვლებოდა, როცა საგამოცდო ფურცლებზე პასუხებს ვწერდი. იდეები უბრალოდ ცვიოდა ჩემი თავიდან. მათ ხელს არ უშლიდა დაძაბულობა და შფოთვები. შემდეგ ყველაფერი დასრულდა, და მივხვდი - ჩემი საუნივერსიტეტო განათლება დამთავრდა. სადგურზე ახალი ვაშლის წვენი მივიტანე, რათა ეს მოვლენა აღმენიშნა სოკრატესთან ერთად. სანამ ვიჯექით და წვენს მივირთმევდით, ფიქრები გამოსხლტდნენ ჩემი ყურადღებიდან და მომავლისკენ გასწიეს. «სად ხარ?» – მკითხა სოკრატემ, – «რომელი საათია?» «აქ, სოკ, ახლა. მაგრამ ჩემი ამჟამინდელი რეალობა იმაში მდგომარეობს, რომ პროფესია უნდა ავირჩიო. რას მირჩევ?» «აი ჩემი რჩევა: აკეთე ის, რაც გინდა». «ეს არც ისე პრაქტიკული რჩევაა. შეგიძია რაიმე დაამატო?» «კარგი, აკეთე ის, რაც უნდა აკეთო». «კი, მაგრამ რა?» «არა აქვს მნიშვნელობა რას აკეთებ, მნიშვნელობა აქვს მხოლოდ იმას, თუ რამდენად კარგად აკეთებ ამას. სხვათაშორის», – დაამატა მან, – «ამ შაბათ-კვირას ჯოი შემოგვიერთდება». «შესანიშნავია! რას იტყვი პიკნიკზე შაბათს? დილის ათ საათზე ნორმალურია?» «მშვენიერია. აქ შევხვდეთ». მე დავემშვიდობე და ივნისის გრილ და ვარსკვლავებიან ღამეში გამოვედი. დაახლოებით ღამის ორის ნახევარი იყო, როცა სადგურიდან წამოსულს რაღაცამ მაიძულა შევტრიალებულიყავი და სადგურის სახურავისკენ ამეხედა. იქ ის იდგა, ზუსტად ისეთი, როგორიც მრავალი თვის წინ ვნახე. სრულიად უძრავად იდგა და მაღლა ვარსკვლავებს უცქერდა, მისი სხეულის გარშემო კი რბილი ნათება იყო. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემგან ოცდათხუთმეტ მეტრშ იმყოფებოდა და ძალიან ჩუმად ლაპარაკობდა, მისი ხმა ჩემთან ახლოს გავიგე: «დენ, მოდი აქ». მე სწრაფად შემოვუარე სადგურს, და ზუსტად იმ მომენტში, შევხვდი მას, როცა სიბნელიდან გამოდიოდა. «სანამ წახვალ, არის კიდევერთი რაღაც, რაც უნდა დაინახო. იგი ორივე საჩვენებელი თითით ჩემს ყვრიმალებს შეეხო. შემდეგ ნაბიჯით უკან დაიხია და სახურავზე ახტა. მე მოჯადოებულივით ვიდექი და თვალებს არ ვუჯერებდი. სოკი ისევ ჩამოხტა და თითქმის უხმოდ დაეშვა მიწაზე. „საიდუმლო“, – ფართოდ გაეღიმა მას, – „წვივების ძალაშია“. მე თვალები მოვისრისე. «სოკრატე, ეს ნამდვილად მოხდა? ანუ იმის თქმა მინდა, რომ დავინახე ეს; მაგრამ შენ ხომ ჯერ ჩემს თვალებს შეეხე». «არ არსებობს რეალობის მკვეთრად გამოხატული საზღვრები, დენ. დედამიწა არაა მყარი. ის მოლეკულებისგან და ატომებისგან შედგება – სივრცით სავსე პაწაწუნა სამყაროებისგან. ეს ადგილი – სინათლის და ჯადოსნობის ადგილია, თუ შენ მხოლოდ გაახელ თვალებს». ერთმანეთს მშვიდობიანი ღამე ვუსურვეთ და წამოვედი. -------------------- Пойди туда - не знаю куда, принеси то - не знаю что!
|
|
|
|
|
Jul 28 2013, 11:02 PM
Post
#69
|
|
 RED soul  Group: Members Posts: 198 Joined: 20-April 10 From: motel entland 66 Member No.: 6,208 ნიკის ჩასმა პოსტში მონიშნულის ციტატაში ჩასმა |
ატმან რამდენი დაგრჩა კიდე სათარგმნი? 2 ამდენი? ამის ნახევარი თუ დაახლოებით რამდენი?
--------------------  |
|
|
|
|
Jul 28 2013, 11:41 PM
Post
#70
|
|
|
GREEN soul Group: Members Posts: 1,579 Joined: 5-June 12 Member No.: 6,820 ნიკის ჩასმა პოსტში მონიშნულის ციტატაში ჩასმა |
გოგა
ცოტა დარჩა. დაახლოებით 20 გვერდი. -------------------- Пойди туда - не знаю куда, принеси то - не знаю что!
|
|
|
|
|
Jul 29 2013, 12:26 AM
Post
#71
|
|
|
RED soul Group: Members Posts: 198 Joined: 20-April 10 From: motel entland 66 Member No.: 6,208 ნიკის ჩასმა პოსტში მონიშნულის ციტატაში ჩასმა |
Atm@n
ძალიან კარგი, გამიხარდა, მადლობა უანგაროდ რომ თარგმნი... -------------------- |
|
|
|
|
Jul 29 2013, 06:29 AM
Post
#72
|
|
|
GREEN soul Group: Members Posts: 1,579 Joined: 5-June 12 Member No.: 6,820 ნიკის ჩასმა პოსტში მონიშნულის ციტატაში ჩასმა |
გოგა
რატო უანგაროდ? ზემოთ დამიფასდება! 
-------------------- Пойди туда - не знаю куда, принеси то - не знаю что!
|
|
|
|
|
Jul 29 2013, 10:25 AM
Post
#73
|
|
|
GREEN soul Group: Members Posts: 1,579 Joined: 5-June 12 Member No.: 6,820 ნიკის ჩასმა პოსტში მონიშნულის ციტატაში ჩასმა |
როგორც იქნა შაბათიც მოვიდა. მე ოფისში შევედი და სოკი თავისი სავარძლიდან წამოდგა. ამ დროს ვიგრძენი ნაზი ხელის შეხება, რომელიც თეძოზე მომეხვია და თვალის კუთხით შევამჩნიე ჯოი, ჩემს გვერდით.
«როგორ მიხარია შენი დანახვა», – ვუთხარი და გადავეხვიე. მისი ღიმილი სინათლეს ასხივებდა. «ოი-ოი», – თქვა მან, – «შენ მართლა ძლიერდები. ოლიმპიადისთვის ემზადები?» «სიმართლე გითხრა», – სერიოზულად თქვი მე, – «ვაპირებ მივატოვო სპორტი. გიმნასტიკამ უკვე მომცა, რაც შეეძლო; დრო მოვიდა უფრო წინ ვიარო». მან კომენტარების გარეშე დამიქნია თავი. «კარგი, წასვლის დროა», – თქვა სოკრატემ და თავისივე მოტანილ საზამთროს ხელი დაავლო. მე ზურგჩანთაში სენდვიჩები მქონდა. ზემოთ, მთებისკენ დავიძარით. დღე მშვენიერი გამოდგა. ლანჩის შემდეგ სოკმა გადაწყვიტა მარტონი დავეტოვებინეთ და ხეზე აძვრა. მოგვიანებით ჩამოვიდა და გაიგო, ჩვენი საუბარი. «ჯოი, ოდესმე წიგნს დავწერ სოკრატესთან გატარებულ ამ დროზე». «შეიძება ამაზე ფილმიც გადაიღონ» – თქვა მან. სოკრატე ხესთან იდგა და გვისმენდა. ენთუზიაზმმა შემიპყრო. «და მაისურებსაც გააკეთებენ მეომრებისთვის…» «და საპნებს მეომრებისთვის». «სახაზავს მეომრებისთვის». «და საღეჭ რეზინს!» სოკრატესთვის ეს საკმარისი იყო. თავი გააქნია და კვლავ ხეზე აძვრა. ორივეს გაგვეცინა და ბალახზე დავიწყეთ გორაობა. სასხვათაშორისოდ ვკითხე: «მერი-გოუ-რაუნდისკენ სირბილში ხომ არ შევჯიბრებოდით ერთმანეთს?» «დენ, შენ ალბათ წაგებების საიდუმლო მოყვარული ხარ» – დაიტრაბახა ჯოიმ, – «მამაჩემს გეპარდს ეძახიან, დედაჩემს ანტილოპას, ჩემს დას - ქარს, და...» «და შენს ძმებს – პორშეს და ფერარის», – მან სიცილით შეიკრა ბოტასების თასმები. «წაგებული მინდორს დაასუფთავებს» – ვთქვი მე. ვანესა ფილდსის იდეალური პაროდირებით, ჯოიმ თქვა: «ყოველ წუთში ქვეყანაზე ახალი მახინჯი იბადება». და მაშინვე სტარტი აიღო. ფეხსაცმელს ვიცვამდი და თან დავუყვირე: «ალბათ ბიძაშენს კურდღელი ერქვა!» «მალე დავბრუნდებით», – დავუყვირე სოკრატეს და ჯოის გავეკიდე, რომელიც უკვე შორს წასულიყო. ის სწრაფად დარბოდა…, მაგრამ მე უფრო სწრაფად დავრბოდი და ვიცოდი ეს. ჩემმა მომზადებამ ფიზიკური ფორმის ისეთ მწვერვალამდე მიმიყვანა, რომელზეც ვერც კი ვიოცნებებდი. ტემპის დაგდების გარეშე, ჯოიმ უკან გამოიხედა და თავისდა გასაკვირად, თუ არ ვიტყვით რომ შოკირებულმა, აღმოაჩინა რომ მის უკან, ახლოს ვიყავი. მე მივრბოდი და თანაბრად ვსუნთქავდი. მან ტემპს მოუმატა და ისევ მოიხედა. საკმარის მანძილს ვინარჩუნებდი იმისთვის, რომ ოფლის წვეთები შემემჩნია მის კისერზე. როცა გადავასწარი, ჯოიმ ამოისუნთქა: «რას აკეთებდი? არწივებს ეჯიბრებოდი?» «დიახ», – ვუთხარი ღიმილით, – «ერთ ბიძაშვილს». შემდეგ ჰაეროვანი კოცნა გავუგზავნე და უფრო სწრაფად გავიქეცი. უკვე შემოვურბინე მერი-გოუ-რაუნდს და საპიკნიკე ადგილისკენ უკან მოვრბოდი, როცა დავინახე, რომ ჯოი ასიოდე იარდით ჩამომრჩა. როგორც ჩანს მთელი ძალით ცდილობდა და უკვე დაიღალა. შემეცოდა და გავჩერდი, ჩამოვჯექი და ველური მდოგვის ყვავილი მოვწყვიტე. როცა მომიახლოვდა ტემპი შეანელა, რათა შევეთვალიერებინე, თუ როგორ ვყნოსავდი ყვავილს. მე ვუთხარი: «კარგი დღეა, არა?» «იცი, ამან გამახსენა ისტორია კუზე და... კურდღელზე». რის შემდეგაც საოცარი სიჩქარე აკრიფა. გაოგნებული წამოვხტი და გავეკიდე. ნელა, მაგრამ თავდაჯერებულად ვეწეოდი, მაგრამ უკვე ვუახლოვდებოდით ჩვენს ადგილს, მას კი საკმაო ფორა ჰქონდა. ვუახლოვდებოდი, სანამ მისი ძვირფასი ქშენა არ გავიგე. უკანასკნელი ოცი იარდი ფეხდაფეხ, მხარდამხარ ვირბინეთ. შემდეგ ხელი ჩამკიდა და სიცილით გავჩერდით. ბოლოს ინერციით დავეცი და სოკრატეს მიერ დაჭრილი საზამთრო აქეთ-იქით მიმოვფანტე. როცა საზამთროს რბილობით გათხვრილი სახე ავწიე, სოკრატემ ტაში დაუკრა და ხიდან ჩამოვიდა. ჯოიმ შემომხედა და მანჭვით თქვა: «ძვირფასო, არაა საჭირო ასე გაწითლება! ბოლოს და ბოლოს კინაღამ მომიგე». ხელით სახე მოვიწმინდე: «ეჰ ჩემო წიწაკა, სულელიც კი მიხვდება, რომ მე გავიმარჯვე». «აქ მხოლოდ ერთი სულელია», – თქვა სოკმა, – «და ამ სულელმა ამწუთას საზამთრო გაანადგურა». ყველას გაგვეცინა და ჯოისკენ შევბრუნდი, სიყვარულით სავსე თვალებით. თუმცა როდესაც დავინახე, როგორ შემომხედა, სიცილი შევწყვიტე. ხელი ჩამკიდა და მინდვრის კიდესტან მიმიყვანა, საიდანაც იშლებოდა ხედი ტილენდ პარკის მთებისკენ. «დენი, მე რაღაც მაქვს სათქმელი. შენ – ძალიან განსაკუთრებული ადამიანი ხარ ჩემთვის. მაგრამ როგორც სოკრატე ამბობს», – მან სოკრატეს შეხედა, რომელიც იდგა და თავს ნელა აქნევდა აქეთ-იქეთ, – «შენი გზა არასაკმარისად ფართოა ჩემთვის, ყოველ შემთხვევაში ახლა. მე ჯერ კიდევ ძალიან ახალგაზრდა ვარ, დენი... და მეც ბევრ რამეს უნდა მივაქციო ყურადღება». მე მაკანკალებდა. «მაგრამ ჯოი, მე მინდა რომ ყოველთვის ჩემს გვერდით იყო. მინდა ბავშები გვყავდეს, მინდა ღამე გათბობდე. ჩვენი ერთობლივი ცხოვრება მშვენიერი იქნებოდა». «დენი», – თქვა მან, – «არის კიდევ ერთი რამ, რაც ადრე უნდა მეთქვა შენთვის. ვიცი, რომ გამოვიყურები და ვიქცევი... ნუ, იმ ასაკში, რომელზეც ფიქრობ. მაგრამ მე მხოლოდ თხუთმეტი წლის ვარ». მე მივაშტერდი და გაოცებისგან ყბა ჩამომივარდა. «ეს ნიშნავს, რომ თვეების განმავლობაში უკანონო ფანტაზიების აურაცხელი რაოდენობა მქონდა?». სამივეს გაგვეცინა, მაგრამ ჩემი სიცილი ნაძალადევი იყო. ჩემი ცხოვრების ნაწილი ნამსხვრევებად იქცა. «ჯოი, მე დაგელოდები. ჯერ კიდევ გვაქვს შანსი». ჯოის თვალები ცრემლებით აევსო. «ო, დენი, შანსი ყოველთვის არის... რისთვისაც გინდა. მაგრამ სოკრატემ მითხრა, რომ უკეთესი იქნება, თუ დამივიწყებ». როცა ჯოის სხივოსან თვალებს ვუმზერდი, სოკრატე უხმოდ მომიახლოვდა უკნიდან. ხელები ჯოისკენ გავიწვდინე და ამ დროს იგი თავის ქალის გუძესთან შემეხო. ყველაფერი ბუნდოვანი გახდა და მე მაშნვე დამავიწყდა, რომ ოდესღაც ვიცნობდი ქალს - სახელად ჯოი. -------------------- Пойди туда - не знаю куда, принеси то - не знаю что!
|
|
|
|
|
Jul 29 2013, 09:39 PM
Post
#74
|
|
|
GREEN soul Group: Members Posts: 1,579 Joined: 5-June 12 Member No.: 6,820 ნიკის ჩასმა პოსტში მონიშნულის ციტატაში ჩასმა |
წიგნი მესამე
ბედნიერება მიზეზის გარეშე 7. უკანასკნელი ძიებანი როცა თვალები გავახილე ზურგზე ვიწექი. ცას შევხედე. ალბათ ცოტა ხნით ჩამეთვლიმა. გავიზმორე და ვთქვი: «ჩვენ ორივეს გვჭირდება პიკნიკებზე ხშირად სიარული, როგორ ფიქრობ?» «დიახ», – ნელა წარმოთქვა მან, – «მხოლოდ მე და შენ». ჩვენი ნივთები მოვკრიბეთ და ავტობუსამდე მილზე მეტი ტყის ბილიკით გავიარეთ. მთელი უკანა გზა შეგრძნება მქონდა, რომ რაღაცის თქმა ან რაღაცის გაკეთება დამავიწყდა, თუმცა როცა ავტობუსმა დაბლობს მიაღწია, ეს შეგრძნება გაქრა. სანამ ავტობუსიდან გადმოვიდოდი, ვკითხე: «მომისმინე, სოკ, ხვალ მთებში ხომ არ ვირბინოთ?» «ხვალინდელ დღეს რატომ ველოდოთ?» – მიპასუხა მან, – «ხიდთან შევხვდეთ 23:30-ზე. შესანიშნავ შუაღამის გარბენს გავაკეთებთ მთის ბილიკებზე». იმ ღამით სავსე მთვარემ ვერცხლისფრად შეაფერადა ხის კენწეროები. ბნელოდა, მაგრამ ჩემთვის ამ ადგილების ყოველი ფუტი ნაცნობი იყო და სრულ სიბნელეშც შემეძო მერბინა. ციცაბო აღმართის შემდეგ ჩემი სხეული ტოსტერზე გამომცხვარი პურივით გაცხელდა. მალე მწვერვალს მივუახლოვდით და მასზე გადარბენა დავიწყეთ. ის, რაც თვეების წინ გადაულახავად მეჩვენებოდა, ახლა ოდნავ ძალისხმევას მოითხოვდა ჩემგან. სირბილის დროს თანაბრად და ღრმად ვსუნთქავდი, სისულელეებს ვაკეთებდი და უკან მყოფ სოკრატეს ვეღლაბუცებოდი: «მიდი, ბებერო… დამეწიე, თუ შეგიძლია!» რაღაც მომენტში უკან გავიხედე და სოკი ვეღარ დავინახე. სიცილით გავჩერდი, მისგან მოსალოდნელი ხაფანგის მოლოდინში. დაე ირბინოს და მეძებოს. ჩამოვჯექი და სან-ფრანცისკოს შუქებისკენ დავიწყე ყურება. ამ მომენტშ ქარმა დაიქროლა და მივხვდი, რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო... წამოვხტი და უკან გავიქეცი. სოკრატე ბილიკის შემაღლების მიღმა აღმოვაჩინე. ცივ მიწაზე მუცლით უძრავად გაწოლილიყო. სწრაფად დავეშვი მუხლებზე, ფრთხილად გადმოვატრიალე ზურგზე და ყური მკერდზე დავადე. გული არ უცემდა. «ღმერთო, ო ღმერთო», – წარმოვთქვი მე, ქარის ძლიერმა დაქროლვამ კი ჩემი ხმა ქვემოთ, კანიონისკენ წაიღო. პირი პირზე დავადე და ჰაერი ჩავბერე; მზარდი პანიკით მკვეთრად ვაჭერდი ხელებს გულმკერდზე. საბოლოოდ მხოლოდ ის შევძელი, რომ მისი თავი ხელებში დავიკავე და ჩუმად წარმოვთქვი: «სოკრატე, არ მოკვდე… ძალიან გთხოვ, სოკრატე». ეს ჩემი იდეა იყო გარბენის მოწყობა. გამახსენდა, რა გაჭირვებით ამორბოდა შუალედური კიბეების საფეხურებზე. ოღონდაც..., უკვე ძალიან გვიანია. მე სამყაროსადმი უსამართლობის და რისხვის გრძნობამ შემიპყრო; ეს რისხვა უზარმაზარი იყო. «არაააააააააააა!» – დავიყვირე მე, და ჩემი ყვირილი ტკივილად გაისმა მთელს კანიონში. ის არ უნდა მოკვდეს… არ მივცემ სიკვდილის საშუალებას! მე ვიგრძენი ენერგიის დინება, რომელმაც ხელებში, ფეხებში და მკერდში დამიარა. მთელს ენერგიას მივცემ მას. თუ საფასური ჩემი საკუთარი სიცოცხლე იქნება, სიამოვნებით გადავიხდი მას. «სოკრატე, იცოცხლე, იცოცხლე!» ხელები მკერდზე ჩავჭიდე და თითები ნეკნებში ჩავავლე. დაელექტროებული ვიყავი და ნათებას ვხედავდი ხელების გარშემო, როცა ვაჯანჯღარებდი, რათა მისი გული ამემუშავებინა. «სოკრატე», – გავცემდი ბრძანებას, – «იცოცხლე!» მაგრამ არაფერი ხდებოდა… არაფერი. ჩემს ჭკუაში გაურკვევლობა შემოიჭრა და დავნებდი. ყველაფერი დამთავრდა. უძრავად ვიჯექი და ცრემლები ღვარ-ღვარით მომდიოდა. «გთხოვ», – თვალები მთვარით შევერცხლილი ღრუბლებისკენ აღვაპყრე. «გთხოვ», – ვუთხარი უფალს, რომელიც არასოდეს მინახავს. «დაე მან იცოცხლოს». ბოლოს და ბოლოს შევწყვიტე ბრძოლა, შევწყვიტე იმედოვნება. ის უკვე ჩემი შესაძლებლობების ზღვარს მიღმა იყო. ვერ შევძელი დახმარება. ორი პატარა კურდღელი გამოძვრა ბუჩქებიდან, რათა ეცქირათ, როგორ ვიჯექი თავჩაღუნული მოხუცი ადამიანის უსიცოცხლო სხეულის წინ. აი მაშინ ვიგრძენი – ზუსტად ის თანამყოფობის შეგრძნება, რომელიც მრავალი თვის წინ მეწვია. მან ჩემი სხეული აღავსო. მე ვსუნთქავდი მისით, ის კი ჩემით სუნთქავდა. «გთხოვ», – ვუთხარი უკანასკნელად, – «ჯობია მე წამიყვანო». არ ვხუმრობდი. და ამ მომენტში პულსი ვიგრძენი სოკის კისერზე. სწრაფად მივადე ყური მკერდზე. ძლიერმა გულისცემამ ყურში დამარტყა. ჰაერს შთავბერავდი მასში მანამ, სანამ მისმა მკერდმა დამოუკიდებლად არ დაიწყო გაბერვა და შეკუმშვა. როცა სოკრატემ თვალები გაახილა, მე დამინახა, მოცინარი და მადლიერი ცრემლებით. მთვარის შუქი კი ვერცხლის ფერში გვაცურავებდა. «სოკრატე, შენ ცოცხალი ხარ». «ვხედავ, რომ შენი დაკვირვების უნარი როგორც ყოველთვის მაღალ დონეზეა» – სუსტად წარმოთქვა მან. წამოდგომას შეეცადა, მაგრამ ძალიან სუსტად იყო. გულმკერდი ტკიოდა. მაშინ მხრებზე მოვიკიდე და ზემოთ, ბილიკის ბოლოსკენ წავათრიე ორ მილში. ღამის მორიგეს ლოურენსის სამეცნიერო ლაბორატორიაში შეეძლო ტელეფონით სასწრაფო გამოეძახა. გზის დიდი ნაწილი ჩუმად ეკიდა ჩემს მხრებზე, მე კი დაძაბული და გაოფლილი მივათრევდი. დროდადრო ამბობდა: «მოგზაურობის ერთადერთი საშუალება – ამის ხშირად კეთებაა» ან «თავბრუ მეხვევა». სახლში მხოლოდ მას შემდეგ დავბრუნდი, რაც ჰერიკის საავადმყოფოში, ინტენსიური თერაპიის პალატაში მოვათავსე იგი. იმ ღამით ჩემი სიზმარი დაბრუნდა. სიკვდილმა სოკრატესკენ გაიწია და მე ყვირილით გამეღვიძა». მთელი მომდევნო დღე მასთან გავატარე. დროის უმეტესი ნაწილი ეძინა, საღამოსკენ კი ლაპარაკი მოინდომა. «კარგი… რა მოხდა?» «მე მიწაზე სახით მწოლიარე აღმოგაჩინე. გული არ გიცემდა და არ სუნთქავდი. მე... ვისურვე, რომ გეცოცხლა». «გამახსენე, რომ ჩემს ანდერძში მოგიხსენიო. რას გრძნობდი?» «ეს ყველაზე უცნაურია, სოკ. თავიდან ენერგიის ნაკადი ვიგრძენი, რომელიცჩემში გადიოდა. ვეცადე, რომ შენთვის გადმომეცა. უკვე თითქმის დავნებდი, როდესაც...» «არასოდეს არ თქვა - მოკვდა», – წამოიძახა მან. «სოკრატე, მე სერიოზულად ვამბობ!» «განაგრძე… ყურადღებით გისმენ. მაინტერესებს, როგორ გამოვიდა ეს ყველაფერი». ფართოდ გამეღიმა. «ეშაკმა დალახვროს, შენ უკეთ იცი როგორც გამოვიდა. გული ისევ აგიძგერდა..., მაგრამ მხოლოდ მას შემდეგ, რაც ყველა მცდელობა შევწყვიტე. ეს თანამყოფობის გრძნობა, რაც ადრეც შევიგრძენი – ეს მან აიძულა შენს გულს ამუშავება». მან თავი დამიქნია. «შენ გრძნობდი მას». ეს კითხვა კი არა მტკიცება იყო. «დიახ». «ეს კარგი გაკვეთილი იყო», – თქვა მან და მსუბუქად გაიზმორა. «გაკვეთილი! შენ გულის შეტევა გქონდა, და ეს იყო პატარა, საოცარი გაკვეთილი ჩემთვის? შენ ასე ხედავ ამას?» «დიახ», – თქვა მან, – «და იმედი მაქვს, რომ დიდ სარგებლობას მიიღებ მისგან. მიუხედავად იმისა, რა ძლიერებიც არ უნდა ვჩანდეთ, ყოველთვის არსებობს დაფარული სისუსტე, რომელიც შესაძლოა დამღუპველი წინააღმდეგობა აღმოჩნდეს ჩვენთვის. საშინაო წესი: ყველა ძალაშია სისუსტე… და პირიქით. ჩემი სისუსტე ბავშვობიდან გული იყო. შენ კი, ჩემო ახალგაზრდა მეგობარო, „გულის შეტევის“ სხვა სახეობით იტანჯები. «მართლა?» «დიახ. შენ ჯერ კიდევ ვერ გახსენი შენი გული ბუნებრივად, რომ ემოციები გაუშვა ცხოვრებაში, როგორც წარსულ ღამეს მოახერხე ეს. შენ ისწავლე სხეულის მართვა და ცოტა ჭკუის მართვაც, მაგრამ შენი გული კვლავაც არაა გახსნილი. შენი მიზანი დაუმარცხებლობა კი არა, უმწეობაა... სამყაროსთან, ცხოვრებასთან, და ამგვარად თანამყოფობის გრძნობასთან, რომელიც შენ შეიგრძენი. მე ვეცადე, მაგალითით მეჩვენებინა შენთვის, რომ მეომრის ცხოვრების გზა შედგება არა წარმოსახვითი სრულყოფისგან და გამარჯვებებისგან; მეომრის ცხოვრების აზრი – სიყვარულშია. სიყვარული – ეს მეომრის მახვილია; იქ, სადაც ურტყამს, სიცოცხლე მოაქვს და არა სიკვდილი». «სოკრატე, მომიყევი სიყვარულზე. მინდა გავიგო». მან წყნარად გაიცინა. «ეს ის არაა, რისი გაგებაც შეიძება; ეს შეიძება მხოლოდ შეიგრძნო». «კარგი. მაშინ მითხარი, რა გრძნობაა ეს?» «ხედავ?» – თქვა მან, – «შენ გინდა კიდევ ერთ მენტალურ კონსტრუქციად აქციო იგი. უბრალოდ დაივიწყე საკუთარი თავი და იგრძენი!» შევხედე მას და ვიგრძენი მისი მსხვერპლის მთელი სისავსე..., ის, თუ როგორ მავარჯიშებდა და ბოლომდე იხარჯებოდა, თუმცა იცოდა თავისი სუსტი გულის ამბავი... და ყველაფერი ეს იმისთვის, რომ შეენარჩუნებინა ჩემი ინტერესი სწავლებისადმი. თვალები ცრემლებით ამევსო. «მე მართლა ვგრძნობ, სოკ…» «გრძნობ არა, ნეხვი! სიბრალული არ გამოდგება». ჩემი გრძნობა გაღიზიანებით შეიცვალა. «ხანდახან ზღვარამდე მიგყავარ, ბებერო ჯადოქარო! რა გინდა ჩემგან, სისხლი?» «რისხვაც არ გამოდგება». – წარმოთქვა დრამატული ტონით, და თვალებს ისე ატრიალებდა, როგორც კინოს ბოროტი გმირი. «სოკრატე, შენ ნამდვილად შეიშალე!» – გამეცინა მე. «აი! სიცილი გამოდგება!» ჩვენ ორივემ აღტაცებულებმა გავიცინეთ; შემდეგ კი მომღიმარეს ჩაეძინა. წყნარად გამოვედი პალატიდან. -------------------- Пойди туда - не знаю куда, принеси то - не знаю что!
|
|
|
|
|
Jul 30 2013, 08:40 AM
Post
#75
|
|
|
GREEN soul Group: Members Posts: 1,579 Joined: 5-June 12 Member No.: 6,820 ნიკის ჩასმა პოსტში მონიშნულის ციტატაში ჩასმა |
როცა მეორე დილით მივედი სანახავად, შესამჩნევად მოძლიერებული ჩანდა. მაშნვე საყვედურით მივმართე. «სოკრატე, რატომ არ შეწყვიტე სირბილი, უფრო მეტიც, მთელი ეს ნახტომები და ფოკუსები, თუ იცოდი, რომ მათ შეეძოთ სიცოცხლის ფასად დაგჯდომოდნენ ყოველ წამს?»
«რა საჭიროა ნერვიულობა? ჯობია ვიცხოვროთ იმ მომენტამდე, სანამ არ მოვკვდებით. მე – მეომარი ვარ. ჩემი გზა – მოქმედებაა», – თქვა მან, – «მე მასწავლებელი ვარ. მე მაგალითით ვასწავლი. ოდესმე, შესაძოა შენც ასწავლო სხვებს ის, რაც მე გასწავლე. მაშინ მიხვდები, რომ სიტყვები არაა საკმარისი; შენც მაგალითით უნდა ასწავლო, და მხოლოდ ის, რაც შენი უშუალო გამოცდილებით გააცნობიერე». შემდეგ ისტორია მომიყვა: დედამ თავისი ბიჭი მაჰატმა განდისთან მიიყვანა. ევედრებოდა: «გთხოვ, მაჰატმა. უთხარი ჩემს შვილს, რომ შაქარი არ ჭამოს». განდი დუმდა. შემდეგ კი თქვა: «ისევ მოიყვანე შენი შვილი ორი კვირის შემდეგ». გაკვირვებულმა დედამ მადლობა გადაუხადა და უთხრა, რომ ასე მოიქცეოდა. ორი კვირის შემდეგ შვილთან ერთად დაბრუნდა. განდიმ თვალებში შეხედა ყმაწვილს და უთხრა: «აღარ ჭამო შაქარი». მადლიერმა, მაგრამ გაკვირვებულმა ქალმა ჰკითხა: «რატომ მთხოვე ორი კვირის შემდეგ მოყვანა? მაშინვე არ შეგეძლო ამის თქმა?». განდიმ უპასუხა: «ორი კვირის წინ მე თვითონ ვჭამდი შაქარს». «დენ, აკეთე ის, რასაც ასწავლი, და ასწავლე ის, რასაც აკეთებ». «რა უნდა ვასწავლო გიმნასტიკის გარდა?» «გიმნასტიკა საკმარისი იქნება, თუ მას უფრო უნივერსალური გაკვეთილების გადაცემის საშუალებად გამოიყენებ», – თქვა მან, – «პატივი ეცი სხვებს. თავიდან მიეცი ის, რაც მათ უნდათ, და შესაძლოა თანდათან, ზოგიერთმა მათგანმა მოგთხოვოს მისცე ის, რაც შენ გინდა. მოთმინებით ასწავლე ილეთები, სანამ ვინმე მეტს არ მოგთხოვს». «როგორ გავიგებ, რომ მეტი უნდათ?» «გაიგებ». «მაგრამ, სოკრატე, რატომ ხარ ასე დარწმუნებული, რომ მე მასწავლებელი გავხდები? რაღაც არ მხიბლავს ეს იდეა». «როგორც ჩანს, ამ მიმართულებით მიდიხარ». «ამას იმ კითხვამდე მივყავართ, რომელიც დიდი ხანია მინდოდა დამესვა…, ხშირად შენ იცნობ ხოლმე ჩემს ფიქრებს ან იცი ჩემი მომავლის შესახებ. დროთა განმავლობაშ მეც გამიჩნდება მსგავსი უნარები?» ამის მოსმენისთანავე დისტანციური მართვის პულტი აიღო, ტელევიზორი ჩართო და მულტფილმების ყურება დაიწყო. მე გამოვრთე ტელევიზორი. იგი ჩემსკენ შემობრუნდა და ჩაისუნთქა: «იმედი მქონდა, რომ ბოლომდე გადალახავდი უნარებით მოხიბლულობას. მაგრამ რადგან რადგანაც ამოგიტივტივდა, შეგვიძლია მისგანაც განვთავისუფლდეთ. აბა, რა გინდა რომ გაიგო?» «დასაწყისისთვის, მომავლის წინასწარმეტყველება. მგონი ხანდახან შეგიძია ამის გაკეთება». «მომავლის წინასწარმეტყველების საფუძველი აწმყოს რეალური აღქმაა. მომავლის თემა არ უნდა გაღელვებდეს, სანამ მკაფიოდ არ დაინახავ აწმყოს». «და აზრების კითხვაზე რას იტყვი?» სოკრატემ ჩაისუნთქა: «რა გაინტერესებს?» «ცხადია, რომ ჩემს აზრებს ხშირად კითხულობ». «კი, ფაქტიურად ასეა», – აღიარა მან, – «მე მართლა ვიცი, რაზე ფიქრობ დროის უმეტესი ნაწილის განმავლობაში. შენი „ჭკუა“ ადვილად იკითხება, იმიტომ რომ შენი ყველა აზრი შენს სახეზე წერია». მე შეცბუნებისგან მოვიღუშე. «ხედავ რას ვგულისხმობდი?» – გაეცინა მას და ჩემს შეკრულ კოპებზე მიმითითა, – «და ამისთვის არაა საჭირო, რომ ჯადოქარი იყო; პოკერის მოთამაშეები შესანიშნავად კიტხულობენ სახეებზე». «კი მაგრამ, რას იტყვი ნამდვილ უნარებზე?» ის საწოლზე წამოჯდა და თქვა: «განსაკუთრებული უნარები რა თქმა უნდა არსებობს. მაგრამ მეომრისთვის ისინი სრულიად უმნიშვნელოა. დაე ამან შეცდომაშ არ შეგიყვანოს. ბედნიერება – ეს ერთადერთია, რასაც მნიშვნელობა აქვს. შენ არ შეგიძია მიაღწიო ბედნიერებას; ის აღწევს შენამდე..., მაგრამ მხოლოდ მას შემდეგ, რაც ყველაფერ დანარჩენზე უარს ამბობ». მომეჩვენა, რომ სოკრატე დაიღალა. ცოტა ხანი დაჟინებით მიყურებდა, თითქოს რაღაც გადაწყვეტილებას იღებდა. შემდეგ ერთდროულად კეთილი და მტკიცე ხმით წარმოთქვა სიტყვები, რომლებისაც ყველაზე მეტად მეშინოდა: «ჩემთვის სრულიად ნათელია, რომ შენ უწინდებურად ხაფანგში ხარ, დენ..., უწინდებურად ეძებ ბედნიერებას ყველგან. დაე იყოს ასე. ეცდები მის პოვნას მანამ, სანამ არ დაიღლები ყველანაირი ძიებისგან. ჩვენ უნდა დავშორდეთ რაღაც დროის განმავლობაში. ეძებე ის, რაც გჭირდება და ისწავლე ის, რასაც შეძლებ. შემდეგ შევხედოთ». ხმაში ბზარი გამიჩნდა: «რამდენი... რამდენი ხნით უნდა დავშორდეთ?» მისმა სიტყვებმა საერთოდ ამომაყირავა: «ცხრა ან ათი წელი საკმარისი უნდა იყოს». გაოგნებული ვიყავი. «სოკრატე, მე არც ისე მაინტერესებს ეს უნარები. მართლა გავიგე, რასაც მეუბნებოდი. გთხოვ, მომეცი უფლება, რომ შენთან დავჩე». მან თვალები დახუჭა. «ჩემო ახალგაზრდა მეგობარო, ნუ გეშინია. შენი გზა იქნება შენი მეგზური; გზას არ აცდები». «მაგრამ, როდის გნახავ ისევ, სოკრატე?» «როცა შენი ძიებები დასრულდება…, ნამდვილად დასრულდება». «როცა მეომარი გავხდები?» «მეომარი – ეს ის არაა, ვინც ხდებიან, დენ. ისინი ან არიან მოცემულ მომენტში, ან არა. გზა თავისთავად ქმნის მეომარს. ახლა კი საერთოდ უნდა დამივიწყო. წადი და გასხივოსნებული დაბრუნდი». მე ძალიან გავხდი დამოკიდებული მის განსჯაზე, მის განსაზღვრებებზე. ჯერ კიდევ ვკანკალებდი, შემოვბრუნდი და გასასვლელისკენ წამოვედი. შემდეგ კიდე ერთხელ, ბოლოჯერ შევხედე სხივმფენ თვალებში. «ისე გავაკეთებ, როგორც მთხოვე, სოკ…, გარდა ერთისა. მე არასოდეს არ დაგივიწყებ». საავადმყოფოდან გამოვედი და კამპუსის ქუჩებით გაურკვეველი მომავლისკენ გავემართე. -------------------- Пойди туда - не знаю куда, принеси то - не знаю что!
|
|
|
|
|
Jul 30 2013, 12:13 PM
Post
#76
|
|
|
RED soul Group: Members Posts: 269 Joined: 7-October 12 Member No.: 6,901 ნიკის ჩასმა პოსტში მონიშნულის ციტატაში ჩასმა |
დამთავრდა?
|
|
|
|
|
Jul 30 2013, 04:20 PM
Post
#77
|
|
|
GREEN soul Group: Members Posts: 1,579 Joined: 5-June 12 Member No.: 6,820 ნიკის ჩასმა პოსტში მონიშნულის ციტატაში ჩასმა |
Plasmodium
ჯერ არა. -------------------- Пойди туда - не знаю куда, принеси то - не знаю что!
|
|
|
|
|
Jul 30 2013, 05:30 PM
Post
#78
|
|
|
RED soul Group: Members Posts: 269 Joined: 7-October 12 Member No.: 6,901 ნიკის ჩასმა პოსტში მონიშნულის ციტატაში ჩასმა |
Atm@n
საინტერესოა მადლობა |
|
|
|
|
Aug 1 2013, 09:11 PM
Post
#79
|
|
|
GREEN soul Group: Members Posts: 1,579 Joined: 5-June 12 Member No.: 6,820 ნიკის ჩასმა პოსტში მონიშნულის ციტატაში ჩასმა |
გადავწყვიტე ლოს-ანჯელესში, ჩემს მშობლიურ ქალაქში დავბრუნებულიყავი. ავტოსადგომიდან ჩემი ძველი ვალიანტი წამოვიყვანე და უკანასკნელი შაბათ-კვირა ნივთების ჩალაგებაშ გავატარე. ლინდაზე გავიფიქრე, სატელეფონო ჯიხურთან მივედი და მისი ახალი ბინის ნომერი ავკრიფე. როცა მისი ნამძინარევი ხმა მომესმა, უკვე ვიცოდი, რისი გაკეთებაც მინდოდა.
«ძვირფასო, მე რამდენიმე სიურპრიზი მაქვს. ლოს-ანჯელესში გადმოვდივარ; შეგიძლია ხვალ რაც შეიძლება ადრე ჩამოფრინდე ოკლენდში? შეგვეძლო ავტომობილით დავბრუნებულიყავით; რაღაცაზე უნდა დავილაპარაკოთ». ხაზის მეორე ბოლოზე სიჩუმე ჩამოწვა. «ო, სიამოვნებით! დილის 8 საათზე ჩამოვფრინდები. ე-ეე… (გრძელი პაუზა)… რაზე გინდა საუბარი, დენი?» «იმაზე, რაზეც მხოლოდ პირისპირ საუბარი შეიძლება, თუმცა მინიშნებას მოგცემ: ჩვენს ერთობლივ ცხოვრებაზე, შვილებზე, დილით ერთად, ჩახუტებულებს გაღვიძებაზე». ამას ძალიან გრძელი პაუზა მოჰყვა. «ლინდა?» ხმა უკანკალებდა. «დენ…, ახლა არ შემიძლია ლაპარაკი. დილით ჩამოვფრინდები». «გამოსასვლელთან შევხვდებით. დროებით, ლინდა». «დროებით, დენი». მოკლე ზუმერები ხაზზე. გამოსასვლელთან 8:45-ზე ვიყავი. ის უკვე მელოდებოდა: ლურჯთვალება ლამაზმანი დამაბრმავებელი წითური თმით. ჩემთან სიცილით მოირბინა და ხელები მომხვია: «ო, რა კარგია შენთან ჩახუტება, დენი!» ვგრძნობდი, როგორ იღვრებოდა მისი სხეულის სითბო ჩემსაში. სწრაფი ნაბიჯით გავემართეთ ავტოსადგომისკენ. თავიდან არ ვიცოდი რაზე მელაპარაკა. ავტომობილი უკან, ტილდენ პარკისკენ წავიყვანე და შთაგონების ადგილას გავაჩერე. ყველაფერი წინასწარ დავგეგმე. ვთხოვე სკამზე ჩამომჯდარიყო და უკვე მზად ვიყავი დამესვა კითხვა, როცა იგი ყელზე ჩამომეკიდა და თქვა «დიახ!», შემდეგ კი ატირდა. «რაღაც ისე ვერ ვთქვი?» – იყო ჩემი სუსტი მცდელობა გახუმრებისა. ჩვენ ლოს-ანჯელესის მუნიციპალიტეტის შენობაშ დავქორწინდით. საქორწინო ცერემონია ლამაზი და მცირერიცხოვანი იყო. ჩემი ნაწილი ძალიან ბედნიერი გახდლათ; მეორე ნაწილი კი გაურკვეველ დეპრესიაში იყო. შუაღამისას გამეღვიძა და ფეხაკრეფით გავიპარე ახალდაქორწინებულთათვის განკუთვნილი ჩვენი ნომრის აივანზე. უხმოდ ვტიროდი. რატომ არ მტოვებდა გრძნობა, თითქოს ხელიდან გავუშვი, დავივიწყე რაღაც მნიშვნელოვანი?» ეს გრძნობა არასოდეს არ მტოვებდა. მალე ახალ ბინაშ გადავედით. მე ძალები სიცოცხლის დაზღვევის სფეროში მოვსინჯე; ლინდა ბანკშ მოეწყო მოლარედ, ნახევარ განაკვეთზე. ძალიან დაკავებული ვიყავი, რომ საკმარისი დრო დამეთმო ჩემი ახალგაზრდა ცოლისთვის. ღამ-ღამობით, როცა მას ეძინა. მედიტაციისთვის ვჯდებოდი. დილით სავარჯიშოების კომპლექსს ვაკეთებდი. თუმცა სამუშაოს გამო დრო თითქმის აღარ მრჩებოდა მსგავსი ვარჯიშებისთვის; მთელი ჩემი მომზადება და დისციპლინა დნებოდა. სადაზღვეო აგენტად მუშაობის ექვსი თვის შემდეგ, უკვე ყელში მქონდა ამოსული ეს ყველაფერი. პირველად, მრავალი კვირის შემდეგ, მე და ლინდა დავჯექით, რომ სერიოზულად დაგველაპარაკა. «ძვირფასო, რას ფიქრობ უკან, ჩრდილოეთ კალიფორნიაში დაბრუნებაზე და სხვა სამსახურის მოძებნაზე?» «თუ ეს ისაა, რაც შენ გინდა, დენი. მე შენ გამოგყვები. თანაც კარგი იქნებოდა, თუ ჩემს მშობლებთან ახლოს ვიცხოვრებდით. ისინი შესანიშნავი ძიძები არიან» «ძიძები?» «დიახ. შენ მალე მამა გახდები». «გინდა თქვა, რომ მალე ბავშვი გვეყოლება? შენ… მე… და ბავშვი?» – მოვეხვიე და დიდხანს ვიყავით ასე ჩახუტებულები. ამის შემდეგ აღარ შემეძლო დაუფიქრებელი ნაბიჯები გადამედგა. ჩრდილოეთში გადასვლიდან რამდენიმე დღეში, ლინდამ თავისი მშობლები მოინახულა, მე კი ახალი სამუშაოს საძებნად გავემართე. ჩემი ძველი მწვრთნელისგან, ჰელისგან, შევიტყვე, რომ სტემფორდის უნივერსიტეტში გიმნასტიკის მწვრთნელის ვაკანსია გამოჩნდა. ამავე დღეს გავიარე გასაუბრება და ლინდას მშობლებთან წავედი, ახალი ამბის შესატყობინებლად. როცა მივედი, მათ მითხრეს, რომ სტენფორდის უნივერსიტეტიდან სპორტის ათლეტური სახეობების დირექტორმა დამირეკა და მწვრთნელის ადგილი შემომთავაზა სექტემბრიდან. მე დავთანხმდი; ასე მარტივად და სწრაფად ვიპოვე კარიერა ჩემთვის. აგვისტოს ბოლოს ჩვენი საყვარელი ქალიშვილი - ჰოლი დაიბადა. ჩვენი ყველა ნივთი მენლოს პარკის რაიონში გადავიტანე, ახალ, კომფორტულ ბინაში. ლინდა და ბავშვი ორი კვირის შემდეგ ჩამოფრინდნენ. რაღაც პერიოდი ცხოვრებით ვტკბებოდით, მაგრამ მალე თავით გადავეშვი ახალ სამუშაოში. სტემფორდისთვის გიმნასტიკის პროგრამაზე ვმუშაობდი. ყოველ დილით მრავალმილიან გარბენს ვასრულებდი გოლფის მოედნებზე და ხანდახან ლაგუნიტის ტბის ნაპირთანაც ჩამოვჯდებოდი ხოლმე. და კვლავაც, ჩემი ყურადღება და ძალები მრავალი მიმართულებით მოძრაობდნენ, მაგრამ არა ლინდას მიმართულებით. ასე შეუმჩნევლდ გავიდა ერთი წელი. ყველაფერი ისე შესანიშნავად იყო, რომ ვერ ვახერხებდი რაღაც ადრეული დანაკარგის შეგრძნების წყაროს გაცნობიერებას. ჩემი და სოკრატეს ერთად ყოფნის ნათელი და მკაფიო სურათები - მთებზე სირბილი, უჩვეულო ვარჯიშები ღამით, მრავალსაათიანი საუბრები - ყველაფერი ეს თანდათან ფერსა და სიმკვეთრეს კარგავდა ჩემს მეხსიერებაში. ცოტა მოგვიანებით, ჩვენი ქორწინების წლისთავის შემდეგ, ლინდამ მითხრა, რომ უნდოდა მიემართა კონსულტანტისთვის ქორწინების საკითხში. ჩემთვის ეს ნამდვილი შოკი გახდა, და ეს სწორედ მაშნ მოხდა, როცა ვიგრძენი, რომ ჩემთვის მოდუნების და ოჯახთან მეტი დროის გატარების ჟამი დადგა. კონსულტანტი მართლაც დაგვეხმარა, და მაინც, რაღაც სიცივემ გაირბინა მე და ლინდას შორის..., ან იქნებ ეს სიცივე მიმალულად არსებობდა ჩვენი ქორწინების პირველი ღამიდან მოყოლებული. ის უფრო თავდაჭერილი და ჩაკეტილი ხდებოდა. მე ყოველდღე ლიმონივით გამოწურული ვბრუნდებოდი სამუშაოდან. თითქმის არ მრჩებოდა ძალები არც ლინდასთვის და არც ჰოლისთვის. სტემფორდში მუშაობის მესამე წელს განცხადება შევიტანე საუნივერსიტეტო ქალაქში დასახლების თხოვნით იმისთვის, რომ ლინდას მეტად შეძლებოდა ხალხთან ურთიერთობა. მალე ცხადი გახდა, რომ ამ მეთოდმა ძალიან კარგად იმუშავა, განსაკუთრებით სასიყვარულო ინტრიგებთან მიმართებაში. მან თავისი სოციალური წრის ფორმირება მოახდინა, მე კი განვთავისუფლდი ტვირთისგან, რომლის ტარებაც არ შემეძლო, ან არ მინდოდა. მე და ლინდა გაზაფხულზე დავშორდით, სტენფორდშ ყოფნიდან მესამე წელს. უფრო მეტი ყურადღება დავუთმე სამუშაოს და კვლავ დავიწყე ჩემი შინაგანი ძიებანი: დილაობით ძენის ჯგუფის ვარჯიშებზე ვიჯექი ჩვენს სპორტულ დარბაზში, საღამოობით კი აიკიდოს ვსწავლობდი. უფრო და უფრო მეტს ვკითხულობდი და იმედი მქონდა, რომ რაიმე გასაღებს ან მინიშნებას მოვძებნიდი ჩემს დაუმთავრებელ საქმესთან დაკავშირებით. როცა სტაბილური თანამდებობა შემომთავაზეს თავისუფალი სტილის ხელოვნებებზე ობერლინის კოლეჯში, ოჰაიოს შტატში, მომეჩვენა, რომ მეორე შანსი გვეძლეოდა. იქ უფრო მეტი გულმოდგინებით შევუდექი ბედნიერების ძიებას. გაძლიერებულად დავიწყე გიმნასტიკის სწავლება და ორი კურსი შევიმუშავე: «ფსიქო-ფიზიკური განვითარება» და «მშვიდობიანი მეომრის გზა», სადაც გამოხატულება ჰპოვა ზოგიერთმა ილეთმა და უნარ-ჩვევამ, რომლებიც სოკრატესგან ვისწავლე. პირველი წლის ბოლოსთვის სპეციალური გრანტიც მივიღე კოლეჯისგან: მემოგზაურა და ჩამეტარებინა კვლევები ჩემს მიერ არჩეულ სფეროში. ჩვენი ოჯახური ცხოვრების ყველა პერიპეტიის შემდეგ მე და ლინდა დავშორდით. დავტოვე ლინდა და პატარა ჰოლი და გავემგზავრე უკანასკნელ, როგორც მაშინ ვიმედოვნებდი ძიებებისთვის. მრავალი ადგილი მოვინახულე მთელს მსოფლიოში – ჰავაი, იაპონია, ოკინავა, ინდოეთი და მრავალი სხვა ადგილი, სადაც ბევრი ექსტრაორდინალური მასწავლებელი, იოგას, საბრძოლო ხელოვნების და ჯადოქრობის სკოლა გავიცანი. დიდი გამოცდილება მივიღე, მეტი ცოდნა შევიძინე, მოკლედ ყველაფერი გარდა ხანგრძლივი სიმშვიდის გრძნობისა. ჩემი მოგზაურობის დასასრულთან ერთად იზრდებოდა ჩემი სასოწარკვეთილება, გამოწვეული უმოწყალო კითხვებით: «რა არის გასხივოსნება? როდის მივაღწევ სიმშვიდეს?» სოკრატე მეუბნებოდა ამის შესახებ, მაგრამ იმ დროს არ შემეძლო მისი სიტყვების აზრის გაგება. როცა ჩემი მოგზაურობის უკანასკნელ პუნქტში ჩავაღწიე, მცირე ადგილ კასკასში, პორტუგალიის სანაპიროზე, ამ კითხვებმა ღრმად და განუწყვეტლივ დაიპყრეს ჩემი გონება. დილით ცარიელ სანაპიროზე გამეღვიძა, სადაც ორი დღის წინ კარავი გავშალე. ჩემი მზერა წყალმა მიიპყრო. მოქცევამ ჩემი ციხე-სიმაგრეს ნარჩენები შთანთქა, რომელიც დიდი გულმოდგინებით აღვმართე ჯოხებისგან და ქვიშისგან. რაღაც მიზეზით ამან ჩემი სიკვდილი გამახსენა, და ის, რისი თქმაც სოკრატეს უნდოდა. მისი სიტყვები და ჟესტები ნაგლეჯებად ამოტივტივდნენ მეხსიერებაში, როგორც ჩემი ციხე-სიმაგრრის ნარჩენები ქვიშაზე. «იფიქრე წლებზე, რომლებიც გარბიან, დენი. ერთხელ აღმოაჩენ, რომ სიკვდილი სულაც არაა ის, რასაც ელოდი; მაგრამ იმ მომენტში თავად სიცოცხლე შეიცვლის თავის მნიშვნელობას. ორივე ეს მოვლენა შეიძლება საოცარი იყოს, ცვლილებებით სავსე; სხვაგვარად, თუ არ გაიღვიძებ, ისინი შესაძლოა სასტიკ იმედგაცრუებად გექცნენ». მისი სიცილი მთელი ძალით გაჟღერდა ჩემს მეხსიერებაში. მაშინ გამახსენდა ერთი ეპიზოდი, რომელიც სადგურზე მოხდა. მე ნახევრადმძინარე ვმოქმედებდი; სოკრატემ მოულოდნელად ხელი მტაცა და შემანჯღრია. «გაიღვიძე! ვთქვათ იცი, რომ განუკურნებელი სენით ხარ ავად და ცოტა დაგრჩა სიცოცხლე, დაკარგავდი ცხოვრების რომელიმე ძვირფას მომენტს? გეუბნები დენ, შენ მართლა უკურნებელი სენით ხარ ავად – შენს ავადმყოფობას დაბადება ჰქვია. რამდენიმე სწრაფადმავალი წლის მეტი არ დაგრჩა. არავის არ დარჩა! ასე რომ იყავი ბედნიერი ახლა, უმიზეზოდ... ან საერთოდ არასდროს არ იქნები ბედნიერი». მე რაღაც საჩქაროს მზარდმა გრძნობამ შემიპყრო, მაგრამ გასაქცევი არსად იყო. ამიტომ სანაპიროზე დავრჩი, ქვიშის მწმენდავის მსგავსად, რომელიც არ წყვეტდა კითხვების დასმას: «ვინ ვარ მე? რა არის გასხივოსნება?» ოდესღაც ადრე, სოკრატემ მითხრა, რომ მეომრისთვისაც კი არ არსებობს სიკვდილზე გამარჯვება; არსებობს მხოლოდ იმის გაცნობიერება, თუ ვინ ვართ სინამდვილეში. მზეზე ვიწექი და ვიხსენებდი, როგორ ვაცილებდი ხახვის უკანასკნელ შრეს სოკრატეს ოფისში, იმისთვის, რომ გამეგო - «ვინ ვიყავი». გამახსენდა სელენჯერის რომანის ერთი გმირი, რომელიც იმის დანახვაზე, თუ როგორ სვამს ვიღაც რძეს, ამბობს: «თითქოს ღმერთი ერწყმის ღმერთს, თუ გესმით რასაც ვამბობ». ლაო-ძის სიზმარი გამახსენდა: ლაო-ძის ეძინა და ხედავდა სიზმარს იმის შესახებ, თუ როგორ იქცა პეპელად. გაღვიძებისას კითხვა დაუსვა საკუთარ თავს: «ის ადამიანი ვარ, ვისაც ეძინა და პეპელა ესიზმრა, თუ მე ვარ სწორედ ის პეპელა, რომელსაც ჩაეძინა და ხედავს, როგორ იქცა ადამიანად». ნაპირზე ვსეირნობდი და საბავშვო ლექსს ვღიღინებდი: «იცურე ჩემო ნავო, ქვემოთ, დინებისკენ, ცხოვრება მხოლოდ მსგავსებაა სიზმრებისა». ერთხელ, სეირნობის შემდეგ, ჩემს კარავთან დავბრუნდი და ზურგჩანთიდან წიგნი ამოვიღე, რომელიც ინდოეთში მქონდა ნაყიდი. ეს იყო სულიერი ლეგენდების და ზღაპრების უხეში ინგლისური თარგმანი. ფურცლებს ვშლიდი და გადავაწყდი ისტორიას გასხივოსნებაზე: «მილარეპა ყველგან გასხივოსნებას ეძებდა, მაგრამ ვერ პოულობდა პასუხს... სანამ ერთხელ არ შეხვდა მოხუცს, რომელიც მთის ბილიკზე ნელა მიაბიჯებდა, ზურგზე მძიმე ტვირთით. უეცრად მილარეპამ იგრძნო, რომ ამ ადამიანმა იცოდა პასუხი, რომელსაც ის ასე შეუპოვრად ეძებდა მრავალი წლის განმავლობაში. «მოხუცო, გთხოვ, მითხარი: რა არის გასხივოსნება?» (enlightenment – გასხივოსნება, შემსუბუქება) მოხუცმა გაიღიმა, ტვირთი მიწაზე დააგდო და გასწორდა. «დიახ! მე გავიგე!» – დაიყვირა მილარეპამ, – «გმადლობ, მოხუცო. მაგრამ ჰქმენ სიკეთე, მიპასუხე კიდევ ერთ კითხვაზე. რა ხდება გასხივოსნების შემდეგ?» მოხუცმა ისევ გაიღიმა, კვლავ მოიკიდა თავისი ტომარა ბეჭებზე, შეისწორა და გზა განაგრძო». იმ ღამით სიზმარი მესიზმრა: სიბნელეში ვიდექი, დიდი მთის ძირას, და ყოველი ქვის ქვეშ ძვირფას ალმასს ვეძებდი. ბნელოდა და ვერ ვპოულობდი ჩემს ძვირფასეულობას. შემდეგ მთის მბრწყინავ მწვერვალს შევხედე. თუ მეწერა ალმასის პოვნა, ეს მხოლოდ მწვერვალზე მოხდებოდა. დამქანცველი გზა განვვლე რომელიც მრავალი წელი გაიწელა. როგორც იქნა მივაღწიე მოგზაურობის მიზანს. ვიდექი და კაშკაშა სინათლეში ვცურავდი. ახლა ჩემს ხედვას აღარაფერი უშლიდა ხელს, მაგრამ ალმასი მაინც არსად ჩანდა. ჩემს ქვეშ დაბლობს გადმოვხედე, საიდანაც აღმასვლა დავიწყე მრავალი წლის წინ. მხოლოდ მაშინ გავაცნობიერე, რომ ალმასი ყოველთვის ჩემთან იყო, ქვემოთაც კი, და მისი შუქი ყოველთვის ბრწყინავდა. მაგრამ ჩემი თვალები იყო დახუჭული. ღამით გამეღვიძა, ნათელი მთვარის ქვეშ. ჰაერი თბილი იყო, გარესამყარო კი მდუმარე. ისმოდა მხოლოდ ტალღების რბილი და რითმული ხმები. სოკის ხმა მომესმა, თუმცა ვიცოდი, რომ ეს მხოლოდ მოგონება იყო: «გასხივოსნება, დენ, ეს მონაპოვარი არაა; ეს გაცნობიერებაა. და როცა გაიღვიძებ, ყველაფერი შეიცვლება და არაფერი არ შეიცვლება. თუ ბრმა მიხვდება, რომ ხედვა შეუძლია, ამით სამყარო შეიცვლება?» ვიჯექი და წყალზე არეკლილ ვერცხლისფერ მთვარის შუქს ვუმზერდი. «რას ამბობდა მთებზე, მდინარეებზე და ძიებებზე?» «აა, ჰო», – გამახსენდა მე: «თავიდან მთები – ეს მთებია, მდინარეები კი მდინარეებია. შემდეგ – მთები აღარაა მთები, და მდინარეები – აღარაა მდინარეები. საბოლოოდ კი, მთები ხდებიან მთები, მდინარეები კი მდინარეები». მე ავდექი, ქვემოთ, სანაპიროსკენ დავეშვი, ბნელ ოკეანეში შევვარდი და შორს გავცურე. როცა ხელის მოსმა შევწყვიტე, უეცრად ფეხებქვეშ რაღაც არსება ვიგრძენი, რომელიც ოკეანის სიღრმეებიდან მეპარებოდა. რაღაც ძალიან სწრაფად მიახლოვდებოდა: ეს სიკვდილი იყო. გაცოფებულმა გავცურე ნაპირისკენ და აქოშინებული სველ ქვიშაზე დავეგდე. ჩემს ცხვირწინ პატარა კიბორჩხალამ ჩაიარა და მოვარდნილმა ტალღამ სველ ქვიშაში დამარხა იგი. მე წამოვდექი, ტანი შევიმშრალე და მშრალი ტანსაცმელი ჩავიცვი. მთვარის შუქზე ნივთები მოვკრიფე, ზურგჩანთა მოვიკიდე და საკუთარ თავს ვუთხარი: «ჯობია არასოდეს დაიწყო; მაგრამ თუ დაიწყებ დაასრულე!». ჩემი სახლში დაბრუნების დრო მოვიდა. როცა რეაქტიული თვითმფრინავი კლივლენდში, ჰოპკინსის აეროპორტზე დაეშვა, მე შევიგრძენი მზარდი შფოთვა ჩემს ქორწინებასთან და მომავალ ცხოვრებასთან დაკავშირებით. ექვს წელზე მეტი გავიდა. ვგრძნობდი, რომ გავიზარდე, მაგრამ ბრძენი ვერ გავხდი. რა შემეძლო მეთქვა ცოლ-შვილისთვის? ვნახავდი სოკრატს კვლავ?.. თუ კი, რითი უნდა მივსულიყავი მასთან?» აეროპორტში ლინდა და ჰოლი დამხვდნენ. ჰოლიმ ჩემთან მოირბინა და აღტაცებული გადამეხვია. ლინდას ნაზად და თბილად გადავეხვიე, მაგრამ ნამდვილი ვნების გარეშე, თითქოს უბრალოდ ძველი მეგობრები ვიყავით. აშკარა იყო, რომ წლებმა და ცხოვრებისეულმა გამოცდილებამ ჩვენი გზები გაჰყარა. ლინდამ აეროპორტიდან სახლშ წაგვიყვანა. კმაყოფილ ჰოლის ტკბილად ეძინა ჩემს მუხლებზე. როგორც გავიგე, ლინდა არ იტანჯებოდა მარტოობით ჩემს არყოფნაში. მან იპოვა მეგობრები... და სიახლოვე. ისე მოხდა, რომ ობერვილში ჩემი დაბრუნების შემდეგ, მალევე, გავიცანი განსაკუთრებული ადამიანი – სტუდენტი, ახალგაზრდა და თავბრუდამხვევი გოგო, სახელად ჯოისი. შეჭრილი შავი თმა სასიამოვნო სახეს და დამაბრმავებელ ღიმილს უმშვენებდა. მაღალი არ იყო, მაგრამ სიცოცხლით იყო სავსე. მაგნიტივით მიზიდავდა. ყოველ თავისუფალ წუთს ერთად ვატარებდით, ვსეირნობდით და ვსაუბრობდით პარკის შემოგარენში. შემეძლო მასთან ისე მელაპარაკა, როგორც ვერასოდეს დაველაპარაკებოდი ლინდას..., არა იმიტომ, რომ ლინდას არ შეეძლო გაგება, არამედ იმიტომ, რომ მისი ინტერესები და გზა სხვა ცხოვრებისეულ სფეროებში იყო. ჯოისმა უნივერსიტეტი გაზაფხულზე დაასრულა. უნდოდა ჩემს გვერდით დარჩენილიყო, მაგრამ ვალს ვგრძNობდი ჩემი ოჯახის წინაშე, და დაშორება მოგვიწია. ვიცოდი, რომ ვერასოდეს დავივიწყებდი მას, მაგრამ ოჯახი პირველ ადგილზე უნდა დარჩენილიყო. მომდევნო ზამთარში ლინდა, ჰოლი და მე კვლავ ჩრდილოეთ კალიფორნიაშ გადავედით. ალბათ ჩემი შეპყრობილობა სამსახურით და საკუთარი თავით უკანასკნელი დარტყმა გახდა ჩვენი ქორწინებისთვის. თუმცა სხვა ვერანაირი ნიშანი ვერ იქნებოდა უფრო სევდიანი, ვიდრე ის ეჭვები და მელანქოლია, რაც პირველ საქორწინო ღამეს განვიცადე... – ის ავადმყოფური ეჭვები, გრძნობა, რომ უნდა მახსოვდეს რაღაც, რაც მრავალი წლის წინ დავტოვე. მხოლოდ ჯოისთან ვიყავი თავისუფალი ამ გრძნობებისგან. განქორწინების შემდეგ, ლინდა და ჰოლი ლამაზ ძველებურ სახლში გადავიდნენ, მე კი თავით გადავეშვი სამუშაოში. ბერკლის უნივერსიტეტში გიმნასტიკას და აიკიდოს ვასწავლიდი. სიკვდილამდე მინდოდა ბენზინ-გასამართი სადგურის მონახულება, მაგრამ არ შემეძლო ამის გაკეთება, სანამ არ დამიძახებდნენ. თანაც როგორ უნდა დავბრუნებულიყავი? არაფერი მქონდა სათქმელი ამდენი წლის შემდეგ». პალო ალტოში გადავედი და განმარტოებით ცხოვრება დავიწყე. ხშირად ვფიქრობდი ჯოისზე, მაგრამ ვიცოდი რომ არ მქონდა მასთან დარეკვის უფლება. ჯერ კიდევ დარჩენილი მქონდა დაუმთავრებელი საქმე. ჩემი მომზადება განვაახლე. ვვარჯიშობდი, ვკითხულობდი, ვმედიტირებდი, და საშალებას ვაძლევდი კითხვებს უფრო და უფრო ღრმად შემოსულიყვნენ ჩემში, მახვილის მსგავსად. რამდენიმე თვეში კვლავ მოვიპოვე კეთილდღეობის ის შეგრძნება, რომელიც ამდენი წელი აღარ განმიცდია. იმ დროს დავიწყე სოკრატესთან გატარებულ დროზე მოგონებების ჩაწერა. იმედი მქონდა, რომ ეს საიდუმლოს გასაღების პოვნაშ დამეხმარებოდა. რეალურად არაფერი შეცვლილა..., ყოველ შემთხვევაში ჩემთვის შესამჩნევი..., მას შემდეგ, რაც მან გამომიშვა. ერთხელ, დილით, ჩემი პატარა სახლის ზღურბლთან ვიჯექი. ფიქრებით ცხოვრების ბოლო რვა წელს დავუბრუნდი. დავიწყე სულელად ყოფნით და თითქმის მეომარი გავხდი. შემდეგ სოკრატემ სამყაროში გამომიშვა, რომ მესწავლა, მე კი კვლავ სულელი გავხდი. მეჩვენებოდა, რომ მთელი ეს რვა წელი უაზროდ დავკარგე. ასე ვიჯექი და შორეულ მთებს ვუცქერდი. უცებ ჩემი ყურადღება გამახვილდა და მცირე ნათება შევამჩნიე მთების ირგვლივ. ამ წამს ვიცოდი, რა უნდა გამეკეთებინა. გავყიდე ჩემი მცირე ქონება და სამხრეთში, ფრესნოსკენ გავწიე. შემდეგ აღმოსავლეთისკენ შევუხვიე სიერა-ნევადას მთებისკენ. ზაფხულის ბოლო იყო – ყველაზე შესაფერისი დრო მთებში მოგზაურობისთვის. -------------------- Пойди туда - не знаю куда, принеси то - не знаю что!
|
|
|
|
|
Aug 4 2013, 06:43 PM
Post
#80
|
|
|
GREEN soul Group: Members Posts: 1,579 Joined: 5-June 12 Member No.: 6,820 ნიკის ჩასმა პოსტში მონიშნულის ციტატაში ჩასმა |
8. ჭიშკრები იღება
ვიწრო გზით, რომელიც ედისონის ტბასთან ახლოს გადიოდა, მე დავიწყე ჩემი გზა იმ იდგილებში, რომლებიც ერთხელ ახსენა სოკრატემ – სიღრმეში და ზემოთ, მთების გულში. ვგრძნობდი, რომ აქ, მთებში ვიპოვიდი პასუხს... ან მოვკვდებოდი. კლდეებსა და მწვანე მცენარეებს შორის მივაბიჯებდი მთის ტბების ქვეყნისკენ, სადაც ადამიანები უფრო იშვიათად გვხვდებიან, ვიდრე პუმა, ირემი ან პატარა ხვლიკები, რომლებიც ჩემი გამოჩენისთანავე გაირბენდნენ ხოლმე ქვებში. ბანაკი მწუხრის ჟამამდე გავშალე. მეორე დღეს, ტვირთშემსუბუქებულმა, აღმასვლა განვაგრძე ტყის უმაღლეს ზონამდე, შემდეგ კი გრანიტის ფართო სივრცეებში. გავიარე კანიონები და ხეობები. გზად საკვებად ვარგის ფესვებს და ნაყოფებს ვაგროვებდი. დასასვენებლად კამკამა მდინარის პირას ჩამოვჯექი. მეჩვენებოდა, რომ მრავალი წლის შემდეგ პირველად ვიყავი კმაყოფილი. საღამოსკენ ქვემოთ, ჩემი ბანაკისკენ დავეშვი, კოცონისთვის ფიჩხი მოვაგროვე, ნაყოფების ერთი მუჭა შევჭამე და ფართე ფიჭვის ქვეშ მოვეწყვე მედიტაციისთვის. ღრმად შევდიოდი მთების განწყობაში. თუ მთები მზად იყვნენ რაიმე მოეცათ, მე მზად ვიყავი მისაღებად. მას შემდეგ, რაც ცა გაშავდა, მოგიზგიზე ცეცხლთან ვიჯექი, სახეს და ხელებს ვითბობდი, როცა უეცრად სიბნელიდან სოკრატე გამოვიდა! «აქვე მეზობლად ვსეირნობდი და გადავწყვიტე ცეცხლზე შემომევლო», – თქვა მან. დაბნეული და აღტაცებული გადავეხვიე მას, და სიცილით წავაქციე მიწაზე. შემდეგ კოცონთან ჩამოვჯექით. «შენ ისევ ისეთ მომწიფებულ მეომრად გამოიყურები – ოდნავაც კი არ დაბერებულხარ». (მართლაც დაბერდა, მაგრამ მის რუხ თვალებში იგივე ონავრული ნაპერწკალი ბრწყინავდა). «შენ პირიქით, საკმაოდ დაკაცებული ხარ», – ფართოდ გაეღიმა მას, – «მაგრამ, უფრო დაჭკვიანებულს არ ჰგავხარ. მომიყევი, რა ისწავლე?» ჩავისუნთქე და ცეცხლს მივაშტერდი. «რა გაეწყობა, ვისწავლე საკუთარი ჩაის მოდუღება». პატარა ქვაბით წყალი დავადგი ცეცხლზე და ჩაი მოვადუღე ბალახებისგან, რომლებიც იმ დღეს მოვაგროვე. ვინაიდან სტუმრებს არ ველოდი, ჩაი ჩემი ჭიქით მივაწოდე, ჩემთვის კი პატარა „მისკაში“ დავისხი. როგორც იქნა დავიწყე. თხრობასთან ერთად, სასოწარკვეთილებამ, რომელიც ამდენი წლის მანძილზე დაგროვილიყო ჩემში, თანდათან გარეთ ამოხეთქა. «მე არაფერი მაქვს სატრაბახო. დაბნეული ვარ... ნაბიჯითაც ვერ მივუახლოვდი ჭიშკრებს მას შემდეგ, რაც პირველად გნახე. მე შენ გაგიცრუე იმედები, ცხოვრებამ კი მე გამიცრუა; ცხოვრებამ გული მატკინა». ის ზეიმობდა. «დიახ! შენი გული გატეხილია, დენ… გატეხილია, რომ მიგითითოს ჭიშკრის სინათლეზე შენს შიგნით. ეს ერთადერთი ადგილია, სადაც არ გიძებნია. გაახილე თვალები, სულელო – თითქმის მიზანთან ხარ!» შეცბუნებულს და გაღიზიანებულს, შემეძლო მხოლოდ უმწეოდ ვმჯდარიყავი. სოკი მარწმუნებდა: «შენ თითქმის მზად ხარ…, ძალიან ახლოს ხარ». მის სიტყვებს ჩავეჭიდე: «ახლოს რასთან?» «დასასრულთან». ერთ მომენტში შიშმა შემიპყრო. სწრაფად შევძვერი ჩემს საძილე ტომარაში. სოკრატემ თავისი საძილე ტომარა გაშალა. იმ დღის ბოლო შთაბეჭდილება იყო მასწავლებლის თვალები, რომლებიც ცეცხლის ალის ზემოდან მიმზერდნენ, ჩემს სიღრმეში, სხვა სამყაროში. ამომავალი მზის პირველ სხივებს სოკრატე მდინარესთან შეეგება. მდუმარედ შევუერთდი მას. წყლის სწრაფ ნაკადში კენჭებს ვისვრიდი და ხმებს ვაყურადებდი. სოკრატე უსიტყვოდ შემოტრიალდა ჩემსკენ და ყურადღებით მაკვირდებოდა. საღამოს, მთელი დღის უდარდელი სეირნობის, ბანაობის და გარუჯვის შემდეგ, მან მითხრა, რომ უნდოდა გაეგო ყველაფერი, რაც მასთან პირველი შეხვედრის შემდეგ მიგრძვნია. ჩემი მონაყოლი სამი დღე და სამი ღამე გრძელდებოდა..., ჩემი მოგონებების მთელი მარაგი დავხარჯე. სოკრატე სულ ჩუმად იყო და მისმენდა, თუ არ ჩავთვლით მომენტებს, როცა დამაზუსტებელ კითხვებს მისვამდა. მზის ჩასვლისთანავე ნიშანი მომცა, რომ მის გვერდით დავმჯდარიყავი კოცონთან. სრულიად უძრავად ვიჯექით, ფეხებგადაჯვარედინებულნი, სიერა ნევადას მაღალ მთებში, მოხუცი მეომარი და მე. «სოკრატე, ყველა ჩემი ილუზია დამსხვრეულია, მაგრამ მეჩვენება, რომ არაფერი დარჩა ისეთი, მათი ადგილი რომ დაიკავოს. შენ ძიების ამაოება მაჩვენე. მაგრამ რას იტყვი მშვიდობისმოყვარე მეომრის გზაზე? ნუთუ ეს ბილიკი არაა? ძიება არაა?» სიამოვნებისგან გაეცინა და მხრებში შემანჯღრია. «ამდენი წლის შემდეგ, როგორც იქნა ნამდვილი კითხვა დასვი! თუმცა პასუხი პირდაპირ შენს ცხვირწინაა. მთელი ეს დრო მშვიდობისმოყვარე მეომრის გზას გიჩვენებდი, და არა მშვიდობისმოყვარე მეომრისკენ გზას. სანამ მიჰყვები ამ გზას, ხარ კიდეც მეომარი. უკანასკნელი რვა წლის განმავლობაში შენ უარი თქვი შენს «მეომრობაზე» და მის საძებნელად წახვედი. მაგრამ გზა ახლაა; და ყოველთვის იყო». «მაშ, რა ვაკეთო ახლა? საით წავიდე?» «ვისი რა საქმეა?» – დაიყვირა აღტაცებულმა, – «სულელი „ბედნიერია“, როცა მისი სურვილები კმაყოფილდება. მეომარი ბედნიერია უმიზეზოდ. აი რა აქცევს ბედნიერებას უმაღლეს დისციპლინად – ყველა იმ ილეთზე მაღლა აყენებს მას, რაც კი მისწავლებია შენთვის». როცა საძილე ტომრებში ვძვრებოდით, სოკის სახე ნარინჯისფრად ირეკლებოდა კოცონისგან მომავალი შუქისგან. «დენ», – თქვა მან, – «აი, უკანასკნელი დავალება, რასაც გაძლევ, სამუდამოდ. იმოქმედე ბედნიერმა, იგრძენი თავი ბედნიერად, იყავი ბედნიერი ამ სამყაროში ყოველგვარი მიზეზის გარეშე. მაშინ შეძლებ შეიყვარო და აკეთო ის, რაც გინდა». მე უკვე ვთვლემდი. როცა თვალები მეხუჭებოდა, ვუთხარი: «სოკრატე, მაგრამ არის ადამიანები და საგნები, რომელთა შეყვარებაც ძალიან ძნელია; თითქმის შეუძლებლად მეჩვენება მუდამ ბედნიერად ყოფნა». «რაც არ უნდა იყოს, დენ, აი რას ნიშნავს იყო მეომარი. მე ხომ არ გეუბნები, როგორ იყო ბედნიერი, მე გეუბნები, იყავი ბედნიერი». ამ სიტყვებთან ერთად ჩამეძინა. სოკრატემ მზის ამოსვლისთანავე გამაღვიძა. «წინ დიდი გზა გველის», – თქვა მან. მალე მაღალი მთებისკენ წავედით. სოკრატეს სუსტი გულის ერთადერთი ნიშანი მისი ნელი ტემპი იყო აღმასვლის დროს. კიდევ ერთხელ გამახსენდა მისი სუსტი გული და მისი მსხვერპლი. სიარულის დროს გამახსენდა ერთი ისტორია, რომელსაც ადრე ვერ ვგებულობდი: ქალი ჯანსაღი აზროვნებით უფსკრულის პირას მიდიოდა. ქვემოთ, რამდენიმე ასეულ ფუტში, მან დაინახა მკვდარი ძუ ლომი და პატარა ბოკვერები, რომლებიც გარს უვლიდნენ მას. ქალი უყოყმანოდ გადაეშვა კლდიდან ქვემოთ, იმისთვის, რომ ბოკვერებს საჭმელი ჰქონოდათ. შესაძლოა სხვა დროს და სხვა ადგილას სოკრატეს იგივე ჩაედინა. მაღლა და მაღლა ავდიოდით, მალე მწვერვალის ძირსაც მივაღწიეთ. უმეტესწილად მდუმარედ მივდიოდით. «სოკრატე, საით მივდივართ?» – ვკითხე მე, როცა დასასვენებლად ჩამოვჯექით. «ჩვენ მივდივართ განსაკუთრებულ ადგილას, წმინდა ადგილას, ყველაზე მაღალ პლატოზე, რომელიც აქედან რამდენიმე მილში მდებარეობს. ეს იყო სამარხი ერთ-ერთი უძველესი ამერიკული ტომისთვის, რომელიც იმდენად მცირერიცხოვანი იყო, რომ ისტორიის წიგნებში საერთოდ არაა მოხსენიებული, თუმცაღა ეს ადამიანები სიმშვიდეში და განმარტოებულად ცხოვრობდნენ». «საიდან იცი ეს?» «წინაპრები მყავს ამ ტომიდან. გზა განვაგრძოთ. პლატოს დაბნელებამდე უნდა მივაღწიოთ». ამ მომენტში მინდოდა ყველაფერი დამეჯერებინა, რასაც სოკრატე ამბობდა…, მაგრამ არ მტოვებდა სასიკვდილო საფრთხის შეგრძნება, და იმის შეგრძნება, რომ ის რაღაცას ბოლომდე არ მეუბნებოდა. მზე სახიფათოდ ქვემოთ ეშვებოდა; სოკრატემ ტემპს მოუმატა. ქშინვით გადავედით ერთი უზარმაზარი ბორცვიდან მეორეზე. უკვე მწუხრის ჟამი იყო. სოკრატე ორ კლეს შუა ნანგრევებს შორის გაუჩინარდა, და მეც მას მივყევი ამ ვიწრო გვირაბში, რომელიც ორი მასიური ნამტვრევისგან იყო ფორმირებული. «იმ შემთხვევაში, თუ მარტო მოგიწევს სახლშ დაბრუნება, ამ გვირაბში უნდა გამოიარო», – ამბობდა სოკრატე, – «ეს ერთადერთ შესასვლელი და გამოსასვლელია». კითხვების დასმა დავიწყე, მაგრამ ჟესტით შემაჩერა. სინათლე თითქმის მილეულიყო ზეცაზე, როცა დამასრულებელ ციცაბო აღმართს შევუდექით. ქვემოთ, ჩვენს წინ უზარმაზარი ქვის თასისებური პლატო გადაიშალა, მძლავრი კლდეებით გარშემორტყმული. ბნელდებოდა. ქვემოთ, თასისკენ დავეშვით. «მალემივალთ სამარხების ადგილას?» – ნერვიულად ვკითხე მე. «ჩვენ უკვე მასზე ვდგავართ», – თქვა მან, – «ვდგავართ უძველესი გვარის მოჩვენებებს შორის, მეომრების ტომიდან». ქარმა დაუბერა, თითქოს მისი სიტყვები დაადასტურაო. შემდეგ მომესმა ყველაზე საზარელი ხმა, რაც კი ოდესმე გამიგია..., თითქოს ადამიანის ხმა კვნესოდა. «ეშმაკმა დალახვროს, რა არის ეს, ქარი?» სოკრატე უსიტყვოდ შეჩერდა შავ ხვრელთან კლდეში და წარმოთქვა: «წავედით». მოახლოებული საფრთხისგან ჩემი ინსტინქტები აჯანყდნენ. სოკრატე უკვე შევიდა. ფანარი ავანთე, მწივანა ქარი უკან მოვიტოვე და მისი ფანარის სუსტ შუქს გავყევი გამოქვაბულის სიღრმეში. «სოკ, მე არ მომწონს მთებში დამარხვის იდეა». მან მზერით გამბურღა. თუმცა ჩემდა სასიხარულოდ გამოქვაბულიდან გასასვლელს მივადექით. განსხვავება არ იყო. გარეთ ისევე ბნელოდა, როგორც შიგნით. შიგნითვე გავჩერდით. სოკრატემ თავისი ზურგჩანთიდან შეშის ნაჭრები ამოიღო. «ვიფიქრე, რომ გამოგვადგებოდა», – თქვა მან. მალე ცეცხლი აგიზგიზდა და კედელზე ჩვენი ჩრდილები გამოჩნდა. სოკრატემ ჩრდილებზე მიმითითა და თქვა: «გამოქვაბულის ეს ჩრდილები ილუზიის და რეალობის მნიშვნელოვანი ხატ-სახეა. აი ძველი იგავი, რომელიც პლატონმა გახადა პოპულარული: დიდი ხნის წინ ცხოვრობდა ერი, რომლის ხალხიც მთელ ცხოვრებას ილუზიის გამოქვაბულში ატარებდა. ასე ხდებოდა რამდენიმე თაობის მანძილზე, და იმის რწმენა, რომ ჩრდილები კედლებზე რეალობის სუბსტანციაა, ძალიან გამყარდა ამ ხალხში. მხოლოდ მითები და რელიგიური ზღაპრები მოუთხრობდნენ უფრო ნათელი შესაძლებლობების შესახებ. ჩრდილების თამაშით შეპყრობილი ხალხი შეეჩვია ამას და საკუთარი ბნელი რეალობის ტყვე გახდა. მე ჩრდილებს ვაკვირდებოდი, ცეცხლის ალი კი ზურგს მიხურებდა. ამასობაში სოკრატე განაგრძნობდა: «მთელი ისტორიის მანძილზე, დენ, მოხდა იღბლიანი განთავისუფლება გამოქვაბულის ტყვეებისა. ეს ისინი იყვნენ, რომლებიც დაიღალნენ ჩრდილთა თამაშებით, დაეჭვდნენ მათში, აღარ აკმაყოფილებდათ ჩრდილები, მიუხედავად მათი ზომისა და ფორმებისა. ისინი სინათლის მაძიებელნი გახდნენ. რამდენიმე იღბლიანმა შეძლო მეგზურის პოვნა, რომელმაც მოამზადა ეს ადამიანები და ილუზიების მიღმა, ღვთიური სინათლისკენ გაიყვანა». მისი ნაამბობით დატყვევებული ჩრდილებს ვუმზერდი, გრანიტის კედელზე. სოკმა თქვა: «ამ სამყაროს ყველა ადამიანი, დენ, დატყვევებულია მათი საკუთარი ჭკუის გამოქვაბულის ხაფანგში. მხოლოდ ის ზოგიერთი მეომარი, რომლებიც ხედავენ სინათლეს, თავისუფლდებიან და ყველაფერზე უარს ამბობენ, მხოლოდ მათ შეუძიათ გაიცინონ მარადისობაში. ასე იქნები შენც, ჩემო მეგობარო». «თითქმის შეუძლებლად ჟღერს, სოკ… და რაღაცნაირად საშიშად». «ეს ძიებებისა და შიშების საზღვრებს მიღმაა. როცა ეს მოხდება, დაინახავ, რომ ეს თვალნათლივია, უბრალოა, მარტივია, ჩვეულებრივია, მკაფიოდ აღქმადია და სასიხარულოა. ესაა, ის ერთადერთი რეალობა ჩრდილებს მიღმა». ჩვენ სრულ სიჩუმეში ვიჯექით, რომელსაც მხოლოდ კოცონის ტკაცუნი არღვევდა. ვაკვირდებოდა სიკრატეს, რომელიც თითქოს რაღაცას ელოდა. სიმძიმის შეგრძნება მქონდა, მაგრამ სუსტმა, განთიადისწინა სხივებმა სულის სიმხნევე დამიბრუნეს. თუმცაღა იმ მომენტში გამოქვაბული კვლავ სიბნელეში ჩაიძირა. სოკრატე ადგა და სწრაფად გაემართა გასასვლელისკენ. ნაბიჯითაც კი არ ვშორდებოდი მას. როგორც კი გარეთ აღმოვჩნდით, ჰაერში ოზონის სუნი გვეცა. გარე ატმოსფეერო დაელექტროებული იყო. კეფაზე თმები დამებურძგლა. შემდეგ ქარბუქი ამოვარდა. სოკრატე მკვეთრად შემოტრიალდა ჩემსკენ. «ძალიან ცოტა დრო დარჩა. გამოქვაბულიდან უნდა გაიქცე. მარადისობა ახლოსაა!» გაიელვა. მეხმა რომელიღაც ახლო მთას დაარტყა. «იჩქარე!» – თქვა სოკრატემ, ასეთი დაჟინებულობა მის ხმაში აქამდე არ მსმენია. ჩემთან გრძნობა მოვიდა – ზუსტად ის, რომელიც არასოდეს ცდებოდა. ის მეუბნებოდა: «ფრთხილად იყავი! შენსკენ სიკვდილი მოდის!» სოკრატემ კვლავ დაილაპარაკა ავისმომასწავებელი ხმით. «აქ სახიფათოა. უკან წადი, გამოქვაბულის სიღრმეში». ზურგჩანთაში დავიწყე ქექვა, რაღა ფანარი მომეძებნა, მაგრამ მან დამიყვირა: «გაინძერი!» უკან დავიხიე, გამოქვაბულის სიბნელეში და კედელს მივეყრდენი. ველოდებოდი, როდის მოვიდოდა ჩემთან, მაგრამ ის გაქრა. უკვე ვაპირებდი დამეძახა, მაგრამ უეცრად ჩემს უკან მარწუხებივით ჩამავლო რაღაცამ კეფაში და საშინელი ძალით წამათრია გამოქვაბულის სიღრმეში. «სოკრატე» – ვყვიროდი მე, – «სოკრატე!» მარწუხებმა გამიშვეს, მაგრამ მაშინვე სხვა ტკივილი დაიწყო, გაცილებით უფრო საშინელი: ჩემს თავს რაღაც აწვებოდა უკნიდან. მე ვყვიროდი, მთელი ძალით ვყვიროდი. ზუსტად იმის წინ, სანამ საშინელი ზეწოლისგან ჩემი თავის ქალა გასკდებოდა, ეს სიტყვები გავიგონე – ეჭვგარეშეა, ეს სოკრატეს ხმა იყო: «სწორედ ესაა შენი უკანასკნელი მოგზაურობა». დაფშვნის საშინელ ხმასთან ერთად ტკივილი გაქრა. მე გამოქვაბულის იატაკზე დავეცი. გაიელვა და მომენტალურ შუქში დავინახე სოკრატე, რომელიც თავზე მადგა. შემდეგ გაისმა გაელვება სხვა სამყაროდან. აი მაშინ მივხვდი, რომ ვკვდებოდი. სოკრატემ უფსკრულშ გადამიშვა. მე ვვარდებოდი, ქვებზე ვენარცხებოდი და უფრო და უფრო მივიწევდი სიღრმისკენ, შემდეგ კი რაღაც ხვრელიდან გადმოვვარდი. მთამ გამიშვა, მზეზე, სადაც ჩემი დასაახიჩრებული სხეული ქვემოთ მიექანებოდა, სანამ ცვრიან ბალახზე არ დაენარცხა, ქვემოთ, შორს. ამჯერად ჩემი სხეული დამტვრეულ ხორცის გროვად იქცა. ლეშისმჭამელი ფრინველები, მღრღნელები, მწერები და მატლები მოდიოდნენ და ჩემი ხრწნადი ხორცით იკვებებოდნენ. ზუსტად იმით, რომელსაც ოდესღაც «საკუთარ თავად» ვთვლიდი. დრო უფრო და უფრო სწრაფად გადიოდა. დღის სინათლეს სწრაფად ცვლიდა ღამის წყვდიადი; დღეები კვირეებად იქცეოდნენ, კვირები თვეებად. იცვლებოდნენ წელიწადის დროები და ჩემი სხეულის ნარჩენები ნიადაგად იქცა. თოვლის ყინულოვანმა საფარმა დროებით შემოინახა ჩემი ძვლები, თუმცა დროთა განმავლობაშ ისინიც მტვრად იქცნენ. იკვებებოდნენ რა ჩემი სხეულით, ამ მინდორზე იზრდებოდნენ და კვდებოდნენ ყვავილები და ხეები. საბოლოოდ თავად მინდორიც გაქრა. მე გავხდი ნაწილი ლეშიჭამია ფრინველებისა, რომლებმაც ჩემი ხორცი შეჭამეს, მღრღნელებისა და მწერებისა, ასევე მათი მტაცებლებისა სიცოცხლისა და სიკვდილის დიდ წრებრუნვაში. დენ მილმენი, რომელიც ოდესღაც, დიდი ხნის წინ ცხოვრობდა, სამუდამოდ გაქრა – მყისიერი ნაპერწკალი დროში. მაგრამ მე ძველებურად ვრჩებოდი მთელი ეპოქების განმავლობაში. ახლა საკუთარი თავი გავხდი, ცნობიერება, რომელიც აკვირდებოდა ყველაფერს, და იყო ყველაფერი. ჩემი ყოველი ცალკეული ნაწილი მარადიულად იცოცხლებს; მარად შეიცვლება და მარად ახალი იქნება. ახლა ვაცნობიერებდი, რომ მოხუცი, სიკვდილი, რომლისაც ასე ეშინოდა დენ მილმენს, უდიდესი ილუზია იყო – პრობლემა, არა უმეტესი, ვიდრე სასაცილო ეპიზოდი, როცა ცნობიერებამ დაივიწყა საკუთარი თავი. სანამ დენი ცხოვრობდა, მან ვერ გაიარა ჭიშკრები; მან ვერ გააცნობიერა თავისი ჭეშმარიტი ბუნება; ის ცხოვრობდა მოკვდავ ფორმაში და შიშში, მარტო. ახლა მე ვიცოდი. აჰ, რომ შეძლებოდა მხოლოდ მიმხვდარიყო იმას, რაც ახლა ვიცი. გამოქვაბულის იატაკზე ვიწექი, გაღიმებული, გაოფლილი კედელს მივეყრდენი და სიბნელეშ დავიწყე ცქერა, ცნობისმოყვარეობით, მაგრამ შიშის გარეშე. როცა თვალები მიეჩვივნენ, დავინახე თეთრთმიანი ადამიანი, რომელიც ჩემს გვერდით იჯდა და იღიმებოდა. ყველაფერი აწმყოს დაუბრუნდა ათასწლეულოვანი მომავლიდან, და მე წამიერად სევდის შემოტევა ვიგრძენი მოკვდავ ფორმაში დაბრუნების გამო. შემდეგ გავაცნობიერე, რომ ამას მნიშვნელობა არ ჰქონდა – არაფერს არ აქვს დიდი მნიშვნელობა! ეს ძალიან სასაცილოდ მეჩვენა; ყველაფერი ილუზია ყოფილა…, და ბედნიერად გამეცინა. სოკრატეს შევხედე; ჩვენი თვალები ექსტაზისგან ანათებდნენ. ვიცოდი, რომ მან იცოდა ის, რაც მე ვიცოდი. წამოვხტი და გადავეხვიე. ვცეკვავდით და ველურებივით ვხარხარებდით ჩემს სიკვდილთან დაკავშირებით. ცოტა მოვიცადეთ, ნივთები ჩავალაგეთ და ქვემოთ დავეშვით, ძირითადი ბანაკისკენ. მე ცოტას ვლაპარაკობდი, მაგრამ ბევრს ვიცინოდი. ყოველ ჯერზე, როცა მიწას, ცას, მზეს, ხეებს, ტბას და მდინარეებს ვუმზერდი, მახსენდებოდა, რომ ეს ყველაფერი მე ვარ! მთელი ეს წლები დენ მილმენი იზრდებოდა, იბრძოდა იმისთვის, რომ «ვინმე ყოფილიყო». სხვათაშორის, რაც შეეხება წარსულს! დენი იყო ვიღაც, ჩაკეტილი საკუთარ შეშინებულ ჭკუაში და მოკვდავ სხეულში. «კარგი», – ვფიქრობდი მე, – «ახლა ისევ ვითამაშებ დენ მილმენს, მარადისობის კიდევ რამდენიმე გაელვება და, მივეჩვევი კიდეც მას ცოტა ხნით, სანამ არ გაქრება. თუმცა მე ახლა ვიცი, რომ მხოლოდ ხორცის ნაგლეჯი არ ვარ – ეს საიდუმლო კი ძვირი ღირს! არ არსებობს გამოთქმა, რომ ამ ცოდნის ჩემზე ზეგავლენა აღწეროს. მე უბრალოდ გამოვიღვიძე. ამგვარად, მე გამოვიღვიძე რეალობაში, რომელიც ყველანაირი მნიშვნელობისგან და ძიებისგან იყო ცარიელი. რა უნდა ვეძებო კიდევ? ყველაფერი, რაზეც სოკი მელაპარაკებოდა, ჩემს სიკვდილთან ერთად გაცოცხლდა. ამაში მდგომარეობს მთელი პარადოქსი, სიტუაციის მთელი იუმორი და დიადი ცვლილება. ყველა ძიება, ყველა მიღწევა, ყველა მიზანი ერთნაირად სასიხარულო და ერთნაირად უსარგებლო იყო. ჩემს სხეულში ენერგია მოძრაობდა. ბედნიერებით სავსე ვიყავი. და სიცილი ამიტყდა; ეს იყო უმიზეზოდ ბედნიერი ადამიანის სიცილი. -------------------- Пойди туда - не знаю куда, принеси то - не знаю что!
|
|
|
|
|
| Lo-Fi Version | Time is now: 27th April 2024 - 09:14 PM |
