"В любом виде искусства, если ты стремишься двигаться вперед, это раздражает публику. Однако массы никогда не бывают правы, их мнение ничего не стоит. Артисты, продающие по шестьдесят миллионов альбомов, всегда самые чудовищные. Поп-музыка обращается к массам самыми дурными сторонами — потому что публика по сути своей глупа."

Духовное развитие – это вовсе не череда побед... Становление Духа – это долгая вереница поражений. Ведь чтобы найти себя, нужно прежде себя потерять. А терять больно и страшно.

Духовный кризис – это абсолютное одиночество. Ты один на один с Вечным Молчанием. И кто-то должен начать говорить – в тебе, с тобой, о тебе.

Каждый ищущий ощущает в себе эту Жажду, но не всякому хватает мужества слышать правду. Пройти через боль, чтобы ощутить ещё большую муку – вот испытание, которое ждёт нас на пути «ПРЕВРАЩЕНИЯ ДУХА».

*
Мудрость – двуликий Янус. Одно Её лицо – знание, другое – опыт. Пережить духовный кризис – это значит получить опыт Мудрости. Опыт, после которого смерть перестаёт быть смертью. Жизнь рождается заново, а душа обретает силу.

*
Мы уходим, чтобы вернуться. Мы возвращаемся, чтобы быть навсегда. Таков опыт духовного кризиса, таков опыт Духа. Опыт, без которого Мудрость – лишь игра отражений, лишь иллюзия смысла, лишь пустая забава, «ДИТЯ С ЗЕРКАЛОМ».

...
Смерти нет. Смерть только в жизни – смерть. И сила человека не в жёсткости удара, а в мужестве понимания и чистоте сердца.

..
Да и сам человек – не кожа да кости, трясущиеся от страха. Человек – это тот, кто познал радость близости, тот, для кого жизнь – нескончаемый танец Света.

.
Стать Человеком – значит пережить опыт духовной смерти. Страхи и иллюзии должны умереть, притязании и амбиции должны уйти в небытие. А иначе, как войти в таинство близости, где соединяются Двое? Такова «МЕДОВАЯ ЖЕРТВА».

«Не важно, кому первому пришла в голову хорошая идея. Важно, кто ее воплотил».

Не то важно, как высоко ты летаешь, а то, что чувствуешь ты в полете. И не скорость — признак истинного полета, а та радость, которую находим мы на воздушных путях.

Слепой может верить, что есть Cолнце. Зрячий это знает.

«Чему быть, того не миновать. Ничего непоправимого не бывает. В конце концов все оборачивается к лучшему».

Каждый приходит сюда
с ящиком инструментов
и комплектом
проектной документации
на построение
Собственного Будущего.

Вот только
не каждый помнит,
куда он все это засунул.

Окончив школу земной жизни, мы не расстаемся с тем, что любили прежде. Любовь не покидает нас.

смерть — это врата, а не глухая стена.

Я свободен быть самим собой в Жизни и я становлюсь самим собой, следуя своей Судьбой!


Я такой – какой есть – и я свободен в том, чтобы изменять себя так, как я хочу, так как это уготовано в моей Судьбе, так как заложено в моём Предназначении.


Я свободен! Бьется моё свободное, влюбленное в Жизнь и Мир, сердце!

Поиск рая - это новый поиск детства. Конечно, ваше тело уже никогда не будет детским, однако ваше сознание может быть таким же чистым, как сознание ребенка. В этом весь секрет мистического восхождения: стать опять как ребенок, невинным, незасоренным знанием, ничего не знающим, сознающим все, что происходит вокруг, с огромной любознательностью и чувством таинственного, которое невозможно утратить.

ოშო

გაჩერება შეიძლება მაღლა ასვლისას, მაგრამ არა ვარდნის დროს
ნაპოლეონ ბონაპარტი

სხვას ბევრი აპატიე, საკუთარ თავს არაფერი
პუბლიუსი

თუ კამათში ავტორიტეტს იმოწმებ, ამით შენს მეხსიერებას ავლენ და არა გონებას
ლეონარდო დავინჩი

”დაინახო ნიშნავს - დაიჯერო” , მაგრამ ჩვენ ეს პირიქით გვესმის. ჩვენ ვხედავთ მხოლოდ იმას, რისიც გვჯერა, არც მეტი არც ნაკლები

ჯონ კალენჩი

ყველაზე ღარიბი არაა ის, ვისაც გროში არ ააქვს, არამედ ის ვისაც ოცნება არ აქვს

ბილ ნიუმანი



Как часто мы имеем не ценя и ценим только то, что не имеем...

*
ზერელე ფილოსოფია ღმერთიდან შორს წაგვიყვანს, ღრმა კი ღმერთთან დაგვაბრუნებს
ბეკონი

*
ქალთა უმრავლესობას პრინციპები არ გააჩნია; გულის კარნახს ემორჩილებიან და მათი საქციელი იმ მამაკაცებზეა დამოკიდებული, ვინც უყვართ
ლაბრუერი

*
ადამიანებს რომ სასწაულის სწამთ, ეს არის დიდი და შეურყეველი სასწაული
პოლი ჯან

Мой наставник часто повторял: "Не корми меня ядом, повторяя чужие высказывания". В Европе принято говорить из-за спин великих мудрецов, то есть цитировать их.
На Востоке это считается дурным тоном, потому что цитата, пропущенная через сознание оратора, есть информация второй свежести. Любая пища, пропущенная через желудок, имеет тенденцию менять свою сущность.

Лучше быть придурком, но живым, здоровым и счастливым, чем умником, но несчастным, больным и чуть-чуть мертвым!

Внутри Вас заключён огромный алмаз. Остается только его найти, дать огранку и расположить так, чтобы он заиграл всеми своими гранями. Тогда Вы сможете взглянуть на все другими глазами, открыть в жизни новые горизонты

Древние считали небо символом единства и вечности. Когда люди смотрят на звезды, даже если находятся далеко друг от друга, в этот момент они вместе.

М.Норбеков

Норма - это то, что принято большинством, не так ли? Она человека скручивает в бараний рог, загоняет в раз и навсегда кем-то установленные рамки, перекрывает пути к творчеству. Это болото, где погибают, не успев пробудиться, будущие гении, титаны, творцы.

Окружающий мир навязывает нам образ действий и давит, если мы осмеливаемся не подчиниться.
А толпа людей, принявших для себя стадные законы, не потерпит, если кто-то захочет проявить свою индивидуальность.

А историю меняют личности. Попробуйте убрать из истории Фирдоуси, Чингисхана, Македонского, Наполеона. Получится?
Каждый из них внес в этот мир изменения, каждый что-то оставил после себя. Тысячи лет тому назад великий математик и мудрец древности Аль Хорезми создал алгебру, а выведенное им понятие алгоритма пролежало тысячи лет, как никому не нужная причуда. А сейчас оно легло в основу всей компьютерной технологии.

Скажите, что, основная масса - творческие люди, что ли? Потребители! Ничего своего в голове нет, все вложено со стороны: чужие мнения, правила, суждения.
Общество элементарных обслуживающих себя биологических роботов. Если убрать из истории тех похожих друг на друга, которых тысячи, абсолютно ничего не изменится. Что были, что нет - разницы никакой!
Быть личностью очень тяжело, потому что одиночество - страшная штука! Да, одиночество, потому что Вы автоматически оказываетесь на вершине. Личность не может быть бедной, больной, нереализованной.

Но еще страшнее колыхаться в этой серой, безликой массе. Такая тоска! Разве жизнь дана для этого?!
Запомните! Толпа всегда стремится к покою. А покой-то имеет свою конечную стадию - вечный покой. Толпа мертва изначально. Она может только жрать и... Вы о чем подумали?! На собрание ходить...

Значит, быть здоровым - это легко. Просто надо стать ЛИЧНОСТЬЮ. Любая Ваша победа, любой успех будут зависеть только от Вас. Все начинается с признания в себе ЛИЧНОСТИ, ЧЕЛОВЕКА с большой буквы.

Хороший мой, пожалуйста, внимательно послушайте Душу свою. Дух и Разум. Вы услышите Великий внутренний зов того, кто нас сотворил.

Созидать, творить любить, быть любимым, здоровым, счастливым, богатым во всех отношениях: все и вся ДАНО Вам!
Сколько можно ждать, родимый мой читатель, время уходит! Не успеете глазом моргнуть, и жизнь пройдет! Скажите, пожалуйста, сколько жизней Вам дано? Вчерашний день прошел. Попробуйте вернуть его. Все! Это уже история. Вы согласны?

Может, где-то глубоко в душе, куда Вы боитесь заглянуть, запрятана сокровенная мечта? Вы делаете вид, что вполне довольны жизнью?! А на самом деле так ли это? Посмотрите на все глазами души!
Жизнь, особенно в городе, - это огромнейший театр абсурда, где каждый живет, руководствуясь выдуманными ценностями, играя чужую, не свойственную ему роль. И так заигрывается, что теряет себя, свою неповторимую индивидуальность. Понимаете?

Все стараются быть нормальными, нормально жить, работать, чтобы все было как у людей, т. е. значит как у всех. Тогда попробуйте вспомнить "нормальных" соотечественников, скажем. Льва Толстого. Ведь Лев Толстой был ненормальным человеком. Вы согласны? Граф, а как крестьянин босиком ходил, землю пахал, на велосипеде ездил. В конце жизни вообще из дома ушел.

С точки зрения толпы он достоин осуждения. А те графы, которые жили, как положено, умные физиономии корчили, кто-нибудь их помнит, а?

Представьте себе еще раз мир без Шекспира, Конфуция, Омара Хайяма, даже Гитлера - злого гения - уберите из истории... Толпа - это пустота. Отделитесь от нее!

В Вас скрыта гениальная, выдающаяся, могущественная личность, которая благодаря человеческой лени, или ошибкам, зажата в рамках общепринятых "норм": действий, поведения, правды, понятий.

Быть естественным, быть самим собой, жить истинными чувствами, воспринимать мир открытой душой и не бояться неодобрения со стороны -- вот что самое трудное.

Личность всегда оказывается белой вороной.

მ.ვ. ლომონოსოვი: „შემოქმედმა ადამიანთა მოდგმას ორი წიგნი მიანიჭა. ერთში თავისი სიდიადე აჩვენა; მეორეში - თავისი ნება გაუმჟღავნა. პირველი წიგნი - ეს არის ხილული ქვეყანა, რომელიც უფალმა იმისათვის შექმნა, რომ ადამიანს, შეხედავდა რა ამ უზარმაზარ, მშვენიერ და გამართულ შენობას, მისთვის მინიჭებული შემეცნების უნარის წყალობით, ეღიარებინა ღვთის ყოვლადძლიერება. მეორე წიგნი - წმინდა წერილია. მასში შემოქმედი გვაკურთხებს სულის ცხონებისაკენ. წინასწარმეტყველთა და მოციქულთა ამ ღვთივსულიერ წიგნებში განმმარტებლები არიან ეკლესიის დიდი მოძღვრები. ხოლო პირველად ნახსენები წიგნის განმმარტებლები, რომელშიც მოცემულია ხილული სამყაროს აგებულება, არიან ფიზიკოსები, მათემატიკოსები, ასტრონომები და ბუნებაში გამოვლენილ სხვა ღვთიურ მოქმედებათა ამხსნელნი

ამპერი: „ბუნებაში შეგვიძლია ვჭვრიტოთ შემოქმედის საქმეები და მათი საშუალებით მივიდეთ შემოქმედის შეცნობამდე“.

გალილეო გალილეი: „ბუნებრივ მოვლენებში (მოქმედებებში) ჩვენ ვხედავთ უფალ ღმერთს და იგი ამ დროს ისეთივე აღმაფრთოვანებელია, როგორიც ღვთიურ წერილში“. მასვე ეკუთვნის შემდეგი სიტყვები: „წმიდა წერილი არასოდეს სცოდავს და არასოდეს ცდება. შეუძლებელია, წმ. წერილი როდესმე ცდებოდეს, ვინაიდან ბევრ ადგილას იგი არა მარტო უშვებს, არამედ მოითხოვს კიდეც განმარტებას, რადგან პირდაპირ, სიტყვასიტყვით გადმოცმულ აზრში უფრო ღრმა რამ იმალება“.

თეოდორ დოსტოევსკი: „მართლმადიდებლობა ქრისტეს ჭეშმარიტი მოძღვრებაა. ჩვენი სინდისისა და ზნეობის საფუძველია. ამავე დროს, ის უნდა იყოს საზოგადოებრივი ყოფისა და მეცნიერების საფუძველიც.“

გოეთე: „ვისაც მომავალი სიცოცხლის არ სწამს, ამ ცხოვრებაშიც მკვდარია.“

დენი დიდრო: „პეპელას თვალები და ფრთებიც კი საკმარისია, რათა უღმერთო გაანადგურო.“

ლუი პასტერი: „რაც უფრო ღრმად ვეუფლები მეცნიერებას, მით უფრო მორწმუნე ვხდები.“

ბროუნი: „ამ ქვეყანაზე ღვთის შემეცნება ცხოვრებისეული ამაოებიდან გამოღვიძებული გონების პირველი მოძრაობაა“.

უწმინდესი და უნეტარესი
სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი ილია II

ჩვენ გვყავს ზეციური საქართველო, ძლიერი წინაპრები, რომლებიც გვეხმარებიან ჩვენ და დარწმუნებული ვარ, რომ ისინი დაეხმარებიან ქართველ ერს, დავძლიოთ ის სიმძიმეები, რომელიც გვარგუნა უფალმა. მთავარი ის არის, რომ ქართველმა ხალხმა არ დაკარგოს ჭეშმარიტი სარწმუნოება, არ დაკარგოს ღვთისა და მომავლის იმედი, არ დაკარგოს თავის რწმენა“.

„ადამიანმა თავისი ცხოვრებით ჯვარი უნდა შექმნას; ეს ჯვარი ასე გამოისახება - სწრაფვა ღვთისაკენ და სწრაფვა ადამიანისაკენ. ბედნიერია ის, ვინც არა მარტო ატარებს თავის ჯვარს, არამედ თავისი ცხოვრებით ქმნის კიდეც მას. ამგვარი ადამიანი თავადაც ცხონდება და გარშემო მყოფთაც აცხოვნებს“.

ადამიანები არაფერს ისე უხალისოდ არ იღებენ, როგორც რჩევებს
ადისონი

Один человек может повлиять на многих. Результат этого воздействия может быть хорошим или плохим.

მე იმას კი არ ვწუხვარ რომ სიყვარული ქრება, არამედ იმას, რომ იგი წვრილმანებზე იხარჯება........

Если мы не умеем выполнять практику во сне, пишет Тендзин Вангьял Ринпоче, если каждую ночь впадаем в забытье, каковы же наши шансы сохранить осознавание, когда придет смерть? Взгляните на свои переживания в сновидениях — вы узнаете, каково вам будет в смерти. Взгляните на свои переживания во сне — и вы обнаружите, пробуждены ли вы по-настоящему.

თქვენში ვინმე მართავს თავის სიზმრებს შეგნებულად?

В то время как люди умные умеют выразить многое в немногих словах, люди ограниченные напротив, обладают способностью много говорить - и ничего не сказать.

Чтобы оправдаться в собственных глазах, мы нередко убеждаем себя, что не в силах достичь цели; на самом же деле мы не бессильны, а безвольны.

Не будь у нас недостатков, нам было бы не так приятно подмечать их у ближних.

Ревность питается сомнениями; она умирает или переходит в неистовство, как только сомнения превращаются в уверенность.

Ф. Ларошфуко

Стоит достичь внутреннего безмолвия — и все становится возможным. Внутренний диалог останавливается за счет того же, за счет чего начинается: за счет действия воли. Ведь начать внутренний разговор с самими собой мы вынуждены под давлением тех, кто нас учит. Когда они учат нас, они задействуют свою волю без сомнений и колебаний. И мы задействуем свою в процессе обучения. Просто ни они, ни мы не отдаем себе в этом отчета. Обучаясь говорить с самими собой, мы обучаемся управлять волей. Это наша воля — разговаривать с самими собой. И, чтобы прекратить внутренние разговоры, нам следует воспользоваться тем же самым способом: приложить к этому волю без сомнений и колебаний.

Сердиться на людей означает считать их поступки чем-то важным. Настоятельно необходимо избавляться от подобного ощущения. Поступки людей не могут быть настолько важными, чтобы отвести на задний план единственную жизненно важную альтернативу: наши неизменные встречи с бесконечностью.

Правда - это то, что правда для Вас.
Никто не имеет права навязывать Вам информацию и заставлять Вас верить ей. Если она не является правдой для Вас - она не является правдой.

Научись читать между строк и ты познаешь истину!

Этот мир лишен смысла, и тот, кто осознал это, обретает свободу.
А. Камю

“Я люблю тебя не за то, кто ты, а за то, кто я, когда я с тобой.”

არარაისგან თვითონ ღმერთიც ვერარას შექმნიდა
ლუკრეციუსი

волшебство таится во всяком нашем страстном желании. Дух, стремящийся к полету столь безудержно, милостью ангелов непременно отыщет способ, как подняться в эту очарованную синь

Не торопись принять решение… Но как только ты поймешь, к чему призывает тебя высшее чувство истины, как только ты увидишь свою цель, беги к ней со всех ног! И никогда не оглядывайся.
რიჩარდ ბახი

Смерть стоит того чтобы жить,а любовь стоит того чтобы ждать...

"Каждый ребенок - художник. Трудность в том, чтобы остаться художником, выйдя из детского возраста."
- Пабло Пикассо

100% პროცენტი ვეთანხმები! - იმის მიუხედავათ, რომ ჩემი თანხმობა სულაც არ არის საჭირო!
მე მინდააააააააა და ალბათ ცოტათი გამომდის, იმიტომ რომ 16წ-ზე მეტს არ მაძლევენ და ნახატებზეც ამბობენ ბავშვურიაო

ნოდარ დუმბაძე

(ამონარიდები)
* * *

„ქვეყნის სიყვარულს საყველპუროდ და საარშიყოდ ნუ გაიხდით, სამშობლო როსკიპი ქალი არაა, მთვრალს რომ მოგენატრება და მაშინ გაიხსენებ, სამშობლო ტაძარია სალოცავი. მუხლზე დაჩოქილი უნდა იდგე მის საკურთხეველთან, ცალი ხელით პირჯვარს უნდა იწერდე, მეორეთი კი ხმალს იქნევდე, ეშმაკები რომ არ დაეპატრონონ... და კიდევ ერთი, შესაწირავის მიტანა ვერავინ ვერ უნდა მოგასწროს ამ ტაძართან.“

„მარადისობის კანონი“

* * *

„კაცი რომ სხვის სალოცავს დაანგრევს, თავისი სალოცავი იმაზე მაღალი, იმაზე მედგარი და იმაზე ლამაზი უნდა ააგოს...“

„მარადისობის კანონი“

* * *

„როგორც ჩანს, ერთი მძიმე ავადმყოფობა ყველა ადამიანმა უნდა გადაიტანოს ცხოვრებაში, რომ მთელს თავის განვლილ ცხოვრებას ანალიზი გაუკეთოს და მის მიერ განვლილი გზა ხელმეორედ გაიაროს. უკვე დადინჯებული გონებით...
(მარადისობის) კანონის არსი იმაში მდგომარეობს, რომ... ადამიანის სული, გაცილებით უფრო მძიმეა, ვიდრე სხეული, იმდენად მძიმე, რომ ერთ ადამიანს მისი ტარება არ შეუძლია, ამიტომ, ვიდრე ცოცხლები ვართ, ერთმანეთს ხელი უნდა შევაშველოთ და ვეცადოთ, როგორმე უკვდავყოთ ერთმანეთის სული; თქვენ ჩემი, მე სხვისი, სხვამ სხვისი და ასე დაუსაბამოდ, რამეთუ იმ სხვისი გარდაცვალების შემდეგ არ დავობლდეთ და მარტონი არ დავრჩეთ ამ ქვეყანაზე...“

„მარადისობის კანონი“

* * *

„ქართველები რბილი ხალხია, ჭკვიანი, ალერსიანი, სიმღერა უყვართ. დედის გინებისათვის შეიძება კაცი მოჰკლან. ამხანაგი უყვართ. ამხანაგის გულისათვის სახლს გაყიდიან, ოღონდ შენც სამაგიერო სიყვარულს გთხოვენ. ეს ჯაყელიც ასეთია. მომკლა, ყოველ დღე მზის ამოსვლას და ჩასვლას მაყურებინებს - მზე უყვარს... როცა დედას იფიცებს, მაშინ არ სტყუის. ქართველები თუ დედას იფიცებენ, ხატზე დაფიცებას უდრის. კიდევ მეტს. თავისი ქვეყანა სიგიჟემდე უყვართ, საქართველოს სადღეგრძელოს რომ ამბობენ, ხანდახან ტირიან კიდევაც. სამოთხესავით ქვეყანაა, საქართველო, სამოთხესავით...“

„ნუ გეშინია, დედა!“

* * *

„დათვის ღელის გაყოლებით იწვა უზარმაზარი ჭალა, მიწის ორთქლითა და ოდის საკვამურებიდან ამოსული თეთრი, ქათქათა კვამლით სუნთქავდა, ჭალას სისხლის დედო-ძარღვივით მისდევდა სუფსა და ქვევით მიჰქონდა ამ ვეებერთელა მიწაზე დაღვრილი ოფლი და ცრემლი, რომელიც ყოველი მხრიდან უერთდებოდა მას, გროვდებოდა ერთ დიდ მდინარედ, რწყავდა ამ უსასრულო ქვეყანას, ალბობდა ამ მკერდგადმობრუნებულ ნიადაგს, მერე მიდიოდა ისევ ქვევით, ქვევით, და გაუთავებელი სიცოცხლის ნაკადად შედიოდა ზღვაში. ვუცქერდი ჩვენი სოფლის გორაკზე მიწებებულო ერთი მტკაველა ნაკაფიდან, - რომელიც უზარმაზარ კედლებში ჩატანებულ ვიწრო ფარჯარას გავდა, ამ დაუსრულებენ სიცოცხლეს, და ვხედავდი, რომ ეს ცოცხალი მიწა ჩემს გასახედზე არ თავდებოდა, რომ იგი იმის იქით ისევ იწყებოდა, მერე ისევ, მერე ისევ და ასე დაუსრულებლად, მე ვხედავდი მზეს, რომელიც ოქროს ჯიღასავით ადგა ამ ქვეყანას და ვხვდებოდი, რომ არავის სისხლი არ ეყოფოდა, ძალა არ ეყოფოდა, სიცოცხლე არ ეყოფოდა, რომ ეს მიწა, ზღვა და მდინარე დაელია“.

„მე ვხედავ მზეს“

* * *

„ღმერთი ისე ნათელია, ისე ახლობელი, ისე ცხადი და ისე უბრალო, რომ როდესაც ხედავ, არ იცი, რომ ღმერთია, ამიტომ არ წამთ ღმერთი. ღმერთი რომ სხვაგან იყოს, შორს ჩვენგან, ცალკე და მაღლა, ღმერთი რომ ჩვენში არ იყოს, მაშინ ყველა იწამებდა.“

„მზიანი ღამე“

* * *

„მზის ჩასვლას სამი თითის დადება აკლდა. მერე მზე ოდნავ შეეხო ზღვას და შორეული ჰორიზონტიდან ნაპირამდე ოქროს მოციმციმე ბილიკი გაწვა. მინდოდა, წამოვმხტარიყავი, გამერბინა ამ ბილიკზე, მერბინა ჩქარა, ჩქარა, მიმესწრო და ვიდრე ჩავიდოდა, ხელით შევხებოდი მზეს. ისე მომინდა, ისე, რომ ფეხზევ წამოვდექი. გურამი იჯდა დაფიქრებული და მზეს გასცქეროდა. მზე უკვე შუამდე იყო ჩასული ზღვაში, ბილიკი დავიწროვდა, გამუქდა, შეიკრა და ახლა ბაგირივით იყო გაჭიმული ნაპირიდან მზემდე. გურამი უცებ წამოხტა და გიჟივით გაიქცა ბულვარისაკენ. მე გაოცებულმა გავაყოლე თვალი. იგი გარბოდა დიდი ნაბიჯებით, ქვიშაში ეფლობოდა, ეცემოდა, დგებოდა, ისევ გარბოდა და ასე გავარდა პლაჟიდან. მერე უცებ ისევ მოვარდა გიჟივით, ნაპირთან მიირბინა და მზის ბილიკთან უზარმაზარი ლურჯი გორტენზია დადო. მერე მომიბრუნდა და ჩემს გვერდით დაჯდა აქოშინებული.

- მზეს ყვავილი მივართვი! - მითხრა მან და ბედნიერი ღიმილით გამიღიმა. მე არაფერი ვუპასუხე, მხოლოდ თავი დავუქნიე და გავუღიმე. თან შემშურდა, დიდი შურით, ნამდვილი შურით, რომ ეს მე ვერ მოვიფიქრე. მზეს წვერიღა უჩანდა და სხვივი ახლა ცის დასალიერიდან გამოწვდილ ოქროს ხელს ჰგავდა, რომლის მტევანზე უზარმაზარი ლურჯი გორტენზია ესვენა. მზე ჩავიდა. ბინდში გაქრა ბილიკი და ყვავილიც.

- ნახე, გურამ, მზემ ყვავილი წაიღო! - ვუთხარი მე. გურამმა ისევ გაიღიმა. მზემ წაიღო ყვავილი.

„მზიანი ღამე“

* * *

ფუნიკულიორიდან ღამის თბილისი ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას ჰგავს, და ისე ჰგავს, რომ გეგონებათ ზეცა დაბლა ჩამოვიდა, გულაღმა ამოტრიალდა და თქვენ ზევიდან დასცქერით. ყველა ნაცნობი ვარსკვლავი და თანავარსკვლავედი აქ არის, თქვენს ქვემოთ, დიდი და პატარა დათვის თანავარსკვლავედები, სასწორ-სამართალი, მარეხი, ირმის ნატხომივით დაღვრილი მსუბუქი ნისლი. შორს, უამრავი მოწყვეტილი ვარსკვლავებივით გაელვებული და ჩამქრალი მანქანის ფარები. ფუნიკულიორი კოსმოსში მოცურავე დედამიწას ჰგავს. რადგან დაბლაც ზეცაა, მაღლაც და ყველგან, ყოველი მხრიდან ზეცაა: უსაზღვრო, უნაპირო, დაუსაბამო, ვარსკვლავებით მოჭედილი ზეცა და კიდევ მეტი, თქვენ თვითონა ხართ დედამიწა, პატარა დედამიწა, ცოცხალი, მსუნთქავი, ფიქრიანი, მეოცნებე, ადკარგული და გზადაბნეული თქვენი ბადალი, ყველა თქვენი ტკივილისა და სიხარულის ბადალი, ცოცხალი მიწის მაძიებელი, ამ ვარსკვლავების უსაშველო ორომტრიალში.

„მზიანი ღამე“

* * *

„უამრავი ნაკლის მიუხედავად ქართველს ისეთი თაკარა გული, უმზესი სული და მაღალი ბუნება აქვს მთელს სამყაროს დასწვავდა, კავკასიონის მარადი თოვლი რომ არ აგრილებდეს და აშოშმინებდეს“.

„თეთრი ბაირაღები“

წმინდა ილია მართალი (ჭავჭავაძე)

ამონარიდები

* * *

არამც თუ უსაბუთო ძაგება, უსაბუთო ქებაც კი საწყენია მართებულის კაცისათვის.

* * *

ზოგი საგანია, რომ თუ არ დაინახავ, ვერ ირწმუნებ, და ზოგი - იმისთანა, თუ არ ირწმუნებ, ვერ დაინახავ.

* * *

მხოლოდ წარსულის ცოდნით დაუცავს ყოველს ერს თავისი ეროვნება, თავისი არსებობა, თავისი ვინაობა.

* * *

ვინც კარგად ემსახურება სამშობლო ქვეყანას, იგი უდიდგვაროდაც დიდია.

* * *

გახსოვდეს, რომ ქვეყანაზე ქაღალდის გარდა არის კიდევ სინდისი.

* * *

ბედს თვითონ კაცი ქმნის და არა ბედი კაცსა.

* * *
ღმერთს შენთვის გონება, გული მოუცია, ავარჯიშე, მინამ სიცოცხლე შეგწევს. გონება გზას გაგინათლებს, გული - გაგითბობს, ღმერთი ძლიერია... ყველას გულში, - ბატონია თუ ყმა, მე ვარ თუ შენა, - ღვთისგან ანთებული ცეცხლი ანთია; ის ცეცხლი არ უნდა გავაქროთ, თუ რომ გვინდა პირნათლად შევეყაროთ ჩვენ გამჩენსა, ის ცეცხლი მეც, შენც და სხვასაცა ხანდახან იმისთანა საქმეს გვაქმნევინებს, რომ ქვეყანას აკვირვებს... რა ვუყოთ, რომ მე და შენ დღეს პატარები ვართ? ვინ იცის... ხვალ ბედი რომ გადატრიალდება, ვინ წინ მოექცევა და ვინ უკან?.. რაც შეგვეძლოს, ჩვენ ისა ვქნათ, ღმერთიც ჩვენგან იმასა თხოულობს და კაციცა.

* * *
ღმერთა ყველას გონება და გული, სიკეთის შეძლება დაგვირიგა, ზოგს, მართალია, ცოტა, ზოგს ბევრი, მაგრამ ბევრს ბევრი მოეკითხება და ცოტას - ცოტა. იმისათვის კი არ დაგვირიგა, რომ იმ ზარმაც მონასავით კიდობანში, ან მიწაში დავმალოთ, - იმისათვის, რომ ბევრი გაჭირვებულია ქვეყანაზედ, უნდა გავცეთ, რომ მოვიგოთ რამე, თორემ ხელცარიელები დავრჩებით, როცა ღმერთი მოგვკითხავს. ამიტომაც არიან ეგრე გულმართალნი ეს სიტყვები: „რასაცა გასცემ - შენია, რაც არა - დაკარგულია“. ის ღვთის მადლი, რომელიც ყოველ კაცს თავდაპირველვე ჩაგვსახებია, ჩვენთვის დაკარგულია, თუ სიკეთე არ მოვაგებინეთ.

როცა... ადამიანს პირს არიდებ, მითამ ქრისტე-ღმერთისთვის მოგირიდებია პირი. იესომ ბრძანა: განკითხვის დღეს გეტყვითო მწყურვალი ვიყავ და არ მასვითო; მშიერი ვიყავ, არ მაჭამეთო; შიშველი ვიყავ, არ ჩამაცვითო; სნეული ვიყავ, არ მომიარეთო. როცა მეტყვიანო უფალო! სადა გნახეთ, რომ არ გიშველეთო მე ვეტყვიო: ყოველი გაჭირვებული კაცი, თქვენგან არ გაკითხული, მე ვიყავიო... სხვა შენთვის და შენ სხვისთვის, აი გზა ცხოვრებისა, აი ხიდი ცხონებისა, აი გასაღები სამოთხისა!..

* * *
ეს წუთისოფელი ცოდო და მადლის ჭიდილია, სხვა არაფერი. ზოგი ცოდოს იკიდებს ზურგზედ და ტყვიასავით მძიმეა, ზოგი მადლს და ბუმბულსავით სუბუქია.

* * *
კაცს ორი სახელი უნდა ჰქონდესო, - ამბობს ჩვენი ერი: - ერთი აქ დასარჩენი, მეორე თან წასაყოლიო. ეს ანდერძი ქართველისა ისე არავის შეუსრულებია, როგორც დავით მეფესა. აქ აღმაშენებლის სახელი დარჩა, როგორც მეფეს, და იქ, როგორც დიდ-ბუნებოვანმა კაცმა - წაიყოლია სახელი წმინდანისა, დიდების გვირგვინით შემკობილი.

ზოგიერი კაცის ცხოვრება უნიჭო მწერლის რომანსა ჰგავს... ბოლომდის ჩაათავებ და ასე იტყვი: ნეტავ არ წამეკითხაო.me dvamatebdi - ან ფილმს და არ მენახაო!;)

TeO
მადლობა კარგი გამონათქვამებია


ვაა, ქართველს თუ ასეთი რამის დაწერა შეეძლო არ მეგონა

*წრის რადიუსები უკავშირდება ცენტრს და რაც უფრო ახლოს არიან ცენტრთან, მით უფრო უახლოვდებიან ერთმანეთს. ხოლო ცენტრს თუ მოცილდებიან, დაშორდებიან ერთმანეთსაც. ასევეა ადამიანებიც. რაც უფრო შორს არიან ღმერთისაგან, მით უფრო შორდებიან ერთმანეთს.

*მრავალნი ადამიანებზე ბატონობენ და მეუფებენ, მაგრამ თვითონ საკუთარი ვნებების მონები და ტყვეები არიან.

*ღატაკია ის მსაჯული, რომელიც ენითა და კალმით განჯის ადამიანებს, თვითონ კი განუწყვეტლივ მხილებული და განსჯილია საკუთარი სინდისისაგან.

*ჯერ საკუთარი თავის მართვა უნდა ისწავლო, შემდეგ კი - სხვებისა.

*ნუ იქნები გზაზე მდგარი სვეტი, რომელიც ქალაქის გზას მიუთითებს, მაგრამ თავად ადგილიდან არ იძვრის: არამედ იყავი წინამძღოლი, რომელიც სხვებსაც უჩვენებს გზას და თავადაც წინ მიდის

წმიდა ტიხონ ზადონელის გამონათქვამები

ჭაბუა ამირეჯიბი

დათა თუთაშხია(ამონარიდები)

ბოროტ კაცს შეეშინდეს, იქნება, კანონის და სამაგიეროსი და იმ განზრახულ ბოროტებას აღარ ჩაიდენს მაშინ, მართალია ეს, მაგრამ ბოროტი იმის ბოროტია, რომ კანონიერ გზას მონახავს და ისე იზამს თავისას. კანონს ის შეუძლია მარტო, რომ თვალსაჩინო ბოროტების მაგიერ, ძნელად შესამჩნევს ჩაადენინებს ჩამდენს.

არყით აღგზნებული კაცის გონებაში ბინდი ისადგურებს, მისი ენა სიმახინჯისა და დაუნდობლობის ენაა. ღვინით აღგზნებული კაცის გუნებაში ნათელი დგება, მისი ენა სილამაზისა და სიყვარულის ენაა. არაყი - მსჯავრია, ღვინო - მიტევება. განგებამ ღვინის სიყვარული გვიბოძა, რომ ჩვენი აზრისათვის მშვენიერება და სიკეთე მიენიჭებინა. ფიქრისა და საუბრის სარბიელად სუფრა მოგვიჩინა, სუფრავე დაგვითქვა ადგილად, სადაც ერთმანეთისათვის მხოლოდ კეთილი სურვილი ითქმის და საგნისათვის მხოლოდ პირუთვნელი შეხედულება. ქართული სუფრა ქართულ სიმღერას ჰგავს: სხვადასხვა ხმაზე ვმღერით და კონტრაპუნქტში ვერთიანდებით. არ არსებობს თანხმობა იმ თანხმობაზე დიდი, რომელიც აზრთა სხვადასხვაობით მიიღწევა.

ბუნებაში, ალბათ, არაფერია ერთმანეთზე ისე პირდაპირ დამოკიდებული, როგორც პიროვნების ზნეობაზე - მისი ერის ბედ-იღბალი, მოქალაქის ზნეობაზე - მისი სახელმწიფოს ავ-კარგი და პირუკუ. ისინი ერთმანეთის შვილები არიან. ზნეობა ის შინაგანი ძალაა, რომლის წყალობითაც პიროვნება საქციელს იწესრიგებს, რომლის წყალობითაც თავის პირად მოთხოვნილებებს ერის და სახელმწიფოს საჭიროებებს უთანხმებს.

დღემდე არსებული დიდი სახელმწიფოების ძირითადი თავისებურება გაფართოებისაკენ, ახალი ხალხების დაპყრობისაკენ, მათი მიწა-წყლის მიტაცებისაკენ, მსოფლიო ბატონობისაკენ სწრაფვაა. მათ იმპერიები ეწოდებათ, ხოლო ეს გამუდმებულ საომარ მზადყოფნას ან უშუალოდ დაპყრობითი ომების წარმოებას ნიშნავს. ომის ძირითადი მასალა მეომარია. ძლევამოსილების უმნიშვნელოვანესი პირობა ჯარისკაცის მძაფრი საომარი განწყობილებაა. თავდაცვითი ომების მამოძრავებელი ძალა მამულიშვილობა, სამშობლოს სიყვარულია და პირიქით: ვინ და რა გზით შეძლებს ადამიანი დაპყრობისათვის, ჟლეტისა და ნადგურის-ცემისათვის აღძრას, დაატოვებინოს ოჯახი, სახლ-კარი, სამშობლო, უცხო მიწაზე სასიკვდილოდ წაიყვანოს, თუ წინასწარ გულში სიძულვილი არ ჩაუთესა. დაპყრობითი ომის მამოძრავებელი ძალა სიძულვილი, ბოროტება და მომხვეჭელური სულია. ადამიანში ამ მდაბალი თვისებების აღძვრა-გაღვივება, პიროვნების ჭეშმარიტი დანიშნულების რღვევა იმპერიის ბუნებიდან მომდინარეობს, მისი პირდაპირი მიზანია, მისი არსებობის გარდაუვალი, აუცილებელი შედეგია... პიროვნება, რომელშიც სიკეთე, სიყვარული და მშვენიერების გრძნობა სხვა თვისებებს სჭარბობს, შეუძლებელია არ იყოს იმპერიისა და მისი კანონების აქტიური მოწინააღმდეგე და იგი იმ ზომით არის მოწინააღმდეგე, რა ზომითაც არის ხსენებული ღირსებები მასში მოცემული... სიკეთე, უპირველესად ყოვლისა ერისათვის სამსახური და კაცთათვის მაგალითია; სიყვარული - უანგარობასა და პირუთვნელობაში გამოხატული კეთილმოსურნე დამოკიდებულებაა სამშობლოსა და სამყაროს მიმართ; მშვენიერების გრძნობას მშობლიური მიწა-წყლის სილამაზე და ერის ზნეობრივ-კულტურული საგანძური აღვივებს. ყოველივე ამას ზიარებული კაცი - მამულიშვილია, პატრიოტია.

შენ სამშობლოში შენი ოჯახის დესპანი უნდა იყო და სამშობლოს გარეთ - შენი ერის დესპანი, რადგან შენი საქციელი შინ შენი ოჯახის სახეა და გარეთ - შენი ერის!

ცოდნა რაა, თუ ის რწმენამდე არ მივიდა.

-

Быть —
это Жизнь, Любовь,
это Великолепное Оно
в самой сердцевине твоего существа.

Быть не признает ограничений пространства-времени,
не признает твоих горестей, страхов и верований.

Оно не видит тебя как прямоходящего двуногого
на поверхности третьей от маленького солнца планеты
на краю небольшой галактики в незначительной вселенной,
затерянной среди множества триллионов других вселенных.


Оно видит в тебе отражение Себя и позволяет тебе абсолютную свободу
делать все что угодно, кроме одного — умереть.

-

Узнай то, что знает волшебник,
и волшебство исчезнет.

-

Ты можешь не осознавать,
но ты знаешь.

Когда ты делишься своей любовью,
тебя ведут
к волшебной жизни и глубокому счастью.
Те, кто не делится,
понятия об этом не имеют.

-

Когда отдаешь скупо,
скупо и получишь.
Когда отдаешь целые миры,
Немыслимо огромной будет и твоя награда.

Гарантии на трудную и счастливую жизнь:

1.Определи, что ты любишь делать
больше всего на свете.

2.Делай это,
что бы ни стояло на твоем пути.

3.То, чему ты научился у этой любви,
дари другим,
тем, кто понимает ценность этих даров
и просит о них.

Кто ты?
Ты – тот, что попросился на Землю ради того,
чтобы сделать здесь что-то замечательное,
что-то для тебя очень важное,
что-то такое, чего нельзя сделать больше нигде и никогда.

Когда спишь,
все сценарии, персонажи,
события, опасности и
развязки строятся
из материалов твоего сознания –
все темные и гнетущие
состояния,
равно как и все восторги.

То же самое
и в мире пробуждения,
только на строительство уходит
гораздо больше времени.

-

Если вдохновенный
невинный
любящий
витающий в облаках
мечтатель
верует во Вселенную радости,
и света, и совершенного бытия
и если он ошибается
и умирает,
то заблуждается не он,
а Вселенная.-


То, что происходит
вокруг тебя,
выбираешь ты сам.
Держись,
проживи свою жизнь
наилучшим известным
тебе образом
и вскоре
ты поймешь,
в чем тут дело.

-