მშვიდობიანი მეომრის გზა, დენ მილმენი Options

[გოგა]

ვაჰ რა კაია რო დადე, გუშინ ლომკა მქონდა ყოველ 5 წუთში ვარეფრეშებდი ხო არ დად ოგაგრძელებათქო, არადა გვერდზე სხვა წიგნი მედო და რაღაცა ვეღარ ვუმუღამებდი ამაზე მეფიქრებოდა და.. :დ

[Atm@n]

ხვალ ან ზეგ დავასრულებ ალბათ...

[Atm@n]

მაღალი მთის ტბების გასწვრივ განვაგრძობდით დაშვებას. მცენარეულობის საზღვარი გადავკვეთეთ და ხშირ ტყეში შევედით, წყაროს მიმართულებით, სადაც რამდენიმე დღის წინ... ან ათასი წლის წინ... ვიყავით.

მე დავკარგე ყველა ჩემი წესი, ყველანაირი მორალი ყველა ჩემი შიში ზემოთ, მთებში დარჩა. ამიერიდან ჩემი მართვა შეუძლებელი გახდა. რა სასჯელით უნდა დავეშინებინე? ამასთან, თუმცა მე არ შემომრჩა კარგი ტონის მანიშნებელი არანაირი წესი, ვგრძნობდი, რომ სწორად ვიქცეოდი და სიყვარულით სავსე ვიყავი. უნარი მქონდა მხოლოდ სიყვარულით სავსე ქმედებებისა და სხვა არაფრისა. იგი ასეც მეუბნებოდა; რა შეიძლება იყოს უფრო დიდი ძალა?

მე დავკარგე ჩემი ჭკუა და ჩავიძირე ჩემს გულში. ჭიშკრები როგორც იქნა გაიღო და ფრენით გავიარე ისინი, სიცილით, იმიტომ რომ ესეც ხუმრობა იყო. ეს იყო კარი კარის გარეშე, კიდევ ერთი ილუზია, კიდევ ერთი ხატ-სახე, რომელიც სოკრატემ ოდესღაც მომიქსოვა. საბოლოოდ დავინახე ის, რაც უნდა დამენახა. გზა გაგრძელდება, უსასრულობისკენ; თუმცაღა ახლა გზა სინათლით იყო სავსე.

როცა ჩვენს ბანაკში მივედით, უკვე ბნელდებოდა. ცეცხლი გავაჩაღეთ და ცოტა მზესუმზირა მივირთვით – უკანასკნელი ჩემი მარაგიდან. როცა ცეცხლის ალმა ჩვენი სახეები გაანათა, სოკრატემ თქვა:

«იცი, შენ დაკარგავ ამას».
«რას დავკარგავ?»
«შენს ხედვას. ის იშვიათობაა… შესაძლოა მხოლოდ იშვიათ ვითარებებში..., ის მხოლოდ გამოცდილებაა, ასე რომ დაკარგავ მას».
«შესაძლოა, ეს მართალია, სოკრატე, მაგრამ ვიღაც იდარდებდა ამის გამო, მე კი არა», გამეცინა მე, – «მე დავკარგე ჩემი განსჯის უნარი და ვეღარსად ვპოულობ მას!»

სასიამოვნოდ გაკვირვებულმა წარბები ასწია. «ჰოდა ძალიანაც კარგი. როგორც ჩანს ჩემმა შრომამ ტყუილად არ ჩაიარა. ჩემი ვალი გადახდილია».
«ოჰო!» გამეღიმა მე, – «გინდა თქვა, რომ ჩემი გამოსაშვები დღე დადგა?»
«არა, დენ, ჩემი გამოსაშვები დღე დადგა». ის ადგა, თავისი ზურგჩანთა მოიკიდა, წავიდა და სიბნელეს შეერია.

მოვიდა დრო სადგურზე დაბრუნებისა, იქ, სადაც ეს ყველაფერი დაიწყო. რაღაცნაირად ვიცოდი, რომ სოკი იქ იყო და მელოდა. მზის ამოსვლასთან ერთად ნივთები ზურგჩანთაში ჩავალაგე და დაშვება განვაგრძე. მთებში მოგზაურობას რამდენიმე დღე დასჭირდა. ავტოსტოპით ფრესნომდე ჩავაღწიე, იქიდან 101-ე ავტობუსით სან-ხოსემდე, შემდეგ პალო-ალტომდე. ძნელად ვიჯერებდი, რომ საკუთარი სახლი რამდენიმე კვირის წინ დავტოვე, უიმედო «ვიღაცამ».

ნივთები ამოვალაგე და ბერკლისკენ გავემართე. სოკრატეს ცვლამდე ბევრი დრო იყო, ამიტომ კამპუსში გავისეირნე. ტელეგრაფ ავენიუ მოვინახულე. ვაკვირდებოდი მაღაზიების გამყიდველებს, რომლებიც სრულყოფილად ასრულებდნენ მაღაზიების გამყიდველების როლებს. სადაც არ უნდა მივსულიყავი, ყველგან – ქსოვილების მაღაზიაში, ბუტიკებში, კინოთეატრში და სამასაჟო სალონში – ყოველი ადამიანი უზადოდ ასრულებდა იმ როლს, რისიც სჯეროდა.

მივაბიჯებდი საუნივერსიტეტო ქალაქში, როგორც ბედნიერი ფანტომი, ბუდას აჩრდილი. მინდოდა ადამიანებისთვის ყურში ჩამეჩურჩულა: «გამოფხიზლდით! გაიღვიძეთ! მალე, ადამიანი, რომელიც როგორც ასე ძალიან გჯერათ თქვენ ხართ, მოკვდება. ასე რომ გაიღვიძეთ ახლა და ისიამოვნეთ ამ ცოდნით: ძიება – არაა საჭირო; მიღწევას – არსად არ მივყავართ. მათზე არაფერი არაა დამოკიდებული. ამიტომ იყავით ბედნიერები ახლა! გაიგეთ, სიყვარული – ეს სამყაროს ერთადერთი რეალობაა, რადგანაც ყველაფერი ერთი მთლიანობაა, ხოლოდ ერთადერთი კანონებია პარადოქსი, იუმორი და ცვლილება. პრობლემები არასოდეს ყოფილან, არ არიან და არც იქნებიან. მიატოვეთ თქვენი ბრძოლა და გაუშვით თქვენი ჭკუა. განაგდეთ თქვენი დარდები და შეერწყეთ სამყაროს. არაა საჭირ0ო ცხოვრებასთან წინააღმდეგობა; უბრალოდ გააკეთეთ ყველაფერი საუკეთესოდ. გაახილეთ თვალები და დაინახავთ, რომ თქვენ უფრო მეტი ხართ, ვიდრე გგონიათ. თქვენ ხართ მსოფლიო, თქვენ ხართ სამყარო – თავად თქვენც და სხვებიც! ეს ღმერთის საოცარი თამაშია. გაიღვიძეთ და აღადგინეთ თქვენი იუმორი. არ ინერვიულოთ, უბრალოდ იყავით ბედნიერნი. თქვენ უკვე თავისუფალი ხართ!»

მინდოდა ეს მეთქვა ყველასთვის, ვინც გზაზე მხვდებოდა, მაგრამ რომ მეცადა ამის გაკეთება, ჩათვლიდნენ, რომ ჰალუცინაციები მაქვს, ან სოციალურად საშიში ვარ. მე შევიცანი დუმილის სიბრძნე.

მაღაზიები იკეტებოდა. რამდენიმე საათში სადგურზე სოკის მორიგეობა დაიწყება. მთაში წავედი. მანქანა დავტოვე და ქვაზე ჩამოვჯექი სახით ბუხტისკენ. სან-ფრანცისკოს შორეულ შუქებს და გოლდენ ჰეიტის ხიდს ვუმზერდი. შემეძლო ყველაფერი მეგრძნო: ტყის ფრინველები გარშემო, ქალაქის ცხოვრება, შეყვარებულებიც ხვევნა, დამნაშავეები საქმის პროცესში, სოციალური მოხალისეები, რომლებმაც ყველაფერი გაიღეს, რისი გაღებაც შეეძლოთ. და მე ვიცოდი, რომ ყველაფერი ეს, კარგიც და ცუდიც, მაღალიც და დაბალიც, ბრძნულიც და სულელურიც, ყველაფერი სრულყოფილი პიესის ნაწილია. ყველა მსახიობი უზადოდ თამაშობდა! მე ყველაფერი ეს ვიყავი, ამ ყველაფრის ყოველი ნაწილაკი. ვჭვრეტდი ამ უკიდეგანო სამყაროს და მთლიანად მიყვარდა იგი.

თვალები მედიტაციისთვის დავხუჭე, მაგრამ ამ დროს გავაცნობიერე, რომ ყოველთვის ვმედიტირებდი, ფართოდ გახელილი თვალებით.

შუაღამის შემდეგ სადგურზე მივედი; ზარმა დარეკა ჩემი მისვლის ნიშნად. თბილად განათებული ოფისიდან გამოვიდა ჩემი მეგობარი, რომელიც ძლიერი, ორმოცდაათიოდე წლის მამაკაცივით გამოიყურებოდა, ტანადი და გრაციოზული. მანქანას შემოუარა მძღოლის მხრიდან და ფართოდ გაღიმებულმა მკითხა: «ბოლომდე გავავსოთ?»

«ბედნიერება – ეს სავსე ავზია», – ვუპასუხე მე, და დავფიქრდი იმაზე, თუ სად მქონდა ეს ფრაზა გაგებული. რა უნდა გამეხსენებინა?

სანამ სოკრატე ბენზინს ასხამდა, მე ფანჯრები გავწმინდე. შემდეგ მანქანა სადგურის უკანა მხარეს დავაყენე და უკანასკნელად შევედი ოფისში. ეს ადგილი ჩემთვის წმინდა გახდა – უჩვეულო ტაძარი. მეჩვენებოდა, რომ იმ საღამოს შენობა დაელექტროებული იყო; რაღაც აუცილებლად უნდა მომხდარიყო, მაგრამ აზრზე არ ვიყავი - კონკრეტულად რა.

სოკრატემ ყუთიდან დიდი რვეული ამოაძრო, დროისგან გახუნებული და გაცრეცილი, და მე მომაწოდა. მასში იყო ჩანაწერები, მკაფიო, თანაბარი ხელწერით. «ეს ჩემი ჟურნალია – ჩემი ცხოვრების ჩანაწერები ახალგაზრდობის დროიდან. აქ იპოვი პასუხებს ყველა შენს დაუსმელ კითხვაზე. ახლა ეს შენია - ეს ჩემი საჩუქარია. ყველაფერი მოგეცი, რაც შემეძლო. ჩემი შრომა დასრულებულია, მაგრამ შენ კიდევ ბევრი სამუშაო გელის წინ.
«რა მაქვს კიდევ გასაკეთებელი?» – გამეღიმა მე.

«შენ უნდა წერო და ასწავლო. იცხოვრებ კეთილდღეობით და ისწავლი, თუ როგორ დარჩე უბრალო ამ მშფოთვარე სამყაროში, რომელსაც შენ, რაღაც კუთხით, უკვე აღარ ეკუთვნი. დარჩი უბრალო და სასარგებლო იქნები სხვებისთვის».

სოკრატე თავისი სავარძლიდან წამოდგა თავისი ჭიქა ზუსტად ჩემის გვერდით დადგა. მის ხელს შევხედე. ის ანათებდა, უფრო ძლიერად და მკაფიოდ, ვიდრე ადრე.

«უცნაურად ვგრძნობ თავს», – წარმოთქვა გაკვირვებული ტონით, – «ვფიქრობ, ჩემი წასვლის დროა».
«რით შემიძლია დაგეხმარო?» – ვკითხე მე, რადგან ვფიქრობდი, რომ კუჭის პრობლემებმა შეაწუხა.
«არა». თითქოს უკვე ვეღარ გვამჩნევდა ვერც მე, და ვერც გარემოს, დაიძრა კარისკენ წარწერით «შესვლა აკრძალულია», ხელი ჰკრა და მის მიღმა გაუჩინარდა.

ავნერვიულდი მის გამო. ვგრძნობდი, რომ ჩვენმა მოგზაურობამ მთებში საკმაოდ დაასუსტა იგი. მიუხედავად ამისა, მისი ნათება იმდენად ძლიერი იყო, როგორც არასოდეს ადრე. როგორც ყოველთვის, სოკრატე არ ჯდებოდა ჩვეულ სქემებში.

სავარძელში ვიჯექი და დახურულ კარს ვუმზერდი, მისი დაბრუნების მოლოდინში: «ეი, სოკრატე, შენ დღეს ნათურასავით ანათებ. საშობაოდ უნდა დაგპატიჟო; ყველაზე კაშკაშა მორთულობა იქნები ჩემი ნაძვის ხისთვის».

მომეჩვენა, რომ სინათლის მცირე გაელვება დავინახე კარის ქვემოთა ღრიჭოში. ალბათ გადამწვარმა ნათურამ პროცესი გაურთულა. «სოკ, მთელი ღამე აპირებ მანდ ჯდომას? მეგონა მეომრებს არ ჰქონდათ კუჭის აშლილობა».

გავიდა ხუთი წუთი. ათი. ვიჯექი და მისი ნაჩუქარი ჟურნალი ხელში მეჭირა. დავუძახე, შემდეგ კიდევ ერთხელ, მაგრამ პასუხი მხოლოდ დუმილი იყო. უცებ მივხვდი. ეს შეუძლებელი იყო, მაგრამ ვიცოდი, ეს მოხდა.

ფეხზე წამოვხტი, კართან მივირბინე, და იმდენად ძლიერად ვკარი ხელი, რომ კაფელის კედელს მკვეთრად მიენარცხა და ლითონის ხმა ექოდ გაისმა ცარიელ საპირფარეშოში. გამახსენდა სინათლის გაელვება რამდენიმე წუთის წინ. სოკრატე განათებული შემოვიდა აქ და გაქრა.

დიდხანს ვიდექი, სანამ ზარის ხმა და მოუთმენელი სიგნალი არ შემომესმა. გავედი და მექანიკურად მოვემსახურე ავტომობილს, ავიღე ფული და ხურდა საკუთარი ჯიბიდან მივეცი. როცა ოფისში დავბრუნდი, შევამჩნიე, რომ თურმე გამოსვლისას ფეხსაცმელიც კი არ ჩამიცვამს. ვიცინოდი მანამ, სანამ ჩემი სიცილი ისტერიკაშ არ გადაიზარდა. შემდეგ ჩავწყნარდი. სავარძელზე ჩამოვჯექი, ძველ, მექსიკურ ზეწარზე. მივიხედ-მოვიხედე: ყვითელი, გახუნებული ხალიჩა კაკლის მაგიდასთან, დასალევი წყლით სავსე ავზი; ორ ჭიქას ვუყურებდი, ჩემსას და სოკისას, რომლებიც უწინდებურად ერთად იდგნენ, და ბოლოს მის დაცარიელებულ სავარძელს შევხედე.

მაშინ დაველაპარაკე. სადაც არ უნდა ყოფილიყო ეს ონავარი მეომარი, ბოლო სიტყვას ჩემზე დავიტოვებ.

«კარგი, სოკრატე, აი მეც, წარსულსა და მომავალს შორის, კვლავ დავხეტიალობ ცასა და მიწას შორის. რა შემიძლია გითხრა, რომ გამიგო? გმადლობ, ჩემო მასწავლებელო, ჩემო შთამაგონებელო, ჩემო მეგობარო. მომენატრები. მშვიდობით!».

სადგურს უკანასკნელად ვტოვებდი საოცრების შეგრძნებით. ვიცოდი, რომ არ დამიკარგავს იგი, ეს სამუდამოდ არ იყო. რამდენი წელი დავხარჯე იმაზე, რათა მთელი სიცხადით დამენახა, რომ ჩვენს შორის არასოდეს ყოფილა მანძლი. მთელი ეს დრო, ჩვენ ერთი მთლიანი ვიყავით.


ეპილოგი

სიცილი ქარში

მე ჭიშკრები გავიარე და ვნახე ის, რისი ნახვაც მჭირდებოდა; იქ, მაღალ მთებში გავაცნობიერეჩემი ჭეშმარიტი ბუნება. რაც არ უნდა ყოფილიყო, მსგავსად იმ მოხუცისა, რომელმაც თავისი ტვირთი ასწია და გზა განაგრძო, ვიცოდი, რომ თუმცა ყველაფერი შეიცვალა, ამავე დროს არაფერი არ შეცვლილა.

მე ძველებურად ვცხოვრობდი ჩვეულებრივი ადამიანური ცხოვრებით და ჩვეულებრივი ადამიანური მოვალეობებით. მჭირდებოდა შეგუება ბედნიერ და სასარგებლო ცხოვრებასთან სამყაროშ, რომელიც განაწყენებული იყო ჩემზე, მასზე, ვისაც უკვე აღარ აინტერესებდა ძიებები და პრობლემები. გავიგე, რომ უმიზეზოდ ბედნიერმა ადამიანმა შეიძლება ძალიან იმოქმედოს სხვების ნერვებზე! ხდებოდა ბევრი მოვლენა, როცა მესმოდა და ხშირად მშურდა კიდეც ბერებისა, რომლებიც შორეულ გამოქვაბულებში განმარტოვებულიყვნენ. მაგრამ მე უკვე ვიყავი გამოქვაბულში. ჩემი დრო მიღებისა დასრულდა; ახლა გაცემის დრო დადგა.

პალო-ალტოდან სან-ფრანცისკოში გადავედი და დავიწყე მუშაობა შენობების მხატვარ-დეკორატორად. როგორც კი დავსახლდი, კიდევ ერთ დაუმთავრებელ საქმეს შევუდექი. ობერლინის შემდეგ ჯოისთან აღარ მილაპარაკია. ვიპოვე მისი ტელეფონი ნიუ-ჯერსიში და დავურეკე.

«დენ, რა სიურპრიზია! როგორ ხარ?»
«ძალიან კარგად, ჯოის. იმდენი რამ გადამხდა ბოლო დროს».
ხანგრძლივი პაუზა ჩამოწვა: «და როგორაა შენი შვილი... და შენი მეუღლე?»
«ლინდა და ჰოლი კარგად არიან. მე და ლინდა დავშორდით რაღაც დროის უკან».
«დენ», – კიდევ ერთი ხანგრძლივი პაუზა, – «რატომ დამირეკე?»

ღრმად ჩავისუნთქე. «ჯოის, მე მინდა, რომ კალიფორნიაშ გადმოხვიდე და ჩემთან იცხოვრო. არანაირი ეჭვები არ მაქვს შენთან დაკავშირებით... ჩვენთან დაკავშირებით. აქ ბევრი ადგილია...»
«დენ, – ეს ძალიან ნაჩქარევია ჩემთვის! როდის აპირებ ამ პატარა გადაწყობას?»
«ახლავე. ან როცა შეძლებ. ჯოის, მე იმდენი რამე მაქვს მოსაყოლი... იმაზე, რაზეც არავისთვის მომიყოლია. იმდენ ხანს ვინახავდი ამას ჩემში. მაშინვე დამირეკე, როგორც კი გადაწყვეტილებას მიიღებ».
«დენ, შენ დარწმუნებული ხარ?»
«კი, დამიჯერე. მე ყოველდღე დაველოდები აქ შენს ზარს».

ორი კვირის შემდეგ სატელეფონო ზარის ხმა გაისმა, დაახლოებით დილის 7:15-ზე.

«ჯოის!»
«აეროპორტიდან გირეკავ».
«ნიუ-იორკის აეროპორტიდან? ჩემთან მოფრინავ?»
«სან-ფრანცისკოს აეროპორტიდან. მე უკვე ჩამოვფრინდი».
რაღაც პერიოდი ვერ ვიჯერებდი. «სან-ფრანცისკოს აეროპორტიდან?»
«დიახ», – გაეცინა მას, – «აბა, მოხვალ თუ ტაქსი დავიჭირო?»

მომდევნო დღეებში ერთად გავატარეთ ყოველი თავისუფალი წუთი. მე მხატვარ-დეკორატორის სამუშაო მივატოვე და გიმნასტიკის სწავლება დავიწყე სან-ფრანცისკოს მცირე სპორტულ დარბაზში. ჩემს ცხოვრებაზე ვუყვებოდი მას, უფრო მეტს, ვიდრე ამ წიგნშია აღწერილი, ყველაფერს ვუყვებოდი სოკრატეზე. ის ყურადღებით მისმენდა.

«იცი, დენ, მე საოცარი შეგრძნება მაქვს, როცა ამ ადამიანზე მიყვები... თითქოს მე თვითონაც ვიცნობდი მას».
«ყველაფერია შესაძლებელი», – გამეღიმა მე.
«არა, მართლა, როგორც ჩანს ვიცნობდი! შენთვის არ მითქვამს დენი, რომ სახლიდან სწორედ სკოლის ბოლო კლასების წინ წამოვედი».
«ეს უჩვეულოა, მაგრამ არც ისე დაუჯერებელი».
«ყველაზე დაუჯერებელი იმაში მდგომარეობს, რომ მე აბსოლუტურად არ მახსოვს პერიოდი სახლიდან წამოსვლასა და ობერლინის უნივერსიტეტში ჩაბარებას შორის. და ეს ყველაფერი არაა. ობერლინში, მანამ, სანამ შენ ჩამოხვიდოდი. ვნახულობდი სიზმრებს, ძალიან უცნაურ სიზმრებს ვიღაც შენნაირზე... და თეთრთმიან ადამიანზე! და ჩემი მშობლები დენი, ჩემი მშობლები...». მისი დიდი, მანათობელი თვალები გაფართოვდნენ და ცრემლებით აივსნენ. «ჩემი მშობლები მეტსახელად…» მხრებზე მოვკიდე ხელები და თვალებში ჩავხედე. მომდევნო წამს, თითქოს ელექტრულმა განმუხტვამ, ჩვენი მეხსიერება მოგონებების ნაკადმა განჭოლა, და მან წარმოთქვა: «ჩემი მეტსახელი იყო - ჯოი».

კალიფორნიის მთებში დავქორწინდით, მეგობრების თანდასწრებით. ყველაფერს მივცემდი იმისთვის, რომ ამ დღის ჩვენთან ერთად გაზიარება სოკრატესაც შეძლებოდა. მაშინ გამახსენდა სავიზიტო ბარათი, რომელიც ოდესღაც გადმომცა..., ის, რომლის გამოყენებაც მხოლოდ განსაკუთრებული აუცილებლობის შემთხვევაში შეიძლებოდა. ჩავთვალე, რომ ახლა ზუსტად შესაფერისი შემთხვევა იყო.

გვერდზე გამოვიპარე. ბილიკით პატარა ბორცვზე ავედი, ტყეებსა და სხვა ბორცვებს შორის. იქ ბაღი იყო, ბაღში კი ვენახი. საფულე ამოვიღე და სხვა ქაღალდებს შორის სავიზიტო ბარათი მოვძებნე. იგი გაცვეთილიყო, მაგრამ ძველებურად ანათებდა.

მეომარი, ინკორპორეიტედი.
სოკრატე
წამყვანი სპეციალისტი საკითხებში:
პარადოქსი, იუმორი, ცვლილებები.

მხოლოდ უკიდურეს შემთხვევებში!

ორივე ხელი მოვკიდე ბარათს და ჩუმად წარმოვთქვი. «აბა, სოკრატე, ბებერო ჯადოქარო. მოახდინე შენი საოცრება. დაგვენახე, სოკ!» მოვიცადე და კიდევ ერთხელ გავიმეორე. არაფერი არ ხდებოდა. საერთოდ არაფერი. მხოლოდ ქარი უბერავდა მკვეთრად - სულ ეს იყო.

ჩემმა იმედგაცრუებამ მე თვითონვე გამაკვირვა. ვინახავდი იდუმალ იმედს, რომ რაღაც საოცარი გზით მოვიდოდა. მაგრამ ის არ ბრუნდებოდა; არც მაშინ; არც არასოდეს. ხელები ჩამოვუშვი: «მშვიდობით, სოკრატე! მშვიდობით, ჩემო მეგობარო!»

საფულე გავხსენი, რომ ბარათი უკან ჩამედო, და კვლავ მივაქციე ყურადღება მის ნათებას. ბარათი შეიცვალა. ადგილზე «მხოლოდ უკიდურეს შემთხვევებში!», ახლა მხოლოდ ერთი სიტყვა იყო, რომელიც სხვებზე მეტად ანათებდა. სიტყვა: «ბედნიერება!». მისი საქორწინო საჩუქარი.

ამ მომენტში თბილი ქარი სახეზე მომეალერსა, თმებზე მომეფერა, და ზემოდან ჩამოვარდნილი თელას ფოთოლი ლოყაზე შემეხო.

თავი გადავწიე და აღტაცებისგან სიცილი დავიწყე, შემდეგ თელას გრძელ ტოტებს მიღმა ღრუბლებს შევხედე. ქარის კიდევ ერთი წამოქროლვა და მარტოხელა ჩიტმა დაიწყო გალობა.

მაშინ შევიგრძენი ეს ჭეშმარიტება. სოკრატე არ მოსულა, იმიტომ რომ ის არც არასოდეს წასულა. ის მხოლოდ შეიცვალა. ის იყო თელა ჩემს თავზე, ღრუბლები, და ჩიტი. ისინი ყოველთვის იქნებიან ჩემი მასწავლებლები, ჩემი მეგობრები.
სანამ ჩემს მეუღლეს, ჩემს სახლს, მეგობრებს და მომავალს დავუბრუნდებოდი, გარშემო მიმოვიხედე. სოკრატე აქ იყო. ის ყველგან იყო.









მორჩა!

[Atm@n]

აქ ავტვირთე წიგნის სრული ტექსტი ვორდის ფაილში:

http://bin.ge/dl/85484/Mshvidobiani-Meomris-Gza.rtf.html

თუ ვინმე ამ ფაილიდან წაიკითხავთ, მექანიკური შეცდომებიც გაასწორედ გზადაგზა და გასწორებული ვარიანტი დამიბრუნეთ! მარჯვენა ზედა კუთხეში koob.ru-საც თუ მოაშორებთ კარგი იქნება (მე ვერ მოვახერხე).

გმადლობთ ყურადღებისთვის!

შთაბეჭდილებები გაგვიზიარეთ!

[Atm@n]

ამ წიგნის გაგრძელება ესაა:

http://www.klex.ru/7r6

მცირე ანოტაცია:

Мистическое путешествие мирного война

Вторая книга Дэна Миллмэна - продолжение международного бестселлера «Путь Мирного Воина». Через четыре года после обучения у старого Воина, которого он называет Сократус, Дэн Миллмэн, несмотря на все полученные знания, сталкивается с личными неудачами и возрастающей неудовлетворенностью. Разочарованный своей жизнью, неспособный заполнить промежуток между знанием и действиями, Дэн отправляется в кругосветное путешествие, цель которого - заново пересмотреть цели своего существования и найти источник одухотворения жизни.

Туманные воспоминания отправляют Дэна в поиск женщины-шамана, живущей в глуши гавайских джунглей. Она становится для него вратами надежды и преодоления страха - и только она оказывается способной подготовить его к тому, кем ему предстоит стать в будущем.


კარგი იქნება თუ ვინმე აიღებს საკუთარ თავზე ამ წიგნის თარგმნას.

მე პასს!

[Plasmodium]

მარჯვენა ზედა კუთხეში koob.ru-საც თუ მოაშორებთ კარგი იქნება

http://bin.ge/dl/85505/Mshvidobiani-Meomris-Gza.rtf.html

rtf-ში რატომ გაქვს?

Мистическое путешествие мирного война

Вторая книга Дэна Миллмэна - продолжение международного бестселлера «Путь Мирного Воина». Через четыре года после обучения у старого Воина, которого он называет Сократус, Дэн Миллмэн, несмотря на все полученные знания, сталкивается с личными неудачами и возрастающей неудовлетворенностью. Разочарованный своей жизнью, неспособный заполнить промежуток между знанием и действиями, Дэн отправляется в кругосветное путешествие, цель которого - заново пересмотреть цели своего существования и найти источник одухотворения жизни.

Туманные воспоминания отправляют Дэна в поиск женщины-шамана, живущей в глуши гавайских джунглей. Она становится для него вратами надежды и преодоления страха - и только она оказывается способной подготовить его к тому, кем ему предстоит стать в будущем.

ამას ქართულად არავინ არ თარგმნის და დავიწყებ ისევ რუსულად კაი რამე ჩანს

[გოგა]

ატმან მადლობა....

რაღაცნაირი წიგნი გამოდგა, ეს დღეები მთლიანად ამ წიგნის ვკითხულობ სხვას ვეღარ ვკიდებდი ხელს..

ნუ მამენტ ადამიანი კი კითხულობ ბუდას ფრაზებს 8 მეთოდზე სწორი ცხოვრების და 4 ჭეშმარიტებას და მსგავსებს მარა ესეთი მეთოდით რაც ამ წიგნშია ბევრად ცოცხლად აღიქვავ ყველაფერს და სიამოვნებისგან გაკვირვებულს და გამოლენჩებულივით მომღიმარს გტოვებს ბევრ მომენტში...

კიდე ბევრჯერ გადავიკითხავ, ეხა ვერ ვწერ ჩემ აზრებს წესიერად ამ წიგნითან დაკავშირებით...

ატმან მახსოვს ერთხელ სხვა წიგნსაც წავაწყდი და მთარგმნელად იქაც შენ იყავი მოხსენიებული, მოკლედ ეს საქმე შეგიძლია და ცოდნა გაძლევს იმის საშუალებას რომ კარგად თარგმნო, იქნებ გეცადა და რომელიმე კონკურსისთვისაც გეთარგმნა ბარემ, გონი საბას აქვს მსგავსი ნომინაცია, შეიძლება საერთოდ არ გაიტნერესებს ნომინირება მაგრამ მაინც...


მოკლედ დიდი, ძალინ ძალიან დიდი მადლობა.. ამ წიგნზე კიდევ დავწერ ჩემ აზრს ცოტა მერე...

[Atm@n]

გოგა

გმადლობ გამამხნევებელი კომენტარისთვის! ჩემზეც ძალიან დიდი გავლენა მოახდინა ამ წიგნმა და მაგიტომაც ვთარგმნე.

გაგრძელებას რაც შეეხება, ჯერ შევისვენებ, მერე ვნახოთ. ინფორმაცია თუ ვერ მოინელე, ინფორმაციად რჩება. ჰოდა ჯერ ეს მოინელოს ქართულმა საზოგადოებამ

[Atm@n]

Plasmodium

rtf რას ნიშნავს არ ვიცი. ჩვეულებრივ ვორდის ფორმატშია.

[გოგა]

გაგრძელებას რაც შეეხება, ჯერ შევისვენებ, მერე ვნახოთ. ინფორმაცია თუ ვერ მოინელე, ინფორმაციად რჩება. ჰოდა ჯერ ეს მოინელოს ქართულმა საზოგადოებამ

არა არა ატმან ამის თარგმნა გააგრძელეთქო არ მითქვას, პირიქით - წინა ვერდებზეც დავწერე უანგაროდ რო გვითარგმნი მადლობათქო..

მე გითხარი ზოგადად თარგმნას რო მიჰყო ხელი თავისუფალ დროს კარგი იქნებათქო და თან საკმაოდ ნორმალური კონკურსებიც არის ხოლმე საუკეთესო ნათარგმნებს რომ ავლენენ..

[Plasmodium]

rtf რომ აქვს "რასშირენია" ბოლოში ეგ არაფერში არ გჭირდება რეალურად. ტყუილად მატებს ზომას და გახსნასაც დიდ დროს ანდომებს. ეს სცადე აბა http://bin.ge/dl/85510/Mshvidobiani-Meomris-Gza.doc.html

[Plasmodium]

Дэн Миллмэн, несмотря на все полученные знания, сталкивается с личными неудачами и возрастающей неудовлетворенностью. Разочарованный своей жизнью, неспособный заполнить промежуток между знанием и действиями

აი აქ გვერხევა ყველას

[Atm@n]

Plasmodium

აჰა, გასაგებია. გმადლობ.

[Atm@n]

გოგა

ჯობია ჩემით წერა დავიწყო. ამისთვის ჯერ თარგმნა უნდა შევწყვიტო

[გოგა]

ატმან დღეს ვკითხულობდი "ბჰაგავადგიტა"-ს შესახებ, გეცოდიენბა მგონი შენ, კრიშნა რო არიგებს არჯუნას - მგონი ანალოგიურს ამბობს სოკრატეც ხო სიკვდილზე როცა კაფის მეპატრონე მეგობარი გარდაეცვლება (სახელი აღარ მახსოვს) ?

[Atm@n]

გოგა

კი, დაახლოებით იგივეს ეუბნება...

[Atm@n]

აქედან შეგიძლიათ ქინდლის ფორმატში გადმოწეროთ:

http://clouds.ge/node/291

[გოგა]

ამან პატარა გაკვირვება გამოიწვია ჩემში, გასაგებია რო ეს იდეა არც დემ მილენის და არც ოშოს გამოგონება არაა მარა ესეთი ზუსტი გამეორება ფრაზების მართლა უცნაურია..
აბზაცის დასაწყისზე ვამბობ :

ეს ნაწყვეტი ოშოს წიგნიდანაა

[Atm@n]

გოგა

ეს ფრაზა უკვე ძალიან ბევრმა თქვა და გაიმეორა...

[გოგა]

კიდევ ერთი ნაწყვეტი იგივე ციკლიდან,საიდანაა თავად მიხვდებით : )