შინაგანად სულ ვფართოვდები და ეს რეალობა ქრება. არ ვფიქრობ, ვეღარც ვფიქრობ უკვე ყველაფერი ისეთი დაშლილია და ფიქრი არის არასწორი, მხოლოდ აზრებია და ეს აზრები შეიძლება შექმნა მაგრამ უფრო იზიდავ სხვების ნაფიქრებს.. ბრრრ
ხო და არ არსებობთ თითქოს, ნუ მესმის რომ ისევე რეალურები ხართ როგორც მე, მაგრამ ჩმი მატრიცა ქრება, ვეღარც რანმეზე ვბრაზდები ან ვემეტერები იმიტომ რომ არ არსებობენ.. უნდა მოვიგონო, დავიჯერო რომ არსებობს და მერე უნდა გავბარზდე და აღარ მინდა რამე მოვიგონო. საპატრიაქო, მშობლები, მეგორები.. ძალიან უცნაურია
ადრე ვინც მეგონა მიყვარდა ბევრი გაქრა და ეგ არც ყოფილა სიაყვრული, კიდევ რამდენი გაქრება არ ვიცი, არაფერი არ ვიცი და თან ვფართოვდები, ასე. არა კანონებს და ბევრ რამეს უბრალოდ ვხედავ და ვგრზნობ. წაკითხვა რომ არ Mჭირდება და ფიქრი ისე, თუმცა ცოტა სევდიანია ის რომ ყველაფერი ქრება რაც იყო და ყველა ადამიანი, სასაცილოა ისე რომ ვხდები ანუშკი და ვიქცევი როგორც ანუშკი, სულ მხიარულად ვარდა ვიცინი და სულ კარგია.. მაგრამ ის რომ აღარც ეშმაკია, აღარც მტერი აღარც არავინ, აღარც ოცნება, არც არაფერი ცოტა მიჭირს შეგუება :დდდ