ინდიგო ბავშვები Options

[TeO]

ინდიგო ბავშვები

ვინ არიან ინდიგო ბავშვები?

რითი განსხვავდებიან?

თუ გყავთ ახლობლობაში ვინმე ინდიგო?


მე დავებ იმ ინფორმაციას, რასაც მე მოვიძიებ!
...ისე ძალიან საინტერესოა

http://forum.lightray.ru/viewtopic.php?t=1...ccf6d4f4e3812b0
http://forum.lightray.ru/viewforum.php?f=2

ინდიგოს ფორუმი- http://indigo.e-puzzle.ru/forum/index.php?showforum=38

[nie]

მეც თქვენ დღეში ვარ ყოველთვის მქონდა დ ამაქვს საკუთარი თავის განსაკუთრებულობის შეგრძნება, ძალიან პატარა ასაკიდან ვფიქრობდი რომ მე რთული მისია მქონდა შესასრულებელი.... 2-3 წლის ასაკში უამრავი ლექსი და მოთხრობა ვიცოდი ზეპირად..... 5 წლის ასაკში კითხვა ვისწავლე დამოუკიდებლად 1 დღეში, ნაცნობი ლექსი ავიღე და ნასწავლ სიტყვებსა და სტრიქონებს ასო - ასო ვმარტავდი , რა თქმა უნდა ასოებს დაწერის გარეშე ვიმახსოვრებდი....მქონდა ბევრი უჩვეულო ჩემი ასაკისათვის შეუფერებელი უნარები , თვისებები, გატაცებები(ამის გამო დღესაც მიჭირს საკუთარი თავის პოვნა, ყოველთვის მიმიწევს გული იქით , სხვა ახალი რაღაცისკენ, ყველაფერს ძალიან მალე ამოვწურავ ხოლმე და მაშინვე ინტერესი მეკარგება).....ადამიანის დანახვისას ვიცნობდი მათ სახელებს, მისწრაფებებს, მათი მთელი ცხოვრება თითქოს თვალწინ მეშლებოდა....მათი მიმიკებზე დაკვირვებით ისე ღრმად შევდიოდი თითეულ პიროვნებაში რომ სრულ გარდასახვას ვახდენდიი და ცოტა ხნით მეც მათნაირი ვხდებოდა, მათსავით ვიქცეოდი , მათსავით ვლაპარაკობდი....ძალიან უცნაური და სასიამოვნო , არარეალური შეგრძნება მეუფლებოდა, ამ დროს შემეძლო მათი აზრების წაკითხვა....არავინ ამას სერიოზულად არ აღიქვამდა და მეც შევეშვი მერე სხვებთან ამაზე ლაპარაკს....ისედაც მიჭირდა სხვებთან , ჩემ თანატოლებთან ურთიერთობა, ისინი ყოველთვის ზედმეტად მხიარულები იყვნენ და მე მათი არ მესმოდა....უცნაურად რაც მეჩვენება არის ის რომ 2 წლის ასაკიდან მახსოვს ჩემი თავი და მას შემდეგ ზუსტად ისეთი ვარ როგორიც დღეს.....ბავშვი ნამდვილად არასდროს ვყოფილვარ! მოსალოდნელი უბედურების შესახებ ყოველთვის წინასწარ ვგრძნობდი.შემეძლო ადამიანის დანახვისას მეთქვა კიდეც როდის და როემლ დღეს მოკვდებოდა და მიხდებოდა ყოველთვის, მაგრამ ეს ხდებოდა მოულოდნელად წინასწარი შეკვეთის და მომზადების გარეშე , სპონტანურად. ბაბუას სიკვდილს ერთი კვირით ადრე ვგრძნობდი, ის სოფელში ცხოვრობდა და ჯანმრთელობასაც არ უჩიოდა, მაგრამ მე ავიჩემე ახალ წელს მასთან უნდა შევხვდე, რა იცით იქნებ მისთვის ბოლო ახალი წელია და მეტად ვეღარც ვნახოთ, თან ვტიროდი, რა მატირებდა არ ვიცოდი....15 წლის ბავშვს ახალი წლის დღეს 31 დეკემბერს ვინ გაუშვებდა რაიონში, მეც ავდექი და დილით ადრე გავიპარე...ჩემი მისვლიდან 10 წუთში ინფარქტით დაირუპა, როგორც მითხრეს ჩემს მისვლას ელოდებოდა მისი გარდაცვალებიდან 5-10 წუთში ოთახში თეთრ კაშკაშა სინათლეებს ვხედავდი, ჩავთვალე რომ ანგელოზები იყვნენ და განსაკუთრებულად კარგ ხასიათზე დავდექი. (კარგი წარმოსახვის უნარი მაქვს, ბავშვობაში ხშირად ვეთამაშებოდი გამოგონილ გმირებს და ველაპარაკებოდი მათ, ისინი ჩემი ერთადერთი მეგობრები იყვნენ) ჩემი ხასიათის მახასიათებლები ბოლომდე ემთხვევა ამ ტიპის ადამიანების თვისებებს : ასაკისათვის შეუფერებლად დამოუკიდებელი, ჭკვიანი, უზომოდ ცნობისმოყვარე და უშიშარი.... წინააღმდეგობებით სავსე, ძალიან რთულად აღსაზრდელი ბავშვი. პატივს ვცემდი მშობლებს , მაგრამ ავტორიტეტი არასოდეს მყოლია, მათზე ჭკვინად ვთვლიდი თავს ახლაც ვთვლი რომ 12 წლის ასაკში მათზე მეტის გაკეთების უნარი შემწევდა. ლიდერული თვისებები ძალიან პატარა ასაკიდან ჩამომიყალიბდა, პასუხისმგებლობის მარტო საკუთარ თავზე აღების და თავგანწირვის საოცარი უნარი მქონდა....მაგრამ ყოველთვის ძალიან უდისციპლინო ვიყავი, მოუწესრიგებელი, არაორგანიზებული, ყველას ჭკუას ვასწავლიდი, სხის პრობლემებს ისე ვითვისებდი ჩემი ხდებოდა და მერე მის მოგვარებაზე მთელი ენთუზიაზმით ვიწყებდი ზრუნვას......მომყავდა ჭუჭყიანი და ავადმყოფები სახლში, რაც მომყვებოდა ხელში ყველაფერს ვატანდი, ან მე ვიპარებოდი და მიმქონდა , ყველაზე კარგად მათთან ვგრძნოდი თავს.....გამძავრეფული გრძნობა მქონდა სამართლიანობის და ხშირად წარმოუდგენნელ რამეებს ვაკეთებდი მისი სახელით. ჩემი თვისებების გამო ხშირად მცემდნენ მშობლები.....სრულ ძალადობაში გავიზარდე , რამაც გავლენა იქონია იმაზე რომ მიუხედავად იმასა ჩემი უნარები განმევითარებია, ძალადობამ და სისასტიკემ რომელსაც განსაკუთებით ვგრძნობდი ოჯახში თუ სკოლაში ჩემი განსხვავებულობის გამო ცოტა მიაყუჩა ეს შესაძლებლობები ჩემში,.....ადამიანს შეიძლება ეფიქრა ეს ბავშვი დებილიაო, ყოველთვის ისეთი სახე მქონდა, ჩაფიქრბული და შეწუხებული, ნერვიული.....არასდროს ვიცინოდი....შეიძლება ეს ერთგვარი პროტესტიც იყო....! ახლა 20 წლის ვარ , ვსწავლობ იურიდიულზე და განსაკუთრებული მისიის შესრულების შეგრძნება თავს არ მანებებს.